DİN – DEVLET DEMOKRASİ AHMET AKGÜL 2 İÇİNDEKİLER Önsöz ............................................................................................................................................... 4 Giriş: Demokrasi Felsefesi ve Tarihi Deneyim ................................................................................. 8 1- Demokrasi ve Denetim ..................................................................................................................... 16 2- Devlet ve Yönetim............................................................................................................................. 19 3- Devlet ve Eğitim ................................................................................................................................ 23 4- Devlet ve Üretim ............................................................................................................................... 25 5- Din ve Devletin Jeopolitiği ve Emperyalizm ...................................................................................... 49 6- Din-Devlet ve Kemalizm ................................................................................................................... 54 7- Cumhuriyet ve Monarşizm ............................................................................................................... 68 8- İslamiyet ve Sekülarizm .................................................................................................................... 75 9- Din Devleti: İsrail ve Siyonizm .......................................................................................................... 96 10- Barış ve Bereket Medeniyetinde Devlet ve Demokrasi .................................................................. 105 11- Halifelik (Hükümranlık) Devlete Aittir .............................................................................................. 108 12- Devletle Düzen Farklı Şeylerdir ...................................................................................................... 112 13- İslami Açıdan Teokrasi, Laiklik ve Rejim ........................................................................................ 120 14- Laiklik Ladinliği Dayatmak Değildir ................................................................................................. 127 15- Kutsal Devlet mi, Sosyal Devlet mi? ............................................................................................... 132 16- Kemalizm’in İttihat ve Terakki’ye Dönüştürülmesi .......................................................................... 137 17- Protestan İslam ve Atatürk’ün Tepkisi ............................................................................................ 149 18- Atatürk ve Peygamberimiz Hz. Muhammed ................................................................................... 162 19- Atatürk, Kadın Hakları ve Kıyafet ................................................................................................... 181 20- Milli Birliğin gereği ........................................................................................................................... 186 21- Din: Hür İrade ve Özgür Tercihtir .................................................................................................... 194 22- İslam Denge Düzenidir ................................................................................................................... 197 23- Medine Sözleşmesi Neleri İçermektedir? ....................................................................................... 200 24- İslam Dini; Diriliş Dinamiğidir .......................................................................................................... 203 25- İslam İlericiliktir ............................................................................................................................... 206 26- Firavun Sisteminin Aktörleri Kimlerdir? ........................................................................................... 212 27- Dinsizlik Dini ve Sosyal Tahribi ve Hayatın Hakikati ...................................................................... 214 28- Küreselleşme: Üç Yahudi Ailesine Köleleşmedir ............................................................................ 248 29- Gizli İktidar; Masonluğun Sinsi Faaliyetleri ve Atatürk’ün Tedbirleri ............................................... 262 30- Batı Medeniyetinin Arka Planı ve Karanlık Çehresi ........................................................................ 269 31- İslam Dünyasının Geri Kalmışlığının Nedenleri .............................................................................. 272 32- İşte Müzakere Çerçeve Belgesi ve Türkiye’yi Parçalama Projesi .................................................. 277 3 33- AB Batılılaşma Hevesi mi, Türkiye’yi Batırma Siyaseti mi? ............................................................ 283 34- Demokrasi Düdüğüyle Sevr Hilesi .................................................................................................. 294 35- Kerkük’ün NATO İşgali ve Piyonların Gafleti .................................................................................. 299 36- Tarih Boyunca Şeytanın İki Silahı ................................................................................................... 305 37- Kuran Persfektifinden Tarihe ve Topluma Bakış ............................................................................ 308 38- Gerçekçi Aydınlarla, Taklitçi Kafaların Farkı .................................................................................. 318 39- Mürteci ve Mertekçi......................................................................................................................... 322 40- Sonsöz Yerine: Safını Bilmeyen ya Saftır veya Sahtekardır! ......................................................... 328 41- Ahmet Akgül ve Kitapları ................................................................................................................ 333 4 ÖNSÖZ İslamiyet; "silm" kökünden, "barış" demektir. Cumhuriyet ise; farklı kültür ve kökenden, bütün insanların birlikte, barış ve bereket içerisinde yaşayacakları ve en etkin biçimde yönetime katılacakları yeni bir medeniyet dönemidir. Adil ve evrensel hukuk kurallarının uygulanacağı... Temel insan haklarına saygı duyulacağı ve sahip çıkılacağı... Dinle devletin barışacağı ve hayırda yarışacağı... Hür düşünce ile düzenin birbirinden yararlanacağı... Özelliğini ve güzelliğini asla yitirmeyen manevi ve ahlaki değerlerle, mutlu değişimlerin birlikte yaşanacağı bir kutlu süreç beklenmektedir. Cumhuriyet deyince, geçmişte ve günümüzde islam adına ortaya çıkan bazı kötü ve ürkütücü örneklerin hatıra gelmemesi için ve "asla bir arada bulunmaz ve barışmaz" zannedilen Din, Devlet, Laiklik ve Demokrasi gibi kurum ve kavramların, aslında rahatlıkla uyuşabileceği gerçeğini ortaya koymak üzere bu kitap hazırlandı. Değişik zamanlardaki hazırlıklar, ilmi konferans ve sempozyumlardaki sunumlar bir araya getirilerek ve gerekli yazı ve yorumlar da eklenerek bu eser meydana çıktı. Çatışma yerine, barışma ve birlikte yaşamanın... Zıtlaşma yerine yardımlaşma ve hizmette yarışmanın... Düşmanlık ve dışlama yerine hoşgörü ve dayanışmanın... Farklılıklarımızı ve aykırılıklarımızı bile bir zenginliğe dönüştürüp kucaklaşmanın mümkün ve mübarek olduğu inancında ve sevdasındayız. Biz, Aziz milletimizin bir ferdi olarak, şanlı geçmişimize layık olmayı ve aydınlık geleceğimize katkıda bulunmayı amaçlamaktayız. Bu nedenle haklı ve hayırlı bir çizgide olduğuna kesinlikle kanaat getirdiğimiz, Milli siyaset saflarındayız. Başkaları gibi rengimizi ve çizgimizi saklamaya gerek duymamaktayız. Her yerde ve her halde mutlaka hukuka bağlıyız. Bu yüzden Adalet Düzenini ve Hukuk devletini savunmaktayız. Örnek bir laikliği ve gerçek bir demokrasiyi arzulamaktayız. Dinle devletin çatışmasının değil, barışmasının ve her birinin kendi sahasında çalışmasının yararlı olacağı düşüncesini taşımaktayız. Laikliğin, ”Dini dışlamak veya dine düşmanlık” şeklinde algılamasını ve uygulamasını toplum barışı için çok tehlikeli bulmaktayız. Demokrasi içinde, temel insan haklarına dayanan bir toplumsal uzlaşmanın önemine, ve farklı din ve düşünceden ama herkesle birlikte huzurlu ve onurlu yaşamanın gereğine inanmaktayız. Her türlü şiddetin, anarşinin, gizli örgütlenmenin, silahlı hareketin ve dayatmacı zihniyetin, her zaman karşısındayız. 70 milyonun hepsini kardeş kabul ediyor, farklı görüşlere saygı ve sabır gösterilmesini istiyoruz. Devletimizin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğünü kabullenip koruyanların yanındayız. Manevi kardeşlik ilişkisi dışında, İslâm dinini ve bütün müslümanları ”sadece biz temsil ediyoruz” iddiasında değiliz. Bizden başkalarını suçlayıcı ve dışlayıcı tavırları tasvip etmiyoruz. Ama samimiyetle inancımızın ve bütün insanlığın hizmetinde olmayı elbette büyük bir şeref ve sevap saymaktayız. Bize göre DEMOKRASİ: ”Halkın, kendisini yönetecek zihniyet ve şahsiyetleri, kendi hür iradesi ve vicdani kanaatiyle seçmiş olması... Toplumun her tabakasının ülke yönetimine fiilen katılımının sağlanması... Farklı görüş ve kesimlerin, temel insan hakları ve evrensel hukuk kuralları çerçevesinde karşılıklı saygı ve hoşgörü içerisinde, birlikte yaşama şartlarının hazırlanması” şeklindeki bir adalet ve fazilet rejimidir. Ama DEMON-KRASİ ve DESPOTİZM’e gelince, kendi halkını ”sadece güdülmesi gereken cahil sürüler” olarak küçümseyen... Yerli ve milli değerleri ve manevi temelleri terk eden... Ülke yönetimini ve demokratik hak ve yetkileri sadece bir avuç seçkin zümreye layık gören bir zihniyet ise, demokrasi kılıfı geçirilmiş bir despotizm’den ve Şeytanlık idaresinden başka bir şey değildir. Evet demokrasi “doğru”ları, despotizm ise ”yanlış”ları esas alan yönetimlerdir. Mehdiyet medeniyetinde “Doğru ile yanlışı” tespit etmede beş temel değer ölçümüz ise; 1 - Aklı selim, 5 2 - Müspet ilim, 3 - Tarihi birikim, 4 - Evrensel Hukuk prensipleri 5 - İlahi dinlerin öğretileridir. İşte bu beş değer ölçüsünün ittifakla iyi ve yararlı gördüğü şeyler “Doğru”, bunların kötü ve zararlı bulduğu şeyler ise, “Yanlış” kabul edilmiştir. Artık anlaşılıyor ki demokrasi iyilerin, despotizm ise kötülerin rejimidir. Despotizm; Nefsi emmare sahiplerinin, yani barbar ve bencil zihniyetlerin baskıcı düzenidir. Demokrasi ise; Nefsi Mutmainne sahiplerinin, yani olgun ve onurlu kimselerin dayanışma ve paylaşma sistemidir. Demokrasi ve hürriyet Mehdiyete... Despotizim ve esaret Deccalizme uygun düşmektedir. Ama ne var ki, toplumda beğeni kazanmış ve hatta insanlığın genel beklentisi halini almış bazı doğru “kelime”ler, kötü niyetli insanlar tarafından “yanlış manalarla doldurulup şeytani maksatlar” için istismar edilmektedir. Bugün bunların başında ise “Demokrasi” ve “Laiklik” gelmektedir. Yani “kelime”ler bir kalıp ve kılıf gibidir. Onlara hangi manaları yüklerseniz ve hangi maksatları güderseniz, o kelimeler farklı şekillere dönüşebilmektedir. Halbuki, mesela “Hukuk” kavramının, evrensel kurallara ve beşeri bir icma (Evrensel konsensüs) ile kabul edilmiş temel ve tabii esaslara dayanması gerektiği gibi, Demokrasi ve laikliğin de böylesine genel ve gerekli bazı kurum ve kavramlara uyması lazım gelir. Nasıl ki, oyun sahalarının ve kale direklerinin boyutlarını ve futbolun kurallarını Türkiye şartlarına göre değiştirmemiz mümkün değilse, “Demokrasi, özgürlük ve insan hakları” gibi kurum ve kavramları da, keyfimize göre eğip bükmemiz, bunları sadece kendimize reva görmemiz bir çifte standart ve art maksat ifadesidir. Evet, Türkiye’de demokrasi ve Laiklik açıkca istismar ve suistimal edilmektedir. Ülkenin çoğunluğunu oluşturan müslümanlara inandığı gibi yaşama ve İslâm’ın kurallarını uygulama hakkı verilmemektedir. Türkiye’nin gizli yönetim şekli maalesef “susurluk sistemi”ne, o da “Derin devlet düzeni“ne, o da “Karanlık oda rejimi”ne dayanmaktadır. Başka bir ifade ile sistem, mafya çetesine o da medya şebekesine, ve masonluk meselesine bağlanmaktadır. Yani bu dengesiz düzen, bir ara kanal 7 de ve başka T.V. lerde görüntülerini izlediğimiz, kestikleri keçi kanını içip şeytana tapan “masonlar diktatoryasıdır.” Yunanca da “Demos” halk anlamında, ama “Demon” ise şeytan anlamındadır. Bunların rejimi “Demokrasi- halk idaresi” değil, “Demonkrasi” yani şeytanların hakimiyeti olmaktadır. Ve zaten “susurluk sistemine, mafya meselesine ve soygun çetesine” bulaşmayan ve masonların hakimiyetine başkaldıran partiler ise, görüldüğü gibi dışlanmaya ve kapatılmaya çalışılmaktadır. Ardından bu haksız ve dayanaksız kapatma kararının Avrupa insan hakları mahkemesine götürülmesi, ne hikmetse en çok Batı Klüpçüleri telaşlandırmaktadır. Çünkü sahtekarlıkları ve çifte standartları bizzat tapındıkları Batı tarafından ortaya koyulacaktır. Evet kanaatimizce, çok kullanılan demokrasi ve laiklik gibi “Kelime” lerin ıslahı ve yeniden yorumlanması gerekir. Her türlü istismar ve suistimalden korunacak sağlam kalıplara ve tanımlara kavuşturulması önemlidir. Toplumların arzuladığı, amaçladığı ve ulaşmaya çalıştığı bazı değerleri ve dengeleri ifade etmek için yeni kelime ve kavramlar türetilmiştir. Laiklik ve Demokrasi’de bunlardan birisidir. Laiklik; devleti ve düzeni, din adamları sınıfının ve din istismarının güdümünden kurtarmak, farklı din ve mezhep mensuplarının birlikte barış içinde yaşama şartlarını hazırlamak amacını ve anlamını belirten, evrensel bir kurum ve kavram olarak düşünülmekte ve düşlenmektedir. Ki bu anlamda güzel ve gereklidir. Demokrasi ise, halkın her kesiminin aktif ve etkin olarak ülke yönetimine katılması, zorbaların ve 6 devrim yobazlarının köleliğinden kurtulması ve insan onuruna yakışır bir hürriyet ve hizmet ortamının hazırlanması heves ve hayalinin bir simgesi ve sistemi olarak dile getirilmektedir. Ki, bu amaçla önemli ve önceliklidir. Bu iki anlam ve amaç, temelde İslâmın da ruhuna uygun düşmektedir. "Dinde zorlama yoktur. Çünkü doğru ile yanlış açıklanmıştır."1 "Sizin dininiz size, benim dinim banadır" 2 ayetleri bu amaçtaki laikliğe, "Onların (yönetim) işleri aralarında şura (danışma ve dayanışma) iledir. Bir haksızlığa uğradıkları zaman yardımlaş(acak ve haklarını koruyacak kurum ve kuralları oIuşturmakta)dırlar"3 ayetleri ise yine bu anlamdaki demokrasiye uygun görülmektedir. Ne var ki yeryüzünde ve özeIlikle ülkemizde, bugüne kadar laiklik adına bazılarınca din düşmanlığı yapılmış, dindarlar hayattan ve hükümetten dışlanmış, ve laiklik; "din dışılık veya İslâma düşmanlık" şeklinde uygulamıştır. İşte bu yanlış ve haksız uygulamalar yüzündendir ki, laiklik denilince dindarların kafasında hemen zulüm ve zorbalık algılanmaktadır. Ve yine Demokrasi pek çok ülkede ve Türkiye'mizde, diktatörlüğün, saltanat yerine seçimle yürütülmesi, krallığın firavunlardan karunlara (sömürücü sermaye ağalarına) devredilmesi, mutlu ve dayatmacı bir azınlığın, demokratik köleIer olan çoğunluğa hükmetmesi şeklinde yozlaştırılmıştır. Bu yanlış ve yozlaştırılmış uygulamalara rağmen, laiklik ve demokrasi hala insanlığın ortak hayali ve ideali konumundadır. Yani insanlık “din-devlet barışmasını, farklı dinlerin bir arada yaşamasını” haklı olarak arzulamaktadır. Öyle ise gerçek ilim ve fikir adamlarına, İslâmcı yazar ve araştırmacılara düşen, insanlığın bugüne kadar "laiklik ve demokrasi" diye arayıp ta bulamadığı arzulayıp ta ulaşamadığı "değerlerin ve dengelerin" İslâmda bulunduğunu anlamak ve anlatmaktır. Bu İslâmi doğruların ve değerlerin ise bugün insanlığın ortak malı haline gelmiş olan ve herkes tarafından kullanılan ve savunulan laiklik ve demokrasi gibi “evrensel kelimelerle” açıklanması gereği vardır. Yani laikliği ve demokrasiyi İlmi ve insani değerlere uygun yorumlamamız lazımdır. Daha doğrusu bu kelime kalıplarına adil ve evrensel kavramaları yerleştirip topluma öyle sunmamız bir ihtiyaçtır. Böylece; a- Hem zaten bilinen ve peşinen kabul edilen bazı "kelimeler" le tabii gerçekleri ve insani gerekleri anlatmamız kolaylaşacaktır. b- Hem de "silm - barış" medeniyetinin evrensel bir boyut kazanması ve insanlığın ortak değerleri halini alması mümkün olacaktır. Öyle ise bazı kelimelerden korkmak ve kaçmak anlamsızdır. Ve zaten insanların bildiği ve benimsediği bazı ortak "kelime" lerle onlara yaklaşmak Kur'anın hükmü ve tebliğin şartıdır. "Deki; Ey ehli kitap sizinle bizim aramızda müşterek ve müsavi olan bir “KELiME" ye gelin"4 ayeti bu gerçeği anlatmaktadır. Zira her ne kadar Yahudi ve Hırıstıyanlarla, Müslümanların Allah inancı ve kavramı çok farklı ise de, en azından Allah’ın varlığını ve Ahiret hayatını kabul eden ortak "kelime" leri bulunmaktadır. Evet Hrıstiyanların ve özellikle Yahudilerin "Bazı kelimeleri YERLERİNDEN DEĞİŞTİRDİKLERİNİ"5 haber veren ayetler, onların doğru kelimelere yanlış kavramlar yüklemiş olduklarına ve böylece haksız ve ahlaksız uygulamalara yöneImiş bulunduklarına işaret etmektedir. Bize düşen o kelimeleri gerçek anlamına ve evrensel amacına uygun yorumlamak ve tebliğimizi bu yollarla insanlığa ulaştırmaktır. "Allah batılı imha eder ve Hakkı Kelimelerle ortaya koyar"6 ayeti de bazı gerçekleri insanIığın benimsediği ve ortak değeri haline getirdiği keIimelerle anlatmak gerektiğine izin ve işaret buyurmaktadır. 1 Bakara: 256 Kāfirün: 6 3 Şura: 38 - 39 4 Al-i İmran: 64 5 Nisa: 46 6 Şura: 24 2 7 Zaten, Allahu zülcelal hazretleri "Kitabı (Kur’anı) Hak ve Mizan olarak indirmiştir"7 Yani Kur’an'ın evrensel kuralları asla "değişmeyen ölçü" dür. Her şey bu ilmi ve insani prensiplere göre düzenlenecek ve değerlendirilecektir. Bu nedenle Laiklik ve Demokrasi gibi evrensel boyut ve beğeni kazanmış kelimeleri ve kavramları yozlaşmaktan ve yanlış uygulamaktan kurtarıp, bunların ıslahına çalışmak ve insanlığın hizmetine sunmak, hem güzel, hem de gereklidir. Çünkü İslâm, insanlar arasında adalet ve hürriyeti gerçekleştirmek içindir. Peygamberler de bununla görevlidir.8 "Laiklik zulümdür, demokrasi küfürdür" gibi haksız ve dayanaksız yorumlara kalkışmak, kolaycı ve kaçırıcı ucuz kahramanlıklara soyunmak yanlıştır ve tebliğ metoduna aykırıdır. Ve bu kelimeleri suçlu ve sorumlu tutup savaş açmak, veya bunlardan korkup kaçmak anlamsızdır. Hem bakınız; laikliği din düşmanlığı, demokrasiyi de sermaye krallığı şeklinde uygulayan bazı hain ve zalim çevreler: "Din, iman Allah, Peygamber, Hak, Hukuk" gibi İslâmi ve Kur'ani kelimelerimizi kullanmaktan korkup kaçınıyorlar mı? Hayır, tam tersine bu doğru ve değerIi kelimeleri, yanlış ve değersiz amaçları için sıkça kullanıyor ve istismar ediyorlar. Ve bu mühim ve mübarek kılıfların içini boşaltıp, batıl ve bozuk manalar yüklüyorlar. Öyle ise "laiklik ve demokrasi" gibi çağdaş ve evrensel kelime ve kavramlara da bizim sahip çıkmamız ve bunları ilim ve inancımız açısından yeniden yorumlamamız ve bütün insanlığın hayrına çalışmamız hem güzeldir, hem de gereklidir. 7 8 Şura: 17 Şura: 15 8 DEMOKRASİ FELSEFESİ VE TARİHİ DENEYİM Demokrasi: kavram olarak, insanlığın umut ışığı ve soyut amacı halini almış; ama kurum ve yorum olarak hala istismar ve suistimalden kurtulamamış ve hiç değilse asgari müştereklerde ortak ve somut uygulama örneği oluşturulamamış bir sistemdir. Hakan Türk’ün “Derin Devlet Var mı?” kitabının sonundaki Demokrasi tarifi ve kritiği önemli tespitler içermektedir. Demokrasi niçin önemli ve gereklidir? İngiltere'nin eski Başbakanlarından Winston Churchill'in dediğine göre: "Demokrasi, zulüm ve istibdat rejimlerinin tamamı hariç, en kötü yönetim şeklidir." Demokrasi, bu gün tek meşru yönetim biçimi olarak görülmektedir. Artık "kim yönetecek?" sorusunun cevabı, demokrasi ile diğer yönetim biçimleri arasında değil, demokrasinin farklı yorum ve pratikleri arasında aranır haldedir. Meşru, ahlakî ve insanî tek yönetim biçimi olan demokrasiyi daha da geliştirmek ve mükemmele ulaştırmak arayışı içindeyiz. Bu arayışa imkân ve cesaret veren de demokrasinin kendisidir. Demokrasi hakkında yanlış fikirlere sahip olmak, bizi yanlış yerlere götürebilir. Demokrasi, çok zengin kuramlara ve kılı kırk yaran analizlere konu edilmiştir. Bu kuramların ve analizlerin de sonu gelmeyecek gibi görünmektedir. Ancak unutmamamız gereken basit bir gerçek var: Demokrasi, halkın yönetimi olduğuna göre, halk tarafından anlaşılabilir olması gerekir. Demokrasinin gücü de anlaşılırlığından gelmektedir. Demokrasi; sürekli gelişen, olgunlaşan ve zenginleşen, sonu gelmeyecek bir idealdir. Aynı zamanda eksiğiyle ve fazlasıyla bir gerçeklik olarak mevcuttur. Demokrasinin gerçek dünyasına nüfuz edebilmek için, onu öncelikle bir "kültür" olarak algılamak oldukça önemlidir. Halkı küçümseyen ve onları güdülemesi gereken sürüler gören despotik kesimlerin demokrasisi, “demon-krasi”ye, yani şeytanlık rejimine dönüşmektedir. Örneğin; Seçimle işbaşına gelmiş, ama boğazına kadar yolsuzluğuna bulaşmış olan bir hükümet iktidarda olabilir. Benzeri suistimaller her zaman yapılabilir. Başka hiçbir rejimde olmayan meziyetle, demokrasi bize bu yanlışları düzelme fırsatı ve araçları sunan bir sistemdir. Önemli olan demokrasinin gerçek gücünün: statüsüne, gelirine, bilgi düzeyine aldırmadan, her bireyin kişiliğine saygı duymasından ve herkesi eşit bir şekilde siyasete katılmaya çağırmasından geldiğini bilmemizdir. (Ve tabi unutulmasın ki demokrasi: Emin ve ehil ellerde adalet ve saadet vesilesi, ama cahil ve hain ellerde ise sefalet ve felaket sebebidir) Demokrasi nedir, ne değildir? Demokrasiyi tanımlamak zordur; kavram üzerine hâlâ sürmekte olan bir karmaşadan yakınılmaktadır. Bu zorluğun ve karmaşanın ilk sebebi, demokrasinin "saygın" bir kavram olmasından kaynaklanır. Bu kavramın arkasına sığınarak, zayıf argümanlarla bile haklılığınızı ispatlamaya girişebilirsiniz. Nitekim demokrasiyle yakından uzaktan bir ilgisi olmayan yönetimler bile "demokrat" olduklarını ispatlamak için, akla zarar bir yığın çaba sarfetmişlerdir. İkinci sebep, kavramın tek başına kullanıldığı zaman gerçekte pek fazla şey ifade etmemesidir. "Halkın yönetimi"ni ifade eden kavram, aşağıda aktaracağımız üzere, bize yönetim biçimi ile ilgili sadece bir prensibi vermektedir. Demokrasi, açık bir anlamda kullanıldığı zaman mutlaka önüne bir sıfat almaktadır. Bu sıfatların bir listesini çıkartmak bile meşakkatli bir iştir. Siyasal demokrasi, sosyal demokrasi, doğrudan demokrasi, parlamenter demokrasi, katılımcı demokrasi, çoğulcu demokrasi, anayasal demokrasi vs. Demokrasi kavramı Eski Yunan'a uzanmaktadır. "Krasi" ile biten diğer sözcükler gibi (örneğin, otokrasi, aristokrasi ve bürokrasi) demokrasi Yunanca bir sözcük olan ve güç, iktidar anlamına gelen "kratos”tan türemiştir. Demos ise fakirler, halk yığınları anlamlarına gelen bir sözcüktür. Böylelikle, demokrasi sözcüğü, kelime anlamı olarak "halkın yönetimi" demektir. Bununla beraber, "halkın yönetimi" deyimi bize fazla bir şey anlatmamaktadır. Demokrasi, yaygın olarak kullanılan her sözcüğün hiçbir şeyi ifade etmeme tehlikesi vardır ve bu tehlike demokrasi sözcüğü için özellikle geçerlidir. Bugüne kadar kullanılan farklı 9 anlamlardan aşağıda örnekler verilmiştir. Yoksulların ve yığınların yönetimi İnsanların kendi kendilerini, profesyonel politikacılara ve kamu görevlilerine ihtiyaç duymadan doğrudan ve sürekli olarak yönettikleri sistem; Hiyerarşi ve ayrıcalıklar yerine liyakat ve fırsat eşitliğine dayanan bir toplum modeli; Sosyal eşitsizliklerin üstesinden gelmeyi amaçlayan bir refah ve adil dağıtım düzeni; Çoğunluğun yönetimi ilkesine dayanan bir karar alma rejimi; Çoğunluğun iktidarına sınırlamalar getirerek azınlıkların hak ve çıkarlarını koruyan yönetim biçimi; Kamu görevlerine gelmek için halkın oyuna müracaat edilen rekabetçi bir sistem; İnsanların, siyasal hayata katılımına bakmaksızın çıkarlarına hizmet eden hükümet biçimi. Demokrasinin doğası üzerine düşünmeye, Abraham Lincoln'un 1864'te Gettysburg Söylevinde yaptığı tanım ile başlamak faydalı olabilir: "Halkın, halk tarafından, halk için yönetimi." Bu tanım parlak bir belagat örneğidir. Ancak demokrasinin ne olduğuna dair çok az fikir vermektedir. Yine de bu tanım, demokrasi kavramının içinde yer alan karışıklığı anlamak ve çözmek için bir başlangıç noktası olabilir. Bu tanımdaki üç unsura yakından bakmayı deneyelim: Halk kimdir? Halk nasıl yönetir? Halk için yönetimin sınırları nerede sona ermektedir? Halk Kimdir? Halk dediğimiz zaman birbirine eşit bireylerden meydana gelen bir topluluğu kastediyor olmamız gerekir. Demokrasinin en temel dayanaklarından biri “siyasi eşitlik” ilkesidir. Bunun anlamı, siyasi iktidarın belirlenmesinde herkesin eşit paya sahip görülmesidir. Evet, iktidar üzerinde herkesin eşit hissesi olacaktır, peki o zaman bu "herkes"' kimdir? Kısaca, demokrasinin "demos"u kimlerden oluşmaktadır? Yani halk kimdir? İlk akla gelen, ülke nüfusunun tamamının halkı meydana getirmesidir. Pratikte ise, her demokratik sistem "nüfusun tamamına' bazı kısıtlamalar getirmekte, siyasete katılım çeşitli şekillerde sınırlandırılmaktadır. Demokrasi tarihi, bu sınırlamaların örnekleriyle doludur. "Demokrasi" kavramını icat eden Eski Yunanlılar, kadınları, köleleri ve yabancıları (meteikos) "yurttaş" kabul etmiyorlardı. Oy hakkı üzerindeki sınırlamalar çağımıza kadar devam etmiştir. Kadınlara oy hakkı tanınması, demokrasinin beşiği kabul edilen İngiltere'de 20. yüzyılda gerçekleşmiştir, ABD'de 1960'a, İsviçre'de 1971'e kadar "eşit oy hakkı" tanınmamıştı. Bugün de, yabancılar bir ülkede ne kadar uzun süre yaşarlarsa yaşasınlar oy hakkına sahip değillerdir. Halkı meydana getiren bireylerin her birine, yönetimde eşit oranda söz hakkı verdiğimizi varsayalım. Buna, "siyasal demokrasi" diyoruz. Bu sefer ortaya başka bir sorun çıkmaktadır. Özellikle iktisadi olarak birbirine eşit olmayan bireylerden meydana gelen bir toplumda, sadece "siyasal" eşitliğe dayalı bir yönetimin, gerçekten eşitliğe dayandığını söyleyebilir miyiz? İnsanlara eşit fırsatlar ve imkânlar verilmediği takdirde, avantajlı olanlar kendiliğinden yönetimde daha fazla söz hakkına sahip olmayacaklar mıdır? "Sosyal demokrasi" bu sorunun cevabı olarak geliştirilmiş bir kavramdır. Bugün, "halk" ile kastedilen bütün yetişkin vatandaşlardır, ama yine de "halk kimdir?" sorusunun cevabını vermek o kadar kolay değildir. Rousseau'nun "genel irade" kuramı bir soyutlama olduğuna göre, "halk" birbirine ortak çıkarlarla bağlı yekpare bir bütün olamaz. İstisnasız her toplumda fikir ayrılıkları ve çıkar çatışmaları bulunur. O zaman halk pratikte karşımıza iki ayrı dünya olarak çıkacaktır. Çoğunluk ve azınlık. Yönetme hakkı da çoğunluğa verilecektir. Demek ki sadece çoğunluğun yönettiği bir sistemden bahsetmekteyiz. Buradaki çoğunluk, aynı zamanda azınlığı da yönetecektir. “Sayıca üstün olanın, sayıca az olanı yönettiği bir sistem” ortaya çıkmaktadır. Böylesi bir sonuç, demokrasiyi gerçek anlamından uzaklaştıracak ve "çoğunluğun tiranlığı" denilen bir tür zorbalığa yol açacaktır. Çoğunluğun azınlığı yönettiği bir sistemin, "siyasal eşitlik" prensibine dayandığını nasıl söyleyebiliriz? Yönetimi çoğunluğa vermemiz, “sayısal üstünlüğe değer vermemiz” anlamına gelmektedir. Sayısal 10 üstünlüğün her zaman nitelik üstünlüğüne yol açmayacağını, çoğunluk kararlarının, sırf çoğunluğa ait olduğu için "doğru'' ve "haklı" olduğunu söyleyemeyeceğimizi biliyoruz. Yönetim hakkını çoğunluğa vermemizin tek sebebi vardır: “Azınlığa vermekten daha doğru” olduğu için. Tekrar sorumuza dönelim. Yönetimi çoğunluğa verdiğimiz zaman azınlığın durumu ne olacaktır? Yönetme hakkına sahip olmayan, çoğunluk tarafından verilen kararlara uymak zorunda kalan azınlığı, çoğunluğun baskı ve zorlamalarından nasıl koruyabilir, onların özgürlüklerinin ve haklarının zarar görmesini nasıl engelleyebiliriz? Demokrasiyi tanımlarken karşı karşıya olduğumuz asıl sorun budur. Bir yönetime "demokrasi" diyebilmemiz için bu sorunun makul ve azınlığı tatmin edecek şekilde çözümlenmesi gerekir. "Siyasal eşitlik" ve "çoğunluğun yönetimi" nispeten basit prensiplerdir. Demokrasinin zengin dünyasını, "saygın" yüzünü oluşturan asıl unsur "azınlık" haklarının garanti altına alınması için geliştirilen yöntemler ve mekanizmalardır. Anayasal demokrasi, çoğulcu demokrasi, radikal demokrasi, özgürlükçü demokrasi gibi kavramlar, işte bu "azınlık hakları'na makul çözümler bulmak ve teminat altına almak için geliştirilen mekanizmaları ve yöntemleri ifade etmektedir. Halk Nasıl Yönetir? Demokrasinin birçok tanımı "halk tarafından yönetilmek" ilkesine dayanır. Bu ilke, halkın kendi kaderine hükmetmesini, kendisi hakkındaki kararları kendisinin vermesini ifade etmektedir. Halk kendisini nasıl yönetecektir? Söz konusu olan milyonlarca insan olduğuna göre bu durum fiziken imkânsızdır. Şayet imkân varsa, küçük bir araya gelebilen sayılar söz konusu ise "doğrudan demokrasiden bahsedebiliriz. İsviçre'nin bazı kantonlarında hâlâ uygulandığı gibi. Ancak doğrudan demokrasi teknik zorlukları yüzünden uygulanması zor bir yöntemdir. Bunun yerine, halkın iradesini yönetimde belirleyici güç olarak muhafaza edebilmek için "temsil" kurumunu işletiyoruz. Düzenli yapılan seçimlerle, kendimizi yönetme hakkını birilerine vekâletle devrediyoruz. (Milletvekili, milletten vekâlet almış kişi anlamına geliyor.) Bu durumda demokrasiye "temsili demokrasi" adını veriyoruz. Temsilcilerimiz bizim adımıza karar veriyor, bizim adımıza yönetim işlerini üstleniyor. Demokrasiyle ilgili sürdürülen tartışmaların ve yaşadığımız sıkıntıların kaynağını işte bu "temsil" kurumu oluşturuyor. Temel sorun, “temsilcilerimizin bizi temsil yeteneğinde” düğümleniyor. Devreye profesyonel bir politikacı sınıfı giriyor. Bu sınıf, bizim verdiğimiz vekâletin sınırları dışına çıkıyor, kendi çıkarlarının peşinden koşuyor. Seçim aralıkları uzun olduğu için onları denetleyemiyor veya cezalandıramıyoruz. Diğer yandan, verdikleri kararlar, yürüttükleri politikalar bizim arzu ve isteklerimizi yansıtmıyor. Onları değiştirmek için en az dört yıl beklemek zorunda mıyız? Seçimler dışında da siyasi alana isteklerimizi, taleplerimizi taşıyabilmek, kararları denetlemek ve etkilemek, kısaca halkın ağırlığını hissettirebilmek için yollar aramaya başlıyoruz. Siyasete seçim dışında da katılım kanalları açıyor ve bunu demokrasiyi işletecek bir yöntem olarak kurumlaştırıyoruz. Böylece elimize "katılımcı demokrasi" dediğimiz güçlü bir araç geçiyor. "Halk için yönetme" iddiasında olan modeller de söz konusudur. Bu tip modellerde halkın dolaylı ya da doğrudan katılım kanalları oldukça sınırlanmıştır. Bu modellerin en kaba örnekleri totaliter demokrasiler denilen ve Hitler ve Mussolini gibi faşist diktatörlerin rejimlerinde kendisini gösteren uygulamalardır. Böylesi modellerde "lider" ön plana çıkartılır ve” liderin tüm halkın çıkarlarına sahip çıkacağı ve halk adına en doğru kararları alacağı” iddia edilir. Bu gibi durumlarda, halkın yönetimi güçlü bir liderin iradesine teslim olmuş bir dizi sembolik ritüelden ibarettir, (marşlar, gösteriler vb.) Bu bazen plebisiter demokrasisi olarak da kendisini gösterir. Totaliteryan demokrasiler, gerçek bir demokratik yönetim mantığından uzak olsalar da, halk tarafından yönetilmek" ile "halk için yönetmek" arasındaki gerilimi ortaya koymaları açısından önemlidirler. Halk Yönetiminin Sınırları Nelerdir? Halkın kim olduğu ve nasıl yönetmesi gerektiği sorularını yanıtladıktan sonra, "halkın yönetiminin sınırları ne olmalı?" Konusunda tartışmalıyız. Yönetme hakkını halka verdik diyelim, ama aynı zamanda “bu hakkın sınırlarının” da belirlenmesi gerekir. "Yönetme": her alana, her konuya karışmak, düzenlemeye çalışmak değildir. İnsanların özgürce yaşayacağı alanları da kimsenin karışamayacağı alanları da, aynı 11 "yönetim" garanti altına almalı. Demokrasinin sınırı nedir? Hangi kararlar halkın, hangileri bireylerin inisiyatifine bırakılmalıdır? Pek çok bakımdan, bu türden sorular kamusal alan-özel alan ayrımını gündeme getirmektedir. Liberal bir bireyciliğe dayanan demokrasi modelleri, demokrasinin ve siyasetin sınırlarını genel bir biçimde çizerler. Buna göre demokrasinin amacı, belirli katılım vasıtalarıyla, bireylerin yer alabilecekleri yasal ve siyasal çerçeveyi kurmaktır. Demokrasinin bir biçimde bireylerin inisiyatiflerini ve özgürlüklerini engelleyecek durumlar yaratmaması gerekir. İşte buna "özgürlükçü" veya "liberal" demokrasi denilmektedir. Bununla birlikte, sosyalistlerin ve radikal demokratların geliştirdiği alternatif bir demokrasi modeli de mevcuttur. Radikal demokraside, demokrasi bireylerin serbestçe hareket ettikleri genel ve esnek bir çerçeve olarak değil, halkın ortak çıkarlarını optimum düzeyde gerçekleştirebilecekleri ve her türlü katılım vasıtasının kullanıma açık tutulduğu bir sistem olarak tanımlanır. Halk kendi hayatını etkileyecek her türden karara katılma hakkına sahiptir. Benzeri bir duruş, ekonomik hayatın demokratikleştirilmesinden ve kamulaştırılmasından yana olan "sosyal demokrasi"de de görülür. Feministler ise benzer bir biçimde özel alandaki katılım kanallarının herkese açık olmasını ve aile hayatının demokratikleştirilmesini talep etmektedir. Bu perspektiften bakıldığında, demokrasinin sınırlarını geliştirdiği ortak alanlar, sözde özgürlüğün kapsamını geliştirmekte, ama özde tüm ahlaki ve ailevi kutsalları tahribe yönelmektedir. Demokrasinin Erdemleri "Demokrasi bir fazilet rejimidir" sözünü, siyasetçiler sık sık kullanırlar. Demokrasiyi, diğer yönetim biçimleri karsısında üstün kılan nitelikler nelerdir? Aynı zamanda demokrasiyi evrensel tek meşru yönetim biçimi haline getiren bu erdemleri şu şekilde sıralayabiliriz. Bireylerin Kendi Geleceğini Tayin Edebilmesi: Demokrasinin ahlaki temeli, bireylerin kendi kaderlerini özgürce tayin edebilmelerine imkân sağlamasıdır. Demokratik yönetimin kurallarını yurttaşlar koymaktadır. En azından bu kurallara rızalarını beyan etmekte ve bunları onaylamaktadır. Bir kimse, kendi koyduğu veya rızasını gösterdiği kurala, kimsenin zorlaması olmadan gönüllü olarak riayet edecektir. Bireylerin kendi amaçlarını kendilerinin belirlemesi ve hayatlarını bu doğrultuda sürdürmeleri, özel hayatlarının dışardan gelen müdahalelerden korunmasına bağlıdır. Bunu sağlayan, demokrasinin garanti altına aldığı özgürlüklerdir. Öbür taraftan, bireylerin toplumla paylaştıkları ortak alanları vardır. Demokrasi, ortak alanda alınan kararlara bireyin katılmasını sağlayarak, kendi kaderini tayin hakkının siyasal alandaki uzantısına imkân vermektedir. Demokratik süreçler bu imkânı sağladığı için, herkesin ahlakî özerkliğine de saygı göstermektedir. Öyleyse demokrasi, bireylerin sadece ulusal veya yerel düzeyde kendini yönetmesine değil, aynı zamanda “kendi kendisini yönetmesinin” de siyasal boyutunu ifade etmektedir. Farklı Hayat Tarzlarının Meşruluğu ve Barış İçinde Birlikte Yaşama Prensibi: Demokrasi, farklı hayat tarzlarının meşru olduğu kabulüne dayanır. Bütün ortak paydalarına rağmen, insanların dünya, görüşleri, gayeleri ve yaşam biçimleri büyük farklılıklar gösterir. Barışçı ve medenî bir toplum, bütün bu farklılıklara rağmen birlikte, barış içinde bir arada yaşama becerisini gösteren toplumdur. İşte bu barış içinde yaşama vasatını sağlayan şey, demokrasidir. Bireyin ve Bireysel Özgürlüklerin Değeri: Demokrasi bireyi ve bireysel özgürlükleri koruyan ve geliştiren bir sistemdir. Demokrasi bu haliyle özgürlüğün sağlam bir aracı yerindedir. Belli haklar, özgürlükler ve fırsatlar demokratik sürecin vazgeçilmez öğeleri olduğu için, bu süreç varolduğu sürece, bu hakların, özgürlüklerin ve fırsatların da zorunlu olarak varolmaları gerekmektedir. Bunlar, düşünce ve ifade özgürlüğü, örgütlenme, adil ve serbest seçimler gibi hak ve özgürlüklerdir. İnsanın Gelişmesi: John Stuart Mill, demokrasinin insanların bazı erdem ve hasletlerini geliştirdiğini söylemektedir. Ona göre demokrasi siyasal hayata aktif olarak katılma imkânlarını herkese sağlamak suretiyle vatandaşların bağımsızlık, kendine güven duyma ve kamusal ruha sahip olma özelliklerini diğer rejimlerden daha fazla geliştirmektedir. Katılımcı demokrasiyi savunanlar, katılma yoluyla bireylerin potansiyellerinin geliştiği üzerinde önemle durmaktadır. Adaletin Gözetilmesi: Adaleti en iyi sağlayacak sistem demokrasidir. Demokrasilerde adaletsizlik 12 ihtimali, siyasi özgürlüklerin baskı altına alındığı sistemlerden daha azdır. Çünkü demokrasi, çıkarları zedelenen ve adaletsizliğe uğrayanlara seslerini çıkartma ve haklarını arama fırsatı vermektedir. Ancak demokrasinin doğru işlemesi için; genel siyasi ve ekonomik düzenin adil olması gerekmektedir. Çünkü eğri bir cetvelle doğru çizmek mümkün değildir. Çatışmaların Konsensüsle Çözümlenmesi: Demokrasi, çatışma konularının ve çatışan tarafların kendilerini rahatça ifade etmelerine imkân sağlayarak bir tür emniyet sübabı rolü oynamaktadır. Demokrasi, muhalefeti meşru hale getirmekte ve çıkar çatışmalarını normal kabul ederek bunların çözümü için adil yöntemler geliştirmektedir. Demokrasi, "zor yerine oy kullanılmasını, kafaların kırılması yerine sayılmasını" kurumlaştıran bir sistemdir. Böylelikle dayatılan çözümlerin yerine gönül rızasıyla uyulan çözümler geçmektedir. Demokrasi Modelleri Demokrasi genellikle tek bir modele dayalı, belirsiz bir kavram olarak görülür. Çoğu Batı toplumları için demokrasi: evrensel, oy hakkına dayalı olarak düzenli ve rekabetçi seçimlerin yapıldığı bir sistemdir. Günümüzde, özellikle Sovyetler Birliği'nin çözülmesinden ve liberal kapitalizmin zaferinden sonra, en genel anlamda "demokrasi'' ile kastedilen “liberal demokrasi" olmaktadır. Bununla beraber, hâkim liberal demokrasi modeli dışında, çeşitli demokrasi modelleri ve teorileri vardır. Söz konusu modeller dört başlık altında değerlendirilebilir: Klasik Demokrasi Korumacı (protective) demokrasi Gelişmeci (developmental) demokrasi Halk demokrasisi Klasik Demokrasi Klasik demokrasi modeli "polis"e, Eski Yunan şehir devletlerine ve özellikle�bu şeh�r ��vletlerinin en büyük �� en güçlüsü olan Atina'daki uygulamalara dayanmaktadır. Atina'da M.Ö. 4. ve 5. yüzyıllarda uygulanan doğrudan demokrasi modeli genellikle halk katılımının en saf ve ideal hali olarak değerlendirilir, Rousseau ve Marx gibi düşünürleri etkilemiş olan bu modelde kritik konumu Ecclesia denilen meclis oluşturuyordu. Tüm yurttaşların katılımıyla yılda en az 40 defa toplanan bu meclis, temel sorunları görüşüyor, karara bağlıyor ve kamu görevlilerini atıyordu. 500 kişilik bir konsey meclisin yürütme kanadını oluşturuyor ve 50 kişiden oluşan güçlü bir komite Konseye çeşitli teklifler getiriyordu. Komite başkanlığı bir gün için gerçekleştirilen bir görevdi ve hiçbir Atinalı bu onuru hayatı boyunca bir kereden fazla yaşayamıyordu. Sadece askeri konularla ilgili olarak, on generalin tekrar seçilme şansı vardı. Atina demokrasisini bu kadar önemli yapan şey vatandaşların siyasi aktivitelere katılma düzeyiydi. Vatandaşlar sadece meclis toplantılarına katılmıyor, kamu görevlerinin ve karar alma süreçlerinin belirlenmesinde de sorumluluk alıyordu. Bu düzene en sert eleştirileri getiren kişi, Platon olmuştur. Platon kitlelerin kendilerini yönetecek bilgi ve deneyime sahip olmadığını savunarak, siyasi eşitlik fikrine karşı çıkmıştı. Ona göre iktidar bir filozoflar sınıfının ve ona bağlı olarak "koruyucular"ın elinde olmalıydı. Atina demokrasisi, tüm erdemlerine rağmen, kısıtlayıcı bir yurttaşlık anlayışına sahipti. Köleler, kadınlar ve yabancılar yurttaş sayılmıyor, yalnızca Atina doğumlu 20 yaş üzerindeki mülk sahibi erkekler yurttaşlık haklarına sahip bulunuyordu. Aslında bu açıdan Atina demokrasisi demokratik ideallerin tam bir antitezi gibidir. Atina demokrasisinde görülen doğrudan ve düzenli katılım İsviçre kantonlarında ve ABD'de New England'da da geçerli olmuştur. Korumacı Demokrasi Demokratik fikirlerin yeniden canlandığı 17. ve 18. yüzyılda, Eski Yunan'daki klasik demokrasi modelinden farklı modeller ortaya çıktı. Demokrasi artık halkın siyasete katılma aracı ve hükümetlerin aşırı müdahaleci tutumlarına karşı koruyucu bir güç olarak görülüyordu. Bu anlayış özellikle bireysel özgürlükler için en geniş alanı teminat altına alma amacını güden ilk liberal düşünürlerde kendini 13 gösteriyordu. Bireyleri devlet karşısında koruma kaygısı aslında Aristo'nun Platon'a sorduğu soruda ortaya çıkıyordu: "Quis Custodiet Custodes?" (Koruyuculardan kim koruyacak?) Aynı kaygıyı taşıyan John Locke, oy hakkını doğal haklar içinde değerlendirme eğilimindeydi, Halk kendisini yönetenlere karşı bir rıza göstermediği sürece yönetimin meşruiyetinden bahsedilemezdi. Bu demokratik tutuma rağmen Locke'un kendisinin modern standartlarda bir demokrat olduğu söylenemez. Çünkü Locke için oy hakkı sadece mülkiyet sahiplerine aittir. James Mill (1773–1836) ve Jeremy Bentham (1748–1832) gibi 18. yüzyıl faydacıları, demokrasiyi bireysel çıkarları korumak ve geliştirmek için bir araç olarak görmüşlerdir. Bentham'a göre insanlar "hazzı arayan, acıdan kaçan yaratıklar" olduğu için evrensel oy hakkının getirilmesi en çok sayıda insan için en fazla mutluluğu” sağlayacak yegâne yoldur. Korumacı demokrasi sınırlı ve dolaylı bir demokrasi modeli sunar. Pratikte, yönetilenlerin rızası düzenli ve rekabetçi seçimlerle sağlanır. Bu da yönetenlerin halka hesap vermesini sağlar. Siyasi eşitlik böylelikle eşit oy hakkını ifade eden teknik bir kavrama dönüşür. Dahası, oy hakkı gerçek bir demokrasi için yeterli değildir. Bireysel özgürlükleri korumak için yasama, yürütme ve yargı üzerinden güçler ayrılığına dayalı bir sistemin tesisi de şarttır. Sonuç olarak korumacı demokrasi modeli; insanlara seçtikleri gibi yaşamak imkânı vermeyi amaçlamıştır, bu haliyle laissez-faire (bırakınız yapsınlar) kapitalizmiyle örtüşen bir yapıya sahiptir. Bireylerin özgürlüğüne ve sosyal ve ekonomik koşullar karşısındaki sorumluluklarına yaptığı vurguyla klasik liberallere ve Yeni Sağ'a esin kaynağı olmuştur. Gelişmeci Demokrasi İlk parlamenter demokrasi modellere bireysel hakları korumaya dikkatlerini vermiş iken; hemen arkasından toplumu temel alan bir yaklaşım gelişmiştir. Bu modelin en radikal biçimi Jean Jacques Rousseau tarafından geliştirilmiştir. Rousseau'nun fikirleri pek çok bakımdan liberal gelenekten bir kopuşu simgelemiş, Marksist ve anarşist geleneklere ciddi bir etkide bulunmuştur. Rousseau için demokrasi insanların özgürlüğüne hizmet eden bir araçtır. Vatandaşlar sadece doğrudan ve devamlı bir biçimde toplum hayatını biçimlendiriyorlarsa gerçekten özgürdürler. Bu görüş radikal bir doğrudan demokrasi anlayışına dayanır. Rousseau, İngiltere'deki seçimlerin vatandaşların özgürlüğüne bir katkıda bulunmadığını, aksine seçim sisteminin ve temsil mekanizmasının insanları köleleştirdiğini iddia etmiştir. Rousseau'nun teorisinin özgün yanı geliştirdiği genel irade tezinde yatmaktadır. Genel irade, toplumun ortak ve gerçek çıkarlarını ifade eder ve bireyler "en iyiyi temsil eden" genel iradeye uymalıdırlar. Genel irade basit bir biçimde özel iradelerin toplamına indirgenemez. Rousseau'ya göre böylesi bir model sadece siyasi değil, ekonomik eşitliği de sağlayacaktır. Rousseau'ya göre "kimse başkasını satın alacak kadar zengin, kimse de kendisini satmak zorunda kalacak kadar fakir olmamalıdır." Rousseau'nun fikirleri 1960'lar ve 1970'lerdeki Yeni Sol düşünürlerinin katılımcı demokrasi fikrini geliştirmelerine yardımcı olmuştur. Katılımcı demokrasi vasıtasıyla her birey kendi yaşamına dair verilen kararlara katılmakta ve böylesi bir sistem adem-i merkeziyetçilik, açıklık ve hesap verme gibi ilkeleri zorunlu kılmaktadır. Bu da demokrasinin, halka gerçekten yayılmasını sağlamaktadır. Rousseau'nun fikirleri, özellikle vatandaşların gerçek ve subjektik iradeleri arasında yaptığı ayrım nedeniyle eleştirilmektedir. Genel iradenin yukardan tanımlanması, totalitarizm haklılaştırılması için uygun bir zemin yaratabilmektedir. Temsili hükümet fikrine dayanan liberal bir model, gelişmeci demokrasi modeli çerçevesinde John Stuart Mill tarafından geliştirilmiştir. Mill için demokrasinin erdemi şudur: "Demokrasi bireysel kapasitelerin en uygun ve üstün bir biçimde gelişimini sağlamaktadır." Siyasal hayata katılmak suretiyle vatandaşlar, kişisel gelişimlerine olumlu katkılar sağlarlar. Kısacası, demokrasi önemli bir eğitsel tecrübedir. Mill, eğitimin önemine inanan bir düşünür olarak, oy hakkının genişletilmesini fakat "okumamış cahil" kimselerin bu hakka sahip olmaması gerektiğini savunuyordu. Kendi zamanı için radikal sayılacak bir biçimde kadınların da oy hakkı olması gerektiğini savunan Mill, güçlü ve bağımsız yerel otoritelerin varlığından yanaydı. 14 Demokrasinin tehlikeli yanlarının da farkında olan Mill, tıpkı Platon gibi, tüm siyasi fikirlerin aynı değerde olduğuna inanmıyordu. Mill, çoğul bir oylama sistemi öneriyordu. Yeteneksiz işçiler bir oy, yetenekliler iki oy, öğrenilmiş bir meslek sahibi olanlar beş ya da altı oy kullanacaktı. Çoğunluğun tiranlığı tehlikesinin de farkında olan Mill'in görüşleri parlamenter demokrasiyi destekleyen bir çerçeve sunmuştur. Halk Demokrasisi Halk demokrasisi kavramı, Sovyet modelindeki komünist rejimlerden türetilmiştir. Ancak kavram, Marksist gelenek içinden çıkan bütün demokrasi modellerini kapsayacak şekilde ifade edilir. Bu modeller kendi aralarında önemli farklılıklar göstermesine karşılık, liberal demokrasi ile keskin hatlarıyla karşıtlık içindedir. Marksistler, liberal demokrasiyi: burjuva ya da kapitalist demokrasi modeli olarak eleştirirler. Bununla birlikte, özellikle eşitlikçi çağrışımları nedeniyle, demokrasi Marksistler için olumlu anlamlar içermektedir. Marksistlere göre gerçek anlamıyla demokrasi, kaynakların eşit dağılımını gerçekleştirerek, sosyal eşitliği sağlama amacı gütmelidir. Marx kapitalizmin çökeceğini ve proletaryanın devrimci diktatörlüğüne dayanan kısa bir evreden sonra ulaşılacak olan komünist toplumda bir proletarya demokrasisi yerleşeceğini öngörmektedir. Ancak böylesi bir sistemde bir süre sonra devlet ve hukuk gibi kurumlara gerek olmayacağından demokrasi de "gereksizleşecek"tir. Bununla birlikte 20. yüzyıldaki haliyle, komünist devletlerde görülen demokrasi modelinin arkasındaki fikir yapısı Marx'tan çok Lenin'e aittir. Bu modelde proletaryanın gerçek çıkarlarını temsil eden ve devrimci potansiyeli muhafaza eden "öncü parti"nin kritik bir rol oynadığı görülmektedir. Komünist ülkelerde, ülkeyi yöneten komünist partilerin denetimsiz gücünün, halk demokrasisini gölgede bıraktığı eleştirisi yaygın eleştirilerin başında gelmektedir.” Halbuki ne kapitalist ne de komünist sistemler, insanı tanımadığı ve onun manevi yönünü hesaba katmadığı için, huzurlu ve onurlu sistemler üretememiş ve demokrasiyi bir demagoji aracı olarak görüp, ondan yararlanma ve toplumu aldatma yoluna gitmişlerdir. Aslında, dış güçlerin ve emperyalist merkezlerin güdümüne girmiş; ekonomik, teknolojik, sosyolojik, politik ve psikolojik yönden bağımlı hale getirilmiş ülkelerdeki demokrasi: Medya marifeti ve beyin yıkama teknikleriyle, yerli etiketli sömürge valilerini, halka seçtirme hilesidir. Oysa Türkiye gibi; binlerce yıllık asil devlet deneyimi ve İslam’dan kaynaklanan adil yönetim birikimi olan bir ülkenin öncülüğünde: a) Temel insan haklarını ve evrensel hukuk kurallarını esas alan b) Farklı köken ve kültürden, ayrı din ve düşünceden, ama herkesin huzur ve hürriyet içinde yaşayacağı şartları hazırlayan c) Her türlü zulüm ve sömürü çarklarını kıracak, haksızlık ve ahlaksızlık yollarını tıkayacak, Milli ve yerli kalkınma projeleri üretip uygulayan d) Barbar batı medeniyeti gibi, saldırma ve çatışma yerine; barışma ve hayırda yarışma düzenini sağlayan e) Her kesin ve her kesimin: yerel ve yakın çevrede doğrudan; ülke genelinde ise dolaylı olarak, ama en yetkin biçimde yönetime katılacağı, ayrıca seçtiklerini (vekalet yetkisi verdiklerini) sürekli denetleme imkanlarının bulunacağı bir sistemi ortaya koyan; Gerçek bir demokrasinin Örnek bir laikliğin Ve yüksek bir medeniyetin yaşanacağı, Yeni ve Adil bir dünya düzeni kurulabilir. Ve bu asla uzak bir ihtimal ve temenni olmayıp, inşallah pek yakında gerçekleşecektir. Atatürk on yıllar öncesinden,demokrasinin dejenere edilip nasıl despotizme çevrileceğini sezmiş ve seçim hileleriyle oluşturulan meclisler eliyle oluşturulacak demokratik diktatörlüğe karşı Milli Şuur ve sorumluluk sahiplerini şöyle ikaz etmiştir:” Uluslar,egemenliklerini geçici bile olsa, 15 bırakacağı meclislere dahi,gereğinden fazla inanmamalı ve güvenmememlidir. Çünkü meclisler bile despotluk yapabilir. Ve bu despotluk;bireysel despotluktan daha tehlikeli olabilir. Meclisler öyle kararlar alabilir ki; bu kararlar, ulusun yaşamına, giderilmesi imkansız zararla verebilir.” Mustfa Kemal Atatürk böyle demiştir ve mutlaka bu sözleri bilerek sarf etmiştir. Özetel, 22 temmuz seçimleri türkiye’yi ılımlı İslam2a dönüştürmegayretleri için bir milattır. Seçim sonuçları, ABD çıkarları açısından bir devrim(!) olarak ta tanımlanacak bir başarıdır. Kırgızistan’daki ,Ukrayna’daki, Gürcistan’daki gibi devrim niteliği taşımaktadır. Ancak, amacı Türkiye’de sosyal dokuyu değiştirmek, Türkiye’yi ılımlı İslam’a dönüştürmek olan bu sinsi Siyonist devrim tutmayacaktır. Adını koymak gerekirse, demokratik yöntemlerle gerçekleştirilmiş veTürkiye’yi Büyük İsrail’e eyalet yapmayı hedeflemiş olan bu hainlerin hezimetiyle sonuçlanacaktır. 16 DEMOKRASİ VE DENETİM Eski Yunanca’da “demos-kratos” kelimelerinden türetilen ve “halkın kendi kendisini yönetmesi” anlamında kullanıla gelen demokrasi, çağımızda en çok istismar ve suistimal edilen kavramlardan birisidir. 9 Uygulandığı her ülkede birbirinden oldukça farklı biçimlere bürünen, yani birbirine zıt pek çok çeşidi gösterilebilen demokrasinin başlıca türleri şunlardır: 1-Doğrudan Demokrasi: Halkın hem anayasa ve kanunlarını, hem yönetim kurumlarını bizzat kendilerinin hazırlaması ve uygulaması ve yine bütün mahkemelere doğrudan halkın bakması şeklindeki bir demokrasi anlayışıdır ki, bu sadece 5-10 bin nüfuslu bir şehir-site düzeninde uygulanabilecek bir yönetim şeklidir. Ve zaten Eski Yunan döneminde Atina ve Sparta gibi tek bir şehir çevresinde yürütülebilmiştir. O dönemde bile şehir halkının hepsi değil, sadece “yurttaş” statüsüne girebilenler oy kullanma ve yönetime katılma hakkına sahiptir. Önemli bir kitle oluşturan köleler ve kadınlara demokratik haklar verilmemiştir. Yani genel insan hakları değil, özel yurttaş hakları gözetilmiştir. Sonunda yurttaşlar öyle istiyor diye, Atina’da kadın-erkek hamamları bile birleştirilmiş, korkunç bir toplumsal kokuşma baş göstermiş ve Demokrasi deneyimi Eski Yunan medeniyetinin çöküşüyle neticelenmiştir. O dönem filozoflarından Eflatun bile “Devlet” adlı kitabında, Demokrasiyi, “Tiranlık (zalim ve zorba yönetim)’den sonra, soysuzlaşmış siyasi sistemlerin en kötüsü” şeklinde ifade etmektedir. Günümüzde sadece New England’da ve bazı küçük İsviçre Kantonlarında rastlanan doğrudan demokrasinin, o da şeklen uygulandığını ve bunun bir devlet rejimi halini almasının imkansızlığını ziyaretlerimiz sırasında bizzat gözlemlemişizdir. 2-Temsili Demokrasi: Halkın siyasi haklarını, kendi seçtikleri ve yetki verdikleri temsilcileri (milletvekilleri) aracılığı ile kullandıkları yönetim şeklidir. Ne var ki: a- Partiler arası kör taassup ve inatlaşmanın başlaması, hatta partilerin ilahlaştırılması, b- Seçilecek milletvekillerinin belli merkezler tarafından belirlenip bunların halka dayatılması, c- Milletvekillerinin ve partilerin bazı güç odaklarınca satın alınması ve onların hizmetinde kullanılması, d- Halk, sunî gündemlerle oyalanıp etkin bir denetim ve değiştirme mekanizmasının oluşturulmaması, e- “Vatan kurtarıcı”ların ve “düzen koruyucu”ların özel ve yüksek yetkilerle donatılıp demokrasinin yozlaştırılması gibi endişe ve etkenler en aza indirilebilse “Temsili Demokrasi” ideal bir yönetim şekli olabilir. İlk defa Eski Roma, kısmen temsili demokrasiyi andıran bir idarî yapılanmayı denemiş, ama soylu ve zengin yurttaşlara tanınan ayrıcalıklar ve yukarıda özetlediğimiz arızalar yüzünden, sonunda dejenere edilmiş ve devrilmiştir. 3-Liberal Demokrasi: Ülkedeki “azınlık”ların temel hak ve hürriyetlerini garanti altına alabilmek amacıyla, çoğunluk iktidarının anayasal düzenlemelerle kısıtlanması halidir. Ne var ki ilk bakışta iyi niyetli ve insanî bir amaca yönelik görünen bu durum, pek çok ülkede istismar edilmiş ve o ülkedeki (Laikler, enteller, zenginler gibi) etnik, dini veya sosyal azınlıkların çoğunluğa hükmettikleri, hatta zulmettikleri bir yapıya çevrilmiştir. Türkiye bu acı ve alçaltıcı durumu fiilen yaşayan ülkelerden birisidir. Hatta bu asrın başlarında Amerika’da Yahudi Lobisi’nin güdümündeki Kongre’ye hakim olan Federalist Parti (şimdiki Cumhuriyetçiler) ülke çoğunluğunu oluşturan halk kesimini “kalabalık hayvan sürüleri” olarak görmekteydi. 10 4-Hristiyan Demokrasiler: Hristiyanlık dininin inanç ve ahlak prensipleriyle demokratik ilkelerin kaynaştırılması sonucu elde edilen program ve projelerin yönetimlere hakim kılınması şeklidir. Bugün gelişmiş batı ülkelerinde görülen Hristiyan Demokrat partiler ve hükümetler bu düşüncenin tipik örnekleridir. 9 10 İstismar: Sömürme , Suistimal: Kötü amaca alet etme Meydan Larousse, Demokrasi tarihi 17 Bu konuda asla unutulmaması gereken şey, Demokrasilerin fantazi bir amaç değil, faydalı bir araç olarak değerlendirilmesi gerçeğidir. İngiltere’deki demokratik düşüncenin öncülerinden sayılan John Locke “Of Civil Goverment–Sivil Yönetim Hakkında” (1690) adlı riselesinde “can, mal ve namus emniyetinin, din ve düşünce hürriyetinin, insanların temel ve tabii hakları olduğunu ve hükümetlerin bunları sağlamak ve korumakla görevli bulunduğunu, demokratik seçimler ve biçimlerle de işbaşına gelmiş olsa, bu hakları çiğneyen hükümetlerin meşruiyetini yitireceğini ve halk tarafından değiştirilmesi gerektiğini” söylemekte ve İslâm’ın öngördüğü ve müslümanların asırlarca fiilen yürüttüğü “evrensel insan hakları” prensiplerini bin sene sonra fark edebilmektedir. İnsanların doğuştan eşit olduklarını, “asiller, orta seviyeliler, köylüler, köleler” gibi sınıf ayrımının yanlışlığını ve haksızlığını Fransız Düşünür Woltaire, peygamberimiz Hz. Muhammed’den tam bin iki yüzsene sonra dile getirebilmiştir. Ya demokratik hileler veya despotik yöntemlerle iktidarı ele geçirip, bir yandan halkın emeğini ve ülkenin kaynaklarını sömüren, bir yandan da milletin manevi değerlerine hücum eden ve bütün bu zulüm ve zorbalıklarını da Demokrasi ve Laiklik adına yaptığını söyleyen sahtekârlara 19. Yüzyıl hümanistlerinden Thomas Hill Green’in şu tespitini hatırlatmak gerekir: “Demokrasi, insanların kendi manevi değerlerini, yine kendilerinin seçmesi hakkını vermek ve hayatlarını bu değerler doğrultusunda biçimlendirmek fırsatını ve ortamını hazır hale getirmektedir.11 Çağdaş İngiliz düşünürlerden bazıları, haklı olarak “Her hukuki olanın ahlakî olmayacağını ve ahlaki (vicdani) olmayan, kanun ve kararların uygulanmasının ise zulüm olacağını” söylemektedir.Örneğin: Meclisler, zencileri ikinci sınıf insan sayan kanunlar çıkarsalar veya Referandumla bir ülkedeki çoğunluk “oradaki müslümanların inançlarını yaşama haklarını kısıtlayan kararları onaylasalar, bunlar her ne kadar demokratik ve kanuni de olsa, ahlaki ve vicdani olmadığı için geçersizdir. mutlaka değiştirilmesi ve düzeltilmesi gerekir. Yukarıda da belirttiğimiz gibi demokrasi amaç değil sadece bir araçtır ve onu kullananların niyetlerine göre farklı mahiyetlere bürünmektedir. Kötü niyetli ve zalim zihniyetli kimselere göre Demokrasi: “Şeytanî yanlışlarını, halkın ihtiyaçları ve amaçları haline getirme sebebi ve insancıl kılıf geçirilmiş bu haksızlık ve ahlaksızlıkları, toplumun isteği ve desteği ile yürütme hilesidir.” İyi niyetli ve insaniyetli kimselere göre ise demokrasi: “Hakkın doğrularını, halkın arzuları haline getirebilme vesilesi... Ve temel insan haklarını ve evrensel hukuk kurallarını, halkın ortak iradesi ile icra etme mesleğidir” Hakka ve hayra değil, nefs-ü hevaya meyilli olan insanların nasıl bir yönetim sergileyecekleri başından bellidir... Ve zaten “Her toplumun layık olduğu idareyi bulması”da münasip ve mükadderdir. Öyle ise, zulüm ve zorbalığın, ha bir sultan ve meşrutiyet tarafından, veya demokratik seçimle işbaşına gelmiş bir başkan ve hükümet tarafından yapılmış olması ne fark edecek ve neyi değiştirecektir? Ve yine ülkede adalet, hürriyet ve haysiyet ortamını sağlayan, Refah, bolluk ve bereket imkanlarını hazırlayan bir yönetimin, nasıl teşekkül ettiği çok mu önemlidir? Sırası gelmişken seçmene ve delegeye taparcasına “Taban demokrasisi” diye tepinenlere sormak lazım... İçlerindeki iyi niyetli ve memleket sever iş adamları hariç, genellikle sömürücü sermaye baronlarının “kapalı karargahı” olan ve Demokrasiyi hiç dilinden bırakmayan şu TÜSİAD; acaba kendi başkanını niye 400 civarındaki üyelerin hür iradesiyle seçmezler? Niye kutsal demokrasiyi kendileri için istemez ve işletmezler? Partisinin ismini Demokratik Sol koyan, Demogoji kahramanı Sn. Ecevit niye, DSP içinde demokrasiye asla geçit vermedi? Niye kendisinden ve eşinden başkasına güvenmedi? Ve niye marazlı Medyadaki 11 Lectures on the principles of political obligation –Siyasi sorumluluk ilkeleri üstüne dersler 18 demokrasi sahtekarları bu durumları asla dile getirmedi? Demokrasi diye diye dilleri şişen Türk-İş ve DİSK’in başkanları, acaba niye sendikal saltanatlarına son verecek demokratik seçimleri ve direk girişimleri asla hoş görmez ve müsaade etmezler? Artık herkes biliyor ki, Amerika’daki demokrasi aslında başkanlık sistemi görünümlü bir “Lobiler diktatoryası”, Avrupa’daki demokrasilerin bir çoğu, aslında birer” masonik bürokrasi saltanatı” ve geri kalmış ülkelerdeki sözde demokrasiler ise ya bir “sömürücü sermaye hegemonyası” veya “Kurtarıcılar ve kurucular krallığı” dır. Seçmenlerin ve seçileceklerin birbirlerini rahatlıkla tanıyıp tartabilecekleri dar çerçevede ve yakın çevrede “doğrudan seçim”, geniş dairede ve ülke genelinde ise “vekiller eliyle dolaylı katılım” esasını benimseyen ve böylece doğrudan demokrasi ile temsili demokrasiyi birleştiren ve yasama (meclis), yürütme (hükümet) ve yargı (mahkemeler) ya bir dördüncü kuvvet olarak “Denetleme”yi ekleyen... Her dinden, her kavimden; de her düşünceden, bütün bereket içinde yaşama şartlarını vatandaşların temel insan haklarını korumayı, birlikte hazırlamayı hedefleyen Milli siyaset barış ve Medeniyetindeki gerçek demokrasilerde buluşmak ümidiyle... Zira bugünkü haliyle, çağımız İslâmın çok gerisindedir. Türkiye ise, maalesef çağın da gerisindedir!... 19 DEVLET VE YÖNETİM Devlet, toplu halde yaşamak zorunda olan insanların ortak ihtiyaçlarını karşılamak; Hak ve hürriyetlerini korumak;. İç ve dış güvenliği sağlamak; Birlikte barış ve bereket içerisinde yaşama şartlarını oluşturmak ve olgunlaştırmak üzere, genel bir konsensüs ve gönül rızası ile kurulan ve bu amaçları gerçekleştirmek için gerekli kanun, kurum ve kurallara sahip bulunan, zaruri bir yapılanmadır. Devletsiz, ülkede düzeni, dengeyi ve disiplini sağlamak olanaksızdır. Devletin zaman zaman dejenere edildiği ve sömürücü zalimlerin saltanat aracı haline getirildiği bir gerçek ise de, devleti gereksiz görmek, veya hepsinin zulüm aygıtı olduğunu ileri sürmek, sadece bir ütopyadır ve yanılgıdır. Elbette amaç insandır. Devlet kendisine kurbanlar adanan kutsal bir totem değil, teknik bir araçtır. Bu nedenle, her teknik araç gibi devlet de, yöneticilerinin niyetine ve yeteneğine göre ayrı biçimler almakta ve farklı sonuçlar doğurmaktadır. Devlet, sadece belli bir dinin, mezhebin, ideolojinin, kavmin (etnik kökenin) veya imtiyazlı bir zümrenin temsilcisi veya hizmetçisi olamaz, olmamalıdır. Bu taktirde, sadece dayatmacılığın ve ayrılıkçılığın güç merkezi gibi çalışacaktır. Oysa devlet, her dinden , her kavimden ve her kesimden bütün vatandaşların temel insan haklarını korumak ve genel ihtiyaçlarını karşılamak için vardır. Herkese huzur ve hürriyeti sağlamak, adalet ve hizmeti eşit olarak dağıtmak amaç olmalıdır. “Zahmet eden gardiyan devlet” değil “ hizmet eden garson devlet” zihniyeti esas alınmalıdır. Bu nedenledir ki; din, ırk ve mezhep temeline dayanan siyasi parti kurmak, vicdanen de hukuken de yanlıştır ve yasaktır. Örneğin İslâm Partisi, Yahudi Partisi , Alevi Partisi, Sünni Partisi, Türk Partisi, Kürt Partisi... gibi isimler altında parti kurmak veya ismen ve resmen olmasa da, fikren ve fiilen bu amaçları taşımak, peşinen başka din ve kökenleri dışlamak anlamı taşıyacağından ve bölücülüğe kapı açacağından, kesinlikle yıkıcı ve zararlıdır. Evet devletin totemleri ve ideolojisi olmamalıdır. Devlet , bütün vatandaşlarının inancını, anladığı ve hoşlandığı gibi yaşama şartlarını oluşturan bir hakem kurum olmalıdır. Belli bir dine veya görüşe mensup olmak, devlet nezdinde özel bir hürmet veya hareket sebebi sayılmamalıdır. Ve yine temel insan haklarına ve evrensel hukuk kurallarına aykırı olarak, kurucuların ve kurtarıcıların ilke ve inkılaplarını kutsallaştıran ve bu kılıf altında sömürü saltanatlarını ayakta tutan ilk çağ totem rejimlerine benzer, dokunulmaz ve tartışılmaz ideolojileri ve mitolojileri tabulaştıran bir anlayış çağdışıdır. Çünkü toplum demode olmuş ve dejenerasyona uğramış basmakalıp ilke ve ideolojilerin değil, ekmeğinin ve özgürlüklerinin peşinde ve telaşındadır. Çağdaş ve demokratik bir devlet düzeninde siyasi iktidarlar, halkın vekaletiyle işbaşında olduklarından, haliyle onların temsilcisi ve sorunlarının takipçisi durumdadır. Vekiller ve hükümetler, milletin (asillerin) can mal ve namus emniyetini, din ve düşünce hürriyetini korumak ve her türlü güvenlik ve geleceğini sağlamak sorumluluğundadır. Çeşitli şeytani yollar ve yöntemlerle, halkın alın terinin ve emeğinin sömürülmesine göz yuman, inanç ve düşünce özgürlüklerini kısıtlayan ve cezalandıran dayatmacı bir zihniyet, devlet- millet kaynaşmasını ve ülke barışını bozmakta ve sosyal patlamalara zemin hazırlamaktadır. Özellikle laikliği din düşmanlığı veya dini dışlamak şeklinde anlayan ve uygulayan bir zihniyet, ahlaki yozlaşmanın sebebi olmaktadır. Bize göre din ile devletin birbirine karışması ve kaynaşması yanlıştır. Din ile devletin çatışması ise daha da yanlıştır. Doğru olan din ile devletin barışması ve her birinin kendi sorumluluk sahasında hizmet sunmasıdır. Din ile devleti, bir insandaki ruh ile bedene benzetmek mümkündür. Fertlerinin dini ve ahlaki değerleri körlenmiş ve kirlenmiş bir devletin, sağlıklı bir alt yapısı bulunmuyor demektir. Sadece teknik ve pratik bilgilerle yetiştirilmiş, ama ahlaki ve psikolojik değerleri dejenere edilmiş insanlardan, dürüst ve verimli hizmet alamazsınız matematik profesörü ve hesap uzmanı da olsa, hırsız bir 20 insanı basit bir marketin kasasına bile koyamazınız. Ve tabi çok inançlı ve ahlaklı da olsa, hesap kitap bilinmeyen birisini de elbette koyamazsınız. İslâm Dini, belli bir devlet modeli, kalıplaşmış sistem ve ideoloji şart koşmamakla beraber, her asırda herkes için gerekli ve geçerli olan, adalet ve hürriyet esaslarını, yönetici kadroların uyması ve taşıması gereken ahlaki kuralları ve vicdani sorumlulukları ortaya koymuş, laik ve demokratik bir devlet yapısına uygun kurum ve kavramlar getirmiştir. Akla, ahlaka ve hukuka aykırı olarak, sadece belli bir zümrenin hürriyetini sağlamak ve korumak üzere, millete rağmen hazırlanan ve dayatılan sistemlerin, vicdani ayarları ve sorumluluk duyguları körletilmiş yöneticilerin ağırlıkta olduğu bir ortamda, artık devlete güven kalmaz. Adaletin yerini mafya ve çetecilik, yatırım ve üretimin yerini faizcilik ve rantiyecilik alır. İnsanlar hayırda ve hizmette değil şeytanlıkta ve hilede yarışır. Ordu ve polise, milletin ve memleketin değil, sermaye ve sömürü çevrelerinin emrindeki bozuk düzenin bekçiliği yaptırılır. Düzenin ve zalim idarecilerin yaptığı haksızlıklar ve baskılar, yaygınlaşan açlık ve ahlaksızlıklar, giderek anarşi ve terörü doğurur ve azdırır. Bozuk ve barbar düzenle işbirliği yapan din adamları, üniversite hocaları ve yazar çizer takımı, çok çirkin bir istismar ve suistimal dönemi başlatır. Yağcılık ve riyakarlık yaygınlaşır. Din istismarcıları ile devrim yobazları görünürde birbirine sataşır, ama perde gerisinde kol kola dolaşır. Bütün bunların sonunda ise iki şey olur. Ya toplum bütün bu baskı ve barbarlıklar sonucu dirilir, bilenir, bilinçlenir, kenetleşir ve demokratik bir değişimle yönetimi ele alır. Böylece ülkede hukuk ve huzur yeniden sağlanır. Veya kurumları ve kuralları gibi, ruhları ve şuurları da çürüyen toplum, sonunda yıkılır ve başka ülkelerin sömürgesi ve kölesi durumuna mahkum kalır. Başkanlık Sistemi ve Değişim Atatürk’ten sonra sistemli bir biçimde ve sinsi bir süreç içerisinde, bütün dengeler değiştirilmiş ve cumhuriyetin değerleri ve devrimleri dejenere edilmiştir. Ve maalesef, mevcut sistem bütün kurum ve kurallarıyla birlikte tıkanmış ve tükenmiştir. Artık, ülkemiz şartlarına ve dünya standartlarına uygun yeni bir düzenleme mutlaka gereklidir. Bize göre Türkiye, başkanlık sistemine geçmeli ve devlet başkanını halk seçmelidir. Bunun yanında yerel yönetimlerin de yetki ve sorumluluk sınırları genişletilip güçlendirilmeli, illerde vali-belediye başkanı şeklindeki çift başlılık giderilmeli, valilerin de bazı yetkilerini üzerinde taşıyan belediye başkanları, seçimle işbaşına gelmelidir. Atatürk’ün konumuna benzeyen çağdaş standart ve ihtiyaçları da gözeten yeni bir yapılanmaya gidilmelidir. Milli birlik ve dirliğimizin garantisi olacak merkezi yönetimle, halkın en etkin biçimde katılımıyla sağlanacak yerel yönetim dengesi gerçekleştirilmelidir. Bu arada özellikle hatırlatalım ki; Malum merkezlerin marifetiyle, Türkiye’yi bulandırmaya, bunaltmaya ve milli devleti etkisiz bırakmaya yönelik olduğu sezilen, AKP liderinin bu konudaki girişimleriyle, bizim teklifimiz, çok farklı şeylerdir. Türkiye’mizi federasyonlara ayıracak ve parçalanma ile sonuçlanacak bütün teklifler art niyetli ve dış desteklidir. Evet, bazı parti liderlerinin ve hükümet yetkilerin de sıcak baktığı “Kıbrıs’ta, siyasi intizam ve istikrarın sağlanıp korunması için, başkanlık sistemi uygun olabilir" düşüncesi daha da olgunlaştırılarak Türkiye için düzenlenmelidir. Her din ve düşünceden, farklı köken ve kültürden bütün vatandaşlarımızın ortak bilinç ve beklentilerine bağlı... Temel hukuki ve ahlaki değerlere saygılı, gerçek bir demokrasiye ve örnek bir laikliğe dayalı, yeni bir anayasa acilen hazırlanmalı... Dinle devletin çatışması yerine barışması... Halkla hükümetin zıtlaşması yerine kucaklaşması ve yurttaşların her kademede yönetime katılımı ve kontrolü sağlanmalıdır. İşte bunun çok önemli bir adımı olarak, Türkiye, kendi şartlarına ve çağdaş standartlara uygun bir başkanlık sistemine geçmeli ve devlet başkanını bizzat halkımız seçmelidir. Bu meclis tarafından da gerçekleştirilebilir. Ancak, şimdiye kadar yapılmış birçok Cumhurbaşkanlığı seçiminde “Meclisin bağımsız hareket 21 edemediğini, dışarıdan yapılan telkin ve tehditlere boyun eğmek durumuna itildiğini” Cumhurbaşkanı ve başbakan seviyesindeki en üst makamlardan bile dinlemişizdir. Hatta Turgut Özal’ın sağlığında yaptığı bu konudaki itirafları, milli iradeye yapılmış bir ihbar ve ihtar niteliğindedir. Madem ki Cumhurbaşkanlığı seçiminde bu tür endişeler ve engeller gündeme gelmektedir ve herhangi bir meclisin de böylesi baskılara muhatap olmayacağı ve boyun eğmeyeceği kesinlikle belli değildir, öyle ise, Cumhurbaşkanlığı seçiminde en uygun yol millete gitmektir. Çünkü, Meclisi oluşturan milletvekillerini ve onlar üzerinde etkin parti liderlerini, birtakım ümitler ve tehditlerle yönlendirmek ve sağlıklı bir tercih yapmalarını önlemek, her zaman mümkün olabilir. Ancak bütün milletimizi bu tür baskılarla yanlış tercihlere yönlendirmek o kadar da kolay değildir. “Ya dediklerimize boyun eğersin, ya şapkanı alıp gidersin!” tehditlerine en çok muhatap ve mahkum olmuş birisi olan Sayın Demirel’in bile bir ara “Cumhurbaşkanını halk seçmelidir” şeklindeki sözlerini, acı tecrübelerinden ders aldığına ve yaptıklarından pişmanlık duyduğuna yormak gerekir. Ancak, eğer bu konuda gerçekten samimi iseler, tüm partilerin, hatta sivil örgütlerin Cumhurbaşkanlığı için aday önermesine ve bunların televizyonlardan eşit şartlarda prensip ve projelerini halka iletmesine imkan tanıyacak bir anayasa değişikliğine destek vermeli, hatta öncülük etmelidir. Cumhurbaşkanının halk tarafından seçilmesine ve her görüşün şartsız, vetosuz olarak istediği bir aday göstermesine karşı çıkanlar, halkına güvenmeyen ve halkının görüş ve tercihine değer vermeyen çevrelerdir. Bunlar gerçek demokrasiden de yana değildir. Bunların demokrasi dedikleri, güya halkın inancını, iradesini, ihtiyacını temsil etmek üzere seçtikleri kimselerden oluşan Meclisi, karanlık güçlerin ve sermaye diktatörlerinin çıkarları doğrultusunda kullanmayı amaçlayan bir hile rejimidir. Acaba Amerika’dakine benzer ve daha mükemmel bir başkanlık sistemi, niye bize reva görülmemektedir. Madem ki, demokrasi çoğunluğun iradesine dayanan bir halk idaresidir. O halde Cumhurbaşkanını halkın seçmesi kadar ve çoğunluğu Müslüman olan halkımızın da, devlet ve siyaset tecrübesi olan, dostumuzu düşmanımızı çok iyi tanıyan, milli menfaatlerimizi ve devlet haysiyetimizi her şeyin üstünde tutan, ülke sorunlarına ve çözüm yollarına yeterince vakıf bulunan, cesur ve kararlı, dindar ve dürüst bir Cumhurbaşkanı görmek istemesi kadar doğal ve doğru ne olabilir? Böylesine hayati önem taşıyan konularda Meclis kadar hatta daha fazla millete güvenmek, vekillerden ziyade asillere önem vermek gerekmez mi? Üstelik, vekillerin; vekaletlerini aldıkları milletin çıkarlarını, bazen şahsi makam ve menfaatlere değiştikleri ve emanete riayet etmedikleri de herkesçe bilinen bir durumdur. AKP bunun açık ve en acı örneğidir. Bu nedenle, her şeyden önce AKP iktidarından ve bunların arkasındaki güç odaklarının gizli saltanatından, bir şekilde kurtulmamız beklenmektedir. Böylesine gerekli ve gerçekçi bir öneriye, halkına güvenen ve demokrasiyi önemseyen her kesimin de evet diyeceğini umuyoruz. Bize göre, gerekli Anayasa değişikliğinden sonra, her görüş kendi adayını biran evvel ortaya çıkarmalı ve milletimize, adayları yakından tanıyacak ve isabetli bir tercih yapacak fırsat tanımalıdır. Vitrinden uzak duranlar ve karanlıkta görücüye çıkanlar, kusurlarından korkanlardır. “Adayların erken açıklanması onları yıpratır” diyenler, farkında olmadan açık veriyorlar. Demek ki dikkatle araştırılırsa etraflıca ve tartışılsa, cilası dökülecek ve foyası görülecek adaylarınız vardır! Bu durumdan ancak yarası olanlar gocunmalıdır. O halde tartışıldıkça, araştırıldıkça ve konuşturuldukça daha iyi tanınacak, tanındıkça da takdir toplayacak şahsiyetler aday gösterilmeli, değerleri ve deneyimleri ile geçmişleri geleceklerinin garantisi olacak seviyeli kimseler Cumhurbaşkanı seçilmelidir. İyice tanınmamış, tartışılmamış, asıl mahiyetleri ve gerçek marifetleri ortaya çıkamamış adaylar arasından seçilecek bir Cumhurbaşkanının yeterli ve yararlı olup olmayacağı belli değildir. Milleti ve Meclisi bir oldu bittiye getirmek ve karanlıkta karar vermeye mecbur etmek isteyenler, ve hele milletin ihtiyaçlarına ve ülkenin yüksek çıkarlarına göre değil de, birtakım çevrelerin baskısı ve 22 dayatması ile hareket edenler, hayat boyu sürecek cehennemi bir vicdan muhasebesine ve milli tarihin lanetine mahkum olurlar. Yeri gelmişken konuyla ilgili gördüğüm bir fıkrayı da anlatmak istiyorum: Üç çocuk arkadaş kendi aralarında yeni doğan küçük kardeşleri hakkında konuşurlarken, birisi: - Bizim yeni bebeğimizi babam Amerika gezisi sırasında Newyork’tan alıp getirdiğini söylüyor, demiş. Diğeri: - Benim küçük kardeşimi de, annem Paris’teki bir oyuncak mağazasından almış... deyince, üçüncü çocuk: - Biz fakir bir aileyiz. Bizim bebekleri annemle babam kendileri yapıyor!.. deyivermiş. Şimdi biz de Avrupa etiketli, Amerikan icazetli adaylar aramak yerine “kimliği milli ve yerli” olan şahsiyetlere yönelmek zorundayız. Ne de olsa biz fakir bir milletiz (!) Beyler, gelin kendi Cumhurbaşkanımızı yine kendimizden birisini ve kendimiz seçelim... Evet, milletimizin hasretini çektiği, dünya şartlarının ve ülke ihtiyaçlarının da gerektirdiği vasıfları üzerinde taşıyan bir Cumhurbaşkanını halkımız seçmelidir. “Bu millet cahildir, kimi seçeceğini bilemez” diyenlerin demokrasi nutukları tam bir sahtekarlıktır. Bu halk milletvekili seçmesini ve meclisi meydana getirmesini biliyor da, Cumhurbaşkanını seçmesini niye bilmesin? Bunların asıl korkusu bu milletin kimi Cumhurbaşkanı seçeceğini çok iyi bilmesinden kaynaklanıyor. Çünkü o taktirde inançlı, iradeli ve ehliyetli birisinin Cumhurbaşkanı olacağından korkuluyor! Balkanlar, Kafkaslar, Ortadoğu ve Akdeniz bölgesinin ve Türki cumhuriyetlerin tabii lideri... İslâm aleminin tarihi rehberi ve yeni çağın talihli merkezi konumundaki Türkiye’nin başına, milletten kopuk manevi değerlere soğuk bir insanı getirmek, veya sadece protokol mankenliği ve ekran artisliği yapacak, dış güdümlü birisini yerleştirmek, küheylana körü bindirmek gibi bir divaneliktir. Yazıktır, bu millete böyle bir kötülük reva görülmemelidir... Milletimiz de buna müsaade etmemelidir!.. Şükür ki toplum milli bir şuurla bileniyor... Kuvayı Milliye Ruhu yeniden dirilip derleniyor. Gerçek bir Cumhurbaşkanını, kendisinin seçeceği günleri bekliyor. Demokrasiyi despotizme çevirenlerden, laikliği laçkalaştırıp dejenere edenlerden kurtulmak istiyor.. Din istismarcılarına da, devrim simsarcılarına da güvenmiyor… Bir dostumuzun dua ve dilekleriyle bitirelim: Gel ey yıllardır beklenen!.. Gel ey yarınlarımız, özlenen!.. Gel ey yolları gözlenen!.. Kıbrıs’ı kaybetmeden, gel... Takatımız tükenmeden gel... AB hayaline, egemenliğimiz elden gitmeden gel!.. Milli çıkarlarımız satılığa çıkarılmadan... Ülkemiz borç batağında batırılmadan... Başımız daha beter belalara çarptırılmadan gel!... Irak Amerika’ya dönüşmeden, Orta Doğu’da haritalar değişmeden gel!... Ar-namus duyguları hepten köreltilmeden... Gönüller daha fazla kirletilmeden gel!... Gel ki, zulüm ve zillet gebersin... Gel ki, hak ve adalet dirilsin!.. Gel ki, mutluluk çiçekleri yeşersin!.. Gel ey ümitlerin meleği... Gel ey müminlerin dileği... Kutluluklarla gel, mutluluklarla gel! Mübarek dualarla gel, mukaddes davalarla gel! Zalimleri ezenle gel, adaletli düzenle gel! Gel ki tabular yıkılsın! Gel ki tortular atılsın! Gel ki Türkiyem kurtulsun! Gel ki, Türkiye merkezli, yeni bir medeniyet kurulsun! 23 DEVLET VE EĞİTİM Katı devletçi, merkeziyetçi ve müdahaleci bir zihniyet, ekonomiyi hantallaştırıp harap ettiği gibi, eğitim sistemini de berbat etmekte, kalitesiz ve kabiliyetsiz insanlar üretmektedir. Bu nedenle ekonominin düzeltilmesi ve özelleştirilmesi gibi, eğitimin de düzeltilmesi ve özelleştirilmesi gerekmektedir. Düzenleme ve disiplin için devlet kontrolü yerindedir, ama ilim ve eğitimde her türlü kısıtlama, kısırlaştırmayı da beraberinde getirecektir. Robot gibi tek tip insan yetiştirmeyi planlayan, insanları resmi ideolojiler doğrultusunda köleleştirmeyi amaçlayan, özgür düşünceyi ve değerlendirmeyi kısıtlayan, yeni teoriler ve projeler üretmeyi suç sayan bir eğitim sisteminden, yetenekli ve verimli bireyler beklemek yersizdir. Bu yüzden, hem bilgi ve beceri yönünden, hem kendine güven ve girişimcilik yönünden, hem de ahlaki olgunluk ve vicdani sorumluluk yönünden, kaliteli ve karakterli insan yetiştirmek üzere özel sektöre daha fazla imkan ve fırsat verilmeli, devlet sadece genel bir organize ve denetimle yetinmelidir. Eğitim sisteminde de, arz – talep dengesine ve rekabet düşüncesine yönelmelidir. Lüks ve fantezi bilgiler ve çağdışı ideolojiler yerine, ilgi ve ihtiyaç duyulan konulara önem ve öncelik verilmelidir. Çünkü insanlar, bilgi ve beceriyi “ Hayatta lazım olacaksa, kendisine, yakın çevresine ve ülkesine yarayacaksa ..... Sorunlarının çözümüne katkıda bulunacaksa ... Kısaca, kendilerini maddi ve manevi doyuma ulaştıracaksa .... “ bunları öğrenmeye gayret edecektir. Özel sektör eğitime el attığı taktirde, önce toplumun ilgi ve ihtiyaçlarını ve bunların öncelik sırasını tespit edecek ... Hangi sahada ve hangi branşta elemana ihtiyaç duyulduğu belirlenecek... Ve o konuda en yeterli ve yetenekli elemanlar yetiştirmeye ve kendi mezunlarını tercih edilir hale getirmeye özen gösterecektir. Eğitim kurumlarındaki bu rekabet; haliyle kaliteyi de olumlu yönde etkileyecektir. Çünkü verimsiz ve kalitesiz eğitim yapan okullara, kimse çocuğunu göndermeyecektir. Bugünkü gibi, sadece demogoji ve ideoloji ezberletilen ve diplomalı cahiller yetiştiren ve rejime yakınlığı ve uşaklığı oranında memuriyet ve makamlara getirilen bir sistemde, artık kimse kendini yetiştirmeye, bilgi ve beceri edinmeye heveslenmeyecektir. Nasıl olsa dayısı olan işe girmekte, arkası olan yükselmekte, ehliyet ve marifet para etmemektedir. Şu kadar senedir, bilim ve teknolojide insanlığa ışık tutacak ve millet olarak göğsümüzü kabartacak yeni buluşlar yapacak ilim adamları yetiştiremiyorsak acaba sebebi nedir? Bunun suçlusu ve sorumlusu elbette bu sistemdir. Ezberci, şekilci ve taklitçi bir zihniyetle gençliğimiz ve geleceğimiz israf edilmektedir. Bugünkü memuriyet ve istihdam politikası da yanlıştır ve mutlaka değiştirilmelidir. Devlet memurluğu “yıllık sözleşmeli” hale getirilmelidir. Hizmet içi eğitim seminerleri ve özel yöntemlerle, memurların kendilerini yenileme ve geliştirme mecburiyeti getirilmeli, verimli ve başarılı olanlar ödüllendirilmeli ve terfi ettirilmeli, isteksiz ve verimsiz olanlar ise elenmelidir. Ömür boyu memurluk garantisi ise bugünkü kadro şişkinliğinin tembelliğin, bencilliğin ve çürümenin önemli sebeplerinden birisidir. Bir personele, 5-6 yıl deneme ve yetiştirme sürecinden sonra ve çok ciddi yeterlilik sınavlarını başarırlarsa ve özel anlaşma ve şartlarla ancak sabit kadrolar verilmeli, bunlar da sürekli takip edilmelidir. Bugün pek çok batı ülkelerinde öğretim üyeliği bile “yıllık sözleşmelidir.“ Bir hocanın yıl içindeki performansı, hazırladığı ve yayınladığı yeterli ve yararlı bilimsel araştırma ve buluşlarla ve eğitim ve öğretime yaptığı katkılarla belirlenmekte, öyle herkese ömür boyu akademik kadro ve kariyer verilmemektedir. Türkiye’de ise maalesef hiçbir ilmi yetki ve yeterliliği olmayan insanlara kanunla “Hoca’lık unvanı verilmekte, yine ideolojik ve despotik tavırlarla, YÖK’ün yaptığı gibi “prof” olmuş insanların etiket ve rütbeleri ellerinden alınabilmektedir Bir girişimde hizmet maliyeti, verimden fazla ise, o işte zarar ve iflas kaçınılmaz demektir. Bu durum öğretmenlerde, öğretim görevlilerinde ve tüm memuriyetlerde de böyledir. Bir memurun ve işçinin ürettiği hizmet, eğer aldığı ücreti ve eğitim sürecinde devlete olan maliyetini karşılamıyorsa , bu durum 24 verimsizliktir. Geriye ve çöküşe doğru gidiştir. Hiçbir şirket böyle bir zarara uzun zaman dayanamayacağı gibi, herhangi bir devlet de, böylesine verimsiz ve üretimsiz, masa başı yiyicilerinin yükünü çekmeyecek ve çökecektir. Bütün bunların yanında eğitimde fırsat eşitliği tanınmayan, ve özgürlük zemini hazırlamayan bir sistemde, özel yeteneklerin keşfine ve elemanların yetişmesine de imkan yoktur. Hakkari Şemdinli’de liseyi 3-4 öğretmenle bitirmiş bir öğrenci ile, İstanbul’da özel dershanelerde yetişmiş bir öğrenciyi, aynı sorular ve şartlarla imtihana sokmanın adaletsizliği açıktır, Ve yine inancı gereği başını örtüyor diye, binlerce kız evladımızın okuma ve görev yapma hakkının elinden alındığı bir ülkede, eğitim özgürlüğünden bahsetmek anlamsızdır. Maalesef, bizzat yetkili uzmanların da itiraf ettikleri gibi “Ekonomi de , eğitim de, mahkemeler de siyasallaşmış, siyaset ise yozlaşmaya başlamıştır. “ Her şey karanlık odaların (Mason Localarının), sermaye baronlarının ve medya Patronlarının çıkarları ve saltanatları doğrultusunda şekillenmeye mecbur bırakılmıştır. Yaklaşık yüz yıldır, oldukça gizili çalışan , kendilerini özellikle saklayan, oraya ait bilinmekten utanan ve bu tür iddiaları bir iftira sayan Mason Localarının, son günlerde kendilerini açığa vurmaları ve sanki bir hayır ve hizmet kurumu gibi tanıtmaları da, önemli ve sinsi bir aşamadır. Böylesine yararlı ve hayırlı bir kuruluşsunuz da, bir asırdır bu ülkede niye gizlendiniz? Sorularının ve soysuzluklarının hesabı herhalde yakında sorulmaya başlanacaktır. Bu son gelişmeler de masonların kendilerini aklama çabalarıdır. Bırakın kız öğrencilerin eğitimini, hatta bir bayan milletvekilinin örtüsüyle Meclise girmesi bile büyük bir sorun haline getirilmiştir. Oysa ne meclis iç tüzüğünde ve nede herhangi bir kanun maddesinde başörtüsünü yasaklayan bir hüküm yoktur. Çünkü böyle bir durum hem temel insan haklarına, hem evrensel hukuk kurallarına, hem de yürürlükteki anayasa mantığına aykırıdır. Başörtüsü yasağının, Anayasa Mahkemesi kararlarıyla konulduğunu savunanlar da yanlıştadır ve yanılgıdadır. Çünkü bizzat Anayasanın 6. Maddesinin son fırkasına göre; “Hiç kimse veya organ, kaynağını anayasadan almayan bir devlet yetkisi kullanamaz.” Anayasa mahkemesine verilen yetki ise yasama-kanun yapma değil, sadece yargıdır. Yasama yetkisi, Büyük Millet Meclisinindir. Eğer Anayasa mahkemesi, başörtüsü ile ilgili bir yasak-kanun koymuşsa bu zaten geçersizdir. Çünkü yetki ve görevini aşmış, Anayasaya aykırı olarak kanun yapmaya kalkmıştır. Halbuki Anayasanın 38. maddesinin 3. fırkasına göre “ceza ve ceza yerine geçen güvenlik tedbirleri kanunla konulur”. “Eğer Anayasa Mahkemesi türban takmayı yasaklayan bir kanun koymuşsa bu görev ve yetki sahasını aşmak ve TBMM’nin yasama yetkisini kullanmak olur ve suçtur.” Nasıl ki, Büyük Millet Meclisi, bir katili mahkeme edip cezalandıramaz ise-çünkü bu yargı görevi bağımsız mahkemelerindir. Bunun gibi hiçbir kurum kendini meclisin yerine koyamaz. Velhasıl, eğitim kurumları ve öğretim programları, mutlaka devletin tekelinden ve ideolojilerin güdümünden kurtarılmalı, bağımsız ve bilimsel standartlara kavuşturulmalıdır. Devlet: Milli birlik ve bütünlüğü koruyacak… Eğitim kurumlarının ve programların bölücü, gerici çevrelerce istismarına mani olacak, anayasal disiplin ve düzeni sağlayacak tedbirleri almak… Gerekli ve yeterli alt yapı hizmetleri hazırlayıp sunmak ve “denetleme, değerlendirme ve düzenleme” yetkisini kullanmakla uğraşmalıdır. 25 DEVLET VE ÜRETİM Özel ve özgür girişimciliği benimseyen, kaliteli ve kâr gayeli üretimciliği teşvik eden, ama faizli kredi ve israf ekonomisi yüzünden, belli ellerde toplanan sermaye saltanatının bir sömürü ve zülüm sistemine çevirdiği KAPİTALİST düzenle kötü olan faizle, birlikte iyi olan hür teşebbüsü ve özel mülkiyeti de kaldıran, her türlü üretim ve denetimin devlet eliyle yürütülmesini amaçlayan merkeziyetçi ve tekelci KOMÜNİST zihniyetler ve bunların aracı haline gelen devlet ve hükümetler, özlenen huzur ve hürriyet ortamını bir türlü sağlayamamışlardır. Özel mülkiyete ve kişi hürriyetine sahip çıkan, özgür girişimciliğe ve serbest piyasa ekonomisine dayanan, ama sermaye tekelciliğini ve gelir dağılımındaki dengesizliği önlemek için, faizi ve rantiyeciliği yasaklayarak sermaye ve üretim vergisini uygulayan bir sisteme ihtiyaç vardır. Devlet, makro planda (ülke çapında) genel kalkınma planları, araştırma ve alt yapı hazırlıkları, öncülük ve organize çalışmaları dışında, tüm ekonomik faaliyetleri, hatta duruma göre kademeli olarak eğitim ve sağlık hizmetlerini, kesinlikle özel sektöre bırakmalıdır. Komünistler, kapitalistlerin yanlışlarını ve haksızlıklarını fark etmişler, ama faizi ve tekelleşmeyi önleyelim derken, hür teşebbüsü ve özel mülkiyeti de kaldırarak, daha bozuk bir yola sapmışlardır. Yani hastalığa teşhisleri doğru, ama tedavileri yanlıştır. Ve zaten “Problemleri doğru tespit etmek yetmiyor. Buna uygun çözüm tedbirleri geliştirmedikçe doğru ve doyurucu sonuca ulaşmak mümkün olmuyor.” Rusya ve Doğu Avrupa örneğinde olduğu gibi, ücret ve hürriyet yerine insanlara bol bol vaat ve kuru ümit veren ,durmadan demogoji ve ideoloji pompalayarak ayakta kalacağını zanneden komünist sistem, insanları köleleştirmiş ve güdükleştirmiştir. İnsanlar emeğinin ve hizmetinin karşılığını alamadığı için, gayret ve girişim körlenmiş, verim ve üretim düşmüş, kalite kötüleşmiş... Ahlaki değerler dejenere edilmiş ve sonunda komünizm, bir insan ömrünü bile doldurmadan ve arkasında on milyonlarca kurban ve enkaz bırakarak yıkılıp gitmiştir. Bugünkü batı kapitalizmi ise, giderek artırdığı bunalım ve barbarlıklar yanında görünen bazı başarılarını ise, genelde şu iki şeye borçludur. 