HANGİ DİN, Alemlerin Rabbi`nden Gelen Gerçek
advertisement
K ü r es e l F ira vu n u n P en ç es in d en M EM L EK E T NA S IL K U R T U L U R ? HANGİ DİN Alemlerin Rabbi’nden Gelen Gerçek hangidin.blogspot.com İçindekiler İçindekiler ................................................................................................................................................ 1 Vatanın Çağrısı ......................................................................................................................................... 2 HANGİ DİN ............................................................................................................................................... 3 İlk Ayet .................................................................................................................................................. 10 Özgür İnsan............................................................................................................................................ 13 Yaradanı Tanı ......................................................................................................................................... 17 Şeytanı Tanı ........................................................................................................................................... 22 Firavunu Tanı ......................................................................................................................................... 27 Eski Taş Çağı........................................................................................................................................... 31 Yeni Taş Çağı .......................................................................................................................................... 35 Bakır Taş Çağı......................................................................................................................................... 40 Yaratılış Öyküleri .................................................................................................................................... 47 Bilinç ve Takva ....................................................................................................................................... 51 Yalan Dünya ........................................................................................................................................... 54 Umrunda mı Dünya................................................................................................................................ 60 HAK DİN ................................................................................................................................................. 63 Tevhid ve Şirk......................................................................................................................................... 65 En Hakiki Mürşit..................................................................................................................................... 68 Hak Din ve Firavun ................................................................................................................................. 76 Hak Din ve Millet ................................................................................................................................... 80 Hak Din ve Laiklik .................................................................................................................................. 84 Hadis ve Tevhid...................................................................................................................................... 87 Tesettür ................................................................................................................................................. 91 Dinciler ve Zina ...................................................................................................................................... 95 Poligami............................................................................................................................................... 100 Ritüel ve İbadet.................................................................................................................................... 102 Semavi dinLER ve Dinde Reform........................................................................................................... 106 CİHAD VE TEVHİD ................................................................................................................................. 109 Bayrak ................................................................................................................................................. 115 Atatürkçülük ........................................................................................................................................ 116 Milliyetçilik .......................................................................................................................................... 123 Dini Değerler........................................................................................................................................ 129 Emek ve Sol ......................................................................................................................................... 135 Milli Mücadele ve Enternasyonal ......................................................................................................... 141 Kapitalizm ............................................................................................................................................ 144 Küresel Tefeci ...................................................................................................................................... 150 Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak ............................................................................................................ 155 Gıda ve sağlık sektörleri ....................................................................................................................... 159 Musanın Asası ve Medya...................................................................................................................... 162 Eğitim .................................................................................................................................................. 166 Bilişim ve güvenlik................................................................................................................................ 170 Asayiş ve güvenlik ................................................................................................................................ 173 Bozkurt ................................................................................................................................................ 176 Kaynakların Sahibine İadesi .................................................................................................................. 180 ÖZET .................................................................................................................................................... 185 2 Vatanın Çağrısı Öyle yıkma kendini, Öyle mahzun, öyle garip... Nerede olursan ol, İçerde, dışarda, derste, sırada, Yürü üstüne üstüne, Tükür yüzüne celladın, Fırsatçının, fesatçının, hayının... Dayan kitap ile Dayan iş ile. Tırnak ile, diş ile, Umut ile, sevda ile, düş ile Dayan rüsva etme beni. Gör, nasıl yeniden yaratılırım, Namuslu, genç ellerinle. Kızlarım, Oğullarım var gelecekte, Herbiri vazgeçilmez cihan parçası. Kaç bin yıllık hasretimin koncası, Gözlerinden, Gözlerinden öperim, Bir umudum sende, Anlıyor musun ? Ahmed Arif HANGİ DİN HANGİ DİN Uyan artık uykundan uyan Uyan esirler dünyası Zulme karşı hıncımız volkan Bu ölüm kalım kavgası Hangi Din, Enternasyonal Alemlerin Rabbinden Gelen Gerçek? Bir ev düşünün, daha doğrusu geniş bir konak, birkaç katlı, cennet gibi geniş bahçeli; ana, baba, dede, nene, çocuklar, gelinler, torunlar herkesin, hep birlikte mutlu mesut yaşadıkları bir ev, sanki cennetten bir köşe, sanki cennet vatanımız misali. Evde yaşayan kardeşlerden kimisi iş adamı, kimisi memur, devlet dairesinde çalışıyor, kimisi özel sektörde, kimisi esnaf, kendi işini kurmuş, sanayide bir tamirhane, kiminin matbaası var, biri bilgisayarcı, biri bakkal, diğeri elektrikçi, öteki müzisyen, beriki işsiz, en genci öğrenci, ama hepsi de aynı evde birlikte yaşarken, şeytan boş durmuyor ve eve göz koyuyor birileri. Bir müteahhit evin arsasına talip oluyor; ancak ev halkı evlerini çok seviyor ve teklifi kabul etmiyor. Müteahhit durur mu; evin paragöz oğlunu ayartıyor o da, bir plan yapıyorlar birlikte ve kimseye çaktırmadan adım adım uyguluyorlar. Önce evin hayırsız oğlunu takıma alıyorlar. Oğlan evde huzur bırakmıyor, kardeşlerini suçluyor, tekme tokat girişiyor kardeşlerine, “hakkımı isterim” diye tepiniyor, evin altını üstüne getiriyor. Ana, baba, kardeşler, toplanıyor, "ne yapalım" diye kafa kafa verince, paragöz oğlan evin mütedeyyin hacı oğlunu öne sürüyor. Hacı oğlan hemen "bana bırakın, ben hallederim" diye devreye giriyor; kardeşler de "bunda Allah korkusu var, bize yamuk yapmaz" diyerek evin yönetimi tam yetkiyle ona teslim ediyorlar. "Yıllardır beni dinlemediniz ama sonunda elime düştünüz, artık güç bende, görürsünüz bakalım" diye düşündüğü, onun da müteahhitin işbirlikçisi olduğu, akıllarına bile gelmiyor. İçinde yıllardır biriktirdiği bir haset, bir hesap sakladığını bilmiyorlar. Hacı oğlan, paragöz oğlan ve hayırsız oğlan, üçü bir arada müteaahitin talep ve isteklerini bir bir yerine getirmeye başlıyorlar. Konağın müteahhite satışı için anlaşıyorlar ve hain bir planı adım adım uyguluyorlar: giriş katını müteahhite işyeri olarak veriyorlar, bahçede müteahhit için bir de depo yaptırıyorlar; ayrıca borç karşılığında evi müteahhite ipotek ediyor ve paraları da bir güzel yiyorlar; bir kısım parayla evin ihtiyaçlarını karşılayarak ve sanal bir bolluk yaratarak, tüm kardeşlerin birer birer sözleşmeyi imzalamaya ikna etmek için de havuç, sopa her yolu deniyorlar; kiminin gözünü korkutuyor, kiminin açığını yakalayıp tehdit ediyor, kimine pahalı hediyeler alıyorlar; evin birkaç odasını hayırsız oğlanın çetesine kiralıyor ve kimine de çeteyi musallat ediyorlar; böylece "aman ne yapıyorsunuz" diye karşı çıkan kardeşleri de sudan bahanelerle, çetenin yardımıyla birer birer hallediyorlar; kimini evin bir odasına kapatıyorlar; en güçlü ve en uyanık kardeşlerini de hapise attırıyorlar, hem de zalimce; kendileri suç işleyip, suçu da kardeşinin üzerine atıp ihbar ediyorlar; kimini kumara alıştırıp borçlandırıyor, kimini tehdit, kimine rüşvet, kimine vaad, ama ev halkının itirazlarını birer birer bir şekilde bastırıyor ve nihayet herkesi etkisiz hale getiriyorlar. 3 HANGİ DİN Sonunda müteahhitin istediği oluyor, sözleşme tamamlanıyor ve ertesi gün ne ev kalıyor, ne de aile; karşı çıkanların kimi suçsuz yere hapiste, kimi borçlanmış çaresiz, kimi şaşkın, inşaat başlamış ve ev halkı sokakta kalmış, ne yapsınlar? “Bunlar neden başımıza geldi" diye, "Biz bunu hak etmek için ne yaptık” diye dövünsünler, düşünüp dursunlar şimdi; ama artık çok geç. Ya müteahhitin inşaatında işçi olacak ya da bu diyardan gidecekler. Hikayenin sonunda müteahhitin işbirlikçileri olan, paragöz oğlana, hacı oğlana ve hayırsız oğlana ne mi oluyor? Ne olacak; ola ola, paragöz oğlan inşaatın kahyası, hacı oğlan müteahhitin muhasabecisi, hayırsız oğlan da patronun koruması, tetikçisi oluyor. İnşaata ortak olacak değiller ya! Nasıl, hikaye tanıdık geldi mi? *** Hikayenin çağrıştırdığı duygu ve düşünceler henüz tazeyken bir de köyümüze bakalım: Bir süredir köyümüzün üzerine kapkara bir felaket bulutu çökmüş. Bir gulyabani dolaşıyor ortalıkta; kimileri peşine takılmış, kimileri sağa sola kaçışıyor, kimileri sinmiş bir yerlerde saklanıyor... Civarın mafyasıyla, tefecisiyle sarmaş dolaş, bir yanında üçkağıtçı paragöz takımını bir yanında köyün hayırsız evlatlarını toplamış birileri gürlüyor: "milli irade, güç bizde, görürsünüz siz..." Köyün yabancısı soruyor: kim bunlar? Köyün yerlisi yanıtlıyor: Dinciler! Şaşkınlıkla soruyor, köyüne yabancılaşan yabancı: Tepenin ardında pusuda bekleyenler de kim? Bakın, onlar haçlı askerleri değil mi? Yok, inanmıyorum; n'ayır, n'olamaz! İslam böyle bir din mi; bunlar da kim? Bunların dini, Hangi Din? *** İslam'ın kitabını açıp bakıyoruz. İndirildiği toplumun coğrafyasından ve tarihinden bazı örnekler de veriyor. Yeryüzünde gezip dolaşın ve eskilerin akibetini görün, diyor. Geçmişten, tarihten dersler çıkarın, diyor. Kuran'ın verdiği örnekler bize biraz uzak, ancak kendi coğrafyamızdan ve kendi tarihimizden de nice örnekler var; nice medeniyetlerin kurduğu kentler, ören yerleri, tarihi yapılardan izler, kalıntılar, bazı izlerin sergilendiği müzeler var. Medeniyetlerin oluşum, gelişim ve çöküşlerini inceleyen nice tarih kitabı var. Bunları incelemek de Kuranın açık emri değil mi? Anadolu'nun geçmişine göz attığımızda bir hazine görürüz; bir tarih ve kültür hazinesi. bu hazineyi görmezden gelerek günlük yaşam gailesi içinde boğulmak, ve bu eşsiz hazineden yararlanmamak, müslümanlara yakışır mı? Bu hazine sandığının içindeki en değerli mücevherlerden bir tanesi de Hitit medeniyetidir. Yurdumuzun çok eski sakinlerinden olan Hititler, Anadolu'ya kuzeyden, Kafkaslar yoluyla geldiler, bin yılı aşkın bir süre hüküm süren büyük bir medeniyet kurdular. 4 HANGİ DİN Anadolu insanı onlar sayesinde ticaret ile, yazı ile tanıştı, onlarla tarihsel çağlara adım attı. Onlarla demir çağına girdi. İlk uluslararası barış anlaşmasını yapan da onlardı. Ve daha neler neler. Ve Hititler çok dindar insanlardı. Tanrılarından korkar, dini ritüellerinde en küçük ayrıntıya dahi büyük önem verirlerdi. Ve aradan binlerce yıl geçti, ne adları kaldı, ne de dinleri. Hukuk ve yasalar deyince, , gene ilk onları hatırlıyoruz. Hititlerin "Eğer bir adam..." ifadesiyle başlayan yasalarını bir okursanız, ülkemizin üzerine çöken kara bulutu, emin olun çok daha iyi tanıyacaksınız. *** Hititlerin kökeni neydi? Askeri bakımdan daha güçlü olan ve kuzeyden Anadolu'ya giren Hint-Avrupa ırkından bir kavim, Anadolu'da yerleşik ve daha medeni ve eski bir başka kavmi yenerek egemenlik altına aldılar; ancak onlarla kaynaştıkça, yerli kavmin göreceli olarak daha üstün kültürünün ağırlığı altında ezildiler ve zamanla yendikleri kavim tarafından özümsendiler; tüm bunları arkeolojik verilerden öğreniyoruz. Ve sonunda, yenenler ile yenilenler birbirlerine karıştılar, etle tırnak gibi oldular. Hitit uygarlığı böyle oluştu. Bu aslında Anadolu'da sadece bir kez olup bitmiş bir olayın öyküsü değildir, farklı farklı desenlerle, defalarca tekrarlanan bir "yeniden karışım" olgusudur. Çünkü Anadolu bir "köprü" ülkedir. Günümüzün "savaş bilimi" ve politikacılar, buna "stratejik önem" diyorlar. Sadece Hititler değil ki; çok sayıda başka başka Anadolu medeniyetleri de böylesi etnokültürel karışımların sonucunda doğmuştur. *** Haritayı açın ve Akdeniz'i çevreleyen coğrafyaya bir bakın. Üç kıtayı ayıran ama gene de aşılmaz biçimde ayıramadığı için, ister istemez birleştiren Akdeniz. Avrupanın güneyinde, Akdenize doğru kuzey-güney yönünde uzanan üç yarımada görürsünüz. Üç tarafı denizlerle çevrili, kendilerini anakaraya bağlayan bir tarafları da dağlarla çevrili olan üç yarımada, adeta Akdeniz'in koynunda üç korunaklı niş görünümündedir. Bu coğrafi yapının sonucu olarak, tarihin nispeten sakin dönemleri boyunca bir takım özgün medeniyetler, özgün karakteristikleri olan kültürler, bu yarımada nişlerinde serpilip gelişme fırsatı bulmuşlardır. Örneğin, Helen ve Roma uygarlıkları, birtakım yerel kültürel özelliklerin nispeten uzunca bir zamanı kapsayan tarihsel birikim süreci boyunca gelişmesini sürdürerek, bu "niş ülke"lerde, özgün birer medeniyet haline gelmelerinin sonucudur. Bir de bizim yarımadaya bakalım: hani o, Akdeniz’e bir kısrak başı gibi uzanan. Doğu-batı yönünde uzanır, doğuda sıradağlar vardır ama sağından solundan geçit verdiği için pek de niş özelliği yaratmaz. Sadece doğu batı yönünde değil, Ortadoğu platosunun hem Asya’ya hem de Afrika’ya bağlanması nedeniyle kuzey-güney yününde de trafiğe izin verir.Anadolu yarımadası, bu coğrafi özellikleriyle bir “köprü ülke”dir. Tarih de, antropoloji de bunun kanıtlarıyla doludur. Sefere çıkan nice ordular, büyük göçlere kalkışan nice kavimler, nice ticaret kervanları bu köprüyü kullanmışlardır. Tarih boyunca binlerce ve binlerce politik, etnik, kültürel özne ve nesne, bu köprünün üzerinden gelip geçmiştir. 5 HANGİ DİN Bir kısmı gelip geçmiştir ama bir kısmı da kalmıştır. Bir kısmı köprünün üzerinde savaşa tutuşmuştur. Kimisi öldürmüş kimisi de ölmüştür. Ölenler de kalanlar da “bizim evlatlarımız olmuşlardır”. Ölmüş olanlar bile içimize karışmışlardır. Bedenleri toprağa karışmıştır, ama silahlarındaki veya giysilerindeki süsler ve desenler Anadolunun motifleri arasına, kültürüne karışmıştır. Ölürken haykırmışlar, nidaları karışmıştır. Anadolu insanıyla kucaklaşmışlar ve genleri karışmıştır. Yaptıkları ve yapmadıklarıyla, ahlaki değerleri karışmıştır. Hani mozaik falan derler ya; mozaik olsaydı, bakar bakmaz her bir parçayı diğerinden ayırabilirdiniz, ayırdedebilirdiniz; renkleri ve dokuları farklı olurdu. Oysa bugün doğudan, batıdan, kuzeyden, güneyden, dilediğiniz yerinden Anadolu insanlarına bir bakın; tek bir ailenin çocukları arasında görülebilen genetik veya fiziksel farklardan daha büyük bir fark göremezsiniz; etle tırnak gibi olmuşlardır. Mozaik değil ama, nasıl desek, hani belki çorba misali, çorbaya attığınız havuç ile patates pişerken nasıl birbirine karışırsa, renkleri, tadları, dokuları ile ayırdedilemez hale gelirse, Anadolu insanının etnik ve kültürel özellikleri de tarihsel kaynaşma süreci boyunca, öylesine karışmış, kaynaşmış. Böyle bir milleti, böyle kaynaşmış bir kitleyi ayrıştırmak, yaşamlarını ve yurtlarını bölmek, hiç mümkün mü? Önce “biz”i bizden çalmaları gerek, eşi benzeri görülmemiş ihanetler ve zulümler gerek; Anadolu insanı hiç böyle bir zulme izin verir mi; kendine, kardeşine böyle ihanet eder mi? Bu köprüden gelip geçerken yerleşmeye karar veren veya geçip gitmek yerine bir nedenle gidemeyen ve bu topraklarda kalan, böylece bu toprakları yurt edinen düzinelerce topluluktan biri, yaklaşık dört bin yıl önce, yukarıda söz edildiği gibi Hitit medeniyetini kurmuştur. “Köprü”yü yurt edinmiş olan –hepsi de “biz” olan- tüm bu Anadolu kavimlerinin sonuncusu ise Türklerdir. “Türk” adı, Türkler Anadoluya ilk girdiklerinde, Orta Asya’dan gelen bir kavmin adıydı. Anadolu’nun o tarihte yerleşik olan sakinleri de, “Türkler geldi” demişlerdi. Malazgirt savaşı ile kapılar açılmıştı ama yüzyıllar boyu göçler sürmüştü. Bu süre zarfında Türkler, başkalarına benzemediler; “zalim işgalci” olmayıp, çökmekte olan Bizans İmparatorluğunun yapısı ve yetersizlikleri nedeniyle oluşan asayiş ve adalet ihtiyacına merhem oldular. Askerlerin de, akıncıların da, gezgin dervişlerin de Anadolu’nun Türk’leşmesine önemli katkıları olmuştur. Derebeylerin zulmünden Türklere sığınan yerli halk, onlar sayesinde İslam ile tanıştı. Bir kısmı İslam’ı seçti, bir kısmı seçmedi. Türkler gene de onları ayırmadı, adaleti herkese sağladı. Anadolu’nun o dönem sakinlerinden, eski dinlerine bağlı kalan Hristiyan ahali, İslamı seçen komşuları için “onlar Türk oldu” dediler. Türklerin adil yönetimi altında yüzyıllarca birlikte yaşadılar. Böylece, etnik bir kimlik olarak Anadoluya giren Türkler, bu köprü ülkeye daha önce giren diğer medeniyetlerle aynı kaderi paylaştırlar: karıştılar! Anadolu coğrafyasının bugünkü sahipleri olan Türk milletinin oluşumunun tohumları bin yıl önce böyle atıldı. Etnik ayrımcılık yaparak “ben Orta Asya’dan geldim, bunlar sonradan olma Müslüman” demediler; herkesi bir gördüler, çünkü yetmişiki milleti bir gören kültürleri böyleydi. “Bu müslüman, o Hristiyan” bile demediler, dinsel ayrımcılık da yapmadılar, çünkü dinleri de, kültürleri de bunu emrediyordu. Yönetimleri altındaki herkesi kucaklayan bir anlayışla yönettiler, ayrımcılık yapmaksızın tüm ahaliyi kendilerinden gördüler. Haçlılara karşı elbirliğiyle direndiler ve onları defalarca yendiler. Hristiyan cemaatlerin Bizans’a karşı Türklerle birlik olmalarının, destek vermelerinin örnekleri tarih sayfalarında az değildir. 6 HANGİ DİN Tarihte böyleydi, bugün bile, yakın tarihteki onca ihanete rağmen aynı yaklaşımın sürdüğünü görebiliriz. Günümüzde “Türk” demek, “etnik anlamda Türk” demek değildir. Tüm Anadolu mirasını kucaklayan bir terimdir. 90 yıllık Cumhuriyetimizin temelinde de, çatısında da, bu kucaklayıcı anlam yüklüdür. Bu yüce anlamı reddedenler, inkar edenler, ya kimliksizleştirilenler ve kimliklerinden gafil olanlardır, ya da bu gafilleri kimliksizleştirenler veya Türk kimliğine düşman olanlardır. Köprü ülkeye, en son kavim olarak, yaklaşık bin yıl önce asayiş ve adalet ile girmesi ve yönetici olarak kabul görmesi sonucunda Türk unsuru, Anadolu halkının belirleyici unsuru olmuştur. Artık “Türk” demek “Anadolu insanı” demektir. *** Anadolu topraklarında Türk unsuru bin yıldır defalarca saldırıya uğramış. Haçlıların, Bizansın, Orta Asya'dan gelen Moğolların, Timur'un ve diğerlerinin saldırıları, sabırla, dirençle ve cesaretle atlatılmış. Yüzyıllar önce bizzat kurduğu devleti, evet kendi devleti bile, etnik kökenine, Türkmen-Alevi köklerine saldırmış, devlet ile milletin arası açılmış; kendi kurduğu devleti tarafından ötekileştirilmiş. Ondokuzuncu yüzyıldan başlamak üzere, hristiyan cemaatlerin kandırılması ve kendi yurttaşlarına, komşularına düşman edilmesi süreci, savaşlar, kardeş kavgaları, ayrıştırmalar, tersine göçler ile sonuçlanmış, Anadolu halkının kanı dökülmüş, yurdu yağmalanmış, bir kısmı yurtlarını terketmek zorunda kalmış. Kimileri öyle bir ihanetin tuzağına düşmüşler ki, Türk komşularının karşısına çıkacak yüzleri kalmamış. Anadolu insanı, Kurtuluş Savaşı vererek yurdunu kurtarmış, Cumhuriyeti kurmuş, milli birliğini yenilemiş, güçlendirmiş ama saldırılar son bulmamış; emperyalist düşman, içerdeki feodal ve yobaz unsurları örgütlemiş, kışkırtmış, genç cumhuriyeti bir türlü rahat bırakmamış. *** Bugün de Anadolu'yu ve insanını hedef alan bir haçlı saldırısıyla karşı karşıyayız. Saldırı sadece Türk kimliğine ve Türk varlığına yönelik değildir. Bu saldırının hedefi, Anadolu'ya tarih boyu çeşitli dönemlerde girmiş olan ve tarihsel süreç içinde yerlileşen ve hep birlikte etle tırnak gibi olan tüm etnik unsurların ortak tarihsel kimliği, ortak genetik mirası, ortak kültürel mirası, ortak vatanıdır. Yaklaşık son 75 yıldır, küresel firavunun saldırı ve işgal planı adım adım uygulanıyor; kimliksizleştirme, çatıştırma, zayıflatma operasyonlarıyla başlayan, ancak özellikle Sovyetlerin çökmesinin ardından hızlandırılan ve bugünlerde son aşamasına gelmiş olan saldırının amacı ve hedefi, farklı etnik ve dini unsurların aralarına nifak sokup, ayrıştırılıp ülkenin parçalanmasından ibaret değildir; nihai hedef, Anadolu'nun tümüyle ve dolaysız olarak emperyalizmin denetimine geçmesi, buna direnenlerin de bir etnik temizlik süreci ile bir şekilde bertaraf edilmesidir. Gerçeği açıkça görmeli ve cesaretle dile getirmeliyiz, ki gereğini yapabilelim. Nato'ya üyelik ile girdiğimiz çıkmaz yolun sonunda, bir etnik temizlik operasyonu ile kendi yurdumuz olan Anadolu'nun, Nato plan ve projeleri çerçevesinde Nato'nun hizmetkarları tarafından, Türk kimliğinden arındırılması hedefi yatmaktadır. Irak işgal edildiğinde ilk yağmalanan yerleri müzelerdi, tarih ve kültürdü. Yurdumuzda da düşman aynı hedefe kilitlenmiş; kimliksizleştirme politikaları daha şimdiden milletimizin tarihini, hafızasını çalmaya başlamış, Anadolunun beşeri kültürünü yok etmekte; bununla kalmayıp doğal kültürünü, doğal varlıklarını da yok etmekte. Anadolunun endemik bitki örtüsü, binlerce yıldır Anadolu insanını besleyen envai çeşit bitkilerin tohumları birer birer kayıplara karışıyor. Sanayi ve madencilik şirketleri kasalarını doldururlarken, soluduğumuz hava, içtiğimiz su kirleniyor, tarım arazilerinden doğal bitki örtüsüne dek toprağımız, akarsularımız, yeraltı sularımız zehirleniyor, toprak ana ölüyor. 7 HANGİ DİN Küresel firavunun siyonist-haçlı ordularının saldırısı, hem milletimizi, hem vatanımızı, kültürümüzü, habitatımızı, geleceğimizi hedef alıyor. Uyan artık uykundan uyan; Uyan, kula kulluk dünyası! Anadolu'ya ve Türk kimliğine yönelik, daha şimdiden felaket boyutlarına varmış olan, topyekün bir saldırı söz konusudur. Saldırının hedefi biz, ama ne acıklı bir durum ki, bu saldırının faturasını ödeyen, içimizde ve çevremizde adım adım yürütülen bölücü ve yıkıcı operasyonların maddi ve manevi her türlü bedelini üstlenen, canımızla, malımızla destekleyen gene biz. Bu nasıl bir tuzaktır? Önce iğneyi kendimize batıralım, ve soralım: Kuzey Irak'taki yapılanmayı kim kurdu? Yıllarca kim korudu, kim destekledi ve ayakta tuttu? Elektriğine varasıya bedelini kim ödedi? Kimsenin tanımadığı dönemlerde bile pasaport veren, güvenliğini sağlayan kimdi? Ve, yıllar önce bölücü örgütü kim kurdu; evet, hangi devletin hangi kurumu tarafından kuruldu? Sınırları değiştirip, dört parçayı kaynaştırıp, küresel firavunun emrine ve hizmetine amade, Akdenize de kıyısı olan bir ülke yaratmak için kimler bunca çabalıyor, bedelini kim ödüyor? Kuzey Irak’ta çekiç güç ile yapılanın bir benzeri şimdi Suriye’de “siyonizmin mücahitleri” ile yapılırken para, silah ve her türlü desteği kimler veriyor? Bu düşmanlar kim? Nerede bunlar? Uzaklarda mı, yakınlarda mı, yoksa içimizde mi? Yaşamakta olduğumuz süreç, bir felaket değil de nedir? Ya, sürecin devamında, başımıza daha ne felaketler gelecek; bir tahminde bulunabilir misiniz? Ve tüm bunların sorumluları kimlerdir? Böyle giderse çok geçmez; muhtelemen çok acılı bir sürecin ardından, belki de yarım yüzyıl sonra belki daha yakın bir tarihte biz de Hititler gibi silinip gideceğiz; kültürü başka, dini başka, hatta dili başka, kimliği başka, birileri gelip ve cennet yurdumuza çöreklenecek ve yaşam bir şekilde devam edecek. Sahip çıkılmayan vatanın batması haktır, Sen sahip çıkmazsan bu vatan elbette batacaktır! Sanki, yazının başındaki öyküde olduğu gibi, bizi yok edip evimizi ele geçirmek isteyen birileri, evimize girmiş, tüm ailemizi hipnotize etmiş; senin adın şu, senin kimliğin bu diyerek, her birimizin kimliğimizi yeniden tanımlıyor, beynimizi yıkıyor; ve hemen ardından, bize kardeşimizi gösteriyor ve "işte bu senin düşmanın, vur onu" diyerek, kardeşleri birbirlerine kırdırıyor. Görmek zorunda olduğumuz gerçek budur: bize düşman birileri, vaktiyle bir hipnoz operasyonuyla bizi bizden çalmış, şimdi de bizi bize kırdırıyor! Bunu kim yapar, nasıl yapar, neden yapar? Hemen tereddütsüz söyleyelim: bu bir düşman operasyonudur! Sakın onu müttefik falan diye görmeyelim, ayan beyan ortada, o "apaçık bir düşman". Ama mertçe karşımıza geçmiş bir düşman değil bu; bizim dost sandığımız bir düşman. Amacına ulaşmak için çok sinsi, şeytanca bir plan uyguluyor. Sanki, şeytanın ta kendisi! 8 HANGİ DİN Peki bunu nasıl yapıyor? Hemen tereddütsüz söyleyelim: en etkin silahı olan din ile! "Bizim" sandığımız ama "bizim olmayan" bir din ile! M. Akif'in deyimiyle "din-i mübin"i yıkıp, onun yerine kurulan "başka" bir din ile. "Allah'ın dini" sandığımız, ama hakikatte firavunun ve şeytanın dini olan bir din ile. Elbette bu küresel ejderhanın çok sayıda ve her tür silahla donanmış olduğunu biliyoruz; ancak en etkin silahının da din olduğunu açık seçik görüyoruz. Birileri vaktiyle bize, kardeşlerimize bir din benimsetmiş ve şimdi de o dinin uyuşturucu etkisiyle adeta aklımızı almış! Kabullenmesi zor da olsa gerçeği görüp dile getirmek zorundayız. Aklımızı kullanamaz halde, çaresiz, bizi hipnotize etmiş olan düşmanın her dediğini yapar halde, düşmanın planladığı sona doğru adım adım sürükleniyoruz. Manzara budur. Nasıl kurtulacağız felaketten? Evet, uyanmak zorundayız, ama nasıl uyanacağız? Tek çaresi, öncelikle hipnozdan kurtulmak, düşmanın başlıca hipnoz aletini elinden almak? Bunun için sorulması gereken ilk soruyu sorarak işe başlıyoruz. Atilla İlhan’ı sevgiyle, saygıyla anıyor ve onun üslubuyla, "hangi" sorusuyla başlıyoruz. Ve soruyoruz: Din, din.. diyoruz da, hangi din? Ve daha da önemlisi: O din, kimin dini? Akıl ve ilim dini mi, yoksa hurafelerimizin, hurafelerinizin dini mi? Alemlerin Rabbinin dini mi, yoksa firavunun ve şeytanın dini mi? Bir an önce hipnozdan kurtulup aklımızı kullanabilmek için, Kendimize dönüp kim olduğumuzu keşfedebilmek için, Hem kendimizi, hem de düşmanımızı iyi tanıyabilmek için, Yanılıp da kardeşimize değil, asıl düşmana vurabilmek için, Onurlu, özgür ve mutlu bir yaşam için, Sormamız gereken soruyu hemen şimdi soralım: Hangi din? 9 İlk Ayet Varoluşumuzun Kökenlerine Düşünsel Yolculuk İlk Ayet Benim manevi mirasım ilim ve akıldır. Çocukluğumuzda, yıllar önce henüz kamuoyu üzerinde dinin hipnoz etkisi bu denli etkin değilken, bize dini telkinlerde bulunmak isteyen bazı büyüklerimizin, öğretmenlerimizin "bizim dinimiz akıl dini" dediklerini hatırlıyorum. Atatürk'ün akıl konusuna dikkat çeken, vurgu yapan nice sözü de var. Felsefenin de merkezinde, varoluşa dair tartışmalar arasında, gene akıl kavramı ve tartışmaları yer alıyor. Peki din demek, dogma demek değil mi? Bize böyle öğretmediler mi? Din ile akıl bağdaşır mı? Bu sorunun yanıtını vermeden önce de mutlaka, ama mutlaka sormak zorunda olduğumuz soru gene aynı: Sözünü ettiğiniz, hangi din? Büyüklerimiz "akıl dini" terimini kullanmışlarsa, demek ki dinler en azından iki gruba ayrılıyor: Akıl dini olan ve akıl dini olmayanlar. Öyle mi; bu yaklaşım sizce doğru mu? Eğer "akıl dini" terimi gerçeği yansıtıyor ise, vaktiyle toplumsal hafızamızda yer bulmuş bir gerçeği nasıl oldu da sonradan unutmayı becerebildik? İslam'ın kitabını açıp bakıyoruz, bir takım ayetlerden oluşuyor. Eğer İslam akıl dini ise, akıl kavramı ve olgusu, dinin temelinini oluşturan bir takım ayetlerde açık seçik görülebilmeli; hatta dinin ilk ayeti olmalı. İslam'ın kitabınında akıl kavramına atıf yapan ve onu en yüksek bir yerlere koyan nice ayetler var. "İlk ayet" deyince hepimizin aklına ilk gelen, Kuran'ın "oku" veya "çağır" anlamına gelen "ikra" terimi ile başlayan, Alak suresinin ilk ayetidir, öyle değil mi? Ayet deyince nedense aklımıza hemen Kuran ayetleri geliyor. Oysa Kuran'da, Allah'ın tüm "iş"leri birer ayet, birer mucize olarak tanımlanır, bu nedenle "ayet" deyince sadece Kuran ayetlerini düşünmemeliyiz. "Ayet"in bir anlamı da "mucize". Genellikle doğa-dışı güçlerce oluşturulduğuna inanılan, doğaüstü olarak tanımlayabileceğimiz, beş duyumuz ile algılanamayan veya anlaşılamayan olaylara mucize diyoruz; örneğin İncil'de İsa Peygamberin gerçekleştirdiği şifa ve bereket mucizeleri veya Musa Peygamberin, Firavunun sihirbazları önünde gerçekleştirdikleri illüzyon mucizeleri gibi. Ancak Kuran'a göre her biri ayet olarak tanımlanan Allah'ın tüm bu işleri, "Allah'ın iş görme tarzı" olarak tanımlayabileceğimiz, "Sünnetullah" denen kurallara göre gerçekleşir ki, bunların başında doğa yasaları ve ahlak yasaları gelir. Dolayısıyla, o bildik "mucize" türü olgular aslında "yoktur" diyebiliriz; veya mucize dediğimiz işlerin de öyle doğa üstü, doğa dışı olmayan, nedensellik çerçevesinin dışına çıkamayan olağan ve doğal süreçler ve işler olduğunu görüyoruz ki, akılcı ve bilimsel yaklaşım da zaten bunu gerektirir. 10 İlk Ayet Bu bağlamda, Allah'ın bizlere indirdiği "ilk ayet" deyince, sadece "ikra" ile başlayan ayet değil, insanın varoluşuna ilişkin olan Allah'ın diğer ayetleri de akla gelebilir; mucize meraklıları için, mucizeler işte bunlardır. Örneğin yaklaşık 15 milyar yıl önce evrenin "ol!" emriyle, büyük patlama ile yaratılması; veya dünyamızın yaklaşık 5 milyar yıl önce güneşten koparak yörüngesinde yüzmeye ve yavaş yavaş soğumaya başlaması; veya dünyamızda ilk tek hücreli yaşamın yaratılışı ile evrim sürecinin başlaması; veya yaklaşık iki milyon yıl önce, insansı türün yaratılışı, gibi insanlığın bugününe varan oluşum ve gelişim sürecindeki önemli kilometre taşları olarak, Allah'ın yaratma sürecinin birer parçası ve aşaması olarak, evrene, gezegenimize, dünyamızdaki doğal yaşama yönelik "ol" ayetleridir ve her biri de birer "ilk ayet" olarak kabul edilebilir. Nasreddin hocaya dünyanın merkezini sorduklarında verdiği cevabı bilirsiniz; değneğini yere vurmuş ve "işte burası" demiş. Öyle ya, inanmazsan kendin ölçer bakarsın! Yüzyıllar öncesinin zeki hocası, bu cevabıyla temel bir gerçeği vurgulamış: Herkesin dünyaya kendi bulunduğu yerden, kendi konumundan ve açısından baktığını ifade etmiş. Peki, şimdi evrene, dünyaya, doğaya, tarihe, toplumlara, her birimiz kendi penceremizden baktığımızda, kendi bireysel bakış açımızdan gördüğümüz ilk ayet ne olabilir? Her insan için "bana özel" diye nitelendirebileceği ilk ayet, Allah'ın doğrudan insana indirdiği ilk mucizesi, yani insanı insan yapan mucizesinden söz edeceksek, bu tanımlanmaya en uygun olan ayet, kanımca "akıl" olmalı. Aklımızla, düşünür ve sorgularız; aklımızla gerçeğe ulaşırız; aklımızla yaratırız. Kuran'daki "Tanrı insanı kendisine yardımcı seçti" ifadesini de en iyi açıklayan, gene bu "yaratıcılık" özelliğimiz değil midir? "Oku" ayeti ile başlayan 6236 ayetin, Alemlerin Rabbinden gelen söz mü, yoksa bir beşerin sözü mü olduğunu, veya kitapçıdan aldığımız bir Kuran mealinin dürüst, ehil, nitelikli bir müminin çevirisi mi, yoksa kendi fikirlerini Kuran'a onaylatmak isteyen bir müşrikin taraflı yorumları mı olduğunu belirleyebilecek ve doğrulayabilecek olan da aklımız, -yani herkesin kendi aklı!- değil midir. Aklımızı kullanarak sorgulama ve doğrulama yapmaksızın, sadece "inandık" diyerek inanacaksak, ne kıymeti olur ki? Adeta bir hizibin veya bir takımın taraftarı olmak türünden, "abilerimiz, büyüklerimiz neye inanıyorsa ben de ona inandım" diyen taraftarca, partizanca, kişiliksiz bir aidiyet ile, bilinçli bir "mümin olmak" nasıl kıyaslanabilir ki? Bilgiye dayanan inanç, yani "ilim" ile bilgisizce inanç, "kör inanç" nasıl kıyaslanabilir ki? İlim ile hurafe nasıl yan yana gelebilir ki? İnsan olmanın ayırdedici özelliği akıldır. İnsanı dört ayaklı mahlukattan ayırdığı gibi, diğer iki ayaklı mahlukattan da ayırır. Akıl bir madde olmadığı için, kullanılmaksızın bir cevher olarak sahip olunması yani "sadece var olması" bir değer taşımaz, önemli olan işletilmesidir. İnsanı insan yapan, Yaşar Nuri hocanın deyimiyle "işletilen akıl" olmaktadır. Ama en az işletilmesi kadar önemli olan husus, aklın "kimin için" işletildiği, yani kimin kullanımında veya hizmetinde olduğudur. 11 İlk Ayet Sonuç olarak, "akıl" ayetini, Kuran'daki birinci ayet olan "oku" ayetinden de önce, herbirimize inen ilk ayet (deyim yerindeyse “sıfırıncı ayet”) olarak kabul edebiliriz. Aklını kullanmamak demek, bu açıdan bakarsak, aslında Allah'ın ayetini ihlal etmek, yani Allah'a isyan etmek demektir; Allah'ın en değerli nimetlerinden birine, insanı insan yapan nimete nankörlük etmek demektir; Allah'ın dinini, hem de daha ilk ayetinden başlayarak inkar etmek demektir. Akıl deyince, ne şeytana atfedilen kurnazca bir yetenek ne de robotlardaki, akıllı cihazlardaki gibi yapay akıl kastedilmiyor. Şeytanda gerçekten akıl olsaydı zaten Allah'a isyan etmezdi. Akıl deyince, egonun emrine girmeyen, Allah'ın kuluna yaraşır biçimde, insanca kullanılan aklı, yaratıcı, sorgulayıcı, tasarımcı özellikteki aklı, Yaratılışın amaçlarına, Allah'ın iradesine, yasalarına, ahlakına uygun ve uyumlu biçimde kullanılan aklı kastediyoruz. Akıl, insanı tüm diğer canlılardan süzüp ayırmakla kalmaz, beşeri dinler yani "kula kulluk" dinleri ile ilahi dini yani "sadece Allah'a kulluk" dinini de ayırdedebilen turnusol kağıdı işlevi de görür. Aklını, Yaratıcının kurallarına, iradesine, ahlakına değil de başkalarının hizmetine sunmak ise, gene Yaşar Nuri hocanın deyimiyle "aklının tapusu kendisinde olduğu halde intifa hakkını başkasına devretmek" anlamına gelir ki, bunun sonu "kula kulluk"tan başka bir şey değildir. "Sadece Allah'a kulluk" demek ise, aslında "hiç kimseye ve hiçbir şeye kul olmamak" demektir; yaygın deyişle, "kula kul" olmamak, yani onurlu ve özgür bir insan olmak demektir. Elinizdeki eser, Allah'ın onurlu ve özgür kullarına adanmıştır. 12 Özgür İnsan Özgür İnsan Akıl ve Özgürlük Dini, felsefeyi, bilimi, siyaseti, demokrasiyi, insan haklarını, medeniyeti vs. batıdan öğrenmeye pek hevesli olmamızın kökeninde, sizce hangi etmenler rol oynamaktadır? Örneğin, gördüğümüz her yabancıya ülkemiz hakkında ne düşündüğünü sormak, nasıl bir bakış açısının ürünüdür? Türkiye hakkındaki, yabancı basında yer alan neredeyse her makaleyi yerel basında manşet yapmak, nasıl bir ezikliğin, güvensizliğin veya korkunun ürünüdür? Cumhuriyetimizi kurarken kovaladığımız adamları 15-20 yıl sonra tekrar çağırıp, eğitimimizi, ekonomimizi, milli güvenliğimizi, siyaset sistemimizi vs onların fikrine göre yapılandırmamızın sonuçları ortada. Osmanlıdan miras kalan bu hastalığımızı tek bir etmene bağlamak kuşkusuz gerçekçi olmaz; bir dizi toplumsal, tarihsel, kültürel, sosyolojik, psikolojik hatta ekonomik, politik, askeri nedenler sıralanabilir. Ama işin özüne, temeline inmeye çalıştığımızda görürüz ki, bizi insan yapan temel niteliğimiz ve en büyük nimet olan aklımıza nankörlük yatar. Bunun doğal sonucu da kula kulluktur! *** Cumhuriyet, sadece küresel firavuna karşı bağımsızlık ve özgürlük getirmemiş, aynı zamanda eğitim başta olmak üzere bir dizi toplumsal dönüşüm sayesinde başkasının değil kendi aklına değer veren ve özgürce aklını kullanan, sorgulayan ve düşünen bireyler yaratma yolunda adımlar atmış, içinde köy enstitülerinin de olduğu bir eğitim atılımı gerçekleştirmiştir. Küresel firavun, hiç bunu ister mi? Egemenler, tarihin başından beri, düşünmeyen, aklını kullanmayan bireyler ister. Robotlar gibi veya itler gibi, itiraz etmeden, zulme isyanı aklına bile getirmeyen, her emre itaat eden köleler ister. Firavunların bu konudaki en etkili aygıtı da dindir. Kula kulluk dininin en temel özelliği, akıl düşmanlığıdır. Allah eğer Ali'nin kendi aklına değil de Veli'nin aklına uymasını istemiş olsaydı, Ali'yi insan olarak değil de başka bir varlık olarak, örneğin Veli'nin köpeği olarak yaratamazmıydı? Veli ona "otur" derse oturur "koş" derse koşardı. Oysa Allah madem ki Ali'yi de Veli'yi de insan olarak yaratmış, her ikisine de akıl gibi insana özgü yetiler sunmuş, demek ki her ikisinin de kendi aklını kullanan varlıklar olmasını istemiş olmalı. Eğer Ali aklını kullanmaz da Veli'nin aklına uymayı, yani Veli'ye kul olmayı tercih ederse, Allah'ın onu insan olarak yaratma amaç ve niyetine karşı nankörlük sergilemiş olmaz mı? Kula kulluk dinlerinin yaptığı işte böyle bir zulümdür. İnsanlara düşünmemelerini, dayatılan tabuları sorgulamamalarını, sadece inanmalarını, kendi akıllarını kullanmayıp başkalarının aklına uymalarını, yani başkalarının iradesine tabi olup, onlara kul olmalarını öneren, yani insanı insanlıktan çıkaran, adeta köpekleştiren bir zulümdür. Kuran'da geçtiği şekliyle, "Aklını kullanmayanların üzerine pislik yağar". Ancak pislik bile onu akıllandırmaya yetmemişse, insanlıktan çıkmak da dahil, örneğin maymunlara veya domuzlara dönüşmek veya yukarıdaki örnekteki gibi köpekleşmek de dahil, herşeyi hak eder. Din kurumunun insana ve insanlığa en büyük kötülüğü olan akıl düşmanlığının izini sürmek için eskiye gidelim. 13 Özgür İnsan Tarih deyince, akla gelen yazının bulunuşudur ve yazıyı bulan Sümerlerdir. Bazı araştırmacılar "Tanrı Sümerle başlar" gibi iddialı ifadeler kullansa da biliyoruz ki, din ve inanç aslında insan doğasının bir özelliğidir. Ancak "kula kulluk dini"nin başlangıcı gerçekten de, tarihin ilk dönemlerine dayanır. Tarih denince ilk akla gelen “yazı”dır; ve tarihteki ilk yazı türü, ideogram veya hiyeroglif olarak bilinen resim-yazı olup, daha sonraları basitleştirilerek zamanla çivi yazısı, hece alfabeleri ve nihayet günümüz alfabeleri geliştirildi. Tarihsel metinlere başvurup binlerce yıl eskiye gitmeye gerek yok, çünkü halen günümüzde kullanılan bir resim yazı mevcut: Çin'de ve Japonya'da kullanılan meşhur Çin alfabesi. Görünce "bu ne yahu!" diyeceğiniz, insanın başını döndüren kargacık burgacık karmaşık yazıları okumak, aslında o kadar da zor değildir. "Radikal" denilen, çoğu stilize edilmiş yüz küsür temel resmi bilirseniz, Çin alfabesini çözersiniz. Çünkü tüm harfler aslında, radikallerden oluşan "bileşik" resimlerdir. Kimya dersindeki periyodik tablodaki elementlerin atomlarının biraraya gelip, bileşikler halinde molekülleri oluşturması misali, radikallerin de aynen böyle bileşikler halinde harfleri oluşturduğunu düşünebilirsiniz. Örneğin, kadın ve dalga radikallerinden oluşan harfin anlamı, "cildi dalgalı -ya da buruşukkadın" yani "yaşlı kadın" olur. Her harf, bu örnekte olduğu gibi, içerdiği radikallerin anlamlarının bir tür bileşkesidir. Tapınmayı belirten harf ise, ilginçtir ki, insan ve köpek radikallerinin bileşimidir. Bu yabana atılacak bir rastlantı değildir. Kültüre ve folklore ilişkin çok önemli bir veridir. Tarihin ilk dönemlerindeki insanların tapınmayı nasıl anlamlandırdıklarını gösterir. İnsan ve yanında köpek! Bunu nasıl okumalı, nasıl yorumlamalı. Köpek açısından bakıldığında, insan efendidir, o ne derse köpek yerine getirir, tüm varlığını insanın iradesine tabi kılar, yani onun kuludur, kölesidir, öldür dese gider öldürür, öl dese ölür. İnsanın önünde köpeğin yere yüzükoyun yatışını göz önüne getirin: bir efendinin önünde secdeye kapanan, köleliğini dışavuran birini andırır. Tarihsel dönemde, insanlar genellikle hükümdarların ve güçlü birilerinin önünde, veya tapınaklardaki tanrı putlarının önünde secdeye kapanarak, onların emrinde ve hizmetinde olduklarını, onların iradelerine tabi olduklarını, beden diliyle ifade ederlerdi. Secde etmenin anlamı budur. İslam bunu yasakladı ve tüm ibadetleri Allah'a özgüledi; sadece Allah'a secde edilebilir, başkasına değil! İnsanın varlığını ve iradesini, kendisini var eden, Alemlerin Rabbi olan evrensel iradeye tabi kılmasında yadırganacak hiç bir şey yoktur. O'na kulluk etmesi, O'nun huzurunda secde etmesi, insanın doğasına, varlığına asla aykırı bir şey olmayıp, tersine bir gerekliliktir. Alemlerin Rabbi'ne kulluk demek, iradesini ve varlığını kendisini yaratan Varlığın amaç ve iradesine tabi kılması, bir diğer deyişle yaratılıştan gelen doğasına uygun bir yaşam sürmesi demektir. Ancak burada yadırganacak olan, aslında kendisi de yaratılmış olan bir başka varlığa secde etmesidir; yani kula kulluk etmesidir. Kula kulluk demek, insan olarak sahip olduğu doğasına, fıtratına aykırı davranması demektir. Örneğin, özgür ve onurlu bir varlık olan insanın bir başka varlık önünde, resim yazıda olduğu gibi kendisini "köpek"leştirmesidir. Veya, insanlık onurunun yerine kibirini koyarak egosunu ilah edinmesi ve böylece, varlığını ve iradesini egosunun önünde köpekleştirmesi de kula kulluk konusunda verebileceğimiz bir başka örnektir. 14 Özgür İnsan Bu bağlamda, "özgür insan kimseye kulluk etmez, asla secde etmez" yaklaşımı ilk bakışta son derece soylu, övgüye değer bir duruş olarak görünür. Hele ki, binlerce yıldır kula kulluk kültürüne bulanmış Ortadoğu topraklarında kula kulluk etmek, kula secde etmek gibi olağan, sıradan, kimsenin yadırgamadığı bir rezilliğe karşı durmak, onurlu insana yakışır ve övgüye değer bir karakteri, hanif bir duruşu ortaya koymaktadır. Ancak, Yaradana secde farklıdır; insanı yaratan İlahi İradenin amaçlarına, ilke ve değerlerine sadakat beyanıdır; insanı yaratırken, tasarlayıp yapılandırmış olduğu doğasına ve yaşamını yönlendirmesini istediği etik ilkelere, iyilik, doğruluk, adalet, merhamet, sevgi, saygı gibi manevi değerlere, kendisi için belirlenmiş olan yaşam ortamına, yani İlahi iradeye uygun, fıtratına uygun bir yaşam süreceğine dair bir irade beyanıdır. Yaradana kulluk konusu, böyle köşeli bir çerçevede tanımlandığı halde, bile bile kula kulluk ile karıştırmak, aynı bağlamda değerlendirmek son derece yanlış ve haksız bir yaklaşım olur. “Ben özgürüm” diye diye gidip kendi egosonu ve kibirini ilahlaştırmak ve egosuna kulluk etmek anlamına gelir; ki ego da nihayetinde kul kategorisinde olması nedeniyle, kula kulluğun bir türü, yani insanın kendi doğasıyla çatışması ve Yaradana isyanı demektir. Sözde kula kulluk da dahil her türlü kulluğu reddeden "ukalalık karakterimdir" yaklaşımı ile "ben özgür bir insanım, kimseye kul olmam" diyerek Allah'a kulluk konusunu da tersinden anlayan kibir ehlinin durumu, bir zamanların gsm reklamındaki "ben özgürüm" diyen özgür kız örneğinden farklı olmamaktadır. "Özgürüm" diye diye, gsm operatörüne veya egosuna, keyfine, takıntılarına kul olanların kaderi, kula kul olmalarını bir türlü kabul etmemeleri ve çoğu kez bunun farkına dahi varamamalarıdır. *** Allah insanın "sadece kendisine" kulluk etmesini isterken, o ise gitti, kula kulluk etti; yani ilah olarak Yaratıcısını "tanımadı", başkasını ilah edindi. Örnek mi; “mevzubahis vatansa gerisi teferruattır” demedi, ya ne yaptı? Amerikan mandası olmazsa biz adam olmayız, dedi; Amerika olmazsa, Nato olmazsa, güvenliğimizi sağlayamayız, dedi; 70 cente muhtacız, para olmazsa yaşayamayız, dedi; IMF olmazsa borçlarımızı ödeyemeyiz, dedi; AB ve ABD bizi desteklemezse, IMF stand-by yapmaz, dedi; Memleketi kurtamak için parti kurmak lazım, dedi; Parti kurmak için şu kadar para olmadan olmaz, dedi; Parti kurdu ama Amerikanın icazeti olmadan, onayı ve desteği olmadan iktidara gelemeyiz, dedi; Kendi silahlarımızla kendimizi korumak için önce Amerika'dan izin almamız lazım, dedi; Bilmem hangi konuda fikir beyan etmek için bilmem kimden onay almamız gerek, dedi; Hayat memat meselesi dahi olsa, bilmem hangi sorunun çözümü için, insan olarak kendi gücüne, aklına, vicdanına, yüreğine güvenmek yerine, yani sadece Allah'a güvenmek ve bağımsız ve özgür iradesini ortaya koymak yerine kalktı, ilahlık taslayan bir takım güçlere, örneğin paraya, Amerikaya, Nato'ya, IMF'ye, siyaset kurumlarına, cemaat örgütlerine, yani bir biçimde ilahlaştırdığı kullara boyun eğdi; iradesini onlara tabi kıldı, yani kula kulluk etti. Bu nedir? Bu Allah'a isyandır, yaratılışta üstün bir varlık olan insanın, kendi yanlış tercihlerinin sonucu olarak, aşağı bir konuma düşmesidir. Görüyoruz ki, Allah'a kulluk son tahlilde, insanın kendi iradesini kendisini yaratan Evrensel Enerji’nin iradesine tabi kılması ve kendi varlığına ve doğasına uygun bir yaşam sürmesidir; dolayısıyla insanın yaşamında ürettiği hizmet ve değerlerin, evren, insanlık, doğa, toplum için üretilmesinden, ait olduğu ve bir parçası olduğu bütüne sunulmasından başka bir şey değildir. İnsanın gerçek özgürlüğü de, söz konusu parça-bütün ilişkisinin, olması gerektiği gibi doğru ve sağlıklı bir zeminde yaşanmasından geçer. 15 Özgür İnsan Allah'ı bırakıp başkalarına tapınmak (putperestlik) ile Allah'ın yanısıra başkalarına tapınmak (şirk) arasında, sonuçları bakımından hiçbir fark yoktur. Her ikisi de kula kulluk dini olarak tanımlanabilir. Günümüzde her köşe başında rastladığımız o din, hani o, lafta Allah'ı dilden düşürmediği halde gerçekte bir sürü başka başka kul önünde eğilen şirk dini, yani "Allah'a eş koşma" dini, zaten bu değil midir? Şirki tanımlarsak, "Allah'a kulluk bana yetmedi, ben de ne yapayım, Allah'ın yanısıra başka kulları da tanrı edindim; yani hem gerçek İlaha kulluk ediyor, hem de kendi ilahlaştırdıklarıma kulluk ediyorum" durumudur. Örneğin, paraya; örneğin, güce; örneğin, firavuna; örneğin, bir ideolojiye; örneğin, egosuna; kulluk etmek gibi sayısız örnekler verilebilir. Hepsinin de ortak özelliği, insanın özgürlüğünü, dolayısıyla onurunu, onu insan yapan başlıca manevi niteliklerini elinden almasıdır. Sonuçta geriye kalan, sadece biyolojik özellikleriyle insana benzeyen, iki ayaklı bir canlıdır. Hayrını gör; tepe tepe kullan! *** İşte İslam'ın diğer dinler karşısındaki ayıredici niteliği budur: Onurlu bir varlık olarak insanın, varlık ve iradesini sadece Alemlerin Rabbine, O'nun iradesine tabi kılarak, özgür ve mutlu bir yaşam sürebilmesi! Müslümanlık budur; Asla kula kulluk etmemek; Asla bir kulun önünde secde etmemek; Asla bir başkasının önünde eğilmemek; Asla başkasından yardım dilenmemek; İnsan olduğunu unutmamak, onurlu bir varlık olarak özgürlüğünden asla ödün vermemek. "Hürriyet ve istiklal benim karakterimdir" demek! Kendi aklına güvenen insan, hata yapsa da yaşam mücadelesi içinde Allah'ın yardımıyla illa ki doğruyu bulur. Başkasının aklına uyanların, yani Allah'ın verdiği en büyük nimete nankörlük edenin sonu ise, köleliktir, zillettir. Başkasının ipiyle kuyuya inen akılsızlara Allah yardım eder mi? Allah'ın özgür ve onurlu kulları olarak, aklımızı kullanalım ve Yaratıcımızı iyi tanıyalım ki, yaşamımızı da, dinimizi de, kendimizi de, düşmanımızı da bilelim. 16 Yaradanı Tanı Yaradanı Tanı Bazı dinsel metinlerde "Tanrı insanı kendi suretinde yarattı" ifadesi geçer ya, aslında bunun tam tersi doğrudur, yani asıl insanlardır, tanrılarını kendi suretlerinde yaratanlar. Tarihsel çağlarda da, tarih öncesinde de, insanların tanrı'yı her zaman "kendi suretlerinde" betimlemiş oldukları gerçeği, müzelerde sergilenen heykel ve kabartmalara bakıldığında açıkça görülebilir. Belki de en eski heykelciklerden biri olan, Neolitik döneme ait Çatalhötük buluntusu Ana Tanrıça heykelciği, bu konuda verebileceğimiz en güzel örnektir. Anaerkil dönemin tanrısı da kadın suretinde, "ana" suretinde betimlenmiş. Ortada Ana Tanrıça, doğurganlık göstergesi olarak kalçaları ve göğüsleri abartılı halde betimlenmiş, olgun bir kadın görünümünde, başında bir taç ile tahtında oturur vaziyette, her iki yanında da, güç ve egemenlik sembolü olarak leopara benzeyen iki vahşi hayvan. *** Anadolu Medeniyetleri Müzesi'nde görebileceğiniz, binlerce yıl öncesine ait ve çok bilinen bu eserin resmini Müze Rehberi'nde veya bir yayında görmüş ve hatırlıyor olabilirsiniz. İnsanların, geçmiş medeniyetlere ilişkin bilgi ve görgüsünü artırmak amaçlı bu tür kültürel faaliyetlerin Kuran tarafından özellikle önerilen, teşvik edilen faaliyetler olduğunu da, bir kez daha belirtmeden geçmeyelim. Anadolu, Mezopotamya, Mısır ve Akdeniz havzasındaki tüm uygarlıklarda, bakırtaş, tunç ve demir çağlarında da, daha sonraki Pers, Helen ve Roma dönemlerinde de aynı anlayış doğrultusunda, tanrı ve tanrıça ve kutsal yaratıklara ilişkin ikon, kabartma ve heykellerinin insan ve hayvan suretlerinde, bazan da insan ve hayvan parçalarından oluşan karma mitolojik karakterler halinde betimlendiğini görüyoruz. Hatta, bazan soyut kavramların bile, kişileştirilerek gene insan suretinde betimlenerek kabartmalara işlendiği de bir gerçek. "Semavi" Hristiyanlığın devlet dini olduğu Bizans'ta da, aynen günümüzde kiliselerde gördüğümüz gibi, İsa ve Meryem Ana'ya ilişkin tasvirler içeren ikon, mozaik, fresk ve heykeller bile, -Hristiyanlığın Teslis (üçleme) inancını dikkate alırsak- aynı bağlamda değerlendirilebilir. Yakınımızdaki bir örnek olarak Ayasofya'da, ortada mor giysiler içinde İsa, altın ve mücevher işlemeli tahtta otururken her iki yanında Bizans imparator ve imparatoriçesi'nin bulunduğu mozaikleri görmediyseniz, ilk fırsatta görmenizi öneririm. 9000 yıl öncesinin Ana tanrıça heykelciğine ne kadar da benzer motifler içeriyor? Hani "semavi" din, ama üslup aynı! Ne kadar ilginç, değil mi? Kültürel, dinsel, toplumsal yaşamdaki değişimleri izlerken tanık olduklarımız, onca politik ve sosyolojik kesintiye direnen kültürün sürekliliğini de yansıtmıyor mu? Üzerinden çağlar gelip geçiyor, doğudan veya batıdan gelen ordular Anadolu'nun üzerinden defalarca geçiyor, onca medeniyetler ve dinler değişiyor ama ilginçtir ki, aynı kültürel doku, binlerce yıl sonra gene karşınıza çıkabiliyor. Yoksa sizce de, pek o kadar şaşırtıcı değil mi? 17 Yaradanı Tanı En yakınlarımızda, sözünü etmeden geçemeyeceğimiz ilginç bir örnek daha var: kötülüğü uzak tuttuğu varsayılan ve günümüzde, 21. yüzyılın başlarında bile geniş kitlelerin medet umduğu bir şirk geleneği olarak muska ve nazar boncuğu. Bu konuda kitaplar yazılmış, Orta Asya'dan Afrika'ya kadar geniş bir alana yayılan nazar boncuğu geleneğinin folklorik temellerine dair araştırmalar yapılmış. Nazar inancının tarihsel süreçte önümüze çıkan kökenlerinden biri de antik helen mitolojisinden bir dişil karakter olan Medusa; gözleri ateş koru, saçları yılanlardan oluşan bu hanımefendi, kendisiyle gözgöze gelenlerin taş kesildiği denli korkunç bir görünüme sahipmiş. "Tapınağa kötü niyetliler yaklaşmasın, girmeye kalkarsa da taş kesilsin, giremesin; aksi halde tanrılar kızar" şeklinde bir kör inanç temelinde tapınakların çatı alınlığına veya giriş tarafındaki sütunlara medusa kabartması yerleştirmek antik dönemde adeta bir endüstri standardı olmuş. Pagan simgesi ya; hristiyan Bizans'ın, bu sembolü aşağılamak için mi, yoksa gözlerden uzak tutmak amacıyla mı, sadece sarnıçta yüzen balıklarının görebileceği bir yerde, yerebatan sarnıcın içinde, sütun altlarında destek olarak kullandığını, gidip görenler hatırlayacaktır. Üzerinden binlerce yıllık pagan dönem, artı, bin küsür yıllık Hristiyan Bizans dönemi, ardından bin yıllık İslam dönemi gelmiş geçmiş, Medusa'nın gözü bu zaman zarfında stilize olmuş ve nazar boncuğuna dönüşmüş, ama inanç bağlamında işlevi ve anlamı zerre değişmeden bugüne dek ulaşmış. İslama ve tevhid ilkesine aykırı olduğu gün gibi aşikar olan bir gelenek, en koyu dinciler arasında bile yaygın biçimde varlığını sürdürebiliyor; dilleriyle "Allah'a emanet" diyenlerin çocukları, evleri, dükkanları, arabaları bugün bile nazar boncuğuna emanet olmaya devam ediyor. Burada söz konusu olan basit bir süs eşyası değildir; ister renkli bir cam parçası, isterse Allah'ın adının veya ayetinin yazılı olduğu bir kağıt veya cisim olsun, hatta isterse Kitap'ın bizzat kendisi olsun, eğer bir “cisim”den medet umuluyorsa, kazayı, belayı, kötülüğü uzak tutacağına inanılıyorsa, o bir put değil de nedir; ondan medet uman inanç ise müşriklik veya putperestlik değil de nedir? *** İncelediğimiz her dinde karşımıza çıkan Tanrı'ya şekil biçme, Tanrı'yı cisimleştirme, zamana mekana sığmayan, kalıba şekile girmeyen Yaradana, Alemlerin Rabbi'ne yer, yön, şekil, cinsiyet, vs biçme hastalığı, "müslüman dünya"ya da ne yazık ki bulaşmış. Aslında "İslam" bu sorunu kökten halletmek amacıyla, "suret yasak" diyerek, bu hastalığa son vermek isterken ne yazık ki abartmış ve işin ucu sanat düşmanlığına kadar uzanmış ama gene de sorunu çözememiş. Yaradana yer ve yön biçme alışkanlıklarının İslam kültüründeki örneklerine bakalım. Örneğin dua ederken yüzümüzü göğe çevirmek veya elleri göğe açmak gibi davranışların kökeni nedir? Gök deyince, hani İsa peygamberin "Göklerin egemenliği yakındır" derken söz ettiği gökler, veya Kuran'da anlatılan hani o yedi kat halinde düzenlenmiş gök değil, baktığımızda gördüğümüz o mavi göğü kastediyoruz. Gökyüzüne yönelişin nedenini antropolojik açıdan araştırdığımızda, pagan dönemdeki fırtına tanrısına yönelik yağmur duası ritüeli ile karşılaşırız. Düşünün, aylarca kuraklık çekmiş, su rezervleri tükenmiş bir topluluğun, günlerce belki haftalarca yağmur duasına çıkmasının ardından, fırtına bulutları toplanıyor ve susuzluktan kavrulmuş insanlar, gökten düşen ilk damlaları avuçlarına alarak yüzlerini ıslatıyor. Böylece ıslak ellerini yüzlerine sürerek, kendilerine yağmur veren fırtına tanrısına, beden diliyle, eylemsel bir tür teşekkür ifadesi sergiliyorlar. Tanıdık geldi, değil mi? Gene Ankara'da Anadolu Medeniyetleri müzesinde, Hitit dönemine ait, aynen bugünkü müslümanlar gibi, veya ikonlardaki Meryem Ana gibi, dua ederken ellerini açan bir insan kabartmasını görebilirsiniz. 18 Yaradanı Tanı Secde de bir tür yön biçme olarak değerlendirilebilir; bir kralın tahtının önünde, bir tapınaktaki tanrı veya tanrıça heykelinin önünde teslimiyet ifade eden bir bedensel harekettir. Secdeyi, Ortadoğu'da "Mitra" olarak anılan güneş tanrısına özgü ritüellerle de ilişkilendirmek mümkündür. Bilim adamlarının dinsel ritüeller hakkında, arkeoloji, antropoloji dallarında yaptıkları ve gelecekte yapacakları çalışmalar, din, kültür, mitoloji gibi alanlardaki araştırma ve incelemeler bize, dinsel motiflerin, ritüellerin, tanrı fikrinin, kutsal metinlerin insanlık tarihi boyunca nasıl geliştiğine ilişkin çok değerli bilgiler sunması bakımından önemsenmelidir. Bu tipik olarak biraz entel biraz da fuzuli bir akademik faaliyet olarak görülmemelidir; Kuran'da yer alan "yeryüzünde geziniz, eski uygarlıklara neler olduğunu öğreniniz" yolundaki öneri çerçevesinde, geçmişi ve bugünü anlamaya yönelik bir bilimsel faaliyet, yani İslami anlamda bir tür ibadet olarak görülmelidir. *** İnsanlık tarihi boyunca, bir toplumsal değer olarak tanrı fikrinin gelişimi bir yana, İslam, insanlığa bambaşka bir Tanrı tanıtır. Şekil biçmeyin der; çünkü Tanrı'yı gözümüzde canlandırmamız mümkün değildir; varlığımızın yeti ve sınırları buna elvermez; 4 boyutlu bir şekli dahi gözümüzde canlandıramazken, üstüne bir de 7 kat gök ekleyip, 11 boyutlu uzay geometrisini düşünmeye veya hayalinizde canlandırmaya çalışmak boşuna bir çabadır. Yön de biçmeyin der; her yön Allah'ındır der, ama ibadet ederken "kıble"ye dönün der. İnsanlığı bir amaç doğrultusunda biraraya getirmeyi çağrıştıran, sembolik bir yön gibi durur. Ancak, namaz kılarken döndüğümüz yönün adının, Ana tanrıça'nın adıyla (Kibele / Sibel) aynı olması sizce de ilginç değil mi? Yer de biçmeyin der; O her yerdedir der, öyle ki boşluğun her noktası, varlığın her zerresi onunla doludur, o kadar ki bize kendi içimizden, içimizdeki şah damarımızdan da yakındır. Tanrıya ilişkin Kuran'da yer alan tasvirler bir araya geldiğinde, nasıl bir resim çizer; nasıl bir varlığı tanımlar; hiç düşündünüz mü? Evrensel enerjiyi tanımlar adeta, doğru mu? Enerji zaten madde ile aynı şeydir ve madde, zamanı ile mekanı ile kendi uzay geometrisini yaratır; varlığın maddi ve manevi diye nitelediğimiz türlü çeşitli özelliklerini de yaratır. Evrendeki herşey O'dur. Tevhid ilkesi, zaten bu değil midir? Kuran'da tanımlanan Tanrı, eski çağların tanrı kavramlarına ne kadar da uzak, değil mi? Çömlekçi çarkının başına geçip çamurdan insan yaratan "tanrı" başka, Alemlerin Rabbi bambaşka; aynı cümle içinde hani böyle yanyana getirmek bile insanın tüylerini ürpertiyor. İslam'ın yani Kuran'ın tanıttığı Tanrı, yani Allah deyince, insanların inandığı ve onların inançlarında yaşayan bir "tanrı" değil, yani insanların yaratmış olduğu "tanrılardan bir tanrı" değil; insanlar inansa da inanmasa da "Tanrı" olan bir Tanrı'dan söz ediyoruz. Yani o bizim ilahlaştırdığımız, biz inandığımız için ve biz inandığımız zaman ilah olan, biz tapındığımız için Tanrı olan bir kavram veya nesne değil. İslam dininin Tanrı'sı, biz ona inansak da inanmasak da Evrenin Yegane Gerçeği ve Yaratıcısı olan, zamanıyla, mekanıyla, enerjisiyle, iradesiyle, sevgisiyle, bilgisiyle, amaçlarıyla, ahlakıyla, yönetimiyle, adaletiyle, her şeyiyle evrenleri kuşatan, Alemlerin Rabbi olan Tanrıdır. Yani söz konusu olan aslında, ismiyle de cismiyle de nesnel gerçektir. Bize ilişkin, öznel veya sanal bir kavramdan değil; bizim bilgimizden, inancımızdan, irademizden bağımsız bir nesnel gerçek olan bir varlıktan söz ediyoruz. Evrenin ilk ve son ve tek ve herşeyi kapsayan gerçeği! 19 Yaradanı Tanı İnsanın yarattığı "tanrılardan bir tanrı" değil, Tanrı ! İlahlardan bir ilah değil, "el-ilah" olan; veya "a god" değil "the God" olan "Tek Tanrı"dan söz ediyoruz. Makrokozmozdan mikrokozmoza değin her enerji seviyesindeki, beş duyumuzla algıladığımız, algılamadığımız, görüp bildiğimiz, bilmediğimiz herşeyi yaratan ve "sonsuz" rahmetiyle kuşatan, canlı ve cansız tüm varlıkların enerji kaynağı, ezeli ve ebedi varlık ve yaşam kaynağı olan "Bütün Alemlerin Rabbi". Gözünüze yaklaşmakta olan foton parçacığının da Rabbi, protonun içindeki quarkın da, hücrenin de, kuşun da, insanın da, madendeki kömür tozunun da, gökten inen suyun da, güneşten kopan gaz bulutunun da, samanyolunun da, tüm kainatın da, big bang öncesindeki enerji birikiminin de, bizim makrokozmoz veya mikrokozmoz olarak tanımladıklarımızla sınırlı değil, dört boyutlu uzay zaman ile de sınırlı değil, görüp görmediğiniz herşeyin, her tür enerji formunun Rabbi. Düşünmesi bile ürpertici değil mi? O, canlı cansız tüm yaratıkları yaratmış olandır; Tüm varlığın, varlığını borçlu olduğu tek "var eden"dir; Ama o kadarla kalmaz Yaradan, kulunu yaratıp, var edip bırakmaz; çayıra salıp kendi haline terketmez, çayırda da onunla birliktedir, besler, korur, gözetir; yaşamını sürekli destekler; Rahman'dır; evrendeki tüm varlığın, tüm alemlerin, enerji kaynağıdır; Sadece "var eden" de değil, yarattıktan sonra da, sürekli olarak canlı ve cansız yaşamı enerjisiyle destekleyen, “rahmeti her şeyi kuşatan”dır; Rahim'dir; merhametlidir, alemleri "sevgiyle" yaratır, sevgiyle gözetir, varlığı, yaşamı sevgiyle destekler. Gözünüzün önüne getirebilmek kolay mı? Tüm evreni kapsayan ve kucaklayan bir enerji düşünün, ama günlük yaşamda bildiğimiz ve kullandığımız türden cansız, edilgen türden bir enerji değil, aksine canlı bir enerji, Y.Nuri Hoca'nın deyişiyle "sürekli bir iş ve oluşta; bir iradesi olan ve bir amacı olan evrensel enerji; kuralları olan, etik yasaları olan, ahlakı olan, herşeyi kucaklayan bilgisi olan, ilmi olan -yani dini olan- bir muazzam enerji; ve düşünün ki yaklaşık 15 milyar yıl önce herşeyi "alaka" ile, yani sevgi ile merhamet ile yaratıyor ve yaratış süreci asla son bulmaksızın ve kesintiye uğramaksızın halen sürüyor, bir kez değil, her gün de değil her an yeniden ve yeniden yaratıyor. Gözünüzün önüne getirebilmek kolay mı? Yaklaşık 15 Milyar yıl önce Big-Bang ile içinde bulunduğumuz (3 uzay boyutu ve 1 zaman boyutu ile) 4-boyutlu evrenimiz, "yaratılışı başlatan ve iade eden (yineleyen)" Allah'ın "Ol" emriyle yaratıldı ve ve hen an yeni yaratılışlarla, bir başka deyişle yeni oluşumlar ile doğal süreç devam ediyor. Big-Bang öncesinde ne vardı? Peki 15 milyar yıl önceki patlamanın ardından gelen ve halen devam etmekte olan bu süreç, evrenin sürekli genişlemesi süreci nereye kadar sürecek? Bu genişlemenin ardından aynı şekilde bir büzülme süreci de olacak mı? O da 15 milyar yılı aşkın bir zamanı mı kapsayacak, yoksa bir anda mı olacak.... gibi sorular, insanoğlunun merakla yüklenmiş aklına takılabilir. Gerçek şu ki, küçücük aklımızla, varlığımızın sınırlı kapasitesi dolayısıyla, Allah'ın işlerine aklımız pek ermiyor, değil mi? 20 Yaradanı Tanı Yoksa, öyle fazla uçmadan, hani kelebek misali ortalama 70 yıl süren ömrümüzde, daha ziyade bizi ilgilendiren sorunsal ile mi ilgilensek? Evet, bence de. Usta ne demiş: insanlık önüne çözebilecekleri sorunları koyar ! Ama diğer yandan da, Yaradanını tanımayan insanın, evreni de, doğayı da, kendini de tanıyamayacağını, derya içinde olup da deryadan bihaber bir balıktan farklı olamayacağını da unutmamalıyız. Hiç olmazsa kendimize saygının gereği olarak, gücümüz kapasitemiz yettiğince, Yaratıcımızı tanımaya gayret etmeliyiz. 21 Şeytanı Tanı Şeytanı Tanı Varlık üzerinde diyalektik yasalar egemen, deney ve gözlemlerden bunu biliyoruz, ancak evrende bir de tevhid (birlik) yasası var. Herşeyi yaratan iradenin, gücün, enerjinin, "Bir" olduğu gerçeği. Tanrı iyidir, iyi işler yapar ve bizi de her zaman iyiliğe sevkeder. Buna karşın şeytan kötüdür, kötü işler yapar ve insanları kötülüğe sevkeder. İyi de, Tevhid yasası bunun neresinde? Bu sorunun yanıtı, "zıtların birliğinde" olabilir mi? Tanrı, varlığın oluşumuna gene varlığı vesile eder. Bizim dar görüş açımızdan görebildiğimiz kadarıyla evrenin 15 milyar yıllık tarihi buna tanıklık eder. Doğadaki temel parçacıkları ve temel kuvvetleri, devasa galaksilerin oluşumuna vesile kılmadı mı? Gezegenimizdeki doğal yaşama güneşi ve dünyayı vesile kılmadı mı? Canlı varlıkların, tek hücreli yaşam ile başlayan evrimini, insanı yaratmaya vesile kılmadı mı? Milyonlarca örnek düşünebilirsiniz. Yarattığı varlıkların, Sünnetullah dediğimiz, “doğanın varlık ve hareket yasaları” içindeki serüvenleri, daha gelişmiş yaşam formlarına beşik olmadı mı? Yaptığı hiç bir şey boşuna, oyun olsun diye değil, yarattığı hiçbir varlığı boşuna yaratmamış. İnsanı da özel bir amaçla yarattığını ve özel görevler belirlediğini Kuran'da açıkça bildiriyor. İnsanın gelişimi için bir de sınav sistemi belirlemiş. Sınırları çizilmiş bir yaşam ortamı içinde, iyiyi ve kötüyü seçme özgürlüğü vermiş. Sınavın sonucuna göre ödül ve ceza da belirlenmiş. Hem yaratıyor hem de sınıyor, cezalandırıyor! Tanrı bizimle oyun mu oynuyor? Hayır, hiçbir şeyi oyun olsun diye yaratmadığını Kuran’da söylüyor. Peki, bunu neden yapıyor? Çünkü, yaşamın içerdiği eğitim ve sınav süreci, aslında kesintisiz oluşum sürecinin, yani sürekli yaratmakta olan Tanrı'nın, varlığın oluşumuna gene varlığı vesile ettiği yaratma eyleminin ta kendisi ! İsteseydi bizi iradesiz bir varlık olarak yaratabilecekken, iyi veya kötüyü seçme iradesi vermiş. Bizi iyiye teşvik ediyor ama bunu, iyiye programlanmış bir robot misali zorunluluk sonucu değil, bilinçli ve gönüllü olarak seçmemizi istiyor. Allah'ın istediği gibi bir kul olmak bunu gerektiriyor. Ancak böyle, O'nun istediği gibi bir gelişme yoluna girebiliriz; ve ancak böyle O'nun tasarladığı gibi, daha gelişmiş bir yaşam formunun yaratılması sürecine hizmet edebiliriz. Allah'ın yasası böyle işliyor. Varlığı, varlığa vesile kılıyor. Bize düşen öncelikle bunu anlamak, kendi irademizle, gönüllü ve bilinçli olarak Yaradanın belirlediği görevi yerine getirmek; doğamıza, varlığımıza uygun davranmak, varlığımızın gereğini yapmak. İslam dini de zaten Allah'ın yasalarına ve iradesine teslim olmaktan ibaret değil mi? Allah bizi iyiye sevk ediyor. Ancak dünya yaşamındaki eğitim ve sınav sürecinde, diyalektik varlık yasaları ve zıtlık ilkesi gereği, "iyi"nin antitezi ve zıddı olarak "kötü" ve Tanrı'nın adeta antitezi olarak bir olumsuz kutup, "kötü"yü temsil eden bir karakter gerekli. Kuran'da birçok ayeti kapsayan mecazi kıssalarla bu konu açıklanıyor. 22 Şeytanı Tanı Tanrı'ya isyan eden ve ilelebet kaydıyla, insanı dosdoğru yolundan saptırma görevi verilmiş bu karakterin neredeyse tüm dinlerde ve bildik dillerdeki ortak adı, şeytan. Kuran'da mecazi ifadelerle, ömür süremiz içindeki sınavımız şeytan, ödülümüz bahçe, cezamız da ateş olarak belirlenmiş. Öyle anlaşılıyor ki, şeytan denilen bu karakter aslında insan doğasının bir özelliği, ya da insanın yaratılışının bir unsuru olarak beliriyor. Güncel kültürümüzde olsun, tarihte ve diğer kültürlerde olsun, şeytanın ne olduğu konusunun araştırılması, kendimizi ve bu "apaçık düşman"ımızı tanımamız açısından son derece önemlidir. Y.Nuri Hoca, tevhidi layıkıyla tanımak için mutlaka şirki iyi tanımak gerektiğini belirtiyor. Aynı şekilde, kendimizi, yaşamı ve sınavı tanımak, Tanrı'nın bizden ne istediğini doğru anlamak için de, şeytanı tanımak çok önemlidir. Ayetlerde ifade edildiği şekliyle şeytanın görevi, "kıyamete kadar Allah'ın dosdoğru yolunun üzerinde durup insanları saptırmak" olarak tanımlanmış. Peki bunu her zaman başarabilir mi? Gücü kimlere yeter? Yanıtı Kuran'da veriliyor: müminler hariç -yani "sadece" Allah'a iman etmiş olanlar hariçherkese! Yani, evrenin ve insanın yaratılış kodlarının kaçınılmaz bir gerçeği olarak, müminler dışında herkes şeytanın etkisine girecek ve sapacak; görülüyor ki bundan kurtuluş yok ve gerçekten de durum vahim. Hele, cennetin biletini cebinde sanan o kula kulluk dininin müritlerinin hiç şansı yok. Kuran'daki net ifadelerin açıkça gösterdiği kadarıyla, cümbür cemaat topluca gitmekte oldukları adres belli. Peki insanın durumu o kadar umutsuz mu? Hiç umutsuz olur mu; aslında kurtuluşun yolu ve formülü Kuran'da net olarak verilmiş; Aklını kullan ve Allah'ın dosdoğru yoluna gir, kurtulursun. Yaşadığın sürece her zaman için yanlıştan dönmek ve dosdoğru yola girmek seçeneği elinde. Peki dosdoğru yol nedir: Yine aynı kaynağa başvuruyoruz ve Kuran'daki net mesaj çerçevesinde görüyoruz ki, dosdoğru yol, akıl ve ilim yolundan başka bir şey değil. İnsan-şeytan ilişkisindeki sınavın ve sınav sorusunun kopyası, işte bu kadar basit ve öz. Şimdi, kültürel tarih içinde kısa bir gezintiye çıkalım ve şeytanın "ayak izleri"ni sürelim. *** Güncel kültürümüzde, şeytan ile son derece içli dışlıyız; kötü olarak nitelediğimiz, başa çıkamadığımız, gücümüzün yetmediği, aklımızın çözemediği neredeyse her konuyu şeytana atfederiz. Kolay kandırılamayan ama kendisini kandırmak isteyecekleri faka bastıran, akıllı, uyanık ve kurnaz birisi için, "şeytana pabucu ters giydirir" ifadesi yaygın olarak kullanılır. Bilmediğimiz şeylere ilişkin olarak, örneğin "Allah bilir" deriz. Anlamadığımız konuları, eğer olumlu iseler Allah'a, yok eğer olumsuzluk içeriyorlarsa da şeytana mal ederiz, örneğin "bu işin içinde bir şeytanlık var" gibi; şeytanı, adeta Allah'ın düşmanı, olumsuz karşıtı gibi düşünürüz. Şeytanın ne olduğu başka, onu nasıl kabul ettiğimiz konusu başka şeydir. Şeytan deyince aklınıza ne gelir, diye sorulduğunda vereceğiniz yanıt, aslında güncel kültürümüz çerçevesinde şeytanı nasıl tanıdığımızın yanıtıdır. İçimize yönelen bakış ile sezdiklerimiz kadar, içinde yaşadığımız kültürün etkisiyle benimsediklerimiz de bunda rol oynar. Şeytanı hiç görmesek bile var olduğunu, derdi günü bizi kandırmak, işi gücü bizi kötülüğe sevketmek olduğunu kabul ederiz. Yobaz çevrelerce şeytan, bazan kadın ile bazan da akıl ve ilim ilişkilendirilir; aslında bu tam da onlara göre, yani şeytanın yapabileceği türden bir yakıştırmadır! İnsanın yaratılışına ilişkin ilahi bir rahmet olan akılın, şeytan ile ilişkilendirmesi kabul edilir gibi değil. Allah'a isyan eden bir varlığın akıllı olduğunu düşünmek bile abes; o nedenle akıllı sıfatı yerine, kendi akıllı sanan manasında, kurnaz sıfatını kullanmak şeytana daha iyi oturuyor. 23 Şeytanı Tanı Yobazların şeytanı kadın ile ilişkilendirmeleri, öncekinden de daha beter bir başka yakıştırmadır; böylece kendi ailelerindeki kadınları bile nasıl nitelendirebileceklerini ortaya koyuyorlar, içlerindeki "cevheri" dışa vuruyorlar. Gene de bu tezin, mitolojideki ilginç ve anlamlı kökenlerine bir göz atmakta yarar var. *** Baküs çok önemli bir Anadolu karakteridir. Baküs Anadolu kültürünün deyim yerindeyse "endemik" varlıklarından bir tanesidir. Üzüm ve şarap nasıl öz be öz Anadolu'lu ise "şarap tanrısı olarak bilinen Baküs de, öz be öz Anadolu'lu bir tanrıdır. Helenler, İyon göçleri sonrasında Baküs ile tanıştılar, ancak özgün niteliklerini büyük ölçüde değişime uğratarak ve adını da Diyonisos olarak değiştirerek kendilerine mal ettiler. Bu arada, pek çok Anadolu'lu kültürel unsuru sahiplendikleri gibi, günümüzde efelerin zeybek oyunu olarak bilinen bağbozumu dansını da sahiplendiler. Anadolu'da şarabın ve -çakırkeyf olunca açığa çıkan- duyguların tanrısı olan Baküs, Helenlerin elinde Diyonisos'a dönüşünce, adeta yarı-deli, çatlak bir tanrı olup çıktı. Anadolu'lu Baküs aynı zamanda kadınların da Tanrısıydı, bu da muhtemelen kadınların daha duygusal bir yapıda olmalarıyla ilişkiliydi. Baküs'ün ayrıca bazı arkadaşları vardı, biri Satir'di, uzunca kulaklarıyla bilinirdi. Geri ve barbar Helen sömürgecilerin üstün Frig medeniyeti karşısındaki komplekslerini dışa vuran"Midas'ın eşek kulakları" öyküsünün oluşumunda Satir karakteri ne kadar ilham kaynağı oldu bilinmez, ama mitolojide böylesi öykünmeler, geçişler hiç de az değildir. Bir de Pan vardı, daha ufak tefek, yarı keçi yarı insan, bu nedenle de keçi sakalları ve boynuzları olan Pan, biraz ürkütücü bir karakterdi. Kadınlar ormanda Pan ile karşılaşınca ürküp kaçışırlardı ve günümüzde yaygın olarak kullanılan "panik" terimi de buradan kaynaklanır. Diyonisos ne kadar duygu ağırlıklı bir Tanrı ise, güneş Tanrısı Apollon da o kadar akıl ve mantık ağırlıklı bir Tanrı idi. Pagan panteonlarda hangi tanrının ne kadar rağbet gördüğü, iklim, ekonomi, doğal ve toplumsal parametrelerle yakından ilişkilidir. Anadolu'da olsun, tarımın ana geçim kaynağı olduğu diğer bazı coğrafyalarda olsun, tarımla en çok bağlantılı tanrı olan Fırtına Tanrısı ve onun kutsal hayvanı "sığır" kültü yaygın ve egemen olduğu halde, Ortadoğunun çöllerindeki baş tanrı, tahmin edileceği gibi Güneş Tanrısıydı. Her sabah doğan her akşam batan güneşin tanrısı da akıl ve mantık ölçülerinden sapmaz, işlerinde sürpriz pek olmazdı. Acaba o yüzden midir nedendir, iklim ve ekonomi üzerinde yağmurun değil de güneşin egemenliğinin tartışılmaz olduğu bazı Ortadoğu ülkelerinde filizlenen dinsel geleneğin Tanrı'sı, aklı öne alan, Güneş Tanrısının özelliklerini barındıran bir tanrı olup, ona karşıt konumda, yani Tanrı'nın iyi işlerinin karşısında duran kötü işlerin sorumlusu olan şeytanda, duyguların tanrısı olan Diyonisos'un özelliklerinden bazı motifler görmek şaşırtıcı olmuyor. Şeytanın betimlendiği antik dönem sanat eserlerinde şeytanın genellikle boynuzlu, keçi sakallı, kuyruklu kara kuru korkunç bir yaratık olarak canlandırıldığını dikkate alalım; bir de çatallı mızrağı, gene mitolojideki Poseidon'un çatallı yabasından ödünç alıp almadığı sorusunu da sanat tarihçilerine ve antropologlara bırakalım. Yakınlardan bir örnek olarak, mozaikleriyle ve freskleriyle ünlü Kariye müzesinde keçi sakallı bir figür sayesinde, Ortodoks mitolojisi çerçevesinde şeytanın nasıl betimlendiğini görebilirsiniz. Bin yıllar sonra, ta Anadolu Selçuklu döneminde bile, "Bakalar..." adında bir kadın dayanışma örgütünün isminde Baküs kültünün izlerine rastlanması, Baküs'ün Anadolu için ve Anadolu'lu kadınlar için tarih boyunca ne kadar güçlü bir kültürel unsur olduğunu göstermiyor mu ? Mitolojiden bu kadar iz sürmekle yetinerek, konuya biraz daha bilimsel bir noktadan girelim. 24 Şeytanı Tanı Şeytan deyince bizim ne anladığımız başka bir şeydir, şeytanın gerçekte ne olup ne olmadığı ise başka bir şey. Şeytanın ne olup ne olmadığı, hatta ontolojik bir varlık olarak gerçekte var olup olmadığı, insanın bilgisinden iradesinden bağımsız bir nesnel gerçek olarak sorgulanmalı ve incelenmelidir.Bunun yanıtı ise, söylenceler ve mitolojik öyküler ile yetinmeden, bilimsel çalışmalar ile doğada, özellikle insanın doğasında, insanın varlığında aranmalıdır. Kuran metninde şeytan konusunda anlatılan kıssalarda da çok önemli ipuçları olduğu unutulmamalıdır. Gerçeğin sahibinden indirilen bilgi paketi olarak Kuran, bizatihi ilim olarak 1400 yıldan bu yana dünya insanlığının yararlanmasına sunulmuştur; buna teşekkür etmenin yolu, Allah'ın sözü olduğuna kuşku olmayan Kuran'ın kıssalarını mitolojik öykülerle karıştırmadan, nimete nankörlük etmeden anlamaya çalışmak, bilimsel çalışmalarda olduğu gibi bu kıssalarda gerçeğin izini sürmektir. Kuran'da şeytan hakkında geçen ayetlerden çıkardığımız sonuca göre: Allah şeytana belirli bir görevi yerine getirmesi için kıyamete kadar süre verdi; yani insan var oldukça şeytan da var olacak ve herşeyin sonunun geldiği ana kadar bu görevine devam edecek. Kıyamet'in ne olduğunu, bir başka konu olarak şimdilik kenara bırakırsak, buradan şeytanın ya insanın varlığına paralel ama adeta ikizi gibi insanı sürekli izleyen, yanıbaşından ayrılmayan bir ontolojik varlık olduğu, veya insanın varlığının doğal bir parçası veya bir özelliği olduğu sonucuna varabiliriz. Şeytan nefsin -yani egonun- arkadaşıdır. Egoya sürekli fısıldayarak insanı Allah'ın dosdoğru yolundan alıkoyar. Sanki, insanın içinde dinmeyen bir ses, insanın tek ve en yakın dostu olduğunu ona bildirip durur, sadece kendi varlığını ve ihtiyaçlarını düşünmesini telkin ederken, verdiği mesajlarla aslında ona en büyük düşmanlığı ve kötülükleri yapar. Koskoca evrenin içinde sadece bir zerre olan, ve ancak bütünün parçası olarak sağlıklı ve mutlu bir yaşam sürdürebilecek olan insan, şeytanın telkinleriyle kendisini bütünden kopartır ve umutsuzca ve her şeye inat tek başına var olma savaşına girişir. Bir parçası oduğu koskoca evrende, tüm varlığa karşı kendi bağımsızlık bayrağını açar. Böylece insanın, doğası ve çevresi ile aradaki maddi ve manevi bağlantıları kopartarak, yaratılıştan gelen özelliklerine, doğal yapısına, Allah'ın sunduğu yaşam ortamına kendi kendisini yabancılaştırır. Kendi tercihleri ve eylemleriyle, onu insan olarak var eden, sağlıklı ve mutlu bir şekilde yaşamını sürdürebilmesine olanak sağlayan en temel unsurlarla bile uyuşmaz ve uzlaşmaz bir konuma sürükler. Evren ile uyumlu birliktelik ilkesini terk eder, kendi iradesini evrene dayatma gibi olumsuz bir konuma iter. Sanki insanın içinde ona "düşman bir merkez" vardır ve buradan sürekli olarak, insanın sağlığına, doğasına, yaratılıştan gelen özelliklerine, Allah'ın sunduğu yaşam ortamına aykırı, içinde yaşadığı toplumun düzenini bozmaya teşvik eden fikirler fısıldanır durur. Ontolojik konulara gelip, biraz fikir yürütürsek; Kuran'daki ifadeler ışığında, Allah insanı topraktan veya çamurdan, şeytanı ise ateşten, dumansız ateşten yarattı. Buradan çıkardığımız sonuca göre, şeytan bizim gibi organik bir canlı olmayıp, yaşam enerjisini topraktan elde edilen besinler yoluyla değil, başka yollarla sağlayan, enerji bedene sahip bir varlık olabilir mi? Ya da varlığı, insanın fiziksel bedenini kuşatan aura'ya veya enerji bedene eklemlenmiş, enerji bedenden beslenerek sürdürmekte olan bir varlık olabilir mi? Ya da, inleri cinleri çağrıştıracak böylesi olasılıklara prim vermeyen, daha rasyonel ve yaygın bir yoruma göre, dumansız ateş terimi ile kastedilen acaba elektrik olabilir mi? 25 Şeytanı Tanı Dolayısıyla, dumansız ateşten yaratılan şeytan, acaba sinir sistemine bağlı organlarımız ve sinir lifleri boyunca akan elektrik akımı olarak düşünülebilir mi? Bu organların en önemlisi olan beyin, akıl ile ilişkilendirildiğine göre, "şeytanı" temsil eden merkez hangisidir? Tanrının yasalarını hiçe sayan, "ego merkezli" elektrik sinyaller hangi organdan kaynaklanıyor ve yayılıyor? Beynin ücra bir köşesinden mi, yoksa omurilik veya omurilik soğanı gibi sistemi oluşturan diğer organlardan birinden mi? Bu bağlamda, doğru yolu bulmak, iyiyi seçmek diye tanımladığımız işler, aklını kullanarak, "egocu" olumsuz sinyalleri bastırmak ve etkisizleştirmekten mi ibaret ?Bu kadar basit mi? Ya da, "fazla rasyonel" diyerek bu olasılığı da dışlarsak, dünyevi bedenimize eşlik eden, ve bazılarınca "doğa ötesi" olarak nitelenen, üst boyutlarla ilintili, bir başka tür enerji beden mi söz konusu? Bu sayılanlardan hangisinin gerçeği temsil ettiğine dair dilediğimizce geyik yapabiliriz; ancak gerçeği ortaya çıkaracak olan ancak ve ancak bilimsel çalışmalardır. Hiç bir bilimsel donanıma sahip olmayan birisinin, mecaz ağırlıklı kıssalardan gerçeğin bilgisine ulaşması elbette pek olası değildir. Unutmamamız gereken şudur: İçimizde bir ses, "ben" diye ortaya çıkıyor ancak hem "bana" hem de bir parçası olduğum "evrene", aynı anda, düşmanca tuzaklar kuruyor. Bu sese karşı ya aklını kullanarak "Evren" ile bağlantısını asla yitirmeyecek, ya da “üzerine pislik yağacak”. Şeytanı tanımamak, insanın apaçık düşmanını tanımamaktır; yaşamın ve sınavın farkında olmamaktır. Şeytana ilişkin mitolojideki, kültürümüzdeki verileri, hatta doğamıza ilişkin bilgileri, konuyla ilgili Kuran'da yer alan mecazi ayetler ışığında yeniden değerlendirmek, yaşamı ve sınavı daha iyi tanımamıza değerli katkılar sunacaktır. 26 Firavunu Tanı Firavunu Tanı Allah'ın zıddı, anti-tezi, düşmanı olarak sadece şeytandan söz edersek, konuyu eksik bırakmış oluruz. Allah'ın düşmanı olarak tanımladığımız şeytan kavramını, insan doğasının bir parçası olarak bireysel inanç dünyasına veya toplumsal bir unsur olarak din kurumuna hapsetmiş oluruz. Oysa şeytan orada kalmaz, taşar, tuğyan eder ve küresel bir boyuta yayılarak "yeryüzündeki düzeni bozar"; Allah'ın tasarladığı ve canlı varlığa sunduğu doğal yaşam ortamını tehdit eder, tahrip eder. Toplumsal yaşamın belirleyicisi olan ekonomiye, oradan politikaya, dış politikaya, hukuka, dine, medyaya ve düşünebileceğiniz her alana yayılır; ete kemiğe bürünür, firavun olur ve her yerde ilahlığını ilan eder. Din alanını da kendi dincilerine emanet eder; çünkü firavunun dini olmaksızın egemenliğini sürdürmesi mümkün değildir. Firavunun dincileri de, firavunun dinini topluma dayatırlar; ama zorla, ama ikna ederek bir şekilde kabul ettirirler; hatta dayatmakla kalmazlar, allayıp pullayıp firavunun dinini parlak paketler içinde bir güzel "satarlar", bedelini de akılsızlara ödetirler. *** Şeytan, insanın duygu, düşünce, inanç dünyasına egemen olmaya çalışırken ve insanı kendi kendisine, kendi doğasına yabancılaştırırken; firavun ise dünyanın üzerine, gerçek yaşamın tam tepesine olanca ağırlığıyla çöker ve maddi, manevi her yönüyle yaşamı avucunun içine almak ve herşeye egemen olmak ister. Allah'ın ilkelerine uygun insanca ve hakça bir toplumsal düzenin zıddı olan "kula kulluk düzeni", firavun ile temsil edilir. Firavun deyince sadece kral, şah, padişah, çar, sultan, emir, diktatör, vs gibi tek kişinin egemenliğine dayanan siyasi sistemleri düşünmemeliyiz; bireylerin ve kitlelerin özgürce tercih yapmalarını engelleyerek, gönüllü olması gereken seçimleri baskı, tehdit, yanıltma gibi yöntemlerle onların zararına ve firavunun lehine olacak şekilde yönlendiren sistemleri de göz ardı etmemeliyiz. "Demokratik" olarak tanımlanan sistemleri içerden kemiren ve günümüzde menfaat ve egemenlik elde etme uğruna, para, bilgi, güç gibi unsurların kötü niyetli kullanımına dayanan yapılardan oluşan bir takım masonik veya cemaat topluluklarından oluşan gizli örgütlerin egemenliği de, tanımı gereği serbestliği esas alan liberal kapitalist sistemler içinde de aynı veya benzeri "kula kulluk" sonuçlarını doğurur. Bu bağlamda, çoğulcu, parlementer demokratik bir sistemde kamu otoritesini temsil etmesi gereken devlet ve kamu yapılanmalarını eğer birtakım toplumsal güçler, kendi çıkar ve amaçları için kullanabiliyorsa, bireyin yaratılıştan gelen haklarını, özgürlüklerini, onurunu çiğneyebiliyorsa, velev ki çoğunluk dahi olsalar, "firavun" tanımı aynen burada da geçerli olur. Bu durumda, seçimlerle ortaya çıkan seçmen iradesinin çoğunluğunu temsil etse dahi, çoğunluğun firavunlaşması söz konusu olur. Allah canlı ve cansız tüm varlıkları yaratmış, onlara bir varlık düzeni, bir yaşam ortamı belirlemiştir. Ancak firavun bunu kabullenmez, itiraz eder, isyan eder. Allah'ın yarattığı varlıklara, sanki kendi yaratmışçasına kendi isteklerini, kendi iradesini dayatır. Kendi kendini ilahlaştırır, kendi egemenliğini ilan eder. Şeytan, insanın doğasının bir parçası veya bir özelliği olarak, Allah'ın yasalarına ve yaşam tasarımına uygun ve gerekli bir görevi yerine getirmesine karşın; tamamen dünyevi koşulların içinden doğan firavun karakteri ise, şeytana yenik düşen insanın veya insanlar topluluğunun Allah'a isyan halidir. İsyanın söze ve eyleme dökülmesinden öte, toplumsal bir yapıya bürünmesidir. Allah'ın koyduğu yasaları çiğneyerek yeryüzünde egemenliğini ilan etmiş beşerin, yeryüzünde düzeni bozması ve zulmü doruğa ulaştırmasıdır. Şeytan, Allah'ın kulu olduğunu bilir ve yaratılış tasarımındaki özel görevini yerine getirirken, firavun kendini tanrı gibi görür ve tanrılığını ilan eder. 27 Firavunu Tanı Yeryüzünü veya bir bölgesini ele geçirmiş olan firavun, "burası benden sorulur" veya "buranın kralı, efendisi benim" der. Hükmünü ilan eder, insanların kendisine tapınmalarını, koşulsuz egemenliği altına girmelerini, ona kul köle olmalarını bekler. Musa ve Firavun örneğinde Kuran'da anlatıldığı gibi, firavunların dini simgeleri kullanarak insanların gözlerini boyamaları, her zaman yaptıkları bir şeydir. Peygamberlerin adına veya mirasına sahip çıkmaları da bu bağlamda birer yalandan ibarettir. Vaktiyle Musanın karşısına çıktığı firavun, halkına dönerek "ben sizin ilahınız değil miyim" söylemiyle kendisini ilahlaştırırken, Bizans'ın mor kaftanlı firavunu, teslisin tanrısı olarak gördüğü İsa peygamberin yeryüzündeki temsilcisi olduğu, veya onun devamı olan Osmanlı'nın yeşil kaftanlı firavunu da Muhammed peygamberin temsilcisi olduğu şeklindeki söylemlerle kendilerini ilahlaştırıyorlardı. Belirtmeden geçmeyelim ki, cumhuriyeti kurarken "Egemenlik Milletindir" diyen Atatürk, Osmanlı firavununun ilahlık iddiasına son verdi. Ancak ilerleyen dönemlerde milli egemenliğe düşman firavunlaşma eğilimleri yeniden boy gösterdi ve ne yazık ki küresel firavunun sistemine entegre olan ve firavunlaşan ceberrut devlete dönüştü. Bizans veya Osmanlı dönemlerinde eğer İsa peygamber veya Muhammed peygamber hayatta olsaydı, kendilerinin temsilcisi olduklarını iddia eden bu firavunların karşısına dikilirler ve ömürlerini bunlarla savaşa adarlardı. İmparator, sultan, halife vs ünvanlı bu firavunlar da, Kuran'da belirtilen örneklerde gördüğümüz gibi, her zaman peygamberler karşı savaşırlar ve hatta onları öldürmeye kalkarlardı. *** Sadece eski çağ Mısır'a özgü olmayan Firavun, her ülkede ve her çağda görülen evrensel bir karakterdir. Kuran'da yer alan ve Musa peygamber ile Mısır'ın egemen gücü olan Firavun'un mücadelelerini anlatan kıssaların verdiği mesajlar, bakırçağ kent devrimi döneminden bugüne tüm krallar, imparatorlar, emirler, sultanlar, sezarlar, monarklar, oligarklar için aynen geçerlidir. Bugün hala bazı ülkelerde hüküm süren krallar, kraliçeler, astığı astık kestiği kestik diktatörler, emirler, vatandaşlarına "kulum" veya "kullarım" diye hitabeden veya söze dökmese de o gözle bakan yöneticiler, üzerinde yaşayan marabalarıyla, tarlalarıyla birlikte "köylerin sahibi" olan feodal toprak ağaları, tek sözüyle insanları ölüme gönderen çete reisleri, kararları ve tercihleriyle binlerce, bazan milyonlarca insanın kaderine hükmeden liderler, büyük küçük hepsi, firavun karakterinin birer temsilcisidir. Kuran'da firavunun Mısır halkına hitaben açıkça "ben sizin ilahınız değil miyim?" diyerek hitabetmesi ile, firavunluğun özü ortaya konuluyor. Haddini bilmeyen, tuğyan eden, yani sınırlarını aşan firavun, o küçücük ve kısacık dünyasında ilahlık ve ölümsüzlük taslar. Allah'ın nezdinde kulları neyse, halkına adeta öyle o gözle bakar ve "kullarım" diye hitabederken, "sizin ilahınız, efendiniz benim, rızkınızı, ekmeğinizi ben veriyorum, efendinize nankörlük etmeyin, efendinize şükredin ve kulluk edin" mesajı verir. Firavun, canlı ve cansız varlıkların sahibi olduğunu varsayarak kaderlerine hükmeder. Yaşam hakkı dahil insanların her türlü haklarını, işine ve keyfine geldiği gibi gaspeder. Allah'ın yeryüzünde belirlediği düzeni, doğanın dengesini, canlıların yaşam ortamını, toplumsal huzuru ve adaleti acımadan bozar, sonuçlarını da umursamaz. Verdiği kararlarla nice yaşamları söndürür. Ancak sistem sadece firavunun gücüyle ayakta duramaz. Firavunun kendini ilahlaştırması nihayetinde bir önermeden ibarettir; herşeye kadir bir güç olmadığını, ilahlığını onu ilahlaştıranlara borçlu olduğunu bilir. İlahlaştıranlar olmasa, firavun da olmaz. Bir başka ifadeyle, "kulu ilahlaştıranlar" olmasa, "ilahlaşan kul" da olmaz. 28 Firavunu Tanı Kula kulluk dini veya şirki, görülüyor ki, Y.Nuri hocanın deyimiyle, iki kutuplu bir ilişki içinde yaratılan bir dindir. Şirkin "ilahlık taslayan" kutubu firavun ise, ona tapan halk yığınları ise "kulu ilahlaştıran" kutubu olarak tanımlanabilir. Kitleler, "biz senin firavunluğunu tanımıyoruz" dedikleri anda, içinde iki kutuplu ilişki barındıran sistem çöker. Kitleler bilinçlendiği ve ayağa kalktığı, yani kıyam ettiği anda, ortada firavun, miravun kalmaz. İşin gerçeği bu kadar yalındır. *** Bu nedenle, söylemine ve eylemine pek yansımasa da, firavun aslında bir kul olduğunu bilir; işine geldiğinde veya gücünün sınırlarını belirleyen duvara çarptığında Allah'a boyun eğmesini de bilir. Örneğin Mısır'da kıtlık ve diğer felaketler karşısında çaresiz kalınca Musa'dan yardım isteyebilmişti. Günümüzün paraya tapan firavunları da, tanrıları olan paranın üzerine "Tanrıya güveniriz" yazarak takiyye yapmaktan çekinmezler. Kendileriyle işbirliği yapmak isteyenlere, "bir dine mensub olmak" önkoşulu koymaları; dünyevi alana mesafeli oldukları görüntüsünü vermeleri; dünyevi alan ile ilahi alanı bilerek birbirine karıştırmaları; esas olarak kitleleri etkilemek amacına yöneliktir. Onların tek derdi egemenliklerini sürdürmek, düzenlerini pekiştirmek ve güçlerini artırmaktır. Bunun için her yöntemi uygularlar. Kitleleri yönetebilmek için hem menfaat, hem güç ve zorbalık, hem de kandırma yöntemlerini birarada ve uyumlu bir şekilde kullanırlar. Hatta, firavunun karşısına dikilen haksever vicdanları "Tanrıya karşı gelmekle" suçlayabilirler. Tarih boyunca tüm firavunlar, bakırtaş döneminden bu yana her çağda ve her ülkede, kitleleri uyuşturmak ve kontrol altına almak için sistemin temel dayanağı olarak din kurumunu ustalıkla kullanmışlardır. Anadolu ve Ortadoğu coğrafyalarının firavunları da yüzyıllardır, Kuran'da geçen "Allah ile aldatma" yöntemini, Y.Nuri hocanın kitaplarında vurguladığı üzere, başarıyla uygulamış ve bu alanda son derece ustalaşmışlardır. Günümüz dünyasında ise, paranın ilahlaştırılmasına dayanan dinin ve zulüm düzeninin yöneticisi ve egemeni olarak sistemin en tepesinde yer alan oluşumu "küresel firavun" olarak adlandırabiliriz. Küresel firavunun askeri ve siyasi koruyucuları olarak Nato ülkeleri, onu ekonomik bakımdan temsil eden ve ayakta tutan güç olarak dünya finans sistemi ve emperyalist-siyonist sistemin zirvesinde yer alan yönetim organı, çeşitli alanlarda küresel firavunu temsil eden yapılardır. Günümüzde küresel boyuttaki emperyalist-siyonist sistemi oluşturanlar, küresel firavun ve onun çeşitli ülkeler ve bölgelerdeki işbirlikçileri olan yerel firavunlardır. Günümüzde küresel firavunun tüm sorumluluğunu siyonistlere ve yahudilere yüklemek, asla çözüme yardımcı olmayacak bir zulüm olur. Allah'ın, Musa peygamberi vesile kılarak firavunun elinden kurtarıp özgürlüğüne kavuşturduğu İsrailoğulları da, özgürlüğe kavuşur kavuşmaz tarihteki tüm diğer ümmetler gibi doğru yoldan sapmış, diğer uluslara ilahlık taslamış ve düşmanlık yapmış ve onlar da firavunluğa özenmişlerdir. "Allah bizi kendisine kul olarak, insanları da bize kul olarak yarattı" diyerek çaplarına cüsselerine bakmadan dünyanın başına firavun kesilmişlerdir. Emperyalist siyonist sistemin başında ve merkezinde küresel yahudi sermayesi ve her ülkeden, hristiyan, müslüman dünyadan, her biri aslında paraya tapan çok sayıda işbirlikçileri vardır. Dünya finans sistemi başta olmak üzere, sanayi, tarım, hizmetler gibi tüm ekonomik sektörlerde, siyasi, bürokratik, askeri, sivil kurum ve kuruluşlarda, özellikle din ve medya sektörlerinde etkin konumlarda bulunan, ve sözde müslüman, hristiyan, yahudi, budist, gibi çeşitli dini adiyetler de taşıyan çok sayıda işbirlikçilerini içine alan bir küresel örümcek ağı halinde, gezegenimizin üzerine çökmüş bir yapıdan söz ediyoruz. 29 Firavunu Tanı Günümüzün milyarlarca dolarlık ekonomik boyuta varan din sektöründeki cemaatler, şeyhler veya feodal sistemin ağaları veya mafya çetelerinin babaları da ülkesel ölçekteki, küçük yerel firavunlardır. Yukarıda belirtildiği gibi, firavunu ilahlaştıran kitleler olmasa, firavunun ilahlık taslaması, kof bir iddiadan ibaret kalırdı. Görülüyor ki, firavuna karşı savaşta amaç, kitlelerin ikna edilmesidir, gönüllerinin ve bilinçlerinin kazanılmasıdır. Müminlerin öncelikli görevi, firavunun kandırdığı ve onu ilah haline getiren kitlelerin gözünde firavunun maskesini düşürmek ve böylece kitleleri firavunun dinine karşı kıyam etmeye ve Allah'ın dinine katılmaya çağırmaktır. (ikra) Firavuna karşı savaş, onun ilahlaştırılmasına karşı savaştır; dolayısıyla firavuna karşı zafer, kitlelerin onu ilahlaştırmasına son vermekten geçer. Firavuna karşı savaş, Don Kişot misali, firavun ile bir avuç kahramanın savaşı değildir; bir spartaküsün küresel ejderhayla savaşını, tribünde oturan halkın seyredip aklışlamasıyla değil, insanlığın, geniş kitlelerin firavuna karşı bizzat eyleme geçmesi ve kıyam etmesiyle sonuca ulaşabilir. Sınav, bireylerden ziyade kitlelerin sınavıdır. Bilinciyle, yüreğiyle, malıyla, canıyla ayağa kalkan kitleler olmadığı sürece, firavunun egemenliği de sürer gider. Firavunun başlıca derdi ne yapıp edip firavunluğunu sürdürebilmektir. Bunun için ne gerekiyorsa yapmaya hazırdır. Halkına yurttaşlarım diye hitabetmek yerine "kullarım diye hitab ederken, onların rızkını sağlayan ilahları olduğu mesajını verirken, bir yandan da ibadethaneler yaptırır, kutsal değerleri kullanır ve Tanrıya hizmet ettiği mesajını vermekten geri durmaz. Mesajını verirken akla ve bilince değil egoya, bilinçaltına hitab eder; yalan söyler, göz boyar, illüzyona başvurur. Ancak, Alemlerin Rabbi firavunların ilahlık taslamasına elbette onay vermez. Firavunun tanrısı Alemlerin Rabbi değildir. Firavunun tanrısı, onun kendi yarattığı ve onun firavunluğunu destekleyen şirk dininin tanrısıdır; günümüzde her ülkede firavunların baş tanrısı paradır. Bu nedenle firavunun karşısına dikilirken, onun tanrısının da karşısına dikilmek gerekir. Küresel firavuna karşı ulusal ve küresel mücadelede her türlü katkıya ihtiyaç olduğu gibi, manevi güce de ihtiyacımız olduğu tartışılmaz. Firavuna karşı isyan sürecinde, beşeri faaliyetlerimiz çerçevesinde kendi yarattığımız liderlerin, örgütlerin ve ideolojilerin ardına takılarak mücadele etmenin, bireysel ve toplumsal taleplerin hatırına savaşmanın etkisi bir yere kadardır. Tüm evrenin ruhunu arkamıza almanın yaratacağı manevi güç ise, maddesel ve fizik gücümüzün çok, çok üzerindedir. Hak ve özgürlükler için yapılan mücadele, elbette her zaman ve her yerde çok değerli ve kutsal bir mücadeledir; ancak bunun yanına bir de manevi bir desteğin, Allah'ın rızası ve hoşnutluğunu kazanmak amacının da eklendiğini düşünün. Sadece Alemlerin Rabbi'ne kulluk eden, yani hiç kimseye eyvallah etmeyen bir ruhla, bilinçle, akılla, vicdanla, donanmış bir halde, Alemlerin Rabbi'nin gücünü ve desteğini mücadelede yanımızda hissetmek çok daha etkilidir. Kimliklerini tanımlarken "Elhamdilüllah müslümanım" diyenler, yani "sadece Allah'ın iradesine boyun eğerim" diyerek kendilerini konumladıranlar, bu ifade ile aslında firavuna karşı mücadele sözü vermiş olmaktadırlar. Allah'a verdikleri bu yüce sözün ardından, ne kadar zayıf veya çaresiz olurlarsa olsunlar, firavun ile savaşmayan ve ona boyun eğenlerin akibeti bu dünyada da, ahirette de zillettir, rezilliktir; ki bunu yüzyıllardır görmekteyiz. Firavunla işbirliği yapanların akibeti de cehennemden başka bir şey değildir. Bütün tevhid peygamberlerinin başlıca işlevleri ve varlık nedenleri zulme karşı savaştır; en başta da zulüm sisteminin tepesinde oturan firavunlara karşı savaştır. Peygamberlerin yolundan yürüyen her müminin birincil görevi de budur. 30 Eski Taş Çağı Eski Taş Çağı İnsanı tanı - Geçmişe Yolculuk 1 Paleolitik Dönem Tarihsel materyalizmin terminolojisi içinde insanlığın toplumsal gelişim evreleri, ilkel komünal toplum, köleci toplum, feodal toplum, kapitalizm diye sıralanır. Buradaki temel çözümleme parametresi, toplumsal sınıfları belirleyen üretim ilişkileri veya üretim araçlarının mülkiyetidir. Ancak tarihsel materyalizmin bu göreceli dar açılı parametresinin yerine, biraz daha kapsamlı olan bilimsel yaklaşımları devreye sokarak bakarsak, yani biraz da antropolojik, arkeolojik ve tarihsel verileri kullanarak, hele bir de hayal gücümüzü de katarak insanlığın geçmişine düşünsel bir yolculuğa çıkarsak, insanlığın kökenlerine, insanlığın ilk medeni-toplumsal evresine ilişkin ilginç, öğretici ve yararlı bir senaryo yazabiliriz. Önce, yaklaşık iki milyon yıl geriye, insana benzer canlılara ilişkin ilk örneklerin bulunduğu döneme gidelim. Verilerin nispeten azlığı nedeniyle, bu erken dönemlere ilişkin araştırmalar yavaş ilerlese ve daha işin oldukça başında olsa da, bir yandan biz senaryomuzu yazaduralım, , bilgi birikiminin uçarcasına bir hızla arttığı 21. yüzyılın bilgi çağında, bu döneme ilişkin belirsizlikler de, hiç kuşkusuz yeni buluntularla birlikte yavaş yavaş ortadan kalkmaya ve netleşmeye başlayacaktır. Bu dönemde insanın yaratılışı süreci nasıl olmuştur? İddia edildiği gibi, bildiğimiz maymun türlerinden birinin geçirdiği bir evrim süreci sayesinde bir dönüşüm mü yaşanmıştır? Yoksa onlardan farklı bir başka tür canlı, kendi özgün evrimini mi geçirmiştir? Engels'in iddia ettiği gibi doğa içinde yaşam mücadelesi içinde ve doğal süreçlerin zorlamasıyla mı evrim süreci tetiklenmiştir? Örneğin, şöyle bir "kaynak kıtlığı" senaryosunu göz önüne getirelim: Alt dallardaki yemişler tükendiğinde, "maymunun biri" ağacın en tepesinde, doğal yetenekleriyle erişemediği bir meyveyi gözüne kestirmiş, inatla istemiş, sonunda bir başka dalı sopa gibi kullanarak onu düşürmeyi akıl etmiş, böylece ilk kez alet kullanan maymun, bir dönüşüm sürecinin de ilk adımını atmış. Zamanla sopa ile meyve düşürme fikri beğenilmiş, diğer maymunlar tarafından da örnek alınmış, bu sayede artık öyle çok fazla hoplayıp zıplamadan, sürekli ağaçlara dallara tırmanmadan sopanın yardımıyla meyve toplamak yöntemi toplumsal ölçekte benimsenmiş, ve deneyim kuşaktan kuşağa paylaşıldıkça da, alet kullanmanın ilk örneği olarak zamanla bir evrimsel sıçramanın tohumu olmuş. Söz konusu maymun türü, dört ayak üstünde iken, antroplojik buluntulara göre yaklaşık yarım litrelik bir hacim kaplayan beyin kapasitesi, alet kullanma sayesinde ayağa kalktıktan sonra basınç etkisi ile arkaya doğru yavaş yavaş büyümüş ve bugünkü 1.5 litrelik beyine doğru bir evrimleşmenin başlangıcı olmuş. Senaryonun bu aşamasında diğer bilim dalları da devreye girmeli ve çözümlemeye katkılarını sunmalı. Meraklıların, Engels'in Doğanın Diyalektiği eserinde "Maymundan İnsana Geçişte Emeğin Rolü"nü anlatan makalesine ve bilim adamlarının konuya ilişkin daha güncel tezleri ve araştırmalarına da başvurmalarını öneririz. 31 Eski Taş Çağı Bu yaklaşım elbette ciddi bir iddiadır, tezdir, ama insanın yaratılışı -veya oluşumu- acaba gerçekten böyle mi olmuştur? Dünya üzerinde maymun ve insan türlerine ve ırklarına ilişkin dağılımlar araştırılırsa, elde edilen bilgiler bu teoriyi acaba doğrulayacak mıdır? Evrim, sınırlı ölçüde niceliksel değişimlerden mi ibaret olmuşur? Genetik kodlarda bir niteliksel sıçrama, bir başkalaşma olmamış mıdır? Olmuşsa da, diyalektik yasalar çerçevesinde niceliğin niteliğe dönüşmesinden mi ibarettir, yoksa dışarıdan bir müdahale, bir genetik mühendislik operasyonu söz konusu olmuş mudur? Konuya sadece bir açıdan, hele ki biraz da naif bir açıdan bakarak gerçeğe varacağımızı düşünmek yerine, eksik bilgilerle fikir yürütmekten kaçınmalı, konuyu tüm açılardan bilimsel olarak incelenmek üzere bilim adamlarına, "ilimde derinleşenlere" bırakmalıyız. Hurafelerden uzak durmaya çalışırken, yeterli bilgi sahibi olmadan, fazlasıyla sabit bir fikir sahibi olma durumuna düşmemeliyiz. Her nasıl olmuşsa bir yaratılış süreci geçirilmiş ve insansı canlılar gezegenimizde görünmeye başlamış. O aşamadan bugüne değin, hala bugün bile sona ermeyen kesintisiz bir biyolojik evrim süreci içinde, yolculuğumuz devam ediyor. Bu süreçte, kendi doğal ortamlarında yaşayıp giden, gezegendeki diğer hareketli canlılardan bir çok yönüyle farklı bir tür olarak insanoğlu, yaşam mücadelesi içinde, doğal yaşam ortamında değişiklikler yapma yeteneğini gitgide geliştirmiş. Böylece hem bizzat kendisi diğer canlılardan gitgide farklılaşmış, hem de çevresini, doğayı farklılaştırmış. İlk önemli değişiklik olan ateş, bilim adamları tarafından yaklaşık 200 bin yıl önceye tarihleniyor. Muhtemelen yıldırım kaynaklı bir doğal ateşin denetim altına alınması sayesinde "tesadüfen" de olsa insanlık medeniyet yolunda çok önemli bir adım atmış. Hem ısınma, hem güvenlik amaçlı kullanmaktan öte yiyeceklerini pişirmeye de başlamış. Milli damak tadımız olan kebabın tarihinin ne kadar da eskiye dayandığını böylece öğrendikten sonra, o dönemin ekonomisine de bir göz atalım. İlk dönemin geçim kaynakları avcılık ve toplayıcılıktan ibaret. Doğada, kendiliğinden yetişen meyveler, sebzeler, tahıllar, bitki kökleri temel besin kaynağı. Bunun yanısıra avcılık, muhtemelen karada, havada, suda buldukları her türlü hayvanı avlayarak da geçinmişler. Bir iddiaya göre, insanın sindirim sistemi aslında vejeteryan bir yapıya sahip. İnsanoğlunun et yemeye başlaması ise, yaratılış sonrası bir evrede, muhtemelen besin kıtlığı yüzünden, "mecburiyetten" olmuş. Böyle bir gelişim olduysa hangi aşamada oldu, ateşin kullanılması sonrasında mı, bilemiyoruz. Ancak, arkeolojik buluntulardan anlıyoruz ki, çok eski dönemlerde bile, taşlardan, özellikle de obsidyen ve çakmaktaşından, mızrak, ok, balta, bıçak gibi aletler yapmışlar. Bunları vahşi hayvanlara karşı savunma amaçlı kullanmış da olabilirler, avlanmak amacıyla da. Bu döneme ait bazı buluntuların desteklediği bir başka iddia da, ip eğirmenin, tekstilin, muhtemelen daha bu dönemde başladığıdır, ki sadece hayvan postlarıyla değil, kendi ürettikleri yün giysileri de kullanarak giyindikleri anlaşılıyor. Ülkemizde bu döneme ait en dikkate değer arkeolojik buluntu alanı, Antalya'nın birkaç km kuzeyindeki Döşemealtı köyünün hemen yamacındaki Karain mağarası. O dönemin nüfus hareketlerine ilişkin kuramlar çerçevesinde, Karain mağarasının yeri ve konumu, Afrika'dan Ortadoğu'ya ve Anadolu'ya, oradan da Avrupa'ya uzanan göç yolunun üzerine denk düşer. Bu bağlamda Karain kültürünü, hem Anadolu'daki hem de Avrupa'daki neolitik kültürlerin öncülü olarak değerlendirmek mümkün. 32 Eski Taş Çağı Çeşitli müzelerde, özellikle de Ankara Anadolu Medeniyetleri Müzesinde paleolitik döneme ait çeşitli kültürel kalıntılar görülebilir. Ancak bu ilk döneme ilişkin en önemli ve en değerli izler, mağara resimleridir. Böylece "sanatın tarihi"nin de ne kadar eskiye gittiğin de öğrenmiş olduk. İnsanlık tarihinin bu ilk sanat eserleri belki bizlere mesaj vermek için yapılmadı ama o dönemin toplumsal yaşamına ilişkin çok değerli bilgiler sunuyor. Genellikle kırmızı ağırlıklı ve toprak boyalar kullanılmış. Kaya üzerine resmedilen hayvan resimleri, av sahneleri, doğal ortamları, geometrik figürler ve beş parmağı açılmış el figürleri yaygın olarak görülüyor. Senaryonuzu yazarken hiç de öyle fazla hayal gücüne gerek bırakmayan ve herkesin empati kurabileceği o ilkel yaşamlarındaki temel sorun, doğanın zor koşullarında var olma savaşı veren insanların, yaşamlarını, varlıklarını, nesillerini sürdürebilme sorunu; yani güvenlik, beslenme ve üremeden ibaret olan temel sorunlar. Mağara duvar resimlerinde yansıyanların da bu temel sorunlara ilişkin olmasında şaşılacak bir şey var mı? Aslında sanatçılar arasında basit bir anketin bile ortaya çıkarabileceği "sanatın amacı"na ilişkin abes tartışmaya da böylece noktayı koymuş olduk; Sanat meğer ne "sanat" ne de "toplum" içinmiş; görüyoruz ki daha ilk günden beri esas olarak karnını doyurma ihtiyacına yönelikmiş. Senaryomuza devam edelim ve mağara resimlerindeki av sahnelerinin biraz daha izini sürelim. *** Doğal ortamın yıllık mevsimsel değişiklikleri, kışın doğanın ölümü, baharda doğanın yeniden canlanması, mitolojiye de yansıyan bir gerçek, Neredeyse tüm canlı türleri için kış genellikle zor geçer, Hele ki 15 bin yıl önce ve hatta daha da öncesinde, buzul çağının o son yıllarında, bugüne kıyasla çok daha soğuktu. Yıl boyunca yaşanan iklim değişikliklerinin sonucunda doğal ortamda meydana gelen değişiklikler, her yerde ve her zaman bir çok hayvan türü için mevsimsel göçlere de neden olur. Yılın belli dönemlerinde, örneğin kışın, hem hava şartları nedeniyle avlanmak zordur, hem de av hayvanı bulmak daha da zordur. Sığındıkları mağarada, kışın sonlarına doğru, sınırlı yiyecek stokları yavaş yavaş tükenir, açlık başlar. Tüm zorluklarına rağmen bir umut diyerek mağara halkı sabah erkenden ava çıkarlar, ama günün sonunda daha da yorulmuş ve daha da acıkmış bir halde boş dönerler. Umutlar da yavaş yavaş tükenir. Kimsenin kimseye yardımcı olamadığı, her topluluğun kendi yaşam derdinde olduğu, yiyecek bulabilmenin ölüm kalım sorunu olduğu koşulları düşünün. Kime sığınırlar, kimden yardım isterler? Empati kurunca görülür ki, içlerindeki sese kulak verir ve her canlı gibi onlar da Yaradana sığınırlar. Günümüz ilkel topluluklarında yapılan gözlemler çerçevesinde biliyoruz ki, böylesi durumlarda, herkesi ilgilendiren açlık gibi sorunlara karşı tüm kabilenin katıldığı toplantılar (Cuma) yapılır. Aslında herkesin zaten bireysel olarak da yapmakta olduğu dua, yani av bereketi dileklerini sessiz veya sesli olarak ifade etmekten ibaret olan duaları, buralarda toplu olarak yapılır; topluca yapılan bir dilek beyanı, toplu duaya, ayine dönüşür. Bazan, önceki yıllara göre daha da uzun ve zor geçen bir kış mevsimi boyunca, günlerce, haftalarca topluca açlık çektikleri, kar yağışının dinmesi için, güneşin görünmesi ve çevreye tekrar av hayvanlarının gelmeye başlaması için mağaralarının içinde dileklerini ifade ederek ve kabilenin diğer üyeleriyle paylaşarak geçen, muhtemelen uzun süre bekledikleri, zaman zaman açlık kaynaklı halüsinasyon durumlarının olduğunu, hatta zaman zaman hastalık veya açlıktan ölümlere tanık olduklarını bir düşünelim. 33 Eski Taş Çağı Sığındıkları mağaranın derinliklerinde, toplu ayinlerin yapıldığı belirli bir yerinde, duvarları süsleyen av sahnesi resimlerinin de böylece, av bereketi dualarına eşlik etmek, bireysel veya toplu olarak ifade edilen dilekleri odaklamak, senkronize etmek, güçlendirmek amacıyla, ayinlerdeki sesli dilek beyanlarına destek veya yardımcı olabilmesi bağlamında, görsel katkıların da eklenmesinden ibaret olduğunu anlayabiliriz. Böylece paleolitik dönem mağara resimlerinin esas olarak av bağlantılı olduğu, ancak "sihir" niteliğindeki bu av bereketi dualarına daha sonra, doğum, ölüm temalarının, hastalıklardan ve felaketlerden korunma gibi unsurların eklendiğini tahmin etmek de zor değil. İnsanlık tarihinin bu ilk dönemine özgü törenler ve ritüeller sayesinde anlıyoruz ki, din ve inanç ve tanrı fikri Sümerle değil, insanlık ile birlikte başlamış, ilkel yaşamın o ilk dönemlerinden itibaren insanlık tarihinin ve kültürünün bir parçası olmuştur *** Özetlersek Paleolitik dönem, insanın yeryüzünde ortaya çıkışı ile başlar, son buzul çağı boyunca sürer, 200 bin yıl önce ateşin kullanılmaya başlanmasıyla medeniyete doğru dev bir adım atar ve yaklaşık 10 bin yıl önce neolitik tarım devrimiyle beraber kapanır. Bu dönemin başlangıcında, insanlığın yoğun olarak yaşadığı bölge, en azından iklimsel verilere dayanarak biliyoruz ki Afrika idi ve insanlığın dünyaya Afrika'dan yayıldığına ilişkin bilim çevrelerinde genel kabul gören bir görüş var. Bugün çöllerle kaplı olan sahranın o dönemde göllerle ve ormanlarla kaplı olduğu ve buzul çağının sonlarına doğru Akdeniz üzerinden önce Ortadoğu’ya ardından Asya ve Avrupaya göçlerin olduğu düşünülüyor. Kuran'da geçen ifadeleri genelde lafzıyla anlayan, örneğin insanın çamurdan yaratılması mecazını okurken de Allah'ı çömlekçi ustası gibi canlandıran eğilim yaygındır. Oysa bilimsel veriler ışığında hayal gücümüzü kullanarak yazdığımız bu tür senaryolar, Kuran'da geçen Adem kıssaları ve insanın yaratılmasına dair bilgileri ve içinde yer aldığı mecaz ifadeleri daha gerçekçi bir şekilde anlamamıza yardımcı olacaktır. Her ümmete peygamber gönderildiği bilgisi Kuran'da açıkça yer aldığına göre, ilkel paleolitik toplumlara da ilahi mesajın iletilmiş olduğunu anlayabiliriz. O dönemin peygamberlerinin mesajlarının elbette örneğin demir çağı toplumlarına gönderilen peygamberlerin tevhid mesajlarıyla aynı düzeyde sofistike bilgiler içerdiğini düşünemeyiz. Hatta, o dönem insanları henüz, bugünküne nazaran çok daha hakça ve insanca bir sistem olan ortaklaşacı bir toplumsal düzen içinde yaşamakta olmaları bağlamında, Allah'ın insanları kendisine karşı uyaracağı bir firavunun henüz tarih sahnesine çıkmış olmaması nedeniyle, Kuran'daki temel vurgulardan olan şirk veya kula kulluk konularını bile muhtemelen algılayacak düzeyde değillerdi; muhtemelen, insanın içindeki kötücül eğilimlere karşı uyarıların yapıldığı, örneğin birtakım kötülüklerden uzak durmak, kardeşinin hakkına göz dikmemek, kardeşini öldürmemek, sakınmak, erdemli yaşamak, merhametli olmak gibi birtakım temel insani normların vurgulandığını, tüm varlığın tek ve aynı Tanrı tarafından yaratıldığı gibi mesajların verildiğini düşünebiliriz. Bu bağlamdaki ilahi mesajların, daha sonraki nesillerin kültürü ve folklorü üzerinde etken olduğunu da görebiliriz. Çünkü, bir sonraki döneme damgasını vuran "Ana Tanrıça" kültünün, yani nasıl insanları doğuran bir "ana" var ise, tüm varlığı doğuran, dağları, gölleri, bulutları, ayı güneşi yıldızları, bitkileri, hayvanları, insanları velhasıl tüm mahlukatı doğuran bir "yaratacı ana" olduğu inancının neolitik dönem boyunca egemen olduğunu, üstelik tevhid inancına benzer ve yakın özellikler taşıdığını görüyoruz. 34 Yeni Taş Çağı Yeni Taş Çağı İnsanı tanı - Geçmişe Yolculuk 2 Neolitik Dönem İnsanlık tarihinde bazı önemli keşif veya icatlar vardır örneğin ateşin, tekerleğin, ya da yazının bulunuşu gibi. Bunlar insanlık ve uygarlık tarihinin, devrim niteliğindeki kırılma noktalarını oluştururlar. Ancak insanlık tarihinde aslında üç ana devrim söz konusudur: - Neolitik köy devrimi, - Kalkolitik kent devrimi, - Sanayi devrimi, - ve son olarak da -eğer gelecek yılların tarihçileri dördüncü büyük dönüşüm olarak ilan ederlerse- günümüzün Bilişim devrimi Neolitik devrim ile saf doğal yaşam terkedilerek tarım toplumuna geçildi; kalkolitik devrim ile kula kulluk ve zulüm toplumu ile devlet kurumu ortaya çıktı; sanayi devrimiyle de, doğaya ve kendine zulmeden modern sanayi toplumu oluştu, ve nihayet son 20-30 yıldır sessiz sedasız idrak etmekte olduğumuz bilişim devrimiyle ise, bilgi toplumu oluşmaya başladı. *** Paleolitik dönemde (eski taş çağı), insanlar avcılık ve toplayıcılık ile geçiniyor, tamamen doğal veya ilkel barınakları kullanıyorlar ve ilkel giysiler giyiniyorlardı. Ateşi kontrol etmeyi öğrenmişlerdi; ateşle hem ısınıyor, hem korunuyor, hem de yiyeceklerini pişirebiliyorlardı ve bu nitelikleriyle diğer hareketli canlı varlıklardan hem çok farklı hem de çok üstün bir konuma erişmiş durumdaydılar. Daha bu erken dönemde, eskitaş çağında bazı "doğal" girişimlerin dramatik sonuçları oldu. Şimdi, geçen bölümdeki senaryomuza dönelim ve kaldığımız yerden devam edelim. İnsanların başlıca geçim kaynağının avcılık ve toplayıcılık olduğunu vurgulamıştık. 1-Av kaynakları, var olmasına vardı da, her zaman bol ve her zaman bereketli değildi; zaman zaman av hayvanları çok seyrek bulunuyor ve kabilenin besin ihtiyacını yeterince ve istikrarlı biçimde karşılayamıyordu. Kışın zor günlerinde, sınırlı bitkisel stokları da tükendiğinde, bazan günlerce bir şey yemedikleri oluyordu. İklimin değiştiği aylarda, hayvanların büyük gruplar halinde göç ettikleri ve çok sayıda av hayvanının olduğu dönemlerde, ihtiyacın üzerinde avlanmak ve stoklamak gibi bir kavram henüz yoktu; ama, bir gün mağaranın yakınlarında, dağın yamacındaki ve etrafı biraz yüksekçe duvarla çevrili bir girintiye, bir kaç av hayvanı girmişti. Hemen koşup gittiler ihtiyaçları kadar avladılar; ama yamacın eteğindeki dik kenarlı niş yüzünden orada kısılmış olan diğer av hayvanlarının oradan kaçmaması için de, girintinin dar girişini çalılarla ve dallarla kapatmayı akıl ettiler. Yamaçtaki girintinin etrafındaki yüksek ve dik duvarlar sayesinde orada kıstırılmış hayvanların kaçma ihtimali yoktu ve ertesi gün zahmetsiz bir av onları bekliyordu. Bir kolay avlanma yöntemi olarak başlayan bu yeni uygulama gitgide, insanlık tarihindeki ilk büyük devrim olan köy devriminin de tohumu oldu. İnsanlar yemek amacıyla topladıkları bazı tür bitkileri zor günler için kısmen stoklamayı akıl etmişlerdi, ama yaşam tarzları, altyapıları daha kapsamlı bir stoklamaya el vermiyordu. Bu nedenle de doğaya bağımlı bir yaşam biçiminin dışına çıkamıyorlardı. 35 Yeni Taş Çağı Ancak, bu yeni "kolay av" yöntemi, zamanla bir "av çiftliği" fikrinin gelişimine zemin hazırladı. Artık avlarını açık arazide avlamak yerine, kovalayarak yamaçtaki girintiye kıstırıyor, istedikleri zaman avlayacakları hazır av kaynağı olarak hapsediyorlardı. İşin kolay yolunu bulmuşlardı. "Av çiftliği" yöntemini benimsediler ve günlük yaşam biçiminin bir unsuru haline getirdiler. Ama orada kalmayıp, bir adım daha attılar ve otobur yaban koyunlarını, sığırlarını, atlarını otlarla besleyerek, esarete alıştırarak, etinin yanısıra sütünden de faydalanmak gibi bir imkan daha önlerinde açılmıştı. Muhtemelen doğal yaşamın tesadüfen yönlendirmesiyle oluşan bu "yamaçtaki çiftlik" modeli, gelecekteki neolitik köyün, çiftlik hayvanı da yetiştirmesinin önünü açmıştı. Artık doğanın insafına, merhametine kalmayan ve ihtiyaçları doğrultusunda doğayı denetim altına almayı başarmış olan bir kültür, yeryüzünde yayılmaya başlamıştı. *** 2-Anadolu, bir çok yaban bitkisinin doğal olarak yetiştiği bereketli bir yurt, bizim yurdumuz. Yaklaşık M.Ö.15 bin yıllarında, Anadolu'da buzullar çekildikten sonra birçok çeşit bitkinin pıtrak gibi fışkırdığı bir "toprak ana". Paleolitik atalarımızın doğada hazır buldukları ve yararlandıkları çeşit çeşit meyvelerin, tahıl ve sebzelerin, muhtemelen en sevdikleri ve en çok yedikleri türlerini, belki de uzak yerlerden toplayıp mağaraya getirip çoluk çocuk hep birlikte yediklerini düşünün. Yemiş oldukları bu tahılların tohumlarının veya meyvelerin çekirdeklerinin yerlere açılıp döküldüğü noktalarda, mağaranın yakınlarında, ertesi yıl daha bol, daha bereketli bitmeye başladığını gördüklerini, gözlemlediklerini düşünün. Toplumsal ortak aklın, bu basit gözlemden değerli bir fikir çıkarması çok mu zor? Sevdiğin bir yemeği, örneğin bir buğday tanesini yemeyip de toprak anaya sunarsan, yani toprağa gömersen, sana o yemekten bir sürü verir; veyahut örneğin meyvenin çekirdeğini toprak anaya sunarsan, sana onun ağacını bile verir; doğru mu? Bu deneyim, doğanın insana tarımı öğretmesi değil de, başka nedir? Eski taş dönemindeki tesadüfi ve basit doğa gözlemlerinin zamanla denemelerle, yanılmalarla, sınamalarla, deneyimle desteklenmesi sürecinde, bitkilerin çekirdeklerinin ve tohumlarının ekilerek bir süre sonra yenilerinin topraktan fışkırdığının görülmesi ile birlikte, insanlık tarihinin ilk büyük dönüşümü başlamış; böylece tarım, insanlık kültürün ayrılmaz bir parçası haline gelmiş. *** 3-Ve sonunda büyük gün geldi. Mağara artık onlara dar geliyordu; ayrıca yakındaki cılız su kaynağı da zaten bir süredir yetmez olmuştu. Az ilerideki derenin yanında, alışageldikleri yaşam tarzını sürdürebilecekleri uygun bir yer vardı. Dayatan ihtiyaçların da zorlamasıyla yeni yaşam alanlarına taşınmaya karar verirler. Bu sayede hem derenin yanında ekip biçmeye, hem evcilleştirdikleri hayvanlarıyla hayvancılık yapmaya, hem de kendi elleriyle yaptıkları evlerde yaşamaya başladıkları bir "neolitik köy" yaşamına adım atarlar. Anadoluda günümüzde bile çok yaygın ve yararlı bir malzeme olan çamur ile sıvanmış taşlar, dallar ve yapraklarla, evlerini yaparlar. Sonra yamaçtaki niş benzeri, çiftlik hayvanlarının kaçamayacağı bir ağılı, taşlarla ve dallarla örerler. Yırtıcı hayvanların tehdidine karşı taşları, dalları ve çalıları kullanarak engelleyici ve koruyucu bir güvenlik duvarı yapmayı da unutmazlar. Derenin kenarındaki aluvyonlu toprak parçası da onlara tarla olur. Ve ilk insanlık tarihinin ilk neolitik tarım köyü böylece kurulmuş olur. İlerleyen yıllarda, çamuru bitki saplarıyla karıştırıp, şekil verip güneşte kurtumaları sayesinde elde ettikleri kerpiç tuğlalarla evlerini de yapacaklar ve bu insanlık tarihinin ilk sanayi ürünlerinden biri olacaktır. 36 Yeni Taş Çağı Arkeoloji ve antropolojinin sunduğu bilgiler sayesinde yazdığımız basit bir senaryonun yardımıyla, günümüzden 9-10 bin yıl önce, Anadolu'da yerleşik köy yaşamının nasıl başladığını gözümüzde canlandırabiliyoruz. Konya yakınlarındaki Çatalhöyük, neolitik köy olarak bilinen en güzel örneklerden biridir; kazı buluntuları kapsamlı ve doyurucu bir şekilde Ankara AMM de sergilenmektedir. Medeniyet adına ortaya çıkmış olan tarihteki bir çok ilki onlara borçluyuz. Duvarları kaplayan, ıslak çamur üzerine boyalarla yaptıkları fresk türü sanat serleriyle köy yaşamına ve çevrelerindeki doğaya ilişkin birçok ayrıntıyı öğrenebiliyoruz. Yapılan kazılardan, çok ilginç bir köy mimarisi ve konut mimarisi olduğunu öğreniyoruz. Her birkaç evden birinin, toplanma ve/veya ayin amacıyla kullanıldığını da görüyoruz. Çok çeşitli bitki ve tahıllar ekip biçtiklerini, fermantasyonu bildiklerini, ekmek, şarap, bira yaptıklarını ve çömleklerde sakladıklarını, kapsamlı bir şekilde yiyecek stokladıklarını tarihte ilk kez neolitik köyde görüyoruz. Bazı aile bireylerini, özellikle ölen çocuklarını evlerinin altında gömdüklerini de biliyoruz. Kendilerini doğanın merhametine bırakmayan, emeği ve kültürü ön plana alan özelliğiyle neolitik dönem toplumu, insanlık tarihinin ilk büyük dönüşümü temsil eder. *** Neolitik köy, birkaç bin yıl sonraki ardılı kalkolitik kent gibi yayılmacı ve yağmacı bir kültüre sahip değildir."Toprak ana"ya dayanan ve deyim yerindeyse, ona ibadet etrafında şekillenen bir yaşam tarzları var. Doğanın sunduğu imkanları emeğiyle değerlendiren, kanaatkar, kendi kendine yeten, gözü dışarda olmayan, barışın egemen olduğu, Tanrının sunduklarına şükreden özelliklerde bir kültür olarak görülüyor. Bugünün Anadolu köylüsüne oldukça benzeyen bir profilleri olduğunu söylenebilir. Orta Anadolu köylerinin yanından geçerken, yol kenarında görebileceğiniz kerpiç bahçe duvarları, seyrek de olsa kerpiç evler, mimari malzeme bakımından Çatalhöyük evlerini o kadar andırıyor ki, aradan geçen on bin yılın ne kadar az değişiklik yaptığına şaşırmamak elde değil. *** Neolitik köy yaşamında muhtemelen avlanma da sürdürülüyordu, ancak ekonominin temeli tarım ve çitflik hayvanları üzerine kurulmuştu. Bu da, yaşama karşı sorumluluk bilinciyle, bir takım aksatılamaz günlük görevlerin zamanında yapılmasını gerektiriyordu. Bunu layıkıyla becerebilecek olanlar ise, günlük yaşam etkinlikleri güce ve maceraya yatkın olan, adrenalin seven avcı erkekler değil de, hayatı üreten ve sürdüren varlıklar olarak hayata karşı sorumluluk duygularının sahibi kadınlardı; bu nedenle, bu dönemin toplumsal yaşamında, neredeyse her alanda kadınlar öne çıkmıştı. Kadınların tercihleri ve kararları, gitgide günlük yaşamın belirleyicisi oldu; böylece anaerkil bir toplum yapısı oluştu. Zaten bir önceki paleolitik dönemden beri bilinen "herşeyi doğuran ana" kavramı, anaerkil toplum düzeniyle de uyumlu bir şekilde, din ve inanç alanının da belirleyicisi oldu. Çatalhöyük buluntularından o meşhur "ana tanrıça" heykelciğinde görüyoruz ki, "herşeyi doğuran ana"yı betimleyen sanatçının zihninde temel tanrısal nitelik olarak gördüğü başlıca kavram, doğurganlık idi; bunun göstergesi olarak, heykelciğin göğüs ve kalçalarında, abartılı biçimde doğurganlığını yansıtmış ve “ana”yı doğum yapmakta iken betimlemişti. Azametle tahtında oturması, başındaki taç ve her iki yanında güç sembolü olarak yırtıcı hayvanların bulunması gibi unsurlar sayesinde, Tanrıçanın güç ve egemenlik niteliklerini de yansıtmakta olsa da, "herşeyi doğurma" niteliğinin yanında, tali bir özellik olarak, ikinci planda kaldığı besbelli. 37 Yeni Taş Çağı Bu dönemin anahtar kelimesi bereket idi. Bir önceki paleolitik dönemdeki, özü sihir olan av duaları yerine, toplumsal yaşamın her alanına, her türlü üretim faaliyetlerine yönelik bereket duaları egemen olmuştu. İnsanın bilincini yaratan ana unsurun onun toplumsal varlığı olduğu gerçeği, hem bireysel hem de toplumsal planda kendini göstermişti. Nasıl ki her şey topraktan çıkıyordu, toprak olmadan ne bitkiler, ne hayvanlar, ne de insanlar olamazdı; o zaman herşeyi yaratan toprağı temsil eden toprak ana, herşeyin kaynağı olmalıydı. Nasıl ki kadınlar insanları doğuruyor, yaratıyordu, herşeyi yaratan dişi bir tanrı, yani tanrıça, tüm diğer varlıkarı, yaratıyordu. Bu düşünce tarzı bir tür tevhid kavramını ifade eder. Bu bağlamda "ana tanrıça", neolitik dönemin deyim yerindeyse "monoteist" tanrıçasıdır. Neolitik dönem kültürüne ait bir dizi özgün nitelik, bin yıllardan meydana gelen kalın zaman duvarını delmiş ve bugüne dek taşınmıştır. Örneğin, ana teması bereket olan kurban ritüeli de, bu dönemin ürünüdür. İnsanlar zaten uzun dönemden beri, kendi doğal gözlemleri çerçevesinde, kan ile ölüm veya kan ile doğum arasında söz konusu olan ilişkiyi biliyorlardı. Nasıl ki av hayvanını öldürdüklerinde kanı dökülüyorsa, demek ki her ay dönümünde kadınların bedenlerinin içinde bir şeyler "ölüyor" olmalıydı ki, dışarıya kan geliyordu. Netekim, kan gelmediği dönemlerde, işte o zaman içerde gelişmekte olan farkediliyor ve yeni bir yaşamın müjdesi olarak görülüyordu. İnsanın doğumu ile kan arasında kurdukları bağlantı orada kalmadı; kadınların bedeninden dökülen kanın toprağa saçılması, yani "doğuran ana"ya dönmesi, o döneme özgü -ancak aradan geçen binyıllar boyu bir daha hiç terkedilmeyen ve bugüne dek uzanan- bir batıl inancın arka planını meydana getirdi. Bedenlerinden dökülen kan yerine bir başka canlının kanının sunulması yoluyla, içlerindeki yaşamın korunması için, "tanrıça ana"dan merhamet umdular. Örneğin ağıllarındaki bir başka hayvanı kurban eder ve kanını akıtırlarsa, belki de ana tanrıça onlara iyi davranır ve içlerinde gelişmekte olan canlıyı öldürmez, korur diye inandılar. Çocuklarının doğması için, doğan çocukların hastalanmaması, ölmemesi için, köylerine sağlık, güvenlik, refah ve mutluluk içinde bir yaşam için, bir tür armağan olarak, belki de bir tür bedel olarak tanrıçaya kurban sunumu, böylesi ilkel bir ortamda yaşayanların batıl bir inancı olarak anlayışla karşılanabilir. Hatta bereket duası ve ritüeli olarak da uygulanması; örneğin tarladan daha çok ürün almak için, ağıllarındaki hayvanların daha çok üremesi için kurbanlar kesmeleri de, hatta kadınların malum dönemlerinde, toprağa kanlarını akıtmak bağlamında, tarlaların etrafında dolaşmaları da, ta ortaçağda bile görülen bir batıl adet olarak, anlaşılabilir. Peki, ya bugün? Tarihsel çağlardaki bin yılların ataerkil toplumlarında da yaygınlaşarak sürdüğünü ve bugün dahi, antik dönemden kalma eski inançlar bağlamında sürdürüldüğünü gördüğümüz kurban ritüelinin, 21. yüzyıl insanının inancı olarak günümüzde sürdürülmesinin, hatta hastalık, nazar, uğursuzluk gibi olumsuzluk algılarına çözüm olarak önerilen "kan akıtmak gerek" inancının ne kadar anlaşılabileceği ise başka bir konu. Neolitik dönemin ve insanlık kültürüne katkısının can alıcı noktası, paleolitik dönemdeki o eski doğal yaşam biçiminin dışına ve ötesine taşması, kendi yarattığı yeni tür bir yerleşik düzen yaşam biçimi olarak, doğayı denetim altına aldığı ve yaşam alanlarını kendi elleriyle kurduğu, tarım ile geçimini sağlayan köy hayatını benimsemesidir. 38 Yeni Taş Çağı Toplumsal ekonomide ortaklaşa mülkiyetin yani ilkel komünal üretim biçiminin halen egemen olmasına karşın, her bir topluluğun, çevrelerinde kurmuş oldukları yaşam ortamını "sahiplenme"ye başladıklarını da, yani "burası bizim" demeye başladığını da tespit edebiliriz. Bu bağlamda, Kuran'da söz edilen "bir zamanlar bir tek ümmet olan insanların yavaş yavaş ayrılığa düştükleri" dönemi, neolitik dönem olarak belirlemek mümkündür. Habil Kabil olayındaki, çiftçi ve avcı arasındaki çelişkinin kardeşin kardeşi vurmasını, belki de bu döneme tarihleyebiliriz. Nitekim gömü geleneği zaten neolitik dönemde başlamış bulunmaktadır. Kuran'da geçen, insanlık tarihine dair ilginç bilgilerin yer aldığı, Adem, cennetten kovulma, örtünme, Adem’in oğulları arasındaki kardeş kavgası gibi ilginç ve öğretici kıssaları, paleolitik ve neolitik dönemlerin bilimsel olarak çözümlenmesi ve anlaşılması sayesinde daha iyi kavrayabiliriz. 39 Bakır Taş Çağı Bakır Taş Çağı İnsanı tanı - Geçmişe Yolculuk 3 Kalkolitik dönem Medeniyetin beşiği veya kökeni olarak tanımlanabilecek olan Kalkolitik (Bakırtaş) çağı, insanlık tarihinde çok özel bir yere sahiptir. Günümüzdeki toplumsal sistemlerin, günümüz medeniyetin ana unsurları, belirleyici nitelikleri bu dönemin ürünleridir. Bugünkü temel altyapı ve üstyapı özellikleriyle sınıflı toplum, bugünkü nitelikleriyle devlet aygıtı, bugünkü işlevleriyle ordu, bugünkü işlev ve nitelikleriyle din kurumu, bürokrasi, bilim çevreleri ve aydınlar ve özellikle "firavunun sihirbazları" işlevindeki medya, tüm bu gibi temel toplumsal unsurlarıyla bir bütün olarak firavun düzeni, eğer kökenine inersek görürüz ki, aslında kalkolitik dönemin çocuklarıdır; o dönem doğdular ve aynı işlev ve niteliklerini pek de değişikliğe uğramaksızın beşbin yıldır halen sürdürmekteler. Bakırtaş toplumu, elbette bir önceki dönemin toplumu olan Neolitik (Yenitaş) çağı toplumunun içinden doğmuş, ekonomi alanında elde ettiği daha ileri teknoloji, daha üstün örgütlenme ve daha yüksek verimlilik özellikleri sayesinde üstünlük sağlamış, bu sayede eski toplumu yeryüzünden silmiştir. Bu dönemde insanlık, üretim süreçlerinin dayattığı ve daha karmaşık bir yapıya ulaşan toplumsal işbölümünün gerektirdiği üretim ilişkilerine uygun bir toplumsal örgütlenmeyi, eşitlikçi ve komünal bağlamda kurmayı bir türlü becerememiş, böylece firavunların egemenliğine teslim olmuş ve kula kulluk dönemi ile tanışmıştır. Firavunlar bir kere insalığın başına musallat olunca, ne onlar bir türlü çekip gitmeyi bilebilmişler, ne de insanlık onları başından defetmeyi bilebilmiş; dolayısıyla, ayırdedici niteliği sömürü, zulüm ve savaşlarla geçen son beşbin yılda, neredeyse kesintisiz olarak, çeşit çeşit, renk renk firavun düzenleri egemen olagelmiştir. Her dönem, kendi sosyo-ekonomik altyapısına uygun üstyapı kurumlarını yaratır. Firavun düzenleri de, kendine yakışan dinsel kurumları yaratmış ve beşbin yıldır, düzene uygun çeşit çeşit, renk renk firavun dinleri, insanlığın yakasını bir türlü bırakmamıştır. *** Kendi kendine yeten, kendi içinde barış içinde yaşayan anaerkil düzendeki neolitik köy tarımı döneminde, nüfusun tümünün köy yaşamını tercih ettiğini söyleyemeyiz. Doğada ve toplumda her zaman, kural olanla istisna olan birarada bulunabilir. Muhtemelen her dönemde olduğu gibi o dönemin de toplum dışına itilen suçluları, düzene kafa tutan kabadayıları, kamunun hakkına musallat olan eşkiyaları vardı ve bunlar herhalde genelde erkeklerdi; kadınların egemen oldukları üretken ve verimli köy ekonomisinde keyifleri yerinde olan erkekler olduğu gibi, diğer yandan keyiflerine geldiği gibi borularını öttüremeyen bazı mutsuz ve uyumsuz unsurlar da olmalıydı. Bunların başlıca seçeneği, köyü terk etmek, dağlarda, doğanın koynunda, paleolitik döneme özgü bir yaşamı sürdürmek, zaman zaman da köylere sızarak, saldırarak, hayvanları ve diğer yiyecek stoklarını çalmak, muhtemelen kızları, çocukları da kaçırmak, böylece neolitik köy ekonomisinin yanında, ona paralel ve parazit bir tarzda yaşamlarını sürdürmek olmalıydı. Empati kurarsak, birtakım unsurların anaerkil neolitik köyden koparak, avcı-toplayıcı topluluklar, daha doğrusu avcı-yağmacı topluluklar halinde örgütlendiklerini ve zaman zaman tarımsal üretim merkezleri olan neolitik köylerin kaynaklarını yağmalayarak geçindiklerini düşünmek zor değil. Doğal olarak erkek egemen yapıdaki bu aykırı topluluklar, neolitik dönem boyunca üretimin çilesini çekmek yerine kolay tüketimin peşindeydiler; ama birkaç bin yıl sonra, tam da onlara göre bir fırsat çıktı. 40 Bakır Taş Çağı Günümüzden 5-6 binyıl önce başlayan, insanlık tarihinin bu ikinci büyük toplumsal dönüşümü, örgütlü tarım toplumu üzerine temellenen ataerkil kent toplumunu doğurmuştur. Başlangıçta biraz riskli ve maceracı bir işti ama başarmaları halinde emeklerine değerdi. Neolitik köyün sakinlerinin kolayca tarım yapamadığı bu nedenle pek rağbet etmediği bataklık arazilerde -ki Anadolu'ya yakın coğrafyalardaki en çok bilinen üç büyük örnek Mezopotamya, Nil ve İndus deltalarıdır- güçlerini birleştirip su kanalları açarak suyun drenajını yaptılar oldukça verimli olan bu bölgelerde tarımsal faaliyetleri başlattılar. Ancak ve ancak örgütlü emek ile başarabilecek olan bu dönüşüm, bugünlere uzanan yeni bir dönemin tetikçisi oldu. Verim de oldukça yüksekti hani, neolitik köyün ne uzar ne kısalır mütavazı verimi ile kıyaslandığında, bol aluvyonlu toprağın bereketi de bol oluyordu. Sık sık meydana gelen su taşkınları ile işleri hayli zordu ama hep bir elden örgütlü çalışınca, taşkınların ardından bol ürün elde etmeyi başarıyorlardı işte. Emeklerine değmiş, ödülleri büyük olmuştu. Üretimi yapacak işgücünü biraraya toplamak, örgütlemek, kapsamlı bir toplumsal işbölümü tasarımını gerçekleştirmek ve üretim faaliyetini tamamlayarak ürünü toplamak, başlıbaşına bir ikna ve yönetim mucizesi gerektiriyordu. Kolay değildi gerçekten. Ama onlar sonunda işin kolayını buldular: zor kullandılar. *** Üretimi örgütlemek neyse de, ya bölüşüm? İşte sorunun büyüğü de bölüşürken çıkıyordu. Birbirlerine mecburdular. Toplumun tümünü kapsayan geniş bir toplumsal işbölümü örgütlenmesinin birer dişlileriydiler. Ya hep birlikte çalışacaklar, üretecekler ve yaşayacaklar ya da hep birlikte aç kalacaklardı. Kafama uymadı diyerek neolitik ekonomiye dönmek de pek kolay değildi; tarihin tekerleği geriye doğru dönmüyordu. Sonunda yavaş yavaş "doğanın" yasaları baskın çıktı. Birilerinin liderliği ele alması ve üretimin örgütlemesi işini kotarması gerekiyordu. Her zaman olduğu gibi, zayıflar teşvik etti ve güçlüler yönetimi aldı; toplumsal iktidarı ellerine geçirdi. Bir sürüdeki en güçlü hayvanının sürünün lideri olması misali, bileği en güçlü olan şef oldu, kararları şef veriyordu. Toplumsal yapı artık, hak üzerine değil güç üzerine kurulmaya başlamıştı. İnsanlık yoldan çıkmıştı bir kez; ve bir türlü hak ve eşitlik düzenine dönülemiyordu. Şefin ikna yetisi güce dayanıyordu, itirazları gücüyle bastırıyordu, otoritesini güçle sağlıyordu; grup kalabalıklaştıkça tek başına otoritesini sağlamak zorlaştığında ise arkadaşlarına başvurdu, takımını kurdu. Artık şef ve yardımcıları, bileği kuvvetlilerden bir yönetici ekip oluşturmuşlar, emekçiler grubunu birlikte yönetiyorlardı. Eski av aletlerinden de daha gelişmiş olan silahlar taşıyorlardı, gruptan gelebilecek itirazları gerektiğinde zor kullanarak kolayca bastırıyorlardı. Hani o birlikte yola çıktıkları, yağan yağmurda beraber yürüdükleri, ilk su drenaj kanallarını birlikte açtıkları arkadaşları, yoldaşları artık onlara sadece itaat ediyorlardı. Üretim faaliyetlerini örgütlüyorlar, ürün elde edildiği zaman, paylaştırmayı ve dağıtımı da onlar yapıyorlardı; tabii ki aslan payını kendilerine alıyorlardı. Bu örgütleyici ve yönetici ekip, bir süre sonra kendileri için ayrı korunaklı mekanlar yapmaya başladılar. Hem şefleri, hem korumaları ve aileleri kalıyor, hem de ürünler buralarda depo ediliyordu. emekçilerin mekanları elbette daha basit barınaklardı.Önceleri bir kaç dam, sonra gitgide büyükçe bir köy ölçeğine varan bu mekanlar zamanla iyice büyüdü ve kalkolitik dönem kentlerinin ve kent devletlerinin tohumları böylece atıldı. Kentlerin merkezinde şefin -yani kralın- konutu, aynı zamanda yönetim merkezi olan saray vardı ve elbette korumalardan oluşan bir ordu tarafından korunuyordu. Çünkü tüm ürün, tüm erzak burada tutulmakta ve korunmaktaydı. Kentler ve kent surları, saraylar, tapınaklar ve eklentisi olan yiyecek depoları, garnizonları ile birarada, binyıllarca sürecek yepyeni bir kent mimarisi geleneği doğuyordu. 41 Bakır Taş Çağı Ha bu arada unutmadan, bir de kayıt tutmak gerekiyordu; üretimin, paylaşımın ve herşeyin kaydını tutmak! Emekçilerin isimleri, ailelerinin, çocuklarının kimlikleri, sayıları, kimlere ne kadar tohum veya erzak verilmiş, kimler ne kadar tohum ekmiş, ne kadar toprak işlemiş, ne kadar üretmiş, ne kadar tüketmiş, kaç ölçek arpadan kaç ölçek bira yapmış, üretimin ve tüketimin günlere, aylara yıllara dağılımı, iklim değişiklikleri, yağmur mevsimleri, taşkınlar, hatta yıldızların konumlarına varasıya, neredeyse herşeyin çetelesini tutan ve kayıt altına alan yazıcılar türemişti. Bunlar, günümüzün "bürokrat"larına karşılık gelen bir işlev yürütüyorlardı. Zamanla, kayıt altına aldıkları verilerin daha da karmaşık hale gelmesiyle birlikte, çentik atmaya kıyasla daha gelişmiş bir kayıt sistemi gerekti; böylece insanlık, tarihin başlangıcının belirleyen o buluş ile, medeniyete giden yolda ateşin bulunmasından sonraki en önemli adım olan yazı ile tanıştı. Böylece insanlık, bir Mezopotamya uygarlığı olan Sümerlerin bulduğu yazı ile birlikte tarih çağlarına adım attı. *** Toplumsal işbölümü ve üretim süreci, farklı toplumsal sınıfların doğmasına neden olmuştu. Sınıflı toplumun olmazsa olmazı olan egemen yönetici sınıfın, gerektiğinde zor ile de olsa egemenliğini sürdürme aygıtı olarak devletin doğuşu da bu sürecin bir parçasıdır. İnsanlar doğal olarak itiraz ediyorlardı; toprak, güneş ve suyun ortamında kendi emekleriyle ürettikleri onca ürüne, üretim sürecine hiç bir katkısı olmayan bir zorba gelip el koyuyordu; tabiatıyla onlar da insan olmanın gereğini yerine getiriyorlar ve bu durumu sorguluyorlardı. Bu haksızlık ve adaletsizlikler karşısında insanları zor ve şiddet kullanarak sürekli baskı altında tutmak, ne olursa olsun üretim sürecine bağlı kalmalarını sağlamak, sistemin, devletin, yönetimin sürekliliğini sağlamak, hem bazan mal ve can kayıplarına neden oluyordu, hem de her zaman kolay veya mümkün de olmayabiliyordu. İtirazların, isyanların başka türlü önü alınmalıydı. İnsanlar "ikna" edilmeliydi. Eğer zorla değil gönüllü olarak itaat eder ve çalışırlarsa, egemenlik daha sorunsuz ve kolay yürütülebilirdi. Bu ilişkilerin bağrından doğan bir üstyapı kurumu olarak, "benim tarlam" kavramı doğdu. Neolitik köyün insanları çevresini çitle çevirdikleri üretim alanı için "bizim tarlamız" diyorlardı, ama kalkolitik kent örgütlenmesinde bu olamazdı; emekçiler o zaman hesap sormazlarmıydı, "tarla bizim ise ürün de bizim, hepimizin ortak ürünü" demezlermiydi? Bu nedenle, kalkolitik kent ekonomisinin paradigması değişmişti: Kralın tezine göre, tarlalar onun, tanrı olan babasının mülküydü. Dünyada neredeyse her ülkede geçerli bir inanç olan "atalar kültü"nün temel niteliği, ölümü kabullenmeme ve ölen aile büyüklerinin cennete veya göklere giderek orada yaşama devam etmeleri inancıdır. Kalkolitik şefin de iddiası şöyleydi: "babam var ya, hani öldü ve tanrı oldu, şimdi göklerde, diğer tanrıların yanında, bizi şimdi oradan görüyor ve izliyor ya," "işte bu tarlalar, yıllar önce ölen ve tanrı olan babamın, yani benim!", "ya benim belirlediğim koşullarda çalışırsınız ve ürünü paylaşırız, ya da başka kapıya !" Böylece eski zamanların "bizim” tarlaları, yeni dönemde "benim” tarlaya veya "babamın” tarlasına dönüşüyor ve aslında "herkesi mülkü" olan halkın tarlası böylece firavun ve ekibi tarafından halktan çalınmış oluyordu. Şefin babasından da bir tanrı, "tanrı baba " yaratılmış oluyordu; hatta yeni kuşaklar geldikçe, giderek babalar ve dedelerden oluşan tüm ecdad tanrılaşıyor ve böylece hem "tarlaların asıl sahibi" olan büyük büyük baba tanrı ve ardından diğer kuşakların babaları olan kimisi yağmuru veren, kimisi bereketi belirleyen, ekmeklerini, sağlıklarını, güvenliklerini, borçlu oldukları birden fazla sayıda baba tanrılardan ve eşlerinden oluşan bir panteonları oluyordu. Böylece, firavunun kar ortağı ve en büyük payandası olarak, kula kulluk dininin tanrısı, daha doğrusu "tanrıları" yaratılmış oldu. Şu gerçeği net olarak belirleyelim: o tanrıları elbette 42 Bakır Taş Çağı sadece şef yaratmadı, sadece ekibindeki rahiplerle birlikte de yaratmadı; emekçiler de dahil olmak üzere bakırtaş toplumu hep birlikte yarattılar. İlahlaştıranlar olmazsa, ilahlar da olmaz! İnanmak istediklerine inandırıldılar, veya inandırıldıklarını kabullendiler. İnanmakta isteksiz olanlar da bir miktar toplumsal zor ve baskının yardımıyla susmaya ikna edildiler. İtirazlar kesilince, günlük yaşam asgari hayvansal ihtiyaçların giderilmesi temelinde tıkır tıkır işlemeye başlayınca, "huzur ve güven ortamı ile toplumsal ve siyasi istikrar" kurulmuş oldu. Böylece kula kulluk düzeninin ayrılmaz bir parçası olarak kula kulluk dini, medeniyetle kucaklaştı, bir daha da hiç ayrılmadı!. Vatana millete hayırlı uğurlu olsun! *** Kalkolitik kültür, o günden bu yana tarihsel süreçte ortaya çıkan ve tümünün de özü aynı olan, tüm kula kulluk düzenlerinin de ve elbette bugünün kula kulluk düzenlerinin de prototipidir, öncüsü ve ilk örneğidir. Kalkolitik dönemin toplumsal ve ekonomik ilişkilerinin çekirdeğini oluşturan bu nitelik ve özde bir üretim ilişkisinin doğal sonucu olan firavun düzeninden ve firavunlarından beşbin yıldır bir türlü kurtulamadık. Söylemeye insanın dili varmıyor ama, ne yazık ki, o gün bu gündür "kula kulluk", beşeriyetin ve medeniyetin karakteri, adeta insanlığın kaderi oldu. Buna karşılık, beş bin yıldır, Ortadoğu bölgesine gönderilmiş olan tüm peygamberlerin temel misyonları, mesajları ve görevleri, işte bu firavun düzenlerine karşı insanları uyarmak ve harekete geçirmekten ibaretti. Allah'ın dininin ilahi mesajında ve ilkelerinde, temelinde işte bu devrimci, dönüştürücü, kurtarıcı amaç yatar. Peygamberlerin ilettiği ilahi mesajın veya temel insanlık değerlerinin toplumsal yaşam üzerinde etkin olduğu bazı dönemlere damga vuran halk hareketleri istisna olurken, Kuran'ın terimiyle "yeryüzünde düzeni bozan" kula kulluk sistemi ise dünya hayatında beş bin yıldır, kural oldu. Peygamberler hayattayken onları bertaraf edemeyen firavunlar, onlar ölünce gene bir şekilde egemenliklerini sürdürmenin yolunu buldular; dolayısıyla, insanlık, kurtuluş için gerekli olan manevi donanıma ve yeterli irade ve kararlılığa sahip olamadığındanmıdır, nedendir, beş bin yıl önce başlayan kula kulluk kaderinden temelli olarak kurtulabilmeyi, o gün bu gün, bir türlü başarabilmiş değil. Biçimsel bakımdan ne kadar değişime uğrasa da, ne kadar gelişse de, bu toplumsal kurumların hiçbiri, o dönemden bu yana özde değişmemiş, özlerindeki kula kulluk niteliklerini korumuşlardır. İşte bu nedenle, bugünkü temel altyapı ve üstyapı özellikleriyle sınıflı toplum, bugünkü nitelikleriyle "devlet" aygıtı, bugünkü işlevleriyle "ordu", bugünkü işlev ve nitelikleriyle din kurumu, bürokrasi, bilim çevreleri ve aydınlar ve özellikle "firavunun sihirbazları" işlevindeki medya, tüm bu gibi temel toplumsal unsurlarıyla bir bütün olarak firavun düzeni, eğer kökenine inersek görürüz ki, aslında kalkolitik dönemin çocuklarıdır; o dönem doğdular ve aynı işlev ve niteliklerini pek de değişikliğe uğramaksızın beşbin yıldır halen sürdürmekteler. Devletler gene firavunların devleti, ordular gene onların ordusu, polis onların polisi, dinler firavunların dini, toplumlar gene sınıflı toplum, ekonomi gene emeğin sömürüsüne dayanıyor, adalet gene onların mülkünün temeli, medya ve hakla ilişkiler gene firavunun büyücüsü işlevinde, aydınlar ve bilim adamları gene büyük çoğunluğuyla parayı verenin düdüğünü çalıyor, demokrasi bile her seçimde onların işaret ettiği seçenekleri ayıklamaktan başka bir işe yaramıyor. Zaman zaman görülen bazı istisnalar, genel kuralı bozmaktan çok uzak. 43 Bakır Taş Çağı Şu gerçeği açık ve net biçimde tespit etmek zorundayız: Bugünkü “çağdaş” uygarlığımızın temelinde kalkolitik kent devrimi yatmaktadır! Kimilerinin örnek aldığı çağdaş "Batı medeniyeti"nin temellerindeki tarihsel köken de asla bundan başka bir şey değildir. Batının devletlerinin, dinlerinin, ekonomilerinin, diplomasilerinin, demokrasilerinin, bilimlerinin, hukuklarının ve tüm toplumsal kurumlarının temelinde, işte bu kula kulluk altyapısı ve üstyapısının karakteristikleri yatar. Bu bağlamda günümüzde, hem kendi ülkemizde hem de küresel ölçekte yaygın olarak gözlediğimiz "batıya özenti" eğilimi, son tahlilde firavun düzenine özentiden başka bir şey olabilir mi? O halde, "medeniyet" söz konusu olduğunda, batının değerlerini değil, insanlığın ortak değerleri olan başka temel değerleri anlamalıyız. *** Bugünün dünyasının gerçeği olarak, sınır tanımayan, doymayan bir yayılmacılık karakteri gösteren "emperyalizm" ile kalkolitik dönem toplumunun özelliği olan "yayılmacılık" arasındaki aynılığa da dikkat çekmek yerinde olur. Emperyalizm aslında kapitalizmin tekelci aşaması olarak bilinir ve genel kabul olarak son bir yüzyıla sıkıştırılır. Oysa sömürgecilik ve köle ticareti gibi uluslarası ve kıtalararası ölçekte görülen azgınca vahşet ve zulüm örnekleri, kapitalizm öncesine aittir. Savaşlar, saldırılar, fetihler, din ile paketlenmiş askeri seferler ve tarih boyunca süregelen nice benzerleri için yüzlerce örnek vardır. İlk örnekleri ise, tahmin edileceği üzere gene kalkolitik döneme aittir. Bunun başlıca nedeni ise kalkolitik kültürün "kendine yeten" bir yapıda olmayıp, sürekli yayılma eğilimi gösteren, yeni topraklara, yeni madenlere, yeni ırgatlara, yeni ekonomik kaynaklara ihtiyaç duyan yapısıdır. Kendi topraklarında daha fazla üretim kotarmak ikincil önemdedir; başkalarının elindeki kaynaklara el koymak güdüsü, iç dinamikleri geliştirmekten daha ağır basar. Sömürü üzerine temellenmiş gelirin tatlılığına ek olarak, kalkolitik kentler arasındaki rekabeti de buna ekleyebiliriz. Yani, "ben ona saldırmazsam, o bana saldıracak; ya ben onu ilk fırsatta yutacağım ve onun sahip olduğu herşey benim olacak; yoksa o zamanla gelişecek, güçlenecek ve belki de yarın o beni yutacak" kaygısı ile, durup dururken kardeşine saldırmayı haklı ve meşru görür. Hak değil güç üzerine kurulmuş toplumun, yayılmacı kültürün mantığı, işte böyle işler. Bunun sonucu da doymayan, durdurulamayan bir yayılmacılık ve bitmek tükenmek bilmeyen savaşlardır. Kalkolitik toplumda üstyapıyı oluşturan kurumlardan din kurumuna, biraz yakından bakalım. Allah'ın herkesin kullanımına yönelik olarak insanlığa sunduğu toprak ve su gibi doğal kaynaklara, bunlardan elde edilen ürünlere, insanların emeklerine el koyan kalkolitik dönem firavunları, insanların üretim ve bölüşüm sürecindeki haksızlıklara, adaletsizliklere karşı isyan etmelerini engellemek amacıyla, onların kafalarını karıştırmak, onları kararsızlaştırmak, itiraz eğilimlerine karşı onları yatıştırmak, uyuşturmak, tepkisizleştirmek, edilgenleştirmek gerektiğini görüyorlardı. “Hak” kavramının yerine kolaylıkla “güç” kavramını egemen kılabilecekleri bir toplumsal psikolojik ortamı yaratmaları gerekiyordu. Bu amaca ulaşmanın en etkin en kolay yolu da, bilgiyi ve akılı devreden çıkarıp, oları kör inanç alanına sürüklemekti. 44 Bakır Taş Çağı Kendi egemenlikleri karşısında emekçilerin tutum ve davranışlarını etkilemek, belirlemek ve böylece onları işlerine geldiği gibi yönetmek üzere, onları gerçek dışı ve düpedüz yalan birtakım tezlere inandırmayı başardılar; böylece sorun çıkarmadan üretim sürecine bağlı tutmayı, bölüşüm aşamasında da itiraz etmemelerini sağlayabildiler. Başarılarını, insanların doğalarında bulunan inanç dünyalarını etkilemek ve egemenlikleri altına almalarına borçluydular. Paleolitik ve neolitik dönemlerde, başta bireysel inanç olarak ortaya çıkan, paylaşıldıkça da kollektif, ortak toplumsal değerler haline gelen inanç dünyası, artık temel bir toplumsal üstyapı kurumuna dönüşüyordu. Böylece kalkolitik toplumun temel ortak değerlerinden birincisi olarak din, firavunun düzenini sürdürebilmesi için, toplumu birarada tutan bir tutkal görevi görmeye başlıyordu. Bu din, insanların kendi inanç dünyalarını temsil etmiyordu, onların kendi dini değildi; düpedüz, resmen ve alenen firavunun diniydi; ancak insanlar bu dini benimsemişler ve destek ve katkılarını da esirgememişlerdi. Bu gerçeği net bir şekilde tespit edelim ve öyle devam edelim; çünkü bu nokta çok önemlidir. İnsanlığın gelişiminin daha önceki evrelerine ilişkin din ve inançları, insan-çevre ilişkisi içinde, insanın korkularına, doğa güçleri karşısındaki çaresizliğine bağlayabilirsiniz. Ama bu din farklıdır: doğrudan doğruya insan-insan ilişkisi içinden doğmuş, insanın insana egemenliği, bir başka deyişle, insanın insana kulluğu ilişkisinin ürünü olarak imal edilmiş olan, doğrudan doğruya insan ürünü bir dindir; tanrıları da insan ürünü olan, insanın yarattığı tanrılardır. Bugün bile tüm dünyada egemen olan, tüm kula kulluk dinlerinin tümünün başlangıç noktası işte burasıdır. Bu dinin başlıca işlev ve özelliği kitleleri yatıştırmaktı, yani “afyonlamak”tı. A.Işıklı hocaya göre, bu meşhur terim kullanılırken ustaların yüklediği anlamlardan biri sakinleştirmek ise, diğer anlam da kölelik koşullarından kaynaklanan acılarını hafifletmek idi. Sistemin yayılmacı özelliği gereği, neolitik dönemden beri süregelen yerel dinsel inançların tümü kullanıldı; tüm yerel tanrılara ve tanrıçalara saygı gösterildi ve bir şekilde firavun dinine eklemlendi. Örneğin, Ana Tanrıça kültüne eklemlenen Attis kültü ve ensest mitleri, bu dönemin ataerkil kültürü tarafından eski anaerkil kültürü aşağılamak için mi uyduruldu bilinmez ama, meşhur Noel ağacı geleneği şeklinde bugünlere dek uzandığını gözlemliyor ve nesilden nesile aktarılan kültürün kesintisizliğine dair bir örnek olarak not ediyoruz. Böylece gitgide bir panteon türü, çok tanrılı dinsel inanç sistemleri oluştu; bunların tümüne saygı göstermesi için toplum teşvik edildi. (İnan da, neye inanırsan inan.) Ne de olsa artık tüm tanrılar firavun düzenine çalışıyorlardı. Örneğin, seyahat ederken bir kente uğrayanların yerel tapınakları ziyaret ederek saygılarını sunma geleneği benimsendi. Her kentin bir koruyucu baş tanrısı veya tanrıçası, bir sürü de ikincil önemde olan ama kitleleri sisteme bağlamak için önemli ve değerli işlevleri olan tanrı ve tanrıçalar vardı; ve hepsinin de ya birer tapınağı veya hiç olmazsa birer küçük sunağı, veya taştan, ahşaptan veta metal malzemelerle yapılan heykeli, kabartması olurdu. Kentleri bezeyen sanat eserlerinin ana teması işte bu tür dinsel figürlerdi. Düzenin manevi dayanağı olan din, kalkolitik dönemde toplumsal yaşamın merkezine oturdu ve beş bin yıldır ne kadar değişime uğrasa da oradan hiç ayrılmadı. 45 Bakır Taş Çağı İlkel komünal düzenlerde bireyin inançlarını temsil eden, “toplumu” birarada tutan bir toplumsal değer olan din, bakırtaş döneminde artık kitleleri sistemin parçası olarak birarada tutan ve böylece “sistemi” ayakta tutan bir toplumsal kuruma dönüşmüştü. Firavun düzenini ayakta tutan bir din, yani firavunun dini olarak din, artık kula kulluk düzeninin temel unsuru olarak kula kulluk dinine dönüşmüştü. İlk başta sadece şefin ölen ve tanrı olan babası için başlayan tapınma, gitgide kralların tapınmasına dönüştü. Roma dönemi boyunca Yunan ve Roma mitolojilerinin panteonlarındaki tanrıların yanısıra imparator kültü, yani ölmüş imparatorlara ve hatta henüz hayatta iken dahi tanrılaştırılan imparatora tapınma ritüelleri, din ile siyasetin bütünleşmesinin doruk noktasıydı. Allah'ın mülküne el koyan ve sahiplenen firavun, haddini iyice aşmış, tuğyan etmiş, ve artık resmen ilahlığını ilan etmişti. *** Kuran'da, Mısır'daki firavuna karşı Musa'nın mücadelesini anlatan kıssalarda, günümüzde küresel firavuna ve firavunun dinine karşı verilmekte olan mücadeleye ilişkin, bir takım örgütlenme ilke ve yöntemleri gibi oldukça öğretici ve yol gösterici ayrıntılar yer alır. Kuran'dan çıkarılacak derslerin bugün dahi geçerli olmalarının bir nedeni de, firavun düzeninin ve firavunun karşısında insanların gösterdiği davranışların çözümlemesinin bugün bile aynen geçerli olmasıdır. Allah'ın mülkünün kul tarafından sahiplenilmesi ve halkın olana bir zorba tarafından el konulması, üretim ilişkilerinin tam da merkezine "üretim araçlarının özel mülkiyeti" ilkesinin yerleştirilmesi gerçeği, kalkolitik devrimin, yani kalkolitik kent dönüşümün ayırdedici özelliğidir. Günümüzde de, aynı nitelikteki, yani üretim araçlarının özel mülkiyetine dayanan üretim ilişkileri egemendir; ve bu bağlamda, günümüz toplumlarının da, beş bin yıldır dünyada hüküm süren neredeyse tüm toplumların da, üzerine kurulu olduğu üretim ilişkileri, kalkolitik toplum ile aynı temel üretim ilişkileri altyapısını paylaşırlar. Ve işte tam da bu nedenle, altyapının üstyapıyı belirlemesi ilkesi uyarınca, beş bin yıldır tüm toplumlar aynı türden ve aynı karakterde üstyapı özelliklerini paylaşırlar. Kalkolitik toplumdaki yönetim erkinin işlevi, cibiliyeti, ruhu, karakteri her ne ise, günümüz devletlerinde de aynıdır; ve beş bin yıldır pek değişmeden bugüne dek gelmiştir. Çağdaş medeniyetin kalkolitik dönemdeki köklerine ilişkin analizin, emperyalizme ve siyonizme karşı günümüzde yürütülen ulusal ve uluslararası mücadeleye yol gösterici olacağı açıktır. 46 Yaratılış Öyküleri Yaratılış Öyküleri "Kutsal metin" olarak kabul edilen birçok metinde ve mitolojik kaynaklarda çeşitli yaratılış öyküleri geçer. Kuran'da da bu tür yaratılış kıssaları vardır. Kuran'daki belirgin yaklaşım, illa ki her bilgiyi de vermek gayreti değildir; temel amaç, inanç dünyasındaki beşeri kaynaklı yanlışları ve hurafeleri ayıklamak, gerekli düzeltmeleri yapmak ve Kuran'da kapsanmayan tüm konularda ise, deyim yerindeyse topu bilime atmak; ilgili konunun meraklılarını da insanlığın bilimsel faaliyetlerine havale etmektir. İniş sırasına göre, son ayetlerde geçen, "artık dinimi tamamladım" ifadesi de, yaratılış kıssaları bağlamında "geçmişteki beşeri dinlerdeki yanlışları, veya dine eklemlenen beşeri yanlışları ana hatlarıyla düzelttim, bundan sonrası için artık başvurmanız gereken başlıca kaynak bilimdir" şeklinde anlaşılabilir. Bu bağlamda okuyacak olursak, "Hayatta en hakiki mürşit ilimdir fendir" özdeyişi, hem Kuran'ın akıla ve bilime yaptığı atıfa ve verdiği öneme işaret ediyor; hem de akıl ve bilim ile hayata ışık tutmak ve yön vermek isteyenlere de, Kuran'ı işaret ediyor diyebiliriz. *** Adem ve Oğulları Kuran'da, özellikle Adem kıssalarında insanlığın varoluşuna dair ilginç bilgilere rastlıyoruz. İslam dünyasındaki inanç ve bilgilerin ne yazık ki, Kuran'ın özüne uygun olarak değil de, genelde geleneksel olarak Tevratın anlatılarına uygun bağlamda şekillenmesi nedeniyle, Tevrat kaynaklı yaygın önyargıların temizlenerek gerçekçi ve bilimsel bir bakışla Adem kıssalarının yeniden değerlendirilmesi büyük önem taşır. Günümüzde, bu bağlamda sevindirici bir gelişme olarak, birtakım değerli düşünürlerin ve yazarların değerli çalışmaları, yeni çıkan kitaplarda ve meallerde kendini gösteriyor. *** Adem ve Cennetten Kovulma Bu kıssalardan biri olan, Adem ve eşinin cennetten kovulma öyküsü Kuran'da geçer. Tüm kıssalarda olduğu gibi bu kıssada da derin bir sembolizm ve mecaz görülmektedir. Adem ve eşi Allah tarafından cennete yerleştiriliyor, her şeyden yiyebilirsiniz ama şu ağaca yaklaşmayın diyor; ancak şeytan kendilerine yaklaşıp sonsuz yaşam vaadiyle onları kandırıp yasağı ihlal etmelerine neden oluyor; Allah onları hesaba çekip azarlayınca, onlar da tövbe ediyorlar, bunun üzerine affediliyorlar, ama birbirlerine düşman olarak oradan aşağı indiriliyorlar, ancak onlara ve nesillerine gönderilen peygamberlere uyanlara mutluluk vadediliyor. Bunun geçtiği ayetleri Kuran'dan bizzat okumanızı, değişik meallerden çapraz okuyarak karşılaştırma yapmanızı ve bazı terimlerin farklı çevirilerinin nasıl farklı anlamlara yol açtığını bizzat görmenizi öneririm. Sembolizmin çözümlemesinde ilk olarak ve her şeyden önce belirtmiş olalım ki "cennet" eşittir "bahçe" anlamına gelir. Ne uzayın derinliklerinden dünya dışı bir başka gezegen olarak, ne de ahiret aleminden, çok boyutlu uzayın üst boyutlarından, ölümden sonra gidilecek bir alem olarak değerlendirilmemelidir. Hayat dünyada başlamıştır ve bilim bunu en ince ayrıntılarına kadar açıklamaya muktedirdir. İnsan da bu dünyada yaratılmıştır. Ayette geçen cennet, kanımca bahçe anlamında ve dünyadaki doğal ortam bağlamında kullanılmıştır. 