1- Hür teşebbüs, serbest piyasa ve entegre pazarlar sistemini geliştirmesi 2- Bir çoğu müslüman olan geri kalmış Afrika ve Asya ülkelerini sömürmesi Batı’da (Avrupa ve Amerika’da) sanayileşmeye kaynak temini, gönüllü tasarruflar ve katılımlarla ve serbest piyasa mekanizması kanalıyla gerçekleştirilmiştir. Batı ülkelerinde tarımsal ürünler dahil, her türlü üretimin gelire ve yeniden daha büyük üretime dönüşmesi ise, devletin üreticiye pazarlar açması zirai ve sınai üretime ucuz girdiler ve krediler sağlaması şeklinde gelişmiştir. Çok stratejik olan ve ihtiyaç duyulduğu halde boş bırakılan sahalar dışında, özel sektör girişimciliğine ve rekabete dayanan serbest piyasa ekonomisine, devlet müdahale etmemiştir. Bu durum bol, bilinçli ve kaliteli üretimi ve üretilen malların kolay satış işlemini getirmiştir. Bu yapılanmada devlet, her türlü üretim için ayrı borsalar kurmaktadır. Halk ürettiği malları bu borsalara satmaktadır. Gittikçe gelişen ve dünya çapında genişleyen bu borsa ve pazarlar sayesinde, ülkenin ve dünyanın her yerinde alıcı ve satıcıların buluşması ve ihtiyacını karşılaması kolaylaşmıştır. Örneğin Malezya’daki bir tüccarın Frankfurt’taki Emtia borsasından, hem de masa başından kalkmadan satış yapabilme olanağı vardır. Bu işlemler sadece gelişmiş ekonomik haberleşme sistemleriyle ve garantili biçimde yapılmaktadır. Ortada para ve mal dönmüyor. Teslimatlar ileriki tarihlerde gerçekleşiyor. İşte bugünkü batı ekonomisinin can damarı bu pazarlar ve tabi bunlarla birlikte geliştirilen ve işleyen “muhabir bankalar”dır. Halbuki Türkiye’de bu borsaların önemi hala anlaşılmamıştır ve yeterince uygulanmamaktadır. Refah-Yol döneminde buğday, fındık, fıstık borsalarının Türkiye’deki bazı merkezlerde kurulması planları da, maalesef sonuçsuz bırakılmıştır. Ülkemizde mahalli ürün ve hizmetlerin temininde, alıcıların ve satıcıların teknik olarak buluşma imkanı bulunmamaktadır. Örneğin:Trabzon’daki fındığın fiyatı teklifinin 26 İstanbul’daki ihracatçıya ulaştırılması için, araya en az dört beş aracı sokulmaktadır. Oysa, elektronik görüntülü haberleşme sistemi sayesinde bu tür emtia borsalarına ulaşma ve anlaşma imkanı bulunsa, ülkenin her yerindeki üreticilerimize büyük kolaylıklar ve olanaklar sağlanmış olacaktır. Hatta istense, televizyonların teletex yayınlarıyla bile bu tür pazarlar oluşturmak ve böylece arz ve talebi, alıcı ile satıcıyı buluşturmak imkanı vardır. Bu tür borsaların ve pazarların kurulamadığı ülkemizde, üreticiler ve köylüler, ya devletin ya kooperatiflerin ya da üç beş tekelci sermayenin insafına bırakılmaktadır. Sonunda üreticiler emeğinin karşılığını pahalıya mal olmakta ve bunun doğal sonucu olarak alamamaktadır. Tüketiciye ise; ihtiyacı çok üretim azalmakta, enflasyon ve pahalılık giderek azmaktadır. Elinde sermayesi olanlar yatırım yerine rantiyeciliğe, köylü ve çiftçiler ise tarım ve ziraat yerine devlet kapısına ve maaşlı işçiliğe yönelmektedir. Ve böylece ülke bir iflasa doğru sürüklenmektedir. Bunun çaresi, halka açık, çok ortaklı ve geniş tabanlı şirketlerin kurulmasına devletin öncülük yapmasıdır. Böylesi büyük zirai ve sınai yatırımlara hisse senetleriyle üye olan kimselerin üretime ve kazanca ortak olması ise, hem kalkınmayı hızlandıracak, hem ekonomik dengesizliği ve yetersizliği ortadan kaldıracak, hem de ahlaki ve sosyal yozlaşmayı önlemiş olacaktır. Sonuç olarak; 1-Kredilerin, kartelciler ve rantiyeciler yerine, bizzat üreticilere ve geniş katılımlı şirketlere aktarıldığı, 2-Üretilen malların, kurulan ve kolay ulaşılan borsalarda pazarlandığı, 3-Üreticilerimizin ülke ve dünya pazarlarına açıldığı ve tekelci komisyoncuların aradan çıkarıldığı bir ortamda, bugünkü ekonomik ve sosyal sorunların birçoğu kendiliğinden aşılmış olacaktır. Kağıt Paraya ve Siyonist Bankalara Esaret "Bana bir ülkenin parasının kontrolünü verin, kanunlarını kimin yaptığı umurumda bile değil". Şeytan’ın Kasası: Amerikan Merkez Bankası ve Diğer Merkez Bankalarıyla Bağlantısı "Yeni Dünya Düzeni" (tek merkezli dünya yönetimi) ve Birleşmiş Milletler'e daha fazla yetki verilmesi konusuna Amerika'nın aşırı ilgisinden dolayı kafası karışanlara ve meselelerin içyüzünü anlamaya çalışanlara aşağıdaki yazıyı sunuyoruz. İlk biçimiyle "Savaş ve Barışın Açmazları" adıyla New Mexico State University'de iftihar derecesi için sunulan bu çalışmayla dalga geçildi. Tanınmış, yerel düzeyde atıfta bulunulan bir terörizm ve Orta Doğu "uzmanı" olan Dr. Yosef Lapid tarafından da "paranoya... Belki de zihin hastalığının bir göstergesi" şeklinde tarif edildi. Gerisini siz düşünün... Kaynağa atıfta bulunmak, "bilimsel yöntemdir" ama bu kural "Komplo Teorileri" için pek geçerli görünmüyor. Bin tane kaynak gösterilebilir, yine de "şüphecileri" ("realistleri") ikna etmeyecektir. Bana öyle geliyor ki, kanıtlara bakmayı reddederlerse, "zihin hastalığının göstergeleri" onlar için geçerli. Belki de SİZİN bilmenizi istemeyen daha meşum bir şey (gerçeği bilmek gibi) sözkonusu burada. Paranoyak olmak demek, tehlike ve acı çektirme yanılsamalarına inanmak demektir. Tehlike gerçek ve kanıt da inandırıcı ise, bu durumda yanılsama olamaz. Kanıtları görmezden gelmek ve gerçek OLAMAYACAĞINI ümit etmek, zihin hastalığının daha bir göstergesidir. Mesele, felsefe veya siyasal görüş farklılığından çok daha öte birşey. "Soğuk Savaş"ın ortasında büyüyen bizim kuşağa, ulusal egemenliğimizi yoketmeye ve anayasal hükümetimizi devirmeye teşebbüs edenlerin vatana ihanet suçu işlediği öğretildi. Tartışılan grubun bu suçu işleyip işlemediğine lütfen siz karar verin. Eğer bir grup: ulusal hükümetleri ve çokuluslu şirketleri fiilen kontrol ediyorsa; medyanın kontrolü, vakıf bursları ve eğitim yoluyla dünya yönetimi (hükümeti) propagandası yapıyorsa; ve günün sorunlarını kontrol edip yönlendiriyorsa, bu durumda varolan seçeneklerin çoğunu kontrol ediyorlar demektir. Council on Foreign Relations (CFR = Dış İlişkiler Konseyi) ve gerisindeki finans gücü, yetmiş yıldır yaptığı gibi tüm bunları başarmış ve "Yeni Dünya Düzeni"nin promosyonunu yapmıştır. CFR, Amerika Birleşik Devletleri'nin Yönetici Eliti'nin promosyon koludur. En etkili politikacılar, 27 akademisyenler ve medya şahsiyetleri buraya üyedirler. CFR, etkisini kullanarak Yeni Dünya Düzeni'ni Amerikan hayatına nüfuz ettirmekte kullanıyor. "Uzmanları" karar alma sürecince kullanılmak üzere bilimsel yazılar yazıyor; akademisyenler birleşik bir dünyanın hikmetini açıklıyor; medya da mesajı yayıyor. Amerika'daki bu en etkili ekibin (Yahudi Lobilerinin) nasıl Anayasa'yı ve Amerikan egemenliğini yıkmak için bilinçlice çalışan bir teşkilatın üyesi olduklarını anlamak için, en azından 1900'lerin başına dönmemiz gerekir -her ne kadar, bakış açınıza ve inançlarınıza bağlı olarak, hikâye daha eskilere giderse de. Çok etkili bir lobi elitinin sahne gerisinde; Amerikan yönetimini gerçekten kontrol ettiği görüşü, makam mevki sahibi pek çok Amerikalı tarafından ileri sürülmüştür. 1939–1962 yılları arasında Yüksek Mahkeme yargıcı olarak görev yapmış Felix Frankfurter, "Washington'daki gerçek yöneticiler görünmezler, sahne gerisinden iktidarı kullanırlar" demişti. Bir arkadaşına gönderdiği 21 Kasım 1933 tarihli bir mektupta Başkan Franklin Roosevelt, "işin gerçeği şu ki (bunu sen de ben de biliyoruz), büyük merkezlerdeki bir finans unsuru ta Andrew Jackson'ın günlerinden bu yana yönetime sahip olmuştur". 23 Şubat 1954'te Senatör William Jenner bir konuşmasında şu uyarıda bulunmuştu: "Görünüşte anayasal bir hükümetimiz var. Ama hükümetimiz ve siyasi sistemimiz içinde, bir başka yönetici ekibi ve dünyaya hükmettiklerine inanan bir bürokratik elit var". Baron M. A. Rotschild'da şöyle yazmıştı: "Bana bir ülkenin parasının kontrolünü verin, kanunlarını kimin yaptığı umurumda değil". Bir hükümeti kontrol etkin biçimde kontrol etmek için tek gerekli olan, parası üzerindeki kontrole, yani para ve kredi, arz ve talebi üzerinde tekeli bulunan bir merkez bankasına sahip olmaktır. Bu, İngiltere Merkez Bankası gibi özel mülkiyet altındaki merkez bankalarının kurulmasıyla Batı Avrupa'da yapılmıştı. Georgetown'lı Profesör Carrol Quigley (Georgetown'dayken Bill Clinton'un akıl hocasıydı) merkez bankalarını kontrol eden yatırım bankerlerinin hedeflerine dair şunları yazmıştı: "her ülkenin siyasi sistemine ve bir bütün olarak dünya ekonomisine egemen olabilecek çapta ve özel ellerde bir dünya finans kontrol sisteminin yaratılmasından başka birşey değil... Dünyanın uyum içinde hareket eden merkez bankaları ve sıkça yapılan özel toplantı ve konferanslarda ulaşılan gizli anlaşmalar tarafından feodalist bir tarzda kontrol edilen bir sistem.." Federal Reserve (Amerikan Merkez Bankası) Kuruluyor: Bir Amerikan merkez bankası kurma yönündeki ilk sinsi girişim sayılan The Bank of the United States (1816–36), ulusu tehdit ettiğine inanan Başkan Andrew Jackson tarafından lağvedilmiştir. Başkan şöyle diyordu: "Bu bankanın Amerikan yönetimini kontrol etmek için gösterdiği şeytani çaba ve ortaya çıkardığı büyük rahatsızlık, bu kurumun kalıcılaştırılması ya da benzer birinin kurulması hatasına düşmesi durumunda Amerikan halkını bekleyen kaderin müjdecisidir". Thomas Jefferson da şunları yazmıştı: "Merkez Bankası, Anayasamızın ilkelerinin ve devletimizin mevcut kurumlar arasındaki en büyük düşmanıdır... Eğer Amerikan halkı, özel bankaların önce enflasyon sonra da deflasyon yoluyla paralarının basımına izin verirlerse, etraflarında çoğalacak bankalar ve şirketler, halkı tüm mülkünden mahrum bırakacaklardır. Hatta babalarının fethettikleri kıtada çocuklarını evsiz barksız koyacaklardır." Bu, Amerika'daki mevcut durumu tarif etmiyor mu? ABD, 20. yüzyıl başına kadar merkez bankası olmadan yapabildi. Kongre üyesi Charles Lindberg, Sr.'a göre yüzyıl başında, "Siyonist Para Tröstü 1907 paniğine sebep oldu. Böylece Kongre'yi bir Ulusal Para Komisyonu kurmaya zorladı". John D. Rockefeller Jr.'in kayınpederi Senatör Nelson Aldrich'in başkanlığındaki Komisyon, bir merkez bankası kurulması yönünde kararı aldı. Yasal olmamasına rağmen (zira yalnızca "Kongre para basma ve değerini düzenleme yetkisine sahiptir", ABD Anayasası Madde 1, Fıkra 8), Federal Reserve Act (Merkez Bankası Yasası) görünürde ekonomiyi istikrara kavuşturmak ve başka krizleri önlemek amacıyla, 1913 Aralığında yasalaştı. Fakat Lindberg'in Kongre'yi uyardı, "bu yasa, yeryüzündeki en büyük tröstü kurmaktadır .. Para Tröstü soruşturmasıyla da varlığı kanıtlanmış olan sermaye gücünün sahip olduğu görünmez hükümet, böylece 28 yasallaştırılacaktır". Büyük Bunalım ve daha sonraki sayısız resesyonun gösterdiği gibi, Federal Reserve, canı istediği zaman enflasyon ve federal borç yaratmakta, ama istikrar sağlamaktan uzaktır. 1920–1931 tarihleri arasında Temsilciler Meclisi Bankacılık ve Para Komitesi başkanı olan Louis McFadden, şunları ifade ediyordu: "Federal Reserve Act yasalaştığında, Birleşik Devletler halkı, burada bir dünya bankacılık sisteminin kurulmakta olduğunu bilmiyordu. Artık Amerika Dünyayı köleleştirmek isteyen çoğu Yahudi uluslararası bankerler ve sanayicilerin kontrolünde bir süper devlet olmuştu. Siyonist sermayenin güdümündeki ABD Merkez Bankası (Federal Reserve) kendisini gizlemek için her yolu denemiştir, ama gerçek şu ki Fed, yönetimin (hükümetin) yerini almıştır. "Federal" olarak adlandırılmasına rağmen, Federal Reserve sistemi, üye bankaların özel malıdır. Kendi politikalarını kendisi yapar; Kongre'nin veya Başkan'ın denetimine de tabi değildir. Rezervlerin denetçisi ve tedarikçisi olarak Fed, bankalara kamu mallarına erişim sunmuş, bu da onların kredi verme kapasitelerini artırmıştır. "Ekonomik Çözümler" Kitabında Peter Kershaw, Federal Reserve Banka Sistemi'nin en büyük on hissedarlarını şöyle sıralamıştır: Rothschild: Londra ve Berlin; Lazard Bros: Paris; Israel Seiff: Italy; KuhnLoeb Company: Almanya; Warburg; Hamburg ve Amsterdam; Lehman Bros: New York; Goldman and Sachs: New York; Rockefeller: New York (Bu ailelerin tümünün ya Yahudi veya Yahudi asıllı Protestan olmasının anlamını siz düşünün.) Hisse senetlerinin sahipleri, üye olan büyük ticari bankalardır. Davvy Kidd'e göre, Federal Reserve, basılan her 1000 banknot için Gravür ve Basım Bürosu'na yaklaşık 23 $ ödemektedir. Yani 10.000 adet 100 $'lık banknot (bir milyon dolar) Federal Reserve'e 230 $'a mâlolmaktadır. Daha sonra da ABD hükümetinden nominal değerine eşit bir teminat alınıyor. Teminat da taşeronları IRS tarafından toplanan bizim toprağımız, emeğimiz ve mal varlığımızdır. Fed'e parayı düzenleme ve basma (sonuçta enflasyon yaratma) yetkisi vermekle Kongre, özel bankalara diledikleri gibi kar ve kazanç yollarını açmıştır. Lindberg'in dediği gibi, "Bu yasaya göre, tröstler ne zaman enflasyon isterse o zaman enflasyon yaratacaktır... Heyecanlı dönemlerde hisse senetlerini yüksek fiyatlardan halka kakalayıp, sonra da bir panik havası yaratarak düşük fiyatlardan toplamaktadır... Hesap gününe yalnızca birkaç yıl kaldı". Gerçekten bu uyarıların hemen ardından, 1929'da hisse senedi borsasının çöküşü ve Büyük Bunalım yaşandı. Fed'e verilen en önemli yetkilerden biri de “devlet tahvili alıp satma ve bunları alabilmeleri için üye bankalara kredi verme” imkânıydı. Bu, devlet borçları artırıldığında bankalar için bir başka kazanç mekanizması sağladı. Tüm gerekli olan da borcu kapatacak bir yol bulunmasıydı. Bu da 1913'te gelir vergisinin yasalaşmasıyla sonuçlandı. Zamanla, BM ve NATO eliyle, IMF ve Dünya Bankası marifetiyle bir şekilde ABD’ye ve dolayısıyla Siyonist sömürüye bağlanan ülkelerin Merkez Bankaları da özerkleştirilip, Milli hükümetlerin kontrolünden çıkarılmış ve Federal Reserve’nin bir şubesi gibi çalışmaya başlamıştır. İşte Türkiye’deki “Kemal Derviş Yasalarının” ve AKP’nin özelleştirme (peşkeş ve tasfiye) operasyonlarının perde arkası: TMSF’nin yaptığı alacak ihalesini kısaca irdeliyor ve soruyorduk: Devlet böyle bir şeyi nasıl yapar? Yani neye dayanarak alacağını “pay” karşılığında başkasına tahsil ettirir?”. Şimdi bunun yasal dayanağının nasıl oluşturulduğuna bir bakalım. Bunlar bankaların alacakları olduğu için, “4389 nolu Bankacılık Kanununda bir dayanağının olması gerekir” diye öncelikle bu kanunu taradık. 18.06.1999 tarihinde kabul edilen Bankacılık Kanunu’na baktığımızda, herhangi bir yasal dayanak göremiyoruz. Yani Bankacılık Kanununun ilk haline göre bu işlemi yapamamaları lazım. Sadece, borcun vadeleri uzatılabiliyor, o kadar. Ancak, Kanunun 15. maddesinin 6.b paragrafında 12.05.2001 tarihinde bir ek değişiklik yapılmıştır. Bu değişikliğe kadar, sadece “vadeleri uzatma” imkânı verilirken, bu değişiklik ile “sahip olduğu aktifleri ve hisse senetlerini iskonto veya sair suretlerle üçüncü kişilere satmaya” diye bir hüküm getiriliyor. İşte bu hükme dayanılarak, o tarihten yaklaşık 4 yıl sonra, bu alacak satışı gerçekleştiriliyor. 29 Eveet. Şimdi buraya kadar birşey anlamayabilirsiniz. Ancak şimdi söyleyeceklerimle tiyatro ortaya çıkar. Bildiğiniz gibi Haziran 1999 tarihinde Ecevit-Bahçeli-Yılmaz Hükümeti icraatta idi. IMF’nin talimatları yerine getiriliyor ve ortada ciddi bir sıkıntı görünmüyordu! O Hükümete yine IMF talimatları ile yeni Bankacılık Yasası yaptırıldı. 1999 yılı sonu, 2000 ve 2001 yılı başlarında, yeni bankacılık yasasına (yani yeni kurallara) göre birçok banka battı ya da batırıldı/hortumlandı diye Fona aktarıldı. Bu arada 2000 yılı sonunda ve 2001 yılı başında ardışık iki tane kriz yaşadık. Krizin sorumlusu belli; anayasa kitapçığı! (Kimse, yeni bankacılık yasası ile 40 yıllık bankacılık sorunlarımızı 3 ayda nasıl/niçin hallettiğimizi sorgulamadı!) Yine, bu arada ABD’den büyük bir kurtarıcı transfer ettik; Kemal Derviş. Kemal Derviş, bir ara (Nisan 2001) ABD’de uluslararası tefeciler ve tekeller (pardon, yabancı yatırımcılar ve kreditörler diyecektim) ile bir toplantı yaptı. Toplantıdan sonra ABD’den Türkiye’ye “15 günde 15 yasa” çıkarılması talimatını gönderdi. O yasalar çıkarken, Bankacılık Kanununda da yukarıda anlattığım “küçücük” bir tadilat yapıldı. Sanırım milletvekilleri, o “küçücük” tadilatın ne manaya geldiğini anlamadan parmaklarını havaya kaldırıp indirmişlerdir. 2001 ikinci yarısı ve 2002’de Fon’a aktarılan onca bankaların ne olacağı, nasıl kurtarılacağı falan görüşülürken (İstanbul Yaklaşımı vb. gibi), Kemal Derviş, Nisan 2002’de gittiği ABD’de bu sefer “erken seçim”i telaffuz etti. Apar topar yapılan seçim sonrasında yepyeni bir parlamento oluştu. Bu yeni yapı, ne olduğunu anlamadan ve bilmeden, Derviş’in açtığı yolda tam gaz yürütüldü. İşte, bankacılık yasasına 12.05.2001 tarihinde getirilen “ince ayar” Derviş değişikliği ile bugün Fon’daki bankalara borçlu binlerce şirketin (sadece anaparası bir milyar dolar tutan) borcunun tahsilâtı Lehman Brothers’a verilebildi. Tabi bu işin daha da detayları vardır. Ancak, benim kısa araştırmam sonunda elde ettiklerimi yanyana koyunca ortaya çıkan manzara bu. Örnek verirsek; “biri silahı getirip doldurmuş, öteki tetiğe basmış” gibi bir şey görünüyor!12 Vakıflar Siyonist Sermayenin Vergi Kaçırma Kurumları: Daha önce; ulusal düzeyde bir gelir vergisi, Yüksek Mahkeme tarafından 1895'te anayasaya aykırı sayılmıştı. Bunun üzerine Kongre'ye bir anayasa değişikliği teklifi verildi. Teklifi veren de Senatör Nelson Aldrich'ten başkası değildi. Amerikan halkına sunulduğu biçimiyle yeterince makul görünüyordu: 20.000 $'ın altındaki gelirler için sadece yüzde 1'lik bir gelir vergisi alınacaktı. Bu oranın artırılmayacağı da garanti ediliyordu. Kademeli bir vergi olduğu için vergi "zenginleri kazıklayacaktı", fakat zenginlerin başka planları vardı, servetlerini korumanın başka bir yöntemini bulmuşlardı. 1976'da yayınlanan "Rockefeller Dosyası" adlı kitabında Gary Allen'ın tarif ettiği gibi, "16. anayasa değişikliği eyaletler tarafından onaylanıncaya kadar Rockefeller Vakfı hizmete girmişti... Yaklaşık olarak Yargıç Kenesaw Landis'in Standart Oil tekelinin parçalanmasına hükmettiği zamanlardı bu. John D. Rockefeller, vergiden muaf dört büyük vakıf kurarak vergiden kaçmakla kalmadı, vakıfları "kurtarılmış malları" için bir depo olarak kullandı; kuşaklar boyu gayrimenkul ve intikal vergisi vermeden aktarılabilsin diye varlıklarını vergiden muaf yaptı. Rockefeller'lar her yıl gelirlerinin yarısını bu kukla vakıflarına aktarıp böylece "bağışları gelir vergilerinden düşebilirler". Servetin kontrolünde sahipliği değiştiren vakıflar aynı zamanda zenginlerin çıkarlarının promosyonunu yapan bir araçtır. Milyonlarca vakıf paraları, koruyucu tıbbı kötüleyip ilaç kullanımını özendirmek gibi hedefler için "bağışlandı". Pek çok ilaç kömür katranı türevlerinden yapıldığından, hem petrol şirketleri hem ilaç üreticileri (ki çoğunun sahibi Rockefeller'dir veya onun kontrolündedir) bu işten en karlı çıkandır. Hükümete (Federal Reserve'e) çok büyük miktarlarda kredi verme yoluyla (borcu -gelir vergisini- geri 12 Mete Gündoğan, 18 Eylül 2005, Milli Gazete 30 ödememin bir yöntemi ve zenginleri (vakıfları) vergilendirmeden bir kaçış), geriye kalan tek şey, para borçlanmak için bir bahane bulmaktı. Ne güzel bir "tesadüf" ki 1914'te I. Dünya Savaşı çıktı ve Amerika'nın savaşa katılımıyla ulusal borç 1 milyar $'dan 25 milyar $'a yükseldi. Woodrow Wilson 1913'te William Howard Taft'ı yenerek Başkan seçildi. Taft, bir merkez bankası kurulmasını öngören yasayı veto edeceğini açıkça söylemişti. Cumhuriyetçi oyları bölmek ve görece tanınmayan Wilson'ı seçtirebilmek için J. P. Morgan and Co., Teddy Roosevelt'in adaylığına ve onun İlerici Partisi'ne büyük paralar akıttı. Bir görgü tanığına göre Wilson, Demokratik Parti merkezine 1912 yılında zengin bir banker olan Bernard Baruch tarafından getirildi. Burada tanıştıklarından "beyin yıkama dersi" aldı; karşılığında da seçilmesi durumunda Federal Reserve ve gelir vergisi tekliflerini destekleyeceği ve Avrupa'da savaş olması durumuyla ve kabinesinin oluşumuyla ilgili tavsiyeleri "dinleyeceği" sözünü verdi. BM Niçin Kuruluyor? İki dönemlik görev süresi içinde Wilson'ın başdanışmanı: Albay Edward M. House adında bir adamdı. House'ın biyografi yazarı Charles Seymour, ABD’yi Yahudi Lobilerinin güdümüne sokacak kanunların Kongre'den geçmesine rehberlik eden House'ı Federal Reserve Act'in "görünmez koruyucu meleği" olarak tanımlıyor. Bir başka biyografi yazarı da, House'ın "on sekizinci yüzyıl aklının ürünü olan Anayasa'nın hantallaştığına ve çöpe atılıp yenisinin yazılmasının ülke için daha hayırlı olacağına" inandığını söylüyor. House "Philip Dru: Yönetici" adlı bir kitap yazdı ve 1912 yılında isimsiz olarak yayınladı. Kitabın kahramanı Philip Dru, Amerikan halkını yönlendirip kademeli bir gelir vergisine, bir merkez bankasının gereğine ve bir "milletler cemiyeti" gibi radikal değişikliklere inandırmaya çalışmaktadır. 1. Dünya; Savaşı hem büyük bir ulusal borç, hem de Wilson'ı destekleyen Siyonist sermaye için muazzam kazançlar doğurdu. Baruch, Savaş Sanayileri Kurulu'nun başı olarak atandı. Buradan da ulusal ekonomi üzerinde diktatoryal yetkiler kullandı. Baruch ve Rockefeller'ların savaş sırasında 200 milyon doların üzerinde para kazandıkları bildirildi. Wilson destekçisi Cleveland Dodge müttefiklere cephane sattı. ABD'nin savaşa girmesinin verdiği korumayla J. P. Morgan da onlara yüz milyonlarca dolar kredi verdi. Kar elde etmenin bir motif olduğu kesin ama savaş, dünya yönetimi nosyonunu haklı göstermek için de yararlıydı. William Hoar, "Komplo Mimarları"nda, 1950'lerde Carnegie Endowment for International Peace'in (ezelden beri globalizmi savunuyordu) kayıtlarını inceleyen hükümet müfettişlerinin, “I. Dünya Savaşı'nın çıkmasından birkaç yıl önce, Carnegie mütevelli heyetinin dünya” yönetimi için sahneyi hazırlamak amacıyla ABD'yi büyük bir savaşa müdahil etmeyi planladıklarını gördüklerini anlatmaktadır. Recep Tayip Erdoğan 2005 BM Zirvesinde: BM, o günlerdeki tanımıyla büyük bir savaşın enkazı altında ezilen insanlığın “barış evi” olarak inşa edilmiştir. Aradan geçen süreçte ne yazık ki insanlık, büyük acılar çekmeye, büyük yıkımlar görmeye devam etmiştir. BM, yeryüzünde işte bu dengeyi barış ve refah lehine değiştirme temeli üzerinde yükselmektedir. Yine bu sebeple BM’yi güçlendirmeye, bugün karşı karşıya bulunduğumuz insani acıların çözümünü bu zeminde aramaya mecburuz. Hak ve özgürlükleri küreselleştirmenin imkânlarını hep birlikte aramalıyız. BM başta olmak üzere uluslar arası kurumlarımızı buna göre yeniden yapılandırmalıyız. Hiç şüphe etmeyelim ki, insanlık olarak ortak geleceğimiz buna bağlı olacaktır. Kendi içinde yaşayan, dışa açılmayan Küreselleşmenin nimetlerinden yeterince pay alamayan, Demokrasi ve özgürlüklerden yararlanamayan, Dünyamızdaki büyük değişime ayak uyduramayan Çatışmaya, yok etmeye kilitlenen insanlara nasıl yardım edebileceğimiz üzerinde ciddiyetle durmalıyız. Biz, İspanyol meslektaşım Sayın Zapatero ile birlikte “Medeniyetler İttifakı” girişimini bu inançla başlattık. Aynı inancı paylaşan Sayın Genel Sekreter, Büyük bir duyarlılıkla bu çabamıza katılarak himaye 31 etmiştir. Şeklinde, Yahudi ağzıyla Siyonizm’e ve BM’ye yağcılık yaparken, aynı toplantıda, Hugo Chavez şöyle sesleniyordu: ( Ama Zaman Gazetesi şov yaptığını söylüyordu!...) Latin Amerika ülkelerinden Venezuela’nın “asil” Devlet Başkanı Hugo Chavez, Amerika’da bile Amerika’yı cesaretle eleştirdi. ABD tarafından devrilmesi için darbe düzenlenmesine karşın iktidarını koruyan Chavez, ABD’ye veryansın etti. Alkışlar Chavez’e Chavez, Birleşmiş Milletler (BM) zirvesinde kürsüye çıkıp konuşunca, salondakiler neye uğradığını şaşırdı. Çünkü Venezuela Devlet Başkanı ABD için “terörist devlet” diye çıkıştı. Başkan Bush için ise “Sayın Bush, tüm dünyayı tehdit eden en büyük kabalığı ve en vahşi kapitalizmi temsil ediyor” şeklinde tanımladı. Ardından da BM’ye seslenerek “BM merkezi de, BM Genel Kurulu kararlarına saygı duymayan bu terörist devletin topraklarından çıkarılmalıdır. Konuşmasında Chavez, “Asla kitle imha silahları yoktu, ama Irak bombalandı ve BM’nin itirazlarına rağmen işgal edildi ve hala işgal devam ediyor. İşte bu nedenle biz BM’nin, Genel Kurul kararlarına saygı göstermeyen bu ülkeyi terk etmesini öneriyoruz” dedi. Chavez elindeki belgeyi sallarken, konuşmasının ortasında olağan olmayan bir şekilde alkış aldı. Chavez, konuşmasının sonunda BM zirvesindeki en büyük alkışı alan kişi konumundaydı. Dünya liderlerinden zirvede 5 dakika konuşması istendiği için, Chavez süresi dolmasına rağmen konuşmaya devam edince, oturuma başkanlık yapan diplomat Chavez’e zamanın dolduğunu belirten bir not uzattı. Ancak Venezuela Devlet Başkanı notu yere atarak, “Eğer Bush açılışta 20 dakika konuşabildiyse ben de konuşurum” dedi ve 20 dakika süren konuşmasını tamamladı. BM Kimin Oyuncağı? Hugo Chavez, konuşmasını “Birleşmiş Milletler’e üye ülkeler, yoksulluğu makul düzeyde azaltma hedefine bile ulaşamadı. Birleşmiş Milletler hiçbir işe yaramıyor” diyerek gerçekleri haykırdı. Yerli ve Yeterli Üretim ve Milli Sanayi Hamlesi Yaklaşık 35 sene önce, milli bir duyarlılık ve haysiyetli bir tavırla Erbakan Hoca şunları anlatıyordu: Aziz kardeşlerim, biraz Önce sizlere konuşmamızın arasında Gümüş Motor Fabrikasına ait bir film gösterildi. Bu filmi dikkatle takip buyurdunuz. Hiç şüphesiz film hepinizi heyecanlandırdı. Yüzlerinizden ve gözlerinizden bu heyecanınızı okumak mümkün. Aziz kardeşlerim, bu görmüş olduğunuz filmin hangi manaya delâlet ettiğini daha iyi açıklayabilmemiz İçin, şimdi sizlere, bu konuşmamda bazı hususları bir bir ele alarak arz etmek mecburiyetini duyuyorum. Bakınız her şeyden önce Türkiye sanayileşmeye niçin mecburdur? Bu nokta üzerinde durmamız, a) Bizim bugüne kadarki, milletimizin sanayileşme tarihine bir bakış yapmamız, b) Yakın tarihimizdeki sanayileşme hareketine bir bakış yapmamız, b) Hâlihazır sanayileşme yolundaki çalışmalara bir bakış yapmamız ve bütün bu bakışlar arasında da Gümüş Motor'un ne olduğunu, ortaya koymamız zannediyorum ki, mevzuumuzun açıklanması için hem faydalı ve hem de zaruridir. Sanayileşmeğe Niçin Mecburuz? Aziz, kardeşlerim, biraz Önce arz ettiğim plan üzerinde, sizlere çok kısa olarak Türkiye'miz niçin sanayileşmek mecburiyetindedir? Bu hususu birkaç cümle İle belirtmek istiyorum. Bakınız bugün yurt sahasında birçok yerlerde yaptığımız konuşmalarda, her zaman bu 40 milyona varmış milletimizin, maalesef birkaç milyon evlâdının dış memleketlere işçi gittiğini, 100 binlece hanımımızın yabancı ülkelere hizmetçi olduğunu ve milyonlarca vatan evlâdının da bunun İşçi Bulma Kurumunda işsizlik içerisinde beklediğini, ekmek parası için “biz de dış memlekete gideceğiz” diye boşuna ümitlendiğini konuşuyoruz. Bu durumdan memleketimiz nasıl kurtulabilir? Ayrıca bugün tarihîn bin yıllık en zengin milleti, maalesef dünyanın âdeta en fakir milletleri arasına gerilemiştir. Çünkü yeryüzündeki 120 müstakil memleket içerisinde şahıs başına millî gelirimiz hâlen yukardan aşağı, 100 üncü sıraya inmiştir. Bugün memleketimiz korkunç bir pahalılık ve 32 perişanlık içerisindedir. Peki, kurtuluş çaresi nedir? Bundan kurtulmak için, bir memleketin zengin olması için, o memleketin bütün iktisadî kalkınmasına ait her sahasında çalışılmak zarureti vardır. Yani o memleketin tarımında, ticaretinde ve hizmetler sektöründe kalkınmak mecburiyeti vardır. Ve bilhassa bunların hepsinden mühim olarak, o memleketin sanayileşme sahasında bağımsız ve başarılı olmak mecburiyeti vardır, bir memleketin fakirlikten kurtulabilmesi için. Bizim memleketimizde ise bu çalışma, bilhassa sanayileşme sahasındaki çalışma başka memleketlerden kat ve kat daha zarurî bulunmaktadır. Sanayileşme bizim memleketimiz için “böyle olsa daha iyi olur” diye telâkki edeceğimiz bir mesele değil, “ya bu olacak veya bu diyardan kovulacak” ehemmiyette bir meseledir. Bizim, sanayileşmeden hayatımızı idame ettirmemiz mümkün değil. Niçin derseniz, kısaca arz edeyim: Bakınız bu gün, Allah'a şükür, dünyanın en çok nüfusu artan milletlerden biriyiz. Senede %3 nispetinde nüfusumuz artıyor. Artan nüfusa işyeri hazırlamak için, bugün %18 e çıkmış olan işsizliği, orta yerden kaldırabilmek için en mühim saha sanayi sahasıdır. Ziraat sahasında da insanlar elbette istihdam edilmek mecburiyetindedir. Fakat bugün bizim Türkiye'mizin durumu öyle ki, zaten ziraat sahasında çok fazla insan kullanıyoruz. Türkiye'nin %70'i ziraatla meşgul oluyor. Köylüdür, ancak, bizim %70 köylümüzün; çalışma durumu öyle ki, Avrupa memleketlerinde ortalama olarak bizim 10 köylümüzün yaptığını bir kişi yapıyor. Amerika'da 100 köylümüzün yaptığı işi beş kişi yapıyor. Çünkü bizim köylerimizdeki ziraatimiz bugün, ne makinali ziraattır, ne de sulu ziraattır. Teknik tabiriyle söyleyeyim, “intansif ziraat” değildir. Sulu ve makinalı ziraat içerisinde bulunmadığımız için, çok eski devirlerden kalma iptidai metotlarla çalıştığımız için, çok insan çalıştırıyoruz ama az mahsul alıyoruz. Ziraatimizi inkişaf ettirirsek ki inkişaf ettirmeğe mecburuz, ziraat sahasına yeniden insan koyacak değiliz. Bilakis, ziraat sahasında çalışan insanları biz sanayiye çekeceğiz. Bugün 10 kişinin yaptığı işi bir kişi yapacak, 9 kişi ziraî sahadan dışarı çıkacak, ondan dolayı bir yandan artan nüfusa iş bulmak, öbür taraftan ziraatı inkişaf ettirirken, oradan boşalan insanlara iş bulmak, ancak sanayi ile mümkündür. Türkiye'de zaten Avrupa gazeteleri %13 işsizlik var diyor, Türkiye'nin önümüzdeki 8 yılda en büyük tehlikesi bir işsizlik infilâkının olmasıdır, diye haber veriliyor. Bu korkunç issizliği orta yerden kaldırabilmek için, biz dışarıya eleman gönderecek değiliz. Dışarıdaki işçilerimizi de Türkiye'de kendi köyünün kenarındaki, çoluğunun çocuğunun başında oturarak kurulacak atölyeli fabrikalarda çalıştırmamız lazımdır. Ondan dolayı sanayileşmek bizim için hayatî ehemmiyeti haiz bir husus bulunuyor. Buna ilâveten, her akıllı milletin zaten sanayileşmesi lâzım geliyor. Çünkü bugün yeryüzündeki alışverişleri inceleyecek olursak, zirai sahalarda çalışan milletlerin sattıkları mallar arasındaki mübadelenin iç yüzü şudur: Sen diyor; ilerlemiş bir devlet geri kalmış devlete, bir tarlada on saat çalışacaksın, senin on saat çalışarak üretmiş olduğun buğdayı, pamuğu, tütünü ben bir makinanın başında iki dakika çalışarak ürettiğim makinayla değiştireceğim! Batının Refah Seviyesi On Misli Yüksek Avrupa'da sanayi sahasında çalışan bir insanın, bir saati bizim beş saatlik mesaimizle değiştiriliyor. Amerika'da sanayi sahasında çalışan bir şahsın bir saatlik mesaisi bizim tarlada çalışan bir şahsın on saatlik mesaisi ile değiştiriliyor. Böylece sanayi, kendi milletine on misli daha yüksek refah seviyesi temin etmiş oluyor. O itibarla akıllı milletlerin süratle sanayileşmeleri zaten lazım gelir. Bu arz ettiklerimize ilâveten, bu gün sanayileşmek ayrıca büyük bir zarurettir. Zira zirai sahada kalkınacağız desek dahi, ne yapacağız? Bize traktör lâzım, bize sulama pompaları lâzım, bize gübre lâzım, o gübreleri üretecek fabrika lâzım. Onun için ziraatla kalkınmak istiyorsak, yine sanayileşmek mecburiyetindeyiz. Bütün bunlara rağmen diğer bir husus da düşmanın silâhlarından daha üstününe sahip olabilmek, ancak kuvvetli ve kudretli bir sanayiye sahip olabilmekle mümkündür. Bir millet kendi harp sanayiini geliştirmedikçe; kuvvetli ve kudretli bir millet olamaz. Buna ilâveten asıl sınaî mamullerini bizzat kendisi yapamadıkça, her hususta başka milletlere bağlı kaldıkça, hiç bir zaman önder ve örnek bir memleket olamaz. Onun için Türkiye'nin kuvvetli ve kudretli bir millet, bir memleket olabilmesi için, aynı zamanda en kuvvetli sanayi memleketlerinden birisi olması zarurîdir. Sanayileşme Tarihimiz Muhterem kardeşlerim. Çok mühim bir noktaya daha temas etmek istiyorum O da şudur: Bakınız, yıllardan beri bizim memleketimizde şöyle menfi bir propaganda yapılmıştır: (ki, bu memleketin evlâtları, 33 Allah'a şükür, gün geçtikçe, bu aşağılık düşüncesi veya telkini kayboluyor.) “Efendim biz sanayileşemeyiz, sanayi ecnebi memleketlere mahsustur, bu bizim işimiz değildir”, zihniyetinin telkinatı altında bırakılmıştır. Ondan dolayı, adeta sanayileşmek Avrupalılara has bir şeymiş, bizim yapabileceğimiz bir şey değilmiş gibi bir komplekse kapılmışız. Her şeyden önce bu telkinâttan silkinip, kendimizin, aslımızın ne olduğunu görmemiz, bilmemiz, lâzımdır. Bakınız, bu itibarla çok kısa olmak üzere bizim sanayileşme tarihimiz hakkında birkaç hususu arz etmek istiyorum. Daha başlangıçta söyleyeyim, “sanayileşmek bizim nemize gerek, biz böyle şey yapamayız”, zihniyetinin yerine tam tersini getirip koymağa mecburuz. Biz tarihînde sanayileşmenin, bütün dünyaya örneklerini vermiş, onun hocası olmuş bir milletiz. Ama bize kim olduğumuz öğretilmediği için, bilâkis ters düşünceler altında körletildiğimiz için, uzun zamandan beri yanlış düşünür hale getirilmişiz. Bakınız, tarihi vesikaların noksan olduğu eski devirleri bir kenara bırakalım, bundanbin sene öncesini ele alalım. Bugün Avrupa'da sanayi var, bizde yok deniliyor değil mi? Bir defabin sene önce dünyanın hali neydi? Hepiniz tarihte Harun Reşid'in Avrupa'ya hediye etmiş olduğu saatin ne olduğunu Avrupalıların bir türlü anlayamadığını bilirsiniz. Çalar bir saat hediye etmiş idi. O devirde daha bunun içerisinde, periler var, şeytanlar var, herhalde onlar bu işi yapıyor, diye Avrupalılar uzun yıllar Harun Reşid'in hediye olarak gönderdiği çalar saati şeytan işi sanmışlardı. İnce Tül'ü İkiye Bölen Kılıç Bin sene önce haçlı orduları zamanında Avrupa neydi, biz neydik? Bu husustaki bir filmin sahnesini çoğunuz hatırlarsınız. Arslan Yürekli Rişar geliyor. İki mesnedin üzerine bir kalın demir tuğ koyuyor ve kılıç ile bir darbede bunu ikiye bölüyor. Buna karşılık da Selâhaddin-i Eyyûbi, bir incecik tülü havaya atıyor. O tül kendi ağırlığı ile aşağı düşerken kılıcını altına tutuyor. Tül kendi ağırlığı ile düşerken iki parça oluyor ve yere iniyor. Bugün teknolojik bakımdan açıklamak, ispat etmek mümkündür ki, Selâhaddîni Ey-yubî'nin kılıcının çeliğine verilmiş olan su, Aslan Yürekli Rişar’ınkinden yüz gömlek üstündür. Selahaddini Eyyûbi onu orada teknik bakımdan mağlûp etmiş bulunuyordu. Öbürü kaba kuvvet. Bu iş içinde aynı zamanda çok lâtif bir ruh ve mâna gösteriyor. Fakat teknolojik bakımdan da çok üstün bir sanata sahip olduğunu gösteriyor aslında. Bakınız Almanya'da bugün en büyük çelik merkezlerinden birinin adı “Solingen” şehri. Bu şehrin menkıbesini araştırırsanız, göreceğiniz hakikat şudur: Solingen bir ustanın adı. Haçlı ordularına iştirak etmiş bir köylü bu. Gelmiş bizde çeliğe su nasıl verilir, bunu öğrenmiş, seferden dönmüş, Avrupa'da ilk defa çeliğe su vermenin tatbikatını yapmış, demirci olmuş. O köydeotuz kilometre trenle gitseniz, bugün ucu bucağı bulunmayan bir çelik sanayisinin doğduğunu görürsünüz. Ama bizden öğrenmiş, hocaları biziz. Gel yakın tarihe kadar, beşyüz sene öncesine bak. Sultan Fatih'in döktürdüğü toplara. Aslında o kadar kısa zamanda dökülebilmesi dahi büyük bir sanayi harikasıdır. Anlayanlar, inceleyenler için ve size şunu söyleyeyim: Bugün Türkiye'de aynı topları aynı şartnamelerle ihaleye çıkartınız, yapacak firma bulamazsınız! Dötyüz sene önce bizim ordumuz Viyana'ya yürürken, iman kuvvetinin yanında, o devrin en büyük teçhizatına da sahip idi. Her türlü askeri silâh ve vasıtalarla donatılmış idi. Bütün bu askeri silâh ve vasıtaları biz kendimiz imâl ediyorduk. Başka milletler her harbe girişte, bizden yeni yeni şeyler öğreniyorlardı. Bir Kış Esnasında Yine sık sık verdiğimiz çok mühim bir misal var: Bundan ikiyüz sene önce Ruslar gelip, İnebahtı’da ikiyüz parça gemimizi yaktıkları zaman biz, bir kış esnasında, tekrar ikiyüz parça, o devrin harp zırhlılarını imâl etmiş ve bütün Akdeniz'e hâkim olmuştuk. Bu ikiyüz parça geminin bir kışta inşası büyük bir hâdisedir. Sadece teknik bilgi değil, disiplin ve organizasyon harikasıdır. Daha ileriye geliniz, bakınız yakın tarihimizde son vakitlere doğru, biz bundan yetmiş sene öncesine kadar, daima Avrupa'nın önünde bulunmuşuz. Yetmiş sene öncesine kadar onlardan bir karış geri kalmamışız. Şu tenkit daima yapılmaktadır: Yanlış ve haksız olarak, Ecnebiler ve yerli taklitçiler diyor ki: "Evet, efendim tarihimizde böyle büyük harikalar var top dökülmüş, kılıç imâl edilmiş, çeliğe su verilmiş, bunlar belki birer sanat harikasıdır, ama sanayi ise başka şey, sanayide organizasyon ve disiplin mühimdir, kütle halinde imâlât mühimdir. Sizde bunun numuneleri tarihinizde yoktur”. Hâlbuki bu sözler sadece bir aldatmacadır. Asıl sanayi diye bugünkü fabrikaları 34 kastediyorsak, buyurun fabrikalar bakımından tarihimizi mukayese edelim: Dört Misli Büyük Bir defa bizde kurulmuş olan “Defterdar fabrikası” nı ele alınız. Defterdar fabrikası, tam yüzelli sene önce kurulmuştur. Tekstil sanayiinin komple bir fabrikasıdır. Bugün hala, Türkiye'nin en büyük fabrikalarından birisidir on sene öncesini düşününüz. O tarihte, bugün tekstil sanayinin merkezi neresidir? İngiltere'de o devirde kurulan tekstil fabrikalarının en büyüğünün dört misli büyüklüğündedir. Niye, Osmanlı imparatorluğu fabrika kurarsa elbette İngiltere'nin dört misli büyüğünde kurar da onun için. “Hereke Fabrikası” nı al bakalım. Bu gün de en iyi kaliteli kumaşı dokuyan Hereke Fabrikasıdır .Doksan sene önce kurulmuş bir fabrika bu. Ve o devirde en iyi kumaşları dokuyan fabrikadır. Ve bir de kuruluş maksadını inceleyiniz. Sultan Hamid Cennetmekân zamanında kurulmuş bir fabrikadır. Sultan Hamid Cennetmekân kendi sırtında giydiği palto ve sarayındaki mefruşat dâhil, bütün bunları, yerli malı olarak kullanmaya son derece dikkat etmiş bir insandır. Bütün askerin her türlü teçhizatı yurdumuzda yapılmıştır. Hereke fabrikası o devrin teknik bakımdan ne kadar ileri bir fabrikasıydı ki düşünün, bugün dahi aynı fabrika, en iyi kumaşları dokumaktadır. İleriye geçiniz bakalım: Bizde bütün dünyada elektrik fabrikası, Paris'te, Londra'da kurulduktan sonra, bir kaç ay farkla İstanbul’da kurulmuştur. Silâhtarağa'daki fabrikanın kuruluşu, dünyadaki ilk elektrik fabrikalarının kurulduğu yerlerden, tarihlerden ancak bir kaç ay farklıdır... Galata Köprüsü döneminin teknolojik seviyesinin önünde yapılmıştır. Bilhassa Sultan Hamid Cennetmekân zamanında bütün sanayi hareketlerinin hepsi, en önde gidecek şekilde başarılmıştır. Balmumcu Çiftliği'nin orada basılan Hamidiye Suyu, dünyada ilk defa suyun basıldığı tarihte basılmıştır. Motopomp İstasyonu Ve Kâğıthane'ye kurulmuş olan, motopomp istasyonundan basılan su ile sular Hamidiye Çeşmesi'ne çıkarılmıştır. Dünyada ilk tünellerin kurulduğu sırada, Beyoğlu'nun şu, bugün dahi kullandığımız tüneli yapılmıştır. Ve bundan seksen sene Önce, biz gemi inşaiyesinde dünyanın en ileri memleketiydik. Hamidiye tipi kruvazörler, bizde yapılmaktaydı. Makina aksamı dâhil Abidin Daver şilebi gibi gövdesi bittikten sonra yedi sene Haliç'de beklemiyordu. Seksen sene önce yapılan gemiler, bir yandan gövdesi yapılırken, öbür yandan da makinası yapılmış oluyor ve böylece bütün dünyada yeniden büyük hâkimiyetimiz gösteriyor idik. Bizim tarihimiz aslında böyle geliyor. Biz bugünkü fabrikalar başladığı zaman da, dünyanın en ilerisinde ve en önünde yürüyorduk. O zamanki zırhlılarımızın zırhları, o çeliklerin suları bizde veriliyordu. Size çok mühim bir mevzuu anlatmağa mecburum; Mazimizdeki sanayi anlayışını açıklamak bakımından: Ford Fabrikaları ve Abdülhamid Sene 1905, Amerika’da Ford Fabrikaları ilk defa otomobil imâl ediyor ve bu ilk otomobilleri, dünyanın o zamanki en büyük krallarına hediye edeyim de, otomobil satışının reklâmını yapmış olayım, diyor. Dünyanın en büyük devlet adamlarının başında Sultan Hamid Cennetmekân geliyor. Bir numaralı otomobil ona gönderilecek diyor, Ford fabrikaları. Arkasından Alman imparatoru, İngiltere Kralı, öbürlerine de birer tane otomobil hediye ediliyor. Ford otomobili İstanbul'a geliyor. Sultan Hamid Cennetmekân, bu gelen otomobili bir müddet bekletiyor, Amerikalı heyetle beraber, ikide bir müracaatta bulunuyorlar: Efendim bir deneseniz lütfedip binseniz diye... Vakti gelince deneriz diyor. Bizim programımızı siz çizecek değilsiniz. Sırası geliyor, bir cuma günü, o otomobile biniyor. Ve Cuma'da Yıldız'daki camiye çıkıyor. Camiden çıktıktan sonra heyet orada, ayakta duruyor. Hemen arkasında: Efendim bu otomobili nasıl buldunuz? Fikrini sormak için, önünü kesiyorlar. Cuma selâmlığı bittikten sonra, Sultan Hamid Cennetmekân kendilerine diyor ki: “Bu otomobili buraya ne ile getirdiniz?” diyor. Efendim şu aşağıdaki gemiyle getirdik, diyorlar. “Bunu hemen içine koyun, geri götürün” diyor. Neden Efendim sizi rahatsız mı etti, bizim bilmediğimiz bir şey mi oldu? Diye telâşa koyuldukları vakit, onlara diyor ki: “Bunun bir parçası kırılırsa ne olacak?” Efendimiz emredersiniz, derhal getiririz. Nereden? Tâ Amerika'dan... Sultan Hamid Cennetmekân’ın söylediği söz şu: “Bu arabaların parçaları benim yurdumda yapılıncaya kadar, ben bunları Türkiye'ye sokmam” diyor. Ama arkadan ne yapıyor? Sultan Hamid Cennetmekân bu sözü söyledikten sonra saraya geliyor ve Maarif Nezaretine bizzat kendisi emir yazdırıyor: “Bu sanayinin bütün şubeleri en kısa zamanda Türkiye'de öğretilip kurulsun”... Sultan 35 Abdülhamid Cennetmekân bilhassa Galvone Plâstiği, yani nikelâj kaplaması üzerine, kromaj kaplaması üzerine, ihtisasa gidecek insanların emirnamesini de kendi eliyle yazıyor. Bu sanayi ilerde çok büyük ehemmiyet kazanacağa benzemektedir, imparatorluğun, Varna, Şam, Bağdat, bütün buralardaki sanat mekteplerinden kabiliyetli çocukları toplayınız ve bu çocuklar biran evvel, gitsin bu sanatı öğrensinler, buyuruyor. Hicaz Demiryolunu Osmanlı Yapıp Tamamlıyor! Sultan Hamid Cennetmekân beş senede bütün Anadolu'nun demiryolunu yaptırmış insandır. Ondan dolayı o devirdeki sanayileşme ve gelişmenin bir ispatıdır. Tabiî bildiğiniz gibi Hicaz demiryolunu da, Türk mühendisleri inşa etmişlerdi. O devirdeki sanayileşme zihniyeti bugüne kadar devam etmiş olsaydı, bugün biz dünyanın en büyük uçaklarını yapan ve hepsini yüzde yüz kendisi imâl eden bir memleket olacaktık. Zerre kadar şüpheniz olmasın, o devirdeki inkişafı nazarı itibara alırsak... Ama ne oldu, Maalesef onbeş senelik bir harp devresi girdi araya. Bu harp devresinin arkasından koskocaman imparatorluğumuzun parçaları elimizden alındı. Yakılmış, yıkılmış bugünkü Anadolu’muzun içinde kaldık. Kaldık da ne oldu? Yeniden çalışmalar başladı. Cumhuriyetten sonraki sanayileşme çalışmalarını, birkaç devre içerisinde mütalâa etmek mümkündür. 1923 den ikinci Cihan Harbi'nin başına kadar memlekette sanayileşmek için yeniden gayretler başlamıştır. Ecnebi Mütehassıslara İtibar Edilip Vakit Kaybediliyor! Bu devirde birtakım sanayi müesseseleri de kurulmuştur. Ve millî bir sanayinin kurulması gayreti ve şuuru mevcuttur. Ancak o devrin en büyük hatalarından birisi ecnebi mütehassıslara fazla itibar etmek olmuştur. Bir misalle arz edeyim. Meselâ, demir-çelik fabrikasının kurulmasının tarihini inceleyiniz. Sene 1925, Büyük Millet Meclisi Türkiye'de bir demir-çelik sanayinin kurulmasını, bütçe müzakerelerinde karar altına alıyor. Hükümete de emir veriyor. Bak diyor, yanıp yıkılan Almanya hemen demir-çelik sanayi kurdu. Sanayileşmeye başlıyor. Biz onlardan geri kalmayalım, bizde de bu sanayi kurulsun deniyor. Millet Meclisi bu kararı alıyor. Hükümet bir demir çelik sanayinin nasıl kurulacağı hususunu bir Belçikalı uzmana havale ediyor. Belçikalı uzman geliyor 1925 senesinde. Bir kaç sene Türkiye'yi inceledikten sonra bir rapor veriyoruz: Siz, demir çelik fabrikasını kuramazsınız. Siz bu sevdadan vazgeçin “şeftali yetiştirmeye bakın”, deyip gidiyor… Yabancılar Bize: “Siz Ziraate Bakın” Diyor Bundan sonra sekiz sene memleket vakit kaybediyor. Sene geliyor 1933’e, tekrar bütçe müzakereleri esnasında, bakınız Almanya büyük adımlar atmaya başlıyor. Aman biz de demir çelik sanayiini kuralım diye, yine Millet Meclisi karar alıyor. Bu karar üzerine de, bu sefer bir Avusturyalı uzmana aynı mevzu havale ediliyor. Onun verdiği rapor da öbür kardeşininkinden farklı değil. O da yıllarca buraya geliyor, etrafı gezdikten sonra, siz demir çelik sanayii kuramazsınız, “siz ziraata bakın”, zihniyetini telkin etmeye çalışıyor. Ne zamanki İkinci Cihan Harbi patlıyor. Harp patladığı zaman, aman bu işler demir çeliksiz olmayacak. Artık katiyetle ne yapıp yapalım, bunun temelini atalım deniyor. Bugünkü Karabük'te bu temel atılıyor. Tasavvur buyurunuz ki, 1923 nere 1938—39 nere, ara yerde tam 15—16 senelik vakit geçmiş. Bu ara yerde geçen vakitleri, 1925 ten sonra hesaplasak dahi 13 senelik bir zaman kaybediyoruz. Sanayide Zaman Mefhumu Hâlbuki bu onüç senelik zaman sanayide çok mühimdir. Sanayileşmenin en büyük avantajlı tarafı, çok kısa zamanda çok büyük netice orta yere koyabilmesidir. Sanayileşme davasında sene büyük zamandır. Maalesef ecnebi mütehassısların kasıtlı telkinleriyle kulak verildiği için, bu memlekete demir çelik sanayii 1925 de değil, ancak ta onüç sene sonra temeli atılabilmiştir. Böylece birçok kıymetli yıllar, asıl sanayileşmede çok mühim müesseseler yapılamadan gelmiş geçmiştir. Hâlbuki dünya üzerindeki diğer milletler, bu yılları son derece isabetli şekilde kullanmışlar, seksen sene aramızdaki fark, bütün bugüne kadar geçen yıllar arasındaki, taklitçi zihniyet ve tutumdan dolayı aleyhimize işlemiştir. Uçak Bile İmal Edildi Sene 1939, harp ilân edilmiş, dışardan bir şey ithal etmek imkânı yok. İşte ilk defa o zaman yeniden 36 bize makina imâlâtı mecburen başlamıştır. Makinaların parçaları yavaş yavaş millî mal olarak imâl edilmiştir. Bu arada hatırlatayım ki, bu devrede Türkiye'de uçak bile imâl edilmiştir. Ankara'da bir uçak fabrikası kurulmuştur. Bugün traktör imâl eden fabrika, aslında uçak fabrikası olarak kurulmuştur. Makinalarını yapmak üzere uçak motorları imâl ediyordu. Bugün de Ankara'daki THK uçak imâl etmek üzere kurulmuş idi. O devirde uçaklar da yapıldı. Ve bu yapılmış olan uçaklardan dört tanesi de Danimarka'ya bile satıldı. Fakat maalesef o harp içerisindeki zihniyet öyleydi ki, bizim kendi ordumuzun talim uçakları bile kendi fabrikamıza sipariş verilmedi. Bir takım komisyoncuların tesiriyle, onlar bile dış ülkelere sipariş verildi. Uçak yapmış olan bu fabrika bugün mobilya fabrikası olarak çalışıyor. Masa, sandalye yapıyor. Hâlbuki o fabrika otuz sene önce uçak imal etmiş idi. Eğer o zihniyet üzerinde yürünmüş olsaydı, bugün şimdi yıllardan beri başlayacağız denilen sanayi, çoktan kurulmuş olacaktı. Buna rağmen İkinci Cihan Harbi esnasında faydalı çalışmalar olduğu inkâr götürmez. Ama ne vakit ki, İkinci Cihan Harbinden sonra dış yardımlar gelmeye başladı, bizdeki imâlâtçı sanayi yine durdu. Çünkü bu dış yardımları o zamanki idareciler, asıl makina sanayiinin kurulmasına değil, Avrupa ve Amerikadan makina ithaline ve montaj sanayine harcadılar. Otobüs İmal Edecek Fabrika Bir misalle arz edeyim: Sene 1951, İstanbul’a otobüs alınacak. Altmış firma müracaat ediyor. Çünkü dışarıdan yardım geliyor. Üstelik bu belediye otobüslerinin bedeli dolar olarak ödenecek. Dünyanın 60 tane otobüs imâlâtçı firması teklif veriyor. Biz de Teknik Üniversitede motor hocasıyız. İstanbul Belediyesi, bu otobüslerden hangisini alalım diye bize müracaat ediyor. Biz; arkadaşlarla beraber Teknik Üniversite Motorlar Kürsüsü olarak bu konuyu inceledikten sonra bir rapor verdik. Dedik ki; “siz bu kadar otobüsü bir defada dışarıdan alacağınıza, bu otobüsleri imâl edecek fabrikayı kursanız, o fabrikada, alacağınız kadar otobüsün hepsini aynı parayla Türkiye'de imâl etmemiz mümkündür”. Buna rağmen, bir takım ithalâtçıların tazyikiyle maalesef o sanayi o gün kurulmamıştır. “Efendim, nasıl olur da Türkiye'de otobüs fabrikası kurulabilir? Bu hayaldir, böyle şey mümkün değildir” safsatasıyla bu paralar dışarıya döviz olarak verilmiştir. Amma bakınız yıllar geçti, şimdi otobüsler, motoru hariç burada yapılıyor. Hâlbuki o zaman bu iş yapılabilirdi. yirmi sene vakit kaybedilmiştir. Aynı mesele otobüslerin motoru için de geçerlidir. Bu otobüslerin motoru hâlâ yapılmıyor. Yirmi sene önce başlansaydı, bugün de bu motorlar, otobüslerle beraber ihracat yapacak noktaya gelinebilirdi. Sanayide bazı önemli şeyleri, vaktinde görüp o adımları atmak gerekir. Dünya Yol Kongresi Size bu konuşmayla İkinci Cihan Harbi’nden sonraki halimizi de arz edeyim: Sene 1956, İstanbul'da “Dünya Yol Kongresi” yapılıyor. Bu kongrede, karayollarımızın en mühim mevkiinde bulunan kıymetli bir kardeşimiz, ev sahipliği yapıyor. Bu kardeşimiz Yugoslav Heyetini, bir yemekte ağırlamak mecburiyetinde kalıyor. Akşamleyin konuşmada, aralarında geçen hususu aynı yıl, aynı akşam gelmiş ve bendenize nakletmiş idi. Yugoslav heyeti diyor ki: “Biz yol kongresine geldik, Türkiye'de yol nasıl yapılır? Bunu öğreneceğiz sizden. Fakat sizden yolun nasıl yapılacağını öğrenmek için buraya gelmiş olmamızdan dolayı hiçbir küçüklük-eziklik duymuyoruz”. Neden derseniz açıklayalım diyor, Yugoslav mühendisleri: “İkinci Cihan Harbinden sonra, siz de dış yardım almaya başladınız, biz de… Siz aldığınız dış yardımlarla traktörleri, iş makinalarını dışarıdan getirdiniz. Parayı oraya harcadınız. Bu makinalarla yol yapmağa başladınız. Sizin bir miktar yolunuz ve tecrübeniz var. Ama bize gelince, biz dışarıdan aldığımız yardımı traktöre, greydere buldozere vermedik. Bu yardımı onları imâl edecek olan makina fabrikasına verdik. Ama şimdi biz kendi traktörümüzü, kendi greyderimizi, kendimiz imâl ediyoruz. Kendi makinamızla yollarımızı yapmağa başlayacağız. Şimdi buraya yol nasıl yapılır, onu öğrenmek için Türkiye’ye geldik. Siz paranızı hazır makinelara yatırdınız. Şimdi elinizde sadece eski makina hurdalıkları kaldı!..” Memleketin Elinde Maşatlık Kaldı O dışarıdan getirilen makinaların hurdalıklarına bizler, hurdalık demiyoruz. Lâtife olsun diye. “MAŞATLIK” diyoruz. Çünkü ecnebi mamulâtıdır da ondan. Memleketin elinde maşatlıklar kaldı, öbür 37 memleketler ise o paralar ile onları imâl eden fabrikalara sahip oldular. Ara yerde bir zihniyet farkı var. Bu zihniyet farkı bizim aleyhimize işledi. Biz dış yardımları makina imâl edecek sanayiye değil, o sanayinin imâl ettiği mamul makinaları ithal etmekten dolayı aslında çok büyük kayıplara uğradık. Makına İmal Eden Makinalar Dış yardımların bir kısmını hiç değilse, “makine imâl eden makinalar” sanayiine yatırmamız lâzım gelir idi. Büyük hatâ işlenmiştir. Bu devrin ikinci bir yanlışlığı da, asıl imâlâtçı sanayiinin yerine, montaj sanayinin kurulmuş olmasıdır. “Dışarıdan parça getirilsin, biz bu parçaları monte edelim” zihniyetiyle hareket edilmiştir. Bakınız, bu zihniyet, bu yanlış zihniyet, bilesiniz ki bugüne kadar geliyor, İkinci Cihan Harbi 1944 de 45 de bitti. 1946—47 de dış yardımlar geldi. O günden bugüne kadar zihniyet değişmemiştir. 1947 den 1973 e gelindi. Aradan tam 25—26 senelik, çeyrek asırlık bir zaman geçmiştir. Gümüş Motor Bütün bu yanlış gidişatın ortasında bir ada var: GÜMÜŞ MOTOR, o adanın adıdır, GÜMÜŞ MOTOR bu zihniyetin tam tersine milli ve yerli bir adım, mühim bir atılımdır. GÜMÜŞ MOTOR bu memlekette, doğrudan doğruya makinayı yüzde yüz Türkiye'de imâl etmek için atılmış bir adımdır. Herkes dışarıdan motor ithal ederken, GÜMÜŞ MOTOR “bu motorları ithal etmeyelim. Bu motorları yapacak fabrikayı biz kurup kendimiz üretelim” diyen zihniyet olduğu için, o devrin içerisinde özel bir önem taşımaktadır. Ayrıca GÜMÜŞ MOTOR bu hareketi yapmış olmakla, ondan sonraki dönemlere yeni bir çığır açmış bulunmaktadır. Bizler, 1950—55—60—61 senelerindeki sanayi kongrelerine gittiğimizde, emin olasınız ki, “Türkiye'de motor yapılır, buna bir an önce başlayalım” dediğimiz zaman, kendi talebelerimiz olan mühendislerimiz içinde dahi, buna inananı çok az görüyorduk. Montaj Sanayiinin Cirolarını Toplayan Kim? 1961 senesinin 4. sanayi kongresinin zabıtlarını alıp inceleyiniz. Bir hafta sürmüş bir kongredir. Bu bir haftada bizler: “bu sanayii mutlaka Türkiye'de kurulmalıdır, işte Gümüş Motor kurulmuştur. Bu kurulduğu gibi otomobil, traktör, kamyon sanayii de Türkiye'de kurulabilir” diye çırpınmışız. Bütün bu mücadeleyi yaparken, maalesef o günkü zabıtları açıp bakınız, bir kişi de çıkmıştır, ismi lâzım değil. “bu memlekette asla ağır sanayi kurulamaz. Bundan vaz geçiniz, ancak şeftali bahçesi yetiştirilebilir” diyor idi. Şimdi bugün en büyük montaj sanayiinin cirolarını bu meşhur kişi topluyor. Ne kastettiğimi bilenler bilmeyenlere öğretsinler. Çok mühim bir şey söylüyorum. Anlayanlara, bilenlere.. Aziz kardeşlerim, o yüzden, Gümüş Motor; bu devrin içerisinde bir büyük hâdisedir. Amma maalesef memleket olarak, hâlâ bugüne kadar, yirmibeş seneden beri, ciddî sanayileşme hareketi başlamadı. Niçin başlamadı? Sanayileşme ve AP Bu arada, memlekette bazı şeyler yapılıyor. Efendim bu kadar çimento fabrikası kuruldu. Şu kadar tekstil fabrikası kuruldu. Şu yapıldı, bu yapıldı…. Üç sene önce Adalet Partisi'nin Sanayi Bakanı sözde CHP'lilere cevap veriyor. Çıktı: “bakınız dedi, 1961 de çimento şu kadar. 1965 senesinde bu kadar üretilmiş. Hâlbuki biz Adalet Partisini iktidara getirdik, 1965 ten yetmiş e kadar bu kadar artırıverdik…” diye diye sayıyor idi. Vekillerden birisi, önünü boş bulmuş konuşuyor. Tabiî bu Halk Partili milletvekillerinin de sanayileşme davasından haberleri yok... O, daha büyük rakam söyledikçe vay canına bunlar bizi geçti diyorlar. Orada öyle büzülmüş oturuyorlar. Tabiî böyle mühim bir meselede susamazdık. Ondan sonra, (o Meclis konuşmasının bandı elimizde var. Alıp dinlemenizi rica ederim, içinde çok ibret alınacak hususlar var) önce şu meseleyi açıkladık: Önünüzü boş bulmuşsunuz konuşuyorsunuz. Bu söylediğiniz rakamlar neyi ifade eder? Çimento sanayii şuradan buraya, buradan şuraya, benim rakamım daha büyük diyorsunuz. Bakınız, sanayileşme hareketlerinde ve bütün üretimde, esasen üretimin yıldan yıla artması, lineer değildir, üstel bir fonksiyondur. Yani 1960 da bir idi, 1969 da on olmuşsa sırada fark beş diyor. Beş, üç den büyüktür, ben sizden daha üstünüm diye övünüyor.. Hâlbuki sanayileşmenin kendine has bir kanunu var. O zaten, ondan büyük olmaya mecbur. Böyle olması maharet değil, kabahattır aslında. Bendeniz, CHP’liye, ne susuyorsun? dedim. O sana rakamlar söyledi, sen de kalk şuna söyle bakayım: 1961 de bir idi, 65 de beş olduk, ben de 38 beş misli arıtırdım! Amma bu neyi ifade eder? Bir sanayi başlanıp yürürken, bunlar çok tabiîdir. Bir ile başlar, ondan sonra beş olur. Ondan sonra on olması kabahattir. Aynı müddette onbeş olması lâzımdır. Bilmem arz edebiliyor muyum? Bir iş başlarken önce üretim üstel fonksiyon halinde gelişir, lineer gelişmez. Kendi kanunu budur onun. Lineer gelişmesi suçtur. O suçu, maharet gibi söylüyor haberi yok... Asıl Sanayileşme Nedir? Peki asıl sanayileşme nedir? Bunu bilmeyen insanların yaptığı hiçtir. Neden derseniz; Bakın çimento fabrikası kurduk, dokuma fabrikası kurduk, şunu kurduk, bunu kurduk diyorlar... Hâlbuki, şimdi Antalya'da büyük bir dokuma fabrikası kurulacak. Sene gelmiş 1973'e, hâlâ o fabrikanın tezgâhı İsviçre'de, İngiltere'de yapılacak. Niçin, o dokuma fabrikasının tezgâhını yapan fabrikayı kurmadık. Hâlbuki Türkiye Dünyanın en büyük pamuk üreticilerinden biri. Yün memleketi, aynı zamanda. Öyle ise Tekstil makinalarının en mükemmelini Türkiye'nin imâl edip dünyaya satması gerekmez miydi? Eğer biz aklımızı başımıza alsak, çünkü şartlar onu gerektiriyor. Biz, makina ithali için her sene milyarları dışarıya gönderiyoruz. Onları zengin ediyoruz. Bizim ayağımızda ayakkabı sırtımızda palto yok. Her zaman söylüyoruz: Milletin bu hale düşmesinin kabahati idarecilerdedir. Çünkü idareciler asıl memleketi kalkındıracak noktalara dikkat etmemişlerdir. Bir memleketin kalkınması, bir takım makînaları imâl edecek makina sanayini kurmaktan geçmektedir. Evet şimdi bugün, bir takım makina fabrikaları var amma, onlar dahi asıl ehemmiyete haiz değil. Neden derseniz, makina sanayiinde mühim olan, ana teknolojik parçalarını yapmaktır. “Efendim, bak ben motorun % 80 inini yapıyorum.” Zavallı sen kilo ile tartıyorsun. Motor, asıl o senin yaptığın kısım değil, o senin yapamadığın krank miline taşlamayı; krank miline harurî mücmele, olayını başarmaktır. Ayna ve mahruti dişlilerini hatasız olarak yapmaktır ve onun üzerine gereken, haruri muamele yapmak var ya, o yükte hafif fakat pahada çok ağır bir iş, asıl işin püf noktasıdır. Bu gün bizde kurulan sanayi, hani o meşhur hikâyeyi düşünün, çırak da usta oldum zannediyor, yapıyor, yapıyor, yaptığı bardaklar çatlıyor. Niye? Püf noktasını bilmiyor. Bildiklerinin kıymeti yok. Asıl kıymet o püf noktasında. Sanayileşmenin püf noktasına sahip olmak gerekiyor. Onu bilmezsen senin yaptığının, hiç kıymeti yok. Bir otomobil yap, o otomobili dokuzyüz kilosunu ben yaptım de, yüz kilosunu dışarı. Ama o yüz kilonun sanayi bakımından kıymeti çok büyük. Sen kendini aldatıyorsun. Asıl mühim olan o. Bir ayna mahrutî dişli yapamazsan, geriye kalanın hiç kıymeti yok. Onu paldır küldür nasıl yapsan olur. Ama o ince nokta çok mühimdir. Onu yapamayan memleket sanayileşmemiştir. Sanayide de mühim olan teknolojidir. Ayna Mahrutî Dişliler O otomobillerde bu gün halen yapılmayan ayna mahrutî dişlinin, asıl makina tekniği bakımından hakikisini imâl edebildiğin gün, sen sanayiye adım atmış olursun. Yoksa onun yaptığı dokuma tezgâhını koy şuraya, ondan sonra makina çalışsın, sen de sanayileştim de. Hiç alâkası yok. Sanayileşmek teknolojiye sahip olmak, ucuz olarak o teknolojiyi tatbik edebilecek fabrikaları kurmak demektir. Ama teknolojiyi tatbik edebilecek fabrikaya harurî muamele yapabilecek, krank milini taşlayabilecek, pistonun üzerinin harurî muamelelerini yapabilecek, ayna mahruti dişlilerinin harurî muamelâtını yapabilecek, duruma gelmemiz ve geçmemiz gerekir. Çünkü bu sanatın kurucusu biziz. Demin söyledim, Selâhaddîni Eyyûbi'nîn kılıcı neyi gösteriyor biliyor musunuz, Bu gün yapamadığımız şeyleri, aslında bütün Dünyaya öğretenin biz olduğumuzu gösteriyor. Çünkü ayna mahrutî dişliyi bu gün, Selâhaddîni Eyyûbi'nîn kılıcını yapan ustanın tecrübesi bizde olmadığı için yapamıyoruz. O usta bizde olsaydı, biz çoktan onu yapacaktık. O çeliğe su vermeyi de bütün dünyaya biz öğrettiğimiz halde, bu gün habersiz haldeyiz. Muhterem kardeşlerim sanayileşmek işte asıl bu cevhere sahip olmak demektir. Bakınız yirmibeş senelik sürede büyük hata, bu asıl cevherlere dikkat edilmemiş olmasıdır. Bu gün bile Türkiye'nin motor imâl edememesi büyük kabahat. Bundan başka ara yerde kurulan sanayiler, mühim sanayiler hep ecnebi memleketlerde projeleri hazırlanmış, ecnebi mütehassıslar getirilip buradaki işletmeye konulmuştur. Bizim sanayileşmede erkân-ı harplerimiz tecrübesizdir. Asıl tecrübe kazanacak işler ecnebi mühendislere yaptırılmıştır. En Büyük Sermaye Erkânı Harbtir Hâlbuki sanayileşmede bir memleketin en büyük sermayesi, bu erkânı harplerdir. Yani teknik 39 otoritelerdir. Bakınız, ikinci cihan harbinden sonra Almanya'da hiç bir şey yok idi. Fakat erkânı harpler vardı. Kısa zamanda tekrar her şey başlatıldı. Bir memlekete sanayi memleketidir demek, orada sanayiye ait yetişmiş, tecrübeli eleman ve ekipler vardır manasına gelir. Kendi milletinden yetişmiş insanlar var demektir. 25 senedir bu noktaya dikkat edilmiyor. Maalesef bizim bu gün kurulan sanayimiz dışarıya bağlıdır. Neyle? Kendi makinasıyla, ara maddeleriyle, kuran mühendisiyle ve ham maddesiyle... Meselâ; şurada, Adapazarı’nda bir çelik halat fabrikası vardır. Dışarıdan bakarsanız, muazzam bir fabrika. Aman ne güzel halat yapılıyor dersiniz. Hâlbuki bu fabrikanın yaptığı ne? Dışarıdan, hazırlanmış, her türlü muamelesi yapılmış teli getiriyor, o teli büküyor, halat yaptım diyor. Bunun teknik bakımdan hiç bir kıymeti yok. Daha sen istediğin malzemeyi yapamıyorsun. Sanayileşiyoruz diye radyolarda, gazetelerde ağızlarını doldura doldura milyarlık rakamlardan bahsettiklerinde çok mühim bir iş yapmış olduklarını zannediyorlar. Pırasacılık metodu dediğimiz bu metodla, pazarda kantar ile tartarmış gibi tartıyorlar. Bazı şeyler var, o kantara gelmez ama manen çok ağırdır. Asıl cevher ondadır. Onu idrak etmek mecburiyeti vardır sanayileşmede. Asıl sanayileşme o teknolojinin Türkiye'ye gelmesidir. Bundan başka tabi Elektronik sanayiine mutlaka girilmek mecburiyeti vardır. Metalürji sanayiine mutlaka girilmek mecburiyeti vardır. Yine 25 senelik çok mühim hatalarımızdan birisi, bütün filizlerimizi ve madenlerimizi toprak fiyatına satmamızdır. Hâlbuki en ufak tesislerle onların fiyatını bire on artırmak mümkün. Ortak Pazarda Neyi Vermiyorlarsa; O İyidir Biz nasıl sanayileşeceğiz, bunu öğrenmek İstiyor musunuz? Size bir tarihi tecrübeyle söyleyeyim: Bizim Osmanlı İmparatorluğumuzun sadrazamlarından birisi, dermiş ki; “Ben ülkemizi ilgilendiren önemli bir iş oldu mu, bunu gider Avrupalıların, Rusların büyükelçiliklerine sorarım, ama ne diyorlarsa tam tersini yaparım. Böylece en isabetli sonuca ulaşırım. Çünkü onların bizim iyiliğimizi istemediklerini bilirim.” Şimdi size söyleyeyim: Hani bunlar gittiler, bir Ortak Pazar anlaşması yaptılar ya, o Ortak Pazar antlaşmasında neyi Türkiye'ye vermiyorlarsa biliniz ki; bizim asıl onu yapmamız lâzımdır. Neden? Çünkü o Avrupa ve Amerika teknoloji metolurji fabrikalarını bize yasak ediyor. Onların gümrüklerini hemen düşüreceksiniz diyor. O gümrük kaideler ile topraktan çıkan cevheri biz işlemeyelim diye yapıyor adam onu. Sonra işlenmiş, kurşunun gümrüğünü düşüreceksiniz diyor. Hâlbuki topraktan çıkan filizi kurşun haline kendimiz getirebiliriz. Biz kendimiz işlersek, onun bizim piyasamıza getirdiği kurşun çok ucuz olur, o sanayiyi biz kurmayalım diye hep önümüze tertibat aldılar. Bu büyük hadiseyi biliyorsunuz. Üç sene ünce Millet Meclisinde Üç Dört Saat, iki defa gensoru verip konuştuk. Falan dediler, filan dediler, hiç bir şey bilmeden gürültü kopardılar. Şimdi bizim o günkü cümlelerimiz bunların ağzında. Ne yapalım, bu gümrük anlaşmasıyla sanayileşmek mümkün değil diyorlar. Üç sene önce bu anlaşmayı yaparken, size bunları biz söylemiştik, o zaman aklınız neredeydi? Türkiye'de Hakikî Manada Kalkınma Plânı Yoktur! Yirmibeş senedir asıl sanayileşmede faydalı kuruluşlar maalesef yapılmamıştır. Bir takım, daha ziyade kâr ülkemizi sömürecek ve hemen el çabukluğu ile piyasadan kâr getirecek tesislere yatırım kaydırılmıştır. Çok mühim bir hususu arz edeyim size: Efendim, plân yapıyoruz, şunu yapıyoruz, bunu yapıyoruz diyorlar ya, aslında plân falan yok ha, Türkiye'de hakikî manada hiç bir plân yok. Niye, bakınız tatbikat nasıl yürüyor: Kim kıymetli proje getirirse ona kolaylık vereceğim diyor. Bunun manası ne demektir? Türkiye'nin sanayileşmesinde, LOKOMOTİF olan DEVLET DEĞİL üç buçuk mutlu azınlıktır. Her işe projeyi onlar getiriyor. Türkiye de o istikamete doğru gidiyor. Hükümetin kendisinin, yapılması icap edeni araştırıp, tespit ettiği yok. Şu üç buçuk azınlık kar ve çıkar peşinde koşuyor, Türkiye'de… İşte onun için, asıl memleketi kalkındıracak tesisler kurulamıyor. Daha kârlı olan, hemen el çabukluğu ile piyasadan fazla para toplayan tesislere yatırım yapılıyor. Bu hiç bir zaman sanayileşmek demek değildir, işte halat fabrikası açık misal: Bükecek, para alacak, o büktüğü telleri kim yapacak sonra? O taraf düşünülmüyor. Muhterem kardeşlerim! İşte bugün memleket olarak maalesef, hâlâ motorumuzu yapamıyoruz. Hâlâ traktörümüzü yapamıyoruz. Hâlâ kamyonumuzu yapamıyoruz. Hâlâ iş makinalarımızı yapamıyoruz. Yıllardan beri bunun mücadelesini veriyoruz. “Gümüş Motor” un kurulduğu günden bugüne kadar, bu kalkınma 40 kavgasını yapıyoruz. Fakat maalesef, hani her demir su almayacağı gibi birçok idarecilerimize de bu işi kavratamıyoruz... Bu Halden Nasıl Kurtulabiliriz? Şimdi bakınız, bugünkü Türkiye'nin kalkınması için neler lâzımdır ve inşallah 4 ay sonra MSP iktidara geldiği zaman ne yapacak, ne olacak da bu halden kurtulacağız? Çok kimse Milli Selâmet'in ne olduğunun farkında değildir. Hele bazı kimseler pek çok şeyleri bilmedikleri gibi, Milli Görüşün büyük manasını idrakten de âcizdir. Bir de üstelik bu aczini şeref gibi göstermenin gayretinde ve gafletindedir. MSP iktidara gelirse ne yapacak, arz edeyim, madde 1: önce, bugün Türkiye'de perişan haldeyiz. Fabrikaların bir kaç merkezde toplandığını görmekteyiz. Anadolu'nun hiç bir yerinde bir kaç tane devlet fabrikası, dışında başka hiç bir yatırım ve kalkınmaya rastlanmamaktadır... Konya'yı ele alalım, iki yüz bin nüfuslu bir köydür bugün Konya. Bir çimento, bir de şeker fabrikası, yani iki tane devlet fabrikası kurulmuş, bu kadar zamandan beri. Hâlbuki 200 bin nüfuslu bir Stutgart şehrini ele alın, İkibin tane bunun gibi fabrika vardır. Zannetmeyin ki onlar asırlardan beri bunu kurdular, hayır... Sanayileşme öyle uzun zaman istemez. Almanya’daki bütün Ruhr sahası otuz senede kurulmuştur. 1870'le 1900 arasında. Başka bir husus daha arz edeyim: Almanya, 1933 senesinde Hitler iktidara geldiği zaman, bir kilo ekmek almak için bir milyon mark yani bir çuval dolusu para ile fırına girecek kadar iflâs etmiş idi. Ama beş senenin içerisinde uçaklarıyla kendi imal ettiği tanklarıyla, denizaltılarıyla bütün dünyaya meydan okudu. Bir millet sanayileşmeye azmedecek olursa, 5 senede çok büyük hamleler yapar. Türkiye'nin İktisadi Etüdü Muhterem Kardeşlerim, bakınız, önce bütün Türkiye'nin, her yerinin iktisadî etüdlerinin yapılması lazım. Bugün Almanya'da işçi kardeşlerimiz para topluyor, elli milyon, yüz milyon. Kendi memleketlerine fabrika kuracak, amcasının oğluna yazıyor, Konya'da hangi fabrikayı kurayım, diye. Dünya'da bu kadar gülünç bir şey olmaz. Bir yere bu asırda bir fabrikanın kurulması, mütehassısların incelemelerine bağlı olan bir iştir. Bakınız, bugünkü Devlet Plânlama Teşkilâtı kadar muazzam, Türkiye'nin her tarafında İktisadî etüdleri yapacak, bir etüd ve proje teşkilâtının kurulması lâzım. Bütün vilâyetler ve kazalarda İktisadî bakımdan hangi fabrikalar kurulması lâzım? Bunu mütehassıslar, hem de devlet parasıyla inceleyecek. Bunları şahıslar incelettiremez. Çünkü büyük masraf ister. Sen Konya’ya bir fabrika kurduracaksın, beşyüz bin lira etüd ve proje masrafı yapman gerekiyor. Bunu harcadıktan sonra da karşına bin bir tane müşkülât çıkarılıyor. Anadolu Köy Halindedir Bugün kim sadece etüt ve proje için dörtyüz bin lirayı sokağa atabilir? Atmıyor, atmadığı için de bütün Anadolu köy halindedir.Hiç bir sanayi şehri yoktur, Anadolu'nun Avrupa’daki sanayi memleketleri gibi, her yanında büyük ve ciddî fabrikaların fışkırabilmesi için bütün Türkiye'nin İktisadî etüdleri mutlaka yapılmalıdır. -1 Vilâyetlerde ve kazalarda organize sanayi bölgeleri yapılmalıdır. -2 Yani herkes kendi fabrikası için yeniden elektrik, yeniden transformatör, yeniden yol, yeniden su, getirmesi imkânsızdır. Sanayi bölgesi toptan, bizzat olduğu gibi planlanmalı, yüz fabrikanın yapılacağı saha bir defada, hepsi ucuz olarak yapılmalıdır. Hepsinin telefonu beraber verilmeli, hepsinin elektriği beraber verilmeli, hepsinin yolu beraber yapılmalı ki, sonunda her birinin üretimi ucuz olsun. Organize sanayi bölgeleri, bütün yurt sathında hızla yaygınlaşmalıdır. Ne acı durum ki, iki sene önce yine bütçe müzakeresinde, saatlerce çarpıştık. Organize sanayi bölgelerine bir lira koymuşlar, sadece bir lira. Yani hiç bir yerde organize sanayi bölgesi yapılmasın diye. Hâlbuki bir milyar teklif etmiştik. İşin iç yüzü de bu. Ve bu paranın da nereden toplanacağını da gösterdik. Şu ısrafa verdiğin, şu faizci firmalara verdiğin, şu musluğundan şarap aksın diye yaptırdığın otellere verdiğin paralar var ya, şu üç tane turistin İznik'te bir Bizanslının ölüsünü görmesi için, 30 kilometrelik bir yola yüz milyon harcıyorsunuz ya, bu paraları toplayıp, mutlaka organize sanayi bölgeleri yapın. Bunların üzerine de fabrikalar bir an önce kurulsun ve Türkiye kurtulsun... Bu Kurulanlara Fabrika Diyemezsiniz Bunlardan başka aziz kardeşlerim, önemli bir husus daha var. Bakınız, bugün Türkiye'de sanayi 41 müessesesi kurmak, aslında dünyanın en zor işi. Hatta mümkün değil. Bu kurulanları kurulmuş zannetmeyin ha. Hiç biri dışarıya mal satamaz. Mümkün değil. Neden mümkün değil, Türkiye'de sanayiin kurulmasının en büyük engeli ne biliyor musunuz: Mevcut mevzuat: Amerikalının meşhur sözünü unutmayın: “Siz büyük devlet olacaksınız amma mevzuatınız müsait değil” diyor. Aslında doğru söylüyor. Bizim bugün büyük bir sanayi memleketi olmamız şöyle dursun, bir fabrikayı bile ciddî olarak kurmamız mümkün değil. —Niye efendim, bu kadar fabrika kuruluyor- Onlar kuruluyor ama, onların hiç birisine fabrika diyemezsiniz. Çünkü hiç biri dünya fiyatlarıyla rekabet edecek şekilde kurulmuyor… Ürettiği mallar dışarıya satılmıyor. Bu iş kökünden halledilmeğe mecburdur. Bütün Sanayi Kanunları Mülgadır Bakınız, MSP'nin uygulayacağı ilk kanun şöyle hazırlanmıştır: “Bütün sanayi ile alâkalı ne kadar kanun var ise, hepsi kaldırılmıştır.” Bizim hazırladığımız, Türkiye'de sanayii geliştirme ve teşvik kanununun ilk birinci maddesi bu. Bu maddeyi koymadan Türkiye sanayileşmez. Bu kanunlar kalkmadan Türkiye gelişemez. Neden? Arz edeyim; bugün sanayi ile ilgili sayısız kanun var. Önce size bir kaç tanesini söyleyeyim. Meselâ: “Alât-ı Sabite Vergisi Kanunu” vaktiyle bakmışlar, belediyelere para lâzım. Nereden toplayalım bu paraları? Efendim, bak şurada falanca ustanın tezgâhı var, eti budu yerinde, şundan biraz para alalım demişler. Adını Âlât-ı Sabite Vergisi Kanunu diye koymuşlar. Şimdi bu kanun diyor ki: “Bir atölyede, bir ustanın yere tesbit edilmiş tezgâhı var ise, ondan vergi alacağım.” Maliye öyle düşünmüş. El âletleri var ya, o el âletlerinden vergi almayalım demişler. O fakir fukara işi. Amma adamın yere tespit edilmiş tezgâhı var ise, ha... Onun eti budu yerinde, ondan vergi alalım demişler. Kanun hazırlanmış. Kaç sene önce? Kırk sene önce. Şimdi bugünkü kanun ne iş görüyor? Dolaşın İstanbul’daki sanayii, birçok yerlerde görüyorsunuz. Bizim de başımızdan geçti. Burada Gümüş Motor'dan, kıymetli kardeşlerim var, arkada oturuyorlar, hepsi bilecekler. Geldiler bize, bu krank taşlamayı yere bağlamayın dediler: Biz de bir müddet bağlamadık. Niye? Cıvatalarını sıkmazsan vergi vermiyorsun, sıktın mı vergi vereceksin! Tezgâhı Yere Bağlamayacaksın! Şimdi krank taşlayacaksınız, düşünün bir milimetrenin yüzde biri, mikron ile iş görmek mecburiyetindesiniz. Bu kadar hassas bir işi göreceğin yerde kanun diyor ki, tezgâhı yere bağlamayacaksın, iyi kaliteli mal yapanlar ceza çekiyor ha, bugünkü kanunlar böyle. Bundan başka, meselâ, Gider Vergisi: Gider Vergisi diye bir vergi var. Yani, şimdi sen oturdun, şurada gördüğün silindir gömleğini imâl ediyorsun değil mi? Bugün maliyeciler dökümhaneye geldiler mi, kapıların arkasına filân bakarlar? Niye biliyor musunuz? Acaba burada bu dökümhane, dökümün içerisine halita katıyor mu, diye. Onları katarsa vergi alacak, halitalı döküm yapandan vergi alıyor. Onun için yapanlar bilirler, dökümhanelerde onları bir kenara saklarlar. Maliyeciler geldikleri zaman, ben sadece pig döküyorum der, geçer. Hâlbuki o silindir gömleğinin içerisine halita koymazsan, peynir olur, peynir... “Peynir döküm” diye bir tâbir var. Mutlu Azınlıktan Biri.. Bugünkü kanunlar, silindir gömleği yapmayacaksın, diyor. Kaliteli döküm yapmayacaksın diyor. Türkiye'nin hali bu. Bir memleket böyle sanayileşir mi? Hangi vergi kanununu ele alırsan al, bilesin ki mutlaka sanayiye manidir. Şimdi, bugünkü Gelir Vergisinde sanayiyi teşvik edici en ufak bir taraf var mı? Şurada; Galata'da oturan bir ithalâtçı; mutlu azınlıktan birisi, beş kuruş sermayesi yok. İki sene sonra, farz edin ki bir milyon liralık mal getirmiş. Bunu iki milyon liraya satmış. Bir milyon lira kârı var. Bugünkü vergi kanunları ne diyor? Bir milyon lira kâr eden bir insan % 60 vergi verecek. Yani altı-yüz bin lira vergi verecek. O adama dörtyüz bin lira kâr kalacak. Şimdi bir de sanayiciyi düşünün. Bir sanayicinin bir milyon lira kâr etmek için ne yapması lâzım? Senede bir milyon lira kâr etmesi için, bir defa en aşağı yirmi milyon lira parasını yatıracak. Dört sene boyu bin bir müşkülât ile boğuşacak. Ondan sonra da yine bir yirmi milyon lira kazanacak. Onun da altıyüz bin lirasını vergi verecek. Bir kuruş koymayan masadaki ithalâtçı da altıyüz bin lira vergi verecek. Hepsi Yoktur Diyeceksin Bugünkü vergi kanunları kâra, kazanca göre tayin ediliyor. Amma bu kazanç nereden çıkmış hangi 42 zahmetle çıkmış, onu hesaba katmıyor. Dünyanın hiçbir yerinde böyle kanun yok, sadece bizde bulunuyor. Bakın Almanya ne yapmış, o alın teri ile kazananlara ne büyük kolaylıklar gösteriyor. Teşvik ediyor adamları. Biliyorsunuz, işçilerine eğitim yapıncaya kadar hepsi vergiden muaf tutuluyor. Bizde Gelir Vergisi sanayicinin boğazını sıkıyor. Gider Vergisi sanayicinin boğazını sıkıyor. Ne kadar kanun varsa, sanayi kurulmasın diye çalışıyor Türkiye'de. Bunları ayıklamak da mümkün değil ha. Bir tek çaresi var: “Hepsi yoktur diyeceksin” Ve işte bizlerin hazırladığı, sanayiyi teşvik ve geliştirme kanununun, onun için birinci maddesi bu. Bundan yedi sene önce yapılmış bir sanayi kongresinde, o günün idarecileri uğraşmış, uğraşmış, 933 sayılı kanunu çıkartmışlar. Sanayicilerin müşküllerini hallettik diye de etrafta bir takım lâflar edip duruyorlardı. Kongrede, bir kimse kendilerine aynen şu sözleri söyledi. Dedi ki: “Dört sene önceki sanayi kongresinde de, o zamanki sanayinin müşküllerini, bana vazife olarak vermişlerdi. Bu kongreyi biz tertip etmiştik. Bu kongrede de sanayinin müşkülleri vazifesini yine bana verdiniz. Şimdi bu kongreye hazırlanırken, geçen kongrede hazırladığım notları karşılaştırdım. Yüz yedi tane müşkülât göstermiştim, o zamanki konuşmamda. Şimdi bu en son, sanayini bütün müşküllerini kaldırdık diye çıkardıkları 933 sayılı kanun çıkınca, bu sefer saydım yüzdörde inmiş müşkülâtların adedi.” Demek ki bu gidişle ancak yüz sene sonra, bizde müşkülâtlar ortadan kalkmış olacak! Kendi elimizle ve masonların tertip ve teşvikiyle koyduğumuz müşkülât bunlar... Malî müşkülât ayrı, mevzuat müşkülâtı ayrı... Konuyu İbadet Aşkı İle Ele Alabilmek! Muhterem kardeşlerim, işte Türkiye'nin sanayileşmesi için, asıl mesele bu arz ettiğim hususların yerine getirilmesidir. Fakat bunlardan daha mühim bir iş var: Türkiye'nin sanayileşmesi için en önemli konu, bu davayı ibadet aşkı ile ele alabilmelidir. Bakın, ne kastediyorum, arz edeyim: İstiklâl Harbi esnasında Ankara'da, Ordu harbe gidebilir mi, gidemez mi meselesi Mecliste münakaşa ediliyor. Birinci Büyük Millet Meclisi karar aldı: Sakarya'dan sonra hücuma ordu çıkabilir mi? diye... Karar şuydu: Konyalı Mehmed Vehbi Ötendi Hazretleri cepheye gidecek. Meclis ona itimat ediyor. Bizzat, bakacak askerlerin haline. Ordu hücum edebilir derse, Meclis de hücum emri verecek. Edemez derse, hücum emri verilmeyecek; tâ ki noksanlar hazırlanıncaya kadar. Ve Vehbi Efendi Hazretleri (Allah Rahmet etsin) gidiyor cepheye askerin haline bakıyor ve ilk mektubu Ankara'ya gönderiyor. Diyor ki: “Geldim, askerin haline baktım: Askerin, daha yanında su taşıyacak matarası yok. Siperinden çıkıyor beşyüz metre ilerideki çukurdan su içmeye kalkıyor. Bu haliyle hücum edemez. Allah rızası için, şu askerin hücum edebilmesi için, önce suyunu yanında taşıyabilmesi lâzım. Ankara'da, askerin suyunu yanında taşıyabilecek, kap kaçak ne varsa tedarik edip gönderin.” O zaman tabiî Ankara'da imalât diye bir şey yoktu. Nasıl olur ki, küçücük Ankara. Buna rağmen, Birinci Büyük Millet Meclisi, nasıl bir meclis biliyorsunuz. Bu haber gelir gelmez, herkes evlerine dağılıyor. Ahmed Efendi; evinin dışındaki çinkoyu söküyor. Mehmed Efendi; evinin kenarındaki sacı söküyor. Masaları kuruyorlar. Senin elinden tenekecilik gelirdi, şuna lehim yapabilirsin diyorlar. Daha o gün akşam, güneş batmadan bir de bakıyorsunuz ki, hepsi tamam... Bu ne demek? Bir millet inanırsa, her şeyi başarabilir!.. Önce inanmak ve ibadet aşkıyla çalışmak gerekir!.. Beşibirlik Bundan beş sene önce Sivas'ta, bir bölgesel kalkınma toplantısı yaptık. Doğu Anadolu nasıl kalkınır diye. Oraya gittik, bendeniz Ticaret ve Sanayi Odaları Genel Başkanı olarak gitmiştim. Sivas Ticaret ve Sanayi Odasında bir camekânın içerisinde bir “Beşibirlik” koymuşlar. Bendenize bunu gösterdiler dediler ki, Efendim bakınız, burada bir beşibirlik var. Bu beşibirlik, seksen yaşında bir ninemiz tarafından getirildi. Sivas'ta Demir-Çelik Fabrikasının kurulacağını duydum demiş, O ninemiz, “Altmış seneden beri, gelinliğimden sakladığım, şu beşibirliğimi. Sivas'ta bir fabrika kurulacağına göre, benim de bu çorbada tuzum bulunsun fikriyle, getirdim, hediye ediyorum”, diyor. Onlar da almışlar, camekânın içine koymuşlar. Bu millette ki kalkınma aşkı, bir kere kuvveden fiille çıkarsa, işte seksen yaşındaki ninesi en önde koşmak üzere, bu büyük sellerin önünde durulamaz aziz kardeşlerim. Türkiye'nin en muhtaç olduğu şeyi tarihteki şerefli yerini alabilmesi için işte bu ruhtur. Her şeyden önce, sanayileşmemiz dahi yine buna bağlı 43 kalıyor. Devletin Yapmadığını Bir Grup İnsan Yaptı Aziz kardeşlerim, biraz önce Gümüş Motor fabrikasına ait bir film gördük. Şimdi sanayileşmeye ait bazı açıklamalarımızın arkasından, Gümüş Motor mevzuuna bir nebzecik tekrar dönelim: Bu gördüğünüz fabrikanın 1956 senesinde temeli atıldı. Veüçyüz tane şu İstanbul’un memleketini, milletini seven tertemiz insanları, bir bir seçilerek bir şirket kuruldu. 1956 senesinde altı milyon lira para toplandı. Ara yerden tam 17 sene geçmiştir. Bu para o zaman bir sene gibi kısa bir müddetin içerisinde toplandı. Memlekette bir motor fabrikası yapılsın diye. Devletlerin, hükümetlerin yapamadığı işi, İstanbul’da vatana hizmet aşkıyla yanan bir grup insan, bunu biz yapacağız dedi, yola çıktı. Ve bugün gördüğünüz gibi memleketin en büyük makine imalât fabrikasını kurdu. O gördüğünüz fabrikanın içerisinde bir sürü imalât tezgâhı var. Türkiye'nin imalât sanayiinde, en büyük makina imalât fabrikası hâlâ Gümüş Motor'dur. Ondan daha büyük imalât kapasiteli, makina imalâtı kapasiteli, bir fabrika kurulamamıştır hâlen. O gördüğünüz motorların % 95'i fabrikanın içerisinde imâl edilerek montaj yapılıyor. Niçin % 95 de, % 100 değil derseniz, çünkü motorun üzerinde enjektör pompa var, manometre var. Bunlar, motor sanayii ile alâkalı hususlar değil. Ayrıca, diğer bir fabrika içerisinde yapılmak mecburiyetinde. Onun için Gümüş Motor'un içerisinde yapılması imkânsız ve lüzumsuz olduğundan dolayı, % 5 başka fabrikalarda yapılmak üzere, hariç kalmıştır. % 95 piston, sekman, yatak, gömlek bütün bunların hepsi, o vakit, bunları başka imâl edecek fabrika olmadığı için beşGümüş Motor Fabrikasının içerisinde yapılmıştır. Ve Gümüş Motor Fabrikası dört sene sonra bunları seri halinde imal etmiştir. İki Büyük Hadise Gümüş Motor Fabrikası kurulurken iki büyük hadise yaşanmıştır: Bir tanesi, 1951 de çıkan bir karar olmuş, % 40 tazminini istemek olmuştur. Ve 6 milyon liraya çıkması gereken fabrika, 25 milyon liraya çıkmak mecburiyeti ile karşı karşıya kalmıştır. Arkasından bir banka, bu aradaki farkları kapatacak malî bir kaynak olmadığı için, fabrikamız yalnız kendi gayret ve ortaklarına dayandığı için, bu malî imkânın temininde bir takım müşkülâtlar çıkarılmıştır. O yılların zaruretinden dolayı. Ama bu akıl havsala almaz müşkülâtları dahi, o fabrika içinde çalışan insanlar gece yarılarına kadar çalışarak üç ay, hatta hiç aylık almadan çabalayarak, ancak kendi gayretleriyle, alın teleriyle karşılamışlardır. Şu anda da huzurlarınızda, o büyük gayretleri beraberce yaşadığımız kardeşlerimiz var. Onyedi sene sonra görüyorsunuz, bizlere teşekkür ediyorlar. EŞREF, başta seri olmak üzere, İbrahim.. (Alkışlar) sen olmak üzere, Eşrefi demin makina ressamı olarak gördünüz filmde, motor gözelerinin filmini çiziyordu. Arkada, İbrahim; ayağa kalk İbrahim!. Gümüş Motorun elektrik mühendisi, (Alkışlar) Şeref orada mı? Şeref usta! İşte Gümüş Motorun en kıymetli elemanlarından biri Ahmed Usta (Alkışlar) Bunlar bu memleketin sanayileşmesinin en büyük kahramanlarıdır. Üç ay hiç aylık almadan her gece saat bire kadar, fabrikada sabahlayan insan bunlar (Alkışlar) Gümüş Motor bu milletin sanayileşme davasında büyük bir hamledir. Tam onyedi sene sonra şimdi kıymetini daha iyi anlıyoruz. Bilesiniz ki, zaman ilerledikçe bunun kıymeti daha çok anlaşılacak. Ne olmuş? Memleketin en büyük fabrikası kurulmuş. Türkiye'de motor imal edilmiş ve bütün diğer sanayiinin de kurulabileceğine herkes inandırılmış. Asıl büyük kazanç budur. “Biz şeftaliden başka bir şey yapamayız” diyenlere “işte motor yapıldı” deyince hepsinin sesleri kesildi. Ve bugün motor da yapılır, Otomobil de yapılır, hepsi de yapılır, diyorlar. Ancak yine de yapılamıyor. Çünkü motorlar yabancı sermayeye yaptırılmak istendi. Onlar da Türkiye'de motor yapılmasını kasıtlı olarak geciktiriyor!.. Isırgan Otları Bitmiş Bakınız, geçen seçimden önce, İstanbul’da CYH montaj fabrikasının yanında, sözde motor fabrikasının temeli atıldı. Dört sene önce, şimdi gidin, bakın neler var orada; ısırgan otları bitmiştir.. Neden? Çünkü yabancı sermayeye havale edilmiştir. “Kurmayacağız” diye İsviçre’de toplantı yapıp ilân etmişlerdir. Muhterem Kardeşlerim, arz edeceğim husus şudur: Gümüş Motor gördüğünüz gibi bu memlekette bir çığır açmış fabrikadır. Oraya emeği geçenler şükranla anılacaktır. Gümüş Motor birçok bakımlardan enteresan bir teşebbüstür. Düşününüz ki, bugün aynen savunduğumuz fikirlerin bir tatbikatıdır. “Yaygın özel sektör” 44 diyoruz. Yani, fabrikalar bir kişinin malı olmasın. Bir tek mutlu azınlığın malı olmasın. Büyük halk kitlelerinin malı olsun, diyoruz. O vakit de bunun tatbikatını yapmıştık. Gümüş Motor; üçyüz tane ortak toplanarak yapıldı ve hiçbirinin hissesi % 5 ten yukarı olmamak üzere tespit edildi. Gümüş Motor, filmde gördüğünüz gibi derin kuyu tulumbalarını da Türkiye'de yapmayı başarmıştır. Bütün Bu Zorluklara Rağmen Motor ve tulumba ile Anadolu'nun sulanması gibi, hem sanayiye, hem de ziraate hizmet edelim diye, memleketin en önemli kalkınma davasını ele almıştır. Hem de akıl almaz engellere ve bütün müşküllere rağmen… Altı milyonluk fabrikanın, yirmi milyona çıkması gibi bir müşkülâta rağmen… 1961 senesinde,ondört milyon liralık döviz ithaline ait mukavelenin, ihtilâlden sonra bir takım cahiller tarafından feshedilmesine rağmen… Makinaları teslim eden yabancı ülkenin, on ayda teslim edeceğim dediği halde, üç senede teslim etmemesine rağmen.. Bunlardan her bir tanesi, bir fabrikanın iflâsına yeter de artar bile aslında. Bütün bu zorluklara göğüs gerilip, katlanılmış inancıyla bunların hepsini başarmış ve bu gün memlekete en büyük fabrikayı kazandırmıştır. Bugün Gümüş Motor dışarıya motor ihraç ediyor. Aynı motorlar, bundan onyedi sene önce bizim yaptığımız motorlar, bugün yapılıyor, ihraç ediliyor ve bu ihracattan da memlekete döviz getiriliyor. Gümüş Motorda yaşadığımız diğer bir sıkıntı da: fabrikanın mamulleri bittiği zaman, bunları memlekette satabilmek için yapılan mücadele olmuştur. O vakte kadar bütün motor ithalâtçılarını davet ettik: “Geliniz, fabrikanın satışlarını siz yapınız. Bizim maksadımız bu işi istismar ederek kâr etmek değil. Bu memlekette motor imal edilsin. Bu davayı ispat için yola çıktık. Biz imâl edelim, siz ise satın” dedik.. Heyet! Geldiler, gezdiler, sonra arkadan haber aldık: “biz gümüş motor'un motorlarını satmayacağız. Bilakis bu fabrikanın yürümemesi için mücadele edeceğiz” diye karar almışlar. Çünkü altmış tane motor ithalâtçısının içerisinde ismi türk ismi olan sadece üç kişi vardı. Yıllarca kotalardan çıkartılamadı. Bizim fabrikamız motor imal ediyor, onlar dışarıdan getirip 6700 liradan satıyor. Bizim motorlarımızı 2800 liraya almıyor! Biraz önce filmde gördüğünüz dokuz beygirlik motor–6700 liraya satılıyordu piyasada, Gümüş Motor bunlara 5000 lira fiyat koyar koymaz, 4200 liraya indirdiler. Gümüş Motor fiyatı 4000 liraya indirdi, Onlar 3500 yaptılar. Gümüş Motor 3500’e indirdi, onlar fiyatı 2800’e düşürdüler. Türkiye'nin sanayileşme davası, zannettiğiniz kadar kolay bir iş değildir, işte bütün bu mücadeleden sonra, memleketteki bu mekanizmanın, MİLLİ GÖRÜŞ'e göre ayarlanabilmesi için, bildiğiniz gibi bizler, Gümüş Motor'dan Türkiye Odalar Birliğine geçmeye mecbur kaldık. Çünkü günün birinde Marpuççular'dan birisi çıktı geldi. İsmi Avram mıydı, Mişon muydu hatırlamıyorum. Dedi ki: Efendim sizin fabrikanız mamullerini dışarıdan ithal ediyorlar diye şikâyet ediyorsunuz. Daha doğrusu (iflas etmeniz için bin türlü) zorlukla karşılaşıyorsunuz değil mi? Evet dedim. Efendim ben onları sizin için kotalardan çıkarttırayım, dedi. Sen kim oluyorsun da kotalardan çıkarttıracaksın? Kotalar, Bakanlar Kurulu Kararnamesidir, dedim. “Hayır, efendim, ben çıkarttırırım” dedi adam. Ama sen bana şu kadar para vereceksin!.. Biz sana rüşvet veremeyiz dedik. Ama maalesef yıllarca uğraştık, kotalardan çıkarttırmak için. Arkadan, Allah’a şükür, kotalardan çıktı. Uzun uğraşmalardan sonra... Fakat bunu çıkarttırabilmek için, Odalar Birliğinin içinde olmak gerekirdi. Onun için oraya geçtik. Kotaları hazırlayan heyetin başkanı olduk. Fakat bir de baktık ki, o heyetin başkanı da olsan, kotaları bizim anladığımız manada Millî Görüşe göre gene hazırlayamıyoruz. Neden? Başka sinsi mekanizmalar var da onun için. Netice Şimdi milli selâmet nedir, biliyor musunuz? İşte bütün bunların hepsinin toptan halledilmesi davasıdır. Çünkü milli selâmet, inşallah bu sıkıntıların tamamını kökünden aşacaktır! (alkışlar) Türkiye'de bir motor imalâtını yapayım derseniz, bu işin ucu gelir millî selâmete dayanır ve bilesiniz ki hangi işe başlasanız, onun sonu gelir gelir millî görüşte toplanır. Haberiniz olsun! 13 Hantal Devlet ve Hain Zihniyet (Erbakan Hoca’nın 1973 Seçimlerinden, Yani Milli Selamet Partisinin 48 Milletvekili ile Koalisyona girmesinden 4 ay önce İstanbul’da yaptığı bir konferansın teyp bantı çözümüdür) 13 45 Bir ülkede: a- Adalet, hürriyet ve emniyet şartlarını sağlamak, b- Barış, bereket ve bilgi ortamını hazırlamak, c- Ekonomik, teknolojik ve psikolojik kalkınmaya öncülük ve organizatörlük yapmak, d- Savaş ve deprem gibi felaketlere karşı gerekli tedbirleri almak ve yaraları sarmak gibi görevleri üstlenen ve halkın etkin katılım ve kontrolüyle yürümesi gereken DEVLET çarkı, eğer yozlaşır ve hain güçlerin güdümünde olursa, korkunç bir saltanat ve sömürü aracına dönüşebilmektedir. Bu zulüm ve zorbalığın, despotik bir kraliyet ailesi ile, demokratik bir sömürü şebekesi tarafından yürütülmesi, görünüşte farklı olsa da, gerçekte ve netice itibariyle aynı şeydir. Marmara bölgesini vuran hantallığını, hazırsızlığını deprem felaketi, Türkiye’deki devlet ve hükümet çarkının sadece ve hayırsızlığını değil, aynı zamanda, “halkın hizmetinde ve zihniyetinde olmadığını” da bir kere daha açıkça göstermiştir. Halkın zihniyetiyle, yani inanç ve ahlak değerleriyle savaşan bir sistemin, o halka hizmet ve huzur sunması zaten mümkün değildir. Sermaye baronlarının ve onların kahyası olan bürokratların saltanat çiftliğine dönüştürülen bir ülkede, seçimler ve hükümetler de göstermeliktir ve milli iradenin gerçekten tecelli ve temsil edilmesine fırsat verilmemektedir. Türkiye’deki antidemokratik ve despotik “derin devlet” uygulamalarını, “hantallaşmış devlet yapısını” ve “kökten devletçi anlayışı” eleştiren bazı aydınlar ise, aslında ülkemizdeki zulüm ve sömürü çarkının gerçek sahiplerini gizlemekten ve halkın tepkisini törpülenmekten başka bir şey yapmamaktadır. Yani, danışıklı döğüş yapılmaktadır. Çünkü Türkiye’de hükümetler ve onların tayin ettiği genel müdürlerden oluşan “yönetenler” gerçekte ekonomik gücü elinde bulunduran kesimin emrindeki memurlar konumundadır. Sermaye baronlarının, medya patronlarının ve Mason Localarının, seçim zamanı istedikleri isimleri listelerine yerleştirdikleri ve her yönden destekledikleri partilerin ve yine “Derin Devlet” kılıfı geçirilmiş aynı merkezlerin talimatıyla bu partilerin oluşturduğu hükümetlerin, sermayenin “emir kulu” olması ve millete değil malum merkezlere hizmet sunması, bütün sıkıntılarımızın ana kaynağıdır. Bu gerçeği gizleyip, “hantal devlet”, “kökten devletçi” gibi göstermelik sataşmalar, hedef saptırmaktan başka ise yaramamaktadır. “Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş sürecinde, Ülkenin ekonomik bağımsızlığını organize edilen devlet, oldukça halkçı bir nitelik sağlamak üzere gösteriyordu. Amaç, zaman içinde yerli kapitalistler yetiştirmekti. Zamanla dış tekelci kapitalizmle iç içe geçen yerli sermaye, devleti ele geçirdi. Devlet, genel haliyle bu acente sermayenin çıkarlarını korumak üzere görev yapmaktadır” sözleri, tamamiyle bir gerçeğin itirafıdır.14 Bütün kurum ve kurallarıyla sermaye baronlarının çıkarlarını korumak ve sömürü çarkını garantiye almak üzere şekillenmiş bir devlet yapısı, ülkedeki bütün haksızlık ve ahlaksızlıkların asıl sebebi olmaktadır. Sözde en halkçı ve sosyal demokratçı geçinen uğursuz Ecevit hükümetlerinin bile, işçi, memur, köylü ve esnaftan kuruşları kıskanırken, katrilyonları bu tekelci ve rantiyeci kesime aktarması , onların atamasıyla işbaşında geldiklerindendi. Ve yine Mesut Yılmaz’ın, pijamalı patronlara şükran ziyaretleri, hala hatırımızdadır. AKP ise tamamen İMF’nin ve rantiyecilerin hizmetkarıdır. Kendi zulüm ve sömürü saltanatlarına “Kutsal Devlet” kılıfı geçiren bu bir avuçluk sermaye baronları, aslında tüm kutsalları çiğnemekten çekinmeyen ve kendi doyumsuz çıkarları için her melaneti işleyen bir anlayıştadır. Türkiye’yi bir sömürge bölgesi gibi düşünen ve daha çok kazanmak hırsıyla her türlü hile ve hıyaneti mübah gören bu malum ve mel’un zihniyeti ve onların hizmetindeki siyasileri topluma tanıtmak, dürüst yazar ve aydınların birinci görevi olmalıdır. “Bugün Türkiye’de devleti, tıpkı bir gerilla bölüğü gibi çalışan vur-kaççı kapitalistler yönlendirmektedir. Devleti eleştirmekten önce, Türkiye’yi bir sömürge toprağı gibi gören bu kesimi tespit ve teşhir etmek 14 Rıza Zelyut Akşam 23 Ağustos- 99 46 gerekir” diyen yazar yerden göğe kadar haklıdır ve milli bünyemizi tehdit eden bir habis ura parmak basmaktadır. Bu kapitalist leş kargaları, ülkemizdeki ahlaki yozlaşmadan ve hatta deprem gibi tabii afatlardan bile, gizli bir memnuniyet duymaktadır. Çünkü kendilerine yeni vurgun ve soygun fırsatları doğacaktır. Kendi çıkarlarını, milyonların göz yaşlarında arayan ve şeytani saltanatları için halkın ezilmesinden ve sürünmesinden zevk duyan bu azgınların, ülkemize ve milletimize yaptığı hıyanet ve tahribatı, tarih boyunca hiçbir düşman yapmamıştır. Ellerindeki marazlı medya marifetiyle, deprem bölgesi acılar içinde kıvranırken sahil diskoteklerinde çılgınca eğelenecek kadar bu toplumu yozlaştıran, neslimizi İslâmdan ve insanlıktan uzaklaştırmaya çalışanlar da yine bunlardır. Yıllardır, bu gerçeğe dikkat çektiği ve ekonomimizden siyasetimize, kültürel faaliyetlerden eğitim sistemine kadar, bütün kurumlarımızın bu uğursuzların işgaline girdiğini, bu nedenle yeni bir kurtuluş mücadelesi vermemiz gerektiğini söylediği içindir ki, Milli siyaset rehberi bunların hedef tahtası ve korkulu rüyasıdır. Bu sömürü çarkına çomak soktuğu ve halkın yararına milli bir program ve politika ortaya koyduğu içindir ki, milli siyaset takip eden hükümetler yıkılmıştır, partiler kapatılmıştır. Hiç layık olmadığımız halde çektiğimiz bunca sıkıntı ve sarsıntıdan sonra, artık aklımızı başımıza almamız, gerçek suçluları ve sorumluları bulmamız ve sorgulamamız lazımdır. Evet, cüzdanını şişirmek için vicdanını bastıranlar, çürük ve eksik malzeme ile onbinlere mezar olan inşaatları yapan firmalar, bu hainlerin uzantılarıdır. Menfaat devşirmek için maneviyatını satanlar ve haksızlıklar karşısında susanlar, bunların kuklalarıdır. Koltuk ve etiket hatırına, onurunu ayaklar altına atarak, milli iradeye ve milli emanete hıyanette bulunanlar, bunların adamlarıdır. Şöhret olmak ve hürmet toplamak için, sahte mürşitlik ve mehdilik rolü yapanlar, Masonlara yaranmak için, saf müslümanları aldatıp sapıtanlar, bunların kiralıklarıdır. Evet ne insanlık onuruna, ne vicdan duygusuna uygun düşmeyen bütün çirkef düşünce ve davranışları ortaya koyanlar bu sömürü çarkının uşaklarıdır. Ve çok şükür ki, geç te olsa, toplumumuz bunları tanımaya başlamıştır. Bütün bu gerçekleri konuşan ve yazan kimselerin “Devletin düzenini , dini temellere dayandırmak...” veya “Din, ırk ve mezhep ayırımı yaparak halkı tahrike çalışmak...“ gibi hiç ilgilisi olmayan iftira ve isnatlarla suçlanması da, bu şer şebekesinin en etkin silahıdır. Kendi rantiye ve rezaletlerine karşı çıkıp, toplumun hakkını ve hürriyetini savunanları “Devlet düşmanı ve medeniyet karşıtı” gibi göstermek bunların münafıklığıdır. Bu arada, “Derin devlet“ kavramı ile genellikle ve öncelikle ordumuz anlaşılmakta ise de, bu doğru değildir. Ordumuz, her şeye rağmen en sağlam kalan kurumlarımızdan birisidir ve milli birliğimizin garantisidir. Asıl, “Kirli devleti“ oluşturan “sermaye baronları, medya patronları ve dış bağlantılı mason Locaları” nın her kesim ve kurumdan kendilerine uşak ve yandaş buldukları bir gerçek ise de ekonomik bürokratik ve medyatik gücü elinde bulunduran bu şer şebekesi her türlü haksızlık ve zorbalıklarının faturasını orduya çıkarmak ve kendilerini gizleyip aklamak için, derin devlet olarak ordunun anlaşılmasından ve yıpratılmasından da ayrıca şeytani bir mutluluk duymaktadır. Sözün özü “Sahipsiz bir vatanın batması haktır. Biz sahip çıkarsak, kurtulacaktır.” Devlet ve Değer Devlet olgusunun ne olduğu konusunda ileri sürülen görüşlerin, birbiriyle çatışan öğretilerin ne birini, ne de bir kaçını birleştirmek suretiyle ideal bir devlet yapılanması gerçekleştirmek herhalde güç bir iştir. Aynı şekilde devlet olgusunu hiç bir fikri esasla ilgili görmeyerek, bütünüyle insiyaki eğilimlerin pratik ve pragmatik akışına bırakmak da, basitin ötesinde, tüm insani ve mukaddes değerleri yok sayma anlamı içerir. Bununla birlikte devlet olgusu, ister kuramsal bir görüş ile ister bir öğretiyle (doktrin) ya da muhtelif 47 (sentez) görüş veya öğretiyle ilişkilendirilerek temellendirilmiş olsa bile, burada yüzde yüz bir ayniyet, özdeşlik ve tam bir uyum beklenmemelidir. Çünkü ideal olan ile gerçek olan, muhayyel olan ile mümkün olan arasındaki fark, hiç bir zaman giderilemeyecektir. Aslında bu fark ya da mesafe, bir başka açıdan itici güçtür, dinamizm sağlayan bir unsurdur. Sözgelimi bir Müslüman’ın nazarında, olgu olarak dünya bir gerçekliktir, bir mümkün olan (mümkinât)’dır. Varlığı, varoluşu, hayatı, mutluluğu vb. mümkün olan bu dünyaya hasreder, onunla sınırlı sayarsa, bunların mahiyeti ve anlamı, dolayısıyla önem ve değeri adeta gelip-geçici boyutta somutlaşır, daralır. Oysa dünyayı bir hazırlık yeri ve hazırlık evresi, bir başka ifadeyle, Hadis-i Şerif’’te işaret edildiği üzere “bir tarla”, bir ekim yeri olarak değerlendirirse, mahiyeti de, anlam ve önemi de kendiliğinden farklılaşır. Ahiret böylece ideal bir boyut kazanır. Onun için bir Müslüman’ın gözünde, mesela ölüm, kendiliğinden korkulan birşey değildir. Aynı şekilde istenen bir şey olmadığı gibi. Demek oluyor ki, somut gerçekliğiyle dünyaya bağlı kalmak ile ideali (örneğimizde ahiret) esas alarak dünyayı değerlendirmemiz bütünüyle farklıdır. Kaldı ki, dünyayı kavramaya çalışmamızda, ideal olanın bir takım tezahürlerinden yardım almak durumundayız. Böylece dünyayı ideal olanın tezahürleri penceresinde değerlendirir, anlamlandırır ve önemli kılarız. Sözgelimi bu tezahürleri aile, toplum, millet, ümmet şeklinde kavramlaştırırken, bir diğer açıdan adalet, hak, özgürlük, hukuk, insan haysiyeti, iffet, namus, kanaatkârlık gibi değerler halinde algılar ve özümleriz. Bu değerlerin gözetilmesi, mesela zühd ve takva, amiyane deyimle “dervişane” bir hayat tarzının benimsenmesine götürür bizi. Tıpkı Ebu Zer Gıfari (r.a.) örneğinde olduğu gibi. Ya da dünyanın somut gerçekliğini esas alarak bencillik, hırs, sefahat vb. nihayet bulan bir yaşama tutkusuna yönelen Kuzman örneğinde veya benzeri başka örneklerde olduğu gibi. Bu bağlamda devlet olgusunu, bir değer ya da değer bütününün tezahür ettiği bir “mansüb” olarak tanımlayabiliriz. Nitekim onu tanımlama babında ele aldığımızda başvurduğumuz ölçüt, çoğunlukla ve öncelikle adalet olmaktadır. Güvenlik, huzur, refah, gelir dağılımı gibi devlete yüklediğimiz yükümler ya da işlevler (fonksiyonlar) adaleti içkindir. İslâm ve bir ölçüde İslâm öncesi Türk Kültürü, devlet olgusunun bu kavranılışını yakın zamanlara kadar devam ettirdi, sayısız badirelere, beklenmedik değişim ve dönüşüm zorlamalarına rağmen bunu korudu. Üstelik yeni açılımlar sağlayıcı yönleri de işaret etti. Milletimizin bilinçaltında ya da ma’şeri şuurunda kökleşmiş bu kültür, devlet olgusunu kavramasında adeta sabit kademede tuttu. Ne var ki, somut göstergeler halinde bu kültürün beslediği devlet olgusu, ‘80’li yıllardan itibaren, adeta dayanaklarından ustaca, daha doğrusu sinsice ayrıştırıcı bir sürece yönlendirildi. Devlet bilincinin sine quo non, olmazsa olmaz şartı olan adalet değer olarak örtülmek suretiyle, devlet kaba ve kahhar bir güç, bir zor şeklinde tasvir edilmeye başlandı. Gerçi bu konuda umulan sonuç henüz tam olarak gerçekleşmiş sayılamaz ama devlet bilinci mahiyet ve istinadını, salınımlı bir süreçte tutar gibidir. Benzetme yerindeyse “kaht-ı ricâl” (devlet adamlığı yitimi)den çok “kaht-ı devlet” (devlet bilinci yitimi)ten sözedilse sezadır sanki. Göstergesi haddinden fazla: “Medeniyetler İttifakı”ndan tutun “dünya devleti olma” ya da “vizyon politikası”na varıncaya kadar bir takım tanımlar ileri sürülürken, devlet bilinci Kaf Dağı’nın arkasında unutulmuş gibidir. (Oysa devlet bilincinin, bir başka ifadeyle değer olarak devlet olgusunun nisyana bırakılması, kaba ve zor güçten ibaret bir “iktidar maslahatı”na râm eder öncelikle siyasetçiyi. Cemal Süreya’nın, Koca Sinan için düştüğü beyti tersinden eğretilemeyle burada hatırlayabiliriz: “Bütün mimarlar, mühendisler yüksek de, Bir sen kaldın alçak, ey Sinan Usta!” dizesini “Bir kısım tüccarlar, siyasetçiler yüksek de Bir sen kaldın alçak, ey Devlet Uca!” (*) şeklinde söyleyebiliriz. (*) Uca: Yanılmıyorsam Azeri Türkçesinde “Yüce, Yüksek” anlamındadır. 15 Türkiye’nin teslim alındığının resmidir Hükümet ile TÜSİAD arasında yaşanan gerginlik sırasında gözler önce borsaya, sonra da döviz ve 15 28.12.2005 İsmail Kıllıoğlu Milli Gazete 48 faize çevrildi. Çünkü Türkiye’nin geçmişte yaşadığı bir tecrübesi vardı; Bülent Ecevit Başbakanlığındaki hükümet ile Cumhurbaşkanı Sezer arasında yaşanan gerginlik sonrası Türkiye çok ciddi bir ekonomik krize girmiş, döviz deyim yerindeyse patlamış, faizler fırlamış, borsada hiç tahmin edilemeyen gelişmeler yaşanmıştı. Bu tecrübeyi bilenler, hükümet/TÜSİAD gerginliğinden de böyle bir tablo beklediler. Ama nedense bu defa geçmişte yaşandığı gibi olmadı, sıcak para ülkeyi bir gecede terk etmedi, döviz ve faizler bu gerginliği pek umursamadı. Hükümet üyelerine sorarsanız, bunu ülkede sağlandığı iddia edilen istikrar ortamına bağlıyorlar. Ben bu görüşe katılmıyorum. Hükümet ile TÜSİAD arasında yaşanan siyasi gerginliğin ekonomiye yansımamasını, aslında ekonominin dümeninin hükümetin elinde olmadığının göstergesi olarak yorumluyorum. Türk ekonomik sistemi, dış güçler tarafından teslim alınmıştır. Hükümet ekonominin işleyişinde ve karar mekanizmalarında olması gerektiği gibi aktif değildir. Türkiye’nin bankaları birer ikişer yabancı şirketler tarafından satın alınmakta, finans sektöründe kontrol yabancılara geçmektedir. Borsada işlem gören önemli hisselerin çoğunluğu da yabancıların elinde bulunmaktadır. Özelleştirmelerden aslan payını da yabancı şirketler almakta; Telekom, cep telefonu şirketi, petrol, demir-çelik, elektrik gibi stratejik alanlarda yabancıların ağırlığı giderek artmaktadır. Ecevit hükümeti döneminde yaşanan siyasi kaynaklı krizin anında ekonomiye yansıması, sıcak paranın güven sorunu yaşayarak ülkeyi terk etmesi aslında, Türkiye’nin ekonomisi üzerinde karar verici konumda olduğunu da gösteriyordu. Çünkü yabancılar ekonomik işleyişi etkileyemedikleri ve ne olacağını kestiremedikleri için risk almayarak çareyi ülkeyi terk etmekte buluyorlardı. Ama bu defa siyasi kaynaklı bir kriz karşısında geçmişte gösterdikleri tepkiyi göstermediler. Yabancı yatırımcılar hemen hiç tedirgin olmadı, paralarını dövizde, faizde, borsada tutmaya devam ettiler. Bu durum karşısında sevinmek mi, yoksa endişe mi duymak gerekir? Ülkemizin bir ekonomik krize girmemesi elbette olumlu bir gelişmedir ama Türkiye’nin kendi ekonomisi üzerindeki hâkimiyetini kaybettiğinin bu kadar net bir biçimde ortaya çıkması da oldukça endişe vericidir. Bankacılık sistemindeki yabancı payının artması, Türkiye’nin finans sektöründeki etkinliğini kaybetmeye başladığının göstergesidir. Finans sektöründe söz sahibi olamayan bir ülke, ekonomisinin rotasını nasıl istediği yöne çevirebilir, bu mümkün müdür? Hükümet ile TÜSİAD arasındaki siyasi kriz, ekonomiye yansımadı, çünkü Avrupa Birliği uyum sürecinde çıkartılan yasalarla ekonominin yönetimi iktidarın elinden çıktı. Bu nedenle beklenen kriz çıkmadı, borsa, döviz ve faiz siyasi gerginliği umursamadı. Burada çok tehlikeli bir unsuru da gözardı etmemek gerekiyor. Ekonominin rotasını elinde bulunduran dış güçler, kendi istedikleri zamanda Türk ekonomisine diz çöktürme gücünü de ellerinde tutuyorlar. Türk ekonomisi bugünkü haliyle hertürlü sabotaja açıktır. Bu durumu kabul etmek mümkün değildir. Ekonominin yönetiminin dış güçlerin etkisine açık hale getirilmesi, beraberinde ülkemizin de teslim alınmasının yolunu açacaktır. Mevcut iktidar ülkemizi böylesine tehlikeli bir yola sokmaktadır. Siyasi gerilimin ekonomiye yansımamasını kendi başarısı imiş gibi gösteren iktidar, aslında ayakları altından halının çekildiğini görmezden gelmektedir. Küreselleşme çağında işgaller eskisi gibi tankla tüfekle yapılmıyor, çok uluslu şirketler vasıtasıyla ve ekonomik alanda gerçekleşiyor. Çok uluslu şirketlerin saldırısıyla karşı karşıya bulunan ülkemizin ekonomik bağımsızlığı da tehdit altında… Ekonomik bağımsızlığı elinden alınan bir ülkenin siyasi bağımsızlığı da tehlikeye girmez mi?16 16 30.12.2005 Dr. Abdullah Özkan Milli Gazete 49 DİN VE DEVLETİN JEOPOLİTİĞİ VE EMPERYALİZM İnsanlık bir vücuda benzetilirse: Devlet onun bedeni, din ise ruhu konumundadır. Ruhla bedenin, karışması da, ayrışması da; hem zararlıdır, hem imkansızdır. İşte bu nedenle “Din”le “Devlet”in karıştırılması yanlıştır. Bu durum her iki kurumu da yıpratacak ve yozlaştıracaktır. “Din”le “Devlet”in çatıştırılması ise daha da yanlıştır ve yıkıcıdır. Doğru olan: “Din”le “Devlet”in barışması ve topluma huzur, hizmet ve hürriyet vermek için her birinin kendi şahsında çalışmasıdır. Çünkü din de, devlet de, insana hizmet için birer araçtır. Evet, amaç insandır. Bunun aksine, devleti veya dini amaç, insanı ise araç yerine koymak; aklen köleleşmenin, vicdanen körlenmenin ve ahlaken kirlenmenin asıl sebebini oluşturmaktadır. Atatürk’ün: “Yurtta sulh, cihanda sulh” vecizesiyle özetlediği ve hedeflediği: hem ülkemizde ve yeryüzünde bereket, bolluk ve barışı sağlamak, hem de insanlığı daha hayırlı ve yararlı bir uygarlık uğrunda yarıştırmak için; din ile devletin bir biriyle uğraşmak yerine uzlaşması, düşman olması ve dışlaması yerine dayanışması şarttır. Modernleşme ile Medenileşmenin Farkı: Söz buraya gelmişken, modernleşme ile medenileşmenin farkını da ortaya koymamız lazımdır. Bir Avustralya yerlisine, bir Eskimo ailesine veya bir Afrika kabilesine, takım elbise ve kıravat giydirmek, çatal bıçakla masada yemesini, cep telefonu, bilgisayar ve araba kullanmasını öğretmek kolaydır ve uzun zaman almayacaktır. Böylece kısa bir sürede ve az bir emekle modernleşmiş olacaktır. Ama Newyork’ta, Londra’da veya İstanbul’da yaşayan ve teknolojinin bütün imkanlarından yararlanan sosyete tabakasına; Adil ve asil davranmak, insan haklarına ve hukuka saygılı olmak, hak ederek ve helal kazanmak, herkese ve her şeye şefkat ve merhamet duymak, barışçı ve bağışlayıcı bulunmak, farklılıklara hoş görü ve faziletle yaklaşmak, yalandan ve riyadan uzak, samimi ve seviyeli yaşamak, akılcı, yapıcı ve yararlı bir tavır takınmak gibi; Medeni ahlak ve anlayışı öğretmenin ve özümsetmenin zorluğu ise ortadadır. Üstelik çeşitli ihtiyaçların kolay ve doğal yoldan karşılanabildiği, yıl boyu sıcak tropikal iklim kuşağındaki kavim ve kabilelerde fazla gerek duyulmadığından, maddi uygarlık ve modernitenin haliyle gelişmediği; ama buralarda yaşayan kimselerin ormanlar ve hayvanlarla münasebetlerinde, birbirlerine ve başkalarına karşı safiyet ve samimiyetlerinde, daha insancıl ve insaflı davrandıkları bir hakikattir. Yani; imani, insani ve ahlaki değerlerden yoksun bir uygarlık, modern bir barbarlıktır. Ulus ve Millet: Medenileşememiş modern batı felsefenin “ulus” kavramı, bizim “Millet” anlayışımızın aynısı değil, karşıtıdır. Ulusçuluk: Irk üstünlüğüne ve köken asabiyetine dayanan şoven bir yaklaşımdır. Başkalarına karşı muhabbet yerine nefret esaslıdır. Millet ise, Milli ve Manevi dinamikler ve insani değerler üzerinde kucaklaşıp kaynaşan; şefkat ve şefaatı (herkese acımayı ve yardımına koşmayı) esas alan sağlam bir yapıdır. Ulusçuluk diye Irkçılık güdenler, sanayi ve teknolojide ilerlemiş ve modernleşmiş de olsalar, henüz “kavmiyet” ten kurtulup “Millet mertebesine ulaşmamıştır. Daha da acısı, kafatasçı “ulusçuluk”, Siyonist ve emperyalist güçlerin, diğer milletleri ve devletleri parçalamak için kullandıkları ve kışkırttıkları şeytani bir hegemonya aracıdır.Hatta bu maksatla farklı kavimler için ayrı ayrı tarih kitapları ve kahramanlık destanları bile uydurmuşlardır. Savaş ve Barış: Millet kavramında, “Yurtta ve dünyada barış” amaçtır. Savaş ise gerektiğinde kendini savunmak, hak ve adaleti sağlamak için bir araçtır. 50 Hitler gibi ırkçı ve kafatasçı ulusçuluk anlayışında ve Darwinci yaklaşımda ise savaş amaç, barış araçtır. İşte Osmanlı, özellikle kuruluş ve yükseliş dönemlerinde: Millet Medeniyetinin, barış ve bereketin modeli ve merkezi iken, ırkçılık düşünceleriyle yıpratılmış ve yıkılmıştır. İslam, “silm” kökünden barış anlamındadır. Selam vermek bir barış mesajıdır. Cihad ise “silm” i yani barış ve adalet düzenini kurmak ve korumak için var gücüyle çalışmaktır. Batılı anlamdaki savaş ve saldırı ile “cihad” birbirinden oldukça farklıdır. Irkçılık (kavmiyet) ve savaş; mutlaka bir düşmanı gerekli kılmaktadır. Eğer yoksa, peydahlanacaktır. Çünkü bunların düşmansız yaşaması imkansızdır. İstanbul Çırağan Sarayında kuruluş yıldönümü kutlanan D-8 toplantısında: ülkemize, bölgemize ve bütün yer yüzüne, özlenen barış ve bereketin nasıl getirileceği konuşulurken, İskoçya’da toplanan G-8 liderleri “ürettikleri son sistem silahların hangi ülkelere, kimler tarafından satılacağı ve bu sömürme ve sindirme düzenlerine boyun eğmeyen hangi ülkelere nasıl saldırılacağı” tartışılmıştır. Bu silahlanmaya harcadıklarının yüzde biri ile bütün acil sorunları aşılabilecek olan Afrika’daki fakir ülkelerin borçlarını ertelemek veya silmek gibi göstermelik merhamet mesajları ise, asıl gizli ve kirli hesaplarına bir kadife kılıf yapılmıştır. Ve daha on yıl önce, Bosna-Srebreniça’da, Hollanda askerlerince, sizi biz koruyacağız diye bütün silahları toplanan suçsuz ve savunmasız Müslümanların üzerine, hem de BM’nin sözde Barış Gücünün göz yummasıyla saldıran Sırpların, çocuk, kadın, yaşlı demeden on bin kişiyi katletmeleri, Batının bu çifte standardının ve İstiklal Marşı şairimiz Mehmet Akif’in ifadesiyle “tek dişi kalmış canavar”lığının, hala kanı kurumamış bir kanıtıdır. Aklın ve Ahlakın Yozlaşması: Hz. Ademden beri bütün Hak dinlerin ortak adı olan İslam, vahdet ve muhabbeti (birlik ve sevgiyi) esas alırken insanlara; Hikmet, hürriyet, hakkaniyet ve haysiyet kazandırıp, yeryüzünde Allah’a hilafet makamına çıkarmayı amaçlarken; maalesef ya devletin veya “dini elit”lerin elinde, “sert”leştirilmek ve “layt” laştırılmak şeklinde yozlaştırılıp, bir istismar ve suistimal aracı olarak kullanıldığında, fazilet yerine rezalet doğurmaktadır. Bu ifrat ve tefrit sonucu; Ya pinti, pısırık ve pejmürde sürüler veya katı, kavgacı ve karanlık kafalı tipler ortaya çıkmaktadır. Bunun gibi baskıcı ve basmakalıpçı devlet düzenlerinde, düşünce özgürlüğü kısıtlandığından, akıl ve idrak de kısırlaşmakta, ahlak ise; a-Ya yozlaşıp, insanlar hayasızlaşmakta b-Veya yobazlaşıp riyakarlaşmaktadır. Hatta böyle ortamlarda ahlak aynen “lastikli kanunlar” gibi “güçlülerin delip geçtiği, zayıf kimselerin takılıp ezildiği bir örümcek ağı" konumundadır. Güçlü olanların trilyonları soyması iş bilirlik, zayıfların üç beş bin çalması hırsızlıktır. Üst tabakanın her gece bir başkasının koynunda gecelemesi flört, ama aşağıdan bir gafilin gayrı meşru ilişkisi zinadır. Velhasıl pek çok şey, zenginlere mübah, fakirlere günahtır. Güçlüler yapınca göz açıklıktır, ayak kaymasıdır zayıflar yapınca ayıptır, arsızlıktır. Kısaca: Edep, hürmet, hizmet, ibadet, istikamet gibi şeyler sanki sadece zayıfların ahlakıdır ve onlara lazımdır… Ve bu durum güçlülerinde işini kolaylaştırmaktadır. Ve tabi böylece: “Her toplum layık olduğu idareyi bulmaktadır.” (Hadis) ve “Kesinlikle Allah; kendi nefislerinde olanı (akli ve ahlaki tavırlarını) değiştirmedikçe bir toplulukta (yürürlükte) olanı değiştirip (kaldırmayacaktır)” 17 17 Rad Suresi Ayet:11 51 Tanrı Devlet: Bu yozlaşma sonucu; Halkın ortak iradesi ve rızasına dayanan ittifakıyla kurulan “örgütlü hizmetkarı” olması gereken devlet, imtiyazlı ve istismarcı sınıfların elinde “hükümdar”laşır. Hatta: halkı kulları kabul ederek tanrılaşır ve kutsallaşır. Daha da beteri: Devlet; Dünyaya hakim ve zalim güçlerin, o ülkeyi sömürme mekanizmasına… Hükümet: Uzaktan kumandalı sömürge tahsildarlarına. Ordu ve polis: Demokrat köleler yapılan halkı hizaya getirme ve sindirme jandarmasına. Din ise; toplumu uyutma ve avutma vasıtasına döndürülmektedir. Böylece, aslında Allah’ın halifesi yani, yeryüzündeki temsilcisi ve cüz-i iradesi makamına müsait; özgür ve özgün yaratılan insan, şeytani düzenlerin ve Tanrı Devletlerin kölesi ve esiri durumuna düşürülmektedir. Kurtuluş Çaresi: Her toplumun sosyal yapısı ile, siyasal yapısı birbirlerini birinci derecede etkilemektedir… Sosyal yapının en önemli faktörü ise “inanç sistemi”dir. Çünkü insanların fikir dünyası ve bunun neticesi olan fiili davranışları onların dini inançlarına ve dünyevi ihtiyaçlarına göre şekillenmektedir. Bu nedenle; Bozuk bir sistemi, barbar bir düzeni, kısaca olumsuz siyaseti düzeltmenin ilk şartı; halkın inancını ve ahlakını güçlendirmektir. Yani gerçek İslamı öğretmektir. İslamı dışlayarak, hatta düşmanlık yaparak, girişilecek bütün kurtuluş hareketleri: a-Ya halkın usandığı ve isyana hazırlandığı mevcut düzeni, başka bir kılıf altında devam ettirme hilesidir. Sonunda sadece, zulüm ve sömürü arabasının atları değiştirilecektir b-Veya sonu hüsranla bitecek bir macera ve hayalperestliktir. Çünkü: Allah’a iman duygusuna, ahiret ve hesap kaygısına ve insani şuur ve sorumluluğuna sahip olmayan kimseler: 1-İnkar: Maneviyatı, mizanı ve başkalarının haklarını reddetme 2-İmtiyaz: Kendisini, ailesini ve kabilesini seçkin ve ayrıcalıklı görme 3-İnhisar: Her türlü zenginliği, fazileti ve hükmetmeyi kendi tekellerinde zannetme 4-İstismar: Dini, devleti ve düzeni şahsi heves ve hedefleri için sömürme 5-İstikbar: Ellerine geçirdikleri bu imtiyaz, inhisar ve istismar nedeniyle böbürlenip kibirlenme… 6-Veya, İstihkar: Hakaret görmeye, sömürülmeye ve ezilmeye rıza gösterme gibi olumsuz ve onursuz düşüncelere kolayca kapılıvermektedir. Türkiye’mizi kuşatan , geleceğimizi karartan ve büyük batı emperyalizminin (ABD ve AB) kıskacından; ve “aşırı” yada “ılımlı” diye adlandırılan din istismarcısı ve dış güçlerin kuklası kesimlerin irticasından kurtarmaya çalışan bazı kimselerin; Hala; İslamı bir tehlike, Müslümanları ise tehdit unsuru görmeleri ve yine, imani ve Kur’ani gelişmelerden huzursuzluk hissetmeleri: -Ya stratejik bir cehaletin veya trajik bir gafletin alametidir. Mustafa Kemal de, asla İslam Diniyle değil köhneleşmiş bazı müesseselerle beraber, istismarcı ve irticacı bir zihniyete karşı mücadele vermiş ve bunları tasfiye etmiştir. Bu amaçla, tekke ve zaviyelere yasak getirilmiş ama İslamın asıl kurumları olan camilere ilişmemiştir. İslamın iki temel kaynağı olan Kur’anı Kerimi ve Buhari Hadislerini, hem de en emin ve ehil alimlere Türkçeye tercüme ettirmiştir. Hz. Muhammed’in En büyük Devrimi: Hz. Muhammed, dini, siyasi, ekonomik ve sosyal; her türlü kölelik ve kötülüğün kökünü kurutmak ve her konuda saygınlığın ve özgürlüğün yolunu açmak için mücadele etmiş ve iki büyük devrim gerçekleştirmiştir. 1-Tebliğ ve tatbik ettiği İslam; Hukukta “akıl ve ictihad” sistemini 52 2-Hükümette ise “cumhuriyet” sürecini getirmiştir. Konunun başına dönersek: Din ile devlet birbirlerinin tezadı (karşıtı) değil, tamamlayıcısı yerindedir. Vücutla ruh gibidir. Ancak, dinin siyasete alet edilmesi de, devletin dine müdahalesi de tehlikelidir ve tahrip edicidir. Yani: “Teolojinin politikası” da, “politikanın teolojisi” de zarar vericidir. Teolojinin Jeopolitiği: Din istismarcısı ve ilahiyat inhisarcısı kesimlerin devleti ve siyaseti ele geçirip yönlendirmesidir… Ki bu durum Teokrasi demektir. Jeopolitiğin Teolojisi: Despotik veya sözde demokratik devletlerin ve “imtiyazlı devletli” lerin; dini kendi keyiflerine göre tahrif ve tağyir etmeleri (bozup değiştirmeleri); ziyadeleştirip eksiltmeleri ve bu dejenere edilmiş dini demon-krasi (şeytan idaresi) denebilecek düzenlerini meşrulaştırma aracı haline getirmeleridir… Ki bu uygulamalar da “laçka laiklik” şeklinde yürütülmektedir. Bu durumlarda artık “devlet”, kollektif aklın örgütlenmiş aygıtı ve halkın huzur ve hürriyet hizmetkarı olmadığı gibi, “Din” de Allah’ın adalet programı ve ahlak kuralları değildir. Zalim Devlet ve Hükümet başkanları; firavun Sömürücü sermaye baronları; Karun Hain bakan ve bürokratlar; Haman Sahte ve samimiyetsiz din adamları: Bel’am Kiralık bilim erbabı, üniversite hocaları ve medya yorumcuları ise; Sihirbazlar hükmündedir. AB süreci, din ve devletin birlikte tahribidir: AB; bağımsız bir proje değil, küreselleşmenin, yani Siyonist sermaye hakimiyetinin bir temelidir. Son zamanlarda gözlenen eylemleri değerlendirenler iki kategoriye ayrılıyor. Bir kısmı olayların bölücülük ya da gericilik gibi iç nedenlerden kaynaklandığını düşünürken önemli bir bölümü de , AB üyeliğini engellemek isteyenlerin olayları tahrik ettiğini söylüyor. Onlara göre 1-Siyasi istikrarın sağlanamadığı görüntüsü, 2-Bir iç çatışma ihtimalinin söz konusu olması 3-Ya da dine dayanan rejim taraftarlarının etkinliği AB üyelerini olumsuz bir tavır almaya zorlayacaktır. Bu nedenle gerçekte amaçları AB üyeliğini engellemek olanlar, bu sanal tehlikeleri varmış gibi göstermek için tahriklerde bulunmaktadır. Eğer bu gerekçe geçerli olsaydı söz konusu tahriklerin müzakere tarihinin tespitinden önce yapılması daha anlamlı olurdu. Zamanlamanın önemli olmadığını düşünürsek bu tahriklerin AB üyeliğini önlemeye yönelik olduğunu kabul edebilir miyiz? Önce bu tartışmaların: Türkiye’nin AB üyeliği ile mi sınırlı, yoksa daha geniş bir çerçevede AB’nin geleceği konusunda mı olduğuna karar vermek gerekir. Türkiye’nin AB üyeliğini savunanların profili, konuyu daha anlaşılır hale getirmekte faydalı olabilir. Bu amaç için uğraşan etkin çevreler, AB üyeliğini, daha geniş bir projenin parçası olarak algılamaktadır. Bunların genel özelliği küresel bir dünya perspektifine sahip olması ve AB üyeliğini bu projenin bir alt başlığı olarak düşünmeleridir. Onlar, diğer büyük güçler yanında, ekonomik, askeri ve siyasi açıdan farklılaşmış, bağımsız bir Avrupa düşlememektedir. Asıl amaçları küreselleşmedir ve AB’nin bunun güçlü bir parçası olmasıdır. Türkiye’deki AB yandaşlarının ilişkileri, değer yargıları, kısaca dünyaya bakışları bağımsız ve güçlü bir Avrupa yaratma amacına uzak durmaktadır. Zaten ekonomik ve siyasi alanlarda sınırsız liberalleşme, kendi içinde kapalı bir AB fikriyle bağdaşmaz. Başlangıçta ABD ve SSCB etrafındaki kümelenmeye alternatif olarak düşünülen birleşik Avrupa fikri, zamanla aşınmış ve Avrupa , küreselleşme yandaşlarının etkin olduğu bir alana dönüşmüştür. Geçmişte Türkiye’nin üyeliği bir zaman ya da uyum sağlama sorunu olarak görülürken şimdilerde birliğin vasfını belirleyen bir etken haline gelmiştir. Türkiye AB üyesi olursa küresel gücün kontrolüne girebilir endişesi asıl itiraz nedeni haline gelmiştir. Şu soru cevaplandırılmadan meselenin anlaşılması mümkün değildir: Eğer Türkiye’nin sorunu yeteri kadar demokratik olmaması, ekonomik durumu, kültürel farklılık ise neden İngiltere bu konuda hoşgörülü 53 davranmakta, Fransa sert bir muhalefet sergilemektedir? İngiltere bu konularda bize daha çok mu benzemektedir? Durumu bu sebeplerle açıklayamayız ama İngiltere’nin küreselcilerin en önemli üssü olduğunu, Türkiye’nin katılmasıyla AB’deki egemenliğin bunların eline geçeceğini ve bu nedenle merkez bloğunu oluşturan Almanya ve Fransa’nın direndiğini söyleyebiliriz. Türkiye’nin üye olup olmaması AB’nin vasfını belirleyecek bir etkendir ve bu durum Türkiye’nin özünden değil, yönetime egemen olan güçlerin niteliğinden kaynaklanmaktadır. Üstelik bu nitelik ideolojik değildir. İslamcı kanatla liberaller arasındaki dayanışma, tüm politikalardaki özdeşliğe yakın benzeşme ancak hedeflerdeki aynılıkla izah edilebilir. Bu nedenle okuduğumuz kitabın adı AB değildir. AB, bu kitabın içindeki bir alt başlıktır. Asıl sorun dünyanın yeniden nasıl şekilleneceği, dengenin nasıl kurulacağıdır. Çatışmanın bir yerinde AB üyeliğinin olması, bu çatışmanın AB için yapıldığı anlamını taşımaz ve bununla sınırlı kalmaz. Irk çatışması, ülkenin bölünmesi daha geniş bir projenin araçları ve bütünün parçalarıdır. Eğer olayları bu alt başlıklarla açıklarsak yanlış yapmış olmayız ama bütünü göremediğimiz için doğru politikalar üretemeyiz. Tarif edilen şey filin kulağından ibarettir. Kulak filin bir parçasıdır ama kendisi değildir.18 18 Star / 11.09.2005 / Mahir Kaynak 54 DİN, DEVLET VE KEMALİZM Kemalizm; Atatürk’e rağmen, ama onun adına ve ondan sonra uydurulup ayarlanmış ve zorla uygulanmış, dayanaksız ve dayatmacı bir ideolojidir. Asıl mimarları, Siyonist bir Yahudi tarihçisi ve o dönem CHP milletvekili olan Avram Galanti gibilerdir. Kemalizm, İsmet İnönü eliyle bir yandan resmileştirilirken, öte yandan Atatürk’ün resimleri paralardan silinmekte, duvarlardan indirilmektedir. Zaten başından beri bağımsızlıktan ziyade Amerikan mandacılığına yatkın olan İsmet İnönü’nün asıl görevi; gerçek Mustafa Kemal’i unutturup sahte Kemalizmi yerleştirmektir. Atatürk ise; siyaset satrancında, stratejik hamleler gerçekleştiren; Milli, külli (bütünsel ve kapsayıcı) ve uzun vadeli hedefler için, geçici ve cüzi tavizlerden çekinmeyen ve hassas dengeleri gözeten ve yöneten bir dehanın sahibidir. Tevrat’ı tahrip edip Talmutlaştıran ve Yaratıcıyı Yahudi hizmetkârı bir insan suretinde tanıtan ve Yahovalaştıran, Hıristiyanlığı yozlaştırıp Hz. İsa’yı ilahlaştıran, Yahudi dönmesi İbni Sebe eliyle saf İslam inancını bozmak için Hz. Ali’yi tanrılaştıran ve Şia’nın temellerini atan; bu sapık Yahudi kafası, Atatürk’ü de aynı şeytani hesaplarla tabulaştırıp putlaştırmayı hedeflemiştir. Günümüzde yine kendilerinin koordine edip kullandığı “Radikal Şeriatçılık” gibi bağnaz ve barbar örgüt görüntüleriyle; İslam’dan ürkütme ve Müslümanları kötüleme şeytanlığının bir benzeri olarak: “Radikal Atatürkçülük” diyebileceğimiz Kemalizm ideolojisiyle de, Mustafa Kemal’den nefret ettirme yoluna gidilmiştir. Kemalizm ideolojisini, İzmir suikastını hazırlayan ve Atatürk’ün şüpheli ve şaibeli ölümüne yol açan malum ve mel’un kesimlerin sistemleştirip sahiplendiğini dikkate alırsak; sabataist ve masonik şebekenin şu amaçları güttükleri sezilmektedir: 1- Dünya ekonomisinde ve siyasetinde etkin bulunan Yahudileri “Anadolu Siyon Devletine Kavuşacağız” hevesiyle umutlandırıp avutarak, bağımsızlık mücadelesini kazanan ve Türkiye Cumhuriyetini daha rahat ve kısa zamanda kurmayı başaran, ama sonunda tamamen milli hesaplar güttüğü anlaşılan Mustafa Kemal’den intikam almak. 2- Böylece yapacakları bütün tahribatların suçunu Atatürk’ün üstüne yıkmak. 3- Kendi gizli niyetlerini ve kirli mahiyetlerini örtmek için, haklı olarak gönülden sevilen ve derin bir saygı gösterilen Atatürk’ün hatırasına sığınmak.. 4- Kemalizm adı altında Anadolu Siyonizm’ini, yani sabataizmi meşrulaştırmak ve iktidar makamına taşımak. 5- “Sevr’i zamana yayma ve şartlar oluştukça uygulama” siyasetiyle, kerhen (istemeyerek) evet dedikleri Lozan’ı laçkalaştırmak, Kemalizm ideolojisiyle resmen ve ismen olmasa da Müslüman Türk milletini fikren ve fiilen Hıristiyanlaştırmak. Evet, bu sinsi ve Siyonist hedeflerin çoğuna maalesef erişilmiştir. Ve maalesef, Kemalizm’in dokunmazlık maskesini; Birileri sindirmeci komünist felsefelerine… Kimileri, sömürgeci kapitalist düşüncelerine… Ötekileri egemenliğimizin AB’ye devredilmesi gafletlerine… Berikileri, her türlü ahlaki rezalet ve sefaletlerine kılıf olarak geçirmiş ve sürekli istismar etmiştir. Ve ne garip bir tecellidir ki: birbirlerine şiddetle ve nefretle karşı oldukları sanılan, din istismarcısı münafıklarla, Kemalizm simsarı sahtekârlar: a) Dış güçlere ve Sevr şövalyelerine hizmet etmek. b) İşbirlikçi hain hükümetleri desteklemek konusunda sürekli ittifak halindedir. Bugün Atatürk’ün kapattığı Mason Locasının sadık ve saygın bir üyesi (!) olduğu için, özellikle ve tercihen İzmir 9 Eylül Üniversitesine Rektör atanan Hıristiyan Prof. Dr. Emin Alıcı’nın çıkıp, pervasızca ve papaz tavrıyla: 55 “Fatih Sultan Mehmet çok iyi yetişmiştir, felsefe, tarih, yabancı diller bilir. Ne yazık ki ülkenin akıl ve bilimle değil de din yoluyla yönetilmesi tercihini yaparak, hem Osmanlı’nın kaderini, hem de dünyanın tarihini değiştirmiştir” diyebilme küstahlık ve cesareti de, işte bu Kemalizm ideolojisinin bir semeresidir. Bu talihsiz ve terbiyesiz sözlerini haberleştirmek isteyen Vatan Gazetesi Yazı İşlerine “Ben Hıristiyan’ım ve bu sözler Papa’nın Müslümanlara sarf ettiği sözler kadar tehlikelidir ve sonuçları da benim için çok kötü olabilir. Bunlar özel konumda dile getirilmiş gerçeklerdir. Kamuoyuna göre değildir.” Ricasında bulunacak kadar da korkak ve suçunun farkında bir Kemalist’tir. Çünkü bu Mason, Süryani ve sözde Kemalist rektör biliyor ki; İslam olmasaydı ve Aziz milletimiz Müslümanlıkla tanışmasaydı: Selçuklu ve Osmanlı devletleri ve medeniyetleri doğmayacaktı. Anadolu Hıristiyan kalacak, Türkiye kurulmayacaktı. Haçlı seferleri başarıya ulaşacak, Ortadoğu ve Asya kapıları Barbar Batılılara açılacaktı. Şanlı Kurtuluş Savaşı yaşanmayacak, Sevr uygulanmış olacaktı. Bir Mustafa Kemal de çıkmayacak 9 Eylül de dindaşları olan Yunan yavşakları bozguna uğrayıp kaçmayacak ve maalesef Rektörü yapıldığı Üniversite, Haçlı emperyalistleri için böyle acılı ve alçaltıcı bir tarihi hatıranın adını taşımayacaktı!?... İşte bunun için diyoruz ki; Bu soysuz ve sorumsuz çevreler Kemalist, bizler ise Atatürkçüyüz!. Bunlar ABD ve AB uşağı, bizler özgürlükçüyüz. Bunların çoğu ya Yahudi, ya Hıristiyan, ya Mason, bizler ise Müslüman ve Milli kültürcüyüz!. Asıl irticacı bunlardır. Asıl iftiracı bunlardır. Asıl fesatçı ve fırsatçı olan bunlardır. Ama elbette ve her halde, böylesi hıyanet ve hakaretlere bulaşmayan, bu ülkeyi vatanı, bu devleti sigortası sayan farklı din ve düşünceden bütün vatandaşlarımızın, her türlü haklarına ve huzurlarına da sahip çıkarız ve saygı duyarız. Atatürk’ten Utanın! Mertçe ve medeni bir cesaretle, Kurana inanmadıklarını ve İslam düşmanlıklarını ortaya koyamayan, ama fırsat buldukça ve çoğu kez de dokunulmazlık zırhının verdiği bir şımarıklıkla: “Dogmatik saplantılar, gerici safsatalar” gibi dolaylı sözlerle dine sataşan... “Çağdışı eğitim, Yobazlık öğretimi” gibi hakaretlerle İmam-Hatip ve Kur’an Kurslarına çatmayı marifet sayan... Ve bütün bu şeytanlık ve şarlatanlıklarını “Atatürkçülük” kisvesi altında saklamaya çalışan zavallılar, aşağıdaki tarihi gerçekleri okuyup Atatürk’ten utanmaları gerekir. Çünkü Atatürk, Anadolu (Konya) kökenli dindar bir Müslüman Türk ailesinden gelen sağlam bir Osmanlı medeniyet kültürü içinde yetişen, akıllı ve inançlı, İslam’a bağlı ve Kur’ana son derece saygılı bir liderdir. Atatürk'ün Selanik'te doğduğu ev, içindeki eşyalarla birlikte günümüzde aslına uygun şekilde korunmaktadır. Evin birinci katında yatak odası olarak kullanılan bölümde, yatağın başucundaki duvarda, gümüş kılaptanlı, kırmızı atlas yüz kesesi içerisinde bir Kur'an-ı Kerîm asılıdır. Yine aynı duvarda Fetih sûresinin ilk âyetinin (İnnâ fetahnâ leke fethan mübî-nâ) yazılı olduğu bir levha asılı bulunmaktadır. Atatürk'ün babası Ali Rıza Bey, din dersleri okutan bir ilkokul öğretmeninin oğluydu. Ali Rıza Bey'in ailesi özellikle çevrede dindarlığıyla tanınıyordu. Ali Rıza Bey'in babası, Hafız Ahmet Efendi olarak tanınıyordu. Hafız unvanı, onun Kur'an'ı ezbere bildiğini göstermektedir. Ali Rıza Bey, özellikle hayatının sonlarında derviş meşrep bir yaşam sürmüştü. Atatürk'ün sahip olduğu dinî inanç, önemli ölçüde çok dindar 56 bir kişi olduğu bilinen Ali Rıza Efendi ile Kızıl Hafız denilen Ahmet Efendi'nin manevi mirasıdır.19 Atatürk'ün ilköğrenimini gördüğü Şemsi Efendi Mektebi, ardından devam ettiği Selanik Mülkiye İdadisi o dönemin koşullarında ciddi dinî bilgiler veren eğitim kurumlarıydı. Yine onun eğitim aldığı Selanik Askerî Rüştiyesi ve Manastır Askerî İdadisi, programlarında azımsanmayacak oranda din kültürü dersi bulunan okullardı. Örneğin, Selanik Askeri Rüştiyesi ve Manastır Askerî İdadisi'nde okutulan dersler arasında, (İslâm dininin inanç esaslarını konu alan) akâid-i diniye, tarih-i İslâm, ilm-i ahlâk adlı dersler vardır. Akâid-i diniye, dersi her iki okulda neredeyse her yıl okutulan bir derstir. Atatürk, Kur'an'ı tercüme ve tefsir edebilecek derecede Arapça bilgisine sahiptir. 20 Milli Mücadele Yılları Atatürk'ün, en umutsuz görünen koşullarda, yurt savunması için kendisiyle birlikte gözünü kırpmadan ölümü göze almaya hazır Türk halkını yanı başında bulabilmesinde din unsurunun önemli bir rolü vardır. O, başlattığı millî istiklal mücadelesinde millî ve dinî amaçlardan güç aldığını açıklamıştır. Atatürk, 1920'de Ali Rıza Paşa'ya gönderdiği telgrafta, İngilizler tarafından men olunursa istiklâl-i milli uğrunda mücahedei milliye ve diniye ilan etmek yolunda ilerleyeceğiz, açıklamasını yapmıştır.21 Atatürk, Kurtuluş Savaşı’nda verilen mücadeleyi, dine yapılan yararlı bir hizmet olarak nitelemiştir. Bu tür dinî hizmetler uğruna insanların fedakârlık yapmaktan kaçınmayacağını belirtmiştir. Atatürk'ün bu konudaki yaklaşımını Tevfik Abud Bey'e gönderdiği mektupta görürüz: "Geldiğinizi ve yararlı hizmetler üstlendiğinizi öğrenerek sevindik. Ulu Tanrı hepimizi dinimize yararlı hizmetler yapmakta başarılı kılsın. Rahatsızlığınıza üzüldük. Dinsel hizmetler yolunda saygıdeğer kişilerin bu tür güçlükleri önemsemeyecekleri ve rahat olacakları doğaldır. 22 Atatürk, Türk Kurtuluş savaşının kutsal bir boyutunun olduğunu; bu mücadelenin aynı zamanda, Müslümanların kurtuluşunu amaçladığını belirtmiştir. Atatürk, 1921 yılında Azerbaycan temsilcisi İbrahim Abilof'u Çankaya'da kabulünde şu açıklamayı yapmıştır: "Bu kutsî mücadelede, milletimiz, artırılmasına hizmet etmekle müftehirdir. İslâm’ın kurtuluşuna dünya mazlumlarının refahlarının 23 Atatürk, Kurtuluş Savaşı'nı Müslümanların Batılılardan kurtuluş mücadelesi olarak değerlendirmiştir. Bu mücadelede Türk milletinin Müslüman kimliğini hep ön planda tutmuştur. Küfrevîzade Şeyh Abdulbaki Efendi'den Bitlis halkını milli mücadele hakkında aydınlatmasını isteyen Atatürk, ona yazdığı mektupta şu ifadelere yer vermiştir: "...Yakında Müslümanların, Avrupalı müstevlilerden kurtuluşu hususundaki başarı haberlerini inşallah size bildiririm.24 Atatürk, Kurtuluş Savaşı'nın amacını, İslâm'ın kurtuluşu olarak nitelemiştir. Bu amaç için savaşan Türk ordusunun başarısı için dua edilmesini istemiştir. Şeyh Ahmed Şerif Senûsî'ye, "İslâm'ın kurtuluşu amaçlarına yönelik olan bugünkü savaşçıların başarılı olmaları için dualarınızı beklerim." demiştir.25 Atatürk, Kurtuluş Savaşı sırasında camilerde Kur'an ve Sahih-i Buhâri okunmasını istemiştir.26 “Atatürk, Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin hem milli hem de İslâmî açıdan büyük bir öneme sahip olduğunu belirtmiştir. Atatürk'ün, 21 Nisan 1920'de Heyet-i Temsiliye adına yayınladığı Mehmet Önder, Atatürk Evleri Atatürk Müzeleri, Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 1993,'s. 17; Selanik Atatürk Evi, T.C, Kültür ve Turizm Bakanlığı, 20 Her Yönüyle Atatürk, (Derleyen.- Avni Altıner), Bakış Müessesesi. İstanbul. 1986, s. 64; Fığlalı, "Atatürk ve Din", s. 91; Şerafettin Turan, Mustafa Kemal 21 Nutuk, 1/367fBkz. Halil Ersoylu, Nutuk Üzerinde incelemeler, Türk Dil Kurumu Yayınları, Ankara, 1999, s. 133. 22 Mustafa Onar, Atatürk'ün Kurtuluş Savaşı Yazışmaları, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara, 1995, 11/171; Komisyon, Atatürk'ün Bütün Eserleri, IX/35. 23 Suat İlhan, Harp Yönetimi ve Atatürk, /Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 1987, s. 85; Komisyon, Atatürk'ün Bütün Eserleri, XII/36. 24 Utkan Kocatürk, Doğumdan Ölümüne Kadar Kaynakçalı Atatürk Günlüğü, Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 1999, s. 231 25 Onar, ag.e., H/261 26 İbrahim Agâh Çubukçu, "Halifelik Din ve Lâiklik", Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi, Sayı: 17, 1990, s. 304. 19 57 tamim'de şu açıklamalara yer verilmiştir: Türkiye Büyük Millet Meclisi'nin açılış günü, Hacıbayramı Veli Camii Şerifinde Cuma namazı kılınarak, Kur'an ve namazın nurlarından feyz alınacaktır.” Atatürk'ün bu kişilik özelliğini tespit edenlerden birisi Gott-hard Jachke'dir. Ona göre Atatürk, çoğu zaman Allah'ın hidâyeti için dua etmiş, bir zaferden sonra da Allah'a şükretmeyi hiç unutmamıştır. Tanrıdan yardım dilemek onun en belirgin özelliklerinden birini oluşturmuştur. Mücadelesinde her zaman destek ve yardımı Allah'tan isteyen Atatürk, her fırsatta Kur'an okutup dua etmeye özen göstermiştir. Yeni Türk devletinin temellerini atarken dayandığı tek kuvvet, Allah'a olan tevekkülü olmuştur.27 Atatürk, Zübeyde Hanım ve Fikriye Hanım'a cepheden gönderdiği telgrafta, Allah'ın yardımıyla kazanılan zaferlerden bahsetmiş ve vatanın kurtuluşu için dua etmelerini istemiştir: "Buraya geldikten sonra düşmanı kovmak gerektiğinden, taarruz ederek Allah'ın lütfuyla attık. Afyonkarahisar'ı aldık. Bu nedenle daha birkaç gün buralarda kalmak lazım gelecektir. Siz müsterih olunuz! İnşallah duanız berekâtıyla bütün memleketimizi düşmandan kurtarmak nasip olacaktır.28 Atatürk, milli mücadeleye önderlik etmek üzere Ankara'ya geldiğinde ciddi bir biçimde maddi sıkıntı çekmekteydi. Bu durumdan haberdar olan Ankara müftüsü Atatürk'ü ziyaret etmiş ve ona bin lira gibi azımsanmayacak miktarda maddî destek sağlamıştır. Sağlanan bu maddi imkanın ardından Atatürk, Mazhar Müfit Kansu'ya, "Gördün mü, akşam ne kadar sıkılmıştık. Bu hatıra gelir miydi? Allah bize yardım ediyor" demiştir.29 Atatürk'ün, Büyük Taarruz sabahı, ordu hücuma hazırlanırken; "Yâ Rabbi! Sen Türk ordusunu muzaffer et... Türklüğün, Müslümanlığın düşman ayakları altında, esaret zincirinde kalmasına müsaade etme! Rabb'im, Yunanlıların kazandığını gösterme bana, onlar kazanacaksa, şu gök kubbe benim başıma yıkılsın daha iyi" diye dua etmiş, "Anacığım dua et!" demiş, bu sırada gözlerinden birkaç damla yaş süzüldüğü görülmüştür. Yine aynı gün, Türk topçuları düşman siperlerini dövmeye başladığında, Allah'ım, Türk Milletini ve ordusunu koru, diye dua etmiştir.30 "...Benim için dünyada en büyük mevki ve mükâfat milletin bir ferdi olarak yaşamaktır. Eğer Cenabı Hak beni bunda muvaffak etmiş ise, şükür ve hamdlar ederim. Bugün olduğu gibi, ömrümün nihayetine kadar milletin hadimi olmakla iftihar edeceğim.”31 Şeyh Senûsî; Atatürk'ü, halâskâr-ı İslam yani İslâm'ın kurtarıcısı olarak nitelendirmiştir. Atatürk'ün çalışma odasında bulundurduğu Kur'an nüshalarından ikisini Şeyh Senûsî hediye etmiştir. Şeyh Senûsî bu Kur'an'lardan birisinin üzerine Atatürk'e hitaben şunları yazmıştır: Kur'an-ı Kerim aramızda sadakat ve muhâdenet teşkil edecektir. Bunu halâskâr-ı İslâm olan sana hediye ediyorum. Kitabullah önünde yemin ederim ki, hayatta bulundukça sana yardım edeceğim.32 Atatürk, 1922 yılında yapmış olduğu bir konuşmada, "Ben zannediyorum ki, bu hidematımdan dolayı milletimin muhabbetine ve teveccühüne mazhar oldum. Belki bütün âlemi İslâm'ın muhabbet ve teveccühüne mazharım." demiştir. Nitekim Atatürk, sadece Türkler tarafından değil, bütün İslâm dünyası tarafından "Gazi"ligine ek olarak "kurtarıcı" diye anılmıştır.33 Şimdi düşünce ve görüşünü aktaracağımız bir devlet adamı ve düşünürün açıklamaları Atatürk'ü yukarıdaki sözlerinde haklı çıkarmıştır. Pakistan'ın kurucusu Muhammed Ali Cinnah, Atatürk'ü "Yakın doğunun Müslüman devletlerine örnek olabilecek hizmetler yapan, çağdaş İslâm dünyasındaki en büyük Müslüman" olarak tanıtmıştır. Can Erkan Atatürk’ün Devlet Adamlığı Sh. 126 Kocatürk, Doğumdan Ölümüne Kadar Kaynakçalı Atatürk Günlüğü, s. 292 29 Adnan Nur Baykal, Mustafa Kemal Atatürk'ün Liderlik Sırlan, Sistem Yayıncılık, İstanbul, 2004, s. 96. 30 Seyit Kemal Karaalioğlu, Resimlerle Atatürk: Hayatı İlkeleri Devrimleri, İnkılâp ve Aka Kitabevleri, İstanbul, 1981, s. 110. 31 Söylev Ve Demeçleri 2-143 32 Mehmet Kaplan ve diğerleri, Devrin Yazarlarının Kalemiyle Milli Mücadele ve Gazi Mustafa Kemal, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara, 1981, 11/762, 862. 33 N. Ahmet Asrar, "İki Halk Kahramanı M. Kemal Atatürk ve M. Ali Cinnah", I. Uluslararası Atatürk ve Türk Halk Kültürü Sempozyum Bildirileri, Ankara, 2001, s. 15; Abdülkadir Karahan, "Dr. Muhammed İkbal'in Türkiye ve Atatürk 27 28 58 Atatürk'ün Okuduğu Dinî İçerikli Kitaplar İslâm dinini iyi bilen Atatürk'ün, yaklaşık 6500 ciltlik kütüphanesi tetkik edildiğinde, yüzyirmiki adet İslâm dinine ait kitap okuduğu görülmüştür. Bu araştırmada diğer dinlere ait okuduğu kitapların sayısının da yirmi olduğu tespit edilmiştir. Özellikle "Dinler tarihi" Atatürk'ün en çok okuduğu konular arasında yer alır.34 Atatürk'ün kişiliğinin dinsel yönünün oluşmasında okumuş olduğu eserlerin büyük etkisi vardır. Atatürk'ün, Corci Zeydan'ın Medeniyet-i İslâmiye Tarihi gibi, Batılı yazarların eserlerini de okuduğunu biliyoruz.35 Atatürk, Leon Caetani'nin İslâm Tarihi, R. Dozy'in İslâm Tarihi Üzerine Denemeler, Filibeli Ahmet Hilmi'nin İslâm Tarihi, M. Şemsettin Günaltay'ın İslâm Tarihi, Enrico İnsabato'nun İslâm ve Müttefiklerin Politikası gibi dinî içerikli eserleride okumuştur. Ahmet Naim tarafından Türkçe'ye çevrilen Buhârî'nin Sahîh adlı eserinin muhtasarı da Atatürk'ün okuduğu kitaplar arasındadır.36 Atatürk'ün, İslâm Tarihi ve Halifelik meselesi gibi konularda etkilendiği eserlerin başında Leon Caetani'nin ünlü İslâm Tarihi adlı kitabı gelir. Atatürk, kaleme almış olduğu 'Tarih II. Ortazamanlar" adlı eserinde Hz. Muhammed'in hayatı ve savaşlarını yazarken Caetani'nin Hüseyin Cahit tarafından Türkçe'ye çevrilen İslâm Tarihi adlı kitabını kullanmıştır. İtalyan yazardan önemli ölçüde yararlanmıştır.37 Bu kitaplardan bir kısmını okuyan da Afet inan'dır. Atatürk, özellikle bu çalışmalar sırasında Hz. Muhammed'in gazvelerini incelerken onların haritalarını çizmiştir. 38 Öğrencilik yıllarında Atatürk okul tatillerinde Selanik'e döndüğü zaman Mevlevi tekkesini ziyarete gider, orada Mevlevi ayini dinler, sema seyredermiş. Gördükleri ve duydukları ilgisini çektiği için, Mevlâna'nın Mesnevî ve Divan-ı Kebir isimli eserlerinin tercümelerini okumuştur.39 Atatürk, kendi özel kütüphanesinde bulunan birçok kitabı okumuş ve önemli bulduğu yerlerin altını çizmiştir. Ayrıca bu kitapların kenarlarına birtakım notlar düşmüştür. Atatürk, İslâm tarihini çok iyi bilen bir önderdi. O, bir aralık kendisini İslâm Tarihine vermiştir. İslâm tarihini ve Hz. Muhammed'in hayatını derinden incelemiştir. Atatürk, tarih çalışmaları yapmak üzere Yalova'ya giderken İslâm Tarihine ve dinler tarihine ait Türkçe, Fransızca kitapları da beraberinde götürmüştür. Saatlerce süren okumalar ve tartışmalar yapmıştır. Aylarca süren bu etkinlikte Afet İnan, kendisine asistanlık etmiştir. Atatürk’ün Kur’an Hayranlığı! Atatürk'e 1923 yılında küçük boyda bir Kur'an-ı Kerim hediye edilmesi üzerine: Bence kıymetini takdire imkan olmayan bu hediye Kur'an-ı Kerim'i; en derin hürmetkar din duygularımla muhafaza edeceğim, demiştir.40 Atatürk, Ankara'da Müftü Rıfat Börekçi ve ulemânın katıldığı bir karşılama toplantısında, Kur'an'a olan saygısını, onu öpüp başına koyarak göstermiştir. Atatürk, o sırada Seymen alayının idarecisi Güvençli İbrahim'in göğsünde hamayli şeklinde duran Kur'an'ı saygıyla öpmüştür.41 Atatürk, Kur'an'a duyduğu saygıyı, Kur'an okuyana karşı göstererek de gerçekleştirmiştir. Süreyya Sofuoğlu, "Atatürk'ün Edirne ve Trakya İle İlgili Anılan", XI. Milli Egemenlik Sempozyumu, TBMM Kültür Sanat ve Yayın Kurulu Yayınlan, Edirne 2000, s. 105; Muammer Tekeoğlu, "Atatürkçü Düşünce Çizgisinde Toplum Bilim ve Ekonomi", Atatürk Haftası Armağanı, Atatürk Askeri Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı Yayınlan, Ankara, 1987, s. 105106. 35 Komisyon, Atatürk Düşüncesinde Din ve Laiklik, Atatürk Araştırma Merkezi, Ankara, 1999, s. 236; Bayram Bayraktar ve diğerleri, a.g.e., s. 233. 36 Gürbüz D. Tüfekçi, Atatürk'ün Okuduğu Kitaplar -Eski ve Yeni Yazılı Türkçe Kitaplar-, Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, Ankara, 1983, s. 330-351, 37 Şerafettin Turan, Atatürk'ün Düşünce Yapısını Etkileyen Olaylar Düşünürler Kitaplar, Türk Tarih Kurumu Yayınlan, Ankara, 1999, s. 33; 38 A. Afetinan, Atatürk'ten Mektuplar, Türk Tarih Kurumu Yayınlan, Ankara, 39 Sadi Borak, Atatürk ve Din, Toplumsal Dönüşüm Yayınlan, İstanbul, 2002, s. 96 40 Sarıkoyuncu, Atatürk Din ve Din Adamları, s. 36 41 Her Yönüyle Atatürk, (Derleyen: Avni Altıner), s. 173; Meydan, a.g.e., s. 442. 34 59 Hafız Yaşar Okur şöyle demiştir: Ramazanların Atam için çok büyük bir önemi vardı. Ramazan ayında ve Kandil geceleri beni huzurlarına çağırır, Kur'an-ı Kerim'den bazı sureler okuturlardı. Ben okurken gözleri bir noktaya takılır, derin bir huşu ile dinlerlerdi. Ruhen çok mütelezziz olduğu her halinden anlaşılırdı.42 1922 yılına ait not defterinde Atatürk, sık sık, "hafıza Kur'an okuttum", "hafız Kur'an okudu" ifadelerine yer vermektedir: Saat sekize doğru İsmet Paşa geldi, evvela yemek, yemekten sonra 10 Mart için suret-i hareket kararlaştırıldı. (9 Mart 1922) Ondan sonra hafıza Kur'an okuttuk. (10 Mart 1922) 43 Atatürk’ün Manevi Haz ve Duyarlılığı: Atatürk, Kuran okumasını isteyince, “Nereyi” diye soran Hafız Yaşar'a çıkışarak şöyle der: Buraya bak! İşte zekâ ile aptallığın mukayesesi! Sana Kur'an oku, dedim. Hangi sûreyi istersiniz diye sordun. Bu şarkı değil ki, beğendiğimizi okuyalım, Allah'ın kelâmı... Ne diye soruyorsun. Nereden istersen oradan oku. Sonra, hicaz makamına geç dedim. Makamı bulmak için Kur'an'ın azametini ve zevkini berbat ettin. Şaşkın herif!44 Kur’anın Anlaşılması için, Türkçe’ye Çevirme Çalışmaları: Türkler dinlerinin ne olduğunu bilmiyorlar. Bunun için Kur'an Türkçe olmalıdır. Türk, Kur'an'ın arkasından koşuyor; fakat onun ne dediğini anlamıyor, içinde neler var, bilmiyor ve bilmeden tapınıyor. Benim maksadım, arkasından koştuğu kitapta neler olduğunu Türk anlasın. Atatürk, burada Kur'an'ın Türkçe'ye çevrilmesinin gerekçelerini açıklamaktadır.45 Atatürk, Kur'an'ın tercüme edilmesi yönündeki eğilimini, bir dayatma olarak Türk milletinin önüne koymamıştır. Yapılacak bu çalışmanın dinin ruhuna uygun düşüp düşmediğinden emin olmak istemiştir. Bu alanda yetkili olan uzman kimselerle uzun süren görüş alışverişlerinde bulunmuştur. Atatürk, bu konuyla ilgili sorduğu soruya Hafız Ahmet Karaboncuk'un verdiği cevapla yakından ilgilenmiştir. Hafız Ahmet şöyle demişti: Muhterem Gazimiz! Arzu buyurduğunuz cevabı Kur'an bizzat kendi diliyle veriyor. Sonra hafız, "İnnâ enzelnâhu Kur'ânen arabiyyen leallekum ta'kılûn" âyetini okudu. Bunun üzerine Atatürk, ondan âyetin anlamanı açıklamasını istedi. Hafız Ahmet âyeti şu şekilde açıkladı: Bu âyet diyor ki, Biz Kur'an'ı Arap kavmine indirdiğimiz için, Arapça gönderdik. Yoksa başka dillerde indirebilirdik. Sebebi de Kur'an'ı, yalnız okumak değil, manasını da anlamamız içindir. Muhterem Gazimiz! Kur'an'ın asıl maksat ve isteği münderecatını anlamakmış, biz Türkler Arapça bilmediğimiz için Kur'an Türkçe'ye tercüme edilmelidir ki, manasını anlayabilelim. Sualinize Kur'an'dan okuduğum âyetten daha veciz bir cevap olur mu? Atatürk bu açıklamalardan o kadar memnun olmuş ki. "hakîkaten bu cevap beni tatmin etti" demiştir.46 Bilgi boyutunun hemen hemen hiç bulunmadığı Kur'an kıraatına, gerçek anlamda kıraat demek mümkün değildir. Atatürk'ün gösterdiği yolda, günümüz Müslüman Türk din bilginleri bu soruna çözüm üretmeyi denemelidirler. Aksi takdirde dün olduğu gibi, bugün de Müslüman Türkler, Yüce Allah'ın "hattâ ta'lemû mâ tekûlûn" (“Ne okuduğunuzu anlayıncaya kadar”) emrine uymadan namaz kılmaya devam edeceklerdir. Şuursuzca kılınan namazla başlayan şekilcilik ve tefekkür yoksunluğu, bütün dinî yaşantıyı şekilci, özden yoksun ve ruhsuz kılacaktır. Ömer Cam "Atatürk ve Din Eğitimi", Türkiye 1. Din Eğitimi Semineri, İlahiyat Vakfı Yayınları 1981, s. 27; İsmail Yakıt, Atatürk ve Din, S.D.U. Basımevi, İstanbul 43 Komisyon, Atatürk'ün Bütün Eserleri, XII/69-72; Kerem Yılmaz, Dindar Atatürk 44 Nazmi Kal, Atatürk'le Yaşayanlar (Anılar), T.C. Ziraat Bankası A.Ş. Kültür Yayınlan, İstanbul, 2003, s. 71-72; Gürtaş, 45 a.g.e., s. 51-53. 46 Her Yönüyle Atatürk, (Derleyen: Avni Aktıner), s. 474; Meydan, a.g.e., s. 396-398. 42 60 Bu ayeti kerime: “Ne okuduğunuzu anlayıncaya kadar, Namaza yaklaşmayın” anlamındadır. Soner Yalçın’ın Kitaplarından da anlaşılacağı üzere: Sebataist bir aileden geldiği, dindarlık kisvesi altında sinsi ve siyasi hesaplar gözettiği, Atatürke karşı gizli bir husumet beslediği, Mustafa Kemalin Musul ve Kerkük’ü alma talimatını geri çevirdiği, Doğudaki isyanları dolaylı biçimde teşvik ettiği, sabataist ittihatçıların tertiplediği İzmir suikastına karıştığı için tevkif edildiği ve İnönü’nün özel girişimiyle salıverdiği bilinen Kazım Karabekir, Kur’anın Tercümesi işine şiddetle karşı çıkmış ve çevresini “Dini yozlaştırıyor” bahanesiyle Atatürk’e karşı kışkırtmıştır. Atatürk ise sabataistlerin (Türk ve Müslüman görünen gizli Yahudilerin) kendi aralarında “Kur’an Muhammedin kendi yavaleri (uydurma düzmeceleri) dediklerini ise bilip durmaktadır. Yine bu konunun tartışıldığı bir toplantıda Atatürk hiddetlenerek; Karabekir’e şunları söylemiştir: Evet, Karabekir, Araboğlunun yavelerini Türkoğullarına öğretmek için Kur'an'ı Türkçe'ye tercüme ettireceğim ve böyle de okutturacağım. Ta ki budalalık edip aldanmakta devam etmesinler. Atatürk’ün bu sözlerinde, dinin doğru anlaşılmasını ve yanlış öğrenilmemesini sağlamaya çalışmaktan başka bir anlam yoktur. Karabekir bu sert cevap karşısında şaşkınlığını anılarında şu şekilde aktarmıştır: "Şüphe yok ki, yakın günlere kadar Kur'an'ı ve Peygamberi öven, hatta hutbe okuyan bir insandan bu sözleri duymak herkesi incitiyordu. 47 Halbuki Atatürk Kazım Karabekir’e bir hatırlatma yapmakta ve onun dindarlık görüntüsüyle, Kur’anın Türkçeye çevrilmesine niye karşı çıktığını, gizli ve sinsi hesabını yüzüne vurmaktadır. Yani “siz sabataistler bu Kur’an Hz. Muhammedin uydurmaları demiyormusunuz? Öyle ise bunların tercümesinden niye gocunuyorsunuz?! Çünkü siz bu asil Milletin Kur’an gerçeğini öğrenmesini ve bilinçle dine yönelmesini istemiyorsunuz!...” uyarısını yapmıştır. Atatürk, yeni yetişen nesle, Kur'an'ın mealinin en kolay ve anlaşılır yöntemlerle öğretilmesini istemiştir. Kur'an âyetlerinin, halkın anlayacağı şekilde Türkçe olarak açıklanmasını önermiştir. Atatürk, Kur'an tefsirinin, bazı kimselerin özel uzmanlık alanı olarak kalmamasını, halkın dinî ihtiyaçlarına cevap verebilecek bir işleve kavuşturulmasını tavsiye etmiştir. Atatürk, Kur'an'ı okuyan kimsenin, ondan mutlaka bir şeyler anlayabilmesi ve Allah’la doğrudan irtibata geçmesi gerektiğini ifade etmek istemiştir. Nitekim bir keresinde İnşirah sûresini okuyarak anladıklarını açıklamaya çalışmıştır. Milli egemenlik kavramının ve bağımsızlık aşkının Kur’andan kaynaklandığını şu sözlerle vurgulamıştır. “Teşkilat-ı Esasiye Kanunu'nun birinci maddesi gereğince egemenlik kayıtsız ve şartsız milletindir. Milletimiz için hiçbir noktasının her ne şekil ve anlamda olursa olsun değiştirilmesine izin verilmesi imkânı yoktur. Bu kanun milletçe Kur'an hükümleri mertebesinde önemlidir. Çünkü Kur'an hükümleri dahi bunu onaylar.”48 Atatürk Fatiha suresinin Türkçe’sini ezberlemişti. Sûreyi bir kere daha gözden geçirdi. Güzel yüzüne verdiği ciddiyet alametleriyle, gözünü karşıda bir noktaya dikerek okumaya başladı. Ara sıra kitaba da bakıyordu. Okudu, o kadar güzel ve canlı okudu ki güzel ve canlı okuyan bile buna hayran oldu. İyyâke'lerdeki hem niyaz nüktelerini hem hasr manalarını hakikaten canlandırdı. İhdinâ'daki yalvarışları insan psikolojisine en uygun durumda okumayı başardı. Hasılı Türkçe bir ibare; nükteleri, bediî rolleri ancak bu kadar meydana çıkarılmak suretiyle okunabilirdi. Hakikaten okudu. Askeri kumanda eder, emirler verir gibi bir ahenk ve tavırla okudu, kendisi de farkına vardı. 49 Atatürk’ün kur’an üzerinde yoğunlaşması ve ayetleri akıl, ilim ve vicdanla yorumlaması, hayranlık Kazım Karabekir a.g.e.; Sh. 159 Atatürk!ün Kuran kültürü Abdurrahman Kasapoğlu Sh. 425 49 Niyazi Ahmet Banoğlu, Atatürk Siyasi ve Hususi Hayatı, Pınar Yayınevi, İstanbul, tsz., s. 178; Ergin; a.g.e., V/1951; Meydan, a.g.e., s. 440; 47 48 61 uyandırıcıdır. Atatürk, Kur'an tercümesinden bir yer göstererek, Hafız Sadettin Kaynak'tan okumasını ister: 50 Gösterdiği yer, Nisa sûresinde nikahlanması haram olanlarla ilgili âyetinin tercümesi idi. Bu âyette "ve en tecmaû beyne'l-uhteyni illâ kad selef innallâhe kâne ğafûra'r-rahîmâ" ifadesi şöyle tercüme edilmişti: "iki kızkardeşi nikâh etmeyiniz. Bir emri vâki olmuş ise(zararı yok) Allah gafur ve rahimdir." Burada Atatürk yüksek sesle: Konya'ya git, orada da karının hemşiresini bilmeden al, sonra da bir emr-i vâki oldu, Allah gafur ve rahimdir, de ha! Bu bir hezeyandır" dedi. Ben ayağa kalkarak; Atatürk'üm, burası yanlış tercüme edilmiştir. Âyetin asıl tercümesi şöyledir, dedim: İki kızkardeşi bir zamanda nikâhınızda bulundurmayınız. Ancak birini bıraktıktan yahut öldükten sonra ötekini alınız. "Bir emr-i vâki olmuş ise" değil, "illa mâ kad selef" Kur'an'ın nüzulünden yani İslâmiyetten önce vaki olan evlenmeler müstesnadır. Bunlardan dolayı Cenâb-ı hak sizleri muhatap tutmaz. Atatürk, bu izahatımı sonuna kadar ilgiyle dinledi ve hiçbir şey söylemedi. Ertesi gece yine huzurlarına çağırıldım. Beni yanına oturttu ve dün geceki bahsi bir daha anlat dedi; ben de anlattım. Senin dediğin doğruymuş. Ben bugün tetkik ettim. Elimizde bulunan tercümenin yanlışlığı ortaya çıktı. Bu tercümeyi bırakalım. Mehmet Akif'in tercümesini alalım. 51 Sabiha Gökçen, Atatürk'ün okuduğu şiirler arasında şu mısraların bulunduğunu aktarır: "Fıtratta tekâmül ezelîdir; bu kemâle Tevrat ile, İncil ile, Kur’an’la inandım." Yani “İnsan, adım adım olgunlaşmaya müsait olarak Allah tarafından yaratılmıştır. Ben bu gerçeğe Tevrat’ın, İncil’in ve Kur’anın ayetleriyle inandım.” Kuran âyetlerinde ve Peygamberimizin sözlerinde kurulacak herhangi bir devlet düzeninin ve hükümetin ismi ve şekli değil, sadece temel esasları ifade edilmiştir. Onlar şunlardır: İstişare, adalet ve devlet başkanına itaat. Cemil Said, yapmış olduğu Kur'an-ı Kerim Tercümesi'ni Atatürk'e hediye etmiştir. Bu Tercümeyi Atatürk'ün, altını çizerek okuduğu görülmüştür. Örneğin, Bakara sûresi 10-12. âyetler, Hûd sûresi 80. âyet altı çizilerek ve işaretlenerek okunmuştur.52 Atatürk, 1925 yılında Ankara Gazi Kız Numune Mektebine, Cemil Said'in Türkçe Kur'an çevirisini armağan etmiştir. Hediye ettiği bu Kur'an çevirisinin üzerine "Gazi Kız Numune Mektebi'ne, dikkatle okunmak ve... İçin hediye ediyorum." ifadelerini not düşmüştür.53 Atatürk, çeşitli vesilelerle, okunan Kur'an âyetlerinin açıklamalarını yapmıştır. Bu tür etkinliklerden birisi, Beykoz imamı Hafız Efendi'yle yapmış olduğu görüşme sırasında gerçekleşmiştir. Beykoz imamlarından Hafız Efendi bir gün Atatürk tarafından saraya çağırılmıştır. Hafız Efendi'yi karşısına oturtan Atatürk ona saatlerce Kur'an okutmuş, okunan âyetleri de kendisi tefsir etmiştir.54 Atatürk, 1922 yılında Konya'ya gelişinde Kavaklı Medresesi'ni ziyaret etmiş ve öğretmenlerle görüşmesi sırasında onlara "Devlet nedir?" diye sormuştur. Verilen cevaplar arasında "Muhakkak ki, Allah iyilik ve adaletle emretmemizi ister..." şeklinde bir açıklama da yer almıştır. Atatürk bu açıklama hakkında şöyle bir değerlendirmede bulunmuştur: Beşeriyetin idrak derecesi, nurlanması, mükemmelleştirilmesi her insanın doğrudan doğruya Allah'ın Bu tercüme, Kazımirski'nin Fransızca Kur'an tercümesinden Cemil Said'in "Kur'an-ı Kerim Tercümesi" adıyla Türkçe'ye çevirdiği tercümedir. 51 Ergin, a.g.e., V/1953-1954; Cündioğlu, Türkçe Kur'an ve Cumhuriyet İdeolojisi, s. 230-231; Banoğlu, Atatürk Siyasi ve Hususi Hayatı, s. 17852 Komisyon, Atatürk'ün Okuduğu Kitaplar, 450-457. 53 Palazoğlu, a.g.e., s. 200. 54 Gürtaş, a.g.e., s. 61-62; Yakıt, a.g.e., s. 51-52 50 62 imanıyla temas kabiliyetine erişmesiyle mümkün olur. Bu olayda Atatürk'le diyalokta bulunan kişinin Sadi Irmak olduğunu öğrendik. Sadi Irmak bu olayı şöyle anlatmaktadır: "01 Mart 1922 tarihinde Büyük Atatürk Konya'ya teşrif etmişlerdi. Çelebi Efendi ve dervişler tarafından istasyonda karşılandıktan sonra Kavaklı Medrese olarak adı kalan kültür yuvasına geldiler. Maarif Camiası içinde Konya İdadisi Öğretmeni olarak ben de bulunuyordum. Kendilerini bahçede Merasim birliği şeklinde karşıladık. Her birimizi dikkatle süzdükten sonra "Efendiler, devlet nedir?" sorusunu ani olarak bize yöneltti. Arkadaşlar bayraktır, anayasadır, gibi cevaplar verirlerken bendeniz cevap arz edeceğimi işaret ettim. İzin verdiler. Devletçiliğin geniş anlamını emsalsizce Büyük Kitabımız Kur'an-ı Kerim'de yer alan her Cuma hutbelerinin sonunda hepimizin her zaman duyduğu "innallâhe ye'muru bil'adli ve'l-ihsâni..." âyetini okudum. Bendenizi takdir edip sırtımı okşayarak taltif ettiler... 55 Atatürk evrendeki kanunlarla Kur'an'daki âyetlerin kaynağının aynı olduğunun arkındadır. Atatürk Kur'an'da yer alan ve İslâm dininin esasını teşkil eden bilgi ve öğretilerle, evrende hakim olan kanunların aynı kaynağa dayandığını ileri sürmektedir. Hem dini gönderenin hem de evrendeki kanunları düzenleyenin Yüce Allah olduğunu belirtmektedir. O, dinî verilerle, evrendeki kanunlar arasında bir çelişkinin ve uyuşmazlığın bulunmadığını düşünmektedir. Temel kurallar hepimizce bilindiği üzere Yüce Kur'an'daki buyruklardır. İnsanlara olgunluk ruhu vermiş olan dinimiz, son dîndir. Çünkü dînimiz akla, mantığa, hakikate tamamen uyar ve uygun düşer. Eğer akla, mantığa ve hakikate uygun düşmemiş olsaydı bununla diğer ilâhî kanunlar arasında tezat olması gerekirdi. Çünkü bütün kavânin-i kevniyyeyi yani varlık kanunlarını yapan Cenâb-ı Hak'tır. Atatürk'ün bu yaklaşımı, Kur'an'ın açıkladığı önemli konulardan birisidir. Kur'an'da yer alan bilgilere âyet denildiği gibi, Allah'ın evrende yarattığı varlık ve onlarla ilgili düzenlediği kanunlara da âyet denilmektedir. Kur'an'a göre, evrendeki bütün varlık ve oluşlar Allah'ın âyetleridir: "Biz onlara, ufuklarda ve kendi canlarında âyetlerimizi göstereceğiz ki o Kur'an'ın gerçek olduğu onlara iyice belli olsun.56 Yüce Allah Kendi varlığının delillerini/âyetlerini insan ruhunun derinliklerine, kapsamlı bir şekilde evrene yerleştirmiştir. Evrene yayılan ve insan benliğine yerleştirilen kevnî âyetler Kur'an âyetlerinin doğruluğunu göstermiştir. Kur'an'da, evrendeki varlıklar ve geçerli olan tabiat kanunları ile ilgili pek çok âyet vardır. Günümüzde modern bilimin gelişmesiyle, evrendeki varlık ve oluşlardan bahseden Kur'an âyetleri daha doğru anlaşılmaya başlamıştır. Bazı araştırmacılar, evrendeki varlık ve oluşlardan bahseden Kur'an âyetlerinin modern ilmin sağlam verileriyle çelişmediğini gösteren eserler kaleme almışlardır.57 M. Kemal gösteriş ve şekilciliğe karşıdır: Atatürk, Gösteriş ve istismar için bıraktığı uzun sakalını asla kesmeyeceğini söyleyen birisini, önemli bir görev vadiyle Ankara’ya çağırır. Ertesi gün Şıh Atatürk'ü görmek üzere Ankara ya gelir. Sakal tamamen kesilmiş, saçlar kısaltılmış, kılık kıyafet baştan sona değiştirilmiş, bambaşka bir görünümle Atatürk'ün huzuruna çıkar. Atatürk'ün mesai arkadaşları, büyük bir merak içerisinde Şıh'daki değişikliğin sebebini Atatürk'e sorarlar: Aman Paşam, o şıh sakalına el sürdürmezdi, siz ne ettiniz de kökünden kesmesini sağladınız? Atatürk, tebessüm ederek yanındakilere şu karşılığı verir: Dün aksam Amasya valiliğine bir yazı gönderdim ve Şıh'ı Afyon'a vali atadığımı bildirdim. Atatürk, yeni bir yazı yazdırıp Şıh'a verilmesini söyler. Yazıda şu ifadeler yer almaktadır: İnancın ölçüsünün sakalda olmadığını anladığına sevindim. Valilik meselesine gelince, bugün koltuk Sadi Irmak'dan Anılar, T.C. Konya Valiliği, http//www.konya.gov.tr/ataturk/anilar.htm Fussilet:53 57 Bkz., Celal Kırca, Kur'an-ı Kerim'de Fen Bilimleri, Marifet Yayınları, İstanbul, 1989. 55 56 63 uğruna kırk yıllık sakalından vazgeçebilen, yarın başka şeyler için milletinden bile vazgeçebilir. Seni böyle bir ikileme mahkum bırakmayalım. Kal sağlıcakla.58 Hz. Muhammed’i anlayarak ve hayranlık duyarak inanmıştır. Şemsettin Günaltay anlatıyor. Ben sözlerimi bitirince Gazi, Milli Şef İsmet İnönü'ye dönerek şöyle dedi: “Muhammed'i bana, cezbeye tutulmuş, sönük bir derviş gibi tanıtmak gayretine kapılan bu gibi cahil adamlar, O'nun yüksek şahsiyetini ve başarılarını asla kavrayamamışlardır. Anlatmaktan da çok uzak görünüyorlar. Cezbeye tutulmuş bir derviş, Uhud Muharebesi'nde ancak en büyük bir komutanın yapabileceği bir planı nasıl düşünür ve tatbik edebilir?. Önündeki kâğıda Uhud Muharebesi'nin planını çizdi. Milli Şefe uzattı. Her iki tarafın kuvvet ve durumlarını, alınan tedbirleri, Peygamber'in savaştan önce ve sonraki kararlarını beni hayrette bırakan bir doğrulukla izah etti. Sonra İnönü’ye hitaben "O zaman orada siz komutan olsaydınız; bundan başka mı hareket ederdiniz?" diyerek alınan tedbirlerin isabetini ona da tasdik ettirdi. Ben, on üç asır önce Medine çevresinde cereyan etmiş olan bir harbi bütün teferruatıyla canlandıran bu büyük komutanın belirttikleri sahneyi sanki seyreder gibi dalmıştım. Gazi, birden bire gözlerini bana dikerek şunları söyledi: “Tarih, hakikatleri tahrif eden bir sanat değil, belirten bir ilim olmalıdır. Bu, küçük harpte bile askerî dehası kadar siyasi görüşleriyle de yükselen bir insanı, cezbeli bir derviş gibi tasvire yeltenen cahil serseriler, bizim tarih mesaimize katılamazlar. Muhammed, bu harp sonunda çevresindekilerin direnmelerini yenerek ve kendisinin yaralı olmasına bakmayarak, galip düşmanı takibe kalkışmamış olsaydı, bugün yeryüzünde Müslümanlık diye bir varlık görülemezdi!” 59 Kur'an'ın, insanlığa model şahsiyet olarak sunduğu Hz. Muhammed, Atatürk tarafından bir örnek olarak gösterilmiştir. Atatürk, toplumun kalkınabilmesi ve sorunlarını aşabilmesi noktasında Hz. Muhammed'in yol göstericiliğine ihtiyaç duyulduğunu belirtmiştir. Kaynaklarda bu konuda, Atatürk'ün son mesajı başlıklı bir bilgi aktarılır: Bütün dünyanın Müslümanları, Allah'ın son peygamberi Hz. Muhammed'in gösterdiği yolu takip etmeli ve verdiği talimatları tam olarak tatbik etmeli, tüm Müslümanlar Hz. Muhammed'i örnek almalı ve kendisi gibi hareket etmeli: İslâmiyetin hükümlerini olduğu gibi yerine getirmeli; zira ancak bu şekilde insanlar kurtulabilir ve kalkınabilirler. Hz. Muhammed'i överek onu örnek alan Atatürk, Allah'a yönelmede onu rehber göstermiştir.60 Atatürk, Hz. Muhammed'e beslenilen sevginin, ancak onun koyduğu fikirleri, esasları korumakla, tecelli ettirmekle mümkün olduğunu açıklamıştır.61 "Büyük bir inkılâp yaratan Hazreti Muhammed'e karşı beslenilen sevgi, ancak onun ortaya koyduğu fikirleri, esasları korumakla, tecelli ettirmekle mümkündür."62 Atatürk ün bu sözü, Âl-i İmrân, 3/31 âyetinin açılımı gibidir. Yüce Allah bu âyette şöyle buyurmuştur: "De ki: "Eğer Allah'ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Allah bağışlayan, esirgeyendir." Allah'ı sevmek, dolayısıyla O'nun peygamberini sevmek, peygamberin ortaya koyduğu düşünceleri ve esasları korumakla, gerçekleştirmekle mümkün olur. Sevgi sevilenin düşüncelerine sadık kalarak ispat edilebilir. Din eğitimine verdiği önem ve amaçları: Atatürk, Türk Milli Eğitimi'nin amaçlarından birinin, yeni yetişen nesle dini tanıtmak ve bunun Hava Kuvvetleri Komutanlığı Atatürk Sayfası, (http: //www.hvkk.mil.tr/Atatürk/Anilar.asp). M. Şemsettin Günaltay, "Atatürk'e Ait İki Hatıra", Ülkü Dergisi, sayı.- 100, 1945, s. 3; Halil Şimşek, Türk Kültürü, Harp Akademileri Komutanlığı' Yayınları, İstanbul, 2000, s. 23-25; Yılmaz, a.g.e, s.9-11: Zümrüt, a.g.e., s. 161-163; Perincek, a.g.e., s. 259.) Atatürk bu açıklamasında, Hz. Muhammed'i askerî alanda büyük bir deha olarak kabul etmiştir. Okuduğu dinî eserlerde en çok çizdiği satır altları, Hz. Peygamberin savaş hakkındaki sözleri ve uygulamalarıdır. (Zümrüt, a.g.e., s. 64 60 Atam İzindeyiz, (http./Avww.atamizindeyiz.com/01/atalO.htm). 61 Arıburnu, a.g.e., s. 286; D-nk, a.g.e.. s. 60. Perincek, a.g.e., s. 259; Yılmaz,a.g.e, s. 11; Zümrüt, a.g.e.. 6b. 62 Gerçek Atatürkçülük, (http://www.bozkurtataturk.com/gercekata04.html). 58 59 64 için de onlara yeterli dinî ve ahlâkî bilgiyi vermek olduğunu açıklamıştır: Dolayısıyla; bizim takip edeceğimiz maarif siyasetinin temeli, evvela mevcut cehaleti gidermektir. Teferruata girmekten kaçınarak, bu fikrimi birkaç kelime ile açabilmek için diyebilirim ki, genel olarak bütün köylüye okumak, yazmak ve vatanını, dinini, dünyasını tanıtacak kadar coğrafi, tarihi, dinî ve ahlâkî malumat vermek ve dört işlemi öğretmek maarif programımızın ilk hedefidir. 63 Atatürk, yaşadığı dönemde Müslüman toplumların, başka milletlerin egemenliği altında aşağılayıcı bir yaşam sürdüklerini gözlemlemiştir. Müslüman toplumlarda verilen din ve ahlâk eğitiminin, onları başka milletlerin tutsağı olmaktan kurtaramadığını tespit etmiştir. Bu yüzden eğitimin ciddiyetle yeniden ele alınmasını önermiştir: Efendiler, yeryüzünde üçyüz milyonu aşkın İslâm vardır. Bunlar ana-baba, hoca eğitimiyle eğitim ve ahlâk almaktadır. Ne yazık ki gerçek durum şudur ki, yeryüzündeki yüz milyonlarca Müslüman yığınlar şunun ya da bunun tutsaklık ve aşağılayıcılık zincirleri altındadır. Aldıkları manevi eğitim ve ahlâk, onlara tutsaklık zincirlerini kırabilecek insanlık niteliğini vermemiştir, veremiyor. Çünkü eğitimlerinin hedefi milli değildir. 64 Atatürk, Türk Milliyetçiliğinin asla İslamsız düşünülemeyeceğini açıklamıştır. Atatürk’ün etkilendiği bir şiirde 'Türk" ve "din” kavramlarına birlikte değer yüklenmiştir. Burada Türklük ve din kavramları özdeşleşilen iki temel unsuru dile getirmektedir. Atatürk, millî benliğini bu iki kavramın temsil ettiği anlayışa göre şekillendirmiştir. Atatürk'e göre, Türk milleti, milliyetçilik bağıyla birbirine bağlıdır. Bununla birlikte İslâm dinine mensup olan Türk milleti, diğer Müslüman topluluklarla da inanç bağına sahiptir. Bu inanç bağı, Türk milletinin bağlarını geniş ve sınırsız bir alana taşır: Bizim milliyetperverliğimiz her halde hodbinane ve mağrurane bir milliyetperverlik değildir ve bilhassa biz İslâm olduğumuz için; İslâmiyet açısından bizim ümmetçiliğimiz vardır ki, milliyetperverliğin çizmiş olduğu sınırlı daireyi sonsuz bir sahaya nakleder...65 Atatürk, bir milletin varlığını devam ettirmesinde dini zorunlu bir kurum olarak görmektedir. O, din olgusundan yoksun milletlerin varlıklarını sonsuza kadar koruyamayacakları düşüncesindedir: Din lüzumlu bir müessesedir. Dinsiz milletlerin devamına imkan yoktur. Atatürk, bir milletin kendi millî benliğini muhafaza edebilmesi için kendi dinine olan bağlılığını da devam ettirmesi gerektiğine inanmış olduğunu ortaya koymuştur. Onun bu kanaati, dini, Türk kültürünün en önemli temel unsurlarından biri saymasından kaynaklanmıştır. Vatan sevgisinin, devlete ve millete bağlılığın kaynağında din vardır. Atatürk, Dinsiz milletlerin devamına imkan yoktur, derken bu gerçeğe dikkat çekmiştir.66 Atatürk, Türk milletinin dinî geleneklerinin güçlü olduğunu ve buna bağlı olarak da yabancı düşünce akımlarının millî dokuyu bozmasının zor olduğunu söylemiştir. Atatürk, Türk milletinin kimliğini Tam manasıyla Türk olmak şeklinde açıklarken, iyi Müslüman olmayı Türk kimliğinin bir unsuru olarak görür. Atatürk iki defa "biz" kelimesini kullanarak, birisinde "Türk" kavramına, diğerinde "Müslüman" kavramına vurgu yapar: "Biz Türküz; tam manasıyla Türküz. İşte o kadar. Bize iyi Müslüman olmak kâfidir.67 Atatürk’ün sağlam Ahiret inancı ve ölümsüzlük anlayışı: Önemli olan, ölmemek için çareler aramak, ölümden kaçmak değil, ölüm bize nerede, ne zaman gelirse gelsin anlamlı bir şekilde ölebilmeye her an hazır olmaktır. Her şeyi bu dünyadan ibaret görenler, zaten ölüm korkusuyla her an ölüp ölüp dirilmektedirler. Yadsıma ya da bastırma türünden Yahya Akyüz, Türk Eğitim Tarihi, ALFA Basım Yayım, İstanbul, 2001, s. Selahattin Öğülmüş, "Atatürk'ün Yetiştiği Çevre ve Dönemin Eğitim Öğretim Siyasal ve Sosyal Gelişmeler Bakımından Değerlendirilmesi, Atatürk Haftası Armağanı, Gnkur. Askeri Tarih ve Stratejik Etüt Başkanlığı Yayınları, Ankara, 1990, s.161 65 Komisyon, Atatürk'ün Bütün Eserleri, K/176-177 66 Anıl Çeçen, Atatürk ve Cumhuriyet, Türkiye İs Bankası Kültür Yayınları Ankara 67 Süleyman Arslan, "Atatürk Milliyetçiliği", 100. Yıl Atatürk Konferansları Ankara, 1981, s. 17; Kazım Ütük, Türklüğün Bayrağını Yükselten 63 64 65 savunma mekanizmaları geliştirenlerin, ölümü, ölüm korkusunu ne derece aştıkları ise kuşkuludur. 68 Atatürk, insanın hem bu dünyadaki hem de ölümden sonraki varoluşunu felsefî düzeyde sorgulamıştır. Bu konudaki kendi şahsî görüşünü şu şekilde dile getirmiştir: Vaktiyle kitaplar karıştırdım. Hayat hakkında filozofların dediklerini anlamak istedim. Bir kısmı her şeyi kara görüyordu. "Mademki hiçiz ve sıfıra varacağız, dünyadaki geçici ömür sırasında neşe ve saadete yer bulunmaz", diyorlardı. Başka kitaplar okudum, bunları daha akıllı adamlar yazmışlardı. Diyorlardı ki, "mademki sonu nasıl olsa sıfırdır, bari yaşadığımız müddetçe şen ve neşeli olalım." Ben kendi karakterim bakımından ikinci hayat (Ahiret) anlayışını tercih ediyorum. Fakat şu kayıtlar içinde: Bütün insanlığın varlığını kendi şahıslarında gören adamlar bedbahttırlar. Herhangi bir şahsın, yaşadıkça memnun ve mesut olması için lazım gelen şey, kendisi için değil, kendisinden sonra gelecekler için çalışmaktır. Makul bir adam, ancak bu suretle hareket edebilir. Hayatta tam zevk ve saadet ancak gelecek nesillerin şerefi, varlığı, saadeti için çalışmakta bulunabilir. Bir insan böyle hareket ederken, "benden sonra gelecekler acaba böyle bir ruhla çalıştığımı fark edecekler mi?" diye bile düşünmemelidir. Hatta en mesut olanlar, hizmetlerinin bütün nesillerce meçhul kalmasını tercih edecek karakterde bulunanlardır. 69 Atatürk, "ikinci hayat anlayışını tercih ediyorum" derken bu dünya hayatından sonra gelecek olan âhiret hayatını kastetmiştir. Ahiret hayatına olan inancını karakterinin bir parçası olarak açıklamıştır. Atatürk, dünya hayatının ölümle son bulmasını, ölümün insan üzerindeki etkisini, ikinci bir hayatın varlığına kabul ederek aşmıştır. Atatürk, insanın varoluşunu sadece bu dünyadan ibaret gören, bu yüzden ölüm dolayısıyla kötümserliğe düşen ya da mevcut dünya hayatını en yüksek hazla geçirmeyi tercih eden anlayışları benimsememiştir. Atatürk, kendisinin bu dünyadaki varlığını milletine hizmete adadığını vurgulamıştır. Yaptığı hizmetlerden dolayı herhangi bir çıkar ya da övgü beklemediğini açıklamıştır. O, bu açıklamaları yaparken ikinci hayatın varlığına olan inancını belirtme ihtiyacı duymuştur. Dolaylı olarak, milletine yaptığı hizmetin karşılığını bu ikinci hayatta umduğunu işaret etmiştir. Nitekim onun dünya hayatını bir imtihan olarak kabul ettiğini, insan davranışlarının cennet ya da cehennemle değerlendirileceğine inandığını belirtmiştik. Özetle: Atatürk, kişiliğinin dinsel yönünü ifade ederken, "dinime, bizzat hakikate nasıl inanıyorsam, buna da öyle inanıyorum", "elhamdülillah, hepimiz Müslümanız; hepimiz dindarız" demiştir. O, İslâm dininden, "bağlı bulunmakla mutlu olduğum İslâm dini" diye söz emiştir. Gerçek bir Müslüman olduğunu bütün hayatı boyunca göstermiştir.70 Atatürk, bu ifadeleriyle, dindarlığın kendi kişiliğinde önemli bir yeri olduğunu belirtmiştir. İslâm dinini, kendi kimliğini oluşturan temel unsurlarından biri olarak kabul etmiştir. Atatürk'ün dine bağlılık ve Kur'an ile olan ilişkisi, onun kişiliğinin temel özelliklerinden birisi olarak değerlendirilmiştir. Onun, Kur'an mesajının özünü iyi kavradığı ve tarihî mecrasını çok iyi bildiği kesindir. Atatürk, konuşmalarında Kur'an âyetlerine referansta bulunmuştur. O, İslâm dini ve İslâm'a özgü temel kavramlar hakkında geniş ve zengin bilgi sahibidir. Dinine bağlı bir insan olan Atatürk, dinini hiçbir zaman ret etmemiştir.71 Bu konuda hem sahte Kemalistler, hem de bazı dinci kesimler Atatürk’e iftira etmektedir. Atatürk'ün Son Hastalığı ve Vefatı İslâm dininin, özellikle de Kur'an'ın Atatürk'ün kişiliği üzerindeki etkisi ömrünün sonuna kadar devam etmiştir: Şifasız hastalığı teşhis edildiğinde, namaz sûreleri ile daha yakından ilgilenmeye başlamıştır. Bu Nurettin Topçu, Var Olmak, Dergâh Yayınlan, İstanbul, 1997, s. 44-45. Bu konunun başından buraya kadar olan bölüm yazarın belirtilen kitabından alınmıştır: Kasapoğlu, Kur'an'da İnsan, s. 42-52. 69 Falih Rıfkı Atay, "Atatürk'ün Yaşam Felsefesi", Bilim ve Teknik, sayı: 14, Ankara, 1984, s. 204; Özer Ozankaya, Toplumbilime Giriş, S Yayınları 70 Ünver Günay, Harun Güngör, A. Vehbi Ecer, Laiklik Din ve Türkiye, Adım Yayınları, Ankara, 1997, s. 129 71 Ethem Ruhi Fığlalı, Dîn ve Lâiklik Üstüne Düşünceler, Muğla Üniversitesi Yayınları, Muğla, 2001, s. 166 68 66 sûreler hakkında Ahmet Hamdı Akseki ve Ali Rıza Sağman hocalardan bilgi almıştır. Bu iki hocayı kastederek; "Şimdi bana şifa ve huzur getirenlerle beraberim" demiştir.72 Atatürk, nasıl ki, daha doğar doğmaz Kur'an kültürüyle tanışmışsa, hayatının sonlarına doğru da Kur'an'ın manevî desteğine büyük önem vermiştir. Hastalığının, kendisini rahatsız ettiği dönemlerde teselliyi Kur'an'da bulmuştur. Ömrünün son Ramazan ayında, vefatından onbeş gün önce 25 Ekim 1938'de, Türk milletine ve bütün Müslümanlara vasiyet niteliğinde yapmış olduğu şu açıklama onun dindar kişiliğinin yansımalarından birisidir: "Allah'ın son peygamberi Hz. Muhammed'i bütün Müslümanlar örnek almalı, İslâm'ın hükümlerine uymalıdırlar. İnsanlık ancak bu şekilde kurtulup kalkınabilir."73 Atatürk, son hastalığında, büyük acılar içerisindeyken Allah'ın azîz ismini "Yâ Rabbi, Yâ Rabbi" diyerek aralıksız zikretmiştir. "Aman yarabbi..." gibi sözler sayıklamıştır. Şükrü Kaya'nın anlattığına göre, Atatürk, hayatının son saatlerinde kendine geldiği bir anda, "Bana ne oldu? Hiçbir şey bilmiyorum... Allah... Allah... çok şey!" gibi sözler sarf etmiştir. Hastalığı sırasında kendinden geçtiği anlarda "Allah!" dediği, çevresindekiler tarafından işitilmiştir.74 Atatürk, her Müslüman gibi son demlerinde Allah'ı anmış-tır. Son anlarında hep Kur'an lisanıyla Allah! Allah! diye ilâhî yardım talebinde bulunarak ruhunu teslim etmiştir.75 Neşet Ömer İrdelp, son derece halsiz düşmüş olan Atatürk'ü tedavi edip rahatlatmak isterken, "dilinizi lütfen biraz uzatınız!" diye ricada bulunmuştur. Başını biraz sağa çevirip doktora dikkatle bakan Atatürk, "Aleykümselam!" demiş ve bu onun son sözü olmuştur.76 Atatürk'ün son sözleri hakkında söyle bir rivayet daha vardır: Atatürk, üç gece komada kaldıktan sonra gözlerini açtı. Kelime-i şehâdet getirdi. Hafif bir sesle, Türkiye'nin kalkınma ve refah yoluna koyulmasından ve başladığı işin başarıyla sonuçlanmasından memnun olduğunu belirtti. İkinci kez şehâdet getirdi ve son nefesini verdi.77 Atatürk'ün hastalığının ilerlediği, ömrünün son günlerinde kardeşi Makbule, başucunda sık sık Kur'an okumuştur. Cenaze namazını, Dolma Bahçe Sarayı'nda İstanbul Üniversitesi İlahiyat Fakültesi öğretim üyesi Şerafettin Yaltkaya kıldırmıştır. İnönü ve sabataist cuntası Atanın cenazesini Müslüman Türk halkından kaçırmıştır. İlahiyatçı Doç. Dr. Abdurrahman Kasapoğlu “Atatürk’ün Kur’an Kültürü” adlı değerli araştırmasını şu önemli tespitlerle bitirmektedir: Atatürk'ün kişiliğinde etkisi olan unsurlardan birisinin de Kur'an kültürü olduğu kesindir. Bu kültürün etkisi özellikle ilk yetişme yıllarında, Çanakkale ve Kurtuluş savaşı yıllarında onun şahsiyetinde daha belirgin hale gelmiştir. O, hayatının her döneminde az ya da çok Kur'an kültürünün izlerini ve etkilerini göstermiştir. Kur'an, Atatürk'ün saygı duyduğu ve moral motivasyon açısından destek aldığı, bazı toplumsal sorunların çözümlenmesinde referans gösterdiği ilâhî bir kitaptır. Onun kişiliğini şekillendiren pek çok kaynak arasında önemli bir yere sahiptir. Atatürk, her yönden olduğu gibi, bu yönden de Türk milletine rehberlik etmiştir. Atatürk, Türk milleti için önde gelen model şahsiyetlerdendir. Onun sahip olduğu Kur'an kültürü, Türk milleti için örnek alınabilecek yönlerden birisidir. Türk milleti, dinî yaşantısında Atatürk'ün Kur'an kültürünü kendisine örnek edinebilir. Böylece sağlıklı bir din anlayışına sahip olabilme çabalarını sürekli kılabilir. Atatürk, Türkiye Cumhuriyeti'nin temellerini atarken, Türk milletinin dinî yaşantısını sağlıklı biçimde devam ettirebilmesini sağlayacak bir gayret içerisine girmiştir. Türk milletinin dinî kültürünü, asıl kaynak olan Cemal Kutay, Atatürk'ün Beraberinde Götürdüğü Hasret: Türkçe İbadet, Aksoy Yayıncılık, İstanbul, 1998,1/23; Meydan, a.g.e., s. 456 73 Kazım Ütük, Türklüğün Bayrağını Yükselten Görkemli Bozkurt: Atatürk, http://www.ulkuocaklari.org.tr/ataturk/013.htm); Kezban Matemi, 'Kamusal alan Yasakçıları' Atatürk'ü Örnek Almalı! 74 Enver Behnan Şapolyo, Atatürk'ün Hayatı, Güneş T.A.O. Matbaası, Ankara 1954, s. 375 75 Dücane Cündioğlu, Türkçe Kur'an ve Cumhuriyet İdeolojisi, KİTABEVİ, İstanbul, 1998, s. 276; 76 Bilâl N. Şimşir, Atatürk'ün Hastalığı, Türk Tarih Kurumu Yayınlan, Ankara, 1989, s. 91 77 Fauk, a.g.e., s. 101 72 67 Kur'an'dan doğrudan edinebilmesi için, Kur'an'ın Türkçe'ye çevirilerini, herkese ulaştırılmasını gaye edinmiştir. Atatürk'ün önerileri ve uygulamaları dikkate alındığında, günümüzde Müslümanların Kur'an ile ilişkilerine yeni bir boyut kazandırmak gerektiğini söyleyebiliriz. Müslümanlar, dua ve ibadet amaçlı Kur'an okumalarının yanında, bilgiye dayalı şuurlu okuma ve dinlemeleri daha da gereklidir. Örneğin camilerde yapılan Kur'an okumalarının, mealleriyle birlikte sunulmasına önem verilmelidir. Türk milleti. Kur'an ile olan ilişkilerinde bilişsel boyuta yönelmelidir. Bunun için Kur 'an ‘ın Türkçe mealleri yaygınlaştırılmalı ve teşvik edilmelidir. Atatürk'ün Kur'an ile olan ilişkisi sadece meal düzeyinde değil, aynı zamanda yorum boyutundadır. O, bazı Kur'an âyetlerinin yorumu üzerinde de durmuştur. Kur'an'ın yeni yetişen nesle, anlayabilecekleri tarzda ve pratik hayattaki ihtiyaçlarına uygun bir şekilde yorumlanıp aktarılmasını önermiştir. Kur'an yorumculuğunun, sadece belli bir kesimin uzmanlık alanı olmakla sınırlı kalmayıp, halkın ihtiyaçlarına cevap verebilen bir kültür hazinesi olmasını önermiştir. Kur'an'ın metafizik alanla ilgili öğretileri, Atatürk'ün manevi dünyasına şekil vermiştir. Atatürk, dinin, insanın ruh dünyasındaki önemli yerini, dinsizliğin açmazlarını tutarlı bir şekilde kavramıştır. Allah tasavvuru konusunda ve Allah ile iletişimde dengeli mü'min bir kişilik geliştirmiştir. Allah ile iletişimde, ilâhî yardım talebi, tevekkül, hamd ve şükür, ilâhî adalete güven gibi ilişki biçimlerini kişiliğinde özümsemiştir. Allah'a güvenmenin sağladığı moral ve güce bütün benliğiyle inanmış iman getirmiştir. Atatürk, aklı kullanmayı, dünya koşullarındaki yöntem ve ilkelerin gereğini yapmayı, çalışıp üretmeyi, gayret ve çabayı gerçek dindarlığın göstergesi saymıştır. Dindarlık adına, dünyadan vazgeçmenin doğru olmadığını savunmuştur. Başarısızlık, beceriksizlik, tembellik ve ataletin ardından kadere sığınmayı büyük bir yanlış kabul etmiştir. Dünya koşullarında insanların ve toplumların üzerlerine düşen görevden kaçmak için kader inancını savunma mekanizması olarak kullananları sürekli olarak eleştirmiş, sorumluluk ve görev bilincini öğütlemiştir. Atatürk, tarih boyunca toplumların sürekli gelişim ve değişim içerisinde olduğunu ve gelişmelere ayak uydurmanın dinin temel dayanağı olan Kur’an tarafından tavsiye edildiğini vurgulamıştır. Bozulmalar ve hurafeler karşısında dinî düşüncenin bile her zaman aktif, gelişmeye ve yenilenmeye açık olması gerektiğini belirtmiştir. Atatürk, din eğitimiyle yakından ilgilenmiştir. Toplumu doğru bilgilendirmek için yüksek ve gerçek din öğretimine; temel dinî bilgi ve kültürü yeni yetişen nesle kazandırabilmek için okullardaki din eğitimine önem vermiştir. Her türlü eğitimde kadın ve erkek arasındaki eşitsizliği gidermenin dinî bir görev olduğunu söylemiştir. Yaygın din eğitiminin temeli olan Cuma hutbelerini ıslah ederek bu alanda Türk tarihinin en büyük devrimlerinden birisini gerçekleştirmiştir. Din hizmetlerinin merkezi durumundaki camilerle yakından ilgilenmiştir. Kurmuş oluğu Diyanet İşleri Başkanlığı aracılığıyla Türk milletinin sağlıklı bir şekilde din hizmeti almasını istemiştir. Bütün bu veriler ışığında şöyle bir öneride bulunmak doğru olur: Ülkemizdeki resmi Kur'an kurslarında, imam hatip liselerinde ve ilahiyat fakültelerinde, Atatürk'ün Kur'an ve İslam düşüncesi mutlaka öğrencilere öğretilmelidir. Kur'an'ı ve onun Türk kültür hayatına yansımalarını öğreten kurumlar, bu alanda Atatürk'ün model kişiliğini öğrencilere gösterilmelidir. İlköğretim ve orta öğretim kurumlarında verilen din kültürü ve ahlak bilgisi derslerinde Atatürk'ün Kur'an kültürüne daha çok ağırlık verilmelidir. 68 CUMHURİYET VE MONARŞİZM Bir toplum için en büyük talihsizliklerden birisi de, siyasilerin ve entellerin; a) Araçları, amaç yerine koymaları ve hatta bazen araçların hatırına amaçları feda edecek kadar gaflet ve dalalet içine dalmaları b) Ülke sorunlarını önem ve öncelik sırasına koymamaları, temel konuları bırakıp teferruatla uğraşmalarıdır. Örneğin: Parti ve hükümet araç; ülkeye ve millete adaletli hizmet amaçtır. Demokrasi araç; halkın fiilen yönetime katılımı ve etkin bir denetim mekanizmasının oluşturulması amaçtır. Laiklik araç; Ülkede din ve vicdan özgürlüğünün sağlanması, din istismarının veya dini baskıların önünün alınması, farklı din ve düşünceden bütün insanların birlikte barış içerisinde yaşaması, din hizmetleriyle devlet hizmetlerinin ayrılması amaçtır. Cumhuriyet araç; Ülkenin varlığı ve bekası, devlet millet kaynaşması, milli birlik ve bütünlüğe yönelik tehditlere karşı her türlü hazırlığın yapılması amaçtır. İlke ve inkılaplar, kanun ve kurallar araç; toplumun huzur ve güven ortamına ulaşması, refah ve kalkınmanın yaygınlaşması, çağdaş yaşam şartlarının ve standartlarının yakalanması amaçtır. Şimdi ülkemizde, egemenliğimiz AB’ye devredilirken, geleceğimiz ve güvenliğimiz karartılırken, birileri bunları dert etmeyip, “laiklik elden gidiyor” diye yaygara koparıyorsa… Türkiye BOP bahanesiyle İsrail’e eyalet yapılmaya ve federasyonlara ayrılmaya çalışılırken, birileri “başörtüsü tehlikesiyle” uğraşıyorsa. Ahlaki yozlaşma, ekonomik yabancılaşma ve etnik kutuplaşma, toplumu felakete sürüklerken birileri “daha fazla demokrasi, daha fazla özgürlük” diye yırtınıyorsa: Ya bunlar araçlarla amaçları ayıramayacak kadar akıldan noksandır. Veya, kendi şahsi ve şeytani hesapları için ortalığı karıştıracak kötü bir insandır. Kemal Gözler bu konuda çok önemli tespit ve tahlillerde bulunmaktadır. Ama hem İslami kurum ve kavramları, hem Osmanlı yönetim yapısını ve zamanla yozlaşmasını, Hem de Atatürk İnkılaplarının özel şartlarını ve genel amaçlarını doğru okuyamamaktan kaynaklanan; Ilımlı İslamcıların ve Yeni Osmanlıcıların dışarıdan şırıngalı görüşlerini çağrıştıran bazı yanlış yorumlar yapmaktadır. “Türkiye’de Cumhuriyetin ilanının 75’inci yılı münasebetiyle, 1998’de “cumhuriyet” üzerine çok şey işittik. Peki ama “cumhuriyet” nedir? Bu soru üniversite öğrencilerine yöneltildiğinde, genellikle şu cevaplar alınır: “Cumhuriyet halkın halk tarafından yönetildiği rejimdir”. “Cumhuriyet halkın yönetime katıldığı rejimdir”; “Cumhuriyet en iyi yönetim şeklidir” vs. Bu cevaplarda öğrencilerin ilkokul birden beri öğrendikleri tüm bilgilerin kalıntıları saklıdır. Aslında öğrenciler cumhuriyeti değil, demokrasiyi tanımlamaktadırlar. Ülkemizde demokrasiyle cumhuriyetin aynı şeyler olduğu yolunda yerleşik bir inanç vardır. Her ne hikmetse, “cumhuriyet”in tanımı istendiğinde, “demokrasi”nin tanımı verilmektedir. Farkında olunmadan cumhuriyet, demokrasi ile özdeşleştirilmektedir. Oysa bu anlayış bütünüyle yanlıştır; ve bu yanlışlığın kanıtlanması pek kolaydır. Birer cumhuriyet olmakla birlikte demokratik olmayan pek çok devlet vardır. Komşularımız Irak ve İran birer cumhuriyettir. Keza eski SSCB de bir cumhuriyet idi. Oysa bu devletlerin demokratikliği lafta kalmıştır. Demek ki “cumhuriyet = demokrasi” anlayışı ampirik olarak (tarihi ve fiili gerçeklere göre) yanlıştır. Öğrencilere “monarşi nedir” diye sorulduğunda ise, genellikle, “monarşinin bir kişinin yönetimi olduğu”, “monarşide iktidarın halka değil, krala ait olduğu”, hatta “krallığın anti-demokratik ve kötü bir rejim olduğu” yolunda cevaplar alınmaktadır. Bu cevaplar, öğrencilerin ilkokul birden beri edindikleri kültürü yansıtmaktadır. Bizim insanımız, hatta aydınlarımız; monarşiyi demokrasinin karşıt kavramı olarak tanımlamaktadırlar. Aslında ülkemizde, pek farkında olmasak da, her nedense, monarşi ile 69 demokrasinin karşıt kavramlar olduğu yolunda yerleşik bir anlayış vardır. Monarşinin anti-demokratik bir rejim olduğu, demokrasiyle uzlaşamayacağı yolunda bilinç-altımıza yerleşmiş bir kanı yaygındır. Oysa bu kanı bütünüyle yanlıştır. Arend Lijphart’ın demokratik olarak kabul ettiği yirmi ülkeden onu cumhuriyet, onbiri ise monarşidir. Avustralya, Belçika, Birleşik Krallık, Danimarka, Hollanda, Japonya, Kanada, Lüksemburg, Norveç, İsveç, Yeni Zelanda78 gibi demokratikliklerinden hiçbir şekilde şüphelenilmeyen ve üstelik uzun zamandan beri demokratik rejimleri kesintiye uğramamış olan bu devletler bir cumhuriyet değil, monarşidir. Görüldüğü gibi cumhuriyet ile demokrasi arasında bir bağıntı yoktur. Bir cumhuriyet demokratik olabileceği gibi, anti-demokratik de olabilir. Keza monarşi ile demokrasi arasında da bir bağıntı yoktur. Bir monarşi demokratik olabileceği gibi, anti-demokratik de olabilir. O halde biz cumhuriyet ve krallığın ampirik(deneysel ve gerçekçi) veriler karşısında geçerli olan tanımlarını yapmak zorundayız. Kanımızca “cumhuriyet, devlet başkanlığının irsî olarak intikal etmediği devlet şekli ve monarşi de devlet başkanlığının irsî olarak intikal ettiği devlet şekli” olarak tanımlanabilir. Görüldüğü gibi bu tanımlara göre, cumhuriyet ile monarşi birbirinin karşıt kavramlarıdır. Bu tanımlarda demokrasiye atıf yoktur. Cumhuriyetlerin ve monarşilerin demokratik olup olmadığı ayrı bir sorundur. Yukarıdaki tanımlar, demokratik ve anti-demokratik, mevcut tüm cumhuriyetler ve monarşiler için geçerlidir. Şüphesiz cumhuriyete ve monarşiye isteyen herkes istediği duygusal anlamı atfedebilir. Ama ampirik verilerle tutarlı olan tek tanım yukarıdaki cumhuriyet ve monarşi tanımıdır. O halde, demokrasiye atıf yapmadan, cumhuriyet ve monarşi birbirinin karşıt kavramı olarak tanımlanmalıdır. Aslında cumhuriyetin demokrasiyle özdeşleştirilerek tanımlanması sadece bize özgü bir hata değildir. Fransız anayasa hukukçularının bir kısmı da cumhuriyeti demokrasinin eş anlamlısı olarak tanımlamaktadır. Bu yüzyılın başında, bu anlayışı en açık şekilde savunan yazar Maurice Hauriou’dur. Ünlü hukukçuya göre, “cumhuriyet tamamen seçime bağlı bir hükümet şeklidir”. Dahası yazara göre, cumhuriyet, seçilmiş yöneticilerin ömür boyu değil, sadece belirli bir zaman için görevde kalmasını gerektirir. Bu şart sayesinde cumhuriyet, millî egemenliğin en iyi şekilde gerçekleştiği hükümet şekli haline gelir. Böylece cumhuriyet, millî egemenlik ile ve dolayısıyla demokrasiyle özdeşleşir. 