47 Yaratılış Öyküleri Ayrıca, Adem'in bir kişi mi, yaygın kabule göre bir peygamber mi olduğu, yoksa insanlığın ortaya çıktığı erken dönemdeki belirli bir evre, bir topluluk, bir kuşak veya belirli bir uygarlık mı kastedildiği de belirlenmelidir; ikinci olarak bu konu da çözümlenmeli. Bir başka tartışma konusu da, "birbirlerine düşman olarak oradan aşağı indirilmek" ifadesine ilişkindir. "Aşağı" derken mekan bağlamında mı yoksa statü bağlamında mi indirilmek, yani gözden düşmek gibi bir anlam mı kastediliyor? Birbirine düşman derken insan ile şeytan arasındaki ebedi düşmanlık mı kastediliyor, yoksa insanlar arası düşmanlık ve bitmez tükenmez savaşlar mı? Gene öyküde geçen örtünme konusu ise monogami düzenine geçiş ile mi, yoksa iklim ile mi ilgilidir? Varoluşun hangi aşamasına ilişkin bir süreçtir. İnsanoğlu, varoluşun başından itibaren monogami eğiliminde miydi yoksa toplumsal bir dönüşüm ile mi monogamiye geçmiştir? Bu gibi konular birer araştırma konusu olarak bilim adamlarına havale olunur. *** Kıssaya antropoloji çerçevesinde getirilen çözümlemeler sayesinde, bazılarının sanki mitolojik bir öykü olarak aldıkları kıssa, birden tarihsel bir anlam kazanıyor ve insanoğlunun gelişimine ve insanlığın geçirdiği evrime ışık tutuyor. Bu tür açılımlara heyecanla destek vermekle birlikte, en kolay ve en yakın anlamının dahi son derece öğretici olduğunu düşünüyoruz, Zaten Kuran ayetlerin ilginç özelliklerinden biri de, birden çok anlam barındırması, bu anlam farklılıklarının da, farklı çağların farklı sorunlarına yanıt vermesi, çözüm getirmesi, farklı konulara ışık tutmasıdır. Y Nuri hoca Kuran ayetlerin bu özelliğini, "aynen beynin kıvrımları gibi, içiçe anlam kıvrımları" şeklinde tarif ediyor. *** Aynı öykü Tevrat'ta da geçer ama daha farklı ayrıntılar ile geçer. Tevratta şeytan Ademi değil, eşini, yani kadını kandırır ve yasak elmayı yerler, şeytanı yılan temsil eder. Tevratta Ademin eşi, Havva olarak adlandırılır; Kuran'da isim verilmez. Tevrat versiyonunda erkek-egemen Orta-doğu kültürün etkileri belirgindir, çünkü "insanların kendi elleriyle yazdıkları kitap" olduğu Kuran'da açıkça belirtildiği üzere, Tevrat'ın, Allah'ın indirdiği kısmının haricinde kalan kısımları, Ortadoğunun geleneği yansıtan beşeri kaynaklı bir metindir. Tevrattaki ayrıntıları bilmek ve Kurandaki anlatı ile kıyaslamak da, hurafelerin tespit edilmesi açısından anlamlıdır. Bu bağlamda, giriş bölümünde açıkladığımız üzere, Kuran'ın bu kıssaya yer vermesinin önemi, esas olarak Tevrat'taki beşeri zırvaların düzeltilmesi çerçevesinde olduğu düşünülebilir. Bizim kıssadan çıkardığımız hisse şudur: Tanrı'nın yarattığı Adem (insanoğlu) cennette, yani bahçede, yani muhtemelen dünya üzerindeki -çağdaş bilimin öngörüleri ışığında tahminen Afrika kıtasındaki- bir doğa parçasında, ilkel ama mutlu huzurlu bir doğal ortamında, Allah'ın vermiş olduğu rızkına razı olup, savaşsız ve sömürüsüz dünyasında mutlu mesut yaşarken, bir an gelip egosuna yeniliyor ve Allah'ın koyduğu sınırları ve haddini de aşarak daha fazlasını istiyor, çünkü daha fazlasına sahip olmanın ona yaşam üzerinde egemenlik sağlayacağını ve ölümsüz olacağını, sonsuz yaşama sahip olacağını düşünüyor. Bir de şu açıdan bakalım: Tanrı insana bir sınır koymuş, "bu sınırı aşma" demiş ve insanoğlu da bir süre, Tanrı'nın "şu ağaca yaklaşmayın" öğüdünü tutmuş; derken şeytan Adem'e ve eşine yaklaşıyor, yani o ana kadar egosu söz konusu değilken şeytan ile, yani ego ile yüz yüze geliyorlar ve şeytan onları Tanrı"nın koyduğu sınırı aşmaya ikna ediyor, ikna ederken de sonsuz yaşam vaadi ile cezbediyor, akıllarını çeliyor. 48 Yaratılış Öyküleri Geriye yaslanıp bir düşünelim: Öykünün gelişimi açık bir şekilde insanın yetenekleriyle ve aklıyla doğaya egemen olmasıyla ve doğaya sahiplenme ve mülkiyet konusuyla ilgili olduğunu çağrıştırmıyor mu? Zaten Kuran'ın çeşitli yerlerinde insanın sahip olma hırsı, sonsuz mülk edinme ve egemenlik hırsı ile sonsuz yaşama hırsı ve ölümsüzlük arzusu arasındaki psikolojik bağlantıya işaret edilmiyor mu? Yasak ağaç mecazında, sizce ne kastediliyor? *** Kıssadaki bir dizi unsur, Adem'in aslında, insanoğlunun gelişim çizgisindeki ilk aşama olan, toplayıcılık (veya avcılık ve toplayıcılık) ile geçindiği, sınıfsız, ilkel komünal toplum aşamasına denk düştüğünü işaret ediyor. İnsanoğlunun haddini fazlasıyla aştığı, firavunlaştığı aşama ise kalkolitik döneme denk düşen köleci toplum aşaması ve sonrası. Bu anlamda bazı yazarların bu kıssada merkeze oturttuğu ve kollektif mülkiyet bağlamında neolitik dönemde karşımıza çıkan mülkiyet sorununun, köleci toplumdan çok önce, belki de geç paleolitik dönemden itibaren tedrici olarak geliştiği bilgisi çıkar mı? Cennetten kovulma, yeryüzüne yayılma gibi ifadelerden, sadece barış ve huzur içinde yaşamakta olduğu doğal ortamından ayrılma olarak değil, buna ek olarak bir de coğrafi anlamda dünya yüzeyine yayılma, dağılma bağlamında anlaşılabilir mi? Buzul çağının sonlarında Afrika'dan Ortadoğuya oradan da Asya ve Avrupa'ya yayıldığını savunan bilimsel tezler bilim adamları arasında geniş kabul görüyor. *** Habil Kabil Öyküsü Adem kıssaları arasında söz edebileceğimiz diğer konu ise, Adem'in oğullarının arasında baş gösteren kıskançlık ve birbirlerini öldürmesi öyküsüdür. Geleneksel anlatıma göre Adem’in oğullarından biri Tanrı'ya kurban eti sunuyor, diğeri ise bitki sunuyor, ama Tanrı eti kabul ederken bitkiyi kabul etmiyor; bu ayrıntıyı ihmal edersek, Ademin iki oğlundan birinin sunduğunu Tanrı kabul ediyor, diğerininkini kabul etmiyor; böylece aralarında kıskançlık başgösteriyor ve sunusu kabul edilmeyen oğul diğerini öldürüyor; sonra pişman oluyor, cesedi nasıl ortadan kaldıracağını bilemiyor ama yeri eşeleyen karga ona kardeşini gömmesi fikrini veriyor. Avcı ile çiftçi toplumlar arasındaki rekabet, bu kıssada açıkça okunabilir. Arkeolojik verilere göre, neolitik dönemin köy toplumunda gömü adetleri biliniyor ve uygulanıyordu. Böylece, Habil-Kabil öyküsünün neolitik dönemden öncesine veya paleolitik toplumdan neolitik köy toplumuna geçiş sürecine ait olduğunu düşünebiliriz. Geleneksel anlatıdan anladığımız, neolitik insanı simgeleyen bitki makbul değil, ama paleolitik avcıyı simgeleyen et makbul; reddedilen çiftçi üzülüp kırılıyor, kıskanıyor ve avcı kardeşini öldürüyor ve toprağa gömüyor. Kuran’daki ayetlerde kurban sunularına ilişkin et ve bitki ayrıntıları geçmez ama, Allah’ın ilkelerini, ahlakını rehber edinme konusu vurgulanır. Bu ayrıntıların Kuran’da verilmemesi, konunun özüne dikkat çekilmesi olarak da, diğer dini metinlerin tashihi olarak yorumlanabilir. Bu bağlamda, sununun reddedilmesinin olası nedeni olarak, sununun bitki olmasından ziyade bitkinin elde ediliş yöntemi öne çıkarılıyor diye anlaşılabilir. Neolitik tarım köyünün doğaya emeğini katarken, tarihsel süreçte bir yandan da doğayı sahiplenmesinin yöntemi ve diğer topluluklarla ilişkileri eleştiri konusu yapılmış olabilir. Neolitik tarım devrimin ayrıntılı bir çözümlemesi, yerleşik köy toplumu halinde örgütlenen çiftçilerin, eski avcı toplayıcı yaşam tarzını sürdüren toplulukları nasıl zamanla tasfiye ettiklerinin veya aralarındaki mücadelenin daha iyi anlaşılması, bu kıssanın anlaşılmasında bize ışık tutacak ve Habil-Kabil kıssasını ve içerdiği mecazi ifadeleri daha iyi anlamamızı sağlayacaktır. 49 Yaratılış Öyküleri Araf 189 Yazının başında Kuran'ın, kendisinden önceki dönemde toplumun inanç dünyasına egemen olan yanlışları düzelttiğini belirtmiştik. Buna çok güzel ve tipik bir örnek de Araf suresinde yer alır ve 189. ayette "Allah insan'ı yarattı ondan da eşini yarattı" ifadesi ile yaratılışa ilişkin ilginç bir ayrıntı sunar. Bir dizi pagan kökenli mitolojik öyküde olsun, Ortadoğu mitolojilerine ait hurafelerden beslenen veya öykünen Tevratta olsun, "önce erkeğin, sonra da kadının erkekten yaratıldığı" tezlerine veya bir takım tanrıçaların da başka tanrıların yok kaval kemiğinden, yok kafatasından, yok kaburgasından yaratıldığı öykülerine gönderme yapmakta ve yanlışları düzeltmektedir. Farklı meallerden söz konusu ayeti okumanızı ve küçük çeviri nüanslarının anlamları nasıl değiştirdiğini görmenizi öneririm. Piyasadaki meallerin tümünü satın almaya gerek yok; internette kısa bir araştırma yaparsanız bir kaç düzine meal bulabilirsiniz; bir de üstüne, eğer yabancı dil de biliyorsanız başka dillerdeki mealleri de inceleyebilirsiniz. Ayetin metninde: Tanrı insanı tek bir "nefs"ten yaratıyor, ondan da eşini yaratıyor, ve eşine yaklaşınca hafif bir yük yükleniyor, dua ediyorlar ve "çocuk verirsen şükredeceğiz" diyorlar, ama sonra unutuyor ve nankörlük ediyorlar. Ayetin metninde insanoğlunun nankör bir yapıda olduğu, istisnasız tüm insanları kapsayan bir genelleme halinde, bir insanlık gerçeği olarak ortaya konuluyor. Ama diğer bir ayrıntı var ki: Örneğin Y.Nuri hocanın mealinde: "eşine yaklaşınca hafif bir yük yüklendi " şeklinde geçtiği halde; başka birçok mealde ise:"eşine yaklaşınca eşi hafif bir yük yüklendi " şeklinde geçiyor. Adeta metin üzerinde oynanıyor, "önce erkek yaratıldı sonra kadın erkekten yaratıldı" tezini doğrulamak amacıyla, eski pagan ve Tevrat efsanelerine uygun bir çeviri yapılıyor. Erkek egemen toplumda başka türlüsü düşünülebilir mi? Erkek cinsinin 5000 yıllık karizmasının çizilmesine izin verilebilir mi? Elbette, öncelikle, ayetin konusu olan yaratılış sürecinin, tek hücreli yaşamın oluşumuna mı, yoksa insana özgü bir yaratılış sürecine mi ilişkin olduğu, insanın biyolojik oluşumunun tam olarak hangi aşamasına denk düştüğü konusu netleştirilmelidir. Bilim adamlarının yapacakları araştırmaların, gelecekte bu ayetin daha iyi anlaşılmasına yardımcı olacağına inanıyoruz. 50 Bilinç ve Takva Bilinç ve Takva Akıl, Bilinç ve Sakınmak İnsan, evet akıllı bir varlık, tamam da, akıl dediğimiz "cevher" sadece kafatasının içindeki hani şu beyin denen organik bilgisayar ile mi kayıtlı? Yani akıl diye adlandırdığımız "şey", beyin olarak adlandırılan maddenin bir özelliğinden veya bir yeteneğinden mi ibaret? Ondan ibaret ise ne ala? Emperyalist-siyonist sistem, şimdiden geliştirmiş olduğu birtakım kitle imha silahları ve yetenekleri sayesinde, işine geldiğinde bugünkü insanlığı tümden imha edebilecek ve daha şimdiden geliştirmeye başladığı şu akıllı robotları da kolaylıkla yaratabilecek demektir. Zaten siyonizmin bu özlemini dile getiren Hollywood ürünlerine piyasada rastlamışsınızdır. Müjdeler olsun; yapay dünyanın "yapay insanlığı" ufukta göründü! Peki ya, beyin denen organın aynı zamanda evrenle, görünür ve görünmez alemlerle bir iletişim yeteneğinde olduğu iddiası sizce doğru mudur? Öyle ise, bu sıradışı iletişim, acaba ne tür fiziksel ortamlar veya dinamikler sayesinde olur? "Bilinç" nedir? Aklın bir özelliği midir; aklın da ötesinde bir görü yeteneği midir? İçinde bulunduğumuz evrenin dört boyutlu uzay-zaman yapısını algılayabildiğimize göre demek ki, "bilincimiz beşinci boyutu temsil ediyor" diyen görüşe katılırmısınız? Katılmasanız bile, madem ki birileri bunu dile getirmekte, demek ki, fiziksel varlığımızın da içinde bulunduğu evrenin sadece dört boyutlu uzay-zamandan ibaret olmadığı ve çok boyutlu bir yapısının olduğu fikri, artık disiplinler arası bir farkındalık haline gelmiş; ne güzel. *** Psikoloji bilimine ait, bilinç, bilinçaltı, ego gibi kavramları kullanırız. günlük sohbetlerde dahi sık sık Bu arada, bu terim ve kavramların karşılığının tam olarak ne olduğu veya ne olmadığı konusunda bilim adamları tartışadursunlar; beşeri bilimlerden mi yoksa doğa bilimlerinde mi saymak gerektiği konusunda kararsız kaldığım bir alan daha var: parapsikoloji; hani bilirsiniz, psikolojinin "metafizik üvey kardeşi". Beş duyumuzla algılanamayan, açıklanamayan her ne varsa içerisine koyduğumuz bir alanın, altıncı his alanının bilimi. Kimileri parapsikolojiyi pek bilimden saymıyor, kimileri de doğa bilimleri arasında sayıyor. Aslında parapsikoloji genellikle sıradışı ve tuhaf insanların "doğadışı" olarak görülen özel yetenekleriyle veya daha doğru bir yaklaşımla, sıradan insanların sıradışı ve doğadışı olduğu sanılan deneyimleriyle gündeme gelir. Sanki, herkeste bulunan doğal bir yeteneğin, bir niteliğin, günlük yaşamın telaşı içinde farkedemediğimiz bir alanın açığa çıkmasıdır. Oysa eskiden olsa, hemen damgayı basarlardı: inler, cinler, periler, şeytanlar, ruhlar, hayaletler, iyi saatte olsunlar, gibi. Ortadoğu'dan Çin'e birçok Asya'lı kültürde, bu tür doğa ötesi karakterlerin resim sanatına yansımalarının örneklerine rastlamışsınızdır. Yakınlarımızdan bir örnek olarak, Topkapı Sarayında, yani suretin yasak olduğu bir kültürde, doğudan gelen bazı konuk sanatçıların yaptığı cin tasvirleri oldukça ilginçtir. İsa peygamberin, cin girmiş bazı canlıları mucizeleriyle cinlerden kurtardığı da İncil'de anlatılır. Elbette, kitapçılarda satın alacağınız İncil'i, Kuran'da da sözü edilen tahrifatlar bağlamında, Allah'ın sözü olarak değil, hristiyan mitolojisi ve folklorü olarak değerlendirdiğimizi belirtmiş olalım. Ortaçağda kilisenin başlıca gelir kaynaklarından birinin cin çıkarma operasyonları olduğunu filmlerden bilirsiniz. Ortaçağın cin efsaneleri günümüzde bazı uyanıkların "tamamen duygusal" nitelikte, efsaneleriyle sürdürülmekte. 51 Bilinç ve Takva Kuran'ın indirildiği tarihte genel olarak Ortadoğu toplumunda yanlış bilinen birçok kültürel veriyi söz konusu ettiğini, ancak ederken, yanlışı devam ettiren değil, yanlışı düzelten nüanslarla söz konusu ettiğini vurgulayalım; bu bağlamda, içinde "cin" terimi geçen ayetler dikkatlice okunduğunda, ayetlerin çoğunun açıkça, enerji bedenden oluşan bilinçli varlıkları, veya doğu mitolojisinin cinlerini değil, bilinmeyen, tanınmayan, görünmeyen ama somut ve maddi varlıkları kastettiğinin anlaşıldığını belirtelim. Tıpkı, İngilizcedeki "alien" teriminin hem "insan varlığına yabancı olan varlıklar", hem de "yabancı ülkelerden veya bölgelerden gelen insanlar" anlamına geldiği gibi, "cin" kelimesi de aynı şekilde, her iki anlamı da verebilir. Örneğin, başka bir yerden gelen ve tanıdık olmayan kişiler gibi; örneğin baktığınızda -uzak oldukları için veya çok küçük oldukları için- göremediğiniz, canlı veya cansız varlıklar gibi. Örneğin bir ayette "cinlerden bir ifrit" terimi geçtiğinde "yabancılardan bir Fıratlı"nın kastedildiği pekala anlaşılabilir. Günümüzde, parapsikoloji alanında spekülasyon yaparak meraklı ve cahil kişileri sömürenler olduğu gibi, ciddi araştırmacıların ve bilim adamlarının da insan vücudundaki veya beynindeki veya enerji bedeninde bulunan, algı sınırlarının ötesine ilişkin güç ve yetenekleri araştırdıkları malum. Bu konuda çok sayıda kitap yayınlanmış ve bir çoğu Türkçe’ye de çevirilmiş durumda. İnsan, çevre ile etkileşiminde en sağlam ve güvenilir algı sistemi olarak, elbette beş duyusuna güvenir. Ruhlar alemi olarak görülen, beş duyunun ötesindeki alemi ise, madde olarak dahi kabul etmeme eğilimindedir. Örneğin, "ruh ve madde" diyerek madde niteliğinde olmayan, maddeden farklı bir başka cevherin varlığını iddia etmektedir. Oysa biliyoruz ki madde de, enerji de özünde aynı şeydir, farklı cevherler olmayıp sadece aynı özün farklı formlarıdır. Ruh olarak kastedilen varlıkların da, bir başka enerji formu, veya bir diğer deyişle, bir başka madde formu olması dışında bir ihtimal yoktur ve olamaz. Ruh, ya yoktur, ya da bir madde formudur. Yapısı, dokusu, hangi boyutları kapsayan bir varoluşu temsil ettiği ise başka bir konudur. Psikoloji, insanın beyin ve sinir sistemine ilişkin maddi varlığının özellik ve niteliklerini konu edinmiş olan bilimdir. Peki ya parapsikoloji nedir? Tam olarak neyi konu edinmiştir? Bilim, tanım olarak, maddenin varlık ve hareket yasalarını konu edindiğine göre, parapsikolojinin konusu ne tür madde formu veya formları olmaktadır? Beş duyunun algı sınırlarının ötesindeki, yani altıncı his ile algılanan türden madde mi? Kuran'ın Bakara suresinin daha başlarında insanların kişilik tiplemeleri konunda bir dizi ayette "muttakiler" yani sakınanlar konu ediliyor ve şöyle bir tanımlama yapılıyor: "... onlar ki, duyularıyla görüp algılamadıkları gerçeklere de inanırlar..." Ayette net biçimde, beş duyunun algılamadığı gerçeklerden söz edildiğine dikkatinizi çekerim. Bu gerçekler, beş duyumuzun sınırlı kapasitesi nedeniyle algılayamadığımız gerçekler de olabilir, örneğin belli dalga boyundaki ışımayı göremediğimiz, belirli frekanstaki sesleri duyamadığımız veya çok küçük bakterileri göremediğimiz gibi. Tüm bunları doğal yollarla beş duyumuzla algılayamasak da, teleskop veya mikroskop gibi imal ettiğimiz birtakım cihazlar yardımıyla, ileri teknolojik bilgimiz sayesinde algılayabilir ve bunlara ilişkin gerçekleri öğrenebiliriz. Bunların yanısıra, içinde bulunduğumuz evrenin doğası gereği algı sınırlarımızın dışında kalan bazı alanları da dikkate almalıyız; örneğin, quantum dünyası gibi, ışık hızından yüksek hızda hareket eden varlıklar gibi; bunlar, 4 boyutlu evreni birlikte paylaşıyor olsak da, evrenimizin içinde farklı yapısal özellikleri nedeniyle algı dışında kalan, ancak bilimin, matematiğin öngördüğü alanlardır. 52 Bilinç ve Takva Bir de ayrıca, 4 boyutun üzerindeki boyutlar var ki, bunlara ilişkin bilgimiz de, ilgimiz de henüz emekleme aşamasında sayılır. Ancak, Kuran'da yer alan "7 kat gök" ifadesi, bize açıkça üst boyutların haberini veriyor. 4 boyutlu evrenimizin üzerindeki 7 göksel boyut ile birlikte 11 boyutlu evren kuramları, 11 boyutlu birleşik alan kuramları, bilim dünyasının güncel ilgi alanlarından biri. Parapsikoloji bunların, tüm bu bilimsel yaklaşımların, veya dinsel verilerin neresinde? İnsanın içinde olan bir güç ve de insanın içinde olduğu farklı bir alan var, belli ki. İnsanların bizzat yaşadığı deneyimler var: gerçi bu deneyimlerin gerçek mi, yoksa şarlatanlık mı olduğu noktasında sorunumuz olsa da, reiki, bio-enerji, psikokinezi, durugörü, gibi bir dizi pratik hem incelendi, hem de bizzat insanlar tarafından deneyimlendi. Dolayısıyla, bu deneyimlerin çözümlemesi için, parapsikoljinin bilimsel yöntemlerinin geliştirilmesi ve şarlatanlık ihtimalinin bertaraf edilerek bu konudaki bilimsel gerçeklerin ortaya konulması gerekiyor. Parapsikolojinin bilimsel yöntemlerine dair çok çok basit bir örnek olarak, deneysel prapsikoloji, yani istatistik destekli düşünce okuma deneyleri, bu alanda “yetenekli” kişileri ortaya çıkarabiliyor: Örneğin bir grup insan bir salonda toplanıyor ve bir kişinin baktığı kartların hangi renk, veya hangi şekil olduğunu tahmin etmeleri isteniyor; deney bu kadar basit. Eğer dört renk varsa, doğru tahmin etme oranı yüzde 25 olacak, eğer bu tahmini çok sayıda, örneğin 100 kez tekrarlarsanız, istatistiğe göre "25 doğru cevap artı/eksi standart sapma" öngörülebilir. Ama yapılan deneylerde görülmüş ki, bazı kişiler, anlamlı miktarda daha fazla tahmin yüzdesine sahip; deneyler tekrarlanmış, sonuç gene beklenenden yüksek; deney başka salondan, başka mekanlardan, başka kentlerden tekrarlanmış sonuç aynı; hatta bazı araştırmacılar nihayet yeraltı mekanlarından, hatta denizaltı mekanlarından dahi deneyi tekrarlanmışlar; sonuç aynı. Görülmüş ki, beş duyu ile veya bildiğimiz madde formları ile açıklanamayan maddi bir etki söz konusu. Uzaklığın karesi ile ters orantılı olan eletromanyetik dalga benzeri beyin dalgalarıyla açıklanabilen basit bir etki değil, çünkü bu mesafe tanımayan bir etki. Ayetin mesajına tekrar göz atalım: Muttakiler, yani sakınanlar, yani takva sahipleri, yani haddini bilenler, .... "... gözleriyle görüp duyularıyla algılamadıkları gerçeklere de inanırlar..." Yani "evren, benim 5 duyumla algıladığımdan ibarettir" demezler; hadlerini, sınırlarını bilirler; algılarının dışında da madde ve varlık formları olabileceğini değerlendirirler; "görüyorsam vardır, görmediğime göre yoktur" yaklaşımıyla "vulgar materyalizm"in hatasına düşmezler. Peki ya, sizin yaklaşımınız nasıldır? Siz de, sakınanlardan mısınız? 53 Yalan Dünya Yalan Dünya Yaşamın Amacı ve Yaşamda Başarının Ölçütleri Dert içinde sevinci bul da yaşa; Haksız düzende haklı ol da yaşa; Sonu nasıl olsa yokluk dünyanın, Varından yoğundan kurtul da yaşa. Ömer Hayyam mal da yalan, mülk de yalan, var biraz da sen oyalan... "Yalan dünya" tezi arabesk-doğu kültürümüzün de bir gerçeği, daha doğrusu bir yalanı; çünkü gerçek şu ki, dünyanın yalan olduğu iddiası sık sık duyduğumuz ve bizzat tekrarladığımız bir yalandan ibaret. Dünya gerçek, hem de dibine kadar gerçek. Yalan olan, bizim uydurduklarımız. Dünyaya, dünyevi yaşama dair gerçek dışı bütün uydurduklarımız, zanlarımız, hurafelerimiz var ya; yalan olan işte onlar. Dünyevi nesne ve kavramları, olmaları gereken yerden başka yerlere koyarsak, olduklarından başka türlü görür ve tanımlarsak, onları ilahlaştırırsak, yaşamımızı onlara bağımlı hale getirirsek, dünyaya ve yaşama ilişkin zanlarımızın peşine takılırsak, onlara dair uydurduğumuz hurafelere inanırsak o zaman, işte o zaman dünya yalan olur elbette. Dünyevi hayatımız, yaptıklarımız ve yapmadıklarımız, olamadıklarımız, ihtiyaçlarımız, o kadar gerçek ki. "sahip" olduklarımız veya Bunların tümü birden, aslında bizim hem okulumuz hem de sınavımız. Dünyaya ve dünyevi yaşamımıza ilişkin ölçülü olmalı, ne dünyayı boşveren ne de ilahlaştıran noktalara varmamalı. Bulunduğumuz yerden bizi kaydırıp, istemediğimiz konumlara düşürmek için, şeytanın nasıl da tuzaklar kurduğunu unutmamalıyız. "Dünya yalan, dünyayı boşver, keyfine bak" türünden, insanı insanlıktan çıkarıp eşekleştiren tezlere dikkat etmeli, ilk bakışta çekici ve masum görünen böylesi şeytani sloganlara kapılmamalıyız. Nazım usta'nın şiirinde çok haklı olarak vurguladığı gibi, dünyayı ve yaşamı son derece ciddiye almalıyız; her anını ve her soluğunu, teşekkür ile ciddiye almalı ve insan olmanın gereklerini ihmal etmeksizin yerine getirmeliyiz. Evrenin veya dünyanın yaşıyla kıyasladığımızda, kelebekler misali kısacık bir ömür süresini kapsayan yaşamımız aslında, irademizden bağımsız olarak başladığımız ve yaşadığımız bir deneyim. Yaşamın içinde herkes, iradesinden bağımsız olarak, yaşamı kuşatan nesnel gerçek olarak "yaşam koşulları" içinde kendini bulur, bir noktada iradesini devreye sokar ve ömür bitene kadar koşuşturur, debelenir durur. Yaşam nedir? Kuru yaprakların hafif bir rüzgar ile oradan oraya savrulması misali, herkesin iradesi dışında bir yerlere savrularak ömrünü geçirmesi mi; yoksa kendi iradesiyle kendi kaderini belirlemesi mi; yoksa bu gibi tanımların hepsinin bir parça geçerli olduğu, çok etkenli, çok karmaşık ve anlaşılması zor bir süreç mi? 54 Yalan Dünya Kendi yaşam deneyimi açısından herkes, yaşama farklı anlamlar yükleyebiliyor. Sokaktan geçen yüz kişiye sorsanız, yaşam hakkında yüz değişik tanımlama duyabilirsiniz. Gene de yaygın ve ortak yaklaşıma göre herkes, yaşamın sağlıklı, mutlu, huzurlu, güvenli, keyifli geçmesini ister. Acısız, sorunsuz, ihtiyaçların giderildiği, güvenlik kaygısının olmadığı bir yaşam diler. Kimi hareketliliğine, telaşına, kimi durağanlığına, tekdüzeliğine ve sıkıcılığına vurgu yapabilir, bazısı renkliliğine, bir diğeri değişkenliğine, bir başkası anlaşılmazlığına... Kimine göre ödül, diğerine göre bir ceza. Yaşamın, eğitim ve sınav özellikleri ise, yaşarken duyumsanan çok belirgin nitelikleri değil. *** Yaşamda başarının veya gücün ölçütü nedir? Kimisi için bankada sahip olduğu birikim, altın, müvevher, nakit veya hisseler, tahviller, vs; Kimisi için iyi bir evlilik ve çocukları, ailesi ve akrabaları, hatta aşireti; Kimine göre dostları, arkadaşları, sevgilileri, sosyal ilişkileri, telefon rehberindeki isim listesi; Kimisine göre kapısında beslediği itler veya sahibi olduğu evler, köyler, marabalar; Sahibi olduğu işyerleri, makina parkı, fabrikaları veya bol ürün veren tarlaları; Sanatçılar ve yazarlar açısından ise, eserleri, ürünleri, topladığı takdir ve alkışlar; Siyasetçiye göre, tanıdığı işadamları; bürokratlara göre tanıdığı siyasetçiler ve işadamları; iş adamlarına göre tanıdığı bürokratlar ve siyasetçiler... Başarı dediğimiz nedir, neyle ölçülür? Toplumsal, ticari, siyasi ve diğer toplumsal ilişkiler mi, sahibi olduğumuz bilgi mi, güç mü, mal mülk mü, aile ve aşiret mi ? Kuran, günümüz sosyal değerlerinden daha farklı bir başarı ölçütü getiriyor: Hak! İnsanı ve ömrünün başarısını değerlendirirken neye bakıyor: Ömrünü ne için harcadın; zulme karşı hak mücadelesine mi adadın yoksa yeri geldiğinde, hak ölçütünü boş verip, hatta kendi hakkından bile vazgeçip firavunun sistemiyle uzlaşarak üç günlük dünyaya teslim mi oldun? Yaptığı haksızlıklarla veya haksızlığa direnmelerinle değerlendiriyor insanı ve yaşamı. Neden olduğun acılarla veya sardığın yaralarla veriyor insanın notunu. İşte geldik gidiyoruz... Öyle ya da böyle yaşayıp gidiyoruz da, yaşamın amacı sizce nedir? Bildiğiniz her yemeğin her içkinin tadına bakmak mı? Görmediğiniz yer kalmayıncaya kadar gezip dolaşmak mı? Tanışabildiğiniz kadar çok insanla tanışıp muhabbet etmek mi? Doymaksızın tüketmek, her marka her çeşit giysiyi veya ayakkabıyı giyerek keyfinizi yapmak mı? Bir Amerikalı yazarının ifadesiyle, market raflarındaki yüz küsür çeşit cipsin sırayla tadına bakarak her akşam televizyon karşısında zaman öldürmek mi? Olabildiğince çok nicelikte ve nitelikte yatlar, katlar, hanlar, hamamlar sahibi olarak ölümsüzlük duygusu yaşamak mı? Yaşamın amacı, yaşamdaki başarının ölçütü sizce ne olmalı? Kuran'a göre başlıca ölçüt, dosdoğru yolda olabilmektir ! Ve gerisi teferruattır. 55 Yalan Dünya Yaşamı Tanıyalım Önceki makalelerde, şeytanı tanımadan ne kendimizi, ne firavunu, ne yaşamı ve yaşamın içinde barındırdığı eğitim, sınav ve oluşum süreçlerinin anlamını tam olarak kavrayamayız demiştik. Allah, "ol" emriyle yarattığı evreni ve yaşamı yapılandırırken, belli ki amaç ve hedefleri çerçevesinde bir sınav sistemi getirmiş. Allah, evreni ve canlı ve cansız varlıkları ne amaçla yarattı? Kuran'da bize sunulan bilgiler çerçevesinde ipuçları verilmiş. Açıkça "yerdekileri, göktekileri ve ikisinin arasındakileri oyun olsun diye yaratmadık" derken iki net bilgi veriliyor: Birinci olarak, evrende üç bölge tanımlanıyor: yer, gök ve ikisinin arasında diye tanımlanan bölgelerin mahiyetinin anlaşılmasında, doğa bilimleri ve matematik bize yol gösteriyor. İkinci olarak da, her üç bölgede yaratılanların tümü için geçerli bir genelleme bağlamında, tüm varlığın belirli bir amaç ile yaratıldıklarını anlıyoruz. Cansız varlıkların tamamıyla Allah'ın iradesi çerçevesinde hareket eden varlıklar olduğu halde, canlı varlıkların birer bağımsız sistem olarak yaratıldıkları ve bağımsız bir irade ile donatıldıklarını anlıyoruz. Bu düzenlemenin amacı ise şeytanın isyanı ve insanı saptırması doğrultusundaki görev ve faaliyetleri konusundaki ayetlerden anlaşılmakta. Bu sadece insana özgü bir gerçek mi, yoksa tüm canlılar için mi geçerli; veya ne ölçüde geçerli acaba? Cansız varlıklar tamamen Allah'ın iradesine boyun eğip, Sünnetullah dediğimiz "Allah'ın iş görme tarzı"na yani doğa yasalarına uygun davranırken, acaba neden Allah'ın iradesinden ayrı ve bağımsız bir iradesi olan varlıklar da yaratılmış ve değişik seçenekler arasında, iyi ile kötü arasında seçim yapma hakkı tanınmıştır? Nitekim Allah insanı yaratacağını evrene duyurduğunda, Kuran'daki ifade ile, melekler "bozguncu ve kan dökücü" bir varlığın yaratılmasına karşı çıkmış ve Allah'a itiraz etmişlerdir. Meleklerin ontolojik anlamda nasıl varlıklar oldukları başka bir konu, ancak Allah'ın emrettiği işleri, ilahi iradenin belirlediği görevleri yerine getiren ve egoları yani bağımsız iradeleri olmayan güçler, etkiler ve/veya varlıklar olarak tanımlayabiliriz. Ancak, kaçırılmaması gereken oldukça önemli bir noktayı belirtmeden geçmeyelim. Yaratılış eyleminin, sadece Big-Bang ile başlayıp biten, hokus pokus misali bir "ol" emrinden ibaret olmadığını, yaratılışın kesintisiz bir yaratılış -veya oluşum- süreci içinde varlığın her an yeniden ve yeniden yaratıldığını, dinsel metinlerde yer alan mitoloji kökenli yaratılış öykülerinin çoğunun hurafe niteliğinde olup, asla Sünnetullah'ı yansıtmadığını bilmeliyiz. İster makrokozmoz ister mikrokozmoz enerji düzeylerinde olsun, evrendeki yaratılış ve oluşum süreçlerinin tümü için niceliğin birikimi, niceliğin niteliğe dönüşümü, bir üst basamağın veya zıddının tohumlarını içinde barındırma, karşıtların aynı ortamda ve birlikte yaşaması gibi diyalektik ilkeler ve özellikler geçerlidir. Bilime göre böyle, dine göre şöyle diyerek, bilim ile dinin ayırılması için hurafe dincilerinin ve küresel firavunların onca çabası, bu temel gerçek ile anında çöker. Çağdaş bilimin ışığında daha da net olarak görüyoruz ki, bilimsel gerçekler ile dini açıklamalar çelişmiyor, örtüşüyor. Siyonizmin tüm dünyada pompalamaya çalıştığı evrim karşıtı eski ahit kökenli yaratılış zırvaları da, sadece yahudiler değil, evangelist kilise başta olmak üzere hristiyan ve müslüman dünyada da bilim düşmanı, ilim düşmanı hurafe dincilerinin ağzından düşmüyor. Evrim "teorisi"nin geçtiğimiz yüzyılda antropolojiye uyarlanmış argumanlarının vardığı insanlık dışı ve ırkçı sonuçları çöpe atmakta asla tereddüt etmeksizin, evrim “gerçeği”nin aslında Sünnetullah'ın bir ifadesi olduğunu kristal netliğinde apaçık bir gerçek olarak ifade edip buradan devam edelim. 56 Yalan Dünya Allah yaratılış ve oluşum süreçlerine insan da dahil olmak üzere tüm varlığı katıyor; bir anlamda bir şeyi yaratırken sürece diğer varlıkları vesile ediyor. Cansız yaşamda bunun örneklerini gözleyebildiğimiz gibi canlı yaşamdaki evrim gerçeği de bunun bir yansımasıdır. Ancak arada bir fark vardır, canlı yaşamda, varlığın iradesi de sürece dahil ediliyor. Örneğin bir molekül oluşumunda iki farklı atomun biraraya getirilerek yaratılış sürecine vesile kılınıyor. Atomun parçalanmasında da örneğin enerjik bir ışık fotonun çekirdeğe çarpması vesile oluyor. Burada ne atomlara ne de ışına, davetiye gönderilmiyor, fikri sorulmuyor. Tüm cansız varlık, doğa yasalarının gereğine icabet ediyor. Seçim hakları yok. Örneğin pluton, "güneşe biraz yaklaşayım da kemiklerim ısınsın" demiyor; veya su, "bugün keyfim yerinde 200 dereceye kadar kimse bana kayna demesin" diye mızıkçılık yapmıyor. Ancak canlı varlıklar yapılandırılırken, beslenme, savunma, üreme gibi mekanizmalarının yanısıra, genetik veya yapısal kodlarına yerleştirilen karar mekanizması ile yaratılmışlar. Onlara seçim hakkı verilmiş. Örneğin, bu elmayı mı yesem yoksa biraz daha yükseğe zıplayıp diğerini mi koparsam diye düşünüp seçim yapan bir mekanizma. Tek hücrelilerde ve bitkilerde, kimyasal etki tepki düzeyinde olan ve gözümüzle farkedemediğimiz bu karar mekanizması, evrim zincirinin daha üst halkalarında oldukça belirgin. Sanki varlıklara birer biyolojik mikroçip yerleştirilmişçesine bağımsız birer sibernetik birim olarak davranıyorlar. Elbette, hiç kuşku yok ki onlar da Yaratıcının belirlediği doğa yasalarına boyun eğiyorlar ama kendi yaşam alanlarında, yaşam ortamlarında, doğal yapılarının ve kapasitelerinin izin verdiği oranda (kader!) kendi kararlarını veriyorlar. Bu karar mekanizmasına "benlik" veya nefs veya ego diyebiliriz. Yaşam mücadelesi, her benlik için, sahip olduğu sınırlı yaşam süresi boyunca, hem bir eğitim, hem sınav niteliğinde olmasından başka, yeni yaşamlara da kaynak oluyor. Evrim gerçeğinin temelinde de bu var. Ot ceylana yaşam veriyor, ceylan da leopara, leopar da tekrar otlara. Helezonik olarak yükselen, içiçe, birbirlerini destekleyen, sonsuz sayıda yaşam döngüsünden oluşan süreç, aslında yaratma sürecinin ta kendisi. Big bang ile başlayan, ve milyarlarca yıldır madde formlarını sürekli birbirine ve bir diğerine dönüştüren bitmez tükenmez bir süreç ile Evrensel Enerji, sürekli olarak yaratıyor ve yeniden yaratıyor (yaratılışı iade ediyor!), "Kutsal" bazı metinlerdeki iddianın aksine, "asla yorulmuyor" Yaşam zinciri içinde ceylan ota, leopar ceylana, vs nasıl da bağlı? Doğanın dengesi dediğimiz yani yaşam zinciri içindeki varlıkların yaşam ortamlarının ve varlıklarının belirli bir hassas denge içinde birbirlerine bağlı olduğuna dair örneklere tüm doğa bilimlerinde rastlıyoruz. Nasıl ki çekirdeğin çevresinde dönen elektronların enerji seviyeleri çok hassas bir denge içinde düzenlenmişse, veya yörüngesinde yüzen dünyanın hızı veya güneşe uzaklığı veya ekseninin açısı ile dünyadaki yaşam ortamı arasında ince bir denge söz konusu ise, doğanın dengesi dediğimiz, yani yaşam zinciri içinde yer alan varlıkların yaşam ortamlarının da belirli bir hassas denge içinde birbirlerine bağlı olduğunu tespit etmemiz gerek. Bu dengeler ise herşeyi kuşatan bir Evrensel Bilge'nin canlı cansız tüm madde formlarına yerleştirdiği yapısal kodların bir sonucu. 57 Yalan Dünya Cansız varlıklar söz konusu olduğunda, canlı yaşamın olmadığını düşünmemiz, sadece bize öyle görünmesi nedeniyledir; oysa en basit bir çocuk ansiklopedisinden bile, cansız dediğimiz güneşin içindeki hareketin ne muazzam boyutlarda olduğunu okuyup hayrete düşersiniz. Çakıl taşının içindeki mikrokozmoz düzeyindeki yaşamın, atomların çekirdeğinde protonların nötronlarla nasıl da güçlü ve hareketli bir çekim bağı oluşturduklarını, çevrelerinde dönen elektronların nasıl da düzenli ve dinamik bir kuantum yaşamı içinde çekirdeğe bağlı olduğunu öğrendiğinizde makro evrenden hiç de aşağı kalmayan mikro ölçekte bir evrenin capcanlı yaşamı ve ihtişamı karşısında hayrete düşersiniz. Örneğin, koala mı "daha" canlıdır yoksa nötron mu sorusu, insanı çok zor bir açmazda bırakır ve bir anda "cansız" teriminin nasıl da yanlış kullanılan bir terim olduğunu farkedersiniz. Dolayısıyla "canlı" veya "cansız" derken, içinde organik yaşam barındırıp barındırmama bağlamı anlamsızlaşır ve bağımsız iradesi olup olmadığı kıstası öne çıkar. Karar verme yetisine sahip bir varlığın bu denge içinde doğru ile yanlış arasında, iyi ile kötü arasında seçim yaparken verdiği kararlar da bu yaşam kodlarından ayrı düşünülemez. Bağımsız bir benliğe yani egoya sahip varlıklar, kendi kararlarını ortaya koyarken de, yapılarında mevcut kodların gereği olarak evrensel irade ve doğanın yasaları ile uyumlarını genelde bozmazlar; ancak kendi egolarını evrensel iradenin üzerine çıkarırlarsa, "evrenin yasalarını kabul etmiyorum, keyfime veya menfaatlerime uymuyor" deyip kuralları kendileri belirlemeye kalkarlarsa, yani kendi küçücük dünyalarında ilahlık taslarlarsa, o zaman, Kuran'ın ifadesiyle "düzeni bozmuş" olarlar. Düzen deyince tabii, firavunun belirlediği sosyal, siyasi, ekonomik vs düzen değil, ilahi iradenin koyduğu doğal düzeni kastediyoruz. Açıkça biliyoruz ki, hayvanlar aleminde tanık olunan tek tük zulüm örnekleri bile belirli bir açıklaması olan, yani doğal dengenin bir şekilde gereğini yerine getiren eylemler iken, insanoğlunun medeniyeti, ne yazık ki, gezegenimizdeki tüm varlıkların yaşam ortamını tahrip eden, yaşamın en temel unsularından olan havayı ve suyu bile kirletip kulanılmaz hale getiren, nihayet kendi yaşam ortamını dahi bozarak, insan türünün bile yaşayamayacağı bir hale sokan bir zulüm odağıdır. İnsanoğlunun son birkaç yüzyıldır verdiği kararlar ve etkileri, önceleri yavaş yavaş, ama artık büyük bir hızla gezegenimizdeki tüm varlıkların yaşam ortamını tahrip etmekte, ilahi kudretin hassas dengeler üzerinde kurmuş olduğu yaşamı giderek imkansız hale getirmekte, kelimenin tam anlamıyla dünyayı yaşanmaz hale sokmaktadır. Eğer insanoğlu, egosu olmayan, robot türünden akıllı canlılar olsaydı, ne kendine, ne de yaşam ortamını paylaştığı diğer canlılara bunca zulüm yapmazdı, yapamazdı. Ancak ne yazık ki, benliğini ilahlaştırdı, yani İlahi İrade'nin ilahi tasarımına isyan edip kendi keyif ve menfaatlerini tercih etti, böylece yeryüzündeki düzeni, sadece kendi toplumsal düzenini değil, tüm canlıların yaşamının ekolojik ve biyolojik parametrelerini bozdu. Bu gerçek, İlahi İradeye isyan eden insan egosunun, doğruyu değil yanlışı, iyiyi değil kötüyü seçerek, kendi keyif ve menfaatlerini ilahlaştırması ve kendi kendine zulmü değil de nedir? Bu neyin sonucudur; insan defolu mu yaratılmıştır; İlahi İrade neden diğer canlıları korumak adına müdahale etmemektedir; gibi sorular ister istemez akla geliyor. İlahi İradenin koyduğu düzeni bozan toplumların akibeti Kuran'da net olarak, hem de defalarca açıklanıyor: son bir uyarı gönderiliyor ve toplum buna uymayınca topluca helak ediliyorlar; ve yaşam başka varlıklar ile devam ediyor. Bağımsız bir benliğe yani egoya sahip varlıklar, kendi kararlarını ortaya koyarken, eğer kendi doğaları, hemcinsleri ve yaşam zincirini paylaştıkları diğer varlıklar başta olmak üzere fıtrata ve doğaya uygun bir irade ortaya koydukları takdirde herşey yolunda gider; ancak buna aykırı olarak evrenin yasalarına ve iradesine uymayan bir karar verdikleri takdirde hem kendilerine, hemcinslerine, yaşam ortamlarına, yaşam zincirini paylaştıkları diğer varlıklara ve sistemin dengesine zarar vermiş olurlar. 58 Yalan Dünya Bir diğer önemli nokta da şudur ki, eğitim, sınav ve yaratılış süreçleri sadece evrenin görünür kısmıyla sınırlı değil. Kör tuttuğunu beller misali "sadece gördüğümü bilirim" diyen ve göremediğini yadsıyan, inkarcı bir yaklaşım ortaya koyarak görünmeyen alemi kabul etmeme tavrının bilimsel bir yaklaşım olmadığı Kuran'da söz konusu edilmekte. Kuran'da ilgili ayetlerde, verilen ömür süresince doğruyu değil yanlışı seçenlere, "belki ıslah olurlar" diye "küçük azap" ile uyarılar gönderilmesinin haricinde, asıl azabın ölüm sonrasında "hesap günü /borç günü /din günü" olacağı da açıklanıyor. Dolayısıyla benliklerin eğitim ve sınav sürecinin ölüm sonrasında başka yaşam formlarında devam ettiği bildiriliyor. Dünyada insanın kendine zulmü, insanın insana zulmü, hükmünü icra ediyor, hak ölçütlerine isyan ediyor, insanlar "adalet nerede" diye haykırıyor ama, yapılan haksızlıklar hiç bir şekilde kimsenin yanına kar kalmıyor. Yani dünyada adalet vardı veya yoktu tartışması bir yana, asıl adalet, yani ilahi adalet, evrensel eğitim, sınav ve yaratılış süreçlerinin bir parçası olarak, din günü tecelli ediyor. 59 Umrunda mı Dünya Umrunda mı Dünya karşısında ekran elinde kumanda umrunda mı dünya Dünya kimin umurunda? Geçmişini bilmeyenin geleceği olmaz derler; aslında geçmişini bilmeyenin, bugünü de pek bir şeye benzemez ya. Nereden gelip nereye gittiğini bilmeden yaşamak nasıl bir şeydir ki? Derya içinde ama deryadan bihaber balık misali, zamanın ve mekanın içinde "kaybolmak"tan başka nasıl tanımlanabilir ki? Alev vardır çevresini aydınlatır, ısıtır. Alev vardır çevresini yakar, önüne çıkan herşeyi yakarak yayılır ve yok eder, küle çevirir. Alev vardır, alev değil sanki alev topudur; o da çevresini yakıp kül eder ama bir anda, adeta infilak eder gibi yayılır ve yok eder çevresindeki herşeyi. Çevreye etkisi bağlamında bakarsak, dünya uygarlığının alevi, 21 yüzyılın hemen başında, geçmişe ve geleceğe şöyle bir baktığımızda görüyoruz ki, ne yazık ki adeta bir alev topunu andırıyor. Uygarlık, bir süredir, özellikle son iki yüzyıldır, doğada ciddi tahribat yaratıyor, gezegenimize kolay kolay telafi edilemeyecek zararlar veriyor; milyarlarca yılı kapsayan çok uzun bir sürecin sonucunda oluşan doğal yaşamı, doğa dışı ve doğa düşmanı tercihleri ile, hızla yok ediyor Bu kimin uygarlığı? Gerçekten de insanlığın mı, yoksa, insanlığın düşmanı, yaşamın düşmanı, hatta şairin "onlar ümidin düşmanıdır ..." dediği şiirinde tasvir ettiği gibi, ümidin bile düşmanı olan bir başka varlığın mı? Evet, dünya umurumuzda mı? "Bu kimin uygarlığı?" diye sormanın, kendimizi ve eserimizi sorgulamanın zamanı gelmedi mi? Hatta, sizce buna uygarlık denebilir mi? Gelecekte ne olacak? Gezegenimizdeki yaşam üzerinde yarattığımız tahribat bundan sonra da aynen sürecek mi? Daha ne kadar sürebilir, son balığın, son çiçeğin, son insanın yok olmasına daha ne kadar kaldı? Bir yerde durdurulup, verdiğimiz zararları telafi etmeye çalışacağımız yeni bir dönem başlayacak mı? Gelecekte, uygarlık kendini düzeltip dünyayı aydınlatmaya başlayacak mı, yoksa tahribatın hızına bakarsak, dünyayı havaya mı uçuracak, tamamen yakıp küle mi çevirecek? Uygarlık tarihi çok çok kısadır ama bizlerin de birer parçası olduğu doğal yaşam üzerinde adeta bir bomba etkisi yapmıştır, sanayi devriminden bu yana son birkaç yüzyılda dünyaya verdiği tahribat o denli büyüktür ki, milyarlarca yıllık koca gezegen üzerinde, milyarlarca yıllık oluşum sürecinin sonucunda ancak gelişebilen doğal yaşamı, sadece birkaç neslin yaşam süresine sığan kısacık bir zaman zarfında ne yazık ki yok olma noktasına getirmiştir. İki kelimeyi zar zor bir araya getiren bir edebiyat özürlü için, durumun ne kadar ciddi olduğunu anlatabilmek ne yazık ki bir kaç cümlede becerilebilecek bir şey değil. Ama siz okurlar, dilerseniz gözlerinizi kapatıp hayal gücünüzü kullanarak doğanın içler acısı durumunu gözünüzün önüne getirebilirsiniz. İnfilak halinde bir alev topu benzetmesinin ne kadar yerinde ve haklı olduğunu anlamak için basit bir örnek ile zaman cetveline bakalım. 60 Umrunda mı Dünya Yaklaşık 200 yıl önceki sanayi devrimiyle birlikte ortaya çıkan çevre tahribatı olgusunu, "dünyanın yaşı" ile, sonra antropologların bulgularına göre "insanlığın yaşı" ile, sonra ateşin bulunuşu ile tarihlendirdiğimiz "uygarlığın yaşı" ve son olarak da yazının ilk kullanılışı ile tarihlendirdiğimiz "tarihin yaşı" ile sırasıyla, bir zaman cetveli üzerinde kıyaslayalım. Hesap kolay, iki satırda siz de kıyaslamayı yapabilirsiniz: Yoğun bir sanayileşme ve şiddetli bir çevre tahribatı ile geçen, son 200 yıllık süreyi, 1 birim olarak tanımlarsak, veya kolaylık olsun diye bir saniye olarak kabul edersek, tarihin başlangıcı olarak kabul edilen 5000 yıl öncesinden bugüne geçen süre 5000/200= 25 saniye olarak bulunur. Sanki 5000 yıl önce, dünyanın firavun ile tanıştığı tarihlerde bir bombanın pimi çekilmiş ve 25 saniye sonra "booom!" infilak etmiş. Evet gitgide artan ve korkunç bir hızla yayılan çevre tahribatını betimleyen en güzel örnek, infilak eden bir bombanın herşeyi havaya uçurduğu ve patlamanın yarattığı alev topunun herşeyi yakarak küle çevirdiği benzetmesidir. Bu benzetme çerçevesinde bombanın piminin çekildiği an kalkolitik kent devrimi ile, ve bombanın patladığı son saniye ise "sanayi devrimi" ile başlayan “medeni” yıllarımız ile temsil ediliyor. Aynı örneği izleyerek uygarlığın yaşı ile kıyaslarsak, insanoğlunun dünyaya etkisi daha net görülür: İnsan denen "doğal" bir canlı türü, yaklaşık 200 bin yıl önce ateşi kullanmak suretiyle "uygar" olmaya başlıyor; önceleri yavaş giden bu süreç sonra aniden hızlanıyor ve aynı benzetme çerçevesinde, 15 dakikalık bir sürecin son saniyesinde booom! dünyayı havaya uçuruyor. Dünyayı paylaştığımız diğer canlı mahlukatın bakış açısından abkıldığında insan denen canlı işte böyle bir şey. Milyarlarca yıllık sürece tanık olan ormanlar, insanoğlunu muhtemelen bir cani bir terörist gibi görüyorlar. Ağaçlar, balıklar, kaplumbağalar, tüm mahlukat insanoğlundan hesap sorduğunda, işte o zaman göreceğiz "uygarlığın nimetleri" diye andığımız eserlerimizin aslında nasıl bir zulüm olduğunu ve doğal yaşam için ne anlama geldiğini! İşte sanayi devrimi ve batı medeniyetinin ürünü olan "çağdaş uygarlık" böyle bir şey: Doğal yaşam ortamımızı havaya uçuran bir bomba! Doğal yaşamı yakıp kül eden bir alev topu! Uygarlığı, ısınmak için tutuşturmak isterken aniden patlayan bir sobaya da benzetebiliriz. Yukarıdaki örnek bağlamında insanlığın yaşıyla kıyasladığımızda, tutuşturmak için saatlerce yaklaşık 3 saat- uğraştığınız soba, 2 saat 45 dakika sonra hafifçe alev alıyor, ama tutuştuktan yaklaşık 15 dakika sonra aniden patlıyor. Dünyanın yaşı ile kıyasladığımızda ise yaklaşık 5-6 ay süren uzun bir kış mevsimi boyunca soğuktan donuyoruz ev buz gibi, sobayı yakmaya ve ısınmaya çalışıyoruz ama çaresiz, sobayı bir türlü tutuşturamıyoruz, sonra bir gün hafifçe alev aldığını görüyoruz, seviniyoruz ama bir kaç saat sonra ne yazık ki, bir anda boom! Sanki tutuşturmak için sobaya attığınız, bir odun parçası değil de bomba, ve farkında olmaksızın bombayı tutuşturuyorsunuz ve patlayarak evinizi, ailenizi ve çevredeki tüm canlıları yok ediyor. Teşbihte hata olmaz derler ya; biz de uygarlığı, yanlışlıkla sobaya attığımız ama tutuşturmaya çalışırken aniden patlayan bir bombaya benzeterek durumun vehametini açıklamaya çalıştık. 61 Umrunda mı Dünya Sanayi devriminin gezegenimizin kaderine etkisini anlamamız için, dünyamızı eve, doğayı sobaya, insanlığı veya uygarlığı oduna, uygarlığın dünyaya etkisini de odunun alevine benzettiğimiz bu örneğin, zaman cetveli ile birlikte kullandığımızda, konuyu dramatize eden yararlı bir benzetme olduğunu düşünüyorum. Uygarlığın doğaya etkisinin farkına vardığımızda, evet akıl ve vicdan sahibi canlılar olarak varoluşumuzun gereğini yerine getirerek, elbette kendimizi de sorgulayalım, bunun zararı yok; ancak kendimizden de önce, doğduğumuz gün kendimizi içinde bulduğumuz ve bireyler olarak oluşumundan bizzat sorumlu olmadığımız bu zalim uygarlığı sorgulayalım. İçtiğimiz çayın kaç kuruş olduğu gibi günlük konular içinde, deryadaki balıklar misali kaybolmayalım; kafamızı kaldıralım bir an olsun şu deryaya bir bakalım. Bu ucube uygarlık kimin veya kimlerin eseri, öncelikle bunu sorgulayalım. Bu uygarlığın temelindeki din, kimin dini; bunu da sorgulayalım. Eğer bunu yapmazsak ve günümüzde vardığı korkunç boyutları hiç sorgulamadan ve umursamadan, bir kaç tutam ot yolup gün boyu geviş getirmekten başka derdi olmayan canlılarla aynı eylemsel ve hatta düşünsel edilgenlik içinde, şimdiye dek olduğu gibi aynen yaşamaya devam edersek o zaman, işte o zaman, oluşumundan bizzat sorumlu olmadığımız uygarlığın zulmüne ve sorumluluğuna ortak olmuşuz demektir. Hesap gününde de, şeytanın ve dostlarının kaderine ortak olmaktan kurtulamayız ! *** Aklımızı kullanalım ve hayatın dayattığı seçenekler arasında, doğru tercihi yapalım: dünyayı mahvetmeye yemin etmiş küresel şeytanların kuyruğuna takılıp sözde "uygarlıktan" payımızı almak mı; yoksa, "bu zulmü bir an önce nasıl sonlandırabiliriz" diye çırpınırcasına, yaratıcımıza, kendimize, doğaya ve diğer canlılara saygı içinde insanca bir yaşamın temellerini atacağımız yeni bir dönemi başlatmak için çalışmak mı? Kararınızı da siz vereceksiniz, hesabınızı da! . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 62 HAK DİN HAK DİN dosdoğru yoluna ilet bizi Dinimizi tanımlarken, "bizim dinimiz hak din" diye kocaman ve iddialı bir ifade ile, biraz da gururla "Elhamdilüllah müslümanım" deriz. Acaba gerçekten de öyle mi; kanıtlayabilirmisiniz? Başkalarını boşverin, vicdanınızla başbaşa kaldığınızda, kendinize kanıtlamanız bile bir değer taşır. Elinizi vicdanınıza koyarak sorun, sorgulayın: öyle mi, değil mi? *** Hak, zulmün karşıtı değil midir? Hak, yalanın, riyanın, sahteliğin, batılın, karanlığın karşıtı değil midir? Hak, gerçeğin ta kendisi değil midir? Hak, eşitlik, adalet ve kardeşçe paylaşım değil midir? Bir de kendi yaşamınıza bakın; elinizi vicdanınıza koyun ve kendinize, çevrenize, ülkenize, dünyaya bakın; ne görüyorsunuz? Hak ölçütlerine, hak tanımına uyan bir dünya mı, haksever insanlar mı görüyorsunuz? *** Bir terim olarak din, kutsal ve tanrısal bir alanı tanımlar. Dünyevi olmayan, toplumsal olmayan, beşeri olmayan, bayağı olmayan, ilahi bir alanı tanımlar. Ulvi, yüce, insan üstü, maddi dünyanın ötesinde bir alanı tanımlar. Din, bu kutsal ve tanrısal alana ilişkin inançlardır. Din, bu kutsal ve tanrısal alandan gelen ve insana sunulan bilgilerdir, yaşama dair öğütlerdir, emirlerdir. İnsanın beşeri faaliyetlerinin bir parçası olarak duyularıyla, bilgileriyle, aklıyla yaşamına yön vermesi değildir; aksine, ilahi alandan gelerek insanın dünyevi yaşamına yön verecek, ışık tutacak olan mesajlardır. Dinin kaynağı gerçekten de Yaratıcı ise, yani Alemlerin Rabbi ise, Allah ise, Hak ise, o din "Hak din"dir; hakiki dindir, gerçek dindir. Değilse, hiç uzatmaya gerek yok, hakiki din değildir, hak din değildir! Yani, dinin kaynağı Hak değil de, beşeri inançlarımız veya zanlarımız ise, o din, hak din olamaz. Bizzat kendisi kutsal olmayıp, kendi kendimize kutsallaştırdığımız bir takım kavramlara ve kendi ilahlaştırdığımız varlıklara atfettiğimiz inançlarımız, gerçek din değil, olsa olsa, insan ürünü, beşeri nitelikte bir din olarak tanımlanabilir. Oysa din, tanımı gereği ilahi bir kurum olduğundan, aslında beşeri nitelikte bir din, hiçbir şekilde gerçek anlamda bir din olarak da nitelenemez; olsa olsa kutsal bir kılıf ile korunmaya çalışılan bir ideoloji olarak ifade etmek, daha doğru bir tanımlama olur. İnsan aklının ve emeğinin ürünü olan ideolojiler saygındır, oysa kutsal kılıflı ideolojiler olarak tanımladığımız "beşeri din"ler, baştan sona birer yalandır; beşeri dinler sahte dindir, batıldır. Ahlaksızlığın doruğuna çıkan beşerin, sistemli bir şekilde Tanrı'ya iftira atmalarından başka bir şey değildir. 63 HAK DİN Müslüman ve mümin terimleri, günlük dilimizde neredeyse aynı anlamda kullanılsa da, gerçekte farklı anlamlar ifade ediyorlar. Aslında "elhamdilüllah müslümanım" ifadesinin bir kimlik beyanından ibaret olduğu, bizzat Kuran tarafından ifade ediliyor. İman niteliğine ilişkin iddialı bir tanımlama yapılacaksa, bu "elhamdülillah müminim" şeklinde yapılmalı. Birbuçuk milyarlık İslam dünyası eğer gerçekten de "mümin" ölçütlerinde bir imana sahip olabilseydi, herhalde çok farklı bir durumda ve konumda olmaz mıydı? Ancak "müslüman" kimliğiyle yetindiler ve avundular; bu arada bir çoğu da muhtemelen, kendilerinin "mümin" olduklarını varsaydılar ve cenneti hak ettiklerine inandılar. Ne var ki, Kuran'da açıkça belirtildiği gibi, zan gerçeğin yerini tutmaz; o nedenle sadece varsaymakla kaldılar ve kendilerini aldatmış oldular. Yüzde 99 müslüman olduğu iddia edilen ülkemizde, sizce ne oranda mümin ölçütlerinde bir imandan söz edilebilir? Yüzde bir dersek, sizce iddialı mı olur acaba? Putperest diye niteledikleri bazı başka dinlerin mensuplarının ve başka milletlerin ortaya koydukları yaşam ve uygulamaların, belirgin biçimde müslümanlarınkinden daha yüksek ölçüde İslam'ın gereklerine yakın durması, İslam dünyasının "mümin" olma niteliğine ne kadar uzak olduğunun göstergesi değil midir? Bu gerçeği görebilmek için, dünyaya, tarihe ve bugüne şöyle bir göz atmak yeterlidir. Sonuç olarak, hak din olarak nitelediğimiz İslam dinini, belli ki tam ve doğru biçimde benimseyememiş ve içselleştirememiş olmalıyız. Tanrı'ya ait bir alana, beşeri inançlar sokmuş ve dinimizi "hak din" olmaktan çıkarmış olmalıyız.Yaşadığımız dinin İslam dini olduğunu zannetmekte, ancak gerçekte başka bir dini veya dinleri yaşamakta olmalıyız. Oysa herşey yerinde güzel; ilahi olan ilahi alanda, beşeri olan beşeri alanda kalmalı, her şeyi kendi kulvarında ele almalı. Şimdi ilk yapmamız gereken, ilahi olanla beşeri olanı ayırdedebilmek, hak ile batılı, hak din ile sahte dinleri birbirinden ayırmak, aynı çerçevede değerlendirmekten kaçınmaktır. Bunu yapmadan, hak ile batılın, gerçek ile sahtenin birbirine karıştığı, birbirinden ayırdedilemediği bir dünyada, doğru yolu bulmamız mümkün olmaz. Kılavuzu karga olanın uğradığı akibete uğramaktan kaçınamayız veya bilmeden istemeden de olsa, şeytanı kılavuz edinmekten kurtulamayız; ki dünyanın haline şöyle bir göz attığımızda, mevcut durum aynen bunun resmidir. Doğru bir kılavuz, doğru yönü gösteren bir pusula gerektiği açıktır; bu pusula Kuran'da tanımlanmıştır. Her gün kaç kez "bizi dosdoğru yoluna ilet" diye dualar eden, sonra ona tezat, tam tersini yapan, tarikatları Allah'a kılavuzluk eden birer yol olarak gören, bu iddiayla ortaya çıkan her yolu mübah sayan, kutsal söylemlerle ortaya çıkan birtakım dinleri "semavi", mehzepleri "hak mehzep" gören anlayışlar arasındaki, yüz seksen derecelik zıtlığa dikkat edelim. Hak dinin bize sunduğu şaşmaz ölçütleri kullanalım, onun önerdiği ölçütler içinde hak ile batılı ayırdedelim. Zanlarımızı değil, aklımızı, vicdanımızı ve ilmi rehber edinelim. Ömürleri boyunca "bizi dosdoğru yola ilet" diye diye, sonunda gidip kendilerini firavunun kucağında bulanlar; cennet, cennet diye çırpınarak geçen bir ömrün sonunda kendilerini tam da ateşin ortasında bulanlar gibi olmayalım. Uzağa gitmeye gerek yok, Hak'kı değil batılı rehber edinenlerin canlı örnekleri gözümüzün önünde! Bu kitabın ana teması ve başlıca amacı, din diye ortaya çıkan akımlar arasındaki temel farklara ve niteliklere işaret etmek ve sahte dinleri hak dinden ayıredebilmenin yol ve yöntemlerini, ayırdedici özelliklerini değerlendirmek; özellikle günümüzde, küresel emperyalizme ve siyonizme karşı yürütülmekte olan ulusal ve küresel mücadelede hak dinin gücünü, etkisini, önemini vurgulayarak halkımızın ve insanlığın dikkatine sunmaktır. 64 Tevhid ve Şirk Tevhid ve Şirk Sizin dininiz size, bizim dinimiz bize! "Hak Din" terim olarak, dinin gerçeğini tanımlar. Dinin gerçeği ise, kendi yarattığımız tanrıya veya tanrılara değil, gerçek Tanrı'ya ilişkin bilgi ve inançların sistemi olmasından başka bir şey değildir. Birileri bunu karmaşık ve anlaşılmaz hale getirmeye çalışsa da, işin gerçeği bu kadar basittir. Hak dinin temel niteliği ise tevhid ilkesidir. Evren gerçektir, Yaradan da gerçektir, yani HAK'tır, dini de HAK'tır. Evren birdir, Yaradan da birdir, Dini de birdir; yegane, biricik "HAK DİN"dir. Gerçeğe yani Hak'ka susamışlar için, yaşamlarında Hak'tan başka bir şey istemeyenler için, ne başka bir din aramaya, ne de ilahi kitabı dünyevi menfaatlerine ve keyiflerine göre gözden geçirip kendi elleriyle yazmaya gerek yoktur. Allah'ın birliği yani tevhid ilkesi, dinimizin, yani Hak Din'in temel ilkesidir. Alemlerin Rabbi olarak nitelediğimiz Evrensel gücün ve iradenin birliği; bölünemez ve parçalanamaz olduğu gerçeği, müminin dinini tanımlayan başlıca ilkedir. Bu birlik parçalandığı anda, tevhid ilkesi kalmaz, yani tevhid dini gider şirk dini gelir; daha Türkçe bir ifade ile, birlik inancı gider, ortaklık inancı gelir. "Sadece Allah'ın iradesine tabi olmak" ilkesinin yerini, Allah'ın yanısıra başka tanrılara “da” tabi olmak ilkesi alır. Başka tanrılar derken, nasıl tanrılar diye soracak olursak, istisnasız tümü de kendi yarattığımız tanrılardır; yani kepsi de "kul" statüsündedir. Bu nedenle şirk dini, aynı zamanda "kula kulluk" dinidir. *** Nesnel gerçek olan "Hak" dışında, ilahlaştırılan ve irademizi tabi kıldığımız tüm güçler, aslında öznel çerçevede, kendi kafamızın içinde ilahlaştırdığımız, güç ve yetki atfettiğimiz kavramlardır. Onlara dünyevi güç ve yetki verenler aslında insanlardır. Alemlerin Rabbi olan tek ve yegane Tanrının, insanlara verdiği rızık, habitat gibi maddi nimetlere, veya sevgi, merhamet gibi manevi nimetlere el koyan, tüm bunların Allah'ın amacına uygun bir şekilde hayata geçmesine engel olmak isteyenler, bir takım sahte tanrılar yaratırlar ve kitlelerce benimsenmesini sağlarlar. Kitlelerce benimsenen inançlar ise, maddi güce dönüşerek hayatımıza etki eder. Bu açıdan bakarsak, en geniş anlamda haklar için verilen mücadele aslında Hak Din'in egemenliği için mücadele olup, bir başka ifadeyle Hak'ka düşman ideolojilerin, dinlerin ve politikaların egemenliğine karşı mücadeledir. Özünde ilahi olan din, bu bağlamda dünyevi alana müdahale eder; dünyevi ve beşeri nitelikte bir dine veya kutsala -yani hurafeye- izin vermez. Tevhid mücadelesi, işte bu nedenle, sadece inanç düzleminde, dini inançlar bağlamında entellektüel bir mücadele olmaktan ziyade, dünyevi alanda ve haklar bağlamında, Yaradanın kullarına verdiği hakları O'nun amacına uygun biçimde kullarına iade etme mücadelesi ve İlahi iradenin öngördüğü doğal fıtri düzenin egemenliğinin sağlanması mücadelesidir. Laiklik ilkesini tanımlarken ve gaipten geldiği iddia edilen birtakım beşeri hurafelerin kutsanarak toplumsal hukukun bir parçası olmasına karşı mücadele ederken, haklar bağlamında din ve dünya bağlantısını tamamen koparma tehlikesine karşı, bu noktayı gözden kaçırmamak gerekir. 65 Tevhid ve Şirk Bir iman niteliği olarak "mümin" olmak, herşeyden önce şirkten arınmış ve şirkten uzak olmayı gerektirir. Zaten İslam dininin ayırdedici özelliği de budur. Oysa, Muhammed peygamberin önderliğinde Medine döneminde kurulmuş olan İslam toplumunun dosdoğru dini, henüz daha dört halife döneminde başlayan tevhid karşıtı, İslam karşıtı sosyal, siyasi ve dini karşı devrim nedeniyle kısa bir zaman içinde diğer dinlere benzetilmiş; Ortadoğu geleneklerinden gelme bir dizi şirk ve hurafe unsurları tekrar toplumsal yaşama ve dine sokulmak suretiyle "müslümanların dini" adeta beşeri dinlerden bir din, dogmalardan bir dogma haline getirilmiş ve neredeyse yarım yüzyıl içinde Ortadoğu pagan geleneklerinin ve yahudi kültürünün hurafeleriyle işgal edilmiştir. *** Burada "din" derken durmak ve din kelimesinin sosyal ve de ilahi anlamlarını ayırdetmek gerekir. İnsan toplumsal bir varlıktır, dolayısıyla insana, insanın yaratılışına, doğasına, fıtratına ilişkin olan her konu, nihayetinde toplumsal bir nitelik kazanır. Din de öyledir ve bu doğaldır. Dini, toplumsal yaşamın çok önemli bir alanı, başta gelen bir toplumsal kurum olarak görmek, bu gerçeği kabul etmek ve teslim etmek gerekir; ancak, bu gerçeğe "teslim olmak" ise başka bir şeydir. Kavram olarak "Din" kelimesi neyi ifade eder? Din, bir "inanç sistemi" olarak tanımlanabilir. "İdeoloji" terimiyle ise "düşünce sistemi" tanımlanır; bir ya da birden fazla düşünürün ve filozofun ürünü olan bir düşünce sistemi anlaşılır. İdeoloji veya felsefe gibi beşeri olgular, toplumsal kültürün ürünüdür, yani beşerin ürünüdür. Dinin aksine, insan-üstü veya ilahi bir niteliği yoktur. Din ise tanımı gereği "ilahi" olmak durumundadır. Çünkü dinin konusu, dünyevi alanın sınırlarına dayandığımızda gündemimize gelen inançlardır. Beşer olarak varlığının sınırlarını aşan, gücünü ve bilgisini aşan konularda, bilgisinin sınırlarına dayandığında; merak ettiği bir şeyi öğrenebilme, bilebilme imkanlarını zorladığı halde başaramadığında, şöyle ya da böyle zannetmek, şuna ya da buna inanmak gibi, yaşamın dayattığı bir zorunlulukla karşılaşır. Dinin alanı, insan-üstü ve insan-ötesi bilgilerin ve güçlerin alanıdır. Batıda din genellikle metafizik ile, idealist felsefe ile ilişkilendirilmiştir. İnsanın bilgisinin ve gücünün sınırına dayandığı noktada, bilmek isteyip de bilemediğinde inanmayı seçerken, bir anlamda yaşamın pratik dayatmaları karşısında kolaycılığa kaçar. Kendi gücüyle hakkından gelemeyeceği zorluklara ve tehlikelere karşı insanüstü bir güçten yardım istediği, bilmediği ve bilemeyeceği konularda üstün bir varlığın desteğine ihtiyaç duyduğu noktada, yani insan olarak varlığının kapasitesinin sınırlarını aşan alanda dine ihtiyaç duyar. Neden daha önce duymaz? Çünkü kendi gücüyle halledebileceğini düşünür. Zorluklarla karşılaştığında da aslında yenilgiyi kolay kolay kabullenmez, direnir, kendi gücüyle üstesinden gelmeye çalışır, ancak ne zaman ki çaresiz kalır işte o noktada insan-üstü bir güçten yardım isteme güdüsü baskın çıkar. Din ve inanç alanı, varlığı ve yetileri sınırlı olan insanoğlunun yaratılışının bir parçasıdır.Din, insanın doğasında, fıtratında, adeta genetik yapımızda mevcut olan bir insan gerçeğidir. Bir şeyin varlığını reddettiğinizde, gözünüzü kapatıp yok saydığınızda yok olmuyor. Arkeoloji ve tarih bilgimiz bize gösteriyor ki din, insan denen canlının ayrılmaz bir özelliğidir ve antropolojik açıdan bile olsa, iyiden iyiye incelenmeyi hak etmektedir. Kuran’ın en çok öne çıkardığı bilimler de aslında insanı, toplumu, geçmişini inceleyen araştıran tarih, arkeoloji gibi bilimlerdir; çok sayıda ayet, doğaya, insana ve topluma ilişkin bir çok konuda düşünmeye, geçmiş uygarlıkları araştırmaya güçlü bir şekilde teşvik etmektedir. Müminlerin beşeri bilimlere ilgisi veya tarihçi, arkeolog ve antropologların da İslam'la buluşması ne yazık ki bugün itibariyle yeterli değildir. Ancak diğer çeşitli inanç kalıplarına ait çok sayıda bilim adamı din-insan ilişkisini incelemişlerdir. Ürettikleri bilgiler, vardıkları sonuçlar, eğrisiyle doğrusuyla insanlığın önünde durmaktadır; ve bunlar "mutlak doğru" olmayıp, bilimin doğası gereği yeni araştırmalar ile geliştirilecek, zaman içinde yanlışları düzeltilecektir. 66 Tevhid ve Şirk Beşerin ürettiği bilim böyle bir şeydir. Doğa bilimleri alanında, deney, gözlem yapılır, inceleme, araştırma yapılır, kuram ve kurama uygun model geliştirilir ve ardından test edilir, eğer gerçeğin ölçütleri ile uyuşuyorsa "teorimiz doğruymuş" denir, ancak orada durulmaz; yeni araştırmalar bir gün eski kuramın eksiklerini yanlışlarını ortaya çıkardığında yeni kuramlar, yeni modeller geliştirilir ve böylece gerçeğe, gerçeğin en ücra nişlerine, en ince ayrıntılarına doğru durmak bilmeyen, doymak bilmeyen bir bilimsel yolculuk sürer gider. Toplumsal bilimlerde de aynı mekanizma işlediği halde, yeni parametreler de söz konusu olur. Toplumsal bilimlerde insan sadece gözlem yapan ve test eden varlık değildir, aynı zamanda deneğin bir parçası da olmaktadır. İnsan kendisini ve kendisinin de bir parçası olduğu toplumu incelerken aslında aynaya da bakmaktadır. İşte o noktada nefs, ego devreye girer; kuramları da, modelleri de hatta test sonuçlarını da etkiler. Çünkü, son tahlilde "insanın bilincini belirleyen onun toplumsal varlığıdır". Egosu da, toplumundaki egemenler ve diğer çeşitli güçler de, beşerin düşüncelerini, duygularını, inançlarını etkiler. Eğer insan, özellikle beşeri bilimler alanında çalışan bir bilim adamı, gerçekten de bilimsel sonuçlara varmayı istiyorsa, gerçeği ve sadece gerçeği istiyorsa, bilgi dağarcığından tüm dogmaları temizlemelidir; inançlarla, kanılarla, önyargılarla, ideolojilerle değil saf "bilgi"yle yola çıkmalıdır. Egosundan da, ilahlaştırdığı herşeyden de aklını ve vicdanını arındırmalıdır. "İlah milah yok" demeli ve toplumsal ve beşeri süreçler içinde tanrılaştırılan her ne varsa reddetmelidir; hiç birşeyden korkmaksızın yadsıyan bir yaklaşımla: "İlah yok!" demelidir; "Sadece gerçek!" LailaheillaAllah! Türkçe ifade edersek: İlah yok sadece Allah! İlim olan dini diğer dinlerden, yani her biri hurafe olan bilumum zırvalardan ayıran da zaten bu değil midir? Allah gerçektir; Allah birdir, dini de birdir. İslam dini Allah'ın dinidir, Hak dindir yani gerçeğin bilgisidir. Hakseverleri ilgilendiren de zaten sadece ve sadece gerçeğin ta kendisidir. Canları hurafe isteyenlere tek söyleyeceğimiz şudur: Size uğurlar olsun, Sizin dininiz size, bizim dinimiz bize! Elhamdülillah müslümanız, bizim dinimiz ilimdir! 67 En Hakiki Mürşit En Hakiki Mürşit İlim, Din, Bilim, İdeoloji Bu satırları yazarken başlıca amacımız sapla samanı ayırmaktır, demiştik. Neyin ne olduğunu ve neyi nasıl tanımladığımızı net biçimde ortaya koyalım da, isteyen anlasın, istemeyen anlamasın veya dileyen yanlış anlasın. Zaten sapla samanı karıştırmak, kafaları bulandırmak ve insanları, kitleleri şaşırtıp yoldan çıkarmak, şeytanın, firavunun ve hizmetkarlarının bitmeyen ve asla bitmeyecek derdi, çabası ve gayreti. Bunu biliyoruz. Peki, doğruya, gerçeğe, hakka erişmek isteyen bizler ne yapmalıyız. Bizi kandıranların gayretlerini ödüllendirmek mi, yoksa tuzaklarını boşa çıkarmak ve kendimizi kurtarmak mı? Bu noktada herkes bireysel tercihini yapacak. Hangi yolu seçtiğini ortaya koyacak. Kendilerini, sürünün içinde bir koyun gibi görenler ve çoğunluğa uymayı erdem sananlar unutmasın ki, her koyun kendi bacağından asılır. Evet belki toplumsal bir varlık olduğumuz için tercihlerimiz, yaptıklarımız, yapmadıklarımız ve yapamadıklarımız, başkalarının yaşamını etkileyecektir; ancak, kimseye bir zerre kadar haksızlığın yapılmadığı şaşmaz ilahi ölçüler söz konusu olduğunda, hiç kimse, kendi yanlış tercihinin faturasını başkasına ödetemez. *** Evrensel enerji, evrensel sevgi, evrensel irade, evrensel bilgi kaynağı olarak, "görüp görmediğimiz herşey" olarak tanımlayabileceğimiz Allah'ın, yani varlığın ve yaşamın yegane kaynağının, bizim de varlığımızın ve yaşamımızın kaynağı olduğunu asla unutmazsak, sapla samanı karıştırmamız için pek bir neden kalmaz. Bu bağlamda, tevhid ilkesini uyguluyoruz ve diyoruz ki, bilgimizin de kaynağı aynıdır. "Kubbede hoş bir seda bırakmak" diye güzel bir deyim vardır. Yaşamımızı tamamlar defteri kapatırız, ancak yaşarken bizimle birlikte var olan maddi manevi herşey biz göçtükten sonra bir şekilde var olmaya devam eder. Ölümü bir türlü kabullenemeyen insanoğlunun kendini bir tür ölümsüzlükle avutmasından ibaret değildir bu. Malımızı mülkümüzü miras bırakmak, kitap yazıp, resim yapıp, şarkı besteleyip gelecek kuşaklara bırakmak gibi, dünyada bıraktığımız maddi manevi izlerle de sınırlı değildir. Aile ve dost sohbetlerinde anılmaktan ibaret de değildir. Beyin dalgalarımızın tüm evrene yayılması, deneyimlerimizin sonsuzluğa sunulmasıdır. duygularımızın, düşüncelerimizin, Nasıl geçerse geçsin ve nasıl sonlanırsa sonlansın, yaşamımızın evrende bir fark yaratmasıdır. Oradan oraya yol alan, bir yerlerden yansıyan dalgaların bir başkasına, yaşamında, üretim süreçlerinde iyi veya kötü ilham kaynağı olmasıdır. Bilginin kaynağı sadece çevre ile kurduğumuz algı, gözlem, etki, tepki ilişkisinden ibaret değildir. Hani öyle olsaydı bile, bilginin Tanrısal kaynağı gene de tartışma konusu edilemezdi, çünkü zaten herşeyi yaratan Tanrı, bu ilişkilerin de yaratıcısı değil midir? Evrenle kurduğumuz veya evrenin bizimle kurduğu tüm ilişkiler birer bilgi kaynağıdır; bu bağlamda, sezgi, ilham, vahiy gibi yollarla edindiğimiz bilgiler de bir şekilde benliğimize ve hayatımıza katkı yapar. Yeter ki, her bilgiyi akıl ile denetleyelim, sınayalım. 68 En Hakiki Mürşit Sonuç olarak şunu net biçimde söyleyebiliriz: Tüm kainatı bilgisiyle yaratan ve her an yeniden ve yeniden yaratmakta olan Tanrı, gördüğümüz, görmediğimiz, görebildiğimiz ve göremediğimiz herşeyi, bilgisiyle kuşatmakta. İnsanı sevgisiyle, bilgisiyle enerjisiyle yaratan, onu her an ve gene sevgisiyle, bilgisiyle, enerjisiyle destekleyen Tanrı, insana yaşam kaynağı olan enerjiyi sağlıyor, insanın içindeki sevginin kaynağı oluyor da, insanın bilgisinin kaynağı olmaması mümkün mü? İşte bu bağlamda, insanın aklını kullanmak suretiyle çevresiyle etkileşimi çerçevesinde edindiği bilgiler, yani bilim, aslında dar beşeri anlamının ötesinde, ilahi anlamda değer taşıyan bir uğraş alanıdır. Buna karşın bilimde ve bilim adamlarında şeytanlık arayanlar, aslında kendi niyetlerini ortaya koymakta ve böylece bir tür Allah düşmanlığı yapmış olmaktadırlar. Peki, bilimsel faaliyetlerin hedefi ve sonucu nedir? Tüm bilimsel faaliyetlerin hedefi, gerçeğe, yani somut, maddi, nesnel gerçeğe ulaşmaktır. Sonuçları bakımından ise doğa bilimleri ile toplumsal/beşeri bilimler farklılık gösterir, çünkü "insanın bilincini belirleyen onun toplumsal varlığıdır". İnsanoğlu elindeki tüm imkanları kullanarak, deney, gözlem, yaparak, kuram ve modellerle gözlemlerini açıklamaya çalışarak, modellerini test ederek, kendi aklı yetmediğinde sonuçları diğer bilim adamlarıyla tartışıp ortak akıl oluşturmaya çalışarak, velhasıl elinde ne var, ne yoksa tüm imkanlarını seferber ederek, gerçeğin, somut nesnel gerçeğin bilgisini, maddenin varlık ve hareket yasalarının bilgisini elde etmeye çalışır. Bilimsel faaliyetleri bu bağlamda, insan varlığının en değerli ibadeti olarak görmek yanlış olmaz, çünkü, böylece Yaradanın bilgisinden bir zerre daha öğrenmiş olmaktadır. Hedefi tamam da, peki sonuçları itibariyle değerlendirirsek ne diyebiliriz? Doğa bilimlerinde elde ettiği bilgi, insanın ve bilimin gelişmişlik düzeyi ile orantılıdır. Bugün, iyi derecede bildiğimize inandığımız herhangi bir konuyu ele alın; 20 yıl veya 100 yıl önce de bu alanda bilimsel faaliyetler yürütülüyor ve bilim adamları birtakım kuramlar ile bilgilerini ortaya koyuyorlardı ancak bugün bildiklerimizin bir kısmını henüz bilmiyorlardı. Kuramlar hep değişir, yeni bir bilgi edinilir, eski kuramlar rafa kaldırılır, veya "o kuram şu koşullarda geçerli, bu koşullarda geçersiz" diyerek, daha kapsayıcı yeni kuramlar üretilir. Bu açıdan bakıldığında, bilimsel faaliyetler insanlık sürdükçe, sürecek olan, sonu olmayan bir yolculuktur; illaki eninde sonunda bir gün "mutlak gerçek", nihai bir "nesnel gerçek" limanına varılacağını ve demir atılacağını düşünmek bir yanılgıdan ibarettir. Peki, bireysel veya toplumsal hayatımızı neye göre düzenlemeliyiz? Hiç kuşkusuz akıl ve bilimin rehberliğinde, akıl ve bilimin verilerine göre düzenlemeliyiz. Çünkü, "Hayatta en hakiki mürşit ilimdir fendir". İnsanlığın kendini yeniden üretimi faaliyetinin "gereği" olan bilim ihmal edilirse, Tanrı'nın yaratma ve yeniden yaratma faaliyetine, beşeriyet olarak üzerimize düşen katkıyı yapmamış ve Allah'ın bizi yaratırken belirlediği görevimizi yapmamış oluruz; bu da, ilahi yaratma süreçlerine karşı ayak direme, hatta engelleme ve isyan anlamına gelir. Bilimin bugünkü verileri, hiç kuşku yok ki, 50 yıl sonra elde edilecek verilere göre eksikler ve yanlışlar barındıracaktır, ama bu doğaldır. Medeniyetimizin gelişmişlik düzeyi, elbette bilimdeki gelişmişlik düzeyimizi yansıtacaktır. Bugünkü bilimsel, kültürel, toplumsal, politik ve her türlü beşeri faaliyetlerimiz yarınımızı üretecek ve yarın aynı faaliyetler bir üst boyutta, tarihsel helezonun bir üst halkasında sürecek ve böylece insanlığın kendini her an yeniden üretmesi süreci kıyamete kadar devam edecektir. Sonuç olarak diyebiliriz ki, "gerçeğin bilgisi" olarak bilim ve bilimsel faaliyetler, zaman ve mekan ile sınırlı olarak insanın o gün itibariyle vardığı aşamayı yansıtır. Mutlak ve nihai anlamda "nesnel gerçeğin bilgisi" olarak değerlendirmek yanlıştır. 69 En Hakiki Mürşit Mutlak ve nihai anlamda "nesnel gerçeğin bilgisi" deyince, ister istemez "bilim"sel bilginin ötesine taşıyoruz. İşte bu noktada "ilim" terimini kullanmayı yeğliyoruz. Çünkü "ilim" terimini, hak bilgi, hakikatın bilgisi, mutlak ve nihai anlamda "nesnel gerçeğin bilgisi", herşeyi bilgisiyle yaratan Tanrının, herşeyi kuşatan bilgisini de kapsayan anlamıyla, daha geniş tanımlı bir terim olarak anlamlandırıyoruz. İnsanoğlunun "mutlak ve nihai anlamda nesnel gerçeğin bilgisi"ni bizzat kendi gayretleriyle tümüyle elde etmesi, varlığının sınırlı olması nedeniyle imkansızdır. Ancak insanı yaratan Tanrı dilerse, nesnel gerçeğin bilgisinden belirli bir miktarını insana lütfedebilir. Tıpkı insana enerjisinden belirli bir miktar verdiği gibi; veya belirli koşullarla sınırlı olmak üzere irade verdiği gibi, örneğin iyi ile kötü arasında seçim hakkı verdiği gibi. Bilim adamlarının veya sanatçıların edindiği ilham, veya her insana sunulan vahiy, kalbine, vicdanına, aklına fısıldanan Tanrısal bilgi ve mesajlar, peygamberlere inen vahiy, tüm insanlığa inen Tanrısal mesajlar veya kitaplar, bunlar tümüyle insan-çevre ilişkisinin ötesine taşan bilgilerdir; evrenin bir parçası, yani Tanrısal enerjinin bir parçası olan insanın, "evren ile ilişkisi bağlamında" edindiği bilgilerdir. Yaşar Nuri hoca'nın ifadesiyle, yağmur misali, ama az ama çok, sürekli olarak herkese iner. Ancak bazıları biraz daha az veya daha fazla alırlar, ya da antenleri uygun olmayan bazıları, dünyevi yaşamın parazitleri nedeniyle, maddi dünyanın ötesinden gelen bu nimetlerden yeterince yararlanamazlar. Dolayısıyla görüyoruz ki, "ilim" sözcüğü, varlığın da bilginin de sahibi olan Yaratıcı'dan insana doğrudan iletilen "gerçeğin bilgisini" kapsadığı gibi, gene Tanrının insana indirdiği ilk ayet olan aklını kullanarak insan-çevre ilişkisi çerçevesinde edindiği "bilimsel verileri" de kapsar. Bu bağlamda, "Hayatta en hakiki mürşit…" ifadesinde aslında neyin kastedildiğini bir kez daha okumakta yarar vardır. Din konusuna gelecek olursak, firavunun ve şeytanın, insanı şaşırtarak, en hakiki mürşit olan "ilim"den, Tanrının dosdoğru yolundan saptırmak üzere kullandığı en önemli silah veya araç olduğunu söyleyebiliriz. Din, bilgi değil inanç ile ilişkilidir; ve inancı bilimsel ölçütler ile test etme doğruluğunu sınama söz konusu olmaz. İnsan herşeyi bilemez, ancak yüzbinlerce yılı kapsayan uzun tarihsel süreçte sık sık, bilgi düzeyini aşan yaşamsal sorunlarla karşılaşmış ve bir tercih yapması gerektiğinde, bilgisi olmadığına göre, bir şeye inanmak ve inancının gerektirdiğini yapmak durumuyla karşı karşıya kalmış. Doğa karşısında son derece çaresiz kaldığı paleolitik ve neolitik dönemlerindeki yaşam koşullarını göz önüne getiriniz. İnsan bilgisinin sınırlarına gelip dayandığında, evet belirsizlikle karşılaşır; ama bunu sadece insanlığın genel bilgi düzeyinin sınırları açısından ele almamak gerekir, bireysel boyutta da bakmak gerekir. Bu bağlamda insanın en büyük düşmanlarından olan cehalet, bireyi bilgisinin sınırına getirip orada çaresiz bırakan şeytani bir canavardır. Bilgi miktarının, "korkunç" sıfatının bile yetersiz kalacağı bir hızda artmakta olduğu son yüzyılda, hele ki son çeyreğinde, insanlığın ulaştığı muazzam bilgi birikimi karşısında, en bilgili aydınların bile "cahil" kaldığını, diğer yandan da firavun kaynaklı sahte bilgilerin oluşturduğu bilgi kirliliğinin ise kör cehaletten de korkunç bir "cahilleştirici" ve şaşırtıp saptırıcı bir etki yarattığını gözden uzak tutmamak gerekir. Hem bilgilerimize hem de inançlarımıza mukayyet olmamız gereken oldukça kritik bir dönemi yaşamaktayız. 70 En Hakiki Mürşit Bu dönemde ya "din min yok" diye tamamen nihilist bir yaklaşımla dini reddetmek, -ki Yaşar Nuri hocanın "Şirk" adlı kitabında Deizm başlığı altında açıklanmıştır- ya da dine karşı çok özenli, temkinli ve uyanık bir yaklaşım sergilemek gerekir; aksi halde, şeytan zaten her daim hazır ve nazır bekliyor. İnsanlığın ilk döneminde, sınıfsız toplum aşamasında, bireysel inançların gitgide paylaşılarak toplumsallaşması bağlamında bir inanç sistemi olarak din, insan ve toplum doğasının bir parçası olarak, adeta mitoloji ile içiçe geçmiş bir toplumsal gerçek olarak bilinmektedir. Dinin zıvanadan çıkması ise, beş bin yıl önce, kula kulluk dönemi ile birlikte başlar. Menfaatlerini korumak isteyen tufeyliler ve firavunlar, insanları hem zor kullanarak, hem de "kula kulluk dinleri" ile uyuşturarak ve bir şekilde ikna ederek, sınıflı toplum yapısını kabullenmelerini sağlamıştı. Bunun ardından, firavunların zulmüne karşı, peygamberler aracılığı ile ilahi mesajlar defalarca indirilir. Kuran'ın sözünü ettiği peygamberler, bildiğimiz kadarıyla Nuh peygamber ile başlar Muhammed peygamber ile sonlanır; tümünün de verdiği mesaj nettir: Herşeyi yaratan Allah'tır ve herşeyin sahibi Allah'tır. Firavunların sahte dinlerini terkedin ve Allah'ın biricik dinine uyun! Nuh peygamber de, İbrahim peygamber de, İsa peygamber de, Muhammed peygamber de, Kuran'da bahsedilen ve bahsedilmeyen tüm peygamberlerin de bu aynı mesajı verdiklerini, başka bir mesaj vermedikleri ve veremeyeceklerini biliyoruz. Verdikleri mesaj da, kafalarına göre kendilerinin ürettikleri bir mesaj değil, Tanrısal vahiy kaynaklı mesajlardı. Yoksa, ey Musa peygamber sen kendi Musevi dinini kur, İsa peygamber, sen Hristiyanlığı, Muhammed peygamber, sen de Muhammediliği, Müslümanlığı kur gibi hepsine farklı farklı mesajlar gelmiş değildir. Allah birdir, Dini de birdir. Tevhid gerçeği bu kadar yalın ve bu kadar nettir. Başka türlü düşünmek, Allah'ın farklı dinler indirdiğini düşünmek, evrensel tevhid gerçeğine aykırıdır ve Kuran'daki ifade ile "şirk"tir. Bu bağlamda, görüyoruz ki insanlar, ilkel dönemde kendi korkuları ve yanılgıları çerçevesinde birtakım dini inanç sistemleri geliştirdikleri gibi, köleci, feodal ve kapitalist toplum aşamalarında da sınıflı toplumun üstyapısının bir parçası olarak "kula kulluk dinleri" yaratmışlardır; ve halen de milyarlarca insanı bu dinlerle uyuşturup denetim altında tutmayı başarıyorlar. Tüm bu dinler, beşeri kaynaklı dinler olup, firavunun dini, şeytanın dini olarak tanımlanmayı hak ediyor. Tüm bu beşeri dinlerin karşısına ise, Allah, peygamberleri ile ilettiği mesajlarıyla, kendi dinini indiriyor: İnanacaksanız, Allah'ın eskimez ve değişmez dinine inanın! İlah yok, sadece Allah! Kendi beşeri ilişkilerinizden doğan hurafelerinizin, yalan, yanlış, sahte inançlarınızın ardından gitmeyin, "Hak"kın ardından gidin, "hakikat"in, gerçeğin yolundan gidin, ilmi rehber edinin, diyor. 71 En Hakiki Mürşit Bu bağlamda açık ve net biçimde görürüz ki Allah'ın dini, bilgisizliğin başladığı yerde insanın uydurduğu boş inançlar gibi bir şey değildir; insan ürünü uydurma dinlerle aynı kategoride ele alınamaz. Allah'ın dini, nesnel gerçeğin sahibinden insana indirilen "hak bilgi"dir, gerçeğin bilgisidir. Allah'ın dini, kof ve boş inançlar gibi olmayıp, insanın sınırlı varlığı nedeniyle erişemeyeceği hak bilginin bir kısmının, ona Yaratıcısından bir rahmet olarak sunulmasıdır. Bu çerçeveden bakarsak, insanları kandırmak amacıyla uydurulan firavunun dinleri ile Allah'ın dinini, "ne fark var ki, hepsi din" diyerek aynı bağlamda değerlendirmek, çok büyük bir hata olur, dahası zulüm olur. Bir tarafta tüm beşeri sahte dinler, diğer yanda ise tek ve gerçek din; nam-ı diğer "ilim". Bu noktada, ele aldığımız herhangi bir sözün, gerçekten de ilahi mesaj mı yoksa bir beşerin sözü mü olduğuna ilişkin kuşkuların giderilmesi çok önemlidir. Geleneğin dini çerçevesinde, Kitabı kendi elleriyle yazan birtakım müşrik yazarların ise, anlamamızı değil, sadece inanmamızı istediklerine dikkat çekelim. Oysa diğer yandan, düşüne düşüne ve anlamak üzere okumamızı isteyen Kitabın ilahi mesajını bir kez daha vurgulayalım. "Acaba Kuran nasıl yazıldı" diye merak eden bazılarına, Kuran'ın içinde yer alan birakım mucizevi bilgilere, doğa bilimlerine ilişkin bir takım ilginç ayrıntılara işaret edelim. Kuran'ın kapsadığı ve ortaya koyduğu bilginin, Evrensel bilginin sahibi dışında beşeri bir aklın ürünü olup olamayacağı sorusuna, önyargılardan arınarak ve içtenlikle yanıt arayalım. Kuran'ın, acaba binlerce yıl öncesinin çöl toplumundan bir çoban tarafından, veya binlerce yıl sonrasından gelen bir zaman yolcusu veya milyonlarca ışık yılı öteden gelen bir intergalaktik öğretmen tarafından yazılmış olup olamayacağını merak eden ve kafa yoranların, bu konuda düşünmelerine ve bilgilenmelerine yardımcı olabilecek değerli bir örnek olarak, "Kuran ve Mucizeler" (www.mucizeler.com) kitabını öneriyoruz. "Din" teriminin iki farklı kullanımı arasındaki nüansı da görmemiz ve birbirine karıştırmamamız gerekiyor. Birincisi, üst paragrafta anlattığımız gibi, dinin yani inanç sisteminin ilahi yönü, yani sadece Tanrıya özgü, sadece Tanrının yetki alanında kalan özelliği. Bu bağlamda din alanına hiçbir beşeri müdahale kabul edilemez. Tek gerçek din, Allah'ın dinidir. Diğeri de, insan doğasının bir parçası olan yönü. Yaradanın kendisine bahşettiği inanç özgürlüğü çerçevesinde bireylerin kendi inanç dünyasında olan, kişi ile Yaradanı arasında olan ve kimsenin müdahale edemeyeceği bireysel inanç alanı niteliğindeki "bireyin dinsel dünyası"; ve bunun yanısıra, toplumsal bir varlık olmamız nedeniyle, toplumların üstyapısal bir özelliği olarak "din kurumu". Birinci bağlamdaki din, zaman ve mekan tanımayan ezeli ve ebedi gerçeğin bilgisidir ve yegane kaynağı Tanrısal vahiydir. Ancak asla sorgulanamaz, yargılanamaz, anlaşılamaz, yorumlanamaz bir şey olmayıp, tersine her tür bilgi gibi bu da bireyin akıl süzgecinden geçirilmek, üzerinde düşünülmek, sorgulanmak ve kanıtlanmak durumundadır; sorgulama ve anlamak üzere okuma faaliyetinin, "tamam, inandık" diye geçiştirilemeyecek, özellikle bir mümin için, savsaklayamayacak bir görev olduğunu belirtelim. 72 En Hakiki Mürşit Elbette, bir matematik teoremi gibi, adım adım, satır satır ispatının yapılması beklenemez, çünkü, gerçeğin sahibi, hiç ara adımlara girmeksizin, dank diye sonucu önünüze koyuverir. Bu noktada temel başvuru kaynağımız, Yaradanın birey olarak bizlere sunduğu birincil ayeti olan akıldır, kendi aklımızdır. İnsan olarak Yaradana en güzel şükür, aklımızı kullanmak, ve vahyin, Kuran'ın Alemlerin Rabbi'nden gelen söz olduğunu okuyup, düşünüp, sorgulayıp, kanıtlayıp, bildikten sonra inanmaktır; böylesi bir nitelik taşıyan, bilgi temelindeki inanç ile, hurafe türü temelsiz ve kof inançlar hiç bir tutulabilir mi? Zihinsel emeğin ürünü olarak "aklen inanmak" ile düşünmeden, sorgulamadan, bilmeden edindiğimiz, atadan dededen gördüğümüz şekliyle, kuldan iletilmiş olan "naklen inanç", hiç aynı şey olur mu? Diğer beşeri dinlerle aynı kefeye koyarcasına naklen inanırsak, yaşam boyu bize sunulan o en değerli nimete, Alemlerin Rabbinden gelen bilgiye nankörlük etmiş ve hakaret etmiş olmaz mıyız? Üzerinde "düşüne düşüne oku" diye bize sunulan bilgiyi, anlamına vakıf olmaksızın papağan gibi tekrarlamak, (ki Kuran’da kınanmıştır), kapağını açıp okumadan bilmeden, içinde ne yazdığını başkalarından sorup öğrenmeye yeltenmek, Yaradan-kul ilişkisine asla yakışmayan bir nankörlük değil midir? Alemlerin Rabbinden gelen gerçeğe, hurafe muamelesi yapmak değil midir? Aklımızın yanısıra, yaratılıştan dolayı içimizde var olan yapısal kodlarımız, doğamız, bilginin bir diğer kaynağı olarak sezgimiz de, gerçeğin bilgisine ulaşma yolunda bize rehberlik edebilir, yol gösterebilir. İkinci bağlamdaki din ise, bireysel özgürlükler alanına girdiği kadar, bir üstyapı kurumu olması bağlamında toplumsal alanda da boy gösterir. Bu anlamdaki "din", binyıllardır görüp durduğumuz üzere, bireyseldir, toplumsaldır, kültüreldir ve tarihseldir. Oysa, birinci bağlamdaki dinin ise tarihsellik veya toplumsallığından söz edilemez; çünkü sadece ilahidir, dolayısıyla sonsuzluğa aittir. Hiç bir beşerin, hatta Tanrısal vahiy ile belirlenen görev ve yükümlülükleri dışında peygamberlerin dahi, ilahi alana en ufak bir müdahale yetkileri asla olamaz; zaten, olduğu anda kendi varlık nedenlerini inkar etmiş, tebliği ile görevli oldukları ilahi mesaja karşı gelmiş ve ihanet etmiş, Tanrı'nın tekelindeki alana girerek tanrısallık iddia etmiş, dolayısıyla açık, net ve kesin olarak şirke düşmüş ve dinden çıkmış olurlar. Tekrarlayalım; eğer peygamberlik görevi alan bir kul, bir nebi, kendisine iletilen ilahi vahye müdahale ederse, peygamberlik çerçevesinin dışına çıkmış, Kitabı kendi elleriyle yazmış olur. Ortada peygamberlik falan kalmaz, sınavında çakmış olur. Cezası ateştir. Ancak herbirimiz birer kul olarak aynı ölçüte tabi değil miyiz? Peygamber aracılığıyla iletilmiş olan ilahi mesaja müdahale edersek, örneğin, falanca rivayet etMİŞ, peygamber şöyle deMİŞ, ayette şöyle geçiyorMUŞ, gibi aktarmalar yaparak, bize aktarılan kul sözlerini dinleştirir, hatta başkalarına da aktarırsak, insanların bu zırvaları din olarak benimsemesine vesile olursak, sonumuz ateşten başka ne olabilir? Peygamberlerin bir takım hatalarının nasıl düzeltildiğini Kuran'da verilen nice örneklerde okuyup görebiliriz; peki ya kendi hatalarımız? Kendimizi düzeltmek için vahiy beklemeye gerek yok, çünkü ilahi mesaj Kuran, ve beşeri varlığımızın ilahi kaynaklı ölçütleri olan akıl ve ilim, yol gösterici olarak elimizin altındaki değerli kaynaklardır. Yeter ki kullanalım, yeter ki isteyelim. 73 En Hakiki Mürşit Toplumsal bir unsur olarak din kurumu, tarih boyunca bir üstyapı kurumu olarak egemen sınıfların en güçlü denetim aracı olmuştur. Egemen sınıflar işlerine gelen özelliklerde tanrılar ve dinler yaratıp, toplumları kolayca ve istedikleri gibi yönetegelmişlerdir. Bu noktada batı kaynaklı bazı kavramları masaya yatıralım: Birincisi, din kurumu ve laiklik ilkesi. Roma-Bizans döneminde, İmparatorluğu daha sorunsuz yönetmek için Hristiyanlıkla “barış”ılması, dahası 4. yüzyılda Hristiyanlığın devlet dini olmasından itibaren, hristiyan-batı "medeniyeti" de tipik eskiçağ firavun düzeninden farksız bir yapı arzetmekteydi. İmparator ve eşi, İsa ve Meryem’in yeryüzündeki gölgeleri olmuştu. Rönesans ve aydınlanma dönemi ile birlikte batı toplumu, deyim yerindeyse, din kurumuna haddini bildirdi. Bu sürecin belirleyici bileşenleri arasında, gelişen kapitalist ilkişkiler, gerileyen feodalizmin ve monarşilerin kilise ile ittifakı, yükselen burjuvazi içinde yahudi unsurunun ağırlığı, Vatikana karşı zamanla yeni mehzeplerin ortaya çıkması gibi unsurlar olsa da, bir bütün olarak ele alındığında batı toplumlarında dünyevi yönetim erki, bireysel ve toplumsal özgürlükler bağlamında ve hukuksal anlamda, dinsel etkiden bağımsızlaştırıldı. Din ve devlet işlerinin ayrılması olarak tanımlanan laiklik sayesinde din böylece kul ile Yaradanı arasındaki özel ilişkiye terkedilmiş, bırakılmış oldu. Gerçekten de çok iyi oldu. Ancak, batının kendi toplumsal süreci, kültürel yapısı ve kavramları içinde ortaya koyduğu laiklik ilkesinin, çok daha insancasının ve İslamcasının zaten Kuran'da açık ve net biçimde yer almış olduğunu belirtmeliyiz. İslamın laiklikle çelişmediği, tersine laikliği gerektirdiğini açıklayan Yaşar Nuri Öztürk hocanın veya Zekeriya Beyaz hocanın bu konudaki kitaplarına başvurulabilir. Zaten başka türlüsü düşünülebilir mi? Alemlerin Rabbinin indirdiği din, bizatihi ilim olan din, insanın doğasına yabancı olan veya insana zulmeden bir nitelikte olabilir mi? Batının diğer sakat kavramı da dini, bilimin karşıtı gibi görmesi ve göstermesidir."Din ve bilim" ifadesi ile, dini adeta bilimin zıddı, antitezi olarak öne süren yaklaşım, sadece beşeri dinler için geçerli olabilir. Allah'ın dini ise bilimin zıddı değil onun ancak tamamlayıcısı olabilir. Her ikisi de, yani beşeri gayretlerle edinilen hak bilgi olarak bilim ve Yaradandan inen ilahi mesajlardaki hak bilgi olarak Allah'ın dini, her ikisi de Alemlerin Rabbinin herşeyi kuşatan bilgisinin, nesnel gerçeğin bilgisinin, yani ilimin cümlesindendir. Bunu duyumsamak ve benimsemek için ilahi mesaj olan Kuran'ı okumak, ama anlamak üzere okumak, düşünerek okumak, kanımca yeterlidir. *** Beşeri bir faaliyet olarak, bireysel düşüncelerimizin anlam ve önemine ve toplumsal etkisine de bir bakalım. Günlük beşeri faaliyetler içinde akıl yürütme ile ve ilkesel ahlaki tercihler ile geliştirilen bir ilkeler disiplini olarak ideolojiler de, bireylerin ve toplumların yaşamalarını düzenleyen, kitlelerce benimsendiğinde maddi bir güce dönüşen üstyapı oluşumlarıdır. Örneğin, "tüm üretim araçlarının kamu tarafından denetlenmesine inanıyorum" dediğinizde, iyiliğine, güzelliğine, doğruluğuna inandığınız bir düşüncenizi ve inancınızı, ideolojik ve ahlaki duruşunuzu sergilemiş olursunuz. Bu anlamda, beşeri dinler ile ideolojiler aynı kategoride değerlendirebilirler; tek farkları şudur ki, ideolojik sistemlerde insanın düşünceleri, ahlakı, toplumsal ve bireysel tercihleri yani tamamen beşeri unsurlar dürüstçe ortaya konurken, beşeri dinlerde ise insanlar kendi yarattıkları tanrının arkasına saklanarak kendi bireysel inanç ve fikirlerini Tanrı'ya mal eder ve kutsallaştırırlar; Tanrıya veya elçilerine yalan ve iftiralar düzerler ve kutsalın yüceliğinden ve dokunulmazlığından yararlanırlar. İdeolojiler ne kadar dürüst ve insanca ise, her biri birer şirk dini olan tüm beşeri dinler de, o denli aşağılık ve iğrençtir. 74 En Hakiki Mürşit Bunun yanısıra, insanın birey olarak inandığı, iyi, güzel ve doğru bildiği bir takım düşüncelerin ve ahlaki ilkelerin temelinde yapılandırıldığını göz önüne alırsak, hak temalı ideolojilerin hiç de öyle Tanrısal ilhamdan yoksun olduğunu, yani tamamen beşeri olduğunu söyleyemeyiz. Hak temelinde olan bir takım düşünsel ve ahlaki ilkelerin, haksever duruşun, aslında ibadet değerinde olduğunu, özellikle Allah düşmanı firavuna ve işbirlikçilerine karşı ayağa kalkmanın, hele ki yüzlerindeki dinci maskeyi yırtmanın ve zulüm altında inleyen kitleleri Evrensel merhamet ile buluşturmanın bir tür ibadet olduğunu görmeliyiz. Herkesin en temel bireysel özgürlüklerini kullanmaları bağlamında, Tanrıdan da ilham alan özgür insanlar olarak, kendi özgür düşüncelerini ortaya koymasının ne kadar önemli ve değerli olduğunu bilmeliyiz. Başkası olma kendin ol; firavunun dinine tapacağına, firavunun kulu olacağına insan ol, kendi inandıklarını savun! Özgürce düşüncelerini ve inançlarını ifade et, Yaradanın özgür kulu ol! 75 Hak Din ve Firavun Hak Din ve Firavun Ayağa Kalk ! Ok fırladı çıktı yaydan Kalkın, ayağa kalkın ! Firavuna kıyam etmeden, mümin olunmaz. Veya bir başka deyişle, firavuna kıyam etmeyen, mümin olamaz. Aksini iddia eden olursa da, ancak kendini veya safları kandırabilir. Kendimizi, yüzde 99 müslüman bir millet olmakla tanımlamayı severiz ya; iyi de, nereden belli? "Elhamdilüllah müslümanım" demek, kanıtlamak için yeterli mi sizce? kelime-i şehadet getirmek, müslüman olmayı Pekala; hiç Türkçe bilmeyen birisine bu sözleri ezberletmek en fazla kaç dakika alır? Küçük bir hediye verdiğiniz bir kişi böylece bir-iki dakikada müslüman olabilir. Bir avuç yem ile gönlünü aldığınızda bir papağana bile öğretebileceğiniz bu bir kaç kelimenin telaffuzu, müslüman olmak için yeterliyse, kim tutar bizi. Kuran ayetlerinde açıkça bildiriliyor ki, iman niteliği bağlamında "mümin" olmak ile kimlik beyanı bağlamında "müslüman" olmak birbirlerinden nitelik itibarıyla oldukça farklıdır. Mümin olmak, şirksiz bir iman ile Alemlerin Rabbi'ne inanarak, İslam'ın gerektirdiği gibi bir takım fiilleri yerine getirmek ve birtakım fiillerden de kaçınmaktır. Bunların başında ise, "sadece Allah'a teslim olmak" gelir, yani hiç bir kulun iradesine teslim olmamak, boyun eğmemek. Bununla bağlantılı olarak tanımlayacağımız hemen ikinci temel gösterge ise, kendisini "ilahlaştırarak yeryüzünde düzeni bozan" firavuna karşı kıyam etmektir. Elbette bunların ardından bir çok başka gösterge de sıralayabilirsiniz: erdemli davranmak, yararlı işler yapmak, ritüel niteliğindeki ibadetleri yerine getirmek gibi başlıklar altında, gerek İslam'ın ilkeleri olarak, gerekse iyi insan olmanın göstergesi olarak Kuran'da da geçen çok sayıda alt başlık sıralayabilirsiniz Ancak küresel firavunun ilahlığını ilan etmiş olduğu ve bütün dünyanın küresel sermayenin zulmü altında inlemekte olduğu günümüzde, özellikle firavuna karşı kıyam ilkesi, turnusol kağıdı gibi öne çıkmaktadır! *** Firavun, tarihin geçmiş binyıllarına ait, eskilerde kalmış bir karakter değil, ne yazık ki! Müttefik bildiğimiz o güçlü batılı ülkeleri, sadece ekonomi ve teknolojide ilerlemiş, özel sektör ağırlıklı, özgürlükçü sistemleri olan ülkeler gibi görmek çok yanlış olur. Son yüzyıllarda Afrika’da Amerika’da ve Asya’da karneleri, sicilleri belli; zulümlerinin sınır tanımadığını da görmek zorundayız. Geçmişte ve bugün neler yaptıklarını ve gelecekte neler yapabileceklerini de görmek zorundayız. Dahası, sorun sadece üretim araçlarının özel mülkiyetine dayanan kapitalizm veya liberalizm sorunu değildir; bugün özel sektörün ardındaki sistemi, gücü, yapıyı, niyet ve planlarını, yıkım ve tehditlerini görmek zorundayız. Geçmişin firavunlarından çok çok daha güçlü bir küresel ejderha ile karşı karşıya olduğumuzu bilmek zorundayız. Görmek isteyenler için gerçek, ayan beyan ortadadır; görmek istemeyenler için ise "duymak istemeyenden daha sağır, görmek istemeyenden daha kör, anlamak istemeyenden daha aptal bilmek istemeyenden daha cahil birisi olamaz" vecizesini hatırlatmaktan başka yapabileceğimiz bir şey yok. 76 Hak Din ve Firavun Herkes nihayetinde kendi sınavını yaşıyor ve bir gün herkes kendi hesabını verecek. Kapitalizmin mi yoksa komünizmin mi İslam'a daha uzak veya yakın olduğu tartışmasının ipuçları, aslında Kuran sayfalarında yer alan evrensel ilkelerde zaten açıkça ortaya konmuştur. Entelektüel beyin cimnastiğine zaman harcamaktansa, hayatın pratik ihtiyaçlarına odaklanmak daha değerli olmalı. Küresel ejderha, evet kapitalizmin içinden doğmuştur, ancak kapitalizm veya liberalizm tartışmasından çok daha önemli ve öncelikli konumuz, müminlerin ve müslümanların ortaya koymaları gereken tavırdır, haklar temelinde firavuna karşı duruştur. Firavuna karşı kitlelerin harekete geçmeleri, ejderhanın kapitalizmin içinden doğması nedeniyle değil, en temel hakları bile gaspeden bir zulüm sistemi olması nedeniyledir. Kapitalizme karşı entellektüel çerçevede kalan söylemler, firavuna karşı kıyam edilmediği, eyleme geçilmediği sürece, küresel firavunu rahatsız etmeyeceği gibi, birilerinin gazını aldığı gerekçesiyle yararlı bile görülebilir. Firavuna karşı kıyam, bir iman konusunun çok ötesindedir; bu aynı zamanda kimlik sorunudur. Ancak bireysel veya toplumsal kimliğin daha da ötesinde, insanlık için bir varoluş sorunudur: Firavuna karşı duruş, olmak ya da olmamak niteliğinde bir sorundur. Özellikle müslüman kimliğine sahip olma iddiasındaki herkes için, birincil ve temel ölçüttür. Ekolojik sorunlar, çağdaş endüstriye veya medeniyete ait sorunlar gibi görünse de, aslında arka planda, dünyayı kendi mülkü gibi gören firavunun doymazlığı, Allah'ın milyarlarca canlıya sunduğu yaşama ve nimetlerine karşı saygısızlığı ve düşmanlığı yatmaktadır. Firavunun dünyaya ve insanlığa bugüne dek vermiş olduğu yıkım ve onca zulüm ve geleceğe dönük vaatlerine bakıldığında, bu sorun en temel insanlık sorunudur: Her insan, kendine, çocuklarına torunlarına karşı, dünyanın bugününe ve geleceğine karşı içinde bir nebze sorumluluk ve kaygı taşıyan herkes, hem insanlar adına hem de gezegenimizi paylaştığımız onca canlı adına, firavuna karşı kıyam etmek yükümlülüğüyle karşı karşıyadır. Bu zorunluluk, bizim en hayati sınavımızdır. Bunu savsaklayanlar, bundan kaçınanlar ve kıvırtanlar, eninde sonunda kendilerini firavunun kucağında bulurlar. Firavun, "süper güç" olarak nitelenen bir ülke veya uluslararası bir koalisyon değildir; bu ülkelerin üzerinde ve ötesinde bir olgu ve yapıdır, somut bir gerçekliktir. Tüm bu ülkelerdeki siyasal, ekonomik, dinsel, askeri, sivil güç odaklarını, özellikle medyayı denetleyen, çok boyutlu toplumsal sistemin en tepesinde yer alan emperyalist-haçlı-siyonist oluşumdur. Ekonomi, ticaret, politika, diplomasi gibi alanlardaki faaliyetlerinin ardında muazzam bir askeri güç ve "büyük birader" misali muazzam bir istihbarat ağı vardır. Tüm dünyayı, bir şekilde denetimi altında tutmaktadır, kimi ülkelerde içerden kimilerinde de uzaktan uyguladığı markaj ile onun iradesi dışında bir oluşuma izin vermeyen, en küçük bir pürüzde hemen B-planlarından birini devreye sokabilecek refleksi gösterebilen son derece dinamik bir güçten söz ediyoruz. Dünyada meydana gelen terör ve şiddetin -tümünü değilse bile diyebiliriz ki- %99'unun sorumlusu olan, açıkça faaliyet gösteren ama resmen gizli olan bir küresel terör örgütünden söz ediyoruz. Manzara, mahalleye korku salan, haraca kesen bir çete misali, dünya üzerindeki egemenliğini, ilahlığını ilan etmiş olma durumudur. Amerika'daki evangelist kiliselerden katolik Vatikan'a, ortodoks Fener'den, müslüman ülkelerdeki camilere, sivil toplum örgütlerinden medya kuruluşlarına kadar burnunu, kulağını, gözünü, elini, kolunu sokmadığı denetim altında tutmadığı dinsel, politik, toplumsal kuruluş acaba var mıdır? 77 Hak Din ve Firavun Aykırı bir oluşum gördüğünde, havuç ve sopa birlikte kullanarak gözünün üstünde kaşın var diyerek saldırmaktan çekinmez. Son 15-20 yılda yaptıkları hala hafızalarda; Irak'taki gibi yok kimyasal silahlar, yok nükleer silahlar diyerek saldırabiliyor. Kuveyt'e girmeye teşvik ettiği şapşal zorbalarını sonra utanmadan düşman ilan ederek, saldırıp öldürebiliyor. Kendi kulelerini askeri tanker uçaklarıyla havaya uçurup, binlerce kilometre ötesine saldırmak için bahane olarak kullanabiliyor. Amerikan karşıtı söylemler eşliğinde, katillerden bir ordu kurup Amerika'ya meydan okuyan yurtseverlerin üzerine salabiliyor. Nükleler bombalar, küresel ısınma başta olmak üzere neredeyse tüm çevre ve doğa felaketleri onun eseridir. Kitlelerin hipnotize ve paralize olmasını garanti edebilmek için bir yandan medyayı tümüyle kontrol ederken diğer yandan da gerçekleri dile getiren vicdanlı haksever insanlar üzerinde terör estirebiliyor. Tüm dünya onun kendi malı mülküymüş gibi, tüm insanlar onun kulu kölesiymiş gibi davranıyor. Dünyada zulümün başlıca sorumlusu emperyalist-siyonist sistem, bir başka deyişle küresel firavun ve işbirlikçileridir. İşbirlikçileri de genellikle dinciler olur, çünkü insanları en etkin ve en az maliyetle kontrol edebilmek, hatta bedelini gene onlara ödetebilmenin tek yolu dindir. Firavuna kıyam olmadan, mümin olmak söz konusu olamayacağı gibi, aslında müslüman olma iddiaları da, humanizm söylemleri de havada kalır. Çünkü, vurguladığımız gibi firavuna kıyam aslında temel bir insanlık sorunudur. Firavun ile kader birliği yapanlar, herhangi bir tür işbirliğine gidenler, menfaat ortaklığı kuranlar veya herhangi bir şekilde işbirliği yollarını arayanların, iman bağlamında mümin olma nitelikleri söz konusu olamayacağı gibi, aslında müslüman kimliğine sahip olma iddiaları dahi havada kalır. Onlar, firavuna kulluk eden, firavuna tapan müşriklerden başka bir şey olamazlar. Yüzde 99 müslüman nüfuslu bir ülke, firavun ile elele kolkola girmez, işbirliği yapmaz, müttefik olmaz, onun adına veya emri ile komşularının felaketine neden olmaz. Yüzde 99 müslüman bir ülke emperyalist-siyonist haçlılarla batı ülkeleriyle askeri işbirliği anlaşması yapamaz, Nato 'ya üye olamaz, ortak bir toplantı bile yapamaz, firavuna hiç bir tür hizmet veremez; ülkesinde nato üssü, tesisi, radarı, uçağı, silahı, hele ki nükleler silahı barındıramaz, bunlara asla izin veremez. Yüzde 99 müslüman bir ülkenin yöneticileri, bir milyon cana kıymış, kadın çocuk yaşlı milyonlara kişiye işkence, tecavüz gibi insanlık suçları işleyerek müslüman komşusuna zulmetmiş bir siyonist-haçlı ordusunun askerleri için dua edemez, işbirliği yapmaya veya kolaylık sağlamaya kalkamaz. Yüzde 99 müslüman bir ülkenin halkı, o yöneticileri alaşağı eder ve işbirliği yaptığı firavunu da ülkeden tekme tokat kovalar; yaptığı zulümlerin hesabını da sorar. 1920'lerde ecdadımızın yaptığı gibi! Küresel firavuna karşı duruş o denli temel bir öneme ve önceliğe sahiptir ki, insan hakları, ortak insanlık değerleri, bireysel özgürlükler, demokrasi gibi temel konular dahi bir anda ikincil kalır. Firavuna karşı duranlar, özgürlükler konusunun arkasına saklanıp, mikro-milliyetçiliği öne çıkaran, böylece anti-emperyalist milli kenetlenmeyi kırmayı hedefleyen sorosçu tuzağa düşmezler; firavunun sorosçu askerleri ile işbirliği seçeneğini ellerinin tersiyle iterler ve firavuna karşı mevzilenmeyi ve güçbirliğini sağlamlaştırırlar. 78 Hak Din ve Firavun Demokrasi, insan hakları ve sorosçu STK'lar konusu da, sanal ve duygusal söylemler temelinde değil, aynı şekilde, firavuna karşı duruş temelinde belirlenmek zorundadır. Bireysel özgürlükler konusunda müminler en önde mücadele etmelidirler; ancak birtakım insani değerlerin arkasında saklanarak firavun düzenine hizmet edenlere av olmak, onlarla aynı konumda ve safta olmaktan da kaçınırlar. Demokrasi bugünden yarına firavuna hizmet eden bir tramvay değil, firavunu bir an önce devirdikten sonra tüm insanlığa hizmet edecek bir ortak yaşam bahçesidir. Demokrasi, özgürlük, insan hakları gibi değerler adına mücadele eden güçlerin mevzilenmesi ve seferber edilmesi açısından öncelik, kula kulluk düzeninin yıkılmasıdır. Müminler, küresel firavuna karşı ulusal ve küresel planda en geniş ve en etkin güçbirliği ilkesiyle kendilerini konumlandırırlar. Birilerinin at gözlüğüyle baktıkları etnik, dinsel, ideolojik ve benzeri hizipsel aidiyet parametrelerin etkisinde kalarak anti-emperyalist cepheyi zayıflatmazlar; tersine en geniş güçbirliğinin yaratılması hedefine odaklanırlar. Örneğin, siyonizmin hizmetkarlarının “ekümenik Fener”e sahip çıkmasına karşın, müminlerin Türk-Ortodoks kilisesine sahip çıkmasını ele alalım. Müminlerin Türk-Ortodoks kilisesine sahip çıkmasının yadırganacak bir tarafı yoktur. Müminlerin tavır ve duruşunu belirleyen asal parametre, firavuna karşı duruş ve konumlanmadır. Bu duruş ile müminlerin söylemlerinde ve eylemlerindeki temel belirleyici parametrenin din olmadığı ve firavuna karşı duruş temelinde kendilerini konumlandırdıkları görülüyor. Milli nitelikte bir dinsel kurum olarak Türk-Ortodoks kilisesinin, vaktiyle Atatürk'ün destek ve teşvikleriyle kurulduğunu unutmamak gerekir. Türk-Ortodoks kilisesinin lideri Sevgi Erenerol'un Silivri operasyonunda ilk tutsak alınanlardan birisi olmasının nedeni sadece birilerinin Atatürk'ü hatırlatan ne varsa ortadan kaldırma, izlerini silme gayretkeşliğinden ibaret değildir. Asıl neden, emperyalist-siyonist sistemin din alanını küresel ölçekte alabildiğine kullanma plan ve niyetleridir. Emperyalist-siyonist sistemin emrindeki veya işbirliği içindeki Vatikan, nasıl ki küresel politikalarda can alıcı rol oynayabiliyor, örneğin Polonyalı bir papa sayesinde Polonya'daki muhalefet harekete geçililip Varşova paktının dağılma süreci tetiklenebiliyor, veya Arjantinli bir Papa sayesinde, Latin Amerikalı katolikler arasında yaygın olan sosyalist ve antiemperyalist eğilimlerin denetim altına alınması hedeflenebiliyorsa, aynı şekilde, ekümenik yani evrensel yetki sahibi- bir Fener patrikhanesi sayesinde, sadece Rum ortodoksları değil, Bulgaristan'dan Ermenistan'a Sırbistan'dan Rusya'ya tüm ortodoks dünya üzerinde dinsel temelde bir etki yaratmak ve bunu firavunun hedefleri doğrultusunda politik alanda kullanmak gayreti gözlerden kaçmamaktadır. Ekümenik tartışmasının ve Sevgi Erenerol'un Silivri tutsakları arasında olmasının ne Türkiye ile ne de Rum ortodoks cemaatin hakları ile hiç bir ilgisi olmadığı; doğrudan doğruya emperyalist ve siyonist odakların plan ve emirleri doğrultusunda gerçekleştirilen operasyon olduğu bellidir. Diğer yandan, büyük kentlerden taşra kasabalarına dek yayılmış olan, sözde dini özgürlükler ile paketlenen protestan misyoner faaliyetlerinin de, aslında firavunun siyasi planları çerçevesinde örgütlenen ve finanse edilen bir kampanya olduğu da bellidir; müminler sadece dini gerekçelerle değil ama öncelikle küresel firavunun planları çerçevesindeki siyasi gerekçelerle, bu hain tezgahın karşısında dururlar. Bu bağlamda müminler, kimsenin dinine, mehzebine, sınıfına, kökenine, etnik ve kültürel özelliklerine bakmaksızın, öncelikle firavuna karşı duruş temelinde kendilerini konumlandırırlar. Demokrasi, insan hakları ve Sorosçu STK'lar konusu da aynı şekilde, sanal ve duygusal söylemler temelinde değil firavuna karşı duruş temelinde belirlenmek zorundadır. 79 Hak Din ve Millet Hak Din ve Millet Bağımsızlık, Özgürlük ve Milliyetçilik Hakkıdır Hak'ka tapan milletimin istiklal ! Savaş fiilen bitmiş, ABD askerleri Bağdat'a girmiş; Irak ordusu dağılmış, paydos etmiş, üniformalarını çıkarıp evlerine dönmüşler ve uçaklar dolusu düşman askeri havaalanına ardarda iniş yapmakta. Üç kuruş bahşiş kapmak isteyen "Irak'lılar", sürüler halinde kendi ülkelerini, müzelerini, tarihlerini yağmalıyorlar. Saddam'ın heykelleri vinçlerle yıkılmaktayken sokakta -Erbakan'ın deyimiyle- gulugulu dansı yaparcasına Saddam'ın gidişini kutlayan kalabalığın arasında bir kamera geziniyor. Kalabalığın içinden, fakir görünümlü orta yaşlı esmer zayıf biri çıkıyor ve kamera önünde bozuk Irak aksanıyla, Irak halkı ve aydınları adına, tarihe not düşüyor: "Saddam bir Amerikan askeriydi, görevini tamamladı ve gitti". Yıllar süren İran-Irak savaşını hatırlıyor insan. Her iki ülkede de yeraltından çıkarılan servet batıya pazarlanırken, acaba hangi ülkelerin hangi şirketlerinin kasalarını dolduruyordu. Petrol gelirinin kaçta kaçı ülkede kalıyordu. Kalan miktarın ne kadarı, gıdaya, eğitime, sağlığa, insani ihtiyaçlara harcanıyor ve ne kadarı da, bilmem hangi ülkelerin silah şirketlerinin kasalarını dolduruyor, ürünleri de komşusunun askerini kurşunlamaya, komşusunun evini bombalamaya kullanılıyordu. Binlerce can, binlerce konut, trilyonlarca dolar kaynak... Bu ders yetmemiş ki, ardından Kuveyt'e girmesi fısıldandı kulağına; ve gene savaşlar, yıllar süren ambargolar, gene binlerce can, binlerce konut, trilyonlarca dolar kaynak... Bunları yapmak için acaba hangi ülkenin askeri olmak gerek? *** Kameralara konuşan Irak'lı ile karşılaşsanız, kendisine "bir Amerikan askeri tarafından yönetildiğini hissetmek nasıl bir duygudur" diye sormaya, düşünmeye gerek var mı? Bu duygu bize yabancı mı? "Netekim paşa" için de, "o bir abd çavuşuydu, görevini yaptı ve gitti" diyebilirmisiniz? Ya "çankayanın şişmanı" için? Başka kimleri sayabilirsiniz? İlla üniformalı mı olmak gerek, yoksa medyada, siyasette, iş dünyasında, sivil toplumda, bürokraside, başka mevkilerde de amerikan askerleri var mıdır? Yıllar sonra bir yurttaşımızın, gene tarihe not düşercesine, “… falanca lider, bir amerikan askeriydi, görevini tamamladı ve gitti…” dediğini gözünüzün önüne getirin ve düşünün lütfen: bağımsızlık bizim hakkımız mı? Yoksa, bağımsız olmadığımıza göre, hakkımız değil mi? Veya, ne zaman, hangi koşullarda hakkımız olur? Bu sorunların yanıtı, iki kıta halinde resmen kabul edilmiş olan İstiklal Marşımızın son dizesinde, çok basit bir formül halinde Mehmet Akif tarafından verilmiş. Gerçekten de, kendimizi bildik bileli, hepimizin, sık sık ve yüksek sesle telaffuz ettiği bir dizede bağımsızlığın sihirli formülü gizli: Hakkıdır Hak'ka tapan milletimin istiklal ! 80 Hak Din ve Millet Yani Hak'ka değil de başka şeylere tapıyorsan, örneğin kendi uydurduğun ilahlara tapıyorsan, örneğin batılılaşma diye bir şey uydurmuşsan, örneğin binlerce şehit vererek bağımsız cumhuriyetini kurduktan sadece onbeş yıl sonra bağımsızlık nimetine nankörlük edip emperyalistlerle yeniden askeri anlaşmalar yapmaya başlamışsan, Nato'yu milletinin başına bela etmişsen, eğitimini, yani geleceğini, yani gözbebeğini dahi emperyalizme kurban verebilmişsen, örneğin ıvır zıvır varsayımlarla, ne idüğü belirsiz yalan yanlış sözlerle hurafe dinleri uydurmuşsan, örneğin kendisine güç vehmettiğin küresel firavundan Allah'tan korkar gibi korkuyorsan ve ona kulluk etmekten başka bir şey düşünemiyorsan, örneğin siyonizmin onbinlerce ajanının ülkende terör estirmesine sesini çıkaramıyorsan, askerinin ve polisinin de üstünde bir güç ve yetkiyle faaliyet göstermelerine izin veriyorsan, Alemlerin Rabbi'nin senin milletine sunduğu rızkı, AB'ye ABD'ye IMF'ye, küresel tefecilere ve uluslararası şirketlere peşkeş çekiyorsan, gibi sayısız örnekler verebileceğimiz üzere, Hak dışında, Hakikat dışında, başka başka dünyevi güç veya kavramlara tapıyorsan, hiç merak etme, iki kere iki dört, bağımsızlığı hak etmiyorsun. Vaa mı bunun başka izah tarzı? Sadece Hak'ka, Hakikat'a tapıyor, yani sadece gerçeğe boyun eğiyorsan, sadece gerçeğin gereğini yapıyorsan, bilimin gereğini yerine getiriyorsan, yani sadece Allah'a ve kendine güvenerek politikalarını belirliyorsan, işte o zaman, ancak o zaman bağımsızlık hakkındır. Hak'ka, yani "Kainatın Hakikati"ne tapmak, yani sadece "evrenlerin nesnel gerçeğine" boyun eğmek dışında başka bir yol aramıyorsan, işte o zaman bağımsızlık hakkındır. Dikkat ederseniz, "Hak'ka tapmak" ile, Atatürk'ün "Hayatta en hakiki mürşit ilimdir" sözü, farklı bir temada, farklı bağlamda söylenmiş olmasına rağmen aslında aynı ilkeye işaret etmektedir. Uydurduğun hurafelerin veya sözde "bilimsel" hurafelerin peşinden gitme, sadece gerçeğin yol göstericiliğini izle. Şeytanın ve firavunun uydurmalarına "bilgi" diye atlama, sadece gerçeğin bilgisini benimse, kendi aklına güven. Günümüzde sorozun fonlarından, firavunun vakıflarından akademik çevrelere ve medyaya akan yeşil dolarların toplumu yanıltmak amaçlı olarak nasıl yapay ve uydurma "bilgi"ler olarak ekranlardan, gazete sayfalarından yağdırıldığını görünce, bu sözün ne kadar da anlamlı olduğunu anlıyoruz. Bilgi nerede olursa olsun, kimde olursa olsun, hiç bir komplekse kapılmadan alırız; bu konuda hiç kuşku yok. Ancak bilginin, gerçeğin bilgisi, yani Hakikat olup olmadığını kendi aklımızla denetlemek şartıyla. Bizi ister ortaçağ artığı hurafelerle, ister çağdaş hurafelerle kandırarak aklımızı alan, yalanlarının hipnoz etkisiyle kendine köle eden küresel firavun böylece, bizim hakkımız olan herşeye, en başta bağımsızlığımıza ve özgürlüğümüze, ve Allah'ın bize sunduğu maddi ve manevi tüm nimetlere el koyuyor. Gerçeği görelim: eğer sadece Hak'ka, Hakikate tapan bir millet olabilseydik, işte o zaman bağımsızlık bizim hakkımız olurdu ve buna asla izin vermezdik. Ama olmadı işte; olan oldu, giden gitti; ne diyelim? Temel'in dediği gibi: Bize ders olsun ! Geçmişe bakıp ders almakta yarar var ama geçmişe takılıp kalmadan geleceğe bakmak gerek. Ne yaparsak bağımsızlığı hak ederiz, sorusunun yanıtını illa ki bulacağız ve gereğini yapacağız. Eğer yapamazsak, firavuna ve işbirlikçilerine kölelik etmeye devam edeceğiz; etmekle de kalmayacak, yüzyılı aşkın bir süredir haçlı-siyonist takımının söylemleri, niyet ve planları ayan beyan gösteriyor ki, millet olarak çok ciddi bir bedel ödeyeceğiz. 81 Hak Din ve Millet Şimdi anlıyoruz, kavmiyetçilik diyerek aşağıladıkları milliyetçiliğin neden ayaklar altına alındığını. Onlar aslında Allah'ın milletimize sunduğu en büyük nimet olan vatanımızı ayaklar altına almak istiyorlar. Vatanımızda özgürce ve onurumuzla yaşama hakkımızı, yani bağımsızlığımızı ayaklar altına almak istiyorlar. Vatanımızda varolma hakkımızı ayaklar altına almak, yani resmen bizi yok etmek istiyorlar. Onlar Allah'ın milletimize sunduğu en büyük nimeti, özgür ve bağımsız vatanımızı ayakları altına almak istiyorlar, ama gene de bu onlara yetmiyor; kendileri gibi bizim de nimeti ayaklarımızın altına almamızı yani onlarla suç ortakları olmamızı istiyorlar. Yaradandan kaynaklanan en doğal insani haklarımıza sahip çıkan, Yaradanın verdiği en büyük nimete şükreden bir millet olarak, kendi vatanımızda bağımsız, özgür ve onurlu bir millet olarak yaşamaktan vaz geçmemizi istiyorlar. İşte bu nedenle, bağımsız ve onurlu bir millet olarak vatanımızda yaşama irademizi ve kararlılığımızı ifade eden düşünce sistemi olan milliyetçiliği sanki iğrenç ve aşağılık bir kavram olarak görmemizi istiyorlar. Böylece hem kendilerine, hem de patronları olan küresel firavuna, ömür boyu kul köle olmamızı istiyorlar; hatta patronları böyle emretti diye, kimliğimizden bile vazgeçmemizi istiyorlar. İşte bu nedenle, milliyetçiliğin ayaklar altına alınması konusu, aslında hem Türk milletinin, hem de firavunun ve işbirlikçilerinin bu topraklardaki geleceğini belirleyen temel bir konu. *** Milliyetçilik, elbette ilahi bir kavram değil, din değil, tabu değil, tarihselliği olan beşeri bir kavram; dolayısıyla kavramın içini nasıl doldurduğunuz çok önemli. Müminler bu kavramın içini doldururken en başta, yaratılıştan gelen temel insani değerlerden ve Kuran'dan esinlenirler. Kendi dilimize, kültürümüze ve milli kimliğimize sahip çıkmak, emperyalist saldırganlığa karşı özenle korumak, diğer milletlerin dillerine ve milli kimliklerine de saygılı olmak, her şeyden önce, insanlığın farklı dil ve kimliklerde yaratılmasının Allah'ın ayetlerinden olduğu bildiren Kuran'a saygının gereğidir. Bizim milliyetçiliğimiz, paraya tapan burjuvazinin milliyetçiliği değil. Burjuvazinin batıdaki tarihsel açgözlülüğünün ideolojisi değil. süreçte geliştirdiği, ekonomi ve siyaset alanındaki Bizim milliyetçiliğimiz, aktif sıcak savaş halinde bile, başka milletlerin bayrağını saygıyla yerden kaldıran, başka milletlerin rızkında ve toprağında gözü olmayan, kendisine hak olarak sunulan rızkına ise firavunun musallat olmasına izin vermeyen bir milliyetçiliktir. Dünyanın tüm milletlerini Yaradandan dolayı kardeş gören, kardeşçe kucaklayan, diğer milletlerle sadece hayırda yarışan, yeri geldiğinde, kendisine karşı düşmanlık yapanları bile affetmesini bilen bir milliyetçiliktir. Bizim milliyetçiliğimiz, yüce dinimizin de izini taşıyan, milli kültürümüzün ürünü, halkımızın, milletimizin ve cumhuriyetimizin milliyetçiliğidir; milletçe benimsediğimiz değerler içinde yüce bir değerdir ve tüm diğer milli değerlerimizi de koruyan nitelikte bir milli değerdir. Burjuvazinin, hem kendi pazarına hakim olmak hem de gözüne kestirdiği başka pazarlara musallat olmak amacını ifade eden etnik veya coğrafi temelde, batılı anlamda bir milliyetçilik olsaydı, en azından bu ideolojiyi temsil eden bir burjuvazi görmemiz gerekirdi. Oysa ülkemizde, burjuva milliyetçiliğinin sahibi olmaya aday bir milli burjuvazi acaba cumhuriyet tarihi boyunca hiç olmuş mudur, yoksa başından itibaren işbirlikçi midir, konusu tartışmalıdır. 82 Hak Din ve Millet Cumhuriyet kurulduğunda, sermaye sahibi ne kadar gayrimüslim varsa, ülkeyi terketmişti. Yoksul halkımızın rızkını kullanarak, özel girişim erbabına kamunun kıt kaynaklarını aktaran devlet, adeta saksıda burjuvazi üretmeye koyulmuştu. Devletin beslediği burjuvazi ise, yumurtadan çıkmış ama kabuğunu beğenmeyen civciv misali, dünya savaşı dönemindeki konjonktürel belirsizliklerden de yararlanarak ilk fırsatta emperyalizm ile işbirliğine giderek "milli" sıfatını hak etmediğini kanıtlamıştır: cehenneme kadar yolu var. 40'lı yıllardan itibaren geliştirilen birtakım milliyetçi akımlar, işte bu nedenle, etnik milliyetçi nitelikte olan ancak "milli" nitelikte olamayan, aksine emperyalizm ile işbirliği ilişkilerinin ürünü olan ideolojilerdir. Oysa cumhuriyetin milliyetçiliği, cumhuriyeti kuran halkın, yani Türk milletinin milliyetçiliği, emperyalizm ile işbirliği temelinde olmak şöyle dursun, emperyalizme karşı mücadele temelinde yapılanmış bir milliyetçiliktir. Milliyetçilik veya ulusalcılık, vatanseverlik veya yurtseverlik, adını ne koyarsanız koyun; emperyalizmin dayattığı kafa karıştırıcı kalıplara ve terimlere takılmadan, küresel firavuna karşı mücadelede en etkin silahımız olan ve emperyalizme karşı mücadelenin ruhu ve ideolojisi olan milliyetçiliğe kıskançlıkla sahip çıkmalı, firavunun askerlerinin ağzında hırpalanmasına izin vermemeliyiz. Hak'ka tapan milletin, kendisine bahşedilen en büyük nimet olan vatan için Hak'ka şükretmesinin ifadesi olan, hakların ve şükürün düşünceye dökülmüş hali olan milliyetçiliğin ayaklar altına alınması demek, bir sonraki adımda vatanın ve milletin tüm değerlerinin ayaklar altına alınması demektir. İşte bu milliyetçiliği ayaklar altına alarak, küresel firavuna karşı bağımsızlığımızı savunmanın ideolojisi, mücadelede kararlılığımızın ifadesi olan düşünceden ve iradeden yoksun kalmamız isteniyor. Yağma yok! Hakkıdır Hak'ka tapan milletimin istiklal ! 83 Hak Din ve Laiklik Hak Din ve Laiklik Laiklik Ezberleri Seksenli yıllar, 12 eylül sonrası, Güney Afrika'da ırkçı apartheid rejimine karşı isyanın alevlendiği dönem. Atatürk'ün adını bile anmaması gereken, hani o firavunun Nato'sunun malum çavuşlarının, sanki çok lazımmış gibi, Mandela'ya Atatürk ödülü vermelerinden kısa bir süre öncesi; yol kenarında siyah rahip Bishop Tutu yanlısı bir grup Güney Afrikalı siyah ve beyaz karışık hristiyan aktivist, ırkçı sisteme karşı gösteri yapmakta. Güney Afrika'da yatırımı olan Avrupa'lı beyazların, açığa vurmaktan utandıkları gizli bir direnç ile ırkçılığa karşı mücadeleyi karalamaya çalıştıkları yıllar. Firavunun medyasının kamerası ve muhabiri gruba yaklaşıyor, uzun düz sarı saçlı, orta yaşlı beyaz hristiyan bir kadına, cevabı içinde taşıyan bir soru yöneltiyor; "madem dindarsınız, gidin kilisenizde oynayın" anlamında eleştirel bir ses tonuyla "iyi de sizin bu yaptığınız politika değil mi?" diye soruyor. Hristiyan kadın, duruşundan emin, sakin ve tane tane yanıtlıyor: "Ama din zaten politika değil midir?" Ekranda bu diyalogu izleyen yurdum insanı tabii hayretler içinde kalıyor: Nasıl olur, biz bu laikliği hristiyanlardan öğrenmişken, bak şimdi onlar neler söylüyor? Ya bilmiyor, cahil; ya da laikliğin ne olduğunu unutmuş olmalı! Batılılar gelsinler de bizden laiklik öğrensinler! Bu tür tepkilerin pek fazla ömrü yok; yurdum insanı dönüp kendine bakıyor, yakın tarihini, sistemini ve paradigmalarını sorguluyor, nihayet emperyalizmin kurgulayıp bize dayattığı laiklik ezberi bozuluyor. Feodalite ve monarşi ile müttefik olup halkına ve insanlığa ihanet eden kiliseye haddinin bildirilmesinin sistemi olan ve burjuvazi ile aydınların önderlik ettiği aydınlanma çağında filizlenen, batı medeniyetinin bağrında doğan “batı tipi laiklik” bize ne kadar uyar, nasıl ve hangi bağlamda uyar, sorularının yanıtı aranıyor. Bizim tarihsel sürecimizde burjuva demokratik devrim nasıl gelişti ki, aynı laiklik ilkesini alıp kopyalayıp, kendi sistemimize yapıştıralım? Bizdeki dinciliğin ilacı ne? Bizim yobazlarımız, hurafecilerimiz kimin, hangi küresel güçlerin müttefiki? Kimin müttefiki sorusunu geçiniz; asıl soru, dinciler kimin çocuğu, kimin ürünü? Bizim dincileri ta en başından itibaren kimler örgütledi, kimler destekledi ve finanse etti? "Altı oktan biridir, sahip çıkalım" yaklaşımıyla, yalın kılıç ileri atılarak, birilerinin ezberlettiği şekliyle laikliği savunmak, emperyalizme karşı bağımsızlığı, özgürlüğü, milli değerleri savunmak gibi değil; üstelik bizdeki ile batıdaki, zaten aynı şey değil. Herşeyi inceleyerek, araştırarak, düşünerek, tartışarak, sorgulayarak, çözümleyerek, bilimsel bir yaklaşımla ele almak zorunda değil miyiz? En azından geçmiş 75 yılı bir masaya yatırsak ve emperyalizmin bizi hangi yumuşak karnımızdan avladığını bir değerlendirsek, neler yapmamız ve neler yapmamamız gerektiğini göreceğiz. Laf kalabalığıyla gargaraya getirilip bize dayatılan paradigmaların entellektüel bilimsel analizinden de önce, sakince arkamıza yaslanıp, kimin işine yaradığına şöyle bir baksak bile uyarıcı bir etki yapacak ve ezberlerimizi bozmamıza yeterince katkı sağlayacaktır. 84 Hak Din ve Laiklik Peki bu ezberin bozulması hangi açılardan önemlidir? Her şeyden önce dinini doğru yaşamak isteyen müminler için olmazsa olmaz önemdedir. Dosdoğru yoldan milim sapmaya hoşgörü gösterilemez; çünkü her sapma bizi nihayetinde yanlış yola, şeytanın safına götürür. Bu noktayı, ideolojik duruluk, netlik ve doğruluk bağlamında görebiliriz. İkinci olarak ise, laikliğin ana konusu olan din, binyıllar boyu istisnasız her ülkenin, her neslin firavunları tarafından halkları etkisizleştirmek, uyuşturmak ve istediği gibi yönetmek için kullandıkları bir toplumsal kurumdur. Günümüzde de öyle ve ülkemizde de öyle. Bunu bilip dururken, nasıl olur da bu alanda emperyalizmin istediği gibi at oynatmasına izin verebiliriz? Hani, emperyalizm kendi projelerinde kullanacağı keriz arıyor ya, o keriz, biz miyiz? Birileri bize bu aklı vermeye kalkıyorsa, ya kendisi gerçekten kerizin tekidir, ya da bizi keriz yerine koymaya kalkan bir ajandır, diye düşünmek gerekir. Bir din düşünün ki, kendisini tanımlarken firavunlara karşı mücadeleyi neredeyse olmak veya olmamak düzeyinde bir önemle ilk sıralara yazmış; ve işte bu din, firavuna karşı mücadele edenlerin en güçlü silahı olabilecekken, bir anda birisi çıkıyor ve "bilim ve çağdaşlık adına" bu silahı kullanmayalım diyor. Gerçekten de, ilginç değil mi? Sormak gerek, eğer sen gerçekten firavuna karşı mücadele ediyorsan, bu silahı nasıl olur da kullanmazsın? İnsan inanmasa bile, inanmaya inanmaya gene de benimser ve kullanır da, firavunu bir an önce alaşağı etmeye gayret eder. Peki, gerekçe neymiş? Din eşittir hurafe imiş; çağdışı, yobaz, gerici unsurların at oynattığı bir alan imiş, halkı kandırıyor ve sömürüyorlarmış ve bunlar zaten emperyalizmin işbirlikçisi imiş. Ne diyelim; bunca doğrudan nasıl bir yanlışın çıktığı, uzman bilim adamlarının incelemesi gereken bir vaka ! Batıdan kopyalayıp yapıştırdığımız laiklik ilkesinin gereği olarak, cumhuriyetin aydınlarının halkla ilişkilerinde bu alana girmemeleri, hakla bilim ve bilinç götürerek hurafenin gücü ve etkisiyle mücadele etmeleri öğütleniyor ve bu önemli "politik" alanı küresel firavuna ve işbirlikçilerine terk etmemiz isteniyor. Hem de, sarıldıkları o laiklik ilkesi, zaten dinin ilkelerinde en güzel biçimde yer almasına rağmen.Tuzağa bakarmısınız? Yaşar Nuri hoca ve Zekeriya Beyaz hoca başta olmak üzere, birçok çağdaş ilahiyatçının konuya ilişkin kitaplarında laiklik ve İslam konusundaki gerçekler okunup incelenebilir ve bir an önce incelenmelidir. Her şeyden önce, emperyalizme karşı ülkesinin bağımsızlığı için kelleyi koltuğa almış mücadele eden bir yurtseverin, basit bir swot analizi bile yapmaksızın kendini riske atması düşünülemez. İlk bakışta net olarak görecektir ki, firavun ve işbirlikçileri din alanına kıskançlıkla sahip çıkmakta, türlü cazgırlıklarla bu alanı kimseye bırakmamakta ve iktidarlarının devamı için dini etkin biçimde kullanmayı elzem görmektedirler. Bu tespit bile, yurtseverlerin din alanında mevzilenmeleri için yeterli bir nedendir. Ne var ki, dost görünen birileri bunu sürekli engellemektedirler. Firavunun dinine, hurafe dinine, kula kulluk dinine karşı savaşmak yerine, yıllardır dini alanı neredeyse tümüyle inkar etmek, yok saymak veya görmezden gelmek gibi, son tahlilde yüzde yüz firavunun işine gelen bir tutum benimsetilmeye çalışılmış ve doğrusu başarılmıştır. Eğer birisi din konusunda bir şey söylemeye kalkarsa, eyvah! Önce dinciler kendisini hesaba çekiyor ve sanki bir yetkileri varmış gibi, din konusunda konuşma ehiliyetini sorguluyor; ardından da diğerleri sahne alıyor ve suçlayarak, küçümseyip alay ederek, fikrini beyan edeni ettiğine edeceğine pişman ediyorlar. 85 Hak Din ve Laiklik Görüyoruz ki, emperyalizm sokakları paylaştırmış: din sokağında firavunun dincilerinin borusu ötüyor ve başkasına söz hakkı tanımıyorlar; aynı şekilde bilim sokağında da, yurtseverlerin sokağında da, özgürlükler sokağında da, emek sokağında da, Atatürk bulvarında da, velhasıl memleketin tüm diğer sokaklarında da gene firavunun ezberlerini geveleyenler başkalarına söz hakkı tanımadıklarından, İslam'ın hak ve eşitlik ilkeleri ile yurtseverlik, aydınlanma, çağdaşlık ve uygarlık ülkülerinin birleştirmek isteyenler çok yönlü bir kurgunun çapraz ateşi altında gereğince mücadele edemiyorlar. Bu bir mücadeledir, kendi kulvarında ve kendi kurallarıyla yürütülüyor. Emperyalizmin kurguladığı oyunun gereğini yerine getirmek suretiyle, hayati önemdeki bu mücadele cephesinde yer almamak, cepheyi terketmek, birilerince zafer gibi pazarlanıyor, alkışlanıyor ve kutsanıyor. Bu "politika" kesinlikle firavunun ve işbirlikçilerinin tasarlayıp uygulamaya koyduğu bir politikadır. Ne bilim ile ne aydınlanma paradigmalarıyla bir ilgisi yoktur. Laiklik ilkesi de dahil tüm politik ilke ve yaklaşımlar, tüm kurallar ve yasalar, firavunun ve işbirlikçi burjuvazinin kendi iktidarına hizmet amacıyla ilan ettikleri ve işlerine geldiği anda inkar edecekleri ilke ve yasalardır. Firavunun iktidarını daha kolay veya daha uzun süre sürdürmesini amaçlayan üstyapı kurumları, haklar ve özgürlükler için mücadele eden emekçi halkı ve yurtseverleri asla bağlamaz. Hele ki, emperyalizme karşı mücadeleyi zaafa uğratmak üzere kurgulanmış ve dayatılmış olan paradigmaların ise, canları cehenneme. 86 Hadis ve Tevhid Hadis ve Tevhid Nebiye atf ile binlerce herze uydurdun Yıktın dini mübini yeni bir din kurdun M.Akif Yıllar önce bir İngiliz yazarın Türkiye üzerine yazmış olduğu Blue Guide adlı kitapta dikkatimi çekmişti: Dünyanın en büyük ve en görkemli ikinci antik kütüphanesi olan Bergama kütüphanesini tanıtırken, söz Mısır'a ve İskenderiye'deki en büyük kütüphaneye gelmiş ve yazar, yeri gelmişken İslam'a da bir pislik atma fırsatını kaçırmayarak, İskenderiye'deki tüm antik kitapların Halife Ömer tarafından, "Allah'ın kitabı varken başka kitaba gerek yok" gerekçesiyle hamamlarda yakıldığını iddia etmişti. İskenderiye’nin antik kitapları hakkındaki rivayetler bir yana, yıllar sonra öğrendim ki gerçek, pek de yazarın iddia ettiği gibi değil. Halife Ömer aslında antik kütüphanenin kitaplarını değil, Muhammed peygambere atfedilen hadisleri yaktırmıştı. Peki hangi gerekçeye dayanarak? İslamın ilkelerine ve Muhammed peygamberin vasiyetine dayanarak. Çünkü Muhammed peygamber de, dinin kaynağı olarak değerlendirilme kaygısı nedeniyle, kendi sözlerinin kayda geçirilmesine karşı köklü bir önlem olarak, hadisleri toplatıp yaktırmıştı. Peygamberin sünnetini, yani yolunu, yöntemini izleyenlerin doğal olarak yapması gereken aynen Muhammed peygamberin bu tavrını göstermek değil midir? Ne zaman ki bir söz, peygamberin hadisi diye ortaya sürülürse, o söze karşı peygamberin aldığı tavrın aynısını almak gerekmez mi? Kendilerini ehli-sünnet olarak tanımlayanların aynen peygamber gibi, hadisleri yok etmeye çalışması, en azından reddetmesi gerekmez mi? Aynen Halife Ömer'in örneğini izlemek yerine tam tersini yapmak ve nebiye ait olduğu iddia edilen sözleri kutsamak, "hadisler" hakkında kitaplar okumak, kitaplar yazmak, kitaplar yayınlamak sünnet ile nasıl ilişkilendirilebilir, nasıl bağdaştırılabilir? Ne adına olursa olsun, “hadisleri kutsamak” aslında sünneti inkar ve hatta sünnete karşı savaş değil de nedir? Sünneti izlediğini iddia eden hadisçiler gerçekten de, Muhammed peygamberin dediğinin tam tersini yapıyorlar. Peygamberin sağlığında başlayan hadis uydurma (rivayet etme) geleneğinin kaynağı, peygamberin can düşmanı, Kuran'daki İslami ilkelerin can düşmanı olan Mekke müşriklerinin, Kuran mesajına dair kafa bulandırmak, Kuran ayetlerine alternatif olarak kendi tezlerini öne çıkarmak amaç ve niyetine yönelik gayretlerdir. Çünkü Kuran'daki ilkeler, müşriklerin saltanatını ebediyyen ortadan kaldıran, yoksulları ve köleleri onlarla eşit konuma getiren, hakça ve eşitlikçi ilkelerdi. Mallarını mülklerini korumak için yapmayacakları ihanet, etmeyecekleri iftira yoktu. Yıllarca savaşmışlar ama sonunda askeri bakımdan da, siyasi ve toplumsal bakımdan da yenilmişlerdi; ve son anda can korkusuyla "elhamdilüllah müslümanız" diyerek canlarını kurtarmışlardı. Şimdi ne yapsalar da kaybettiklerinin hiç olmazsa bir kısmının geri alabilseler diye her yolu denemeye hazırdılar. Hadis rivayet etme yöntemiyle ayetlerin etkisiz kılınması, müşrikler tarafından en etkili ve en risksiz yöntem olarak benimsendi. 87 Hadis ve Tevhid Hadis rivayet etmek, aynen CIA'nin taktiğine benzer; şeytan asla karşına çıkıp seninle mertçe savaşmaz, dost gibi yanına yanaşır, senden gibi görünür ama zaman içinde saptırır; her fırsatta doğrultunu biraz değiştirir ve sonunda tamamen yoldan çıkarır. Peygamberin söylediği bir sözün yanına, yanlış anlaşılacak ve mesajı çarpıtacak şekilde, söylemediği bir söz daha eklenir, peygambere atfedilir, böylece dine yeni bir kaynak eklenmiş olur. Bu kadar basit! Allah'ın ışığını ağızlarıyla söndürmek başka nasıl olur ki? Kitabı kendi elleriyle yazmak başka nasıl olur ki? Aynen günümüzdeki basın yoluyla uygulanan iftira kampanyalarına benzer. Çamur at izi kalsın, sonra biraz daha çamur at; çamurların izleri yavaş yavaş toplum tarafından benimsenerek, kanıksanır, kabul görür ve nihayet toplumsal yaşamın bir parçası olarak maddi bir güç haline gelir. Hadis üretimi, müşriklerin zengin sofralarına davet edilenlere, haram hediyeler karşılığında "hadi bize peygamberden bir hadis rivayet et" ricaları ile başlayan süreç, zamanla çoklukla yahudi dönmelerinin uydurduğu, aslında yahudi mitolojisine veya Ortadoğu örfüne ait hurafe ve söylemlerin İslamın peygamberine atfedilerek yayılması ve İslam'ın ilkesi gibi benimsetilmesi mekanizmasıdır. Peygamber kendi döneminde uydurulan ve yazıya geçirilen hadislere karşı sert önlemler alarak, toplatıp yaktırmış, ancak ölümünden sonra dört halife döneminde, özellikle müşriklerin yakını ve akrabası halife Osman döneminde hadis rivayeti adeti yeniden hortlamıştır. Kaybettikleri iktidarı ve saltanatı geri kazanmak adına, yoksulların ve kölelerin haklarını koruyan İslami ilkelerin yozlaştırılarak yeniden Ortadoğu örfünün egemen kılınması amacıyla, yüzlerce hadis uydurulmuştur. Halife Ömerin de aynen peygamberin sünnetine uyarak toplatıp yaktırmasına karşılık, İslam düşmanlarının entrikalarıyla Halife Ömer'in, onun ardından da Halife Ali'nin de katledilmesi ile birlikte nihayet müşrik Muaviye'nin Emevi saltanatı resmen başlamış, ondan sonra da hadislerin önünde hiçbir engel kalmamıştır. Bir kaç yüzyıl içinde ipin ucu iyice kaçmış; uydurulan sözlerin sayısı milyonlarla ifade edilir hale gelince, sadeleştirme amacıyla, hadislerin "sahih" olup olmadığına dair "ilmi yöntem"ler dahi geliştirilmiş. Bugün artık kitapçılarda, peygamberin sözü olduğundan güya "emin" olunan 40-50 hadisten ibaret "sahih hadis" kitapları görebilirsiniz. Hadisler konusunda gösterilen yaklaşımlara baktığımızda, belirgin biçimde farklılaşan tavırlar şöyle sınıflandırılabilir: 1- en başta, önüne konulan her yemi yutanlar; "Peygamber efendimiz şöyle buyurdu" diye başlaması kaydıyla, hadis diye sunulan her söze inanan saflar. 2- Her söze inanacak kadar saf olmayıp, sadece işlerine gelen sözlere inananlar; "sahih hadis" meraklısı sözde akıllılar. Bu iki grup da, bilerek veya bilmeyerek, Allah'ın dini olan İslam'ı değil, Ortadoğu örfü kaynaklı, Emevi döneminde uydurulan ve peygambere atfedilen hadislere dayanan bir başka dini izlemektedirler. Milli şairimiz Mehmet Akif aşağıdaki çarpıcı dizeleriyle, "açık ve net olan ve üzerinde hiçbir kuşku bulunmayan dini yıkıp yeni bir din kurma amacıyla, uydurdukları herzeleri peygambere atfettiklerini" şiirsel uslup ile çok güzel ifade etmiş. Nebiye atf ile binlerce herze uydurdun, Yıktın din-i mübini, yeni bir din kurdun. 88 Hadis ve Tevhid 3- Uydurma hadisler konusunda gerçeği bilen ancak birtakım nedenlerle reddetmeyenler veya reddedemeyenler; Muhammed peygambere saygıları nedeniyle hadisler konusunda duyarlı olan kitlenin duygularını incitmemek adına, veya kendilerini "ehli-sünnet" olarak tanımlayan kesimin baskısını üzerlerinde hissederek, sünneti reddetmekle veya peygambere saygısızlık etmekle itham edilmekten çekinerek, veya yanlış anlaşılmamak adına, kendilerince geçerli bir nedenle, zaman zaman ama oldukça seçici bir yaklaşımla hadislere atıf yapanlar. Bu kesimden olan ve Kuran'a ve tevhid dinine bağlılıklarından asla kuşku olmayan birçok değerli hocamız, bizi İslam konusunda yıllardır aydınlatmakta olan çok değerli ilahiyatçılarımız ve yazarlarımız, İslam'ın temel kaynağının Kuran olduğunu belirterek, hadis olduğu iddia edilen sözlerin Kuran'a aykırı olup olmadığına bakılması gerektiğini savunmaktadırlar. Dolayısıyla peygamber sözü olup olmadığı kesin olarak belli olmasa da, kanıtlanamasa da, eğer Kuran'a aykırı değilse, ve tarihsel kaynaklarda peygamberin söylediğine dair bilgiler varsa, hadis olarak kabul edilmesinde sakınca olmadığı yaklaşımını ortaya koymaktadırlar. Biz, bu görüşü savunan saygıdeğer hocalarımıza katılmıyoruz. 4- hadisleri tümüyle ve kategorik olarak reddedenler; Yani, tarihte herhangi bir kişi Kuran'ın özüne aykırı olmayan herhangi bir söz söylemişse ve bir diğeri de, duyduğu bu sözün peygamberin sözü olduğunu iddia etmiş ise; biz de böylesi, ilahi bir nitelikten yoksun, şüphe barındıran ve beşeri bir sürecin ürünü olan bir sözün "peygamber hadis"i olup olmadığı ile meşgul olacağız, öyle mi? Tarih boyunca milyarlarca insan değerli zamanlarını, zararsız dahi olsa, bu gereksiz işlere neden harcasın ki? Kaldı ki, hadis uydurma faaliyetleri boşuna yapılmıyor; Kuran'ın ayetlerini hükümden düşürmek, neshetmek, Kuran'ın mesajına aykırı biçimde yorumlamak gibi şeytanca niyetleri gerçekleştirmek amacıyla yapılıyor. Atasözü olarak kabul ve ilan edilse belki hiçbir sakıncası olmayacak bir söz, peygamber sözü olarak ilan edildiğinde sonuçları ister istemez çok farklı oluyor; beşerin sözü ama kutsal bir kılıf içinde paketlenmiş oluyor. Doğru da anlaşılsa, yanlış da anlaşılsa bireylerin ve kitlelerin denetim altına alınmasında kullanılıyor. Bir söze katılırız veya katılmayız, tarihin içinden veciz bir söz olarak atıfta bulunabiliriz, ama ona "iman" etmek gibi bir yükümlülüğün dayatılmasına isyan ederiz, hatta dinleştirilmek üzere uydurulan ve dayatılan bir söze isyanı, dinin gereği ve Kuran'ın emri sayarız. Kuranın ve sünnetin açık delilleri ışığında, 1400 yıl öncesine ait olan ve korunmayan bir dizi kaynağa dayanarak hadis diye önümüze getirilen sözlerin kategorik olarak reddedilmesini savunmakta ve İslam dininin gereği ve emri olarak görmekteyiz. Bir çok sözü yazıya geçirilmiş, basılmış, yayınlanmış, bazılarına dair sesli ve görüntülü kayıtlar ortada dururken bile, bazı dergilerde Atatürk'ün bazı sözlerini okuduğunuzda "acaba" dediğiniz olmuyor mu? Atatürk bunu der mi..? Benim bildiğim Atatürk bu sözü söylemiş olabilir mi..? Söylemişse bile acaba hangi koşullarda, hangi bağlamda söylemiş olabilir..? Üzerinden daha yüz yıl dahi geçmemiş olduğu halde bu gibi soruları içinizden geçirdiğiniz olmuyor mu? Sosyalistlerden liberallere, Nato'culardan muhafazakarlara kadar çok geniş bir siyasi yelpazeye yayılan kamuoyunun ve Atatürk'e şükran duygularıyla bağlı büyük bir çoğunluğun Atatürk'e sahiplenip bir taraflara çekiştirdiğini bilen bir Atatürkçü olarak, çeşitli eserlerde Atatük'e atfedilen sözleri kuşkuyla karşıladığım oluyor, ne yazık ki. Kaldı ki, nihayet Atatürk de bir beşerdir ve sözleri kendi görüşleridir, Atatürk'ün sözü olduğuna hiç kuşku olmasa dahi, sözüne katılan da olur, katılmayan da. 89 Hadis ve Tevhid Peki 1400 yıl geriye giden ve yazılı, basılı veya sesli veya görüntülü herhangi bir bir kayıt olmayan, Peygambere ait olduğuna dair açık, net ve kuşkuya yer bırakmayan herhangi bir kanıt taşımayan sözler hakkında ne demeli. Anadolu folklorünün en değerli hazinelerinden biri de, civar coğrafyalarda bile izlerine rastlanan ünlü bir karakter olan Nasreddin Hoca'dır. Nasreddin hoca fıkraları sadece eğlendirmek amaçlı değil, eğlendirirken düşündürmek, dikkat çekmek, eğitmek, öğretmek amaçlı folklorik bilgi hazineleridir. Aynı zamanda Nasreddin Hoca, tıpkı günümüzde bir çok anonim fıkranın Karadenizli Temel karakterine atfedilmesi misali, yüzyıllar boyunca anonimleşen gelenek, kültür ve folklor içinde, beğenilen bir takım sözlerin nasıl saygın bir kişiliğe atfedilebileceğine dair çarpıcı bir örnektir. Nasreddin Hoca'nın Akşehir'de türbesi vardır ama Sivrihisar'lı olduğu da iddia edilir. Üzerinden 1400 değil onun yarısı kadar bir süre geçmiş olmasına rağmen ve kendi coğrafyamızın bir unsuru olmasına rağmen, daha kimliği ve yeri hakkında bile net bilgi sahibi olamadığımız gerçeğine dikkat edersek, bizzat Nasreddin Hoca kaynaklı olmayan, onun deneyimini yansıtmayan birçok olayın, veya onun ağzından çıkmayan birçok sözün yüzyıllar boyunca nasıl Hoca'ya atfedildiğini göz önüne alırsak, çok daha eski ve daha uzak, ilkel bir coğrafyada uydurulan bir çok geleneksel ve anonim sözün nasıl Muhammed Peygambere atfedildiğini anlamakta zorluk çekmeyiz. *** Kuran'da hadis konusu çeşitli ayetlerde vurgulanmış ve müminler uyarılmıştır. Allah bir, Dini de bir. M. Akif'in dediği gibi, içinde kuşku barındırmayan apaçık tevhid dinini, kime ait olduğu asla belli olmayacak beşeri sözlerle yıkıp yeni bir din kurmaya kalkacaklara karşı, Kuran ayetlerinde gerekli uyarılar mevcuttur. İslam dininde Hadis'e iman diye bir koşul, söz konusu bile değildir; hatta tam tersi geçerlidir. Hak Söz dururken "başka söz mü (başka hadis mi) arıyorlar" ifadesiyle müşriklerin eleştirildiği, kınandığı Kitap açısından, "hadislere iman" sözü bile bir şirk ifadesidir; şirkin bedeli de sonsuza kadar ateştir. Kuran'ın bu uyarısına uymayıp hadis peşinde koşanların akibeti, peygamber sözü sandıkları Ebu Cehil sözlerinin peşinde ateşe yürümekten başka bir şey olamaz. Hadisler konusunda Muhammed peygamberin ve Halife Ömer'in ortaya koymuş olduğu örnek ve kararlı tavır, Hak Din'in tevhid ilkesinin ve sünnetin gereğidir. 90 Tesettür Tesettür Tesettür ve Takva Giysisi Yakın geçmişimizde çok tartışılan ve bilinçli bir şekilde siyasi nitelik kazandırılarak tırmandırılan "tesettür" sorunu, son kırk yılın en popüler politik konusu olarak gerek kitaplarda, gerekse medyada, makalelerle, tv programlarıyla fazlasıyla işlendi. Başörtüsü kullanmayanın cennete gidemeyeceğini söylemleriyle, saçının teli görünse cehennemde yanacağı iddiası ile kadınları, genç kızları yıllarca korkutanlar bile sonunda Kuran'ın açık ifadeleri karşısında, başörtüsünün dinin gereği olmadığını "küçük harflerle" de olsa itiraf ettiler ama neye yarar; kırk yıl durmaksızın sürdürdükleri "baş örtüsü zulmü" tezi ile öne sürülen "masum" talepler, önce dincileri iktidara taşıdı, sonra da siyonist-haçlılarla girilen askeri ve siyasi ittifak ilişkileri yoluyla, ülkenin ve bölgenin kaderini değiştirdi. Herşeyden önce şunu net biçimde koyalım: "saçının teli bile görünmeyecek, yoksa cehennemlik olursun" şeklinde ne bir ayet, ne de bir hadis yoktur ve asla olamaz! Bu ifade açıkça şirktir; Kuran'da Yahudi ve Hristiyanların eleştirildiği ayetlerde geçen "kitabı kendi elleriyle yazmak" fiilidir. Başı açık kadınları cehennemlik ilan edenler, Kuran'dan anladıklarımız çerçevesinde, Allah'ın asla affetmeyeceğine dair söz verdiği şirk suçu işlemektedirler ve karşılığı da "cehennemde sonsuza kadar kalmak"tır. Peki bu süreçte, yurttaşlarımızın yüzde kaçı, acaba işin doğrusu nedir diye Kuran'ı açıp okudu, yüzde kaçı sadece bir ayetin bir tek mealiyle yetindi, yüzde kaçı konuyla ilişkili çeşitli ayetlerin farklı çevirilerini toplayıp üzerinde düşüne düşüne okuyarak kanaat sahibi olma erdem ve onuruna erişebildi. İşin gerçeği, konunun özü şudur: ilahi metinde örtünme konusu, kadınların göğüsleri cinsel organ kapsamında tanımlanarak, en genel anlamda cinsel organların örtülmesine ilişkili emirler bağlamında yer almıştır. Emir göğüslerin örtülmesidir, başın örtülmesi değildir. Kuran elbette belirli bir zamana ve belirli bir topluma indirilmiştir, başka türlü olması da zaten düşünülemez; bu bağlamda Kuran mesajlarının elbette toplumsal ve tarihsel yönü vardır ancak, mesajın kendisi evrenseldir ve tesettür konusundaki ayetlerde tarihsel mesajların içindeki evrensel ilkeleri çok açık ve net biçimde okumak mümkündür. Kuran'daki ayetler "baş ortüsü takın" demiyor, "başörtünüzü göğüslerinizin üzerine salın" diyor; yani iklimin sıcak, güneşin yakıcı ve gün boyu tepede olduğu bir coğrafyada, yani doğal koşulların ve iklimin gereği olarak, geleneksel bir örtü ile başların zaten örtüldüğü ancak göğüslerin salına salına açık gezildiği bir topluma, "göğüslerinizi kapatın" emri veriliyor. Bu ifadeyi hayretle karşılayanlara, günümüzde bile, günlük geleneksel standart giyim formatında kadınların göğüslerinin örtülmesinin söz konusu olmadığı birçok sıcak Afrika veya Okyanusya ülkesindeki ilkel toplumlara ilişkin basında yer alan veya basit bir internette aramasında dökülecek olan sayısız resim, video ve belgesel ile konuyu araştırmalarını önerelim. Günümüz dünyasında bile, ilkel, geleneksel yaşam tarzının hüküm sürdüğü bir çok sıcak ülkede, iklim nedeniyle göğüslerin açık olduğunu düşünürsek, binlerce yıl öncesinin Ortadoğu toplumunda da gene aynı etmenler nedeniyle göğüslerin örtülmemesini anlamakta zorluk çekmeyiz. Ancak bu sıcak ülkelerin bazılarında, özellikle sıcak ama nemli Afrika ülkelerinde, ağaç ve ormanların bol gölge imkanları sunması sayesinde başı güneşten korumak amaçlı baş örtüsü gereğinin ve geleneğinin olmadığını, buna karşılık, kurak ve yeşili kıt, dolayısıyla gölgesi kıt olan Ortadoğu çöllerindeki, doğal koşulların güneşe karşı korunmayı zorunlu kıldığı belli ülkelerde ise yaygın olarak baş örtüsü kullanımı görüldüğünü tespit edebilir, bu bağlamda başörtüsü geleneğinin doğal ve ilkimsel koşullar çerçevesindeki kökenlerini de anlayabiliriz. Ayette geçen "süs" teriminin alelade "ziynet eşyaları" anlamında değil, kadın bedeninin süsleri yani "göğüs" anlamına geldiği, Kuran'da geçen ve "kadınların ayaklarını yere vurarak ziynetlerini dışa vurmamalarını" isteyen başka bir ifadeden net olarak çıkarılabilir. 91 Tesettür Peki, ilgili ayetlerden, "iklimin baş örtüsünü gerektirmediği bir ülkede başın örtülmesine gerek olmadığını" anlayabilirmiyiz? Elbette anlayabiliriz, çünkü zaten emirde, özellikle başın örtülmesi diye bir ifade söz konusu bile değil. Hatta bu emrin arka planında da, "göğüslerinizi örtün ki cennete giresiniz" ifadesi de yok, "örtün ki müslüman olduğunuz bilinsin, ve bilinmemekten ötürü tacize uğramayasınız" mesajı çok açık ve net. Evrensel bir emir olmadığı, fazlasıyla sosyal koşullara ve algılara yönelik bir mesaj olduğu açıkça okunabiliyor. Peki bu ifadelerden, eğer tacize uğrama ortamı söz konusu değilse, göğüslerin kapatılma zorunluluğunun bile olmadığını anlayabilirmiyiz? Halep oradaysa arşın burada; bir de bu açıdan bakarak buyurun bir kez daha okuyalım. Farklı meallerden, çapraz okuyup karşılaştırarak akıl ve mantık ölçüleri dahilinde ayetlerin anlamını çözümlersek, evrensel mesajın ne olduğunu kolaylıkla görebiliriz. Böylece Kuran'ı herkesin kolaylıkla anlayabileceğine, herhangi bir dilde okunabileceğine ve anlaşılmak üzere iletilmiş bir evrensel mesaj olduğuna da bir kez daha tanıklık etmiş olur ve bir kez daha şükrederiz. Konuyla ilgili tüm ayetler birlikte dikkate alındığında, tacize uğrama ortamı veya cinsellik algısı söz konusu olmadığında hiç kimse için göğüslerin kapatılma zorunluluğunun dahi söz konusu olmadığını, örneğin bazı akrabalar sıralanarak bunların önünde göğüsleri açmanın günah olmadığı ve hatta adetten kesilmiş yaşlı kadınlar için kamusal alanda dahi zorunlu olmadığı, ancak gene de sakınmanın daha hayırlı olduğu, açıkça ifade ediliyor. Oysa bizdeki gelenek tam tersi işliyor, yaşlılar yaşlandıkça daha da kapanıyor. Çünkü bizim iklim ve coğrafyamızda ve yaşadığımız tarihsel süreç çerçevesinde, göğüslerin açık olması, iklim ve doğal koşullarla ilişkili değil; bu nedenle sosyal algı bağlamında bizde, göğüslerin örtülmesi konusu, cinsellikle ilişkilendiriliyor. Dincileri iktidara taşıyan onyıllar boyu, Kuran ifadelerindeki vatandaşlarımızın yüzde kaçı tarafından araştırıldı ve bilindi. bu gerçekler acaba Y. Nuri hoca, Z. Beyaz hoca gibi değerli ilahiyatçı hocalarımızın, TV kanallarında konuyu yıllarca tekrar tekrar anlatmalarına rağmen, vatandaşlarımızın yüzde kaçı hala başörtüsünün İslam'ın bir gereği olduğunu "sanıyor". Bugün itibariyle vatandaşlarımızın yüzde kaçı, "örtünme"den kastın cinsel organların örtülmesinden ibaret olduğunu ve plajda giyilen mayo ve bikininin bile bu "asgari" örtünme ölçülerine pekala uyduğunu biliyor? Bu bağlamda “medeni” dünyada, İslami ölçülerde örtünme ile sorunlu olan, sayıca sınırlı ve girişleri de sınırlı olan nudist klüpler haricinde bir örnek var mı? Asgari ölçütlerin üzerinde bir örtünme standardı, dünyanın neresine giderseniz gidin, zaten genellikle mevcut; dolayısıyla örtünme konusunu İslam'ın sorunu gibi gösterenler, acaba neyin peşinde? Küresel firavunun hangi planlarının uygulayıcıları? Bir buçuk milyarlık İslam dünyasının dış görünüm bakımından dünyanın geri kalan beş milyarlık nüfusundan ayrıştırılması gibi bir plan olabilir mi? Örneğin, müziğini çok sevdiğim Cat Stevens müslüman olmaya karar verdiğinde neden hem ismini hem de kıyafetini Arap'laştırsın ki; müslümanlıkla Arap giyim tarzının ne ilgisi olabilir ki? "Müslümanlık eşittir Araplaşmak" şeklinde dünyaya verdiği mesajın küresel firavunun politikalarına nasıl hizmet ettiğinin acaba bilincinde mi? Aynen ortaçağ toplumlarında olduğu gibi, filancanın baş örtüsü şu renk, demek ki yahudi, falancanın şapkası bu şekil, demek ki müslüman, veya hristiyan, budist gibi, bir takım katı görsel kurallar çerçevesinde her dinsel altkimliğin dış ortam giysileri tamınlanarak, 21. yüzyıl dünyasında görsel temelde bir ayrıştırma düzeni mi kurulmaya çalışılıyor? Küresel firavunun "örtünme mücahitleri", bundan başka hangi temel sorunların gözden kaçırılması işlevini yerine getirmekteler? 92 Tesettür Okumayan, özellikle de Kuran'ın emrettiği şekilde yani "düşüne düşüne" okumayan, elbette bilemez, düşünemez, anlayamaz; peki kabahat kimde? Anlatamayanlarda mı, anlamak istemeyenlerde mi? Yakın tarihimizin, bu alabildiğine siyasileşen ve dramatik siyasi sonuçları olan baş örtüsü sorunu, adeta "ben seni anlamasına anlıyorum ama inadına yanlış anlıyorum" diyen bir Temel fıkrası gibidir. Tesettür konusunda söylemektedirler. yıllardır yaygara yapanlar açıkça yalan söylemişlerdir ve Kuran'ı çarpıtmışlar ve böylece Allah'a iftira atmışlardır; Kuran'da olmayan tezlerini, Kuran'da varmış gibi ortaya atmışlar, böylece aklını kullanmayanları, bilgisizleri, cahilleri, önyargılıları ve Kuran'ı açıp okumayan, Kuran emir ve ayetlerini, sosyal ve siyasi çevrelerindeki kötü niyetli yalancılardan öğrenmeye kalkan zavallıları, gözlerinin içine baka baka yalan söyleyerek aldatmışlardır. Oysa, ülkemizde de, 20. ve 21. yüzyıllarda doğunun ve batının çağdaş ülkelerinin büyük kısmında da geçerli olan çağdaş toplumsal giyim normları, Kuran'ın ayetlerinde okuduğumuz asgari kapanma standartlarından çok daha "muhafazakar" olduğu bir gerçektir. Bizatihi ilim olan Kuran, beşbin yıllık Ortadoğu örfünün sözcülüğünü yapacak değil ya; tesettüre dair ortaçağ artığı tezlerin Kuran ayetleriyle desteklenmesi mümkün değildir. Ancak ayetleri çarpıtarak, kelimelerin anlamlarını kaydırarak, ayetteki anlamından farklı anlamlar kazandırarak, ek olarak bir de uydurma hadislerle destekleyerek, yetmedi, sözümona "İslam tarihi"nden saltanat dincisi birtakım kişilerin ilke ve yorumlarını da ekleyerek bir "dini emir" havası vermeye çalışıyorlar. Gizleyemezler, izledikleri o din, Allah'ın dini değil, kendi dinleridir. Beşbin yıllık ataerkil, putperest Ortadoğu geleneğinin temellerine dayanan, kula kulluk dinidir. Kadınların kapatılması, köle muamelesi görmesi, kendi erkek-egemen dinlerinin gereğidir. Aklını kullanmayanların üstüne pislik yağmasının daha güzel bir örneği olabilir miydi? Böylesi bir zillete düşenler, hiç olmazsa bundan sonra açıp okurlar ve ilgili ayetlerin gerçekten ne dediğini öğrenirler. Tesettür konusunda müminlerin, Allah'ın dininde başörtüsü emri olmadığını açıkça ifade etmeleri tevhid dinine ve Kuran'a sadakatin gereğidir; ancak bireysel tercihleri gereği kapanmak isteyenlere de saygılı olmaları, kapanmanın bir bireysel tercih olarak kalmasını sağlayabilecek, böylece türbanın siyasi simge olmaktan çıkarabilecek gerçekçi ve sağlıklı bir yöntemdir. Sakınma bağlamında baş örtüsünün tercih edilmesine hiç kimse bir şey diyemez. Ancak, bireysel tercih değil de inancı gereği kapanmak iddiası karşısında "hangi din?" sorusu sorulmalıdır. Çünkü müslümanlık iddiası ile "inancı gereği kapanmak" bahanesi, Kuran'a göre bağdaşmaz. Türbanın veya hurafe dininin bir takım simgelerini birer siyasi simgeye dönüştürülmesine ve cumhuriyete karşı kullanılmasına müminler izin veremez. Tesettür konusuyla ilgili bir diğer konu olan cinselliğin metalaştırılmasının, yalnızca hayat kadınlarını ve erkeklerini ilgilendiren bir konu olduğu düşünülmemelidir. Dilimize yapışan "herşeyin bir bedeli var" gibi aşağılık bir özdeyiş ile ifadesi bulan herşeyin metalaştırılması gerçeği, insanlık dışı bir sistem olan kapitalizmin insana zulmü olarak, toplumsal hayatın bir gerçeği ne yazık ki. Ailesinin geçimini sağlamak için çalışmak zorunda olan bir kadının işyerinde tacize katlanması gibi zalimce örneklerden, gösteri sanatlarında ve bazı işkollarında cinselliğin dışa vurumunun maddi kazanca tahvil edilmesine, karşı cinsle maddi kaygılarla girilen ilişkilerden, insanların cinselliğe ilişkin zaaflarından yararlanmak suretiyle her hangi bir konuda menfaat veya avantaj sağlanmasına, temelinde aşkın, sevginin olmadığı, aksine maddi veya sosyal etkenlerin rol oynadığı evliliklere değin, çok çeşitli alanlarda cinselliğin metalaştırılmasından veya maddi anlamda tüketiminden- söz edebiliriz. 93 Tesettür Toplumsal yaşamın her alanında alabildiğine metalaşan ve ayağa düşen cinselliği, olması gereken yerde yani özel yaşamda ve aile içinde tutmak ve korumak isteyenlerin, yozlaşmanın baskısı karşısında zorlandıklarını ve yorulduklarını, muhafazakar hayat tarzı içinde daha kolay korunabildiklerini de görmek ve anlamak zorundayız. Kapanan ve tesettüre girenlerin önemli bir kısmının, aile bireylerinin onurunu ve huzurunu korumak amacıyla, eşleri, babaları, ağabeyleri, kayınpederleri gibi ailenin erkeklerinin baskısı altında kapandıklarını ve dinsel gerekçelerin sadece bahane olduğunu, asıl motivasyonun ise toplumsal çürümüşlüğün olası zararlarından, lümpenliğin baskı ve tehditlerinden sakınmak ve korunmak olduğunu gözden kaçırmamak gerekir. Dinci politikalara karşı yapılan bir çok gösteride türbanlıların da yer alması, bunu yeterince göstermiyor mu? Politik gerekçelerle tesettüre şiddetle karşı koyma eğilimi, korunmak için kapanan insanların dinsel bahaneye sarılmalarını ve dincilere av olmalarını kolaylaştırmadı mı? Yaygın toplumsal yaklaşımdan farksız biçimde cinselliği meta olarak gören bir takım yozlaşmış unsurların tehdit ve zararlarından korunmak amaçlı tesettürü, yanlış değerlendirerek, ortaçağ karanlığından ibaret görenlerin, kamusal alan diye diye kamusal alanı hepten yitirenlerin aymazlığı ve kibirli şaşkınlıkları kime yaramıştır? Son kırk yılımızı heba ettiğimiz o tesettür gerginliğinin dinsel bir mana ve önemi olmadığı besbelli olduğuna göre, sürecin sonunda varılan siyasi sonuçlarına bakıp değerlendirdiğinizde, sizce kimin planı ve kimin eseri olsa gerek? Türban çekişmesinin, emperyalizmin tipik böl ve yönet taktiklerinden bir tanesi olduğuna şüphe var mı? 94 Dinciler ve Zina Dinciler ve Zina Hak Din ve Kadın Hakları Yeri gelmişken terminolojik netliğin hatırına, genel kabul görmüş ve yerleşmiş olan bir tanımlamayı tekrarlayalım. "Yağ satarım, bal satarım, ustam ölmüş ben satarım" misali, geçimini ve servetini din ticaretiyle sağlayanlar için kullandığımız “dinci” terimini, aslında “dindar” olmayıp dine düşman olan, hak ve özgürlükleri ayaklar altına alan, dini kendi menfaatleri için kullanarak kendilerinde, başkalarının dinine ve yaşamına karışma hakkını görenler için kullanıyoruz. Dinciler, vatanımızda bağımsız yaşama hakkımıza dahi el uzatabiliyor ve siyonist-haçlı koalisyonuyla işbirliği yaparak, en temel milli değerlerimize ve milli güçlerimize karşı düşmanca bir politika izleyebiliyor. Dindar ise, inandığı "her ne olursa olsun" samimiyetle inanan, kendi kutsalına saygı çerçevesinde dinini yaşamak isteyen ve inancını menfaate tahvil etmekten kaçınan ve kendi inancına duyduğu saygı misali başkalarının inançlarına da saygılı olan bir karakterdir. Müminler, hangi din veya mehzep olduğuna bakmaksızın, dindarlara saygı gösterirler, ancak en temel hakları dahi ihlal etmeleri nedeniyle de dincilerle mücadele ederler. Dindara ve inançlarına gösterilen saygı, insan hakları çerçevesinde bireysel inanç özgürlüğüne saygının gereğidir. Müminler kimsenin inancını sorgulamaz, inancın doğru mu yanlış mı olduğuna bakmaz, not vermez; temel haklara saygı çerçevesinde herkesin inancına saygı gösterir. Ancak diğer yandan, Kuran'a, içeriğine ve manasına sahip çıkan müminler, Kuran'da olmayan, dahası Kuran'a aykırı bir takım inançlar benimseyen ve buna rağmen müslümanlık iddiasında bulunanlar söz konusu olduğunda hakikate sadakat göstermek, doğruları ortaya koymak ve yükses sesle telaffuz etmek zorundadır. *** Bazı kavramlar vardır ki, bir takım düşünce veya inanç sistemleri kendilerini o kavramlarla tanımlar, adeta o ilke ve kavramlarla var olurlar. Örneğin Atatürk'çülüğü tanımlayan "bağımsızlık benim karakterimdir" ilkesi gibi. Eğer bir gün o kavramdan vazgeçerlerse, aslında kendilerini, varlıklarını, tarihlerini, inkar etmiş olurlar; bir anda tüm tezleri çöküverir, dünyaları yıkılır. Basit bir soru, bir samimiyet testi, bir anda maskelerini düşürür, foyalarını meydana çıkarır.