79 Fransa’da günümüzde hâlâ cumhuriyeti, demokratik düzenin temel prensiplerini içine alan geniş bir kavram olarak kabul eden yazarlar vardır. Örneğin Didier Maus’a göre, “cumhuriyet genel oy, temsilî rejim, kuvvetler ayrılığı gibi prensipleri kapsar.” 80 Keza Maurice Agulhon, cumhuriyetten “kralsız ve diktatörsüz bir sistem”i, bir “hukuk devleti”ni, bir “liberal demokrasi”yi anlamaktadır. 81 Dekan Louis Favoreu de cumhuriyeti demokrasiyle özdeş olarak yorumlamaktadır. Yazara göre, demokrasiyle özdeş anlamda cumhuriyet, “cumhuriyetçi mirası” oluşturur ve bu anlamda cumhuriyet, 1958 Fransız Anayasasının 2’nci maddesinde sayılan değerleri (demokratiklik, laiklik, vs.) içermektedir.82 Cumhuriyeti demokrasiyle tanımlamada en aşırıya giden yazar, hiç şüphesiz Maurice Duverger’dir. Yazara göre, “‘Cumhuriyet’ terimi seçimlerle ifade edilen halk egemenliği üzerine kurulu bütün rejimleri ifade eder.” 83 Hatta yazara göre, Büyük Britanya gibi, sembolik fonksiyonlu irsî bir krala sahip rejimler dahi bir “cumhuriyet”tir. Yazar bu tür rejimlere bir de isim koymaktadır: Arend Lijphart, Çağdaş Demokrasiler, Çev. Ergun Özbudun ve Ersin Onulduran, Ankara, Yetkin Yayınları, Tarihsiz (1996?), s.79 (Kitabın İngilizce aslı 1984’te yayınlanmıştır) 79 Maurice Hauriou, Précis de droit constitutionnel, Paris, Sirey, 1929, réimpression par les Editions du C.N.R.S., 1965, s.343 80 Didier Maus, “Sur ‘la forme républicaine du gouvernement’”, Commentaire sous la décision n° 92-312 DC du 2 septembre 1992, Revue française de droit constitutionnel, n°11, 1992, s.412 81 Maurice Agulhon, La République : 1880 à nos jours, Paris, Hachette, 1990, cité par Jean-Louis Quermonne, “République”, in Olivier Duhamel et Yves Meny (sous la direction de-), Dictionnaire constitutionnel, Paris, P.U.F., 1992, s.923. 82 Louis Favoreu, Commentaire sous la décision n° 92-312 DC du 2 septembre 1992, “Maastricht II”, Revue française de droit constitutionnel, 1992, s.738; keza Louis Favoreu ve Loïc Philip, Les grandes décisions du Conseil constitutionnel, Paris, Sirey, 7e édition, 1993, s.825 83 Maurice Duverger, “Les monarchies républicaines”, Pouvoirs: Revue d’études constitutionnelles et politiques, 1996, no 78, s.107 78 70 “cumhuriyetçi monarşiler (monarchies républicaines).”84 Belki de cumhuriyetin bu yanlış anlaşılış tarzı bize Fransız kültüründen geçmiştir. Cumhuriyeti devlet başkanlığının irsî olarak intikal etmediği rejim olarak tanımladığımıza göre, “Türkiye Devleti bir Cumhuriyettir” diyen Anayasamızın 1’inci maddesinin “Türkiye’de babadan oğula veraset yoluyla geçen bir devlet başkanlığının ihdasını yasakladığını” söyleyebiliriz. Başka bir şeyi değil. Günümüz Türk Devleti bir cumhuriyettir. Osmanlı Devleti ise bir monarşi idi. Zira 1876 Kanunu Esasisinin 3’üncü maddesi, “Saltanatı Seniye-i Osmaniye... sülale-i âli Osmandan usulü kadimesi veçhile ekber evlada aittir” demekteydi. Türkiye’de cumhuriyet, 29 Ekim 1923 tarih ve 364 sayılı “Teşkilat-ı Esasiye Kanununun Bazı Mevaddınının Tavzihen Tadiline (Bazı maddelerin açıklanıp düzeltilmesiyle ilgili) Dair Kanun” ile ilan edilmiştir. Bu Kanunun 1'inci maddesine göre, “Türkiye Devletinin şekl-i hükümeti, Cumhuriyettir”. 1924, 1961 ve 1982 Anayasaları da “Türkiye Devleti bir Cumhuriyettir” diyerek cumhuriyeti sürdürmüşlerdir. Aslında cumhuriyetin ve monarşinin Fransa’da ve Türkiye’de yanlış tanımı, tarihi sebeplerle açıklanabilir. Ülkemizde monarşi deyince Osmanlı İmparatorluğu, “cumhuriyet” deyince de Osmanlı İmparatorluğu’nu yıkan Türkiye Cumhuriyeti anlaşılmaktadır. Her rejim de, doğal olarak, kendisini “iyi”, yıktığı rejimi ise “kötü” bir rejim olarak takdim eder. Bir bakıma meşruluğu için de bu gereklidir. Ancak, Osmanlı İmparatorluğunun anti-demokratik, Türkiye Cumhuriyetinin ise demokratik bir devlet olduğunu bilimsel olarak kanıtlamak mümkün değildir. Osmanlı İmparatorluğunun ve Türkiye Cumhuriyeti demokratik olup olmadığı ayrıca tartışılması gereken konulardır. Demokrasinin “normatif” ve “ampirik” olmak üzere iki değişik teorisi vardır. Normatif teoriye göre, demokrasi, halkın halk tarafından halk için yönetildiği bir rejim olarak tanımlanır. Bu bir idealdir. Bu ideale tam anlamıyla hiçbir zaman ulaşılamaz. Dahası bu anlamda demokrasinin gerçekleşip gerçekleşmediğinin tespiti değer yargılarıyla ilgili bir takdir sorunudur. Değer yargıları alanında ise görecelilik ilkesi geçerlidir. Bu ilkenin geçerli olduğu alanda bilim yapılamaz. Ampirik teoriye göre: ise demokrasinin varlığı bir takım kriterlerden hareketle tespit edilir. Örneğin şu şartları yerine getiren bir rejim demokratik olarak kabul edilebilir. Etkin siyasal makamlar seçimle işbaşına gelmelidir. Seçimler düzenli aralıklar ile tekrarlanmalıdır. Seçimler serbest, adil olmalı, ve genel oy ilkesi uygulanmalıdır. Seçimlere birden fazla siyasal parti katılabilmelidir. Muhalefetin iktidar olabilme şansı olmalıdır. Ülkede temel kamu hakları güvence altına alınmış olmalıdır. Bir devlet bu altı şartı birlikte gerçekleştiriyorsa, o devletin aşağı yukarı demokratik olduğunu ampirik olarak söyleyebiliriz. Bu şartlar açısından ise Osmanlı İmparatorluğu’nu ve Türkiye Cumhuriyetini ayrı ayrı değerlendirmek gerekir. Böyle bir değerlendirme bu çalışmanın sınırlarını aşar. Ancak, Türkiye Cumhuriyetinin 1950’ye kadar bu şartları yerine getiremediğini, 1950’den sonra ise kesintiye uğrayarak yerine getirebildiğini genel olarak söyleyebiliriz. Buna karşın, Osmanlı İmparatorluğu da 1876 Kanunu Esasisinden sonra ve özellikle Kanunu Esasinin 1909 daki değişikliklerinden sonra yukarıdaki şartlara büyük ölçüde yaklaştığını gözlemleyebiliriz. Ayrıca ampirik demokrasi teorisine göre, her devlet kendi tarihsel döneminin şartlarına göre değerlendirilmelidir. 1876-1878 yıllarındaki Osmanlı İmparatorluğunun siyasî rejimi demokratiklik bakımından döneminin Batı Avrupa monarşilerine oldukça yakındır. İkinci meşrutiyet ile Osmanlı anayasal düzeni, dönemin Avrupa’sında olduğu gibi, meşrutî bir anayasal monarşiye dönüştüğünü söylemek sanırım bir abartı olmayacaktır. Aşağıdaki paragraf “Şüphesiz tarihte bazı olaylar olmasaydı, tarihin nasıl gelişeceği yolundaki senaryolar dayanaksız görülecekti. Her halükarda tasarlanan senaryonun doğruluğunun veya yanlışlığının ampirik olarak kanıtlanması mümkün değildir. Ancak, Türkiye’de monarşi kaldırılıp, cumhuriyet ilan edilmeseydi, ampirik demokrasi teorisi açısından demokratik gelişimin sürebileceği tahmin edilebilirdi. Hatta, insanın aklına Atatürk hayatta kalsaydı Türkiye’nin demokrasiye daha çabuk 84 Ibid 71 geçme ihtimali, hatta monarşili bir Türk demokrasisinin bugünkünden bile sağlam ve istikrarlı olabileceği konuları akla gelmektedir. En azından, eğer demokrasi egemenliğin teorik kökeni ile tanımlanmadıkça, İslami hayat ve anlayışın demokrasiye asla engel oluşturmayacağı bir gerçektir.” Şeklinde düzeltilmelidir. (A.A.) Şimdi de demokratiklik açısından monarşilerin cumhuriyetlere üstünlüğünü araştıralım. Demokratik rejim açısından monarşilerin sahip olduğu birinci avantaj, monarşilerde siyaset-dışı, tarafsız ve birlik sembolü durumunda bir devlet başkanının bulunuşudur. Arend Lijphart’a göre bu, çoğulcu toplumlar için oldukça büyük bir avantaj oluşturabilir. Zira, bu tür toplumlarda, seçilmiş devlet başkanının alttoplumlardan birinin üyesi olması kaçınılmazdır. 85 Bu formüle göre, Başkan başta oturur, ama yönetmez (le roi règne, mais ne gouverne pas).”86 Yani kral siyasal yönetimi belirlemez. Bu demokratik olarak sorumlu olan hükûmete aittir. 87 Başkan yön verdiğine, ama yönetmediğine göre, onun varlığı demokrasi ile tamamen uyum içindedir. Bu sistem demokrasinin iyi işlemesi için yararlı olabilir. Başkan, siyasî yapının temelinde bulunan siyasal bütünlük olgusunu sembolize etmektedir. Miguel Herrero de Minon’un belirttiği gibi, monarşi XIX’uncu yüzyıl boyunca Almanya ve İtalya’da demokratikleşme süreci içinde rol oynamış, bu ülkelerde millî birliği demokratikleştirmiştir. Keza çok sonraları ve birbirinden çok uzak iki ülkede, 1977’de İspanya’da ve 1993’te Kamboçya’da monarşi, demokratikleştirici bir unsur olarak rol oynamıştır. M. Herrero de Minon, Monarşinin yıkılmasının, 1919’da kurulan yeni Alman, Avusturya ve Çek demokrasilerinin koruyucu şemsiyesini indirdiğini düşünmektedir. Yazara göre bundan ders alarak, İkinci Dünya Savaşının galipleri, 1945’te Japonya’da monarşiyi ilga etmediler. Keza, eski sosyalist devletlerinden bazıları kurulurken monarşinin yıkılıp yerine cumhuriyetin ihdas edilmesi demokrasi için bir zafer olmamıştır. Demokrasinin ön koşulu ulusal bütünlüktür (integration nationale). Ulusal bütünlük yoksa, ulusal demokrasi mümkün değildir. O halde bütünleşmek demek, bir bakıma demokratikleşmek demektir. Monarşi ise aynı zamanda sembolik ve şahsî bir bütünleşme faktörüdür. Şurası açık ki taç, ister başlangıçtaki mitik anlaşılış tarzına göre olsun, ister daha rasyonalize versiyonlarına göre olsun, siyasî yapının sembolüdür. Tüm sembollerde olduğu gibi, bilgiden ziyade duygulara hitap eden bir nesnedir. Bu sembol sayesinde ulusal bütünlüğe ulaşılır. Bu sembol ile siyasî varlık süreklilik kazanır. Ayrıca başkan, devletin devamlılığının cismanileşmesidir. 88 Diğer yandan monarşide “bir şahsî bütünleşme faktörü” vardır. Gerçek kişi olarak kral, meşruluk unsurudur. Ancak bu meşruluk Weber'in anladığı anlamda karizmatik bir yöneticinin meşruluğu değildir. Zira, bir hükümdar alkışlandığında, bu alkışlar “belirli bir kişi” için değildir; onlar daha ziyade, siyasal olarak birleşmiş bir halkın özbilincinin eylemidir. Monarşik bir devlet başkanının anlamı, millî marş veya bayrakta olduğu gibi, halkın siyasal birliğinin canlanması ve temsilidir. 89 Carl Schmitt’in belirttiği gibi, sadece kral veya kraliçeler duygusal bir bağlanma konusu olabilirler. Kral bir sembol, adeta bir nevi bayraktır.90 İspanya örneğinde monarşi ulusal bütünleşmeyi sağlayıcı ve demokratikleştirici bir unsur olarak rol oynamıştır. İspanya, monarşi sayesinde otoriter rejimden demokrasiye geçmiştir. Bir başkanın sistemde bulunması kuvvetler ayrılığına hizmet eder.91 Anayasal monarşi, kuvvetler ayrılığına ve yürütmeden bağımsız bir kral tarafından siyasal birliğin temsili üzerine dayalıdır. Başkanın karşısında ise, ikinci bir temsilci olarak halkı temsil eden parlâmento vardır. Böylece hukuk devletinin 85 Lijphart, op. cit., s.77 Schmitt, op. cit., s.433 87 Miguel Herrero de Minon, “Monarchie et développement démocratique”, Pouvoirs: Revue d’études constitutionnelles et politiques, 1996, no 78, s.9 88 Schmitt, op. cit., s.432 89 Ibid., s.12 90 Schmitt, op. cit., s.430 91 Schmitt, op. cit., s.431 86 72 örgütlenmesinde dengelenme ortaya çıkmaktadır.92 (Not: Bazı paragraflardaki “kral”, “başkan” şeklinde aktarılmıştır. Max Weber’e göre, irsî monarşi devletin en yüksek makamı için rekabeti saf dışı bırakır. En yüksek yer için siyasal mücadele mümkün değildir. Böylece siyasal mücadele yumuşar ve rasyonelleşir. Zira, politikacıların iktidar hırsı, devletin en yüksek makamının daha önceden sonsuza kadar ele geçirilmiş olduğu olgusuyla sınırlandırılır. İşte Max Weber’e göre, önceden tespit edilmiş ilkelere göre belirlenen bir kralın varlığı monarşinin en önemli fonksiyonudur.93 O halde kral, siyasal partilerin üstünde bir yer işgal eder. Carl Schmitt’in belirttiği gibi, parlâmenterleşme ve demokratikleşme devleti siyasal partiler devleti haline getirdiğinde, bu başlı başına önemli bir yerdir. Yasama ve yürütmenin karşısında kral özel bir konum kazanır. Tarafsız ve ılımlılaştırıcı bir iktidar haline gelir. Devletin değişik fonksiyonları ve faaliyetleri arasındaki bütün karşıtlıkları ve kırılmaları yumuşatır, eşitler ve ılımlılaştırır.94 Monarşilerin avantajları konusunda son olarak şunu belirtelim ki, Stalin SSCB’si, Nazi Almanyası gibi yüzyılımızda görülen en korkunç totaliter rejimler, monarşilerin değil, cumhuriyetlerin içinden çıkmışlardır. Üstelik her iki rejimin kurulmasından önce söz konusu ülkelerde istikrarlı monarşiler vardı. Monarşilerin demokratiklik bakımından cumhuriyetlere çeşitli üstünlükleri varsa da, demokratik bir monarşinin birinci şartı, kralın siyasette aktif bir rol oynamaktan çekilmeyi kabullenmiş olmasıdır. Zira Richard Rose ve Dennis Kavanagh’ın gözlemlediği gibi, kralın siyasî iktidarı kullanmayı sürdürmek istediği ülkelerde monarşiler yıkılmıştır.95 Yukarıda belirtildiği gibi, krallar tarafsızlık birlik sembolü olabilir. Ne var ki bazen krallar, bölücü bir güç haline de gelebilirler. Örneğin, Kral Leopold III’ün İkinci dünya Savaşı sırasındaki tutumu, savaş sonrası Belçika’da önemli bir siyasal bölünmeye yol açmıştır. 1950’de Kralın tahtta kalıp kalmaması konusunda başvurulan halkoylaması, belli başlı alt-toplumlar arasında şiddetli bir çatışmaya yol açmıştır. Flamanlarla Katoliklerin çoğunluğunun Kralı desteklemesine karşılık, Valonların, Sosyalistlerin ve Liberallerin çoğu, onun tahttan uzaklaştırılmasını istemiştir.96 Demokratik monarşilerde, krallar siyasal iktidarı kullanmaktan vazgeçmişlerdir. Bu nedenle etkin siyasal bir makam değildirler. Ne var ki, monarşilerde hükümdarlar iktidardan büsbütün de yoksun değildirler. Parlâmenter hükümet sistemlerinde hükümdarlar, devlet başkanı olarak, genellikle başbakanı atama yetkisine sahiptirler. Arend Lijphart’i belirttiği gibi, bir başbakan adayı üzerinde herkes birleştiği takdirde bu önemli bir fonksiyon değildir, ama anî bir ölüm ve istifa durumunda çok-partili bir parlâmentoda partiler bir anlaşmaya varamadıkları takdirde, hükümdarın başbakan seçimindeki rolü ihmal edilebilir bir rol olmayabilir. 1974 İsveç Anayasası, hükümdarın rolünü salt törensel bir role indirgemek için, başbakanın atanması görevini hükümdardan alarak Rigsdag (parlâmento) Başkanına devretmiştir. Böylece cumhuriyet ve monarşiyi tanımlamış ve bunların birbiri karşısında avantaj ve dezavantajlarını görmüş bulunuyoruz. Sonuç olarak cumhuriyetin bizatihi demokrasi gerektirmediği gibi, monarşinin de bizatihi demokrasiye engel bir yanının olmadığını söyleyebiliriz. Büyük Britanya, İspanya, Belçika, Hollanda, Danimarka, Norveç, İsveç, Lüksemburg gibi Avrupa ülkelerinde monarşi vardır. Cumhuriyet olan birçok Avrupa ülkesinde de günümüzde hala monarşist partiler vardır. Doğu Avrupa ülkelerinin 1990’ların başında demokrasiye geçişleriyle bu ülkelerde de monarşist partiler kurulmuştur. Rusya, Romanya, Bulgaristan gibi birçok ülkede günümüzde monarşi taraftarları vardır; ve siyasal mücadelede azımsanamayacak bir role de 92 Schmitt, op. cit., s.434 Maw Weber, Grundriss der Sozialökonomik, Wirtschaft und Gesellschaft, III, s.649’dan aktaran Schmitt, op. cit., s.431432 94 Schmitt, op. cit., s.432 95 Richard Rose ve Dennis Kavanagh, “The Monarchy in Contemporary Political Culture”, Comparative Politics, 8, no.4, (July 1976), s.568’den nakleden Lijphart, op. cit., s.77 96 Lijphart, op. cit., s.78 93 73 sahiptirler. Günümüz Türkiye’sinde herhangi bir monarşist parti olmadığı gibi, bu yönde en ufak bir siyasal akım dahi söz konusu değildir. Günümüzde milliyetçi ve İslamcı partiler dahi cumhuriyetçidir. İlginçtir ki, Osmanlı hanedanının bazı üyeleri de günümüzde kendilerinin “cumhuriyetçi” olduklarını söyleyebilmektedirler. Özetle, günümüzde Türkiye'de cumhuriyet tam anlamıyla yerleşmiş; bu ülkenin 600 yıl boyunca başarıyla yönetildiği Monarşi ise tamamen unutulmuş gibidir. Osmanlı Saltanatı, Türkiye Büyük Millet Meclisinin 1-2 Kasım 1922 tarihinde verdiği kararla97 kaldırılmıştır. 3 Mart 1924 tarih ve 431 sayılı Kanun98 ile de hilafet kaldırılmıştır. Yine aynı Kanunun 2'nci maddesine göre ise, Osmanlı hanedanının “erkek, kadın bilcümle azası ve damatlar Türkiye Cumhuriyeti memaliki dahilinde ikamet etmek hakkından ebediyen yasaklanmıştır. Bu hanedana mensup kadınlardan mütevellit kimseler de bu madde hükmüne tabidirler”. Kanunun 3'üncü maddesi ile söz konusu kimselerin ülkeyi terk etmeleri için azamî 10 gün süre verilmiştir. Keza Kanunun 4'üncü maddesi, bu kimselerin vatandaşlık sıfatını ve haklarını kaldırmıştır. Kanunun 5’inci maddesi, bu kimselerin Türkiye Cumhuriyeti sınırları içinde gayrimenkul mallara sahip olması yasaklamış ve 7’nci maddesi de sahip oldukları gayrimenkullerini “bir sene zarfında Hükümetin malûmat ve muvafakatiyle tasfiyeye mecbur” etmiştir. Diğer yandan ise, bu Kanunun 8’inci maddesine göre ise, “Osmanlı İmparatorluğunda Padişahlık etmiş kimselerin Türkiye Cumhuriyeti arazisi dahilindeki tapuya merbut emvali gayrimenkulleri millete intikal etmiştir”. Dahası Kanunun 9’uncu maddesine göre, sarayların içindeki “mefruşat takımlar, tablolar, âsarınefise ve sair bilûmum emvali menkule millete intikal etmiştir”. 3 Mart 1924 tarih ve 431 sayılı Kanun sadece Osmanlı Hanedanına mensup kişilerin sınır dışı edilmesini öngörmüyor; bu Hanedanın “damatlar”nın da sınır dışı edilmesini hükme bağlıyordu. 18 Nisan 1949 tarih ve 5370 sayılı kanunla değiştirilerek Osmanlı Hanedanından olmayan ve bu Hanedandan biri ile evlenmiş ve ölüm veya boşanma ile dul kalmış olan ve çocuğu bulunmayan erkek ve kadınların Türkiye’ye girebilmesine imkan tanınmıştır. 18 Nisan 1949 tarih ve 5371 sayılı diğer bir Kanun ile de, bu kimselerin tekrar Türk vatandaşlığını kazanmalarına imkan tanınmıştır. Demokrat Parti iktidarı döneminde çıkarılan 18 Nisan 1952 tarih ve 5958 sayılı Kanunla, “Osmanlı Saltanatı Hanedanının padişahlar sulbünden olan erkek azası ve bunların erkek füruu” dışında kalan Hanedan mensuplarının Türkiye’ye gelmelerine izin verilmiştir. Keza bu kişilerin Türk vatandaşlığına alınmalarına da olanak sağlanmıştır. (Bu yeni Osmanlıcılığın ve Ilımlı İslamcılığın ilk adımıdır. A.A) Osmanlı hanedanının, kadınlarına verilen haklar Cumhuriyetin 50’nci yılı münasebetiyle 1974 yılında çıkarılan Af Kanunun 8’inci maddesiyle erkekler mensuplarına da tanınmış ve Osmanlı Hanedanının erkek mensuplarının da yurda gelmelerine imkan hazırlanmıştır. Osmanlı hanedanı kesintisiz hüküm sürmüş Dünyanın en uzun ömürlü hanedanıdır. Bu hanedanın saltanatı altında Osmanlı İmparatorluğu başarı ile yönetilmiş ve altı yüzyıl yaşayabilmiştir. Bilindiği gibi “millet” kavramı, “halk” kavramından farklı olarak geçmişi de içine alır. Bugünkü Türk milleti büyük ölçüde altı asırlık Osmanlı geçmişinin bir ürünüdür. Türk milleti Osmanlı yönetimi altında asli varlığını koruyabilmiş, bünyesini çeşitlendirerek geliştirebilmiştir. (Türk millî kimliği açısından Osmanlı Medeniyeti, çok önemli ve tarihi bir göstergedir. Ancak “Ilımlı İslam, Dinlerarası Diyalog” safsatalarıyla birlikte gündeme getirilen “Yeni Osmanlıcılık” akımı da; Siyonist ve emperyalist merkezlerin, Milli ve dini duyarlılıklarımızı istismara ve yozlaştırmaya yönelik yeni bir tuzağıdır. A.A.) 3 Mart 1924 tarih ve 431 sayılı Kanunun masumluk ilkesi, cezaların kanunîliği, şahsîliği gibi temel hukuk prensiplerini ihlal etmektedir. Keza bu Kanun Hanedan mensuplarının özel mülkiyet haklarına da dokunmaktadır. Şüphesiz kurucu iktidarı ele geçiren eski siyasal rejimi yıkıp yerine yeni bir siyasal rejim kuran devrimci bir hükümetin yaptığı işlemlerin hukukîliğini tartışmanın bir anlamı yoktur. Zira aslî kurucu iktidar özünde hukuk-dışı ve sınırsız bir iktidardır. Bu nedenle Osmanlı Hanedanının sınır dışı edilmelerinin 97 98 Düstur, Tertip 3, Cilt 3, s.152 Düstur, Tertip 3, Cilt 5, s.323 74 hukuka aykırılığını uygunluğunu tartışmak gereksizdir. Hatta, bir bakıma, Cumhuriyet yönetiminin Osmanlı Hanedanını sınır dışı etmesinin yeni rejimin yerleşmesi açısından yerinde bir tedbir olduğu da düşünülebilir. Ancak Türk milletini altı asır boyunca yönetmiş soylu bir ailenin Dünyanın çeşitli ülkelerinde yoksulluk içinde yaşamaları, durumlarına yakışmayan işler yapmaları (ör: otel katipliği ve otel işçiliği), sadece hanedan mensuplarının değil, asil Türk milletinin de onurunu zedelemiş ve vicdanlarını rahatsız etmiştir. (Ama köklü bir devrim ve değişim süreci maalesef bazı trajedileri kaçınılmaz hale getirmektedir. Ama sevinilecek, hatta övünülecek bir durumdur ki, aziz Milletimizin bir parçası olan Osmanlı Hanedanı ülkesinin geleceği ve Milletinin güvenliği için böylesine büyük bir fedakarlığa göğüs germiştir. Cumhuriyet rejimi kısa sürede yerleşmiş olmasına rağmen, Hanedan mensuplarının yurda dönebilmeleri için 1974 yılına kadar beklenilmesi kayda değerdir. Monarşilerini deviren Fransız ve Rus ihtilallerinden sonra hanedan mensuplarına karşı bazı tedbirler alındığı görülmüş, ancak bu tedbirleri Türkiye Cumhuriyetinin Osmanlı Hanedanına karşı aldığı tedbirler kadar geniş kapsamlı ve uzun süreli olmamıştır. Bugün her iki ülkede de monarşist akımlar vardır. Türkiye'de ise en ufak bir monarşist akıma rastlamak mümkün değildir. İlginçtir ki, bu süreç içinde Osmanlı Hanedanı mensupları da Cumhuriyete karşı içerde veya dışarda hiçbir siyasî faaliyette bulunmamıştır. Hatta Hanedanın bazı mensuplarından zaman zaman kendilerinin de Cumhuriyeti destekledikleri, kendilerinin de cumhuriyetçi oldukları yolunda ilginç sözler işitilebilmektedir. Türkiye'de siyasal yelpazenin her kesimi cumhuriyetçidir. “Cumhuriyetçi” olmayan kesim de bu “Cumhuriyet”in kendisinden değil, laikliği algılayış ve uygulayış biçiminden rahatsızlık duymaktadır. Yukarıda Türkiye'de “cumhuriyet = demokrasi” şeklinde bir anlayış olduğunu ve bunun nasıl yanlış olduğugösterilmeye çalışılmıştır. Aynı şekilde ülkemizde bir yandan cumhuriyet ile laiklik arasında, diğer yandan da monarşi ile teokrasi arasında bir paralellik kurulmaktadır. Oysa cumhuriyet ile laiklik arasında ve keza monarşi ile teokrasi arasında da, doğrudan bir ilişki yoktur. İran örneğinde olduğu gibi, bir cumhuriyet dine dayalı olabileceği gibi, Belçika ve Hollanda örneğinde olduğu gibi; bir monarşi laik de olabilir.”99 Ancak Türkiye için gerekli ve önemli sayılan sistem; Anayasamızın giriş bölümünde çerçevesi çizilmiş olan, Evrensel hukuk kurallarına ve temel insan haklarına dayalı hazırlanan, çağımızın şartlarına ve insanımızın ihtiyaçlarına da uygun bulunan ve Mustafa Kemal tarafından da hedef olarak sunulan yeni ve adil bir düzendir.” 99 Yard.Doç.Dr. Kemal Gözler, Uludağ Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi, www.anayasa.gen.tr. 75 İSLAMİYET VE SEKÜLARİZM Üzerinde bazı düzeltme ve eklemeler yptığımız;Aytunç Altındal’ın aşağıdaki değerlendirmeleri üzerinde durulması gerekir: "Yeryüzünde yerleşip dolaşanlar melek olsalardı, biz de onlara gökten peygamber olarak bir melek gönderirdik."100 İslam dininin ve Hz. Muhammed'in ortaya çıkışları İS 7. yüzyılın başlarına rastlar. Bu çağda Arap aşiretleri bir bütünlük halinde değil, yerleşik ve/fakat dağınık topluluklar olarak yaşamaktaydılar. Her birinin kendine özgü yaşama tarzı ve anlayışı vardı. Aralarında çatışmalar ve savaşlar eksik değildi. Ancak hiçbir aşiret, diğerleri üzerinde tam bir egemenlik sağlamış ve 'merkezi otoriteyi' -Devlet'i- kurabilmiş değildi. Merkezi otorite boşluğu nedeniyle ortada bir 'Yasa tanımazlık' hali vardı. Ama bu tam ve mutlak 'Yasasızlık' anlamına gelmemektedir. Tam tersine, aynı soydan gelmelerine karşı, her aşiretin kendine özgü yasaları, töreleri, âdetleri ve gelenekleri vardı. İşte bu 'başına buyrukluk' nedeniyle -bir anlamda her kafadan bir ses çıkması hali- Arap aşiretleri arasında uzlaşma sağlanamıyordu. Muhammed'in bir peygamber olarak ortaya çıkışı, bu çatışmaların doruk noktasında olduğu yıllara rastlamıştır. İlkin hemen şunu belirtelim ki, Arapların 'Cahiliyye' dedikleri bu dönemde gerçekte bir 'üretim' ve 'kavramlar' kargaşası yaşanıyordu. Muhammed'in, belki de en büyük başarısı bu 'üretim ve kavramlar' kargaşasına son vermesidir. Muhammed, Araplar arasındaki bu kargaşaya karşı, o günkü koşullar çerçevesinde 'rasyonel' bir çözüm önermiştir. Bu: 'Kitap'tır. O çağa kadar, Yahudi ve Hıristiyanlar 'kitaplı' dinlerin temsilcileriyken, Arapların onlarınki gibi bağlayıcı bir 'Kitabı' yoktu. Müslüman-Arapların Kitabı, Kuran, bu nedenledir ki, iktisadi ve siyasi koşulların ortaya çıkardığı bir toplumsal-tarihsel 'Bağıntılar/İlişkiler Manzumesi’dir. Kuran'da esas itibariyle dört tip 'ilişki' birbirlerinden soyutlanamayacak ve tecrit edilemeyecek tarzda ele alınmışlardır. Bunlar; a) Birey'in üretim faaliyetleriyle ilgili ilişkiler, b) Birey'in düşünsel-inançsal faaliyetleriyle ilgili ilişkiler, c) Birey-Toplum (cemaat) ilişkileri ve d) Birey-Tarih ilişkileridir. Kuran, işte bireyin bu ilişkilerinin 'düzenleyicisi'dir, bazılarınca sanıldığı gibi sert bir 'Emirler ve Cezalar Kitabı' değildir. Anakronik olmayan bir değerlendirmeyle ele alınırsa, o çağın 'Akılcı' girişimidir. 101 O çağda Hıristiyan dünyasında, Felsefe Din'in emrindedir (St. Augustine) dogması nedeniyle, Kilise-Realizm'i egemendi ve buna göre de 'Akıl' değil, ‘Tanrısal-İrade' Gerçek'ti. O günlerin Hıristiyanlığına göre 'İnsan' sadece bir 'Suret'ten ibaretti, o kadar. Oysa Kuran'da, dikkat edilirse, kendilerine hitap edilen hep somut bireylerdir, yani Muhammed'dir ve/veya inanmış -ya da inanmamış- 'İnsanlar/Bireylerdir. Hıristiyanlık’ta bilindiği üzere Tanrı'nın biricik oğlu -ya da bazı yorumlara göre ta kendisi- 'zavallı' insanları 'Doğru Yol'a davet etmektedir; sonra da onlar adına acı ve işkence çekerek ölmektedir. Bu düşsel orientasyona karşı Muhammed, hayatın bilfiil içindedir. Ticaret yapmaktadır, savaşmaktadır, evlenmekte, çocuk sahibi olmakta, düşünmekte ve eylemlerde bulunmaktadır. Tıpkı tüm insanlar -özel olarak da tüm Araplar- gibidir. Bu nedenledir ki, M. Watt, İslam dininin çöl Araplarının değil, gerçekte ayakları dünyaya basan tüccarların dini olduğu görüşündedir. İslam dini, Hıristiyanlığın tersine 'Monastisizm'e karşıdır. Bu nedenle de Kilise Babaları tarafından 'Anti-Christ' olarak görülmüş ve gösterilmiştir. Gerçekten de İslam dini Manastır ibadetinden değil, 'Zühd'den yanadır. İslam'da birey, son tahlilde Takva'dan yargılanır/değerlendirilir, ibadetinden değil. Kuran'da bireyin şimdiki zamanı soyut ve tecrit edilmiş olarak değil, geçmiş ve geleceğin bir ÖZDEŞLİĞİ halinde ele alınmıştır. Buna da Arapça’da -o günlerin- şimdiki zaman ve gelecek zaman kiplerinin olmayışı neden olarak gösterilmiştir. Bunda gerçeklik payı vardır ama Muhammed'in asıl hedefi de buydu denilebilir. Çünkü 'şimdiki zamanda' yaşayan Araplar, "Biz atalarımızdan ne gördüysek BUGÜN de 100 Kuran Ayeti Sosyalist düşünür Auguste Bebel, 1883'te yayınlanan Hz. Muhammed ve İslam Kültürü (Türkçesi: Veysel Atayman, Süreç Yay., 1987) adlı kitabında bu akılcılığı derinlemesine incelemiş ve İslami Kültürün, Hıristiyan Kültürü'nden çok daha insanlığın yararına olduğunu belirtmiştir. Özellikle bkz. s. 99–103. 101 76 onu yaparız, başka yasa tanımayız," diyorlardı (NOT: Bu anlayış tarzı Yahudi 'Atavizmi'nden kaynaklanmaktaydı. Yahudiler o çağda 'Atavizm'in [Atacılık] savunucularıydılar. Araplar aynı soydan gelen ve/fakat 'seçkin' oldukları kendi tanrılarınca onaylanmış olan Yahudilerden etkilenmişlerdi). Muhammed ise BUGÜN'ü değiştirmeye uğraşıyordu; yeni bir 'düzen' kurmak istiyordu. Kuran'da aynen şöyle yazılmıştır: "Ey insanlar! Yeryüzündeki temiz ve helal şeylerden yiyin, şeytana ayak uydurmayın, zira o sizin için apaçık bir düşmandır. Muhakkak size kötülüğü, hayâsızlığı, Allah'a karşı da bilmediğiniz şeyi söylemenizi emreder. Onlara; 'Allah'ın indirdiğine uyun' denilince, 'Hayır, atalarımızı yapar bulduğumuz şeye uyarız' derler; ya ataları bir şey akledemeyen ve doğru yoldan olmayan kimseler idiyseler." "Böylece sizi insanlara şahid ve örnek olmanız için tam ortada bulunan bir ümmet kıldık. Peygamber de size şahid ve örnektir.” Yüzyıllardır 'ata'larını taklitle yetinen, bu nedenle de diğer inanç topluluklarıyla hiçbir alanda rekabet edemez duruma düşmüş olan Arapları, daima düşmanca karşıladıkları özgün ve yeni fikirlere çağırmak ve onlardan bu 'yeni'ye kesin itaat ve iman göstermelerini istemek pek kolay bir girişim değildir, sanırım Hz. Muhammed bunu başarmıştı. Öylesine başarmıştır ki, çok kısa bir süre içinde aynı İnanç Birliği içinde toplanan Araplar bir yandan etki alanlarını, diğer yandan da egemenlik alanlarını İspanya'dan Hazar Denizi kıyılarına kadar yayabilmişlerdir. Muhammed öldüğü sırada (632) sadece Mekke, Medine, Neşed, Taif, Okaş, Bedr, Ceber bölgelerinde etkili ve egemen olan İslamiyet, Ebu Bekir (634) döneminde İran sınırlarına dayanmıştı. 656'da ise Tunus ve Hazar kıyılarına uzanmış, 661–750 yıllarındaysa İspanya'dan Fransa'ya geçerek Rhöne (Arles) kıyısına dayanmıştır. Bu dönemde Arap dünyasının ticaret hayatında da büyük bir gelişme olmuş ve Araplar göz kamaştırıcı zenginlikleriyle Hıristiyan Batı dünyasının husumet ve garezini üstlerinde toplamışlardır. Nedir ki, bununla kalınmamıştır. Araplar, felsefe, sanat, edebiyat ve -bilimde özellikle astronomi ve matematikte- Hıristiyan dünyasını geçmişler ve yoğun tarzda etkilemişlerdir. Özetlersek, İslamiyet, getirdiği yeni unsurlarla değerlendirildiği takdirde devrimci (inkılâpçı anlamında) niteliği olan bir inanç olarak ele alınabilir. Şöyle ki, esas itibariyle İslam, Anayasası olan bir inanç sistemidir. İslam'ın Anayasası Şeriat'tır ve bu da bireyin yaşam tarzını düzenler ve yönlendirir. Dolayısıyladır ki, Şeriat'ın üstünlüğüne bağlı olan Ortodoks Müslümanlarca -örneğin Hanefi, Hanbelî- İslamiyet diğer dinler gibi bir ‘Tektanrılı' din değil ve/fakat aynı zamanda bir yaşama tarzıdır. İslamiyet'te Şeriat'ın Devlet üstündeki etkisi tartışılmaz. Bu nedenledir ki, İslami Devlet, esas itibariyle Şeriat Devleti'dir. Ve bu Devlet'in Anayasası da bizzat Allah tarafından yazdırılmış-tır! Siyasi/ideolojik düzeyde İslam kesinlikle Radikal'dir. Toplumsal olarak ise Gelenekçi’dir. Yeni -ilerici- görüşleri sadece kendi toplumsal geleneğine uyduğu takdirde benimser, aksi halde 'yeni' ne denli kâr ve kazanç getirici olursa olsun reddedilmeye mahkûmdur; Şeriat'a aykırı olduğu için kabul edilemez. Çünkü Şeriat 'Allah'ın açıklanmış iradesidir. Müslüman cemaati denetler ama kendisi denetlenmez." Ve klasik geleneğe göre Şeriat, her zaman ve her yerde geçerli olan her devlet ve toplumla çakışan (örtüşen) ebedi standartlar manzumesidir. Dolayısıyladır ki Kuran ve Şeriat, birbirlerinden koparılamaz bir bütünlük ve uyum içindedirler. Bu kısa açıklamalardan sonra sorumuzu sorabiliriz: Kuran'da 'Seküler' öğeler var mıdır? Eğer 'Sekülarizm', 'Çağdaşlaşmak'a indirgenmişse ve çağdaşlaşmacılıktan da son iki yüz yılın Batı Avrupa'sındaki -son 65 yılın SSCB'si ve son 40 yılın sosyalist ülkeleri hariç tutularak- Yahudi-Hıristiyan geleneğinin ortaya çıkardığı ve adına 'Çağdaş uygarlık düzeyi' denilen etik, estetik, düşünsel vd. standartlar anlaşılıyorsa -ve sadece bunlarla sınırlandırılıyorsa-, kuşkusuz Kuran'da 'Seküler' öğeler yoktur. Ama eğer 'Sekülarîzm'i bireyin önemsenişi ve kendisi hakkında özgür iradesiyle ÖZEL KARARLAR ALABİLMESİ VE DİNSEL DOGMALARDAN AYRI OLARAK cismani/dünyevi yaşamını örgütleyebilmesi ve sürdürebilmesi olarak anlıyorsak, o zaman Kuran'da, çok şaşırtıcı gelecek ama tıpkı T.C. Anayasası'nın BAŞLANGIÇ bölümüne benzer tarzda, ama '... Şeriat'ın gereği olarak' Sekülarizm (Doğru Laiklik ve akılcılık) vardır. Nasıl mı? Görelim. 1) Kuran'da insan(lar)dan öncelikle kendi kendilerine 'düşünmeleri ve akıl etmeleri' istenmektedir (NOT: Kuran'daki surelerin hemen hepsinde bu tema işlenmiştir, onun için örnek vermiyorum). Allah'ın tekliğine ve varlığına inanmalarının istenişi bundan sonra gelmektedir. Diğer bir anlatımla insan(lar)dan 77 'Önce İnan, Sonra Öğren' değil, 'Önce Düşün/Akıl et, Sonra İnan' istenmektedir. Dolayısıyladır ki Kuran'da insan(lar)dan akıllarının ve vicdanlarının -yani bilinçlerinin- yol göstericiliğine güvenmeleri istenmektedir. İnsanları doğru yola getirmek/ çağırmak için onların akıllarına hitap eden sayısız örnek ve kıyas olanağı verilmiştir. İnsan(lar)dan bunlara bakarak sonuçlar çıkarmaları istenmektedir. 2) Kuran'da her insan -Muhammed dahil- inancında sadece kendisinden sorumludur. Allah'tan başka hiçbir kişi -Allah kişi değil, tabii- veya kuruma 'kulluk' etmek zorunluluğu yoktur - Muhammed'e bile. Hatta insan dilerse, Allah'a dua ve ibadet de etmeyebilir. Çünkü Allah hiçbir şeye muhtaç değildir - tabiatıyla bir insanın dua ve ibadetine de. Allah'a kulluk eden insanın dua ve ibadet etmesi sadece hayırlı bir uğraştır ve 'ecri' vardır, o kadar. İnsanın asıl ereği çalışmasıdır, o olmalıdır. 3) İslam dininde zorlama yoktur. Başta Muhammed olmak üzere hiç kimse diğer bir kimseyi Müslüman olmaya zorlayamaz. İslamiyet'i seçiş tamamen bireyin özgür iradesine bırakılmıştır Kuran'da. Muhammed ise sadece bir 'tebliğci’dir, o kadar. O da hiç kimseyi zorlayamaz Müslüman olmaya. 4) Kuran'da insan(lar)dan Doğa'ya ve Evren'e bakarak dersler çıkartmaları istenmektedir. Doğa'yı ve Evren'i inceleyen insan, Allah'ın yarattığı her varlığın diğerinden 'Farklı' olduğunu, ancak (Akıl edecek) kendisinin de 'Farklı' olduğunun (en şerefli mahlûk) bilincine erecektir. Dolayısıyladır ki, Kuran'da istenilen insan tipi, 'kendi varoluş bilincinin farkına varabilmiş' insan tipidir. Bu da İnsan’ın bir 'Şey' (kendi-içinde-şey) olmaktan çıkıp bir 'Birey' (kendi-için-şey) haline geçebilmesi keyfiyetidir (NOT: Yahudilik’te ise tüm Yahudiler 'eşit' ama diğer insanlardan farklı ve üstündürler. Çünkü onlar insanlar arasında KENDİ Tanrıları tarafından 'seçilmiş' insanlardır. Kuran bu tür 'seçilmişlik, eşitlik ve üstünlük' inanışlarına KESİN karşıdır, tıpkı kavmiyetçiliğe karşı olduğu gibi). Şimdi saydığımız bu hususları aşağıya sadece on iki tanesini alabildiğimiz örneklerden izleyelim. Tabiatıyla örnekleri en az yirmi misli çoğullaştırmak mümkündür. 1) "Bizim yaptıklarımız kendimize, sizin yaptıklarınız da kendinize aittir (...) Onlar geçmiş birer ümmettir. Kazandıkları kendilerine, sizin kazandıklarınız da sizedir. Onların yapmış olduklarından sorumlu değilsiniz." 2) "Herkesin yöneldiği bir yön vardır. Hayırlı işlerde birbirinizle yarışın." 3) "Ey inananlar! Sizi rızıklandırdığımızın temizlerinden yiyin; yalnız Allah'a kulluk ediyorsunuz, O'na şükredin." 4) "Dinde zorlama yoktur." 5) "Ey Muhammed! Eğer seninle tartışmaya girişilirse, 'Ben bana uyanlarla birlikte kendimi Allah'a verdim' de. Kendilerine Kitap verenlere ve Kitapsızlara: 'Siz de İslam oldunuz mu?' de, şayet İslam oldularsa doğru yola girmişlerdir, yüz çevirirlerse sana yalnız tebliğ etmek düşer. Allah Kullarını görür." 6) "Sizden önce neler gelip geçmiştir. Yeryüzünde gezin de, yalancıların sonunun ne olduğuna bir bakın. Bu Kuran, inananlara bir açıklama, sakınanlara yol gösterme ve bir öğüttür." 7) "Ey Muhammedi Allah yolunda savaş; sen ancak kendinden sorumlusun." 8) "Her biriniz için bir yol ve yöntem kıldık; eğer Allah dileseydi sizi bir tek ümmet yapardı, fakat bu, verdikleriyle sizi denemesi içindir." 9) "İnsanlara doğruluk rehberi geldiği zaman inanmalarına engel olan sadece 'Allah peygamber olarak bir insan mı gönderdi?' demiş olmalarıdır. De ki, 'yeryüzünde yerleşip dolaşanlar melek olsalardı, biz de onlara gökten peygamber olarak bir melek gönderirdik'. De ki, 'Benimle sizin aranızda şahit olarak Allah yeter'." 10) "İnsan ancak çalıştığına erişir." 11) "Allah hiçbir şeye muhtaç olmadığını ortaya koymuştur. Doğrusu mallarınız ve çocuklarınız sizin için bir imtihandır." 12) "Ey inanmış kullarım! Benim yarattığım yeryüzü geniştir. O halde güven içinde olacağınız yere gidip Bana kulluk ediniz." 78 İslamiyet'in kitabı Kuran'da, bir kez daha vurgulayalım ki, somut insanlar vardır ve onlardan düşünmeleri istenmektedir. Kuran'ın hemen her suretinde birkaç kez bu insanlara hitap edilerek, "Düşünmez misin(iz)?" ya da "Akıl etmez misin(iz)?" diye sorulur. Düşüncenin sınırları ise 'Şeriat gereği olarak' Allah'la sınırlı ve tanımlıdır. Ama Allah, her yerde ve her şeydedir. Öyleyse insanoğlu her şeyi düşünebilir; buna Allah'ın varlığı ve yokluğu dahildir - bunun için hiçbir kul ya da kurumdan icazet alması ya da emir alması gerekmez. Dahası, Muhammed sadece bir 'tebliğci'dir. İslamiyet'te sadece Allah'a kulluk vardır, Hıristiyanlık'ta olduğu gibi Kilise'ye ve Ruhbanlara kulluk yoktur. Zaten bu nedenledir ki İslamiyet'te 'Ruhban/Clergy' yoktur, olamaz da. Öte yandan İslami inanca göre, her yerde ve her şeyde olan Allah, 'HAKK'tır. Müslüman da zaten 'Hakk'a kesin teslim olmuş şahıs demektir. Burada dikkat edilmesi gereken husus, Müslüman'ın herhangi bir kişiye ya da put'a ya da Tanrı'ya değil, sadece Allah'a (Hakk) teslimiyeti keyfiyetidir. O'na ulaşmak için de her şâhısın fıtratına uygun özel bir YOL ve YÖNTEM fırsatı tanımakla beraber, genel ve temel kaideler de konulmuştur,yani; yolunu ve yöntemini seçmekte Muhammed dahil her Müslüman sadece KENDİSİNDEN sorumludur. Her şahıs, malları -bunları ediniş tarzı- ve çocukları - rızkını temin- aracılığıyla bir imtihana tabidir. Her şahıs ancak çalıştığına erişebilmekte, zorla din edinmemektedir. Kendi yaptıkları kendine, başkasının yaptıkları da başkasınadır, vs. vs. Tabiatıyla bu anlatılanların tümü Kuran'a göre böyledir. Hz. Muhammed ve dört halifesi döneminde bu kurallara en yakın gelebilecek uygulamalarda bulunulmuştur. Ama daha sonra, özellikle de Emeviler döneminde bu hükümlerin yerlerini 'despotik' ve keyfi uygulamalar almıştır. Elbette bunlar Muhammed'i ve Kuran'ı bağlamazlar. Nitekim öylesine bağlamazlar ki, Muhammed, Medine'ye Hicret'in dördüncü yılının dördüncü ayının son gününde Hıristiyanlarla bir 'mukavele' kaleme almıştır. Ebu Bekir, Ömer, Osman ve Ali'nin tanıklıkları ile Hıristiyanlar ve Müslümanların önünde Muaviye tarafından yazılan bu 'mukavele' Karmel Dağı'ndaki Fryars Manastırı'nda imzalanmıştır. Daha sonraki yıllarda Fransa'ya götürülerek Kraliyet Arşivi'nde saklanmıştır. Bu mukavelede Hz. Muhammed kendi dininin temsilcisi olduğunu ama Hıristiyanların da kendi inançlarına 'tam' bir özgürlükle sahip çağını ve onlara ait her tür mülk ve emtianın kendisinin ve tüm Müslümanların koruması altında bulunacağını vurguladıktan sonra 'Kişi Hak ve Özgürlüklerine' gelerek şöyle demektedir: "Papaz ve Keşişlerden vergi alınmayacaktır; kendi istekleriyle bir ödeme yapmaları dışında. Vergi zengin tüccardan ve balıkçının incisinden, madencinin değerli taşlarından, altınından ve gümüşünden ve diğer varlıklı ve zengin Hıristiyanlardan alınacaktır ve yıllık 12 şilini geçmeyecektir. (...) şahıslardan güçleri ve yeteneklerinin üstünde vergi taleb edilmeyecektir. Müslümanlarla birlikte düşmana karşı savaşa gitmeleri Hıristiyanlardan- istenmeyecektir. Ama Müslümanlar onları korumak ve kollamakla yükümlü olacaklardır. Hıristiyanlar ve Müslümanlar tasada ve kıvançta ortaktırlar. Hıristiyanlar kızlarını Müslümanlarla evlendirmek zorunda değildirler. En önemlisi, eğer bir Hıristiyan kadın bir Müslüman'la evlenirse, kocası kendisine, dinine dilediği ve bildiği gibi ibadet edebilme serbestiyesini vermekle yükümlüdür. Müslüman koca bu yüzden Hıristiyan eşini boşamakla tehdit edemez, susturamaz. " Bunlara karşılık Hz. Muhammed' in isteği de: Hıristiyanlardan İslam'ın düşmanlarına yardımcı olmamaları, onlara evlerini ve kucaklarını açmamalarıdır. Muhammed, Müslümanlara tanınmış olan hak ve ödevleri, Müslümanların denetimindeki Hıristiyanlara da tanımaktan çekinmemiştir. Kısacası Muhammed'e göre onlar da '... Şeriat' in gereği olarak' Hıristiyan'dırlar (NOT: Yukarıdaki 8 numaralı ayet anımsansın). Nedir ki, Muhammed'in kurduğu bu düzen ve getirdiği bu anlayış, çok değil, elli yıl sonra büyük değişikliklere uğramıştır. Daha sonraları Hıristiyan Batı'dan önce İslam'da bir tür Enginizyon Mahkemesi kurulmuş ve en ünlü din bilginleri, başta İbni Hambel, buralarda yargılanmışlar, acı ve işkence çekmişlerdir. Ama bu düzmece mahkemelerin İslamiyet'te yeri olmadığı da kısa zamanda ortaya çıkarılmış ve egemenler tarafından yönlendirilen bu mahkemeler yok edilmişler ve sorumluları da ağır cezalara çarptırılmışlardır.13 79 İslam'da 'Minha'nın (siyasi cezalandırma mahkemesinin) kurulabilmesi, Şeriat'tan değil, 'Örfi Hukuk'tan kaynaklanmıştı. Bu ise Allah'ın Yasası değil, egemen kulların koydukları kurallar ve yasalar toplamıydı. Örfi Hukuk, İslam'da Batılı gözlemcilerin de belirttikleri gibi 'Lay' (egemen) kadroların elindeki ve uygulamasındaki hukuktu, Kuran'ın bizatihi öngördüğü bir kurum değildi. Şeriat'a göre önce kitap (Kuran), ondan sonra Sünnet (Gelenek), sonra İcma (Sahabe), sonra da Kıyas geliyordu. Kıyas, tamamen 'Akla' dayanmaktaydı ve yargıç ya da yöneticinin konu/sorun hakkında akli bir sonuca varması gerekmekteydi. Yeri gelmişken 'Cihat' kavramı üzerinde de durmak gerekiyor. Bu kavrama, Batılı Basın'ın ya da Orientalistlerin 'Bizlere' öğrettikleri tarzda bakarsak, bu kanlı bir Hıristiyan soykırımı gibi gelir.onların çarpık ve kasıtlı bakış açılarına göre; canavar, gerici ve ortaçağcı -çağdışı- Müslümanlar kana susadıkları için, zavallı ve uygar Hıristiyanları kesmektedir. Oysa 'Cihat' kavramını dış ve iç anlamlarıyla ele alırsak; a) Dış anlamı itibariyle 'Cihat' İslam'ın savunulması ülkede ve yeryüzünde adil bir düzenin kurulması amacıyla çalışılması anlamına gelir. İslam, ölüm pahasına da olsa düşmana karşı savunulacaktır, b) 'Cihat', iç anlamı itibariyle ;kişinin nefsiyle yaptığı ve yapacağı mücadeledir. Her Müslüman kendisiyle 'Cihat' halindedir. Ve Hz. Muhammed'e göre 'İslami Cihat'ın önemi bundandır. Kur’an’a göre dış anlamıyla 'Cihat' az kutsal bir uğraştır; asıl büyük ve kutsal olan iç anlamındaki 'Cihat'tır.3'1 'Cihat'ı dış anlamıyla mutlaklaştıran ilk devlet Emeviler olmuştur, ondan sonra ise en geniş çapta Osmanlılar yaymışlardır. Çıkan sonuç şudur ki, Kuran'a ve Şeriat'a göre, bireye, o çağların Hıristiyanlığı'nda ve Yahudiliği'nde olmayan bugün bile sözde demokrasilerde bulunmayan veya uygulanmayan bir serbesti alanı tanınmıştır. Prof. Bahri Savcı'nın da belirttiği gibi, "İslamiyet, önce hayat tarzını hırsızlıktan ve intikamdan ,uzaklaştırıcı; zorbalığı ve gasbı yasaklayıcı; başkasının hakkına ve hayat tarzına saygılı bir hukuk anlayışı getirmiştir ki, bunlar bugünün anayasalarında ve insan hakları duyurularında gördüğümüz bazı hak ve hürüryetlerden daha ileridir." (Şahsi masuniyet hakkı dahil) Prof. Bahri Savcı'nın sözünü ettiği anayasalar ve insan hakları beyannameleri çağımızdaki laik nitelikteki belge ve anlaşmalardır. Günümüzden yaklaşık 1400 yıl önce 'bireylere' çağımızın anayasalarındaki ve insan hakları beyannamelerindeki laik hüküm ve kararlardan daha ileri ÖZEL HAKLAR sağlamış/getirmiş olan inanç sistemi de İslamiyet'tir ve onun kutsal kitabı Kuran'dır. Günümüzden 1400 yıl önce Kuran'da Allah, insanlardan 'Düşünmelerini ve Akıl etmelerini' istemişti; 1986 yılında Türkiye'de 'Düşünce Suçu' gerekçesiyle on yıllarca -hatta yüzyıllarca- hapis cezasına çarptırılanlar bulunduğu ve bu insanların acı ve işkencelere tabi tutulduğu anımsanırsa ve 'Kıyaslanırsa', T.C. Devleti'ndeki bireysel-laik özgürlüklerle, İslam'ın KENDİNE ÖZGÜ -yani Şeriat'ın gereği olanadalet arasındaki 'fark' çok daha iyi anlaşılır, kanısındayım.102 Şimdi de Osmanlı Devleti'ndeki uygulamalara kısaca değinelim: Osmanlı Devleti ve Sekülarizm Hıristiyanlık öncesi Roma 'Pagan'dı, Grekler ise 'Politikon'dular. Bu iki 'şehirli' tipe karşılık, İslamiyetöncesinde Türkler (Türkik kavimler) 'Nomadik', Normanlar, Hunlar, Got-lar, Vandallar, Tötonlar, Saxonlar vd. 'Barbarik' topluluklardı. Bu dört değişik kategori, aynı zamanda dört değişik yaşama tarzını ve anlayışını temsil ederler. Bir 'Pagan' için 'özel mülkiyet' ne denli önemliyse, bir 'Politikon' için özel mülkiyetin kendisinden çok onun iktidarla olan bağlantısı, yani ideolojik/siyasal yansımaları o kadar önemlidir. Roma'da bir Pagan, özel mülkiyetini yitirse bile yine Tagan'dı (şehirliydi); Grekler'de ise özel mülkiyetini yitiren Politikon, toplumsal statüsünü de -yani iktidarını- yitiriyordu. Paganlar için 'Res-Publica', yani 'kamuya-aitoluş' (Cumhuriyet) fikri önemliyken, siyasal düzeyde Politikon için 'demokrasi' (temsili hükümet) fikri önemliydi. Bir 'Barbar' içinse, bunların ikisi de son tahlilde 'bir anlam' ifade etmemekteydiler. Onun için en önemli değer 'şiddet'ti. Barbar 'şiddet'e tapıyordu ve onları bir arada tutan 'şiddet dengesi'ydi. Bir Nomad ise diğerlerinden şu hususlarda ayrılıyordu. 1) Nomad, Şiddet'e değil, 'güç'e bağlılık duyuyordu, daima onu elde etmek çabasındaydı. 2) Nomad, esas itibariyle barbar gibi 'yağmacı' (plunder) değil, 'toplayıcı-avcı' idi. 3) Şimdi 1994'teyiz. 24 Temmuz'da Lozan'ın 71. ve basından sansürün kaldırılışının 86. yıldönümleri kutlandı! Yapılan açıklamalara göre T.C. cezaevlerinde tam 91 gazeteci ve yazar düşünce suçluları olarak günlerini doldurmaktaydılar. Osmanlı'nın hiçbir döneminde bu kadar çok sayıda düşünce ve fikir suçlusu hapishaneye düşmemişti. 102 80 Nomad, Politikon gibi 'köle sahibi' değil, yerine ve zamanına göre kendisi 'köle' olabilen şahıstı. 4) Nomad, Pagan gibi 'Politeist' değil, Tanteist'ti (evreni üstün bir İradi Güç'ün yarattığı ve yönettiği fikri). 5) Askeri yapısı itibariyle Barbar, ,'Para-Militer' bünyedeyken; Nomad, her zaman 'Düzenli-Ordu' özlemindeydi. 6) Pagan ve Politikon için 'servet ve zenginlik' ne denli önemliyse, Nomad için 'töre ve yurt' o denli önemliydi. Türkler İslamiyet'e bağlanıncaya kadar -ki bu 11. yüzyılın sonlarıyla 12. yüzyılın başlarına rastlar, İslamiyet'in çıkışından yaklaşık 500–550 yıl sonra- Nomadik karakterlerini korudular. İslamiyet'i benimseyişlerinden sonraki yüz yıl boyunca da Araplara, Acemlere ve İslami güçlere paralı askerler ve köleler olarak hizmet verdiler. 13. yüzyıla gelindiğinde Anadolu'da tam bir 'Fetret' (belki düzensizlik, anarşik denebilir) dönemi yaşanıyordu. Bir yandan Moğolların önlerine katıp sürdükleri Türkmen boyları, diğer yandan Bizans'ın kendilerini güvence altında tutabilme çabaları, 4. Haçlı Seferi sırasında çöküşü ve 1261'de Paleologos tarafından yeniden zaptı, Selçukluların çözülüşü ile çeşitli din, dil, soy ve renkten insanların özellikle Anadolu'ya ve Anadolu içlerine dağılan göçleri bu dönemin en belirgin özellikleridir. Bu büyük ve kanlı göç eylemleri sırasında Anadolu'da çeşitli beylikler kurulmuştu. Sakarya dolaylarındaki minik Osmanlı Beyliği de bunlardan biriydi. Özellikle son kırk yılın en çok sorulan sorularından biri, nasıl olup da bu küçük beyliğin yüzyıllar sürecek bir imparatorluğu kurabilmiş olmasıdır. Gerçekten de son derece önemli bir sorudur bu. Ve bu soruya verilmiş çeşitli yanıtlar vardır. Bunların ayrıntılarına girmeden doğrudan doğruya şu söylenebilir: O dönemde Osmanlılar, çok önemlidir ki, NESNEL AMAÇLARI olan belki de TEK BEYLİK durumundaydılar. Diğer beylikler için, önce EGEMENLİK VE SALTANAT mücadelesi geliyordu. 1299'dan itibaren OSMANLI için bu sorunun kalmadığı ve bunun yerini İslam'ı YAYMA ARACI'nın aldığı bellidir. Bu amaç, NomadikPanteist yapıya ve geçmişe de uyuyordu. Osmanlılar kendilerinin Selçuklu Devleti'nin bir ve tek vârisi ve temsilcisi olamayacaklarının bilincindeydiler. Dağılan bir devletin güçsüz üyeleri olup, yeniden başkalarının buyruğu altına girmektense göreceli olarak uzak, küçük bir beylikte özerk bir yönetim kurmak çok daha tutarlı bir davranıştı. Bu nedenledir ki, Osmanlılar diğer beylikler gibi EGEMENLİK VE SALTANAT mücadelesine girmediler - giremediler. Buna karşılık Anadolu'da İslami güçlerin birliğini sağlamak için esas hedefin bu olması gerektiğini açıkladılar. Bu sayede de Anadolu'daki yozlaşmamış tüm GAZİLERİ bünyelerinde toplamayı başardılar çok kısa bir sürede. Söz konusu GAZİLER için 'kâfirlerin' tutsak edilmeleri çok büyük 'sevap’tı. Ama Halil İnalcık'ın da belirttiği gibi, birçokları için bu tutsakların satılarak 'para' getirmeleri de çok önemliydi. 'Fetret' döneminin anarşisinden, diğer bir anlatımla AMAÇSIZLIĞINDAN kendisini kurtarıp, NESNEL bir AMAÇ uğruna cihat etmek, İslamiyet'in esası ve Allah'ın 'açıklanmış iradesi, Şeriat'ın önkoşuluydu. Müslüman olduğunu beyan eden her 'Er' önce bu amaca hizmetle yükümlüydü. Yeryüzü nimetleri -bu arada EGEMENLİK ve MÜLK edinmecilik- geçici bir hevesti, aslolan, kalıcı olan Allah'tı ve ona Kulluk'tu. Osman Gazi'nin ve Osmanlı Beyliği'nin İslami öğretiye sahip çıkmaları onların İslami öğretiyi çok iyi bilmelerinden ileri gelmiyordu. Hatta şu bile söylenebilir, Osmanlılar İslamiyet'in ne olup olmadığını diğer köklü beyliklere ve devletlere oranla belki de en az bilenlerdi. Ancak diğerlerinden ayrıldıkları husus 'egemenlik/iktidar' sorunuydu. Diğerleri 'saltanat ve iktidar' mücadelesi vererek hem kendilerini hem de Anadolu'daki İslamiyet'i zayıflatıyorlardı. Osmanlı kendini bunlardan uzak tuttu. Askeri eylemlerini, kendini en güçlü hissettiği döneme kadar Batı'ya yöneltti. Osmanlı İstanbul'u zapt ettiği sırada bile Anadolu'ya tam ve mutlak anlamda sahip ve egemen olmamıştı. Osmanlı'yı diğerlerinden ayıran bir özellik de, İslami gelenek gereği olarak, tıpkı Muhammed'in döneminde olduğu gibi Beyliği -bir anlamda Cemaati- ilgilendiren her konuda 'Aşiret'in tüm üyelerinin alınacak kararlara doğrudan katılmalarını öngörmesiydi. Diğer beyliklerde ise bu 'çoktan' terk edilmiş bir yöntemdi ve Selçuklu -daha önce de Emevi ve Abbasi örnek alınaraksultanlarının 'merkeziyetçi, mutlakiyetçi' yönetim tarzını benimsemişti. Osmanlı küçük olmasına rağmen, Muhammed'in yöntemini izledi. Aşiret'in her bireyini kararlara katılmaya çağırdı, gerekli gördüğü alanlarda Hıristiyanlık'la diyalog kurdu, hatta onları düşmanlarına karşı korudu, somut anlaşmalar yaptı. Bunlardan hiçbiri Acem, Emevi ve Abbasi geleneğine bağlı Müslümanlarca onaylanmadı ama sonunda tümü 81 Osmanlı'ya boyun eğdi. İslamiyet'i yaymak ve Allah'ın açıklanmış iradesini yeryüzünde egemen kılmak AMACIYLA savaşan -cihat eden- Müslümanlar, Osmanlı sancağıyla başarıya ulaştılar; diğerleri hizip ve iktidar kavgalarıyla bölünüp yok olurken, Osmanlı dünya tarihinin en güçlü ve çokuluslu imparatorluğunu kuruyordu. Muhammed'in Arapların 'Cahiliye' döneminden evrensel bir din çıkartısı gibi, Osmanlılar da Anadolu'daki 'Fetret' döneminden evrensel bir devlet çıkarttılar. Çünkü çöken, yozlaşan ve çürüyen 'üretim ve kavramlar'ın yerini, daima bir üst düzeydeki iktisadi, siyasal, toplumsal, tarihsel -dolayısıyla dinsel ve kültürelörgütlenmelerin alması/alışı bir kural gereğidir, rastlantı değil. Kuruluş dönemindeki Osmanlı Devleti'nin diğer beyliklerden ve geçmişteki diğer Türkik Devletlerden ve İslami Devletlerden ayıran iki önemli husus daha vardır. Bunlardan biri 'Kültürel Asimilasyon' sorunu, diğeri de 'Yönetim Anlayışı/Zihniyeti' sorunudur. 13. yüzyıla kadar kurulmuş olan Türkik Devletler bu iki konuda Çin modelini uygulamışlardı. Zapt edilen topraklarda yaşayan insanları kültürel asimilasyona tabi tutmak ve bunları 'merkeziyetçi, mutlakıyetçi' bir anlayışla yönetmek fikri ve bunun bir devlet ideolojisi olarak kabulü, ilkin İÖ 3. yüzyılda Çin'de ortaya çıkmıştı. Orta Asya kökenli devletlerin hemen hepsi bu kurala uymuşlardı, denilebilir. Emevi ve Abbasi gibi güçlü İslam devletleri ise bunu İslami Cihat anlayışına uygun bir dış politika olarak yorumlamış ve uygulamışlardı. Osmanlılar ise, başlangıçta 'Kültürel Asimilasyon' tezine değil, ilginçtir, 'Kültürel Katılım/Participation' tezine dayandılar. Ele geçirdikleri topraklarda yaşayan, özellikle Hıristiyan cemaati ve onların gelenek ve göreneklerine sahip çıktılar, korumaları altına aldılar ve onları yönetime 'katılmaya' çağırdılar; sadece dinsel nedenlerle dışlamadılar. Bu tavır Osmanlılara kendileri için yeni kültürleri ve anlayışları edinebilme olanağı sağladı (NOT: Selçuklular da özellikle evlilik ve ticari ilişkilerinde benzer yolu izlemişlerdi. Osmanlı bunu Selçuklulardan tevarüs etmişti, denilebilir). Yönetim anlayışı itibariyle de Osmanlılar, Fatih dönemine kadar 'merkeziyetçi, mutlakıyetçi' anlayışı değil, bir anlamda 'çoğulculuğu' uyguladılar. Çeşitli konularda Hıristiyanlarla işbirliği yapmaktan ve onlarca öne sürülen fikirleri benimseyerek birlikte eylemlere girmekten çekinmediler, kaçınmadılar. Kısacası, yabancı kültürlere, deneylere ve fikirlere açık olmaları ile yönetimde çoğulculuğu uygulamaları Osmanlı'yı başarıya götüren etkenlerin başında gelirler. Öte yandan Osmanlı toplumu gelip geçmiş tüm devletleşmiş toplumlar gibi sınıflı bir toplumdur. Çünkü Devlet'in olduğu yerde sınıf(lar) vardır. Dolayısıyla Osmanlı toplumunun bu bakımdan atipik bir yönü yoktur. Gelmiş geçmiş devletlerin iktisadi-siyasi örgütlenişlerine ve toplumsal-tarihlerine uygun bir yapıdadır Osmanlı. Ancak bir toplumda 'sınıflar'ın varlığı, o toplumun mutlaka ve kesinlikle diğer toplumlarla aynı gelişmeleri yaşayacağının belirtisi değildir. Bu da bir kuraldır. Diğer bir anlatımla, devletleşmiş toplumların tümünde 'sınıflar' vardır ve/fakat bunların arasındaki mücadele -ve yapısallık mutlaka birbirinin aynısı veya eşi değildir- 'farklı'dır. Yani sınıflar vardır, ama bunların ortaya çıkışları, toplumsal bünyeleri farklıdır. Örneğin Hindistan'da, Türkiye'de ve İngiltere’de sınıflar vardır. Ancak bunların yapıları son tahlilde farklıdır. Tabiatıyla söz konusu ülkelerdeki sınıfsal bilinç yerleşmiştir. Türkiye'de ise, "Sınıflar vardır ama sınıfsal bilinç henüz yoktur." Hindistan'da ise, sınıflar, özellikle 'dinsel inançlar'ın gereği olarak vardırlar. Kısacası, İngiltere’de bireyler, toplumlarındaki iktisadi' ve siyasal yerlerinin ve rollerinin bilincinde olarak belirli sınıfların üyeleri olurlarken, Hindistan'da, egemen dinsel inançlara ve geleneklere göre sınıfların üyeleri olmuşlardır - üretim faaliyeti içindeki yerlerine ve rollerine göre değil. Osmanlıların 'merkezi, mutlakıyetçi devlet' anlayışı düzeyine ulaşmaları, Fatih Sultan Mehmet döneminde olmuştur. Diğer bir deyişle, Osmanlılar ilk kez onun saltanatı döneminde monarşik anlamında Devletleşmişlerdir. İlk kez onun döneminde, Allah'ın 'açıklanmış iradesi Şeriat'a koşut olarak 'Egemen Sultan ın açıklanmış iradesi' diye nitelendirebileceğimiz 'Kanunname' yayınlanmıştır. Fatih'in Kanunnamesi 'özü', 'görünüşü' (manifestation), 'içeriği' ve 'biçimi' itibariyle, daha önceki İslami devletlerdeki 'örfi' Hukuk'tan farklı bir yapıdadır. Şöyle ki, Kanunname'de 'öz' itibariyle 'kalıcı' olan hususlar ele alınmıştır; bunlar üretim -yani iktisadi altyapı- ilişkileridir. Kanunname, bu 'öz'ün -üretim ilişkilerinin- siyasal üst yapı tarafından düzenlenişini yansıtır, manifeste eder. Kanunname, 'içerik'i itibariyle yeniden-düzenlenmiş olan üretim ilişkilerinin toplumda nasıl 'uygulanacağını ortaya koyar. Kanunname, 'biçim'i itibariyle, siyasal yapı tarafından yenidendüzenlenmiş olan üretim ilişkilerinin -alt yapısının- toplumda uygulanışıyla birlikte edinilecek olan 'tarihsel 82 biçimlenişi/formation' çizer. Bu özelliklerinden dolayıdır ki, Fatih'in Kanunnamesi İslam'daki benzeri örfi hukuk gibi 'keyfi' ve 'karakuşi' değil, 'akılcı'dır. Deneyimselliği ve yönetimi vardır. Uzun ömürlü ve bağlayıcı oluşu bundandır. Nedir ki, 'Kanunname', 'Şeriat' üstünde, ona egemen veya faik bir güç değildir. Fatih, kendi gücünün sınırlarının bilincinde olan bir devlet adamıydı. Kendi gücünü denetleyen, gerçekte 'Şeriat'tı. Genellikle Despotik olarak nitelendirilen Osmanlı padişahları, dolayısıyladır ki Amerikalı bir bilim adamı A. H. Lybyer'in de belirttiği gibi, 'sınırlı despotizm'in uygulayıcıları olabiliyorlardı en fazla'. Aynı araştırmacıya göre, bu üstün yasa -Şeriat- gereği olarak Padişah, Hıristiyan kullarını din değiştirmeye zorlayamamakta, fazla vergi alamamakta, kendi başına kesin kararları verememekte ya da savaş çıkartamamaktaydı. Diğer bir deyişle, Padişah istese dahi, kuramsal olarak, Hıristiyanları ve diğer dinlerden olanları korumakta olan İslami 'Şeriat'a aykırı davranışlar sergilememekteydi (NOT: Batı'da ise, örneğin Fransa'da ve İspanya'da, Katolisizm, kendinden başka dine ve inanca hiçbir şekilde cevaz vermemişti yüzyıllar boyunca). Bu ilginç Despotizm'den çıkan sonuç şudur ki, Padişah ne yaparsa yapsın, kuruluşunda 'çoğulcu'luk ve 'katılımcı'lık yatan bir imparatorluğu yönetmekle yükümlü ve sorumluydu. Karışık ve değişik kültürlerden ve kökenlerden gelen milyonlarca insanı 'birlik' halinde tutmaktı asıl görevi. Ancak bu görevi yerine getirdiği takdirde 'Şeriat'a, dolayısıyla Allah'a kulluk görevini ifa etmiş sayılıyordu. Her Padişah karışık kültürleri ve onların temsilcilerini -hangi inançtan olurlarsa olsunlar- dinlemek ve korumak zorundaydı. Hatta halen durum aleyhine bile olsa, Osmanlı padişahları Osman Gazi'den bu yana bir geleneği sürdürmüşlerdir. Şöyle ki, daha önce de belirttiğimiz gibi, Osman Gazi'nin başarıya ulaşmasında, sadece Müslümanların değil, Hıristiyanların da payı vardı. Çeşitli iktisadi ve siyasal mülahazalarla Osman Gazi'yi destekleyen Bizans tekfurları ve diğer Hıristiyan cemaatleri vardı. Osman Gazi, bunlarla istişare etmeden önemli kararlar veremezdi. Osmanlı padişahları, esasları itibariyle, değişik kültürlerin ve inançların koruyucuları olduklarını hiçbir zaman unutmadılar. Osmanlı toplumunda, her dönemde değişik fikirler 'bir arada' bulunabilmişti. Bazı İslami Rafızî hareketler dışındaki fikir ve eylem akımlarına Osmanlı padişahları 'ceberrut' davranmadılar. Hatta bunların temsilcilerine korunma ve kolaylıklar da sağladılar. Daha da önemlisi, görüşlerini yayabilmeleri için olanaklar bile verdiler. Örneğin, Avrupa'da Katoliklere karşı dinsel özgürlüğü savunan Protestanları desteklediler. Öte yandan, bilindiği gibi Osmanlı ordusunda ve yönetiminde de 'çoğulculuk' ilkesi geçerliydi. Özellikle de 'Devşirme' sisteminde değişik kültürlerden gelen insanlar yer almaktaydılar. Bunlar Osmanlı İmparatorluğu'nun yönetiminde ve saltanatında da etkili olmuşlardı (Örneğin Sokollu, Mimar Sinan vd.). Kısacası, Osmanlılar, Lybyer'in de gösterdiği gibi sadece kılıçla başarıya ulaşmış değillerdi, onları başarıya ulaştıran tüm Akdeniz'in gelmiş geçmiş tüm kültürüne ve yaşama tarzlarına sahip çıkmış -buna vâris olmuşolmalarıydı. Gerçekten de, Osmanlılar Latin-Grek kültürünün deneyim ve birikimindenhayırlı yönden yararlanmıştı. Osmanlı medeniyeti ünlü Latin-Grek ve Aramanik kültürlerini kendi içindeyoğurmayı başarmıştı. Onların inkârı durumundaydı. Örneğin 17. yüzyılın Osmanlı toplumunda yönetici kadrolar, Latin-Grek kültürünü belki bugünkü (2000'li yıllar) yönetici kadrolardan çok daha derinlemesine biliyorlardı. Tanzimat'a kadar da bu böyle oldu. Tanzimat Dönemi'nde ise tartışma değişik bir boyut kazandı. Şimdi Tanzimat'a kadar olan dönemlerdeki uygulamalı Laikliği sezinleyebilmemiz hususunda bize ışık tutacaklardır. 1) Osmanlı toplumunda bir Ruhban sınıfı yoktu. Dolayısıyla Müslüman bireylerin Ruhbanlara kulluk etmek gibi bir yükümlülükleri de yoktu. 2) Osmanlı toplumunda Ticaret ‘Helal' kabul edilmişti. 'Hisba' gereği hakkaniyete uygun olan değeri İmam tayin ediyordu. 'Hisba' tüccara değil, loncalara uygulanmaktaydı. Tüccar, 'Riba'ya (öldürücü faiz) giremezdi, o kadar. Bunun dışında her türlü alışverişte kendi adına, dinsel zorlamalardan bağımsızca kararlar alabilmekte, ortaklıklar kurabilmekteydi. Örneğin ünlü İspanyol Yahudi’si Dona Garcia adlı kadın, tüm ticari işlerini kendi yönettiği gibi, alacaklarını tahsil edemediği için Padişah'a başvurarak Hıristiyanlara ticari boykot uygulatmıştı. Ayrıca 1555’te II. Henry'nin -Fransa'da- faizleri %12'den %16'ya çıkarması üzerine, tüccarlara özenen birçok Osmanlı paşası da bunlara yatırım yapmışlardı. Aynı dönemdeki bir başka 83 Yahudi kadın tüccarın, Ester Kyra'nın da, ticaret aracılığıyla edindiği çok büyük bir serveti vardı (NOT: 1990'lar Türkiye'sinde değil, Avrupa'sında bile bu iki Yahudi kadın kadar, kendi başlarına kararlar alarak, o denli büyük çapta ticaret yapabilen kadın tüccar yoktur. Osmanlı Devleti bunları sadece korumakla kalmamış, aynı zamanda ticaretlerini artırabilmeleri için her türlü olanağı da sağlamıştı. Osmanlı'da bu anlayış, Fatih döneminde yerleşmiş ve sürdürülmüştür. Osmanlı, tüccarları ve ticareti EN ÇOK KORUMUŞ, onlara bir anlamda sınırsız hareket alanı sağlamış olan bir devletti ve İnalcık'ın da belirttiği gibi, çıkarlarının bunda olduğunu ÇOK İYİ biliyordu). Kısacası Osmanlı'da tüccarlar, Şeriat'a değil, 'Seküler' nitelikteki 'Lay' kadrolarca yönlendirilen yasalara, hükümlere ve kurallara tabiydiler. Bunlar ise, tüccarı korumak amacıyla kaleme alınmış hükümlerdi. Çünkü Şeriat'a göre haram sayılan 'faiz' olmadığı takdirde tüccar da olamazdı. Şeriat ise, 'faizcilik' ve 'tefecilik' yapanlara uygulanıyordu. Buna rağmen Osmanlı toplumunda 'faizcilik' de 'tefecilik' de vardı. Özellikle düşük ayarlı paralar, ticaret ve siyaset hayatında önemli rol oynuyordu (NOT: 12. ve 13. yüzyılda özellikle İngiltere'de sahte para ve düşük ayarlı para basımı yaygındı. Çünkü ülkede 40'tan fazla darphane ve yüzlerce 'paracı' (moneyer) vardı. Düşük ayarlı para basmanın cezası İngiltere'de, şaşırtıcı gelecek ama sağ elin kesilmesi şeklinde tecelli ediyordu! Tıpkı İslam Şeriatı'nda olduğu gibi!!! Örneğin I. Henry, düşük ayarlı para basanları Winchester'da toplayıp 1125 yılının yılbaşında tam on iki gün süren törenlerle sağ ellerini kestirmişti). 3) Osmanlı toplumunda, diğer dinlere ve inançlara Avrupa'da -örneğin İngiltere'de, Fransa'da, İspanya'da- olmadığı kadar bağımsızlık ve özerklik tanınmıştı. Çeşitli inançlar, hatta padişahın huzurunda dile getirilebiliyorlardı. İlginç bir örnek aktaralım. Mary Fisher, Yorkshirelı bir İngiliz kadınıydı. 17. yüzyılın başlarında ortaya çıkan yeni bir Hıristiyan mezhebine, Quaker inancasına bağlanmıştı. Bu yüzden işkence görmüş, hapse atılmıştı ve taşlanmıştı (aynen). Daha sonra hapisten çıkınca 1657 yılında Kudüs'e gitmek için yola koyulmuşken, İzmir'de gemiden ayrılmış ve 'Türklerin Sultanım Quaker inancasına kazanmak isteğiyle' soluğu Padişah IV. Mehmed'in huzurunda almıştı. Antonia Fraser'in belirttiğine göre Mary Fisher 35 yaşındaydı-, Sultan'a görüşlerini hiçbir baskı altında kalmadan açıklamış ve onu dinine davet etmişti! Fraser, asıl şaşırtıcı olanın, Sultan’ın bir kadın ve Hıristiyan olmasına rağmen Mary Fisher'i dinlemesi, ona korunması için emrine adamlar vermesi ve dinini yayabilmesi için İstanbul'a göndermesiydi, diyor. İstanbul'da ise, İngiltere Büyükelçisi Sir Thomas Bendish, Quakerleri 'Tanrının lanetli kulları' olarak değerlendiriyordu. Daha sonraki Büyükelçi Earl of Winchilsea ise İstanbul'u merkez edinen Quakerler için yazdığı bir raporda "Ulusumuzu Türklerin arasında gülünç ve rezil eden bu tip insanlar derhal uzaklaştırılmalıdırlar," diyordu. Bu soylu İngiliz, İstanbul'a geldikten sonra dört kez evlilik yapmıştı ve yirmi dört çocuğu olmuştu! Onun sekreteri Paul Rycaut Esq ise Osmanlı toplumu üzerine en ayrıntılı kitaplardan birini yazmıştır. 1668'de İngiltere'de yayınlanan bu kitap kısa zamanda tüm Avrupa'da ilgi çekmişti. Rycaut, kitabında çok şaşırdığını 'itiraf etmek zorunda kaldığını belirttiği iki de olay anlatmıştır. Bunlardan biri, Osmanlı toplumunda ne kadar çok birbirine zıt fikrin bir arada bulunabildiği, diğeri de 'Ateizm'dir. Rycaut'nün anlattığına göre, 1660'larda İstanbul'da en güçlü mezhep, 'Ateizmi ve her Müslüman'ın Allah olduğunu vaz eden Musrrin'dir.' Bunlar, diyor Rycaut, Saray'da ve Harem'de bile taraftarlar edinmişlerdi. Ve -dikkat, en önemlisi geliyor-tekil varlıklar, gördüğümüz ve hayranlık duyduğumuz semavi düzenin yönlendiricileridir; Gökler (Heavens), Güneş, Ay ve Yıldızlar hep böyledirler ve HAREKET halindedirler, şeklindeki mantıkdışı(!) bir görüşle taraftarlar toplamışlardı, diyor Rycaut. "Yeryüzünde böyle resmi bir Ateizm bulunabileceğine hiç inanmazdım (I never could believe that there was a formal Atheism in the world, concluding that the principle [of the being a God]...) diye yazmış Rycaut - Müslüman Osmanlı başkenti İstanbul'dan, 1660'larda. 4) Osmanlı toplumundaki 'sınıfsal' ayrım Hıristiyan Batı dünyasındaki gibi değildi. Soyluluk ve aile sınıf edinmekte etkili olmuyordu. Şöyle ki, Batı'da bir soylunun çocuğu mutlaka soylu olurken, Osmanlı'da böyle bir kural yoktu. Toplumda en alt tabakalardan gelen insanlar bile, Lybyer'in de belirttiği gibi, "Kişisel başarısını kanıtlayabildiği takdirde toplumun yönetici sınıfı arasında kendisine bir yer edinebiliyordu." Kısacası, Osmanlı toplumunda 'başarı' geleneksel olarak 'birey'indi. Yine Lybyer'in belirttiğine göre, "Osmanlı Devleti'nde İslamiyet kurumu temelde demokratikti." (The Moslem Institution was fundamentally 84 democratic.) Allah'ın huzurunda tüm müminler eşittiler, dolayısıyla her birinin yükselme ve şan ve şöhret edinebilme şansları eşit olarak vardı. Lybyer, bunun Muhammed'in doktrinine bağlı bir dayanışma ve mükemmel bir uyumdan doğduğunu belirtiyor. 5) Osmanlı toplumu, diğer devletleşmiş toplumlar gibi Vergilerle ayakta duruyordu. Ama ilginç olan, Osmanlı Devleti'nde yürürlükte olan vergilerin hemen hiçbiri Osmanlılar tarafından (özgün olarak) keşfedilmiş değildi. Osmanlı Devleti'nde yürürlükte olan vergilerin tamamına yakını, daha önce ve başka dinsel inanç sistemleri tarafından konulmuşlardı. Osmanlı bunları AYNEN korumuş, sadece adlarını değiştirmekle yetinmişti. Dolayısıyladır ki, Osmanlı Devleti'nde vergi sistematiği, gerçekte ve Ortodoks anlamında, İslam Şeriat'ı tarafından konulmuş değildi. Benzer şekilde, ağırlık ölçüleri ve takvim de Osmanlıların özgün keşifleri değildiler. Bunlar da başka kültürlerden alınmışlar, geliştirilerek kullanılmışlardı. Çoğu İslami Şeriat'a uygun değildi - ama gündelik hayatı belirleyen unsurlardı bunlar. Şimdi, takvimin, dirhemin, verginin 'Sekülarizm'le ilgisi ne, diye soranlar çıkabilir. Bu hususların tümü de, 'Tektanrılı' dinlerden önce Şekiller toplumlarca keşfedilmiş değerlerdir. Diğer bir deyişle, ilk kez Seküler ortamlarda ortaya çıkmış ve toplumlarca 'uygarlaşmanın' araçları olarak kullanılmış, benimsenmiş standartlardır. 6) Osmanlı toplumunda, özellikle Katolik mezhebinden olan Hıristiyan devletlerinden farklı bir SİVİLLEŞME vardı. 19. yüzyıldaki Tanzimat'a kadar Osmanlı toprakları başlıca iki yönetime bölünmüşlerdi, a) Sivil ve yasal bölgeler, b) Askeri bölgeler. Dolayısıyladır ki, SİVİLLEŞME, temelinde TOPRAK'a ve en önemlisi dindışı MESLEK'e bağlı bir kurum olarak gelişti. Osmanlı toplumunda Ahilik ve Loncalar, 14. yüzyılda Anadolu'daki CIVIC kuruluşlardı. Askeri bölgelerde değil, ama sivil ve yasal bölgelerde gündelik yaşam, çoğunlukla bu kurumsal geleneğe bağlı unsurlarca denetlenebiliyor ve/veya yönlendirilebiliyordu. Bu nedenledir ki, Osmanlı toplumu, bazılarınca öne sürüldüğü gibi tam bir ASKER DEVLETİ ile yönetilmiyordu; kılıca dayalı (militarist) bir toplum değildi. Loncalarda her türlü fikir rahatlıkla konuşulup tartışılabiliyordu. Diğer bir anlatımla bu kurumlarda 'düşünce ve vicdan özgürlüğü' kendi koşulları çerçevesinde vardır, ilginçtir ki, 'düşünce suçu' diye karakuşi bir 'yasaklama ve ceza' tehdidi de yoktu. 7) Osmanlı toplumu ÇOK-DİLLİ bir toplumdu. İmparatorluğun sınırları içinde on üç dil ve elliden fazla lehçe konuşuluyordu. Osmanlı egemen sınıfı 'dilleri' yasaklamaktan, dolayısıyla 'düşünsel gelişmeyi' engellemekten yana olmamıştı hiçbir zaman. Osmanlı padişahları da en az üç-dört yabancı dil bilirlerdi. Fatih döneminde devletin resmi yazışmalarında Bizans’ça ve Uygurca da kullanılıyordu. II. Beyazıd döneminde ise resmi yazışmalarda en çok Bizans’ça kullanılmıştı. Bir toplumun ÇOK-DİLLİ, dolayısıyla ÇOK-FOLKLORLU, ÇOK SANATLI olmayı kendine esas tesis etmiş olması, o toplumda SEKÜLARİZM'in bulunduğunun en belirgin göstergesidir. Osmanlı toplumunda şiirde, sanatta ve gündelik yaşamda çeşitli dillerden türemiş olan kavramlar iç içe yaşamışlardı. Osmanlı toplumunda insanlar ANADİLLERİ'ni kullanmaktan korkmadan konuşup, düşünebiliyorlardı. Kısacası, Osmanlı toplumunda bugünün T.C. Devleti'nde olmayan bir DİL ÖZGÜRLÜĞÜ, dolayısıyla DÜŞÜNCE ÖZGÜRLÜĞÜ ve YAZI ÖZGÜRLÜĞÜ vardı. 8) Osmanlı toplumunda egemen sınıf SAF bir IRKIN temsilcilerinden oluşmuyordu. Değişik toplumlardan gelen yöneticiler bir mozaik oluşturuyorlardı. Bu mozaikten bazı adlar sayalım: Thomas Katavolinos, Rum (Müslim Yunus), II. Mehmed'in .sekreteri; Sigismund Tomasevic, Kral Stjepan Tomasevic'in yeğeni, II. Mehmed'in Bosna'daki yöneticisi; Amcazade Hüseyin Paşa, İranlı, 1663'te Osmanlı maliyesini yönetiyordu; Abaza 'Kör' Hüseyin Paşa, 1672'de Kethüda; Yörük Hasan Paşa, 1691'de Rumeli Beylerbeyi; Abdülhamidi -Lari, İranlı, II. Mehmed'in hekimbaşı -İstanbul Laleli Camii onun adınadır-; Arnavut Cafer Paşa, 1691'de Beylerbeyi; Sırbistanlı Gedik Ahmed Paşa, 1461'de Anadolu Beylerbeyi; Stjepan Vukcic (Despotoğlu - Hersek Ahmed Paşa), II. Beyazıd'ın damadı; Gürcü Mehmed Paşa, 1663'te Kıbrıs Sancakbeyi; Boşnak Salih Paşa, 1664'te Şam Beylerbeyi; Bosnalı Hadım Yakup Paşa; 1505'te Anadolu ve Rumeli Beylerbeyi. Bu adlara daha birçokları eklenebilir. Bütün bu insanlar Osmanlı toplumunda kişisel gayretleriyle yükselmiş, egemen sınıfa katılabilmiş kişilerdi. Hiçbiri özbeöz Türkmen ve/veya Arap değildi. Daha önemlisi, İslami bir geçmişleri yoktu. 9) Osmanlı Devleti, ne Emeviler gibi Ortodoks bir Şeriat devleti, ne de Abbasiler gibi bir Halife 85 devletiydi. Osmanlı'da Şeriat'a uygun hale getirilmiş bir Hanedan Devleti vardı denilebilir. Türkler, Arap olmadıkları için Orta Asya ve Çin modellerinden etkilenerek Hanedan'a çok önem vermişlerdi. Bu ise son tahlilde İslami esaslarla (Arap değil) tam çakışmayan bir gelişmeydi ve Araplar ve Acemler tarafından her zaman eleştiri konusu yapılmıştı. Ancak Osmanlılardaki bu gelenek onlara özellikle Hıristiyanlarla çok yönlü ilişkiler kurmalarında çok yararlı olmuştur. Hıristiyanlığı her bakımdan dıştalayan ve monolitik bir karşı cephe oluşturan, örneğin Emevilerden farklı olarak Osmanlılar, Kanuni döneminde gerçekte Müslümanlardan çok gayrimüslimlerin Padişah'ı durumundaydılar. Bu nedenledir ki, Padişah'in -Osman Gazi'den beri- bayrağı DİRLİK'i simgeleyen beyaz renkli bayraktı. Osmanlı toplumunun mozaiğini belirleyen ve simgeleyen üç bayrak daha vardı. Bunlar da alaca, kızıl ve sarı bayraklardı. Kanuni bunlara yeşil ve siyah bayrakları da ekleyerek bayrakların sayısını altıya çıkarmıştı. Aynı dönemde İstanbul'da evler ve resmi binalarda sarı, kırmızı ve yeşil olarak ayrılmışlardı. Gayrimüslimlerin evleri ise koyu ve açık gri olarak boyanırdı. Osmanlı toplumundaki ÇOK-UYGARLIK'ın beraberinde getirdiği olgulardan biriydi bu. Osmanlı toplumunda Araplarda ya da Katolik Fransa, Portekiz, İspanya ve İtalya'da olduğu gibi TEK-DİNLİ, TEK-DİLLİ, TEK-UYGARLIKLI olmak gibi ZORLAMA bir yapı yoktu. Öylesine yoktu ki, Osman Gazi öldüğü zaman yakınları onu eski bir kiliseye gömmekten54 ürkmemişler, çekinmemişlerdi. Bu kilise daha sonra onun oğlu Orhan tarafından türbeye dönüştürülmüştür. Benzer şekilde Osmanlılar birçok kiliseyi cami olarak kullanmaktan da çekinmemişlerdi. Ayrıca Müslüman ve Hıristiyan zabitlerin bir arada görev aldıkları birçok teşkilat vardı. Örneğin Voynuk teşkilatında Çeribaşı Müslüman, Pirimkür ve Likatör(ler) Hıristiyan zabitlerden seçilirlerdi. 10) Osmanlı toplumunda Sekülarizm, ilk kez Tanzimat'la birlikte 'resmiyet' kazandı. Osmanlı tarihinde kısaca Tanzimat adıyla anılan bu reformasyon dönemi, 3 Kasım 1839'da İstanbul'da halka açık olarak okunan Sultan'ın fermanıyla başlatılmıştı. Alman sosyalist tarihçilerinden Ernst Werner ve VValker Markov bu gelişimi şöyle açıklamaktadırlar: "Bu 'kutsal el yazması' bir iyi niyet açıklamasaydı. Din, halk ve sosyal sınıf ayrımı yapılmaksızın, herkesin şahsiyetinin, malının ve miras hakkının olduğu gibi, 'şan ve onurunun' dokunulmazlığının da korunacağını garanti ediyordu. Ayrıca iltizam'ın kaldırılacağını, vergilerin yeniden düzenlenecek olan yasalar çerçevesinde saptanacağını, mahkemelerde bakılan davaların kamuoyuna açıklanacağını ve neferlerin hizmet süresini indirmek suretiyle düzenli bir şekilde silâhaltına alınacaklarını vurguluyordu. Bu kararname, çok geniş kapsamlıydı. Bu tamim 'hayırlı talimatlar' (Tanzimat-ı Hayriye, kısaca Tanzimat) devrini açmıştır ve meydana gelmesinde etkili olan Fransızlarca, kendi Büyük İhtilallerinin İnsan ve Vatandaşlık Haklan Beyannamesi ile kıyaslanmıştır. Bu kıyaslamaları yaparken (Fransızlar) biraz aşırı duygusal davranmışlardır. Buna karşılık Hatt-ı Şerif gerçekte sivil yurttaşlık haklarının yeniden düzenlenmesi için gereken unsurları içermekteydi; ilke olarak -ve Müslüman bir ülkede ilk kez- ruhani ve dünyevi güçlerin birbirlerinden ayrılması anlayışına, yani devlet ile toplumun Sekülerleştirilmesi anlayışına dayanmaktaydı. (... auf Auffasungen von der Trennung zwischen geistlicher und weltlicher Gewalt der Sâkularisierung von Stat und Gesellschaft.)" İlginçtir ki, bizzat İslam'ın halifesi tarafından başlatılmış olmasına rağmen 'Sekülarizm'in resmileştirilmesi ne emekçi halk tarafından -Hıristiyanların çoğu da dahil- ne de onlara dinsel eğitimi veren din adamlarınca tam anlamıyla onaylanmıştır. Stanford Shaw'un da gösterdiği gibi Tanzimat, egemen sınıfın içindeki çıkar çelişkilerini keskinleştirmiştir. Nedir ki, egemen sınıf içinde yer alan Ulema'nın önde gelenleri, Tanzimat'ın Batı Avrupa'dan empoze ediliş şekline karşıydılar, bunun Osmanlı Devleti'ni ve onun dinsel AMACI'nı ortadan kaldıracağını düşünüyorlardı. Ama Tanzimatçılık fikrine karşı değildiler. Osmanlı toplumunda bazı köklü değişiklikler (ıslahat) yapılmasından yanaydılar. Eldeki dinsel yasalarla gelişen dünya koşullarına ayak uydurulanmadığının bilincindeydiler. Zamana uygun yeni düzenlemeler yapılmasından yanaydılar. Diğer bir anlatımla, Şeriat'ta değil, örfi hukukta yapılan değişikliklerin İslami esaslara ve yönteme, emr-i -bil marufa-yani nehyi anil münker - uymadıkları kanısındaydılar. Örneğin, 1850'de kabul edilen Ticaret Yasası, Fransız Ticaret Yasası'ydı, bunun çevirişiydi. Osmanlı Hanedanı bunu aynen aktarmakta bir beis görmemişti, çünkü böyle bir gelenek vardı. Ama bu yasaya FAİZ eklenmişti. Ulema, yasanın aktarılmasına değil, buna Şeriat'a aykırı olan FAİZ'in eklenmesine karşıydı. Ceza Yasası da (1858) Fransızca'dan 86 çevrilmişti ve bunda da Hadd (Şeriat'ın koyduğu hüküm) kaldırılmıştı. Yine, Deniz Ticaret Yasası ve diğer ticaret yönetmelikleri (1861 ve 1863) Fransızca'dan çevrilmişlerdi. En büyük değişiklik ise, Coulson'un deyimiyle sektiler nitelikteki Nizamiye mahkemelerinin kurulmasıydı. Bunlar Osmanlı toplumundaki ilk resmi SİVİL ve SEKÜLER yargı kuruluşları oldular. Özellikle II. Mahmud'la birlikte Osmanlı toplumunda 'Sekülarizm' resmen ağırlığını duyurmaya başladı. Ama tabiidir ki, bazı tepkiler de gelmeye başladı. Örneğin 1837'de darphane emini Ayasofya'da namaz kılarken öldürüldü. Galata'da, Padişah'ın yolunu kesen bir derviş ona 'Gâvur Padişah' diyerek saldırdı. II. Mahmud bu dervişi hapsettirmedi, öldürtmedi. Buna karşılık bir hatt-ı şerif yayınlandı. Bunda 'cehaletin İslamiyet'te yeri olmadığı' vurgulanıyordu. II. Mahmud'un Seküler girişimlerinden biri de Haydarpaşa'da Karantina Müdürlüğü'nü kurdurmasıdır. Bu olayın (1838) önemi, sadece bu kurum için bir Divan kurulması ve İslamiyet açısından bunun uygunluğunun tüm divan üyelerince -Ulema başta olmak üzere- oybirliğiyle onaylanmasıdır. Ayrıca II. Mahmud döneminde ilk Başvekil atanması da yapılmıştır. Hacı Akif Paşa 30 Mart'ta görevinden alınmış ve yerine Rauf Paşa vekillerin başı olarak atanmıştır. Bir ilginç gelişme de, 1839'da Pera'da ilk operanın sahnelenmesidir. Gaetano Mele adlı bir İtalyan tarafından gerçekleştirilmiştir. Yine bu dönemde seçilmiş bazı Osmanlı gençleri eğitim amacıyla Avrupa'ya gönderilmişlerdir. 1865'te yayınlanan kitabında Prof. L. Gardey, "Türkiye sosyal, sivil, dinsel ve politik alanlarda son yirmi beş yılda göz kamaştırıcı bir yenileşmeyi gerçekleştirmiştir," diye yazmış. Yine aynı yazara göre, bunda Müslüman, Hıristiyan ve Yahudi ayrımı yapılmaksızın herkesin el ele çalışmış olmasının payı vardır. Sultan Abdülaziz ise, "Dinde zorlama yoktur," şeklindeki Kuran hükmüne dayanarak II. Mahmut'un başlattığı 'Sekülarizm'i Osmanlı toplumunun hemen her alanında resmileştirmiştir (10 Mayıs 1868). Abdülaziz'in Mısır gezisini yazan Prof. L. Gardey onun ne denli 'liberal' ve 'insancıl' bir padişah olduğunu anlata anlata bitiremez. Osmanlı toplumunda 'Seküler' girişimler bazılarına göre Kızıl Sultan, bazılarına göre Ulu Hakan sayılan Abdülhamid'in döneminde de sürdü. İlk kız okulları onun döneminde açıldı. İlk seçim sistemi, 1876 Kanuni Esasi'si ile başlatılmıştı. Osmanlı millet meclisine ilk 'sosyalist' milletvekilleri Osmanlı padişahlarının döneminde girmişlerdir (NOT: 1980’ler Türkiye'sinde bırakın sosyalist milletvekilliğini, sosyalizmden söz etmek bile yasaktı, sakıncalıydı). Toplumsal yaşamı yeniden düzenleyen daha birçok 'ilk', Osmanlı padişahları döneminde gerçekleşmiştir. Osmanlı'nın son dönemlerinde ise -savaş sırasında- 'Seküler' Uslamlar hükümette yer almaz oldular. Seri Mahkemeler de artık Şeyhülislamların fetva alanları olmaktan çıkartıldılar. Evkafın yönetimi de dindışı 'Seküler' kurumlara aktarıldı. Kısacası, Cumhuriyet'in ilanına kadar geçen dönem içinde Osmanlı toplumunda ÜST YAPIDA SİVİLLEŞME ve SEKÜLARİZM alanlarında son derece köklü değişmeler olmuştu. Ve bir Amerikalı yazarın belirttiği gibi, "19. yüzyılda Batı'da Sanayi Devrimi'nin getirdiği acımasız yaşam şekline tepki olarak, özellikle Fransız romantikleri Osmanlı'yı ve Doğu'yu tüm erdemleriyle yüceltmişlerdi. 19. yüzyılda Batı'da bir Osmanlı hayranlığı olmuştu, ama Osmanlı yöneticileri ne yazık ki ülkeyi Batılılaştırmaya karar verdiler." Cumhuriyet ve Laisizm Resmi ideolojinin yönlendirdiği 'Resmi Tarih'e göre, Türkler tam tamına on altı devlet kurmuşlardır ve günümüzdeki T.C. Devleti de bunların sonuncusudur. Konumuz gereği, ilk on beş devleti bir kenara bırakıp, on altıncı ve sonuncu sayılan devlet üzerinde durmakta yarar vardır. Çünkü bu (sonuncu) devleti diğerlerinden ayıran son derece önemli iki husus vardır. Dolayısıyladır ki, kanımızca sonuncu denilen T.C. Devleti, gerçekte esas itibariyle diğerlerinden ayrı olduğu için İLK DEVLET durumundadır. Bunun nedenlerini kısaca görelim. T.C. Devleti; a) Ortaya çıkışı, oluşumu (nesnelliği) itibariyle diğerlerinden farklıdır, b) Varlığı, konumu (gerçekliği) itibariyle diğerleriyle çelişkilidir. İlkin (a) bendi üzerinde kısaca duralım. a) T.C. Devleti; Leninist anlamıyla değil, Batılı bilim ve devlet adamlarınca anlaşıldığı ve kullanıldığı tarzdaki 'Anti-Emperyalist', yani 'Yurtseverlik-Patriotist' bilincinde ve kimliğinde bir 'Milli Mücadele' sonucunda kurulmuştur. Tarihsel olarak, bu tip bir savaş aracılığıyla kurulmuş İLK ve TEK CUMHURİYET'tir. Bu nedenle 87 de örnektir. Diğer bir anlatımla Türkiye'de CUMHURİYET, klasik oluşumu itibariyle örneğin Fransa'da ve Rusya'da olduğu gibi İHTİLALLER ve/veya DARBELER aracılığıyla değil, MİLLİ -milliyetçi değil- mücadele sonucunda kurulmuştur. Dolayısıyladır ki, T.C. Devleti, diğer on beş devlet gibi 'Hanedan Devleti' değildir. Diğer on beş Devlet ise, daima belirli 'Beyler'in girişimleriyle kurulmuşlardı ve onlardan gelen kan bağı, Hanedan tarafından yönetilmişlerdi. Tabiatıyla Hanedan'ın çökmesiyle birlikte Devlet de dağılmıştı. T.C. Devleti için böyle bir durum bahis konusu olamaz, olmaz. Kısacası Türkler, kanımca Cumhuriyet’le birlikte 'dinsel ya da monarşik' anlamında değil, 'bilimsel ve sosyolojik' anlamlarda İLK kez devletleşmişlerdir. b) Daha önemlisi, T.C. Devleti, kendilerine Türk denilen insanların tarihlerinde kurdukları, kurabildikleri İLK ve TEK CUMHURİYET'tir. Bu, Türk için, iktisadi, siyasi, toplumsal, tarihsel, dinsel ve kültürel alanlarda bir SIÇRAMA'yı (kantitatif olandan kalitatif olana geçişi) gösterir. Toplumun yeni bir nitelik edişini vurgular. T.C. Devleti'nde bireyler, toplumsal olarak YENİ BİR İKTİSADİ-SİYASİ KİMLİK'le (identity) YENİ BİR TOPLUMSAL-TARİHSEL ŞAHSİYET (personality) olmak durumundadırlar - ki böylesi bir oluşum Türkler açısından İLK kez denenmiş ve denenmektedir. Bu özellikleri itibariyle de şu on altıncı ve sonuncu denilen Cumhuriyet Devleti'nin öncekilerle hiçbir bağı, yani 'sürekliliği' olmaması gerekir. Ek olarak (a) bendindeki 'MİLLİ' ile (b) bendindeki 'YENİ' konseptleri üzerinde de durmak gerekiyor. Bilindiği üzere M. Kemal için 'Milli' anlamı ve kapsamı itibariyle 'Milli Misak’la tanımlı ve sınırlıydı. Yaklaşık bugünkü Türkiye topraklarının coğrafi alanını kapsıyordu. Oysa Kurtuluş Savaşı'na katılan İslamcı güçler için ve özellikle de son Osmanlı Meclisi Mebusanı'nda 'Milli Misak' ilkelerini kabul ederek dünyaya ilan eden 'Felah-ı Vatan' grubu için 'milli' konsepti, sadece coğrafi sınırlarla tanımlı değildi. Bu çevreler 'milli' kelimesini 'İslami' anlamıyla kullanıyorlardı. Onlara göre Dar-ül İslam ve Dar-ül Harb ayrımı çerçevesindeki 'Milli' Müslümanların yaşadıkları tüm topraklar olarak nitelendiriliyordu. Ve bu nedenle de Kurtuluş Savaşı'na katılmışlardı. Bu gruptan olanların amacı İslamiyet'i ve Hilafet'i kurtarmaktı; hemen hiçbiri Cumhuriyet'i kurmak düşünde ya da düşüncesinde değildi. Bu yaygın görüş Kurtuluş Savaşı'na katılan tüm Müslüman emekçilerle de benimsenmişti ve bu nedenle de M. Kemal, Kurtuluş Savaşı'nı Hilafet'i kurtarmak amacıyla başlattığını söylemek zorunda kalmıştı. 'Yeni'ye gelince... Gerçekte 'Yeni/Yenileşme' özgün ve doğal bir SÜREÇ'tir. Cumhuriyet döneminde doğal bir 'Yenileşme' yaşanmadı, yaşanamadı. Acıdır ki, 'Yeni' değil, 'Gelenek' belirleyici oldu. Neydi bu Gelenek? İki kelimeyle özetlenirse, Tepeden inmecilik ve taklitçilik'tir. Cumhuriyet döneminde 'Avrupa'yı taklit etmek 'yenileşmek' sanıldı. Bu garip tavra, ondan daha garip olan bir tez de kendilerine 'Mukaddesatçı' nitelemesini uygun gören çevrelerden geldi. Bunlar da -ne biçim Mukaddesatçılıksa bu- 'Batı'dan ilimi ve tekniği (irfan) alalım, gerisini almayalım' demeyi 'Yenileşme'nin koşulu olarak gördüler. Özetlersek, (b) bendinde sözünü ettiğimiz kuramsal YENİ, pratikte özgün ve doğal bir süreç'in 'yeni'si olarak ortaya çıkmadı. Benzetmeyle söylersek bu 'Second Hand' bir YENİ'ydi. Taklitten öte anlam taşımıyordu. Dolayısıyladır ki Türkiye toplumunda uzun yıllar sürecek YAPAY çelişkilere yol açtı. Daima gerçekliğin bozuk bir belirişi (distorted image of the reality) olarak bulundu, hâlâ da bulunuyor. 'Milli' kavramı ise, özellikle 1960 sonrasında kurulan Kurucu Meclis'te en çok tartışılan kavram oldu. Sonunda yeni Anayasa'ya 'Milliyetçilik' kelimesi konuldu, ama Bakanlıkların adları 'Milli' olarak tescil edildi. 'Milli' kavramı ve 'Millicilik' zamanla unutturuldu, yerine 'milliyetçilik' kavramı yerleştirildi. 'Milli' kavramı, böylece İslami bağlamından kopartılmış, tecrit edilmiş oldu, yerini İslamiyet'in esastan karşı çıktığı 'Kavmiyetçilik' karşılığı olan 'Milliyetçilik' aldı. Bu kısa açıklamalardan sonra T.C. Devleti'ndeki 'Laiklik' anlayışının niteliğini irdelemeye geçebiliriz. Ama önce bazı gelişmeleri, kronolojik sıralarıyla anımsatmakta yarar vardır. "25 Şubat 1924'te Meclis'te din ve devlet ayrımı teklifi tartışılmaya başlandı. Önergede Hilafet'in kaldırılması, Şeriyye ve Evkaf bakanlıklarının, medreselerin kaldırılması maddeleri de vardı. 25 Şubat'tan 3 Mart'a kadar süren tartışmalardan ve Adliye Bakanı Seyit Bey'in Hilafet hakkında bilgi veren söylevinden sonra teklifler Meclis'te kabul edildi. Bu, 1922'de Saltanat'ın ilgasıyla başlayan gelişmelerin bir uzantısıydı. M. Kemal ve arkadaşları için sıra Şeriat Mahkemelerine ve Hilafet'e gelmişti. Bunlar da 1924'te kaldırıldılar. Ayrıca ünlü Tevhid-i Tedrisat Kanunu (1924) ile eğitim 'Laikleştirildi'. 17 Şubat 88 1926'da İsviçre Medeni Kanunu kabul edildi. 1926'da Ceza Kanunu'nun 163. maddesiyle dini siyaset aracı olarak kullanma eylemi yasaklandı. Aynı kanunun 241. maddesi din görevlilerinin görevlerini yaparken devlet kanunları ve kurallarına karşı söylev ya da dinsel öğreti konuşmaları yapmaları cezalandırma konusu olmuştur. (NOT: Daha sonra (1949), Ceza Kanunu'nda yapılan değişikliklerle din esasları güden eylemler suç kapsamına alındılar.) 1928'de devletin bir dini olduğu maddesi anayasadan çıkartıldı. Aynı yıl, Kuran dili olan yazı kaldırıldı, yerine, gerçekte Kilise Yazısı olan Latin Alfabesi alındı. Diyanet İşleri'ne gelince... Bu kavramın (Diyanet) mucidi Ziya Gökalp'tir. İlk kez de o böyle bir kurumun kurulması gerektiği fikrini işlemiştir. Onun bu arzusu 1924'te gerçekleşti. Herkes'in tespitiyle söylersek, "1924'te çıkan bu kanun anayasadaki devlet dini maddesinin kaldırılmasından ve Medeni Kanun'dan eskidir. Bu kanunun birinci maddesi 'Müslümanlık' kurallarını eylemler (muamelat) ile inançlar ve ibadetler olarak ikiye ayırır. Birinci alanı tüm olarak BMM'nin yasama yetkisi altına ayırmakla şeriatı hukuk olarak kaldırıyor demektir. Buna karşılık inanç ve ibadetlerle ilgili işlemlerin yönetimi Diyanet İşleri Başkanlığı'na özgü alan olmuştur." Türkiye'de Cumhuriyet'in ilanıyla (29 Ekim 1923) başlayan 'Laikleşme' çabaları işte bu beş yıllık dönemde bir 'resmi' kimliğini bulmuştur denilebilir. 1937'de Laiklik kavramı, T.C. Anayasası'na sokularak 'Resmi/Devlet İdeolojisi' haline getirilmiştir. Günümüzde 'Laiklik' ilkesi Anayasa ve T.C. Ceza Kanunu'nun -ki bu kanun da 1926'da İtalyan Ceza Kanunu'ndan alınmıştı ve iki yıl sonra (1928), bu kez de Alman Ceza Yasası'ndan esinlenilerek bazı değişiklikler yapılmıştı- doğrudan doğruya koruması altındadır. Günümüzde Batı Avrupa'daki kapitalist ülkelerde, 'Sekülarizm ve Laisizm' bu şekilde bir korunma altında değildir. Bu uygulamayı yapan tek ülke Türkiye'dir. Cumhuriyet dönemine özgü 'Milli' ve 'Yeni' Türk tipi insanın bu aktarma yasalarla forme edilebileceği varsayımı, son altmış yıllık dönemin tüm siyasal ve ideolojik çalkantılarına damgasını vurmuştur. Bunun kaçınılmaz sonucu olarak Türkiye toplumunda 'Laisizm'i çeşitli veçheleriyle savunan 'Laikler' ve bunlara karşı olan güçler oluşmuşlardır. Şimdi kısaca bu gruplaşmaları görelim. Cumhuriyet döneminde 'Laikliği' savunan esas itibariyle dört değişik tip ortaya çıkmıştır. Bunları şöylece sıralamak olasıdır: 1) "Laiklik, din ile devletin ayrılmasıdır," diyenler. Bu gruba girenlerin çoğu SİVİL kadrolara mensupturlar (örneğin bilim adamları, sanatçılar, üniversite öğrencileri, basın mensupları, vd.). 2) "Laiklik, dinsizlik değildir," diyenler. Bu gruba çoğu çıkarlarını düşünen siyasiler girmektedirler. 3) "Laiklik vicdan özgürlüğüdür," diyenler. Bu gruba özellikle aydınlar girmektedirler (NOT: Solcu aydın vardır, sağcı aydın yoktur gibi 'deli saçması' bir ayırım yapılmaksızın). 