Örnek, Nato yanlısı birtakım sözde Atatürkçüler gibi. Bağımsızlık hakkında basit bir soru, bunların Atatürkçülüklerinin bir yalan olduğunu ortaya koyar. Eğer bir kavram, o akımın varlığının temeli falan değil de sadece pazarlama aracı ise, koşulların değişmesiyle bazan ne kadar çabuk metamorfoza uğradıklarını ve ne kadar pişkin ve yüzsüzce hiç bir şey olmamış gibi varlıklarını sürdürdüklerini de görebilirsiniz. Yalan dolan üzerine kurulan böyle sahte dünyalara en güzel örnek de dincilerdir. Çünkü dinciler için önemli olan, ilahlaştırdıkları ilkelerin korunması ve hayata geçirilmesi değil, o ilkelerin pazarlanmasıdır. Onlarda samimi dindarların sadakati yoktur, sadece menfaat kaygıları vardır. Kuran'ın net ifadesiyle: Aslında onlar inanmazlar ! İşin gerçeği aslında bu kadar yalın, bu kadar basittir; bu gerçeği asla unutmayalım. İnandıklarını bağıra çağıra tekrarlayıp dururlar ama yalandır; onlar aslında inanmazlar ! İkiyüzlülük, münafıklık, riya, takiyye, onların belirleyici karakteridir. Aynası iştir kişinin, lafa bakılmaz! 95 Dinciler ve Zina Dincileri, onların kendi iddialarına ve tezlerine göre değil, gerçekte ne olduklarına göre değerlendirelim. Onlar sadece rollerini oynarlar, götürebilecekleriyle ilgilenirler. sadece ne kadar götürdükleriyle ve ne kadar Onların samimiyet testlerinden biri de zina konusudur. *** 5000 yıllık kula kulluk geleneğinin izleyicileri, cinselliği tabulaştırıp, erkek egemen toplumlarının temel zulüm alanlarından biri haline getirenler; unutmayalım, bir hanım ile tokalaşmayı bile zina ile kapsamında görenler ve zinayla eşdeğer tutanlar; göz zinası diye bir kavram icat edip insanların özgürce giyinmesine karışanlar; kadın haklarını gaspedip, başörtüsünü bayrak yapan, onunla yıllarca mağduru oynayıp kitleleri kandırarak iktidara gelen, geldikten sonra da pişkin pişkin, türbanın dini bir gereklilik olmadığını ilan edenler; bir gün AB'li efendilerinden emir gelince, o güne dek yasalarımızda suç olan zinayı, bir yasa değişikliğiyle suç olmaktan çıkarıverdiler. Yasa konusundaki sicilleri, ne yaptıkları ortada; onların din diye bir dertleri de, AB ilkeleri diye bir dertleri de yoktur, sadece menfaatleri vardır ve maddi menfaatleri gerektirdiği için zinayı suç olmaktan çıkarmışlardır ve yarın, eğer başka türlüsü işlerine gelirse, örneğin recm cezası işlerine gelirse kuşkusuz gene, ilkesel değil pragmatik davranacaklardır. Daha kaç yıl öncesinde -hatta bazıları bugün bile- zinanın cezası olarak, Ortadoğu kökenli eski bir yahudi geleneğinden alıp benimsedikleri "recm" yani taşlayarak öldürme cezasını uygun görmekteydiler; recm'in ülkemizde Osmanlı dönemindeki ve halen bazı Ortadoğu ülkelerinde süren uygulamalarının, daha bir kaç yıl öncesine dek gazete manşetlerinde yer bulduğunu hatırlarsınız. Hatta, recm cezasının aslında Kuran'da geçtiğini, ancak vaktiyle ayetin yazılı olduğu belgeyi bir keçi yediği için recm ile ilgili ayetlerin kaybolduğunu iddia edenlerin ve onlara inananların zavallığına ilişkin detaylar için "Uydurulan Din, Kurandaki Din" kitabının ilgili bölümünü okumanızı öneririz. Bir gazetecinin çok haklı ifadesi ile, vaktiyle milli görüş gömleğini çıkaranlar bir gün, örneğin "ey ahali, yeni bir açılım yapıyoruz, artık müslüman gömleğimizi de çıkarıyoruz" diye ilan edebilir ve yeni bir din, mesela "semavi dinlerin ortak dinini kuruyoruz" diyebilirler; gerekçe olarak da mesela, her dinin iyi ve kötü yanları olabileceğini, hatta müslümanlığın da bazı eksileri olduğunu, din savaşlarıyla anaların ağlamaması için her dinin iyi taraflarını alarak kurulacak yeni bir dinin ne kadar iyi hatta gerekli bir şey olduğu, diğer dinlerin de aslında o kadar kötü olmadığını falan, bile söylemeye başlayabilirler. Böyle bir gelişme olursa da, varlık ve menfaatlerini bu dinci kadrolara endekslemiş olanlar içinden, ne parti kadrolarından, ne medyadaki yandaşlarıdan, ne de sivil toplum içindeki destekçilerinden muhtemelen itiraz değil tersine destek göreceklerdir. Çünkü onları birarada tutan menfaatleridir, ilkeleri değil. Sizce bu, abartılı bir öngörü mü, yoksa gerçekçi bir değerlendirme mi? Yıllardır yaptıkları, bundan sonra yapacaklarının teminatı değil mi? Din alanı beşeri unsurların etkilerine terkedilirse, din eğer gelenek, günlük politika, ekonomik çıkarlar, tarihsel ve toplumsal etkiler, siyasi güç parametreleri, gibi türlü çeşitli dünyevi unsurlarla içiçe geçerse, ilahi niteliğini yitirir; Evrensel iradenin ve Evrensel merhametin dünya insanlığına ilettiği hakiki yol gösterici, yaşama ışık tutan bir ilim olma niteliğinden yoksun kalır ve işte böyle, yaşamı boğan ve zehirleyen bir kurum haline gelir. Kuran'da Allah'ın ipi olarak ifade edilen Hak Din'e sımsıkı sarılmak, din alanından her türlü beşeri hurafeleri süpürüp atmak, işte bu nedenle acilen yerine getirilmesi gereken bir görev olarak müminlerin omuzlarındadır. Bu yükümlülüğün en acil ve en can alıcı alanı ise kadın hakları konusudur. 96 Dinciler ve Zina 12 eylülden kısa bir süre sonrasına ait bir gazete haberi: askeri idare günlerinde bir Anadolu kentinin yerel yönetimi, fuhuşu bir suç olarak değerlendirmiş ve bir genelevi kapatma kararı vermiş; çok da iyi yapmış, değil mi? Gelgelelim yerel halk bunu kabul etmemiş, üst makamlara itiraz başvuruları yapmış. Gerekçeleri ise: "Genelev kapatılırsa bekar erkekler aile kadınlarına musallat olur!" Okurların çoğunun bu yaklaşımı ilginç bulduğuna eminim. Görüldüğü gibi, bu geleneksel bakış açısına göre kadınlar iki türdür: aile kadınları ve "diğer" kadınlar. Kadın hakları ve insan hakları açısından bakarsak, aslında her iki türün de durumu felakettir. Cinselliğin metalaşması kıstasları açısından bakarsak, batı ülkelerinin çağdaş standartları da pek mattah değildir ancak ülkemizdeki standartlar batıyı mumla aratacak denli felakettir. Çağdaş ölçütlerden bize ne; Atatürk bize, her alanda çağdaş uygarlığın üzerinde bir standart öğütlemiş ise, kadın haklarında da asıl aradığımız "insanca" standartlar olmalı. Kadın hakları konusundaki çağdışı yaklaşımlar söz konusu olduğunda, ilk göze batan veya öne sürülen unsur dindir. Bu konudaki uydurma hadisler pek zengindir; ama bununla yetinilmez ve Nur suresi başta olmak üzere Kuran'dan bir dizi tahrif edilmiş ayeti önünüze koyuverirler. Eğer çağdaş bir bakış açısına sahipseniz, bu "deliller" karşısında çaresiz, İslam'ın ne kadar da çağ dışı bir din olduğuna imzayı basar hale gelirsiniz. Eğer dindar bir kişiyseniz, bu hadisler ve ayetler ışığında, karanlığın tünellerine girer bir daha da kolay kolay çıkamazsınız. Oysa, Hakikatin müminleri için Kuran'daki ayetlerde karanlık değil aydınlık vardır; arayanlar için, ışık, ilim, Nur, ortaçağ artığı bir delinin hatıra defterlerinde değil, Kuran'ın ışığındadır. Tüm toplum olarak Kuran'daki aydınlığı, Nur'u keşfetmemiz ve onun ışığında kadın haklarını bir an önce insanca ve İslam'ca bir zemine oturtmamız gerekmektedir ve bu hiç de zor bir şey değildir. Geleneğin dininde, aile kadınları deyince, erkek egemen toplumun davranış ve düşünce normlarına uyan, evleninceye kadar annesinin babasının dizi dibinde oturan, babasının ve erkek kardeşlerinin sözünden çıkmayan, evlendikten sonra ise kocasının ve kayınpederinin emri altına giren, itaatkar, sadık yaratıklar akla gelir. Bunların "birey" olmalarına izin verilmez, birey olma talepleri isyan sayılır, kabul edilemez; bu işlerin hiç şakası yoktur, töre cinayetlerine dek gider. Bunun belki de tek istisnası, başına türban takan bazı eğitimli kadroların, son yıllarda göreceli bir özgürlük kazanmasıdır. Onlar gönüllü olarak erkek egemen geleneğe sadakatlerini -yani kula kulluklarını- ilan etmişler ve böylece hem bir ölçüde "özgürleşmişler", hem de kula kulluk siyasetine katkıları sayesinde erkeklerin takdirini dahi toplamışlardır. Cumhuriyetin özgür bireyi yaratma gayretleri, özellikle merkez sağ iktidarların gerici unsurlarla ittifakı sonucunda malesef başarısızlıkla sonuçlanmıştır. Bunun, en başta ekonomik olmak üzere, bir dizi kültürel, sosyolojik ve diğer birçok nedenleri vardır. Din de bu konuda çok önemli bir etken olmuştur. Devlet, siyaset, medya, ekonomi, din, hukuk, kültür, moda, eğitim kurumları, gibi neredeyse tüm toplumsal kurumlar onyıllardır, toplumu bireyden ve bireysellikten ürkütmek ve bireyleşme süreçlerinden caydırmak üzere adeta söz ve eylem birliği etmişlerdir. Erkeklerin üzerinde bile ezici bir baskı kurulmuşsa, özgür birey olmalarının önüne bir dizi barikat konulmuşsa, kendini zayıf ve çaresiz hisseden bireylerin gözünde sığınılacak seçenekler olarak cemaatlere, tarikatlara, aşiretlere, hemşehri topluluklarına, mafya gruplarına, çetelere, siyasi parti topluluklarına olan aidiyetleri, bir ulusun özgür bireyi olarak sahip olduğu yasal demokratik hakların çok daha önüne geçiyorsa, cumhuriyetin Atatürk tarafından ifade edilen "kimsesizlerin kimsesi olmak" amacı gerçekleştirilememiş demektir. 97 Dinciler ve Zina Erkek egemen toplumda erkeklerin durumu buysa, daha zayıf bir toplumsal konumda olan kadınların özgür olma taleplerinin bastırılmasına ve ezilmesine şaşmak mümkün mü? Özellikle feodal ilişkilerin egemen olduğu kesimlerde, ne hukukuna, ne bedenine, ne de duygularına bile sahip olamayan, her şeyiyle bir erkeğe "ait olmak" zorunda kalan kadın açısından, belki de tek umut, ekonomik özgürlük yani aslında kapitalist sistem içinde bir köle olmaktan ibarettir; ekonomik yaşamda etkin olmak, bir esnaf, iş kadını veya işçi olarak ekonomik güç kazanmak dışında bir özgürleşme dinamiği yoktur. Ancak ortaçağ kavramlarının egemen olduğu toplum içinde, bu bile sınırlı bir özgürlüktür. Sokakta ise anayasal veya yasal haklar değil, sokağın kanunları egemendir; ve her sokağın ve her mahallenin kanunları, zaman ve mekana bağlı olarak farklılıklar gösterir. Biraz daha özgürlük isteyen, sokağın yasalarına uyar ve muhitini değiştirir. Ortadoğunun beşbin yıllık erkek egemen gelenekleri ve kültürü, hurafe dinleri sayesinde bugünlere dek taşındı ve 21. yüzyıl kadınlarının kula kulluk mekanizmalarında halen etken olmaya devam ediyor. Çağlar öncesine ait anlam ve içerikte tanımlanan nikah, zina, bekaret, fuhuş, töre, namus, gelenek kavramları, kadın hakları konusunun toplumsal planda belirleyicisi olmaya devam ediyor. Bir takım toplumsal kavramlara yüklenilen anlamların çağdışı olup olmamaları başka bir konudur; asıl önemle üzerinde durmamız gereken yönleri ise bunların içinin köhnemiş feodal kavramlarla doldurularak "insanlık dışı" birer zulüm uygulamaları haline gelmeleridir. "Allah asla insanlara zulmetmez, insanlar kendilerine zulmeder" ilkesi bağlamında, kadın hakları ihlallerinin de tarihsel süreçte ve mevcut toplumsal koşullarda kadınlara zulüm olduğunu ve dahası, kadınları erkeklerden ayırmak söz konusu olamayacağına göre, toplumun tümüne zulüm olduğunu, açıkça teslim etmek borcundayız. Müminler, her türlü zulme karşı mücadele etmek yükümlülüğündedirler. Yukarıdaki örnekte olduğu gibi, "aile kadınlarını korumak" kaygısıyla fuhuşun sürmesine destek veren benlikler sadece akıl ve vicdandan değil, müslüman olmaktan da ne kadar uzak olduklarını ortaya koymuş oluyorlar. Her tür "hak" için geçerli olan ilke kadın hakları için de aynen geçerlidir: kadın haklarını ihlal edenler, edilmesine destek verenler veya sessiz kalanlar, asla cenneti ummasınlar. Kadın haklarını inkar edenler, Yaradan'ın belirlediği fıtrat ilkelerini, yani Yaradan'ın dinini inkar etmektedirler. Allah'ın asla affetmeyeceğini ilan etmiş olduğu, şirk suçunu işlemektedirler. Müminler, Kuran'ın yüklediği açık emirler gereğince, zulme uğrayan kadınlara, kadınların haklarına, ve hak ihlallerinden mağdur olan tüm toplumsal kesimlere sahip çıkmak, zulme karşı mücadelelerinde onlara destek olmak ve bu yolda, gelenek başta olmak üzere her türlü şirk unsuruna karşı çıkmak borcundadırlar. Muhammed peygambere Kuran'da emredildiği ve örnek gösterildiği gibi, hanif bir müslüman olmanın gereği budur. Vaktiyle Fatma Girik'in çok çarpıcı bir sözü, basına yansımıştı. Yıllardır birlikte olduğu, hayatını paylaştığı eşi ile arasındaki nikah konusunu soranlara hatırladığım kadarıyla şöyle cevap vermişti: "Biz en evlilerden daha evliyiz". Aralarındaki evlilik bağı ve yeminiyle birbirlerine bağlı eşlerden birinin, bir başka kişiyle cinsel ilişkisi olarak tanımladığımızda, zina gerçekten de toplumsal anlamda iğrenç bir şeydir, -ve bu nedenle de genellikle gizlenir- dolayısıyla, kötü örnek olmaması bakımından, aldatılan eş şikayetçi olmasa da zina yapanların toplumsal hukuk mekanizması içinde cezalandırılması, akıl ve vicdan sahibi herkes tarafından kolaylıkla anlaşılabilir. Ancak, nikahsız yaşayan değerli sanatçımızın, eşi ile yaşamış olduğu birlikteliğin bir evlilik olduğunu da vicdan sahibi kimse inkar edemez. Kimsenin arkasından gizli kapaklı bir iş çevirmemişler, birbirlerinin eşi olduklarını saklamamışlar, nikahın aleniyet ilkesini yerine getirmişlerdir. Nikahın yeri, zamanı, formatı ve şekilsel şartları ise bir yerde, bireysel özgürlükler kapsamında değerlendirilmeli ve sanki bir zina kanıtı gibi öne sürülmemelidir. 98 Dinciler ve Zina Diğer yandan dünyanın her ülkesinde istatistiklere yansıyan çok yüksek oranlardaki aldatma vakaları, ülkemizde de, hem de muhafazakarlığın bayraktarlığını yapan kesimler içinde bile değişik formatlarda metres ilişkileri ve bu formatlar içinde kitabına uydurulmuş biçimlerde sözümona nikah ilişkileri öylesine yaygındır ki. Bu denli yüksek oranda, bunca türlü ve çeşitli açık ve net zina örneği ortadayken, aleni biçimde birbirlerinin eşi olduklarını yani bir aile olduklarını ilan etmiş ancak resmen nikah kıymamış olan bir çiftin, zina suçu işlediklerini hangi vicdan sahibi iddia edebilir? Eğer birlikte yaşayan çift aleniyet şartını sağlayamıyorsa da, bunun asıl sorumlusu kimdir? İki gönül bir olduğunda bunu saygıyla karşılayamayan toplumun baskısı ve normları olmasın? *** Beşeri bir kurum olarak "aile", sağlıklı bir bireysel ve toplumsal yaşamın nüvesi ve neslin sürmesinin temel kurumu olarak, vatan gibi, bayrak gibi, çok değer verdiğimiz, özendiğimiz koruduğumuz, kutsadığımız toplumsal kurumlardan biridir. Aile, ne kadar önemli bir kurumsa, aileyi korumayı amaçlayan temel normlardan biri olarak "zinanın yasaklanması" ve bir yaptırıma bağlanması da elbette o denli önemlidir, gereklidir ve insancadır. Zina, eşler arasındaki evlilik sözleşmesini ayaklar altına alan, paramparça eden, aileyi darmadağın eden, aile fertlerine ömür boyu üzüntü, acı ve yıkım getiren, son derece olumsuz ekonomik, psikolojik, sosyolojik sonuçları olan bir "sözleşme ihlali"dir. Aileyi dağıttığı için topluma da büyük zarar verir, toplumun temelindeki değerleri çürütür. Yasaklanması da, suçu işleyenlere caydırıcı cezaların uygulanması da sosyal bir gerekliliktir. Oysa ülkemizde, AB'nin "çağdaş" ölçütleri gereği, zina suç olmaktan çıkarılmıştır. Sırf AB istedi diye yasalarımızda bir değişiklik yaparak, zinayı suç olmaktan çıkaranları, insanca ve İslamca bir yasayı çiğnemiş olmakla suçlayacak değiliz; onların zaten böyle bir cevherleri olmadığını biliyoruz; onların aslında kendi karanlık dinlerinin en katı tabularından birini ihlal ederek kendi iddiaları çerçevesindeki kutsallarının üzerine etmiş oldukları gerçeğine dikkat çekmek istiyoruz. Yüzyıllardır milyonların hayatını karartan o insanlık dışı tabularının, maddi çıkarları söz konusu olduğunda ne kadar da değersiz ve vazgeçilebilir hale geldiği gerçeğinin görülmesini istiyoruz. Onların ne dine, ne ideolojiye, ne bilime, ne ahlaka, ne yasaya, ne geleneğe, insana dair her ne varsa aslında hiç birine değer vermediklerinin can alıcı bir kanıtı olarak, zina örneğini vurguluyoruz. Bu sosyal-kemirgenlerin siyasetlerinin temelindeki omurgasızlıklarına, kemiksizliklerine, menfaatperestliklerine örnek olarak zina konusuna dikkat çekmek istiyoruz. Zinayı suç olmaktan çıkardılar ama dincilerin iktidarları boyunca kadına şiddet, fuhuş, töre cinayetleri, gibi insanlık dışı zulümlerin hiç olmadığı ölçüde artması, her alanda olduğu gibi kadın hakları bakımından da bir yıkım dönemi yaşandığını göstermektedir. Müminler, insanca yaşamak isteyen müslüman halkımızın hak ve özgürlük mücadelesine destek vermek ve dincilerin yıktığı maddi ve manevi tüm değerlerimizi onarmak borcundadır. 99 Poligami Poligami Kadın Hakları ve Çok Eşli Evlilik Hamurabi kanunları ile ünlü olan Asur medeniyeti ile ticari ve siyasi ilişkileri sürecinde Hititlerin, gerek yazının Anadoluya girmesi gerekse bir hukuk sisteminin kurulması noktasında önemli bir rolleri olduğunu bilinir. Eğer merak edip veya denk gelip de Hitit yasalarını okuyanlar, yasa maddelerinin "eğer bir adam...." ifadesiyle başladığını bilirler. Yurdum insanı, bu yasaları ilk okuduğunda tuhaf bir şaşkınlık içine düşebilir, çünkü yasaların içeriği son derece tanıdık gelecektir. Ortadoğu kültür ve medeniyet beşiğinin etkilerinin ta 20. Yüzyıl din kitaplarına kadar uzanacağını düşünmek insanı hayrete düşürebilir. Hitit yasalarında "eğer bir adam...." ve "eğer bir köle...." diye hür vatandaşlar için ve köleler için farklı kurallar ve cezalar öngörülmüştür. "eğer bir adam.." yerine "eğer bir erkek...." "eğer bir köle ..." yerine de "eğer bir kadın..." ifadelerini koyarak okuyun bakın, acaba size de tanıdık gelecek mi? Muhtemelen, günümüz Ortadoğu ülkelerinin "şeriat" hukukuna çok benzer birtakım ifadeler göreceksiniz; ve "şeriat" denen sistemin kökeninin ne 1400 yıl öncesinin Medine toplumu, ne de Kuran olmayıp düpedüz 5000 yıllık Ortadoğu geleneği olduğunu anlayacaksınız. Ve, bizlere şeriat diye dayatılan sistemin büyük bölümüyle Arap örfünden başka bir şey olmadığını ve Kuran'daki İslamdan fersah fersah uzak olduğunu; ve nihayet, gerçek İslam'ın ne olduğunu öğrenmek için Kuran'a başvurmaktan başka çare olmadığını anlayacaksınız. *** Cumhuriyet hukuku ile ilga edilen çok eşlilik konusu da aynı tesettür konusu gibi istismar edilen ve potansiyel siyasi sonuçları olan bir konudur. Dinci siyasetin eğilimlerine baktığımızda, önümüzdeki dönemde kapitalist batılı normlardan geleneksel Ortadoğu kültürüne ve hukuksal üstyapısına dönüş niyetleri ve arzuları açıkça görülüyor. Bu bağlamda, kadın hakları ihlalleri açısından bakarsak, kapitalist toplumsal kültürde görülen cinselliğin metalaştırılması yerine, önümüzdeki dönemde feodal kalıplar içinde cinselliğin doğrudan köleleştirilmesi, kadının cariyeleştirilmesi, evlilik ilişkisinin de bir tipik bir efendi-kul ilişkisine dönüştürülmesi şeklinde, net ve somut bir irtica kampanyası örneği bağıra bağıra yaklaşıyor. Tesettür konusunda olduğu gibi bu konuda da bir takım "laikçi" çevrelerin kula kulluk ve kadınların köleleştirilmesi ile İslam dinini ilişkilendirerek, güya irtica karşıtlığı görüntüsüyle aslında düpedüz, açıkça İslam karşıtlığı yapmaları, İslam kaynaklarını yanlış anlama ve yanlış yorumlama konunda bu denli inat etmeleri firavunların planlarına ister istemez destek sağlamaktadır. Kuran'daki ayetlerin doğru anlaşılması için, piyasadan alınan herhangi bir meal ile yetinilmemeli, geleneksel meallerin dışında kalan, başta Y.Nuri hocanın meali olmak üzere, son yıllarda yayınlanmış olan, gerek doğru çeviri gerekse akılcı yorum bağlamında nitelikli meal ve tefsir örnekleri mutlaka değerlendirilmelidir. Bu örneklerin çoğuna internetten de erişmek mümkündür. Kuran'daki ayetler bir bütün olarak incelendiğinde görülür ki, ilahi metinde aslında çok eşilik değil, aksine tek eşlilik önerilmektedir. Kuran'ın indirildiği 1400 yıl öncesinin toplumsal ve tarihsel koşullarında, çok eşliliğin zaten toplumsal bir gerçeklik halinde var olduğu, dahası, savaşlarla kadın erkek nüfus oranının bozulduğu, anlaşmazlık, çatışma, borçlanma gibi birtakım gerekçelerle insanların, kadınlarının veya çocuklarının köleleştirilmesinin zaten olağan toplumsal uygulamalardan olduğu bir toplumda, ilgili ayetlerle çok eşliliğin önerilmesi şöyle dursun, çok evliliğe net bir ifade ile sınır getiriliyor. 100 Poligami Kuran'ın indirildiği toplum zaten poligaminin geçerli olduğu bir toplumdur; yani tek eşli evliliğin geçerli olduğu bir topluma "çok eşli evlilik önerisi" gibi bir durum söz konusu değildir. Çok eşli evliliğin zaten yaygın ve geçerli bir uygulama olduğu bir topluma, konuya ilişkin öğütler verirken, mevcut durumu onaylayan değil tespit eden bir yaklaşım ile bir noktaya kadar tamam, ama haddi aşmayın" diyor. Özellikle onay ve destek bağlamında "çok kadınla evlenin" demiyor, rakam vererek ancak bu sınıra kadar evlenebilirsiniz diyor. Konuyla ilgili başka ayetlerde ise, eşler arasında "adalet emrediliyor" ve "ne kadar isteseniz de adaleti ASLA sağlayamazsınız" diyerek açık ve net bir ifade ile "tek eşlilik öneriliyor". Ayetler, tümü birden ele alındığında, müslümanları açıkça tek eşlilik sistemine yönlendiriyor. Muhammed peygamberin evliliklerini konusunda da, anlamak, anlamaya çalışmak yerine, o dönemin toplumsal koşullarından da, peygamberlik görevinin gerekleriyle de bağını kopartarak bilgisizce yargılamak, bir takım tabuların yıkılmasına dönük, örnek oluşturma işlevlerini görmezden gelmek, ne yazık ki bir dizi önyargıya zemin sağlamaktadır. Aydın olmanın gereği, anlamaya çalışmadan keyfinin ve önyargılarının rehberliğinde yargılamak değil, gerçeği analiz etmek ve anlamaya çalışmaktır. Muhammed peygamberin yaşamına ve yaşamındaki kadınlara ilişkin, örneğin Y. Nuri hocanın ilgili kitaplarını öneriyoruz. *** Kuran'ın mesajlarında tarihsel koşullar bağlamında iletilen emir ve hükümlerin lafzının, söz konusu tarihsel gerçeklerin onaylandığı anlamında yorumlanamayacağı, mesajın içindeki evrensel hükümlerin okunması gerektiği açıktır. Toplumsal düzen içinde insanların haddini aşması karşısında İslam sınırlar getiriyor ama düzenin bir parçası olmaya kalkmıyor; beşeri alanda değil, ilahi alanda kalmak istiyor; birtakım ilkeler getirip yukarıya, kendi konumuna çekiliyor, politika, hukuk, ideoloji, felsefe gibi beşeri sistemlerin parçası olmak istemiyor, insanların kendi kararlarıyla kendi sistemlerini yoluna koymalarını istiyor. Ancak, Muhammed peygamberin hemen ardından, Mekke müşriklerinin yeniden eski geleneği canlandırmaya çalışmasıyla girilen yolda, firavunlaşan dincilerin iktidarını desteklemesi amacıyla bu nokta göz ardı edilmiş ve Kuran'ın mesajları önyargılı ve taraflı yorumlar ile yüzyıllar boyunca yanlış okunmuştur. Örneğin, "kölelik ve cariyelik ilga edilmiştir" diye açık bir ifade Kuran'da olmaması da, Kuran'ın genel üslup ve yaklaşımı çerçevesinde anlaşılmalıdır; çünkü Kuran beşeri bir siyasi program veya manifesto değildir; ancak emirleri, önerileri, yönlendirmeleri hep kölelik ve cariyeliğin tasfiyesine yönelik olmuştur. Kula kulluğun her türlüsünü yadsıyan bir dinin izleyicileri ne yazık ki yüzyıllar boyu tam tersini yapmış ve üstelik yaptıklarının dine uygun veya dinin gereği olduğunu düşünebilmişti. Cumhuriyet öncesinde yani çok yakın tarihlerde, Osmanlı döneminde bile cariyelik kurumu da, köle pazarları da bir toplumsal gerçeklikti. Zina konusunda inen ayetler de bir yandan lafzıyla, kölecilik, fuhuş gibi toplumsal gerçeklerin ve çevre kültürlerde recm gibi geleneklerin birarada bulunduğu toplumda, bu konudaki haddi aşan uygulamalara sınır getirilmesi amacına yönelik mesajlar taşımakta, diğer yandan da mesajların içerik ve anlamlarında, dinin evrensel ilkeleri de ortaya konulmaktadır. Kadın haklarına ilişkin Kuran ayetlerinin, bir takım Ortadoğu geleneklerinden söz ederken yanlışları düzeltme, haddi aşan uygulamalara sınır getirme amacını göz ardı ederek, sırf geleneği konu etmesi nedeniyle bugünün siyasi kavramlarının gözlüğüyle bakmak suretiyle "çağdışı" olarak mahkum etmeye kalkmak, mesajın içeriğindeki evrensel ilkeleri göz ardı etmek, bilimsel ve vicdanlı bir bakış açısı olamaz. Bu konudaki eksik ve yanlış bilgilenmelerin düzeltilmesi ve ilgili ayetlerin çağdaş ve hakça yorum getiren tefsir ve meallerden bir kez daha okunması, bir takım "aydın" çevrelerde İslam'a ve Kuran'a yapılan haksızlıkların düzeltilmesi açısından çok önemlidir. 101 Ritüel ve İbadet Ritüel ve İbadet Hac ve diğer ritüeller İslam'ın şartı olarak öğretilen hac nedir? İslam ile birlikte mi başlamıştır? İslam'dan önce ne gibi uygulamalar vardı? Konuyu iki satırda özetlemek gerekirse: diğer ibadetlerde olduğu gibi Hac konusunda da Kuran'dan önceki eski uygulamaların değiştirilmesi gibi bir çaba gösterilmiyor, örneğin, ibadetleri sürdürün, namazı koruyun diyor; ancak uygulamaların özü değiştiriliyor: tevhid ilkesi gereği olarak artık ibadetler sadece Allah için yapılıyor. Kuran açıkça, imkan bulan müminler için haccın bir görev olduğunu ifade ediyor; ancak "imkan" deyince gerek sağlık, gerek maddi imkanlar, iş güç konuları hepsi birarada düşünülmelidir ve bu görev hayatta bir kez olmak üzere yapılır. Bu nokta nasıl anlaşılmalıdır? Öncelikle kişinin sağlığı yerinde olacak, zorunlu işlerini ve görevlerini engellemeyecek, zamanı ve maddi durumu uygun olacak, yani en azından borcu olmayacak ve hacca harcadığı zaman ve para onu ilerde zor duruma sokmayacak. Bu koşullar, sizce yeter mi? Bence yetmez; ailesinin ve yakın çevresinin de maddi durumu uygun olacak, çünkü kaynak kıtlığı halinde öncelik, zekat yani paylaşıma verilmek zorundadır. Ailesi ve yakın çevresinde ihtiyaç sahipleri dururken, borçlular varken, hacca gitmek, ibadet edeceğim derken günaha girmek değil midir? Konunun özü bu kadar net! Peki, yeter mi? Bence yetmez; ülkesi borçlu iken, ülkesinde onca aç ve yoksul ve borçlu varken, temel ihtiyaçlarını karşılayamayan onca yurttaşı varken hacca gitmeye kalkmak, zaten onlara karşı yükümlülüklerini layıkıyla yerine getirmediğini göstermez mi? Hesap gününde Allah, "madem ki fazladan bu kadar paran vardı, neden ihtiyaç sahipleriyle paylaşmadın" diye sormayacak mı? Yani bir tek kişi bile olsa, bir ihtiyaç sahibinin olduğu ülkede hacca bütçe ayırmak, İslam'ın birincil emri olan paylaşım görevinin yerine getirilmediğinin tescili değil midir? Yeter mi? Eğer kendi çevrende, ülkende herkesin temel ihtiyaçları giderilmiş olsa tek bir yoksul kalmamış olsa dahi, dünyanın bir ucunda bir insan yardıma muhtaç ise, gene öncelik hac değil, gene muhtaçlarla paylaşımdır. İslam'ın ilkeleri bunu gerektirir. Yani açlık, yoksulluk, küresel ölçekte ortadan kalkmadan haccın "zorunlu" bir görev, cennetin önşartı olduğunu düşünmemeliyiz. Öncelik, pagan dönemlerden kalma bir din turizmi geleneğinin her hal ve şartta, dünya yıkılsa dahi sürdürülmesi değildir; Allah'ın asıl istediği, yoksulluk başta olmak üzere dünyadan her türlü olumsuzluğun silinmesidir. Hal böyleyken, yani hacca bir kez gitmenin bile sevabı tartışmalıyken veya şüpheliyken, birilerinin borçla, krediyle hacca gitmesi ne kadar hazindir; hele bazılarının birden çok kez hacca gitmesi hatta bazılarının hacla da yetinmeyip birden çok kez umreye gitmesi ne kadar hazindir? Hesap günü "ibadetlerinin" hesabını acaba nasıl verecekler? Unutmayalım, Allah tüm insanlığa yetecek miktarda rızık veriyor. Dünya nüfusu 6 değil 60 milyar da olsa, herkese yetecek doğal kaynaklar zaten var. 102 Ritüel ve İbadet Yoksulluğun nedeni, firavunun üniversitelerinde ekonomi derslerinde öğretildiği gibi ne "kaynakların kıtlığı", ne de "ihtiyaçların sınırsızlığı", bir hocamızın dediği gibi aslında sadece "ihtirasların sınırsızlığı". Dünyanın ücra bir köşesinde bir aç, bir yoksul varsa, bunun tek nedeni birilerinin sınır tanımayan ihtiraslarının sonucu olan zulüm değil midir? O nedenle, yoksulluğa karşı mücadele, zulme karşı mücadelenin ta kendisidir. Çözümün ilk adımı ise, daha fazla üretim, daha fazla kaynağın devreye sokulmasından çok daha önce, adil ve insanca bir paylaşım düzeninin bir an önce kurulmasıdır. Yani, bir zamanların meşhur sol sloganı ‘tek yol devrim’ olarak en özlü biçimde ifade edilmiş olan, toplumsal, ekonomik politik dönüşümün bir an önce tamamlanmasıdır. *** Şimdi hac konusunu Kuran'a ve bilime başvurarak gözden geçirelim. Hac sırasında kurban kesimi olsun, sadakalar (maddi yardım ve destekler) olsun Kuran'da söz konusu ediliyor. Öncelikle Kuran'dan öğreniyoruz ki Kabe, yaşamının bir döneminde Mekke'ye gelen İbrahim peygamber ve oğlu İsmail ile birlikte ve tevhid dininin bir sembolü ve tapınağı olarak inşa edildi. Ancak Tevrat'ta da sözü edilen bir yer olması bağlamında, Muhammed peygamberden önce de belirli bir tarihselliğe sahip olduğunu açıkça görüyoruz. Dolayısıyla Muhammed peygamberden önceye tarihlense de, İbrahim ve İsmail peygamberlerin de İslam peygamberi olması bağlamında değerlendirilmeli. Antik dönemde, bir kent ziyaret edildiğinde, hem kent halkına saygı gereği hem de toplumsal kültür ile içiçe geçmiş dinsel inançlar gereği, kentin baş tanrı veya tanrıçasının ve kentin koruyucu tanrılarının tapınaklarını ziyaret etme geleneği zaten vardı. Tapınalar zaten sosyal hizmet boyutu da olan ekonomik özü olan kuruluşlar, bir nevi işletmeler olduklarından, sunaklar, adaklar ve diğer hizmetler eşliğindeki bu ziyaretler hem tapınak hem de dolaylı olarak kent için bir gelir kalemi idi. Turizm, nasıl bugün ekonominin önemli sektörlerinde biriyse, eskiden de mutlaka öyleydi. Turizm faaliyetleri belki günümüzdeki kadar yaygın değildi, temel güdüsü deniz, kum, güneş turizmi veya kültür turizmi değildi ama yabancıların kenti ziyareti, ister ticaret, ister din veya her ne amaçla yapılırsa yapılsın, kent için gelir kaynağı demekti. Eğer tapınak ve tanrısı çevrede ün kazanmışsa, yılın her döneminde tapınakları ziyaret (umre) edildiği gibi, belirli dönemlerde festival, şenlik eşliğinde toplu ziyaretler de (hac) yaygın bir uygulamaydı. Bunun temel parametreleri, kentin ekonomik, politik önemi ve ağırlığı ile ilgiliydi. Ticaret merkezleri, korunaklı bir yapısı olan yönetim merkezleri ve büyük şehirler bu konuda avantajlıydı. Kültür boyutunu da atlamamak gerekir; örneğin Anadolu'da dağın başında da olsa bazı kibele sunakları binyıllar boyu gözde dinsel mekanlar olarak ilgi görmeye devam etmiştir. Örneğin bir liman kenti olan Efes kurulduğundan beri, ticaret için gelen tüccar ve gemicilerin ünlü Artemis tapınağını ziyaretleri nedeniyle zaten doğal olarak bir din turizmi merkeziydi. Artemis geleneğinin kökeninde de neolitik dönemden gelen bir Ana Tanrıça kültü olduğu bilinmektedir. Kentin adının bile Ana Tanrıça geleneğinin bir tür savaşçı rahibeleri olan Amazonlara atfedildiği Efes'te, o dönemin emperyalist İyon yayılmacılığına direnen Anadolu insanının duruşunu ve bu geleneği bir şekilde binyıllar boyu sürdürüldüğünü görmek ne kadar ilginçtir. Geleneğe bu tarz sıkı sıkıya bağlılığı, diğer hac kentlerinde de görmek mümkün. Artemis şenlikleri ise ağustos 15'te yapılırdı, daha sonra Hristiyanlığın yayılmasıyla birlikte Artemis geleneğinin devamı olarak Meryem ana geleneği Efes’te yerleşince, Meryem ana festivalleri de aynı tarihte yapılır oldu. Ağustos 15, tesadüf müdür, her nedense dünyanın başka yerlerinde de önemli bir tarih; çok uzak diyarlardaki Japonların bile aynı tarihe denk düşen bir dini bayramları olması ilginç değil mi? 103 Ritüel ve İbadet Afrodisyas o denli büyük bir ticaret merkezi olmasa da, özelikle Roma döneminde Afrodit şenlikleri sayesinde büyük bir hac merkezi haline gelmişti.Gerek Efes Artemis’inin gerekse Afrodisyas Afrodit’inin tipik yunan mitolojisindeki tanrıçalardan farklı olarak neolitik dönemden beri geleneği sürdürülen Anadolu'nun ana tanrıçası ile hibrid bir karakter göstediğini vurgulayalım. Geçmişteki bu gibi din turizmi örneklerinde Anadolu insanına, tipik firavun gibi, dini duyarlılıklarından yakalayarak yaklaşan Roma'nın yönetim anlayışını, siyaset ile dini birarada kullanan yöntemini görürüz. Mekke de böyle bir yerdi. Çölün ortasında ama insanların yerleşik düzende yaşadığı, Anadolu'daki kadar olmasa da tarım ve hayvancılık yaptığı, ticaret kervanlarının gelip geçtiği bir merkezdi. Dini bir merkez olarak "kutsal"ın korumasında olduğundan, göreceli olarak güvenli bir konaklama merkeziydi. Belli ki İbrahim peygamber zamanında inşa edilen tapınak zamanla bir hac merkezi olmuş, bu sayede de kabile çatışmalarının eksik olmadığı bir coğrafyanın ortasında bir barış yurdu oluşmuş, hem de Mekke'nin sakinlerine rızık sağlamış, gelir kapısı olmuş. Ve anlaşılıyor ki, İbrahim peygamberden sonra bu hac merkezine başka inançların da etkisi sızmış ve Kabe'ye birtakım putlar yerleştirilmiş. Muhammed peygamberin henüz Peygamber olmazdan önce hacerülesved taşının yerleştirilmesi konusunda nasıl hakemlik yaptığının öyküsünü bilirsiniz. Anlıyoruz ki, Muhammed Peygamber dönemine gelindiğinde Kabe bir hac merkezi, antik dönemin bir dini turizm merkezi olarak vardı ve belirli aileler veya kabileler, bu turizm gelirlerinden uzun yıllar boyunca yararlanmışlar güçleri yettiğince el koymuşlar ve sahibi oldukları birikim ile hem ticaret, hem finans yani tefecilik, hem de muhtemelen diğer birçok sektörde, örneğin ticaret kervanlarına yönelik bazı “hizmet” sektörlerinde hakim duruma gelmişlerdi. Bazı yazarlar bu sisteme Mekke Oligarşisi diyor. Okul kitaplarından adlarını bildiğimiz Ebu Cehiller, Ebu Lehebler gibi, o dönemin ölçülerine göre büyük holdingler veya ağalarından oluşan Mekke oligarşisi, bugün İslam diye dayatılan birçok geleneğin zaten uygulayıcılarıydılar. Hac zaten onların hayatı, temel gelir kapısıydı; Hac onların olmazsa olmazıydı; hac ile var olmuşlar hac ile zengin ve güçlü olmuşlardı. Haccın tüm ritüellerini canla başla yerine getiriyorlar, namaz kılıyorlardı. Hac sırasında sunakta kurbanlar kesilmesi, Kabe'ye bağışlar yapılması da, ayni ve nakdi gelirler olarak egemen kabilelere giden gelirlerdi. Hac gelirlerinin (hani o bildiğimiz kırkta biri kadar) bir kısmını, tam da günümüzdeki sadaka anlayışıyla yoksullara dağıtıyor, bol bol hayır duası alıyor, hasılatın aslan payını da kendi aralarında paylaşıyorlardı. Allah'a inanıyorlardı; inanmaz olurlar mı? Hem de en önde onlar inanıyordu; dinin, inancın şampiyonluğunu hiç başkalarına bırakırlar mı? Ancak Allah'ın yanısıra Kabe'deki diğer putlara da "inanıyor" ve güçlerini ve iktidarlarını pekiştiren putlar sayesinde ve daha da artan ziyaretçi sayısı nedeniyle daha da çok kazanıyorlardı. Ancak ne zaman ki Muhammed peygamber ortaya çıktı ve "din sadece Allah'ındır" dedi, o zaman kıyamet koptu. Asıl çatışma konusu Kabe'deki diğer putlar, heykeller falan değil, hac gelirleriydi; yıllardır biriktirdikleri servetlerdi. Kuran mesajı, temel olarak bunların sömürü ve zulüm düzenine karşı bir ültimatomdur. Kuran, hem hac gelirlerinin, hem de biriktirmiş oldukları servetlerinin Allah'a ait olduğunu ve yoksullarla paylaşılmasını istediği için, peygamber ve etrafındaki müminlerle kıyasıya savaştılar. Muhammed peygamberin tüm peygamberliği dönemi boyunca çatıştığı işte bu oligarşidir; ancak ne yazık ki, Mekke'nin fethi sırasında müslümanlığı kabul ederek hayatta kalmayı başarmışlar ve Muhammed peygamberin ölümüyle birlikte tekrar iktidara yürümeyi başarmışlardır. 104 Ritüel ve İbadet Tıpkı 1938'in ardından yeniden iktidara yerleşen ve Cumhuriyeti yavaş yavaş içerden kemiren, halka ettikleri zulmün faturasını da Atatürk'e ve Cumhuriyete kesen emperyalizmin işbirlikçileri gibi, 1400 yıl öncesinin Ebu Cehil'leri de, birkaç yıl içinde yeniden toparlanmaya başlamış, çok geçmeden iktidarı ele geçirmiş ve o günden beri hem zalim firavun düzenlerini çok daha başarılı biçimde sürdürmüş hem de zulümlerinin faturasını İslam'a ve can düşmanları olan Muhammed peygambere kesmişlerdir. Haç bir dini ritüel midir, yoksa Allah'a ibadet midir? İbadet ise öncelik sıralaması nasıl olmalıdır? Örneğin hac mı daha önceliklidir zekat mı? Zekat derken, Muhammed peygamber tarafından Medine devletinde uygulanan ve yoksulluğun kökünü kurutan, yoksulluğu ve sonuçlarını tümüyle ortadan kaldıran bir ibadet olan gerçek zekattan, eşitlikçi Hak zekattan söz ediyoruz; Muaviye döneminde yeniden deforme edilen, hani Ebu Leheb'in 1/40 oranındaki sadaka zekatından değil. Bugün Peygamberin adını dillerinden düşürmeyen dinci müşrikler, namaz ve hac gibi görsel ritüellere çokça rağbet ederek, dindar görüntü verip dindar bir imaj çizmek için hiç bir fırsatı kaçırmamaktadırlar. İslam'ın özü olan rızkın paylaşımı, yoksulluğun ortadan kaldırılması ise kimsenin derdi değil. Hatta yoksulluk onlara göre iyi bir şey, çünkü sadaka için kapısına gelen kula kulluk gönüllüleri, siyasi alanda işlerine yaramaktadır. "Komşusu açken tok yatan bizden değildir" sözü ise, zaten çoktan zengin muhitlere taşınmış olan 4x4 müslümanlarını teğet geçmektedir. Onların komşuları değil, olsa olsa gözleri açtır. "Gözleri açken tok yatanlar", gösteriş düşkünü zenginlerin genel özelliğini yansıtırlar. Onlara bir kez hac yetmez, bir tanecik cennet de yetmez; mümkün olsa kırk kere gitmek isterler. Muhammed peygamber bugün yaşasaydı, sizce nasıl derdi? "Komşusu açken hacca gidenler bizden değildir " der miydi? Evet, komşusu açken, ülkesinde ve dünyada onca yoksulluk varken hacca veya umreye gidenler, lüks içinde yaşayanlar, hiç kuşkusuz, bizden değildir. 105 Semavi dinLER ve Dinde Reform Semavi dinLER ve Dinde Reform "Semavi dinLER" diye bir terim var ya; bizce bu terimin telaffuz edilmesi dahi bir şirk göstergesidir. Doğrusunu söylemek gerekirse, Anap'tan yadigar ve "Semavi dinlere yan bakanı yakarım" diye özetleyebileceğimiz bir yasa, bu terimi toplumsal hukukumuzun bir parçası haline getirmişti. Elbette başkalarının dinine, kutsal kabul ettiği değerlerine hakaret, alay, aşağılama ifadeleri ile saldırmak, insan haklarına ve bireysel inanç özgürlüğüne saldırı olarak görülür; ve asla kabul edilemez. Kuran'ın Muhammed peygambere bir ayet ile açıkça bildirdiğine göre, müminler kimsenin inancı hakkında olumsuz, saygısız ve kırıcı ifadelerde bulunmamalıdır; o zaman elbette müşriklerin de İslam'a saygısızlık yapma hakkı doğar. Ancak bu ilkeyi sadece "semavi" dinlerle sınırlamak da kabul edilemez, budizm, ateizm, paganizm gibi her tür inanç bağlamında geçerlidir. Ancak müminler, saygısızlık yapmaksızın, diğer dinler ile ilgili görüşlerini, tezlerini ortaya koymak ve tüm insanlığı İslam'a çağırmak durumundadırlar. İnsan olmanın ve yaşamın temel gereği olan bu görevden müminler asla vazgeçemezler. Semavi olmayan bir dine, yalan söyleyerek "semavi" diyemezler. Bu açıkça şirktir ve cezası ateştir. *** Beşeri dinLER olur, beşeri ve toplumsal süreçlerde ortaya çıkan ve topluma ve dünyaya egemen olan dinler elbette vardır ama bu dinlere "semavi" yani "göksel" yani "ilahi" nitelik atfetmek ancak putperestlerin ve müşriklerin harcıdır. Madem ki Allah birdir, ilahi nitelikte tek din olabilir, ikincisi, üçüncüsü olamaz. Tevhid yani birlik ilkesi ortadayken, bir olan Allah'ın birden çok dini nasıl olabilir? Elbette ki, Allah'ın dini tektir ve o din İslam dinidir. Kuran'da Tevhid ilkesi çok açık ve net olarak çeşitli ayetlerle verilmiştir. Bunun yanısıra bir de, "Yahudilerin peygamberi Musa peygamber, Hristiyanların peygamberi İsa peygamber, bizim peygamberimiz de Muhammed peygamber" diye oldukça yaygın bir yaklaşım görülüyor. Bu da son derece yanlıştır. Kuran'ın ayetlerine ve Tevhid ilkesine tamamen aykırıdır. Musa peygember Musevi miydi? Musevilik dinini mi kurması emredilmişti? İsa peygamber Hristiyan mıydı? Museviliği inkar etmesi ve Hristiyanlığı kurması mı emredilmişti? İsa peygamberin, hem İsrailoğullarında meydana gelen dini sapmalara yönelik tevhid mesajı, hem de insanlığın genel yoksulluk sorununa yönelik paylaşım mesajları verdiğini biliyoruz. Yahudiler ise atalarının şirk dinine bağlı kalmayı tercih ettikleri ve bu yolda peygamberleri öldürmekten bile çekinmedikleri için İsa peygamberin vefatından sonra, izleyicileri ayrı bir kilise örgütlenmesine gitmek durumunda kaldılar; ve zamanla, Roma imparatorluğunun ve Yahudilerin baskı ve zulüm koşullarında, özellikle Paul'un tezleri ve etkisi nedeniyle tevhid anlayışından ne yazık ki saptılar. Muhammed peygambere de, eski dinlere karşı alternatif bir din kurması emri asla verilmemiştir. Kuran ayetindeki ifadesiyle "Müslümanlardan olmam ve Kuran'ı okumam /Kuran’a çağırmam emredildi" diyor. 106 Semavi dinLER ve Dinde Reform Kuran'da Muhammed peygambere hitaben çok açık ifadelerle “İbrahim'in dinine uy" ifadesi geçiyor, yani "senin için ayrı bir din tanımlıyoruz" demiyor, ayrı bir dinin yapılandırılması emri verilmiyor. "İbrahim'in dinine uy, o hanif bir müslümandı" ifadesiyle, İbrahim peygamberin örneği üzerinden, atalarının geleneğinin dayattığı şirke karşı koyan, hak yolunda tavizsiz bir mümin olduğu vurgulanırken, "sen de onun gibi ol, sen de geleneğin şirkine karşı savaş" mesajı veriliyor. Bir başka ayette gene Muhammed peygambere hitaben çok açık ifadelerle, "de ki, bize indirilene de size indirilene de inandık, bütün peygambereler bizim için birdir ayrım yapmayız" ifadesi, çok net bir biçimde, tüm peygamberlerin İslam peygamberi olduğunu, tümünün de İslam dinini tebliğ ettiğini, tüm Kitapların, Kuran'ın da özü olan Tevhid ilkesini içerdiğini ve aynı iman ilkelerine çağırdığını belirtiyor. Kuran'da Hristiyanlardan Musevilerden söz edilmesine ediliyor, ancak ehli-kitap, yani kendilerine kitap verilen topluluklar bağlamında söz ediliyor; ve kendilerine kitap verildiği halde, kitabın mesajına uymayan, kitabı arkalarına atıp umursamayan, kitabi kendi elleriyle yazarak ilahi mesajı değiştiren ve Allah'a yalan söz isnat eden, Allah'ın indirdiği dini değiştirerek kendi dinlerini yaratan sapkın birer topluluk olarak söz ediyor. İşte bu nedenle de Kuranın "Açılış" suresinde müminlerin ağzından "bizi dosdoğru yoluna ilet" duası yer alıyor. "Delalete düşenlerin ve gazaba uğramışların değil, nimetlendirilerinin dosdoğru yoluna ilet" duasını günde beşyüz kere tekrarlayanların hala yanlış yola özenmesi ne kadar da trajik bir durumdur? Y. Nuri hocaya göre, Kuran’ın indirildiği toplumun algısına göre, ayetteki "delalete düşenler" ifadesi ile Hristiyanlar, "gazaba uğrayanlar" ifadesi ile de Yahudiler kastediliyor. Musevilere ve Hristiyanlara verilenlerden çok daha ayrıntılı ve apaçık bir kitap verildiği halde aynı hatalara fazlasıyla düşmekten kurtulamayan Müslümanlar, bu terimlerin kendilerine hiç dokunmadığını düşünmemelidirler. Allah'ın indirdiği apaçık ve tertemiz dini bir kenara bırakıp, Muaviye'nin kankalarının kendi elleriyle yazdığı ve dayattığı bir beşeri dini benimseyenler, bir yandan "elhamdilüllah müslümanım" demekte bir yandan da Kuran'ın açıkça sapkın olarak nitelediği dinleri "Semavi" sıfatıyla aklamaktadırlar. Kuran'da yer alan bunca ayet ile ifade edilen ve son derece net olarak verilen Tevhid mesajının ardından hiç bir mümin kalkıp da İseviler, Museviler, Muhammediler diye üç semavi dinden söz edemez, edenler de ancak ya cahilliklerinden ederler, ya da müşrikliklerinden ederler. Bugünkü haliyle ve görüntüsüyle Yahudilik ve Hristiyanlık dinlerinin "ilahi" nitelikte olduğunu söylemek de, hatta düşünmek de şirk göstergesidir; ve şirk Allah'ın asla affetmeyeceğine dair söz verdiği bir günahtır, bedeli de Kuran'da açıkça belirtildiği gibi "sonsuza dek" cehennemdir. Bu çerçeveden bakarsak "Dinler arası diyalog" ne anlama gelir? Neden tüm dinler değil de, sadece üç din temsil ediliyor? Neden sadece "semavi dinlerin" diyalogu? Yahudiler ve Hristiyanlarla diyalog neden gerekli? Bu dinler hangi örgütsel platformda temsil ediliyor? İslamı temsil edenlerin küresel firavuna göre duruşları nedir? Küresel firavuna karşı mücadeleyi temel almak zorunda olan bir din, firavunun dinleri ile hangi çerçevede ve neyi görüşebilir; neleri görüşmemelidir? 107 Semavi dinLER ve Dinde Reform Bu soruların cevabı aslında ayan beyan ortadadır; hala uyanamamış olanlara zihin egzersizi olarak soruyoruz. Bu bağlamda, kendilerini İslam ile tanımlayanlara, küresel firavunun emrindeki din ve cemaatlere, İslam reformu, ılımlı İslam, protestan İslam gibi emperyalist projelere dikkat çekmek istiyoruz. Diasporası dahil, nüfusu otuz milyonu aşmayan bir toplumun üyelerinin başını çektiği bir küresel örgütün yönetiminden kurtulamayan, yaklaşık bir buçuk milyarlık müslüman ve ikibuçuk milyarlık hristiyan kimlikli kitlenin, firavunun “semavi” şirk ortaklığına prim vermek yerine, vaktiyle İsa peygamberin ve Muhammed peygamberin ortaya koydukları örneklerin ve tevhid mesajların etrafında toparlanması halinde, dünyanın cennete çevrilebileceğini görmemiz ve kitlelere anlatabilmemiz gerekir. 108 CİHAD VE TEVHİD CİHAD VE TEVHİD 4 Eğilimin Birliği ve ÖZE DÖNÜŞ HAREKETİ TEVHİD için CİHAD Gücümüz de, Özgürlüğümüz de “Bir”liğimizde Kutsal savaş anlamında kullanılan "cihad" kelimesi geniş kitleleri dehşetle ürperten bir terim haline geldi. İnsanlıktan nasibini almamış tarantula kılıklıların masum insanlara uyguladıkları vahşet ve dehşet sahnelerini gözünüzde canlandırdığınızda elbette insanın tüyleri diken diken oluyor. Tarihte de sayısız yağma ve talan savaşları, haçlı seferleri de dahil sayısız vahşet örneği, genellikle dinsel amaçlar ardına gizlenerek yürütülmüştür. Oysa cihad, en geniş anlamıyla, mücadele demektir. Cihad, en başta ve öncelikle, Kuran'da insanın apaçık düşmanı olarak tanımlanan şeytana karşı mücadeledir. Bunda başarı sağlanmadan, başka hiçbir alanda başarıya ulaşmak söz konusu olamaz. Bu mücadele hiç kuşkusuz, elde silah, fiziki veya askeri bir mücadele olmayıp, insanın kendi içindeki kötücül eğilimlere karşı mücadele vererek iyiye yönelmesi, dosdoğru yolu bulması ve doğrudan ayrılmaması şeklinde ve esas olarak manevi bağlamda bir mücadeledir. Örneğin cehalete karşı savaş, zararlı alışkanlıklara karşı mücadele, doğayı korumak, hakları korumak, nefsine hakim olmak gibi ilkesel konulardan, bir işe odaklanıp sorumluluklarını yerine getirme gibi basit konulara değin, hepsi de cihad kapsamında zikredilebilecek asli mücadele alanlarındandır. Mücadelenin hedefi ise, tek kelimeyle "tevhid" olarak ifade edilebilir. Evren birdir, Yaradan da birdir, Dini de birdir. Tevhid ilkesinin açılımı net olarak böyle ifade edilebilir. Allah'ın birliği, dinin birliği, Allah'tan başka ilah tanımama, yaşamı sadece Allah'a adama yani Allah'ın iradesine tabi kılma, ibadeti ve dini sadece Allah'a özgüleme olarak tanımlanabilir. Tevhidin zıddı ise şirktir; yani birliğin inkarıdır. Dolayısıyla cihadın hedefini, en geniş anlamda "tevhid için" ve şirke karşı mücadele olarak belirleyebiliriz. Tevhid ilkesini hayata geçirmenin mücadelesi olarak cihad, yaşamdan her türlü şirk unsurunu arındırmak ve bize sunulan yaşamı bütünüyle ve sadece Yaradanın iradesine, ilkelerine, yasalarına uygun hale getirmek mücadelesidir. Allah'ın birliğine, tevhide inanmak ve bu inancı söze dökmek elbette çok değerlidir. Ancak, sözde kalan bir inancın değeri veya etkisi acaba, tevhid ilkesini eylemsel olarak hayata geçirmekle bir tutulabilir mi? Yaşamımızı Allah'ın istediği yolda sürdürmek niyet ve iradesini ortaya koyarak, tevhid ilkesini ihlal eden her türlü ilahlaştırma eğilimine karşı, öncelikle kendimizden başlamak üzere, egomuza, nefrete, kibire, şehvete, öfkeye, hırslara, tabulara, takıntılara, önyargılara, ötekileştirmelere ve içimizdeki her türlü kötücül eğilime karşı mücadele etmek, dış dünyada tanık olduğumuz her türlü sömürüye ve zulme karşı tavır almak, mücadele etmek, hiç tevhid inancının sadece sözel ifadesiyle yetinmek ile kıyaslanabilir mi? Tevhid ilkesine en büyük saldırı ve en kapsamlı meydan okuma, yeryüzünde düzeni bozan, hakları ihlal eden ve kendini ilahlaştıran küresel firavunun eseridir. Dolayısıyla, iki kere iki dört, cihadın birincil öncelikli ve en acil hedefi, küresel firavuna ve işbirlikçilerine karşı mücade olarak formüle edilebilir. Bu asgari ve temel mücadele ilkesini görmezden gelen, ihmal eden, savsaklayan kişilerin "müslümanlık" iddiası, geçerli bir dayanaktan yoksun boş bir iddia olmaktan öte bir anlam taşımaz; somut bir temele oturmaz, havada kalır. 109 CİHAD VE TEVHİD Hem firavunla sarmaş dolaş olup hem de kitlelerin karşısına geçip müslümanlık iddiasında bulunanların, hele ki şampiyonluğu kimselere bırakmayarak "en müslüman biz" diye haykıranların iddaları kof bir söylemin ötesine geçmez. Saf ve cahil kitleleri bir süre kandırabilirler ama ampuller sönüp güneş parladığında gerçekler ortaya çıkar. İman ölçütü olarak kendisini "mümin" olarak tanımlayan kişiler ise, firavuna karşı mücadeleyi, yaşamın acil ve öncelikli hedefi olarak görür. Gerisi teferruattır; önem bakımından ikincil sırada kalır. Yaşamın kendisi zaten bir mücadeledir. Toplumsal yaşamın merkezinde ise elbette, siyaset yer alır. Yaşamınızın merkezine, küresel firavuna karşı mücadeleyi koyunca, diğer her tür konu da merkeze tabi bir konumda değerlendirilir. Tevhid için yapılan mücadelenin dinamiklerinde de mutlaka yine tevhidi egemen kılmak gerekir. Bu bağlamda, firavuna karşı mücadelenin birincil sorunu hemen kendini gösterir: küresel firavuna karşı en geniş siyasi güçbirliği. Müminlerin birincil görevi, yaşamın her alanına, her cephesine sahip çıkmak ve en geniş güçbirliğini, hem ulusal ölçekte, hem de küresel ölçekte oluşturmak ve önderlik etmektir; küresel firavuna karşı en geniş ve en kapsamlı ulusal ve uluslararası güçbirliğini örgütlemek ve zafere ulaştırmaktır. Sonuç olarak, küresel firavunu yeryüzünden silmek ve tevhidi yeniden egemen kılmak için yapılan mücadele, en büyük ibadettir. Bunu yerine getirmemek ve mücadelenin gereklerinden kaçınmak ise, şirke destek vermek ve tevhide ihanet etmek anlamına gelir; ve tipik olarak müşriklere özgü bir seçim olur. *** 12 eylül sonrasında, "4 eğilimi birleştirmek" iddiasıyla Anap kurulurken kastettikleri, 12 eylül öncesi Milliyetçi Cephe partileri olan AP'nin liberal merkez sağ, MSP'nin dinci, MHP'nin etnik milliyetçi eğilimleri ile merkez solu temsil eden CHP'nin sosyal demokrat eğilimi idi. Güya, bu akımların tarihsel olarak temel milli değerleri temsil ettikleri iddia edilmekteydi. Oysa ki bu eğilimler ve temsil ettikleri değerler milli nitelikte olmayan, emperyalizmin ideologlarının tasarlayıp, yerel koşullara uyarlayıp dayattığı birtakım deforme edilmiş değerlerdi. Bize yabancı olan bu değerlerin karşısında, bize ait öz değerlerin yeniden keşfedilip ve yeniden tanımlanarak yerli yerine oturtulmasıyla, kendimize özgü birleştirici milli değerlerimiz sayesinde, emperyalizme ve her türlü dış tehdide karşı milletçe tek yumruk olmak, vatanın ve milletin savunulması açısından hayati önemdedir. Emperyalist-siyonist sistemin bir görevlisi ve temsilcisi olan "Çankayanın şişmanı"nın otuz yıl önce küresel firavuna hizmet yolunda, burjuva ideologlarının tanımladığı biçimde bu dört eğilimi birleştirmesine inat; tevhidin müminleri de milletimizin emperyalizme karşı kıyamı sürecinde, milletimizi gerçekten temsil eden dört ana eğilimi birleştirmek yolunda her türlü gayreti göstermeli, hatta Atatürk'ün önderliğindeki kurtuluş savaşının mazlum milletlere örnek olması misali, bu modeli, küresel firavuna karşı tüm dünya haklarının küresel ölçekteki mücadelesinin prototipi halinde ortaya koymalıdırlar. Latin Amerikalı kardeşlerimizin sloganını hatırlayalım: Örgütlü birleşik halk yenilmez. Bir ülkenin en geniş kapsamlı örgütlü gücü olan "milli birlik", yani tek yumruk halinde kenetlenmiş ve örgütlenmiş millet karşısında, küresel firavunun ve işbirlikçilerinin hiçbir şansı yoktur. Yaptığı veya yapacağı zulümler sadece ödeyeceği faturayı kabartır. Unutulmasın; gün gelir, devran döner, yapılan tüm zulümlerin bedeli ödetilir. Yüzyıl önce başlayan süreci, Balkan savaşını, Çanakkale destanını hatırlayalım. Vaktiyle, onca yokluğa ve onca ihanete rağmen, çok güç koşullarda giriştiğimiz milli bağımsızlık ve kurtuluş savaşını başarıyla tamamlayıp, Lozan anlaşmasıyla da, savaşın sonucunu tescil ettirdiğimizi hatırlayalım. Ancak bugün çok daha fazla imkanlara karşın o günlerdekinden daha güçsüz ve çaresiz durumda olmamızın nedeni, kendisine yabancılaştırılma, kimliksizleştirilme gibi operasyonlar ile zayıflatılmış bir milletin kararsızlık, şaşkınlık, güvensizlik gibi manevi zaaflar içine düşmesi ve bu nedenle içinde düştüğü durumun vehametini farkedememesi, gücünün ve potansiyelinin farkında olamaması, gücünü kullanmasının olası bedelleri hakkında yanıltılması gibi etmenlerle açıklanabilir. 110 CİHAD VE TEVHİD Bireylerin ve kitlelerin, kendilerini, kişiliklerini ve duruşlarını tanımladıkları toplumsal değerler, siyasi çizgiler ve ideolojik paradigmalar, ne yazık ki büyük oranda eksenleri kaydırılmış haldedir. Emperyalizmin içerdeki destekçileri aracılığıyla 75 yıllık medya ve siyaset operasyonları dizisi, diyebiliriz ki, adeta bizi bizden çalmış. 90 yıl önce emperyalizmin karşısında yorgun, bitap düşmüş bir millet vardı ancak bugün, 75 yıllık bir parçalama ve zayıflatma operasyonu yüzünden aramızdaki manevi bağların kopması sonucunda, millet olma niteliğini büyük ölçüde yitiren, insanın dili varmıyor ama, fiilen "sürü" niteliğinde bir kitle var. Yeniden millet olabilmek adına, bizi biz yapan değerlere yeniden sarıldığımız ve milli hafızamızı tazelediğimiz anda, kolayca tek yumruk olabilecek, gerçek gücümüzü ortaya koyabileceğiz; böylece bir kez daha milletçe hapsedildiğimiz ergenekondan çıkışın önü açılacaktır. Madem ki, en kutsal mücadele firavunun küresel ilahlık iddiasına karşı yürütülen ekmek, barış ve özgürlük mücadelesidir, bu mücadelenin günümüzde vardığı nokta itibariyle, ülkemizde ilk yapılması gereken, emperyalizme karşı tüm milli unsurların biraraya getirilmesi ve bu amaçla yeniden milli birliğin kurulması, bu kutsal mücadelenin öncelikli ve güncel hedefi olmalıdır. Bu nasıl olacak? 75 yılda şeytanın ilmek ilmek ördüğü önyargılar, kaygılar, korkular, düşmanlıklar nasıl aşılacak? İçimizdeki İsraillilerin denetimindeki medyanın kuşaklar boyu sürdürdüğü illüzyon ve beyin yıkama operasyonun etkisi nasıl tersine çevrilecek? Birbirini sevmeyen, hatta nefret eden insanlar nasıl yeniden emperyalizme karşı ortak cephede buluşturulabilecek? *** Öncelikle 75 yıllık böl ve ayır politikasının başlıca bölme eksenlerini masaya yatıralım: Atatürkçüler ile Atatürk'ü ve Atatürkçüleri sevmeyenler; Milliyetçiler ile etnik milliyetçilikten nefret edenler; Müslümanlar ile dindarlığı yobazlık olarak görenler. Solcular ile solculuğu komünistlik olarak görenler; Bu tanımlamaları biraz daha ayrıntılandırmak ve çeşitlendirmek mümkündür. Örneğin günümüzdeki Türk-Kürt çatışması diye pazarlanan bölünme ekseninin de aslında, yukarıdaki milliyetçilik eksenindeki yapay önyargılar ve yanlış anlamalardan kaynaklandığı söylenebilir, Keza, Alevi-sünni eksenli bölünme de, geçmişte 12 eylül ayrıştırma sürecinde sağ-sol kavgası bağlamında milletimize dayatılan, günümüzde küresel firavunun denetiminde bir kez daha ısıtılmaya çalışılan bir yapay çelişki olarak göze batmaktadır. Yanlış anlaşılmaması için vurgulamalıyız ki, düşünce ve söylem temelindeki tüm bu ayrılıkların kökeninde ve arka planında hiç kuşkusuz ekonomik ve toplumsal etmenler ve çelişkiler yatmaktadır. Ancak bu çelişkiler halka ait gerçek çelişkiler olmayıp, aksine sanaldır; firavuna ve işbirlikçilerine ait menfaat kaygılarının somut bir böl ve ayır stratejisi halinde kurgulanması ve medya yoluyla topluma dayatılmasıdır. Tüm bu bölünme eksenlerine dair karakter özelliklerini doğru olarak yeniden tanımladığımızda ve farklı gibi görünen kesimleri doğru bir konumda yeniden konumlandırdığımızda, aslında bunların birer bölünme ekseni değil, aksine birer birleşme ekseni olabilecekleri görülür. Türkiye Cumhuriyeti'nde yaşayan her sade yurttaş, eğer emperyalizmin ajanı değilse ve eğer hain veya aptal değilse, gerek bireysel gerekse toplumsal menfaatlerinin ortak milli değerlerden geçtiği tespitine katıldığı anda görecektir ki, bu değerlerin tümü de 75 milyonun ortak toplumsal değerleri olmanın ötesinde, 75 milyon yurttaşın her birinin bizzat kendi değerleridir; daha net bir ifade ile söylersek, yukarıdaki dört eğilim özünde, her birimizin bizzat kendi bireysel varlığımızda birleştirebileceğimiz, kendi öz değerlerimizdir. 111 CİHAD VE TEVHİD Peki nasıl oldu da, kendi içimizdeki temel değerlere önce kendi bireysel iç dünyamızda yabancılaştık; ve üstelik bir adım daha ileri giderek bu yabancılaşmanın kapsamını, milletimizin toplumsal değerlerine ve milletimizin diğer fertlerine doğru genişleterek, milletçe gitgide birbirimize saygısız, sevgisiz, acımasız, hatta düşmanca bakabildiğimiz bir noktaya gelebildik? Bugün geldiğimiz nokta, kendi öz değerlerimize karşı bu kahrolası yabancılaştırma ve kimliksizleştirme sürecinin sonucu değil midir? Kendilerini şu ya da bu kesime mensubiyet veya şu ya da bu kesime karşıtlık bağlamında tanımlayan herkes, öncelikle şapkayı önüne koymalı ve tüm bu kavramları, emperyalizmin uşağı medyanın ve ideologlarının pişirip kendilerine ezberlettikleri şekliyle değil, akla, vicdana, kendi öz değerlerine, milli kucaklaşma hedefine uygun olarak yeniden tanımlamak zorundadırlar. Bunu ihmal edenler, savsaklayanlar ve milli birliğin oluşması sürecine engelleyici veya frenleyici bir etkide bulunanlar, önce kendi vicdanlarında suçlu duruma düşerler ve pişmanlıkları ömür boyu yakalarını bırakmaz. Örneğin, Atatürkçüyüm diyen, İslamcıyım diyen, Türk milliyetçisiyim veya Kürt milliyetçisiyim diyen, sağcıyım veya solcuyum diyen veya kendini bir başka türlü tanımlayan herkes, ama herkes, öncelikle, son 75 yılda emperyalizmin ne yaptığına ve ne amaçladığına bakarsa, aslında ne yapmaması gerektiğini de net olarak görüp anlayabilir; ve ardından da ne gibi adımlar atarak milli birliğe hizmet ve katkıda bulunması gerektiğini belirleyebilir. Kemikleşmiş önyargıları kırmanın atomu parçalamaktan daha zor olduğunu söyleyen düşünürleri haksız çıkarmak aslında çok kolaydır, işin yarısı karar vermekten ibarettir, diğer yarısı da, vaktiyle ötekileştirmiş olduğumuz, veya bizi ötekileştirmiş olan yurttaşlarımızla, kardeşlerimizle kucaklaşmaktan ibarettir. Önemine işaret etmek için tekrarlayalım:, işin yarısı, hiç bir yurttaşımızı ötekileştirmemeye ve daha önce yaptığımız her türlü ötekileştirmeleri terk etmeye karar vermektir; ikinci yarısı da tüm kardeşlerimizle önkoşulsuz kucaklaşma irademizi ve sevgimizi göstermektir. 21 yüzyılın başında, emperyalizmin bizi hapsetmeye çalıştığı ergenekondan çıkışın, kurtuluşun formülü, özünde bu kadar basittir. Hani filmlerdeki gibi, uzun yıllar boyu görmediğiniz, aradan geçen sürede özlemeyi bile unuttuğunuz aile fertleri ile bir anda karşılaşmak gibi bir şey; ayrı düştüğünüz kardeşlerinizle bir anda karşılaşıp kucaklaşmak gibi bir şey. Yakın gelecekte bizlere kurtuluş vaadeden bu muhteşem kavuşmanın coşkusunu ve yaratacağı duyguları tanımlamayı edebiyatçılara bırakıyorum. Sevgi paylaştıkça büyüyen bir değerdir; işin anahtarı, paylaşımın gücünü harekete geçirmektir. Vurgulayalım ve sadede gelelim. Gelecek bölümlerde bu dört temel eğilimi birer birer masaya yatıracağız; göreceğiz ki tüm bu eğilimlerin buluştukları ortak bir nokta var: anti-emperyalist duruş. Tüm bu eğilimlerin temel paradigmalarını birer birer ele alıp yeni yaklaşımlarla yeniden tanımlayarak ve bu ana toplumsal-siyasi eğilimleri yeniden konumlandırabiliriz. Böylece özlerine dönen tüm bu eksenlerin artık birer bölünme ekseni değil, aksine milli birliğin ortak paydaları haline geldiğini görebilir ve üzerinde milli birliğin kurulduğu kapsayıcı "sathı müdafaa" zeminin eksenlerine dönüştürebiliriz. İşte bu nedenle, bunları birer "bölünme ekseni" olarak değil, tersine milli birlik eksenleri olarak nitelendirmek yanlış olmaz. Ve aslında tam da bu nedenle bu siyasal eğilimler, emperyalizmin ideologları tarafından nokta hedef olarak seçilerek, adeta bir tür ideolojik tecavüz yoluyla deforme edilmiş ve milli birliği parçalama eksenleri olarak tasarlanmıştır. Küresel firavunun bu hain tezgahını boşa çıkartmak, birtakım ayrıntılarda farklı olsalar da, tüm eğilimleri ortak paydalarında, yeniden bir kurtuluş savaşı seferberliğinde buluşturmak ve emperyalizme bir kez daha haddini bildirmek mümkündür ve somut bir tarihsel fırsat olarak önümüzde durmaktadır. 112 CİHAD VE TEVHİD Bu noktada, bir mümine düşen başlıca toplumsal görev ve işlev, firavuna karşı mücadelenin aslında yaşamın tüm alanlarını kapsayan bir tevhid mücadelesi olduğunu asla unutmamak ve bu can alıcı temel ilkeyi topluma mal etmektir. Küresel firavuna ve ve yerel işbirlikçilerine karşı en geniş ittifak ve güçbirliğini yaratmak, sadece mücadelenin başarısını garanti edecek bir unsur olarak görülmemelidir, aynı zamanda sağlıklı bir zeminde yürümesini de sağlayacak bir unusurdur. Kurtuluş mücadelesine en geniş toplumsal katılım, zaferin ardından kurulacak olan en geniş kapsamlı "katılımcı halk demokrasisini", yani Kuran'daki terimle "şura"yı da sağlıklı bir zemine oturtur. Aksi halde, hem mücadelenin etkinliği azalır, hem de ittifakın sağlıklı bir temelde yürümesini engellediği için sapmalara karşı zayıf ve kırılgan hale getirir. Bu bağlamda özetlersek, birincil görev, hiç kuşkusuz, firavuna karşı ulusal güçbirliğini acilen gerçekleştirmektir. Mümine düşen asal görev, tevhid ilkesinin gereğini politik arenada yerine getirmektir; birliği kapsamlı, güçlü ve kalıcı hale getirmektir. Öncelikle, her biri özünde küresel firavuna karşı olan ve toplumun dört ana eğilimini temsil eden akımların temel paradigmalarını emperyalizmin ideolojik etkisinden kurtarmak, yeniden tanımlayarak özüne döndürmektir. Mümin, hem kendi aklında ve vicdanında bunları birleştirip içselleştirmeli hem de ortak milli değerler olarak halka mal edebilmelidir; kalıcı birliğin yolu buradan geçer. Böylece, politik arenada da bu eğilimlerin siyasi birliğini sağlayabilmek, sonuç olarak ulusal ve uluslararası boyutta küresel firavuna karşı tüm dünya halkların siyasi birliğini somut olarak inşa edebilmek mümkün olacaktır. Güncel bir örnekten hareketle, Milli Anayasa Forumlarını düzenleyen ekibin hazırladığı afiş ve pankartlarda Atatürk'ün ve yanında yer alan İnönü ve Bayar resimlerine ilişkin tartışma tali önemdedir ve güçbirliğini engelleyici bir tarzda gündeme getirilmemesi gerekir. İnönü ve Bayar, kimilerine göre Atatürk'ün izinde ve onun misyonunu ileriye taşıyan liderlerdir; ancak kimilerine göre, Atatürk'ü tam olarak anlayamamış ve onun yolundan sapmış kişilerdir. Bugün vardığımız nokta itibariyle, merkez sağ ve merkez sol olarak tanımlanan tarihsel çizgilerin biraraya gelerek Atatürk'ün kurduğu cumhuriyete sahip çıkmaları ve bu yolda bedel ödemeye hazır olmaları, heyecanla desteklenmesi gereken, son derece olumlu bir gelişmedir. Bu yaklaşım sadece merkez sağ ve merkez sol değil, diğer çizgiler için de geçerlidir. Geçmişte birbirlerini can düşmanı olarak bilenlerin vicdanlarında, bilinçlerinde, Allah'ın ilhamı sayesinde, geçirdikleri deneyimler ve hayattan aldıkları dersler sayesinde, şaşırtıcı değişiklikler meydana gelebilir. Geçmişte birbirlerine, ülkeye, millete ve cumhuriyete karşı olumsuz söylem ve eylemde bulunmuş olan birtakım birey veya topluluklar, bugün çok daha farklı bir duruş gösterebilir ve anti-emperyalist cephede yerini alabilirler. Müminlerin, geçmişte izlenen politikaları ve tarihsel süreçteki tartışmaları, bugünün görevlerine zarar verecek bir şekilde gündeme getirerek, en geniş ulusal güçbirliği hedefinin gölgelenmesine veya zayıflatılmasına izin vermeleri düşünülemez. Bu elbette, son tahlilde firavuna hizmet eden bir yaklaşım olur. Milli güçler içinde yer alan bazı değerli unsurların, güçbirliğinde yer almak isteyen ve eyleme geçen diğer bazı unsurlara karşı, geçmişe ilişkin bir takım takıntılar veya gerekçeler temelinde sekterce yaklaşmaları halinde, müminler ikna gücüyle devreye girmeli ve birliğin amaç ve hedeflerini vurgulayarak, milli güçlerin kucaklaşmalarına yardımcı olmalıdır. Ancak diğer yandan, geçmişin politikalarının, liderlerinin, düşünürlerinin eylem ve söylemlerinin bilimsel çözümlemesi ve dersler çıkarılması da elbette ihmal edilemez. Müminler bir yandan bu tarihsel görevin gereğini yerine getirirlerken, diğer yandan günün görevlerini "öne almak" ve geleceğe bakmak zorundadırlar. 113 CİHAD VE TEVHİD Nihayetinde, çıkarılacak dersler de zaten bugünün görevlerini en sağlıklı bir şekilde yerine getirmek içindir, yoksa günün görevlerini aksatmak için değil. Kuşkusuz, firavunu ve işbirlikçilerini başımızdan defettikten sonra, geçmişin değerlendirmesi çok daha sağlıklı bir şekilde yapılabilecektir. Bu yaklaşım, uluslararası alandaki düşmanlıklar ve milletlerin birbirlerine karşı taşıdıkları kemikleşmiş milli ve kültürel önyargılar ve ötekileştirmeler için de aynen geçerlidir. Aslolan tüm insanlığın küresel firavunun karşısında birlik halinde kararlı bir duruş gösterebilmesidir. *** Yaşam bir bütündür; sadece siyasetten ibaret değildir. Siyaset her ne kadar toplumsal mücadelenin kalbi olsa da, insan haklarından, sağlık sorunlarına, sosyal güvenlikten, hayvan haklarına, tarım sorunlarından hava kirliliğine değin düşünebileceğiniz her alanda mümin, tevhidi temsil eden bir duruş sergilemeli, yaşama sahip çıkmalı, bunu kamuoyu ile paylaşmalı ve yaşamın farklı alanlarında yürüyen mücadeleleri biraraya getirebilme erdem ve becerisini gösterebilmelidir. Firavuna karşı cihad böylece bütünlüklü bir yapı arzedecek ve tevhid ilkesi, mücade içinde somutlaşacak, ete kemiğe bürünecektir. 114 Bayrak Bayrak Osmanlının diğer büyük liman kentleri gibi kozmopolit bir yapıda bir kent olan Selanik'te doğdu. Çocukluğunda, diğer hemşerileri gibi, Rumeli'nin Müslüman Türk nüfusun kaderini yaşadı. Tarım ile ve memurluk ile geçinen bir aileden geldi ve onun da kaderinde askerlik vardı. Ailesine rağmen, kendi iradesiyle askerliği seçti. Devletin ve milletin kaderi askerlerin başarısına bağlı olduğu için, öğrenciliği boyunca bu sorumluluğu omuzlarında hissederek askeri okulu tamamladı. Çöküş yıllarında da cepheden cepheye koşarken, yaşamının her anında, kanının ve terinin her damlasında çökmekte devletin kaderini hissederek ve yüreğinde yaşayarak görev yaptı. Devletin bağıra bağıra gelen çöküşünü önceden görmekle kalmamış, çözümü de kafasında belirlemişti. Günü geldiğinde kelleyi koltuğa alarak ve milletine güvenerek yola çıktı. O da ihaneti gördü. Sadece İstanbul hükümetinin değil, en yakınlarındakilerin de ihanetini gördü, kongrelerde, mecliste, savaş sırasında da, sonrasında da yılları ihanetle mücadele içinde geçti. Saltanatın veya mandacılığın çözüm olduğuna inanan gafleti en yakınında, yanıbaşında gördü ve onlara rağmen ve de onlarla da birlikte omuz omuza mücadele etti; hayat böyle bir şeydi. Öncelikli hedefi, yok edilmeye çalışılan milletinin çağdaş dünyada varolmaya devam etmesini sağlamaktı.Küresel firavuna teslim olarak, dünyanın güçlü devletleriyle işbirliği ve uzlaşma içinde bunu başarabileceğini asla düşünmedi. Teslimiyete düşmedi; mandacılığı reddetti. Çatırdayan saltanat düzeninin aksayan taraflarını, orasını burasını rötuşlayarak devam edilemeyeceğini biliyordu. İlkeli durdu; karakterini koydu: "bağımsızlık karakterimdir" dedi. Duruşunu ve kararlılığını millete yansıttı ve milletin manevi gücünü de savaş alanlarına. İmkansızı başardı; örnek oldu, esaret altındaki tüm müslüman dünyaya; örnek oldu, ezilen sömürge halklarına; örnek oldu, zulme karşı direnen tüm insanlığa; yaşadığı döneme sığmayan, ebedi bir örnek oldu ve bayrak oldu, zulme karşı savaşın bayrağı! O sadece bizim için "ulu önder" veya "ebedi önder" değildir; sadece bizim milli kahramanımız da değildir; sadece bizim kurtuluş savaşımızın önderi, vatanın ve milletin kurtarıcısı da değildir; tüm insanlığın hak ve eşitlik uğruna verdiği onurlu mücadelelerin ilham kaynağıdır, sembolüdür, bayrağıdır; bağımsızlığın ve özgürlüğün bayrağı; Anadolu Türk'ünden, insanlığa armağan. 115 Atatürkçülük Atatürkçülük 4 Eğilimin Birliği ve ÖZE DÖNÜŞ HAREKETİ - 1 Atatürkçülük ve Cumhuriyet Ekseni Kanla, irfanla kurduk, biz bu Cumhuriyeti Emperyalizmin "böl ve yut" politikası bağlamında öne çıkan dört ana çatışma ve bölünme ekseni arasında en önemlisi, Atatürkçüler ile karşıtları olarak ya da cumhuriyetçiler ile cumhuriyet düşmanları olarak ortaya çıkan ve başta dinciler, liberaller, natocular, bölücüler, soroz solcuları gibi farklı kesimleri kapsayan bir hain ittifak halinde, bugünlerde tanık olduğumuz üzere ülkemizde cumhuriyetimizin tasfiyesine götüren temel bölünme eksenidir. Bu, emperyalizm açısından olduğu kadar, bizim açımızdan da böyledir; ve bölünme sürecini tersine çevirebilecek olan eksen de, gene aynısıdır, gene bu temel eksendir. Yurdu kurtaran, cumhuriyeti kuran bir çizgi ile kendilerini tanımlayanların, emperyalizme karşı mücadelenin en ön safında olmaları ve doğal olarak bütün milli güçleri birleştirerek önderlik etmeleri beklenir. Oysa emperyalizm, tarihsel süreçte başarılı olmuş, ülkenin içinden birtakım müttefikler bulmuş, onların yönetime gelmesinde rol oynamış ve onlar sayesinde emperyalizme hizmet eden politikalar onyıllardır uygulanmış olduğu halde, cumhuriyetçi yurtsever unsurlar, kendilerini düzeltip hatalarını telafi edip yeniden güçlenmek adına etkin bir atılım yapmak şöyle dursun, kapsamlı bir özeleştiri bile yap-a-mamış, kendisine biçilen rolü kabullenmiş, dayatılan politikalara teslim olmuş ve sonunda tamamiyle kuşatılmış, toplumdan tecrit edilmiş bir durumda, çaresizce debelenen ve tasfiye edilmeyi bekleyen bir konuma sürüklenmişlerdir. Manzara budur; sadece cumhuriyetçiler değil, cumhuriyetin kendisi de tasfiyenin eşiğindedir; ve ardından da kuşkusuz, ülkenin ve milletin tasfiyesi gelecektir. Bu açıdan Atatürkçülerin tarihsel sorumluluğu vardır. Bir an önce hatalardan dönülmesi ve zafer vaadeden etkin bir mücadele içine girilmesi görevi, tarihsel olarak öncelikle "Atatürkçüyüm" diyenlerin omuzlarındadır. Oysa, Atatürkçü kimliğiyle ortaya çıkanlar, gerçekte homojen bir kitle değildir. Nasıl ki din konusunda, gerçek dindarlar olduğu gibi, birtakım hedeflere ulaşmak için dini bir maske olarak kullanan sahte dinciler de varsa; aynı şekilde, kendilerini Atatürkçü olarak tanımlayanlar içinde gerçek Atatürkçüler olduğu gibi, Atatürk'e sevgi ve saygısından kuşku duyulmasa da Atatürkçülüğün farklı bazı ilkelerine karşı mesafeli duran kesimler de vardır; ve ne yazık ki, birtakım hedeflere ulaşmak için Atatürk'çülüğü bir maske olarak kullanan sahte Atatürk'çüler de vardır. Sahtesi ile gerçeğini ayıramazsak, varacağımız sonuçlar da, önereceğimiz çözümler de, kendimizi kandırmanın ötesine geçemez. Gerek tarihsel süreci, gerekse bugünün dengelerini doğru çözümlemeli ve cumhuriyetin çözülmesinin ardındaki gerçekleri açık ve net olarak ortaya koyabilmeliyiz. Bizim bu satırlardaki derdimiz, emperyalizmin işbirlikçisi sahte Atatürkçülere akıl, fikir, vicdan tavsiye etmek değildir; amaçları da, niyetleri de, kendilerini ilgilendirir; seçtikleri ihanet yolunda cehenneme kadar yolları var. Ancak, milli mücadele içinde yaratmış oldukları bulanıklığı gidermek, sapla samanı birbirinden ayırabilmek ve safları netleştirebilmek adına katkımızı sunmak derdindeyiz. İdeolojik netlik, etkin bir mücadelenin olmazsa olmaz koşuludur. Bu noktayı, emperyalizmin yarattığı toplumsal hipnozdan kurtulma yolunda çok çok önemli bir adım olarak görüyoruz. Bugünlerde, Silivri tezgahının da etkisiyle, yeni bir ışık belirdi. Uyuyan devin kıpırdanmaya başladığına, milli sorunlarımızın yarattığı depremlerin ve toplumsal dalgalanmanın şiddeti nedeniyle hipnozun etkisinin azaldığına dair işaretlerin görülmeye başladığına tanık oluyoruz. 116 Atatürkçülük 90 yıllık cumhuriyetimizin yıkılmaya çalışıldığı bu günlerde, sadece cumhuriyetçilerin ve Atatürk'çülerin değil, cılız da olsa ve çok geç de olsa, her kesimden tüm milletimizin duyarlılık gösterdiğine tanık oluyoruz. Duyarlılığın temelindeki temel unsur ise görüyoruz ki, farkındalık faktörüdür. Emperyalizmin ve işbirlikçilerinin ne yaptıkları ve ne istedikleri artık ayan beyan belli olunca, bugüne dek gösterilmeyen tepkiler artık duygu, düşünce, söylem ve eylem boyutlarında gösterilmeye başlanmıştır. Atatürk gerçeği, bizim en temel ve önemli milli değerlerimizden biri, belki de birincisidir. Çünkü eğer bugün, onca hıyanete rağmen, belli belirsiz de olsa, kağıt üzerinde de olsa bir bağımsızlığımız söz konusuysa, bunu Atatürk ve arkadaşlarının başlattığı ve başarıya ulaştırdıkları Kurtuluş savaşına ve bağımsız Cumhuriyeti kurmalarına borçluyuz. Bu gerçek, en veciz biçimde ancak şair Mutlu Çelik'in şu çarpıcı dizeleriyle ifade edilebilidi: İşgaldeki hali sakın unutma, Atatürk'e dil uzatma sebebsiz, Sen anandan yine çıkardın amma, Baban kimdi bilemezdin, şerefsiz! Atatürk gerçeğimiz, işte bu kadar sade ve basit, bu denli net ve yalındır. *** İşte bu nedenle, son dönemlerde öne çıkan, ancak siyasi ve ideolojik açıdan netleştirilmeye muhtaç olan, "Atatürk'te birleşmek" ilkesi, emperyalizme karşı mücadelenin, birleştirici anahtar sloganı olarak benimsendi. Atatürk ve neslinin ortaya koyduğu örnekte ve ilkelerde birleşemeyenlerin, emperyalizme karşı kararlı bir duruş sergilemeleri bir yana, son tahlilde emperyalizmin safında yer almaları kaçınılmazdır. Atatürk, bütün dünyanın hayran olduğu bir mucizenin mimarı ve uygulayıcısıdır; bükemediği bileği öpmek zorunda kalan, ancak bir yandan gene de diş bilemeye devam eden küresel firavun açısından, bugün bile hatırlamaya katlanamadığı, tüm dünyaya unutturmak istediği bir örneğin yaratıcısıdır. Bu nedenle 90 yıldır adım adım uyguladığı plan uyarınca, dışardan yıkamadığı cumhuriyetimizi içerden yıkarak ve Anadoludaki Türk varlığını yok ederek, Atatürk devriminin bizzat kendi halkının eliyle yok edilmesini sağlayarak, tarihin tozlu raflarına kaldırmak istemektedir. Küresel firavunun Atatürk düşmanlığını sadece yaktığı özgürlük ateşiyle mazlum milletlere örnek olmasına bağlamayalım; bir diğer önemli neden ise İslam gerçeğidir. Sultanların, firavunların elinde bir egemenlik aracı olarak işlev gören ve müşrik bir halifelik kurumunca temsil edilen bir din, Kurtuluş savaşı ve Atatürk devrimleri sayesinde toplumsal anlamda özüne dönme yolunda koskoca bir adım atmış, mazlum milletlerin emperyalizme karşı ayağa kalkmasını destekleyen, teşvik eden, onlara manevi güç veren, zafer vaadeden bir unsur, bir bayrak haline gelmiştir. Küresel firavuna karşı ayağa kalkmanın temel güdüsü, hak duygusudur, insanlık onuruna, özgürlüğe, bağımsızlığa, haklara sahip çıkmaktır; tüm bu unsurları özünde toplayan Hak dini, küresel firavunun korkulu rüyasıdır. Küresel firavunun asıl kabusu ise, siyasi planda Atatürk'ün ilkeleri ile dini planda Hak dininin birarada, büyük bir toplumsal güç olması ve 1920 dekinden de daha büyük ve küresel etkileri olacak bir zafere ulaşmasıdır. Mehmet Akif'in kurtuluş savaşı ile İslam'ı buluşturan şiirleri, Atatürk ve cumhuriyet gerçeğinin bu özelliğini en güzel biçimde yansıtmaktadır. Bu manzara karşısında emperyalizm, Atatürk'e düşman olmaz da kime olur? 117 Atatürkçülük Şeytan'ın taktiği Tam da bu nedenle, Atatürk'ün adını ve ilkelerini tarih sahnesinden silebilmek için, İran'lı komşularımızın pek de isabetle "büyük şeytan" olarak tanımladığı küresel firavun, tam da "şeytan" karakterine uygun bir politikayı, 75 yıldır başarıyla yürütmektedir. Kuran'daki ifade ile, insanın apaçık düşmanı olan şeytan, insana dışarıdan değil, ta içinden, kendi benliğinden seslenir; açıkça insanın karşısına geçip, meydan okumak veya kılıcını çekerek üzerine yürümek, asla şeytanın benimseyip uyguladığı bir yöntem değildir. Karşısına geçmek yerine, onun yanına geçer, onunla yanyana durur, tebessüm eder, "bak ben de seninleyim, aynı saftayız, aynı doğrultuda yürüyoruz, dostuz" mesajını verir. Aklını kullanmayan insan ise yanılır, bu mesaja kanar; mutlu olur, rehavete kapılır, kendini daha emin ve güçlü hisseder. Kısa bir süre sonra onunla omuz omuza yürüyen şeytan, hafif bir omuz darbesi ile birlikte, yürümekte oldukları doğrultuyu birkaç derece saptırır; insan "ne oluyor" diye şaşırıp şeytana bakınca gene, sanki hiç bir şey olmamış gibi masum bir yüz ifadesiyle ona tebessüm etmekte olan şeytanı görür ama tebessümün ardındaki kötü niyeti, sinsiliği göremez, uyguladığı planı ve taktiği anlayamaz. İyi niyetle, şeytanı dost zannetmeye devam eder, bir kaç derecelik sapmayı belki farkeder ama önemsemez, hoşgörüyle karşılar ve yola devam eder. Sonuçta, dost gibi yanına sokulan şeytan, yapacağını yapmıştır ve ne olduğunu anlamadan insanı doğrultusundan hafifçe de olsa saptırmıştır. Ama hayatın akışı içinde insan, dost bildiğinden gelen bu ihanetin hedeflerini ve kapsamını farkedemez, anlayamaz. Bir süre sonra aynı saptırma operasyonu tekrarlanır, bir kaç derece daha sapar. Ardından bir daha, sonra bir daha, böylece artık sapma, hafife alınamayacak, anlamlı bir boyut kazanır. Zamanın akışı içinde ardarda gelen bir dizi saptırmaların sonucunda, bir süre sonra, neredeyse doksan derecelik bir sapma meydana gelmiştir. Amaçlardan sapılmıştır, yepyeni koşulların girdabına girilmiştir ama hayat ve deneyim gösteriyor ki, gene de şeytanın etkisi kolay kolay farkedilmez, farkedilse de acı gerçekler kolay kolay kabul edilmez, bahaneler üretilir, olumsuzluklar yok sayılır, yola devam edilir. Hem farkedilse ve kabul edilse bile artık çok geçtir. Kısacık insan ömrünün değerli zamanı geçmiştir, tarihsel fırsatlar kaçmıştır, telafisi imkansız kayıplar verilmiştir. İnsan herşeyi anlayıp, sonunda "yeter" diyerek şeytana tavır almaya karar verdiğinde artık yapabileceği bir şey yoktur. Şeytan ortadan kayboluverir. Ancak bir süre sonra yeniden ortaya çıkacak, yeni koşullarda, yepyeni bir kılıkta ve yepyeni bir yüzle, yeni planlarını ama aynı eski bildik taktik ile bir kez daha uygulamak üzere, yeniden yanına sokulacaktır. Cumhuriyetin kuruluşundan itibaren diplomatik ilişkilerde yaşananlar, batılıların ülkemize yaptıkları ziyaretler, verdikleri raporlar, başta köy enstitüleri konusu olmak üzere bir takım "dostça" önerileri, Dersim ve Menemen gibi İngiliz tasarımı, cumhuriyet düşmanı isyanlar, siyasi projeler, kapatılan ve kurulan partiler ve dernekler, suikast girişimleri, tarım ve sanayi atılımlarımız konularındaki raporları, güvenlik alanındaki ilişkiler, özellikle Nato'ya üyelik süreci, geçirdiğimiz dört Nato darbesi, kurulan ve düşürülen hükümetler, büyüklü küçüklü sayısız ekonomik kriz, siyasi davalar, kurulan ve kapatılan medya kuruluşları, yabancı dilde eğitim projeleri, medyadan yıllardır her gün pompalanan ve kitleleri etkileyen yanıltıcı haber ve fikirler gibi sayısız örnek, şeytanın hafif omuz darbeleriyle Atatürk'ün bağımsız Cumhuriyet ilkelerinden azar azar sapmaya yol açan uygulamalara dair örneklerdir. Büyük şeytanın istihbarat örgütleri dünyanın her yerinde, özellikle az gelişmiş ülkelerde işte böylesi şeytani yöntemlerle faaliyet göstermektedirler. 