4) "Laiklik, çağdaşlaşmacılık ve Atatürkçülüktür," diyenler. Bu gruba çoğunlukla faal ya da emekli subaylar ve bazı eğitimciler girmektedirler. Tabiatıyla bunlardan birini ya da birkaçını, ya da tamamını savunanlar da vardır. Bunlara karşı ise çok karmaşık isteklerle bir tür cephe kurmuş olan büyük bir kitle vardır. Bunların arasında kendilerine milliyetçi diyenler, maneviyatçı diyenler, mukaddesatçı diyenler en ağırlıklı etki alanlarını oluşturmaktadırlar. Nedir ki, bu kimseler Anayasa'daki 'Laiklik' ilkesini savunmazlık etmemektedirler. Tam tersine yerine ve zamanına göre buna sahip de çıkmaktadırlar. Onlardan ayrı olarak, kendi başlarına ağırlıklı gruplar oluşturanlar da vardır. Bu gibilere, gündelik basında olayına göre yobaz, gerici, softa, çağdışı, ortaçağcı vs. gibi sıfatlar yakıştırılmaktadır ve tamamı 'gerici' damgasıyla boyanmaktadırlar. Çeşitli görüş ve inançtaki çevrelerce Türkiye toplumuna bir anlamda umacı gibi tanıtılan ve kendilerinden 'Şeriat Devleti Taraftarları' ya da 'Şeriatçı Müslümanlar' diye söz edilen bu gruptakileridiğerlerinden ayıran bazı asli özellikler vardır. Bu nedenledir ki, kısaca 'Şeriat Devleti ve Düzeni' konusuna değinmeden geçemeyiz. Bu bölümde sorularımız şunlardır: Türkiye'de gerçek anlamıyla bir Şeriat Devleti kurulabilir mi? Bu soruya bağlı olarak soracağımız ikinci soru da şudur: Yoksa 'Şeriat Devleti Tasarımı', bizzat egemen sınıf tarafından, kendi çıkarlarını korumak ve “rejim despotizmi” pekiştirmek amacıyla kullanılan bir şaşırtmaca aracı mıdır? 89 Devlet Laisizm'i ve Şeriat Devleti İngilizlerin Türk düşmanı devlet adamı Gladstone'un 'Yüce Katil' (le Grand assasin), Albert Vandal'ın 'Kızıl Sultan' ve Anatole France'ın da 'Despot' dediği -ve o günlerden bu yana 'ilerici' diye tanınan çevrelerce bu sıfatlarla anılan- II. Abdülhamid'in dönemindeki Osmanlı toplumunda sanat, kültür ve fikir alanlarında 'Hürriyet' (liberty) var mıydı? 'Vicdan özgürlüğü' var mıydı? 'Devlet ve din ayrışması' ve bunların 'özerkliği' var mıydı? İlkin çok kısaca ve sadece Batılı kaynaklardan bunları görelim. 1) "Avrupalılar özgür-düşünceciler özgürlük hakkında iyi şeyler söyler ama pratikte kötüdürler. Bu gibilerin Türklerden ve onlardaki hoşgörüden (tolerance) öğrenecekleri çok şey vardır." Bu satırları, ünlü 'Ermeni Tarihi'nin yazarı P. Baudin D'Allauch, 1896'da yayınlanan kitabında yazmış! Yazara göre özellikle 19. yüzyılın sonlarına yaklaşırken Osmanlı toplumunda neredeyse 'mükemmel' denebilecek bir 'fikir ve vicdan (ibadet) hürriyeti' vardır. Yine aynı yazara göre, örneğin Mont Athos (Aynaroz) gibi bir ibadet merkezine bunca yüzyıldır tanınmış olan otonomi başlı başına bir 'hoşgörü ve anlayış' nişanesidir. Aynı Abdülhamid döneminde Osmanlı Levanten ve kozmopolit çevrelerinin, Müslüman dostlarıyla birlikte kurdukları özel kulüpler ve dernekler İzmir’de 'Sporting Club' gibi- egemen sınıf üyelerine tam bir 'Hürriyet' ortamı sağlamaktaydılar. Bizzat Padişah'ın davetlileri olarak sayısız 'eğlence ve tiyatro' topluluğu Avrupa'dan İstanbul'a, İzmir'e ve Selanik'e akın etmişlerdi. En ünlü tiyatro oyuncuları defalarca İstanbul turnesine çıkmışlardı. Örneğin Sarah Bernhardt - üç kez İstanbul turnesi yapmıştı, 1888, 1893 ve 1904 tarihlerinde Rejane, Janne Harding, Marguerito Moreno, Cecile Sorel, Suzan-ne Despres, Marthe Brandes, Bartet, Robine, Vera Korene Coquelin, Alexandre, Sylvain, Gemier, Lucien Quitry, de Reraudy, Le Bargy, Galipaux vd. İstanbul'da gösterilerini sergilemişlerdi. Hıristiyan Batı dünyasının 'Seküler ve Laik' ortamlarında, bu düşüncelere göre yazılmış ve sahnelenmiş yüzden fazla tiyatro eseri, opera ve operet -bu arada illüzyonist, cambaz, hokkabaz vd. İstanbul'da sergilenmişlerdi. İlginçtir ki, fotoğraf sanatının Osmanlı'da-ki en ünlü koruyucusu ve geliştiricisi de yine 'çağdışı' denilen II. Abdülhamid olmuştu. 2) Şu hiç akıldan çıkartılmamalıdır ki, Tanzimat'tan sonra Batılı(Siyonistlerin güdümündeki) Hıristiyan güçler Osmanlı toplumunda, Türk Müslüman-Osmanlı'nın değil, Hıristiyan-Osmanlı'nın 'uygarlaşmasından' yana olmuşlardır. Onların hedefi Osmanlı tebası Hıristiyanları korumak ve kollamaktı; Müslüman-Osmanlı'nın uygarlaşma yönünde yaptığı ve yapacağı girişimler, 'Devlet Politikası' olarak onlar için sadece uzak bir tehlikeydi, o kadar. Bu nedenledir ki, özellikle Hıristiyanlar için sayısız okul açılmıştı. Bazı rakamlar aktaralım. I. Dünya Savaşı'nın başladığı 1914 yılına kadar Osmanlı topraklarında 600'den fazla Fransız, 500 Amerikan ve İngiliz, 200 İtalyan, 60 Rus ve 25 Alman mektebi vardı. Fransızlar ve onların 'Dinsel ve Laik' öğretim kurumlan neredeyse tüm Anadolu'yu sarmışlardı. 'Alliance française' ve 'Mission Laique' ile 'Office notionoale des unversites et des grandes ecoles françaises' tüm Müslüman topraklarında cirit atıyorlardı. Lübnan'daki 'Freres de St. Joseph' Üniversitesi'ne bağlı olarak çalışan sayısız misyoner Anadolu'yu âdeta parsellemişlerdi. İlginçtir ki, o yıllarda Müslümanlarla bunlar arasında değil, örneğin Fransız ile İngiliz, İtalyan ile Amerikalı misyonerler arasında koyu ve korkunç bir rekabet yaşanıyordu. Fransızlar, bu rekabette başta gidiyorlardı. Bir Alman eğitimcisinin sözleriyle söylersek o yıllarda, "Fransızlar Roma Katolik Kilisesi'nin kadim sloganını, rex christianissimus, tüm Türkiye topraklarına yayma çabasındaydılar. Ve bu ilkenin gereği olarak da, Doğu'da 'Ateist Cumhuriyetler' kurdurarak bunlarda Katolikliği yaygınlaştırmayı hedefliyorlardı." Benzer şekilde Fransızların desteğindeki 'Alliance Israelite Üniverselle' de Bağdat'ta, Musul'da, Halep'te merkezler açmıştı. Bu çevrelerce seçilmiş bazı Müslüman ailelerinin çocukları da bu okullarda eğitilmişlerdi. Daha sonra Cumhuriyet döneminde 'Kemalist/Devletçi Laisizm'in en kararlı savunucuları işte bu çocuklar olmuşlardır. Kısacası, Osmanlı'da Devlet'in dini olamayacağı fikri ilk kez bu kurumlarda işlenmişti. Ek olarak, Devlet'in 'Laik' olması gerektiği fikri de... Eşitçilik de... Kadınların özgürlüğü (Feminizm) de... Şaşırtıcı olan, Osmanlı egemen sınıfından bir yetkilinin çıkıp da, özellikle 'Eşitlikçiliğin Şampiyonu' Fransızlara, "Bu nasıl iş! 'Herkes Eşit Olmalıdır' diyorsunuz, ama siz bizden imtiyazlar (kapitülasyon) istiyorsunuz," diye sormamış olmasıdır. Gerçekten de Osmanlı'yı 'Eşitlikçi' olmamakla suçlayan Batı'nın Hıristiyan-kapitalist ve emperyalist çevreleri, konu 'ticaret ve kâr'a gelince çeşitli ve ağır 'imtiyazlar' edinmek için zor kullanmak dahil her yola 90 başvurmuşlardır. 3) Osmanlı toplumunda 'Devlet ve Din' ayrışması yaşanmış mıydı? Bilindiği üzere Osmanlı toplumunda 'Din'i de Devlet'i de Yavuz Sultan Selim'den sonra Padişah-Halife temsil etmiştir. Nedir ki, Osmanlı toplumunda doğal ve doğru laikliğe resmiyet kazandıranlar da onlardırlar. Osmanlı toplumunda İslamiyet, gerçekte ve özellikle ordu içinde etkiliydi. Katoliklik'te olduğu gibi İslamiyet'te sacerdotalism (Tanrı ile Kul arasında mutlaka otoriter ve yetkili bir açıklama gücü bulunmalıdır dogması) yoktu. Buna bağlı olarak 'Ruhban/Clergy de yoktu. Padişahlar Sekülarist-laisist uygulamalara geçtiklerinde, Ulema'dan hiç kimse, sacerdotalistçe bir gerekçeyle karşı çıkmamıştı, çıkamamıştı. Ulema -dikkat-, genel eğilimi itibariyle 'Asker'in De-İslamizasyon'a tabi tutulmasına karşı çıkıyordu. Onlara göre Osmanlı ordusu 'Batılılaşırsa' (İslamsızlaştırılırsa) imparatorluk çökerdi! Ulema'nın padişahlara ve onlara akıl veren çevrelere karşı çıkışı gerçekte bu nedene dayanıyordu. Bu mücadelede Ulema, dış destekli 'Batıcı' çevreye yenildi. Ordu da, bu öngörüyü doğru çıkarttı: İttihat ve Terakki'yle birlikte çöktü. Daha sonra M. Kemal Paşa'nın 'Padişah'ı ve Hilafet'i kurtarmak tezi ile ortaya çıkışı, gerçekte İslamiyet'e içtenlikle bağlı bazı çevrelerce Ordu'nun yeniden 'İslam Ordusu' haline getirildiği inancıyla benimsendi ve desteklendi. Bu, III. Selim'den bu yana ilk kez ve yeniden -tıpkı Osman Gazi'nin günlerindeki gibi, nitekim M. Kemal'e Gazi unvanının verilişi de teamül itibariyle bundandır- gündeme getirilmiş oluyordu. Kurtuluş Savaşı'nın 'manevi' cephesinde bu 'inanç' vardır. Din ile Devlet'in ayrılması ise, tam olarak değilse de büyük ölçüde gerçekleşmişti. Özellikle 1860'tan sonra padişahlar, Batılı bir bilim adamının saptayışıyla, "Her toplumun hakkını gözeten Laik güç, hem de dinsel lider durumundaydılar." Nitekim tamamen 'faiz'e dayalı ilk yerli ve yabancı kurumlan, örneğin Osmanlı Bankası'nı ve evkafı bunlar kurdurmuşlar ya da yeniden 'Seküler' görüşlerle organize ettirmişlerdi. İslami esaslara göre yönetilmesi gereken Osmanlı Maliyesi'nin, Hıristiyanlarca yönetilmeye başlanışı da yine Osmanlı Padişah-Halifelerinin dönemine rastlar. Örneğin, adı Osmanlı olan bankanın yönetim kurulu 15 gayrimüslim Avrupalı 'Asil'den oluşturulmuştu. Cumhuriyetle birlikte M. Kemal'in 'Laiklik' anlayışı ile Osmanlı padişahlarının 'Sekülarizm' anlayışları arasında başlıca iki fark ortaya çıkmıştır. Bunlardan birincisi, Friedrich-Wilhelm Fernau'nun açıklamasıyla "Kemalist Laisizm, Batı-Avrupa'dan, özellikle Fransız Pozitivizmi'nden ve 19. yüzyıl Anti-Klerikalizmi'nden kaynaklanmaktaydı." Osmanlı Sekülarizmi'nde ise 'Anti-Klerikalizm' ve 'Anti-Sacerdotalizm' eşyanın tabiatına aykırı olduğu için yoktular. İkincisi, Kemalist/Devletçi Laisizm, elitisttir. Osmanlı Sekülarizm'nde ise "AntiKlerikazilm" ve Anti-Sacerdotalizm" eşyanın tabiatına aykırı olduğu için yoktular. İkincisi, Kemalist/Devletçi Laisizm, elitisttir. Osmanlı Sekülarizmi ise özellikle katılımı öngörmekteydi. Kemalist/Devletçi Laisizm, Türkiye Cumhuriyeti'nde CIVIC ve Demokratik bir SÜREÇ'ten gelişmedi, tepeden inmeci Laisizm, Liberal değil, otoriteryendir. Dikkat edilirse, önce Kemalizm'in, sonra da Cumhuriyet Halk Partisi'nin şu ünlü altı ilkesinin arasında Demokrasi ve 'Liberalizm' yoktur. Gerçekte bunların koruyucusu ve garantörü olarak 'Laiklik' ilkesi konmuştur. 1908'in ünlü sloganı 'Yaşasın Hürriyet!' altı ilke arasına alınmamıştır. Bu nedenledir ki, Cumhuriyet dönemi Türkiye'sinde 'Laiklik' ilkesi elden gider korkusuyla önce İslamiyet'e karşı (1926'da), sonra da Sosyalizm'e karşı (1936'da) çok ağır yasalar konulmuştur. (1926'da 163. madde, 1936'da 141 ve 142.) İlginçtir ki, Türkiye'de özellikle de 1961 sonrasında 141. ve 142. maddelerin TCK'ndan çıkartılmasını savunan ve kendilerine 'İlerici/Devrimci' denilen çevreler, gerçekte 'Düşünce Öz-gürlüğü'nün/Hürriyeti'nin' Devletçi Laisizm'le sınırlandırılmış olduğunu sezememişlerdir. Sezemedikleri için de var güçleriyle 'Kemalist/Devletçi Laisizm'i savunmayı 'İlericilik, Devrimcilik, Solculuk' sanmışlardır. Bu indirgemeci tavır -ki Türkiye'deki entelektüeller arasındaki çocukluk hastalıklarından biri de budur- beraberinde, İslamiyet'e bağlılık duyan büyük emekçi kitleyi 'Karşı-Devrimci', 'Gerici' vs. diye tanımlamak yanılgısını getirmiştir. Batı'daki Hıristiyan-Kapitalist çevrenin gerçek arzusu da zaten buydu. Türkiye'de özgür bir ortamda geniş emekçi kitlesinin özgürce politize olmasını ve örgütlenmesini Kapitalist-Batı hiçbir zaman istememiştir. 'Kemalist-Laisizm' düşünce ve vicdan özgürlüğünü 1928'den itibaren tamamen 'Devlet'in, sonra da onun bütünleştirilmiş olan Cumhuriyet Halk Partisi'nin Bürokratik-Otoriter-yen siyasetinin denetimine soktu. 91 Robert Bianchi'nin saptayışıyla, "1908–24 arasında güçsüz de olsa çoğulculuk yaşanmıştı. Amaç yerli orta sınıfı geliştirmek ve güçlendirmekti. Bilinçli değilse de bir işçi sınıfı hareketi başlamıştı. Kurumlara yönelik siyaset temelinde Pluralistic'ti (çoğulcuydu). 'Modest Liberalizm' diye tanımlanabilecek bir ekonomik yapı vardı." Aynı bilim adamına göre, 1925–46 arasında siyasal-katılım korkutucu (Drastic) bir tarzda daraltılmış, güçlü bir korumacılık ve tarım sektöründe de ilkel birikime dayalı Yarı-Merkantilist devlet denetimi yaratılmıştı... Devletçilik (Etatism) nedeniyle var olan 'Hür Teşebbüs' kurumları ani ve kesin (Abrupt) bir yıkıma sürüklenmişler, zamanla da parti denetimini şemsiye olarak kullanan grupların ellerine terk edilmişlerdir. Bu dönemde Atatürk’e rağmen egemen Kemalist kadronun Türkiye'de masonluğu yerleştirmek için başvurduğu yollar birçok Batılı bilim ve devlet adamı tarafından şaşkınlıkla izlenmiştir. Örneğin bu girişimler, Coulson'a göre 'Aşırı', Dodd'a göre de 'Kötü şöhretli' (Notorious) niteliktedir. Gerçekten de masonik Laisizm'in boyutları ve 'Fikir, Sanat, Kültür ve Vicdan'a yönelik Kontrol Mekanizması o boyutlara ulaşmıştı ki, 1930'ların Türkiye'sinde Devlet'in radyosunda sadece Batı müziği, özellikle de senfoni ve konçertoların çalınmasına izin veriliyordu. İsviçreli bir gazetecinin tesbitiyle: Ankara hükümeti Müslüman toplumdan gelen tepkiler ve baskılar karşısında bazı geri adımlar atmak zorunda kalmış Masonik -Laisizm'in kapattığı din okulları 1947'den itibaren açılmaya başlanmıştır. Bir de İlahiyat Fakültesi kuruldu." Türkiye' Atatürk sonrası, Osmanlı'nın tersine, Cumhuriyet yönetimi 'Din'i Devlet'in yönetimine ve baskısına soktu. Osmanlı Devleti'nde 'özerk' olan İslamiyet, Cumhuriyet Devleti'nde bu özelliğini yitirdi. Osmanlı Sekülaristler ülkenin iktisadi, siyasi, toplumsal, tarihsel ve kültürel yapısında İslami normları (Gelenek) göz önünde tutarak reformlar yapmışlardı. Cumhuriyetçi Kemalist kadro ise, Batı'dan empoze edilmiş olan 'Laiklik' ilkelerini, Batı'da olmadığı şekilde Türkiye toplumuna dayattı. 'Devletin Din'i olmaz' ilkesi -ki bu da bir dogmaya dönüştürülmüştür- gereğince Devlet'in 'Laik' olduğu görüşü yerleştirildi. Kimse çıkıp da Devlet gerçek değil, tüzel kişiliktir, 'Dini olmayacağı gibi Laik de olamaz' demedi! Gerçekten de Devlet, asla ve hiçbir zaman Dinli ya da Dinsiz ya da 'Laik' olamaz. Din Devleti olduğunu ya da Laik Devlet olduğunu ne denli iddia ederse etsin, bu gerçeği değiştiremez. Dindar ya da Laik ya da Ateist olmak sadece gerçek insanlara özgüdür. Çünkü her din ancak gerçek insanlarla vardır. İnananları olmayan bir din olamaz ama devleti olmayan bir din olur. Örnek, yahudilik 1880 yıl devletsiz din'di. Laik olmak ya da olmamak birey-toplum-sınıf ilişkisinde ortaya çıkar. Birey-devlet ilişkisinde değil. Çünkü toplumsuz ve sınıfsız bir devlet yoktur. İstismarcı /Devletçi Laisizm, Türkiye toplumunda Din'i (İslamiyet'i) 'Vicdan Özgürlüğü' başlığı altında tamamen kişiye özel bir inanca indirgedi. Oysa Yahudilik, Hıristiyanlık ve İslamiyet gerçekte 'Cemaat Dinleriydiler'. Yeryüzünde 'Cemaatsiz', Yahudi, Hıristiyan ve Müslüman yoktur. Kişi ancak cemaati aracılığıyla müslüman olur. Bu tamamen kişiseldir. Yani bireyin İslamiyet'i seçip seçmeme keyfiyeti kişiseldir. Yoksa bireyin Cemaatinden soyutlanması, izole edilmesi ya da tamamen kendine özgü dinsel inanç edinebilmesi söz konusu bu üç din için geçerli değildir. Bu görüş, temelde bu üç dinin ortaya çıkış gerekçelerine, raison d'etre, aykırıdır. İslamiyet'te -dikkat- Kuran'ın temel amaçlarından biri de Kul ile Allah arasındaki ilişkiyi bir nizama bağlamaktır. Kişinin İslamiyet'i seçip seçmeme kararı, hiçbir maddi ve manevi baskı altında kalmaksızın tamamen kendine aittir. Ama 'İslamiyet'i öğrenebilmesi' ancak ve ancak 'Müslüman cemaatin' (toplumun) arasında bulunmakla mümkündür. Dolayısıyladır ki, 'Kişiye özel dinsel inanç' sözü ve önermesinin, Hıristiyan âleminde ve Yahudi-Zionist İsrail'de hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur - bu sadece Türkiye'de vardır. Masonik - Laisizm, Türkiye'de 'fikir ve düşünce' alanında da son derece etkili bir denetim mekanizması kurmuştu. Şu ünlü 141. ve 142. maddelerle, 'düşünce suçu' kavramının -ki böylesi bir suç kavramı Osmanlı'da yoktu, bugünün Hıristiyan-kapitalist Batı Avrupa'sında da yoktur- ortaya çıkışları hep 'Laik Devlet' döneminde olmuştur. Bugün Türkiye'de 'Laikliği' savunmak ve propagandasını yapmak serbest, ama eleştirmek suçtur - ya da suç kabul edilmektedir (kasta göre). Oysa 'suç' kavramının kendisi, bizatihi 92 'düşünce'nin bir ürünüdür. Düşünceyi 'suç'a indirgeyen bu görüş, Ceza Yasaları'nda izdüşümünü bulduğu için, binlerce insan cezaya çarptırılmış, soruşturmalara uğramış ve/veya mimlenmiştir. Düşüncenin 'suç'a indirgenmesi halinde 141. ve 142. maddelerin kapsamına giren 'sosyal bir sınıfın diğer sosyal sınıf(lar) üzerinde egemenlik kurması vs. vs. keyfiyeti' ile 163. maddede ifadesini bulan, 'Din'i siyasete alet etmeyi' düşünmek son tahlilde birbirinden pek farklı değillerdir. Çünkü düşünceyi inançtan soyutlayabilmek, tecrit edebilmek mümkün değildir. Devlet-Laisizm'i, dikkat edilirse, Türkiye'de Sosyalizm'in ve İslamiyet'in 'örgütlü' olmasını istememektedir. Çünkü Devlet-Laisizm'i kişiye özgü inanç istemektedir, topluma özgü değil. Günümüzde T.C. Devleti'nde kişinin kendi başına sosyalizme ya da islamiyet'e bağlılık duyması suç değil'dir. Buna rağmen kişinin Anayasal haklarını kullanıp bu düşünceler doğrultusunda örgüt kurması ya da kurulmuş örgüte girmesi suçtur. Türkiye'de Masonik Devlet-Laisizm'i hayatın her alanında vardır ve etkilidir. Tapu ve Kadastro'dan vergi sistemine, dirhem ve tartılardan aile adlarına kadar her alanda standart ölçü 'Laiklik'tir. Türkiye'de hiçbir yurttaş bu çağdaş dogma’nın dışında kalamamaktadır. Şöyle ki, Türkiye'de İslami anlam ve değeri olan adların çocuklara konulması yasak, ama Hıristiyan’ca adların konulması -ne hikmetse- serbesttir. Garip ama gerçek olan bu yasakları koyduranların çoğunun da kendini yerine göre 'Laik', yerine göre de 'Müslüman' olarak tanımlamasıdır. Özellikle Batı Avrupa'yla ilişkiler Türkiye'nin en yetkili ağızları, Türkiye'nin temel direğinin 'Laiklik' olduğunu ve bundan asla vazgeçilemeyeceğini defalarca vurgulamaktadırlar. İlginçtir ki, 'Laiklik' T.C. Devleti'nde toplumsal hayatın her alanında etkili olmasına rağmen, Liberal anlamında kendisi toplumsallaşmış değildir. Çünkü laiklik kişiye değil devlete ait bir özellik olarak sunulmuştur. Oysa Laisizm'i toplumsallaştıracak olan birey(ler)'dir. Yine garip ama gerçektir ki, bu kitabın başlarında da gösterdiğimiz gibi, Türkiye'de birey'in laikliğini tescil ettirmeye kalkışması da olası değildir. Yine LAİK olduğuna inanan biri de gerçekte devlet'e ait olan bir özelliği kendisinde topluyor demektir ki T.C. Devleti buna da izin vermemektedir. Kısacası, Türkiye'de 'Devlet Laisizm'i, bazen açıkça ama çoğunlukla gizliden gizliye 'siyasal teoloji'nin bir varyantı olarak işlev görmektedir ve Türkiye'nin bununla 'çağdaşlaşacağı' varsayılmaktadır. Osmanlı'da Devlet İslamiyet'i (Din'i) empoze ediyordu diyenler, günümüzde de kirli ve gizli Derin Devlet'in 'Cebren ve Hileyle' Masonik Laikliği empoze etmesini görmemezlikten gelmektedirler. Türkiye'de 'Laisizm'den geri dönüş -nereye(?)- olur mu ve Türkiye'de Şeriat Devleti kurulabilir mi? Sonda söylenecekleri başta söyleyelim. Türkiye'de 'Kemalist/Devletçi Laisizm'in geleceği yoktur. Bunun nedenlerini az sonra göstereceğiz. Ama bu 'Laisizm'den vazgeçilmesi anlamına gelmez. Türkiye için, gerçekten de 'Laisizm'den başka yol yoktur. Ancak bu nasıl bir 'Laisizm' olmalıdır sorusu ayrıdır. Şeriat Devleti sorusuna gelince. Bu, kanımızca bir aldatmacadan ibarettir. Neden mi? Az sonra göreceğiz. Önce birinci soru üzerinde duralım. Türkiye'de 'Kemalist/Devletçi Laisizm'in geleceği yoktur, kanısındayım. Bunun nedenleri şöylece sıralanabilir: a) Türkiye toplumunda 'Kemalizm istismarcısı masonik ‘Laisizm' kurumsal olarak ne denli özgürlükçü olduğunu ileri sürerse sürsün, uygulamada hiçbir zaman Hıristiyan-Kapitalist Batı standartlarına göre 'Liberal' olmamış, olamamıştır. Uygulamada Jakobence Radikal ve dediğim dedikçi çizgiyi izlemiştir. Türkiye toplumu uzun yıllar Parti-Bürokrasi-Devlet özdeşliğinin, tek kişide (Milli Şef-İsmet İnönü) sembolize edilmesini yaşamıştır. Bunun kaçınılmaz sonucu olarak da 'kişilerin' yüceltilmesi dönemi başlamıştır. Hatta bu yüceleştirme öyle boyutlara ulaştırılmıştır ki, bazı kasıtlı yabancılar, örneğin Donald E. Webster, 'Atatürk'ü Laik Peygamber' ilan etmekten kaçınmamışlardır. Aynı yazara göre, Atatürk'ün başkanlığında yapılan CHP'nin 1931 ve 1935 kurultayları eski Hıristiyan Kilise Meclisleri'nde -İznik ve Kadıköy- yapılan görüşmelere benzemektedir ve Köy Enstitüleri de gerçekte 'Manastırlar'dı. Türkiye toplumunun ulaştığı Politizasyon, Anadolu'da artık yeniden bir 'Milli Şef Laisizmi'ne ya da 'tepeden inmeci Laisizm'e geçit vermez. Anadolu'da Otokratik Laisizm'i baskı zoruyla yürürlükte tutmak mümkün değildir. Bu deneyin tutmadığı açıkça belli olmuştur. 93 b) ‘Masonik- Laisizm' Türkiye toplumunu, De/İslamizasyon'a tabi tutmuş ve bunu gerçekleştirebilmek için de toplumu 'tarihsizleştirmiş' ve 'dilsizleştirmiş'tir. Nedir ki, bu çabalar da olumlu sonuç vermemiştir. Örneğin Kuran, biraz da bozuk bir Türkçe'yle tercüme edilip ibadet dili haline getirilmiş ama çok kısa bir süre sonra bu uygulamadan geri adım atılması gerekmiştir. Çünkü yeryüzünde Tarih-siz ve Dil-siz toplum olmamıştır, olamamaktadır. Her toplum, er geç Tarihi'ni ve Dili'ni aramakta, korumakta ve tanımaktadır; bu ihtiyacı duymaktadır. Bugünkü aşamada Türkiye toplumunu artık yeniden 'Resmi Tarihle oyalayabilmek ya da yönetebilmek olası değildir. 'Kemalist/Devlet Laisizm'i ise 'Resmi Tarih'in belkemiğidir. Nedir ki, nesnel koşullar artık bunun yeniden canlandırılmasına müsait değildir. Somut deney, 12 Eylül 1980 sonrasındaki yoğun beyin yıkama faaliyetlerinin sonuç vermeyişidir. c) Türkiye'de ordu, maalesef ‘masonik-Laisizm'in daimi koruyucusu ve kollayıcısı gibi gösterilmeye çalışılmıştır. Ancak sivil kadrolar 'Laisizm'in Atatürkçü yorumundan yoksun oldukları için, her müdahale döneminde belirli çevreler 'sağ'a da 'sol'a da karşıyız teranesiyle ordu'yu 'Laisizm'i kurtarmaya çağırmışlardır. Bunun kaçınılmaz sonucu olarak da, ister istemez ordu ile İslami güçler arasında bir polimerization yaşamaktadır. Bu, tehlikeli bir gelişmedir. Kanımızca tutarsız ve sakıncalıdır. Ordu, bazı çevrelere göre 'siyasetin' dışında kalması gereken bir kurumdur, Türkiye'de 'Devlet-Laisizm'i son tahlilde siyasal ve ideolojik bir olgudur. Ordu, 'Laiklik' tartışmalarının da dışında kalmalıdır. Eğer Laiklik 'Vicdan Özgürlüğü' ise, bu konuda doğacak tartışmalara ordu ve devlet kurum olarak taraf olamazlar - Liberal ve Demokrat bir ortamda. Tabiidir ki, bireysel olarak bir Devlet memuru ya da ordu mensubu bu tartışmalara katılabilir. Hatta katılması gereklidir de. Son beş-altı yıllık deneye bakıldığında, TSK'nin artık bu konuda çığırtkanlık yapan çevreleri kullanımına girmeyeceği anlaşılmaktadır. d) ‘Masonik- Laisizm', bir zamanların şu ünlü belgesinde dile getirilen 'İmtiyazsız, sınıfsız kaynaşmış kitle'sini yaratamamış, tam tersine imtiyazlı, sınıflı bir kitlenin ortaya çıkmasına zemin hazırlamıştır. Bu anlamda da toplayıcı ve birleştirici olamamıştır. Çünkü bunu içtenlikle benimsemiş bir kitle tabanı çıkmamıştır. Bugünün Türkiye'sinde 'Masonik-Laisizm'in, çok önemlidir ki ne sınıfsal ne de kitlesel tabanı vardır. Bu gidişle da çok yakın bir gelecekte, devlet baskısına dayalı, elitist, otokratik tepeden inmeci ve otoriteryen bir 'Milli Şef Laisizmi'ni savunacak hiç kimse bulunmayacaktır. Türkiye'nin Cumhuriyet döneminde ulaştığı bugünkü aşamada bu tip bir Laisizm'in nesnel gerçekliği kalmamıştır Şimdi de kısaca 'Şeriat Devleti', 'Şeriat Düzeni' görüşü üzerinde duralım. Türkiye'de Suudi Arabistan ve Taliban tipi ve tarih olmuş klasik örnekli bir 'Şeriat Devleti' de kurulamaz. Bu savın ya da görüşün de T.C. Devleti'nde hiçbir şekilde gerçekliği yoktur. Bunun belirli bir işbirlikçi çevrenin çıkarlarının korunması ve geniş emekçi kitlenin 'örgütsüz' bırakılabilmesi için kullanılmakta olan bir manipülasyon/aldatmacadan öte bir anlam ve değeri bulunmamaktadır. Niçin 'Şeriat Devleti' kurulamaz? T.C. Devleti'nde, diyelim ki başta Cumhurbaşkanı olmak üzere tüm parlamenterler ve partiler 'Şeriat Devleti'ni kurmak isteseler, bu sadece bir istek olarak kalır, asla gerçekleşemez. Çünkü T.C. Devleti, A'dan Z'ye 'Laisizm'in ilkelerine göre örgütlenmiştir. ( Kaldıki Kur’an; değişen ve gelişen şartlara , çağdaş ihtiyaç ve standartlara uygun, adil yönetim biçimlerinin ve sosyal kurallara göre her dönemde yeniden şekillendirilmesi istemektedir) Toparlayacak olursak: Bu konudaki eleştiri ve açıklamaları özetleyerek konuyu noktalayalım. 1) Sekülarizm, Çağdaşlaşmacılık (Modernizm) ve Laisizm birbirleriyle karıştırılmamalıdırlar. Bunlar birbirleriyle bağlantılı ve/fakat kendi başlarına bütünlük ifade eden ayrı ve özerk anlayışlardır. 2) Türkiye toplumunun NESNEL yapısında İslamiyet’in tecrit edilmesi imkansızdır. Bu durumda İslamiyet'in 'cebren ve hile' ile Batı'nın kapitalist-emperyalist mihrakları öyle istiyorlar diye baskı altında tutulmasına karşı çıkmalıdır. Bu inanca bağlı kitleleri 'gerici' olarak nitelendirme alafrangalığına da artık bir son verilmelidir. 'Sutyen takmayan kadın ilerici, başını örten kadın gerici' ayrımının ne bilimsel ne de etik bir değeri vardır. Türkiye'de gerçek 'gericiler' en kalın çizgilerle, 'Biz adam olmayız' diyerek batıya uşaklığı 94 kurtuluş sayanlardır. 'Bir Türk dünyaya bedeldir' diyenlerdir. 3) Osmanlı toplumunda laik öğeler vardır. Ancak hiç unutulmamalıdır ki, bunlar tüm topluma değil, belirli bir egemen çevreye aittir. Toplumda geçerli olan Kuran/Şeriat'ın 'izin verdiği ölçüdeki' hoşgörü zihniyetiydi. Bu koşullar altında değişik inanç sistemlerinden gelmiş insanlar, belirli amaçlar uğruna birlikte eylemler koyabilmişlerdi. Örneğin Şeyh Bedreddin Rum asıllıydı. Onunla kader birliği yapan Torlak Kemal Yahudi, Börklüce Mustafa Müslüman kökenliydi. 4) Türkiye toplumunda 'Cumhuriyet'in anlam ve önemi ile 'Cumhuriyetçilik' tam anlamıyla anlatılamamıştır. Dolayısıyladır ki 'Laisizm' de Devlet'i ellerinde tutan gençlerin elinde bir manipülasyon aracı yapılmıştır. Laisizm'in Anadolu'nun Hıristiyanlaştırılmasını engellediği, ne hikmetse hiç vurgulanmamıştır. Eğer Türkiye 1920'lerde bu inanılmaz atılımı (Cumhuriyet ve Laisizm) yapamamış olsaydı, bugün hiç kuşkusuz Anadolu'da %99'luk bir Müslüman kitleden söz edilemezdi. Atatürk laisizmi sayesindedir ki, Anadolu emperyalizmin yoğun dinsel saldırısından kendini kurtarabilmiştir. Bu hususlara nedense hiç dikkat çekilmemekte ve/fakat durmaksızın elitist bir yaklaşımla genç emekçi Müslüman kitle ve din adamları 'gericilikle, yobazlıkla, softalıkla' vd. suçlanmaktadırlar. Türkiye'de artık 'din adamlarını' suçlamaya bir son verilmelidir. Çünkü İslamiyet'te Ruhbanlık ve Sacerdotalizm yoktur. Son tahlilde din adamının hiçbir kıymeti harbiyesi yoktur. Hıristiyan dünyasında papa gündelik politikanın tam göbeğinde yer alırken, Türkiye'de din adamının siyasi fikir belirtmesi suç kabul edilmektedir. Böyle bir uygulama o çok özenilen Batı 'demokrasilerinde' yoktur, Laisizm'i, din adamlarına düşmanlığa indirgeyen dar kalıpçı, dar Devletçi anlayış terk edilmelidir. 5) Türkiye'de elbette “Masonik Laisizmi'ne değil, doğal ve TOPLUMSAL LAİSİZM'e ihtiyaç vardır. Türkiye toplumunda öncelikle LAİSİZM, TOPLUMSALLAŞTIRIL-MALIDIR. Laisizm Devlet'in elindeki baskı aracı olmaktan çıkartılmalı ve eğer 'Vicdan ve Fikir Özgürlüğü' olarak yorumlanacaksa, Devlet'in 'Vicdan'ı olamayacağı dikkate alınarak bu SİVİL BİREYLERİN VİCDANI'NA MAL edilmelidir. Ancak böylelikledir ki Türkiye'de özlenen ve istenen anlamında 'Din ve Devlet' işleri” ayrımı gerçekleşir. Türkiye'de 'Masonik Laisizmi'nden vazgeçip, bir an önce Laisizm'in yeniden yorumlanarak SİVİLLEŞTİRİL-MESİNE (toplumlaştırılmasına) bakılmalıdır. T.C. Devleti'nde Laisizm'in sivilleştirilebilmesi için nesnel temel vardır. Bu, Osmanlı örneğidir. Bu temelden çıkılarak yeni bir Laiklik (Seculer mahiyette) tanımına gidilmelidir. 6) Türkiye toplumunda 'Şeriat Devleti' belirli çevrelerin elinde kullanılan bir UMACI gibidir. Tıpkı Komünist Partisi UMACISI gibi, Türkiye'de gerçekte taklitçi gelenekçi bir 'Şeriat'a bağlı Devlet düzeni kurabilmek hayalden ibarettir ve münasipte değildir. Din'i Devlet işlerine alet edebilmek ise öncekinden daha zırva bir iddiadır. Siz ekonomik,teknolojik, politik ve psikolojik yönden batıya esir olmuş Türkiye'de, bir yetkilinin -örneğin baştan aşağı zemzem suyuyla yıkanmış, namazında niyazında 'Tam' Müslüman bir devlet yetkilisi- IMF ile, Dünya Bankasıyla, AET ile, NATO vd. ile İslami Şeriat'a uygun anlaşmalar imzalayabileceğini düşünebiliyor musunuz? Sadece Türkiye'de değil, dünyanın hiçbir ülkesinde -İran dahiltaraflardan biri, dinsel esaslara göre hazırlanmış bir 'petrol' ya da 'teknoloji' ya da 'ticaret' anlaşması imzalatmayı isteyemez. Bu koşullar altında “aman şeriat geliyor”iddiaları sadece bir aldatmaca ve umacı işlevini görmektedir. (Oysa gerekli ve geçerli olan, ilmi, insani ve İslami adalet kuralları temelinde yeni bir medeniyet devrimine öncülük etmektir. Ve işte Milli Görüş ve Erbakan bu amaca hizmet etmekte dir. A.A.) Öte yandan Laik T.C. Devleti'nin İslam Birliği içinde yer almasının hiçbir sakıncası yoktur. Türkiye, 'İslam Birliği' ile 'fark'ı (Sekülerizm'i) esas alan bir 'özdeşlik' kurmalıdır. İslamiyet dışındaki dünya ile de 'çelişki'yi esas alan bir 'birlik' halinde olmalıdır. Kaldı ki Türkiye'nin 'İslam Birliği' içinde yer alabileceği 1920'lerde bizzat M. Kemal tarafından da işaret edilmişti. Nutuk'ta şöyle yazılıdır: "Ortaya atılan kuram şu idi: Avrupa'da, Asya'da, Afrika'da ve dünyanın başka yerlerinde yaşayan Müslüman toplulukları, gelecekte herhangi bir gün, kendi başlarına buyruk bir duruma gelebilirlerse ve o zaman gerekli ve yararlı görülürse, çağın koşullarına uygun nitelikte birtakım uzlaşma ve birleşme ilkeleri 95 bulabilirler. Elbette her devletin, her topluluğun birbirinden alacağı ve sağlayacağı şeyler bulunacaktır. Karşılıklı çıkarları olacaktır. Tasarlanan bu bağımsız Müslüman devletlerin yetkili delegeleri bir araya gelip bir kongre yapacaklar, böylece falan falan falan Müslüman devletlerarasında şu ya da bu ilişkiler kurulacaktır. Bu ortak ilişkileri korumak ve bu ilişkilerin gerektirdiği koşullar içinde birlikte iş görmeyi sağlamak için, ilgili Müslüman devletlerin delegelerinden bir meclis kurulacaktır. 'Bu meclisin başkanı, birleşmiş Müslüman devletleri temsil edecektir' diye bir karar alınırsa, işte o zaman istenirse, o Birleşik Müslüman Devletleri'ne 'Halifelik' adı verilir. Yoksa herhangi bir Müslüman devletin bir kişiye bütün Müslümanlık dünyasının işlerini yönetip yürütme yetkisini vermesi us ve mantığın hiçbir zaman kabul edemeyeceği bir şeydir." Kanımızca uygarlık, sabit bir olgu değildir, sürekli bir toplumsal gelişmedir. Ama tarihten tecrit edilmiş bir uygarlık düşünülemez. Türkiye uygarlaşma SÜRECİNİ, Devlet'i, Birey'in (yurttaş) tepesindeki Demokles'in kılıcı olarak kullanmaktan vazgeçtiği ve Devlet'i SİVİL yurttaşın EMRİNE verebildiği takdirde sürdürebilir. Bunun önkoşulu da ÖZGÜR ve UYGAR YURTTAŞLAR (CIVIC) yetiştirmektir. Yoksa Türkiye'de Ortaçağ Simyacıları'nın, “bir bilinmeyeni daha çok bilinmeyenle açıkla”, safsatası yürürlükte kaldıkça ne olması gerektiği kadar MÜSLÜMAN ne de LAİK olunabilecektir.103 103 Laiklik Aytunç Altındal Alfa Yy. 3. Baskı sh. 17–67 96 DİN DEVLETİ: İSRAİL VE SİYONİZM Dünya tarihi, Hak ve Batıl’ın mücadele süreci ve serüvenidir. Hak; Akla, ahlaka ve adalete uygun olan değer ve düşünceler üzerine kurulan düzenlerdir. Batıl ise; inançsız, insafsız ve ahlaksız düşünceler üzerine kurulan yanlış ve zalim sistemlerdir. İnsanlık tarihi, haklı ve hayırlı düşünceler taşıyan kimselerle, zulüm ve sömürüyü amaçlayan kesimlerin veya bunların oluşturduğu devletlerin çekişme sahnesidir. İlahi adalet, hangi taraf daha ciddi ve cesaretli davranır, daha sabırlı ve sistemli çalışırsa, üstünlüğü ona vermektedir. Bugün yeryüzünde Batılı “Siyonizm” temsil etmekte ve asırlardır korkunç bir zulüm ve sömürü düzenini yürütmektedir. Siyonizm, bazı Yahudilerin, bütün dünyaya hakim olma hayali ve hedefidir. Siyonizm, gelip geçmiş bütün küfür ve kötülük sistemlerinin en gelişmiş, en güçlenmiş ve en görkemli şeklidir. Her türlü haksızlık ve ahlaksızlığı mübah gören bir zulüm rejimidir. Daha doğrusu şeytanın şaheseridir. Siyonizmin en büyük korkusu, İslâmdan kaynaklanan Hak ve adalet düşüncesidir. İslâmi düşünce ve değerlerin dirilmesinden, haklı ve hayırlı kesimlerin derlenip disiplinize bir güç haline gelmesinden, oldukça tedirgin olması bu yüzdendir. Farklı ülkelerdeki, değişik din ve kavimlerden insanları, siyonist amaçlara hizmet ettirmek için kurdukları “masonluk” denen gizli ve kirli bir örgüt eliyle, mili ve yerli gelişmeleri boğmak ve devre dışı bırakmak istemektedir. Çeşitli makam ve menfaatlerle ve cazip vaatlerle elde ettikleri ve özel yöntemlerle eğitip-deneyip etkili noktalara yerleştirdikleri... Ve genellikle gönüllü ve sivil hayır ve hizmet kurumları şeklinde gizledikleri masonların, maalesef ülkemizde de oldukça yaygın ve saygın oldukları bilinmektedir. Gizli niyetlerinin ve hıyanetlerinin giderek anlaşılmaya başlanması, milli girişim ve gelişmelerin her geçen gün daha bir hız ve heyecan kazanması, masonik merkezlerde oluşan telaş ve şaşkınlığı, şimdilerde taşkınlığa ve saldırganlığa yöneltmektedir... Ülkemizdeki ve Filistin’deki gelişmeleri bu açıdan değerlendirmelidir. Ama çaresi yok, şeytanın bu en büyük saltanatı yıkılmak üzeredir. Birleşmiş Milletler Teşkilatı, NATO, Avrupa Birliği, IMF, Dünya Bankası gibi, sözde “Dünya barışını sağlama, ekonomik kalkınmayı ve refahı yaygınlaştırma” gibi insani amaçlar için kurulduğu zannedilen teşkilatların, nasıl siyonizmin vahşi hedeflerine ulaşmada birer araç olarak kullanıldığını, artık aklı erenler fark etmiştir. Türkiye’nin NATO’ya kabul ediliş töreni için Lizbon’a giden dönemin Dışişleri Bakanının yaptığı konuşmada: “karşınızda büyük bir istekle ve KAYITSIZ, ŞARTSIZ işbirliği zihniyetiyle hareket etmeyi ilke edinen bir Türkiye bulacaksınız” 104 diyerek, Yabancı kuruluşlara ve siyonist oluşumlara gösterilen “kayıtsız şartsız teslimiyet” dönemi ve kölelik zihniyeti, artık yerini özgürlük ve özgüvene terk etmektedir. Geçmişte Celal Bayar, taksim meydanındaki seçim konuşmasında söylediği: “Türkiye küçük bir Amerika olacaktır” sözlerini, 1945’teki Amerikan gezisi sırasında, Washington’daki basın toplantısında ABD’li siyonist sermayedarlara şöyle izah ediyordu: “Türkiye, Amerika için büyük bir Pazar konumuna gelecektir” 105 Bu zihniyetin bir temsilcisi olan Çevik Bir’de “Amerika’nın Irak’ı işgaliyle, Türkiye’ye komşu olacağını sevinerek” ifade etmiştir. Ama bugün sevinçle ve övünçle görüyoruz ki Amerika ve Avrupa’ya açık Pazar olmayı değil, kendi değer ve dinamikleriyle ayakta durmayı, siyasi, ekonomik, ve kültürel bağımsızlığına ulaşmayı, demokratik, laik ve hukuki olgunlaşmayı sağlamayı amaçlayan şuurlu ve onurlu insanlarımızın sesi yükselmektedir. 104 105 (Doğan Avcıoğlu-Milli Kurtuluş Tarihi. İstanbul. 1974. Cilt:3 sh.1677) a.g.e. sh. 1680 97 Sadece siyasi ve ekonomik hayatımızda değil, dış politikamızda da oldukça etkili olan masonların marifetiyle, Türkiye İsrail’i resmen tanıyan ilk İslâm ülkesi olmuş, 9 Şubat 1957 tarihinde B.M’deki oylamada, Menderes hükümeti kardeş Cezayir’den değil, işgalci Fransızlar’dan yana tavır almış, ve yine 1956’da Süveyş Kanalı yüzünden İngiltere ile askeri çatışmaya giren Müslüman Mısır’dan değil, maalesef İngilizlerden taraf oy kullanmıştır.106 Siyonist lobilerin etkisiyle, ABD Kıbrıs harekatında bizi yalnız bırakmış, PKK ve Asala’yı bize karşı kışkırtmış, karşımıza Ermeni meselesi gibi, suni sorunlar çıkartmıştır. Hem PKK’nın, hem Türkiye’ye Hizbullahın... Hem Asala’nın, hem Diyaspora’nın... Hem masonların hem de Mooncu Hocaların arkasında hep siyonist merkezlerin bulunması şaşırtıcıdır. Türkiye Cumhurbaşkanı ve Başbakanlarının ABD ziyaretlerinde, belediye başkan vekillerince ve protokol müdürlerince karşılanmaları ve Beyaz Sarayda resmi bir ziyafete bile layık bulunmamaları ve böylece hafife alınmaları da yine bu siyonist merkezlerin oyunlardır. Hatta 57. Hükümetin başbakanı Bülent Ecevit’in ABD gezisinde, Dünya Bankası başkanı James Wolfensohn’la bir görüşme talebini, bu şımarık siyonist “çok istiyorsa, gelsin, Bankanın merkez binasındaki ofisimde beni görsün” şeklinde cevaplandırmıştır.107 Ve yine aynı gezide, Demokrat senatör, siyonist Joseph Biden, Ecevit’in yüzüne karşı “ABD’nin size ihtiyacı yok, ama siz ABD’ye muhtaçsınız... Kredi almak istiyorsanız, Kıbrıs’ta bizim isteklerimizi yerine getirin... Aksi halde hiçbir yere varamazsınız...” 108 demek küstahlığında bulunmuş, mason biraderlerini bile kırmaktan sakınmamıştır. Dönemin Tüsiad Başkanı Tuncay Özilhan’ın Amerika seyehati dönüşü; 11 Haziran 2003’te “Türkiye Kıbrıs ve Ege sorunlarında, Ortadoğu politikasında ve özellikle Suriye ve İran konusunda ABD’nin kararları ve çıkarları doğrultusunda hareket ederse ilişkilerimiz yeniden düzelebilir” şeklindeki açıklamaları Siyonist uşaklarının ve içimizdeki Amerikanın pervazsızlığını ortaya koymaktadır. Çünkü Kıbrıs’ın, Rumların elinde kalması İsrail’in güvenliği ve geleceği açısından hayati önem taşımaktadır. Şurası unutulmasın ki Kıbrıs konusuna Yunanistan psikolojik, İngiltere askeri ve ekonomik, ABD politik... Ama Türkiye ve İsrail stratejik yaklaşmaktadır. Bütün dünyayı, masonlar eliyle siyasi bir ablukaya alan... Marazlı medya marifetiyle, kültürel ve ahlaki yozlaşmaya yol açan... Çıkardıkları savaşlar, anarşi ve iç çatışmalar nedeniyle, toplumları huzura ve hürriyete hasret bırakan bu Siyonistler, kurdukları ve bir ahtapotun kolları gibi bütün dünyayı sardıkları “çok uluslu şirketler” kanalıyla da insanlığın kanını emerek kudurmaktadır. Bu “çok uluslu şirket” denilen siyonist sömürü sermayesi: a- Başka ülkelerdeki dış yatırımları, kendi öz kaynaklarıyla yapmazlar. Bu siyonist şirketler her 100 dolarlık yatırımın sadece 9 dolarını kendi öz kaynağından ayırmakta, diğer 91 dolarını başka ülkelerin katkılarıyla oluşturulan fonlardan karşılamaktadır. IMF ve Dünya Bankası gibi kuruluşların verdiği krediler de, yine yerel ortaklar aracılığıyla bu siyonist şirketlere aktarılmaktadır. Yani IMF, dünyanın her yerindeki yatırımları ve ekonomik programları kontrol ve organize eden, siyonizmin evrensel mali polis teşkilatıdır. b- Bu sözde çok uluslu, ama gerçekte tek merkezli ve siyonist kurgulu şirketler, yatırım yaptıkları ülkelerde, ortak üretilen malları ihraç etme yetkisini asla vermezler. Ülkelerin yerli ve milli sanayilerini körletmek ve yerleştikleri ülkelerdeki masonik hakimiyetlerini perçinlemek amacıyla yaptıkları bazı ortak yatırımlarla üretilen malların dış piyasa kontrolünü kendi tekellerinde tutarlar. Hatta, sömürülen ülkelerde iş gücü ve diğer girdiler çok ucuz olduğu için, buralardaki fabrika ürünlerinin yarıdan fazlasını getirip ABD, Almanya ve Japonya gibi ülkelere pazarlarlar. Milli Kurtuluş Tarihi. Doğan Avcıoğlu. Cilt: 3. Sh. 1638 Hürriyet 22-9-1999 108 Hürriyet. 1-10-1999 106 107 98 c- Çok uluslu siyonist şirketlerin, başka ülkelerdeki yerli şirketlerle yaptıkları ortaklıklar, kendilerini gizlemeye ve tekelleşmeye yöneliktir. Bu şirketler, herhangi bir ülkede bir üretim birimi açarken, ya yeni bir şirket kurarlar, ya yerli bir şirketi satın alırlar veya o ülkede tanınmış bir şirketle ortaklık kurarlar. Bu yerli ortakların hisse oranları ne olursa olsun, asıl söz ve yetki sahibinin merkezi-siyonist şirketlerin olmasını garantiye alırlar. Yerli ortakların: 1- Yatırım için uygun, hatta bedava devlet arazisi temin etme 2- Bürokratik işleri ve hükümetlerle ilişkileri yürütme 3- Düşük ücretli işçi ve elemanlarla, ucuz üretimi gerçekleştirme 4- Ve bu ürünleri “yerli malı” gösterip, ülke halkına pahalıya tükettirme gibi görevleri vardır. d- Bu çok uluslu şirketler, hiçbir ülkede asla vergi vermezler ve mali açıdan hiçbir şekilde denetlenemezler. Çünkü o ülkelerde yatırım ve ortaklık yapmadan önce, vergi vermeyecek ve denetim altına girmeyecek şartları garanti ederler. Dünya otomotiv devlerinden ve meşhur siyonist şirketlerden Ford, Türkiye’de bir fabrika kurmak için harekete geçtiğinde, bu durum bütün medya haberlerinde öncelikli sıraya oturdu ve çok hayırlı ve yararlı bir girişim olarak kamuoyuna duyuruldu. Ardından, Devlete ait Gölcük yakınındaki SEKA’nın çok değerli arazisi, üzerindeki doğal varlıklarla birlikte ve ücretsiz olarak bu şirkete devredildi. Çok kısa bir süre içinde ve alelacele hazırlanan temel atma törenine ve Danıştayın yürütmeyi durdurma kararına rağmen, Sn. Demirel Cumhurbaşkanı olarak katıldı ve yaptığı konuşmada: “Ben böyle yatırımlar için, Çankaya’nın bahçesini bile veririm” dedi. Ford’a yerli ortakları aracılığıyla, miktarı açıklanmayan, büyük teşvik kredileri verildi. Masonik Medya ve kiralık yazarlar ise, “çevrede işsiz gençlerin bu büyük yatırımı nasıl içtenlikle desteklediklerini ve bu fabrikanın bölgeyi nasıl şenlendireceğini” bildiren yazılar ve röportajlar döktürdüler. Evet, başörtülü vatan evlatlarını üniversite bahçelerine sokmayan zihniyetin, siyonist Fordlara ve sömürücü Lortlara Çankaya’nın bahçesini bile fedaya hazır olmaları, bu ülkenin kimler ve hangi işbirlikçiler eliyle bu hale getirildiğinin acı ve açık bir göstergesidir. e- Bilerek veya bilmeyerek Siyonizmin Dünya hakimiyetine hizmet eden, liberal solcular, sözde Milliyetçi sağcılar, bazı kiralık yazarlar, karanlık kafalı aydınlar, rantiyeci patronlar, Masonik bürokratlar, satın alınmış sendikacılar, uysallaştırılmış ve kendilerine uyum sağlamış din ve devlet adamları... Evet bunların hepsi de maalesef küreselleşme perdesi altındaki siyonist tekelleşmenin, ülke bazındaki basamağını oluşturan yanlış ve haksız bir “özelleştirme”yi hayırlı ve yararlı göstermeye çalışırlar. Özelleştirme perdesi altında, kar eden KİT’lerin, arsa bedellerinin bile altındaki fiyatlarla, çok uluslu şirketlere ve onların yerli işbirlikçilerine peşkeş çekmek için kılıf uydurur ve vatandaşı uyuturlar. Ve bütün bu girişim ve gelişmelerin, ekonomik olduğu kadar, hatta daha da fazla “ideolojik” olduğunu toplumdan saklar ve Siyonizmin dünya hakimiyeti hedefine hizmetkar olurlar. f- Ülkelerin, çok yüksek faizlerle almak ve genellikle fantezi yatırımlara harcamak ve siyasi özverilerde bulunmak gibi çok ağır şartlarla buldukları dış kaynaklı borçların büyük bölümü “teşvik” adı altında yine bu uluslararası şirketlere akıtılmaktadır. Açıkçası, borçlanan Türkiye, ama bu kredileri kullanan yabancı şirketler ve yerli ortakları olmaktadır. g- Ülkemizdeki, Koç, Eczacıbaşı, Sabancı, Yaşar Holding gibi şirketlerin, Amerikalı, Alman, Fransız, İtalyan ve Japon ortaklarının tamamına yakını, o ülkelerdeki siyonist patronlardır. Yani, vatandaşlarımız bu holdinglerin, Amerikan, Alman ve Japon şirketlerle ortak yatırım yaptığını zannetmekte, ama gerçekte o ülkelerdeki aynı siyonist Yahudi sermayesine taşeronluk yapıldığını ve şahsi kazançlar dışında ülkemize ve milletimize yararlı bir sonuç alınmadığını bilmemektedir.109 109 Bak. Metin Aydoğan. Bitmeyen Oyun. Kuvayi Milliye Yayınları. Sh. 157-161 99 Örneğin, Türkiye’de faaliyet gösteren çok uluslu şirketler, 1973 yılında, yatırım sermayelerinin %81’ri kadar da borçlanmışlar ve bu borçların %96’sını Türkiye’nin iç kaynaklarından sağlamışlardır. 110 Yani, Yabancı sermaye dedikleri, aslında tam bir yabancı sömürü batağı ve ekonomik işgal tuzağı olmaktadır. h- Önceleri siyasi hedefleri gizlenip sadece ekonomik bir Ortak Pazar diye başlayan ve şimdi Avrupa Birliği’ne ulaşan gelişmeler de yine bir siyonist planıdır. Sözde Avrupa ülkelerinin ekonomik ve hukuki işbirliği şeklinde görünse de aslında Avrupa Birliği siyonist tekelleşmenin bir ayağıdır. Üye ülkelerin ekonomik hukuki ve hatta siyasi bağımsızlıklarını ve milli çıkarlarını siyonist merkezlere devretme hazırlığıdır. “Türkiye Gümrük Birliği ile ulusal pazarını, rekabet etmesinin mümkün olmadığı Avrupa mallarına açmış, gümrük vergilerini sıfırlamış ve tüm fonları kaldırmıştır... Türkiye, Gümrük Birliği ile, dış ekonomik ilişkilerini belirleme hakkını AB’ye devretmiş bulunmaktadır”111 Bu çok uluslu şirketler ve siyonist merkezler, ülke halkı bu gerçekleri görmeye ve karşı gelmeye fırsat bulamasın diye, güdümlerindeki medyayı ve mason bürokratları kullanarak, sağ-sol çatışmaları... Türk-Kürt kapışmaları... İlerici-gerici kavgaları... Alevi-Sünni kapışmaları... Başörtüsü sorunları ve irtica senaryoları hazırlayarak, dikkatleri yanlış yönlere ve hayali hedeflere çekmeye çalışmakta ve bunu başarmaktadır. Kısaca toplum sun-i gündemler ve sahte gerekçelerle oyalanmakta ve böylece “Bulanık suda balık avlanmaktadır.” Daha çarpıcı bir ifade ile “irtica bahane, soygun şahane” yapılmaktadır. Dünyayı yöneten Siyonist merkezlerin ve çok uluslu şirketlerin yaygın ve şeytani siyasetlerinden birisi de, bulundukları ülkelerdeki tarihi şahsiyetleri istismar etmeleri ve onların görüşlerini kendi çıkarları doğrultusunda yorumlamaları ve yozlaştırmalarıdır. Bu Siyonist çevreler ve işbirlikçileri, ülkemizde de koyu bir Atatürkçü geçinerek, sömürü saltanatlarını ve şeytani amaçlarını sürdürmeğe çalışmaktadır. Siyasi ve ekonomik bağımsızlığa, Milli ve yerli kalkınmaya, ilmi ve ahlaki olgunlaşmaya herkesten çok önem veren ve öncülük eden Atatürk’ü, kendi sinsi planlarına ve sömürü hesaplarına alet etmeye kalkışan ve milletiyle savaşan “sahte Atatürkçülerin” yüzsüzlüğünden toplum nefret etmeye başlamıştır. Cumhuriyetin ilk dönemlerinde, kendi ürettiği uçakları Danimarka’ya ve Ürdün’e satan Türkiye’yi daha sonra dikiş iğnesi bile yapamaz hale getirenlerden elbette hesap sorulacaktır. Her bakımdan, Osmanlının yıkılış günleri öncesinin sorunları ve tuzaklarıyla karşı karşıya bulunan Türkiye’mizin yeniden kurtuluşu için bu gerçekleri fark eden ve dile getiren samimi vatanseverlerin artık gayrete gelmeleri ve kuvayi milliye ruhunu yeniden diriltmeleri zamanıdır. 12 yaşındaki yavrusunu kucağına alıp, çöp bidonunun arkasına sığınan Filistinli babaya kurşun yağdıran ve masum çocuğunu kana bulayan... Vatanlarını ve canlarını sadece taşlarla savunan kahraman Filistinlilerin üzerine füzelerle saldıran kahpe İsrail’e “Ateşkes çağrısı” yapan ülkelerin insafsız yöneticilerine sormak lazım: Bre gafiller, Filistinlinin elinde ateşli silah mı var ki ateş kessinler?.. Yeri gelmişken bir gerçeği daha dile getirmemiz gerekiyor: Biz, dünyayı sömürmek, insanları ezmek, başkalarını hor görmek gibi vahşi düşünceler taşımayan, özellikle ülkemiz ve milletimiz aleyhinde düşmanca hesaplar içinde olmayan her din ve düşünceden, farklı kültür ve kökenden bütün insanlarla birlikte ve barış içinde yaşamaya, yurdumuzu ve dünyamızı onlarla paylaşmaya razıyız ve hazırız. Ve tarih boyunca da, millet olarak bunu ispatlamışız. Bu nedenle, siyonist amaçlar ve oluşumlar peşinde gitmeyen diğer sade Yahudilere karşı da asla hakaret ve haksızlık düşünmüyoruz... Herkesin olduğu gibi, onların da can, mal ve namus emniyetine, din ve düşünce hürriyetine saygı duyuyor ve sahip çıkıyoruz. Nasıl ki, nazizme karşı olmak, bütün Almanlara düşman olmak değilse... Faşizme karşı olmak, bütün İtalyanlara düşmanlık anlamına gelmezse... Komünizme karşı olmak, Rus veya Çin vatandaşlarına kin 110 111 Çok Uluslu Şirketler. C. Alper. (1977. Ana.) sh. 54 Prof. Dr. Erol Manisalı. Gümrük Birliğinin Ekonomik Ve Siyasi Boyutları. Bağlam Yay. Sh. 65-66 100 tutmak tarzında değerlendirilemezse... PKK terörizmine karşı olmak, bütün Kürtleri suçlu saymak ve dışlamak şeklinde düşünülemezse... Bunun gibi, Deccalizmin tezahürü olan Siyonizme karşı olmak da, bütün Yahudilere düşman olmak ve dışlamak biçiminde gösterilemez. Velhasıl, Siyonizm, bütün insanlık için olduğu gibi Yahudiler için de en büyük tehdit ve tehlikedir. Siyonizmin kurduğu zulüm ve sömürü düzenine karşı izan ve vicdan ehli herkesin ve her ülkenin işbirliği etmesi gerekir. Bu yoldaki gayret ve girişimlere ise inançlı Türk aydınları öncülük etmelidir. Çünkü siyonizmin asıl hedefi Türkiye’dir. Bu nedenle ülkemizi ve milletimizi sevenlerin ve tüm insanlarla barış içinde yaşamak isteyenlerin ve özellikle Türkiye’yi yönetenlerin mutlaka bilmesi gereken “siyonizmi”, en güzel ve özlü biçimde tanıtan 11 Ekim 2000 tarihli Milli Gazetenin başyazısında ortaya konulan gerçekleri dikkatlerinize sunuyorum. Büyük bir milletin yönetiminden sorumlu olanlar bütün bir tarihle birilikte, özellikle son dönemin tarihini çok iyi kavramak zorundadırlar. Bu ülkeyi yönetenlerin dünya siyasetindeki siyonist ağırlığın derecesini bizden daha iyi bildiklerini tahmin edebiliyoruz. Ama yine da bazı şeyleri hep birlikte hatırlamanın yerinde olacağına inanıyoruz. İsrailli siyonistlerin, işgal ettikleri toprakları başkasından değil, bizim elimizden koparıp aldıklarını unutmuyoruz. Ve şimdi onların nasıl belirleyici “tek güç” haline geldiklerini herkese hatırlatmak istiyoruz. 100 sene önce İsviçre’de toplanan Siyonizmin, Basel Konferansı’nda belirlenmiş üç ana hedefi vardı: Birincisi yurt edinmek, ikincisi devlet kurmak, üçüncüsü de dünya devleti olmaktır! Türkiye’mizde yaşadıklarımız dahil, yeryüzünün her yanında yaşanan bütün bu zulümlerin tek amacı, işte bu üçüncü aşamanın tamamlanmasıdır. Bunu görmemek için sadece kör olmak yetmiyor, ahmak olmak da gerekiyor. Şu tarihi gerçeklere bakınız: Gerek birinci gerekse ikinci cihan harpleri siyonizmin yurt edinmesi ve devlet kurması için başlatılmıştır. Her iki savaşın da alt yapısını KRUPP ve BERNARD isimli iki silah devi oluşturmuştur. KRUPP, Alman silah devidir. Kuruluşunu siyonist Abraham Oppenheim gerçekleştirmiştir. Silah satışlarını farklı kamplardaki devletlere yaparak Birinci Cihan Harbi’nin alt yapısını oluşturmuştur. Ekonomik gücünü Almanya’da Hitler’i iktidar etmek için seferber etmiştir. Seçim süresince onun finansörü, iktidarında ise ekonomik ve askeri danışmanı olmuştur. Bunun karşılığını ise 1946’ya gelindiğinde yüzde 433 oranında artan karı ve genişleyen pazar payıyla almıştır. Dünyayı kasıp kavuran Hitler, bu şirket için şunları söylüyordu: “132 Yıllık aile şirketi olan Krupp, Almanya’nın askeri gücüne yaptığı katkılardan dolayı en yüksek ödüle layıktır.” Bernard Baruch, Amerikan silah devidir. Her iki savaşın altında da imzası bulunmaktadır. Milyonlarca insanın ölümünden başka, Japonya’yı yerle bir eden atom bombasının yapımından patlamasına kadar ki her aşamasında emri, emeği ve sermayesi vardır. Manhattan Projesi onun eseridir. ABD’deki 246 silah fabrikasından 243’üne sahip olması İbrani dilinde “Kutsal” anlamına gelen Baruch’un gücünü göstermeye yeter. B. Baruch, 1916 yılında Başkan Wilson tarafından Milli Savunma Konseyi Danışma Kurulu’na atandı. Ondan sonraki bütün başkanların askeri danışmanlığı yaptı. Birinci harpte ABD Savaş Endüstrisi’nin başkanıydı. İsrail’in kurulmasına büyük destek veren Baruch, “İsrail’in kurulmasını, çözümün sadece bir bölümü olarak görüyorum” sözleriyle nihai hedefin dünya hakimiyeti olduğunu açıkça söylemiş oluyordu. Siyonistlerin o çok nefret ettikleri (!) Nazi Almanya’sının en önemli kuruluşu olan Lufthansa, harpte Alman Hava Kuvvetleri’nin en büyük destekçisi oldu. Lufthansa’yı finansıyla AEG, Hapag, Deustche Aero Lloyd ve Jurkers gibi siyonist sanayi şirketlerinin kurduğunu hatırlatmak isteriz. “Önce parçala, sonra yut” taktiği siyonizme aittir. Bunun için kapitalizmin babası olan Siyonistler, onun alternatifi olarak takdim edilen Komünizmin de mimarıdırlar. Ekim 1917 ihtilalini hazırlayanlar siyonistlerdir. 101 Rus ihtilalini gerçekleştiren 29 yöneticiden sadece Lenin’in Rus (o da rütbeli mason) diğer 28’inin Yahudi oluşu her şeyi açıklamaya yetmez mi? Siyonizmin dünyanın ekonomik gücünü elinde tutmasını sağlayan kuruluş BUSİNES ROUND TABLE’dir. Onların siyasi maşaları ise CFR, TRİLA TERAL, AIPAC ve diğerleridir. BUSİNES ROUND TABLE, birbirinden bağımsız gibi gözüken dünyanın en büyük 200 siyonist firmasının bir araya gelmesiyle kurulmuştur. Amacı Yahudi ve mason sermayesinin güç birliğini oluşturmaktır. Tüm iş hayatının sesi olan bu kuruluş ABD’de kanunların hazırlanmasında en büyük güçtür. Vergi, enflasyon, enerji kullanımı ve işsizlik gibi kilit noktaları kontrol altında tutar. ABD kongresinden İsrail aleyhine herhangi bir karar çıkmasına izin vermez. ABD Dışişleri Bakanlık İlişkilerinden sorumlu Jonh G. Rancy’in 1983 yılında Liberya Devlet Başkanı Samuel Doe’ya yazdığı şu mektup her şeyi apaçık göstermektedir: “Yahudiler Amerikan ticaretinde büyük rol oynarlar. Onların bu maddi gücü lobilerin siyasi açıdan güçlenmesine yol açtı. İsrail ile yakın işbirliğine giderseniz, size planlanan desteği sağlamak büyük ölçüde kolaylaşacaktır...” Busines R. Table, ABD’nin Merkez Bankası olan Federal Reserve üzerinde tek belirleyicidir. Onların sayesinde Merkez Bankasının hesaplarını hiçbir güç tetkik edemez. Türkiyemizde yahudi sermayesinin en ağırlıklı kişisinin de üyesi bulunduğu Busınes, özellikle 1970’lerden beri ABD başkanlık seçimlerinin en belirleyici güçleri arasına girmiştir. TRILA TERAL: Önde gelen Yahudilerden Zbigniev Brezinski’nin desteğiyle kuruldu. Finansörü Yahudi banker David Rockefeller’dir. Brezinski 1972 yılındaki Bilderberg toplantısında bu kuruluşu açıkladı. Önemli simaları üye yaptı. B. Avrupa ABD ve Japonya’da örgütlendi. İlk toplantısını kasım 1973’te Tokyo’da gerçekleştirdi. Amacı Yahudi tröstler yoluyla ekonomik ve siyasi güç elde etmek, dünya ekonomik ve siyasi politikalarına yön vermek, IMF ve dünya Bankası’na kaynak oluşturmaktır. 28 şubat diye bilinen huzursuz bir sürecin bu uğursuz hükümetinin başbakanı Bülent Ecevit ve ortağı Mesut Yılmaz’ın da Bilderberg toplantılarının üyelerinden olduğu bilinmektedir. Ve yine 57. hükümetin perde arkası mimarlarından MHP’li Tunca Toskay’ın da bu mahfillerle ilişkisi söylenmektedir. Ve yine AKP yöneticilerinden ve 59. Hükümetin Başbakanlarından Ali Babacan’da Bilderberg üyesidir. CFR: Dünya problemleriyle ilgilenen uzman, iş temsilcisi ve siyaset adamlarının bir araya geldiği bu organizasyon ABD’nin dış politikasına hakimdir. Örgütün 40 yıl başkanlığını yapan Allen W. Dulles adlı siyonist aynı zamanda CIA’nın kurulmasına öncülük etmiş, bir dönem de direktörlüğünü yürütmüştür. Daha sonraki dönemlerde George Bush, William Colby, Richard Helmes, William Cesey gibi ABD’ye damgasını vuran CIA başkanları hep CFR üyelerinden seçilmiştir. CFR’nin 6 Haziran 2003’teki gizli toplantısını Ankara’da yapması… AKP hükümetinin Bilderberge bakan yollaması… T.Erdoğan ve B. Arınç’ın Rotary açılışlarına katılması, ülkemizin ve bölgemizin nasıl bir masonik kuşatma altına girdiğini göstermektedir. AIPAC: Dünya Yahudiliğinin beyni olan B’nai B’rith ile yoğun ilişkili olarak çalışır. Görünüşte Amerikan-İsrail Halkla İlişkiler Örgütüdür. Ürdün’ün vefat eden Kralı Hüseyin AIPAC için şunları söylemişti: “ABD, AIPAC’in yani siyonistlerin ve İsrail’in kendisi için çizdiği sınırların dışına çıkamaz”. Bir zamanlar AIPAC’ın başkanlığını yapan Tom Dine, “Beyaz saraydaki arkadaşlarımız bizim en önemli destekçilerimizdir” sözleriyle bu gerçeği gözlerimize sokmuştur. ABD için söylenen diğer bir isim “ikinci İsrail” dir Şüphesiz bugün Ermeni Karar Tasarısıyla karşımıza dikilen ABD bu ikinci ismi boş yere almamıştır. İşte ABD’nin siyonist hizmetkarı cumhurbaşkanı örnekleri : Woordrow Wilson: Yahudilerin desteğiyle seçildi. İsrail devletinin kuruluşu için canla başla çalıştı. İsrail’in fikir babası Theodor Herzel’in Beyaz saraydaki en yakın dostu olan Wilson, “Kutsal toprakları tekrar oranın insanlarıyla doldurmaya yardım etmek zorundayız” sözlerinin sahibidir. Franklin Roosevelt : Öndaşı Wilson’u takip etti. En yüksek danışmanlık mertebesine haham Stephen 102 Wise’i getirerek onunla çalıştı. Harry Salomon Truman: ABD’nin bu 33. Başkanı 33’üncü derecedeki bir masondu. En yakın danışmanı David Niles isimli siyonistti. O’nun girişimleriyle 1948 yılında Chaim Weizmann’la bir araya gelip peşinden de israil devletini ilan ettiler. Lyndoon B. Johnson: BM’in İsrail temsilcisi I.L.Kenen yazdığı bir kitabında Johnson’dan, “Beyaz saray’daki gelmiş geçmiş en iyi İsrail dostudur” şeklinde bahsetmiştir. Richard Nixon: Dünya siyonist Kongresi’nin dönem başkanlığını yapan ve altı nesil boyunca (kendisi dahil) haham olan Arthur Herzbeerg ABD başkanlık seçimlerinde çok önemli bir ifşaatta bulunmuştur: “Nixon’ın bize çok yararı oldu. Başkanlığı hak etti.” “Bütün mesele kongre üyelerinin Yahudiler tarafından idare ediliyor olmasıdır” sözlerinin sahibi olan Nixon daha sonra Jacob Stein, Max Fisher ve Arthur Hertzbeer’e, “Brejnev’le anlaştım, 38 bin 500 Rus Yahudisinin Filistin’e göçünü sağlayacak” müjdesini vermiştir. Jimmy Carter: Yahudi olan Carter, devlet başkanlığına AIPAC sayesinde getirildi. Carter, “İsrail’i üzeceğime politik hayatıma son vermeyi tercih ederim” sözleriyle ne kadar siyonist yanlısı olduğunu gösterirken, “Kutsal topraklar” için sarfettiği şu sözlerle de ispat etmiştir. “İsrail’in başarısı ve Arz-ı Mev-ud hedefine Türkiye’mizle ulaşması yakından ilgili olduklarını politik bir mesele değildir. Gerçekleşmesi şart olan bir inançtır.” Ronald Reagan: İzak Şamir’in en büyük dostu olan Reagan, B’nai B’rith ve AIPAC’ın desteğiyle seçildi. Washington Büyük Locası tarafından kutsanmıştır, Royal Arch derecesine yükselmiştir. Reagan’ın seçimlerdeki finansörü Yahudi Albert Spiegel’di. George Bush : Daha önce CIA Başkanıydı. CFR üyesidir. Seçilmesine CFR ile birlikte TRILATERAL da büyük destek verdi. BM’nin siyonizmi ırkçılık sayan 3379 sayılı kararının kaldırılması için elinden geleni yaptı. “Siyonizmi ırkçılıkla özdeşleştiren karar bir an evvel geri alınmalıdır. Milliyetçilik, Yahudilere çok görülmemelidir” sözlerinin sahibidir. Nitekim bu söylediğini gerçekleştirmiş ve kararı geri çektirmiştir. Körfez savaşı sonrası Amerikan ekonomisinin çok sıkıntıda olduğu bir dönemde, İsrail’in istediği ekonomik yardımı geciktirdiği için siyonistlerce aforoz edilmesine rağmen günahını affettirmek için elinden gelen gayreti göstermiştir. Aynı George Bush, 2000 eylülünde Türkiye’ye gelip eski Cumhurbaşkanı Süleymen Demirel’le özel ve gizli görüşmelerde bulunmuş, siyonist Dünya Düzeninin Türkiye taşaronluğunu üstlenecek, yeni bir siyasi oluşumun başına geçmesi planları üzerinde durulmuş, ancak yeğen Yahya Murat Demirel’in Ege Bankı soyma operasyonlarının patlak vermesiyle bu siyonist senaryo da sekteye uğramıştır. Daha sonra ABD’nin Yahudi Dışişleri Bakanı Bayan Olbraght’ın teklifi ile “İsrail Filistin Barış görüşmelerine zemin hazırlamak için, siyonizme bağlılıklarıyla bilinen 4 kişi ile birlikte ve sözde arabulucu statüsüyle, Ortadoğu Araştırma Komisyonuna Süleyman Demirel’in de seçilmiş olması ve bunun İsrail’de büyük bir memnuniyetle karşılanması oldukça düşündürücüdür. Ve yine Baba Bush’un yerine şimdi ABD’nin başına getirilen bebe Bush, Büyük İsrail’i kurmak, petrole el koymak ve İslami dirilişi boğmak üzere Irak’a saldırmış ve bu işlerde kendilerine kiralık karakolluk ve taşeronluk yapsın diye AKP iktidara taşınmış. Hatta 2. tezkereyi geçiremediler diye, Abdullah Gül ve Tayip Erdoğan, yalvarmalarına rağmen bir dönem Amerika’ya bile sokulmamıştır. Şu kısa tarihi bilgileri aktardıktan sonra, şimdi yöneticilerimize ve tüm yetkililerimize bir kez daha soruyoruz: Son onbeş yıldır tam bir kuşatma altında tutulan ve şu anda tarihinin en karanlık dönemlerinden birini yaşayan Türkiyemize karşı yerine getirmemiz gereken sorumluluğu bugün yüklenmeyeceksek ne zaman yükleneceğiz? Bütün gelişmeler bir yana, sadece Güneydoğumuzdaki durumu göz önüne getirsek ABD, İsrail ve Avrupa’nın bu bölgemiz hakkındaki değerlendirmelerini iyi düşünsek, bu bile bize gerçek düşmanın ne olduğunu göstermeye yetmez mi? 103 Oysa yönetim kademesinin tamamı olmasa bile, maalesef bir bölümü hala gerçeklere gözünü kapatıyor. Hala bu güzide milletimizin inançlarına karşı zorbaca düşmanın adını gizleyerek milletimizi çabalıyor. Hiç şüphesiz hedefine, yani hayali tavırlar takınıyor. Hala gerçek tehlikelerle oluşturduğu bir kaos ortamında tutmaya bu kesimin amacı, Türkiye’mizin yok olması pahasına, siyonizmin son İsrail’in Dünya hakimiyetine katkı sağlamaktır. Onlar elbette görevlerini yapıyorlar. Fakat yönetim mevkilerinde bulunan ve devletini, milletini, istiklalini gerçekten seven bir yığın insan ne güne duruyor? Onlar bu çirkin oyunu niçin gün yüzüne çıkartmazlar? Onlar milletle, milletin değerleriyle, gelenek ve görenekleriyle savaşanlara niçin engel olmazlar? Son yüzyıl hiç kuşkusuz siyonizmin kanlı tarihi olarak anılacaktır. Bin sekiz yüzlerin son çeyreğinde Basel’de toplanıp bir siyon devleti kurmaya karar verdiklerinde, henüz “ulus devlet”ler türememişti. Filistin’le birlikte bütün islam toplumları tek halifenin sancağı altında, birlik ve beraberlik içerisindeydi. Sultan Abdulhamid’in karşısına çıkıp, köleliğe bile razı olduklarını, ama karşılığında “Filistin’de çiftlik büyüklüğünde” bir toprak istediklerini söylediklerinde, izzetli padişah siyonistlere, “kurabiye büyüklüğünde” bir parçayı bile vermeyeceğini belirtmişti. Oysa bugün onlar Mescid-i Aksa gibi, islam’ın en onurlu mekanında Cuma Namazı için 45 yaş zorunluluğu getirdiler. Hayret etmiyoruz! Çünkü Kutsal kitabımızı öğrenmek için 15 yaş mecburiyeti getirilen Müslüman bir ülkede yaşıyorsak, İsrail’in zulmünü niye yadırgayalım ki? Yahudi vatandaşların inançlarına her türlü toleransı gösterirken, müslüman vatandaşların hanımlarının başörtülü olması durumunda sicillerine çentik atan bir rejimin kurbanları, israil zulmüne şaşar mı? Çoğu çocuk yüzlerce Filistinlinin katliamını bir kenara itip, üç İsraillinin linç edilmesini, bu savaşın asıl sebebi olarak göstermeye yeltenen alçak ve iğrenç bir medyanın, yönetimde en etkin güç haline getirildiği bir ülkede yaşarken, Şaron’un, Barak’ın yaptığı katliamların nesine şaşıracağız? Üniversitelerin toplama kamplarına döndürüldüğü, İnançlarının gereğini yerine getiren körpecik kızların üzerine namluların çevrildiği bir ülkede yaşamanın Ramallah’ta, Gazze’de siyonistlerin roketlerine hedef olmaktan daha şanslı bir durum olduğunu iddia edecek kaç kişi bulunur içimizde ? Ömrünü yaşanabilir, Onurlu, tam bağımsız Türkiye’ye vakfeden insanlara hayat zindan edilirken, milletin anasını ağlatan soysuzların hükümferman oldukları bir yerde yaşamak, Filistin’de taş olmaktan daha şerefli bir şey değildir her halde.... Arap çöllerinden kafkaslara; Ortaasya’dan Balkanlar’a .. Ne büyük bir coğrafya Allah’ım.. Ve bu coğrafyanın bahtsız milleti son 150-200 yıldır ne büyük bir zulmün muhatabı oluyor ya Rabbi! Neden böyle olduk ? Masal kadar değeri olmayan “dünya devleti” iddialarını ve siyonist propagandalarını sahici zannettik de ondan. 150-200 yıl öncesinden kavrayamıyoruz ve yeniden bizi biz yapan trafik işaretlerini yanlış okumaya başladığımızı hala değerlere dönemiyoruz da ondan! Ve kendi ellerimizle, kendimize çevrilmiş namlulara mermi sürerek, yani kendi insanımız ve kendi inancımızla cedelleşerek büyük devlet olacağımızı zannediyoruz da ondan.! Ancak unutulmasın ki “zulm ile abad olanın, ahiri berbat olacaktır” Bu haksızlık ve ahlaksızlık medeniyeti mutlaka son bulacaktır. Bugün, aynen İslamın doğuşu öncesi şartlara benzer bir durum söz konusudur. Yani yeni bir devrimin ve hayırlı bir değişimin ayak sesleri duyulmaktadır. O dönemde, Batıda bugünkü kapitalist Amerika ve Avrupa’nın yerinde Bizans İmparatorluğu bulunmaktaydı. Doğuda ise; sosyalist Rusya’nın yerinde İran'daki Sasani imparatorluğu vardı... Ve her ikisi de, zahirde rakip gibi görünse de, aslında gizli bir ittifak içinde bütün dünyayı hakimiyeti altında tutmaktaydı. Çünkü bir İran Pers imparatoru, Bizans hükümdarına yazdığı bir mektupta söyle diyordu: 104 “Bizans ve Pers (İran ) tanrının tek başındaki iki göz gibidir...” Evet, bir yanda sömürme ve sindirme üzerine kurulan, batıl ve barbar Roma Yahudilerin yozlaştırdığı Hıristiyanlık düşüncesine dayalı Bizans Medeniyeti zirveye kültürüyle, ulaşmıştı. Yani zeval öncesi kemal dönemini yaşamaktaydı... Diğer tarafta, havanın ve suyun ortak olduğu gibi, malın ve kadının da ortak kullanılması gerektiğini savunan ve komünizmin iptidai şekli sayılan Mazdeizmi uygulayan ve perde arkasındaki İran Yahudilerinin güdümünde bulunan Pers İmparatorluğu dünyanın ikinci süper gücü olarak algılanmaktaydı. İşte, Hakkaniyet ve adalet esasına dayanan Muhammedi İnkılap, nasıl bu zulüm düzenlerini ve süper güçlerini temelinden sarmışsa, uzun yıllar Amerika ve Rusya’yı sağ ve sol kolu gibi kullanan siyonizmin şeytani saltanatı da, Türkiye merkezli Milli bir dirilişle yıkılacaktır. Ve tüm insanlığı kurtarıp kucaklayacak olan yeni bir saadet ve selamet medeniyeti oldukça yakındır. Evet, yeni bir diriliş ve devrim müjdesi Haktır ve bütün insanlığın hayrınadır!... 105 BARIŞ VE BEREKET MEDENİYETİNDE DEVLET VE DEMOKRASİ “Hatırla ki, Rabbin Meleklere: Ben, yeryüzünde bir halife yaratacağım.”112 Ayetinde ifade edildiği gibi insanlar, yeryüzünde Allah’ın halifesi, yani O’nun adalet ve saadet kurallarını uygulamakla yetkili ve yükümlü olan birer vekili, kefili ve temsilcisi makamında ve sorumluluğunda yaratılmışlardır. Bu “Hilafet” sorumluluğunu ise insanlar fert fert, tek başına değil, ancak hepsinin ortak iradesiyle teşekkül edecek, organizeli ve otoriteli bir “merkezi mümessil” yani “Devlet” tarafından yerine getirilebilirler. Bu nedenle Allah’ın halifesi fert değil, Devlet olmaktadır. Öyle ise Devlet, fertlerin şahsi manevisi ve temsilcisi konumundadır. Kur’an’daki bir çok ayetlerden ve Peygamberimizin bazı hadislerinden “Bizden olmak, yani kendi değerlerimize ve doğrularımıza inanmak ve uygulamak ve evrensel hukuk kurallarına bağlı kalmak” şartıyla Devlet ve hükümetlerin, halkın iradesine yani onların her tercihi ve seçimi ile “Emaneti teslim ettiği ehil temsilcilere (Milletvekillerine) dayanması gerektiği anlaşılmaktadır. Ve zaten bu tür bir yönetim şeklinin Yunancası Demokrasi, Arapçası ise Cumhuriyet olmaktadır. Haydarabad Üniversitesi eski Profesörlerinden Harun Han Şirnvani de “Allah’ın hilafetini ancak toplum adına oluşturulan bir demokratik devletin temsil edebileceği” gerçeği üzerinde durmaktadır. “İslâm akidesine göre, hiçbir kimse otokrat (müstebid, mutlak hükümdar) olamaz. Siyasi iktidarın asıl dayanağı, vekalet ve velayettir ve bu anlamda hükümetin şüphesiz halka karşı sorumlu olması gerekir. Bunun dışında hiçbir şahıs ve zümre için mutlak mülkiyet ve hakimiyet hakkı yoktur. Zira her şeyin gerçek sahibi Allah’tır. Dünyaya dönük anlamıyla da Allah’ın halifesi olan insanların toplamı ve onların tabii temsilcisi devlet ve bunu emanet olarak yüklenen hükümet olmaktadır.”113 Ve yine Mevdudi “Her kim O’nun (Allah’ın) halifeliğini ve naibliğini üzerine alırsa o kimse, Kur’anın ruhuna uygun (evrensel hukuk kurallarına ve temel insan haklarına göre) ülkeyi yönetip, işleri buna göre idare edecektir.”114 diyerek, hilafetin devlet ve hükümete ait bir görev olduğunu savunmaktadır. Bazı İslâm alimleri de “Allah’a ve Resulüne itaat ediniz” mealindeki ayetlerden “Adil devlete ve hükümete itaat ediniz” anlamını çıkarmakta, ekonomik ve siyasi dünya düzenine ve adalet disiplinine dönük olarak, “Allah’a itaat” yerine Devleti, “Resule itaat” yerine de hükümeti koymaktadır. 115 Bu tespit ve tefsir “Benim tayin ettiğim kimselere itaat bana itaattır. Bana itaat ise Allah’a itaattır.” Mealindeki hadisi sahiplerine de itaat şeriflere ve “Ey iman edenler! Allah’a itaat ediniz... Resule ve sizden ediniz...”116 olan emir şeklindeki ayet-i kerimelere de uygun bulunmaktadır. Yoksa “aman bunlar devleti ilahlaştırıyor, hükümeti peygamber yerine koyuyor!” gibi bir itiraz yanlıştır ve iftiradır. Çünkü biz zaten, kutsal devlet değil sosyal devlet, patron devlet değil hizmet eden devlet anlayışını savunmaktayız. Ancak, Kur’anın ruhuna ve aklın nuruna göre mümkün ve münasip olan bir yorumla, haşa Rububiyyet ve Nübüvvet makamında değil, ama hilafet ve temsiliyet maksadıyla “Allah’a ve Resule itaat ediniz” ayetlerindeki “Allah” kelimesi yerine Devlet, “Resul” kelimesi yerine de hükümet koyulursa, o takdirde günümüzdeki ekonomik ve siyasi tıkanış ve tükenişlere karşı yeni ve yeterli çözümler üretme imkanı bulunacaktır. Hem İslâmi hem de insani olacak bu türlü ilmi yorumlara “Dinimizi yozlaştırıyorlar, itikadımızı bozuyorlar” gibi safsatalarla saldırmak aslında yanlıştır ve yobazlıktır. Bakınız: “De ki, ganimetler Allah ve Resule aittir.”117 Ayet-i kerimesine “Ganimet gelirleri devlete ve hükümete aittir.” Manası vermek uygun bulunmaktadır. Zira aslında hem Allah’ın ganimetlere ihtiyacı yoktur, hem de Peygamberin vefatından sonra bu pay kimin olacaktır? 112 113 114 115 116 117 Bakara 30 İslâmda Siyasi Düşünce ve İdare Prof. Harun Şirvani Mütercim Kemal Kuşcu İrfan Yayınevi 1965, Sh. 179 Mevdudi İslâmda Hükümet Sh. 65 Osman Eskicioğlu Kur’ana Göre İslâm Ekonomisinin Esasları Teksir İzmir 1977 c. 1, Sh. 4, C.2, sh.306-307 Nisa : 59 Enfal : 1 106 Ayetin devamında “O halde siz inanmış kimselerseniz, Allah’tan sakının ve aranızı düzeltin.” Hükmü içerisinde “Adil Devlet düzeniyle uyum içinde yaşayın ve haklarınıza hukuk yoluyla sahip çıkın ve isyana kalkışmayın” manası da vardır. Bunun gibi “Zekatı eda edin. Allah’a güzellikle (gönül hoşluğu içerisinde) borç verin” 118 ayeti de Allah rızasına ve Ahiret hesabına yapılan hayırlı harcamaların Cennet nimetleri olarak karşımıza çıkacağını anlatmakla beraber, "Vergilerin eksiksiz ve zamanında devlete ödenmesine ve faizsiz banka düzeninde ihtiyaç fazlası birikimlerin, başka vatandaşlar tarafından faizsiz kredi olarak kullanılmak üzere devlete borç verenlerin, yatırdıkları paranın miktarı ve zamanı kadar ek kredi kullanabilmesine” işaret sayılmaktadır. “Allah’ın sadakaları alacağını bilmezler mi?”119 ayeti de, bu anlamda yorumlanmalıdır. Zira ayette geçen “Eğeze” almak, beraber götürmek, zaptetmek, alışveriş etmek, kabul etmek manalarına gelmektedir. “Allah’ın sadaka alması, yapılan hayırları kabul etmesi manasına münasip düşse de” vergilerin devlet tarafından toplanması ve yine vakıf misali “hayırlı yatırımların rasgele şahıs ve oluşumlara değil, güvenilir resmi kurumlara yapılması” gerektiğine de işaret olunmaktadır. “Eğer onlar Allah ve Resulünün kendilerine verdiğine razı olsalardı... (daha iyi olurdu)” 120 ayeti de Adil Devletin ve hükümetin vereceği imkanlara ve kararlara razı olmak, kanun ve kurallara uymak ve sadece meşru zeminde hak aramak” gerektiği şeklinde anlaşılması uygun bulunmaktadır. Kur’an-ı Kerim’de “itaat”la ilgili ayetler incelendiğinde, şu dört şekilde emredildiği görülecektir: 1- “Allah’a ve Resulüne itaat edin”. 121 2- “Allah’a ve Resule itaat edin.”122 3- “Allah’a itaat edin, Resule itaat edin.” 123 4- “Bana (Resule) itaat edin.”124 Ayrıca dikkat çeken bir husus ta şudur: Kur’an’da sadece “Allah’a itaat edin” şeklinde hiçbir ayet yoktur. İtaati, yukarıdaki şekillerde emreden ayetlerden, İslâmın 4 çeşit cumhuri yönetime izin verdiği sonucu çıkarılabilir. 1- “Allah’a ve (onun) Resulüne itaat edin.” Mealindeki ayetler, BAŞKANLIK statüsündeki Demokratik Cumhuriyete izin sayılabilir. Çünkü “Devlet başkanına ve O’nun hükümetine itaat edin.” Şeklinde yorumlanabilir. Burada hükümet, devlet başkanına tabidir. 2- “Allah’a ve Resule itaat edin.” Ayetleri, YARI BAŞKANLIK sistemine izin ve işaret şeklinde anlaşılabilir. Çünkü burada yetkileri arttırılmış bir hükümet ve başbakan hatıra gelmektedir. Zira yukarıdaki ayetlerde olduğu gibi “Resul” Allah’a bağlanmayıp, ayrı olarak zikredilmiştir. 3- “Allah’a itaat edin, Resule itaat edin.” ayetleri “Eyalet sistemine ve birleşik Cumhuriyetler düzenine” işaret etmektedir. Çünkü merkezi devlete itaat ile, hükümetlere itaat ayrı ayrı zikredilmiştir. Bu ayetler İslâm Birleşmiş Milletleri statüsüne uygun yorumlanabilir. 4- “Bana (Resule) itaat edin”. Şeklindeki ayetler ise, Cumhurbaşkanın sembolik olduğu, yetkilerinin sınırlı bulunduğu BAŞBAKANLIK sistemine işarettir. “Kim Resule itaat ederse, Allah’a itaat etmiş olur”.125 “Peygambere itaat edin ki rahmet bulasınız (ve gözetilip korunasınız)” 126 gibi ayetlerde “Bu tür hükümetlere itaatin, devlete itaat sayılacağına ve meşru hükümetlere itaat edenlerin korunup kollanacağına işaret edilmektedir. Müzzenmil: 20 Tevbe: 104 120 Tevbe: 59 121 Enfal: 20 122 Ali İmran: 32 123 Nur: 54 124 Şuara: 108 125 Nisa: 80 126 Nur:56 118 119 107 Ve zaten Peygamberlerin çoğu aynı zamanda devlet ve hükümet başkanlığını da yürütmüşlerdir. “Cenab-ı Hak Hz. İbrahim’e buyurdu: Ben seni bütün insanlara imam yapacağım.”127 Ayetinin tefsirinde Elmalılı Hamdi Yazır şunları söylemektedir: “İmam; kendisine uyulan öncü” demektir. Dolayısıyla büyük imamlık; din ve dünya işlerinde insanlara reis olmak anlamına gelir. Bunun en mükemmel biçimi de Peygamberlik mertebesidir. 128 Eski Diyanet Reislerinden A. Hamdi Akseki’de Riyazüs-Salihin Tercümesi Mukkaddimesi’nde Peygamberlerin; 1-Tebliğ, 2-Fetva, 3-Kaza, 4-İmamet (Siyaset ve riyaset) olmak üzere 4 sıfatı ve sorumluluğu olduğunu söylemektedir. Yukarıdaki ayetlerden de anlaşılacağı üzere Hakk’a ve hukuka dayanmak ve halkın hür iradesiyle oluşmak şartıyla, cumhuri yönetimlerin 4 farklı biçimi de şartlara göre mümkün ve münasip düşmektedir. Gerek BAŞKANLIK, gerek YARI BAŞKANLIK, gerek BAŞBAKANLIK ve gerekse Eyalet ve Birleşik Cumhuriyet biçiminde olsun, temel insan haklarına ve evrensel hukuk kurallarına uygun hareket eden bir yönetime karşı çıkmak, kanunlara ve yargı kararlarına uymamak, şahsi heves ve hesaplarla isyana kalkışmak ise, birlik ve dirliği bozacağı için yasaklanmış ve böylesi davranışlar şiddetle yerilmiş ve ikaz edilmiştir. “Allah ve Resulüne itaat edin. Birbirinizle çekişip didişmeyin. Sonra korkuya kapılırsınız, havanız (hakimiyetiniz ve devletiniz) gider”129 ayeti “Adil Devlete ve meşru hükümete bağlı kalınız. Vatandaş olarak devletle, devlet olarak vatandaşla uğraşmayınız. Böyle yaparsanız elbette huzur, hürriyet ve hakimiyetinizi elden kaçırırsınız” uyarısını içermektedir. “Allah ve Resulüne harp açan (Hakka ve hukuka dayalı, halkına da saygılı bir devlet ve hükümete isyana kalkışanlar) ların (ve böylece ülkede) yeryüzünde fesatçılığa koşanların cezası... (en ağır şekilde verilmelidir)”130 ayeti de, Devlet ve şevketimizin devamı için birlik ve dirliğin önemine ve itaat disiplininin gereğine dikkatimizi çekmektedir. Yanlışlıklara ve haksızlıklara ise, meşru zeminlerde kalarak, demokratik ve hukuki yollar kullanılarak karşı çıkılacaktır. Bu nedenle hadisi şeriflerde “Zalim yöneticilere karşı hakkı söylemek, onları ikaz ve irşat etmek ve gerekirse bu yüzden ölüm dahil bir çok eziyetlere göğüs germek cihadın en faziletlisi" sayılmış, ama "Hak“ını alamamış veya haksızlığa uğramış bile olsa, meşru yönetime karşı isyana kalkışmak, iç savaş ve terör çıkartmak özellikle yasaklanmıştır. 127 Bakara:124 Hak Dini Kur’an Dili Şura Çelik Yayını sh. 394 129 Enfal:46 130 Maide:33 128 108 HALİFELİK (HÜKÜMRANLIK) DEVLETE AİTTİR Yeryüzünde Allah’ın (cc) halifesi olabilecek ve onu hakkıyla temsil edecek yetenek ve yetkiye, fertlerden ziyade devlet sahiptir. Cenab-ı Hakk’ın bütün isim ve sıfatları, ancak şuurlu Müslümanların gayret ederek kuracakları bir “adil devlet düzeni” içerisinde kendini gösterebilir. Örneğin Cenab-ı Allah’ın (cc): “Rezzak”, (sebeplerle rızıklandıran) sıfatını, vatandaşlarına insanca yaşama şartları ve geçim imkanları sağlayan, zekat vergisini mükelleflerden alıp müstahaklara dağıtan bir devlet en güzel biçimde temsil edebilir. “Mü’min”, (Kullarını emniyetle tutan) sıfatını, Müslümanların can, mal ve namus güvenliğini, din ve düşünce özgürlüğünü koruyan bir devlet en iyi şekilde gösterilebilir. “Adil”, (herkese ve her hususta hak ettiğini veren) sıfatı, ancak tabii ve evrensel hukuk nizamını kuran ve uygulayan bir devlet düzeninde hakkıyla tecelli edebilir. “Hakem”, (uyuşmazlık konularında taraflar arasında hakkaniyetle hükmeden) sıfatının gereği, ancak güçlü bir devlet düzeninde ve adil mahkemelerce yerine getirilebilir. “Rab”, (basitten mükemmele doğru tedrici bir suretle terbiye edip yetiştiren ve hayatın dengesini korumak için fıtri kanun ve kuralları yerleştiren) sıfatı en mükemmel şekilde ancak bütün fertlerini ve özellikle gençliğini çeşitli kademedeki eğitim ve öğretim kurumlarında yetiştirip İslâmın ve insanlığın hizmetine hazırlayan bir devlet düzeninde tezahür edebilir. “Şafi”, (şifa veren) sıfatı, en güzel ve en geniş manada ancak çeşitli hastalıklara karşı gerekli koruma tedbirlerini alan ve hastaların tedavisi için yeterli hastaneler, dispanserler v.b. yerler açan, yeterli doktor ve ilacı hazırlayan bir devlet tarafından yerine getirilebilir. Ayrıca: “Vali”, (kâinatı ve hadisatı (Evreni ve olayları) yöneten), “Vekil”, (İşlerini kendisine bırakanlara sahip çıkan ve haklarını koruyan), “Şehid”, (Her yerde ve her zaman hazır ve nazır olan), “Mücib”, (Yalvaranların ve ihtiyacını anlatanların isteklerine cevap veren), “Hafiz”, (Her şeyi koruyan ve muhafaza edip saklayan), “Melik”, (Mülkün ve memleketin gerçek sahibi, hükümdarı bulunan). gibi diğer bütün esma ve sıfatlarını, en geniş şekilde tecelli ve tezahür ettirecek ve yeryüzünde en güzel biçimde Allah’ı temsil edecek, yani ona halife olabilecek makam, fertlerden ziyade devlettir... Fertler tek başına Allah’ı temsil edemezler ve hilafet mesuliyetini yerine getiremezler. Zira, bir fert olarak Kur’an adaletini yürütemezler. Bu nedenle devlete, “İnsan-ı Kamil” denilebilir. Zaten Efendimiz (sav), “Müslümanlar bir vücudun azaları gibidir.” buyururken bu manaya işaret etmişlerdir. “Sizi yeryüzünün halifeleri yapan, sizi verdiği şeylerle denemek için kiminizi kiminizden derecelerle üstün kılan O’dur”131. “Hatırlayın ki Allah sizi Ad (kavminden) sonra halifeler yaptı 132”. “Biz Nuh’u (as) ve gemisinde bulunanları kurtardık ve yeryüzünün halifeleri (hakimleri) yaptık”133. “Sizi yeryüzünde halifeler (yöneticiler) yapan O’dur.” 134 Gibi ayeti kerimeler de, yeryüzünde Allah’ın halifesi olmak sıfatının ve sorumluluğunun fertlerden ziyade devlete ait olduğuna işaret etmektedir. Çünkü kendilerine kuvvet ve hakimiyet verilenlerin “halifeler” kılındığı belirtilmektedir. Kuvvet ve hakimiyet ise devletin elindedir. Müslümanlar evrensel hukuk kurallarını uygulayacak bir adil devlet düzeni kurmak ve yürütmek için bütün gayret ve samimiyetleriyle çalışır ve bunu başarırlarsa, yeryüzünde Allah’ın halifesi olma ve O’nu En’am: 161 Araf:74. 133 Yunus: 73 134 Fatır: 39, Naml :62. 131 132 109 temsil etme şeref ve sevabına ortak olurlar... Cenab-ı Hak, Kur’an-ı Kerim’de birçok yerde “ben” yerine “biz” zamirini kullanması ve Müslümanlara dua etmesini öğretirken de Fatiha’da olduğu gibi “Biz ancak Sana ibadet eder ve Biz yalnız senden yardım dileriz.” şeklinde yine “ben” yerine “biz” zamiriyle emir buyurması. Hem bir nevi, hitabette İltifat-ı Rabbani sayılması, hem kullarını benlik ve enaniyetten kurtarmak için bir edep dersi olması, ve asıl "Müslümanların ferdi değil, cemaat ve teşkilat halinde hareket etmesi gerektiğini" anlatması bakımından önemlidir. Cenab-ı Hakk’ın meleklere hitaben, “Yeryüzünde bir halife yaratacağım.” buyurarak Hz. Adem’e işaret etmesi de, Hz. Adem ailesi ve kabilesi arasında Allah’ın yasalarını (10 sahifelik ilahi esasları) uygulayan bir peygamber olduğu, yani aile ve kabile düzenini ve bir nevi çekirdek devletin temelini kurduğu ve yürüttüğü içindir... Bu arada Emri bil ma‘ruf ve nehyi anil münker (iyilikleri yürütme, kötülükleri önleme) görevi de öncelikle devlete aittir ve iktidar gerektirir. Günümüzde yanlış anlaşılan ve maalesef yozlaştıran Kur’ani kavramlardan birisi de “emri bil ma‘ruf, nehyi anil münker” meselesidir. “İyiliği emretmek, kötülükleri de men etmek” sadece “bazı hayırlı işlerin ve ibadetlerin yapılmasını tavsiye ve temenni etmek, günahların ve kötülüklerin ise dünyevi ve uhrevi zararlarını insanlara söylemek ve nasihat etmek” şeklinde anlaşılmış ve uygulanmıştır. Konuyla ilgili: “İçinizden (insanları) hayra edecek bir topluluk ise bulunsun.” 135 çağıracak, marufu (iyiliği) emredecek, münkerden (kötülükten) men Ayeti dikkatle incelendiğinde, toplumda iyilikleri hakim kılacak, kötülükleri yasaklayacak bir “yaptırım” gücüne sahip olmamız, yani siyasi iktidar ve otoriteyi sağlamamız gerektiğinin vurgulandığı görülecektir. Çünkü ayette geçen “ümmet” kelimesi, imam kökünden gelen bir çoğul ismidir. Yani ümmet, bir liderin etrafında toplanan düzenli ve disiplinli bir cemaat ve teşkilat demektir. 136 O halde “emri bil maruf, nehyi anil münker” öyle herkesin rastgele yapacağı ve başaracağı bir tebliğ ve tavsiye işi değil, hizmet düzeni ve disiplini içinde hareket eden etkili ve yetkili bir cemaat ve teşkilat işidir. Ayette geçen “minküm” sizden, içinizden kaydı da bu görevin herkesin değil, belirli bir kesimin işi olduğunu göstermektedir. Ayet-i kerimenin başındaki “veltekün: olsun, bulunsun” hükmü ise toplumda iyilikleri hakim kılacak ve kötülükleri yasaklayacak bir siyasi istiklal ve iktidarın kurulmasını emretmektedir. Zira herkes her iyiliği kendi başına yaptırmaya veya kötülükleri bizzat yasaklamaya kalkışırsa, ülkede anarşi ve kargaşa baş gösterecektir. Sadece anlatmak ve hatırlatmak ise, ciddi bir işe yaramayacak ve tam etkili olmayacaktır. Zira, işte yurdumuzda nice yıllardır belki milyonlarca kez, vaizler; “Namaz kılın, oruç tutun, hanımlarınızı örtün, içki içmeyin, faiz yemeyin, haram şeyleri seyretmeyin” şeklindeki tavsiyelerini tekrarladıkları halde, kötülüklerin habire çoğaldığını ve yaygınlaştığını görüyoruz. Çünkü ayette “iyiliği emretmemiz” isteniyor, nasihat etmemiz değil. Emir, yetkili bir üst makamın, alt makamdakilerden bir işin yapılmasını kesinlikle istemesidir. Şayet alttaki bu emri yerine getirmediği taktirde onu cezalandırabilecek bir otoriteye sahip bulunmalıdır. 137 Fertlerin birbirine yapacakları ise, sadece teklif ve tavsiyedir... “Emretmek ve men etmek” ise ancak devlet ve teşkilat işidir. Kısacası, “yaptırmak” ve “yasaklamak” bir güç ve otorite gerektirmektedir. Bu gerçeği ifade etmek üzere, ayette geçen “ümmet” kelimesi tekil ve dişi olduğu halde, onun sıfatı olan kelimenin aralarında uygunluk bulunması bakımından “te’muru” şeklinde olması gerekirken “ye’mürune” kalıbında çoğul halinde gelmesi, bu işi fertlerin değil, organizeli bir teşkilatın ve yetkili devlet kurumlarının yapacağına işaret etmektedir. İyiliklerin de kötülüklerin de temel kaynağı olan, bozuk sistemin ve zalim yöneticilerin değiştirilmesi, 135 136 137 Ali İmran: 104 Elmalı Tefsiri C.1, sh. 508, c.2, sh. 1154 Molla Hüsrev: Mir’at, 39 110 eğitim sisteminin düzeltilmesi, basının ve televizyonun islah edilmesi, ekonomik düzenin adaletle dengelenmesi ve yeniden şekillenmesi ve toplumun hakka ve hayra yönlendirilmesi gibi işlerin hepsi, ancak siyasi iktidar ve imkanlarla mümkündür. Yoksa sadece konuşmak ve yazmakla bir yere varamayacağımız artık anlaşılmış olmalıdır. Yani Cenab-ı Hak, “Faiz haramdır, günahtır” diye konuşup durun demiyor, “Faizsiz adil ekonomik sisteminizi kurun” diye emrediyor. Bütün bu gerçekler ışığında siyasi şuurun ne denli gerekli ve önemli olduğunu, ülkede ve yeryüzünde “İyilikleri hakim kılacak, kötülüklere engel olacak” bir iktidara kavuşmak üzere insanları hayra çağırmak için güzel bir fırsat sunduğunu daha iyi anlıyor ve ayetin sonundaki müjdeye bakıyoruz: “İşte kurtuluşa erenler, iyiliği hakim kılmak, kötülükleri ortadan kaldırmak üzere insanları hayra çağıranlar ve Hakk’ın hakimiyeti için teşkilat düzeni ve disiplini altında çalışanlardır.” Bu arada; a-Her müminin, b- İlim ehlinin, c-Devlet yetkililerinin kendi sorumluluk sahalarında ve yetkileri oranında “iyilikleri yürütme, kötülüklüleri önleme” görevleri bulunduğu da unutulmamalıdır. Herkes ve her zaman devamlı bir cihat (gaye, gayret ve hizmet) içerisinde olmalıdır. Çünkü cihat, İslâmın canıdır. İslâm ahlakının bir bütün olarak uygulanması, yaşanması ve Kur’an’ın amacına ulaşması ancak cihat ile mümkündür. Cihatsız Müslüman, ruhsuz bir cesetten farksızdır. Ahlakın olgunlaşması ve hayatın İslâmi disipline sokulması için NEFSİ CİHAT, Sistemin ve yönetimin ıslahı için SİYASİ CİHAT, Saldırgan düşmanlara, içteki anarşi ve isyanlara karşı ise silahlı ve ASKERİ CİHAT yapılır. Bunların haliyle amaçları da, araçları da ayrıdır. Nefis terbiyesi olmadan olgun ve sorumlu insan çıkmayacak… Siyasi şuur ve denetim olmadan huzur ve nizam korunamayacaktır. Güçlü ve disiplinli bir ordu olmadan, güven ortamı sağlanamayacaktır. Eski ABD Savunma Bakanı Danışmanı Siyonist Richard Perle, AKP iktidarının zafiyetinden de cesaret alarak: “Türkiye, eğer Suriye ve İran konusunda bize yardımcı olmazsa, ilişkilerimiz felakete sürüklenebilir” şeklinde, tehditler savurabiliyorsa bu, ekonomik ve askeri gücünün verdiği şımarıklıktandır. Evet, cihat, hayatın ruhu gibidir. Cihat; her konuda en güzele ve en mükemmele ulaşma gayretidir. Çalışma ve başarma azmini yitirmiş… Hayırlı hedefler için hırs ve heyecanı körlenmiş insan… Kısaca cehdü gayretsiz insan, sadece yürüyen bir cenazedir. Mesela namaz; ticaretini, memuriyetini ve istirahatını bırakıp günde beş vakit camiye gitmeyi, cemaat ve teşkilat şuuruna ermeyi, bir imamın emrine girmeyi, emir-komuta disiplini ve düzeni içinde hareket etmeyi öğretir. İnsanı benlikten ve başıboşluktan kurtarır. Böylece pek çok yönden insanı cihat için gerekli olan şartlara hazırlar. Oruç, açlığa ve susuzluğa katlanmayı, cinsi arzularımıza gem vurmayı ve nefsimizi disiplin altında tutmayı öğreterek cihadı kolaylaştırır. Zekat, maddi fedakarlıkta bulunmayı ve canın yongası sayılan malın inancı ve ideali yolunda harcamayı öğretir. İnsanı cimrilik ve pintilikten kurtarıp cihada hazırlar. Zira malına kıyamayan canına hiç kıyamayacaktır. Yine hac ibadeti, evinden, ailesinden ve yakın çevresinden haftalar ve aylarca ayrı kalmayı, uzun ve meşakkatli yolculuk sıkıntılarına katlanmayı, arkadaşlarıyla işbölümü yapmayı ve uyum içinde çalışmayı, tek başına birçok ihtiyaçlarını karşılamayı ve çok geniş bir saha içerisinde ve belirli vakitlerde zor ve zahmetli vazifeleri bazen canı pahasına yerine getirmeye kararlı olmayı öğreterek Müslümanları cihada alıştırır. Hac ibadeti bir nevi yıllık olağan cihat manevrasıdır. Bunun gibi tasavvuf terbiyesi insana gerçek Allah sevgisini kazandırarak, Onun yolunda severek ve isteyerek çalışmayı ve şehadet arzusuyla O’na ulaşmayı sağlar ve cihada hazırlar. Osmanlıdaki tekkeler bir nevi cihada hazır asker yetiştiren manevi kışlalar gibidir. “Ey iman edenler! Allah’tan korkun. Ve O’na (yakınlaşmaya) yol arayın. Ve O’nun yolunda cihat edin 111 ki, kurtuluşa eresiniz.”138 ayeti üzerinde durmamız ve düşünmemiz gerekir. Cehdü gayreti olmayan… Hedefi ve himmeti bulunmayan… Yenilenme ve yükselme amacı taşımayan insan, ruhsuz bir robottan farksızdır. İslâmı bir ağaca benzetirsek, iman bunun kökleri, namaz, oruç, hac gibi ibadetler bu ağacın gövdesi ve dalları, cihat ise meyveleridir. Kökü ve tohumu çürük olan ağaç filiz vermeyecek, dal budak salmayacaktır. Meyve vermeyen ağaç ise odundan başka işe yaramayacaktır. Evet hayat; iman ve cihattır. İman Hak’ka inanmak, cihat ise insanlığın hayrına çalışmaktır. Ayırım gözetmeden tüm insanlara yararlı ve yardımcı olmak… Herkesin temel haklarını korumaya, ülkemizde ve yeryüzünde huzur ve hürriyeti sağlamaya uğraşmak bize cihat sevabı kazandıracaktır. Her türlü zulüm ve sömürüye başkaldırmak ve yeryüzünde adalet ve hürriyeti hakim kılmak için gayret göstermediği gibi, üstelik zalim ve hain zihniyetleri destekleyenler, iman şuurundan ve insanlık onurundan nasipsiz kimselerdir. Gayretsiz muhabbet sahtedir. Allah’ın emirleriyle alay edilirken, Kur’an’ın hükmü çağdışı sayılırken, Müslümanlar zulüm ve zillet altında ezilirken, insanlar fakirlik ve işsizlik altında kıvranırken, namuslar pazara dökülüp aile yuvaları dağılırken, bunları kendine dert etmeyen insan, vazgeçtik Müslümanlıktan, acaba insan mıdır? “İslâm; Yüce Yaratıcıya hürmet, bütün mahlukata ise şefkat ve merhamettir.” şeklinde tarif edilmiştir. İnsanlara hayırlı hizmet götürmenin, saadet ve selameti temin etmenin yegane çaresi ise, bir an evvel adil ve güçlü bir iktidarı kurmak için siyasi cihat etmek ve gerçek bir demokrasiyi ve örnek bir laikliği ülkemize yerleştirmektir. Bu elbette kolay değildir ama, imkan dahilindedir ve inşallah yakında gerçekleşecektir. Hem ameller niyetlere göre değerlendirilecektir.”Kim bir insanı (haksız yere) öldürürse sanki bütün insanları öldürmüş gibidir. Kim de diriltmiş gibi olur.”139 bir insanı ( ölümden ve zulümden kurtarıp) diriltirse bütün insanları Mealindeki ayeti kerimeden de anlaşılıyor ki, adil bir düzenin kurulması için çalışmak, yorulmak, bu yolda zamanına ve parasına kıymak sadece 70 milyon insanımızın değil, bir buçuk milyar Müslümanın, hatta 6 milyar insanın kurtuluşuna vesile olmak kadar büyük bir sevap ve şereftir. 