118 Atatürkçülük Ülkemizde de, Atatürk'ün ilkeleri ve cumhuriyeti ile milletinin arasını açacak bir toplumsal mühendislik operasyonu 75 yıldır sinsice yürütülmektedir. İhanet süreci şöyle işler: Küresel şeytanın istihbarat ajanlarının yönetiminde uygulanan temel taktik gereği, devletin ve milletin tek ve asıl sahibi sanki onlarmış gibi başımza çöreklenirler, “memlekete komünizm lazımsa onu da biz getiririz” derler. Atatürk'e karşı hiçbir bir olumsuz cümle kurulmaksızın, kamuoyu önünde Atatürk'e adıyla sanıyla sonuna kadar sahip çıkarlar; ancak Atatürk'ün gerçek düşünceleri ve söylemleri milletin gözünün içine baka baka gözardı edilir. Atatürk'ün sinsi düşmanları olan birtakım yetkililer, siyasiler veya medyadaki etkin kişiler, Atatürk'e karşı gösterişli, abartılı bir saygı gösterisinin ve sahiplenmenin yanısıra, cumhuriyetin temelleri oluşturan en temel Atatürk ilkelerini yadsıyan, etkisiz kılan veya görmezden gelen bir tutum sergilerler. Nitekim, Atatürk ilkelerinden son hızla uzaklaşarak batının kucağına kapağı attığımız, Nato'ya katıldığımız yıllarda, temel mimari unsurları, kutsal alanı, kutsal yolu, kutsal avluyu çevreleyen galerileri ve en yüksek hakim noktada sütunlarla çevrili tapınağı andıran kabir ile, antik Yunan-Roma tapınaklarına benzetilen bir mimari plan ile gösterişli bir anıt mezar yapılmış, Atatürk'ün naaşı, etnoğrafya müzesindeki mütavazı yerinden alınarak, buraya nakledilmiştir. Bakarmısınız: şekilcilik açısından Hanya’ya, içerik ve öz itibariyle Konya’ya. Oysa Atatürk'ün de, aynen Nazım'ın dizelerinde geçen, "yurdumda bir çınarın dibinde olsun yeter, taş maş da istemez hani" dediği gibi, özgür ve onurlu milletinin koynunda basit, gösterişsiz ama huzurlu bir ebedi istirahatgah dışında, herhangi bir isteği olabileceği düşünülemez. Ama zaman aktı ve su yolunu buldu, Atatürk huzurlu istirahatgahına 21 yüzyılın başında kavuştu: ilahlaştırıp etkisizleştirme operasyonu bağlamında başka niyetlerle yapılan ve emperyalizmin işbirlikçilerinin riyakarca ritüellerine alet olan Anıtkabir, günümüzde gerçek Atatürkçülerin yani "bağımsızlık benim karakterimdir" diyen milletinin, bayrağına, vatan sevgisine, bağımsızlık özlemlerine, özgürlük aşkına sahip çıkan yurtseverlerin buluştuğu bir mekan olduğunda, Anıtkabir o zaman, işte o zaman Atatürk'ün huzur içinde yattığı bir kabir oldu. Bu süreçte bir yandan Atatürk ilahlaştırılırken diğer yandan da cumhuriyetin özü olan Atatürkçülüğün içi boşaltılmış, cumhuriyetimizden Atatürk ilkeleri tasfiye edilmiş, mandacılık yeniden ihya edilmiş, emperyalizmin işbirlikçileriyle, gericilerle, toprak ağalarıyla bir olup cumhuriyetin kazanımları birer birer kurban verilmiştir. Milletiyle barışık ama hainlere karşı uzlaşmaz bir liderin güya izleyicileri olduklarını iddia eden bazı unsurlar, milletle değil, iç ve dış hainlerle kucaklaşmış, ancak bu süreçte özellikle medya ve eğitim yoluyla, Atatürkçü düşüncenin ve Atatürkçü ruhun gençlikle buluşabilmesinin önünde engel oluşturmuşlardır. "Benim naciz vücudum elbet bir gün toprak olacaktır" diyen milli önderimiz de nihayetinde bir insandır ve hiç kuşkusuz, ilahlaştırılmasını asla istememiştir. Mirasının "akıl ve bilim"den ibaret olduğunu söyleyen bir kişi, söylemlerinin tabulaştırılmasını hiç ister mi? Böyle mutavazı bir insan hiç kendisi için böyle gösterişli bir anıtmezar ister mi? Hürriyet ve istiklal benim karakterimdir diyen bir insan, hiç batıya entegre olunmasını onaylar mı? Elbette Ataürk'ün de fikirleri, söylemleri, eylemleri bilimsel olarak, akademik çevrelerde araştırılıp incelenecek, milletimizin akıl ve vicdan sahibi evlatları tarafından bilimsel bir eleştiriye tabi tutulacaktır. Bu hem doğaldır hem de gereklidir; üstelik emperyalizme karşı mücadelede bize ışık tutar, dersler sunar, güç verir. Oysa cumhuriyet döneminde yapılan çoğunlukla bunun tam tersidir; bir yandan Atatürk'ün heykellerini dikmek, adını ve anısını ilahlaştırıp, söylemlerini tabulaştırmak, oysa gerçekte onun ilkelerini yaşama geçmesine izin vermemek, üstelik Atatürk ile taban tabana zıt eylemlerle küresel firavun ile sarmaş dolaş bir politika izlemek. 119 Atatürkçülük Her meydana Atatürk’ün heykel ve büstlerini diken ama toplumsal siyasi hayatımızdan Onu ve fikirlerini dışlayan ihanet ile her köşebaşına cami yapan ama dinimizin zulme karşı özünü gizleyip örten ve hayattan dışlayan ihanetin, aslında ne kadar da benzeştiklerine dikkat çekmek isterim. Sanki siyaset ilelebet, heykel dikenlerle cami yapanlar arasında geçecek ve bizler de bu kör döğüşünü ömür boyu kenardan seyredeceğiz; hem heykellere hem de camilere sahip çıkan bir milli uyanış bu topraklarda sanki hiç ortaya çıkmayacak. "Hürriyet ve istiklal benim karakterimdir" diyen bir liderin hemen ardından, daha 39'da başlayan bir ihanet süreci ile küresel firavunun sistemine bağlı ülkelerle askeri siyasi anlaşmalar yapılmaya başlanmıştır. Cumhuriyetin geleceğinin teminatı niteliğinde bir eğitim projesi olan köy enstitüleri ve çağdaş bir toplum kurma yolunda en önemli adımların başında gelen toprak reformu gibi çağdaşlaşma projeleri, küresel firavunun telkin ve tezgahları sonucu, yobazlara ve feodal unsurlara taviz politikaları çerçevesinde kurban verilmiş ve cumhuriyet devriminden fiilen vazgeçilmiştir. Nato'ya girebilmek uğruna, küresel firavuna yaranmak amacıyla, vatanı kurtaran ve cumhuriyeti kuran Mehmetçik, emperyalizmin askeri olarak Kore'ye gönderilmiş, böylece bağımsız cumhuriyetin sonu ve batıya entegrasyonu ilan edilmiştir. Cumhuriyetin politikasını kendi istedikleri yönde değiştirmeye yeltenen, bu amaçla Atatürk'e suikast bile düzenleyen gizli mason örgütleri, devletin tepesini kuşatmışlar, Atatürk'ün en yakınlarına sızarak onun hayatına kastetmişler, ancak ölümünün ardından onun kurmuş olduğu devletin ve partinin kilit noktalarını ele geçirip, halktan kopuk bir elitist partiyi, milletinden kopmuş bir ceberrut devleti yaratmışlar, ve bu arada hem menfaatlerini kollamış hem de cumhuriyeti dönüştürmeyi başarmışlardır. Uzun yıllar boyu, milletin değerlerine soğuk duran, çağdaşlık ile batılılığı birbirine karıştıran, masonik, seçkinci, batıcı, çok bilmiş, halka tepeden bakan "ukala aydın" tipi ile temsil edilen sahte Atatürkçüler, halkımız ile Atatürk ilkeleri arasındaki kopukluğun önde gelen sorumlusu olmuştur. Cumhuriyeti içerden yıkma projesinin ilk adımı, görüldüğü gibi, Atatürk'çülüğü ve cumhuriyetçiliği içerden ele geçirmek ve dönüştürmek olmuştur. Bu nedenle, süreci tersine çevirmek ve yeniden bağımısızlığımızı kazanma sürecinde de anahtar nokta budur. "Bağımsızlık ve özgürlük Atatürkçülüğün özüdür. benim karakterimdir" ifadesi, Atatürk'ün yaşamının ve Atatürk ve ideolojisi, dış politikada maceracı değildir, önceliği milli egemenliğin güvence altına alınmasıdır, ama gönlü mazlum milletlerle birliktedir, emperyalizm ile asla uzlaşmaz. Milletimizi yeniden ergenekon vadisine hapsetmeyi isteyen emperyalizmin tuzaklarına karşı içerde ve dışarda, her alanda dengeli ve akılcı bir politikadan yanadır. Toplumsal dönüşümler ile çağdaş uygarlığı değil onun da üstünü hedefler, batıcı değil sonuna kadar millidir. Atatürk'ün verdiği mücadelerin İslam'ın ideallerine katkısı da kolay kolay aşılamayacak ölçüdedir. İslam dininin, kitabi temel ilke ve amaçlarını da, reel-politik anlamda toplumsal ve siyasal hedeflerini de en somut en gerçek biçimde gerçekleştirmiş olması nedeniyle de, sonuna kadar İslamidir. Atatürk'ün hayatta iken, bazı sol akımlara karşı yürütülen birtakım gerici tezgahlar ve bazı sol partilerin uğradığı kayıpların neden veya sonuçlarından bağımsız bir gerçek olarak; küresel emperyalizmin emekçi haklımızı köleleştirme planlarını boşa çıkarması ve küresel egemenlik ve sömürü tezgahlarına karşı uluslararası etkisi olan başarılı bir savaş vermesi nedeniyle de, emek ve özgürlük değerlerini bayrak edinen sol duruşun sonuna kadar sahip çıktığı bir değerdir. 120 Atatürkçülük Alevi yurttaşlarımızın yüzyıllar boyu maruz kaldıkları Arapçı ve Emevici zulmü sonlandıran ve toplumsal yaşamın her alanında Cumhuriyetin eşit ve özgür yurttaşları olarak yer almalarını sağlayan lider olarak da saygı, sevgi ve şükranla anılmaktadır. Tüm bu nedenlerle, emperyalizm ve işbirlikçilerinin nefret ettiği, ancak milletimizin tüm "milli" unsurları tarafından birleştirici bir milli değer olarak sevilen, sayılan ve sahiplenilen Atatürk, bir milli uyanış simgesi olarak; kendilerini milliyetçi veya dindar veya solcu veya her nasıl tanımlarsa tanımlasın, tüm yurttaşlarımızın özgürlüklerinin, namuslarının, onurlu, mutlu huzurlu bir yaşam sürmelerinin sembolü olarak; ergenekondan çıkışın önderi ve rehberi bozkurt olarak kabul edilmekte ve her zaman kadirşinaslıkla hatırlanmaktadır. Cumhuriyetin tasfiyesi operasyonu, işte bu nedenlerle, milleti birarada tutan temel milli değerimiz olan ve milletimizin kendini savunma mekanizmasının merkezinde yer alan Atatürk'e, onun ilkelerine ve eserlerine saldırmaktadır. Atatürk'e sahip çıkmak, milli varlığımızı, bağımsızlığımızı, özgürlüğümüzü, onurumuzu, vatanımızı, ekmeğimizi, geleceğimizi savunmaktır. Atatürk, Küresel firavuna karşı savaşta ortak milli değerlerimizin başında gelir. Atatürk, sadece kurtuluşun önderi, rehberi, ergenekondan çıkışın bozkurtu değildir; Atatürk, hakları için savaşan tüm milletler için bir bayraktır. Küresel firavuna karşı en ön safta savaşanlar, yurseverler, devrimciler, müminler, Atatürk'e, ilkelerine ve eserlerine de işte bu nedenle, sonuna kadar sahip çıkarlar; Atatürk'ün ilkelerini saptırıp, batıyla bütünleşen politikaları sanki Atatürk'ün tercihi gibi pazarlamazlar; Çağdaşlaşma projelerini, düşman ile işbirliği hatırına terketmezler; Atatürk'ün ilkelerine ve manevi mirasına sahip çıkarak, ülkeyi ve milleti mahvetmek isteyen bir düşman ile asla birlik olmazlar ve işbirliği yapmazlar; İşbirlikçi hainler ile ortaklıklar kurmazlar; Emperyalist düşmanı sanki müttefikmiş gibi kucaklamazlar; Tüm milli unsurların uyumlu birliğini korumaya, milli politikaları uygulamaya özen gösterirler; Mazlum milletlere karşı, özellikle komşularımıza karşı yürütülen emperyalist politikalara hiç bir gerekçeyle destek olmaz, kararlı bir şekilde mazlumların yanında yer alırlar. Atatürkçülük bir şemsiyedir. Milli duruşu da, haksever, emeksever duruşu da, zulme karşı dindar duruşu da özümser ve içine alır. Bütün vatan topraklarını kapsayan, gölgesi ve serinliği müslüman ve komşu coğrafyalara ve hatta dünyanın bir ucundaki mazlum milletlere değin uzanan büyük bir çadır şemsiyesi misali, emperyalizme karşı mücadelede menfaatlarini emperyalistlerle birleştiren bir avuç işbirlikçi dışında kalan herkesi kapsayan, kucaklayan ve biraraya getiren bir şemsiye. Dünyaya örnek olmuştur; bu nedenle, sadece bize ait bir değer değildir artık. Dünyanın başka coğrafyalarında da Kurtuluş savaşından, Cumhuriyet devriminden ilham alan, milliyetçi, ve halkçı çizgide emperyalizme karşı mücadele veren yapılar olmuştur ve bundan sonra da olacaktır. Örneğin, emperyalizme karşı mücadelede sembol olmuş kahramanların olduğu Latin Amerika'da da, İsa peygamberin paylaşımcı yaklaşımını öne çıkaran, emperyalizme boyun eğmeyi değil karşı koymayı öğütleyen ve yurtsever ve sosyalist nitelikte bir milli duruşa sahip tipik Latin Amerika katolikliği için de aynı şeyleri söyleyebiliriz. Sosyalist ve devrimci duruşa sahip katolik rahip örnekleri az değildir. İsa peygamberin ve Muhammed peygamberin manevi varlığı ve desteği, ortaya koydukları tarihsel örneklerin ışığı, küresel firavuna karşı insanlığın verdiği hak ve özgürlük savaşında halka güç verir. Halkın inançlarını açıktan karşısına alan ve aşağılayan "ukala aydın" yaklaşımlarıyla ve dini açıdan sekterce siyasi yapılarla, emperyalizme karşı mücadelenin başarı şansı acaba ne kadardır? Doğrusu, emperyalizmin askeri olmak için ne greencard talebi göndermek ne de Amerikan veya Kanada ordusuna yazılmak falan gerekmiyor. Din ile Atatürkçülüğün, din ile antiemperyalist mücadelenin arasını açmak, kanımca yeterlidir. 121 Atatürkçülük İlkesel açıdan baktığımızda, tek bir kişiyi bile, durup dururken karşı saflara göndermek ihanettir; çünkü en geniş anti-emperyalist güçbirliği cephesi yaklaşımı, böyle gerektirir. Kaldı ki çeşitli farklı inançların etkisi altında olan ve muhtemelen ömür boyu etkisi altında kalacak olan geniş kitleler söz konusuysa, bu konu daha da hayati bir önem kazanır. Ayrıca, bizim dinimiz zaten kitabı kendi elleriyle yazanların değil, Alemlerin Rabbinden inen vahye dayanan dindir ve firavuna karşı duruş, İslam'ın "olmak ya da olmamak" denli hayati bir sorunudur. Bizim dinimiz, emperyalizme karşı en etkin silahımızdan biridir. Atatürk'ün vaktiyle karşısında mücadele ettiği din İslam değil, hurafe dinidir ve emperyalizmin kucağında oturanların, işbirlikçilerin, mandacıların dinidir. Bu hurafe diniyle mücadele bizzat İslam dininin de olmazsa olmaz temel sorunudur. Hal böyleyken, bazılarınca benimsenen "İslam eşittir hurafe" yaklaşımı ise, gerçeği yansıtmayan bir zulüm iddiası olmanın ötesinde anti emperyalist cepheyi üç beş agnostik entelin önderliğindeki dar kadro yapılarına sıkıştırmak ve milli mücadeleyi başarısızlığa mahkum etmekten başka bir işe yaramayan, bir ihanet söylemi olmaktadır. İşbirlikçilerin dinini, onlara uyup İslam veya İslamcılık diye tanımlamak, milli mücadeleye ihanettir. Hurafe dininin etkisinde kalan müslüman kitleleri ilelebet emperyalizmin kucağına mahkum eden bir söylemdir. Yapılması gereken, doğru devrimci tavır, İslam'a sahip çıkmak ve İslami duruşun tıpkı Muhammed peygamberin ve tüm İslam peygamberlerinin örneğindeki gibi ve tarihsel önderimiz Atatürk'ün örneğindeki gibi, her türlü zulme, firavunlara ve emperyalizme karşı mücadele merkezinde olduğu tezini savunmaktır. Yarım yamalak bilip duydukları "4-karı" türü iddiaları gibi, birtakım ıvır zıvır hurafeci tezler bağlamında İslam'a ilişkin ileri-geri cahilce ve sekterce söylemler, bireysel özgürlükler kapsamında olan dini duyguları rencide edici yaklaşımlar, işte bu nedenle kabul edilemez. İşte bu bağlamda, kendilerini hiç de hak etmedikleri şekilde Atatürkçü veya solcu olarak tanımlayan ateist ve agnostik nitelikteki bazı birey ve akımların sekterliği, emperyalizmin en etkin silahlarından biri olarak, mandacılığın ve yobazlığın karanlığının, halkın önünde bir seçenek olarak varlığını sürdürmesini sağlamaktadır. Müminlerin, en geniş anti-emperyalist cepheyi inşa etme sürecinde, bu noktaya özel bir önem vermeleri, bu gibi yanlış ve sekter yaklaşımları sağaltan ve zararlarını onaran, kararlı bir duruş göstermeleri gerekir. Atatürk'ün hatırasına saygı duyan ve Atatürk'ü gerçekten sevenlerin ilk yapmaları gereken, İslam, laiklik ile "hurafe dini" konularında yeterli bilgiye ve donanıma sahip olmak ve bundan böyle dinin artık kesin olarak emperyalizmin elinde bir silah olmasına bir son vermektir. Ülkemizin ve milletimizin yeniden bağımsızlığına ve özgürlüğüne kavuşmasının kilit noktası budur. 122 Milliyetçilik Milliyetçilik 4 Eğilimin Birliği ve ÖZE DÖNÜŞ HAREKETİ - 2 Milli Kimlik Ekseni 86 seçimleri öncesi; Ecevit'in partisi olarak yeni kurulmuş olan DSP, İstanbul'da Sultanahmet meydanında miting düzenlemişti. Türkeş'in "Sayın Ecevit, artık siz de milliyetçi olduğunuza göre, gelin bize katılın" çağrısına, Ayasofya önündeki kürsüden Ecevit cevap veriyordu: "Bizim milliyetçiliğimiz Amerika'nın izin verdiği kadar milliyetçilik değil, Türk milletinin istediği gibi ve istediği ölçüde bir milliyetçiliktir". Bu iki "milliyetçi" siyasi hareket yıllar sonra koalisyon ortağı oldular, milliyetçiliğin sanki bir partinin tekelinde olduğu şeklinde o güne dek genel kabul gören hakim algıyı yıktılar, dağ gibi ekonomik ve siyasi sorunların altına birlikte ellerini koydular, ancak ne kadar direnseler de emperyalizmin politikalarına alet olmaktan kurtulamayarak, hem kendilerini hem de ülkeyi batağın içine sürükleyen ekonomik krizin ve Apo'yu asmayıp bugünler için saklamanın hükümeti olarak tarihe geçtiler. Milliyetçilik konusuna halkımız artık eskisinden çok daha farklı duygu ve düşüncelerle yaklaşıyor. *** Emperyalizm ve işbirlikçileri, Atatürk ilkelerine ve Atatürkçülüğe ilişkin toplumsal algıyı nasıl saptırıp, böl ve yut politikalarına hizmet etmesini sağladılarsa, şemsiye niteliğindeki temel Atatürk ilkelerinden bir diğeri olan milliyetçilik üzerinde de, benzer bir operasyon uygulamışlardır. Böylelikle milli değerlere bağlı kitleleri etkileyip, kendi politikalarına hizmet edecek biçimde örgütlemeyi ve kendilerinin belirledikleri istikamette harekete geçirmeyi başarmışlardır. Özellikle ikinci dünya savaşı sonrasında kurdukları medya kurumlarıyla, halkın içinde faaliyet gösteren ajanlarıyla, Nato çerçevesinde faaliyete geçen istihbarat kurumlarıyla, Alevilere karşı, emek ve gençlik hareketlerine karşı saçtıkları zehirli yalanlar ile milletimizin duyarlılıkları sömürülmüş ve milletimizin içine nifak tohumları ekilmiştir. Milliyetçilik gibi, tanımı gereği milleti birleştirmesi gereken bir değer, birleştiren değil de ayrıştıran bir unsur olarak etki gösterdiği anda, alarm zilleri çalmalı. Belli ki bir şeyler yanlış tanımlanmış ki, olumlu değil olumsuz bir etki gösteriyor. Milliyetçiliğin dünyada ve Türkiye'de ortaya çıkması farklı farklı dinamiklerle olmuştur. Kapitalizmin bağrında doğan ve özünde kendi pazarına sahip çıkan burjuvazinin idolojisi olan milliyetçilik, ülkemizde ise, pazarına sahip çıkmak şöyle dursun, henüz daha erken cumhuriyet döneminde devletin besleyip büyütmeye çalıştığı, bebeklik dönemini yaşayan bir burjuvazinin ideolojisi olarak değil, ama daha ziyade milli kimliğini ortaya koymak isteyen halkımızın ve bağımsızlık yolunda halkına önderlik eden aydınlarımızın yükselttiği ve desteklediği bir ideoloji olarak doğmuştur. Ancak ülkemiz burjuvazisi ilerleyen yıllarda hem kendine, hem de kendisini yaratan devletine, halkına, milletine ihanet etmiş, emperyalizm ile uzlaşmış ve cumhuriyet devrimini sırtından hançerlemiştir. Yoksul halkımızın rızkını, hakkını, kaynaklarını kullanarak adeta devletin fideliğinde yetiştirilen "milli" burjuvazi, bir noktada emperyalizmle işbirliğini tercih ederek vatana ve milli değerlere ihanet edince de, geçmişe ait tarihsel bir gerçek olarak burjuvazinin ideolojisi olan milliyetçilik de böylece ülkemizde ne yazık ki milli olma niteliğini yitirdi, yalan oldu; emperyalizmin elinde ve hizmetinde olan bir toplumsal ve politik değere dönüştü. Emperyalizmin kendi politikaları için kullandığı ve denetlediği bir akım olarak, antisovyetizmin bayrağı ve meşalesi oldu, ve gitgide ırkçılık ile bir tutularak halkımızın gözünde yıprandı. Milletimizin büyük bir kısmının pek itibar etmediği, kendilerini yurtsever olarak tanımlayan büyük bir kitlenin açıkça ve nefretle reddettiği bir değer haline geldi. 123 Milliyetçilik Oysa milletimizin, emperyalizme karşı mücadeledesinde, milliyetçi kavram ve söylemlere, milliyetçi duruşa şiddetle ihtiyacı vardır. Batıda geçerli olan anlamıyla bir burjuva ideolojisi olan milliyetçilik yerine, ülkemizde kabul gören anlamıyla antiemperyalist özde, yurtsever bir ideoloji olarak milliyetçilik, küresel firavuna karşı milli birliğin sağlam temeller üzerinde kurulması bağlamında, müminlerin sahip çıkması gereken bir duruş olarak öne çıkıyor. Varoluşunu Türklük ile tanımlayan etnik milliyetçi akım, tarihsel süreçte kendini defalarca inkar etmiştir; emperyalizme karşı ve hakları için mücadele eden gençlik ve işçi hareketlerinin karşısında ve firavunun işbirlikçileri arasında olması, Türkmen-Alevi etnik kökenlerine sahip çıkmak yerine emperyalist sünni-arapçı geleneğe sığınarak küresel firavunun istihbarat merkezlerinin örgütlediği ve kışkırttığı Alevi katliamlarında rol oynaması, hala hafızalarımızda olan örneklerdir. Emperyalizmin 40'lı yıllardan itibaren Sovyet etkisine karşı bir koçbaşı olarak tasarlayıp örgütlediği anti-komünizm bağlamında destekleyip yönlendirdiği bir siyasi proje olan etnik Türk milliyetçiliği, yıllar sonra adeta "Turancılığa gün doğdu" denilebilecek bir tarihi fırsat olan Sovyetlerin çöküşü sürecinde, hazırlıksız, hareketsiz, etkisiz ve atıl kalıyorsa, varoluşunu tanımlayan iddialarının da boş olduğu ortaya çıkmış olmuyor mu? Günümüzde dahi, bölücü saldırganlığın ve firavunun Ortadoğu projeleri karşısında, ülkesinin ve milletinin hak ve menfaatlerine değil de küresel firavunun emir ve isteklerine göre belirlenen bir çizgide, deyim yerindeyse "utangaç vatansever" tanımına uyan bir duruş ve politika sergilemiyor mu? Ülkeyi ve milleti meydana getiren etnik ve dinsel kimliklerden bazılarını karşısına alıp, söylem ve eylemleriyle düşmanca bir algı yaratıyorsa, bunun birleştirici türden bir milliyetçilik olduğundan söz edilebilir mi? Atatürk milliyetçiliği Küresel firavuna karşı milli mücadelenin şemsiye kavramı olarak milliyetçilik derken bizim aradığımız, kapsayıcı, kucaklayıcı ve milleti tüm unsurları ile birlikte emperyalizm karşısında birleştiren ve her türlü dış tehdide karşı milletin güçbirliğini sağlayan milliyetçiliktir. Milli güçleri zayıflatan ve bölen, antiemperyalist cepheyi çatlatan, parçalayan türden milliyetçilik ise olsa olsa emperyalizmin bir tezgahından öte bir anlam taşıyamaz. Bu bağlamda, Atatürk'ün tanımladığı şekliyle Türk milliyetçiliği, etnik temelde değil, vatandaşlık temelinde bir araya gelmiş olan Türk milletinin, kendi ülkesinde bağımsız, özgür, onurlu ve mutlu bir yaşam sürmesini hedefler. Sınırların ötesine, komşularımıza ve kardeş milletlere yönelik ne askeri ne politik açık veya gizli bir amacı da olamaz. Devletin veya milletin yüce menfaatleri bahanesiyle; ya da milletin ve emekçilerin değil de egemen burjuvazinin açgözlü talepleri doğrultusunda, başka milletlerin varlıklarında gözü olmaz; buna karşılık, başkalarının da bizim maddi ve manevi varlığımıza, bağımsızlığımıza, onurumuza, refahımıza göz koymasına izin vermez. Bu bağlamdaki kapsayıcı ve kucaklayıcı milliyetçilik ekseninde, tüm yurttaşların ayrı düşmesini, farklı yaklaşımlar sergilemesini, birbirlerini ötekileştirmesini gerektirecek bir durum ise asla söz konusu olamaz. Bizi mahvetmek, yok etmek isteyen emperyalizme karşı en etkili silahımız olan milliyetçilik, doğup büyüdüğü yurdunu, milletini, ailesini seven istisnasız tüm vatandaşları birleştiren bir kavram olmak durumundadır. Bugün geldiğimiz süreç itibariyle milliyetçiliği artık, pazarına sahip çıkan burjuvazinin ideolojisi olarak kabul edemeyiz; bir toplumsal değer olarak milliyetçiliği emperyalizmin etkisinden kurtarmalı ve "emperyalizme karşı milli duruş" olarak yeniden tanımlamalı, Allah'ın bize verdiği en büyük nimet olan vatanımızı emperyalizme karşı korumak üzere, etnik, dinsel, sınıfsal, ekonomik, kültürel hiçbir ayrımcılık gözetmeksizin güçlerini birleştiren ve "tüm yurttaşların birliği"ni ve iradesini temsil eden bir duruş olarak görmeli ve sahip çıkmalıyız. 124 Milliyetçilik Milliyetçiliğin en temel Atatürk ilkelerinin başında gelmesi, emperyalizme karşı duruşun özde milli nitelikte olması nedeniyledir. Atatürk döneminde, Anadolunun tarihsel anlamda bir Türk yurdu olmadığına yönelik dış dünyadan akademik çevrelerden ve bazı dış politika merkezlerinden gelen itirazlara karşı, Türk bilim adamları ve tarihçileri de kendi tezlerini geliştirmiş ve Anadoluda Türk varlığının 1071 Malazgirt savaşından da önceye dayandığına dair bir dizi antropoloji ve tarih tezleri ile cevap verilmiş.Bu tezler doğal olarak Atatürk'ün de ilgisini çekmiş ve bilime saygılı ve değer veren tutumu ile bu tezleri çeşitli konuşmalarına yansıtmış. Türklerin tarihine ilişkin bu bilimsel araştırmaları güya ırkçılık olarak niteleyenlerin, ırkçılığın ağababaları siyonist ve haçlılarla kolkola, küresel firavunun sistemine entegre olan işbirlikçileri olduklarına dikkat çekip devam edelim. Atatürk ilkelerinin en başında gelen milliyetçilik, etnik anlamda Türk varlığına dayanan bir milliyetçilik değildir. Atatürk milliyetçiliği olarak da tanımlayabileceğimiz Türk milliyetçiliği kavramı, etnik kökenden bağımsız olarak vatandaşlık temelinde, eşit yurttaşlık haklarına sahip olma temelinde, tüm yurttaşları kapsayan ve kucaklayan bir milliyetçiliktir. Zaman zaman, emperyalizmin plan ve hedefleri doğrultusunda etnik milliyetçiliğin öne çıkarılması politikaları, diğer etnik unsurlar arasında, tam da emperyalizmin arzu ettiği türden bölücü nitelikli etnik milliyetçiliği ve mikromilliyetçiliği körüklemiştir. Atatürk milliyetçiliği günümüzde, Z. Gökalp’in ortaya koyduğu, kültür temelinde bir milliyetçilik de olmamalıdır. Emperyalizmin medyasının 75 yıldır dur durak bilmeden uyguladığı kimliksizleştirme, yabancılaştırma ve kültürel ayrıştırma bombardımanından sonra uğramış olduğumuz kültürel yıkım karşısında, hala kültür birliği temelinde bir millet tanımı, neredeyse imkansız görünüyor. Artık, kendilerini herhangi bir dinsel veya etnik alt-kimlik ile de tanımlasalar, yozlaşmış, yabancılaşmış ve farklılaşmış kültürlerin etkisinde de olsalar, emperyalizme ve işbirlikçilerine karşı duruş temelinde vatanına sahip çıkan tüm milli unsurların birliği ilkesi esastır. Hiçbir nedenle, bu ilkenin zayıflatılmasına izin verilemez. Emperyalizmin kültürel yozlaştırma faaliyetlerine elbette karşı çıkmalıyız, ancak bugün geldiğimiz nokta itibariyle, emperyalizme karşı biraraya gelen milli unsurların birliğinde kültürel uyum arayanlar, ya abesle iştigal etmekte ya da emperyalizmin yeni bir böl ve ayır tuzağına düşmüş olmaktadırlar. Milli birliğin temel dayanaklarından biri ve ayrılmaz bir parçası olan ortak milli kültürümüzün yeniden canlandırılması, elbette emperyalizmin ve işbirlikçilerinin tasfiyesinin ardından somut olarak gündeme gelebilecektir; ancak kültür konusunun, mücadelenin günlük ilke ve hedefleri bağlamında ikincil önemde olduğunu da dikkate almalı ve buna uygun davranmalıyız. Bugün vardığımız noktada, vatandaşlarımızın halen emperyalizmin oyununa gelmemesi ve tüm vatandaşları kapsayıcı ve kucaklayıcı nitelikte, etnik temelde olmayan bir milliyetçiliğin halen benimsenmekte olması, cumhuriyetin kuruluşunda yer alan milliyetçilik ilkesinin ne kadar sağlam bir temele oturduğunu göstermektedir. Küresel firavunun istediği, Atatürk milliyetçiliği değildir; tersine etnik ve dinsel temelde milliyetçilik, hatta mikro-milliyetçiliktir. Sadece ülkemizde değil, tüm dünyada istedikleri ve dayatmakta oldukları dönüşüm ideolojisi budur. Böylece karşılarında güçlü ulus devletler kalmayacak, insanlık küçük lokmalara bölünecek; küçülmüş ve zayıflamış ülkeler ise firavunun boğazına takılmadan zahmetsizce yutulabilecektir. Atatürk milliyetçiliği, küresel firavunun bu planını bozar; Atatürkçü duruş, küresel firavunun içimize nifak tohumları ekerek, istedikleri politikalara yönlendirmesine izin vermez. Atatürk milliyetçiliği, kendi ülkemizde bağımsız, özgür ve onurlu ve mutlu bir yaşam sürmek istemekten ibarettir. Atatürkçülük, anti-emperyalist kurtuluş savaşımızın ürünü olarak, daha en başta zaten milliyetçi niteliği ile birlikte doğmuş bir duruştur. Anti-emperyalist özü bağlamında, sol duruşun doğasında var olan özgün yurtsever niteliği ise, yukarıda tanımlanan kapsayıcı milliyetçiliğin emek boyutunun ta kendisidir. 125 Milliyetçilik Emperyalizmin hain tezgahlarında tasarlanıp geliştirilmiş olan ve tam da bu nedenle kucaklayıcı nitelikte Atatürk milliyetçiliğine karşı soğuk duran birtakım siyasi oluşumların, örneğin etnik mikromilliyetçilerin, kategorik olarak her tür milliyetçiliği yadsıyan ümmetçilerin, sol söylemli işbirlikçilerin başlıca işlevleri, emperyalizme karşı bu en güçlü silahı etkisiz kılmaktan ibarettir. Ortaya koydukları söylemleri de dezenformasyon niteliğinde boş tezlerdir. Son 35 yılın etnik Kürt milliyetçiliği de, sözde sol kökenli bir bölücü ihanet ideolojisi olarak, bizzat emperyalizmin maşası kurumlar eliyle kurulmuş ve 35 yıldır emperyalizm tarafından desteklenmiş, halen de varlığını ve geleceğini emperyalizmin hain politikalarına hizmet etmeye bağlamış olan, kökü dışarıda olan etnik ayrımcılık projelerinden biridir. Özellikle etnik Kürt milliyetçiliğinin, ülkemizi bölüp yok etmek amacıyla Nato-Gladyo-Mit tezgahlarında üretilip kullanılması gerçeği, otuz yıldır etimizde, kemiğimizde, canımızda hissettiğimiz, gözlerimizin önünde cereyan eden bir süreç değil midir? "İslamcı" diye tanımlanan kesimlere, "kavmiyetçilik" bahanesiyle empoze edilmeye çalışılan anti-milliyetçi, sözümona ümmetçi yaklaşımlar, küresel firavunun hesabına etnik Kürt milliyetçiliğini son on yılda yeniden canlandıran ve günümüzde onunla koalisyon ortağı olarak ülkemizi bölüp parçalayan ihanet projeleri değil midir? Bunların karşısında, emperyalizmin saldırılarına karşı bir "milli değer" olarak, tüm vatandaşların çıkar birliğini savunan nitelikte, ve etnik milliyetçi eğilimleri dışlayan bir yaklaşım içinde, anti-emperyalist özde, kapsayıcı, kucaklayıcı bir milliyetçilik, küresel firavuna karşı savaşta en etkin, en güçlü ve özenle sarılmamız gereken silahlarımızdan biri değil midir? Küresel firavunun ülkemizi yok etme planlarına karşı olan tüm unsurların, asgari ortak payda olan "milli duruş" zemininde bir araya gelmelerinin önünde hiç bir engel yoktur ve asla olamaz. Bu anlamda, en temel milli değerlerimizden biri olan milliyetçilik, tüm milli güçleri birleştiren bir çimento olarak öne çıkmaktadır. Bu nedenle, bölünmenin eşiğine getirildiğimiz bu ortamda, emperyalizme karşıtlık söylemleri arkasına gizlenmiş ancak son tahlilde emperyalizme hizmet eden etnik milliyetçi anlayışlara karşı azami duyarlılık göstermek gerekir. Milli birliği parçalayıcı nitelikteki etnik milliyetçiğin karşısına, ona karşıt bir başka etnik milliyetçi tavırla çıkmak, tam da emperyalizmin istediği tavırdır. Etnik Kürt milliyetçiliği de, etnik veya dinsel tüm mikro milliyetçilikler de bölünme sürecinde emperyalizmin desteklediği anlayışlardır; etnik Türk milliyetçiliği de aynı şekilde parçalayıcı etki yapar, milli güçlerin birliğini parçalar ve emperyalizmin projelerine hizmet eder. Bu gibi yanlış ve zararlı yaklaşımlara sahip yurttaşlarımızı hemen düşman safına itmeden, sabırla, sevgiyle, ilgiyle doğru yola çağırmak, herkesi milli ortak paydada buluşmaya yönlendirmek, ancak kucaklayıcı anlayışla başarılabilir. Anti-emperyalist özde, kucaklayıcı ve kapsayıcı bir milliyetçilik anlayışı olan Atatürk milliyetçiliği ise bölücü değil, emperyalist saldırı karşısında tüm milli unsurları birleştirici bir etki yapar. Tüm halkımız tarafından kabul edilip benimsenebilecek nitelikte ve hak ve eşitlik temelinde, yurtsever ve halksever özde bir milliyetçilik dışındaki tüm milliyetçi yaklaşımlar reddedilmeli ve milli mücadeleye vereceği zararlar önlenmelidir. Emperyalizm ve işbirlikçileri vaktiyle, soğuk savaş yıllarında, ülkemizdeki en yakın dost olarak milliyetçileri görüyorlardı; emeğin hakkı ve özgürlükler temelinde gelişen işçi hareketinin ve milli bağımsızlık temelinde gelişen gençlik hareketinin karşısına "milliyetçi" komandoları çıkarmışlardı. Ama gün geldi, devran döndü, milliyetçilerin silkelenip kaderine terkedildiği ve yerine artık Türk-İslam sentezinin tercih edildiği 12 eylül yönetiminin söylem ve eylemleriyle ilan edildi. Ekonomik ve siyasi krizlerle yoğurulan ve bölücü terörün eşlik ettiği onyıllar süren dönüştürme sürecinin ardından, aynı emperyalizm ve aynı işbirlikçileri bu kez dinci söylemler eşliğinde dinci kadroları işbaşına getirip Ortadoğu’yu ve Orta Asya’yı dönüştürme sürecinde "görev" verince, yakın dönemde tanık olduğumuz üzere, Osmanlı rüyaları eşliğinde Türk milliyetçiliği ayaklar altına alınır oldu. 126 Milliyetçilik Ancak, milliyetçilik güya ayaklar altına alınırken, eskinin milliyetçilerini cezbetmek ve yeniden konumlandırmak için olsa gerek, Osmanlı rüyalarının çekiciliğinden medet umulması trajikomik bir durum olsa gerek. Tarihe bir göz atmakta yarar görüyoruz. Anadoluda Türk varlığı kabul gördükten itibaren, Orta Asya'dan göçüp gelen etnik Türkler, yerli halktan İslamı seçen "Türkler", yerli Rum ortodoks, Ermeni ortodoks ve yahudi cemaatler ile birlikte Anadolu Selçuklu devletinin yönetiminde birarada yaşam sürmekteydiler. Devletin yönetimi Türk olmasına karşın, yönetimin, siyasetin, sarayın, eğitimin dili Arapça ve Farsça idi. Bu, kısmen dini veya siyasi etkiyle, ama daha ziyade o dönemin, ana dili Arapça ve Farsça olan eğitim ve bilim çevrelerinin etkisiyle açıklanabilir; tıpkı bugün dünyada yayınlanan akademik makalelerin dörtte üçünün İngilizce yayınlanmasının sonucunda İngilizcenin bilim dili olması misali. Ardından gelen Moğol işgali, Konya merkezli devleti dağıttı; onun yerini zamanla, beyliklerden oluşan gevşek federatif yapı aldı. Arapça ve Farsça rafa kaldırılmıştı. Osmanlı da bu dönemde Anadoluya geldi, Bizans sınırına yerleştirildi ve hızla genişleyerek hem Türk birliğini sağladı hem de Bizansı eritti. Bir kaç yüzyıl içinde, başlangıçta bir Türk beyliği olan Osmanlı gitmiş, yerine bir çok etnik ve kültürel unsura dayanan Osmanlı imparatorluğu gelmişti. Rüyası görülen Osmanlı, işte bu imparatorluk dönemidir. Anadolu Selçuklu, saray dili ne olursa olsun, bir müslüman Türk devletidir. Haçlılara ve Bizansa kök söktürmüş, gayrimüslim cemaatleri adaletle yönetmiştir. Oysa, Osmanlı beyliğinin ilk iki sultanı için Türk sıfatını rahatlıkla kullanabilirsek de, ardından gelen sultanlar için, Bizans ve diğer komşu hristiyan krallıkları ile yapılan "diplomatik" veya "politik" evlilikler nedeniyle, etnik anlamda Türk niteliğinden söz etmek asla mümkün değildir. Her kuşak için 1/2 katsayısı ile çarparsanız 30 kuşak sonra 1/2 nin 30uncu kuvveti mertebesine düşen etnik Türk genetiğinin derecesini hesap edebilirsiniz; neredeyse sıfır. Görmeye cesareti olanlar için tarihsel gerçekler ayan beyan ortadadır. Yaygın kanının aksine, özellikle imparatorluk dönemi Osmanlı sultanlarını Türk olarak nitelemek çok zordur. Ama sadece bu da değil, padişahların anneleri sözde müslümanlığı seçmiş oldukları halde aslında köklerine bağlı kalmışlar ve dinlerini aslında terketmemişlerdir. Erken Osmanlı dönemine ilişkin Nilüfer hatun örneği bile bu gerçeği desteklemektedir. Ancak bir süre sonra diplomatik evlilikler de terkedilmiş, padişahların eşleri yani şehzadelerin anneleri, İslam dışı bir kölelik sistemi olan harem kültürü çerçevesinde, küçüklükten itibaren saraya sunulan, çoğu Kafkas ve Gürcü kökenli olan gayrimüslim cariyeler arasından seçilmeye başlanmıştır. Her ne kadar lala ve öğretmenlerin elinde yetiştirilse de, bir çocuk üzerinde en çok etkisi olan kişi annesidir. Türk atalarını unutmamış ve geleneklerinde ne kadar yaşatmış olursa olsun, ağırlıklı olarak hristiyan ve yahudi Gürcülerin çocuklarından oluşan bir hanedanın yönettiği bir imparatorluğun bir Türk devleti olarak anılması ne kadar doğrudur. Ayrıca, imparatorluğun en üst yöneticilerinin de ağırlıklı olarak iç avlunun akağaları arasından seçilen gayrimüslim kökenli bürokratlar ve askerler olması gerçeği de, Osmanlı devletinin adı Türk ama kökeni başka bir yapıda olduğunun kanıtı değil mi? Dahası imparatorluk yönetimin tipik bir firavun sistemi olması bakımından, Kuran'ın ölçütleri açısından bakarsak açık ve net olarak İslam dışı ve İslam düşmanı olduğunu, adı dışında doğrusu Bizans İmparatorluğundan pek bir farkı olmayan bir şirk devleti olduğunu söylemek borcundayız. 127 Milliyetçilik Bu bağlamda, bazılarının "ecdad" diye niteledikleri Osmanlı İmparatorluğunun, şura ve biat (katılımcı demokrasi ve koşullu destek) ilkelerine dayanması gereken bir İslam Devleti niteliklerine haiz olduğu da asla iddia edilemez. Geçmişte kalan ve ne “Türk” ne de “müslüman” nitelemelerini hak etmeyen bir müşrik devlete özlem duyan ve bağımsız cumhuriyetimize sırtını dönenlerin, aslında nasıl bir ihanet içinde olduklarını sorgulamaları gerek. *** Şimdi küresel firavun ve işbirlikçileri, firavunun plan ve projelerinin hizmetinde olan “içimizdeki siyonistler”, Türk milliyetçiliğini ayaklar altına alacak, Osmanlı rüyaları eşliğinde müslüman komşularımıza karşı siyonist-haçlı operasyonu yapacak ve Türk milleti de hem kendine, hem kardeşlerine, hem Türk kimliğine ve geleneğine, hem İslam'a, hem Cumhuriyetine karşı bu şeytani ihanet tuzağına düşecek ve bu zulme destek mi verecek; öyle mi? Türk milliyetçiliği bu tuzağı bozacak ve küresel firavunu da işbirlikçilerini de ayaklar altına alacaktır. 128 Dini Değerler Dini Değerler 4 Eğilimin Birliği ve ÖZE DÖNÜŞ HAREKETİ - 3 Din Ekseni Dindarlar ve Dinciler Emperyalizm ve işbirlikçileri, Atatürkçülüğe ve milliyetçiliğe ilişkin toplumsal algıları nasıl saptırıp, "böl ve yut" politikalarına hizmet etmesini sağladılarsa, benzer bir operasyonu da din alanında uygulamışlardır. Toplumun ve bireylerin inanç dünyasına ilişkin olan din, insanları kontrol etmenin ve yönlendirmenin en etkin ve en kolay olduğu bir alan olması nedeniyle, cumhuriyeti yıkmak ve ülkemizi ele geçirmek isteyen büyük şeytanın en çok önem verdiği bir operasyon alanı olagelmiştir. İnanç söz konusu olduğunda insanlar, düşünmek yerine tabulaştırır, kutsallaştırır ve dokunulmazlaştırır. Yaşamın dinamikleri içinde yeni inançlar yaratılır, yeniden yaratılır; tevhid dininde bile herbiri hem birbirlerine hem de topluma düşman edilebilecek kırk farklı yol, kırk farklı mehzep, tarikat, anlayış, cemaat yaratılır ve bunların yıkıcı nitelikteki toplumsal etkileri sayesinde, emperyalizmin bölücü ve yıkıcı projeleri hayata geçirilir. Bu ihanet tuzağına karşı en etkin mücadele yöntemi Kuran'da "Allah'ın ipine sarılmak" ifadesiyle verilmiştir. Firavunun renk renk, desen desen şeytani dinlerine karşı en etkin ilaç Hak Din, yani Allah'ın dinidir. Dine menfaat odaklı yaklaşan "dinciler" ile bir tutulamayacak olan gerçek dindarlar, her ne kadar kendilerini, kimliklerini, genellikle dinsel parametreler ile tanımlasalar da, aslında milletimizin diğer kesimleri ile ciddi bir çelişkisi ve çatışması olmayan ve bizi biz yapan milli değerlerin tümüne bağlı bir kesimdir. Gerçek dindarların bir kısmının, dinsel yapıların belirli ölçüde etkisi altında olsalar da, emperyalizmin dinsel projelerinin tuzaklarına düşüp, Kuran'ın ifadesiyle "Allah ile aldatılmış" olsalar da, vatana ve millete karşı hissettikleri aidiyet duygusu, emperyalizmin kolay kolay kıramadığı milli değerimizden biridir. Emperyalizme karşı mücadelenin tüm unsurlarının, özellikle diğer parametrelerle kendilerini tanımlayan kesimlerin, dini alanda duyarlılıkları olan dindar unsurlara karşı sekterce olmayan, aksine kucaklayıcı bir anlayış ile yaklaşmaları, milli güçlerin birliği açısından son derece önemli olan ve azami özen gösterilmesi gereken bir konudur. *** Hurafe dininin tutsağı olan kitlenin içinde, menfaatleri gereği dinciler ile kol kola, iç içe olanlar olduğu gibi, onların temsil ettiği hurafelerin İslam olduğunu sanarak kandırılan ve iyi bir müslüman olma gayretiyle cenneti uman saf yurttaşlarımız da vardır. Menfaatlerinin ardına takılıp dincilerle birlik olanların canları cehenneme; zaten başka bir ihtimalin olmadığı, firavunla işbirliği gibi şirk türünden günahların asla affedilmeyeceği, Kuran'da açıkça bildiriliyor. Bizim derdimiz ve gayretimiz, tertemiz duygu ve niyetlerle dini yaşamak isterken dincilerin tuzağına düşenleri, böylece bilmeden, istemeden, emperyalizme hizmet eder bir duruma düşen ve kendisine vatanına ve İslama ihanet noktasına gelen yurttaşlarımızı uyarmak ve emperyalizmin şeytani tuzağından kurtulmalarına katkı vermektir. Böylece hem kendi asli temiz niyetlerine uygun bir konuma gelip cenneti umabilecekler, hem kendilerine, torunlarına, vatanlarına, insanlığa bilmeden ihanet etmekten kurtulabilecekler hem de küresel firavuna karşı mücadeleye çok önemli bir destek sağlayabileceklerdir. 129 Dini Değerler Firavuna karşı kıyam etmeksizin, hele ki firavunun işbirlikçisi olarak asla müslüman olunamayacağını, asla cennetin umulamayacağını bilen inanmış bir kitlenin, firavuna karşı mücadeleye ne kadar önemli bir katkı sağlayabileceğini emperyalizm çok iyi bilir; keşke bunu emperyalizme karşı mücadele eden herkes bilebilse! Diğer yandan, ne Hak Din ile ne de dindarlıkla ilgisi olmayan dinciler ise, dünyanın her köşesinde binyıllardır firavunlara hizmet ederek varlıklarını sürdürdükleri gibi ülkemizde de, aynen Atatürk’ün hitabesinde tarif edildiği gibi, varlık ve menfaatlerini küresel firavun ile işbirliğine bağlamışlardır. Dincilik, tüm coğrafyalarda, tüm kültürlerde ve tarihin her döneminde, firavunların baş müttefiki olmuştur. Küresel firavunun dincilerle girdiği işbirliği sadece ülkemize özgü bir yapı olmayıp, diğer dinlerin egemen olduğu bölgelerde de ve diğer "müslüman" coğrafyalarda da görülür. Günümüzde, İslam coğrafyasının tümünde emperyalist siyonist sermayenin yani küresel firavunun tartışmasız egemenliği ve denetimi söz konusudur. Ağırlıklı olarak yahudi sermayesinin kontrolündeki petrol üreticisi Arap ülkelerinin, aynı zamanda küresel firavunun askeri ve politik yapılarıyla nasıl bütünleşmiş olduğunu görmek yeterlidir. Arap baharı sürecinde de nice örneklerini yaşadık, gördük ve bugün bile yakından tanık olmaya devam etmekteyiz. Ülkemizdeki dinci yapılanmalar da aynı şekilde, kurtuluş savaşında ve öncesinde de, cumhuriyet döneminde de, en başından itibaren bir şekilde emperyalist-siyonist sistemin denetiminde olmuştur. Kurtuluş savaşı sırasında gerçek dindarlar milli değerler uğruna varını yoğunu ortaya koyarken dincilerin nasıl emperyalist haçlılarla birlikte milli güçlere karşı görev alıp savaştıkları unutulmadı. Cumhuriyetin ilk dönemlerindeki isyanların, İngiliz emperyalizminin ajanlarınca örgütlenen ve kışkırtılan bölücü-dinci unsurların kalkışmaları olduğu da unutulmadı. Kubilayın başını kesen katillerin torunlarının, yaklaşık 80 yıl sonra gene emperyalistlerle kolkola hangi noktalara geldiğini ve eski isyancı toprak ağaların torunlarıyla gene nasıl kader birliği yaptıklarını da görmekteyiz. Cumhuriyet döneminin başında, gerici, yobaz, hurafe dincilerinin etkisine karşı dindar halkımızı korumak amacıyla devletin bir kurumu olarak yapılandırılan diyanet, bir süre sonra siyasetin, medyanın ve genel olarak devletin emperyalizmin denetimine geçmesiyle birlikte, kuruluşunda belirlenen amaçlara aykırı bir yapılanma ve faaliyet içine girdi. Devletten, kamu kaynaklarından hiç bir ülkede görülmeyen miktarlarda kaynak aktarılan bir kurum olarak, emperyalizmin dindar halkımızın içinde yürüttüğü haince faaliyetlerin destekleyicisi olarak yaratılan "din ajanları" niteliğindeki İslam dışı bir "din adamları sınıfı"nın sponsoru gibi bir işlev görmeye başladı. İslama ve insanlığa düşman birtakım yobaz tarikat ve cemaatlerin ortak olduğu bir şirkete dönüşerek, aslında birer kamu varlığı olması gereken camilerin önemli bir kısmının yobazların denetimine geçmesine zemin hazırladı. Kurulurken, dindar halkımızın tertemiz inançlarını koruması amacıyla kurulduğu halde uygulamada, dindarların dincilere kurban edilmesine vesile oldu. Emperyalizmin işbirlikçisi gerici, yobaz yapılanmaların bir kısmı, emperyalizm ile işbirliği sürecinde devletin tepesine çöreklenen merkez sağ iktidarlar ile girdikleri ilişkiler çerçevesinde yıllar yılı devletin büyük miktarlara varan kaynaklarından beslenmekte olduğu halde, öne sürdükleri darulharb kavramıyla, devletin kafir olduğunu dolayısıyla her tür ihanetin, hırsızlığın, yolsuzluğun mübah olduğunu ileri sürerek, vatana ihanetlerini sürdürdüler. Nihayet, emperyalizmin ekonomi, siyaset ve medya operasyonları sayesinde iktidara taşındıktan sonra bile ihale yolsuzlukları, sınav yolsuzlukları, liyakatsiz atamalar yoluyla, devletin tüm kritik noktalarını ele geçirmek amaçlı kadrolaşmalarla, kamu kaynakları batırılırken kendileri "karun gibi zengin" hale geldiler. Bir türlü doymadılar ve doyacak gibi de durmuyorlar. 130 Dini Değerler Cumhuriyet sayesinde, vaktiyle toplumun kanını emmekten alıkonulduklarını, ancak emperyalizm ile girmiş oldukları işbirliği ilişkileri sayesinde eskisinden de daha güçlü bir noktaya geldiklerini çok iyi bilmektedirler. İşte bu nedenle, menfaatlerini korumak ve artırmak için, günümüzde vatanımıza ve Ortadoğu’daki komşularımıza barbarca saldıran emperyalist projelerde şehvetle rol almakta, vahşetleri tescilli haçlı askerlerinin sağlığına duacı olmaktan utanmamakta, batılı güçlerce kurgulanmış çatışmalarda gönüllü haçlı askeri olarak görev almakta ve üstelik bunu da yüzsüzce, güya cihad olarak pazarlamaya kalkmaktadırlar. Tarihte eşi benzeri görülmemiş bir dinci ihanet ile karşı karşıya olduğumuzu görüyoruz; ancak bunun hem küresel firavundan hem de dinci hainlerden ve tüm işbirlikçilerden, topundan birden kurtuluş için tarihsel bir fırsat haline gelebileceğini de görmeliyiz. Müminler bu süreçte insiyatif almalı ve milli mücadelenin bu kritik alanını firavuna ve işbirlikçilerine terk etmemeli, doğru bir duruş ile milli güçlere rehberlik ve önderlik edebilmelidir. Milletimizin yaklaşık dörtte birini oluşturan Alevi kardeşlerimizi, geçmişteki bazı örnekleri hafızalarımızda canlı olan emperyalizmin vahşi saldırıları karşısında kaderine terketmemeli, kucaklayıp sahip çıkmalı; diğer yandan da yüzyıllardır korkunç bir mağduriyet yaşayan kardeşlerimizin kendi kabuğuna çekilmiş, savunma pozisyonu almış, denize düşen yılana sarılır misali, Brüksel’in vampirlerinden medet umar halde kalmalarına izin vermeksizin, milli güçler arasında etkin bir rol almalarını teşvik etmelidir. Alevi kökenli yurtseverlerimiz de, Anadolu’nun bin yıl önce Türk vatanı olma sürecindeki tarihsel rol ve katkılarını, dolayısıyla bu vatanın asli sahibi olarak sorumluluklarını unutmamalı; kurdukları devleti yüzyıllar önce ele geçiren Arap emperyalizmine karşı vaktiyle direndikleri gibi, şimdi de küresel emperyalizme karşı direnmek gibi bir sınav ile karşı karşıya olduklarını görerek, bir kez daha milli güçlerin en ön safındaki seçkin yerlerini almak borcundadırlar. Kürt kökenli kardeşlerimize dayatılan ihanet projesinin bir benzerinin de kendileri için hazırlanmakta olduğunu da zaten biliyorlar. AB’nin kimseyi aşk olsun diye öpmeyeceğini de çok iyi bilirler. Yurtseverler ve müminler, laiklik konusunda duyarlı kitleler ile dini duyarlılığı olan kitlelerin barışık ve birlik olmalarına destek olmalıdır. Çünkü, içinde farklı renk ve çizgilerdeki düşünce ve inançları barındıran her iki kesim de, Cumhuriyet döneminde laiklik ilkesinin sağladığı özgürlük ortamının değerini çok iyi bilir. Laiklikten hoşnut olmayanlar aslında din ve vicdan özgürlüğünü kendi gizli niyet ve planlarına engel olarak gören emperyalizm ve işbirlikçileridir. Zaten bu nedenle laikliğin toplumsal sorunların kaynağı olmasını veya kaynağı gibi algılanmasını kurgulamışlar, yıllar yılı bu sorunla cumhuriyetimizi içerden kemirerek, yavaş yavaş tükenme noktasına getirmişlerdir. *** Özetle, dini değerler içinde "firavuna karşı kıyam" tek kıstastır ve tüm unsurların paylaştığı ortak milli değerdir. Dini duyarlılıkları kullanarak halkı emperyalizmin denetimine sokmaya hizmet eden "dinci"ler, ve de dindarlar ile yurtseverin inatla arasını açmaya çalışan sekter "laikçi"ler dışında kalan tüm kesimleri kucaklayabilmek ve emperyalizme karşı güçbirliği içinde mevzilendirmek, öncelikle müminlere düşen bir sorumluluk ve görevdir. 131 Dini Değerler Emperyalizmin temel yöntemi, işte bu noktada müdahale ederek kustal milli ittifakı dağıtmak, "din" adına ortaya çıkan herşeyi kutsayıp, dindar ile dinciyi aynı potada eritmek ve birbirinden ayrılamaz halde kaynaştırmaktır. Yaşar Nuri hoca gibi, Z. Beyaz hoca gibi mümin aydınlar, ömür boyu didinip dindarlar ile yurtseverleri biraraya getirmeye çalışırken, haçlı-siyonist ajanları ise bu birliği bozmak ve ona tezat, dindarlar ile dinci hainleri bir araya getirmek için her türlü şeytanlığı yapmaktadırlar. Bu arada dinci ihanete karşı farkındalık taşıyan ve milleti uyarmak isteyen yurtsever aydınları da, kutsala saygı tanımayan, din düşmanları olarak damgalamak, ihanet tuzağının sigortası olmaktadır. İşin özü, bam teli budur. İlk yapılması gereken, "hangi din" sorusu ile bu iki zıt çizginin birbirinden ayrılmasını ve ayırdedilebilmesini sağlamaktır. Firavunun dincilerinin derdi günü, firavuna yapacakları hizmet ve karşılığında elde edecekleri menfaatleridir. Hak Din'in ve müminlerin derdi günü ise firavunu devirmektir. Bağımsızlık, özgürlük, insanlık onuru için firavuna karşı savaş, Hak Din'in müminlerinin karakteridir, tevhid imanının gereğidir. Dinci ile dindar arasındaki başlıca ayırdedici özellik budur. Kimin hizmetinde olduğunu deşifre edecek tek bir soruyla dincinin maskesi düşer. Bu bağlamda yurtsever aydınlara düşen görev, emperyalizmin din alanındaki hain tuzağını boşa çıkarmak için, din konusunda duyarlı, bilgili, donanımlı olmaktır. Bu asla kişisel inançlarla ilgili olan, tamamen bireysel bir konu olarak görülmemelidir; emperyalizmin en etkili silahını onun elinden almak ve ona karşı kullanmak olarak görülmesi, daha uygun ve gerçekçi bir bakış açısı olur. Milli değerler, milli onur, milli birlik, bağımsızlık, özgürlük, kardeşlik gibi değerler karşısında dindar vicdan ile dinci ihanet arasındaki yüzseksen derecelik zıtlık, gereğince ve yeterince değerlendirilmezse, firavunun en etkili tuzağı boşa çıkarılmazsa, zalim iktidarının devrilmesi de kolay olmaz. Alt-kimlikler ve Tevhid Bireyin ve toplumun kimliğini tanımlayan bir toplumsal unsur olarak din, emperyalizm tarafından geçmişte yoğun biçimde kullanılmıştır. Din, kimliği ve toplumsal aidiyeti tanımlayıcı parametrelerden biri olduğundan, ister istemez bu kimlik etrafında toplanan insanlar ortak bir politik alt-kimlik oluştururlar. Tarihsel örneklerden de biliyoruz ki, farklı dinlerin ve mehzeplerin birarada yaşadığı toplumlar açısından, emperyalizmin böl ve yönet politikaları çerçevesinde din unsuru, bir yumuşak karın, bir bölünme ekseni olarak işlev görebilmektedir. Böylelikle milli değerlere bağlı kitleleri etkileyip, kendi politikalarına hizmet edecek biçimde örgütlemeyi ve harekete geçirmeyi başarmışlardır. Oysa din ekseni, doğru biçimde ele alındığında milletimizi parçalayan değil birleştiren bir "milli değer"dir. Her şeyden önce, dinimizin özü olan tevhid ilkesi, bizi birleştiren ilahi temel olarak görülmelidir. Tevhid dini, tüm varlığın, tüm insanların aynı kökenden geldiğini vurgulayarak, "yaratılışta kardeşliği" temel değer olarak öne çıkarır. Tüm peygamberlerin İslam peygamberi olduğunu, tüm kitapların İslam'a çağırdığını vurgulayarak, tüm dinlerin ve mehzeplerin aynı kökten ve özden geldiğine işaret eder. 132 Dini Değerler Fırkalara bölünmeyin diyerek, herkesi birliğe çağırır. Firavuna karşı Hak mücadelesinin temelindeki manevi gücün dayanağı işte bu birlik ilkesidir. Tarihimizde de, dinimizin birleştirici bir milli değer olduğuna dair nice örnekler vardır. Muhammed peygamberin Hak Din temelinde koskoca Arap yarımadasındaki nice düşman kabilenin bir araya gelmesine vesile olduğu, bu örneklerin başında gelir. Anadolu'nun ve Ortadoğu halklarının, haçlı saldırganlığına karşı birlik olmasının nice örnekleri, dinin birleştirici etkisini göstermektedir. Yakın tarihimizdeki örnek ise, Osmanlı'nın çöküş sürecinde ve kurtuluş savaşında farklı milliyetlerden ve mehzeplerden unsurların biraraya gelerek, dinin manevi gücünü de arkalarına alarak zafere ulaşmalarıdır. 70'li yıllardan bu yana mehzep çatışmaları ve etnik çatışmalar yaratmak isteyen emperyalizmin, medya ve siyasetteki işbirlikçilerinden gelen onca desteğe rağmen bir türlü bunu başaramamış olmasında, dinimizin kökündeki birlik ilkesinin payını da görmeliyiz. Gerek dinimizdeki ilkeler, gerekse tarihimizde mevcut deneyimler bağlamında, sayılan tüm bu nedenlerden dolayı, dinimizin özünde olan birlik ilkesi bizi birleştiren temel milli değerlerimizin başında gelir. Allah'ın dininden kaynaklanan hiç bir ilke yoktur ki, bizi birbirimizden ayrı düşmeye sevketsin, içimize ayrılık tohumları eksin. Ne kadar bölünme, fırkalaşma eğilimi varsa, ne kadar farklı dinler ve mehzepler varsa, tümü de insanoğlunun apaçık düşmanından kaynaklanır; ve firavunun böl ve yönet yönteminin gereği olarak meydana çıkarılır. *** Laiklik ilkesi ise, toplumdaki dinsel farklılıkları çatışma noktasına gelmeden yumuşatan, birlikte yaşamayı, kader birliğini mümkün kılan bir ilkedir; ve toplumun farklı dinsel altkimlikler ile tanımlanan kesimlerini birarada tutan bir çimento olarak çok önemlidir. Laiklik ilkesi aslında Cumhuriyet dönemiyle birlikte hukukumuza kattığımız, ancak dinimizde de zaten mevcut olan milli değerlerimizden biridir. Hak Din'in özünde ve yapısında olan bir ilkedir. Kuran'ın dinini, hurafelere prim vermeden layıkıyla yaşadığımız takdirde, İslami bir ilke olarak din ve vicdan özgürlüğünün, en insani şekliyle zaten mevcut olduğu görülür. Bu bağlamda, laikliğin batılı sürümünü kopyalayıp kendi sistemimize yapıştırmaya gerek yoktur. Ancak, diğer yandan, ne İslami, ne de insani olmayan, özellikle milletimizin fırkalara bölünmesi, parça parça olması ve hak mücadelesinde bir araya gelmemesi için kurgulanmış olan, firavunun dinine entegre olmuş birtakım inanç ve anlayışlar, din ve vicdan özgürlüğü bağlamında ele elınamaz. Tüm bu anlayışlar, vardıkları ihanet çukurunda toplumun vicdanında mahkum edilerek etkisizleştirilmek durumundadır. Eğer aslolan, haklar için verilen mücadele ise ve hak mücadelesi en geniş kapsamıyla ve en başta firavuna karşı mücadele ise, özellikle firavuna karşı milli mücadeleyi sekteye uğratmak amacıyla firavun tarafından kurgulanıp ortaya sürülen bu gibi hizipçi dinler, ancak vatana ihanet kapsamında değerlendirilmek ve toplumsal yaşamdan yalıtılmak ve etkisizleştirilmek zorundadır. Dini açıdan da, günümüzün gerçekleri bağlamında en büyük ibadet firavuna karşı mücadeledir. Toplumsal mevzilenmede aslolan firavuna karşı en geniş güçbirliğidir; bundan taviz verilemez. Sözde dini özgürlükler de dahil, hiç bir bireysel hak veya özgürlük için bu kutsal mücadelenin zaafa uğratılmasına izin verilemez. Tüm hak ve özgürlükler son tahlilde, en genel hak mücadelesine tabidir. İnsan haklarına, bireyin ve toplumun temel haklarına düşman unsurların, örneğin hakların en büyük düşmanı olarak firavunun ve destekçilerinin, kim olurlarsa olsunlar başkalarının temel insan haklarına el uzatanların, yaşam hakları, mülkiyet hakları, din ve vicdan özgürlüğü dahil, kamu hakları ve temel insan hakları, en genel hak mücadelesi çerçevesinde ele alınmalıdır. Özgürlükler konusunda artık bazı ezberleri bozmanın zamanı gelmiştir. Firavunun toplumsal sistemi dairesinde tanımlanan paradigmalar değiştirilmeli, insan hakları ve özgürlükleri yeniden tanımlanmalıdır. 133 Dini Değerler Parası olanın, parası kadar özgür olup her istediğini yapabilme hakkını tanıyan sözümona liberal kapitalist bağlamdaki özgürlüklerin, İslami ve insani değerler çerçevesinde yeniden ele alınması zorunludur. Açık ve net bir gerçek var ki, İslam dini, ne kula kulluğa izin verir, ne bireysel özgürlüklerin kısıtlanmasına, ne emperyalizme uşaklığa, hatta ne de "devletin âli menfaatleri" diyerek emperyalizm ile en küçük bir işbirliğine kapı açar. İslam dini açısından, küresel firavuna karşı ayağa kalkmak, vatanını haçlı saldırganlığa karşı savunmak, olmazsa olmaz, ödün verilmez ve hiçbir koşulda vazgeçilmez bir temel ilkedir. Günümüzde, birtakım cemaatlerin sözümona dinsel ilkeler açısından emperyalizm ile işbirliğini ve hatta ona tabi olmayı mazur gösteren tezlerinin Kuran ve İslam açısından da, insan olmanın asgari gerekleri açısından da hiçbir geçerliliği yoktur. Emperyalizm ile, firavun ile en hafif bir işbirliği dahi, din dışıdır; şirkin, Hak'ka düşmanlığın, Allah'a ihanetin eyleme dönüşmesidir ve açıkça, tereddütsüz cehennemlik bir suçtur. Müslümanları bilinçli olarak ve menfaatleri gereği bu suça itenler ve teşvik edenler, aslında Allah'a inanmadıklarını ve kendi tanrılarının para ve firavun olduğunu ortaya koymuş oluyorlar. Kendilerini dindar olarak niteleyenler ile yurtseverlerin, emperyalizme karşı savaşta hiçbir sorunu olamaz. Emperyalizme, yani küresel firavuna karşı savaş, İslam dininin temel ilkelerinin gereğidir ve emridir. Bu anlamda tüm insanları, engin hoşgörüsüyle ve temel insani değerler zemininde birleştiren yüce dinimiz, bizi birbirimizden ayıran değil, emperyalizme karşı savaşta birleştiren bir unsur olarak, şemsiye niteliğinde bir milli değer olarak öne çıkmaktadır. 134 Emek ve Sol Emek ve Sol 4 Eğilimin Birliği ve ÖZE DÖNÜŞ HAREKETİ - 4 Emek ve Özgürlükler Ekseni İnsanlığın ortak değeri olarak "emek en yüce değerdir" ilkesi, milletimizin zaten benimsemiş ve içselleştirmiş olduğu bir milli değerdir. Bir insanın emeğinin istismar edilmesine, sömürülmesine hiç kimse razı olamaz, seyirci kalamaz; bu vicdanları rahatsız eden bir zulümdür. Milli kurtuluşun önderinin izleyicisi olan Atatürk'çüler de, tüm emekçilerin, işçilerin, köylülerin, memurların, emeklerinin hakkını almalarına, aldıkları karşılıktan da razı olmalarına, mutlu olmalarına önem verirler. Aynı zamanda, İslam'ın temel ilkeleri de bunu emreder. Havadan kazanılan paranın "hak" olmadığına, insan için emeğiyle kazandığı dışında bir kazanç olmadığına ilişkin ayetler ortadadır. Emeğin hakkının alınteri soğumadan ödenmesi gereken özdeyişler, halkımızın kültürüne kazınmıştır. Milletini ve ülkesini seven milliyetçiler de bu ilkeyi benimserler. Geçmişte kendilerini "milliyetçi" olarak tanımlayanların, işçilerin hak mücadelesinin karşısına siyasi kimlik ve gerekçelerle dikilmeleri, emek konusundaki duyarsızlıklarından değil, emperyalizmin yalan tezlerine ve kışkırtmalarına kapılmış olmaları nedeniyle olmuştur. Geçmişte olanlar, geçmişte kalmıştır; geçmişten ders almak başka şeydir, geçmişin ayağımıza dolanmasına izin vermek ve geleceğimizi geçmişe feda etmek başka şeydir. *** Emeğin sömürülmesinden yana olanlar ise sadece, sistemlerini sömürü ve zulüm üzerine kurmuş olan emperyalizm ve işbirlikçileridir. İşbirlikçi hainlerin içinde kendilerini şu veya bu şekilde tanımlayanların olması nedeniyle genelleme yapılmamalı, hiç bir kişi veya kesim ötekileştirilmemeli ve emperyalizmin tuzağına düşülmemelidir. Bugünlere uzanan büyük toplumsal ve siyasi dönüşümün ilk adımları daha 12 eylüle giden çatıştırma sürecinde atılarak, Nato'nun genel anti-komünist kampanyası ile işçilerin hak mücadelesini karalayan kampanyalar birarada yürütülmüş, medya ortamlarında emeğin hakkı kavramı yerine "köşeyi dönme" kavramı öne çıkarılmış, fırsatçılık ve menfaatçılık yükselen değer yapılmış, nihayet 12 eylül ile gelen liberalizasyon politikalarıyla temel toplumsal değerler alt üst edilmiştir. Bunlar, yaklaşık kırk yıllık bir toplumsal çürüme sürecinin ilk adımları olarak hafızalardadır. Liberalizasyon politikalarıyla küresel ekonomiye entegre olduktan sonra ardarda gelen ekonomik ve siyasi krizler ve istikrarsızlık yılları, bunların yanısıra bölücü terör ortamı, nihayet AB sürecinde yoksullaşma, mülksüzleşme ve çürümenin iyice tırmanması, çalışmanın yerine çalmanın işe yarar bir değer olarak öne çıkması gibi gerçekler, milli değerlerimiz içinde, en önce ayaklar altına alınan birinci değerin aslında "emek" olduğunu gösteriyor. Ülkemizde ekonomi cephesinde ise, emeğin hakkını vermemek, yatırım ve eğitim yoluyla emeğin verimliliğini artırma faaliyetlerini savsaklamak, emeğin örgütlenmesine yasal ve fiili engeller koymak, emekçi hareketlerini toplum nezdinde karalamak gibi bir çok yöntem ile zaten uzun yıllardır emek ayaklar altına alınmaktaydı. Emeğin ve emekçinin haklarını savunmak amacıyla kurulan örgütlenmeler de, çeşitli yöntemlerle itibarsızlaştırıldı, engellendi ve ayaklar altına alındı. Emeği temsil eden sendikal veya sol siyasi örgütler, firavunun politikaları ile dışarıdan, firavunun ajanları ile içerden sürekli hırpalandı. Oportunist kariyerist sapsarı eğilimler, namuslu emek ve hak savaşçılarını bastırdı. Emekçiler kaderleriyle başbaşa kaldı; haklarını savunamadı, hak arama mücadeleleri, örgütlenme girişimleri, işçi hareketleri ezildi; temel ihtiyaçlarını giderme noktasında dahi çaresiz bırakılarak, milli toplumsal konularda duyarsızlık teşvik edildi; ekonomik ve siyasi alanda adeta firavunun insafına terkedildi. 135 Emek ve Sol Kentsel ve kırsal küçük burjuvazi olarak tanımlayabileceğimiz kesimler, kobiler, memurlar, köylü, esnaf, ağır ekonomik krizlerin altında ezilerek, küresel firavunun emrinde marabalaştırılma sürecine sokuldu. Allah'ın kulu olarak sahip oldukları haklarından vazgeçip, firavundan gelecek bir sadaka peşinde koşan, kula kulluk etmeye gönüllü kitleler yaratılmaya başlandı. Ancak, yaratılıştan dolayı içimizde olan, damarlarımızdaki asil anda, fıtratımızda mevcut olan asli niteliklerimizi tamamen yok etmek asla mümkün değildir. Gün gelir, o ayaklar altına alınan insani değerler milletin gönlünde bir anda baş tacı edilir, kitlelerce benimsenir ve firavunun iktidarını ezecek bir maddi güce dönüşür. *** Firavuna karşı milli birliği sağlayacak eksenler olarak sıraladığımız temel değerlerin başında gelen, Allah'ın kulu olarak sahip olduğumuz haklar bağlamında emek, emeğin hakkı, insan hakları, en geniş kitleleri ortak zeminde buluşturacak temel değerlerdir. Ancak bu değerler, sadece milli birliğin değil, küresel firavuna karşı "küresel emek birliğinin" yani "emeğin enternasyonali"nin de temelidir. Batılı ülkelerdeki "çanak yalayıcı" işçi sınıfının diğer ülkelerdeki emek kardeşlerine karşı kendi firavunları ve küresel firavun ile işbirliğinin somutlandığı "Sosyalist enternasyonal" gibi bir takım ihanet örgütleri hariç, dünyanın tüm onurlu emekçilerini aynı safta birleştiren, temel insani değerlerdir. Emekçi halkın doğası gereği ve toplumsal konumu gereği, firavun ile uzlaşması ve menfaat birliğine girmesi asla mümkün değildir. Çünkü firavunun derdi günü zaten emekçinin köleleştirilmesi ve emeğin sömürülmesinden ibarettir. Bu nedenle, emeğin namuslu temsilcilerinin ve emekçinin bilinçli unsurlarının da firavun ile uzlaşabilmesi asla söz konusu olamaz. "Sol" kelimesi firavunun anayurdu Avrupa'da ne ifade eder, umurumuzda değil; ama ülkemizde emperyalizm ile asla uzlaşmayan, vatanın bağımsızlığı, halkının özgürlüğü, milletinin onuru için gözünü kırpmadan canını ortaya koyan bilinçli ve kararlı yurtsever unsurları ifade eder. Bu bağlamda, sol demek, emperyalizme karşı savaşta, kendilerini Atatürkçü veya milliyetçi veya müslüman olarak tanımlayan kişi ve kitlelerin doğal müttefiki demektir. Başka türlü olması düşünülemez, beklenemez. Nazım'ların, Deniz'lerin anti emperyalist söylemleri, eylemleri, duruşları, milli değerlerimiz arasındaki seçkin yerini almış ve milletimizce içselleştirilmiştir. Oysa, şeytanın kurnazlığı sınır tanımıyor. Gençliği, halkın en kararlı ve enerjik unsurlarını, emperyalizmin politikalarına avantaj sağlamak üzere kandırabiliyor. 12 eylül öncesinde yükselen sol eğilimli işçi ve gençlik hareketleri ile milletin muhafazakar kesimini karşı karşıya getirmekle kalmamış, gençliği de kendi içinde yetmiş küsür parçaya bölerek birbirleriyle çatıştırıp enerjilerini birbirleri üzerinde harcayarak, kendi kendilerini tüketmelerini sağlamıştı. 12 eylül sonrasında ise firavunun çocuğu bölücü terör örgütü dışında, sol adına ayakta kalan kimse yoktu. Eski sol'un önemli bir kısmı, yurtdışına "kapağı atmış", faşist darbeden kaçan siyasi mülteciler olarak AB'nin kanatları altına sığınmıştı. Avrupa'nın yönetsel mekanizmaları, medyası ve kamuoyu ile onca yıllık muhabbetin somut bir sonucu, bir bedeli elbette olacaktı. Yıllar sonra, cılız ama etkili olan birtakım "sol" kıpırdanmaların önemli bir kısmının, bölücü terör örgütünü destekleyen, etnik veya dini azınlıklar, özellikle Aleviler üzerinde çalışarak içlerine ayrılık tohumları eken akımlar olması, milli güçler adına olumsuz bir tablo sergilemektedir. 136 Emek ve Sol Sol örgütlerinin çoğunun birbirlerini karalamak için kullandıkları bir terim var: "sahte solcu". Kimin sahte, kimin gerçek solcu olduğunu sınamak için başta gelen ölçüt, firavuna karşı duruşudur. Aynı ölçüt, aslında firavuna tapan müşrik, dinci hainler ile gerçek dindar müslümanları da ayırır. Aynı ölçüt, Sayın Söylemez'in deyimiyle , Natotürkçü"ler ile gerçek Atatürkçüleri de ayırır. Aynı ölçüt, gerçek milliyetçilerle, "Nato milliyetçileri"ni de ayırır. Soldan soldan bol bol laf üretip firavuna karşı etkili herhangi bir eylem içinde değilse, hatta emperyalist siyonist sistemin politikalarına uygun bir çizgi izliyorsa, sahte solcu olduğuna hükmedebilirsiniz. Kuran'ın terimiyle "sıratı-müstakim" dediğimiz "dosdoğru yol"dan ayrılmayarak, hem bir mümin, hem aynı zamanda gerçek bir Atatürkçü, hem gerçek bir milliyetçi hem de aynı zamanda solcu olabilmek mümkün; ancak görüyoruz ki, dosdoğru yoldan bir kez sapınca, bir mümin olmak da, Atatürkçü veya milliyetçi olmak da, ne de hatta -dincilerin deyimiyle"Allahsız komünist" bile olmak imkansız. Bu vesileyle, temel insani değerlerin aynı zamanda İslami ilkelerle nasıl buluştuğuna bir kez daha tanık oluyoruz. Sol'un kendi halkına ihaneti, vaktiyle firavunun ülkemiz içindeki ayrıştırıcı politikalarına nesne olmasından ibaret değildir. Aslan sosyal demokratların Sosyalist II. Enternasyonal içinde Türkiye düşmanlarıyla aynı masada olmasının yanısıra, "soroz solculuğu" ve "brüksel solculuğu" bağlamında da milli güçleri bölen hatta karşısına dikilerek milli güçlerle savaşan bir anti-milli ihanet kitlesi yaratma noktasına vardığını görüyoruz. Nasıl ki, milli güçler arasında gördüğümüz dindarlar ile firavunun işbirlikçisi dincileri aynı kefeye koymuyorsak; aynı şekilde emek ve özgürlük gibi asal milli değerimizi temsil eden gerçek sol ile firavunun yemlerine sazan olan sahte sol'u da aynı kefeye koyamayız. Milli güçler bu bağlamda, zaten uzunca bir süredir son derece doğru bir refleks ile kavramsal düzlemde sağ-sol ayrımını aşmış ve bunu söylemlerine de eylemlerinde yansıtmış durumdadırlar. Emperyalizmin yarattığı ve dayattığı yapay paradigmalardan olan sağ-sol ayrımını, bir daha geri gelmemek üzere rafa kaldırmanın zamanı gelmiştir. Kullanacağımız terim, emek, özgürlük, bağımsızlık, milli onur, insan hakları, kardeşlik gibi milli değerlerimizdir ki, bu değerler zaten kendilerini başka terimlerle tanımlayan Atatürkçü, milliyetçi, müslüman kesimlerin de benimseyip sahiplendiği değerlerdir. Ne Alevi yurttaşlarımızı milli güçlerden ayırmayı hedefleren sorozcu proje örgütlerine, ne kendilerini Kürt kimliği ile tanımlayan kardeşlerimiz ile aramıza nifak sokarak bizi ayırmaya bölmeye kalkan emperyalizmin maşalarına, ne dindar yurttaşlarımıza karşı sekterce tutum alarak onları Cumhuriyete karşı soğutan küstüren ve firavunun destekçileri arasına iteleyen laikçi parazitlere, ne de yanlış yöntemlerle emeğin ve özgürlüğün mücadelesini itibarsızlaştırıp gözden düşüren sarı, turuncu, pembe ajanlara, asla prim vermemeliyiz. Emeğin, hak ve özgürlük hareketinin temsilcilerinin milli güçler içindeki değerli makamında yerini almasını engellemek isteyen bozgunculara karşı müminler, emek unsurlarını kucaklamalı ve emperyalizme karşı milli mücadeleye en yüksek katkılarını vermelerine yardımcı olmalıdır. Bu arada, medya faaliyetleri yoluyla, üzerinde yoğun biçimde kafa karışıklığı yaratılan tartışmalı kavramları birer birer halkın gündemine taşıyıp yanlışlıklardan ve belirsizliklerden arındırmak, böylece firavunun yarattığı illüzyon etkisini kırmak için de gayret gösterilmelidir. Sol deyince halkımızın ezici çoğunluğunun aklına gelen ne yazık ki, emperyalizmin ektiği kuşku tohumlarının başında gelen mülkiyet konusudur. 137 Emek ve Sol Kırsal dokusu ve küçük burjuva kültürü ağır basan bir toplumda, "mal canın yongası" gibi, veya "dünyada mekan ahirette iman" gibi örneklerle atasözlerine de yansıdığı görülen, mülkiyet konusundaki hassasiyet emperyalizm tarafından bilinmekte ve ustalıkla kullanılmaktadır. Esnaf ve köylü 2001 ekonomik krizinde tamamen çökertilmiş ve tam da bu nedenle iktidar dincilere altın tepside sunulmuş da olsa, dinci iktidar döneminde uygulanmaya devam edilen "derviş politikaları" sonucunda esnafın ve küçük köylünün iyice eritilip, silinme ve mülküzleştirilme süreci hızla devam etmiş ve neredeyse tamamlanmış durumdadır. Oysa emeğiyle geçinen küçük üreticilerin veya esnafın kendi üretim araçlarına sahiplikleri konusunda, ne İslam'ın ne de sosyalistlerin herhangi bir sorunu yoktur. Solun ürkütücü paradigması gibi sunulan, "özel mülkiyet ve üretim araçlarının özel mülkiyeti eşittir sömürü" denklemi, gerçekçi olmayan bir genelleme olarak, tipik bir anti-komünist dezenformasyon ve kafa karıştırma taktiğidir. Halkımızı asıl mülksüzleştiren, kapitalizmdir. Kapitalizm dediğimizde, paranın veya kapitalin adeta ilahlaştırıldığı bir sistem söz konusudur. Özel mülkiyete dayanan üretim süreçlerinin toplum tarafından bilinçli bir biçimde denetlenmesi, artı değerin toplum tarafından öngörülen ve emekçilerin de razı olduğu bir paylaşım oranı ve sistemi içinde dağıtılması, çalışan işçinin hakkının yanısıra, vergilendirme yoluyla toplumun hakkının da ayırılması, haksız ve denetimsiz bir birikime dönüşmesinin etkin biçimde engellenmesi gibi yöntemler layıkıyla uygulandığında, sistemde üretim araçlarının özel mülkiyeti söz konusu olsa dahi, sistem kapital”İZM” olarak tanımlanamaz. Kapital, ilahlaştırılan ve belirleyici olan bir toplumsal güç olmaktan çıkmış olursa, sistem de "kapitalizm" olmaktan fiilen çıkar. Elbette, kapitalin saman altından su yürüterek zamanla güç kazanması ve yeniden belirleyici duruma gelmesi mümkündür; sistemde bunu engellemeye yeterli altyapı ve üstyapı unsurları olarak örneğin toplumsal bilinç ve toplumsal, ekonomik, hukuki ve siyasal mekanizmaların mevcut olması gerekir. Bu konular da elbette tartışılabilir ve tartışılmalıdır; ancak gündemimizin ana maddesiymiş gibi öne çıkarmak yanlıştır, zaman kaybıdır ve art niyetlerin mevcudiyetine işaret eder. Yersiz ve zamansız mülkiyet paradigmalarını değil, yoksul etiyle, acıyla, gözyaşıyla beslenen zalim firavun düzeninin hak ihlallerini öne çıkarmak gerekir. Bu bağlamda, küçük burjuva kültürünün baskın olduğu bir ülkede firavunu devirmeyi hedeflemiş kitlelerin içine, ne teorik ne de pratik herhangi bir gereği yokken, mülkiyet konusunda köktenci çözüm söylemlerini gündemin ilk maddesiymiş gibi yaymak, olsa olsa, milli güçler arasındaki güçbirliğini çatlatmak amacıyla, nifak sokmak anlamına gelir. Paranın, kapitalin, ekonomide, hukukta siyasette toplumun her kategorisinde temel belirleyici olduğu bir sistem olarak kapitalizm içinde, "emeğin hakkı" diye bir kavram sadece sanaldır, çünkü herkes koparabildiğini koparır. Paranın gücüne karşı toplumsal örgütlenme ile direnmek mümkün olsa da, para medyayı da, siyaseti de, dini de, hukuku da, bilgiyi de, sliahlı gücü de satın alabilir ve böylece her türlü örgütlü direnişin belini kırabilir. Kapitalizmin reddi ve emeğin hakkı temelinde, dört eğilimin tümünün de buluşması mümkündür; geçmişte yaşanan yanlış anlamaların giderilmesi, ortak kavram ve değerlerde buluşulması süreci, emperyalizme ve kapitalizme karşı ortak ilke ve değerler üzerinde milli birliği sağlayacaktır. Solun, olmazsa olmaz önemdeki diğer değerleri olan "bağımsızlık" ve "özgürlük" ise, diğer makalelerde de ayrıntısıyla söz konusu edildiği gibi zaten insan olmanın da, İslam'ın da olmazsa olmaz değeridir. Dört eğilimin üzerinde en kolay buluşabilecekleri ilkelerdir. 138 Emek ve Sol Sorun şudur ki, emperyalizmin milli unsurlar içine sızan ideologları bu gibi ortak değerlere açıkça karşı çıkmazlar ancak sulandırırlar, farklı koşullarda farklı yorumlamak suretiyle milli birlikte çatlaklar yaratmaya çalışırlar. Kapitalizmin ideolojisi olan liberalizm, ekonomik girişim özgürlüğünü öne çıkarır; uzun yıllar merkez sağın amentüsü olan "hür teşebbüs", toplumun denetiminin dışında kalan bir toplumsal alan olarak kabul edilemez. Bireysel özgürlükler, kuramsal olarak, ancak bireysel alanda tartışmasız ve hudutsuz ölçüde söz konusu olabilir, ki toplumsal yaşam içinde tamamen yalıtılmış birey mevcut olamayacağından bu fiilen mümkün değildir. Dolayısıyla, tüm toplumsal alanlarda, tüm özgürlükler toplumun, kamunun denetimine tabi olmak durumundadır. Buradaki ince nokta, kamu denetimi kavramını, toplumdan, kamu otoritesinden ayrı ve bağımsız bir sanal "devlet" tüzel kişiliğinin toplumu denetlemesi ile karıştırmamak gerektiğidir. Devleti ve otoriteyi tümüyle yadsıyan anarşist paradigmaların, bu nüans bağlamında yeniden ele alınması önerilir. Cumhuriyet döneminde, tarihsel sürecin bir noktasında emperyalizm ile işbirliğine girerek, devlet aygıtının başına çöreklenmiş olanlar, hem kamu kaynaklarını ele geçirerek palazlanmışlar, hem de cumhuriyeti sürekli içerden kemirmek suretiyle Süleyman'ın bastonuna çevirmişler ve nihayet vatanı ve milleti yok olma noktasına getirmişlerdir. Bu nitelikte bir devletin "bizim" devletimiz olamayacağı, halkı temsil eden kamu otoritesi niteliğinde olamayacağı da besbellidir. Bizim devletimiz, kuruluşunda milli devlet, halkın devleti olarak kurulan cumhuriyettir; firavunun iktidarının ardından yeniden kurulacak ve bıraktığımız yerden aynen devam edecek olan Türk devletidir. Birilerinin eline geçmiş olan ve kapitalist sınıf hakimiyetini temsil eden devlete, bireysel veya toplumsal özgürlük konusunda kamu otoritesi olarak tasarruf hakkı tanınamaz; aksine, özgürlük mücadelesi, pek doğal olarak devlete karşı da yükseltilir. Ne zaman ki, tüzel kişi olarak sınıf devleti değil, tüm vatandaşların razı olacağı biçimde kamu otoritesini, halkın tümünün iradesini temsil eden ilke ve kurumlarıyla, halkın devleti yani gerçek Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşu tamamlanır, işte o gün, toplumun denetimi ve güvencesi altında, karşılıklı sevgi saygı ilişkileri ortamında, bireysel özgürlükler layıkıyla yaşanır. *** Dört eğilimin, bu bağlamda özgürlükler noktasında birbirleriyle herhangi bir uyumsuzluğu söz konusu olamaz. Sol kesimin, bayraktarlığını yaparak öne çıkardığı değerler, birbirimizi iyi anladığımız takdirde, bizi ayıran değil birleştiren değerler haline gelir. Birbirimizin hak ve özgürlüklerine saygı gösterdiğimiz sürece, emperyalizm ve işbirlikçileri bizi asla bölemez. Ne var ki, eğer birbirimize bencilce, saygısızca ve sevgisizce, dayatmalarla, kibirle yaklaşırsak, emperyalizme kolayca av oluruz; en başta elbette kendimize, ailemize, çocuklarımıza ve torunlarımıza olmak üzere, gelecek kuşaklara da, kısacası milletimizin bugününe de geleceğine de ihanet etmiş oluruz. Emek hareketinin geçmiş bilgi ve deneyiminin bir birikimi vardır ve bunun "bilimsel sosyalizm" gibi kuramlar çerçevesinde sistemleştirilmesi de söz konusudur. Oysa yaşam durağan değildir; ne bir zamanların Paris komünü koşulları, ne de Ekim devrimi koşulları, bugün artık dünyanın herhangi bir yerinde geçerlidir; veya İslam'ın paylaşımcı geleneği açısından da, ne ondört asır önceki Medine devleti, ne de Şeyh Bedrettin dönemi koşulları geçerlidir. Önemli olan temel ilkelerdir; İslam'ın paylaşım ilkeleri ve emeğin hakkına dair temel evrensel insani kavramlar hariç, koşulların değişkenliği güncel politikalara da yansımak zorundadır. Ekim devrimi döneminde işçi sayısı beşyüzün üzerinde olan fabrikaların sayısı ve bunun sonucunda sendikal veya siyasi anlamda örgütlü işçi nüfusunun toplam işçi sınıfı nüfusuna oranının yaklaşık 1/3 gibi oldukça yüksek bir oranda olmasının, elbette sınıfsal örgütlenmenin niteliğine ve gücüne yansıması kaçınılmazdı. Ekim devriminin başarısında bu gibi yoğunluk parametrelerinin etkisi yadsınamaz. 139 Emek ve Sol Oysa günümüzde üretim teknolojisi de farklı, işletme yapıları da; dolayısıyla böyle 1/3 mertebesinde bir oran artık dünyanın hiçbir ülkesinde yok. Üstelik, emekçi sınıf ve katmanlar arasındaki farklar, örneğin gitgide yaygınlaşmakta olan kobiler bağlamında, işçi sınıfı ile aydınlar ve küçük burjuvazi arasındaki niceliksel ve niteliksel farklar da gitgide silinme yolunda. Emekçiler artık özel girişimci de olabilmekte, böylece zincirlerinden başka kaybedecekleri şeyleri de olmakta; hatta Marksist literatürdeki eski proletarya tanımı dahi ister istemez devre dışı kalmakta. Bu toplumsal koşullarda, yüzyıl öncesinin, hatta 20 yıl öncesinin sınıf mücadelesi tezleri bile ister istemez eskiyor ve Mevlana'nın dediği gibi, yeni koşullara uyan yeni şeyler söylemek gerekiyor. Üretim süreçlerinde teknoloji kaynaklı değişikliklerin emeğin niteliklerine sınıfsal yapıya, dokuya, ruha ve bilince etkisi, temel emek paradigmalarını etkilememeli; çünkü sosyo ekonomik alanda ne değişirse değişsin, emeğin en yüce değer olarak yaşamı ürettiği gerçeği değişmiyor. Bunun kaşısında, firavun gene tepemizde, gene sömürüyor, toplumsal yaşamı tümüyle denetliyor, isyan edenlere gene zulmediyor. Bağımsızlık, özgürlük, emek ve haklar temelinde sömürüye ve zulme karşı isyan bayrağını yükselten sol, küresel firavuna karşı aynı temelde yükselen milli mücadeleye de, sol'a yakışır biçimde en ön saflarda katılmakta ve tüm milli güçlerle kucaklaşmaktadır. 140 Milli Mücadele ve Enternasyonal Milli Mücadele ve Enternasyonal Dönek Kautsky'ler ve Küresel Firavuna karşı Küresel Güçbirliği Buraya kadar okuduğunuz makalelerde genellikle emperyalizmin dinci işbirlikçileri ve Allah'ın dini ile asla bağdaşmayan duruşları masaya yatırıldı, yorumlandı, değerlendirildi. Ancak bizim derdimiz onlarla değil ağababalarıyla; yeryüzünde ilahlık taslayan küresel firavunla. Çünkü, "yeryüzünün ve göklerin mülkü sadece Allah'a aittir". Allah'ın tüm kullarına sunduğu rızkı, ilahlık taslayan birilerinin sahiplenmesi ve insanların ve diğer canlıların haklarını gaspetmesi kabul edilemez. Küresel firavun olarak nitelediğimiz emperyalizme, siyonizme ve işbirlikçilerine karşı mücadele hiç kuşkusuz bir milli mücadeledir. Aynı zamanda, emperyalizmin faşist ve baskıcı yöntem ve eğilimlerine de karşı bir mücadele olması nedeniyle de, demokratik bir mücadeledir. Oysa, temelde milli ve demokratik nitelikteki bu mücadele, emperyalizmin hem küresel bir gerçek olması bağlamında milli sınırların ötesine taşan enternasyonal boyutta bir mücadele olmaktadır, hem de kapitalist sistemin küresel patronu olması nedeniyle de "demokratik" kapsamın ötesine taşan ve anti-kapitalist bir nitelik kazanmaktadır. Bunlar kafamızdan uydurduğumuz, kişisel siyasi yaklaşım veya tercihlerimizin sonucu değil, hayatın ve mücadelenin dayattığı, insanlık düşmanı ve Allah düşmanı küresel firavunun niteliklerinin dayattığı bir zorunluluk olarak belirmektedir. Bu gerçeklerden ne kaçabiliriz, ne de göz ardı edebiliriz. Dolayısıyla bizim asıl derdimiz emperyalizmin işbirlikçisi dinci iktidar veya dinci siyasiler falan değildir. Emperyalizme it mi yok? Birini kızağa çekerse, diğerleri sırada bekliyor. Toplumsal siyasi sistemin hızla faşist bir yapıya büründüğü bir ortamda, dincilerden bir an önce kurtulmanın çok önemli olduğuna kuşku yok, ancak müminler için, emperyalizmin işbirlikçileri arasında tercih yapmak gibi bir durum söz konusu değildir. İşbirlikçilerinin birinden bir an önce kurtulmak için bir diğer işbirlikçisinin peşine takılmak da söz konusu değildir. İktidarı değiştirdikten sonra birilerinin dediği gibi "Amerika ile oturup konuşmak", uzlaşmak, menfaat pazarlığı yapmak da söz konusu değildir. İnsanca hakça bir düzen için ne firavundan izin almak söz konusu olabilir ne de zaten buna izin verir. Cumhuriyetimizi kurduktan 15 yıl sonra, içimizden işbirlikçiler ayartarak iç işlerimize burnunu sokarak neler yaptığı, Nato ile ilişkilerimizin 70 yıl sonra bugün nasıl sonuçlar doğurduğu ortada. Şeytanla düşüp kalkmanın sonu budur. Milli güçler, iktidarı ele aldıktan sonra, sadece Allah'a güvenip sadece ondan yardım isteyen (Fatiha suresi 5. ayet), yani sadece milli güçlere dayanan bir siyaset izleyerek bağımsızlığı her bakımdan pekiştirmek, bir yandan da enternasyonal dayanışma dinamiklerinden yararlanmak ve karşılığında da bu dinamikleri beslemek gibi hayati bir görev ile karşı karşıya. Tarihsel deneyimlerin ışığında, küresel firavun ile her türlü menfaat pazarlığının emekçi halkların dayanışmasına nasıl büyük zararlar verdiği denendi, görüldü. Bu konuda güzel bir örnek, Alman sosyal demokratlarının yaklaşık yüzyıl önce yaptığı politik tercihe ilişkin derslerde görülebilir. Cumhuriyet devrimimizin kuzey komşumuzdaki akranı ve arkadaşı olan, ancak emperyalizmin hatırı için düşman kardeş ilan edilen Ekim devriminin ideolojisini belirleyen baş yapıtlar arasında özel bir yeri olan Proleterya Devrimi ve Dönek Kautsky, işçi sınıfının uluslararası dayanışmasına dair bazı tarihsel gerçekleri de ortaya koyar. 141 Milli Mücadele ve Enternasyonal "Bütün ülkelerin işçileri birleşin" diyen bir kuşağın ardından, Alman işçi sınıfının partisi "sosyal demokratlar" ve Avrupalı bir takım sosyalistler kendi yollarını ayırmışlar, işlerin kızıştığı bir noktada deyim yerindeyse yamuk yapmışlar, böylece hem uluslararası dayanışmayı sırtından hançerlemişler, hem de sınıf örgütünü ve sınıf ideolojisini yitiren Alman işçi sınıfı kısa bir süre sonra ihanetin girdabında "Nasyonal Sosyalist" Hitler'in oy deposu haline gelmiştir. Bu tercihin sonuçlarının gerek Alman halkına gerekse insanlığa nasıl yansıdığını biliyoruz. Bu arada elbette işçilerin enternasyonal örgütü de parçalanmış ve bu süreçte 3. enternasyonal kurularak işçi sınıfının ideolojisine ve özlemlerine sahip çıkmış; çizgilerini onaylarsınız veya onaylamazsınız ama sonuç olarak mücadelelerini Ekim devrimi ile taçlandırmış. O dönemin "sosyal demokrat"ları ile günümüzün sosyal demokratları, kafaca ve ruhen ne kadar farklı? Dönek sosyal demokratlar, o gün bu gündür, aynı "demokratik" ideallere sahip çıkıyor; burjuva devriminin ürünü birtakım temel insanlık değerlerine, demokrasiye, insan haklarına, özgürlüklere, laikliğe, çağdaş değerlere, emekçilerin ücretlerinin iyileştirilmesi mücadelesine sahip çıkıyor, kapitalizm ortamında Alman işçi ve emekçi kitlelerinin haklarını savunuyor, ancak bir yandan da Alman egemenlerinin ve bağlı oldukları küresel egemenlerin iktidarlarını sürdürmesi yolunda işlevler yüklenip değerli hizmetler sunmayı esirgemiyor. Bir de üstelik, kendi demokratik kazanımların bedelini kimlere ödettiklerini sanki bilmiyormuş gibi, karşımıza geçip “bizde demokrasi var sizde niye yok” türü söylemlerle çocukça bir edayla öğretmenlik taslayıp medeniyet dersi verirken, mazlum milletlerle adeta dalga geçiyorlar. Alman işçilerinin daha iyi koşullarda yaşaması adına, hem kendi firavunlarının hem de küresel firavunun plan ve politikalarına destek verirken, CHP'nin de üyesi olduğu "Sosyalist" enternasyonal, yüzyılı aşkın süredir aynı ruhla, aynı ilke ve tercihlerle ve hatta neredeyse aynı politikalar ile aynen devam ediyor. Tarihsel gerçekler gösteriyor ki, sosyal demokrasinin genlerinde ihanet vardır; küresel sermaye ile uzlaşarak sınıf kimliğine ihanet, dünya emek dayanışmasına ihanet, nihayetinde insanlığa ihanet değil midir? Bu yaklaşım, uzun vadede Alman veya AB ülkeleri emekçilerinin milli çıkarlarına da hizmet etmeyeceği gibi, küresel firavuna karşı emeğin küresel dayanışmasını da berhava eden bir ihanet olması nedeniyle, insanlığa da ihanet anlamına gelir. Neyse ki, bizim merkez sol çizgimizin kökeninde sosyal demokrasi değil, Kemalizm vardır; firavunun kucağına oturmak değil, firavuna kıyam etmek vardır. Kökü dışarda sosyal demokrat “aşı”yı da ihanet politikalarını da milli bünyemiz, çok şükür ki, kabul etmemiştir. Peki, diğer yandan Ekim devriminin bize yansıması nasıl olmuş? Her şeyden önce Ekim devriminin ardından emperyalist ülkelerin aralarındaki savaşın fiilen son bulduğunu, Almanya'nın teslim olduğunu ancak Osmanlı'nın işgalinin acımasızca sürdürülmeye çalışıldığını, Mondros ve Sevr ile yurdumuzu paramparça etmeye çalıştıklarını, ancak mandayı reddeden, dayatılan Sevr'i reddeden Atatürk önderliğindeki milli güçlerin, son derece olumsuz koşullarda bile kararlı bir milli duruş göstererek tarihin ilk büyük milli mücadelesini başlattıklarını ve kuzey komşumuzun gerek siyasi gerekse maddi kaynaklar bakımdan milli güçleri desteklediğini belirtmek borcundayız. Bu değerli desteğin milli mücadelenin yapıldığı çok zor koşullarda ne kadar belirleyici olduğunu tahmin etmek zor değil. Ne var ki Rusya'da, batının da desteklediği karşı devrimcilerin tehdidi bir süre daha sürmüş; nihayet emperyalizm bir müddet sonra, Beyaz Ordudan desteği çekmeyi Türkiye ile ilişkileri kesme koşuluna bağlamış, böylece iki devrim arasındaki karşılıklı bağlantının kesilmesini amaçlamış. Böylece iki genç cumhuriyet arasında yaratılan güvensizlik ortamında, her iki devrimin sinerji ilişkisi içinde birbirlerine destek verme ihtimali kısıtlanmıştır. 142 Milli Mücadele ve Enternasyonal Bu kopukluğa rağmen ve hatta ilerleyen tarihlerde aramıza Nato fitnesinin de girmesine rağmen, kuzey komşumuzdan ülkemize değerli ekonomik katkılar devam etmiş. Bu ders bile, küresel firavun karşısında enternasyonal dayanışmanın önemine fazlasıyla işaret etmektedir. Ne bugün milli mücadelemizi yürütürken ne de gelecekte, başka milletlerin zararına veya aleyhine bir konuma gelmeye asla izin vermemeliyiz; özellikle müslüman komşularımız başta olmak üzere hiç bir komşumuz veya kardeş halk üzerinde güvensizlik duygusu yaratmamak için duyarlı özenli bir dış politika çizgisi izlemek gerekir. "Küresel efendi" ise tam tersini ister; komşularımızla ne kadar gergin ve sorunlu olursak, ihanet ve zulüm örnekleri toplumsal hafızalara ne kadar kazınırsa, bizi birbirimize ne kadar kırdırabilirse, o kadar işine gelir. Özellikle, Ortadoğu halklarına karşı bir siyonist-haçlı seferinin yürütüldüğü bu günlerde, emperyalizmin plan ve projelerini reddetmek, zulümlerine ortak olmamak, destek vermemek, Mehmetçik kanının en değerli ihraç ürünümüz olduğunu açıkça söylemekten çekinmeyen emperyalizmin küstah temsilcilerine fırsat vermemek gerekir. Emperyalizmin planlarında rol isteyen, görev talep eden Kautsky'lere karşı da uyanık olmak, milli mücadele içinde onları teşhir ve tecrit etmek gerekir. Milli mücadelemizin, hem milli hem de enternasyonal başarısı buna bağlıdır. Yerli Kautsky'lerimizin artık daha geniş bir yelpazeye yayıldığını da görüyoruz. Sadece aslan sosyal demokrat kökenli değil, bazıları medyada veya siyaset içinde yer alan eski sosyalistlerden, eski veya yeni sendikacılardan, sol eğilimli entellektüel ve akademik çevrelerden, sol görünümlü bazı sanatçılardan, Kürt solu diye anılan çevrelerden, 68 kuşağı kökenli unsurlardan, kendilerini Alevi solcuları olarak tanımlayanlardan, eski halk savaşı savunucusu gruplardan ve diğerlerinden bir kısım birey ve gruplar, küresel firavun ve işbirlikçileri tarafından tezgahlanan haçlı siyonist bölücü Ortadoğu projelerinde "görev" almakta, kah açıkça kah utangaç biçimde destek verebilmektedirler. Emperyalizm ile uzlaşmanın ve işbirliği yapmanın azı, çoğu, şöylesi, böylesi olmaz; ihanet ihanettir. Vaktiyle bizim Kautsky'lerin milli ihanetini simgeleyen en temel iki ana tercihleri olarak Köy enstitüleri ve Nato'ya giriş ile başlayan ve bugün cumhuriyetin ve bağımsızlığın artık resmen sonuna gelinen noktada, geçmişten dersler alarak yeniden girişmek zorunda olduğumuz milli mücadele kapsamında, uluslararası ilişkilerde Atatürk'ün "Yurtta Sulh Cihanda Sulh" ilkesine sarılmak ve tüm komşularımızla kardeşçe güven ilişkileri kurmak göreviyle karşı karşıyayız. Bu bağlamda, milli mücadelenin ulusal sınırlar içine hapsedilemeyeceğini, küresel firavuna karşı enternasyonal boyutta, küresel bir hak mücadelesi olduğunu unutmamak çok önemlidir. 143 Kapitalizm Kapitalizm Paranın İlahlaştırıldığı Din Bir değişim aracı olarak tarihte ilk kez günümüzden yaklaşık iki bin beşyüz yıl önce kullanılan paranın Batı Anadolu'dan, Egeli atalarımızdan olan Lidyalıların buluşu olduğunu bilirsiniz. İnsanoğlu, kendi yarattığı soyut veya somut varlıkları ilahlaştırma huyunu burada da göstermiş, basit bir değişim aracından öte bir anlamı olmayan ve olmaması gereken parayı, kardeşinin emeğine el koymak ve onu köleleştirmek yolunda bir araç olarak kullanmış, ama yetmemiş, sonunda parayı ilahlaştırarak kula kulluk düzeninin ve kula kulluk dininin tanrısı olarak kutsamış. Günümüzde, paradan güçlü ne var diye bir düşünün; kaç şey sayabileceksiniz? Tüm bireyleri, toplumları, milletleri, şirketleri, dinleri, kurumları, idealleri, insan eseri her şeyi, hatta doğayı bile paraya kurban etmiş, parayla alınır satılır hale, kısacası paraya tapar hale getirmiş. Bu düzenin kanunun ilk ve en birinci maddesi zihinlere ve ruhlara kazınmış: "Herşeyin bir fiyatı var" ! Bu laftan daha ötesi var mı? Bunu söyleyen eğer gerçekten ne dediğini biliyorsa, demek ki, kutsal hiç bir değeri olmadığını ilan etmiş oluyor. Para her şeyi satın alabiliyor; yani dünyanın dini imanı para; kendisi, ailesi, onuru, özgürlüğü, bedeni, ruhu, emeği, namusu, bilgisi, sevgisi, idealleri ve her neyi varsa, varlığına ait maddi veya manevi her ne varsa, her şey paraya kurban olsun! Kapitalizm diye yere göğe sığdıramadıkları din işte budur! *** Bir kaç yüzyıl önce, itiraf edelim ki, paranın olumlu hizmetleri oldu insanlığa. Derebeylik, marabalık gibi insanlık dışı, feodal ilişkilerin tasfiyesi sürecinde, doğruya doğru, işe yaradı. Burjuva devrimi, belirli bir anlamda özgürlük rüzgarı estirdi Avrupa'da. İnsani değerler, insan hakları beyannameleri, bu dönemin ürünleri. Feodalite ile dinsel bağnazlığın ilişkisi de bu rüzgar sırasında tasfiye edildi; laiklik ilkesi egemen olunca dinin zulmettiği ve hapsettiği akıl ve vicdan bu sayede özgürleşti. İyi de oldu; insanlığın kalıcı kazanımları arasına yazdık bunları. Derken sanayi, madenler, hammaddeler, makinalaşma derken, vay vay vay... Kapitalizm, yani paranın ilahlaştırıldığı düzen, kısa sürede gerçek yüzünü gösterdi: Köleci veya feodal sistemlerden meğer hiç farkı yokmuş! Yoksul halkın emeğine musallat olmaları ne ki, onların zulümlerinin yanında eski firavunların esamesi okunmaz; sömürgeciliği zirveye çıkardılar, koskoca kıtaların canına okudular. Yetmedi, birbirlerinin ellerindeki sermayeye musallat oldular. Tarihte eşi benzeri görülmemiş ölçüde kanlı savaşlar, bu dönemin gerçeği. Paranın ilahlaştırıldığı sistemlerinde güya kurallar ve yasalar koydular, ama kendi yasalarını en önce gene kendileri çiğnediler; çünkü asıl kural, kuralsızlıktı. Para denen ilah, çok hain çıktı, çok! Hem insanlığı, hem dünyayı mahvettiği gibi, kapitalistlere bile huzur getirmedi. Yüzyıllardır dünyanın canına okuyan şu sahte ilahı artık gebertip yeryüzünden silmenin vakti gelmedi mi? Bu nasıl iş arkadaş; sanki hayatı yaratan da o, canımızı alacak olan da o. Hayata, hayatımıza sahip çıkmanın vakti gelmedi mi? Eğer haddini bilecek ve sadece bir değişim aracı olarak kalacaksa tamam, ama cin şişede durduğu gibi durmuyor ki; buna bir çözüm bulmak şart oldu. 144 Kapitalizm Batıda kapitalizmin geliştiği yıllarda, bizde pek bir değişiklik olmadı. Doğu toplumlarının parayla pulla ilişkisi batıdakinden daha farklı. Bu dönem bizim coğrafyamıza, resmen kapitülasyonlar şeklinde, fiilen ise sömürgecilik olarak yansıdı. Gitgide paranın köleleştirici etkisi yoğunlaştı. Bu dönem, gayrimüslim ahalinin para, pul, sanayi, ticaret, finans alanlarına gitgide egemen olduğu, müslüman ahalinin ise gitgide yoksullaşıp mülksüzleştiği, çevre coğrafyalardaki askeri bozgunlarla sonuçlanan etnik başkaldırıların yeni bağımsız ülkeler yarattığı, diğer yandan, şanlı firavunlarımız için, dünyaya küçük dilini yutturacak düzeyde şatafat ile donanmış görkemli sarayların, Galatanın Yahudi bankerlerinden alınan borç ile Ermeni mimarlarına yaptırıldığı, böylece batılılaşmaya başladığımızın kanıtlandığı ve "ayranı yok içmeye,.. " türü atasözlerinin sanat şaheseri bu nadide örneklerle somutlaştığı bir dönem oldu. Kapitalizm sürekli olarak ve hızla gelişiyor, sermayenin merkezileşmesi ve tekelleşmesi süreci tam gaz yürüyordu. Yaklaşık yüzyıl önce, yayılmacılık eğilimlerinin doruğa çıktığı tekelci aşama tespit edildi; ardından da dünya savaşları. Burjuvazinin özgürlükçü karakterinin bir yalandan ibaret olduğunun ilan ve tescil edildiği faşizm dönemleri arasında, emperyalizme ilk haddini bildiren iki zaferin biri de bize ait. Ama para ne kadar akışkan bir varlık ise kapitalizm de o kadar esnek; yedekte bir sürü Bplanı var ve ne yapıp ediyor, yenilgilerini dahi zafere dönüştürebiliyor. Kurtuluş savaşı ve cumhuriyet devriminin örneği sömürge ülkelerde bağımsızlık ateşini yaktı. Sonuçta sömürgeciliğin yıkılıp, onun yerini yeni sömürgeciliğin almasının küresel planda sermayenin merkezileşmesi sürecine katkı bile yaptığını söylemeliyiz; sömürgeciliğin tasfiyesi sürecini tetiklemiş olan ülkemizin bile Amerikan emperyalizminin yarı sömürgesi olduğunu dile getirenler, vaktiyle vatan haini ilan edilmişti. Birinci dünya savaşının içinde doğan Sovyet devrimi ise, ikinci dünya savaşında en büyük zayiatı verdi; bir daha da yapısal sorunlardan kurtulamayarak sonunda çöktü. Bu süreç de küresel firavuna yaradı. Böylece önemli miktarda doğal kaynak, yıllar sonra siyonist sermayenin emrine amade olmak üzere, yaklaşık seksen yıllık bir dönem boyunca zamanın çekmecesinde saklanmış oldu. İlginçtir, dünyada her ne olursa olsun, bir şekilde küresel firavunun işine yaradığını görüyoruz. Savaşlar da, barışlar da, devrimler de, devrimlerin çökmesi de, küresel firavunun daha da güçlenmesine yarıyor. Yakın tarihi iyi çözümlemek ve bundan gerekli dersleri çıkarmak durumundayız. Ülkelerini ve dünyayı küresel firavundan kurtarmak isteyenler, hakların barış ve kardeşlik dünyasını inşa etmek için insanlığın küresel güçbirliğini örgütlemek isteyenler, küresel sistemi, yapısını, esnekliğini, manevra yeteneğini, dünyayı nasıl ve ne ölçüde denetim altında tutabildiğini, neyin peşinde olduğunu ve neleri feda edebileceğini görmek durumundadır. Bir sistem düşünün ki, dünyanın en güçlü ülkesinin istihbarat örgütünün derinliklerinde, şeytanca bir plan yapıyor ve dünyanın gözünün içine baka baka uyguluyor. Hatırlayın, sembol niteliğinde bir küresel iş merkezine, uzaktan patlatılan füzelerle donatılmış askeri tanker uçaklarıyla saldırı düzenliyor, yanıbaşında ise aylar süren bir çalışmayla patlayıcı yerleştirilen komşu gökdelenler de birer infilak ile yıkılıyor, pentagona füze saldırısı yapılıyor, başkan bile tehdit edilerek sığınağa gönderiliyor; ve tüm bunları birkaç saat içinde kotaranların bir grup "radikal islamcı" terörist olduğu dünyaya yutturularak, Rusya ve Çin'in tam ortasındaki ve stratejik enerji rezervlerinin yanıbaşındaki Afganistan'a askeri işgal harekatı düzenleniyor. Tek bir ülkeden tek bir yürekli siyasetçi bile "hop dedik, dünyada senden başka terörist mi var?" diyemiyor. Emperyalizm karşıtlığıyla bilinen politikacılarımız bile, İslam ile terörün bağdaşmayacağı söylemleriyle firavunun politikalarına mazeret bulmakta ve destek olmakta yarışıyorlar. 145 Kapitalizm Neyse ki bir grup vicdanlı ve haksever batılı aydın, henüz YouTube satın alınmazdan önceki bir tarihte Google Video'larda yayınlanan bir klip ile, kulelere çarpan uçakların yakınlaştırılmış televizyon görüntülerinin analizini yapmışlar bu planı deşifre etmişlerdi. O yıllarda, ülkemizde de bir tv programında Ümit Sayın hoca bu videoları yayınlayıp açıklamış ve yorumlamış, halkımızın bilgisine sunmuştu. Silivri davalarının kimin tasarımı olduğunu bilenler için, Ümit Sayın'ın Silivri zindanlarına neden atıldığını tahmin etmek zor değil. Şaşırtıcı olan ise, herhangi bir makalede veya bir tv programında 11 eylül konusu geçtiğinde, hala gerçeklerin gizlenmeye ve çarpıtılmaya devam edilmesi, İslam ve terör kelimelerinin yanyana getirilmesinden ibaret laf salatalarıyla kitlelerin hala uyutulabilmesi. Bu satırları yazan fakirin ayan beyan görebildiği gerçekleri bu kadar lider, bunca devlet, bunca yazar bilmez olur mu? Küresel firavunun tüm dünyaya ne ölçüde bir korku saldığı görülüyor değil mi? 11 eylül boşuna yapılmadı. 11 eylül bahane edilerek girişilen Afganistan işgali, enerji rezervlerine el koyma harekatının ilk adımıydı. Ardından, yok kimyasal silah, yok nükleler silah yalanları arasında Irak adımı geldi. Bu arada, dünya finans sistemini çöketme pahasına, büyük ekonomik kriz sahnesinin perde arasında tarihin en büyük hortumlama operasyonu yapıldı. Ve bu daha biiir! Önümüzdeki süreçte çok daha ciddi ekonomik altüst oluşların ve servet transferlerinin yaşanacağını görmek zor değil. Dünyada her ne gelişme olursa olsun, küresel sermayenin karlı çıkacağını da, geçmiş deneyimlerimizden biliyoruz. Küresel firavun, hiç bir şeyi, hatta tepesinde başında olduğu sistemi bile umursamadan, kendi menfaatleri için, sermayenin merkezileşmesi, küreselleşmesi ve tekelleşmesi sürecine hız verdiği görülüyor. Bop, Türkiye, Arap baharı operasyonları da, bir dizi film halinde, bir büyük sistemin küçük adımları olarak devam ediyor ve büyük şeytan bölgemize abandıkça abanıyor. Sevindirici bir gelişme, dünya halkları, on yıl önceki gibi değil; cılız da olsa bir uyanış ve direniş hareketinin başladığı görülüyor. Bu kıpırdanmayı kendiliğindenciliğe terk etmemek, uyanışa bilinç katmak ve öznel faktörü yani kararlı ve örgütlü bir yapılanmayı oluşturmak görevi, müminleri bekliyor. Ülkemiz üzerinde yapılan ve uygulanan planlar özünde, vatanımızın küreselleşme sürecinin acımasız dişlileri arasında parçalanmasından ibaret de değildir. Emperyalist siyonist sistemin ilk harcayacağı taşlardan birinin de halkımız olduğunu tahmin etmek hiç de zor değildir; siyonist-haçlı ittifakının tarihsel süreçteki hesaplarını niyetlerini hiç olmazsa yakın tarihimizdeki sevr deneyimleri sayesinde iyi biliyoruz. Bu süreçte, bir yandan emperyalizme karşı milli mücadelenin gereklerini yerine getirirken diğer yandan uluslararası gelişmeleri izlemek ve dünya halklarının firavuna karşı en geniş küresel güçbirliğinin temellerini atmak, maddenin, menfaatin ve firavunun beşbin yıllık egemenliğini noktalayıp, bir kez daha barışın, sevginin ve kardeşliğin dünyasının kurulmasına öncülük yapmak, belli ki gene Atatürk'ün müslüman ülkesine ve Mustafa Kemal'in askerlerine düşüyor. Kriz var; ama ekonomi tıkırında! Dümdüz bir çizgide hızla ve güvenle yol alan usta bir bisikletçi düşünün, bir de acemi bir bisiklet sürücüsü düşünün, düz bir hattı izlemeye çalışırken tüm gayretine rağmen sağa sola zigzaglar çizerek gidişini göz önüne getirin; belki bir süre sağa sola yalpalayarak gidebilir ama eğer hızını da ayarlayamazsa, dengesini koruyamaz ve düşmekten kurtulamaz. Veya benzer bir örnek ile, yürüyen iki insanı kıyaslayabilirsiniz. 146 Kapitalizm Dengeli, sağlıklı bir kişi dümdüz bir hatta zorlanmadan yürüyebilir, ancak biraz çakırkeyif olduğunda sağa sola hafifçe yalpalamaya başlar, biraz fazla kaçırınca daha da fazla yalpalar, körkütük sarhoş olduğunda çizdiği zigzaglar iyice artar ve sonunda -denge sisteminin elastik limitini aşarak- yığılır kalır. Kapitalizmin krizleri de işte böyle, dengesiz, akılsız, şişeleri devirip zom olmuş bir kendini bilmezin yürüyüşüne benzer; insana, insanlığa yakışmayan bir manzaradır bu. "Piyasa eşittir kapitalizm" şeklinde bir algılama vardır ya, aslında ikisi arasında pek bir ilişki yoktur, çünkü özünde arz ve talep dengelerinden ibaret olan piyasa dediğimiz olgu kapitalizmden çok önce de vardı ve yüzyıllar sonra da var olmaya devam edecek gibi duruyor. Kapitalizm ise, kafayı bulmuş bir piyasa ortamı içinde paranın ilahlaştırılması durumudur. Örneğin, kamunun egemen olduğu bir piyada düşünelim. Varsayalım, bu yıl havalar, yağmurlar öyle denk geldi ki, patates üretimi ortalamanın %20 üzerinde gerçekleşti, buna karşılık örneğin portakal da %20 daha az rekolte verdi. Kamu otoritesinin, "sevgili vatandaşlar, patates stoklarımız %20 fazla verdiği için lütfen daha fazla tüketelim" şeklinde bir çağrı yaptığını, buna uygun olarak patates fiyatının 100 kuruştan 80 kuruşa indirildiğini, portakal fiyatının da aksine 120 kuruşa yükseltilerek arz talep dengesinin kontrollü biçimde ayarlandığını düşünelim. Bu, bir piyasa düzenlemesi, kontrollü bir arz talep ayarlaması, yani akılcı bir şekilde tasarlanan ve uygulanan bir piyasa refleksidir. Kapitalizm bunun neresinde? Oysa kapitalist sistemde işler nasıl yürür bilirsiniz. Tüketici 100 kuruşa aldığında, üretici muhtemelen tarladan 10 kuruşa satıyor olmalıdır. Aradaki fark aracıların cebine gider. Sistem böyle çalışır. Tüketicinin her zaman ümüğünü sıkarlar, üretici ise asla emeğinin hakkını elde edemez, hatta son 10-15 yılda ülkemizde gördüğümüz gibi, masrafını dahi çıkartamaz, sermayeden yer. Sık sık isyan eder ve ürünlerini yerlere döker. Çünkü son yıllarda zaten köylüyü yavaş yavaş üretimden caydırma, toprağını satıp ya tasını tarağını toplayıp köyünü terketmeye, ya da müstakbel yabancı sermayeli büyük kapitalist çiftliklerde işçi olmaya teşvik eden bir süreç yürütülmektedir. Kentlerde de benzer bir politika izlenmekte, büyük ve küçük sanayicinin, özellikle kobilerin gırtlağını sıkan, adeta üretmemeye teşvik eden haince bir kur ve fiyat sistemi uzun yıllardır inatla uygulanmaktadır. Kapitalist sistemde, doğal nedenlerle arz talep dengesi bozulursa da, fiyatlara yansıtılmaz; kabak ya üreticinin ya da tüketicinin başına patlar. Örneğin rekolte %20 artarsa, üretici ürününü muhtemelen yarı fiyatına, 5 kuruşa satarken tüketici fiyatı pek değişmez; aksi olur da eğer %20 azalırsa üreticinin fiyatı pek değişmezken, tüketici neredeyse iki katına, yukardaki örnek bağlamında muhtemelen 200 kuruşa alır. Bu gibi örnekleri herkes çarşıda pazarda her gün yaşamakta. Kapitalizmin genel sorunudur bu, sadece “azgelişmiş” kapitalizmin değil. Verdiğimiz basit bir patates örneğinde geçerli olan durum aslında her alana uygulanabilir; az sayıda zengin yatırımcıyı ilgilendiren faiz dalgalanmalarından, daha çok sayıda vatandaşı ilgilendiren döviz iniş çıkışlarına kadar, toptan satılan hammaddelerden perakende tüketim maddelerine, gayrimenkulden hizmet sektörü ürünlerine dek, kapitalist sistemde her sektörde her alanda, suyun başındakiler, yani güçlüler oyunun kurallarını belirlerler ve istedikleri takdirde her zaman kuralları değiştirebilirler. Kapitalizm, medeni bir topluma özgü bir sistem görüntüsü vermez, tersine güçlünün istediğinin olduğu bir düzen, adeta orman kanunu geçerlidir. Bu düzende tek bir ilah vardır: para! Paranın gücü herşeyi belirler; ne bilim, ne siyaset, ne din, ne silah, ne sevgi, ne bilgi, ne doğa, ne sanayi, ne tarım, ne ahlak, hiç bir şey, maddi veya manevi hiç bir beşeri değer ve hiç bir toplumsal varlık, paranın gücüne dayanamaz. 147 Kapitalizm Güçlülerin işlerine geldiği gibi etkiledikleri arz talep dengeleri, piyasa kuralları çerçevesinde ve doğal mecrasında akmaz; Ekonominin aktörleri, güçleri oranında ekonomik parametreleri manipüle ederler, sağa sola çekiştirirler. Böylece, nispeten düz bir çizgi izleyebilecek olan arz talep salınımları, daha sert zigzaglar çizerek giderken, zaman zaman ekonomi yığılır kalır. Çöken ekonomik sistemin altında kalanlar ise güçsüzler, yoksullar, çaresizlerdir. Sayıca çok az olan vampirler, servetlerini artırırken, geniş kitlelerin yaşamları krizlerden olumsuz etkilenir, gelirleri azalır, mallarını mülklerini kaybederler; bankalardaki mevduatları etkilenir, stoklarındaki malların değeri düşer, ceplerindeki paranın satın alma gücü azalır, krediye girenlerin borcu artar; kısacası ekonomi sağa da, sola da yalpalasa, nihayetinde yere de yığılsa, sistem öyle kurulmuştur ki, her zaman güçlüler karlı çıkar ve güçsüzler kaybeder. Dalgalanmalardan yararlanmaya çalışan küçük ölçekli yatırmcılar dahi kaybetmeye mahkumdur. Dalgalanmalarda en önce kerizler silkelenir; zamanında çekilmeyi bilmeyip ısrar edenler ise ellerinde avuçlarında ne varsa kaybederler. Hayatı üreten emekçiler ise sistem üzerinde asla belirleyici, hatta etkileyici bile olamazlar. Kaderlerine razı, bir lokma ekmek bulduklarına şükreder ve ömürlerini tüketmeye devam ederler. Kapitalist sistemde, büyük paranın küçük parayı yuttuğu, paranın yavaş yavaş da olsa giderek tek elde toplanmakta olduğu bir süreç egemendir. En tepede her zaman en güçlü sermayedarlar olur; hepsi aynı kaba yaparlar ve genellikle karteller halinde örgütlenir ve işbirliği yaparlar; zaman zaman aralarında kavga etseler de, emekçiler nezdinde bu bir teferruattır; çünkü kapitalist vampirlerin aslında birbirlerinden hiç farkları yoktur. Hem zaten doğanın yasası gereği, filler tepişince çimenler ezilir. Günümüz dünyasında da, sistemin en tepesinde, dünyada dolaşan sermayenin neredeyse %80'ini temsil eden emperyalist siyonist tefeci sermaye tüm dünyaya egemendir. Sadece bankacılık, sigortacılık ve finans sistemlerini değil, sanayi, tarım başta olmak üzere, tüm sektörleri, hükümetlerin bütçelerini, devletlerin hazinelerini, dolayısıyla siyaseti, medyayı, askeri güçleri, sağlık ve ilaç sektörü başta olmak üzere hizmet sektörlerini, dünyayı çepeçevre saran bilişim hizmetlerini, madenleri, hammaddeleri, enerji sektörünü, perakende sektöründeki tüketici faaliyetlerine değin herşeyi denetimi altında tutmaktadır. Manzara tipik bir "küresel firavun" resmidir. Bu sistemde, tüm ülkeler ve tüm uluslar firavunun insafına kalmış durumdadır. Dünyanın ve insanlığın kaderi, lafta değil, gerçekten de firavunun elindedir. Küresel firavun, hem fiilen hem de resmen ilahlığını ilan etmiş durumdadır. İnsanlığın buna itiraz etmesini ve ayağa kalkmasını önlemek ve etkisiz hale getirmek için her türlü önlemi almaktadır. Gerçekçi bir gözle durumu tespit etmeye kalkanların, umutsuzluğa kapılması için fazlasıyla neden olduğu da doğrudur. Ancak, tüm bu gerçeklerin üzerinde söz konusu olan bir gerçek daha vardır: Ululanma sultanım, senden büyük Allah var! *** Hayat bir sınavdır ve 21. yüzyıl dünyasında yaşayan bizler, her birimiz aslında kendi yaşamımızda kendi sınavımızı vermekteyiz. Sınavın ölçütü ve kıstası, aslında somut ve maddi başarı falan değil, esas olarak ortaya koyduğumuz tercihtir. Küresel firavunun ilahlığına boyun mu eğeceğiz yoksa zulme isyan ederek insan olmanın gereğini mi yerine getireceğiz? Ölçüt budur. Krizlerle ikide bir yere yığılan sisteme teslim olup, küresel firavunun insanlıkla alay edercesine servetini artırmasına seyirci mi kalacağız, yoksa Allah'ın emanetine, Allah'ın tüm insanlığa indirdiği rızkımıza sahip mi çıkacağız? Bilmem kaç göbek torunlarımıza varasıya kısa, orta ve uzun vadelerle küresel tefeciye borçlanmaya devam mı edeceğiz, yoksa senin ilahlığını da, paranı da tanımıyorum diyerek, tek kelimelik bir irade beyanıyla firavunun sistemini çökertip, cennet gibi bir dünyayı kurmaya başlayacakmıyız? 148 Kapitalizm Hayat bizim, sınav bizim ve karar bizim.İnsan olduğumuzu ve sadece Allah'ın kulu olduğumuzu unutmaz ve içimizdeki gücü harekete geçirirsek hem kendimizi hem de gelecek kuşakları kurtarabiliriz. Ancak eğer firavunun dayattığı kaderi kabullenirsek, Kuran'ın uyarısı net: ateşten başka dostumuz olmaz! Firavunun o doymayan açgözlülükle, piyasaları biraz daha hortumlamak, servetine biraz daha servet katmak için yol verdiği krizler ve dalgalanmalar, aslında insanların aklının başına gelmesi için birer fırsat ve bu bağlamda birer nimettir. 2008 krizi olarak adlandırılan ancak gerçekte 11 eylül ile düğmeye basılan, küresel egemenliği bir üst kademeye taşımayı amaçlayan yapısal bir krizden, aslında bir tür “kontrollü dönüşüm” sürecinden geçiyoruz. Daha da şiddetlenerek ve uluslararası siyasi bir nitelik kazanarak, gerek ekonomik hortumlamalar ve bir dizi şiddetli askeri, siyasi fırtınalarla sürecek ve gitgide daha da tırmanacak gibi duruyor. Bu kriz, kontrolden çıkmaya ve önümüzdeki günlerde ciddi ve kanlı savaşlara gebe. İnsanlığa mutluluk değil, acılar vaadediyor. Ancak, diğer yandan da krizler, uyuşmuş kitlelerin titreyip kendine gelmesi için, medyanın ve dinin uyuşturucu etkisini üzerlerinden atması için birer fırsattır. Bu açıdan bakarsak kriz insanlığa, herşeye egemen olduğunu ve her şeyi kontrol altında tuttuğunu sanan küresel firavunun evdeki hesabının çarşıya uymayacağı günler de vaadediyor. Her savaş hem ölüm, hem de onur vaadeder. Parayı ilahlaştıran sistem olan kapitalizmin ipini çekmek, vaktiyle paranın icat edildiği ülkenin yurttaşları olarak en çok bize yakışır. 149 Küresel Tefeci Küresel Tefeci Dünya Finans Sistemi ve Türkiye Şubeleri Bankalar ve para trafiğinin, ekonominin can damarları, dolaşım sistemi olduğu söylenir ya; o halde, değişim aracı olan para, toplumsal ekonominin damarlarında dolaşan "kan" işlevini görmektedir. Peki, damarlarda dolaşması gereken kanı damarlardan çekerek kendi haznelerinde biriktirenler, bu durumda ekonominin vampirleri durumunda olmuyorlar mı? Gazetelerde okudunuz mu; ufak tefek değil "dev cüsseli tanımlayabileceğimiz dolar milyarderlerimizin sayısı kaç olmuş? vampirler" olarak Peki vampirlerin kurbanları bu duruma ne diyor ve ne düşünüyorlarmış? *** Küresel finans sisteminin tam tepesinde, en tepesinde biri var ya, hani piramitin üzerindeki göz var ya; firavunların başı, yani küresel tefeci. Piramitin tepe noktasından bir alt kattakilere bağlanan, onlardan da bir alta ve nihayet piramitin en altındaki son tüketiciye kadar, neredeyse nefes alan herkese uzanan, sinir lifleri veya damarlar gibi dünyayı tümüyle kapsayan bir finans ağı düşünün. Siz arabanızın kaskosunu yaptırdığınızda, bilgisayarın başında tek bir sigortacı görüyorsunuz; peki ya arka planda, dünyanın hangi ülkelerinden kimbilir hangi reasürör firmaların cüzdanınızın kanını emmek için sıraya girdiğini, ödediğiniz bedelin kaç firma arasında paylaşıldığını biliyormusunuz? Sokaktaki insanın cebindeki nakit para veya kredi kartları veya banka hesapları ya da aldığı krediler, hisse senetleri, bonolar vs. hepsi, hepsi dünya finans sisteminin bir parçası; bankaların emanetinde olan varlıklarınızın değeri de, hanımefendinin kolundaki altın bileziğin değeri, ister TL olsun ister dolar veya başka bir döviz cinsinden cebinizdeki nakitin değeri, düşündüğünüz her türlü menkul değerin, evinizi, arabanızı, sahip olduğunuz herhangi bir şeyi yitirme riskine karşı ne kadar sigorta bedeli ödeyeceğinize kadar, her türlü finansal nesnenin değerini belirleyen işte bu dünya finans sistemi, özellikle de sistemin tepesindeki küresel tefeci. O tefeci asla kaybetmez, tüm menkul değerlerin değeri habire iner çıkar ama o hep kazanır, hem de hiç bir şey yapmadan, bir şey üretmeden kazanır. Sanayi yatırımı yapanlar riske girerler, çalışırlar, üretirler, satarlar ve kazanırlar, ama ne kadar kazanacaklarını bile küresel tefeci belirler, çünkü kazanılan paranın değerini, girdilerin, hammaddelerin değerini, üreticinin de tüketicinin de aldığı kredinin maliyetini her zaman tefeci belirler; ve ne kadar çalışırsa çalışsın hiç kimse tefeciden fazla kazanamaz; hiç bir üretici ve hiç bir tüketici finans sisteminin dışına çıkamaz. Allah dünyaya rızkı göndermiş ve paylaşın demiş; ama senin rızkının ne kadar olacağına, cebindeki para ile kaç ekmek alacağına tefeci karar verir. Para, tefecinin denetiminde olan bir değişim değeri olarak para, rızkın bölüşümünde kimin ne kadar pay alacağını belirleyen bir parametre olarak para, son tahlilde, küresel tefecinin egemenliğinin aracı olmaktadır. Para, tüm sistemi avucunda tutan ve denetleyen para, herkesin yaşamının tam da merkezinde oturttuğu, onsuz yaşayamadığı, neredeyse nefes bile alamadığı, kölelerin ekmeği, suyu olan, firavunun sistemine köleliğinin ise prangaları ve zincirleri olan para, küresel tefecinin egemen olduğu dünyanın da fiilen tanrısı olmaktadır. 150 Küresel Tefeci Para sayesinde, tıpkı Musa peygamber dönemindeki, hani "ben sizin rabbiniz değil miyim?" diyen antik dönem firavunu gibi, küresel tefeci de fiilen, günümüz dünyasında sisteme dahil tüm kişi ve kuruluşların firavunu olmaktadır. Paranın asıl sahibi ve ilahlık taslayan firavun olarak küresel tefecinin, dini kapitalizm, tanrısı da para, kulu da dünya; sistem tamam, dörtlüyü kurduk, iyi mi? Musa peygamberin karşısına dikildiği firavun ne ki? Günümüzün firavunu çok daha yaman ve çok farklı. Günümüzde artık, yerel ölçekte kendi borusunu öttüren bölgesel bağımsız firavunlar olabileceğini düşünmek abestir, çünkü küresel firavun buna izin vermez, yaşam hakkı tanımaz. Artık belirli ülkelerin, bölgelerin, sektörlerin çerçevesinde faaliyet gösteren tüm zalimler, küresel firavunun kanatları altında ve tek bir ve aynı örgütsel birlik çerçevesinde faaliyet göstermektedirler. Zalimler enternasyonali çoktan kurulmuştur; şimdi karşılarına çıkacak gücün de uluslararası ölçekte örgütlenmiş bir güç olması gerekir. Küresel emperyalizme karşı yerel planda kalan isyanların kalıcı bir başarıya ulaşmaları için, zaferden sonra mutlaka uluslararası destek sağlamaları gerekir. *** Allah insanları bazan açlıkla ve felaketlerle sınar, ama açlığın dünyanın büyük bölümünde göreceli olarak ortadan kalkmış olduğu günümüzde, Allah insanları çaresizlikle sınıyor. Yaygın söylem şu: Ne yapalım, başka çaresi var mı? Küresel finans sistemine entegre olmanın, elinde avucunda ne varsa hepsini zulüm sistemine dahil etmenin, varlığını firavunun varlığına armağan etmenin gerekçesi budur: "başka çaresi var mı?" Günlük yaşamı sürdürmenin, çoluk çocuk hayatta kalabilmenin, barınma, giyinme, ulaşım, dinlenme, eğitim, sağlık ve her türlü giderleri karşılayabilmenin tek yolu var: para! Ülkenin üzerine her türlü ihtiyaç yağdırılıyor; havada, suda, toprakta ihtiyacımız olan her şey mevcut. Ama emeğimizi koyup üretirken, paylaşırken, bölüşürken para devreye giriyor ve malesef, birileri aç ve açıkta kalıyor, yurttaşların çoğu payına düşen hakkını alamıyor, diğer yandan birileri de hakkından fazla alıyor. Dünyanın tüm ülkelerinde durum budur. Sistemler hakça paylaşım üzerine değil, "güç kullanarak hakka el koyma" ilkesine göre işliyor. Yerel firavunlar ekonomik döngülerden aslan payını alıyor, aslan payının aslan payına da, işbirlikçisi olduğu küresel firavun el koyuyor. Uluslararası paylaşım sistemi de böyle işliyor. Karşılıklı bağımlılıklar, ne bireylerin ne de ülkelerin kolay kolay, kurallarını küresel firavunun belirlemiş olduğu oyunun dışına çıkmasına izin vermiyor. İşte tam da bu nedenle, ilk hedefimiz, küresel firavunu ülkemizden kovmak, küresel tefeciyle aramızdaki tüm bağlarımıza ve bağımlılıklarımıza son vermek, kendi ülkemize sahip çıkmak, kendi ülkemizin kaynaklarıyla ayakta durmak olmalı. Göreceğiz ki, Allah'ın ülkemize yağdırdığı kaynaklar bize yeter de artar. Ancak, öyle kolay değil; ayağa kalkmanın, kıyam etmenin bedeli de var. Bedeli var olmasına var da, eğer "elhamdilüllah müslümanım" diyorsanız bunun da bir bedeli var! 151 Küresel Tefeci Küresel finans sistemine dahil olmak, firavuna eyvallah etmek asla mümin olmakla bağdaşmaz. "Piramitin tepesindeki göz"ü rableştirmek, onu ve sistemini efendi olarak kabul etmek, küresel finans sisteminin egemenliğini tanımak, ona tabi olmak, şirktir. Müminim diyen, asla tefeci ile uzlaşmaz, ona tabi olmaz, sistemine dahil olmaz, küresel firavuna köleleşmeyi kabul etmez; küresel tefecinin değil Yaradanın kuluyum diyen, özgür bir insanım diyen, tefecinin sisteminden kurtulup özgürleşmek için gerekeni yapar. Ekonomik veya siyasi çerçevede veya eliyle, beyniyle, diliyle, yüreğiyle, her ne gerekiyorsa yapar. Çaresizlikten veya korktuğu çekindiği için bunun gereğini yerine getirmeyenler, elbette bilerek isteyerek küresel tefecinin işbirlikçisi olanlarla aynı kapsamda değerlendirilemez. Bu ayrımı Kuran da yapmaktadır. Ancak diğer yandan, canıyla, kanıyla, teriyle, ömrünün değerli zamanıyla küresel tefeciyle mücadele eden, bir şekilde bedel ödeyen hakseverler ile de aynı kapsamda değerlendirilemez. Herkesin malı, parası kıymetli. Yıllarca emeğiyle namusuyla çalışmış kazanmış olduğu birikimlerini, bankaya götürüp yatırmayacak da ne yapacak? Evde tutarsa ne olacağı, yakın tarihte yaşadığımız bölücü çetelerin hırsızlık ve kapkaç kampanyasıyla bize öğretildi, ezberletildi. Üç kuruşluk birikimimizi evde kasada tutacak değiliz. Dövize yatırıp yastık altında tutanlar da son on beş yılın politikalarıyla fazlasıyla cezalandırıldı ve böylece milyarlarca dolarlık yastık altı “yeşil” stoklarımız da sisteme dahil edildi. Tefeci, faizci sistemin sadece batıcı liberal çevrelerin harcı olduğu bir safsatadır. Ülkemiz küresel tefeciyle Osmanlı döneminde tanıştı. Osmanlının son yüzyılının askeri yenilgiler dizisinin bedeli sadece milletin canlarıyla ve vatan toprağıyla ödenmedi, ciddi miktarlarda maddi bedeli de oldu. Osmanlı’nın askeri maceralarının sonucunda gitgide biriken borçları tefecinin defterine yazıldı. Ermeni Balyan ailesinin mimarlarının yaptığı ve Avrupa'nın dudağını uçuklatacak denli muhteşem saraylar ve son derece şatafatlı iç dekorasyon malzemeleri de borç ile, küresel tefecinin ve Galata'daki tayfasının parasıyla yapılmıştı. O parayı da, hayırsız mirasyediler misali sarayında yan gelip yatan sultanlar ödemedi; Osmanlının borcunu, Lozan anlaşmasında dayatılan koşullardan biri olarak, yoksul milletimiz ve genç cumhuriyetimiz ödemek zorunda kaldı. 90 yıl önce kurtuluş savaşıyla ve cumhuriyet devrimiyle küresel sistemden tamamen değilse de büyük ölçüde özgürleşmiştik. Çok zor koşullara ve yoksulluğa rağmen bağımsızlığımızın tadını çıkarıyor ve nimetlerinden yararlanıyorduk. Ancak “buzağı sendromu”na tutulduk. Hani Musa peygamberin önderliğinde Mısır'dan kurtulan ve özgürlüğüne kavuşan İsrailoğullarının hastalığı; hani kısa süre sonra eskiye özenmişler, yeni bir vatan, çeşit çeşit yiyecekler, özgürlük, onur gibi kendilerine sunulan maddi manevi her türlü nimet bu nankörleri tatmin etmemiş ve Allah'a isyan etmişlerdi; kendi elleriyle bir buzağı yapmaları ve ilahımız budur diyerek tapınmaları öyküsü, aslında en büyük nimet olan özgürlüğe nankörlüğün ve kendilerine ihanetin öyküsüdür. Ya bizde ne oldu? Bizim buzağımız ise "batılılaşma" oldu. Kendi yağıyla kavrulan, dünya ekonomik krizlerle allak bullak olurken karma ekonomik yapı sayesinde küresel krizden etkilenmeyen genç cumhuriyet, ihtiyaç duyulan her türlü sektörde sanayi yatırımlarını birer birer yaptı, dahası uçak ve araba fabrikaları gibi teknoloji gerektiren alanlarda bile el yordamıyla kah emekleyerek kah yürüyerek ciddi başarılar elde etti. Dünyada eşi benzeri olmayan özgün bir eğitim projesi olan köy enstitüleriyle tam da "çağ atlarken", küresel tefecinin işbirlikçileri tarafından çelmelendi ve tökezledi. Vaktiyle Cumhuriyetin ilk dönemlerinde onca zorluklarla kurulan, bugüne dek kimbilir kaç kuşağın yararlandığı ve hala bağımsız cumhuriyet düşmanlarınca sata sata bitirilemeyen kamu ekonomik varlıklarımız, küresel tefecinin hasetle baktığı ve bizim de nankörlük ettiğimiz milli değerlerimizin belki de başında geliyor. 152 Küresel Tefeci Kabahat kimde? Kendi iktidarından ve menfaatlerinden başka bir derdi olmayan küresel tefeci mi suçlu, ona göz yuman, izin veren yurdum insanı mı? "Ya istiklal ya ölüm" diyen bir kuşağın izleyicileri, sadece bir kuşak sonra, nasıl oldu da, ekonomik, siyasi, askeri, her açıdan küresel firavunun sistemine kapağı atmakla düğün bayram eder bir hale geldiler? O dönemde o kadar mı çaresizdik? Batılılaşma o kadar mı çekici ve süslü görünüyordu gözlerimize? Bu süreçte rol oynayanların başında, kendi menfaatleri için ulusuna ihanet eden liberal burjuvazinin gelmesi belki anlaşılabilir, ancak dindarlık iddiasındaki insanlarımızın da rol alması ne anlaşılabilir ne de affedilebilir. 40'lı yıllarda cumhuriyet devriminden vaz geçerek girdiğimiz karşı devrim süreci, faiz haramdır diye diye sonunda küresel tefecinin en ateşli işbirlikçisi olan dinci karakterin "dindar"lık iddialarının ne kadar boş ve sahte olduğunun tescilidir. Nato'ya girdiğimizden bu yana ne içerde huzur bulabildik ne dışarda; Atatürk'ten ilham alarak sömürgeci Fransız yönetimden kurtulan Cezayir'e bile karşı oy kullanan bir ruhun, yedi düvelin kovulduğu bu topraklara ait olduğunu kim iddia edebilir? Dış politikamıza egemen olan beyaz cemaat ve küresel tefeci efendileri sayesinde, yok soğuk savaş, yok Kıbrıs sorunu, Ege sorunu, yok Ermeni sorunu, Kürt sorunu diye, daha yüzyıl önce kardeşçe yaşadığımız insanların torunlarıyla gırtlak gırtlağa getirildik. Siyasi krizlerden, iç çatışmalardan, Nato darbelerinden bir türlü başımızı kaldıramadık. Sürekli borç almamıza rağmen, ne üretimi ne de paylaşımı bir türlü yoluna koyamadık, yoksullaşma arttıkça arttı, borç da öyle. Osmanlının savurganlığını cumhuriyetin ödemesi misali, iç ve dış borçun geldiği nokta, bugünün kuşaklarının torunlarının torunlarının bile binlerce dolarlık borçla doğmasına neden olacak boyutlarda. Bugünün kuşakları ne hakla bu kadar büyük miktarlarda borçlanabilir; ne hakla, Osmanlı sultanları misali, borcunu gelecek kuşakların hesabına yazdırarak veresiye yiyebilir? El kadar bebeklerin, daha doğar doğmaz binlerce dolarlık borcun ağırlığı altında ezilerek hayata gözlerini açmalarını nasıl içine sindirebilir? Kendi malımız olmayan, aslında gelecek kuşakların bize emaneti olan vatanımızın, toprağımızın, doğamızın, madenlerimizin, su kaynaklarımızın, onca milli varlığın yok edilmesine, onca ekonomik varlığımızın firavunlara ve ortaklarına peşkeş çekilmesine nasıl göz yumabilir? Bağımsızlıktan çok daha fazlasını yitirdiğimiz acı bir gerçek olarak ortadadır ve bunun sorumlusu da yanlış tercihlerle firavuna teslim olan kuşaklardır, dolayısıyla bunun bedelini ödemek de, zararlarını telafi etmek de, olumsuz etkilerini geleceğe taşımamak adına ne gerekiyorsa yapmak da, gene bu kuşaklara düşer; ve mevcut durumun yegane ilacı da köktenci siyasi çözümlerdir: Firavuna karşı kıyam! Atatürk'ün "milletin efendisi" olarak nitelediği köylü, kredi borçlarını ödeyemeyen, üretse de zarar ettiği için üretmekten vazgeçen ve toprağını satmaktan başka seçeneği olmayan çaresiz bir duruma düşürülmüş, yavaş yavaş mülksüzleşerek yok oluyor. Ev kredisiyle ev alan veya işini düzeltmek için kredi alıp evini ipotek ettiren yurttaş, ya kriz gelir de faizler fırlarsa korkusuyla, her seçimde çaresiz, küresel tefecinin işaret ettiği partiye oy vermek zorunda kalıyor. Kredi kartının cazibesine kapılıp, tipik tefeci faizleriyle borcu ödenemeyecek noktalara varınca çaresiz arabasını ve evini satmak zorunda kalan yurttaşların sayısı çığ gibi büyüyor. Sanayici üretemiyor, zarar ediyor, üretimi çevirerek kredileri üretim dışı süreçlerle kullanarak, yani faaliyet dışı kar yoluyla zararını kapatıyor. Bakkallar, manavlar, nalburlar gibi geleneksel 153 Küresel Tefeci esnafımız, batılı firmaların hipermarketleriyle rekabet edemiyor; ya işini kapatıyor ya da iflas ediyor. Milli bankalarımızın birer birer elden gittiği ve üretimin ve katma değerin çelmelendiği bu süreçte, hırsızdan çekinerek parasını bankaya yatırana 5 kuruş, bankadan kredi alana 25 kuruş bedel biçilen, krizin dibinde bile bankaların karlarının zirveye çıktığı, kredilerini ödeyemeyen kişi ve kurumların ise hızla mülksüzleştiği ve varlıklarının yavaş yavaş eridiği, hani bir zamanlar filistin topraklarının yavaş yavaş satın alınarak İsrailin kurulması misali, gelecekte vatanımızın başkalarının eline geçeceği günlerin yolları döşeniyor. Küresel tefeciden aldığımız her kuruş bu süreci kısaltmaktadır. Gücümüzü toplayıp siyasi anlamda kıyam etmektan başka bir çarenin olmadığı açıktır. Kurtuluşun ardından ekonomik anlamda yapılması gereken ise, kendi milli ekonomik dinamiklarimizi harekete geçirip ekonomik olarak ayaklarımızın üzerinde durmak ve müslüman komşularımız başta olmak üzere tüm kardeş ülkelerle ekonomik bir sinerji yaratarak, küresel firavundan bağımsız bir dünyanın temellerini atmaya başlamaktır. Unutmayalım, tefeciye karşı en etkili ve öldürücü tavır "ödemiyorum" diyerek postayı koymaktan ibarettir. Dünya halkları birlik içinde topyekün "yeter" dediği anda, ne firavun kalır, ne de borç kalır, ne de yoksulluk! 154 Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak Zincirlerimiz, aslında kafamızın içindedir. Diziyi izlerken arada reklamları da seyrettiniz, gördünüz; Renkli ve hareketli görüntülere ek olarak sesleri de kullandılar, dikkatinizi çektiler, ellerinden geleni yaptılar ve mesajı verdiler; Herkesin ihtiyacı dediler, özgürlüktür dediler, inandınız; Zaten komşunuz da aldı, tabii hanım da kıskandı, çocuklar da özendi, siz de tamam dediniz; Orta direkten, orta ölçekli, ortalama bir aylık geliri olan bir aile olarak, ortalama standartlarda bir araba almaya karar verdiniz. Maliyetine baktınız, mütavazı birikimlerinizi kullandınız, veya baktınız sizi aşar, biraz da krediye girdiniz ve aldınız. Fiyatını biliyorsunuz da, peki gerçek maliyetini de biliyor musunuz? Özgürlük diye kakalanan bu çağdaş konforun size maliyetini tüm unsurlarıyla hesap ettiniz mi? Aylık maaşınızı biliyorsunuz, peki yakıt, bakım, otopark, vergi, kasko, trafik cezası, gibi giderlerin ortalama aylık maliyetini biliyor musunuz? Krediyle aldıysanız, kredi maliyetini de ekleyin. Tutumlu kullanırsanız, ortalama bir ev kirası kadar maliyeti olacağını, özgürlüğünüzün tadını fazlasıyla çıkarmak isterseniz, onu dahi aşacağını görürsünüz. Son yarım yüzyıla topyekün bakar ve ulaşım aracı tercihlerimize ilişkin büyük resmi görürseniz, ödediğiniz bedelin sadece “canınızın istediği yere gitme özgürlüğü”nüzün bedeli olmadığını, bunun yanında bir de, cumhuriyet döneminin imparatoru olan sevgili holdingimiz servetine servet katsın diye, vaktiyle kamu ulaşım yatırımlarının bilerek ihmal edilmesinin bedelini de ödemekte olduğunuzu anlarsınız. Araba, bir kez hayatınıza girerse vazgeçemeyeceğiniz bir standardınız olur, siz de bu bedeli yıllar yılı ödemeye devam edersiniz. Garanti süresi aşıldığında ödeyeceğiniz tamir masraflarını hesap ettiniz mi? Veya dilerseniz, her 2-3 yılda bir garanti süresi biter bitmez model yenileyen, takas ile arabasını değiştiren bir kullanıcının maliyetini hesap edin. Ya sağlık bedelini? Teknik tarafı firavunun menfaatlerine göre tasarlanınca, trafik kaynaklı, ağır metal içeren zehirli atıkların yarattığı sağlık sorunları bağlamında, sadece siz ve çocuklarınız değil, tüm canlılara kestiğiniz faturayı, muhtemelen birkaç nesile faturasını şimdiden ödetmeye başladığınız bedeli henüz konu etmedik bile. Görüyorsunuz; özgürlük sandığınız şey, meğer bilmeden çok yüksek bir bedel ödediğiniz bir bağımlılığınız olmuş. Sistem her konuda böyle çalışıyor; telefon faturalarında bile. Kontürlü değil faturalıya yönlendiriyor sizi, asla okumadığınız minicik yazıların altına attığınız imzalarla kimbilir ne kadar riske girdiniz? Belki ihtiyaç ama belki de bir heves uğruna, fatura bağımlısı bir tüketici haline geldiniz. Başta özgürlük dediniz, ama sonunda özgürlüğünüzü yitirdiniz. "Ayranı yok içmeye" özdeyişiyle tanımlanabilecek bir toplumda, başkalarına ait kaynaklarla, yani borçla yürütülen bu tüketim çılgınlığının en tipik özelliği israftır. Asla kullanmayacağımız bir çok gelişmiş özellik barındıran ve muhtemelen bir yıl geçmeden demode olacak son model bir cep telefonu için ödediğimiz bedel karşılığında, ya tipik az gelişmiş kültürlere özgü bir gösteriş çılgınlığı veya bir süre sonra bedelini öderken geriye dönüp baktığımızda duyduğumuz pişmanlık dışında elde ettiğimiz başka bir şey var mı? Taksitle kolayca aldığımız ithal yüksek teknoloji ürünleri, geliri bir kaç bin dolar seviyesindeki bir toplum için ne anlama geliyor; daha fazla konfor mu yoksa daha fazla esaret mi? 155 Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak Hele, birbirimizin evlerini gavur bankalarından aldığımız “tutu” konut kredisiyle satın aldığımız emlak piyasasında, bağımlılıklar doruğa ulaşır; Hayalinizdeki evin dörtte birini birikimlerinizle karşılarsınız, kalanını da ev kredisiyle mesela on yılda ödemeyi planlarsınız ya, artık boğazınıza halkayı geçirmişsiniz demektir. En küçük bir aksilikte, veya bir makroekonomik dalgalanmada hem evinizi kaybedersiniz, hem birikiminizi; üstelik muhtemeldir ki, asla kolay kolay ödeyemeyeceğiniz bir borcun da altına girmiş olursunuz. Bu tür ödeme kaynaklı bireysel felaket örnekleri eskiden gazetelerde her gün yer bulurdu, ama artık o kadar yaygınlaştı ki. Bunca bağımlılığımızın kaynağında kökeninde ne var? Amerikan tarzı tüketime yönelik bir kışkırtma aygıtı olarak, eskiden sadece hollywood filmlerini örnek gösterebilirdik ama yaklaşık kırk yıldır milletçe yeni bir bağımlılığımız var: kitleleri oyalayan, ekrana esir eden, çeşit çeşit, rengarenk seçenekler, Pink Floyd'un deyimiyle yüzlerce "channels of shit" ve aralarında zaplarken bile içimize sızan, aklımızı çelen, benliğimize seslenen düşmanımız "reklamlar", hissettirmeden tüketime kışkırtıyor, üretmeden de olsa tüket diyor, imkanın yoksa da al diyor, neyin eksik diyor, hakkındır diyor, ne yap et bul buluştur, hatta borç iste, kredi al; peki ya hiç yoksa ? Toplumu suça teşvik etmenin yasal yolu. Televizyon bağımlılığı, evet başlıbaşına bir olgu, ama tüm diğer bağımlılıkların da anası. *** 70’lerde 70 cente muhtaç bir dönem yaşamıştık, evet paramız azdı, ama borcumuz da azdı; ama 12 eylül ve Anap dönemindeki "liberalizasyon" operasyonunun ardından, paradigmalar değişti: cebinde parası da olan ama çok miktarda borcu da olan ve harcadıkça yoksullaşan, tükettikçe batan bir millet olduk, ama kimin umrunda? Ekonomi bakanları artık, borçlarımızdaki artışı milli gelirdeki artış olarak pazarlıyorlar. Küresel firavunun emirlerinden, siyasette birazcık sapmanın bedeli olarak ekonomik krizler, milletin belleğine kazındı. Küresel firavunun işaret ettiği partilere, yani ekonomik istikrar vadeden partilere oy vermek kaçınılmaz zorunluluğumuz oldu. Başka partiye taraftar olsa da, sadece borcu olduğu için, sadece bir kaç yıllık ekonomik istikrar adına falanca partiye oy vermek zorunda hissedenler çoğunluk oldu. Küresel patronun dediğini yaptığımız sürece veya işine geldiği sürece kriz yok, rahat uyuyabiliriz, ama borçlarımız bu arada çığ gibi büyümeye devam edecek; nereye kadar? Kimin parası bu? Bir gün deniz bitince bu borcu kim ödeyecek? Çocuklarınız mı? Torunlarınız mı? Onların torunları mı? İyi de sizin yediklerinizi öderlerken onlar ne yiyecek? Bugünün hatırına geleceğini satmak, bir süre biraz rahat etmek adına geleceğini karatmak, küresel tefeciye teslim olmak, milli bir seçenek oldu. Adeta 75 milyonu emperyalizmin işbirlikçisi haline getiren bu süreç, gerçekten de hain bir tuzak. Çocuklarına borç bırakmayı geçtik, torunlarının bile binlerce dolarlık bir borçla doğmasına razı olan bir seçmen kitlesinin seçtikleriyle yönetilen ülke, şimdi parçalanmanın ve topyekün mahvolmanın eşiğine geldi. Ne dersiniz? Bu milli felaketi hak etti mi, etmedi mi? Bu noktada, milli ölçekteki ekonomik ve siyasi bağımlılık ile bireylerin mikroekonomi ölçeğindeki bağımlılıkları arasındaki ilişkiye dikkat çekmek istiyorum. Bireysel olarak ne yapabiliriz sorusunun yanıtı açıktır: bağımlılıklarımızdan kurtulmak; mümkün olduğunca daha az borca, daha az krediye girmek, daha az fatura yükümlülüğü taşımak; reklamların kışkırtmalarına değil "ayağını yorganına göre uzat" diyen atasözlerimize kulak vermek; tutumlu olmak, hesabını bilmek, israftan kaçınmak, ölçülü, dengeli, kontrollü tüketmek, gibi ilkeler biraz düşününce aklını kullanan herkesin katılacağı çözümler ve ilkelerdir. Peki ekonomik ve siyasi bağımlılıklarımızdan milli ölçekte nasıl kurtulacağız, sorusunun yanıtı ise biraz daha zor; ancak her zorun bir kolayı var! 156 Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak Ne zaman bağımsızlığı düşünmeye veya konuşmaya başlasak, uluslararası anlaşmalara yükümlülüklere uymak noktasında birileri bizi sürekli korkutuyor: "sakın ha, sonra Enver Hoca'nın Arnavutluk'u gibi izole bir ülke oluruz, aman ha!" Dünya Ticaret Örgütü, AB, Gümrük Birliği, Tahkim Anlaşmaları başta olmak üzere bir dizi prangayı hatırlatıyorlar. Yani, bağımsızlığı aklımıza bile getirmeyelim, öyle mi? Korkunun ecele faydası yok ki; ilelebet küresel firavuna köle olmamız zaten söz konusu değil ki; bölünmenin ardından kısa bir süre sonra, Türk kimliğini ortadan kaldırmak üzere ilk fırsatta “ya dinini değiştir ya da anayurduna, Orta Asyaya geri dön” seçenekleri bağlamında bir etnik -ve dini- temizlik süreci, yıllardır batı medyasında zaten telaffuz ediliyor. Dizleri üzerinde çökmüş köleliğe boyun eğmiş bir milete kim acır ki? Haçlı dünyasının yüzyıl önce hakkımızda verdiği ve yıllardır uygulamakta olduğu imha kararlarını, biz hariç maşallah herkes biliyor. Biz de bilelim: bu yolun sonu yok! İnsanca yaşamak, batı gibi tüketmek değildir, onuruyla ve özgürce yaşamaktır! Reklamlara kanıp zalimlerle aşık atmaya kalkarsak, batının yüzyıllardır sömürgelerinden sömürdükleri sayesinde, onbinlerce dolarlık milli gelirle tükettiklerini, biz de onlardan aldığımız borçlarla ama onlar kadar tüketmeye kalkarsak, bu yolun sonu felaket! Deccal suratlı "stratejik müttefik" gelir ve kendi ülkemizde, yüzümüze baka baka, açık açık "sizin en değerli ihraç ürününüz Mehmetçiğin kanı" diyerek yaptığı bir "dost tavsiyesi" şeklindeki hakaretleri karşısında, sesimiz bile çıkmaz!Kapitalizmin nasıl kan emici, vampir karakterli bir sistem olduğunu anlatan daha net, daha özlü bir ifade, daha güzel bir örnek olabilir mi? 90 yıl önce bir vatanımız vardı, yoksul ama onurlu ve özgür bir millet vardı, ama nankörlük etti, sunulan nimeti beğenmedi, batının rengarenk boncuklarına tav oldu. Atatürk döneminde cumhuriyetin ilk 15 yıllık döneminde kurulan tesislerin tümünü, son 15 yılında sattık, artık vatan topraklarından başka satacak bir şeyimiz de kalmadı; Yıllardır firavunun ekonomik reçetelerini uyguluyoruz; Bankalar zaten küresel firavunun avucunda, onun politikalarını uygulamakta; Şimdi üretici üretemiyor, özel sektör borç içinde, birer birer yabancılara devrediliyor; Tüketici tüketemiyor, hem aç ve yoksul, hem de borç içinde, satacak pek bir şeyi de yok; Esnaf zaten yıllar önce bitmiş, evini ve dükkanını satıp borçlarını ödeyip, bağkur maaşıyla yaşamaya razı; Köylü perişan, üretemiyor, üretse de maliyeti kurtarmıyor, topraklarını yok pahasına satmaya çalışıyor ve aylıklı işçi olabilmeyi kurtuluş olarak görüyor; Şimdi sadece zincirlerimiz var; Kendi politikalarımızı, gideceğimizi yolu ve yönü, kendimiz özgürce belirleyemiyoruz; Neredeyse hiç bir şeyimiz kalmadığı için, firavunun küstah politikacıları geliyor ve Mehmetçiğin kanını satmamızı öneriyorlar; vaktiyle -Nato'ya kabul edilebilmenin hatırınaKore'de sattığımız gibi! Bu resim yolun sonuna geldiğimizi anlatmıyor mu? Keşke 1938'e dönebilsek, ve şu sözlere kulak versek: … çalışmadan, üretmeden, rahat yaşama yollarını alışkanlık haline getirmiş olan milletler, önce haysiyetlerini sonra ekmeklerini sonra da geleceklerini kaybetmeye mahkumdurlar… Şundan kuşkumuz olmasın, bireysel ve toplumsal veya devletsel bağımlılıklarımızın tümünden bir anda, tek bir kararımızla kurtulabiliriz. Asıl prangalar kafamızın içindedir. Küresel firavunun büyücüleri tarafından hipnotize edilen kitlelerin beynindeki prangalar parçalandığı anda, ne borçlar kalır ne de zincirler. Bir kalemde silinir giderler; evet borçların üzerine cart diye çizilen bir çizgi ile! 157 Bağımlılıklarımızdan Kurtulmak Ödemek istersek ödeyebiliriz de, sadece bor madenlerimiz bile tek başına, ülkemizin tüm borcunu beş kez ödeyebilecek kapasitede. Ama biz istersek. Belki bu kez Lozan'daki gibi davranmayız, küresel tefecinin karizmasını çizecek bir adım atarız ve dünyada bir başka ilki gerçekleştiririz. Çok iyi biliriz ki böyle cesur bir adım onun sonunu getirebilecektir ve yine çok iyi biliriz ki küresel tefeci ile şaka olmaz. Ama bu kez çok ileri gitti ve bedelini ödemeyi göze almış olmalı. Biz de özgürlüğün ve onurun bedeli neyse ödemeyi göze almalıyız. Kurtuluşun formülü işte bu kadar basit. Küresel firavunun ve işbirlikçilerinin el koydukları tüm milli varlıklarımıza, en başta enerji, ulaştırma ve iletişim altyapımıza bir anda yeniden el koymak o kadar kolay ki. Aynı anda alınacak tek bir kararla yabancı üsleri tümüyle tasfiye etmek, stratejik sanayi tesislerimizi millileştirmek, vatan topraklarımızı yeniden tümüyle millileştirmek, milli hassasiyeti olan kuruluşları kamu mülkiyetine almak, güvenlik, adalet, eğitim ve sağlık hizmetlerini özgür ve çağdaş bir topluma yaraşır biçimde yeniden örgütlemek, gibi atılımlar hiç de öyle fazla zaman almaz. Örgütlü birleşik gücü hiç bir düşman yenemez. Yeter ki millet destandaki gibi demirden dağları eritip ergenekondan çıkmayı istesin; milletin azim ve kararı belirdiği anda, tüm zincirler kırılmaya, parçalanmaya başlar, inşallah o günleri de göreceğiz. Yeter ki milletçe karar verelim. Ve yemin edelim; en büyük nimet olan bağımsızlığa ve özgürlüğe bir daha asla nankörlük etmeyelim. 158 Gıda ve sağlık sektörleri Gıda ve sağlık sektörleri Sağlıklı yaşam ve Beslenme "İnsan ne yerse odur" diye bir özdeyiş vardır. Sadece insan değil, diğer canlılar için de sonuna kadar geçerli bir söylem. Çiftliklerde suni yemlerle, veya doğalarına aykırı tür gıdalarla beslenen tavuk, balık ve diğer her türlü çiftlik hayvanlarının lezzeti ve kokusu ile doğal gıdalarla veya doğal ortamlarında yetişenlerin lezzetini kıyaslayın, anlarsınız. Canlıların aslında kendi doğal ortamlarının ürünü olduğunu düşünürsek, doğal ortamları dışında üretilen çiftlik hayvanlarının, bir tür sanayi ürünü olduğunu söyleyebilirmiyiz? Örneğin, yumurtadan çıktıktan sonra, küçücük kutu kadar bir mekana kapatılan ve sürekli yem gagalayan ve belirli bir süre sonra soframıza gelen tavuğun etini, "tavuk fabrikasının ürünü" olarak tanımlamak yanlış mı? Böylesi bir üretim formatına "hayvancılık" yerine "tavuk sanayi" terimi daha uygun değil mi? Balık çiftlikleri için de, diğer çiftlikler için de benzer yorumlar geçerlidir. Dahası hormonlu, GDO'lu sebze, meyve ve her türlü tarım ürünü için de benzeri yorumlar geçerlidir. Doğal ortamlarında değil, deyim yerindeyse, yapay endüstriyel ortamların ürünü "sentetik gıdalar"ı tarım ürünü olarak tanımlarken zorlanmamak elde değil. Tarımda durum böyle ise, gıda endüstrisinde kimbilir nasıldır? Neredeyse tüm gıda ürünleri, imal edildikten sonra paketlenme aşamasından önce bir şekilde endüstriyel işleme tabi tutuluyor böylece hem doğal besin potansiyellerini büyük ölçüde yitiriyorlar, hem de sağlığa zararlı, çoğu kez kanserojen katkı maddeleri ile birlikte tüketmek durumunda kalıyoruz. Market raflarından aldığımız endüstriyel gıdalar mı sizce daha doğal, yoksa tavuk fabrikalarında zavallı tavuklara verilen yapay yemler mi? Al birini vur ötekine. Yoksa şimdiden tavuklara mı benzemeye başladık? Yoksa, küresel firavun bize, tavuk fabrikalarındaki tavuklarla aynı muameleyi mi yapıyor? Ama küçük bir farkla: tavuk fabrikalarındaki zavallı tavukların beslendikleri sentetik gıdaları gagalayabilmek için, bir de ceplerinden para verdiklerini düşünün. Bizim durumumuz işte böyle! Hem seçeneksiz bırakılıyor ve yapay beslenmeye zorlanıyoruz, hem de bu insanlık düşmanları, bu hain planlarını uygularken üstüne bir de para kazanıyorlar. Neler yiyoruz, çocuklarınıza neler yediriyorsunuz? Şimdiden bizler böylesine yapay bir yaşamın girdabına girmişsek, bir iki nesil sonra, dünyada "doğal insan" kalacak mı? Ne oluyoruz? Dünya ne hale geliyor? Durum vehametini görsek de, dile getirmek, kabullenmek kolay değil. Allah bize her türlü rızkı verdi mi? Toprak, su, güneş her türlü kaynak emrimizde, emeğimiz de elimizde mi? O zaman, market raflarındaki endüstriyel gıdalar da neyin nesi? Nankörlüğün sonu, işte böyle, küresel firavunun eline düşmek ve fabrika tavuğu muamelesi görmektir. Cihad deyince, sadece siyasi, askeri, toplumsal, düşünsel alanlarda değil market raflarında da yürütülmek zorunda; insanlığa ve doğaya nerede saldırı varsa, nerede zulüm varsa, orada cihad gerek. 159 Gıda ve sağlık sektörleri Soluduğumuz havayı, içtiğimiz suyu, yediğimiz besinleri kirleten ve özünü bozan, böylece yaşamı kirleten küresel firavun, insanlığa da gezegenimizdeki tüm diğer canlılara da yaşam hakkı tanımıyor; Yaradanın yarattığı ve bizlere sunduğu yaşam ortamımızı bozuyor ve ortadan kaldırıyor. Doğal ortamın bozulması, uzun vadede, binlerce atom bombasının vereceği zarara benzer bir yıkım getiriyor. Bu çok büyük bir zulümdür; hem marketteki gönüllü tercihlerimizle onaylayıp desteklediğimiz, hem de cebimizdeki para ile bedelini öderken küresel firavuna ve işbirlikçilerine para kazandırdığımız, şeytani bir zulüm. Bu zulüm çarkı sayesinde, küresel şeytan öylesine muazzam bir güç elde ediyor ki, uyuşturucu bağımlısının yaşamının uyuşturucu satıcısının insafına kalması örneği bile, bunun yanında hafif kalır. Kendi tercihlerimizle, parasını ödeyip yediklerimizle bizi mahvetmek, yavaş yavaş neslin ardını arkasını kesmek, istediği anda biyolojik yöntemlerle dünya insanlığını hasta etmek, yok etmek veya nüfusu istediği rakamlara getirmek imkanına kavuşuyor. Sorunun bugünden yarına bir çözümü olmadığı, hatta bireysel ölçekte bir çözümü olmadığı iddia edilebilir ve büyük ölçüde doğrudur. Ancak bu mücadelenin, gerçekçiliğin değil, duyarlılığın etkili ve yararlı olacağı, soğukkanlılığın ve akılcılığın değil kuşkuculuğun fark yaratacağı bir savaş olduğunu görmeliyiz. Küresel firavunu ve işbirlikçilerini başımızdan def ettikten sonra, halkın demokratik ve milli yönetiminin, doğal gıda üretimi ve halkın sağlıklı beslenmesi konusunda neler yapması gerektiği akademik çevrelerde geliştirilen öneriler bağlamında tartışıladursun, sorunun ne kadar acil olduğunu anlamamız ve siyasi dönüşümleri beklemeden, bugünden başlamak üzere vatandaş olarak yapmamız -ve de elbete yapmamamız- gereken temel tercihler noktasında bir karar vermemiz gerekiyor. Uygun fiyatlarla, uzun süre dayanan gıdalarla, lezzetli yiyeceklerle bizi gerçekçi ama yanlış tercihlere yönelten sistemin tuzaklarına karşı direnebilmek için, öncelikle bilgili, donanımlı, bilinçli ve duyarlı olmamız gerekiyor. Sağlıklı yaşam için girişilecek cihad için, öncelikle kendi içimizde, yüreğimizde mücadele vermemiz gerekiyor. Evinize erzak alırken market raflarında yapacağımız tercihlerden, acıktığınızda bir restoran veya büfede sipariş ettiğiniz yiyeceklere değin, bilinçli ve doğru tercihler yapmak durumundayız. Firavunun tv ve gazetelerindeki hain ve yönlendirici yalanlara kanmadan, reklamlara sazan olmadan doğru tercihler yapmaya başlamak, yararsız, sağlıksız ve zararlı gıdalardan olabildiğince kaçınmak, hem kendi sağlığımız ve ailemiz hem de ve neslimizi geleceğimizi korumak bakımından çok önemlidir. Yanlış tercihlerin veya aymazlığın bedeli, sadece mutsuz ve sağlıksız bir yaşam sürmek veya özel hastanelerin yağlı bir müşterisi olmak, varımızı yoğumuzu sağlık giderlerine sarfetmek değil, asıl önemlisi gelecek nesillere de hayat hakkı tanımayacak bir ejderhayı kendi ellerimizle şimdiden beslemek anlamına da gelmektedir. Kalp damar hastalıklarından obesiteye, böbrek yetmezliğinden kansere bir çok ölümcül hastalığın sorumlusu olan ve bilim adamlarınca "hafif uyuşturucu" statüsünde görülen rafine şeker başta olmak üzere, tüm endüstriyel gıdalardan ilkesel olarak uzak durulması, sağlığımızın ve neslimizin korunması adına hayati önemdedir Uğruna dünya savaşlarının patlamak üzere olduğu dünya enerji piyasasını kontrol etmek, yılda trilyonlarca dolarlık bir gelir ve ondan çok daha büyük ölçüde sanayinin denetimi demektir. Ama ona kıyasla, gıda endüstrisini denetimin altında tutmanın piyasa büyüklüğü ise enerji sektörünün de üzerindedir; ancak küresel firavunun bunu sadece kar etmek için yaptığını düşünmemeliyiz. Küresel firavun kapitalist sistemin tepesindeki bir tekelci yapılanmadan ibaret değildir. Ekonominin çok dışında ve ötesinde de plan ve niyetleri olan bir küresel ejderha olarak düşünmek gerekir. 160 Gıda ve sağlık sektörleri Dünya sağlık endüstrisinin de hastalık üretme ve tedavi etme döngüsü üzerinde yapılandırıldığını da görmemiz gerekiyor. Hastalığın önünü alan, sağlıklı yaşam odaklı, hastalanmama odaklı önleyici hekimliğin esamesi bile okunmuyor. Çevre sorunları ve zararlı gıdalar, üstüne bir de telaş ve stres ile paketlenmiş mutsuz ve sağlıksız bir günlük yaşam formatı sayesinde, hastalık üretiminde sıkıntı yok. Tedavi ürünleri arasında ise sağlık sigortaları, hastane hizmetleri ve ilaç sanayi hemen devreye girmeye hazır akbabalar olarak köşe başlarını tutmuş hazır bekliyor. Sağlık sektörünün önerdiği tedaviler bile başka hastalıkları tetikleyici, bazan ömür boyu ilaç bağımlılığı yaratan, tedavi eden değil yavaş yavaş öldüren, ama öldürürken hastanın parasını sağmaya devam eden türden tedaviler. Küresel firavun, insanlığın beslenmesinin ve sağlığının da denetimini ele geçirdiği anda, insan yaşamının şalterini de aslında ele geçirmiş oluyor. Firavuna köleliğin son raddeye geldiği yer, herhalde burasıdır. Bu anlamda bakarsak, endüstriyel gıdalara bağımlılıktan kurtulmamızın amaç ve hedefi, sadece sağlıklı, özgür ve mutlu bir yaşam için değildir; bunların yanısıra, firavuna karşı mücadelenin de olmazsa olmaz gereğidir. Madem ki ne yersek oyuz, doğal gıdalara rağbet edelim ki doğamıza yabancılaşmadan sağlıklı bir yaşam sürebilelim. 161 Musanın Asası ve Medya Musanın Asası ve Medya Medya: Dün, Bugün, Yarın 70'li yıllarda boyalı basından ve burjuva ideologlarından söz edilirdi; kitlelere gerçekleri anlatmayan, gizleyen, belirli bir doğrultuda yönlendirmeye çalışan, kamuoyu yaratan bir yapı. Artık günümüzde, halktan ve haktan yana bir kaç cılız sesin haricinde, medya tümüyle küresel firavunun ve işbirlikçilerinin eline ve/veya kontrolüne geçmiş durumda. Artık küresel firavunun her boydan, her soydan, her türden, her desenden "medya askerleri", gazete ve dergilerden, tv ve radyo kanallarından, web sitelerinden, bilbordlardan ve ulaşabildiği her yerden, özetle tüm medya kanallarını tam kapasite kullanmak suretiyle, yediyirmidört millete sesleniyor, kafa karıştırıyor, beyin yıkıyor, kamuoyu oluşturmak yoluyla toplum mühendisliğinin en önemli ayağını oluşturuyor. Günümüzün medyası ve sözde aydınları, toplumu aydınlatan, gerçekleri ortaya çıkaran birer güneş olmaktan caymışlar, firavun düğmeye bastığında on/off olan bir ampul misali emperyalizmin slayt makinesine monte olmuşlar, emperyalizmin istediği konularda, istediği yalanları perdeye yansıtmak ve "sahibinin sesi" olmaktan başka bir işlevleri yok. Dolayısıyla, günümüzde herhangi bir medya kanalını izlemek, her şekilde olumsuz bir etki yapıyor; sanki en iyisi hiç izlememek. İzleyenin kafası karışıyor, yalan yanlış kirli bilgilerle, dezenformasyon bombardımanıyla şaşkına dönüyor, gerçekleri yok, yalanları var gibi görüyor, kıblesi şaşıyor, hayatına egemen olan değerlerin zıddına yöneliyor, demoralize oluyor, sersemliyor, bitkin düşüyor ve sonunda teslim oluyor. Medya artık adeta bir ordu gibi; bir milleti sadece vıdı vıdı ile yere serme işlevini yerine getirebilen etkin bir yapı haline gelmiş durumda. Musa peygamber, yeryüzünde düzeni bozan, tuğyan etmiş olan firavunun karşısına dikildiğinde, ilk karşı karşıya geldiği, firavunun sihirbazları idi. Peki bu ne demek? Firavunun sihirbazlarını bugün kimler temsil ediyor? Firavunun sihirbazları deyince, firavunun iktidarını sorunsuz biçimde sürdürebilmesi, halkın isyan etmeyi aklına bile getirmemesi için, illüzyon ve hipnoz yöntemlerini devreye sokması olarak anlayabiliriz. Bunun için başlıca yöntem firavunun dinidir; Musa peygamber döneminde nüfusun göreceli azlığını ve toplumsal iletişimin birebir ilişkilerle yürütüldüğünü göz önüne alalım. Günümüzde ise firavunun dinini, hukukunu, siyasetini, mesajlarını halka iletmek, dayatmak, kabul ettirmek için gereken "iletişim ortamı" olan medya, uzayda yüzen binlerce uydudan, dünyayı baştan aşağı kaplayan kablolu ve kablosuz sistemlere varasıya, devasa boyutlara ulaşmış adeta bağımsız(!) bir toplumsal kurum, iktidarı meydana getiren dördüncü güç olarak anılır olmuştur. Bağımsızlığı elbette laf, hiç bağımsız olur mu? Bazı Avrupa ülkelerinde bir takım demokratik kazanımlar bağlamında kısmi bir bağımsızlıktan söz edilebilse de, düzenin sürdürülmesinin en temel kurumlarından biri olan medyanın toplumsal ve siyasi egemenlikten bağımsız olabilmesi elbette düşünülemez. Amerika'da ise iktidarı ve seçimleri belirleyen kamuoyu oluşturma aygıtı olarak başlıca gücün medya olduğunu, ülkemizdeki manzaranın da farklı olmadığını söylemeliyiz. Hele ülkemizde, demokratik kazanımların toplumsal yaşamda ne kadar etkisiz ve değersiz olduğunu bildiğimiz ülkelerde, medyanın sahipliğinin hiçbir anlam taşımadığını, tamamen firavunun etkisinde olduğu, kamuoyu tarafından bizzat kendi gözlemleri çerçevesinde yakından bilinmektedir. Yani iktidarı ele geçirenler medyayı, medyayı ele geçirenler ise iktidarı belirleyebilmektedir. Kırılması hiç de kolay olmayan bir umutsuzluk döngüsü gibi bir şey. Firavunun iktidarına karşı mücadele ile medyasına karşı mücadele arasındaki bağlantıya böylece dikkat çekmiş olalım. 