138 139 Maide : 35 Maide 32 112 “DEVLET”LE “DÜZEN” FARKLI ŞEYLERDİR Hz. Peygamberimizin: “Hepiniz,aynı gemide yolculuk eden kimseler gibisiniz. Geminin batmasına yol açacak gaflet ve hıyanet girişimlerine, neme lazım diyemez ve müsaade edemezsiniz.” Anlamındaki hadisini açıklayıcı mahiyetteki şu yazıyı dikkatle okuyalım: Son derece büyük bir uçağa bindiğinizi düşünün, çok uzun ve zorlu bir yolculuk yapıyorsunuz. Uçağın şirketinde, idaresinde, yolculara verilen hizmetlerde büyük aksaklıklar var. Uçağın gelirleri hissedarlara âdil bir şekilde dağıtılmıyor. Uçağın bakımı iyi yapılmıyor. Uçak iyi temizlenmiyor, içi kirli, yerleri, duvarları, koltukları haşarat dolu. Bitten, pireden, tahta kurusundan, sivrisinekten yolcular kaşınıp duruyor. Yasak olması gerekirken uçakta birtakım kişiler fosur fosur sigara ve puro içiyor, ortalık duman içinde, göz gözü görmüyor. Uçağın hostesleri bir âlem... Çay veriliyor, bulaşık suyu gibi, kekler bayat ve kurtlu. Uçak sık sık hava boşluklarına düşüyor, içindekiler perişan oluyor. Beterin beteri: Uçak sizi istediğiniz yöne götürmüyor. Siz mesela Tanzanya’daki Dârüsselâm şehrine bilet almışsınız, yolda rota değiştiriliyor ve bilmem neredeki Darülcahim şehrine ineceğiz deniliyor. Velhasıl uçak bir alamet, yolculuk bir rezalet... Siz bu uçak için “Batsın bu uçak, dyansın bu uçak...” diyebilir misiniz? Diyemezsiniz. Çünkü uçak düşerse siz de bitersiniz. Bu yolculukta sizin birinci vazifeniz nedir? Önce “Ya Rabbi! Bizi koru, uçağımızı koru, selâmetle menzilimize varmayı bize nasip et...” diye dua etmek ve elinizden geldiği kadar uçağın idaresini, içindeki hizmetleri düzeltmeye gayret göstermektedir. Uçaktaki kötülüklerle ilgili bir paralellik kurmamak şartıyla devlet de böyledir. Hiçbir Türkiyelinin, devletimiz için “batsın bu devlet!” demeye hakkı yoktur. Devlet uçak gibidir, deryada seyr eden gemi gibidir. Batması, düşmesi, kahr olması istenmez, bu yolda dua edilmez. Böyle istek sahipleri, bu şekilde dua edenler hafif akıllı sefih insanlardır. İçinde oturduğun eve kızıyorsun ve çöksün bu ev diye bağırıyorsun. Sen deli misin? Ev çökerse kendin de çoluk çocuğun da enkaz altında can verecek, böyle bir duayı nasıl yaparsın. Uçak başka şeydir, uçağın şirketi, idaresi, personeli, içindeki hizmetler başka şey. Bu ikisini birbirine karıştırmamak gerekir. Biz Türkiyeli Müslümanlar devletimizin selâmetini, iyiliğini istemeliyiz. Peygamberimiz ne buyurmuştur: “Siz ne halde iseniz öyle idare edilirsiniz.” İdarecilerimize kızmaya hakkımız yoktur. İdareciler ayna gibidir, seçenler o aynada kendilerini görürler. Bizim inancımız, idarecilere beddua etmeyi değil, onları doğru seçmeyi emrediyor. İslahları, iyi olmaları için dua ederiz. Uyarlarsa en münasip yollarla değiştirilmelerine çalışırız. Türkiye demek üç şey demektir. Önce bir vatandır. Peygamberimiz “Vatan sevgisi imandandır” buyurmuştur. Biz insanlar, biz Müslümanlar zamandan ve mekândan münezzeh varlıklar değiliz. Var olmamız için bir mekânda, bir zaman dilimi içinde bulunmamız gerekiyor. İşte bu mekân vatandır. Vatanımızı korumakla mükellefiz (yükümlüyüz). Türkiye, ikinci olarak bir millet, bir halk topluluğu demektir. Bunların hepsine birden Türk denir. Biz bu halkı, bu milleti de sevmek, korumak, yüceltmekle vazifeliyiz. İç ve dış düşmanlarımız ne yapıyor? Halkımızı Türk Kürt, Sünnî Alevî, Sağcı Solcu, İlerici Gerici, Dinci Laik diye çeşit çeşit kamplara ayırıyor, bunları birbiriyle çekiştirip tepiştiriyor ve sonra malı götürüyor. Onların oyunlarına gelmemeliyiz. Türkiye’nin üçüncü unsuru Türkiye Cumhuriyeti Devletidir. O, bizim tarih içinde yolcusu olduğumuz uçağımızdır. Şuna buna kızıp, sistem veya düzenden birtakım aksaklıklara öfkelenip batmasını isteyemeyiz. Bu devleti canımız gibi korumamız gerekir. Müslümana devlet düşmanlığı yakışmaz. Bir ara 1970’li yıllarda birtakım ajanlar Müslüman gençler ve 113 halk arasında devlet yıkıcılığı propagandası yapmışlar, “Batsın bu devlet!” sloganları attırmışlardı. Aradan zaman geçti ve bu devlet düşmanı radikallerin çoğunu şimdi mücahit olarak değil, müteahhit olarak görüyoruz. Doğuda yedek subaylık yaptığım 1959 yılında yolum bir gün Horasan ilçesinin bir köyüne düşmüştü. İsmini hatırlamıyorum, soyadı Kara olan yaşlı bir köylü ile konuşmuştum. Konuşma arasında şöyle demişti: “Birinci Cihan Harbinde bir ara Ruslar bu bölgeden çekildiler, yerlerini bizim devletimiz hemen dolduramadı, bir müddet devletsiz kaldık, çok sıkıntılar çektik, Allah hiçbir toplumu devletsiz bırakmasın...” Devlet düşmanlığı yapan saf ve cahil vatandaşlar âmme hukuku nedir bilmiyorlar. Devlet başka şeydir, düzen veya sistem başka şey. Bu ikisini mutlaka ve çok kesin şekilde ayırmak gerekir. Halkın şikâyet ettiği bozukluklar devletten kaynaklanmıyor, sistemden kaynaklanıyor. O halde devlet yerinde dursun, sistem düzeltilsin. Türkiye’deki G.Y.’ler devlet ile sistemi veya düzeni özdeşleştiriyor. Böyle bir özdeşleştirme onların işine geliyor. Menfaatlerine uygun olan budur. Bizim görüşümüz başkadır. Biz devletimizin yücelmesini, devamını, bekasını, güçlenmesini istiyoruz. Bunu, sistemin islah edilmesinde görüyoruz. Birinci Cumhuriyet diye direnip duranlar var. Yahu ne birinci Cumhuriyeti, 1923’ten bu yana kaç Cumhuriyet gelip geçti, haberleri yok mu? Kaç anayasa değişikliği oldu... Kaç rejim veya sistem değişikliği yaşadık... Hangi birini sayayım. Cumhuriyet çoğulculukla başladı, sonra tek parti rejimine geçildi. 1945’te dışarıdan gelen baskılarla yeniden çok partili sistem işletildi. 1950 seçimlerinde CHP oligarşisi el değiştirdi, yerine Demokrat Parti iktidarı geçti. 1960’ta darbe oldu, DP yıkıldı, başka bir rejim getirildi. Sonra 12 Mart 1971, 12 Eylül 1980 darbeleri... Nihayet 28 Şubat post-modern darbesi... Bunların hepsi ayrı birer rejim değil midir? Bazılarının: “Atatürk’ün Cumhuriyetini yıktırtmayız” edebiyatı neyi ifade etmektedir. Hangi Atatürk Cumhuriyeti... Atatürk bugün Anıtkabrinden kalksa şimdiki sisteme Atatürkçü diyebilir mi? Artık, Türkiye’de kökten bir değişiklik gerekmektedir. Devlet, vatan, halk yerinde dursun, fakat sistem mi, düzen mi neyse o düzeltilsin, o islah edilsin. Mevcut rejim, Siyonist ve emperyalist merkezlerin gizli güdümündedir. Bunun için iki sâbit fikri, iki dogmayı yıkmak gerekiyor: - Birincisi: Bu devlet batsın zihniyetini, - İkincisi: devlet ile sistem veya düzeni özdeşleştiren skolastik zihniyeti. Birtakım ideolojiler devletimize, vatanımıza, halkımıza ağır bir yük teşkil etmektedir. Marksistler hâlâ Türkiye’de Marksist-Leninist (Bazıları Maoist) bir rejim kurulmasını istiyor. Yahu Marksist ideoloji iflas etti, Sovyetler Birliği dağıldı, bu adamlar neler sayıklıyor. Sabataycıların kendi ideolojileri var. Bunu din gibi benimsetmeye çalışıyor. Düşünmüyorlar ki, dünyanın hiçbir ileri, düzenli, sağlıklı, demokrat, hukuklu, insan haklarına bağlı ülkesinde artık despotik bir ideoloji yoktur. Hür bir ülkede şu veya bu şahsın, şu veya bu grubun bir ideolojisi olabilir ama devletin olamaz. Resmî ideoloji sistemi demokrasiye, insan haklarına aykırıdır. Dayatmacı ve doğmatik ideoloji sistemleri mazide kalmıştır. Şu Çin’e bakınız, hâlâ sözde komünist bir sistem gibi görünüyor ama orada Marksizmin-LeninizminMaoizmin papucu çoktan dama atılmıştır. Resmî ideoloji dogmasını, sultasını kırdıkları için de son derece ilerlediler, dünyayı iktisadî bakımdan neredeyse istilâ ettiler. Devletimiz bütün ideolojilerin üzerinde olmalıdır. Hiçbir vatandaşa şu veya bu ideoloji empoze edilmemelidir. İsteyen inansın, istemeyen inanmasın. Kimse kimseye baskı yapmasın. Parti kurmak serbest. Şu veya bu ideolojinin Türkiye’yi kurtaracağı sanılıyor ve iddia ediliyorsa, 114 buyursunlar partilerini kursunlar; hür ve demokratik seçimlerle iktidar olurlarsa, hukukun ve insan haklarının sınırları içinde kalmak, ülkemizin birliğine ve dirliğine dokunmamak şartıyla istedikleri siyaseti takip etsinler. Türkiye devleti bütün hepimizindir. Hiçbir parçanın, azınlığın, lobinin veya çetenin devletimizi ele geçirmesine izin vermemeliyiz. Bu devlet Türklerin de, Kürtlerin de, diğer etnik kökenlilerin de devletidir. Bu devlet Sünnîlerin de, Alevîlerin de devletidir. Bu devlet Dindarlarında, Çağdaşların da devletidir. Herhangi bir grup veya lobinin köşebaşlarını ele geçirerek, önemli stratejik mevkileri kontrol ederek, kadrolaşarak devleti sadece kendi emelleri için kullanmaya, kendisinden olmayanlara ikinci sınıf vatandaş olarak bakmaya hakkı yoktur. Türkiye devletini kurtarmak, yüceltmek, korumak, güçlendirmek istiyorsak 1923’te Lozan’da birtakım gizli protokollarla verilmiş tâvizlerden vaz geçmeliyiz. Bu tâvizler devletimizin, milletimizin, vatanımızın aleyhinedir. Onlara bağlı kalarak ayakta duramayız, varlığımızı devam ettiremeyiz. Ve en önemlisi: Devletimiz üzerindeki G.Y. vesayetini, G. Y. sultasını artık kaldırmalıyız. Bu devlet hepimizindir, bu Cumhuriyet hepimizindir. Devlet başka şeydir, sistem veya düzen başka şey... 140 Anti-semitizmin tarihsel kökenleri Kabaca bir yaklaşımla anti-semitizm kavramı, yahudi düşmanlığı olarak kullanılır. Fakat işin ilginç yanı, hiç kimse bu yahudi düşmanlığının nereden kaynaklandığını açıkça söylemez. Bir Müslüman veyahut herhangi bir birey; haklı gerekçelerle İsrail’in Filistin’de yaptığı katliamları ve yahut Arz-ı mev’ud (Tanrı Yehova tarafından vaad edilmiş topraklar) görüşünden kaynaklanan yayılmacı, emperyal düşüncelerini eleştirdiğinde, yahut bir kitap yayınlamaya kalktığında, “anti-semitik” olarak damgalanır ve medyanın müthiş bir sansürü yahut görülmemiş bir linç kampanyası ile karşılaşır. Hatta Roger Garaudy örneğinde olduğu gibi, fikir özgürlüğünün vatanı sayılan(!) Fransa’da bile kitabınızı bastıramazsınız. Halbuki İslam tarihinde ve Müslümanların egemenlik kurduğu hiçbir coğrafyada anti-semitizm, yani yahudi düşmanlığı olmamıştır. Niçin? Çünkü İslam, yahudileri ehli-kitap kategorisinde değerlendirmiştir. Bundan dolayı onlara dinlerini özgürce yaşama hakkı verdiği gibi, mallarını, canlarını, namuslarını, ticaret ve seyahat özgürlüklerini de garanti altına almıştır. Bu hakikat nedeni iledir ki, hıristiyanların, daha doğrusu kurumsal anlamda Kilise’nin, faşist ve komünist diktatörlerin katliamlarından kaçan yahudiler, Müslüman hükümdarlara sığınmışlardır. Ve yine bundan dolayıdır ki, yahudiler Bağdat, Şam, Delhi, İstanbul, İsfahan, Endülüs İspanya’sının ve Osmanlı’nın tüm şehirlerinde güvenlik içinde yaşamışlardır ve son olarak, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları kimliğiyle en güvenli ve rahat dönemlerini geçirmeye devam etmektedirler. Hatta devletin en üst bürokratik kurumlarına kadar tırmanmalarında hiçbir sakınca görülmemiştir. Bu söylediklerimize bir de Müslüman ismi kullanan, ancak gerçekte Müslüman olmayan ve çoğu kez düşmanca davranan yahudi kökenli Sabatayistleri (yani dönmeleri) katarsak, ne kadar rahat oldukları gözler önüne serilmiş olur. Neden? Çünkü bizim medeniyetimizin temelinde ırkçılık yoktur. İslam’ın damgasını vurduğu medeniyetimizin temelinde tüm renkleri, dilleri, ırkları, kültürleri Allah’ın ayetlerinin bir tezahürü olarak gören bir paradigma vardır. Bundan dolayı, Batı medeniyetinin düşünsel ve inanç temelini oluşturan Greko-Romen, Judeo-Chritean gelenek gibi çoğulculuğa kapalı değildir. Bazı yahudi yazarlar, efendimiz döneminde Medine’de bulunan Beni Kaynuka ve Beni Kurayza gibi kabileleri, yahudi katliamına örnek olarak verseler bile, bu gerçekte bir saptırmadır. Zira Beni Kaynuka ve Kurayza, yahudileri, Peygamber Efendimiz ile yaptıkları anlaşmayı bozarak müşriklerle birlikte Müslümanları arkadan vurdukları için, bu kabilelere yine anlaşmanın bir gereği olarak Tevrat’ın hükümleri uygulanmıştır. Yani ortada bir hukuksuzluk yoktur; yapılan ihanetin Kur’an’a göre değil, kendi 140 Milli Gazete / 19 01 2006 / M. Şevket Eygi 115 kitapları Tora’ya (Tevrat) göre cezası vardır, o kadar. Öyleyse, bu anti-semitizm nereden kaynaklanıyor? Büyük İskender’den bugüne... Batılı toplumlarda; M.Ö. 721’de Asurluların II. Saragon önderliğinde İsrail Krallığını, Babillilerin Nabukadnezar liderliğinde M.Ö. 586’da Yuda Krallığını yıkıp kutsal Süleyman mabedini yıkmalarını, yahudileri kılıçtan geçirip tutsak etmelerini bir tarafa bırakırsak; yahudi düşmanlığının kökenini ta Makedonyalı Büyük İskender’in Mısırı-Kudüs’ü ve akabinde Sıleykalılar’ın (Selevkoslar) Judea-Filistin bölgesini işgal etmesiyle başlatabiliriz. Yahudiler o dönemde tevhid inancını temsil ettiklerinden dolayı, kendilerini daima paganlardan (müşrikler) ayrı tutarak, onların egemenliklerini tanımamışlardır. Bilahere M.Ö. 169’da Yudas Makkabi önderliğinde ayaklanan yahudiler, bağımsızlığını kısa bir süre için kazansalar bile, sonradan kılıçtan geçirilmişlerdir. Daha sonra Judea-Filistin bölgesinin hakimiyeti Romalıların eline geçer. M.Ö. 63’te Romalı komutan Pompeus burada zalimane icraatlar yapar. Romalıların zulmüne dayanamayan yahudiler yine ayaklanır. Nihayet sonradan imparator olan Titus, Kudüs’e girer Süleyman Mabedini tahrip ederek Masada’da büyük katliam yapar. Mabetten sadece bugünkü Ağlama-Batı duvarı kalır. Yahudiler Kudüs’ten çıkarılarak koloniler halinde Roma İmparatorluğu’nun çeşitli yerlerine köle olarak gönderilir. Mesihliğini ilan eden Bar Kochba yeniden ayaklanır. M. S. 132-135 yılları arasında, bu ayaklanma da Romalılar tarafından kanlı bir şekilde bastırılır ve tüm Roma İmparatorluğu’nda Yahudi takibatı başlar. Bu, Avrupa’da anti-semitizmin kök saldığı ilk dönemdir denilebilir. Yahudiler, Filistin bölgesinde M.S. 636’da Hz. Ömer’in Filistin ve Kudüs’ü fethetmesine kadar bir daha özgür ve rahat olamazlar. Kilisenin yahudi düşmanlığı M.S. ilk yüzyıl Avrupa’da anti-semitizmin kök salmasının en büyük nedenlerinden birisi de, şüphesiz kendisi de Tarsuslu bir yahudi olan yahudi alimi Stefan Gamaliel’in talebesi Saul’dür. Hıristiyanlarca bilinen ismiyle Paulus’tur. Zira, bugünkü kilise Paulus’un görüş ve yorumları ile şekillendiğinden dolayı yahudi düşmanlığı ön plana çıkmıştır. Zira Roma paganizmiyle İsa’nın dinini uzlaştırmaya çalışan Paulus, kendilerine göre [Kur’an’a göre İsa Tanrı olmadığı gibi, çarmıha da gerilmemiştir.] İsa’nın, yani Tanrı’nın çarmıha gerilme işinde Romalılardan çok, dönemin yahudilerini sorumlu tutmuştur. Bu anlayış dolayısıyla ve Pauluscu Kilisenin de kışkırtmasıyla, Avrupa hıristiyanları içerisinde yahudilerin Teocid (Tanrı katili) olarak görülmelerine neden olmuştur. Bu sakat teolojik alt yapıdan sonra, Avrupa’da artık her kötülükten, felaketten, depremden, katliamdan, hastalıklardan, ekonomik, siyasal ve sosyal çöküntülerden yahudiler sorumlu tutulmaya başlanmıştır. Büyük Kostantin’in girişimi ile hıristiyanlık Roma’nın resmi dini olunca, yahudi takibatı resmiyet kazandı. Öyle ya, Tanrı’yı çarmıha geren bir halk her türlü kötülük yapabilirdi. Zira, kilise babası ve Teologu Agustin’e göre “gerçek yahudi, Tanrı İsa’yı gümüş karşılığı ele veren Yahuda İşkaryot’un ta kendisidir.” Aziz John Chrysostom ise bu konuda şöyle der: “Yahudiler, Mesih’in nefret uyandırıcı suikastçileridir. Tanrıyı öldürmenin hiçbir mümkün kefareti, hoşgörüsü ya da mazereti yoktur.” Bizans İmparatoru III. Leo, yahudiliği yasa dışı ilan ederek sinagoglarda katliam yaptı. Kral Edward 1290 yılında yahudileri İngiltere’den sürgüne gönderdi, Fransa’da 1306 yılında Kral Filip aynı şeyi yaptı. Yine 1360 yılında Macaristan’dan, 1380 ve 1744’te Çekoslavakya’dan, 1444 Hollanda Otriyt’den trajik bir şekilde kovulmuşlardır. Rönesans ve Reformasyon döneminde Kilise’nin etkisinin azalmasıyla biraz rahat ettiyseler de, bu uzun sürmedi. Bu sefer 1540’da İtalya’nın Napoli, 1551’de Almanya’nın Bavyera eyaletinden işkencelere maruz kalarak kovulmuşlardır. Nihayet 1919 yılında Rusya ve Ukrayna’da, 1933’ten itibaren rakamlar abartılı bile olsa Hitler Almanya’sında insanlık tarihinin en acımasız katliamlarına maruz kaldılar. Kimler tarafından? Elbette hıristiyanlar tarafından. Ancak hemen belirtelim ki, müesses hıristiyanlığın yahudilere bakışı ne kadar insanlık dışı ve sakat ise, maalesef muharref, rabbinik-ortodoks yahudiliğin yahudi olmayanlara (gentile) bakışı da o derece sakat teolojik bir zemine oturmaktadır. Zira, Tora (Tevrat) ve sözlü gelenek olan Talmud’a göre “yahudiler seçkin ırktır ve milletler arasında sayılmayacaktır. Dünya insanları ancak yahudi ve 116 yahudi olmayanlar diye ikiye ayrılabilir. Yahudiler Tanrı tarafından yaratılmış efendiler, diğer milletler ise köle statüsündedirler. Dini durumları, Nuh’un yasalarına bağlı olmak kaydıyla az da olsa meşruiyet kazanabilir. Böyle bir anlayışın ırkçılığa, siyonizme ve aynı zamanda anti-semitizme zemin hazırladığı da gözden kaçırılmamalıdır. Yahudilerin İslam düşmanlığı Dikkat edilirse yukarıda çizdiğimiz tarihsel panoramada hiçbir İslam ülkesinin ve Müslümanın dahli yoktur. Öyleyse aklı selim sahibi tüm yahudilere ve özellikle İsrail devlet aygıtını yöneten bireylere sormak gerekir: Size tarihte Avrupalılar gibi katliamı ve köleliği değil, insanca yaşamayı layık gören Müslümanlara evangelistlerle işbirliği yaparak düşmanlık yapmanızın, Filistin halkını çoluk cocuk demeden katletmenizin gerekçesi nedir? Batılı hıristiyanların sizlere yaptığı zulmün, katliamın, sürgünün intikamını, yine onlarla ittifak halinde niçin Müslümanlardan alıyorsunuz? Size her şeyi ile kucak açan Türkiye’nin Van havzasından itibaren başlayan topraklarını niçin “vaad edilmiş topraklar” efsanesi içerisinde gösteriyorsunuz? [Bilindiği gibi İsrail’de basılan birçok kitap ve atlasta Van gölünden başlayarak tüm GAP bölgesi Arzı Mev’ud sınırları içerisinde gösterilir. Zaten Şaron, Knesette-İsrail parlementosunda yaptığı konuşmada Arzı Mevud’un İsrail’in resmi politikası olması gerektiğini deklare etmiştir. Ve bu konuşmaya, sosyalistler dahil hiçbir üye temelde karşı çıkmamıştır.] Niçin PKK ve Peşmergelere lojistik destek veriyorsunuz? Niçin ABD’li evangelistlerle Türkiye dahil İran, Suriye, Sudan’dan Endonezya’ya kadar olan İslam ülkelerini “şer cephesi” olarak gösterip işgal etmenin, nükleer füzelerle vurmanın yahut darbe yapmanın planlarını yapıyorsunuz? Niçin yüce Kur’an’ın da sık sık vurguladığı gibi ahitlerinizde durmuyor ve sürekli fesat çıkararak tüm insanlığı kaosa sürüklüyorsunuz? Artık tüm bu yaşananlardan ibret almanın zamanı gelmedi mi? Özet olarak, kelimenin kendisinden de anlaşılacağı üzere İslam ülkelerinde ve Müslümanlarda antisemitizmin (yahudi düşmanlığının) tarihsel ve inançsal temeli yoktur. Bu tamamen Batı kaynaklı bir hastalıktır.141 Gizli Protokollar SİYON Önderlerinin Protokolleri konusunda tartışma vardır. Bunların uydurma, sahte, düzmece olduğu iddia edilmektedir. Bu iddiayı kabul etsek bile, o protokollarda yazılı olan şeylerin hayata uygulandıklarını inkâr etmek mümkün değildir. Bazıları bu protokollerden bahs etmeyi antisemitizm olarak görüyor. Hukuka ve ahlâka aykırı olmamak şartıyla her konudan bahs edilebilir. Bir de, fikirlerin şiddetli eylemlere dönüşmemesi gerekir. Dünya Yahudileri ırk, inanç, düşünce, görüş, kültür bakımından homojen bir yapıya sahip değildir. Siyon Önderlerinin Protokollerinden bahs ederken bütün Yahudileri aynı kefeye koymak doğru olmaz. Kaldı ki, Yahudiler ile İsrail Oğulları arasında da fark vardır. Şimdi yapılacak şey şudur: Siyon Önderlerinin Protokolleri hayalden, kuruntudan, kurgudan mı ibarettir, yoksa bunlar hayata uygulanmakta mıdır? Bu sorunun cevabını ben vermeyeyim, vicdanlı, hür düşünceli insanlar versinler. Siyon Önderlerinin Protokolleri konusu üzerinde fazla durmayacağım. Benim asıl konum ikiye ayrılıyor: (1) 1923 Lozan Antlaşmasının Gizli Protokolları. (2) Bugün Türkiye’de sinsice uygulanan Protokollar. Bazıları “Lozan Protokollerinden bahs edip duruyorsun, göster bize onların metnini” diyebilir. Maalesef elimizde bu konuda şu anda belge bulunmamaktadır. Ancak bu konuda hayli karine vardır. Bazı gerçekler, yazılı belge olmadan da isbat edilebilir. Meselâ şâhitlerle... Lozan’ın Gizli Protokollerinin mimarı Osmanlı devletinin son Başhahamı Hayim Nahum efendidir. Bu zatı bir ara devletin Washington sefiri yapmak istemişlerdi. Lozan’ın ikinci devre müzakerelerinde Türk 141 Milli Gazete / 19 01 2006 / Lütfü Özşahin 117 heyetine katılmış, Avrupa başkentlerinde dolaşmış, gizli görüşmeler yapmış ve galip devletlerle Türkiye’nin arasını bulmuştur. Rıza Nur Hatıralarında onun hakkında iyi yazmaz. İngiltere devlet arşivlerindeki belgeler, aradan yetmiş beş sene geçtikten sonra tarihçilerin, araştırıcıların tedkiklerine açılır. Fakat, Hilafet’in kaldırılmasıyla, yeni Türkiye ile ilgili birtakım belgelerin, Türk resmî makamlarının istekleri üzerine bir müddet daha gizli ve saklı tutulması istenmiştir ve İngiltere bu isteği kabul etmiştir. Acaba, “belgesi şu anda elimizde olmayan” Lozan’ın gizli protokolları da bu açılması istenmeyen evrak içinde midir? Lozan’ın Gizli Protokollarını da bir kenara koyalım ve bugün Türkiye’de uygulanan birtakım protokollara bakalım. Bunların da elimizde yazılı metni yoktur. Yapılanlara, hayata bakarak ben yazıyorum. Dikkat buyurarak okumanızı rica ederim: Madde 1: Müslüman Türkler dilsiz bırakılacaktır. Atalarının mezartaşlarını bile okuyamayacak derecede câhil kalmalarına dikkat edilecektir. Türkçe bir-iki yüz kelimelik kaba bir konuşma, çarşı-pazar, günlük iletişim dili seviyesine indirilecektir. Madde 2: Edebî ve kültürel lisan o kadar bozulacak, o kadar dejenere edilecektir ki, yeni nesiller yakın tarihte yazılmış Ömer Seyfeddin Hikayelerini, Halide Edib’in romanlarını, Hüseyin Rahmi’nin kitaplarını okuyamaz hale ve anlayamaz hale getirilecek, bunların “SADELEŞTİRİLMİŞ” baskıları yapılacaktır. Velhasıl, Müslüman Türklerin mâzi ile millî kültür ile en büyük bağı olan zengin edebî Türkçe tahrip edilecektir. Madde 3: Müslüman Türklere yeni bir tarih yazılacaktır. Geçmişteki İslâm büyükleri tahkir edilecektir. Asıl kahramanlar yerin dibine batırılırken yeni kahramanlar türetilecektir. Madde 4: Türk toplumunun temeli olan aile kurumu yıkılacak, darbelenecek, zayıflatılacaktır. Zina bir suç ve ahlâksızlık olmaktan çıkartılacak, teşvik görecektir. Cinsel sapıklıklar, Avrupa’da olduğu gibi meşru hale getirilecek, aynı cinsten kişilerin evlenmelerine zemin hazırlanacaktır. Madde 5: Halk yığınları gece gündüz vur patlasın çal oynasın eğlence, şamata, zevk u sefa, oyun, dans, bayağı bir müzik ile meşgul ve sersem edilecektir. Madde 6: Başta futbol olmak üzere on milyonlarca halk, çığırından çıkmış spor müsabakalarının hastası, holiganı haline getirilecek, bu oyunlar yeni bir din gibi kütleleri sarıp kucaklayacaktır. Madde 7: Türkiye’nin ve Türkiye halkının en büyük gücü olan İslâm dini bir tehlike ve tehdit olarak görülecek, halk yığınlarına birtakım ideolojiler din gibi benimsetilecektir. Madde 8: Büyük medyada tekelleşme ve kartelleşme yoluna gidilecek, yurt çapında dağıtımı yapılan büyük bir gazete kurmak ancak beş on süper zenginin yapabileceği bir iş haline getirilecek, kartel ve tekel medyası ile protokollar hayata uygulanacak, bu gücün karşısında başka hiçbir güç dayanamayacaktır. Madde 9: İslâmiyet darbelenecek, büsbütün ortadan kaldırılamazsa dinde reform, dinde yenilik, dinde değişim, Dinlerarası Diyalog ve Hoşgörü paravanası ardında yeni bir İslâm üretilecek ve türetilecektir. Sünnetsiz, fıkıhsız, şeriatsız evcil bir İslâm. Madde 10: Türkiye Müslümanları kendilerini idare edebilecek aydın bir kafaya sahip olmadıkları için, dinsizleşinceye kadar onlar güdülecek, vesayet altında bulundurulacaktır. Bu gütme ve vesayet de iki kimliklilere verilecektir. Madde 11: Birtakım önemli kurumlar, köşebaşları, anti-demokrat yollarla da olsa “BİZDEN” olanlara verilecektir. Madde 12: Dindar Müslümanların okumaları, yüksek tahsil yapmaları engellenecektir. Madde 13: Ülkede hâkim/dominant unsuru teşkil eden Müslümanların büyük fabrikalar, büyük holdingler, büyük medya organları, büyük ticarethaneler kurmaları her yola başvurularak önlenmeye çalışılacaktır. Onlara “Yeşil Sermaye” denilecektir. Madde 14: Alkollu içkiler, fuhuş, zina, sapıklık, israf, bayağı müzik, lüks ve aşırı konfor tutkunluğu, uyuşturucu teşvik edilecektir. Madde 15: Bu protokollara karşı gelenler karalanacak, her vasıtaya baş vurularak sindirilecek, cezalandırılacaktır. 118 Madde 16: Eskiden altın ve gümüş en büyük güçtü. Zamanımızda ise Dolar ve Euro altın ve gümüşün yerini almıştır. Ülkenin parasının büyük kısmı bizim elimizde bulunacaktır. Millî gelirin yarısını üç-beş bin kişi, aile, holding paylaşacaktır. Madde 17: Müslümanların arasına casuslar, ajanlar, provokatörler, manipülatörler, yönlendiriciler sızdırılacak, bunlar vasıtasıyla onlar bin parçaya bölünecek, birbirleriyle çekişip tepişmeleri sağlanacak, güçleri ve kuvvetleri kırılacaktır. Madde 18: Dinî hizmet ve faaliyetlerin köy kültürü, kırsal kesim, varoş, gecekondu, taşra zihniyetiyle yapılması sağlanacaktır. Böylelikle Müslüman çoğunluk, içinde bulunduğu çukur ve tuzaktan bir türlü çıkamayacaktır. Madde 19: Büyük medya vasıtasıyla ülkeye sahte, uydurma, sun’i bir gündem yapılacak; halk incir çekirdeğini doldurmaz faydasız ve lüzumsuz konularla oyalanacak, asıl meseleler ve dertler yüzüstü bırakılacaktır. Madde 20: Başta komşu İslâm ülkeleri olmak üzere İslâm dünyası ile sıkı, canlı, yakın ilişkiler, kurulmayacak; onlarla ticaret, ithalat-ihracat, turizm, öğrenci mübadelesi, kültür münasebetleri asgarî seviyede tutulacaktır. Öyle ki, Suriye ile Türkiye sanki Moğolistan’la Venezuela kadar birbirine uzak kalacaktır. Madde 21: Halk yığınları öyle sersemletilecek, uyuşturulacak, afyonlanacaktır ki, yararlarına ve zararlarına olan şeyleri birbirinden ayırt edemeyeceklerdir. Madde 22: Protokolları ayakta tutmak için devletten, Millet Meclisi’nden, millî iradeden, hukuktan, millî menfaatlerden, millî kimlikten daha üstün lâ yüs’el (sorumsuz) bir üst-güç bulunacak; hiçbir denetime tâbi olmayan bu güç son sözü söyleyecektir. Madde 23: Birtakım önemli, hayatî, temel mevkilere kesinlikle Müslüman Türkler getirilmeyecektir. Başka maddeler de var ama şimdilik bu kadarı yeter. “Sen neler sayıklıyorsun, ne hezeyanlar savuruyorsun” diyen varsa, onları büyük bir televizyon kanalında açık oturuma davet ediyorum. Gelsinler, tartışalım. Aydın geçinen o adamlara, Türkiye’de bundan seksen yıl kadar önce basılmış Türkçe bir kitap vereyim, “Lütfen okuyunuz bu Türkçe kitabı” diyeyim. Okuyamazlarsa benim haklı olduğum peşinen anlaşılmış olacaktır.142 Yahudi teolojisinde bazı kelimeler ve kavramlar… Sözlük okumanın önemine dair yazdığım yazıdan sonra “Yahudi teolojisi”nde yer alan bazı kelimelere ve kavramlara değinecektim, olmadı. Demek nasip bugüneymiş. Öncelikle Yahudiler tarihsel süreçte “lanete” uğramış, bu yüzden “sürgün üstüne sürgün” yemiş bir ırktır. Ünlü tarih felsefecisi ve sosyolojinin banisi olan İbn-i Haldûn, onların “ikiyüzlü ve hilekâr” bir topluluk olmasında, hatta “kötü ahlak ve karaktere” sahibi olmalarında bu sürgünlüğün büyük payı olduğunu belirtir ve bu düşüncesini şöyle izah eder: “Başkalarının boyunduruğu ve baskısı altına giren ve onların şiddetli muamelelerine maruz kalan toplumlar… güzel ahlaktan ve insani değerlerden uzaklaşır ve en küçük seviyelere düşerler… İdaresi başkalarının elinde bulunan herkesin durumu buna örnek teşkil eder. Onlar kendilerini idare edecek bir melekeden mahrumdurlar. Yahudilerin durumuna dikkat et! Sahip oldukları kötü ahlak ve karakterden dolayı, her yerde ve her asırda iki yüzlülük ve hilekârlıkla nitelenmişlerdir. Bunun sebebi ise yukarıda söylediklerimizdir.” İbn-i Haldûn bu satırları beş asır önce yazmıştır. Aradan geçen süreçte Yahudiler çoğunlukla Osmanlının idaresi altında 1492’den beri rahat bir hayat sürmüş, dinlerini ve kültürlerini serbestçe yaşamışlardır. Kısacası, Osmanlının hoşgörülü yönetiminden fazlasıyla nasiplenmiş, Osmanlının üst yönetiminde önemli mevkiler elde etmişlerdir. Osmanlının çöküş sürecinde ise, kendilerine asırlar boyu kol kanat germiş Osmanlı yönetimine minnet duymaları gerekirken, akıl almaz bir ihanetle Osmanlının 142 Milli Gazete / 22 01 2006 / M. Şevket Eygi 119 çözülüşünü ve çöküşünü hızlandırmış, hatta Osmanlının yıkımında en büyük pay sahibi olmuşlardı. Kısacası, Üstad İbn-i Haldun’un asırlar önce Yahudilere ilişkin yaptığı tesbitleri haklı çıkarmışlardır. 1948’de ise, İslam coğrafyasının orta yerinde kurdukları siyonist İsrail devletiyle kan ve ölüm saçan, Müslümanların kanını akıtmaya doymayan bir “ihanet şebekesi, bir zulüm mekanizması” olarak yalnızca Filistin’i değil, dünyayı kana boyamaya devam etmektedirler. Çünkü “Kralların Yahudileridir” artık onlar. Bu kısa girişten sonra Yahudi teolojisine dair bazı kavramlarını konu edinebiliriz: Ahuramazda: Yahudilikte her şeyi bilen, iyiliğin ve sağlığın yaratıcısı olan Tanrı(Yahova). Arz-ı Mevud: Yahudi düşüncesinde, Tanrı Yahova’nın Yahudilere vermeyi vaad ettiği topraklar. Bar Mitzva: Her Yahudi çocuğu on iki yaşını bir ay geçince “şeriatın oğlu” anlamına gelen bu ismi alırlar. Bet-Hamikdaş: Yahudilerce Süleyman Peygamberin Kudüs’te yaptırdığı Beytül-makdis’ e verilen ad. Dönme: Görünürde Müslüman olmalarına karşın, Yahudiliğe inanç ve bağlılıklarını gizlice sürdürenlere verilen ad. Hahambaşı: Yahudi teolojisini öğrenen, Yahudi cemaatine ruhani önderlik vasfını kazanmış kişi. İsrailiyat: Yahudi ve Hıristiyan kültürüne ait bilgiler. Kabala: Kitab-ı Mukaddes’in gizli yorumlarını yapan Yahudi mistisizmi. Kipa: Yahudi erkeklerin başlarına taktıkları küçük takke. Kotel: Yahudilerin kutsal olarak addettikleri Yahudi kutsal tapınağının ayakta kalan kısmı, Yahudilerin ağlama duvarı. Magen David: Kral David’in mührü olarak kabul edilen iki üçgenden oluşturulan altı köşeli yıldız; Yahudiliğin en önemli simgesi. Menora: Yahudilerin dini ve milli sembollerinden biri olan yedi kollu şamdan. Mezuza: Yahudilerin evlerinin giriş kapısında uzun bir rulo içine konmuş Tevrat’tan cümleler. Yahudiler eve giriş çıkışta elleriyle bunlara dokunup sonrada parmak uçlarını öperler. Ner-hatamid: Yahudi ibadet yerlerinde bulunan ve devamlı yanan ışık. Pesah: Yahudilerin Mısır topraklarından çıkışının anısına kutladıkları bahar bayramı. Roş haşana: Yahudi takviminde yılbaşı. Siddur: Yahudilerin dua kitabının adı Sinagog-Havra: Yahudilerin ibadet mekânı. Yahudiler ibadet yerlerine “Bet ha Kneset” derler. Simha Tora: Tevrat’ın hatim bayramıdır. Sukkot: Yahudilerin Mısır’dan çıktıktan sonra çölde dolaşmalarının anısına kutladıkları dini bayram. Şabat: Yahudilerin iş yapmasının yasaklandığı kutsal dinlenme ve ibadet günü: Cumartesi. Saoşyant: Yahudilikte dünyanın sonunda geleceği beklenen kurtarıcı. Şavuot: Tevrat’ın (Yahudiler Tora derler) Yahudilere verilişi anısına kutlanan Yahudi bayramı. Şofar: Yahudilerin dinsel objeleri arasında önemli yeri olan hayvan boynuzundan yapılmış üflenerek çalınan müzik aletine verilen ad. Tallit: Her Yahudi erkeğin ibadet ederken örtünmek durumunda olduğu dinsel nitelikli örtü. Teşa-beav: Ab atının dokuzuncu günü. Yahudiler için esaret, acı ve yıkımı sembolize eden gün. Yom kippur: Yahudilikte yıllık oruç günü. Günahlarını örtme günü. Yahudi teolojisiyle ilgili son bir bilgi: İbadet sırasında Yahudi erkekleri başlarına kipa adlı takkeyi giyip, sırtlarına da birer cübbe alırlar. Bu yalnız Yahudi erkeklerine özgü bir davranıştır. Çünkü Yahudi kadınlar ibadetlere katılamaz. Ancak başları örtülü olarak yalnızca ibadet yapan erkekleri seyredebilirler... 143 143 Milli Gazete / 22 01 2006 / Fahri Güven 120 İSLÂMİ AÇIDAN TEOKRASİ, LAİKLİK VE REJİM Medeniyetler de insanlar gibi doğar, büyür, gelişir, geriler ve ölürler. Ne var ki bir insan ömrünün 60 70 yıl olmasına karşın, medeniyetlerin ömrü birkaç asır olmaktadır. Yeni medeniyetler, yeni kurumlar yanında yeni kavramlar da geliştirirler. Bunun için de, genellikle yeni kelimeler üretmek yerine, eski kelime kalıplarına yeni manalar ve kavramlar yüklemek suretiyle, yeni bir “medeniyet dili” oluştururlar. Ancak bir medeniyet yıkıldıktan ve aradan uzun zaman geçtikten sonra, o medeniyete ait kavramların kalıpları - yani kelimeleri aynen kalmakla beraber, onun taşıdığı öz mana, giderek unutulur. İnsanlar, içi çürümüş fos cevizler gibi, sadece kabuklarla oyalanmaya başlar. Onlar cevizi tanıdıklarını zannedip durdukları halde, aslında cevizin içini ve özünü görüp tatmadıkları için, gerçek te ”mefhumlara” (kavramlara) değil sadece ”mevhumlara” (kendi vehimlerine, zan ve tahminlerine) tabi olduklarını bilmezler. “Onlar kitabı (Kur’anın hikmet ve hakikatını) bilmezler. Bütün bildikleri kuru söylentilerdir ve sadece zan ve tahmin (le hareket) ediyorlar.”144 ayeti bu gerçeği ifade etmektedir. Günümüzde sağcılar sağcılığı, solcular da solculuğu bilmedikleri gibi, maalesef Müslümanlar bile, genellikle İslâm'ı yanlış anlamakta ve yanlış uygulamaktadırlar. Özellikle, ”demokratik ve laik bir düzende, ekonomik ve siyasi yapılanma” konusunda bildiklerimiz pek yetersizdir. Bir çoğumuz, ya kendi tahmin ve hayallerimizi İslâm zannetmekte, veya geçmişte yaşanan ve artık ”tarih olan” bazı kurum ve kuralları ihya etmeyi düşlemektedir. İslâm diye hep eskiye özenenlere Bediüzzaman’ın cevabı ne güzeldir. “Eski hal, artık muhal. Ya, yeni hal, ya izmihlal” Yani, eskimiş ve artık önemini ve özelliğini yitirmiş bir düzeni diriltmek ve geri getirmek imkansızdır ve anlamsızdır. Ya mutlak doğrulara ve çağdaş standartlara uygun yeni bir yapılanma başarılacak veya yıkım kaçınılmaz olacaktır. Elbette gelecek, geçmişin üzerine kurulacaktır. Ama bu, geçmişin aynısı veya kopyası olmayacaktır. Kalkıp geçmişine sövmek nasıl bir soysuzluk alameti ise, oturup kuru kuruya geçmişiyle övünmek ve avunmak ise, başka bir şuursuzluk halidir. Zira: “Onlar bir ümmetti gelip geçti. Onların kazandıkları (ve yaptıkları) kendilerinin, sizin kazandıklarınız (ve yaptıklarınız) da sizindir. Siz onların yaptıklarından sorulmazsınız.” 145 Bugün, zalim sistemlerden ve bozuk hayat düzeninden bir kurtuluş yolu arayan insanlara, “İslâm” diye, ya kendi zanlarımızı veya günümüze tatbiki mümkün ve münasip olmayan Osmanlı, Selçuklu veya Abbasi uygulamalarını aynen gösterdiğimizde, çok kimseler, haliyle bununla tatmin ve bize tabi olmuyorlar. Biz ise onları Haktan ve İslâm'dan kaçıyorlar diye suçluyoruz. Halbuki onların İslâm'dan değil, bizim yanlış vehim ve kuruntularımızdan hoşlanmadıklarını bile fark edemiyoruz. Merhum Akif'in dediği gibi ”İslâm'ı, asrın idrakine söyletmek” zorundayız. Bu bakımdan ”Yeni bir Dünya ve adil düzen” konusunda konuşulan ve yazılanları sağlam kaynaklardan, ve ilim erbabından dinleyip anlamaya ne kadar muhtacız. “(Ey Resulüm)! Sen, ancak inzar (ikaz ve irşat) edici (bir peygamber) sin. Her kavmin (İslâm'ı öğretecek ve kurtuluş yolunu gösterecek) kendi ”hadi” leri vardır.” 146 ayetinin hikmet ve hakikatı da korkarım, ahirette anlaşılacaktır... Uzunca sayılacak bir girişten sonra, şimdi esas konumuza gelelim. Teokrasi nedir? İslâm düzeni bir teokrasi midir? Bu soruların cevabına geçmeden önce, kısaca ”Teokrasi”nin tanımını yapalım. ”Teo”, tanrı, ilah manalarına gelir. ”Krasi” idare ve yönetim demektir. Batılı anlayışa göre Teokrasi: Tanrıların, yani tabiat üstü varlıkların veya onların vekili olarak ortaya çıkanların, akli, ilmi ve insani hiçbir kanun ve kurala 144 Bakara. 278 Bakara: 134 146 Er Rad: 7 145 bağlı 121 kalmadan ve hiçbir makama karşı sorumlu tutulmadan, toplumu keyfince yönetmeleri veya daha başka bir deyimle ”dine dayalı devlet şekli” demektir. Bu anlamda Afrika ve Amerika yerlilerinin ilkel totem teşkilatları veya ortaçağ Avrupasında hüküm süren, din ve Allah adına insanları ezen ve sömüren Kilise yönetimleri, birer teokrasi örnekleridir. Ve yine tarihte Mısır firavunları, İran, Hint ve Japon kralları, çağımızda ise Lenin, Mao gibi yarı tanrı yerine konulup heykelleri dikilen, ilim ve akıl süzgecine gerek görmeden, doğru yanlış her sözü ve her davranışı ”ilke ve ülkü'‘ kabul edilen, hiçbir konuda ve hiçbir şekilde tenkit edilmelerine asla izin verilmeyen, ”kurtarıcıların” kurduğu ve ”istismarcıların” ısrarla koruduğu sistemler de, aslında tam bir teokratik düzenlerdir. İslâm ise, sadece imani ve ahlaki konuları içeren bir ”din” değil , aynı zamanda idari, iktisadi, ilmi ve hukuki velhasıl hayatın her safhasına ait, adil ve kamil kurallar öngören bir ”barış ve denge” düzenidir. Sosyalizmin vaat edip de bir türlü vermediği ”sosyal adaleti,” Kapitalizmin amaçlayıp da asla ulaşamadığı hür teşebbüs ve yaygın saadeti; güdümlü demokrasilerde ve hile rejimlerinde asırlardır aranıp da bulunamayan ”en geniş hürriyeti ve milli hakimiyeti” gerçekleştirecek, can, mal ve namus emniyetini ve tam anlamıyla, din ve düşünce hürriyetini kuracak ve koruyacak olan yegane hak din ve hayat disiplini İSLÂM’dır. Biz, Mehdiyet Medeniyetindeki Adalet Düzeninin; siyasi, hukuki, iktisadi ve ahlaki kurum ve kurallarını diğer bütün sistemlerle mukayeseli olarak tartışmaya hazırız. Geliniz gerçeği ve mutluluğu arayan medeni insanlar olarak, ön yargılardan ve şartlanmışlıklardan uzak, aklın ve ilmin ışığında bir karar verelim. İnsanlık olarak aradığımız ve acilen muhtaç olduğumuz ”adil ve kamil” bir düzene, sırf ”dini ve ahlaki değerlerden” de yararlanıyor diye karşı çıkacağımıza, bize böylesine gerçek bir saadet ve adalet kurallarını sunan İslâm'a saygı duymamız gerekmez mi? Bütün bu gerçekleri anladıktan sonra, İslâm'ın asla bir teokratik düzen olmadığını, aksine “demokrasinin özü sayılan serbest seçimlere dayalı milli hakimiyeti esas alan tam bir hukuk ve hürriyet ortamı hazırladığını” rahatlıkla ve inanarak söylüyoruz . Çünkü İslâm'da, Hıristiyanlıktakine benzer, Allah'la kul arasına giren, insanları af veya afaroz edebilen, hiçbir makama karşı hesap vermeyen ve dokunulmazlığı olan bir ”din adamı” sınıfı bulunmamaktadır. Ayrıca İslâm düşüncesinde “devleti din adamları yönetecektir” diye bir kural da yoktur. Hem İslâm düşüncesi dengeli, uyumlu ve irtibatlı bir ”kuvvetler ayrılığı” nı kabul eder, Adalet düzenindeki; 1 - İnsanlardaki fikir ve düşünce melekesinin dil vasıtasıyla doğurduğu İLİM kurumlarının; 2 - İnsanlardaki inanç ve ibadet gibi hissi ve fıtri duyguları doyuran ve düzenleyen DİN ve DİYANET kurumlarının, 3 - İnsanlardaki irade, ihtiyar ve menfaat gibi yetenek ve isteklerin, hakkaniyet ölçülerine göre oluşturduğu EKONOMİ kurumlarının, 4 - Ve yine insanlardaki ünsiyet ve ülfet gibi duyguların zorunlu olarak ortaya koyduğu ve hem cinsleriyle olan münasebetlerini adalet ölçüleriyle ayarlayan SİYASET ve YÖNETİM kurumlarının hiçbiri diğerine hakim veya mahkum kılınmamıştır. Bu temel kurumlardan her birisi ”barış düzeni ve devlet disiplini” içersinde bir nevi özerk olarak, kendi hizmet ve faaliyetlerini yürütecek, biri diğerine müdahale etmeyecek, devlet ise bunlar arasındaki organizeyi sağlayacak, bunların yetki ve sorumluluk sınırlarını belirleyecek ve hepsi birden toplumun ve insanlığın maddi ve manevi saadet ve selametini gerçekleştirmek için çalışacaklardır. Bu ”adil denge düzeninde” halkın ya bizzat veya milletvekilleri eliyle seçtiği ”devlet başkanına” kuvvetler arasındaki bu dengeyi kurmak ve korumak için önemli görevler verilmiştir. Bütün bu gerçekler ortada iken, hala İslâm'la teokrasi’yi aynı görenler: 1 - Ya İslâm'ı bilmiyorlar, onu Hıristiyanlık gibi bir din zannediyorlar. 2 - Veya bilerek ve maksatlı olarak insanları korkutmak ve kaçırmak için İslâm'a ”teokrasi” diyerek iftira 122 ediyorlar. 3 - Ya da açıkça İslâm düşmanlığı yapamayan münafıklar ”bazı çevrelere hoş görünmek, halkı da ürkütmemek için ”teokrasi” gibi bulanık kavramların arkasına sığınıyorlar. Adil düzende bu dört temel müessese (ilim, idare, iktisat ve diyanet) bir vücutta ahenk içinde çalışan değişik organlar gibidir. Nasıl bir vücuttaki sindirim, solunum, dolaşım ve boşaltım sistemleri, duyu ve hareket organlarından her biri, kendi hizmet ve faaliyetlerini yürütüyor, asla birbirine mani olmuyor, ortak bir beyin ve sinir sisteminin kontrol ve komutasında o vücudun hayat ve huzuruna hizmet ediyorlar. Bunun gibi, adil bir devlet düzenindeki müesseseler de böyle bir irtibat ve intizam içinde hareket ve hizmete mecburdurlar. Hz. Peygamberin (sav): “Müslümanların (toplum düzeni) tek bir vücut gibidir. Bu vücudun azalarından birisinin rahatsızlığı, diğerlerini de rahatsız eder.” Mealindeki hadisi bu gerçeği ifade içindir. İslâm; dini kurumların (diyanet teşkilatlarının) ilim, iktisat ve idare gibi diğer kurumlara hakimiyeti esasına dayanan teokrasiyi kabul etmediği gibi, dinin, devlet düzeninin ve hayat sisteminin tamamen dışında tutulması, sadece vicdanlara kapatılması şeklindeki bir ”laiklik” anlayışını da kabul edemez. Laiklik, dini kurum ve kişilerin devlet işlerine, devletin ise din işlerine karışmadığı, her din mensubuna hürriyet ve hoşgörü imkanının hazırlandığı bir sistem olmalıdır. Çünkü, diyanet, siyaset, iktisat ve ilim müesseselerinin, adil bir devlet düzeninde kendi sahalarında özerk, birbirleri arasında ise, irtibat, intizam, ittifak ve işbirliği içinde çalışmaları ve yardımlaşmaları esasına dayanan, herkese tam anlamıyla din ve düşünce özgürlüğü sağlayan bir anlayış, zaten bizim samimi inancımız ve arzumuzdur. Çünkü İslâm; sadece inanç, ahlak ve ibadetlerle ilgili prensipler koyan bir din değil, aynı zamanda fert, aile ve toplum hayatını ilgilendiren her konuda sağlam kurallar getiren bir hayat disiplinidir. İslâmiyetin, bilhassa bu özelliği asla unutulmamalıdır. İslâm'ı Hıristiyanlık gibi sadece ”ibadet ve ahlak” dini olarak görmek veya böyle göstermek, hem İslâm'a hem de insanlığa yapılacak en büyük kötülüktür. Şurası da kesinlikle bilinmelidir ki, her din ancak kendisine uygun bir ”düzen” içinde yararlı olabilir. Mesela, kapitalizme ve liberalizme, Hıristiyanlık dini münasiptir. Komünizme ise ”dinsizlik” dini daha uygun düşer. Halbuki ne kapitalist ne de Komünist veya sosyalist düzen içerisinde, İslâm dini asla faydalı olamaz ve olamamıştır. İslâm dini, ancak ”adil barış düzeninde ve gerçek bir demokratik sistemde” yararlı olabilir. İster istemez şu iki şıktan birine karar vermek durumundayız: YA İSLÂM’IN HAYAT DİSİPLİNİNİ DE KABUL EDECEĞİZ, VEYA İSLÂM’LA RESMEN ALAKAMIZI KESECEĞİZ!... Kendimizi daha fazla aldatmayalım. Bağnaz ve barbar bir düzen içinde İslâm'ca yaşamak ve dinimizin kurallarına uymak mümkün değildir. Son zamanlarda, Vatikan’ın öncülüğünde bazı çevrelerce, kapitalist “Avrupa Birliğinin anayasasına, bu oluşumun Hristiyanlık değerlerine ve Roma kültürüne dayandığı” hükmünün koyulmaya çalışılması… Ve özellikle İslami prensiplerle AB’nin asla uyuşamayacağının ve bu nedenle, Türkiye’nin sorun olacağının sık sık vurgulanması, bu yöndeki tespitlerimizi haklı çıkarmaktadır. Çünkü; her günahı mübah gören Kapitalist bir sistem içinde, sömürü ve zorbalığı benimseyerek yaşayan müslümanların, ismen ve resmen olmasa da, düşünce ve davranış tarzı olarak zamanla fiilen Hıristiyanlaştıkları, Komünizmi seven ve savunan insanların da giderek dini ve insani değerlerden uzaklaştıkları inkar edilemez bir gerçek olarak karşımızdadır. Evet, gerçek ve gerekli bir din ve düşünce özgürlüğünü sağlayan ve bu manadaki laikliği savunan tek din ve disiplin İslâm'dır. Kur’an ”Dinde zorlama yoktur. (çünkü) Kötülük iyilikten ayrılmış, gerçek ortaya çıkmıştır. (Artık) kim tağutu (zalim düşünce ve düzenleri) bırakır da (Allah'ın dinine ve adalet düzenine) inanırsa O, sağlam bir kulpa tutunmuş olur.”147 buyurmakla, İslâm'daki laiklik anlayışının temel ilkelerini ortaya koymaktadır. 147 Bakara: 256 123 “Dinde zorlama yoktur.” hükmüne göre: a - Başka dine mensup bulunan veya dinsiz olan kimseleri ölüm, hapis, işkence, açlık, işten atma, sürgün etme, en tabii insan haklarından mahrum bırakılma gibi tehditler ve korkutmalarla onları zorla din değiştirmeye veya İslâmlaştırmaya hakkımız olmadığı gibi, b - Adil barış düzeni içinde, İslâm dinine mensup müslümanların herhangi bir mezhep, meşrep ve tarikata girmeleri veya çıkmaları hususunda da zorlama ve baskı yapma hakkımızda bulunmamaktadır. Çünkü insanlar anlayarak, inanarak, benimseyerek ve isteyerek bir dine veya mezhebe girerlerse bu hem kendileri hem de çevreleri için yararlı ve verimli olur. Fakat dış baskılar ve korkularla müslüman görünenler ise, gerçekte münafık olur ki, bu tipler toplum için baş belasıdır. Karşılıklı hak ve hürriyetleri belirleyen ve her din ve düşünceden insanların birlikte yaşama düzeni ve dengesini oluşturan ”barış ve adalet devletinin” kanun ve kurallarına uymak, fitne ve anarşi çıkarmamak ise, zaten herkesin bilmesi gereken bir husustur. İslâm’i hayat sürecinde; 1 - DİNİ VE AHLAKİ yönden; herkes mürşidini ve mürebbisini kendisi tayin ve takdir edip ona bağlanır. Bundan tarikatlar ve meşrepler doğmuş ve bunlar zamanla tekkeler, kurslar ve dershaneler şeklinde teşkilatlanmıştır. 2 - İLMİ yönden; her fert örnek ve rehber alimini ve müçtehidini kendisi seçer. Bu şekilde mezhepler doğmuştur ve bunlar medreseler ve mektepler şeklinde teşkilatlanmıştır. 3- İKTİSADİ yönden; herkes ustasını, locasını yine kendisi seçer ve bunlar günümüzde odalar, dernekler ve sendikalar şeklinde teşkilatlanmıştır. Kişiler ekonomik ve ticari haklarını bu kuruluşlar eliyle korur ve savunur. 4 - SİYASİ VE İDARİ yönden; ise herkes liderini seçmek hakkına sahiptir. İslâm'da fertler devlet başkanı seçme hakkını ya genel halk oylaması şeklinde bizzat kendisi kullanır veya vekalet verdiği millet vekilleri (ehlül hal vel akt) eliyle kullanır. Günümüzde idareye talip değişik görüşler, partiler şeklinde teşkilatlanmıştır. Dinin de, aklın da, ilmin de kabul ettiği bir gerçek vardır. O da adil bir devlet düzeninde mezhepler, tarikatlar, meslek gurupları dernekler, partiler birden fazla olabilir ve haliyle olacaktır. Ancak, ülkenin ve milletin birliğini ve dirliğini temin ve temsil eden ”Devlet düzeni ve anayasal sistemi” mutlaka korunmalıdır. Adil ve kâmil düzende partiler, Milli menfaatleri ve insani değerleri koruyan ve kollayan, hayır ve hizmet yarışı yapan makul ve makbul proje ve teklifler üreten, iktidardaki siyasi kadroyu millet adına murakâbe ve muhasebe eden siyasi kuruluşlardır. Ancak bunlar sadece belirli bir ırkın, mezhebin tarikatın sendikanın veya derneğin temsilcileri olarak kurulamazlar. İnsanca ve İslâm'ca yaşama haklarını kısıtlayan batıl ve zalim yönetimlerde ve azınlık olarak yaşadıkları ülkelerde, müslümanların kendi haklarını ve çıkarlarını korumak için, siyasi parti perdesi altında toplanmaları ise ayrı ve yararlı bir olaydır. Adil barış düzeninde farklı partilerin bulunması, hem mevcut hükümetin daha dikkatli ve gayretli çalışmasını sağlamak açısından, hem de devlet ve millet aleyhine olacak ve anarşiye dönüşecek bozuk fikir ve faaliyetlerin gizli teşkilatlanmasını önlemek bakımından, hem de yeni ve yararlı teklif ve teorilerin üretilmesi bakımından gerekli ve yararlıdır. İşte ”laiklik” ten maksat, a-Hiçkimseyi bağlı bulunduğu din, mezhep, tarikat, dernek veya partisinden dolayı kınamamak, b-Bunları değiştirmeye zorlamamak, c-Bunlardan birine mensup olmayı temel hak ve hürriyetler bakımından özel bir imtiyaz veya mahrumiyet sebebi saymamak, d-Gerçek ve adil barış düzeninde birlikte yaşama disiplinini oluşturmak ve e-Tam anlamıyla din ve düşünce özgürlüğünü sağlamak ise, bunları en güzel şekilde İslâm getirmiş ve sistemleştirmiştir. Bunun için diyoruz ki: ”İslâm'dan kaçan insanlar, doktordan kaçan hastalardan farksızdır." Velhasıl, Demokrasi ve Laiklik, İslâm'ın ruhuna uygun bulunmaktadır. Atatürk’çülük ve laiklik maalesef yozlaştırılmıştır. Aşağıdaki hatıra buna önemli bir kanıttır. 124 “Halk isterse beni de kovar” 1935 senesi idi. Atatürk’ün Çanakkale’ye geleceği rivayetleri dolaşıyordu. O zamanlar dünyanın bazı yerlerinde olduğu gibi memleketimizin de bazı bölgelerinde Yahudiler aleyhine bir hareket ve ayaklanma baş göstermişti. Bu hal karşısında bütün Museviler mallarını, mülklerini satarak yolculuğa hazırlanıyorlardı. Bunlar, o zaman rivayet olunduğuna göre Filistine gitmek istiyorlardı. İşte bu sıralarda “Atatürk Çanakkaleye geliyor” dediler. Çok sevindim. Çünkü Atatürkü daha önce hiç görmemiştim. Heyecanla Atatürkün geleceği Balıkesir caddesine koşarak gittim. Bütün Çanakkale halkı oraya toplanmıştı. Ben de bir kenara dikildim. Bu esnada yanımda tesadüfen bulunan bir kaç Yahudinin fısıltı ile pek hararetli olarak konuştuklarını gördüm. Alakadar olmağa vakit kalmadan karşıdan bir kaç otomobil göründü. “Atatürk geliyor” sözü yeniden ağızdan ağıza dolaştı. Halkın “yaşa, varol” nidaları arasında Atatürk otomobilinden indi. Alkışlar devam ediyor, o da halkın ortasında ilerliyordu. Garip bir tesadüf ve talih eseri olarak Atatürk bizim önümüze gelince hafif bir duraklama yaptı. Halka bakıyor ve kalabalığı selamlıyordu. Tam bu esnada yanımda bulunan ve biraz evvel fısıltı halinde, fakat hararetli konuşan Yahudilerden biri, ileri doğru yürüdü ve Atanın önüne atıldı. Muhafızlar mani olmak istediler. Atatürk: - Bırakın gelsin! dedi. Bu Musevi vatandaş, Atatürkün önünde ellerini açtı, omuzlarını yukarıya kaldırarak: - Paşam, bizi kovuyorlar. Biz ne yapacağız? dedi. Atatürk, bu şekilde önüne atılan bu adamın ne demek istediğini ve kim olduğunu derhal anlamıştı. Buna rağmen sordu: - Sen kimsin? - Ben Paşam, Çanakkale Musevilerinden Avram Palto. - Sizi kim kovuyor? Hükümet mi? Kanun mu? Polis mi? Jandarma mı? Bana söyle… dedi. Bu Musevi vatandaş durakladı, şaşaladı. Biraz sonra kendini toparlayarak cevab verdi: - Hayır Paşam, halk kovuyor. Atatürk, bu adamın yüzüne dikkatle baktı, gülümsedi ve: - Halk isterse beni de kovar, dedi ve yürüdü. C. Yalçın imzalı bu ilginç anıyı, 1949 tarihli bir kitapta buldum. Cumhuriyet Matbaasında basılan kitap, “Atatürke Ait Hatıralar” adını taşıyor. Kitabın hikayesi ise şöyle: Atatürk’ün ölümünden dokuz yıl sonra, Cumhuriyet Gazetesi “en güzel Atatürk anıları” başlıklı bir yarışma düzenler ve ilk üçe giren anılara ciddi para ödülleri verir. Mesela birinciye, o zamanın parasıyla tam 1000 Türk Lirası. 11 Temmuz 1949’da Beyoğlu Büyükkulüp’te toplanan jüri, C. Yalçın imzalı bu anıyı üçüncü seçer. Anıların yer aldığı kitap ise bir ay sonra yayınlanır. Kitabın girişinde şöyle bir cümle var: “Bu eserin safi hasılatı tamamiyle İstanbul Üniversitesi Talebe Birliğine terkedilmiştir.” Şimdi bu kitabı bulmanın imkanı yok. (Ben bir kömürlükte, onlarca tozlu torbadan birinin içinde buldum.) Üçüncü olan bu “anlamlı” anıyı da bugüne kadar hiçbir yerde okumadım. Gerçekten tuhaf: Atatürk’ün yaptığı, yazdığı, söylediği her şey unutulmadı da, “bu özel anı” unutuldu ya da unutturuldu. İlk olarak dikkatimi çeken, Cumhuriyet Gazetesinin “bu özel anıyı” üçüncü seçmesi. Kitaba giren birçok anı, bu anıdan daha güzel, daha anlamlı. 1939 yılında, Cumhuriyet Gazetesinin sahibi Yunus Nadi’nin ve bazı Cumhuriyet yazarlarının Aldof Hitler’in doğum gününe katılmak için Almanya’ya gittiğini göz önüne alırsak; hatta Nazilerin, Yahudiler aleyhine haber yapması karşılığında bazı Türk gazetelerine teşvik primi verdiğini hesaba katarsak, bu anının niçin üçüncü seçildiğini anlarız. Bu “özel anının” akibetinden çıkaracağımız sonuç ise şu: Oldukça önemli bir yarışmada üçüncü seçilen bu anı, nasıl olur da bir daha hatırlanmaz olur? Bunu, “anı sahiplerinin” Türkiye’deki etkinliğine mi yormak 125 gerekir, yoksa toplumsal hafızamızın zayıflığına mı?148 Atatürk halkın iradesine bu denli bağlı ve saygılı olduğu halde, görünürdeki sahte Atatürk’çüler ve laikler halkın okullarına ve çocuklarına savaş açmaktadır. İMAM-HATİP okulları laik devletin okulları değil mi? Bu okullar laik sistemin sıkı kontrolu altında değil mi? O halde bu okullardan niçin korkuyorsunuz? İmam-Hatip mezunu çocuklarımızın üniversitelerin bütün bölümlerine gidip, her sahada yüksek tahsil yapmasından niçin ürküyorsunuz? Bu ülkenin en güçlü lobisini Sabataycılar teşkil ediyor. Onlar devletin her kademesinde kadrolaşmışlardır. Devlet dışında üniversitelerde, büyük medyada, yüksek finans ve bankacılıkta, iş hayatında da hâkim durumdadırlar. Ülkemizdeki bu aşırı Sabataycı kadrolaşma sizi niçin rahatsız etmiyor? Sabataycılar kadar olmasa da ülkemizde bir Bahaî kadrolaşma mevcuttur. Niçin bundan hiç bahsetmiyorsunuz? Laiklik laiklik deyip duruyorsunuz. Nedir şu laiklik? Dinin devlete, devletin dine karışmaması değil midir? O halde: – Devletin, genel müdürlük seviyesinde bir Diyanet İşleri Başkanlığı'na sahip olması laikliğe uygun mudur? – Kabinede, din işlerinden sorumlu bir devlet bakanının bulunması laikliğe uygun mudur? Böyle bir bakan, eski Şeyhülislâm'ın, Cumhuriyet'in başındaki Şer'iye ve Evkaf vekilinin (Şeriat ve Vakıf işleri bakanının) benzeri değil midir? – Devletin beş yüz İmam-Hatip okuluna, on yedi ilahiyat fakültesine sahip olması laikliğe uygun mudur? – Devletin, resmî memur statüsünde yüz binden fazla imama, müezzine, müftüye, hatibe, din dersi öğretmenine sahip olması laikliğe uygun mudur? Siz hangi laikliği sayıklıyorsunuz?Türkiye'de laiklik falan yoktur. Bizdeki sistem "Devlet dini" sistemidir. Rejim, İslam diye çeşitli ekleme ve çıkarmalarla yozlaştırdığı bir düşünceyi topluma dayatmak istemektedir. Dünyadaki ciddî ve büyük devletler içinde gerçekten laik olan tek devlet Fransa'dır. Orada: – Katolik kilisesinin liseleri vardır. Devlet, kendi bütçesinden onlara para ödemektedir. – Müslümanların ve başka dinlere mensup olanların özel okullar, liseler, üniversiteler açmasına izin verilmektedir. – Bütün Fransız üniversitelerine başörtülü Müslüman kızlar serbestçe gidip okuyabilmektedir. Bazı sürtüşmeler olsa da, liselere de gidebilmektedir. Fransız Danıştay'ı başörtüsü lehinde karar vermiştir. Ülkemizde, hakları Lozan andlaşması ile uluslararası garanti altına alınmış Rum, Ermeni azınlıklarının kendi okulları bulunmaktadır. Çoğunluğu teşkil eden Müslümanlar niçin özel din liseleri, din üniversiteleri açamıyorlar? Niye açamazlarmış... Çünkü Müslümanlar böyle okullar açarlarsa Türkiye'deki Mason, Sabataycı saltanat ve hakimiyet tehlike altına girermiş... Dünya ülkeleri ve devletleri içinde biz mi daha demokratız, yoksa İngiltere mi? İngiltere'de: – Devlet ve millî Anglikan kilisesi birdir. Kral veya kraliçe hem devletin, hem de kilisenin başıdır. – Orada en az beş milyon Müslüman yaşıyor. Orada başörtülü Müslüman kızların ilkokuldan üniversiteye kadar dinî kıyafetleriyle tahsil yapması serbesttir. – Londra emniyeti son bir karar aldı ve Müslüman emniyet memurlarının sarık sarmalarına izin verdi. Bundan haberiniz oldu mu? (Bu haber Hürriyet'te çıktı!) Siz, olmayan bir laikliğin korunması için feryat edip duruyorsunuz. Önce gerçek mânâda laiklik olsun, sonra onun korunması için çareler düşünürsünüz. Stalin rejimi de laikti. Yoksa siz oradaki sisteme laik mi diyorsunuz? Hayır, stalinist bir laiklikle 148 15 / 08 / 2003 Milli Gazete İbrahim Tenekeci 126 demokrasi, insan hakları, hukuk bir arada olamaz. Laiklik evrensel bir değer değildir. Hiçbir insan hakları bildirgesinde, temel haklarla ilgili hiçbir metinde laiklik diye bir değer, bir madde yoktur. Laiklik ne bir haktır, ne de bir vazife. Din, inanç, inandığı gibi yaşamak hürriyeti ise temel bir değerdir, temel bir haktır. İnsan hakları ile ilgili bütün metinlerde bu hak ve hürriyet yer almaktadır. Dünyanın hiçbir medenî, hukukun üstünlüğünü tanımış, evrensel insan haklarına bağlı, demokratik ülkesinde müzmin din ve devlet kavgası yoktur. Laik Fransa'da da yoktur. İslâm zaten laik bir sistemdir. İslâm'da, katoliklikte olduğu gibi ruhban sınıfı yoktur. Hindistan'da Hinduizmin, Birmanya'da Budizmin, Japonya'da Şintoizmin, Polonya'da Katolilikliğin, Mısır'da İslâm'ın siyasette, sosyal hayatta, kültürde ağırlığı olmasından daha tabiî bir şey olabilir mi? Türkiye Müslüman bir ülke olduğuna göre, tabiatıyla burada da İslâm'ın etkileri ve belirtileri olacaktır. Çoğunluğu teşkil etmedikleri halde Sabataycılar ülkeyi, devleti, bütün faaliyetleri kontrol edecekler; Müslümanlar ise bir şeye karışmayacak. Böyle demokrasi, böyle laiklik, böyle eşitlik olur mu? Samimî bir laiklik taraftarı olanların Müslümanların serbest bırakılması yönünde yayın yapmaları gerekir. Bırakınız: – Müslümanlar kendi eğitim sistemlerini, liselerini, üniversitelerini kurabilsinler. – Müslümanlar, bütün medenî ve demokrat ülkelerde olduğu gibi, üniversitelere başörtüsü ile gidebilsinler. – Müslümanlar, İngiltere'de olduğu gibi kız çocuklarını bütün okullara başörtülü olarak gönderebilsinler. – Müslümanlara sadece teorik ve kağıt üzerinde kalan bir din hürriyeti değil, inançlarına göre bir hayat sürebilmek hürriyeti tanınsın ve bunun bütün imkânları verilsin. – Müslümanlar, dinlerinin tavsiye ettiği kıyafetleri kullanabilsin. Böyle demokratik, ılımlı, insan haklarına uygun bir laikliği içinize sindiremiyorsanız o halde Müslümanlara gösterdiğiniz sertliği Sabataycılara ve Masonlara da gösteriniz. İslâm, devlet ve Cumhuriyet için tehlike ve tehdit oluşturuyor da Masonluk ve Sabataycılık niçin oluşturmuyor? Açıklayabilir misiniz? Bu memlekette çok büyük değişiklikler oluyor. Şu anda binlerce Müslüman çocuğu dış ülkelerin okullarında ve üniversitelerinde okuyor, yetişiyor. Bütün baskı ve engellemelere rağmen yurt içindeki okul ve üniversitelerde de Müslüman bir gençlik yetişmektedir. Belki haberiniz yoktur. Yüzlerce Müslüman Türk genci İbranice öğreniyor. Niçin öğreniyor? Roman veya gazete okumak için değil! Henüz yeterli olmasa da binlerce Müslüman genci sosyal, edebî, tarihî konularda araştırmalar, incelemeler, yüksek lisans tezleri, doktoralar yapıyor; bunların bir kısmı kitap halinde basılıyor. Din düşmanları ve boyunları altında kalasıca bazı din baronları Müslümanları varoş ve bedevî kültürü seviyesinde tutmaya çalışıyor ama bir kısım Müslümanlar medenîleşiyor, şehir kültürü dairesine giriyor. Laiklikse gerçeği uygulansın... Din işleri, din hizmetleri devletten bağımsız bırakılsın. Müslümanlar; Ermeniler, Rumlar, Museviler, Bahailer, Masonlar, Sabataycılar (Onların da başhahamı var!) gibi bir ruhanî lider seçsinler ve dini hayatlarını kendileri ayarlasın. Haydi samimî iseniz, bunları isteyiniz. Hem din hürriyeti, dinî serbestlik, laik devletten ayrı bir İslâm Cemaati Teşkilatı olmayacak; hem de Müslümanlara baskı yapılacak, laiklik elden gidiyor diye bağırılacak. Olur mu böyle şey? 149 149 12 / 08 / 2003 Milli Gazete Şevket Eygi 127 LAİKLİK “LADİN”LİĞİ DAYATMAK DEĞİLDİR AKP’li Meclis Başkanı Bülent Arınç’ın ve AB’ye teslimiyetçi odakların dillendirdiği “Laikliği yeniden tanımlayalım”, “Atatürk dönemi özel şartları tartışmaya açalım” şeklindeki teklif ve temenniler samimiyetten ve çözüm üretmekten uzaktır. Samimiyetsizliklerinin kanıtı, anayasayı ve kanunları değiştirecek ve yeni düzenlemeler getirebilecek her türlü imkân ve iktidara sahip oldukları halde, hiçbir girişimde bulunmayıp, sadece felsefe yapmak ve fesat çıkarmakla uğraşmalarıdır. Hâlbuki iktidar, edebiyat değil icraat makamıdır. Kötü niyetlerinin ve dış güdümlü hareket ettiklerinin ispatı ise, ABD Büyükelçisi Siyonist hain Wilson gibilerin, komutanlara karşı bunlara sahip çıkmalarıdır. Laikliği laçkalaştırmayı, din istismarını meşrulaştırmayı ve Batının dayattığı Ilımlı İslam safsatasıyla dinimizi de, demokrasiyi de yozlaştırmayı amaçlayan kuru sıkı ve kasıtlı çıkışlardır. Bu konulardaki duyarlılıkları ve tutarlı uyarıları da anlayışla karşılamalıdır… Ancak, “Laiklik” kavramını ve ilgili kanunları: a) Gizli İslam düşmanlığına bahane yapmaktan, b) Gereksiz kuruntu ve kuşkularla, dindar Müslümanları suçlamak ve sıkıştırmaktan, c) Aslında sosyal adaleti, toplumsal dengeyi, dayanışma ve yardımlaşma düzenini, karşılıklı saygı ve sevgi düşüncesini, devlete ve kanunlara itaat disiplinini öngören ve yerleştiren İslam dinini, sadece kişilerin vicdanına ve iç dünyasına hapsetme dayatmasında bulunmaktan (ki hem insafsız hem imkânsız ve hem de zaten yararsız bir tavırdır) d) Temelde “Din işleriyle, Devlet işlerini birbirinden ayırmak” esasına dayalı Laikliği; “Devletin, dini kendi güdümüne alıp güdükleştirmesi, hem Cenab-ı Hakk’ın iradesine, hem de Müslüman halkın hür tercihine müdahale etmesi” şeklinde algılamak ve uygulamaktan kurtulmak için, laikliğin ilmi ve hukuki bir tanımının yapılıp, Anayasaya ve kanunlara konulması lazımdır… Dönemin Yargıtay Başkanının duyarlılığı da bu amaçladır ve olumlu bir yaklaşımdır. Böylece hem vatandaşların, hem devlet kurumlarının hem de yargıçların haklarının ve sorumluluklarının çerçevesini bilmesi kolaylaşır. Anayasa metinleri ve kanun maddeleri, bütün vatandaşların rahatlılıkla okuyup kavrayacağı ve aynı şeyleri anlayacağı sadelik ve netlikle olmalıdır. Oysa bizdeki “Laiklik” kavramını vatandaşların çok büyük çoğunluğu anlayıp anlatamadığı gibi, bu konudaki uzmanlar bile ortak bir kanaate varamamaktadır. Üstelik Anayasamız, Resmi Dilimizin Türkçe olmasını şart koşmaktadır… Cumhuriyet ve demokrasi gibi kavramların, adı aynı ama tadı çok farklı onlarca çeşit uygulamaları olduğu gibi, Laikliğin de genelde üç türlü ve birbirine aykırı algılamaları görülmektedir. 1- ATAİST LAİKLİK: Çöken komünist Rusya’da olduğu gibi, her türlü dini inanış ve yaşayışı, hem devletten, hem mabetten, hem aileden ve hatta fert fert beyinlerden dışlama ve yasaklama anlayışıdır. Ve tabi çok kısa zamanda çürümek ve çökmekle sonuçlanmıştır. 2- BİZANTİNİST LAİKLİK: Dini kavram ve kurumları, devletin kontrolüne ve hizmetine uygun olarak kısıtlama ve basit bir inanç olarak kullanma mantığı ve münafıklığıdır. 3- REALİST LAİKLİK: İlmi gerçeklere ve insani değerlere uygun şekilde: a- Din işleriyle devlet hizmetlerinin birbirine karıştırılmadığı b- Din ile devletin birbirine düşman olup çatışmadığı ve zıtlaşmadığı c- Din ve devletin barıştığı ve her birinin kendi sahasında vatandaşa hizmet yarışı yaptığı en doğru ve dürüst yaklaşımdır. Türkiye’de biz Milli Görüşçülerin ve Adil Düzencilerin savunduğu işte bu ilmi ve insani anlayıştır. Yani amaç insandır. Din de, devlet te insana hizmet için birer araçtır. Laiklik mi, yoksa Seküler Fundamentalizm mi? Dünyada, özellikle Avrupa ve Amerika’da Batı’nın İslam’ı yeniden inşa etmeye ve imajını sabote 128 etmeye yönelik olarak kullanılan “İslam fundamentalizmi ve radikalizmi” gibi kavramlar tartışılırken ve kasıtlı olarak gündem belirlenirken, esas gözden kaçırılan ve saklanan bir yöneliş vardır ki, o da Türkiye gibi ülkelere dayatılan seküler-profan [dünyevi - dindışı] fundamentalizimdir. Fundamentalizmi kelime anlamı itibarı ile temeldencilik, köktencilik şeklinde ele alırsak, terim olarak da bir düşüncenin, bir dünya görüşünün veyahut bir dinin değişen ve dönüşen sosyo-politik-ekonomik ve kültürel koşullar dikkate alınmaksızın asıl, otantik, katıksız, saf ve mümkünse yorumsuz bir şekliyle insanı çevreleyen hayatın tüm alanlarına şamil kılınması anlamına gelir. Bu yafta daha çok İslam’la maksatlı olarak yan yana getirilen inşai bir slogandır ve daha çok Batı’nın, Kilise, din, siyaset, toplum ve hukuk ilişkilerinde anlamlı bir terimdir. Bizim tarihsel ve toplumsal serüvenimizle alakası yoktur. Ancak ben bu kelimenin doktriner anlamda laisizm veyahut sekülarizm kelimesi ile yan yana getirilebileceği kanaatindeyim. Çünkü bugün dünyada hakim olan, düzen ve ona yön veren siyasal akıl, dini yahut vahiy kaynaklı, metafizik değerleri önceleyen, evreni Tanrı’nın bir eseri, tüm bir insanlığı da onun halifeleri olarak Allah katında sorumlu kılan bir akıl değildir. Bu akıl ve geçerli paradigma C. Marlow’un "Ey insanoğlu, güçlü beyninle bir ilah ol" şeklindeki anlayışı içselleştiren, insanın Tanrı olduğunu ilan eden seküler-dünyevi bir akıldır. Ortada bir gerçek var, o da şudur: Dünyamız; Rönesans ve reformla başlayan humansantrizm (insan merkezli), Tanrı’nın merkezini işgal ettiği teosantrik dünya görüşünün rafa kaldırılması, deistlerinde önemli rol oynadığı evren ve din anlayışı ile beraber, Decartes’ın kartezyenci, Newton’un mekanik evreni ve insanın yapıp etmelerini Tanrı karşısında otonom-bağımsız, ona karşı sorumsuz bir bölge olarak anlayan anlam ve kavram çerçevelerine dayanan uygulamalarla tamamen dünyevileştirilmiştir. [Sekülarizasion.] Yani tabiri caizse, insanın gönül bağı dışında, kendisini çevreleyen tüm sosyo-politik, ekonomik, ekolojik ve kültürel alanda Allah’la olan ilintisi kesilmiştir. Gerçek, aşkın varlıkla ilintisi kalmayan insan, her şeyi metalaştıran yönüyle günümüz dünyasında belki de var olduğundan itibaren en büyük düşüşünü yaşamaktadır. Sonuçta bu dünyevileşme Sanayi Devrimi ile beraber Yırtıcı Kapitalizmi doğurarak daha çok üretmek ve tüketmek adına insanlığın önüne bir gezegen sorunu ortaya çıkarmıştır. İnsanlığın ezici bir çoğunluğu fakirlik, işsizlik, açlık ve sefaletle boğuşmaktadır. Zira yapılan hesaplamalara göre bir Hintli, Çinli veyahut Afrikalı, Türk, Arap; bir Amerikalı, İngiliz yahut Alman’ın üretip tükettiği kadar üretip tüketse, en iyimser rakamla dünyanın tüm enerji, maden ve ekolojik kaynakları on beş günde bitebilir. Dünyevileşmenin sakıncaları... Şüphesiz dünyamızı bu hale dinler değil, seküler fundamentalizm uygulamaları getirmiştir. Batı kaynaklı bu hareket, özellikle İslam ülkelerine aile, din, hukuk, kültür, siyaset, mimari ve sanata kadar her alanda jakoben bir şekilde dayatılmıştır. İşte bu, tam anlamıyla postmodernizmin Amerika’lı gurusu Rechard Rorty’nin deyimi ile Tanrıyı, bırakın kamusal alandan, yeryüzünden kovma hareketinin ta kendisidir. Artık din ve onun doğal uygulayıcısı olan insanın yapıp etmeleri, aile, hukuk, siyaset, sanat, mimari, müzik, hukuk, basın, kültür alanlarında görülmemesi gereken zararlı bir mistifikasyondur. İşte bundan dolayı, bunun adına kelimenin tam anlamıyla fundamentelist sekülarizm denir. Çünkü bu temeldenci-köktenci dünyevileşme dine ve inananlara sadece kamusal alanda değil, gezegenimizde dahi yer vermek istememektedir. İnsan yapısı gereği yeteri kadar zaten dünyevidir, sekülerdir. Zira yeterli derecede yemeye, içmeye, giyinmeye, barınmaya, gezmeye, üretmeye ve tüketmeye ihtiyacı vardır. Bunda bir sakınca yok. Sakıncalı olan şey ideolojik anlamda laisizm ve sekülerizmin bir doktrin, Auguste Comte’çu anlamda ise bir din olarak halka dayatılmasıdır. Zira Radikal ve Fundamentalist Sekülarizim, doktriner anlamda insanı çevreleyen tüm alanlardan dini anlam ve kavramların kovulmasını, dinin bir aldatmaca (mistifikasyon) olduğunu iddia ederek bilimin her şeyi çözeceğini savunur. Yani katı bir pozitivizimle iç içe bir mahiyet arz eder. Bunun Türkiye ile ne alakası var denilebilir. Çok büyük bir alakası var, zira özellikle Türkiye solu ve devlet aygıtını kontrol eden layüsel bazı kurumlar ve kişiler, laikliği böyle bir mantaliteye dayanan dünya görüşü ile anlamaktalar da ondan. Filhakika cumhuriyet tarihinde buna benzer çok uygulama vardır. 129 Başbakan’ın ulema-alimler [Not: İslam tarihinde tüm insanlığın kendilerine borçlu olduğu İmam-ı Azam, İmam-ı Cafer, Farabi, İbni Sina, Harezmi, İbni Rüşt, Gazali, Molla Fenari, Molla Sadra gibi hem, alim hem filozof ve aynı zamanda müsbet bilimlerle ilgilenen nice düşünce ve bilim adamı vardır ki, Ulema sözünü küçümseyenler, bu zevatın yazdıkları eserlerin bir sayfasını dahi okuyamaz ve anlayamazlar.] sözüne dahi tahammül edemeyen bu çevrenin elbette kamusal alanda insanların dini inançlarına göre yaşamasına ve giyinmesine tahammül edemeyeceği açıktır. Çünkü bu çevre; teknik anlamda bütün düşüncelere, felsefi kanaatlere, dini inançlara, yaşama hakkı tanıyan, ilahi ve tabi hukuka dayanan evrensel temel haklarını çiğnemedikleri, kendi inanç düşünce ve kanaatlerini başkalarına dayatmadıkları sürece çoğulculuğa kapı aralayan tarafsız bir laisiteyi içlerine sindirememektedirler ve laikliği de böyle anlamaktan özenle kaçınmaktadırlar. Daha çok laikliğin, ancak ateist bir düzlemde anlaşılabileceği Sovyetik-Bolşevik bir uygulamasını savunmaktadırlar. Milletimizden saklanan gerçekler Elbette bunu halka açık olarak söylemeseler bile, dilimizde var olan ve milletimize kişilik ve derin anlamlar kazandıran din, iman, tesettür, ulema, şahadet, cihat, gaza, molla, İmam-hatipler, Kur’an kursları, eğitim, din ve siyaset ilişkisi gibi konularda takındıkları tavırlar bu yargımızı güçlendirmektedir. Örneğin tesettürlü bir bayanın kamu alanında öğretmen, hakim, savcı, doktor, avukat vs. olamayacağı, hatta halkın ve meclisin özgür iradeleri ile seçecekleri Cumhurbaşkanının eşinin tesettürlü olamayacağı şeklindeki beyanları gerçekte temel insan haklarına ve Demokratik Hukuk Devletine aykırı olduğu gibi, laisiteye de aykırıdır. Çünkü ortaya zımmen şöyle bir manzara çıkmaktadır: Kamu alanında görev alan herkes inançsızateist olmak durumundadır. Zira bu görüşü savunan fundamentalist laisist ve sekülaristlere göre, eğer bir kamu görevlisi inancını belli edecek bir simge taşırsa, tarafsızlığını kaybeder ve dolayısı ile hizmet verdiği insanların güvenini zedeler, taraflı davranarak haksız uygulamalara yol açar. Hâlbuki bu insanların kalbini ve beynini okuma iddiasından öteye geçemeyen boş bir lakırdıdır. Peki, eğer kamu görevlisi ateistse, fanatik bir din düşmanı ise, dinin boş bir kuruntu olduğuna inanıyorsa, onun inanan birisine objektif davranacağına yahut adaletle muamele edeceğine kim garanti verebilir? Yine, herhangi bir kamu görevlisi lezbiyen yahut feminist ise, erkeklere; Hıristiyan ise Müslüman’a; Marksist ise Ülkücüye tarafsız ve adaletli davranacağını kim kestirebilir. Dünyanın hangi yerine giderseniz gidin John Locke’un "Tabula Rasası” [boş levhası] gibi fikirsiz ve dünya görüşü olmayan kamu görevlisi yoktur. Zira böyle bir şey insanın doğasına aykırıdır. İnsan “boş levha” değildir Bir kişi, vatandaş olarak ateist-inançsız olabilir. İyi de ateist olmak da inananlara karşı taraf olmaktır. Hatta bu anlayışa göre demokrasi, seçim geleneğini bile sürdürmemiz imkânsız olur. Çünkü belli bir rozeti, simgesi, dünya görüşü olan bir iktidar yönetime gelmekte ve ülkeyi yönetmektedir. Şimdi şöyle diyebilir miyiz; efendim artık seçim yapmayalım, iktidarın inancı, dünya görüşü ve yönetim felsefesi kaybolmuyor. Hâlbuki burada önemli olan iktidarın simgelerinin ve dünya görüşünün kaybolması değil, önemli olan iktidarın demokratik laik ve hukuk devleti çerçevesinde vatandaşlar arasında hiçbir fark gözetmeksizin adaletle hizmet verip vermediğidir. Bundan dolayı kamuda görev alacak memurların ve yöneticilerin durumu da bundan farklı değildir. Zira kamu görevlisi olmak kişinin kendisini var kılan, ona şahsiyet kazandıran değerlerden, yargılardan, sembollerden yalıtılması anlamına gelmez.. Demek ki, ortada bir düşmanlık, ön yargı ve kindarlık var; o da din ve özellikle İslam düşmanlığıdır. Zira hiç kimse bir kamu görevlisinin hangi makamda olursa olsun ateist, sosyalist, Marksist, Liberalist, Hıristiyan, Yahudi, sabatayist, lezbiyen, feminist, homoseksüel olmasından rahatsız değil, tek rahatsız oldukları şey İslam’ın kamu alanında görünür olması, yani inanan mütedeyyin dindarların inandıkları gibi yaşamalarıdır. O zaman doğrusu nedir? İnsan "tabula rasa" boş bir levha olamayacağına göre, doğrusu şudur: Kamu görevlisi; inancı, düşüncesi, giyimi ne olursa olsun insanın insana değil, bizzat Yaratıcının insana tanıdığı, 130 yani her bireyin doğuştan getirdiği, kimsenin tekelinde olmayan evrensel temel insan haklarını gözetiyorsa, görev alanında hukukun üstünlüğüne dayanan hukuk devletinin ilkelerine uyuyorsa, ona göre davranıp hüküm veriyorsa, kamu hizmetinde din, dil, mezhep, ırk, sınıf, cinsiyet, renk, giyim-kuşam ayrımı yapmadan hizmet veriyorsa, onun Müslüman, tesettürlü yahut ateist, Marksist olması kimseyi ilgilendirmez. Demokratik laik anlayış ve çoğulculuk da budur. Zira laikliğin birçok uygulama biçimi vardır. Birincisi Sovyetik-Bolşevik uygulama ki, bu anlayışa göre sadece kamusal alan değil; birey, aile, eğitim ve dilden başlayarak insanı çevreleyen tüm faktörler dinden arındırmalıdır. Türkiye’de devlet aygıtı ve sivil toplum kuruluşlarında etkin ve yetkin olan elitist bir kesimin özellikle bu anlayışı savundukları bilinmelidir. İkincisi, Bizantinist uygulama: Bu anlayışa göre din, devletin tanımladığı ve anladığı biçimde toplumda yer alır. Yani din devletin hizmetindedir, halkı devlete ve müesses düzene itaat ettirdiği sürece din iyi bir fenomendir. Eğer bu din sorgulamaya, yahut adalet istemeye yöneltirse, tedip edilmesi ve sınırlarının çizilmesi gerekir. Özellikle sağ ve ortanın solu bazı akımlar Türkiye’de bu uygulamadan yanadırlar. Yani Bizantinist laiklik anlayışında din, düzen ve iktidarın meşruiyet aracıdır. Onun iktidarına ve düzenine destek arz ettiği, halkı kendi kaderine razı edip susturduğu sürece iyi bir şeydir din. Milletin özgür iradesi ve mutabakatı, her türlü kurumun üzerindedir Üçüncüsü, demokratik laik anlayıştır ki, devlet bütün inanç topluluklarına eşit mesafede durur, başkalarının haklarını ihlal etmedikleri sürece, onların inancına göre yaşama, giyinme, eğitim alma, örgütlenme ve inancını yaymasına saygı gösterir ve bu haklarını garanti altına alır. Bu inanç topluluklarına, bir birilerine inançlarını ve dünya görüşlerini dayatmadıkları, şiddet ve teröre başvurmadıkları sürece devlet müdahale etmez. Ancak devlet bunu yaparken kamu uygulamalarında sürekli kutsala karşı yapılan uygulamalarda taraf olamaz. İşte sekülarist ve laisist fundamentalistlerin içine sindiremedikleri demokratik laiklik uygulaması budur. Ancak hemen belirtelim ki, her düşüncede, her cemaatte, her siyasal ve sosyal oluşumda samimi olmayanlar ve bir takım değerleri istismar edenler olabilir, fakat bunu önlemenin ve gerçekten samimi olanların anlaşılabilmesinin yolu, yasakları devam ettirmekten değil, yasakları kaldırmaktan geçer. Tesettür konusu da böyledir, kaldırırsınız insanlık dışı yasağı samimi, mütedeyyin ve gerçekten dindarlıklarının gereği olarak örtünenler kendiliğinden ortaya çıkar. Varsa tesettür üzerinden siyasal kazanç, makam ve mevki kazananlar da ellerindeki bu rantı kaybetmiş olurlar. Hem “haydi kızlar okula” diyeceksin, hem de okulun hemen girişinde “ama senin başörtün var ve dolayısı ile okuma hakkın yok” diyeceksin. Bu trajik komediyi kaldırmanın zamanı gelmiştir. Eğer toplumda ezici bir çoğunlukla mutabakat sağlanmışsa ve aynı zamanda azınlıkların da hakları korunuyorsa, kurumların mutabakat sağlayamamasının hiçbir önemi ve değeri yoktur. Zira demokratik hukuk devletinde kurumlar milletin iradesinin üzerinde olamaz ve ona ipotek koyamaz. Filhakika milletin özgür iradesi ve mutabakatı her türlü kurumun üzerindedir. Sonuç olarak, bu radikal-fundamentalist sekülerciler milletin özgür iradesine ipotek koymaktan ve tüm dini, aşkın-transandantal değerleri yeryüzünden kovmaya çalışmaktan vazgeçmedikleri sürece, gerçek bir millet ve devlet kaynaşması olmayacaktır. Umarım sağduyu hakim gelir ve bu hastalıklı anlayıştan dönüş yaparak, gerçek bir demokratik, laik, hukuk devletinin oluşmasına katkıda bulunurlar. 150 Üst kimlik tartışması ve din kardeşliği Bir dönem Sayın Baykal ve Sayın Erdoğan ortaya bir üst kimlik tartışması çıkardılar. Sayın Erdoğan’a göre, üst kimliğimiz Türkiye vatandaşlığıdır, Türkiye mozayiğidir. Sayın Baykal’a göre Türk Milleti kavramıdır. Ama gerçek odur ki, en güçlü üst kimliğimiz din kardeşliğimizdir. Vatan ve milletimizin bütünlüğü tehlikeye düştüğü zaman din kardeşliği birlik ve bütünlüğü bizlere kurtuluş yollarını açmıştır. Din kardeşliğinin, ne kadar güçlü bir üst kimlik olduğunun, en önemli şahitlerinden birisi ise, o zamanki ismi 150 26.11.2005 / Milli Gazete / Dr. Lütfi Özşahin 131 ile Mustafa Kemal Paşa’dır. Bakınız M. Kemal Paşa 15 Mayıs 1915 tarihinde komutan iken, Çanakkale’de cereyan eden bir çarpışmada, bütün üst kimlik tariflerinin üstünde olan din ve imânla birlik ve bütünlüğün en yakın şahidi olarak, BOMBA SIRTI olayını nasıl anlatıyor: “Bomba sırtı olayı çok önemli ve dünya harp tarihinde, eşine rastlanması mümkün olmayan bir hâdisedir. Karşılıklı siperler arasındaki mesafe 8 metre, yani ölüm muhakkak. Birinci siperdekilerin hiçbiri kurtulmamacasına hepsi düşüyor. Fakat ne kadar imrenilecek bir soğukkanlılık ve bir tevekkül biliyor musunuz? Bomba, şarapnel ve kurşun yağmuru altında öleni görüyor, üç dakikaya kadar öleceğini biliyor ve en ufak bir çekinme bile göstermiyor. Sarsılma yok. Okuma bilenler Kur’an-ı Kerim okuyor ve cennete gitmeye hazırlanıyorlar. Bilmeyenler ise kelime-i şehâdet getiriyor ve ezan okuyarak yürüyorlar. Sıcak, cehennem gibi kaynıyor. Yirmi düşmana karşı her siperde bir nefer süngü ile çarpışıyor. Ölüyor-öldürüyor. İşte bu Türk askerindeki ruh kuvvetini gösteren, dünyanın hiçbir askerinde bulunmayan tebrike değer bir örnektir. Emin olmalısınız ki, Çanakkale Muharebelerini kazandıran bu yüksek ruhtur.” Bilindiği gibi, bu eşsiz destanı yazanlar Türk, Kürt, Çerkez ve daha alt kimlikleri sayılamayacak derecede çeşitli şehid ve gazilerimizden oluşuyordu. Şimdi kalkmış Sayın Baykal ve Erdoğan bu tarihî gerçekleri âdeta yok farzederek ihtilafa düşüyorlar. Milletimizi bir kimlik ve kavram karmaşasına sürükleyenlerin içerisinde bulundukları gafletin derecesini, siz sayın okuyucularımızın takdirlerine bırakıyorum. Kaderimizde yeni bir savaş yazılmışsa, bu savaşta milletimiz yine ALLAH ALLAH diyerek hücuma kalkacaktır. Türküz, Çerkeziz, Kürdüz veya mozaik mozaik, diye diye düşmanın üzerine yürümeyecektir. Din kardeşliğimizin ne kadar güçlü olduğunu gösteren başka bir misal daha verelim: Birinci Dünya Savaşı’nda yenik düşmüşüz. Sevr muahedesi imzalanmış. Anadolumuzun büyük kısmı işgal altında. Ordumuz dağıtılmış. İşte böyle bir fetret devresinde, Adıyaman’ın Kâhta ilçesinde, Rahmetli Hacı Bedir Ağa’nın konağına bir İngiliz kurmay subayı maiyetiyle beraber geliyor. Mekkârelere yüklediği altını ağaya vermek istiyor ve ona: - “Biz inceledik, Doğu ve Güneydoğu’nun en güçlü aşîreti ve lideri sizsiniz. Teklifimizi kabul edin ve Doğu Anadolu toprakları üzerinde bir Kürt devleti kurun. Size, ilaveten istediğiniz kadar para, silah ve takviye asker gönderelim. Teklifinde bulunuyor. Hacı Bedir Ağa’nın cevabı özetle şöyledir: - “Bu mösyöye söyleyin. Parasını alsın defolsun gitsin. Bizim dinimizde kavmiyetçilik (yani ırkçılık) yoktur. Biz Türklerle bu vatan ve bu devlet uğrunda birlikte çarpıştık, birlikte şehid verdik, birlikte gazi olduk. Yarın Allah’ın huzurunda ben alnımı kara çıkartmam, teklifinizi red ediyorum” diyor. Görüldüğü gibi, Osmanlı devletinin teslim olduğu, ordumuzun dağıtıldığı ve henüz İstiklâl Savaşımızın da başlamadığı bir fetret devresinde bile, Doğu Anadolu’muzun liderleri etnik ayrılıklara ve tahriklere asla değer vermeyerek dinimizin birleştirici ve kardeşlikleri pekiştirici gücüyle, birlik ve bütünlüğümüzün sağlanmasında başarılı görevler yapmışlardır. Siyonist ve Evangelist ittifakının meydana getirdiği durumla örtüşen Dick Cheney’in gazetelerde yayınlanan beyanatı, başlatılmış olan yeni haçlı savaşının, aynı zamanda ülkemize de yönelik olduğunu göstermektedir. Zira Güneydoğumuzda cereyan eden hadiselerin, körün attığı taş gibi tesadüfî olmadığını anlamak için, artık delile hacet kalmamıştır. Devletimizin tamamen gücünü kaybettiği bir dönemde, bölücüler ve etnik tahrikçiler, hiçbir netice alamazken, gerek PKK terörünün ve gerekse, Güneydoğumuzda dışarıdan başlatıldığı görülen son günlerde yeniden nüksetmeye başlamış olması düşündürücüdür. Bu durumda yapılacak iş Bomba Sırtı destanında şahlanan birlik ve beraberlik ruhunu yeniden harekete geçirilmesinden ibarettir. 132 KUTSAL DEVLET Mİ, SOSYAL DEVLET Mİ? Her şeyin mutlak yaratıcısı ve Rabbı olan Cenabı Hak; gezegenlerden atom zerrelerine, beyin hücrelerinden sinir sistemine kadar, bütün alemlerin ve hadiselerin tek ve gerçek hakimidir. Her konuda en doğru ve değişmez kuralları bilen ve gönderen de Allah’ın kendisidir... Ancak, imtihan gereği, istedikleri sistemi tercih ve tatbik etmek fırsatını insanlara vermektedir. “Biz, (zafer ve hakimiyet) dönemlerini insanlar arasında dolaştırıp dururuz” 151 ayeti bu duruma işaret etmektedir. Ve Hz. Musa’ya iman eden sihirbazların, Firavunun tehdidine karşı “Hükmün ne ise (ve elinden ne gelirse) yürüt... Zira senin hükmün sadece bu dünya hayatında geçerlidir” 152 ayeti de hakimiyetin, zahirde ve belli bir sürede insanlara verilebileceğini göstermektedir. Öyle ise bu anlamda “Hakimiyet Milletindir” sözü yerindedir. “Nasıl olursanız, öyle idare edilirsiniz” hadisi şerifi de, kendi iradenizle tercih ettiğiniz, istikamet ve gayretinizle liyakat kesbettiğiniz yönetim biçimine ulaşırsınız, mealindedir. Sistemleri ilahi ve beşeri diye ayırmak ise münasip değildir. Zira bütün sistemler birer insan olan ilim adamlarının içtihat ürünü oldukları için, hepsi “beşeri”dir. Ne var ki, mesela Hanefi fıkhı dayanağı vahiy ve akıl olan bir beşeri sistemdir. Ama kapitalist sistem, dayanağı nefis ve akıl olan bir beşeri sistemdir. Devlet ise bir ülkede yaşayan insanların ortak nefsi ve iradesi yerindedir. Bu nedenle, “millet devlet için değil, devlet millet için vardır” felsefesi güdülmelidir. Öyle ise, “kutsal devlet” değil, “adil ve sosyal devlet” düşüncesi önemlidir. Gardiyan devlet yerine, garson devlet prensipleri yürütülmelidir. Despotik bir Kanun devleti değil, demokratik bir hukuk devleti gerekli ve geçerlidir. Dünya tarihi boyunca her türlü insan topluluğunda olsun, çeşitli kültür ve inanç olgusunda olsun mutlaka devlete veya onun fonksiyonunu görecek bir mekanizmaya ihtiyaç duyulmuştur. Devleti oluşturan bu ihtiyaçları ise üç ana başlıkta toplamak mümkündür. 1-Hukuk ve Adalet: Sınırları belirli aynı coğrafyayı paylaşan topluluğun, temel inanç ve ahlak anlayışına ve genel ihtiyaçlarına uygun olarak hazırlanmış, yazılı ve yazısız yasa kurallarının belirlenmesi ve yürütülmesi. 2-Hürriyet ve Emniyet: Dış tehditlere karşı ülkeyi savunmak için ordu, iç güvenliği sağlamak ve kanunları uygulamak üzere ise polis teşkilatının kurulması ve güçlendirilmesi. 3-Hükümet ve Siyaset: Toplumsal bir uzlaşma ve milletle devlet arasındaki anlaşma metinleri olan anayasaları ve kanunları yürütmek, iç ve dış sorunları çözecek proje ve stratejileri üretmek, kalkınma ve refahı artırma hamlelerine girişmek amacıyla sorumlu ve selahiyetli bir idari mekanizmanın belirlenmesi. Bu üç temel ihtiyaç ne tarım toplumunda, ne sanayi toplumunda ve ne de bilgisayar toplumunda asla değişmemiştir. Farklı dinlerin farklı kavimlerin ve farklı ideolojilerin oluşturduğu devlet modellerinde de bu üç ihtiyaç yine değişmeyecektir. Herhangi bir devletin bu temel ihtiyaçları karşılamak ve asli fonksiyonlarını uygulamak için de iki önemli kaynağı ve dayanağı vardır. Birincisi: farklı kabiliyet ve marifetlere sahip nüfus potansiyelini ve insan mozayiğini; a-Hem ahlaki ve psikolojik yönden, b-Hem de fiziki ve teknolojik yönden eğitmek, yetiştirmek ve değerlendirmek. İkincisi de: Çağın ihtiyaçlarına ve standartlarına uygun ekonomik şartları hazırlayacak zirai ve sınai kalkınmayla ilgili metot ve modelleri geliştirmek, yani maddi ve mali kapasitesini yeterli hale getirmek. Vatandaşlarının ahlaki değerleri yozlaştırılmış ve sefalete maruz bırakılmış, ekonomik kaynakları da 151 152 Ali İmran: 140 Taha: 72 133 sömürülmeye başlanmış bir devlet, bu üç önemli fonksiyonu yürütemez hale gelir. Artık o devlet, dış güçlerin gizli sömürgesidir. Hükümetleri, mason locaları ve sermaye patronları belirler. Demokrasi ve seçim ise, gizli güçlerce tayin edilen yerli sömürge valilerini millete onaylatma hilesidir. Ordu; Sömürü rejiminin nöbetçileri, polis ise mafya maliyesinin bekçileri konumuna getirilir. Gayri milli eğitim sistemi, tektip ve demokrat köleler yetiştirir. Modern usullerle öğretilen bazı maddi bilgiler de sadece bencilliği ve beleşçiliği pekiştirir. Kendi ülkesinde teknik üniversite bitirmiş, Amerika’da, Avrupa’da uzmanlık eğitiminden geçirilmiş, ama milli haysiyeti ve ahlaki hususiyetleri körletilmiş insanların ne türlü soygunlara ve soysuzluklara girişebildikleri herkesçe bilinen bir gerçektir. Masonik merkezler tarafından empoze edilen mukaddes ve muhalefet edilmez ideolojiler, ilke ve inkılaplar .. Uydurulan ve topluma dayatılan yeni tanrılar ve tabular sayesinde, korkunç bir sermaye diktatörlüğü hüküm sürmektedir. Cahiliye Arapları yaptıkları putları para karşılığı sattıkları ve hatta acıkınca hamurdan yaptıkları bu putları yiyip yuttukları gibi, günümüz müşrikleri ve münafıkları da, her türlü haksızlık ve ahlaksızlıklarını putlarının heykeline ve hatırasına sığınarak yürütmektedir. Milli ve yerli düşüncenin, yeniden özgüven ve özgürlük ortamını gerçekleştirmek gayesi ve gayretiyle; 1-Önce ahlak ve maneviyat, 2-Sonra mutlaka sanayi teknoloji ve yaygın kalkınma diyerek yola çıkması işte bu yüzdendir ve milli (imani ve insani) değerleri yeniden diriltmek ve devletin dengelerini düzeltmek içindir. Sömürge çiftliğindeki demokrat kölelerinin uyanmasından ve rantiye hortumlarının koparılmasından endişe eden sermaye baronları ve bunların kahyası olan yazarlar, yorumcular, bürokratlar, din istismarcıları, devletine ihanet eden siyasi satılıklar, bazı sivil ve askeri kiralıklar, bu şerefli direniş ve diriliş hareketini ve onun liderini sindirmek ve tesirsiz hale getirmek için her türlü hileyi ve hıyaneti denerler... Ama çetin ve çetrefilli bir mücadele sonucu yenilir ve devrilirler. Çünkü imani ve ahlaki hüviyetini ve insani haysiyetini henüz tamamen yitirmemiş olan her sınıf ve seviyeden halk tabakaları, adım adım bu kurtuluş hareketine katılır ve kenetleşirler. Sade vatandaşından seçkin aydınına, sivil memurundan asker komutanına, emekli ve köylüsünden iş adamına ve öğrenci kesiminden ilim erbabına kadar herkes, bu asil ve adil çağrıya er-geç kulak verir, kabullenir, silkinir ve dirilirler. O zaman devlet yeniden devlet olur, hükümet mahkumiyetten kurtulur. Yeni bir dünya ve yeni bir medeniyet kurulur. Ama ne var ki, elbette zahmetsiz rahmet, külfetsiz nimet, feragatsiz fazilet, imansız ve ibadetsiz cennet olmayacağı gibi, gayretsiz ganimet, hizmetsiz hürriyet ve siyasetsiz de hükümet asla olmayacaktır. Bu bakımdan toplumun ve özellikle şuurlu ve sorumlu bir grubun, huzur ve emniyete kavuşmak ve insanları refah ve selamete ulaştırmak üzere mutlaka bir bedel ödemesi ve çok ciddi bir gayret göstermesi kaçınılmazdır. İslâmcı diye partileri dışlanan... İrticacı diye şirketleri suçlanan... Çağdışı diye mektepleri kapatılmaya çalışılan bir toplum!.. Sokak soytarılarının bikinisine karışılmadığı halde karısının kızının başörtüsüne el uzatılan .. Papazın pelerinine, hahamın fötürüne ve smokinine selam çakıldığı halde dedesinin sarığına, hocasının cübbesine kem gözle bakılan bir toplum! Mason locaları ve fuhuş yuvaları kollanırken edep ve irfan ocakları yasaklanan .. Hıyanet merkezi yabancı okullar çoğalırken Kuran kursları kapatılan bir toplum! Ve sonunda, nice yıldır bütün devlet imkanlarının bir avuç dönmeye ve mason dürzüye peşkeş çekildiğini .. Alın terinin ve emeğinin sömürülerek kanının emildiğini .. Temel insan hak ve hürriyetlerinin gasb edildiğini... Ve özetle “hem sırtına binildiğini hem namusunun kirletildiğini” fark edip uyanan bir toplum... 