162 Musanın Asası ve Medya Ancak biliyoruz ki, herşey kendi kulvarında. Medya alanındaki egemenliğin başka alanlardaki faaliyetlerle etkisiz kılınması düşünülemez; gene medya kulvarında etkili önlemler alınması gerekir. Musa peygamber nasıl ki, firavunun büyücülerinin illüzyonlarını etkisiz kılmak için asasını kullanmışsa, milli güçler de bugünün koşullarında etkili olabilecek bir karşı gücü, yani "Musa'nın asası"nı, yani milli medyayı yaratmak ve etkin kılmak durumundadırlar. Bugüne dek, ulusal tv kanalımız ve birtakım gazete, dergi ve web siteleri bu işlevi bir ölçüde yerine getirmiştir, ancak bu son derece yetersizdir. Maddi ve teknik imkansızlıklarla ve sık sık önüne çıkartılan hukuki zorluklarla boğuşan milli medya güçlerine en gerçek destek, kılcal damarlar misali halkın içine yayılmış bilinçli ve donanımlı bireylerden oluşan bir halkla ilişkiler ağı yoluyla sağlanabilir. Yani milli mücadelede halkın örgütlülüğünü temsil eden siyasi yapısı ile toplumsal hipnozu kıracak olan medyası, ancak birbirini destekleyerek büyüyebilecek ve bir sinerji ilişkisi içinde etkinleşebilecektir. Milli güçlerin olmazsa olmaz bir parçası olarak, doğru bir düşünsel çizgi izleyerek Musanın asası işlevi gören tv kanalları, gazete ve dergileri ve bunların yanısıra doğru ideolojik önderlik ile yönetilen bir örgüt, birbirlerine muhtaçtır ve ayrı düşünülemez. Nitekim, günlük pratiğin dayatmasıyla bugüne dek izlenmeye çalışılan model de budur. Yurtsever medyanın gerçekten de Musanın asası olabilmeleri için, yöneticilerinin ve ekibinin, mücadelelelerini hakka, gerçeğe adamış, Musa gibi inançlı ve dosdoğru yolda birer mümin olmaları gerekir. Aksi halde firavun ile karşıtları arasındaki mücadele, firavunun iktidarını tehdit etmekten uzak bir kör döğüşü niteliğinde sürer gider. *** Medyaya dair görevler söz konusu olduğunda, birkaç tip görevden söz etmek gerekir. Birincisi medyanın verici işlevine yönelik profesyonel görevlerdir ki, doğru ve anlamlı bir içerik oluşturup gerekli teknik adımları atarak medya kanallarından yayınlamak, kitlelere en etkin biçimde sunmak diye tanımlayabiliriz. İkincisi ise, alıcı tarafın yani halkın yerine getirmesi gereken görevlerdir. Sunulan içeriği almak ve gereğince değerlendirmek; artı, geri bildirim ile yeniden üretim sürecine destek vermek; artı, yayının sürekliliğini sağlamak için medya kurumlarına sahip çıkarak maddi bakımdan desteklemek. Bu görevleri yerine getirebilecek güç, durumdan vazife çıkaran ve kendiliğinden harekete geçen sorumluluk duygusu sahibi bireylerin ötesinde, ancak halkın örgütlü gücü olabilir; çünkü milli mücadele medyasının varlık nedeni, nihayetinde milli mücadele ile kopmaz biçimde bağlantılıdır. Günümüzde medyanın işlevlerinin neler olduğunu, milli mücadelede ve hakların savunulmasında ne kadar önemli ve işlevsel olduğunu, neden sahip çıkılması gerektiğini kamuoyuna anlatmak, mevcut ulusal medyayı korumak ve geliştirmek gibi görevler var. Gitgide tırmanan ve sertleşen faşizmin yakında, milli güçlere yeni bir saldırı kampanyası kapsamında, her türlü ulusal sesi susturma planlarını da görmek ve yeni önlemler tasarlamak zorunluluğu var. Ulusal medyanın susturulma sürecinde, kabaran muhalefette siyasi dalgalanmalar yaratması ve halktan gibi görünen bir takım sahte dostların, "çare yok, işbirlikçilerinden kurtulmak için mecburen firavunla uzlaşacağız, işbirlikçisi biz olacağız" yaklaşımına sahip uzlaşmacı siyasetlerin çizgisinde birtakım medya ve aydınların türediğini de görebileceğiz. Sahte dostların etkisine giren milli muhalefetin bu süreçte ideolojik netliği yitirmesi ve gruplara bölünmesi süreci de görebiliriz. En karanlık dönemde bile, şaşmaz pusulasıyla, hak ölçütünü asla kaybetmeyen, kitlelerin içinde kök salmış ve milletin nabzını tutan bir örgütlenme, küresel firavun ne yaparsa yapsın, kendi etkin medyasını mutlaka yaratacak ve mücadelenin ihtiyaçları doğrultusunda geliştirecek ve zafere giden yolda etkin biçimde değerlendirecektir. 163 Musanın Asası ve Medya Peki ya yarın? Katılımcı demokratik halk iktidarı kurulduğunda ilk sırada atılması gereken adımlardan biri, medyanın yeniden "halkın haber alma hakkı"nı temsil edebilecek bir toplumsal kurum halinde yeniden yapılandırılmasıdır. Bu sıradan bir "millileştirme" operasyonundan ibaret olamaz; ülkemizde "milli" sermayenin, en zayıf olduğu günlerde, daha cumhuriyetin en erken dönemlerinde bile milli değil işbirlikçi olduğu dikkate alındığında, medyanın tamamiyle kamulaştırılması, yani sahipliğinin ve denetiminin yüzde yüz kamunun elinde olduğu bir şekilde yapılandırılmasının ne kadar önemli olduğu anlaşılır. Medyada "özel", yani sermaye denetiminde olan, kamunun tam denetiminden az da olsa gevşek de olsa bağımsız bir medyaya izin vermek, aklımızı ve irademizi yeniden firavunun sihirbazlarının tipik illüzyon etkisine açmaya izin vermek anlamına gelir. Özlediğimiz halkın medyası, bağımsız vatanın, özgür ve onurlu milletin medyası, gazetecilik mesleğini kamusal bir ruhla yerine getiren, mesleki yaşamlarını tümüyle kamunun haber alma hakkına adayan profesyonellerin faaliyet gösterdiği birer kurum olarak ve halkın tamamının kendisini özgürce ifade edebileceği bir zemin olarak yapılandırılmasından başka nasıl mümkün olabilir? Bugün ulusal ve yerel ölçekte faaliyet gösteren yüzlerce tv ve radyo kanalının ve gazete ve dergilerin, halkın medyası niteliğinde kamu hizmeti yaptıklarını bir düşünelim. Tüm bu medya kuruluşlarının herbirinin birer kamu kurum veya kuruluşuna, veya kamu yararına sivil toplum kuruluşu statüsünde olan bir takım kurumların hizmetine tahsis edildiğini bir düşünelim. Örneğin her ilin valiliklerinin ve belediyelerinin il bazında yerel yayın yapan birer tv kanalı olduğunu, ve ilin eğitim, vergi, güvenlik, gibi çeşitli resmi dairelerinin halkla ilişkiler kanalı olarak işlev gördüğünü; Ayrıca üniversitelerin aydınlattıklarını; de birer kanalı olduğunu ve çeşitli konularda kamuoyunu Bir takım "açık üniversitelerin", internet ortamında web üzerinden e-eğitim faaliyetlerine ek olarak tv ortamında da yayınlanan dersler ile e-eğitim hizmeti verdiklerini; Sanayi ve ticaret odaları, ziraat odaları, esnaf odaları, işçi sendikaları gibi sivil toplum kuruluşlarının tümünün birer tv kanalı ve/veya gazete sahibi olarak gerek üyelerine gerekse kamuoyuna yönelik yararlı yayınlar yaptıklarını; Ne gazete ne de tv kanallarında asla asılsız, hayali ve yalan haber ve bilgilere izin verilmediğini, bu gibi yayınların iktidarın kusurlarını örtmek, iktidarı desteklemek, ya da belirli bir grubun veya sınıfın çıkarları doğrultusunda taraflı habercilik veya siyasi etki yapmak veya herhangi bir tür ticari menfaat sağlaması amacıyla yapılması halinde “bağımsız yargı” tarafından şiddetle cezalandırıldığını düşünelim; Kısacası günümüzde medyanın yaptığı ne kadar olumsuz iş varsa bunların asla hoşgörülmediği, tamamen kamu yararına ve sadece gerçeklerin ifade edilebildiği, özenle ve duyarlılıkla hak ölçütlerinin gözetildiği bir medya düşünelim. Düşünürken bile kendinizi cennette gibi hissetmiş olmalısınız. O zaman bugünkü zalim medyanın nasıl bir cehennem yarattığını da anlayabilir ve hissedebiliriz. Ne zaman olacağını kimsenin bilemeyeceği bir dönüşüm için iç çekerek, şimdilik kaydıyla medya konusu rafa kaldıramayı, elbette düşünemeyiz. Yazının ilk bölümünde açıklandığı üzere, günümüzde medyanın sözde bir hizmet sektörü olarak, kurucularının ticari amaç ve hedefleri doğrultusunda kurulup işletildiğini düşünmek saflık olur. Yarım yüzyıldan fazla bir tarihe sahip olan boyalı basın, daha ilk kurulduğunda bile, küresel firavunun belirli amaçları doğrultusunda tanımlanan bir işlevi vardı. Kar etmek, sahiplerine ihalelerde yardımcı olmak gibi tali işlevleri ise her zaman sadece teferruattan ibaretti. Günümüz medyası da aynen bu çerçevede ve net olarak, düzenin sürdürülmesi amaçlarına yönelik bir işlev yürütmekte. 164 Musanın Asası ve Medya Bazı siyasilerin "medya bize yer vermiyor" yakınmaları ise ya gerçekten safça ya da art niyetli göstermelik mızmızlanmaların ötesinde bir anlam taşımıyor. Bu tiyatral süreçte tüm kurumlar gibi, muhalefet de, sivil veya üniformalı bürokrasi de, sivil veya kamu kurumları da, herkes kendine biçilen rolü oynuyor ve medya da tüm bu aktör ve figüranların ortaya koydukları sahne performanslarının, senaryoya uygun bir şekilde kitlelere yansıtılması işlevini başarıyla yürütüyor. 70 milyonluk kitle böylesi etkili bir hipnoz etkisi altında, kaderine razı oluyor ve sesini çıkarta-mıyor. Zulüm çarkını kırmak isteyenler önce medyanın etkisini kırmak zorunluluğu ile karşı karşıya; başka yolu var mı? 165 Eğitim Eğitim Eğitim mi, "Öğütüm" mü? Eğitim Üretim İçindir. Düşünün, yurdumuzun bugün resmen ve açıkça, tıpkı 1920 lerdeki gibi, işgalci düşman askerlerinin postalları altında olduğunu; Nato ajanlarının işkenceleri altındaki 12 mart veya 12 eylül dönemleri gibi değil, açık bir işgali, örneğin daha bir kaç yıl öncesinin Irak'ı gibi bir durumu düşünün. Her istediklerini yaptıkları, sivillere, masum insanlara, yaşlılara, kadınlara, çocuklara; hak, hukuk tanımayan, şeytanlaşmış yabancıların evinize kadar girip size ve ailenize istediklerini yaptıklarını göz önüne getirin; hem de hiçbir askeri gerekçeye bile dayanmaksızın, hatta sırf keyifleri için. Ne kadar düşünseniz de gerçeğin kendisi kadar korkunç olamaz. Irak'ta da, bu tür nice acı örnekler var; hatta yakın dönemde Arap baharı sürecinde de. Hele küresel firavunun resmen suç ortağı olduğumuz Libya ve Suriye'yi düşündükçe söylenecek söz kalmıyor. Bu manzara karşısında haçlı-siyonist karakterden bir pişmanlık veya utanma beklemek boşuna olur; ama vicdanlı bir insanoğlu için bu utanç nesiller boyu yeter. Ülkemiz de aslında böylesi bir süreci yaşadı Kurtuluş Savaşı sırasında. Kurtuluş savaşında da, hemen öncesindeki Çanakkale savaşında da, çok sayıda şehitler verildi ve bunların önemli bir kısmı da subaylardı, yani eğitimli gençlerdi. Ne uğruna? Bugünün gençleri ve yaşlıları, çay bahçesinde huzur içinde muhabbet edebilsinler diye, kimisi genç, kimisi daha çocuk yaşta kimbilir kaç askerimiz, yıllar önce yaşamlarını feda ettiler. Gençliğimizin, milli mücadele tarihimizdeki özverisi her türlü takdirin üzerindedir. Bunun öykülerini anlatan "Çılgın Türkler" gibi kitapların ne kadar büyük ilgi gördüğünü biliyoruz. Cumhuriyetin ilk yıllarında, özellikle eğitimli gençliğin savaşta yitirilmesi dolayısıyla ciddi bir "insan kaynakları" sorunu başgösterdi. Okuma yazma oranı, sanayi üretimi, sermaye birikimi, tarımdaki verimlilik rakamları gibi çeşitli verilere bakarsanız göreceğiniz manzara, "sıfıra yakın" ifadesiyle tanımlanabilir. Bağımsızlığımız, özgürlüğümüz ve onurumuz dışında neredeyse hiçbir şeyin kalmadığı, son derece yoksul bir ülke düşünün. Evet bu durum aynen yaşandı. Ardından bir atılım hamlesi ile ayakları üzerinde doğrulan ve gelişmeye başlayan bir ülke ve toplum gördük. O yoksul günlerin birikimini ve mirasını bugün adeta kumarbaz, mirasyedi, hayırsız evlat misali harcadığımız günlere, onca özveri karşılığında gelindi. İşte böylesi "sıfıra yakın" koşullarda, ülkenin geleceği gençliğe emanet edildi. Bu çok anlamlıdır. Eğitim için eldeki tüm imkanlar ülkenin geleceği için seferber edildi. Büyük bir eğitim projesine girişildi: köy enstitüleri. Ancak emperyalizm biliyordu ki, eğitim sorununu çözmüş bir Türkiye'yi bir daha diz üstü çökertmek mümkün değildir. Emperyalist ajanların yönlendirmesiyle, özellikle yobazlar ve feodal unsurların harekete geçirilmesiyle yürütülen kampanyalar sonunda başarıya ulaştı; ve nihayet milli şefimiz, Cumhuriyetimizin sarı öküzünü, yani Türkiye'nin geleceğinin güvencesini, emperyalizmin güdümündeki siyasete feda etti. Gerçek suçluyu nereden biliyoruz? O yıllarda, çok iyi Türkçe bilen Amerikan ve İngiliz ajanlarının, özellikle camilerde yürüttükleri köy enstitüleri karşıtı kampanyaya dair, yıllar sonra dile dökülen anılardan, tesadüfen gelen bazı itiraflardan biliyoruz. Allah işini biliyor, şeytanın işleri gizli kalmıyor. Bir nesil önce savaş meydanlarında yenip, tekmeyi bastığımız emperyalist düşmanla kader birliği yapan işbirlikçiler ve hurafe dini, daha o gün geleceğimizi karatmayı başarmıştı. O gün bu gündür, milletimiz ve ülkemiz bir türlü iflah olmadı. 166 Eğitim Biz Cumhuriyetimizi aslında sarı öküzümüzü feda ettiğimiz o gün kaybetmiştik. Geri dönüş hamlelerimiz de hep boşa çıktı, bir türlü çözülme sürecini tersine çeviremedik. Bağımsız Cumhuriyetimizin kuruluşunu belgeleyen Lozan anlaşmasını halen bugün bile tanımayan Amerika'nın ülkemiz ile ilk resmi işbirliğinin, Milli Eğitim Bakanlığına İnönü döneminde gönderdiği eğitim danışmanları olduğunu göz önüne alırsak, eğitimin ne kadar hayati, daha doğrusu ne kadar da ölümcül bir öneme sahip olduğunu anlayabiliriz. - Köy enstitülerini feda ettiğiniz için, size eğitim danışmanlarımızı armağan ediyoruz! Kısa süre sonra Nato'ya giriş, sonra darbeler, ardından milletin ve gençliğin bölünmesi, sonra 12 eylül, liberalizasyon politikaları ile küresel firavunun sistemine entegre olmamız, ardından da cumhuriyetimizin emperyalizmin işbirlikçisi bölücü terör ile yorulduğu, yaralandığı ve müşrik dincilerin eliyle ve desteğiyle yere serildiği yıllar, ve nihayet ülkemizin haçlılarca işgali süreci, dizi film gibi ardarda birbirini izledi. Dikkat edin, daha ilk adımda da, son adımda da, katil aynı: emperyalizm ile işbirlikçi hainler, feodal kalıntılar ve hurafe dincileri.Emperyalizm, dinci müşrikler, feodal unsurlar ile bağımsız cumhuriyet, gençlik ve eğitim arasında nasıl bir tarihsel ve toplumsal bağlantı olduğu, ne kadar da açık ve net, değil mi? İşte bu bağlantı, özünde her türlü zulme karşı savaş anlamına gelen ve günümüzde en büyük zulüm olan emperyalizme karşı savaşı tam da merkeze koyan cihad ile eğitim arasındaki bağa işaret eder. Bu bağlamda, firavunun karanlığına karşı savaşın, firavunun iktidarına karşı savaş üzerindeki belirleyici etkisine işaret eder. 68 kuşağından Harun Karadeniz'in eseri bir kitap: "Eğitim Üretim İçindir" Çocuklarının eğitimi için kısıtlı bütçelerinden her yıl milyarlarca lira kaynak akıtan ailelerimiz içinde, okumuş olanların veya bu kitaptan haberi olanların oranı nedir sizce? Bireysel pencereden bakıldığında eğitimden anladığımız, güvenilir ve bol gelirli bir iş imkanı sağlayacak bir "yatırım" süreci, yani genç bireyin kendi emeğini ve ömrünün zamanını ortaya koyarak birtakım yeni nitelikler ve beceriler edinmesi, bir anlamda kendisini yeniden üretmesi süreci olarak; toplumsal bir sektör olarak baktığımızda ise, toplumsal yaşamın gerektirdiği nitelikli insan kaynaklarının yaratılması ve toplumun geleceğinin üretilmesi olarak tanımlanabilir. Bu açıdan bakarsak, eğitimin sanayi, tarım, hizmet gibi sektörlerde özel veya resmi kurumlar kapsamında üretilen mal ve hizmetlerin üretimini hedeflemesinin de ötesinde, bireyin ve toplumun yeniden üretimi faaliyetinden başka bir şey olmadığı görülür. Geleceğin büyüklerine, beslenme, barınma, adalet, güvenlik, sağlık başta olmak üzere türlü çeşitli ihtiyaçlarını nasıl karşılayacaklarının öğretilmesi, nasıl iyi birer insan olarak, kendilerine, ailelerine, topluma ve insanlığa yararlı, çalışkan, üretken, verimli, doğa ve toplum içinde uyumlu bir birey olabileceklerinin öğretildiği; kötü ile uzlaşmayan, teslim olmayan, mücadele eden, birer iyi yurttaş, birer hayırlı insan olmaları amacına dönük yönlendirmelerin yapıldığı bir süreç. Bu süreç, Kuran'ın işaret ettiği bağlamda, cihad kapsamında bir mücadele alanı değil de nedir? Peki yakın tarihimizde, böyle bir örnek var mıdır? Köy çocuklarına günlük hayatta ihtiyaç duyabilecekleri tarımdan marangozluğa, müzikten edebiyata, neredeyse her türlü bilginin verildiği, çalışkan, üretken, yararlı, verimli insanlar olarak yetiştirildiği, insana saygının, sevginin, paylaşımın, dayanışmanın aşılandığı dünya çapında özgün ve eşsiz bir örnek olarak köy enstitüleri, tam da böyle bir örnek değil miydi? Köy enstitülerinin kapatılmasının asıl nedeni, emperyalizmin ve işbirlikçilerinin, ağaların, yobazların, bilinçli ve aydın yurttaş görmek istememelerinden mi ibaretti? Aslında ağacın sürgün veren filizlerin kesilerek ağacın kurutulması örneğindeki gibi, cumhuriyet kuşaklarının yemyeşil filizlerinin kesilerek kurutulması değil miydi? Toplumun niteliklerinin yeniden üretilmesinin engellenmesi yani toplumun geleceğinin karartılması değil miydi? 167 Eğitim Ve zaten öyle de olmadı mı? Kapandığı tarihe kadar olduğu kadarıyla köy enstitüsü mezunlarının, yıllar yılı ülkemize ışık saçtığını, halkına hizmet ettiğini, değer ürettiğini, yol gösterdiğini, halkın ihtiyaç duyduğu toplumcu aydın karakterini en ön safta temsil ettiğini inkar etmek mümkün mü? Köy enstitülerini feda ettiğimiz o gün, yükses sesle ifade etmek istemesek de, aslında geleceğimizden, cumhuriyetimizden vaz geçmiştik. Köy enstitülerini yok ederek girdiğimiz o yolun sonunda, cumhuriyetimizi de yitirdik. Lafımızı esirgemeden dosdoğru söyleyelim: layığımızı bulduk! Eğitim sadece bugüne ait değil, geleceğe ilişkin bir meseledir. Bireysel, toplumsal, milli açılardan en önemli yatırımdır. Geleceğin eğitim sistemini bugünden planlarken, firavunu başımızdan defettikten sonrası için, köy enstitüsü ruhuyla çağdaş koşullara uyarlanmış modeller tasarlayabiliriz, ancak bu yetmez; gelecek ertelenemez! Hiç zaman yitirmeden, bugünden itibaren yatırıma başlamak zorunludur. Cumhuriyeti yeniden kurmak için yola çıkmış bireyler ve örgütler, bir yandan da eğitim konusuna zaman ve emek ayırmak zorundadırlar. Bugüne dönelim ve eğitim konusuna bir göz atalım: Batı ülkelerinde genelde ezberci eğitim yoktur. Batılılar kendi ülkelerinde akılcı, sorgulayıcı bireyler yetiştiren, uygulamayı, deneyi öne çıkaran bir eğitim anlayışı ile, teknoloji ağırlıklı sanayilerine çözüm üreten, yaratıcı, nitelikli işgücü, araştırmacı geliştirmeci beyinler yetiştiriyorlar. Ezberci, sıkıcı, öğrenciyi okuldan eğitimden soğutan bir sistemi ise bize öğretiyor ve dayatıyorlar. Kendi diline, kültürüne, yurduna, yurdunu paylaştığımız yurttaşlarına yabancılaşmış bireyler yetiştirilmesini sağlıyorlar. Böylece kimliksizleştirilmiş kitleler ve yurduna, kimliğine düşman aydın taslakları ile şeytani planlarını uygulamaya koyuyorlar. Umudunu ve geleceğini ülkesinin dışında arayan yabancılaşmış bir kuşak ile, batıya göç etmek için herşeyi göze alacak umutsuz genç kuşaklar yetiştiriyorlar. Böylece eğitim konusunda temel amaçlarına ulaşıyorlar, ama hain planlarındaki ikincil amaçlarına da ulaşıyorlar. Kamunun kaynakları eğitime değil faize giderken, aileler özel okulları ve özel dersaneleri doyuruyor; millet daha da yoksullaştıkça, giderek daha yüksek oranda yıpranmış ve dizleri üzerine çökmüş oluyor. Bunun yanısıra, firavunun hizmetindeki cemaatlerin işlettiği dersaneler ve okullar sayesinde, nice yeni saf müritler ve kullar devşiriyorlar. Bir kaç dakikalık at yarışı misali, birkaç saatlik sınav ile insanın geleceğinin belirlendiği acımasız bir sınav sistemi sayesinde, sistem tıkır tıkır işliyor. Aileler hiç bir fedakarlıktan kaçınmıyor. Ancak özverinin karşılığı asla alınamıyor; kaybedenler ve hayal kırıklığı yaşayanlar çoğunlukta, kazananlar ise azınlıkta; istediği sonucu alamayanlar ömür boyu bunun sonuçlarından maddi ve manevi bakımlardan etkileniyor, mutsuz, umutsuz, bezgin bir kuşak, işte böyle hayata başlıyor. Kazananlar için ise, ailelerin fedakarlığı daha yıllarca devam ediyor; yüksek öğrenim süresince temel ihtiyaçlar için bile neredeyse asgari ücret kadar kaynak gerekiyor; Yurtlardaki ortam, firavunun hizmetine siyasi militan devşirme sistemi olarak çalışıyor. Yılllar süren yarıştırıcı, eleyici ve acımasız bir eğitim sistemi ve ardından gelen işsizlik ve ekonomik çaresizlik koşulları, gençliği öğütmeye devam ediyor. Onca emek ve özveri ile harcanan yaklaşık 20 yıllık bir eğitim macerası sonucunda, en şanslı olanlarıyla bile, genç kuşaklar haklımızın makus talihini paylaşmaktan kurtulamıyor. Eğitim mi desek, öğütüm mü; eğitim gerçeğimizi sizce hangisi daha iyi ifade ediyor? 168 Eğitim Eğitim sektörü elbette, toplumun genelinin paylaştığı kaderi kırmaya yarayan sihirli bir değnek değil; bu nedenle eğitim alanında yapılabilecek köklü düzeltmeler ancak toplumsal dönüşümün başarıyla yapılabilmesiyle mümkündür. Muhammed peygamberin döneminde uygulanan paylaşım ve bölüşüm sisteminde olduğu gibi kimsenin aç ve açıkta kalmadığı, Allah'ın vatanımıza indirdiği rızkın adil biçimde paylaşıldığı, eğitim, sağlık, güvenlik ve adalet hizmetlerinin herkese eşit, sınırsız ve ücretsiz olacağı demokratik halk düzeninde, eğitimin amacı firavuna hizmetkar yetiştirmek değil, tıpkı köy enstitülerinde olduğu gibi insanlığa ve vatana nitelikli ve hayırlı evlatlar yetiştirmek olacaktır. At yarışı misali sınav sistemleri yerine, her isteyene, sınırsız, ücretsiz eğitim imkanı sağlanabilecektir. Dersliğe bağımlı klasik eğitim yöntemlerine ek olarak, kamu kaynaklarını azami ölçüde tassaruf edebilen çağdaş teknolojinin sağladığı imkanlar kullanılarak, digital ortamlardan, eğitime tahsis edilmiş tv kanallarından ve internet ortamından yararlanılmak suretiyle etkileşimli sanal ortamlar üzerinden herkese, yaş ve süre kısıntısı olmaksızın, ücretsiz ve sınırsız eğitim imkanı hayal olmaktan çıkacaktır. Böylece isteyenler birden fazla eğitim programına devam edebilecek, en ücra köylerde dahi, okuma yazması olmayanların olması ne kelime, üniversite eğitimi olmayan kimsenin kalmadığı koşullar dahi gerçekleşebilecektir. Bunlar hayal değildir; sosyal politikalar ve eğitim politikaları bağlamında, ve özellikle eğitim alanında dünyada kullanılan bilişim teknolojileri bağlamında, bugün karar versek yarın gerçekleştirilmeye başlanabilecek kadar yakın hedeflerdir. Böylece, eğitim gerçekten de üretim için yapılabilecek; firavuna değil halka hizmet eden bir ekonomik yapı içinde, meslek sahibi olmak için üniversite gerekmeyecek, nitelikli lise eğitimi sayesinde herkes yaşamını rahatça sürdürebileceği bir iş sahibi olabilecektir; ayrıca üniversite eğitimi için dört veya altı sene hayatı ertelemeden, işini gücünü bırakıp her gün okullara ve dersliklere gitmek gerekmeden, elektronik ortamlarda sağlanan uzaktan eğitim imkanları sayesinde rahatça üniversite eğitimi elde edilebilecektir. Sadece ekonomik kaynaklardan değil, zamandan, yaşamdan, ömürden de tasarruf yapılmış olacaktır. Herkesin istediği alanda istediği zaman sınırsız eğitim alabildiği bir eğitim imkanının sağlayabileceği maddi ve manevi doyum ile günümüzün verimsiz, stresli, ömrün en değerli yıllarını heba eden öğütüm sisteminin yarattığı mutsuz ve doyumsuz toplumunu kıyaslarmısınız. Ne sınav, ne harç, ne kira veya yurt masrafları olmaksızın, ömrünün yıllarını kampüste geçirmek gerekmeksizin, bir yandan işini gücünü sürdürüp bir yandan da eğitime devam etmek, hem de 20'li yaşlarda değil, 40'lı 60'lı yaşlarda olanlara bile aynı imkanların aynı koşullarda sağlandığı bir eğitim sistemi, size devrim kadar yakın! Ama şimdiden birşeyler yapılamaz mı? Yapılabilir değil, mutlaka yapılmalıdır! Gençliğimizi, firavunun tuzaklarının girdabına kapılmaktan korumak adına, eğitim amaçlı tv kanalları, e-eğitim veya e-öğretim yapısında bir web sitesi bile, iyi bir başlangıç olur. Dersanelerin binlerce liraya sağladığı hizmeti, internet ortamında moodle türü bir e-dersane sistemi ücretsiz sağlayabilir. İçinde, bilgi, belge, resim, video, animasyon arşivi ile desteklenmiş dersler, öğrenci ile öğretmen ve öğrenci ile öğrenci etkileşimli chat odaları, forum sayfaları, e-sınav sayfaları bulunan bir web sitesi, bugün için mütavazı bir başlangıç olabilir. Gençlik örgütleri ve eğitimci örgütleri bu konuda yaratıcı çözümler tasarlayıp, imkanlar ölçüsünde bugünden hayata geçirmeye başlayabilirler. Eğitim alanında insanlığın özgürlüğü, onuru ve geleceği için, küresel firavuna ve küresel şeytana ve işbirlikçilerine karşı cihad deyince, işte bu tür gayretleri de anlayabiliriz ve anlamalıyız. 169 Bilişim ve güvenlik Bilişim ve güvenlik Savaşmaya karar veren veya belirli koşullar belirdiğinde savaşmayı göze alan her kişi veya kurum, ölüm dahil her türlü bedeli göze almak zorunda olsa da ilk yapması gereken öncelikle kendini ve kaynakları korumaktır. İlkçağ ve ortaçağda ordular, kalkan ile, zırh ile ve korunaklı kaleler ile korunurlardı, bugün zırhlı araçlarla korunuyorlar. Yoğun düşman ateşiyle karşı karşıya kalınca siperlere giriliyor, operasyona giden bir polis timi bile, çelik yelek giyiyor; peki ya, arkasında dünyanın en büyük siyasi ve ekonomik gücü yani küresel firavun olan en gelişmiş silahlı gücü ile dans ederken kabak gibi açıkta kalmak, sanal alemde sosyal medyalarda bu kadar savunmasız kalmak nasıl bir aymazlıktır? Bu bir oyun değil! En az firavun kadar ciddi olmak ve kendimizi korumanın ve savunmanın gereğini yapmak zorundayız. Türkiye Cumhuriyetinin kuruluşunu ilan eden Lozan Anlaşmasını bile açıkça tanımayan bir güç, nasıl stratejik müttefik olarak kabul edilebilir? Türk milletinin, güvenliğini emanet ettiği kurum ve yetkilileri, nasıl olur da bu güçle bu kadar içli dışlı olur ve böylesi kof ve temelsiz bir güven ile kendini salabilir; onun bilişim teknolojilerine, onun ürettiği yazılımlara varlığını, güvenliğini, sanayini, iletişimini emanet edebilir? Küresel firavun, daha önce de kimbilir kaç kez yaptığı gibi, işini gördüğü ve artık ihtiyacının kalmadığı taşeronlarını her seferinde silkeleyip atmış, ıskartaya çıkarmıştı; ergenekon operasyonunu da kısmen böyle okumak gerek. "Böylesi bir kurum artık gerekmez" diyerek, gözbebeğimizin tasfiyesine ve istediği gibi yeni bir formatta yeniden yapılandırılmasına karar verdi. Milli ordumuz NATO'ya değil, asıl bize gerek! Ama NATO'ya üye olduğundan beri, millet ordusundan, ordu da milletinden zaten kopmuştu. Tasfiye edilirken, bir avuç özverili yurtsever dışında, sahip çıkan da, gözyaşı döken de pek olmadı. Milli bilinç yükseldikçe bu elbette değişecektir ancak tasfiyeye direnebilecek kamuoyu desteği bugün itibariyle mevcut değil. Ne yazık ki son aşamalarına gelmiş olan tasfiye süreci, son anda bir mucize olmaz da tamamlanırsa, yeniden kurtuluş savaşı vermek üzere, milli ordunun yeniden kurulması gibi zorlu bir görev bekliyor. Bir ülkenin güvenliğini üstlenmiş, Türk milletinin çelikleşmiş iradesi olarak tanımlanan kurumun, kendi dahi korumaktan aciz bir noktaya gelmiş olması, aslında bu kurumun da, milletin genelde içine düşmüş olduğu hipnoz durumundan, payını almış olduğunu göstermiyor mu? Milli ordunun ilk yapması gereken, Nato'nun parçası olan TSK'nın yapamadığını yapmak ve yazının girişinde belirtildiği gibi, kendisini ve kaynaklarını korumaktır. Sızmaları önlemektir. Savaş gücü konusu, ancak bundan sonra gelen, ikincil önemde bir sorundur. Son yıllarda herkesin gözleri önünde yaşadığımız üzere, aslında pek de özenilmeden planlanmış, medya ve siyaset üzerine adeta ayı misali tam güçle abanmaktan ibaret, basit ve kof bir casusluk operasyonunun eşlik ettiği bir psikolojik operasyon, orduyu "bertaraf" etmeye yetmiştir. Düşmanı ve işbirlikçi hainleri suçlamaktan önce, bu acı gerçeği bir kez olsun tespit etmek zorundayız. Kendini, askerlerini, kaynaklarını, planlarını, tesislerini tümüyle koruyamaz hale gelen bir kurum, yapılanmasındaki ve eğitimindeki zaaflar nedeniyle böylesi bir akibeti ne yazık ki "hak etmiştir". Savunmasız yakalanmanın temelinde, can düşmanımız ile kurulmuş olan tek yanlı güven ilişkisi olmuştur. Adeta tecavüzcü ile aynı mekanda, uyku ilacı alıp uykuya dalmak gibi bir şey. Herkes böyle bir gaflete düşebilir ancak bir güvenlik kurumu, asla! Güvenlik projelerinde çalışan Aselsan mühendislerini veya bir kuvvet komutanının uçağını koruyamayan bir kurum, elbette ne kurumsal varlığını koruyabilir ne de asli görevini yapabilir yani ülkesini ve milletini koruyabilir. 170 Bilişim ve güvenlik Mevcut durum, ordusuna sahip çıkmayan milletin ve milletine değil hayali "müttefik"lere hizmet eden ordunun trajik öyküsüdür. Türk milleti öncelikle küresel firavunun ve medyasının yarattığı hipnoz durumundan kurtulacak, gerçekleri görecek, bu deneyimden gerekli dersleri çıkaracak ve yeniden ayağa kalkıp demirden dağları eriterek ergenekondan çıkacaktır. Gelecekte, firavuna değil Hak’ka kulluk eden şerefli bir millet olarak, dünya halklarının esaretten, yoksulluktan kurtuluş mücadelesinde, tıpkı 20'li 30'lu yıllarda olduğu gibi, örnek olmaya ve önderlik yapmaya devam edecektir. Askeri alanda güvenlik politikaları ise ancak en yüksek düzeyde teknoloji ile mümkündür. Tarih boyunca böyle olmuştur. Demir çağında, savaş silahlarını, savaş arabalarının millerini tunçtan değil demirden imal edenlerin orduları galip gelmiştir. Ortaçağda, en güçlü ve en etkin topları imal edenlerin orduları zaferler kazanmıştır. Son yüzyılların savaşlarında da teknoloji gene ön plandadır. Teknolojik bakımdan geri orduların zafer için ödemek zorunda olduğu bedeller çok daha yüksek olmaktadır. 40'lı yıllarda ülkemize Amerika'lı ve Avrupa'lı danışmanları davet edip, dediklerini yapmaya başladıktan sonra, hem geleceğimizin garantisi eğitim projelerini feda ettik hem de milli sanayi, özellikle de askeri sanayi projelerimizi.Yıllar sonra Anap döneminde kurduklarımız ise, Nato'ya sadakatimizin ödülü misali, Amerika'ya bağımlı projelerden öteye gidemedi. Kendi ayakları üzerinde duran bağımsız bir milli sanayimiz olmasına izin verilmedi; bu uğurda çalışan kahraman mühendislerimiz ve bilim adamlarımız ise cinayetlerle veya davalarla susturuldu. Günümüzde askeri başarının temel parametresi hiç kuşkusuz öncelikle bilişim başta olmak üzere yüksek teknoloji alanlarında bağımsız bir birikim sahibi olmaktan geçer. Eğer bugün Rusya, Çin, İran gibi birkaç ülke, küresel firavunun tahakkümüne biraz olsun direnebiliyorlarsa, bunu sahip oldukları teknolojik imkanlara borçludurlar. Bilişim ve Güvenlik konusunu, sadece askerleri ilgilendiren, sivillere ve günlük yaşama uzak bir konu olarak düşünmemek gerekir. Günlük iletişimde bile çok yaygın olarak kullanılan bilişim teknolojileri, akademik alanda, arge faaliyetlerinde, şirketlerin ticari gizlilik gerktiren duyarlı faaliyetlerinde, asayiş ve istihbarat alanlarında, e-devlet işlemlerinde, bankacılık ve finans alanında, neredeyse günlük yaşamın her alanında egemen olmuş durumdadır. Dolayısıyla bilişim güvenliği konusu sadece suçlulara ve kötü niyetlilere karşı güvenlik kaygısı bağlamında değil, küresel firavuna karşı mücadele eden milli güçlerin güvenliğinin güvence altına alınması bağlamında da son derece önemlidir. Milli güçler kendilerini koruyamazsa, hem savaş dışı kalır hem de kolayca av olurlar Bilgi çağı veya bilişim çağında, hiç kuşku yok, eski geleneksel korunma güvenlik yöntemlerinin ötesinde, bilişim güvenliği de ilk sırada ele alınması gereken can alıcı bir konudur. *** Küresel firavunun en etkin silahı nedir diye bir düşündüğümüzde, Nato ordusu, nükleer bombalar, dünya finans sistemi, enerji ve hammade kaynakları üzerindeki egemenliği, Hollywood gibi güçler sıranabilir. Ancak "en etkin" sıfatını gerçekten hak eden unsur, firavunun sisteminin, dijital bilgi akışına egemenliğidir. Bunu sağlayan başlıca araç ise internet üzerinden veri akışını kullanıcı için güvensiz, küresel firavun için ise kolay denetlenebilir hale getiren yazılımlardır. Dünyanın herhangi bir yerinden sizin bilgisayarınızın "içini gören", sizin farkında bile olmadığınız özellikleri kullanarak, bilgisayarınızda kurulu olan programlarınızı, sürüm ve lisans numaralarını gören, dosyalarınızı, belgelerinizin içeriğini gören bir işletim sistemi, hiç kuşkuya yer bırakmayacak şekilde, dünyanın en etkin, en kapsamlı, en güçlü casusluk teşkilatının ta kendisidir. Emperyalist siyonist sistemin bugün itibariyle en etkin gücü budur. Devletimiz eğitimden e-devlete, akademik ortamlardan bürokrasiye, iş dünyasından güvenlik kurumlarına kadar, ne yazık ki bu casus yazılımlara eroinden çok daha güçlü ve etkili bir biçimde bağımlı durumdadır. 171 Bilişim ve güvenlik Milli güvenliğimizin en temel kurumlarında hizmet veren ve yetkili personelin kullandığı bilgisayarlarda, ofis programlarına varasıya casus yazılımların kullanılması, en hafif deyimle bilinçsizlik ve aymazlıktır. Ancak biliyoruz ki gerçek neden bu kadar basit olmayıp, temelinde küresel firavuna karşı gaflet ve tek taraflı güven paradigmaları yatmaktadır. En basit bir örnekten bakarsak, Silivri’de zindana atılan yurtseverler, örneğin eğer farklı bir işletim sistemi kullanmış olsalardı, iş ve özel yaşamlarında yapmaları gereken her türlü işlerini aynı kolaylıkla görebilmenin yanısıra, öncelikle bilgisayar başına yüzlerce dolarlık bir para kaynağını, lisans ücreti adıyla firavuna kaptırmamış olacaklar, ama daha da önemlisi, uzaktan gönderilen virüslerin bilgisayarlarına girebilmesi veya aramalar sırasında kötü niyetli kişilerin bilgisayarlarındaki dosyalarda sahte delil niteliğinde değişiklik yapabilmeleri de, pek o kadar kolay olmayacaktı. Tasarım ağırlıklı bazı profesyonel yazılımlar nedeniyle kullanmak zorunda olanlar bile, diski iki bölüte ayırıp, aynı bilgisayarda iki farklı işletim sistemine sahip olabilir ve internette güvenle gezinebilirdi. Mailleri ve telefon konuşmalarının şifreli olarak yapılması teknolojisi zaten mevcut iken kullanılmayıp, sürekli olarak dinlenmekte olduğu herkesin malumu olan cep ve sabit telefon hatlarını kullanmaları da, aynı cümleden bir aymazlık örneği değil midir? Çin, Rusya, Almanya Fransa, hatta siyonizmin kıymetli çocuğu İsrail bile e-devlet sistemlerinde herkesin kullandığı malum sistemlere güvenmemiş ve linux sistemini tercih etmişken, bizim bu denli aymazlık içinde, hem güvenliğimizi hiçe saymamız hem de milyarlarca dolarlık kaynağı kaptırmamız, kabul edilecek gibi değil. Ancak, eğer Silivri sürecindeki casusluk operasyonu olmasaydı bile, casus nitelikli yazılımlar nedeniyle, tüm askeri bilgiler, en kritik askeri operasyon bilgilerinden kozmik odalardaki planlara değin, zaten küresel firavunun etki ve bilgi alanında idi. Bu koşullar nedeniyle firavunun bilgisinden ve izninden bağımsız herhangi bir askeri operasyon zaten, imkansız derecede güçtü. Sadece askeri değil, kamu güvenliği, ticaret, sanayi, madencilik, eğitim ve bilimsel araştırmalar, siyasi örgütlenmeler vs gibi milli güvenlik ile ilişkili tüm alanlardaki bilişim kaynaklarının güvenliği, öncelikle ele alınması gereken en duyarlı güvenlik sorunudur. Son yıllarda sevindirici bir gelişme olarak, deneme amaçlı da olsa, Tübitak'ın, tükenen milli değerlerimizden Pardus adını verdiği linux tabanlı milli bir işletim sistemi geliştirmiş olmasıdır. Asıl önemli noktanın, yazılımın linux tabanlı olup olmamasından ziyade, özgür yazılım olarak da tanımlanan açık kaynak kodlu bir işletim sistemi olmasıdır. Böylece uzmanlar kaynak kodlarını incelemek ve casus yazılımlar içerip içermediğini kontrol etmek imkanı bulurlar. Bu sadece ana işletim sistemi değil, her yeni sürümün içerdiği güncelleme yazılımları için de geçerli bir kaygıdır. Gelgelelim, Tübitak’ın uzman bir resmi kurum olarak ne kadar güvenilir olduğu Silivri davalarındaki bilirkişi raporlarında açıkça görülmüştür. Öncelikli ihtiyacımız, bilgisayar kullanan ezici çoğunluğun kullandığı ofis ve iletişim ihtiyaçlarını da karşılayabilecek nitelikte, güvenilir bir milli işletim sistemidir; ki bir linux dağıtımı, bu koşulları fazlasıyla sağlamaktadır. Milli işletim sistemimizin yaratılması için, bilişim dünyasında yaygın olan "topluluk modeli" çerçevesinde, akademik çevrelerden, milli duyarlılığı olan uzmanların öncülüğünde bir uzmanlar grubu bile, bu acil ihtiyaca cevap verebilir. Bazı popüler web tasarım sistemlerinde bile gördüğümüz ve orta vadede çok başarılı ürünler verebilen bu “imece işbirliği sistemi” çerçevesinde yazılım geliştirme amacıyla bir araya gelecek yurtsever unsurlar, tıpkı Redhack örneğindeki gibi başarılı çalışmalarıyla Anadolu'nun küresel emperyalizme karşı savunmasında değerli katkılarını ortaya koyabilecek ve bilişim alanında da cihadı başarıyla yürüteceklerdir. O güne dek, seçtiğimiz işletim sistemiyle, üye olduğumuz sosyal medya siteleriyle, kullandığımız arama motorlarıyla veya tercih ettiğimiz web tarayıcılarıyla, küresel casusluk sisteminin gözünü kulağını ta ofisimizin veya evimizin içine, bilgisayarımızın diskine kadar davet ettiğimizi unutmayalım ve her adımda temkinli olalım. Bilişim güvenliği alanında olası tehditleri ve önlemleri de gözardı etmeyerek bazı ülkelerin, örneğin Rusya'nın, casus yazılımlara karşı nasıl önlemler almaya çalıştığını da izlemeye ve ders çıkarmaya devam edelim. 172 Asayiş ve güvenlik Asayiş ve güvenlik Her canlı için olduğu gibi, insanoğlu için de temel ihtiyaçlar listesinin en başında, güvenlik ve asayiş konusu gelir. Toplumsal bir canlı olup, güvenliğini toplum içinde kalarak ve toplumsal otoriteye sığınarak sağlayan insanoğlu, güvenliğinin sağlanamaması halinde elbette sistemi yıkmak dahil herşeyi yapar; zaten yapmazsa yazıklar olsun! Sürüden ayrılanı kurt kapar, anladık da, sürünün içindekileri de kurt kaparsa ne olacak? Güvenlik zaafiyeti, kamu otoritesinde değişiklik yapmanın başta gelen gerekçelerinden biridir. Siyaset dışı “masum” bir örnekle başlayalım. Uzunca bir süredir herkesin çaresizlik manzarası sergilediği "hooliganism" denilen bir futbol gerçeği var; aslında çözümü, sadece "karar vermek" kadar basit, evet o kadar basit! Konu üzerine biraz kafa yoran herkesin geliştirebileceği birçok çözüm var aslında. Gelişen teknolojik imkanlar kullanılarak, örneğin, seyircilerin daha bilet alırken gösterecekleri basit bir resimli taraftar kimlik kartı uygulaması eşliğinde, kimliklerinin ve oturdukları yerlerin belirlenip kayıt altına alınması, ve maç boyunca hem görüntülerin hem de seslerin izlenmesi ve kaydedilmesi yönteminin ciddiyetle uygulanması, sorunu kökten çözer. Bunun için gereken teknoloji, uzaktaki hedeflere odaklanabilen görüntü ve ses alıcıları, zaten çok uzun yıllardır mevcut; böylece kimsenin kimseye, hele sahada işlerini yapmakta olan profesyonellere, cisimler atmaları veya sülalelerine söverek kişilik haklarına saldırmaları caydırılmış olur; bunca önleme rağmen suç işledikleri takdirde ise, kamu otoritesinin açık yükümlülüğü gereği, bunun delillendirilmesi ve yargılanarak cezalandırılması böylece kolaylıkla mümkün olur. Ayrıca, stadyum dışında da benzer önlemler alınabilir, örneğin spor klübüne ilişkin her türlü etkinlik ve semboller, yasal çerçevede bir marka koruması altına alınarak, aynen sahada olduğu gibi sokakta da, benzeri etkinliklere katılanların hak ihlali yapmalarına karşı önlemler alınabilir. Bu gibi çok basit önlemler ile magandalığın önüne geçilmesi hem mümkün, hem de son derece kolay ve ucuzdur; dahası, işlenen suçların neden olduğu maddi ve manevi kayıpların da önüne geçer. Ancak, sistem bunu özellikle yapmıyor, bilerek ve isteyerek güvenlik boşlukları bırakıyor. Peki, sizce neden? İşlerine geldiğinde, suçluların ceza almaksızın istediklerini yapmaları sağlanırken, diğer yandan firavunun işbirlikçileri uyduruk mahkemeler oluşturuyor, istedikleri gibi sahte deliller yaratıyor, suçsuz olduklarını bal gibi bildikleri yurtseverlerin, peşin hükümlü, peşin kararlı savcı ve yargıçlar marifetiyle esir alınmasının ve zindanlarda çürütülmelerinin de tezgahı yürütülüyor. 75 yıllık deneyim sayesinde çok iyi biliyoruz ki, mevcut yönetimin, devletin, kamu otoritesini temsil etme niteliği zerre kadar dahi yoktur; onlar halkı, kamuyu değil, egemen sınıfları temsil etmektedirler. Çeşitli siyasi ve resmi kurumlar ve kamu görevlileri, devleti firavunun çıkarlarına uygun biçimde yönetme tiyatrosunda birer figüran olarak, sadece kendilerine verilen rollerini oynuyorlar. Yaklaşık 15-20 yıl kadar bir süre önce, yakın geçmişte, gene firavunun belirlediği sosyolojik plan ve projelerin gereği olarak, bölücü örgütlerin yıllar süren bir kampanya halinde kapkaç ve hırsızlık saldırısının yaşandığı hala hafızalardadır.Araçlar, evler, sokaklar, çantalar, cep telefonları, yoğun bir güvenlik saldırısına maruz bırakılmıştı; insanın kendisini en güvende hissettiği mekan olan evinde insanlık dışı saldırılara uğraması ne demektir? Bu kampanya ile, vatandaşın, huzursuzluğun ve asayişsizliğin sorumlusu olarak bölücüleri görmesi, kendini güvensiz ve çaresiz hissetmesi ve bölücü saldırıdan bezdirilmesi amaçlandı. Bu saldırı, sessiz çoğunluk üzerinde uygulanan bir psikolojik operasyondu. Saldırı sonucunda toplum mühendisliği bağlamında belirli sonuçlar alındı, ancak ordunun ve polisin geç ve yavaş da olsa refleks gösterip karşı önlemleri ile oyun bozuldu. 173 Asayiş ve güvenlik Bir yurttaşın, bir ailenin kendi evinde huzur içinde barınma hakkı kutsaldır ve dokunulmazdır, ancak yasalarca güvence altında olan bu hak, firavunun çıkarları gereği zaman zaman ihlal edilebilmektedir. Kamu yöneticileri olarak toplumdan yetki alanlar, gerek siyasiler ve gerekse kamu görevlileri, bu ihlallerden sorumludurlar. *** Çağımızda, terör de, suç örgütleri de, her türlü teknolojiden yararlanırken, kamu güvenliğini sağlamakla yükümlü kurumların teknolojik imkanlardan yararlanmaması düşünülemez Her sokağı, her köşeyi, her binanın her katını sürekli olarak izlemek ve kayıt altına almak mümkündür. Suç işlendiğinde hak ihlali söz konusu olduğunda bunu tespit edip delillendirmek için, gerekli teknolojik imkanlar fazlasıyla mevcuttur. En basit elektrikli bisikletler dahil tüm motorlu taşıtları 7x24 izlemek, konumlarını ve hızlarını kaydetmek mümkündür. Tüm kamu ulaşım araçlarını, taksileri, 7x24 izlemek, görüntülemek, dinlemek, ses ve görüntülerini kayıt altına almak mümkündür. Tüm kamu binalarını, her odasını, her salonunu, kamunun kullandığı her mekanı 7x24 izlemek, görüntülemek, dinlemek mümkündür. Sabit veya cep tüm telefonları, tüm internet trafiğini, 7x24 izlemek mümkündür, ki firavunun adamları gerekli gördüklerinde yasalara aykırı biçimde, bunu zaten açıkça, hak ihlali yaparak ve kimseye sormaksızın izliyor, kaydediyor. Hatta kayıtlar üzerinde oynayarak sahte deliller üretip mahkemelerde masum insanları mahkum ettirmek için bir yöntem olarak dahi kullanıyor; halkımız bunları biliyor. Ancak bu yöntemlerin, halkı korumak, suçu önlemek veya delillendirmek için değil de, masumu karalayıp mahkum etmek için kullanılıyor olması, ipin koptuğu nokta değil de nedir? Can ve mal güvenliğini etkin biçimde sağlayabilecek önlemler zaten bilinmektedir, ancak kamu yetkilileri tarafından gereğince yerine getirilmemektedir. İstenirse, kredi kartlarını ve nakit trafiğini de 7x24 izleyerek suçun finansmanını engellemek mümkündür. Firavunun sistemi zaten gerek gördüğünde tüm bunları, halka karşı ve halktan gizli olarak yapmaktadır. Terör, kaçakçılık gibi suçların yansıra, yabancı istihbarat örgütlerinin saldırılarına karşı, tüm kara ve deniz sınırlarını ve tüm hava sahasını 7x24 kontrol altında tutabilecek, kamu otoritesinden habersiz kuş dahi uçmamasını sağlayabilecek teknoloji vardır ve sınırlı ölçüde ve kontrollü biçimde zaten uygulanmaktadır; ancak etkin biçimde uygulanmamasının nedeni sizce nedir? Siyasi iradenin isteği arzusu dışında başka bir nedeni olabilir mi? *** Görüyoruz ki, halkın demokratik seçim mekanizmasıyla yetkilendirmiş olduğu yönetim aygıtı, "egemen sınıfın baskı ve zor aygıtı" olmanın bir adım ötesine geçememiş; kamu otoritesi sıfatıyla kamunun güvenliğini sağlama, vatandaşın kendi evinde dahi huzur içinde yaşama ihtiyacını karşılayabilecek bir kalite gösterememiş. Gerek suçlular, gerekse vazifesini yapmaktan bile aciz kamu görevlileri tarafından vatandaşa ve kamuya yönelik hak ihlalleri karşısında, kamu otoritesi yetersiz ve işlevsiz kalmış. Kamu otoritesinin hizmet performansından memnun olmayan vatandaşın, ödediği vergilerin karşılığında kamu yönetim yetkilerini kullananlardan asayiş ve güvenlik talep etmesi, en doğal yurttaşlık beklentisi olarak hakkı değil midir? Bu talebi yerine getir-e-meyen yönetim, bu durumda resmen "meşruiyeti yitirmiş" olmuyor mu? Kamu yetkisini üstlenen ve maaş alanlar, velev ki bedavaya çalışan gönüllüler dahi olsalar, yetkilerine karşılık gelen sorumluluğu yerine getirmedikleri takdirde bunun, görevden ayrılma, görevden azledilme, yargı önünde hesap verme gibi sonuçları olacağını bilmiyorlar mı? Yoksa hizmetinde oldukları firavuna bu kadar mı güveniyorlar? 174 Asayiş ve güvenlik Kamu güvenliği pek umursanmadığından olsun veya kamuoyunu yönlendirme parametresi olarak zaman zaman özellikle güvenlik boşlukları bırakmak amacına yönelik olsun, uygulanmayan tüm güvenlik önlemleri, özellikle 30 yılı aşkın bölücü terör deneyiminin ardından öncelikle milli sınırlarımızın güvenliği, yurttaşın can ve mal güvenliği, kamunun ekonomik haklarının güvenliği başta olmak üzere, her tür milli güvenlik önlemlerini her alanda etkinlikle uygulamak, iktidarı alır almaz demokratik kamu otoritesinin kotarması gereken ilk işi olmalıdır. Katılımcı demokratik kamu gücü, Kuran'ın kullandığı terim ile "şura", firavunun ve işbirlikçilerinin iktidarını devirdiğinde ilk yapması gereken, geçmişte firavunun sistemine hizmet ettiği saptanan tüm kamu görevlilerinin işten el çektirilmesi ve yargılanmasının yanısıra, kamu güvenliğinin altyapısını derhal kurmak ve en iyi biçimde çalıştırarak kamu güvenliğini en etkin biçimde sağlamak olmalıdır. Yıllardır kamu borçları için ödenen faizin çok çok küçük bir kesiri bile, gerek altyapı gerekse personel ve işletme giderlerini fazlasıyla karşılamaya yeterlidir. 175 Bozkurt Bozkurt Ergenekon Destanı ve Kurtuluşun Rehberi Emperyalizmin böl ve yönet taktikleri, sadece politikalar ve eylemler çerçevesinde kalmıyor. Günlük mücadelenin içinde kaynayıp giden, çamur at izi kalsın türü iddialarlarla, anlamlı anlamsız sloganlarla, birtakım keskin söylemlerle, halkın değişik kesimlerinin asla bir araya gelmemesini garanti etmek istercesine, aşılmaz psikolojik duvarlar örmek için her fırsatı değerlendiriyor. Bu konuda bir örnek olarak, 70'li yıllarda, kentlerde, mahallelerde, kasabalarda kurtarılmış bölgelerin ve sağ-sol çatışmalarının olduğu günlerde, sol kitlelerin mitinglerinde ülkücüleri tanımlayan ve onlara karşı bir slogan olarak kullanılan bir deyim türemişti: "ite tapan köpekler"; "it"ten kasıt ülkücülerin kullandığı bozkurt sembolü idi. Aynı tanımı, o dönemin ve sonrasının dincileri de kullanıyor, ülkücüleri İslam ile bağdaşmayan ırkçı bir tutum içinde olmakla, "kavmiyetçilik" ile ve "ite tapmakla" suçluyorlardı; milli inkarcılık temelinde naif bir söylemle "ben insanım, benim atam it olamaz" diyorlardı. Oysa mitolojik bir sembol olan bozkurt ile "it" karakterleri, birbirine taban tabana zıt idi. *** O dönemin soğuk savaş ortamında ABD ve NATO'nun temsil ettiği küresel firavun ile uyumlu ve eşgüdümlü faaliyet gösteren güvenlik ve istihbarat güçlerinin, ordu, polis ve mit gibi devlet kurumlarının veya işbirlikçi büyük sermayenin müttefiki olarak algılanan ülkücüler böylece, emperyalizmin ve işbirlikçilerinin tetikçisi olarak tanımlanıyordu. Emperyalizm tarafından verilen ezberleri gereği, böl ve yönet politikası bağlamında, onlar da küresel firavunu baş müttefik, işçi hareketlerini ve sol akımları da baş düşman ve Rusya'nın ajanları olarak görüyorlardı. Aslına bakarsanız sayıları belki de yüze yakın örgüt, parti, dernek dergi, grup, grupçuk hepsi de birbirlerinden farksız bir şekilde, içlerine sızmış olan ve en yakındakilere vurmalarını telkin eden görevli ajanların ve provokatörlerin etkisinde ve denetiminde, vur kır, pat küt, harra gürra içinde bilmedikleri bir yere sürükleniyorlardı. Ülkücüler gerçekten de, özellikle okullarda, gençliğin kabaran başkaldırısına karşı işbirlikçi oligarşi tarafından bir set olarak kullanılıyor, mahallelerde sola karşı terör estiriyorlardı; haklarını aramak üzere yasal haklarını kullanarak greve çıkan işçilere karşı patronlar genellikle işçileri komünistlikle suçluyorlar ve grevcilerin karşısına hemen ülkücüler dikiliyordu. Bunların hepsi yaşanmış gerçekler ve toplumun canlı hafızasından silinmiş değil. Ardından 12 eylül dönemi geldi, ülkücülerin de, ordunun da, siyasilerin de, işverenlerinde asıl patronu olan küresel firavun, düdüğü çaldı ve maçı bitirdi. İlk tepesine binilen yurtsever sol kesim hemen dağıldı, kaçabilenler soluğu yurt dışında aldı, geri kalan eski solcuların çoğu "uslandı", artık işçiler ve halk "netekim paşa"yı alkışlıyor, liberal prens Özal ise firavunun emanetini teslim almaya hazırlanıyordu. Ne var ki, 12 eylülün zalim uygulamalarından ülkücüler de nasiplerini aldı; Yeni dönemde artık ülkücüler ıskartaya çıkarılıyordu, yeni dönemin paşaları "Türk-İslam sentezi"nden söz ediyor, cuntanın Rabıta ilişkileri basına yansıyordu; eski anti-komünist tetikçilerin yerini artık Anap'ın temsil ettiği (neo)liberal ve neocon politikalar ve bölücülük ile dincilik alacaktı. Nato-Gladyo operasyonundan paylarına düşen zulüm sayesinde, ülkücülerin bir kısmı yıllar sonra ülkelerinin ve kendilerinin gerçek düşmanının küresel firavun olduğunu görmüştü. Firavunun eski tetikçileri, "cia bizi fena yemiş" tespitini yapıyor, tezgaha gelip bir habil-kabil öyküsü yaşamış olduklarını, vaktiyle vatan hainleriyle değil, öz kardeşleriyle savaştırılmış olduklarını sonunda anlıyorlardı. 176 Bozkurt Diğer yandan, gene firavunun planı ve projesi gereği 12 eylül öncesinde Nato planları çerçevesinde yerli istihbaratımız tarafından kurulan ve ilk andan itibaren Kürt solu dahil tüm diğer sol örgütler üzerine terör estirdiği için neredeyse tüm sol fraksiyonların "karşı-devrimci" ilan ettiği bölücü örgüt, Diyarbakır cezaevinde gördükleri işkencelerin ardından "yandım Allah" diye kendini dışarı atan Kürt gençlerini hızla bünyesinde topluyor ve böylece, "Çankayanın şişmanı"nın hoşgörüsü eşliğinde, 30 yılı aşan bölücü terör macerası sahne alıyordu. Firavun karar vermişti, hem Atatürk cumhuriyetinden büyücek bir parçayı koparmak, hem de bu arada, bir süre sonra son darbeyi kolayca indirebilmek için, ülkemizi ve milletimizi bu terör sürecinde bitkin ve dermansız bırakmak istiyordu. Siyasetçiler ve medya kendi rollerini oynamaya ve milletin aklını almaya devam etse de, daha o zaman küresel firavunun planları belli olmuş, soğuk savaş halen sürüyor olmasına rağmen, çökmekte olan Sovyetlerin çatırtıları arasında, kartlar açılmıştı. Bu ortamda, firavunun tertiplerine “uyanan” ve direnen bir politika izlemeye başlayan ülkücüler yeniden toparlandı; artık onlara eskiden olduğu gibi firavunun işbirlikçi takımı değil, tam tersine, bölücü teröre karşı milli refleks gösteren halk rağbet ediyordu. Bozkurt sembolü halkın gözünde artık "firavunun iti" gibi görülmüyordu, ancak soğuk savaş döneminden kalma eski bağlantıların tekrar canlandırıldığı, yöneticilerin, yetkililerin önemli dönemeç noktalarında, küresel firavunun politikalarına destek verdikleri, yurtseverlerin gözünden kaçmıyordu. *** Zaten bozkurtu "it" olarak tanımlamak, ne solun ne de Atatürk'çülerin meşrebine uymaz. Kendini "komünist şair" olarak niteleyen Nazım Hikmet'in, Kuvayı Milliye Destanı'nda 30 Ağustos zaferini anlattığı bölümde, "bozkurt" sıfatını Atatürk için kullandığı bilinmektedir. "Bağımsızlık ve özgürlük benim karakterimdir" diyen bir önderin izleyicileri, tarihi ve kültürel bağlamda milli ve insani değerleri temsil eden bir milli simgeyi, siyasi süreçlerde yıpratılmış ve gözden düşürülmüş olsa bile, reddetmezler ve sahip çıkarlar. Bozkurt, Türk mitolojisinin bir kurtuluş sembolüdür. Bozkırdaki göçebelerinin sanatında, halı, kilim motiflerinde en yaygın öğelerden biri olan kurt, doğanın koynunda, özgür ve onurlu bir yaşam sürer, kendi ekmeğini, Allah'ın kendisine bahşettiği gücüyle ve emeğiyle elde eder. Sahibinin verdiğini yiyen, sahibinin kulu olan it ile karakter bakımından hiçbir benzerliği yoktur; benzerlik de ne kelime, taban tabana zıttır. Bireyler, özgür ve onurlu birer birey olamazsa, nihayetinde bireylerden oluşan milletin bağımsızlığı söz konusu olabilir mi? Bozkurt karakteri işte bu nedenle, hem Türk milletinin karakteri olan milli bağımsızlığımızı temsil eder, ancak diğer yandan bireysel planda da, sadece Allah'a sığınan, ne firavuna ne kimseye eyvallah etmeyen özgür ruhlu bireyi, Allah'ın onurlu kullarını temsil eder. Bu bağlamda hem özgür bireyi, yani Kuran'ın görmek istediği "mümin" karakterini tarif eden, hem de bağımsız, özgür ve onurlu bir millet olmanın milli sembolü olan bozkurt, firavunun dinci itleri ne derlerse desinler, her zaman milli sembolümüz olarak kalacaktır. *** Türk milletinin kurtuluşunu anlatan ergenekon destanında, Türkleri esaretten, dağların arasında bir vadiye hapsolmaktan, dünya ile bağlarının kopuk ve yalıtılmış bir durumda yaşamaktan kurtaran, esaretten kurtuluş yolunda rehberlik ve önderlik eden bir mitolojik kültürel karakter olarak bozkurt ve destanın adı olan ergenekon, işte tam da bu nedenle, son yılların siyonist haçlı saldırısının da hedefi olmuştur. Hiçbir suçları olmadığını bal gibi bildikleri halde, düzmece davalar ve düzmece delillerle, yurtseverlerin şahsında yurtseverliği zindana, yani sembolik olarak ergenekona hapsetmişlerdir. 177 Bozkurt Stratejik müttefikin ilan edilmiş politikaları çerçevesinde yürütülen ve yabancı istihbarat örgütlerinin tasarımı olan bu kampanyanın, hem orduya hem de milletin bağımsızlık ruhuna karşı yapılan bir psikolojik operasyon olduğu çeşitli basın yayın organlarında fazlasıyla dile getirilmiştir. Ergenekon destanı, esarete düşmüş ve yok olmanın eşiğine gelmiş toplumların bir kurtarıcı önderin rehberliğinde kurtuluşa ermesinin öyküsü olarak, tarihte çok kez tekrarlanmış bir öyküdür. Kurtuluş savaşımız da bir ergenekon destanıdır. Zaten tam da bu nedenle Atatürk, bozkurt olarak nitelenmiştir. Aslında, birçok milletin tarihinde benzer bir öykü olabilir. Örneğin, Musa peygamberin önderliğinde İsrailoğullarının Mısırdan kaçışı da bir ergenekon öyküsü olarak görülebilir; bu öykünün bozkurtu da Musa peygamber olmaktadır. Kuran'da anlatılan diğer peygamber kıssalarında, örneğin Nuh, Lut ve Muhammed peygamberlerin yaşam öykülerinde de farklı farklı motiflerle de olsa, bir önderlik, bir esaretten kurtuluş öyküsü, bir ergenekon destanı görebilirsiniz. *** Ancak cumhuriyet tarihimizdeki bizim örneğimizde, 1938 yılında Bozkurt'un vefatından sonra, milletimizin yönetimini ele geçirenlerin tercihi ile, yeniden firavunun iradesine tabi olma kararı alınmış, ve bunun doğal sonucu da, ne yazık ki milletin yeniden ergenekon vadisine dönmesi süreci olmuştur. Hele Nato'ya girdiğimiz andan itibaren de, yeni bir kurtuluş savaşı, yani yeni bir ergenekon destanı olmadan kurtuluşumuz neredeyse imkansız hale gelmiştir. Tüm bu geri dönüş sürecine milletimizin bir etkili itirazı ve tepkisi, hatta ne de ciddi boyutlarda bir farkındalığı, ne yazık ki olmamıştır. Nato planları çerçevesinde bugün geldiğimiz nokta itibariyle, ülkemizin önce parçalanması ve ardından da yok edilmesi projeleri, Nato'ya girerken yapılan tercihin, artık bu son aşamada sadece resmiyete dökülmesinden ibarettir. Bir parçası olduğu milletinden kopan ordu ile, sahibi olduğu ordusuna sahip çıkmayan milletin, aynı düşmana beraberce düşmana av olmasının, esarete düşmesinin yürümesinin öyküsüdür bu yaşananlar. Geldiğimiz bu son aşamada, milletimiz için ölümden de beter nitelikte ve onu tarihe gömmeyi amaçlayan ölümcül bir tuzağın plan ve hazırlıkları deşifre olmuştur. Şeytani projelerinde milletimizi kullanacaklarını düşünen küresel firavunun küstah temsilcilerinin, yıllardır dile doladıkları “Mehmetçiğin kanını” bir ihraç ürünü olarak tanımlayan söylemlerinden belli oldu ki, onurun ve özgürlüğün sembolü olan bozkurtu, dinci itleriyle karıştırmışlar. Oysa bozkurt ekmeğini doğadan çıkarır, sadece Yaradana ve kendi gücüne dayanır; bir efendi bozuntusunun atacağı birkaç kemiğe tamah etmez, özgürlüğünden ve onurundan ve bozkurtluğundan vazgeçmez. Rızkını, hakkını doğadan alan Bozkurt’u, çanak yalayıcı bir itten ayıran en önemli özellik budur. Örneğin küresel firavun, Suriye, Irak ve İran gibi bazı komşularına saldırmaya kalkar ve "ey sen, projemde sana da görev veriyorum, saldır" derse, komşusunu kardeşini üç beş milyar dolarlık petrol uğruna firavuna satmaz. Başımıza efendi kesilen bir zalimin atacağı üç beş kırıntı hatırına insanlığından ve bozkurtluğundan vazgeçmez; Allah'ına sığınır, kelleyi koltuğa alır, kardeşiyle omuz omuza zalimlere karşı savaşır. Rızkını firavundan değil Allah'tan ister. Tarihinde her zaman özgür ve onurlu bir bozkurt olarak yaşayan Türk milletine, 21. yüzyılda küresel firavuna teslim olmak ve firavunun iti olmak yakışmaz; böyle bir zillet, yok olmaktan beterdir ve zaten firavunun amacı da bir etnik temizlik operasyonu ile Türk milletini yok etmek ve Anadoluyu Türk varlığından "arındırmak"tan önce, böylesi bir zillet yaşatmak ve dünya nezdinde lekelemektir. Bugün geldiğimiz noktada yeni bir kurtuluş savaşına, yeni bir ergenekon destanına ihtiyaç olduğu kesindir ancak yeni bir öndere, yeni bir kurtarıcı bozkurt aramaya gerek yoktur. Bağımsızlık ve özgürlük ruhu bizim karakterimizdir; bozkurt karakteri, binlerce yıllık tarihimizden gelmiş ve genetik kodlarımıza kazınmıştır. 178 Bozkurt Kula kulluğu yasaklayan, özgürlüğü emreden dinimiz, Atatürk önderliğinde 90 yıl önce başarılı bir ergenekon destanı yazmış olmamız, kültürümüz, tarihimiz, tarih bilincimiz, zaten benliğimizde, hücrelerimizde, damarlarımızda dolaşmaktadır. Ve muhtaç olduğumuz kudret damarlarımızdaki asil kanda mevcuttur. Tek ihtiyacımız küresel firavunun yarattığı hipnoz ve felç etkisini kırmak, kurtuluş savaşındaki, cumhuriyet devrimindeki ruhu yeniden yakalamak, milletçe yeniden kucaklaşmak, birleşmek, örgütlenmek ve tek yumruk olmaktır. Tek yumruk olan millet asla yenilmez. 179 Kaynakların Sahibine İadesi Kaynakların Sahibine İadesi Doğacaktır sana vadettiği günler Hak’kın Belki yarın, belki yarından da yakın Cumhuriyet Devrimi, Demokratik Devrim, Milli Devrim, Halk Devrimi, İslam Devrimi, Hak ve Eşitlik Devrimi, Atatürk Devrimi, veya her ne derseniz deyin, bir emanete ol koyma ve emaneti sahibine iade etme operasyonu ile, firavunların beşbin yıllık zulmü artık son bulacaktır. Devrim kelimesini duyanlar korkmasın, kastedilen ihtilal değil; ne kan dökülmesi gerekir, ne de kurumların lağvedilmesi veya topyekün değiştirilmesi. Kimsenin Paris komünü veya Bolşevik devrimi manzaralarını göz önüne getirip, ne endişeye kapılmasına, ne de endişe söylemleri yaymasına gerek yok. Bu özünde, Atatürk'ün önderliğinde 90 yıl önce başlayan toplumsal dönüşümün, tarihten aldığımız derslerin de ışığında yeni bir aşamaya yükseltilmesinden ibarettir. Toplumsal dönüşümün nasıl olacağına ise günü geldiğinde dönüşümü yapanlar karar verirler; ama merak edenler olursa hiç falcıya gitmesinler, Sayın Erbakan'ın meşhur söylemindeki mesajı hatırlayarak nasıl olacağını okuyabilirler; başka söze gerek var mı? Küresel firavunun baskı, zor ve şiddet imkanlarının elinden alınarak, halkın iradesinin ortaya konulduğu bir “irade beyanı”ndan söz ediyoruz; ama elbette örgütlü, kararlı, dirençli, ancak küresel firavun ve işbirlikçileri gibi merhametsiz veya gaddarca değil. İnsanca ve Hak’ça, merhametli ama dediğini yapan, etkin bir irade beyanı. Yani, ne gerekiyorsa o. Milletimiz karar verdiğinde, firavun ve işbirlikçileri iktidardan gidecek ve yargı önüne çıkartılacak; bundan böyle, milletin haksever evlatları, katılımcı demokratik yönetim sistemi çerçevesinde kendi kendilerini yönetecek; bundan korkulur mu? Ama, dünyayı cehenneme çeviren, yaşanmaz hale getiren firavun ve işbirlikçileri elbette korksunlar, çünkü yargılanacaklar; suçlarının, zulümlerinin, cinayetlerinin, haksızlıklarının, biriktirdiklerinin bedelini hem madden hem manen ödeyecekler. Çaldıkları, gasp ettikleri, yedikleri, yiyemedikleri her ne varsa hepsi geri alınacak, burunlarından getirilecek ve hak sahiplerine iade edilecek. Bu kaçınılmaz bir haktır. Kuran'da yer alan ve Hak'kın ısrarla bize telkin ettiği, emrettiği insanca ve hakça adımdır. Millet karar verdiğinde ve zulme karşı kıyam ettiğinde, firavunun zalim dünyası tasfiye edilecek, cennet vatan yeniden kurulmaya başlanacak. Gönül ister ki yarın olsun; hatta belki yarından da yakın olsun. Milletimiz için bu bir bayramdır; şimdiden kutlu olsun! *** Yerin ve göğün mülkü, yönetimi Allah'a aittir. Beşbin yıl önce dünyanın ve insanlığın üzerine çökmüş olan firavun düzeninden temelli olarak kurtulmanın zamanı çoktan gelmiştir. Hak, sahibine iade edilecektir. Onca zulme rağmen Allah, "Rahman" sıfatının gereğini yerine getirmekten, yani rızkını sınırsızca indirmekten geri durmamıştır. Toprak ve doğal kaynaklar, 7 milyara yaklaşan dünya insanlığının ihtiyacının çok çok üzerinde mevcuttur. Kullanılabilir su kaynakları alabildiğine kirletilmesine rağmen gene de sınırsız diyebileceğimiz miktardadır. Enerji sabahtan akşama yağıyor, hiç dinmeyen bir yağmur misali, ihtiyacımızın binlerce katı muazzam miktarda enerji güneşten bize ardı arkası kesilmeyen bir armağan; her türlü ihtiyacımızı binlerce ve milyonlarca yıl karşılayabilecek boyutta. Yokluğun, yoksulluğun, zulmün, çaresizliklerin kaynağı Allah değildir; insanların kendi kendilerine ve birbirlerine yaptıkları zulümdür. Ve artık bu zulme bir son vermenin zamanı geldi. 180 Kaynakların Sahibine İadesi İsyan Anadolu'dan başlayacak. Şart oldu; ilk kıvılcım gene bu topraklardan parlayacak. İsyan ateşini gene, ilk Türk milleti yakacak ve daha sonra Latin Amerika'ya, Afrika'ya Asya'ya yayılacak. Mazlum milletlerin kuşatması emperyalizmi boğacak ve firavun düzeni bir daha gelmemecesine dünyadan silinip gidecek. Kıvılcımı tutuşturmanın zamanı geldi. Hak sahibine iade edilecek. Bir düşünün, Allah'ın rızkından, ihtiyacı ölçüsünde herkes payını alacak. Bir düşünün, toprak, su, doğal kaynaklar, madenler, enerji kamunun ortak malı olacak. Bir düşünün, herkese konut, herkese aş, herkese iş rüyası gerçek olacak. Böylece herkese huzur ve güven duygusu, herkese barış, herkese mutluluk gelecek. Yaşam hakkının somutlandığı temel hizmetler, güvenlik, adalet, sağlık ve eğitim hizmetleri, herkese eşit ve ücretsiz ve de sınırsız olacak. Bundan korkulur mu? Cennetten korkulur mu? Hak, sahibine iade edilecek. Gerisi herkesin kendi emeğine kalmış; isteyen az, isteyen çok çalışır, isteyen az, isteyen çok tüketir, isteyen az, isteyen çok keyif yapar, isteyen tasarruf eder, isteyen paylaşır, isteyen özgürce istediğini yapar. Ama kimse çaresiz olmaz. Kimse kimseye kul köle olmaz, kimse kimseye muhtaç olmaz. Kamunun güvencesi ve merhameti altında herkes kendi hayatını özgürce yaşar. Kuran'ın “haydi” dediği, Muhammed peygamberin 1400 yıl önce gerçekleştirdiği toplumun örneğini, vatanımıza ve zamanımıza taşımak için, büyük dönüşüme kalkışmanın zamanı geldi. *** "Seni tanumayrum" diyen Temel'i örnek alsak yeter. Ne firavunu, ne parasını, ne iktidarını, ne de yalanlarını artık kabullenmemek, elimizin tersiyle itmek, "tanumayrum" demek yeter. Birilerinin zannettiği gibi, asmaya kesmeye gerek yok: "firavunu ve düzenini tanımamak" kadar basit bir adım. Elektrik düğmesini açmak veya kapamak kadar basit bir karar. Düğmeyi kapatıp firavunun ampulünü söndürmek gibi bir şey; işte o kadar. Sonrasında ise, ilk yapılacak olan muhtemelen küresel firavun ile işbirliği yapan hainlerin tutuklanması ve cezalandırılması olacaktır. Sadece tek bir Silivri sanığının, örneğin Sayın Okkır'ın ölümü bile, vatana ve insanlığa ihanetin işlediği bir cinayettir ve suça ortak olmuş tüm hainlerin, cinayet ile yargılanmasını gerektirir. Eğer millet hakkını bağışlamaz ise, Kuran'daki kısas yasası gereği cezası ölümdür. Muhtemelen firavunun ülkemizde faaliyet gösteren tüm ajanlarının, tüm işbirlikçilerinin, tüm hainlerin belki de binlerce işbirlikçinin ağır cezalarla yargılanacağı bir dönem geçirilecektir. Yeter mi? Yetmez. Hainlerin tüm mal varlığının halka iadesi de gerekir, çünkü onların sahip oldukları herşey, ihanet yoluyla halktan çaldıkları değerlerdir. Üstüne bir de tazminatları ve cezaları da var, unutmadık. Firavunun sistemiyle bütünleşmiş finans, ticaret ve sanayi kuruluşları için de aynı ilke geçerlidir. Sisteme entegre olan olan, varlığını küresel firavun ile bütünleştirmiş olan tüm kurumlara, muhtemelen devrimin ilk günlerinden itibaren, el koymak, ticari faaliyet gösteren şirketlerin hisselerini kamuya devretmek, satın aldıkları tüm topraklara ve üzerlerinde kurulmuş olan tüm tesislere el koymak ve millileştirmek, firavuna bağlı stk'lar, partiler, vakıflar gibi kurumlarını da tasfiye etmek gibi bir süreç de yaşanacaktır. Yeter mi? Yetmez. 181 Kaynakların Sahibine İadesi Hakkın sahibine iadesi sürecinde, sadece eskinin tasfiyesi değil yeninin kurulması ve yapılandırılması da özenle yerine getirilmesi gereken zorunlu bir görevdir. Kurulmakta olan yeni sistemde, hak ve adalet ölçütleri gereğince, ekonomik değerlerin ve mülkiyet ilişkilerinin yeniden yapılandırılmasını gerektirir. Örneğin, kapsamlı bir servet vergisi yoluyla sermayenin tabana yayılması gerçekleştirilebilir; bu elbette bir kerelik yüksek oranlı bir servet vergisi ile başarılabileceği gibi, bir kerelik servet vergisi düşük oranlı tutulup, ona ek olarak her yıl uygulanacak olan yıllık servet vergileri yoluyla, geçiş süreci zamana yayılıp yumuşatılabilir. Elbette adalet ölçütleri gereği olarak, herkese aynı oranda olmayıp, işletme bazında, sermayenin ölçeğine göre kademeli olarak artan oranlı bir servet vergisi uygulanabilir. Bunun yol ve yöntemlerini, oranlarını, günü geldiğinde halk tartışır ve tercihini yapar. Ekonomi alanında servet vergisine ek olarak başka hiçbir şey yapılmasa dahi, firavunun ekonomik gücü fiilen kırılmış, ekonomide kamu denetimi sağlanmış ve süreç içinde ekonomik haklar sahibine iade edilmiş olur. Görüyorsunuz işte, asmaya kesmeye gerek yok; kararlı bir şekilde uygulanacak basit bir vergi yasası bile kağıttan kaplanın işini bitirmeye yetiyor. Hak ölçütlerine göre yeniden yapılandılmış ekonomik sistemin zaman içinde yeniden dejenere olmaması için, ekonominin yanısıra siyasetin ve yönetimin de sağlıklı temeller üzerinde yapılandırılması esastır. Bu amaçla kapsamlı bir demokratik dönüşüm gerçekleştirilmelidir. Temsili demokrasilerde, seçilmiş temsilcilerin paranın gücüne kapılması ve halkın değil de ilahlaştırılan paranın hizmetine girmesi, görülmüş ve denenmiş bir gerçektir. Bu bağlamda, yeni dönemin demokrasisi, mahalleden başlayan, semt, ilçe, il ve ülke ölçeğinde tamamlanan, 1400 yıl önceki "şura" misali veya daha yakın tarihte örneklerini bildiğimiz "komün" misali, gerçek bir katılımcı sistem olmak zorundadır. Böylece herkes siyasetin bizzat içinde olabilecek, mahallesini veya semtini ilgilendiren konularda da ülkeyi ilgilendiren konularda da sözünü bizzat söyleyebilecek, kararlarda kendi oyu olacaktır. Kamunun ötesinde ve üzerinde sanal bir tüzel kişilik olan "devlet" ile halkı temsil eden "kamu" kavramlarının ayrıştırılması, tanımlanmış kurumsal kamu görevleri haricinde devletin varlığının sınırlandırılması sayesinde, vatanımızın emanet edildiği ve kamu kavramının temsil ettiği 75 milyon yurttaş, vatanın yegane sahibi olarak tescil edilebilecektir. Kamunun kendi kaynaklarını denetleyebilmesi ve kaçakları önleyebilmesi sayesinde, gerek bireylerin gerekse işletmelerin ödemekte oldukları gibi bugün zulüm niteliğinde olan vergiler çok daha adil ve ölçülü olabilecek, kaynak kullanımında olsun, vergilendirmede ve tahsilatta olsun hak ölçütleri egemen olabilecektir. Çünkü vergiler artık firavunun devletine değil, kamunun ortak havuzuna verilmekte olacaktır. Bireyin varlığının, yaşamının, faaliyetlerinin sonucunda kamunun hakkı ve payı olarak hakkın sahibine iadesi çerçevesinde ve anlamında bir görev olarak "vergi", artık eskisi gibi devletin el koyduğu, zorla aldığı bir salma veya istenmeyen, kaçınılan bir görev niteliğinde olmayacaktır. Herkes için, güvenli, sağlıklı ve mutlu olarak yaşamını sürdüreceği bir konut, yaşam hakkının ayrılmaz bir unsurudur. Feodal kalıntıları tamamen tasfiye edecek, köyü ve tarımı yeniden yapılandıracak olan kapsamlı bir toprak reformunun yanısıra, hazine arazilerini de kapsayan geniş kapsamlı bir arsa reformu ile, hayatı cehenneme çeviren rant ve spekülasyona son verilecek, ihtiyacı olan herkese kamu tarafından uygun konut veya arsa temin edilebilecektir. Bazı kişi ve kurumların elinde ihtiyaç fazlası olarak atıl tutulan konut stokları, gerek vergilendirmeyle gerek diğer yollarla teşvik edilerek, ihtiyaç sahiplerinin hizmetine sunulabilecek böylece kısa sürede mevcut emlak varlıklarının tabana yayılması sağlanarak evsiz kimse kalmayacaktır. Herkesin konut edinme hakkı somut ilkelerle yasal güvence altına alınabilecektir. 182 Kaynakların Sahibine İadesi Ancak en önemli konu ise medyadır. Paranın ve dolayısıyla firavunun hizmetinde olan medyanın, ne kadar ölümcül bir düşman olduğu yakın tarihimizde görülmüştür. Medya sektörü, özel mülkiyetin, özel sermayenin denetimine ve etkisine, kesinlikle ve tam olarak kapalı olmalıdır. Elbette fikirlerini paylaşmak isteyen bireyler kendi web sitelerini açar ve dilediğince paylaşabilirler. Ancak kitle iletişim araçları için kamu yararı, kamu denetimi ve kamu mülkiyeti esastır. Kamusal denetim altında çalışan gazeteciler, bugünkü medya dünyasında olduğu gibi firavuna köle olmayacak, son derece özgür ve onurlu bir şekilde mesleki faaliyette bulunabileceklerdir. Örneğin ticaret ve sanayi odalarının sahibi olduğu bir gazete, ticaret dünyasının sesi olarak, gerçek bir ekonomi gazetesi olabilecektir. Siyasi parti veya dernekler, bugünkü gibi firavunun gazetelerinde kendilerine yer bulabilmek için kıvranmak veya yalan haberlere karşı kendilerini savunmak yerine, kendi gazete ve dergilerini yayınlayabilecek ve kamuoyu ile doğrudan iletişim kurabileceklerdir. Firavunun en etkin silahı olan büyücülerini temsil eden medyanın baştan aşağı yeniden yapılandırılması, devrimin yerine getirmek zorunda olduğu en hayati ve olmazsa olmaz dönüşümlerin başında gelir. İletişim altyapısının tümüyle yeniden kamulaştırılmasına ek olarak, tüm büyük basın kuruluşları, tüm tv kanalları, gazete ve dergilerin artık bireysel olarak sahip olunması veya denetlenebilmesi engellenmelidir. Örneğin tüm gazeteler, dergiler ve tv kanalları, özel mülkiyetten arındırılıp, birer kamu varlığı olarak, sivil toplum kuruluşlarına, meslek odalarına, emekçi sendikalarına, köy ve ziraat örgütlerine, resmi kurum ve kuruluşların halkla ilişkiler faaliyetlerine, belediyelere, valiliklere, ve en önemlisi üniversitelere tahsis edilebilir. Bunda büyük toplumsal yarar vardır. Bazı sektörel tv kanalları da, örneğin seyahat şirketlerinin, tarihi ve turistik değerleri, turistik tesisleri, düzenledikleri turları tanıttıkları kanallar da kamu yararı açısından anlamlıdır. Tarıma ilişkin yayınlara tahsis edilmiş bir kanal, ziraat teknikleri ve yöntemlerinin tanıtılmasından, tarım ürünlerinin yurtiçi yurtdışı pazarlamasına, çeşitli ürünlerin arz talep ve piyasa verileri dahil, köyü ve köylüyü ilgilendiren her türlü yayın hizmetlerini sunabilir. Üniversiteler web üzerinden verdikleri e-öğrenim sistemlerine entegre bir tv yayını yapabilir; böylece "üniversite artı tv kanalı" olarak her üniversite aslında bir açık üniversite niteliği kazanır. Herkese açık ve sınırsız ve ücretsiz bir üniversite eğitimi sistemi gerçekleştirilmiş ve sınav zulmüne de böylece son verilmiş olur. Tıp fakültelerine tahsis edilen tv kanalları sayesinde, halk sağlığı ve sağlıklı yaşam, sağlıklı beslenme gibi çeşitli sağlık konularında halk aydınlatılabilir ve daha sağlıklı bireyler ve sağlıklı toplum oluşmasının yolu açılır. Böylece küresel firavunun ve işbirlikçilerinin hoyratça ve sinsice el koymuş olduğu, kamunun bilgilenme hakkı, halkın haber alma hakkı gibi temel haklar, böylece sahibine iade edilmiş olur. Şeytan insanı fakirlikle korkutur: "Ey Türkiye, falanca ticari anlaşmaları imzaladın ya, geçmiş olsun; eğer şaşırır da vazgeçersen trilyonlarca dolarlık borç yazarız, ona göre" derlerse ne yaparız, aç kalırız... Aman ha sakın moratoryumu düşünme, Enver hocanın Arnavutluk'u gibi oluruz... 183 Kaynakların Sahibine İadesi Dağ gibi birikmiş borçlarımıza dair, bazı değerli ekonomistlerin "pratik" önerilerini reddederken firavunun ağzıyla ve küresel tefecinin finans ilkelerinin anlayışıyla reddedenlerin, yaydıkları bir korku söylemi var: "dünyadan kopmak" Bir süre önce Rusya, moratoryum ilan etmeyi düşündüğünde, küresel tefecinin hemen anlaşma yoluna gittiğini ve petrol fiyatlarının artırılarak Rusya’nın borcunu ödemesini kolaylaştırdıkları hafızalardadır. Tefecinin kanunu şöyledir: vadesi gelen borcu ödemezsen ya daha da artan faiziyle ödersin, ya da biraz daha borç alıp ödersin; başka bir seçeneği aklına bile getirme! Tefecinin kabusu, bir babayiğitin çıkıp "ödemiyorum!" demesidir. Tefeci karizmasının çizilmesine asla izin veremez. Ya gerçekten ödemez de diğer borçlulara "kötü örnek" olursa, diye tefecinin ödü patlar ve ödemeyenleri ibret olsun diye cezalandırmak, süründürmek ister; ama Rusya örneğinde olduğu gibi, gözü yemezse de hemen anlaşmak ister. Lozan'da da böyle olmuştur; Lozan'ın başlıca koşullarından biri Osmanlı'nın şaşaalı saraylarının ve kaybedilen savaşlarının masraflarını kapsayan borçları olmuştur ve anlaşma imzalanmış barış sağlanmıştır. Bu koşul yerine getirilmemiş olsaydı muhtemelen barış sağlanmayarak savaş durumu sürdürülecek, ülkemiz muhtemelen bugünkü Kuzey Kore misali bir muameleye tabi tutulacaktı. Daha mı kötü olurdu? Ne gibi sonuçları olurdu? Bunları bilemeyiz, ancak Osmanlı'ın borçlarını ödediğimizi ve Atatürk'ten hemen sonra yeniden firavunun avucuna düştüğümüzü biliyoruz. Türkiyenin ekonomik kaynakları, mevcut borcunu havada karada karşılamaya yeter, ancak sorun bu değildir; küresel tefeci açısından sorun Türkiye'nin küresel sistemin dışına çıkması, elinden kayıp gitmesidir, ki sistem bunu kolay kolay kaldıramaz. Borçların devamı da dahil, siyasi ve ekonomik ilişkilerin devamı için ne gerekiyorsa yapacaktır. Ama önemli olan bizim ne istediğimizdir. Biz, müminler olarak 5000 yıllık zulüm düzeninin devamını, dünyanın yavaş yavaş ölümüne tanık olmayı ve firavun ile suç ortağı olmayı mı isteyeceğiz, yoksa karakterimizin gereğini yaparak teslimiyete de işbirliğine de, hayır mı diyeceğiz. Haklarımız için ve dünyadaki tüm mazlumların hakları için sağlam ve kararlı mı duracağız, yoksa firavunun tehditlerini bahane ederek kendimizi avutacak ve menfaat pazarlığına mı gireceğiz? Geleceğin yaman ikilemi şimdiden kafamızı, vicdanımızı zorlamalı. "Ya istiklal ya ölüm" mü diyeceğiz, yoksa sözde "hayatın gerçekleri"ni mazeret gösterip ilahlaştırdıklarımızın önünde esas duruşa mı geçeceğiz? İdeolojik duruşumuzu, politikalarımızı, ilişkilerimizi, örgütlenmemizi daha şimdiden işte bu zor seçime göre belirlemek durumundayız. "Yerin ve göğün mülkü Allah'a aittir" diyen dinin müminleri mi olacağız, yoksa firavun dinlerinden bir din mi beğeneceğiz? İnsanlığın ve milletimizin geleceğinin, gelip düğümlendiği soru budur: Hangi Din? Sadece O'na inanıyor ve O'na güveniyor muyuz, yoksa aslında o kadar da inanmıyor, veya tam olarak güvenmiyor muyuz ? Cenazelerde mevlütlere tamam da, ama o kadar da abartmayalım, mı diyoruz? Alemlerin Rabbi'yle karşılacağımız din gününe, hesap gününe inanıyor muyuz, inanmıyor muyuz? Bu sorulara vereceğimiz yanıtlar ve alacağımız kararlar, her birimizin ve topyekün milletimizin sınavı; hem de olmak ya da olmamak derecesinde. Uzun lafın kısası, temel soru şu: sizin dininiz, Hangi Din? 184 ÖZET ÖZET Yazar’ın kaç sayfadır eveleyip gevelediklerinin Şair’in dilinden tek sayfalık özeti YUNUS GİBİ Kıran vurdu memleketi Zalimler hakan olmuştur Yedikleri yoksul eti İçtikleri kan olmuştur Kula kulluk etmeyenin Vicdanını satmayanın Haram lokma yutmayanın Mekânı zindan olmuştur Yalan dolan yazıp çizen Kudretliye övgü düzen Dün dinsizim diye gezen Bugün Müslüman olmuştur Emeksiz zengin olanın Kitapsız bilgin olanın Sermayesi din olanın Rehberi şeytan olmuştur Haramisi, soyguncusu Uğursuzu, vurguncusu Cellat ruhlusu, soysuzu Bakan, sadrazam olmuştur Korkan varsa konuşmaya Anlam yükleyip susmaya Gerek kalmadı korkmaya Çünkü korkulan olmuştur Sesime kulak ver gülüm Tutsaklığa yeğdir ölüm Nerde varsa böyle zulüm Çaresi isyan olmuştur Ataol Behramoğlu 185