134 Şayet dirayetli ve ferasetli bir lidere sahipse, meşru zeminlerden yürüyerek mutlu neticeye ve milli hükümete yönelecek ve bir sandık ihtilaliyle yönetimi ele geçirecektir. Böyle bir lidere ve organizeye sahip olmayan ezilmiş ve ezildiğini fark etmiş topluluklar ise, içlerinde biriken kin ve nefreti intikam ateşiyle isyana dönüştürecek, çok kan dökülecek, her şey tahrip edilecek, ama sonunda yine dikta rejimleri ve vatan hainleri mutlaka def edilecektir. Öyle ise, sabır taşı çatlama noktasına varmış müslüman ve mazlum bir toplumun, mağdur ve mahkum bir grubun, böylesine olumlu ve onurlu bir lidere, şuurlu ve huzurlu bir harekete sahip bulunması, hem ezilenler hem de zulmedenler açısından büyük bir şans kabul edilmeli ve kıymeti bilinmelidir. Tutundukları dalı kesmeye ve içinde bulundukları gemiyi delmeye kimse yeltenmemelidir! Siyaset bilimciler tarafından akılcı, kalıcı ve kucaklayıcı bir iktidarı kurmak ve korumak için üç önemli unsur öngörülmektedir: 1-Otorite: İç ve dış güvenliği sağlayacak, caydırıcılık özelliği olan bir ordu ve polis gücüne sahip olmak elzemdir. 2-Organize: İş çevrelerinden bürokrasiye, medyadan maarife kadar her sahada emin ve ehil elemanları ve ekipmanları oluşturmak ve kadrolaştırmak ta elbette gereklidir. 3-Ortak İrade: Hükümetle halkın aynı inanç ve idealler etrafında anlaşıp kaynaşması da iktidarını devamlı kılmak için kaçınılmaz bir ilkedir. Halkının huzur ve hürriyetini sağlayacak, ekonomik, demokratik, sosyolojik ve psikolojik tedbirleri alamayan hükümetlerin ve bunların dayandıkları rejimlerin, sonunda yozlaşıp yıkılacağı ve sadece asker ve polis gücüyle iktidarların devamlı kılınamayacağı bir gerçektir. Halkı demokratik köleler durumundan çıkarmak ve gerçekte “mason diktatörlüğü” olan bugünkü zulüm ve sömürü rejimlerinden kurtarmak ve toplumu hürriyet kılıflı esaretten uzaklaştırıp gerçek insanlık onuruna kavuşturmak için de yukarıda saydığımız bu üç unsur mutlaka ele geçirilmelidir. Yani önce “ordu” meselesi halledilmeli, Milli şuuru benimseyen vatanperver generaller disiplinize edilmelidir. Sonra basından bürokrasiye, iş çevrelerinden siyasetçilere kadar etkili ve yetkili kesimlerden size bağlı ve de bağımlı birimler hazır hale getirilmelidir. Bunlar da yetmez. Halkın çoğunluğunun da sizi haklı görecek, güvenecek ve destekleyecek bir konuma gelmesi gerekir. Türkiye'mizde Milli hareketin, ilk iki unsuru, yani “otorite ve organize” meselesini hallettiklerini, uzun yıllar özenle ve özveriyle bu konularda önemli mesafeler katettiklerini biliyoruz. Ancak, demek ki, halkımızın da bu köle rejiminin, sağcı ve solcu aktörlerin ve asıl perde arkasındaki siyonist rejisörlerin gerçek yüzünü görmesi için, biraz daha sıkıntı çekmesi ve iyice nefret etmesi gerekiyordu. Zira “(işsizlik, fakirlik, geçim sıkıntısı ve çaresizlik gibi) yoksulluklar ve (anarşi ve ahlaksızlık gibi) sıkıntılarla iyice sarsılmadan ve gaflet içindeki inananların Allah’ın yardımı ne zaman gelecek? İslâm’ın adalet düzenine ne zaman geçilecek?” diye yalvarmadıkça batıldan hakka dönmeleri kolay olmuyordu. Ve işte mevcut düzenin ve mason yöneticilerin hainliğini ve dengesizliğini görüp hakka yöneldikten sonra da Allah’ın nusreti yakında tecelli edecek ve Milli şuur iktidara yürüyecektir. İşte bu hikmetin gereği olarak batıl kafalı ve batı uşağı partilerin bir müddet daha hükümette kalması ve halkın da rejimin rezaletini ve sefaletini iyice tatması takdir ediliyor, böylece despotik düzen tamamen iflasa sürükleniyor ve sonunda Rahmani düşüncelere kapı açılıyordu... Ve şimdi artık adım adım mehdiyet medeniyetine doğru yol alınmaktadır. Ve unutulmasın ki karanlığın en koyu olduğu zaman sabaha en yakın olduğu zamandır. Ve tabi sular iyice bulanmadan durulmayacaktır. Yani, Rahmani güçlerle şeytani güçlerin kapışması kaçınılmazdır. Ve tarihi hesaplaşma yakındır. Evet, belki Amerika’nın elinde her birisi milyarlarca dolarlık dev uçak gemileri vardır. Ama birilerinin elinde bin kilometrede hedefinden ancak bir iki metre sapan ve düşman radarlarına yakalanmayan ve 135 sadece bir milyon dolara mal olan “güdümlü füze”lerden bulunursa, Amerika tek bir uçak gemisini yerinden kaldıramayacaktır!? Ve, yakında tağutların taşlandığına şahit olacaksınız!.. Tabuların parçalandığı bayramlar yaşayacaksınız! Umutların nasılda böylesine canlandığına şaşacaksınız ..! Bizim inancımızın onların Tanrılarından üstün ve güçlü olduğunu yakinen anlayacaksınız ..! Barış ve bereket medeniyetimizin, onların zulüm düzenlerini bir kağıt gibi nasıl yırttığına ve tarihin çöplüğüne attığına hayran kalacak ve yeryüzünde hükümran olacaksınız ..! Daha şimdiden heyecanlanıyorum ve mutluluktan uçuyorum !.. Sakın beni edebiyat yapmakla ve hayalperest olmakla suçlamayın! Aman dikkatli olun ve Allah’a karşı edepli bulunun... Zira biz hayal görmüyoruz, sadece Kuran’ın müjdesini haykırıyoruz! Kehanette bulunmuyoruz, sadece kainatın efendisinin sözlerini aktarıyoruz ve sadece inanıyoruz, güveniyoruz ve bekliyoruz. “Eğer siz gökleri gezip, dünyanın üzerinde duran ışıklı çadırları görebilseydiniz!... Ve o çadırların gizemli ve görkemli hayatına girebilseydiniz! O zaman Kaderin “Küllü şey’in kadir’e bağlı olduğunu bilir, atom başlıklı füzeleri kuvvet ve kıyamet sebebi görmezdiniz!.. Ve eğer “boşluk” olduğunu zannettiğiniz o sırlı ve gizemli göklerin dünyadaki “gizli iktidarı”nı sezebilseydiniz. Kainatın o eşsiz mimarına titreyerek secde eder ve kendinizden geçerdiniz!” * Ve o ezeli takdir programının, mehdiyet asrıyla ilgili taksimatını Kuran dürbünüyle gönül ekranında okuyabilseydiniz, şeytanın en azim saltanatı olan siyonizmin yıkılışını ve Rahmanın en kamil hakimiyetinin temellerinin atılışını fark ederdiniz ..! Evet, kan, zulüm ve gözyaşı üzerine kurulan, mazlumların alın terini ve emeğini sömürerek kuduran siyonizmin ve İsrail güdümündeki Amerika ve Avrupa ülkelerindeki zalim yönetimlerin “cezaen vifaka- suçlarına muvafık ve münasip ceza” olarak, artık mutlu sona yaklaşan Hak-Batıl mücadelesinde yenilip dağılmaları ve kendi akıttıkları masum kanlar içerisinde boğulmaları kaçınılmazdır. Zira, kan üzerine kurulan, sonunda kanla yıkılacaktır!. Elbette Filistinlinin ahu figanı, Kosovalının acı feryadı, Boşnakların çaresiz duaları ve Afrikalının açlık çığlıkları ve Iraklı mazlumların göz yaşları Yahudi siyonistlerin ve Hıristiyan emperyalistlerin sonunu hazırlayacak ve “Aziz-ün züntikam” olan Allah c.c. mazlumların intikamını zalimlerden mutlaka alacaktır. Ve mutlak hükümdarın yeryüzündeki halifesi olan mü’min insanın eliyle, insi şeytanların şatosu yıkılacak ve masonluğun soysuz ve sorumsuz saltanatı parçalanmış olacaktır! Haksızlık ve ahlaksızlık düzenlerinin yıkılacağını sezen bazı kesimlerin “Laiklik, demokrasi, çağdaşlık elden gidiyor!” zırvalarına da kulak asmamalıdır. Çünkü, bunlar Laiklik diye din düşmanlığı, çağdaşlık diye sosyete soytarılığı, demokrasi diye “sahtekarlık saltanatı” yapmaktadır. Evet, gerçekte mason diktatörlüğü olan “güdümlü ve göstermelik demokrasi”lerin, gözden kaçan çok önemli bir özelliği daha vardır: Bu sistemin çarkları öylesine ayarlanmıştır ki, çeşitli eleme ve denemelerden sonra, insanların en adisini ve en kahpesini seçip, en üste çıkarır. İyi ve istikametli kimseler ise, devamlı altta kalmaktadır. Milli devlet düzenleri ise, kendi asil ve adil yapısı nedeniyle, insanları öylesine eğitir ve eler ki, sonunda en layık ve sadık olanlar en üste çıkar. Kötüler ve kalleşler ise hep alta düşer!.. Buna rağmen, bazı istisnai durumlara da rastlanmakta, mesela birkaç asırda bir, batı tipi demokratik sistem içindeki “çarpıtıcı ve çürüğe çıkartıcı” çarklardan, sağlam kalarak geçebilen ve kendi asaletini yitirmeden devletin en üst makamlarına çıkabilen çok yüksek karakterli ve deha çapında kabiliyetli ender şahsiyetlere de rastlanmaktadır. Normalde ise, eğer masonik merkezli demokrasilerde, insanların ayarını ve değerini öğrenmek 136 istiyorsanız, onların işgal ettikleri makam ve mevkiye dikkat etmeniz kafidir. Yani, ister siyaset ve bürokraside olsun, ister sanat ve şöhrette olsun, ister ticaret ve servette olsun, etiketleri; yani “masonluk dereceleri” ne kadar yüksek ise, gerçek tiyniyetleri de o denli alçaktır! “İstisnalar kaideyi bozmaz. Hüküm ekseriyete göre verilir” ölçüsü unutulmadan, siyaset, sanat, ticaret ve memuriyet hayatında bozulmadan sağlam kalabilmiş insanlarımız elbette bu genellemenin dışındadır. Bakınız, ağzı ve ahlakı bozuk birileri, basit ve bayağı bir Bilderberg ajanı iken, şayet koca bir ülkeye sadrazam yapılıyor, ama o makamda talan ve tahribattan başka bir işe yaramıyorsa!.. Hakikat nizamında, cuma kayyumu (cami bakıcısı) bile olamayacak bazı kart masonlar, bir ülkenin en yüksek yerlerinde oturuyorsa!?.. Birileri İstanbul belediyesine şoför bile olamazken, maalesef üniversitelere rektör yapılıyorsa!?.. En sulu soytarılar sanatçı diye alkışlanıyor ve sanat adına dini ve ahlaki değerler dejenere ediliyorsa !.. En sahte solcular ve bazı donkişotlar, Sosyal demokrat geçiniyor ve “İslâm geliyor!..” diye tepiniyorsa.. İşte orada demokrasi yerine despotizm var demektir!.. İşte orada çağdaşlaşma değil çamurlaşma var demektir!.. Orada batılılaşma yerine barbarlaşma var demektir!.. Ama çok şükür ki şimdi demokrasi barbarlarıyla din baronlarının ortaklaşa yürüttükleri sömürü sisteminin temelleri çökmeğe başlamış ve Milli cephenin güçlenmesi, şeytanları iyice telaşlandırmıştır. Ve tarihi hesaplaşma başlamıştır! 137 KEMALİZM’İN İTTİHAT TERAKKİ’YE DÖNÜŞTÜRÜLMESİ VE İSMET İNÖNÜ’NÜN DEJENERASYON SÜRECİ Kemalizm’in yozlaştırılması ve Sabataist saltanatının İttihat ve Terakki benzeri hortlatılmasının, Atatürkçülük şeklinde yaldızlanması, cumhuriyetin en büyük arızasıdır. Tayip Yelen, “Gizlenen Rejim: Kemalizm” kitabında çok önemli tespit ve tahlillerde bulunmaktadır: “Cumhuriyet Devriminin dinle ilgili müspet tutumu M. K. Atatürk’ün şu sözleriyle özetleniyordu. “Din, bir vicdan meselesidir. Herkes vicdanının emrine uymakta serbesttir. Biz dine saygı gösteririz. Düşünüşe ve düşünceye karşı değiliz. Biz sadece din işlerini, millet ve devlet işleriyle karıştırmamaya çalışıyor, kasıt ve fiile dayanan tutucu hareketlerden sakınıyoruz. Ancak gericilere asla fırsat vermeyeceğiz.” Bu cephede karşıdevrim; İsmet İnönü’nün bilgisi dahilinde 1939’da başlatılan Atatürk’ü karalama kampanyasına paralel olarak CHP’nin “din düşmanı değil, İslam’ın hamisi rolüyle; halkımızı kandırma ve İslam’ı yozlaştırma arzusu ile başlar. İnönü’nün İlahiyat Fakültesi ve İmam Hatip Okulları açması ve dini siyasi bir araç olarak kullanmaya başlaması ile dini istismar kapısı açılmıştır. İnönü döneminde Atatürk karşıtları o kadar güçlenirler ki, İsmet İnönü’nün desteği ve isteği doğrultusunda CHP Kurultaylarında ‘Kemalizm’ deyimlerinin tüzükten çıkarılmasını isterler. 1953 Kurultayında Kemalizm, CHP programından çıkarılmış yerine “Atatürk yolu” diye bir kavram getirilmiştir. Bu kavram zamanla ‘Atatürkçülük, Atatürkçü Düşünce’ olarak toplumdaki yerini almıştır. Kemalizm’in ilkelerini korumak üzere oluşturulan Atatürkçü düşünce, maalesef İsmet İnönü dönemi laikliğini korumak gibi bir misyon üstlenmiştir. Gerçek Kemalizm’i savunanlar tasfiye edilmiştir. Oysa Kemalizm; devrimci rejim olarak sürekli geliştirilip uygulanması gerekirken, tam aksine durağan ve statükocu olan Atatürkçü düşünce; Kemalizm’i gizlemek ve toplumun sadece bir kesiminin yönetim talebini gerçekleştirmek için kullanılmıştır. Emperyalizmin Atatürk’ü tasfiye programına paralel olarak; Kemalizm’e karşı olanlar, Atatürkçü kimliği ile ortaya çıkmış ve bazı derneklerin yönetimlerine girmişlerdir. Bazı Atatürkçü demokratik kitle örgütleri yöneticilerinin 1998’den sonraki temel misyonu; emperyalizmin Kemalizm’i yok etme uygulamasını arttırdığı son dönemlerde, Kuvay-ı Milliyeci bir direnmenin başlamasını önlemek olmuştur. Kontrol altındaki hükümetler, Kemalist kurumları tek tek yasalarla sonlandırırken, bu örgütlerin sadece merkez yöneticileri cılız tepkiler koymuşlar, örgütlerinin Kuvay-ı Milliye ruhu ile yasal direnme haklarını kullanma isteklerini engellemişlerdir. 1953 Kurultayının karşı devrimci tohumları daha öncelerden atılmış 7. Büyük Kurultay’da yeşertilmiştir. 1945 sonrasında ABD isteği doğrultusunda girişilen sandıklı demokrasi yarışı Kemalizm’den ödün verme yarışına dönüştü ve kurumlaştı. Milli eğitime İslamı yozlaştırıcı ve özünden uzaklaştırıcı din dersleri sokuldu, Köy Enstitüleri kuruluş amacının dışına çıkarıldı, Kontrolsüz ve kalitesiz Kuran kursları bu süreçte yaygınlaştırıldı. Bütün bunları artık İsmet İnönü’nün Cumhuriyet Halk Partisi olan CHP ve parti örgütü yaptı. CHP, Ticani tarikatıyla işbirliği yapmaya bile başladı. İstismarcı tarikatlarla, siyasilerin işbirliği yapması ve bu cephedeki karşıdevrimin meşru itibar kazanması, İnönü CHP’sinin siyasi mirasıdır. Demokrat Parti, bu kurumu 1950 yılından sonra devralmıştır. Çünkü Celal Bayar’ın, 1950 seçimlerinde Bursa’da yaptığı laiklik ilkesini öven konuşmasını, İsmet İnönü ve CHP, şeriatçı dergi Sebilürreşad vasıtasıyla istismar etmiş, DP aleyhine seçim malzemesi olarak kullanmıştır.153 153 Bkz: Metin Aydoğan – “Yeni Dünya Düzeni, Kemalizm ve Türkiye” – Umay Yay. C.2 sh.818 138 1950’den sonra, dini siyasette kullanmayı parti politikası haline getiren Demokrat Parti’nin aşırılığı karşısında CHP, Türk Ordusunu da yanına alarak yeniden laiklik savunuculuğuna soyunmuştur. Ancak Cumhuriyet Halk Partisi’nin dayattığı laiklik, sadece Fransa’nın uyguladığı laikliktir. Oysa Siyonist Graham E. Fuller’e göre bile Fransız laiklik modeli; dini hepten reddeden, gericiliğin simgesi olarak gören ve dinin yerine, sözde bilimsel akıl diye Darwinist düşünceyi koymayı hedefleyen bir devrimin mahsulüdür. 154 1938 öncesi, gerici kalkışmalarla yürütülen o zorlu mücadele yıllarında dahi laiklik, bu yaklaşımla uygulanmıyordu. Bir taraftan devlet ve din işleri, birbirlerinden ayrı uygulama alışkanlığı yaratılırken diğer taraftan da din kurumu; yobazların, din istismarcılarının egemenliğinden kurtarılıyordu. Özellikle İslam dinini, din cübbesi giymiş bazı, inanç sömürücülerinden korumak için Kemalist-laik anlayış kurumlaştırılıyordu. Eğitilmiş şuurlu Müslümanlardan oluşan imam hatip kadrosuyla, istismarcıların Müslümanlar üzerindeki egemenliğine ve sömürüsüne son veriliyordu. Devlet, herkesin dinini doğru öğrenme hakkını eksiksiz kullanabilmesi, herkesin inancını ve ibadetini Özgür ortamda doğru gerçekleştirebilmesi için tedbirler almakla yükümlü tutuluyordu. Kemalizm’in özlü uygulama yasası olan Medeni Kanun 4 Ekim 1926’da yürürlüğe konuldu. Bu kanun yurttaşların yaşamlarını gerçek laiklik ilkesine göre düzenlemesini amaçlıyordu. Bu bir bakıma İslam dininin Osmanlıdaki uygulanışının sonucunu da yansıtıyordu. Kanunun 266. maddesi “Çocuğun dini terbiyesini tayin ana ve babaya aittir. (...) reşit (yetişkin), dinini seçmekte hürdür.” hükmü ile her türlü din baskısını, dolayısıyla dini, iç sömürü aracı olarak kullanmayı engelliyordu. Kemalizm’in laiklik anlayışı, Kuran’ın ön gördüğü eleştirel aklın kullanılması ortamını da hazırlıyordu. İslam dininin öngördüğü aklın kullanılması prensibinin inkâr edilmesiyle dini kurallar dogmaya dönüşüyordu. 1938’den sonra Cumhuriyet Halk Partisi, Kemalizm’in ilkelerinden laiklik ilkesini de değiştirerek kendisine göre tanımlıyordu. Osmanlının çöküşünü hazırlayan Sabataist ve reformist kafalar yeniden iktidara gelmiş, özellikle Fransız toplum düzeninin etkisiyle Siyonist laiklik kurumsallaştırılıyordu. Oluşan yeni yönetici seçkinlerin ve masonik mahfillerin girişimiyle halkın dinsel inançlarını kamusal alanda ifade etmeleri bile kesin olarak yasaklanıyordu. Uygulamaya konulan bu yasak; işbirlikçi tarikatların, yobazların ve din istismarcılarının birleşip, bu yasağa karşı güçlü bir cephe oluşmasına neden oldu. Bu tepki, İslam’ın marjinalleşmesini doğurdu. Artık devlet için İslam ve dindarlık, gelenekçi ve taklitçiliğin gericiliği ile özdeşleştirilen bir kurum olarak algılanıyordu. Devlet; camilerin inşasına, camilerin kimler tarafından nasıl yönetileceğine, cuma günleri bütün camilerde devlet tarafından hazırlanmış yazılı metinlerin cuma hutbesi olarak okunmasına varıncaya kadar baskıcı bir uygulama ile kitlelerin laiklik karşıtı tutum almasına neden oluyordu. Pek çok cumhuriyet aydınıyla birlikte ordumuz da bu değişikliği ya fark edemedi veya toplumda oluşan doğal tepkiye karşı, ordunun haklı korumacılık eylemleri de, toplumun kendi ordusuna karşı kırgınlıkların oluşmasına yol açıyordu. Basmakalıpçı ve istismarcı Atatürkçü seçkinler, Avrupa ile kurduğu bağlarına kendilerini o kadar kaptırdılar ki, Cumhuriyet Devrimi’nin geleneksel Türk ve İslam kültür değerlerini yok saymaya başladılar ve böylece de, bunların nüfusumuzun çoğunluğunu oluşturan Anadolu halkıyla yolları ayrıldı. Kemalist laiklik yerine Fransa tipi laiklikle ve “Halka rağmen halk için” tezi ile kitleleri baskı altına alan İsmet İnönü’nün Cumhuriyet Halk Partisi, emperyalistlerin daha rahat işbirlikçi yaratmak için dayattıkları sandık demokrasisinde; bu sefer ezdiği halkın oyuna muhtaç olunca, karşı devrim eylemlerine ortam hazırlamaktan ve destek vermekten sakınmadı. CHP’nin 17 Kasım - 4 Aralık 1947’de Ankara’da toplanan 7. Büyük Kurultayında; Türkiye’nin kapıları hem daha çok emperyalizme açılıyor, hem devrimlerden ödün veriliyor ve hem de ilk defa delegelerden bazıları açıkça devrimlere karşı çıkıyordu. Hamdullah Suphi Tanrıöver türbelerin yeniden açılmasını isterken, 154 Graham E. Fuller / Radikal / 24.08.2004 139 Ali Veziroğlu Devletçiliği yeriyor, CHP liberal kapitalist bir ekonomi politikanın hukuki şartlarını hazırlamayı kurultay kararları ile gerçekleştiriyordu.155 Bu kurultayın en önemli özelliklerinden biri de laiklik ilkesinden taviz verilmesinin gündeme gelmesidir. Milli Şef egemenliğinin sürdüğü CHP’de, Milli Şef’in bilgisi dışında hiç kimsenin konuşmasının mümkün olmadığı bir ortamda, delegeler adeta Kemalizm ve Cumhuriyet düzenine saldırabiliyor, bazı konularda kurultay kararı aldırabiliyordu. Atatürk karşıtlığı talebinin adresini, Sabataist Ahmet Emin Yalman 12 Şubat 1949 tarihli Vatan Gazetesinde övünerek vermekte sakınca görmüyordu: “Askeri ıslahat ve talim terbiye sahalarında yeni kabine tarafından tutulan yollar, Amerikan askeri heyetlerini son derece memnun etmiş ve her türlü tereddütleri ve kötümserlikleri ortadan kaldırmıştır.” Tahsin Banguoğlu başkanlığında oluşturulan CHP komisyonu 15 Şubat 1948 günlü toplantısında ilkokulların son sınıflarında isteğe bağlı din dersleri konulmasını kararlaştırarak, hem İslam’ın içini boşaltıyor, hem de istismar dönemini başlatıyordu. Tarihi bir belge olduğu için CHP’nin yayın organı Ulus Gazetesi’nin 20 Şubat 1948 günlü sayısında CHP Meclis Grubu Başkan Vekilliği’nin bildirisini dikkatle okumakta büyük fayda vardır: “CHP meclis gurubu başkan vekilliğinden: CHP Meclis Grubu Genel Kurulu bugün (19.2.1948) saat 15’de Sivas Milletvekili Şemsettin Günaltay Başkanlığında toplandı. 1-Dini öğretim kurumlarını incelemek üzere Grup Genel Kurulunca teşkili kararlaştırılan komisyon raporu okundu. Komisyon raporu ile teklif edilen konular hakkında söz alan hatipler genel konuşmalarda bulunduktan sonra fikirlerin belirginleşmesi ve karşılıklı görüş ve kanaatlerin dağıtılmaması için rapordaki üç konunun (Din dersleri, İmam-Hatip Okulları ve İlahiyat Fakültesi) ayrı ayrı görüşülerek karara bağlanması; başkanlıkça oya sunularak çoğunlukla kabul edildi. Bunun üzerine ilkokullarda din bilgisi verilmesine dair olan komisyon raporunun birinci kısmı üzerinde muhtelif hatipler geniş mülahazalar ileri sürdüler. Kürsüye gelen Milli Eğitim Bakanı (Reşat Şemsettin Sier), bu hususta etraflı açıklamalarda bulundu ve soruları cevaplandırdı.”156 Oy uğruna dini siyasallaştırma adımını atan CHP, bir adım daha ileriye giderek Türk Devrimi’nin kurumlarını bugün olduğu gibi yasa çıkararak ortadan kaldırma gayretine giriyordu. Prof. Dr. Çetin Yetkin’in tespitine göre 1 Mart 1950’de TBMM “Tekke ve Zaviyelerle Türbelerin Seddine ve Türbedarlıklarla Birtakım Unvanların Men-i ve İlgasına Dair olan 677 Sayılı Kanunun 1. Maddesine Bir Fıkra Eklenmesine Dair Kanun” kabul edilerek türbelerin yeniden açılması, yeniden türbedarlıklar kurulması yasa ile gerçekleştiriliyordu. 157 Sandık demokrasisi ile Anadolu halkı, yeni oluşumlar arayışına girerek geleceklerine güvence aradılar. Bu arayış, kitleleri önce ekonomik olarak bir araya getirdi. Cumhuriyet zenginleri diyebileceğimiz kapitalist kodamanlarla, sandık demokrasisinin yarattığı cumhuriyet burjuvalarına karşı: Türkiye Cumhuriyeti’ne sadık, dindar Anadolu esnafından oluşan yeni bir sermaye sınıfı doğdu. Anadolu kaplanları denilen bu grup, hem Türk hem İslam geleneklerine bağlı kalarak, İnönü Kemalizm’inden liberal kapitalist bir ortamda Türkiye’nin İslami mirasına sahip çıkan siyasi partilere destek verdiler. Atatürk’ün laiklik anlayışından farklı olarak yerleşen militan laikliğe karşı; sandık demokrasisinin yarattığı siyasi tarikat gücü, maalesef emperyalistlerce kullanılarak hem Türkiye Cumhuriyeti’nin sahip olduğu ulus devletin parçalanma aracı, hem de kırıntıları kalmış devrimleri tasfiye aygıtı olarak kullanılmak üzere örgütlendi ve desteklendi. Bu haliyle bakıldığında Cumhuriyet sonuç olarak bu cephede kaybetmiş gibi görünse de, yeniden tam bağımsızlık direnişinde, halkın çoğunluğunu oluşturan Milli ve manevi değerlerine Çetin Yetkin, “Karşı Devrim”, Otopsi Yayınları, sh; 414 Çetin Yetkin, “Karşı Devrim”, Otopsi Yayınları, sh; 450 157 TBMM TD, Dönem 8, C.XXV-I Toplantı 4, Bileşim 57, 1 Mart 1950, Oturum 1, S. 36 155 156 140 bağlı, inançlı, ahlaklı ve akıllı Müslüman Cumhuriyet evlatları, ulusal gücün en önemli kaynağını oluşturacaktır. Atatürk’ün İslam bilgini Abdülbaki Gölpınarlı’ya yazdırtıp İlkokullarda ve Köy okullarında okutturduğu bu Din Dersi kitaplarında şunlar yazılıydı: “Allah’a evlerimizde de ibadet edebiliriz. Fakat. Allah, camideki ibadeti daha çok sever. Çünkü onun faydası daha çoktur. Oradaki büyüklerden din işlerini öğreniriz. Birbirimizi tanırız, severiz. Birbirimizin halini anlarız. Birbirimize faydamız dokunur. Zaten Müslümanlık, ayrılık dini değil, topluluk dinidir.” “İMAN: Müslümanlık, Allah’a ve Müslümanlığı öğreten Peygamberimize inanmaktır. Allah’a ve Peygambere inanmaya ‘iman’ deriz. Allah; bu kâinatı ve biz kullarını yaratan yüce ‘kudret sahibi’dir.” “Peygamberlerin sonu ve en büyüğü, insanlara İslam dinini öğreten, İslam imanını bildiren ‘Hazreti Muhammet’dir. İşte bunlara inanan ve gereğini yapan kimseye Müslüman denir.” “Şu iki söz İslam imanını bildirir: “La ilahe illallah Muhammedün resulullah”, Türkçesi, “Allah birdir, ondan başka Allah yoktur, Hz. Mumammed de Allah’ın Peygamberidir”, demektir. İşte bu sözlerin anlamını kabul edenler mü’mindir. “Müslümanların kutsal kitabı ‘Kur’an’ı Kerim’dir. Allah’ın emirleri bu kitapta yazılıdır. Biz Kur’an’ı Kerim’e çok hürmet ederiz.”158 İnönü’nün CHP’si, Atatürk’ün “Cumhuriyet Çocuğunun Din Dersi” kitaplarını kaldırıp yerine “Müslüman Çocuğunun Kitabı” adıyla yeni bir din dersi kitabı yazdırmıştı. Gelgelelim, bu kitap Atatürk döneminde okutulan Abdülbaki Gölpınarlı’nın yazdığı din dersi kitabının tersine, çocukları hikâye ve hurafelerin tutsağına dönüştürücü nitelik taşımaktaydı. CHP’nin 1948’de Atatürk‘ün yazdırdığı din dersi kitaplarını okullardan kaldırarak yerine koymaya çalıştığı “Müslüman Çocuğunun Kitabı”nda teslimiyetçilik ve taklitçilik egemendi, İslam şuuru ve akılcılık yoktu. Çünkü Amerika dinsel aydınlanma istemiyor, tersine kendisine bağlı İslamcıların buyruklarına boyun eğerek Amerika’nın istediği her yere savaş için koşacak ve “Niçin gidiyorum diye?” sormayacak kuşaklar yetiştirilmesini istiyordu.” Kurtarıcılar-Devrimciler Çatışması Kurtuluş Savaşı’nın kazanılması ve ‘Bağımsızlık Beratı’ olarak Batı tarafından tanınmasından sonra; fiili işgale karşı savaşan ve Atatürk’ün yanında saf tutan kadronun; ekonomik ve kültürel işgalden de kurtulma konularında direnç göstermeleri ve karşı durmaları üzerine Mustafa Kemal; devrim kurallarının oluşturulması ve uygulanmasında yapayalnız olduğunu sezdi. Bu şartlar altında Mustafa Kemal devrimlerin gerçekleştirilmesi aşamasında etrafındaki Tanzimat aydınlarından hiç birisine güvenemeyeceğini görerek, bir karargâh subayı olan İsmet İnönü’yü ikna edip devrim bürokrasisinin üstünde değerlendirme yolunu benimsedi. Çünkü İsmet İnönü, yapılmakta olan devrimleri ve içeriklerini anlayamayan birisiydi. İsmet İnönü’nün hatıralarında itiraf ettiği gibi “(...) Atatürk aldığı kararlarda beni ikna ederdi; fakat diğerleri korktukları için kabul ederlerdi” demiştir. Bu beyan açıkça Kemalist Devrimin, halkıyla birlikte gerçekleştirilen tek kişilik bir devrim olduğunu göstermektedir. Cumhuriyetin kurucu unsuru olan Osmanlı aydınları, aydınlanma dönemi yaşamamış, ulusal bilincin ve toplumsal aklın oluşmadığı, tabanı feodal yapılı, tavanı monarşik yapılı olan bir toplumun, ama kısa zamanda ve en zor şartlarda işgalci ordulara karşı kurtuluş savaşını başarmış bir toplumun aydınlarıydı. Demokrasi anlamına gelen ‘Halk idaresi, cumhuriyet, tam bağımsızlık, eşitlik, kardeşlik, adalet, kişi hakları, yurttaşlık, özgürlük, laiklik, halkçılık’ gibi kavramlara pek çoğu yabancıydı. Bu nedenle Cumhuriyetin kurucu aydınları, başta İsmet İnönü olmak üzere “Türk Devrimi’ni ve sürekli devrim olan Bağımsız Devlet Modeli, Kemalizm’i” anlayamamış ve içlerine sindirememişlerdir. (Bkz: Muallim Abdülbaki, “Cumhuriyet Çocuğunun Din Dersleri, Atatürk Dönemi Ders Kitabı” Maarif Vekaleti Talim ve Terbiye Dairesi’nin 88 Numaralı karar ile ilk mekteplere ve Köy mekteplerine kabul edilmiştir. Kaynak yay.) 158 141 Atatürk’ün Söylev‘inden, hatıralardan ve İnönü-Atatürk çatışmalarından anlaşılacağı gibi, Kurtuluş Savaşı’nın komutanları, sonradan kurtuluşun önderi ve mimarı Mustafa Kemal’e ters düşerek devrimlere karşı tavır alırken, bunlardan bazıları devrimler konusunda sadece ikna edilmişler ama devrimleri özümsememişlerdi. Toplumumuza yerleşen düşünme ve fikir üretme tembelliğine uygun olarak, kurtuluşta kendilerine önder ve komutan olmuş Mustafa Kemal’e kayıtsız şartsız bağlı olanların destekleri ile devrimler birinci ve ikinci meclis dönemlerinde çok zor şartlar altında yasalaşarak uygulanabilmiştir. Kemalist Devrim’in gizlenmek istenen ve emperyalist güçleri ve işbirlikçileri ürküten en belirgin özelliği; insanlık tarihinde ilk defa halkın egemenliğine dayanan, halkın sınıflara ayrılmadan tümünün eşitlik, kardeşlik ve adalet içerisinde ‘temel hak ve özgürlüklerin’ kullanılabilirliğini sağlamakla görevli sosyal bir yapılanmanın kurulmasının temel amaç oluşudur. Dr. Vedat Nedim Tor 159 1933 yılında Kemalizm’e direnen liberalizm ve kapitalizm savunucusu o günün aydınlarını bakınız nasıl suçluyor: “Batıya doğru çevrilmiş aydınlanma hayatımızın ilk göz ağrısı; liberalizm ve ferdiyetçi hayat anlayışı olmuştur. Ta Tanzimat’tan beri memleketimize taşınan taklitçi fikir balyalarının, hemen hepsi bu mektebin ürünleridir. Adeta Türkiye’de, halkından farklı bir ferdiyetçi aydınlar saltanatı oluşmuştur ve Darülfünun da sanki bu tip aydınlar yetiştirmek için kurulmuş bir kuluçka makinesidir. İttihat ve Terakki masonlarının güdümündeki sona yaklaşmış Saltanat Türkiye’sinin toplumsal ve siyasi şartları içinde, ancak bu şartların devamını sağlayacak bir sömürge ideolojisi yaşayabilirdi. Buna karşı bazı reaksiyonlar verildi. Fakat, bunların çoğu zamanın şartlarına uyarak bir tür oportünizme kaçtı ve mistik bir mefkureciliğe saplandı. Halbuki Kemalist Devrim onların ideal olarak hayal ettiklerini çoktan aşmış ve daha da ileriye giderek önümüze yeni ilkeler sermiştir.” İşte kurtarıcı ve kurucu olan aydınların çoğunluğu; Kemalizm’in tam bağımsız halk egemenliğine dayalı, eşitlik, özgürlük ve adalet sağlama işinin ancak demokratik cumhuriyet rejimi içerisinde oluşturulacak ‘Üniter Halkçı (Sosyal) Ulus Devlet Modeli ile: zengin, refahlı Hıristiyan ve Yahudi kültürlü toplumların “sömürgeci ulus devletlerinden” farklılığını görememişlerdir. Kapitalist Devlet Modeli’ni benimseyerek bu bağımsız devlet modelini, diğer iki devlet modelinin karması ya da taklidi olarak topluma kabul ettirmek istemişlerdir. Bu konuda yine Dr. Vedat Nedim Tor, 1933’de Kadro dergisinde “Kemalizm’in Dramı” başlıklı makalesinde bu acı gerçeğe işaret etmiştir. “Yeni Türk Devleti; geri teknikli bir yarı sömürge ülkesinin: hem ekonomik, hem politik yeniden kuruluşunun tarihte ilk örneğidir. Devrimimizin bu özelliğini bazıları kavrayabilmiş değildir. Onu sadece Avrupalılaşma yani Fransız devriminin doğurduğu devlet tipine ve toplum koşullarına ayak uydurma hareketi sananlar var. İşte bu anlayış bizi taklitçiliğe götürüyor. Türk devrimine özgü bir ekonomi politikası, Türk devrimine özgü bir eğitim sistemi, Türk devrimine özgü bir basın cihazı, Türk devrimine özgü bir sanat anlayışı, Türk devriminin erek ve niteliğine göre bir Türk toplumunu kurma savaşı yerine, bunların Avrupa örneklerine özenmeye yeltenmeler, bizim en büyük sıkıntımızdır. Oysa Avrupa’dan ancak metot ve teknik alabiliriz. Fakat sistem, ideoloji ancak bu toplumun kişiliğinden Milli ve manevi değerlerimizden doğabilir. Bir yarı koloninin özgür ulus olma örneğini tarihe ilk armağan etmiş olan Atatürk Türkiye’si, kendine özgü dünya görüşünü, yine kendisi yaratmak zorundadır.” 2006 Yılına geldiğimiz günümüzde Dr. Vedat Nedim Tor “Ne kadar haklıymış” değil mi? Mustafa Kemal hem anlaşılamayan hedeflerini anlatabilmek hem de diğer sistemlerden farklılığını ortaya koyabilmek için ilkelerini şöyle açıklıyordu. “Bizim izlemeyi uygun gördüğümüz devletçilik prensibi, bütün üretim ve dağıtım araçlarını bireylerden alarak milleti büsbütün başka esaslar içinde düzenlemek amacı güden; özel ve ferdi, 159 Kadro Dergisi, Cilt 2, No: 21 Eylül 1933 142 iktisadi girişim ve çabalara yer vermeyen, Sosyalizm ilkesine dayanan Kolektivizm, Komünizm gibi bir sistem değildir. Bizim izlediğimiz Devletçilik, ferdi çalışma ve çabaları esas tutmakla birlikte, mümkün olduğu kadar az zaman içinde milleti refaha, ülkeyi bayındırlığa eriştirmek için, milletin genel ve yüksek menfaatlerinin gerektirdiği işlerde, özellikle iktisadi alanda, devleti fiilen ilgilendirmektir.” Bu tanımlama; 1938’e kadar uygulanan Kemalist Devletçiliğe tamamen uymakla birlikte maalesef bu tarihten sonra Milli Devletçilik, kimlik kaybetmiş ve Devlet Kapitalizm’ine çevrilmiştir. Kemalizm’in devletçilik ilkesini, Klasik Sosyalizm’le veya Marks’ın, Lenin’in komünist ideolojisiyle karıştıranlar, ya da maksatlı olarak Kemalizm’i, sosyalist ve komünist çizgide göstermek isteyenlere cevap olabilecek her şeyi ile donanımlı ‘Bilimsel Kemalizm’ çalışması yapılmamış, yaptırılmamıştır. Öte yandan pek çok yerli ve yabancı bilim adamının, Kemalizm’in liberalizm ve kapitalizm kaynaklı karma bir rejim olduğunu kanıtlamaya yönelik, ya da sadece övgü dolu bir kurtuluş hareketi ve batılılaşma reformu gibi gösterilmesine gerekli her türlü özenin gösterildiği onlarca çalışma bulmak mümkündür. Oysa M. Kemal Atatürk’ün şu ifadeleri, Kemalizm’in farklılığını ve insanlık için üçüncü bir yol olduğunu açıkça kanıtlamaktadır: “Türkiye’nin uyguladığı devletçilik sistemi, on dokuzuncu yüzyıldan beri Sosyalizm kuramcılarının ileri sürdükleri düşüncelerden alınarak tercüme edilmiş bir sistem değildir. Bu, Türkiye’nin ihtiyaçlarından doğmuş, Türkiye’ye özgü bir sistemdir. Devletçiliğin bizce anlamı şudur: Bireylerin özel girişimlerini ve çabalarını esas tutmak, fakat büyük bir milletin bütün ihtiyaçlarını ve birçok şeylerin yapılmadığını göz önünde tutarak, ülke ihtiyaçlarını devletin eline almak... Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Türk vatanında yüz yıllardan beri ferdi ve özel girişimlerle yapılmamış olan şeyleri bir an önce yapmak istedi ve kısa bir zamanda yapmayı başardı. Bizim izlediğimiz yol, görüldüğü gibi, Liberalizm’den başka bir yoldur.” 160 Reformistlerin Egemenliği, Devrimcilerin Tasfiyesi (İkinci Tanzimatçılar Dönemi) Dünya emperyalist güçleri, 10 Kasım 1938 günü sabah saat dokuzu beş geçe, bir şekilde kurtuldukları Mustafa Kemal Atatürk’ten sonra, devrimci Türk toplumunun başında Kurtuluş Savaşı komutanlarından İsmet İnönü’nün olduğunu gördüler. İsmet İnönü’yü Lozan’dan tanıyorlardı. Kesin olarak gözlemleri: İnönü’nün devrimci lider özelliklerine sahip olmadığı, ama kolay ikna edilebilir bir karargâh subayı olduğuydu. Stratejilerini bu özelliklerine göre ayarladılar. İsmet İnönü; Kemalizm’i anlamamış, yapılanların devrim olduğunun farkında olmayan reformist bir Tanzimat aydınıydı. Nitekim devrimci Kemalizm uygulamalarının tamamını, ‘Cumhuriyet Reformları’ olarak görmüştü. Bu özelliğini bizzat kendisi, 1960’lı yıllarda Abdi İpekçi ile yaptığı bir konuşmada söylemiştir. “Demokratik rejime karar verdiğimiz zaman, büyük otorite ile büyük reformların hemen yapılabileceği dönemin değiştiğini, değişmesi gerektiğini kabul etmiş oluyorduk.” 161 İsmet İnönü; yapılan bunca temel değişiklikleri Tanzimat gibi, Islahat gibi reform olarak görmekte ve mevcutlarının yanına yenilerini koymak ya da mevcut sosyal yapılanmaları iyileştirmek olarak algıladığını açıkça belirtmektedir. Oysa Kemalizm, toplumsal yapılanmanın tümünü, felsefi açıdan da dahil olmak üzere değiştirmekte, eski sosyal düzeni kaldırıp atmakta, yerine yeni bir düzen, yeni bir anlayış getirmektedir. Bütün bu değişimleri de yeni bir insan topluluğu yaratarak gerçekleştirmektedir. İsmet İnönü’nün devrimleri kavramaktaki zorluğu, işin başındaki tavrından ve tercihinden bellidir. Çünkü 4 Eylül 1919’da Erzurum’a gelen kurmay Binbaşı Saffet, İsmet Beyden Kazım Karabekir’e ABD Mandasını savunan 27.08.1335 tarihli mektup getirir. Ondaki devrim-reform 160 161 Prof.Afet İnan, “Devletçilik İlkesi” sh; 15 Metin Aydoğan - ‘Kemalizm ve Türkiye” - Umay Yayınları, C.2, sh;.819 143 karmaşası bu mektuptaki görüşlerinde herhangi bir değişikliğin olmadığının ifadesidir. Bu mektupta şöyle demektedir: “Bütün memleketi parçalamadan ülkeyi bir Amerikan denetimine bırakmak, yaşayabilmek için tek uygun çare gibidir.” 162 Kemalizm’de hiç olmaması gereken şey; sürekli, değişmez bir iktidar, değişmez başkanlık ve ‘Milli Şef’ kurumudur. Atatürk’ün 1935 yılında tepki göstererek önlediği “yönetim gücünün kişi elinde toplanması ve katılımcılıktan vazgeçilmesi” önerisi, 1939 yılında yapılan CHP’nin beşinci kurultayında, İsmet İnönü’nün kendisi tarafından ‘Milli Şef’ olduğunu ilan ederek uygulamaya koyuldu. Halkçılık, yani Kemalist demokrasi, seçimleri toplum yönetiminin esası saymaktadır. İsmet İnönü bu kuralı yıkarak, Toy kurallarına uymayan, milletvekilliği kurumunu “Onaylayıcılar Grubu” haline getirdi. Bu da, “siyasi partilerin ve parlamentonun, hükümetlerin emrine girmesi” geleneğini başlattı. İsmet İnönü, Mart 1939’da erken seçime giderek Türk devriminin uygulayıcı kadrosu ve Atatürk’ün yakın dostu olan kimseleri hem hükümetten hem de Meclisten uzaklaştırarak, Kemalizm’i terk etme kararı vermiştir. - Tevfik Rüştü Aras: (1925—1938) 13 yıl İçişleri Bakanlığı yapmış, (1923- 1939) 16 yıl Milletvekilli olarak seçilmiştir. - Şükrü Kaya: (1927—1938) 11 yıl İçişleri Bakanlığı yapmış, (1923—1939) 16 yıl Milletvekili seçilmiştir. - Kılıç Ali (Asaf Kılıç): (1920—1939) 19 yıl Milletvekili seçilmiştir. Böylesi kadroları ülke yönetiminin dışına atarak bunların yerine Mustafa Kemal karşıtlarını meclise alıp hükümette görev vererek, birlikte Cumhuriyeti hedefinden saptırmak istemiştir. Partiyi etkisizleştirip yetkisizleştirmiştir. Kurduğu siyaset kurumu “Lider sultalı, zayıf parti örgütlü ve Sabataist güdümlü” bir şekildedir. Milletvekili olacakları ve hükümeti seçme yetkisi doğrudan kendi elindedir. Bu da Cumhuriyetin Siyasi Halkçılık ilkesine aykırı, faşist yönetimlerin siyasi yöntemidir. Devrimin başında görev verilmeyen ve asla görev verilmemesi gereken bu kadro: Ali Fuat Cebesoy, Rafet Bele, Hüseyin Cahit Yalçın, Kazım Karabekir, İzmir suikastından hükümlü Rauf Orbay, Adnan Adıvar’ gibi Atatürk’e karşı oldukları açıkça belli olan kimseler cumhuriyetin ve Cumhuriyet Halk Partisi’nin uygulayıcıları haline getirilerek ülke bu günlere sürüklenmiştir. Hatta 1960’lı yıllarda bu partiyi ‘ortanın solu’ gibi garip bir ideoloji ile tanımlayarak Atatürk’ü tamamen unutturma siyaseti devam ettirilmiştir. 1938 sonrası hedefinden uzaklaştırılan ‘İnönü Devleti(!)’nde (Çünkü 1938 sonrasında devlet, Büyük Türk Devriminin ürünü olan Devlet vasıflarını hızla kaybetmeye başlamıştır); Kemalizm’in temelini oluşturan kurumlardan biri olan kamu hizmeti felsefesinden vazgeçilerek, Kapitalizm’in ve Protestan kültürün kurumu olan kamu yönetimi kurumu ile bürokratik diktatörlük esasına gidilmiştir. “Hizmet eden devlet” anlayışından vazgeçilerek, sadece denetleyen, despotizme yönelen ve halkına zahmet eden devlet kuramı kabul edilmiştir. Atatürk’ün “Özendirici, denetleyen, yol gösteren, halkın girişimci gücü ile devlet olanaklarını birlikte geliştirerek halk teşebbüslerini destekleyen” çizgisinden vazgeçilerek yerine: halkı, bireyi, özel sektörü rakip olarak gören ve bunların faaliyet alanlarına da giren bürokratik, muhafazakâr ve otoriter Sosyalist Devletçiliğe geçilmiştir. Milli dış politikamızda olmaması gereken; ulusun bağımsızlığına aykırı ikili veya çoklu antlaşmalar yapılarak, Kemalizm’in “tam bağımsızlık” ilkesinden vazgeçilmiştir. Atatürk’ün ‘Baba Devlet, Yol Gösterici Devlet, Adil Devlet, Şefkatli Devlet’ anlayışı terk edilerek, bunun yerine; vergi toplayan devlet, jandarma devlet, kutsal devlet, tahsildar devlet, tüketici devlet anlayışına yönelmiştir. İsmet İnönü ile birlikte, “Ulusal Sanayi Programından” da vazgeçilmiştir. Bunun yerine başta bilim ve teknolojide bağımlılığı getirecek olan “teknoloji transferine” gidilerek hem askeri alanda, hem de sanayi alanında: Tam bağımlılık sürecine girilmiştir. 162 Metin Aydoğan- ‘Kemalizm ve Türkiye” - Umay Yayınları, C.2, S.820 144 Amerika Birleşik Devletleri ile yapılan ikili anlaşmalar, tarım ürünleri anlaşmaları ve yardım anlaşmaları ile, maalesef kapitülasyonlar geri getirilmiştir. ABD’nin sanayi mallarına %12-%88 arasında gümrük indirimi sağlanıp Türkiye ABD’nin sömürgesi haline dönderilmiştir. Bu dönemde: Varlık Vergisi, Tarım Vergisi gibi uygulamalarla toplum yapısında parçalanmalar, farklılıklar yaratılarak, Devletimizin “üniterlik” özelliği bozulmuş, bir avuç sömürücü sermaye diktatörlüğü baş göstermiştir. İkinci Dünya Savaşı başlarında Almanya ile ilişkilerin iyi olduğu dönemde ırkçılık, Turancılık desteklenerek toplum önce kutuplaştırılmış, ardından Amerika ve İngiltere ile ilişkiler güçlenince bu sefer Türkçülük, Turancılık baskı altına alınarak milliyetçi duygular sindirilmiştir. 1945’de ABD’nin isteği üzerine toplumda komünist ve solcu avı başlatılmış. Yeteri kadar solcu, komünist bulunamayınca da kendi kurdukları Köy Enstitüsü’nde yetişen gençleri ve emperyalizme direnenleri ‘komünist’ damgası vurarak baskı altına almaya girişmişlerdir. Dönemin kanaat önderlerinden Sabiha Sertel, 24 Ağustos 1945 Tan Gazetesinde şunları dile getirmektedir: “Hürriyeti Tehdit Edenler Hürriyet Veremezler. İnkılabı müdafaa edenler, her nevi tenkit, muhalefet, cemiyet kurmayı, demokrasinin verdiği hakları kullananları menfi, bozguncu, vatan haini sıfatı ile vasıflandırmışlar, vatanseverliği kendi inhisarlarına alarak, kendi fikirlerine uymayanları hıyanetle damgalamışlardır. Bu zihniyete sahip olan, bu zihniyetle inkılabı hareket mebdeinden uzaklaştırıp tamamen aksi istikamete götürenler, bu gün bu hürriyeti iade edemezler. Memleketin daha geniş bir demokrasiye geçebilmesi için, Halk Partisi’nin diktatoryasını, kudret ve salahiyetini diğer partilerle paylaşması, bu hürriyeti milletin serbest, tazyiksiz bir seçimle iktidara getireceği bir meclisin yeni bir zihniyetle millete iade etmesi şarttır. Hürriyeti tehdit edenler, hürriyet veremezler” 1 Aralık 1945 Görüşler Dergisinde ise “Zincirli Hürriyet” yazısında şöyle seslenir: Bu gün iktisadi sistemimiz, kanunlarımız, içtimai ve kültürel mekanizmamız tamamıyla bir faşist sistemin mekanizmasıdır. Hangi demokraside matbuat kanunu ferdin söz, fikir, vicdan hürriyetini men eder? Hangi demokraside cemiyetler kanunu, vatandaşların cemiyet kurmasını, siyasi partiler mücadelesini men eder? Hangi demokrasi siyasi düşünüş ve akidelerinden dolayı vatandaşlarını polise teslim eder, ev masuniyetini ortadan kaldırır, polise herkesin kafasını ve evini araştırmak salahiyetini verir? Hangi hürriyet vatandaşlarını düşüncesinden mesul tutar, hatta muayyen bir kanaati müdafaa ettiği için onu işkenceye maruz bırakır? (...) Dünyanın geçirmekte olduğu bu inkilab seli içinde, sahte bir demokrasi ile Türkiye, dünya milletleri arasına hür ve demokrat bir devlet olarak karışamaz.” Marko Paşa gazetesinin yazarlarından Sabahattin Ali, Haluk Yetiş imzasını taşıyan yazıları ile halkı bilgilendirmek isteyen, Aziz Nesin de Amerikan yardımının gerçekte Türkiye’yi sömürme projesi olduğunu yazdığı için mahkum edileceklerdir. Bir başka kanaat önderi Sabahattin Ali, Malumpaşa Dergisi’nin 29 Eylül 1947 günlü 4. sayısında yer alan “Bir Alçak” başlıklı yazısında şunları söylemektedir: “Bir alçak, on parmağında on kara, kendisi gibi olmayanlara, yani namuslu insanlara saldırıyor. Her şeyi kendi çirkef vicdanı gibi satılık sanan hayasız, bu vatanın şu veya bu gavura peşkeş çekilebileceğini iddia ediyor. Dün bu memleketi iki şişe biraya Almanlara devretmeye hazır olan basılı kağıt bezirganı, şimdi, istiklalinin üstüne titrediğimiz aziz yurdumuza üç bardak viskiye müşteri arıyor. Amma, bu topraklar olsun, bu topraklarda alınlarının teriyle yaşayan asil insanlar olsun, hiçbir zaman o çirkefleri kusan, ciğeri beş para etmez kalem orospusu gibi orta malı değildir; ne Moskof’a satılır, ne Amerikalıya. Bu alçak, Amerika’nın Türkiye’yi ‘himaye’sinden bahsediyor. Müstakil bir devlet için ‘himaye’nin ne demek olduğunu bu millet bilir: Bir zamanlar böyle bir himayeden canını zor kurtarmıştı. Atatürk’ün idaresinde koca bir milletin oluk gibi kan dökerek istiklalini kazandırdığı bu toprakları 145 Amerikan bankerlerinin himayesine vermekte bu ne acele böyle?..” İşte; Türkiye Cumhuriyeti’nin Emperyalizm’e Teslim Edilişinin Yol Haritası: “Tam bağımsızlık elbette, siyaset, maliye, iktisat, adalet, askerlik, kültür gibi her alanda tam bağımsızlık ve tam özgürlük demektir. Bu saydıklarımın herhangi birinde bağımsızlıktan yoksunluk, ulusun ve ülkenin gerçek anlamıyla bütün bağımsızlığından yoksun olması demektir.” (Gazi Mustafa Kemal)163 İşte İnönü Dönemindeki Devrim Sapmaları: 23 Şubat 1945: Türkiye, Birleşmiş Milletlere üye olabilmek ve emperyalist cephede yer alabilmek için Almanya ve Japonya’ya savaş ilan etti. TC Hükümeti ile ABD Hükümeti arasında imzalanan, 11 Mart 1941 tarihli Ödünç Verme ve Kiralama Kanunu’ndan yararlanmak için yapılan anlaşma yürürlüğe girdi. (4780 sayılı kanun) 19 Mayıs 1945: Emperyalizm’in isteğine uyarak İnönü 19 Mayıs konuşmasında “savaş zamanlarının gerektirdiği sıkı önlemlerin kaldırılacağını ve demokrasi ilkelerinin uygulanacağını” söyledi. 29 Haziran 1945: Türkiye; San Francisko’da Birleşmiş Milletler Antlaşması’nı imza etti. 15 Ağustos 1945: Adnan Menderes, Birleşmiş Milletler Antlaşması TBMM’de görüşülürken, Kemalizm’in kurumlarını kastederek, Türkiye’deki rejimin bu antlaşmaya aykırı olduğunu söyledi. (Birleşmiş Milletler Antlaşması 4801 sayılı yasa ile onaylandı) 8 Kasım 1945: İnönü’nün 1 Kasım tarihli kapitalist demokrasiyi hedefleyen TBMM açış konuşmasına ABD’de Congressional Record’ da yer verildi. 7 Ocak 1946: Celal Bayar, Refik Koraltan ve Adnan Menderes “liberal kapitalist” rejim öngören Demokrat Parti’yi kurup faaliyete geçirdi. 27 Şubat 1946: 4882 Sayılı Kanunla ABD ile 10 milyon dolarlık Kredi Anlaşması kabul edildi. 23 Mart 1946: Türk Sosyal Demokrat Partisi, hükümet tarafından kapatıldı. 6 Nisan 1946: Amerika önce askeri ile geldi. Amerikanın Missuri zırhlısı ve iki savaş gemisi İstanbul’a demirledi. 13 Nisan 1946: Hükümet, ABD’den 500 milyon dolar kredi istedi. 7 Eylül 1946: Türk parasında ilk kez devalüasyona gidildi. 23 Kasım 1946: Amerikan Filosu İzmir’i ziyaret ederek gövde gösterisine girişti. 6 Aralık 1946: TC Hükümeti ile ABD Hükümeti arasında Kahire’de imzalanan anlaşmaya Ek Anlaşma ile Amerika’ya Türkiye’de mülk edinme ayrıcalığı verilerek Türkiye Amerika’nın hem ileri karakolu hem de pazarı haline getirildi. (Kabul tarihi 10 Şubat 5002 sayılı kanun) 3 Mart 1947: Truman Doktrini gereğince Türkiye ve Yunanistan’a yardım yapılmasına karar verildi. 11 Mart 1947: Türkiye, Uluslararası İskân ve Kalkınma Bankası’na (Sonradan Dünya Bankası Oldu) ve Uluslararası Para Fonu’na (IMF) resmen girdi. 12 Nisan 1947: (Amerika inceleme heyetleri, danışmanları, barış gönüllüleri ve misyonerleri ile işgal hazırlıklarını başlattı.) İncelemeler yapmak üzere bir Amerikan heyeti Türkiye’ye geldi. 2 Mayıs 1947: Amerikan filosu İstanbul’a geldi ve Cumhurbaşkanı İsmet İnönü, başkent Ankara’dan İstanbul’a ziyaret için filo komutanının ayağına gitti. 22 Mayıs 1947: 20 Kişilik bir ABD askeri yardım kurulu General Oliver başkanlığında Türkiye’ye geldi. 24 Mayıs 1947: Türk Ordusunda Kara Kuvvetleri subay üniformaları Amerikan modeline göre değiştirildi. (Daha sonraları Kara Harp Okulu öğrencilerinin dahili elbiseleri Amerikan askeri öğrencilerinin dahili elbiselerine benzetildi) 163 Gazi Mustafa Kemal, Söylev, Ankara Üniversitesi Basımevi, An kara, 1963, S. 431 146 14 Haziran 1947: Amerikan İktisat Heyeti, Türkiye’ye geldi. 12 Temmuz 1947: ABD ile ilk Askeri Yardım Anlaşması imzalandı. Bu anlaşma ile Truman doktrini uygulamaya konuluyor, anlaşmanın üçüncü maddesinin ikinci fıkrası ile “Türk Hükümeti, Türkiye’de Amerikan propagandası yapmakla görevlendiriliyordu.” Bu anlaşma Amerikan ürünü askeri malzeme ve silahların Amerikanın rızası dışında kullanılmasını yasaklıyordu. Ayrıca bu anlaşmayla asker üniforması ile Amerikan subay, astsubay ve erleri uzman adı altın da Türk Silahlı Kuvvetleri karargâhlarını işgal ediyor, yüksek rütbeli Türk subayları daha düşük rütbeli Amerikan subay ve astsubaylarına tekmil verir hale geliyorlardı. Yine bu anlaşma ile eğitim ve kurs adı altında Türk subaylarının Amerika’ya götürülüp “Amerikanın çıkarına olan Türkiye’nin de çıkarınadır” sloganı yerleştirilmeye başlanıyor ve beyinler yıkanıyordu. Bu anlaşma ile Türk ordu yapısının kadro, kuruluş ve teşkilatı, eğitim sistemi talimnameleri, yürüyüş, hatta askerin yemek yeme şekline varıncaya kadar her şey Amerikan sistemine uyduruluyordu. 8 Ağustos 1947: Türk subaylarının eğitim görmek üzere ilk kez Amerika Birleşik Devletleri’ne götürülüşü gerçekleşti. 21 Eylül 1947: Bir Amerikan yardım kurulu Türkiye’ye geldi. 31 Ekim 1947: Bir başka Amerikan yardım kurulu daha Türkiye’ye inceleme yapmak üzere gönderildi.. 5 Şubat 1948: Kuruluşu gereği işbirlikçi olduğu için, Atatürk tarafından kapatılan Mason dernekleri yeniden açıldı ve çalışmaları yasallaştırıldı. 4 Temmuz 1948: ABD ile Ekonomik İşbirliği Anlaşması imzalandı. (Stratejik ortaklığa giden yol başlatıldı) 12 Temmuz 1948: Bayındırlık Bakanı Nihat Erim, Amerikalı uzmanların bakanlıkta çalıştığını ve Türkiye’yi topografik, ekonomik ve askeri açılardan incelediklerini kamuoyuna açıkladı. 8 Ekim 1948: Dünya Bankası’ndan 50 milyon dolar kredi alınması için girişim başlatıldı. 22 Ocak 1949: Türk Hükümetinin istediği borç için Dünya Bankası’ndan iki kişilik bir kurul incelemelerde bulunmak üzere Türkiye’ye yollandı. İslamı yozlaştırma ve istismar kapısı açıldı. 15 Şubat 1949: İlkokullara din dersi konuldu. 28 Şubat 1949:164 IMF Heyeti ilk kez Türkiye’ye geldi. 27 Aralık 1949: Türkiye ve ABD Hükümetleri arasında Eğitim Komisyonu Kurulması Hakkındaki Anlaşma yapıldı. (Resmi Gazete, No: 7460) Bu anlaşmanın özelliği; kültür emperyalizminin milleti temsil eden hükümet eliyle uygulanması için yasal ortamın hazırlanmasıdır. 1 Mart 1950: Türbelerin tekrar açılmasına ilişkin yasa kabul edildi. Menderes Dönemi Yozlaştırmalar: 14 Mayıs 1950: Demokrat Parti seçim kazandı. 13 Şubat 1952: Türkiye NATO’ya katıldı 20 Ağustos 1952: Kuzey Atlantik Antlaşması’na taraf devletlerarasında, Kuvvetlerin Statüsüne Dair Sözleşme’ye Türkiye’nin iltihakına dair karar alındı. 20 Mart 1954: NATO Kuvvetler Statüsü Sözleşmesi’nin 6375 Sayılı Yasa ile kabulü sağlandı. 23 Haziran 1954: Türkiye’de bulunan Amerikan Askeri Yardım Kurulu Personeline NATO Kuvvetler Statüsü Antlaşması’nın Tatbik Edileceğine Dair Antlaşma imzalandı. (Askeri Kolaylıklar Antlaşması) Amerikalılara tanınan geniş ayrıcalıklarla bir bakıma kapitülasyonlara dönüş başladı. Bundan sonrasında NATO gerekçesiyle Amerika, Türk karar vericilerini diledikleri gibi kullanmışlardır. En çarpıcısı; 16 Temmuz 1956: Kuvvetlerin Statüsüne Dair Anlaşmaya Ek Sözleşme yapıldı. Kanun No: 6816. Bu kanun ile Amerikalılara tam anlamıyla ‘Adli Kapitülasyon’ hakkı tanınmıştı. 12 Kasım 1956: Zirai Maddeler Ticaretinin Geliştirilmesi ve Yardımlaşma Hakkındaki Muaddel 164 Bkz: Haydar Tunçkanat – “İkili Anlaşmaların İçyüzü” – Kaynak Yay. 2001 147 Amerikan Kanunu’nun 1. Kısmı gereğince, Türkiye Cumhuriyeti ile ABD Hükümeti Arasında Münakit Zirai Emtia Anlaşması. 25 Ocak 1957: Bu anlaşmaya ek anlaşma. Bu iki anlaşma ile Türk tarımına karşı ABD resmen savaş açmıştır. Artık Amerika kendi ihtiyaç fazlası buğday, arpa, mısır, don yağı, sığır eti gibi tarımsal ürünleri dünya borsa fiyatı ile Türkiye’ye bağlayıcı şartlarla satacaktır. Türk çiftçisinin tek üretim fazlası ve ihracat malı olan tarım ürünlerini almayacak olan Türk Devleti, Amerikan tarım ürünlerini ağır şartlarla kullanmak zorunda bırakılmıştır. Bu antlaşma ile tarım üretim fazlası olan Türkiye bile Amerikan emperyalizminin sadık pazarı yapılmıştır. Sanayi ürünleri konusunda yapılan ticari anlaşmalar ise tam bir mandacılıktır. Emperyalizm artık Türkiye’de üstlenmiş, dilediği gibi toplumu yönettirebileceği yandaşlarını yaratmıştır. Emperyalizmin Türkiye’de kurduğu sömürü düzenine uymayanları dilerse idam ettirmeğe, dilerse başına çuval geçirmeğe başlamıştır. Bu tarihten sonra emperyalizmin oyunu önce kendilerinin Projelendirdikleri ancak kontrol edemedikleri 27 Mayıs 1960 olaylarından sonra şuurlu Türk subaylarının “Mustafa Kemal Atatürk’ün 1938’de yarım bıraktığı Kemalist devrimleri tamamlamak için” Milli Birlik Komitesi içerisinde insiyatif almaları ve açıkça Amerikan emperyalizmine karşı çıkmaları, Siyonist ve emperyalist güçlere iyi bir ders olmuş ve yandaşları eliyle Türkiye’de Milli düşünceyi sindirmek ve Kemalizm’i gizlemek için her şeyi yapmışlardır. (Milli Görüş hareketine ve Yeniden Büyük ve Bağımsız Türkiye hedefine savaş açmalarının sebebi giderek daha iyi anlaşılmaktadır.) Adım, Adım Sevr Atatürk tarafından başlatılıp başarılan Türk Milletinin ihtiyaçlarından kaynaklanarak tüm mazlum milletlere model olan, kabul edilebilirliğini (meşruiyetini) halktan aldığı ve egemenliği de doğrudan halk kullandığı için; kapitalist, komünist ve diğer devlet modelleri yanında kendine özgü farklı bir model olan Cumhuriyet 1938’den bu yana dalga dalga planlı saldırılara uğramıştır. İlk saldırı içimizden gelmiştir. Cumhurbaşkanı değişmez ‘Milli Şef’ (Monark) statüsü kazanarak Türk Cumhuriyeti özellik kaybetmiş, devletin toplumu katılımcı demokrasiye hazırlama felsefesinden vazgeçilerek “Halkla beraber halk için” hedefi yerine “Halka rağmen halk için” anlayışı kabul edilmiş, -Milli Şef de iktidarını bürokrasi ile korumak istediği için- toplumu geleceğe hazırlamakla ödevli tek parti yönetimi, tarihin kırılma noktasında bürokratik egemenliğe dönüşmüştür. Türkiye’de bu değişimler olurken ikinci büyük paylaşım savaşının da sonuna yaklaşılmıştır. Yavaş yavaş el değiştirmeye başlamış olan Siyonist emperyalizminin fiili temsilciliği, bu savaştan sonra kesin olarak İngiltere’den Amerika Birleşik Devletleri’ne geçmiştir. Emperyalizmin globalleşebilmesi ve Gizli Dünya Devleti’nin kurulabilmesi için; sömürünün her türüne karşı çıkan, kurucusu Mustafa Kemal Atatürk’ün adından esinlenilerek emperyalistlerin Kemalizm adını verdikleri ‘‘Tam Bağımsız Üniter Halk Devleti Modeli”, sömürgeciliği meşrulaştırmış olan kapitalizmin önündeki en büyük engel olarak görülmüştür. İngiliz emperyalizminin iki yüzyıllık Türk sosyal yapılanmasındaki deneyimi, miras olarak Amerikan emperyalizmine devredilince, Amerika Birleşik Devletleri aynı yöntemle yurt içinde işbirlikçiler oluşturmaya başlamıştır. İkinci Dünya Savaşı’nın sonuna doğru İnönü yönetiminin tercihi ile Truman Doktrini ve Marshall yardımlarıyla Türk devleti tam bağımsızlık ilkesinden uzaklaştırılmıştır. Devrimci Devlet Modeli’nin başta gelen özellikleri; egemenlik hakkının doğrudan halka ait, sosyal, laik ve hukuk devleti olmasıdır. Yani hedeflenen, kişi hakları yanında kamu haklarının da geniş tutularak temel hak ve özgürlüklerin kullanılabilir olmasını sağlamaktır. Ayrıca ekonomide hür teşebbüs ile birlikte özel sektörün yatırım yapmadığı ya da yapamadığı alanlarda devletin halk adına yatırım yapması ile halkın refahını hızlı biçimde artırmaktır. Rejim olarak Cumhuriyetin bir başka farklılığı da sömürgeci olmaması, sömürünün her türünü 148 insanlık suçu kabul etmesiyle antiemperyalist vasfıdır. İşte Kemalizm’in tüm bu özellikleri emperyalizmin Gizli Dünya Devletini kurmasının önünde engel oluşturmaktadır. Bu nedenlerle emperyalist güçlerin birinci dalga saldırıları antiemperyalist Türk Devletini başarısız kılmak için, devletin başarılı olduğu sanayi planlamasından vazgeçilmesi talimatıyla transfer teknolojisine geçildi. Ayrıca emperyalizmin yurt içindeki siyasi ve ekonomik işbirlikçilerinin yönlendirmeleri ve uluslararası mason dayanışması ile devlet kadroları; liyakatsiz, partizan yandaşlarla doldurularak halkın devlete olan güveni yıkılmıştır. Devletin ekonomik hayata müdahalesine son vermek, toplumun sosyal yapısını bozmak ve kontrolsüz sömürünün önünü açmak için ikinci dalga saldırı 1980 müdahalesiyle ve 24 OCAK KARARNAMELERİ İLE GELDİ. Bu kararnamelerin stratejik hedefleri Dünya Bankası ve IMF aracılığı ile hazırlandı. Bu saldırı ile bir taraftan devlet borçlandırılarak ekonominin dışına itilirken bir taraftan da ulusal kaynaklarımız sömürüldü ve ulusal güçlerimiz dağıtıldı. Üçüncü dalga saldırılar; 1990’dan sonra risk-kontrol yöntemleriyle toplumsal dengelerimiz bozuldu, ekonomimiz duraklatıldı, ticaret ve yatırımlarımız durduruldu, ülkemiz ve devletimiz borç batağına sürüklenerek halkımızın kurtuluşu Avrupa Birliği’ne girişe bağlandı. İstenilen her şeyi yapmak zorunda bırakılan Türk Devleti ve Türk toplumuna son darbeyi vurup dağıtmak için sırasıyla şu dayatmalar halktan gizlenerek yasalaştırıldı; Ardından MAİ (Çok Taraflı Yatırım Anlaşmaları) Kararları’na uygun yasal düzenlemeler yaptırıldı. Böylece: Bir ülkede en çok kayrılan ülke işlemi varsa tüm MAİ üyeleri de bu haktan ve farklılıktan aynı ölçüde yararlanacaktır.165 28 Şubat darbesi ise, Türkiye’yi havuz sistemiyle borç ve faiz sarmalından kurtaran, D-8 oluşumuyla, Lider Ülke konumuna çıkaran ve Yeni bir Dünyanın temellerini atan Refah-Yol hükümetini hedef alan bir dalgadır. Ve AKP bu talihsiz sürecin, gayri meşru meyvesi durumundadır. Ve artık, Milli bir hamle kaçınılmazdır. 165 Tayip Yelen - Gizlenen Rejim: Kemalizm - Tanı yay. 1. Baskı.2005 Ankara. Sh:(273-290) 149 PROTESTAN İSLAM VE ATATÜRK’ÜN TEPKİSİ Hatırlayacaksınız; Üsküdar’daki Çamlıca Subaşı Camii’nde bir grubun kadın erkek karışık namaz kılması, kamuoyu tarafından tartışılmaya devam ederken bu grubun Protestan misyonerlerin paratoneri SEV (Sağlık ve Eğitim Vakfı) ve Üsküdar AmerikaN Lisesi’nden sınıf arkadaşları olduğu anlaşıldı. İslâm’a kesinlikle uymayan tavır ve şekillerde kadın-erkek birlikte namaz kılan grubun bu halleriyle ‘Ilımlı İslâm’ projesi çerçevesinde İslâm’ı reforme etme ve özünden saptırmayı hedefledikleri ortaya çıktı. Öte yandan bu şekilde gayri İslâmi hareketlerde bulunan kişilerin büyük bir kısmının Amerikan Board üyesi ve Üsküdar Amerikan Koleji’nden mezun olduğu belirtilirken okulların MİT raporunda misyonerlik yaptığı tespit edilen SEV’e bağlı olması dikkatlerden kaçmadı. Üsküdar Amerikan Kolejinden sınıf arkadaşlarıdır. Küresel Vaftiz adlı kitabıyla Türkiye’deki misyoner örgütleri deşifre eden Araştırmacı- Yazar Ali Rıza Bayzan, Üsküdar’da gayri İslâmi tavır içinde olan grubun Üsküdar Amerikan Lisesi’nden sınıf arkadaşı olan bir ekip olduğunun altını çiziyor ve özetle şunları söylüyor: “Malum ekip, medyada yer alan haberlere göre ağırlıklı olarak Üsküdar Amerikan Koleji’nden okul ve sınıf arkadaşı. Üsküdar Amerikan Koleji, Osmanlı’da Ermeni Sorunu’nun doğmasında kritik rol oynamış Protestan bir misyoner örgüt olan Amerikan Board Teşkilatı tarafından kurulmuştur. Amerikan Board Teşkilatı, Amerika’da iktidarı her zaman tekellerinde tutan Beyaz Anglo-Sakson Protestanlarla (WASP’ın) bağlantılıdır. Amerikan Board Teşkilatı da WASP’ın diğer kanatları gibi, Tanrı’nın dünyevi planının Yahudilerle ilişkili olduğuna inanır. ABCFM, yeniden yapılanma sürecinden sonra Cumhuriyet Türkiyesi’nde de bir vakıf statüsüyle faaliyet göstermektedir. Üsküdar Amerikan Koleji, fiilen Amerikan Board Teşkilatı’nın Genel Sekreteri’nin merkezinde olduğu Sağlık ve Eğitim Vakfı’na bağlı olarak faaliyet göstermektedir. Kısa adı SEV olan bu vakfın misyonerlikle ilişkisi daha önce medyada çıkan MİT raporuna konu olmuştu.” Masonlarla da ilişkileri vardır: “İlginç bir başka nokta da şu: Bir mason örgütünün 16 Ocak 1996 tarihli Milliyet Gazetesi’nde yer alan açıklamasına göre ABCFM orijinli bu vakfın temelinde ve yöneticileri arasında mason biraderler ve eşler vardır. Buna göre misyoner-mason işbirliğinden söz etmek gerekir mi; bunu kamuoyunun görüşüne bırakıyoruz. Misyoner Örgütler sadece suyla vaftiz için uğraşmazlar; deyim yerindeyse ‘zihinsel vaftizi’ de önemserler. Takvim Gazetesi’nde yayınlanan fotoğrafa bakarsanız görüntüyü, cami’yi kilise gibileştirme çabası olarak okuyabilirsiniz. Kadın-erkek karışık olması, başın açık olması, karma cemaatle namaz kılarken kadınların göbeğinin bile açık olabileceğinin savunulması bunun göstergesidir.” Amerikan kolejleri, projenin bayraktarıdır: “Hıristiyan Teolojisi’ndeki ‘Görünmeyen Kilise’, ‘İsimsiz Hıristiyan’ ve ‘İnkültürasyon’ kavramları bu bakımdan önemlidir. 11 Eylül’den sonra Amerikan Dış Politikası, daha önce oryantalistlerin ‘Liberal İslâm’ dediği Ilımlı İslâm Projesi’ne odaklıdır. Amerikan Kolejleri artık bu projenin bayraktarlığını yapıyor. Nitekim Amerikan Board Teşkilatı’nın Genel Sekreteri K. Frank’ın bir ilahiyatçımız ile birlikte yazdığı İslâm konulu kitap da bu çerçeveye girmektedir.” Üsküdar’da olması kılıf sağlamaktadır: 2023 Platformu Kurucusu Behiç Gürcihan, yapılanların İslâm’ı light’laştırma çalışması olduğuna dikkat çekerek “Olayın bu şekilde kullanılması bir yerlere hizmet ediyor. Biliyorsunuz bu bir cenaze namazında kadınların da saf tutmasıyla başlamıştı. Bu faaliyetlerin dini hassasiyetin yüksek olduğu Üsküdar’da yapılması misyonerlik faaliyetleri açısından çok iyi bir örtü sağlıyor” dedi. Hedef İslam’ı sulandırmaktır: Türkiye’de Misyonerlik adlı kitabıyla tanınan Araştırmacı-Yazar Uğur Yıldırım ise Üsküdar’da yaşananları “Bunlar bir kilise nizamı içinde namaz kılıyorlar. Yaptıkları bu. Siyasi olarak bu Evanjelik İslâm’ın uygulanmasıdır. Amaçları İslâm’ı temel referanslarından uzaklaştırmaktır” şeklinde değerlendirdi. Müslümanlar arasında ‘kamplaşma ve tartışmayı’ hedefliyorlar: 150 Dinler Tarihçisi Murat Hakan Yıldırım, Üsküdar’da yaşananları şöyle yorumluyor: “Bu, bana bir grubun fevri hareketi olarak gelmiyor. Bir televizyonda şu sözüm ona bu grubun lideri olan Ahmet Küre’nin kızı ve Amerikalı Jazz (?!) sanatçısı eşi konuk oldular.... Adam önceden Protestan’mış zaten. “Operation Word” adlı eserde özellikle Ortadoğu yol haritasına dayanak olabilecek birtakım sosyokültürel girişimlerden ve toplumsal demoralizasyona (yani toplumu çökertmeye ve moral değerler açısından eritmeye) neden olabilecek eylem planları vardı. Bunlar arasında temel dini hüküm ve prensipleri ve Müslümanlar arasında da sürtüşme ve tartışma konusu yapmak da vardır. Bu tür tartışmaların amacı İslâm’ın temel iki dayanağı Kur’an ile Sünnet arasında çatışma yapmaktır. Şer’i şerife uygun olan, bilinen şekliyle olanıdır. İslâm tarihinin bütün devrelerinde bu böyle uygulana gelmiştir. Bunun Tük İslâm’ı ya da Arap İslâm’ı veya şu bu İslâm’ıyla bir ilgisi yoktur. Geçmişte de zoraki bir Türkçe ezan uygulaması yürütülmeye çalışılmıştı. Sonuçları belli... Kur’an’da Setri avret’e ilişkin uyarılar kesindir. Hz. Peygamber (sav)’in de uygulaması ve Ashab’ın hanımlarına uygulatması bu meyandadır.” Bunların amacı İslâmiyet’i yozlaştırmaktır: Misyoner örgütler aleyhinde yayınlar yaparak aleyhinde pek çok dava açılan Üsküdar Gazetesi Sahibi, Gazeteci Adnan Odabaş ise Millî İstihbarat Teşkilatı’nın (MİT) yayınladığı raporda da adı misyoner örgütler listesine de giren SEV’e dikkat çekti. Odabaş, “2 yıl gibi bir süredir Subaşı Camii’ne geliyorlar. İçlerinden bir kısmı Sağlık Eğitim Vakfı’na (SEV) bağlı Amerikan Board okullarından mezun. Bunların amacı İslâmiyet’i sulandırmak” şeklinde konuştu. Odabaş, “Bu kişilerle uzun zamandır mahkemelik olduk. Benim yazdığım her şey MİT tarafından da onaylanınca davalarının bir tanesi düştü” dedi. Bunlar yerli misyonerler takımıdır! Adnan Odabaş, özetle şunları söyledi: “İstemihan Talay, Işın Çelebi’nin Karısı Şükran Çelebi, Gazeteci Mete Akyol, Amerikan Board yöneticisi. MİT, bunların (SEV) misyonerlik faaliyetleri yaptığını belirten raporu/yazıyı bunlara da yolladı. Rapor, Sağlık Eğitim Vakfı’nın (SEV) Dünya Kiliseler Birliği’nin devamı olduklarını içeriyordu. Benim yazdığım her şeyi kapsıyordu bu rapor. Bu şahısların bir kısmı Amerikan Koleji mezunu. Amaçları Türkiye’de İslâm’ı sulandırmak. Ben bunlara yerli misyonerler diyorum. Misyonerlik faaliyetleri insanlara din değiştirtmekle olmuyor. İslâm Dini’ni yıpratmak da bir misyonerlik faaliyetidir. Müslümanlığın nasıl olacağı, namazın nasıl kılınacağı dinimizde belli. Yıllardır biriktirdikleri Türk ve Müslüman düşmanlığını farklı sahalarda sahneye koymaya başladılar. “ MİT’e bile meydan okunmaktadır! Adnan Odabaş, şöyle devam etti: “SEV Vakfı, MİT Raporu için ‘yalan yanlış bilgilerle dolu’ ifadesini kullanıyor. Kanal 7’de de yayınlanan savunmasında vakıf, bu ifadeleri kullanıyor. Yani kendilerini MİT’e meydan okuyacak kadar güçlü hissediyorlar.” Kiliseleri AKP açtırmıştır.. Adnan Odabaş, ‘Türkiye’de misyonerlerin faaliyetlerini rahatlatan yasalar çıkması ekseninde kendilerini güvencede hissediyorlar mı?’ şeklindeki sorumuza ise “Tabi o da bir faktör. Zaten Sayın Başbakan da ‘Bunlara AB sürecinde mülk alma ve kilise açma iznini ben verdim’ diyor. O da bir rahatlık getirdi tabi. Çok rahat saldırıyorlar. Ben oniki bin Türk ve Müslüman çocuğunu bu misyoner kuruluşa kaydettiler, demiştim. MİT beni doğruladı. Onbeş Trilyon servetlerinden bahsetmiştim, MİT beni doğruladı. Bağlarbaşı’ndan kırksekiz adet tapu aldılar, Burhaniye Mahallesi’nden dokuz adet tapu aldılar demiştim, Tapu Dairesi beni doğruladı. Daha önce yazdığımız her şey doğru çıkıyor” şeklinde cevap vererek sinsi oyunlara dikkat çekiyor.166 Türkiye’de “Protestan İslam”ın temelleri sabataist Yahudi dönmesi İttihatçılara dayanır. Zaten Luther eliyle Hıristiyanlığı Protestanlaştırıp siyonizmin bir kolu haline sokanlarda yine Yahudi hahamlardır. Tevrat’ı tahrif edip Yahudi ırkçılığı doğrultusunda istismara kalkışan ve Kabalist safsatalarla karıştıran da aynı odaklardır. 166 Milli Gazete / 27.01.2006 151 İşte İslamiyet’i de yozlaştırıp yine Siyonist ve sabataist şebekenin kışkırttığı “Türk ırkçılığının bir şubesi ve onu meşrulaştırma vesilesi” yapma girişimleri de bu şeytani hedeflerin bir devamıdır. Mustafa Kemal ise, elbette bütün bunların farkındadır. Ancak, ne yeryüzünde hakimiyet kurmuş dış güçlere ne de kendi çevresini kuşatmış sabataist ve mason çeteye, açıkça karşı koymasına imkan bulunmaktadır. Sadece, siyasi dehası ve stratejik manevralarıyla onların yanında ve yolunda gözükerek, ama kasıtlı olarak Müslüman toplumu kışkırtacağı ve geri adım atmaya mecbur kalacağı bazı sivri tavırlar takınarak, dini yozlaştırma girişimlerinin asla tutmayacağını ve çok şiddetli tepkiler toplayacağını göstermeye çalışmış ve başarmıştır. Hafız Sadettin Kaynak’ı Türkçe hutbe okumak üzere, minbere cübbe yerine, çok sırıtan bir frakla ve başı açık çıkarması… Ve özellikle, “dini yozlaştırmaya, tabii ve tarihi çizgisinden uzaklaştırmaya çalışan; Cenabı Hakkın gönderdiği Kur’an esaslarına ve Müslüman halkların icma ve ittifak ettiği hususlara uymayı, kendi nefsi gururlarına yakıştıramayan, marazlı münafıkların” durumunu anlatan Bakara Suresi 11-12 ve 13. ayetlerinin mealini okumasını Atatürk’ün bizzat emir buyurması… Bu girişimlere karşı oluşan yoğun tepkiler üzerine, Diyanet reisi Rıfat Börekci’ye “İbadetlerin ancak Kur’anın Arapça orijinal okunuşuyla yapılabileceği” yolunda resmi fetvalar çıkarması, Bizim kanaatlerimizi haklı çıkarmaktadır. İşte o çarpıcı ayetler: “O münafıklara: Yeryüzünde (ve ülkenizde) fesat çıkarmayın (ortalığı karıştırmayın!...)” denildiğinde: “Biz sadece ıslah edicileriz, yanlışları düzeltmekteyiz” derler. Oysa kesinlikle bilin ki, bunlar gerçekten fesat çıkaran (ve fitneye uğraşan kötü niyetli) insanlardır. Ama bunun şuurunda değildirler. Ve siz (bu münafık ve fesatçılara): (Asırlar boyu milyarlarca Müslüman’ın ve binlerce ulemanın icma ve ittifakla bu) insanların iman ettiği gibi sizde öyle iman edin (ve müminlerin yolundan gidin)” denildiğinde: “Biz akılsız, anlayışsız (bir sürü zavallı) insanların inandığı gibi mi inanalım? (Bu bize yakışır mı?) derler. Oysa kesinlikle biliniz ki: Asıl ahmak ve alçak olan kendileridir, ama bilmezler.” Hem İslamiyet’in hem de Kemalizmin laytlaştırılıp Protestanlaştırılması projesinde özel bir görev verilen Taha Akyol’un, TV. Programına çıkardığı, Kazım Karabekir’in torunu, Yrd.Doç. Dr. Pınar Akkoyunlu’nun da itiraf ettiği gibi: halk arasında daha dindar ve İslam’a taraftar zannedilen ve İslam’ı yozlaştırma girişimlerine hep karşı çıktığı ve Atatürk’le çatıştığı bilinen Kazım Karabekir: -Atatürk’ün Balıkesir, Bursa’da dine fazla atıf yapılmasına karşı çıkıyordu. -Meclisin açılışında dini törenlerin abartılmasına karşı çıkıyordu. -Atatürk Sultan Vahdettin’in halife olmasını istiyor, Karabekir Abdulmecid’i öne sürüp buna karşı çıkıyordu. -1933’te nutka nazire olmak ve Atatürk’ün anlatımlarını yalan çıkarmak üzere Karabekir’in hazırladığı“İstiklal Savaşımız” kitabı matbaa baskısı yapılıyordu. 1960’tan sonrada basılıyordu. -Musul: Atatürk Karbekir’in Musul’a girmesini istiyor, ama o bunu dinlemeyip askerlikten istifa edip, meclise girerek muhalefete başlıyor. -Şeyh Said: Bu isyanın çıkacağını önce Atatürk’e ve hükümete rapor ediyor.. Recep Peker hükümeti güya dikkate almıyor. Oysa Karabekir ve sabataist gizli şebeke, bu isyanı teşvik ve tahrik ediyor. Kazım Karabekir’in Terakkiperver Cumhuriyet Fırkası (Partisi) bu ihaneti yüzünden kapatılıyordu. -Ve İzmir suikastına karıştığı için İstiklal Mahkemesine veriliyordu. Ama sabık ve sadık dostu, İsmet İnönü tarafından kurtarılıyordu. Atatürk ise, bütün orduyu karşısına almak, en azından ordu içinde bir kamplaşmaya sebep olmaktan çekindiği için, İnönü’nün bu iltimasına göz yumuyordu. 152 Hatta Kazım Karabekir’in daha etkili bir muhalefet cephesi oluşturmasın diye bir suikastta öldürülmesi bile düşünüldüğü yine İsmet İnönü’nün girişimiyle önlendiği söylenir. Bundan sonra Kazım Karabekir ölümüne kadar Atatürk’le hiç görüşmüyordu. Ancak Atatürk’ün ölümünden sonra, İsmet İnönü bütün bu Atatürk muhaliflerini 1939’da tekrar bir araya getirip önemli görevler ve yetkiler veriyor. Yani gizli sabataist cunta böylece, Atatürk’ün hemen ardından İsmet İnönü eliyle çok sinsi ve sistemli bir karşı devrim gerçekleştirdi.. Ama buna da çok etkili bir hile ile “Kemalizm” adı verilip Atatürk’ten nefret ettirilme dönemi başlatılıyor. Tam 12 sene, Atatürk’ün fotoğrafı devlet dairelerinden indiriliyor.. Atatürk’ün resmi, paraların üzerinden siliniyor. Atatürk’ün hayatına bile kastedecek kadar şerli şebekelerle ilişkileri ve çeşitli fesat girişimleri yüzünden, İstiklal Mahkemelerine düşen, resmi görevlerinden defedilen, ölünceye kadar Atatürk’le görüştürülmeyen bütün şüpheli ve şaibeli kişiler, yeniden yetkilendirilip şereflendiriliyordu. Ve daha da beteri Atatürk’ün cenazesine vasiyet etmesine rağmen Çankaya’dan bir mezar bile reva görülmüyor, tam 12 sene Atatürk’ün İsmet İnönü ve sabataist cunta tarafından, sanki cesaretlendirilip kendisinden alınamayan intikamını cesedinden alır gibi Etnografya Müzesinin karanlık mahzenlerinde bekletiliyordu. Tarihte böyle bir muamele hiç kimseye reva görülmemiştir. Şimdi, Atatürk’ün, “Türkçe ezan, Türkçe hutbe” gibi girişimleriyle ilgili, Muharrem Coşkun’un Milli Gazetedeki önemli tespit ve tahlillerini; birde belirttiğimiz mazeret ve mecburiyetleri bağlamında ve bizim bakış açımızla yeniden özetlersek, konu daha da aydınlığa kavuşacaktır: Ezanla Niye Uğraşılıyor? 29 Ocak 1932 tarihinde yani bir Ramazan ayında başlayan ve Atatürk’e rağmen, rayından çıkarılan dinde reform girişimlerinin bir parçası olan Türkçe Ezan, ilk kez Hafız Rıfat tarafından Fatih Camii minaresinden okunmuştu.. Aslında Osmanlının Batılılaşmasını savunan kesimin son 200 yıldır istediği şey bu reformasyondu.. Yeni dönem işte bu istekleri hayata geçirmek için oldukça elverişli görülüyordu. 1932 Ramazanına kadar çeşitli yıllarda nabız yoklama amacıyla yapılan denemeler 1932 Ramazanında fiilen uygulamaya konuldu. Aslında bu dönemde şahit olduklarımız, planları daha önceden yapılmış 200 yıllık büyük bir projenin parçalarından başka bir şey değildi.. Bu bağlamda; son günlerde sıkça duymaya alıştığımız ‘Light İslam’ ya da ‘Ilımlı İslam’ deyiminin kaynağı da belki de asırlık projenin bir devamı olarak görülebilirdi. Osmanlı’dan Cumhuriyete, Cumhuriyetin ilanından bugüne, dine müdahalelerin temelinde hangi unsurlar yer alıyor?.. Pozitivizm, modernleşme ve batılılaşma hareketiyle başlayan, yeni dönemle hızlanan ‘dinde reform’ ya da ‘dinin millileşmesi’ projesiyle bugün seslendirilen Ilımlı İslam arasındaki farklar nelerdir? Özellikle uygulamaya konulan Türkçe Ezan, Türkçe Kur’an, Türkçe Hutbe ve Türkçe Tekbir girişimleri toplum tarafından nasıl karşılandı ve hangi tepkiler verildi?.. Yakın tarihin bu en tartışmalı konularına belge ve kaynaklar yardımıyla ışık tutmaya çalıştık.. ABD, projeyi yakından takip ediyor Bugün aleni ve “çağdaş” yöntemlerle uygulamaya sokulmak istenen planın başka versiyonları Osmanlı’nın özellikle son 200 yılında da kendini göstermişti.. İslam, geri kalmanın müsebbibi olarak sunulmuş ve reforme edilmesi gündeme gelmişti. AB’nin AKP’ye dayattığı “ilerleme Raporu”da bize “gerici”liğimizi resmen kabul ettirmek içindi. Bu girişimler dinin mabede hapsedilmesiyle başlanmıştı.. Din’in dili ve özüyle oynanmak istenmiş, bu; “Türkçe Kur’an, Türkçe Ezan, Türkçe Tekbir, Türkçe Sela, Türkçe Hutbeyle” halka yansımıştı.. İşin ilginci, bu girişimler yine dönemin ABD Ankara Büyükelçisi Charles Sherill’in taktirini toplamış, dönemin hükümetine övgüler düzmüştü.. Sherill, Bir zamanlar camii olan Ayasofya’da yapılacak Türkçe Tekbir ve Türkçe Kur’an gecesine eşiyle bizzat katılarak, projesini yakından takip ettiğini göstermişti.. 153 Batılılaşma hevesi... Bizi nereye sürüklüyor? Prof. Niyazi Berkes’e göre, Türkiye’de modernite değişimi 17. Yüzyılda başlayıp, 19. Yüzyılda hızlanmış, yeni dönemle birlikte radikal bir karakter kazanmıştı.. Lale Devri’yle birlikte askeri alanda başlatılan yenileşme, Batı’yı tanıma imkanı bulan aydın bürokrat kesiminde İslam’ı problem olarak görmeyi hızlandırmıştı.. Batı’daki İslam aleyhtarı oryantalizm ve pozitivist akımların etkisiyle de Osmanlı aydın ve bürokrasisi, İmparatorluğun gerilemesinde sorumlu (tek suçlu) olarak İslam’ı sanık sandalyesine oturtmuştu. Yönetici elit, yenileşme çabasından başka yol olmadığını düşünüyor, bunun yolunuysa Batı tarzı yenilikleri en kısa sürede devreye sokmakta görüyordu.. Bu batıcı kesime göre, geriliğe İslam sebep olmuştu ve dolayısıyla onun oluşturduğu geleneksel yapıdan sıyrılıp, her şeyle Batılı olmak gerekiyordu.. “İslâm’a rağmen reform” neyi amaçlıyor? 1900’lü yılların başına gelindiğinde ise artık her şey için çok geçti.. Önce 31 Mart Vak’ası, ardından 2. Meşrutiyet.. İmparatorluk içerden ve dışarıdan müdahalelerle adeta can çekişiyordu.. Sonunda 2. Abdülhamid’ 1908’de tahttan indirildi.. Yerine geçen İttihat ve Terakki’nin planları arasında Batı’da olduğu gibi dini reformasyon planları da vardı.. 2. Meşrutiyet’in hakim Türkçülük söylemi, dini, dini telakki ve yaşayışları da etkiler hale gelmiş, Ziya Gökalp’in tabiriyle “Dini Türkçülük” teklifleri etkisini artırmıştı... Siyasi gelişmelerin, bu söylemin lehinde gelişmesi ise, ibadetlerin Türkçeleştirilmesi projesinin sadece seslendirilmesine değil, adım adım gerçekleştirilmesine de zemin hazırlamıştı... Kur’an’ın “halk Türkçesine” çevrilme talepleri günden güne seslendirilir olmuştu.. Ardından da deneme mahiyetinde önce dergilerde, sonra da kitap halinde Kur’an Türkçe haliyle basıldı.. Tam metin olarak halk Türkçesi mahiyetinde ilk Türkçe çeviriyi ise Hıristiyan bir Arap olan Zeki Megamiz yapacaktı.. Hıristiyan yazarın hazırladığı ilk Türkçe çeviri, önce tepki alır diye saklansa da sonunda 1914 yılında baskıya verilerek piyasadaki yerini alacaktı.. Paşaların yollarını ayıran tartışmanın iç yüzü niye gizleniyor? Cumhuriyetin ilanına 3 buçuk ay gibi kısa bir süre kala 14 Ağustos 1923’te de Ankara Türk Ocağı’nda verilen bir çay ziyafetinde, Mustafa Kemal, “Kur’an-ı Kerim’i Türkçeye aynen tercüme ettirmek” meselesini ortaya atacak, ancak Karabekir’in “Devlet Reis’inin din işlerini kurcalamasının doğru olmadığını söylemesi üzerine tartışma çıkacaktı.. Karabekir Paşa’nın bu çıkışına hayli kızan Mustafa Kemal ise, “Evet Karabekir! Arapoğlu’nun yavelerini Türkoğullarına öğretmek için Kur’an-ı Türkçeye tercüme ettireceğim ve böylece de okutacağım.. Ta ki budalalık edip de aldanmakta devam etmesinler” 167 cevabını veriyor. Evet, çünkü Atatürk, Kazım Karabekir’in Sabataist Yahudi olduğunu ve bunların kendi aralarında: “Kur’an Muhammedin yaveleri: uydurma sözleri” şeklinde konuştuğunu biliyor ve Karabekir’e, “öyle ise, bırakın Türk milleti bu uydurma dediğiniz sözlerin aslını öğrensin ve doğru karar versin diye, Kur’an’ı tercüme ediyoruz… Niye gocunuyorsunuz?” demek istiyor ve Karabekir’in dindarlık perdesi altındaki sinsi hesabını ortaya döküyor!.. Kazım Karabekir, Mustafa Kemal’le yaşadıkları tartışmayı İsmet İnönü’ye açtığında ise daha da ilginç cevapla karşılaşacaktır.. İnönü, “müslüman olduklarından dolayı bugüne kadar istiklalin kendilerine verilmediğini ve müslüman kaldıkları sürece müstemlekeci devletlerin bilhassa İngilizlerin daima aleyhlerinde olacaklarını, hatta kazanılan istiklalin de daima tehlikede kalacağını” söyler.. 19 Ağustos 1923 tarihinde de Mustafa Kemal’in de bulunduğu bir yemekte, İnönü ilginç bir inkılap hamlesinden bahsedecektir.. İnönü, “hocaları toptan kaldırmadıkça hiçbir iş yapamayız. Bugünkü kudret ve prestijimizle bu inkılabı yapamazsak, hiçbir zaman yapamayız” diyerek herkesi şaşırtacaktır.. Prof. Bülent Tanör, Diyanet’in, bundan sonra izleyeceği konumu şu şekilde açıklayacaktı: “Diyanet İşleri Başkanlığı, teknik bir kamu hizmeti kuruluşu olarak çalışıyor, rejimin talepleri doğrultusunda dinin kişiselleşmesine katkıda bulunuyordu.. Yetkileri sınırlıydı, ruhani bir otoritesi yoktu. İslami kurallar öneremez, teolojik araştırma yapamazdı, dinsel mülk sahibi değildi. Kısacası DİB, laikleştirme politikasına dinsel 167 Söylev ve Demeçler / 1919-1937 154 meşruluk kazandırma görevi yüklenmişti.. Devlet, dinin siyasal ve toplumsal alana karışması olasılığına karşı DİB’i kullanmaktaydı”168 İkinci Meşrutiyetten sonra Türkçe Kur’an ve Türkçe Hutbe sesleri artacak, hatta İttihatçıların mollalığını yapan Mehmed Ubeydullah Efendi, Talat Paşa’dan Türkçe namaz kıldırmak için izin dahi isteyecekti.. Talat Paşa ise şartların buna elvermediğini söyleyerek bu talebi geri çevirmişti.. Bu durum, ibadetlerin Türkçeleştirilmesi projesinin Cumhuriyetten çok önce, özellikle İkinci Meşrutiyet’ten sonra sıkça gündeme geldiğinin açık göstergesiydi.. Türkçe namaz konusu daha sonra 1913 yılında Şerafettin Yaltkaya tarafından ortaya atılacak ancak pek ilgi görmeyecekti.. Aslında bu süreçte sadece Türkçe namaz değil, Türkçe Kur’an ve Türkçe Hutbe denemeleri yapılsa da, Cumhuriyetin ilanına kadar ciddi bir mesafe kat edilememişti... Yeni dönemde garpçılık anlamında uygulanan modernlikle, gelenekten bütünüyle kopulacak, redd-i mirascı bir politika güdülecekti.. Geçmişin, geleneğin ya da dinin sembolleri, kurumları ve etkinlikleri radikal biçimde kaldırılacak, yerine modern kurumlar, modern değerler inşa edilecekti.. Prof. Şerif Mardin’e göre de, Fransız devrimi ile Türk devrimi arasında ciddi farklılıklar vardı.. Zira “Fransız devriminin arkasında milyonlarca insan kitlesi varken, Türk devrimi kitlelerce desteklenen bir hareket değildi.. Kimi tarihçilere göre de, Lozan görüşmelerine İsmet paşa ile birlikte giden ünlü Yahudi doktrincisi Haim Nahum’un Lozan’da batılı devletlere teminat verdiği ve bu yeni oluşumda aktif rol oynadığı belirtiliyordu.. İddiaya göre Haim Nahum, hilafetin kaldırılıp, geçmişe ait bağlardan yeni devletin koparılacağı sözünü vermişti.. Bu iddianın doğru olup olmadığı bir yana, ilerleyen yıllarda olayların gelişimi bu iddiaları doğrular mahiyette olacaktı.. Nitekim Cumhuriyetin ilanının üzerinden bir yıl geçmeden de, 3 Mart 1924 tarihinde Meclis’te ivedilikle görüşülerek kabul edilen üç kanun yeni siyasi yapılanmanın istikametini göstermesi açısından önemli ipuçları verecekti.. Aynı gün çıkarılan hilafetin kaldırılmasıyla ilgili kanunla, yeni devletin, İslam dünyası ile bağlarını koparacak, Tevhid-i Tedrisat kanunu ile de medreselerin kapatılması sağlanacaktı.. Böylece örgün din eğitimi büyük ölçüde, yaygın din eğitimi de tamamen ortadan kaldırılacaktı.. Batı basını bayram ediyor!.. Başta hilafetin kaldırılışı olmak üzere yapılan değişiklikler Batı dünyasında ise büyük yankı bulacaktı.. Avrupalı ve ABD’li önde gelenlerle, basın neredeyse bayram ediyordu.. Boston gazetesi (Amerika): Türkiye halifeyi tekmelemekle kurtuldu.. Batılı temeller üzerine Cumhuriyet ilan ediliyor. Bugüne kadar kurulmuş bütün İslami devletlere temel teşkil eden dini kanun ve gelenekler dağıtılıverdi... Bunun yanında 500 milyon dolar değerindeki tüm dini kurum ve kuruluşlar da devletleştiriliyor...” İngiliz büyükelçisi Ronald Lindsay: “Laik Türkiye’nin müslümanları artık İngiliz imparatorluğu için bir tehlike olmaktan çıkmıştır.” Arnold J.Toynbee (İngiliz tarihçi): “Halifeliğin kaldırılmasıyla Türkiye, İslam dünyasının merkezi olmaktan çıkmıştır. Türkiye İslam’ın manevi önderliğini bırakıp, dünyevi bir hükümet kurup halifeyi sınır dışı edince, batılılaşmanın nimetlerine karşılık, İslam birliği ve İslam’ın desteğinden vazgeçer olmuştur. Ne olursa olsun halifelik İslam toplumunun en birleştirici ve İslam’ın geçmişi ile en güçlü bağı sayılmıştı..” 169 Meşrutiyetten itibaren gündemden düşmeyen dini ıslahat meselesinin Cumhuriyetle birlikte “dinin millileşmesi ve anadilinin mabede girmesi” çalışmaları sırasıyla 1924, 1926, 1928 ve 1932 ramazanlarında gündeme getirilecekti.. Proje zaten, 2. Abdülhamid’i tahttan indirerek yerine geçen İttihat ve Terakki’nin planları arasında da bulunuyordu.. “Milli din” tezini savunanlar, yapmaya çalıştıkları ile Avrupa’daki reformasyon hareketi arasındaki benzerliklere dikkati çekiyorlardı. Reformasyonun, Avrupa’nın ilerlemesine katkısı öne sürülerek kendi projelerinin de aynı neticeyi doğuracağını ima ediyorlardı. 168 169 Tanör, Kuruluş Üzerine 10 konferans, 1920 sonları / 1996 Türkiye Türkçesi İst. 1971 155 “İlk Türkçe Kur’an denemesi” tabiri toplumu yanıltıyor? Bir kaç yakını haricinde, hiç kimse Mustafa Kemal’in bir kış günü Ankara’dan İstanbul’a gelmesiyle birlikte, Cumhuriyet tarihinin en büyük dini inkılaplarını başlatacağını kestiremezdi.. Oysa her şey 1932 Ramazan’ının 4. Günü yani 12 Ocak 1932 salı günü, Mustafa Kemal’in, Haydarpaşa Tren İstasyonu’nda maiyetiyle birlikte trenden inmesiyle başlamıştı.. Mustafa Kemal’in bu gelişinde, görünürde askeri tören yapılması da istenmemişti.. Bu hadiseden iki gün sonra, 20 Ocak 1932 tarihinde de, Mustafa Kemal Aydın milletvekili Dr. Reşit Galip ile Antep Milletvekili Kılıç Ali’nin bulunduğu bir meclis’te, hafız Yaşar Okur’a bu cuma günü Yerebatan Camii’nde Türkçe Kur’an okuyacağını söyler... Reşit Galip ve Kılıç Ali’yi de bu hadiseyi gazetelere bildirmek ve bizzat Türkçe Kur’an merasimine nezaret etmek üzere görevlendirir.... Hafız Yaşar’ı çağıran Mustafa Kemal, kendisine, İstanbul’un musikiye aşina meşhur hafızlarının listesini hazırlamasını emreder ve bir sonraki cuma, yani 29 Ocak 1932 tarihinde de Sultanahmet Camii’nde aynı uygulamanın yapılacağını söyler.. Ertesi akşam da, İstanbul’un meşhur hafızları Dolmabahçe Sarayı’na davet edilir.. Dokuz kişiden oluşan heyeti, kendilerine riyaset etmekle görevlendirilmiş bulunan Reşit Galip karşılar... Reşit Galip hafızları karşılayıp Mustafa Kemal’in yanına sokmadan önce şunları söyler; “Camilerde Türkçe Kur’an okuyacaksınız.. İşte birer tane veriyoruz.. Evet, bu tercüme belki iyi değildir, çünkü Arapça’dan Fransızcaya ondan da Türkçeye tercüme edilmiştir.. Bununla beraber Ankara’da bir heyet tarafından Türkçe bir Kur’an hazırlanmaktadır, bundan sonra camilerde ve namazlarda onlar okunacaktır...” Reşit Galip’in, hafızlara dağıttığı Türkçe Kur’an, Albay Cemil Said’in daha önce Fransızca’ya, sonra da Türkçeye çevrilmiştir… Dolmabahçe Sarayı’nda yapılan toplantıda dört maddelik karar çıkar ortaya; – Müslümanlığın bir Türk dini olduğu ispatlanacak – İbadetin, Allah’la kul arasında olduğu tezi kafalara sokulacak – “İbadetin anadilde yapılması lazımdır” inancı oluşturulacak. – Bu fikirde ittifak hasıl olduktan sonra duaların Türkçeleştirilmesi için işbölümü yapılacak… – Görülüyorki, Atatürk çok haklı ve hayırlı bir girişimle ve anlaşılsın diye, Kur’an’ı, hemde en emin ve ehil şahsiyetlere tercüme ettirmek isterken, etrafını saran sinsi sabataist cunta ise “Türkçe Kur’an” safsatasını yerleştirmek peşindedir.… 1928 yılında da İsmail Hakkı Baltacıoğlu, dinde reform taleplerini yeniden gündeme getirmişti.. Baltacıoğlu tarafından hazırlanan “dini ıslah beyannamesi”nde ibadetlerin Türkleştirilmesi hatta yeniden düzenlenmesi öngörülüyordu. Baltacıoğlu, Kur’an tercümesi ve ibadette reform çalışmalarında aktif olarak görev almıştı.. Kur’an-ı Kerim’de bazı ayetlerin çıkarılmasından, camilere ayakkabılarla girilebileceğine, camilere kiliselerde olduğu gibi sıralar yerleştirilmesi ve müzik eşliğinde ibadet edilmesi gibi radikal öneriler Baltacıoğlu’nun gündeme getirdiği bazı taleplerdi.. Baltacıoğlu, bu çabaları nedeniyle Halk Partililerden de büyük destek alıyor, kendisine Luther yakıştırması yapılıyordu.. Dinin Türkleştirilmesi projesinin önde gelen aktörlerinden biri de Dr. Reşit Galip’di. Galib, Müslümanlık: Türk’ün Milli Dini isimli eserinde, “Şu halde din, dil vasıtasıyla insanın milliyetine girmektedir. Burada din, milli bir unsur oluyor. Binaenaleyh din, milliyetin birbirinden ayrılmaz bir parçasıdır” diyerek yapılacak reformların dil odaklı olacağına işaret ediyordu. Frakla hutbe, hangi sonuçları doğuruyor? Sıra Türkçe hutbeye geldiğinde ise tarihler, 5 Şubat 1932’yi, yani Ramazan ayının son cuma gününü göstermektedir.. İstanbul Süleymaniye Camii’nde okunacak Türkçe hutbe içinse, hafız Sadettin Kaynak seçilmiştir… Hafız Sadettin Kaynak fraklı, başı açık olarak çıktığı minberde, Mustafa Kemal tarafından da onaylanan o meşhur hutbesini, “ey ulu Tanrı…” ifadesiyle okumaya başlar… Sadettin Kaynak, o günü hatıralarında anlatırken, hutbenin konusunun Mustafa Kemal tarafından 156 seçildiğini, Mustafa Kemal’in kendi elleriyle Türkçe Kur’an’dan seçtiği ayetin ise Bakara Suresi’nin 11, 12 ve 13. Ayeti olduğunu yazar… Bu ayetlerin Türkçesi ise, “O gafillere, ‘yeryüzünde bozgunculuk çıkarmayın’ denildiği zaman, ‘biz bozguncu değil, ıslah istiyoruz’ derler. Halbuki işte onlar bozguncuların ta kendileridir. Fakat ne yaptıklarının farkında değillerdir… Onlara, ‘insanların inandığı gibi inanın!’ denildiğinde, ‘o beyinsizlerin inandığı gibi biz de mi inanalım’ derler.. Bilesiniz ki asıl beyinsizler kendileridir, fakat bilmezler” şeklindedir. “İlk Nabız Yoklaması” başarısız kalıyor! Dinde reform girişimine 1926 yılında seçilen aktörlerden biri, Göztepe Camii İmamı Cemaleddin Efendiydi.. Cemaleddin efendi, 1926 yılının ramazanında, Göztepe Camii’nde, ilk Türkçe namaz kıldırarak dikkat çekmişti.. Cemaleddin efendinin bu girişimi her ne kadar ferdi bir çıkış gibi görülse de aslında bir nabız yoklamasıydı.. Nitekim halktan gelen yoğun tepkiler üzerine Cemaleddin Efendi görevinden alınmış, ancak maaşı kesilmediği gibi bir kaç ay sonra da imam hatip mektebi muallimliğine atanmıştı.. Dönemin Diyanet işleri reisi Rıfat Börekçi ise Türkçe namaz kılınamayacağını, namazlarda ayet ve surelerin orijinallerinin okunması gerektiğini söyleyecekti. Ne var ki toplum hayatının kökten değiştirilmeye çalışıldığı bir dönemde, bu tür karşı çıkışlar pek uzun soluklu olamayacak ve ibadetlerin Türkçeleştirilmesine yönelik taleplerden vazgeçilmeyecekti.. Dinde reformcular ilhamını nerden alıyor? Dinin millileşmesi ya da milli din tartışmaları 1918 yılında dönemin şairlerinden Ziya Gökalp’in bir şiirine de konu olmuştu... Dil ve din bağlantısının belki de en meşhur ifadesi sayılan Ziya Gökalp’in yazdığı bu şiir, dinde reformcular için ilham kaynağı olacaktı... “Bir ülke ki camiinde Türkçe ezan okunur. Köylü anlar manasını namazdaki duanın... Bir ülke ki mektebinde Türkçe Kur’an okunur. Küçük, büyük herkes bilir buyruğunu Hüda’nın... Ey Türkoğlu, işte senin orasıdır vatanın!..” Ancak çok geçmeden de beklenen tepkiler gelmeye başlar.. Türkçe ezana en dikkat çekici tepki Bursa’da meydana gelir Daha bir kaç yıl öncesine kadar, Kurtuluş Savaşı sırasında dine ve dindara gösterilen saygının gidip, yeni tavırların tersi yönde ilerlemesi, herkeste büyük şaşkınlığa neden olur.. Ezan’ın Türkçe okunmasına tepki gösteren yüzlerce Bursalı Ulu Camii önünde nümayiş yapar.. Olayların büyümesi üzerine İzmir’e gidecek olan Mustafa Kemal karar değiştirerek, Bursa’ya hareket edecektir.. İslâm’ın gelişmesi baltalanıyor! "Milli Mücadele yıllarında Osmanlı döneminde olmadığı kadar önem kazanmışken İslam Dini, Cumhuriyetin ilanından sonra bu süreç hızla baltalandı.. Oysa Mili Mücadele yıllarında milliyetçilik olmadığı için İslam yegane tutunum öğesi olarak kullanılmıştı.. Yani İslam’dan çok faydalanıldı.. Hatta birinci Meclis’te çok sayıda sarıklı din alimi vardı.. Meclis’in duvarında ise Kur’an-ı Kerim’den "Ve emrehu şura beynehüm" şeklinde, "Aranızda şura ile karar verin" anlamına gelen bir ayet bulunuyordu.. Sonraki yıllarda tabi bu süreç hızla baltalandı.. 1928 Yılında İsmail Hakkı Baltacıoğlu’nun da aralarında bulunduğu bir komisyona İlahiyat Fakültesi’nde layiha hazırlatıldı.. Camiye müziği ithal etmek, sıralar yerleştirmek, duaların Türkçe okunması bunlardan bazılarıydı.. Tabii, Atatürk istemeden böyle bir çalışma yapılamazdı.. Elmalılı: “Türkçe Kur’an mı var be hey şaşkın!” diye haykırıyor! Sahih-i Buhari’yi tercüme işi Ahmed Hamdi Aksekili’ye, Kur’an-ı Kerim’i tercüme işi ise Mehmet Akif Ersoy’a verilmişti.. Ancak Mehmet Akif, ilk yıllardaki atmosferin giderek değiştiğini görünce, çevireceği Kur’an tercümesinin istemediği bir maksat için kullanılacağını düşünmüş ve aldığı ücreti iade ederek bu işten 157 vazgeçmişti.. Tüm ısrarlara rağmen de çevirisini yetkililere teslim etmemişti.. Kur’an-ı Kerim’i tercüme görevini daha sonra, meşhur müfessir Elmalılı Muhammed Hamdi Yazır yerine getirecekti.. Elmalılı da, Akif’le aynı endişeyi taşımakla birlikte, çevirdiği Kur’an’ın önsözüne, “Haşa Türkçe Kur’an” şeklinde bir ifade koyacaktı.. Türkçe Kur’an olamayacağını anlatmak için kullandığı bu cümleyi, mukaddimeden çıkarması istendiğinde ise, bir adım daha atarak, “Türkçe Kur’an mı var be hey şaşkın!” ifadelerine yer verecekti.. Bir kopuş belgesi: Lozan Din hakkındaki en şiddetli tartışmalardan biri ise Lozan görüşmelerinin sürdüğü tarihlerde yaşanmıştı.. Kazım Karabekir Paşa’nın anlattığına göre, 18 Temmuz 1923 tarihli Meclis gündeminde din vardı.. Gerisini Karabekir Paşa’dan dinleyelim; “18 Temmuz 1923’te Meclis’te, Tevfik Rüştü Bey, (Teşkilat-ı Esasiye) ‘anayasada dinimiz apaçık yazılmalıdır’ diyordu.. Ben söz aldım ve sordum, ‘anayasa’da dinimizin İslam olduğu zaten yazılıdır..’ Tevfik Rüştü Bey, hangi kanaati haykıracaksın ve anayasaya hangi dini yazdıracaksın? Hıristiyanlığı mı?..’diye sorunca, bu sırada Mahmut Esat (Bozkurt) bey söz aldı ve sertçe cevap verdi: Evet Hıristiyanlığı, çünkü İslamlık terakkiye (ilerlemeye) manidir. Bu dinle yürünmez ve bize de kimse ehemmiyet vermez.” Tartışmaya Fethi Okyar da katılarak, “Evet Karabekir! Türkler İslamlığı kabul ettiklerinden böyle geri kaldılar ve İslam kaldıkça bu halde kalmaya mahkumdurlar. Bunun için İslam kalamayacağız” diyecekti.. Mahmut Esat Bozkurt’un dile getirdiği, “İslam’ın ilerlemeye engel” olduğu inancı o dönemde neredeyse pek çok kimsenin yaygın kanaati halini almıştı... 170 Atatürk’ün Hz. Muhammed ile ilgili kanaatleri: “O tarihin en büyük devrimcisi ve hidayet önderidir” “Devrim yaratan Hz. Muhammed’e sevgi, onun yüksek fikirlerine sahip çıkmakla olur.” (Hz.) Muhammed’i, bana, cezbeye tutulmuş sönük bir derviş gibi tanıtmak gayesine kapılan bu gibi cahil adamlar, onun yüksek kişiliğini ve başarılarını asla kavrayamamışlardır. (…) Askeri dehası kadar siyasi görüşüyle de yükselen bir insanı, cezbeli bir derviş gibi tasvire yeltenen cahil serseriler, bizim tarih çalışmamıza katılamazlar. (…) Büyük bir devrim yaratan (Hz.) Muhammed’e karşı beslenilen sevgi, ancak onun ortaya koyduğu fikirleri, esasları korumakla yaşatmak gerekti. Peygamber ölür ölmez düşünülecek şey, onun bir an evvel toprağa vermek değil, yaratmış olduğu devrimi güvenceye almaktı. Bu da, yerine evvela devrimi kavramış en yakın bir arkadaşını geçirerek, baş gösterecek tehlikeleri önlemekle olurdu. Devrimi kavramış ve ona bütün varlığıyla bağlanmış böyle bir halef seçtikten sonradır ki, onun gömülmesi düşünülebilirdi.171 Atatürk’ün lise tarih kitabına el yazısıyla yazdıkları “Toplumsal ve hukuki eşitliği savundu” (Hz.) Muhammed’in savunduğu toplumsal ilkelerden biri, toplumsal ve hukuki eşitlik olduğundan, iman edenler arasında kölelerin, azatlıların ve fakirlerin çokça bulunması doğaldı.172 “Gayesi, toplum hayatını iyileştirmekti.”(Kötülüklerin kökünü kurutmaktı.) “(Hz.) Muhammed başlangıçta herhalde şiddetli bir heyecana maruz oldu. Bir takım dini endişeler ve vicdani düşüncelerle samimi surette üzüldü. (Hz.) Muhammed namuskar ve çıkar fikrinden arınmış olarak ortaya atıldı. Onun gayesi, çevresinin ahlakını, dinini ve toplumsal hayatını iyileştirmekti. 173 “Halkla birlikte hendek kazdı” (İnancının ve insanlığının gereğini yaşadı) “İranlı bir zat, şehrin açık tarafını hendekle çevirmeyi teklif etti. (Hz.) Muhammed teklifi kabul etti. Bu tedbir, Arapların bilmediği bir yenilikti. Hendek kazıldı, savunma tertibatı alındı. Herkes çalışıyordu. Milli gazete / Muharrem Coşkun Yıl 1930 / Aktaran: Şemsettin Günaltay / Ülkü Dergisi / 1945 / c.IX / Sayı 100 / s-4 172 II, tıpkı basım, Kaynak yayınları, s.90 173 II, tıpkı basım, Kaynak Yayınları, s.93 170 171 158 Muhammed de herkesle beraber toprak dolu küfeleri taşıyarak çalıştı. Bazen yorulanların elinden kazmasını alarak bizzat kazıyordu. Altı gün devam eden hendek kazma sırasında (Hz.) Muhammed gece gündüz iş alanından ayrılmadı”174 “Daima ileriye yürüdü ve geleceği düşündü” (Hz.) Muhammed, gerek dini meselelerde, gerek toplumsal hususlarda bir reform yapmak gerektiği zaman, kendisini hiçbir şeyle bağlı görmemiştir. Daima ileriye doğru yürümüştür. Ölüm, bu ilerlemeyi birden bire kesti. (Hz.) Muhammed’den sonra İslam aleminde görülen durgunluk ve gerileme sebebini, (Hz.) Muhammed’de değil, onun haleflerinin (Hz.) Muhammed’in mesleğinin ruhunu değil, metnini (şuurunu değil, şeklini, hedeflerini değil hareketlerini) almalarında aramak gerekir”175 Cumhuriyet Kurmaylarının Hz. Muhammed’le ilgili görüş ve övgüleri: Atatürk’ün Adalet Bakanı; Mahmut Esat Bozkurt: “Muhammed’in ihtilal hareketi” Onun hadisesi, bir ihtilal hareketiydi. (…) Devlet kurdu, milletini her millete egemen kıldı. Bayındırlık içinde bıraktı. Çünkü hakkı unutmadı. Kılıcı elinden bırakmadı.176 Samsun Milletvekili Rüşeni Barkur “Zamanının mühim inkılapçısı” Muhammed yasalaştırdığı hükümlerle zamanının mühim bir inkılapçısı olduğunu ispat etmiştir. Günün ihtiyacına göre ümmetine (Allah’tan) ayet yetiştirmesi ve bazen gördüğü lüzum üzerine (rabbının) yeni bir ayetle eski ayetleri değiştirmesi, herhalde Muhammed’in uzun mücadele ve derin muhakeme ile bir toplum hayatı kurmak istediğine işaret eder. Bundan dolayı Muhammed, şüphesiz büyük bir terih adamıdır. 177 Cumhuriyet Devrimi’nin tarih öğretmeni Samih Nafiz Tansu “Hz.Muhammed’in sınıf inkılabı” Başlangıçta Mekke aristokrasisinin ilgisizliği ile karşılanan yeni inkılap, pek az sonra ızdıraplı insanları, fakir kimseleri etrafına toplayınca yüksek tabakayı kuşkulandırmıştı. Hz. Muhammed’in bu yeni inkılabında her devrimde olduğu gibi hürriyet, adalet, müsavat, kardeşlik esasları vardır. O yalnız tek tanrı üzerinde değil, her şeyden evvel bir sınıf inkılabı üzerinde duruyor, haksız kazançların zulüm olduğuna işaret ediyordu. O zaman tehlikeli bir insanla karşılaştıklarını anlayan Mekke zenginleri, (…) Müslümanlara boykot yaparak onları müşkülata uğratmışlardı.” Peygamber yaşlı gözler ile Mekke’den kaçtıktan tam on sene sonra davasına bağlanmış, ona inanmış bir kalabalığın içinde mesut bir şef, bahtiyar bir inkılapçı olarak yükseliyordu. Yalnız büyük bir insan, inkılapçı bir önder, büyük bir din kurucusu değil, aynı zamanda bütün Arabistan’ın kudretli hükümdarı idi (…) Yeni bir medeniyetin kuruluşuna önderlik etmişti. 178 Doğru Perspektif ve Doğal prensip: Samimiyetle ve iyi niyetli bir gayretle; her konuda haklı ve hayırlı olanı arayan bir insan, mutlaka gerçeğe erişir. Hatta insan bu gerçeği arayış sürecinde, doğru sanılan bazı yararsız ve yanlış akımlara da kapılabilir. Ama vicdanın emrindeki ve müspet ilmin rehberliğindeki selim bir akıl, önünde sonunda, sahte ve hayali reçetelerden kurtulup, hakikatle yüzleşir. İşte Doğu Perinçek’in “Hz. Muhammed’in Medeniyet Devrimi” başlıklı yazısı da, böyle bir aklıselimin ve vicdani kanaatin meyvesidir. Arzumuz ve umudumuz: Kuvayı Milliye dirilişinin temel dinamiği olan İslami değerlere ve halkımızın manevi tercihine sahip çıkılması ve saygı gösterilmesidir. Yıllar boyu güya İslami ilimlerle uğraşan ve çevresinde din adamı ve ilahiyatçı olarak tanınan nice II, tıpkı basım, Kaynak Yayınları, s.118 II, tıpkı basım, Kaynak Yayınları, s.118 176 Atatürk İhtilali I-II, Kaynak yayınları, s.64 vd, 129 vd, 132,401 177 1926, Din Yok Milliyet Var, Elyazı kitap, Atatürk Kütüphanesi, Çankaya Arşivi, no:2,s.40 178 Tarihte orta Zamanlar II, s.42,48,49,59) 174 175 159 zavallının fark etmediği, fark etse de korkusundan dile getiremediği, “Hz. Muhammed’in, bugün de örnek alınması gereken; tarihin en büyük medeniyet devrimcisi ve hidayet rehberi” olduğu gerçeğini bu yazı dile getirmektedir. Belki bilgi eksikliğinden veya ifade değişikliğinden kaynaklanan bazı hatalar söz konusu olabilir. Ancak bakış açısı ve olaya; insancıl, akılcı ve insaflı yaklaşımı takdire değerdir. Elbette ve her halde düşünce farklılıklarımız ve aykırı taraflarımız vardır ve bu normaldir. Ama bir insanın; doğru, olumlu ve onurlu olan eylem ve söylemine sahip çıkmak, saygı duymak ve onu alkışlamak ta, hem İslam’ın hem de insanlığın bir gereği değil midir? Ve hele Aydınlık’ın: Atatürk’ün ve kurmaylarının, Hz. Peygamber Efendimizle ilgili; erdemli ve gerçekçi tespitlerini içeren; tarihi ve talihli ifadelerini derleyip yayınlaması da, ayrıca tebrik ve takdir edilmelidir. “Tağuta (Zalim, hain ve inkarcı iktidarlara ve emperyalist odaklara) kulluk etmekten kaçınan ve Allah’a içtenlikle yönelip (hakikati arayan) kimseler için bir müjde vardır. Öyleyse (böylesi) kullarıma müjde ver ki: Onlar (her konuda kaleme alınan ve konuşulan, her çeşit yazıyı ve anlatılan) sözü (dikkatle) dinlerler ve (sonunda akla, vicdana ve İslam’a en uygun ve) en güzeline tabi olurlar. İşte bunlar, Allah’ın kendilerine hidayet ettiği kimselerdir. Ve onlar temiz ve olgun akıl sahipleridir” ayetleri de bu gerçeği ve görevi dile getirmektedir. Hz. Muhammed’in Medeniyet Devrimi: • Bilim, İslamiyet’e dinler arası cepheleşme ve bağnazlığın penceresinden bakmaz. • Dünyanın bütün bilim merkezlerinde; İslam’ın ortaya çıkışı, Ortaçağ (da gerçekleşmiş tarihin) en büyük devrimidir. Ve Hz. Muhammed de, bu büyük devrimin önderidir. İslamiyet’in ortaya çıkışı, tarihi en az bilen için (dahi), yeni bir dinin doğuşudur; ancak tarih içindeki yerine oturtacak olursak, yeni bir uygarlığın kurulmasıdır. Hz. Muhammed, bir Peygamberdir. Ama aynı zamanda yeni bir devletin, yeni bir toplumun kurucusudur; büyük bir devrimin önderidir. Bütün Boyutlarıyla Devrim Siyasal açıdan bakarsak; İslamiyet, kabileler halinde örgütlenmiş bir toplumun devlete sıçramasıdır. Kabileler arasında “baskın basanındır” kuralının geçerli olduğu, yağmacılığın yerini, devlet düzeninin sağladığı, barış ve huzur ortamı almaktadır.. Böylece: özel mülkiyet ve ticaretin gelişmesi için gerekli koşullar yaratılmıştır. Ekonomik açıdan, kabilenin kapalı ekonomisinden; ticaretin gelişmesi yoluyla para ekonomisine geçiş yapılmıştır. Para kazanan (emek harcayıp üretim yapan) kişi, Allah’ın sevgili kulu sayılmıştır; yani “El-kasip Habibullah.” (hadisi bu gerçeği anlatmaktadır) Mülkiyet ilişkileri açısından, kabilenin ortaklaşa mülkiyeti çözülürken, özel mülkiyet (için) de serpilip gelişme (yolları açılmıştır) Bu zeminde kabilenin akrabalık ilişkileri, İbni Haldun’un deyişiyle “asabiye” (bağnaz kabilecilik) bağı, Morgan ve Engels’in diliyle “gentilice” (kanbağı) ilişkileri dağılmakta, onun yerini ümmet (cemiyet, devlet ve tüm insaniyet haklarını sağlama ve koruma bilinci) almaktadır. Bedir savaşında Arap yarımadasında ilk kez akrabalar karşı karşıya gelmiş ve (Hak ile batılın, doğru işle yanlışın, zulümle adaletin ve insanca yaşayışın mücadelesi olarak) birbirleriyle savaşmışlardır. Bu (durum): akrabalığa dayanan (kabile) toplumunun çözülmesi, onun yerini ümmet (genel ve ortak hukuk kuralları ve temel insan hakları çerçevesinde konsensüs sağlamış cemiyet) ilişkilerinin almasıdır. İslamiyet, kabile içindeki kardeşliği, bütün müminlere yayarak “ümmet kardeşliğine” dönüştürmeyi başarmıştır. Hz. Muhammed’in (vahye dayanarak) getirdiği yeni hukuk sistemi, kervanların basılması ve yağmalanmasını yasaklamış, özel mülkiyeti ve (serbest) ticareti korumuş, böylece: devlet düzenini sağlamış ve Arap yarımadasındaki (var olan potansiyel) bir enerjiyi birleştirip, batıya ve doğuya doğru yönelterek; büyük bir imparatorluğun (ve medeniyet ufkunun) önkoşullarını hazırlamıştır. Kuşkusuz bu büyük yönelişin ideolojik ve psikolojik iticilerini de gözden uzak tutmamak gerekir. Toplumu ümmet kardeşliği içinde birleştiren yeni iman, toplumun psikolojisini sarmalamış, büyük bir kollektif enerjiyi ateşlemiş ve cihat yoluyla dışa doğru yayılmayı örgütlerken, tarihsel açıdan da, toplumun kendi 160 mücadelesiyle medeniyete sıçramasının manevi gücünü canlandırmıştır. Medeniyete Geçiş Siyaset, ekonomi, toplum ve mülkiyet ilişkileri, hukuk, ideoloji ve toplum psikolojisi açısından toplam olarak baktığımız zaman, İslamiyet’in doğuşu ve gelişmesi, bir devrimdir. Bu devrim, tarihsel açıdan: (cehaletten ve zulmetten) medeniyete geçiş devrimidir. İnsanlığın Sümer’lerden ve Çin uygar1ığı sürecinden ve benzerlerinden (ve özellikle geçmiş Peygamberlerden) beri dalga dalga yaşadığı olay, başka bir tarihsel düzlemde (ve en mükemmel biçimde) bir kez daha yaşanmıştır. “Hayatta en hakiki yol göstericinin bilim olduğunu” kabul eden Atatürk ve diğer Kemalist Devrim düşünürleri de, İslamiyet’in bu tarihsel rolünü ve büyüklüğünü açık bir dille saptamışlardır. Özgünlüğü Ancak bu olay, eski medeniyetlerin bir tekrarı değildir. Devlete, özel mülkiyete, para ekonomisine, kanbağı ilişkilerinin çözülerek toplumun sınıflara bölünmesine ve feodal bağımlılıkların oluşmasına, felsefe ve bilimin doğuşuna geçiş anlamında: bütün medeniyetlerin oluşması, her toplumda farklı zamanlarda yaşanmakla birlikte, sonunda aynı tarihsel aşamaya denk düşer. Ancak her medeniyet, farklı coğrafyalarda, farklı serüvenlerden gelerek, farklı birikimler oluşturmuş toplumlar tarafından kurulduğu için, aynı zamanda kendine özgü farklılıklar da taşır. Arap yarımadasında yaşayan Bedeviler, Hz. Muhammed’in başlattığı devrimle, feodal bir ticaret uygarlığı kurdular. Batıda İspanya’ya, Doğuda ise Asya ortalarına kadar uzanan bu yeni imparatorluk, 7-11. yüzyıllar arasında dünya uygarlığının merkezi ve öncüsü oldu. İslam uygarlığı, Sümer’lerden başlayan; Ortadoğu, sonra Yunan ve Roma uygarlığının mirasını geliştirdi ve bugünkü Batı uygarlığına taşıdı. İslam uygarlığı ve Türk uygarlığı, bu açıdan 7. yüzyıl ile 15-16. yüz yıl arasında köprü oldu; öte yandan Çin ve Hint uygarlığı ile Batı uygarlığı arasında da bir köprü oluşturdu, 9-11. yüzyılın dünyasına baktığınız zaman, insanlığın kapitalizme doğru sıçrayışını, Ortadoğu merkezinden yapacağı izlenimini edinirsiniz. O sıralar Batı Avrupa, uygarlığın merkezinde değil, fakat kenarlarındadır ve bir bakıma derin ve karanlık bir uykunun içindedir. Ancak okyanusları aşan denizcileri sayesinde Batı, 15. yüzyıldan başlayarak dünya ticaretine hükmeder; büyük zenginlikler biriktirir. Artık uygarlığın merkezi, Batı Avrupa’ya kaymıştır. Böylece insanlık, kapitalist uygarlığa sıçramasını, Avrupa’nın Atlantik kıyılarından gerçekleştirir. Dünün uygarlık merkezi olan Doğu ise gerilemenin kıskacına itilir. Taşlaşan Ön Yargılar ve Bilimin Bakışı Ayrı Dinlerin mensupları birbirine farklı cephelerden bakarlar. Haçlı savaşları ve cihat, bin yılı aşan bir süredir devam edip gelmektedir. Bu savaşlar, dinler arası savaş gibi görünür, ama temelinde imparatorluklar ve sınıflar arasındaki bir savaştır. Zaman zaman da ileri ile geri arasındaki savaştır. Bu savaşlarda din ‘bayrağı altında toplanan Batılı krallar ve toplumlar, İslam Peygamberi hakkında yüz yılların derinleştiği yanlış yargılar oluştururlar. Bu ön yargılar (giderek) taşlaşır, karikatürlere yansır. Ama bilim, İslamiyet’e bu cepheleşme ve bu bağnazlığın içinden bakmaz! Dünyanın neresinde olursa olsun, ister Çin’de, ister Batı’da Atlantik kıyılarında, ister Rusya’da, ister Güney Afrika’da, dünyanın bütün bilim merkezlerinde (kabul edilir ki): İslam’ın ortaya çıkışı, ortaçağda gerçekleşmiş tarihin en büyük devrimidir ve Hz. Muhammed de, bu büyük devrimin kutlu önderidir. Bir televizyon programından sonra, vicdanlı bir grup ilahiyat Fakültesi profesörü, dokuz hocamız ziyaretime gelmişlerdi, Masaya oturur oturmaz, “Biz dünyaya tarihsel bakıyoruz” dediler. O gün hayatımın büyük mutluluk duyduğum sohbetlerinden birini yaşadım. İbni Haldun’un deyişiyle “Tarih bilimlerin anasıdır.” Hatta sosyal bilim tarihten ibarettir. Tarihsellik, gerçeklere yaklaşmanın biricik anahtarıdır.” Bu arada unutulmasın ki İslam’la tanıştıktan sonra, özlerindeki; düzgünlük, özgürlük ve öncülük cevherleri parlayan Türklerin kurdukları ve Hindistan’dan Viyana’ya, Kafkasya’dan Afrika’ya kadar bütün dünya’yı adalet ve insaniyetle tanıştırdıkları, Karahanlılar, Selçuklular ve Osmanlılar örneği, tarihin en görkemli ve en erdemli devletleri de, Hz. Muhammed’in ve Yüce İslamiyet’in, altın taçlı eserleridir. 161 Bunun gibi: Türkiye’den çıkacağı ve Türkler eliyle başlayıp başarılacağı sahih haberlerle işaret ve beşaret edilen (müjdelenen) ve tüm mazlum ve mümin milletler tarafından hasretle beklenen, yeni bir Barış ve Bereket (Mutu Mehdiyet) Medeniyeti de, yine Hz. Muhammed’in ve İslamiyet’in en büyük zaferi ve en kutlu devrimi niteliğindedir. Türkiye’de seviyeli sosyalistlerin ve samimi Kemalistlerin; bu tabii ve tarihi gerçekleri kabullenip sahiplenmesi, çok önemli ve ümitlendirici bir gelişmedir. 162 ATATÜRK VE PEYGAMBERİMİZ HZ. MUHAMMED I- Silahlı Peygamber Hz. Muhammed'in medeniyet devrimi Hz. Muhammed de, bütün devlet ve medeniyet kurucuları gibi, elbette silahlı bir gücü kumanda etmiştir. Hz Muhammed'in silahla kurduğu devlet ve medeniyet, eski uygarlıklar ile 15. yüzyıl sonrasının kapitalist uygarlığı arasında köprü oluşturdu. İnsanlık, Hz. Muhammed'in silahına çok şey borçludur. Cihat Peygamberi Batılı bilim adamları Hz. Muhammed'den "Silahlı Peygamber" diye söz etmişlerdir. Örneğin Maxime Rodinson, Hz. Muhammed'in silahlı güç inşa etmesini, devlet ve medeniyet kuruculuğuna giden bir stratejinin gereği olarak ele alır.179 Kemalist Devrim'in önderleri de, başta Atatürk olmak üzere Hz. Muhammed'in devlet ve medeniyet kuruculuğunu öne çıkarırlar. Mahmut Esat Bozkurt'un Hz. Muhammed'i anlatırken saptadığı gibi medeniyetler kılıçla kurulur: "Devlet kurdu, milletimi her millete egemen kıldı. Bayındırlık içinde bıraktı. Çünkü hakkı unutmadı. Kılıcı elinden bırakmadı."180 Doğrudur ve çok önemlidir; Hz. Muhammed de, bütün devlet ve medeniyet kurucuları gibi, elbette silahlı bir gücü kumanda etmiştir. Silahlı güç tekeline sahip olmak, devletin ayırt edici özelliğidir. Silahlı güç varsa, devlet vardır. Ve her medeniyet, ancak devletle, silahlı güçle kurulur. İnsanlık kabile toplumundan devlet ve medeniyet kuruculuğuna silahın tekelde toplanmasıyla geçmiştir. İşte İslam Peygamberi'nin büyük başarısı da buradadır. Mezopotamya uygarlığı, Mısır, Çin, İran, Türk, Yunan, Roma uygarlıkları, Cromwell'in İngiliz demokrasisi, Washington ve Lincoln'ün Amerikan demokrasisi, Robespierre'in Fransız demokrasisi, Bismarck'ın Alman birliği, Garibaldi'nin İtalyan birliği, hep silahla kurulmadılar mı? Bütün bu nedenlerle Hz. Muhammed'in "Silahlı Peygamber" olması onun uygarlığa katkısının temel şartıdır. Hz. Muhammed’i diğer birçok peygamberden ayıran en önemli başarısı, savunduğu davayı, silahlı bir insan gücünü örgütleyerek zafere ulaştırmış olmasındadır. Ve o dava, medeniyet davası idi. Nitekim birçok Batılı bilim adamı, bu açıdan Hz. Muhammedi bir medeniyet kurucusu olarak tarihteki yerine oturturlar. Örneğin Goethe, Hz. Muhammed'i anlattığı bir şiirinde, O'nun "Deha sahibi insanın en mükemmel örneği" olduğunu belirtir. Büyük Alman şairi, Hz. Muhammed'i, derelerin ve çayların okyanusa ulaşmak için yardım beklediği koca bir ırmağa benzetmektedir. 181 Alman sosyalizminin önde gelen liderlerinden August Bebel de, Hz. Muhammed'in kurduğu İslam medeniyetini, Ortaçağ'ın Hıristiyan karanlığıyla karşılaştırır. Hz. Muhammed'in örgütlediği devlet ve kurduğu disiplin, Arap toplumunun ötesinde, Atlas Okyanusu'ndan Hint Okyanusu'na kadar büyük bir coğrafyada yaşayan insanlığı kucaklayan büyük bir medeniyet yaratmıştı. Bebel, Hz. Muhammed için şu değerlendirmeyi yapar: "Asya'nın o güne dek çıkardığı en büyük adam ve dünyanın gördüğü en büyük adamlardan biriydi." 182 Bebel'in Veysel Atayman'ın çok güzel çevirisiyle Türkçemize kazandırdığı Hz. Muhammed ve Arap Kültürü başlıklı kitabı, İslam'ın doğuşuyla yaşanan büyük medeniyet devrimini çok iyi anlatmaktadır. Caetani de, Türkiye'de Cumhuriyet’in ilk yıllarında Atatürk tarafından yayınlatılan sekiz ciltlik İslam Tarih’inde, Hz. Muhammed'in tarihin yönünü gören çok önemli meziyetini saptamıştır. O, "Zaman ve halin toplum sorunlarının gerçek yönünü" berrak bir şekilde kavramıştır. Bu nedenle toplumda filizlenen yeniliklerin başına geçmede büyük bir yetenek ve cesaret göstermiştir.183 Fernand Grenard da, Asya'nın Yükselişi ve Düşüşü başlıklı önemli kitabında, Hz. Muhammed'in medeniyet kuruculuğunun sınıfsal temellerini açıklar, İslamiyeti, bedevi çobanlar değil, şehirli tüccarlar kurmuştur, "İslam Peygamberi, Kızıldeniz, Habeşistan, Hind Okyanusu, Suriye ve Mezopotamya ile ticaret Maxime Rodinson, Hazreti Muhammed, çev. Atilla Tokatlı, G n Yayınları, İstanbul 1968, s. 141 vd. Mahmut Esat Bozkurt, Atatürk ihtilali l-ll. Kaynak Yayınları, s. 64 vd, 129 vd, 132, 401.. 181 Aynı kitap, s.290. 182 August Bebe/, Hz. Muhammed ve Arap Kültürü, çev. Veysel Atayman, Alan Yayıncılık, ikinci baskı, İstanbul 1997, s. 33 vd. 183 Caetani, İslam Tarihi, 1924. c. 1, Sadık Perin-çek'in yeni yazıya çevirdiği daktilo metin. 179 180 163 yapan Kureyş kabilesinin mensubudur."184 İslamiyet’in ortaya çıkışı, tarihi en Dilen için (dahi) yeni bir dinin doğuşudur; ancak tarih içindeki yerine oturtacak olursak, yeni bir uygarlığın kurulmasıdır. Hz. Muhammed bir peygamberdir. Ama aynı zamanda yeni bir devletin, yeni bir toplumun kurucusudur; büyük bir devrimin önderdir. Hz. Muhammed'in silahla kurduğu devlet ve medeniyet, eski uygarlıklar ile 15. yüzyıl sonrasının kapitalist uygarlığı arasında köprü oluşturdu. İnsanlık, bu nedenle Hz. Muhammed'in silahına çok şey borçludur. III- Kemalist Devrim'in Hz. Muhammed değerlendirmesi Atatürk’e göre Hz. Muhammed Atatürk, bilindiği gibi, liseler için hazırlanan Tarih II kitabının İslamiyet'in doğuşu ve Hz. Muhammed'in hayatıyla ilgili bazı bölümlerini eliyle yazdı veya yazdırdı.185 Bu kitaplarda, Hz. Muhammed'in, İslam’ın temel kaynakları sayılan Kur'an ve hadislerin verdiği bilgilere göre değil, tarih ve sosyoloji bilimlerinin bulgularına göre incelendiği görülüyor.186 Kemalist devrimcilerin ilgi alanı, İslam'ın inanç kaynakları ve düşünsel oluşumuyla sınırlı değildi. Bu inanç ve düşüncelerin boy verdiği tarihsel-toplumsal ortama daha büyük ilgi göstermişlerdir. Burada Fransız İhtilali sonrasının materyalist tarih anlayışı ve yöntemiyle karşılaşırız. Nitekim Atatürk, 1921 yılında İslamiyet'in "sosyo-politik bir sistemden başka bir şey olmadığını ve ferdiyetçilik ile komünizm arasında orta bir yol teşkil ettiğini" söyler.187 Atatürk, Hz. Muhammed'i kendisine sonradan yüklenmiş soyluluktan kurtarırken, bir bakıma demokratik toplumun gözünde daha değerli bir yere oturtmaktadır. “Çağdaşlarının en yükseği” Atatürk, Hz. Muhammed'in peygamberliğini toplumsal-siyasal bir olay olarak görmektedir. Muhammed, “bir din kurucusu ve dini bir devlet reisi”dir, başarılı bir komutandır. "Çağdaşlarının en yükseği olduğunu yaptığı işlerle ispatlamıştır. "188 Daha sonra başbakanlık yapacak olan Şemseddin Günaltay, Hz. Muhammed'in "Cezbeye tutulmuş, sönük bir derviş" olarak tanımlanmasına, Atatürk'ün sert bir dille tepki gösterdiğini anlatır. Atatürk, böyleler! İçin, "O'nun yüksek şahsiyetini ve başarılarını asla kavrayamamışlardır" saptamasında bulunuyor ve "Cahil serseriler bizim tarih çalışmalarımıza katılamazlar" diyor.189 Hz. Muhammed’in asilzadelikten kurtarılması Atatürk ve Tarih kitapları, Peygamber'in kökenini ve hayatını, "sonradan icat olunmuş" ve "efsanevi" bilgilerden arındırarak incelediler. Böylece İslam ulemasının kapalı devresinin dışına çıkarak, bir tarihçinin nesnelliği kaygısıyla hareket ettiler. Bu konuda Atatürk'ün öne sürdüğü saptamaların tarihsel gerçeğe uygunluğundan daha önemli olan, bilimsel yöntemi benimsemesi ve halkın aydınlanmasına hizmet çabasıdır. Atatürk, Peygamber'in başına sonradan takılan aristokratik haleleri, feodal çelenkleri ve kutsamaları rahatlıkla tartışmaktadır, İslam'ın önderlik ettiği feodalizm, daha sonra Peygamberi, feodal asaletle ve feodal değer yargılarıyla bezemiştir. Soylu olmayan yoksul ve sıradan insanları ezen feodal sistem, Peygamber'e şanlı bir soy kütüğü icat ederek tarihi yeniden yazmıştır.190 Oysa Atatürk'ün de belirttiği üzere, "Muhammet kendisi hiçbir zaman asalet şerefi iddiasına kalkışmamıştır; o, boş teferruata ehemmiyet vermezdi; gayesine doğru tereddütsüz yürür ameli [pratik] bir Fernand Grenard, Asya'nın Yükselişi ve Düşüşü, çev. Orhan Yüksel, MEB Yay., 1992, s.22 Atatürk'ün İslamiyet ve Hz. Muhammed konusundaki el yazılan için bkz. Doğu Perinçek, Kemalist Devrim–2 Din ve Allah", birinci basım, İstanbul, Eylül 1994. 186 Bu konuda ayrıntılı bilgi için bkz. Doğu Perinçek, Kemalist Devrim–2 Din ve Allah, birinci basım, İstanbul, Eylül 1994. Özellikle "Kemalizm’e Göre İslamiyet" başlıklı bölüm. 187 Streit ile görüşmesi, Atatürk'ün Bütün Eserleri, c. 11, s. 63. 188 Tarih, II, Kaynak Yayınları’nın tıpkıbasımı, s. 93. 189 Şemseddin Günaltay aktarıyor. Ülkü. c.9, 1945, s. 100, s.4. 190 Aynı kitap, s.227 vd. 184 185 164 adamdı. Muhammet, hiçbir zaman bir esalet hücceti istemedi; damarlarında ibrani nebilerinin canı dolaştığını iddia etmedi; bilakis gerek kendisinin gerek ana ve babasının fakir halleriyle iftihar etti." 191 Peygamberin rolü ve “kavmin halleri” Cumhuriyet devrimcileri, İslam tarihini incelerken, kişinin tarihteki rolü ile toplumsal süreçler arasındaki ilişkiyi önemle gözetirler. Atatürk, Hz. Muhammed'in kabile toplumundan devlete sıçramadaki tarihsel rolüne haklı olarak' övgüyle değinmekle birlikte, tarihi kişilerin yapmadığına da işaret ediyor. Ona göre, İslamiyet'in 13 yüzyıldır devam eden güçlü etkisinin nedenleri, Peygamber'in seçkin niteliklerinin ötesinde, toplumdadır. "Bu harikanın sebebini araştırırken, yalnız Muhammed'in şahsı üzerinde durmak yeterli değildir. Başka unsurları da göz önünde tutmak gerekir. O unsurlar, söz konusu şahsiyetin faaliyet sahasını oluşturan kavmin halleridir."192 Atatürk, kendi tarih felsefesine ve inanç sistemine uygun olarak, Muhammed'in içinde yaşadığı toplumun oluşturduğu bir "faaliyet alanı" içinde rol oynadığını açıkça belirlemiştir. Devamla der ki: "Herhalde toplum Hz. Muhammed'in ilk telkinlerini yavaş bir gelişme ile benimsenmiş ve genişletmiştir."193 Hazreti Muhammed’in büyük devrimi Atatürk, dikkatini, Hz. Muhammed ve İslamiyet'in tarihsel rolü üzerinde yoğunlaştırmıştır. Arap çöllerinde Hz. Muhammed'in ortaya çıkışı ve İslamiyet'in doğuşu, kabile hayatından büyük bir imparatorluğa geçiş aşamasına rastlamaktadır. Gelişen ticaret, kabile ilişkilerini dağıtır ve kabileler arası anarşiye son verecek güçlü bir otoriteyi ve hukuk düzenini gerekli kılar. Nitekim Bedir savaşında Arabistan'da birbirine kan bağıyla bağlı olan akrabalar birbirlerine karşı savaşmışlardır. 194 Atatürk'e göre, İslam öncesinde Arapların "toplumsal ve siyasal hayatları anarşi içinde"dir. "idareleri de bir nevi halk idaresi"dir.195 Atatürk'ün kastettiği, "kabile demokrasisi"dir. Ancak kabile hayatına rağmen, meta üretimi filizlenmiş ve Mekke ve Medine gibi ticaret merkezleri olan şehirler kurulmuştur. Atatürk, "Mekke ve Medine ahalisinin tüccar olduğunu" belirler. Hatta Yemen'de "küçük kabile krallıkları" olduğunu saptar. Toprağın verimliliği ve ticaretin gelişmesiyle bu kabile krallıkları arasındaki ilişkiye değinmemekle birlikte, Arap Yarımadası'nın güneyinde yer alan Yemen'in "büsbütün başka olduğunu", "verimli yerleri" bulunduğunu ve "eski bir medeniyete" beşiklik ettiğini belirtir.196 Sonuç olarak Hz. Muhammed, ticaretin çözüldüğü bir bedevi kabile toplumundan "dinî bir medeniyete" geçişe önderlik etmektedir. Atatürk, olayın "büyük bir devrim" olduğunu söylemektedir. Gerçi Atatürk, bu tarihsel sıçramanın toplumsal-ekonomik temeli ile siyasal ve ideolojik üstyapısı arasındaki ilişkileri açık olarak göstermemiştir, ancak altını çizdiği tarihsel olgular arasında tutarlı iç bağlantılar sezilmektedir. Atatürk’ün kaynakları Atatürk'ün incelediği Batılı İslam tarihçileri, İslam'ın kabile toplumundan devlete (imparatorluğa) geçiş olayına rehberlik ettiğini açıklamışlardı. Atatürk'ün İslam üzerine yazdıklarını birleştirdiğimiz zaman, bazı bulanıklıklara rağmen, bu kavrayışı benimsediğini söyleyebiliriz. Atatürk'ün İslam tarihi konusundaki kaynakları arasında Caetani’nin özel bir yeri olduğunu biliyoruz, İtalyan tarihçi, Hz. Muhammed'in son derece terakkiperver bir ruha malik olduğunu" belitmiştir. Atatürk'ün Caetani'nin İslam Tarihi kitabında, altını çizdiği yerler arasında şu cümleler dikkat çekicidir: "Muhammed, sistemini daima muhitin gereklerine göre ıslah ve tadil etmeğe düzeltip değiştirmeye müsait temellere bina etmişti. Hayatının her peygamberlik mesleğini ve sistemini daimi surette sabit ve dar kalıplara sokmak istemediğini belli etmiş, gerek dini kanuklarda gerekse sosyal sorunlarda bir düzeltme yahut düzenleme lazım geldiği zaman mazideki bir hata ile hiçbir zaman kendisini bağlı görmemiştir. Muhammed'in en büyük meziyetlerinden biri sisteminin esnekliği içinde kendi kendisine oluşan değişiklik ve Aynı kitap, s.229. "Kerek" sözcüğünü Atatürk, el yazısıyla böyle yazmış. Bugün "gerek" diye yazıyoruz. Aynı kitap, s.251. 193 Aynı kitap, s.251. 194 Samih Nafiz Tansu, Tarihde Orta Zam an la r II, Çığır Kitabevi, İstanbul 1945, s.44. 195 Doğu Perinçek, Kemalist Devrim 2, s.223. 196 Aynı kitap, s. 225. 191 192 165 yeniliği izlemek konusunda gösterdiği kolaylıktır. Her zaman çağın ihtiyaçlarını ve insanların maslahatını gözetmiştir. Zaman ve halin toplum sorunlarının gerçek yönünü berrak bir intikal ile taktir etmiştir."197 Yeni bir uygarlık Hz. Muhammet’le y eni bir uygarlık doğmaktadır. Atatürk, yeni inanç sistemine geçiş ile yeni siyasal sisteme geçiş arasındaki ilişkiyi, müsbet tarihçiliğin verileriyle açıklamıştır: "Arap kabilelerinin mabûdlarını temsil eden yere dik konulmuş taşlar", arkada kalmakta olan kabile toplumunun inancıdır. Toplum, kabile putlarına taparken, soyut ve tek bir Allah fikrine doğru aklen ve ahlaken olgunlaşmaktadır.198 Türklerin İslamiyeti kabulü Ancak Türklerin İslamiyet'i kabul etmesine gelince, Atatürk'ün görüşlerinde çelişkilere rastlanır. Kimi zaman "Türklerin toplumsal geleneklerinin pek çoğunun İslam’ın hakikatlerine uygun ve yakın olduğu" kabul edilirken,199 kimi zaman da bu olay, üstün bazı özelliklerin terk edilmesi gibi yorumlanır. Atatürk'ün bu değerlendirmelerinde, sosyolojik tarihçiliği terk ettiği anlaşılmaktadır. Olaya Türklerin kabileden devlete sıçrayışları açısından değil, o tarihte var olmayan milliyetçi açıdan yaklaşılmaktadır. Türklerin İslamiyet'i kabulünün tarihsel sürece uygun bir yükselme olduğunu saptamak gerekir. Türk hakanları ve soyluları, daha Hunlar zamanında Orta Asya'da Tanju veya Gök Tanrı diye anılan tek tanrıya yönelmişlerdi. Bu açıdan uygarlaşmış Türklerin inancı Şamanizm değildi. Bu ciddi yanlışı ne yazık ki bazı tarihçilerimiz bile tekrar ederler. Oysa Şamanizm, din değil, büyücülük idi. Gök Tanrı'ya inanan kağanlık aristokrasisinin Şamanizmle bir ilgisi yoktu. Nitekim Türk kağanlıklarının uygarlığı temsil eden soyluları ve tüccarları, İslamiyet! Kolayca benimsedi ve kabul etti. Çünkü İslamiyet'in Allah inancında Gök Tanrı'nın Ortadoğu'da Sümerlerden beri daha soyutlanmış ve mükemmelleştirilmiş halini buldular. Kemalist Devrim'in önderleri, bu konuyu yeterince açıklayamadı ve berraklaştıramadılar. Bu konuda Bozkurt Efsaneleri ve Gerçek başlıklı kitabımın "Gök Tanrı'dan Allah'a" başlıklı bölümünde geniş bir tahlil bulunmaktadır.200 Mahmut Esat Bozkurt: Muhammed’in ihtilal hareketi” Yalnız Atatürk değil, Cumhuriyet Devrimi'nin düşünürleri, Hz. Muhammed'in "büyük bir devrim yarattığını" saptamışlardır. Atatürk'ün Adalet Bakanı Mahmut Esat Bozkurt, üniversitelerdeki İnkılâp Tarihi derslerinde Hz. Muhammed'i şöyle anlatıyordu: "Onun hadisesi, bir ihtilal hareketiydi. (...) Devlet kurdu, milletini her hususta egemen kıldı. Bayındırlık içinde bıraktı. Çünkü hakkı unutmadı. Adalet ve hürriyet kılıcı elinden bırakmadı."201 Samsun Milletvekili Ruşeni Barkur: “Zamanının mühim inkılâpçısı” Kemalist Devrim'in aşırı köktenci düşünürlerinden Samsun Milletvekili Ruşeni de, Atatürk'ün sayfa kenarlarına "alkışlar", "bravo" gibi notlar yazdırdığı elyazması kitabında, Hz. Muhammedi uzun uzun inceler. Ruşeni, İslamiyet'i bir inanç olarak kabul etmemekle birlikte, Hz. Muhammed'in devriminden övgüyle söz eder: "Muhammed yasalaştırdığı hükümlerle zamanının mühim bir inkılâpçısı olduğunu ispat etmiştir. Günün ihtiyacına göre ümmetine ayet yetiştirmesi ve bazen gördüğü lüzum üzerine yeni bir ayetle eski ayetleri değiştirmesi, herhalde Muhammed'in uzun mücadele ve derin muhakeme ile bir toplum hayatı kurmak istediğine işaret etmektedir. Bundan dolayı Muhammed, şüphesiz büyük bir tarihi şahsiyettir."202 Cumhuriyetin tarih öğretmeni Hz. Muhammed’i nasıl yazdı? Kemalist Devrim'in bilimsel eğitim sistemi, İslamiyet ve Hz. Muhammedi, 1930'larda genç kuşaklara, Lise Tarih, Medeni Bilgiler ve İnkılâp Tarihi kitaplarında, yukarda kısaca özetlediğimiz içerikle anlatmıştır. Bu tarihsel tavrın, ikinci Dünya Savaşı sonrasında bile devam ettiğini saptıyoruz. Kabataş ve Şişli Terakki liselerinin tarih öğretmeni Samih Nafiz Tansu'nun 1945 yılında yayınlanan "Tarihte Orta Zamanlar II" başlıklı Caetani, İslam Tarihi, 1924, c. 1, s. 142'den nakleden Gürbüz Tüfekçi, Atatürk'ün Düşünce Yapısı, s. 112. Doğu Perinçek, Kemalist Devrim 2, s.225 vd. 199 Atatürk'ün Bütün Eserleri, c. 15, s.211. 200 Bkz. Doğu Perinçek, Bozkurt Efsaneleri ve Gerçek, 5. basım, Kaynak Yayınları, İstanbul, Şubat 2003, s.114vd. 201 Mahmut Esat Bozkurt, Atatürk ihtilali l-ll, Kaynak Yayınları, s. 64 vd, 129 vd, 132, 401. 202 Ruşeni, Din Yok Milliyet Var, 1926, Elyazı kitap, Atatürk Kütüphanesi, Çankaya Arşivi, no:2, s.4. 197 198 166 ders kitabında, İslam devriminin sınıfsal karakteri şöyle açıklanır: "Hz. Muhammed’in bu yeni inkılâbında her devrimde olduğu gibi hürriyet, adalet, müsavat, kardeşlik esasları vardır. O yalnız tek tanrı üzerinde değil, her şeyden evvel bir sınıf inkılâbı üzerinde duruyor, haksız kazançların zulüm olduğuna işaret ediyordu. O zaman tehlikeli bir insanla karşılaştıklarını anlayan Mekke'nin zenginleri, (...) Müslümanlara boykot yaparak onları müşkülata uğratmışlardı."203 Peygamberin Medine'ye göçünü ve savaşlarını biliyoruz. Bütün bu mücadeleden zaferle çıkan Hz. Muhammed’in Mekke'ye dönüşünü Kemalist Devrim'in tarihçisi şöyle anlatır: "Peygamber yaşlı gözler ile Mekke'den kaçtıktan tam on sene sonra, davasına bağlanmış ve ona inanmış bir kalabalığın içinde mes'ut bir lider, bahtiyar bir devrimci olarak yükseliyordu."204 Hz. Muhammed, Kemalizm’in tarihçilerine göre, "Yalnız büyük bir insan, inkılâpçı bir önder, büyük bir din kurucusu değil, aynı zamanda Arabistan'ın kudretli hükümdarı idi."205 Bu devrimci önder, yeni bir medeniyetin kuruluşuna önderlik etmişti.206 Atatürk döneminde, 1935 yılında kaldırılana kadar, din derslerinde, Arapların İslamiyet'e geçişleri medeniyet kuruculuğu olarak öğretildi.207 Atatürk'ün kaleminden Hz. Muhammed 10 numaralı not defteri (Nisan-Mayıs 1909) Sarık saran bazı hafiyelerin din perdesi altındaki icraatı menfaatten başka bir şey değildir. Din, şeriat, vatan ve millet onurunun hakiki gerekleri, Kur'an-ı Kerim'in hükümlerini ve onun hükümlerinin uygulanması olan anayasayı muhafaza etmektir. İşte bizim hareketimiz gibi. Faziletli din heyeti başımızın tacı, yüceltilmeye ve saygıya değerdir. Fakat adi menfaat sağlamak maksadıyla yalandan din kisvesine bürünerek Muhammed'in mübarek dinini karalayıp küçük düşürmekten çekinmeyerek bozgunculuğa kalkışan birtakım hafiyeler, menfaatçiler elbette şer-i kanunun gereklerine göre muamele görmekten kurtulmayacaklardır.208 İslam âlemine beyanname "... Bütün İslam Dünyasının iki göz bebeği olan Türk ve Arap milletlerinin dağınıklık yüzünden ayrı ayrı zaafa uğraması karşısında Muhammed Ümmetinin şanına ve şerefine yakışır bir halde el ele vererek Muhammed Ümmetinin hürriyet ve bağımsızlığı uğrunda mücadele etmek bizler için Allah'ın emridir. Müslüman unsurların safiyetini ve gelenekleri koruyarak Mukaddes Hilafet Makamı etrafında toplanarak kâfirlerin esaretinden yakamızı kurtarmaya yönelik mücadelenizde soylu kişiliğinizle beraber olduğumu arz ederim."209 (17 Mart 1920) Mukaddes İslam Hilafetinin yüksek merkezi olan İstanbul, Meclisi Mebusan ve bütün resmi hükümet müesseselerine de el konulmak suretiyle malesef resmen ve cebren işgal edilmiştir. Bu tecavüz, Osmanlı saltanatından ziyade, hilafet makamında hürriyet ve bağımsızlıklarının yegâne dayanağını gören bütün İslam âlemine yapılmıştır. Asya'da ve Afrika'da Peygamber'in beğeneceği yolda yüksek bir gayretle, hürriyet ve bağımsızlık mücahedesinde devam eden İslam ehlinin manevi kuvvetlerini kırmak için son tedbir olarak İtilaf devletleri tarafından kalkışılan bu hareket, hilafet makamını esaret altına alarak, bin üçyüz seneden beri payidar olan ve müebbeten yok olmaktan korunmuş kalacağına şüphe bulunmayan İslam hürriyetini hedef almaktadır.210 BMM’nin bütün İslam âlemine beyannamesi (9 Mayıs 1920) Samih Nafiz Tansu, Tarihde Orta Zamanlar II, Çığır Kitabevi, İstanbul 1945, s. 42. Aynı eser, s. 48. 205 Aynı eser, s. 49. 206 Aynı eser, s. 59. 207 Bu konuda bkz. Muallim Abdübaki, Cumhuriyet Çocuğunun Din Dersleri, 1927–1931, ikinci basım. Kaynak Yayınları, İstanbul, Nisan2005, s.37, 55. 208 Atatürk'ün Bütün Eserleri, c. f, Kaynak Yayınları, İstanbul, Ekim 1998, s.37–45. 209 ATABE, ait 2–1915–1919, s.378. 210 ATABE, ait 7- 192O, s. 138. 203 204 167 Güney çöllerinin bir köşesinde arzın seslerini (ve mazlumların nefeslerini) dinleye dinleye yatan Peygamberi zişanın ruhlarını ruhlarımızla birleştirdiği İslam kardeşlerimiz! Dini mübinin son askeri, (olan Türk milleti) kuşatılmış bir kale içinden size hitap ediyor. Her taraftan üstümüze hücum ederek, yüksele yüksele Osmanlı vatanını büsbütün boğmak isteyen ölüm kuvvetleri ortasında tehlikelerle kuşatılmış bir ada içinde kalmış gibi size nidalarını yetiştirmek isteyenler, öfke ve kin ufuklarından kopup gelen tehdit ve küfürler, yalan ve riya gürültüleri arasında hakikatin sesini duyurmaya muvaffak olabilecekler mi? Sınırlarında muharebelerin yangını hiçbir zaman sönmeyen, etrafında düşmanlık dalgalarının yükselişi nihayet bulmayan Anadolu'dan, bu ezeli gaza ve cihat topraklarından yükselen hitabımız acaba aldatma ve desisenin 4 bin mâniası arasından geçip sizi bulabilecek mi?211 Pozantı Kongresi’nde konuşma ve beyanname 212 (5 Ağustos 1920) Peygamber'in esaret tanımayan dindar ümmetinin cihat ordularına öncü olmak şerefiyle iftihar eden siz aziz Adanalı dindaşlarımız, kalplerinizde sönmez bir azim ve iman bulunduğu halde, bakışlarınızı eski hedeflerden çevirerek, bir taraftan Peygamber'in mezarıyla şehit kabirlerinin, diğer taraftan da sayısız iftihar edilecek harikalarla dolu olan milli tarihimizin işaret ve yol göstericiliğine tabi oldunuz. O andan itibaren Adana İslamları, bütün Anadolu için vatanperverlik timsali oldu. Düşmanların tecavüzlerine karşı maddi ve manevi yıkılmaz bir demir set olmak şerefini hakkıyla kazandı. Düşmanların imhakârane maksadı ve haçın düşmanlığı karşısında mübarek hilalin hakiki vaziyeti artık bütün vatan ehlince tamamıyla idrak edilmiştir. Şeref ve bağımsızlık davasında istifade edeceğimiz muvaffakiyet vasıtalarının feyiz kaynağı yalnız Anadolu değildir. Avrupa'nın bin türlü zulüm ve haksızlığına uğramak suretiyle, esaret hayatının türlü türlü ıstıraplarını çekmiş olan Mısır, Hindistan, Rusya ve Afrika'daki Müslüman kardeşlerimiz, bakışlarını Cenabı Hakk'ın rahmet eşiğine ve yumruklarını İslamiyet nurunu söndürmek üzere her türlü kötülüğü yapmaya, Peygamber'in kabrine zalim taarruzlarını uzatmaya cüret eden düşmanlara çevirmiş ve bizlere bütün mevcudiyetleriyle maddi ve manevi yardıma karar vermiş bulunuyorlar. Fazla olarak, Rusya'da insani ve ulvi gayeler etrafında toplanmış olan ve her milletin hukukuna riayet etmeyi esas olarak kabul eden ve günden güne genişleyerek zulüm ve tahakküm âlemini yıkmakta olan muazzam kuvvetler de bize azami yardımda bulunmayı vaat etmişlerdir. Hakiki kuvvetleri Allah'ın yardımından alan ve bağımsızlık ve şerefi muhafaza uğrunda azami fedakârlık duygularını, şanlı ve şerefli ecdadımızdan miras alan milletimizin, yakın bir zamanda her türlü manasıyla dini ve milli tarihine şanlı ve ebedi sayfalar ilave edeceğine şüphe yoktur. Bu iftihar sayfalarında Adana'nın muhterem Müslümanlarının parlak mevki işgal edeceği hakkındaki genel ve kati itimada tercüman olmakla hissettiğimiz haz büyüktür. Bağımsızlık ve dinin muhafazası uğrunda şehadet rütbesine erişen kardeşlerimizin Allah'ın rahmetine kavuşmalarını ve Allah'ın yardımının yüce tecellisine mazhariyetimizi tazarru ve niyaz ve cümlenize gerek Büyük Millet Meclisi ve gerek bütün İslam âlemi namına teşekkürler arz ederiz, muhterem gaziler. Büyük Millet Meclisi Reisi Mustafa Kemal Efendiler, yine malumdur ki, dünya yüzünde yüz milyonluk bir Arap kütlesi vardır ve bunların Asyâi kısmı Arabistan Yarımadası'nda yoğun olarak mevcudiyet arz eder. Peygamberliğe ve resullüğe mazhar olan Fahri âlem Efendimiz, bu Arap kütlesi içinde, Mekke'de dünyaya gelmiş mübarek bir vücut idi. "Ey arkadaşlar! Tanrı birdir, büyüktür. İlahi âdetlerin tecellilerine bakarak diyebiliriz ki, insanlar iki sınıfta, iki devirde değerlendirilebilir. İlk devir, insanlığın çocukluk ve gençlik devridir, ikinci devir, ikinci devir, insanlığın erginlik ve olgunluk devridir. İnsanlık, birinci devirde tıpkı bir çocuk gibi, tıpkı bir genç gibi yakından ve maddi vasıtalarla meşgul olunmayı gerektirir. Allah, kullarının lazım olan olgunluk noktasına varmasına kadar içlerinden vasıtalarla 211 212 Atatürk'ün Bütün Eserleri, c.8, Kaynak Yayınları, İstanbul, Mayıs 2O02, s.2O2-2O5. Atatürk'ün Bütün Eserleri, c.9, Kaynak Yayınları, İstanbul, Ekim 2002, s. 133–134. 168 dahi kullarıyla meşgul olmayı Tanrılığın bir gereği saymıştır. Onlara Hazreti Âdem Aleyhisselam'dan itibaren kaydedilmiş ve edilmemiş ve sayısız denecek kadar çok nebiler, peygamberler ve resuller göndermiştir. Fakat Peygamberimiz vasıtasıyla en son dini ve medeni hakikatleri erdikten sonra artık insanlıkla dolaylı olarak temasta bulunmaya lüzum görmemiştir. İnsanlığın idrak, aydınlanma ve olgunlaşma derecesi her kulun doğrudan doğruya ilahi ilhamlar ile temas kabiliyetine vasıl olduğunu kabul buyurmuştur ve bu sebepledir ki; Cenabı Peygamber, peygamberlerin sonuncusu olmuştur ve kitabı en mükemmel kitaptı r."213 "Daima öne sürülen bir şey vardır ki, o da din engellemesidir. Bilhassa Batılılar, bilhassa bu milleti mahvetmek isteyen o koyu düşmanlar, bizi daima her işimizi dinin tesiri altında yapmış olmakla ve böyle yapışların da mutlak neticesiz hedeflere varacağını iddia etmekle itham etmektedirler. Hâlbuki arkadaşlar, bunda büyük bir hata vardır. Çünkü bizim dinimiz hiçbir vakit böyle bir şey talep etmez. Tabii içimizde bulunan hoca efendiler çok iyi bilirler ki, Allah'ın emrettiği emri, Müslim ve Müslimenin evli kadınlar da beraber olarak- her türlü ilim ve irfanı kazanmasıdır. Dinin emrettiği budur. Yine hepimiz biliriz ki, bu ilim ve irfanı aramaya mecburuz. Nerede bulunursa bulunsun oraya gitmek, onu bulmak, almak, donanmak dini mecburiyetindeyiz. Daha evvel derim ki, Allah'ın emri, Müslimin ve Müslimenin aynı derecede ilmen, fazileten ve her bakımdan olgunlaşmasıdır. İkinci şey, yani Kur'an ile hatırlatmak istiyorum ki, bu nerede ise oraya kadar gidecektir. Kim? Hepsi gidecektir, kadın da gidecektir, erkek de gidecektir. Dolayısıyla dinin böyle bir engellemesi yoktur. Sonra tarihin başından, milli tarihimizin başlangıcından bugüne kadar bütün safhalarını incelersek, görürüz ki, ne İslam ve ne de Türk tarihinde bugün nazarı dikkati çeken ve bugün bertaraf etmek için bin türlü kayıtlarla bağlı olduğumuzu zannettiğimiz şeyler yoktu.(Alkışlar) Diğer bir yerde de bu konuda söz söylerken arz etmiştim ki, Türk toplumsal hayatında kadınlar daim ilmen, irfanen, fazileten ve fiilen erkeklerden bir zerre geriye kalmamıştır. Belki daha ileri gitmişlerdir. İleriye gidenler pek çoktur. Ve din tarihimizde de görürüz ki, aynıdır. Kadınlar daima erkeklerle beraber çalışmışlar, berber yürümüşlerdir. Beraber muvaffak olmuşlar veyahut berber muvaffakiyetsizliğe uğramışlardır.214 Hz. Muhammed ve hayatı Hz. Muhammed, 570 tarihinde dünyaya gelmiştir. Bu devirde, İran'da Husrev Nuşirevan ve Bizans İmparatorluğu'nda II. Jüstin (565–578) hâkim bulunuyordu. Hz. Muhammed'in babası Abdullah Muhammed doğmadan evvel ölmüştür. Muhammed altı yaşına geldiği zaman annesi Âmineûe öldü. Bu suretle babasından ve anasından yetim kaldı. Anasının ölümünden sonra bu yetim çocuğu Abdülmuttalip ve bu da öldükten sonra Ebu Talip himayesine aldı. Hz. Muhammed büyüdükten sonra Kureyşlilerin geçim kaynağı olan kervan ticaretine başlamıştır. Hatice isminde dul ve zengin bir kadının Suriye'ye göndereceği bir kervanın idaresini almakla işe başlamıştı. Muhammed'in idaresinden memnun kalan Hatice sonunda onunla evlenmiştir. (594) Hz. Muhammed’in Daveti Hz. Muhammed, Mekke'de müşriklik muhitinde ve etkisinde büyümüş olmasına rağmen dinî meseleler ve dinî düşünceler pek derin bir surette zihnini işgal ediyordu. Kırk yaşına geldiği zaman peygamberliğini ilan ve vatandaşlarını, kendisinevahyolunan ve doğru olduğuna inandığı yeni bir dine davete başladı. Muhammed'in davet ettiği bu dine o zamanın haniflerine215 benzetilerek "İbrahim dini" yahut Hakk’a boyun eğmek anlamını ifade eden ‘’İslam" denilmiştir. Hz. Muhammed, Mekkelileri on iki yıl sürekli bu dine davet etmişse de, bu müddet içinde ancak yüzelli kadar insana İslamiyeti kabul ettirebilmiştir. Mekke halkı tarafından da baskı gördü. Kureyşlilerin İslam dinini kabul etmemelerindeki iktisadî ve malî sebepler önemliydi. Kureyşlilerin hayatı Kâbe ve Mekke etrafındaki panayırla geçiyordu. Eski din terk edildiği takdirde, Mekkelilerin iktisadî çıkarları bozulacaktı. Hz. Muhammed'in davetine ilk uyanlar, ailesi fertlerinden bazıları ve yakın dostlarıdır. Karısı Hatice, 213 ATABE, ait 14 -1922–1923, s. 78. 7)ATABE, ait 15- 1923, s.69. ATABE, cilt 15–1923, s.69. 215 Hanif: İbrahim dinine inananlar (Kaynak Yayınları’nın notu). 214 169 eşraftan ve tüccardan Ebu Bekir, Ebu Talib'in oğlu Ali, ilk iman edenler arasındaydılar. Muhammed'in savunduğu toplumsal ilkelerden biri toplumsal ve hukukî eşitlik olduğundan, iman edenler arasında kölelerin, azatlıların ve fakirlerin çokça bulunması doğaldı. Ebu Talip bu dini kabul etmediği halde hayatının son günlerine kadar Muhammed'i himaye etmiş ve onu birçok felaketten kurtarmıştır. Davetinin beşinci yılında Ömer'in İslamiyeti kabul etmesi İslam tarihi açısından önemli bir olay oluşturur. Ebu Bekir kuvvetli bir muhakeme sahibiydi. Ömer de pek faal ve cesaretliydi. Hz. Muhammed, Mekkelilerin hakaret ve alaylarını sabırla karşılamış ve bütün başarısızlıklara göğüs germiştir. Hatice'nin ve Ebu Talib'in ölümüyle iki büyük koruyucusunu kaybetmiştir. Bunların ölümünden sonra Mekke'yi terk ederek yabancı ellere göçmek zorunluluğunu hissetmiştir. Muhammed, Mekke'ye Arap kabillerini ve bu arada Medinelileri de İslamiyete davet etmişti. Medinelilerin bir kısmı İslamiyeti kabul etti. Medineliler iktisadî açıdan Yahudi etkisindeydiler. Yahudiler ve Hanifler vasıtasıyla vahdaniyet(9) dininin esaslarını biliyorlardı. Muhammed de bunları vahdaniyete davet ediyordu. Medine Arapları azınlıktaydılar. Bundan başka aralarında bir bağlılık da yoktu. Kendilerini bir araya toplayacak bir reise muhtaç olduklarını takdir ediyorlardı. Medinelilerle Mekkeliler arasında derin bir düşmanlık da vardı. Medinelileri, Muhammed'in davetine uymaya sevk eden başlıca sebepler işte bunlardır. Şüphesiz en etkili sebep Muhammed'in şahsiyetidir. Medineliler Muhammed'i ve Müslümanları koruyacaklarına söz verdiler. Hz. Peygamberde Mekke’ den kalkıp Medine'ye göç etti.(16 Temmuz 622); buna Hicret denildi ve bu Hicret İslam tarihine sonradan başlangıç oldu. Kur’an ve Vahiy Hz. Muhammed'in koyduğu esasların toplu olduğu kitaba Kur'an denir. Bu esasları içeren cümlelere ayet, ayetlerden meydana gelen parçalara da sure denir. İslam inancında bu ayetlerin Muhammed'e Cebrail adında bir melek aracılığıyla Allah tarafından vahiy, yani ilham edildiği kabul edilir. Hz. Muhammed başlangıçta herhalde şiddetli bir heyecana maruz oldu. Birtakım dinî endişeler ve vicdanî düşüncelerle samimî surette üzüldü. Muhammed namuskâr ve çıkar fikrinden arınmış olarak ortaya atıldı. Onun gayesi, çevresinin ahlakını, dinini ve toplumsal hayatını iyileştirmekti. Kur'an'ın içindekiler başlıca üç bahiste incelenebilir. Birincisi ve en önemlisi Allah'ın bir olduğuna ve ondan başka Allah olmadığına ve Muhammed'in onun resulü olduğuna inanmak; İkincisi, hukukî hükümler ve ibadetler; Üçüncüsü, tarihe ait bilgilerdir. Hukukî hükümler zaman ve mekân içinde toplumsal durumun uğradığı değişikliklere göre değişe geldiğinden on dört asır evvelki zaman ve mekânın ihtiyacına göre lüzumlu ve yeterli görülmüş olan esaslar yerine bugün türlü kanunlar ve usuller konulmak zorunluluğu görülmüştür. Bunlar da sonsuz olmayıp zamanla değişmeye mahkûmdurlar. Tarihe ait bilgilere gelince: yeni fenler sayesinde meydana çıkarılan gerçekler en yakın tarih bilgilerini bile temellerinden sarsmaktadır. İmana ait olan birinci esas, sadeliği itibariyle gerçekten pek önemlidir. Bu esasen, her muhatabın kabiliyetine göre izahında güçlük çekilmez. Muhammed sağken Kur'an'ın ayetleri arkadaşlarından bazıları tarafından derilere, kemiklere, çömlek parçalarına, hurma dallarına yazılmışsa da, bir araya toplanmamış, ayrı ayrı parçalar halinde kalmıştı. Birinci defa Ebu Bekir'in hilafeti sırasında ve son defa olarak Halife Osman devrinde toplanmıştır. Kur'an'ın bizim elimize ulaşanı, Halife Osman (644–656) tarafından toplanmış nüshasıdır. Kur'an'ın düzenlenmesinde yalnız surelerin uzunluğu ve kısalığı göz önünde tutularak uzun sureler baş tarafa, kısaları en sonuna konulmuştur. Başlangıç olduğundan yalnız Fatiha Suresi bunun dışında tutulmuştur. Kur'an sureleri Mekke'de ve Medine'de söylenmiş olmak itibariyle başlıca ikiye ayrılır. Birinci devreye ait ayetler hissî ve ebedîdir. Medine'de söylenen ayetler ise içerik itibariyle daha ciddi olmakla beraber edebiyat açısından Mekke devri 170 ayetlerinden aşağıdır.216 İslâm, bilim ve Batı Ünlü Doğu bilimci ve düşünce tarihçisi F. Rosenthal, konusu İslâm'da bilgi kavramı olan Knowledge Triumphand adlı eserinde, İslâm uygarlığının bir bilgi uygarlığı olduğunu ve bu özel niteliğiyle İslâm'ın diğer dinler ve uygarlıklardan ayrıldığını söyler. 217 Bu ve benzer yargıları İslâm düşünce ve bilim tarihini, İslâm'ın Yahudi ve Hıristiyan dünyasına etkisini iyi bilen Sarton'dan Mieli'ye insaflı diğer Batılılar da farklı şekillerde ifade etmişlerdir.218 İslâm hem semantik, hem de olgusal olarak din ile bilimi, şehri ve uygarlığı özsel olarak birleştirmiştir. İslâm, dindir; şehir anlamındaki "Medine" ve uygarlık anlamındaki "medeniyet", aynı din sözcüğünden türemiştir. Bu açıdan İslâm ülküsel anlamda şehir ve uygarlık ifade eder. İslâm'ın doğuşuna kadar Yahudiliğin yaklaşık üç bin yıldan ve Hıristiyanlığın altıyüz yıldan fazla tarihî geçmişleri olmasına rağmen, bu dinler İslâm'dan önce ne bir filozof, ne bir tabib, ne bir matematikçi olarak hiçbir bilim adamı yetiştirememişlerdir; çünkü bu dinlerin otoritelerinin ilimden anladıkları, sadece teolog denen kimselerin ellerindeki kutsal metin yorumlarından ibaretti ve hatta o devirlerde Mezopotamya'da ve Yunanistan'da oluşmuş bilim ve felsefe geleneklerini putperest kültürün ürünleri olarak gördükleri için de öğrenilmelerini yasaklamışlardı. Aklî teoloji yapmaya çalışan ve Yunan felsefesiyle ilgilenmiş sayılı üç-beş kişiyi geçmeyen bazı insanlar çıkmış ise de, onlar da başlangıçta Yunan kültürüyle yetişmiş ve putperest iken sonradan Hıristiyan olmuş kişilerdi, İslâm, Kur'an'ın ve Hz. Peygamber'in öğretisi olarak, daha ilk yüzyıllardan itibaren bilgiyi temele alan bir din olarak ortaya çıkmıştır; başta eski Yunan olmak üzere insanlığın geçmiş kültürlerinin bilim ve felsefe geleneklerine sahip çıkarak onları canlandırdı. O kültürlere ait mevcut bilimsel eserlerin Arapçaya aktarılmasıyla ve Müslüman bilginlerin aklî çabalarıyla çok hızlı bir şekilde, kısa sürede bugünkü modern bilim ve felsefenin de temelini oluşturan bilim ve felsefenin İslâmî geleneği oluştu, işte İslâm'ın bu geleneği oluşturmasıyla ve onun etkisiyledir ki, 9. yüzyıldan itibaren Doğu'da ve Batı'da Yahudiler ve Hıristiyanlar arasında da gerçek anlamıyla filozoflar ve bilginler yetişmeye başladı. Bu durum inkârı mümkün olmayan tarihî ve olgusal bir gerçektir. Kur’an’ın bilim ve düşünceye verdiği önem Kur'an, yüzlerce ayetinde, bir yandan sivrisinekten gökyüzü cisimlerine çok çeşitli varlıklardan bahsederken "teakkul", "tezekkür", "tefekkür", "teemmül" ve "tedebbür" gibi düşünmenin çeşitli şekilleriyle Müslümanları metafiziksel ve fiziksel olarak düşünmeye teşvik ettiği gibi, "Bilenlerle bilmeyenler hiç eşit olur mu?"219 Şeklindeki ayetleri ile Müslümanlara doğrudan bilginin önemini ve işlevini vurgulamıştır; diğer yandan da "Yeryüzünde dolaşın ve yaratılışın nasıl başladığını inceleyiniz" 220 geçmiş milletlerin sonlarını araştırın"221 ve "Yeryüzünde dolaşın anlamındaki pek çok ayetle de Müslümanları yeryüzünün fizikî tarihi ile insanlığın tarihini ve ilmi mirasını öğrenmeye davet etmiştir. Müslümanlara bilimin, eğitim ve öğretimin önemi ve zorunluluğu Hz. Peygamber ile de aynı şekilde vurgulanmıştır. O, savaşlarda alınan esirlerden okuma-yazma bilenleri, okuma-yazma bilmeyen Müslümanlara öğretmen olmak üzere serbest bırakmıştır. Ayrıca "İlim Müslüman’ın yitik malıdır. Nerede bulursa alsın" ve "İlim Çin'de de olsa öğreniniz" gibi sayısız sözleriyle Müslümanları bilim yapmaya ve geçmiş bilimsel mirasları öğrenmeye teşvik etmiştir. Burada Kur'an'ın bilgi, bilim ve düşünceye verdiği önemin bilim felsefesi açısından son derece önemli başka bir göstergesine de işaret edelim. Bu, Kur'an'ın bilimin sadece "Niçin" sorusuyla değil, aynı zamanda da "Nasıl" sorusuyla yapılması gerektiğini öğretmesidir; örneğin "Devenin nasıl yaratıldığına, gökyüzünün 216 II Kemalist Eğitimin Tarih Dersleri (1931–1941), c.2, Kaynak Yayınları, İstanbul, Ocak2001, s.89–92. Rosenthal (F.): Knowledge Triumphand. London. 1970. Giriş ve 1. bölüm. Sarton (G.): Introduction to the History of Science, 3. cilt, Baltimore, 1927–1948; Mieli (A.): La Science Arabe et Son Role dans l'Evolution Scientiphi-gue Mondiale, Leyden, 1938: Dun/op, (D.M.):Arabic Science in the Mest, Karacı, 1969. 219 Zümer: 9 220 Ankebût:20 221 Rûm: 9, 42 217 218 171 nasıl yükseltildiğine, dağların nasıl dikildiklerine, yeryüzünün nasıl şekil aldığına bakmazlar mı? O halde düşün, sen ancak düşünen olmalısın."222 Genelde eski Yunan düşünürleri özellikle Eflâtun ve Aristo bilimde ve felsefede hep "Niçin" sorusuyla uğraştıkları için onların bilim anlayışları hep tümdengelimi esas alan metafizik formlu spekülatif bilim anlayışı olmuştur. Bu yüzden de A. Comte, o çağların düşüncesini hep metafizik devir olarak tanımlayarak, bilim çağının artık "Nasıl" sorusuyla ilgilenmesini önermiştir. Çünkü ona göre "Niçin" sorusu insanı sürekli metafiziğe götürür. İşte Kur'an'ın bilimin "Nasıl" sorusuyla da yapılmasını öneren çok sayıdaki ayetinden mülhem olan ünlü Türk bilgini Bîrunî'den ibnü'l-Heysem'e birçok bilgin, böylece bilimi sadece zihinsel spekülatif bir iş olmaktan çıkararak, deney ve gözleme dayalı, tümevarımsal bir etkinlik olarak bir bilim felsefesi oluşturmuşlardır. Müslüman bilginlerin büyük keşifleri Deney-gözleme dayanmayı temel alan "Nasıllık" ile bilim yapan Müslüman bilginler, o çağlarda büyük bilimsel görüşlere imza atmışlardır. Sayısız örneklerden, Bîrunî'nin nütasyon olayını keşfini, eskinin yer merkezli ve yeri tepsi gibi düz gören sistemi yerine Güneş merkezli ve yerin yuvarlaklığını esas alan kozmoloji ve astronomi modelini keşfetmesini; modern optiğin kurucusu sayılan İbnü'l-Heysem'in görme olayını ilk defa bilimsel olarak izahını, İbn Benna ve Galasadi gibi matematikçilerin eskinin matematiği sözsel ifade etme geleneği yerine matematik ve cebirsel sembolleri keşfetmelerini; Müslüman matematikçilerin 7. yüzyılın sonlarından itibaren sıfırı sayı olarak kullanmalarını; Battânî'den Keşânî ve Nasıruddin Tûsî'ye birçok bilginin trigonometriyi oluşturmalarını ve özellikle sonuncunun Öklid'in beşinci postulatının yanlışlığını keşfiyle anti-öklidçi geometrinin oluşmasına katkısını; İbn Nefs'in kan dolaşımını keşfini, Câbir İbn Hayyân'ın birçok temel asidi keşfedip üretmesini; Zekeriya er-Râzî'nin kızıl-kızamık hastalıklarının ayrı iki hastalık olduğunu keşfetmesini zikredebiliriz. Maalesef birçok ikincil neden yanında esas neden olarak Müslümanların zamanla "bilim" kavramının anlamını kırılmaya uğratmalarıyla İslâm dünyasında bilim ve felsefe anlayışları 14. ve 15. yüzyıllarda eski canlılığını kaybetmiştir. Özellikle de son iki yüzyılda durağanlaşması sonucu, İslâm dünyası, bugünkü duruma düşmüştür. İslam bilginlerinin Batı’ya etkisi Buna karşılık Batı, 9. yüzyıl sonlarından itibaren, İslâm bilginlerinin ve filozoflarının eserlerini Latinceye ve diğer yerel dillere çevirmeleriyle bir bilim ve felsefe geleneği oluşturmaya başlamıştır. Bu çeviri hareketleriyle Batı, bir yandan İslâm felsefe ve bilim geleneğinin aktarımıyla ve diğer yandan da yine İslâm kültürü vasıtasıyla başta Aristo olmak üzere o güne dek neredeyse unutulmuş olan Yunanlı filozofları öğrenmekle Ortaçağ'ın karanlığından kendisini kurtarabilmiştir. Kilise'ye rağmen Batı'da İbn Rüşdçülük, İbn Sinâcılık ve Gazâlîcilik gibi akımlar doğmuştur, 12. ve 15. yüzyıllar özellikle Batılı bilginler İslâm düşünürlerinin bilimsel ve felsefî otoriteleri etrafından bilim ve felsefe üretmişlerdir. Batılı bilginler etkilendikleri Müslüman bilginlerinin isimlerini ve görüşlerini çoğu kez eserlerinde anmışlardır. Ancak, bu etki Descartes sonrası modern devirde de devam etmesine rağmen artık Descartes ve sonrakiler İslâm bilimcilerinin isimlerini anmaz olmuşlardır. Ne var ki günümüz düşünce tarihçileri bu modern devir Batılı düşünürlerin hangi İslâm düşünüründen etkilendiklerini de ortaya çıkarmaya başlamışlardır. Örneğin bugün hiç kimse, Descartes'ın melodik şüphede Gazâlî'den, ruh beden dualizminde ve ruh'un bedenden ayrı bağımsız bir cevher olduğunu anlattığı "Uçan Adam" kavramını İbn Sina'nın aynı konuda verdiği "Uçan Adam" misalinden etkilendiği konusunda artık şüphe taşımamaktadır. Descartes, fikren esinlendiği ve faydalandığı kaynakları göstermemekle bilinen bir düşünürdür. Son çalışmalar, onun, özellikle Gazâlî'den etkilendiğini göstermektedir. Vitali N. Naumkin bu gerçeği şöyle dile getirmektedir: "Az bilinen bir olguya işaret etmek isterim ki, Gazâlî'nin eserleri Descartes tarafından okunmuştur. Bu, Paris Milli 222 Ğâşiye: 17–21 172 Kütüphanesi'nde bulunan Cartesian Collection'daki bir notla doğrulanmaktadır.223 Leibnitz'in "Bu evren, mümkün evrenlerin en iyisidir" tezini, aynı fikri aynı sözlerle daha önce ifade eden Gazâlî'den almıştır.224 L. Locke'un "Tabula Rasa"sının kökünde İbn Sina ve İhvân-ı Safa'nın "Boş Levha" veya "Boş Sayfa" kavramları vardır. Spinoza'nın "Natura Naturata ve Natura Naturans" kavramlarında İbn Rüşd'ten esinlendiği bilinmektedir. R. Jolivet, Hegel, Fichte ve Schelling gibi Alman idealistlerinin felsefecisi modern İbn Rüşdçülük olarak görmektedir.225 Pascal'ın kendi adıyla anılan "Şans Oyunu" konusunda Gazâlî'den etkilendiği ortaya konmuştur.226 Bilim ile ilgili etkilerden bazı örnekler verecek olursak, Max Jammer'a göre Galilei'nin sonsuz ve bölünmezlik teorisi, Eş'ârî kelâm öğretisinin bir hatırlatmasıdır.227 Galilei'nin Müslümanlardan etkilenmiş olması ayrıca Bullough tarafından da genel hatlarıyla şöyle dile getirilmektedir: "İbn Rüşd'ün fikirleri de Galilei ve aynı şekilde Giordano Bruno üzerinde de büyük tesirler icra etti; her ikisi de İbn Rüştçülerden öğretim gördüler."228 İnsan vücudundaki parazitler ve solucanlar hakkında verdiği bilgilerini Alman Doktor E. Kaempfer (1656/1716) İbn Sina ve Ebû Bekr er-Râzî'den aktarmıştır.229 Batı'daki ilk bilimsel jeoloji kitabının yazarı kabul edilen Charles Lyell (1797–1875) The Principles of Geology adlı eserinde dağların, vadilerin ve minerallerin oluşumu ile ilgili verdiği bilgilerde İbn Sina'dan etkilenmiştir.230 Son örnek olarak C. Colomb'un, Ekim 1948 tarihli Haiti'den yazdığı mektubunda kendisine Amerika'nın keşfini ilham ettirenin İbn Rüşd olduğunu söylemesini zikredebiliriz. 231 İşte bunun için ünlü İtalyan Doğu bilimci A. Bausani, "Batı Kültürünün Özsel Parçası Olarak İslâm" adlı makalesinde İslâm'ın bilim değerlerini ve Batı'ya olan katkılarından söz ederken, İslâm'ı Batı bilim ve felsefesinin bir değeri olarak görmektedir.232 Bugün bütün Batı dillerinde kullanılan yüzlerce bilimsel kelimenin aslı çoğunlukla Arapça, Farsça ve Türkçeden geçmedir. Birkaç örnek: Bütün Batı dillerinde "sıfır"ı ifade eden kelimelerin aslı Arapça "sıfır" kelimesidir; Cebir, Kimya, Simya, Logaritma gibi bilim dallarının Algebra, Chemistry, Aichemy, Logarithma şeklindeki isimleri Arapça kökenlidir. Bugün dünyanın kullandığı 1, 2, 3 şeklindeki rakamlar, Müslümanların icâd ettikleri rakam şekilleridir ki Batı'da "Arap Rakamları" olarak bilinir. Batı dillerindeki "kiyoks" kelimesinin aslı Türkçe köşk kelimesidir; İngilizce'deki "star" kelimesinin aslı Farsça Setâra'dır. Batı dillerindeki çek (cheque) Arapça "şek"tir. Burada daha fazla sözü uzatmamak için Otto Spies'ın şu yargısının tarihî bir gerçeği ifade ettiğine katıldığımızı söyleyelim: "İşte bizim bugünkü kültürümüz de incelenecek olursa, Oriental tesirlerin bazen kuvvetlenerek, bazen zayıflayarak günlük hayatımızın her safhasında izler bıraktığı görülecektir."233 Batı'nın tahrip ettiği değerler Bütün bu örneklerin dışında genel ve ilkesel olarak mesele değerlendirildiğinde, İslâm'ın Batı'ya etki ve katkısını şöyle ifade edebiliriz: 1) Akılcılık; 2) Bireycilik (Bunu bugünkü Batı'daki bireyselcilik olan individüalizmden ayırmak gerekir); 3) Zihin ile zihniyet ayırımıdır. Bugün biz Müslümanların kaybettiği, fakat Batı'nın 9–10. yüzyıllardan itibaren kazandığı bu üç temel ilke, yaratıcı felsefenin, bilimin ve kültürün en temel ilkeleridir. Burada bir gerçeğe de işaret etmek gerekir ki, Batı bu ilkeleri, 20. yüzyıldan itibaren saptırmaya başlamıştır; bireyciliği, bireyselciliğe, akılcılığı ve zihniyeti zihinciliğe dönüştürmüştür; böylece de Naumkin (V.N.): "Some Problems Related to the Study of the Works by al-Gazâlî" Ghazâlî: La Raison etle Miracle, Paris, 1987, s. 124. 224 Goodmann (L.E.): "Maimonides and Leibnitz". Journal of Jewish Studies, s.214–216. 225 Jolivet (R.): Metaphysigue, Paris, 8. baskı, 1966, s. 54–55. 226 Palaciös (M.A.): Los Precedentes Musulmanes del Par/de Pascal, Santander, 1920. 227 Jammer (M.): Concepts of Space, The History of Theories of Space in Physics, 2. baskı, Hanvard University Press, 1969, s. 67. 228 Bullough (V.L.): "Medieval Scholasticism and Averroism: The Implication of the Writings of Ibn Rushd to Western Science", Averroes and the Enlightenment, New York, 1990, s. 49. 229 Meier (K.): "Uber den Medina-Wurm", Sudhoffs Archiv, XXX, 1937–38, s.69–77. 230 Brentjes (B.) ve Brentjes (S.): Ibn Sina (Avicenna), çev. O. Özügül, İstanbul, Pencere Yayınları, tarihsiz, s. 70. 231 Navarrete (A.): Collection de Viages y Descubrimientos, Madrid, 1825, c. l, s.261. 232 Bausani (A.): "İslam as an Essential Part of Western Culture", Studies on İslam, Amsterdam-London, 1974, s. 19–36. 233 Spies (O.): "Doğu Kültürünün Avrupa Üzerinde¬ki Tesirleri", çev. N. Ersoy, ATO Dergisi ilâve Yayınları, No: 8. 1974, s.30. 223 173 değerler ve vasıtalar düzenini bozmuştur; bu da bugün bütün insanlık için büyük bir tehlike halini almıştır. Batı, İslâm dünyasına ve Afrika'ya sözde demokrasi yerleştirmeye çalıştığını iddia ediyor, fakat demokrasi adeta bir terör olan savaşla mı yerleştirilebilir? Irak'ta ve çeşitli Asya ve Afrika ülkelerinde olan şiddet ve kaba kuvvet demokrasiyi nasıl yerleştirecek acaba? Özetle: İslâm dünyası bugün Batı'nın karanlık devrini yaşıyor ancak Müslümanlar akıllarını başlarına alabilirlerse, her zaman canlanma imkânları vardır; uzun tarihî tecrübeleri, sağlam dinî kaynakları, güçlü tarihî şahsiyetleri vardır. Bugün olmaz ise, er geç yarın Müslümanları kendilerine döndürecek kimseler ortaya çıkacaktır. Bunu bilen Batılı bazı güç odakları özellikle son zamanlarda içten ve dıştan sürekli olarak, Kur'an'a, Hz. Muhammed'e ve Atatürk gibi önderlere çamur atmaya yeltenerek, akıllarınca Müslümanların zihniyetini dönüştürmek istiyorlar. Fakat Müslümanlar akıllarını kullanırlarsa, er geç zafer aklın olacaktır, işte bunun için Goethe'nin meşhur sözünü burada hatırlamakta yarar vardır: "Geleceğimizde İslâm yatar. Er veya geç akla uygun olan İslâm'ı kabul etmek zorunda kalacağız." Bir başka Alman filozofu meşhur Nietzsche Deccal adlı eserinde, Avrupa'nın kurtuluşu için Hıristiyanlığın Avrupa'dan kovulması gerektiğini düşünmektedir. Batı bugün vara yoğa Türkiye ve İslâm dünyasına söz atarken, aslında bilinçli veya bilinçsiz kendi kaygılarını dile getirmektedir. İslâm uygarlığı bilimsel ve felsefî mirası ile önümüzde bir değer olarak durmaktadır; bu sadece bizim için değil herkes için evrensel bir önem arz etmektedir. Sorunumuz aklımızı başımıza alarak, kazandığımız bugünkü tecrübe ve kazanımlarla, geçmiş bilginlerimiz gibi düşünmeye çalışmaktır. Aklen ve bilmen doğru olan, İslâm açısından da doğrudur. Ne İslâm'dan ne de akıldan korkmaya gerek vardır. Eskiler mantık, matematik ve geometri bilmeyen müftünün fetvasına güvenilmez demişlerdir. Bunun altında yatan gerçek şudur: Sadece dünyayı değil, İslâm'ı da anlamak için bilim gereklidir. Ortaçağ'da İslamiyet'in bilimsel çalışmaların gelişmesine etkisi Ortaçağ İslam dünyasında insanlar körü körüne taklitçi değildir; serbestçe hakikati aramışlardır. O halde İslamiyet'i sadece vaat edilen cennete giden bir yol olarak algılayamayız. İslam dini ile bu dönemdeki bilimsel faaliyetler arasında çok sıkı bağlar vardır. Yedinci yüzyılda Arap Yarımadası'nda ortaya çıkan yeni bir din şemsiyesi altında şekillenmeye başlayan İslam dünyasında bilimin geliştiğini söyleyebilmek için İslamiyet'in bilime nasıl baktığını ve ne kadar önem verdiğini belirtmek gerekir. İslam dünyasında bilimsel faaliyetlerin başlamasında İslamiyet'in önemli etkisi olmuştur. İslam felsefesi konusunda çalışmalar yapan Prof. Daiberg 234 1973 yılında International Conference on Science in Islamic Policy adlı toplantıda "Erken İslam da Bilimi Tetikleyen Kur'an'dır" başlığı taşıyan bir konuşma yapmıştır. Bu konuşmasında İslam dünyasındaki bilimsel çalışmaların bazı özelliklerine de değinen Prof. Daiberg şöyle söylemektedir: "İnsanlar bu dönemde körü körüne taklitçi değildir; serbestçe hakikati aramışlardır. O halde İslamiyet'i sadece bir din olarak belirleyemeyiz; sadece vaat edilen cennete giden bir yol olarak algılayamayız. İslamiyet'i iyice anlayabilmek için onun görünen yüzünün arkasını idrak edebilmek gerekir. Çünkü İslam dini ile bu dönemdeki bilimsel faaliyetler arasında çok sıkı bağlar vardır." Kur'an ve Hz. Peygamber'in sözleriyle bilginin önemi Şüphesiz ki İslamiyet, bilimin oluşması, şekillenmesi ve gelişmesi açısından büyük öneme sahiptir. Gerek Kur'an’daki ayetlerde, gerekse Hz. Peygamber'in hadislerinde bilimin desteklendiği, bilimle uğraşanların yüceltilmiş olduğu belirlenir. Bilindiği gibi, Kur'an’da birçok ayet 'oku' sözcüğü ile başlamaktadır. Bilgi kelimesi Kur'an’da bazı kaynaklara göre 789 defa kullanılmaktadır. Örnek olarak bazı ayetleri burada aktaralım. Bu surelerden birisi, 'alaka'dır. Onun 1–5 arasındaki ayetleri mealen şöyledir: "Allah'ın adıyla oku; o Allah ki seni pıhtılaşmış kandan yarattı! Oku! Kalemle öğreten insana bilmediğini bildiren Allah en büyük kerem sahibidir. "235 Kur'an’da ki bir başka ayette ise şöyle denmektedir: Hiç bilenle bilmeyen bir olur mu?236 Prof. Dr. Daiberg Hollanda'da Amsterdam'da Free University'de görevlidir. Kur'an, 96, 1–5. 236 Kur'an, 39/9. 234 235 174 Yine bir başka ayette ise "Allah'ın kulları arasında ondan korkanlar ancak bilginlerdir. Allah güçlüdür. Allah bağışlayıcıdır''denmektedir.237 Sadece Kur’anda ki ayetler değil, Hz. Peygamber'in birçok sözü de bilimin, öğrenmenin ve bilginlerin İslamiyet'te ne kadar önemli olduğunu vurgular. Bunlar arasında çok bilinen hadislerden biri şöyledir: "Bilgiyi aramak her Müslüman’ın görevidir." Bir başka hadis ise bilginin ne kadar uzakta, hatta Çin gibi uzak bir ülkede de olsa da gidilip aranması, bulunması gerektiğini vurgulamaktadır. Ayrıca, yine bir başka hadiste ise öğrenmenin belli bir yaş sınırı olmadığı 'beşikten mezara kadar ilmi arayınız' şeklinde verilmektedir. Buraya kadar verilen birkaç örnekten de anlaşılacağı gibi, gerek Müslümanların kutsal kitabı Kur'an’da gerekse Hz. Peygamberin sözleriyle bilginin, öğrenmenin önemi vurgulanmıştır. Burada bilim (ilim) sözcüğü ile kastedilen, birçoklarının iddia etmiş olduğu gibi, hadis, tefsir, fıkıh gibi İslami bilimler değildir, aynı zamanda astronomi, matematik, tıp gibi müspet bilimler de bu sözcükle desteklenmektedir. Bilimsel çalışmaların İslamiyet için önemi Zaten, İslamiyet’in yapısı düşünüldüğünde, sadece dini bilimlerin kastedilmesi pek de mümkün değildir. Çünkü bilindiği gibi, her Müslüman günde 5 defa kıble yönüne dönerek namaz kılmak zorundadır ve ibadet edebilmek için namaz vakitlerini bilmek ve yine namaz kılabilmek için bulunduğu yerin kıble yönünü bilmek zorundadır. Aynı zamanda Ramazan ayında oruç tutabilmek için, ilk hilalin ne zaman gökyüzünde görüneceğini de bilmesi gerekir. Dolayısıyla bütün bu bilgilere doğru olarak ulaşabilmek, zamanı doğru belirlemek, yön tayini yapabilmek için erken tarihlerden itibaren astronomi çalışmalarının, takvim çalışmalarının ve jeodezi çalışmalarının şekillenmeye başladığı görülmektedir. Özellikle gittikçe genişleyen İslam uygarlığının yayıldığı coğrafya düşünülürse, bu yönde yapılan çalışmaların önemi ve ciddiyeti daha açık ortaya çıkmaktadır. Bu çalışmalar 9. yüzyılda daha sistematik şekilde yürütülmüştür. Özellikle Halife Memun zamanında görevlendirilen devrin tanınmış matematikçi ve astronomları (bunlar arasında Harezmi de bulunmaktaydı) belirlenen yerlerde (örneğin Sincar ve Tedmür arasında) yaptıkları ölçümlerle konuyu ana temellerine oturtmaya çalışmışlardır. Bu çalışmalar matematik çalışmalarıyla da desteklenmiştir (Sabit b. Kurra'nın trigonometri çalışmaları gibi). Daha sonraki dönemde yapılan trigonometri çalışmalarıyla 1 derecelik enlem ve boylam yaylarının belirlenmesine gayret edilmiştir. Böylece farklı coğrafyalarda kıble yönü tayini mümkün olurken, astronomide Güneş ve Ay'ın hareketlerinin zaman içinde gelişen İslam dünyasında yer ve zaman belirlemesinin en doğru şekilde yapılması sağlanmıştır. Bilindiği gibi bu coğrafyada kullanılan takvim Ay takvimidir. Ramazan ayının başlangıcının belirlenmesi ise ilk hilalin tarihinin belirlenmesi açısından çok önemlidir. Ay ve Güneş'in hareketleri zamanın belirlenmesi açısından önemliydi. Onların hareketleri, düzensizlikleri ve tutulmaları ve özelikle de tutulma düzleminin eğiminin hesaplanması konusunda çalışmaların gelişerek devam ettiğini görmekteyiz. Çeviri ve dil alanındaki çalışmalar Yukarıda söz konusu çalışmaların yapılabilmesi için belli seviyede astronomi ve matematik bilgisi gerekmekteydi. Dolayısıyla, daha önceki çalışmaların gerek Doğu gerekse Batı kaynaklarından İslam dünyasına kazandırılması yönünde önemli çalışmalar yapılmıştır. Böylece Aristo, Platon, Hippokrates, Batlamyus, Öklid, Galen, vb. gibi bilim adamları ve düşünürlerin eserleri Yunancadan Arapçaya çevrilmiş ve hatta ilk çeviriler yeterince iyi olmadığı kaygısıyla, ilerleyen zaman içinde, belli başlı bilimsel eserlerin tekrar tekrar çevrilmesi yoluna gidilmiştir. Ayrıca, bilim ve düşüncenin gelişim süreci içinde kendilerini daha iyi ifade edebilmek ve ihtiyaç duyulan terimlerin üretilebilmesi için dil çalışmaları başlatılmış; Arapça bir bilim dili olarak gelişmeye başlamıştır. Zaman içinde çeviri faaliyeti kurumlaşmış ve Hikmet Evi denen kurumda bu faaliyet sistematik bir şekilde yürütülmüştür. Burada çeviri faaliyetinde bulunanlar genellikle dönemin önemli bilim adamlarıdır. 237 Kur'an, 35/28. 175 Örneğin Sabit b. Kurra aynı zamanda tanınmış bir matematikçidir ve birçok bilimsel eseri Arapçaya kazandırmıştır. Aynı şekilde Huneyn b. İshak dönemin bilinen hekimlerindendir ve sadece tıp eserlerinin değil, felsefe, matematik ve astronomi eserlerinin de Arapçaya çevrilmesinde görev almıştır. İslamiyet bir yaşam biçimi önerir Yukarıda da belirtilmiş olduğu gibi İslamiyet sadece bir din olarak düşünülmemelidir. İslamiyet'te, belli bir hayat şekli de önerilmektedir. Örneğin iyi bir Müslüman beslenmesine dikkat eder; belli besin maddelerini yemez ya da içmez. Çünkü onun için zararlıdır. Ancak bazı besin maddelerini yemesi onun için yararlıdır. Nitekim Hz. Peygamber hadislerinde bazı besin maddelerinin alınmasının yararlı olacağını belirtmiştir. Bunlardan en bilinen ikisi hurma ve baldır. Yine bir Müslüman için temizlik çok önemlidir. Burada sadece elbise ve çevre temizliği kastedilmemekte, ruh ve beden temizliği birlikte ele alınmaktadır. Bugünkü anlamda sağlığın korunabilmesi konusunda Hz. Peygamber'in hadisleri vardır. İslamiyet'te fal ve benzeri pse-udobilim olarak nitelendirdiğimiz yollardan tedavi dinen yasaktır. Bizzat Hz. Peygamber'in kendisi hasta olan insanları doktorlara yönlendirmiştir. İslam dünyasındaki bilimsel çalışmaların yürütülebilmesi için erken tarihten itibaren kurumlaşma başlamıştır. Bunlar arasında hastaneler ve gözlemevleri zikredilmelidir. Astronomi çalışmaları için gözlemevleri yapılırken, tedavi için hastaneler inşa edilmiştir. İlk gözlemevleri Bağdat ve Şam'da açılmıştır. İlk hastane ise Bağdat'ta açılmıştır. Zaman içinde bu kurumların önemli gelişmeler gösterdiği bilinmektedir. Ancak, zaman içinde bu kurumlar önemli gelişmeler göstermiştir. Özellikle Tolunoğulları tarafından kurulmuş olan ve altıncı hastane diye bilinen hastane, bedava hasta bakımı, steriliteye dikkat etmesi ve hasta yakınlarına kalacak kervansaray içermesi, yanındaki cami ve eczanesiyle bir külliye görüntüsünde bugünkü hastanelere adeta örnek teşkil edecek niteliktedir. Buraya kadar verilen kısa bilgiden de anlaşılabileceği gibi, İslam dini daha başlangıçtan itibaren bilimsel faaliyeti desteklemiştir. Bilimsel çalışmanın önemi, bilim adamının önemi, mevcudun tekrar edilmeyerek, araştırma yapılmasının gerekliliği birinci dini kaynaklar diyebileceğimiz Kur'an ve hadislerle vurgulanmıştır. Dolayısıyla Ortaçağ İslam dünyasında, başta astronomi, matematik ve tıp olmak üzere, bilimin hemen bütün dallarında çalışmalar başlamıştır. Devlet adamları, bilimsel faaliyetleri maddi ve manevi olarak desteklemişler; bu çalışmaların yürütülebilmesi için uygun zemin hazırlamışlar ve bilimsel kurumlar açmışlardır. Hatta ilerleyen zaman içinde bizzat bilimsel faaliyette bulunan bilim adamları ortaya çıkmıştır. 12. yüzyıldan itibaren ise bu bilgi birikiminin Latinceye yapılan çevirilerle Batı'ya aktarıldığı görülmektedir. Böylece matematik, astronomi, tıp, fizik, kimya gibi konularda yapılan çalışmaların yanı sıra, felsefe konusundaki çalışmaların da Batı'ya aktarıldığını görüyoruz. Böylece, modern bilimin oluşmasında İslam dünyasında yapılan bu çalışmalar temele alınmıştır. Hz. Muhammed'in tarihsel rolü Hz. Muhammed, feodal devrime önderlik etmiş, toplumu yeni bir aşamaya sıçratan hareketin başını çekmiştir. Onun için devrimcidir. Var olan statüyü değiştirmek için harekete geçmiştir, eskinin yıkılıp yeninin kurulması için faaliyet göstermiştir. İslam dininin kurucusu Hz. Muhammed'in bugün iki çarpıtmanın konusu olduğu görülüyor. Bunlardan biri emperyalist metropollerde, ötekisi ise Ezilen Dünyaya mensup olan Müslüman ülkelerde yapılıyor. Emperyalist metropollerde, özellikle yaygın ajitatif etkisi olan kitle iletişim araçlarınca yaratılan izlenime göre, Hz. Muhammed şiddete dayalı bir dinin kurucusudur. İsa Mesih barış va'zetmekten başka bir şey yapmamışken, İslam peygamberi eline kılıç almış, ordular yönetmiş, devlet kuruculuğu yapmıştır. Getirdiği din ilerlemeye, gelişmeye açık değildir. O nedenle öğretisi çağdaş dünyaya ayak uydurmanın önünde bir engeldir ve İslam fundamentalizminin nedenidir. Emperyalizm, metropollerdeki kitleler üzerinde Ezilen Dünyanın önemli bir kesimine karşı psikolojik yönlendirme operasyonları yaparken Ortaçağ'dan kalma İslam düşmanlığı ile birlikte Avrupa merkezci kalıpları da kullanıyor. Kuşkusuz Hz. Muhammed ile ilgili iddialar her zaman bu kadar kaba bir şekilde ifade edilmiyor; ince ayarı hitap ettiği kitlenin bilgi düzeyine göre yapılıyor. Örneğin tabloid gazetelerde Hz. Muhammed "terörizmin piri" olarak tasvir edilirken, daha mürekkep yalamış 176 kesimler için "İslam Rönesans yaşamadı", "Müslümanların Lüther'i olmadı" tezleri piyasaya sürülüyor. Bu tezlerin halkının çoğunluğu Müslüman ülkelerde de Batı'dan etkilenen kimi aydınlar arasında rağbet gördüğü oluyor. Emperyalizm Müslüman ülkelerde de, bir yandan çağından soyutlanmış, zaman dışı, biçimselliğe indirgenmiş bir Hz. Muhammed anlayışının egemen olmasını sağlamaya çalışırken, "ılımlı İslam" projeleriyle de İslam dinini temel referanslarından uzaklaştırmaya, deyim yerindeyse "Evanjelikleştirmeye" uğraşıyor. Böylece, Müslümanların bu dünyada mal-mülk, öteki dünyada da cennet köşkünden başka şey düşünmeyen, yanı başındaki bir ülkede kardeşleri katledilirken kılı kıpırdamayan, üzerine seccadesini özgürce serebileceği vatan toprakları tehdit altındayken aklını tesettürle bozan insanlar haline getirilmesi amaçlanıyor. Öte yandan "karikatür provokasyonu" ile aynı insanların biçimsel duyarlılıkları tahrik ediliyor. Her iki çarpıtmanın kaynağı da emperyalizmdir. Daha somut konuşmak gerekirse ABD emperyalizmidir. Nitekim "karikatür provokasyonu" da Amerikan kaynaklıdır. Batı ülkelerinde karikatürleri yayınlayanlar da, Müslüman ülkelerde tepkileri örgütleyenler de ABD tarafından denetlenen güçlerdir. ABD'deki küresel iktidar heveslilerinin amacı bir tür "medeniyetler çatışmasıyla bütün Batı âlemini kendi safına çekip Müslüman ülkelere, özellikle İran ve Suriye'ye yüklenmektir. "Karikatür provokasyonu" ancak Büyük Ortadoğu Projesi bağlamı içerisinde anlaşılabilir. Tarihsel materyalistlere düşen görev İslam dininin kurucusu Hz. Muhammed bugün emperyalizmle kol kola giren şeriatçı gericilere karşı da, onu dinsel gericiliğin kaynağı olarak göstermeye çalışan Avrupa merkezciliğe ve Şarkiyatçılığa karşı da savunulmalıdır. Ait olduğu yere, ilerici insanlığa mal edilmelidir. Bu öncelikle bilimsel sosyalistlere düşen bir görevdir. Çünkü bugün Aydınlanmanın başını çekme görevini üstlenmiş olan bilimsel sosyalistler, tarihe ve dine diyalektik maddeci açıdan bakarlar. Atatürk nasıl Atatürkçülük adına Natotürkçülük yapanlara terk edilemezse, Hz. Muhammed de emperyalist merkezler tarafından yönlendirilen Şeriatçı gericilerin halkı aldatma ve dinsel duygularını sömürmekte kullanacakları, tarihsel rolünden kopartılmış bir efsane kahramanı olmaya bırakılamaz. Tarihte olumlu rol oynamış bütün büyük şahsiyetler gibi Hz. Muhammed de sahtekârların tekelinden kurtarılmalıdır. "Sol içinde Milli Demokratik devrimimizin en büyük atılımını yapan hareketin önderi Atatürk'ü burjuvaziye hediye edenler olduğu gibi, dinsel gericilikle mücadele bahanesiyle Hz. Muhammed'in tarihte oynadığı rolü önemsizleştirmeye, hatta karalamaya çalışanlar da vardır. Atatürk'ün ait olduğu yere mal edilmesinde bilimsel sosyalistler nasıl kararlı bir mücadele vermişse, Hz. Muhammed'in de emperyalizmin hizmetindeki dinci gericiliğin elinden alınması gerekmektedir. Çünkü Hz. Muhammed tarihte oynadığı rol itibariyle ilerici insanlığın mirasına dâhildir. Hz. Muhammed neden ilericidir? Bir şahsiyetin tarihte ilerici bir rol oynayıp oynamadığı değerlendirilirken onun toplumsal eyleminden hareket edilmelidir. Hz. Muhammed'in toplumsal eylemi nedir? Hz. Muhammed, Arap yarımadasının kabile toplumundan feodalizme geçişini sağlayan toplumsal devrimin önderi olmuştur. Onun rolü de bu tarihsel çerçeve içinde değerlendirilebilir. Daha geniş bir tarihsel perspektifle bakıldığında ise, bütün İslam âleminde ortak olan bir "İslam Uygarlığından söz edilebilirse, Hz. Muhammed bu uygarlığın temel ideolojik referanslarını formüle eden tarihsel şahsiyettir. O bakımdan, toplumsal eylemini Arap yarımadasında oynamış olmakla birlikte, tarihsel önemi dünya çapındadır. Hz. Muhammed, Ortadoğu dünyasında bir çağı sona erdirip yeni bir çağın açılmasına yol açan bir toplumsal devrimin önderidir. Arapları devletleştirme ve uygarlık aşamasına yükselten, bu yükselmenin ideolojisinin içeriğini tanımlayan, siyasal hareketi örgütleyen, devrimin iktidarı alma aşamasını başarıyla tamamlayan önderdir. Dünya tarihindeki, en önemli liderlerden biridir. Yaptıklarının küçümsenmesi, tarihsel maddeciliğe uygun bir tavır olamaz. Tarihte ilerici rol oynamaktan kasıt nedir? Bilindiği gibi tarih, toplumsal-ekonomik biçimlenmelerin birbiri ardınca ortaya çıkması ve birbirinin 177 yerini almasıyla ilerleyen bir süreçtir. Bugüne kadar insanlık ilkel ortaklaşmacılık, feodalizm, kapitalizm ve komünizm adı verilen üretim tarzları ve bunlara dayalı toplumsal-ekonomik kuruluşlar tanımıştır. İlkel ortaklaşmacılıktan çıkışta kimi yerlerde araya bir kölecilik aşaması girmiştir. Komünizmin ilk aşaması, ya da kapitalizmden komünizme geçiş aşaması sosyalizmdir. Dünya üzerindeki bütün toplumlar, tarihsel gelişmelerinin herhangi bir evresinde bu toplumsal-ekonomik kuruluşlardan birine denk düşen bir aşamada bulunurlar. İnsan toplumlarının ilerlemesi İnsanlık ilkel ortaklaşmacılık aşamasındayken maddi yaşamın üretilmesini sağlayan üretim güçleri çok geri düzeydeydi. Fakat uzun bir evrim sonucunda üretim araçlarında ve buna bağlı olarak üretim güçlerinde belirli ilerlemeler meydana geldi. Bu ilerlemeler toplumsal zenginliğin belirli ellerde birikmesini getirdi. Zenginliğin birikmesi, ilkel topluluğun ortaklaşmacı üretim ve tüketim kalıpları ile bir çelişki meydana getirmeye başladı. Üretim güçleri ile üretim tarzı arasındaki çelişmenin bir devrimle aşılması gerekti. Zenginliğin belirli ellerde birikmesi, tek tek emekçilerin bu zenginliği elde tutanlar karşısındaki durumunu kötüleştirmekle birlikte, üretim güçlerinin gelişmesini sağladığı için ilerici bir rol oynamış oldu. Çünkü insanlığın çok daha üst düzeyde gerçekleşecek sınıfsız topluma varacak olan ileri doğru yürüyüşünde, üretim güçlerinin gelişmesi ancak belirli bir maddi birikimle meydana geliyor. Bu maddi birikim de kendine iktidar ilişkileri düzeyinde, uygun mekanizmalar yaratıyor. Bir başka deyişle, ekonomik ilişkiler, kendine uygun siyasal ilişki biçimleri de yaratıyor. İnsanlığın ilkel kabile düzeninden feodalizme, feodalizmden kapitalizme, kapitalizmden komünizme doğru yürümesi bir ilerlemeyse, bu ilerlemeyi kolaylaştıran gelişmeler olumlu, zorlaştıran gelişmeler de olumsuzdur. Bu ilerlemenin önünü açan devrimlerin itici gücü olan sınıflar ilerici, onu engellemeye çalışan sınıflar gerici olmuştur. Tek tek emekçilerin hayatına getirdiği güçlükler ne kadar büyük olursa olsun, kabile şefleri karşısında feodal egemenler ilerici bir konumdaydı. Feodal sınıf karşısında burjuvazi ilerici bir konumdaydı. Burjuvazi karşısında işçi sınıfı ilerici bir konumdadır. Burjuvazi, feodal egemenlere karşı ilerici, işçi sınıfına göre gericidir. Tarihsel rol değerlendirilirken, toplumsal-siyasal faaliyetin yürütüldüğü dönem dikkate alınmalıdır. Her dönem için ilerici burjuvazi olmaz; her dönem gerici burjuvazi de olmaz. Feodalizm zincirlerinin kırılmasında ilerici rol oynayan burjuvazi, artık gerici bir niteliğe bürünmüştür. Tarihte birey ve önderin rolü Kabile toplumundan çıkışta feodal devrimler çok önemli bir rol oynamışlar, toplumsal ilerlemeyi kolaylaştırmışlardır. Bu devrimlerin gerçekleşmesinde rol alan ve önderlik eden siyasal kadrolar da tarihte ilerici bir rol oynamıştır. Tarihte sınıflar gibi bireylerin rolü de bu açıdan değerlendirilmelidir. İnsan soyut bir varlık olmayıp, Marx'ın dediği gibi, toplumsal ilişkilerinin bir toplamıdır. Her kişilik, ancak onu oluşturan toplumsal-siyasal, manevi ve kültürel koşulların bağlamı içinde kavranabilir. Kişiliğin çehresi büyük ölçüde bu koşullar tarafından, özellikle sınıf çıkarları ve mevcut sınıfların ruhsal durumları tarafından belirlenir. Tek tek insanlar açısından ele alındığında, ait olduğu toplumsal sınıfın çıkarlarına ters davranışlar görülebilmekle birlikte, bireylerin genel davranışlarının toplumsal koşullar tarafından belirlendiği genellemesi geçerliliğini korumaktadır. İnsan toplumsal ilişkilerinin bir toplamı ise, toplumda oynayacağı rol de nesnel koşullar tarafından belirlenmiş demektir. Bir başka deyişle, rolünü oynayacağı toplumsal sahne, onun iradesinden bağımsız nesnel koşullar tarafından hazırlanmıştır. Ona düşen seçme özgürlüğü, tarihsel ilerlemeyi kolaylaştıran ya da zorlaştıran taraflar arasında yer almaktır. Bireylerin rolü için söylenen önderlerin rolü için de geçerlidir. Toplumsal hareketlerin önderleri, o hareketlerin ihtiyaçlarına göre ortaya çıkar. Pek çok birey arasından, toplumsal ilerlemenin gerektirdiği rolü oynamaya en uygun bireyler sivrilir. Bu bireylerin rollerini iyi oynamaları, yani öznel etken, hareketin başarısı üzerinde önemli bir etkide bulunur. Yetenekli bir önder toplumsal gelişmeyi hızlandırabilirken, yeteneksiz önderler engelleyici etkide bulunabilir. Ancak son tahlilde, önderin rolü, yine nesnel koşullarca belirlenir. Merkezi iktidar ne zaman ilerici, ne zaman gericidir? 178 Toplumsal sınıfların ve onların önderleri için geçerli olan, toplumsal örgütlenmeler için de geçerlidir. Toplumsal örgütlenmelerin en önemlisi ve en karmaşık biçimlerinden biri olan devlet de ilerici ve gerici rol oynayabilir. Her dönemde gerici, her dönemde ilerici devlet olmaz. Devlet egemen sınıfların hakimiyetini yürütmekte yararlandıkları bir araçsa, o araca hâkim olan sınıfın niteliğini yansıtır. Devlete hâkim olan sınıf ilerici olduğu ölçüde devlet de ilericidir. Zaman zaman devlet egemen sınıf ile bire bir uyum içinde görünmese de, son tahlilde niteliği hâkim sınıf tarafından belirlenir. Devlete hâkim olan sınıf üretim güçlerinin gelişmesinde olumlu bir rol oynuyorsa, devlet de ilerici bir konumdadır. Osmanlı tarihinden bir örnek verelim. Osmanlı Devleti'nin kuruluşu Anadolu için büyük bir ileri adım olmuştur. Kabile toplulukları, var olan devlet gelenekleri ve birikimi üzerine oturmuş, merkezi bir iktidarın kurulmasıyla anarşi dönemi geride bırakılmıştır. Bu aşamada, merkezi iktidar servet birikimini sağlamayı kolaylaştırıcı ve üretim güçlerinin ilerlemesinin önünü açıcı bir rol oynamıştır. Yıldırım Bayazıd'ın Timur önündeki Ankara yenilgisi bu sürece çelme takmış, ancak Timur'un imparatorluğu, köklü devlet gelenekleri bulunan Anadolu'da fazla kalıcı olmamış ve Osmanlı kısa sürede yeniden toparlanmıştır. Bu dönemde merkezi iktidarın güçlenmesine yardımcı olan hareketler ilerici rol oynamış, merkeziyetçiliği zaafa uğratan hareketler olumsuz rol oynamıştır. Emekçilerin özlemlerini dile getiren ve farklı inançlar arasında kardeşliği savunan bir hareket olmasına rağmen, Şeyh Bedreddin hareketi bir de bu açıdan değerlendirilmelidir. Bu hareketin duygusal planda çok güzel talepler ileri sürmesi, zalimce ezilmiş, önderlerinin acımasızca katledilmiş olmaları, tarihin uzun ilerleyişi içindeki konumunu doğru değerlendirmeye engel olmamalıdır. Nesnel tarihsel koşullar gereği başarı kazanma şansının olmayışı da bundandır. Yine kölelerin haklı isyanını dile getiren Spartaküs hareketi de nesnel koşullar gereği başarısızlığa mahkûmdu. Bu hareketler, ancak emekçi sınıfların özlemlerini dile getirmeleri ve hâkim sınıflara karşı direnme ateşini yakmaları bakımından değerlidir. Tarihsel gelişme içindeki konumları ise daha nesnel değerlendirilmelidir. Osmanlı Devleti taşıdığı ilerleme potansiyellerini tüketmediğinden çabuk toparlandı ve merkezi iktidar yeniden kuruldu. Kısa bir süre sonra İstanbul'un alınmasıyla, tarihsel ilerlemenin önünde bir moloz yığını gibi duran köhne Bizans da ortadan kaldırıldı. Bu anlamda Fatih Sultan Mehmet'in toplumsal eylemi ilerici bir rol oynamıştır. Fatih ile Osmanlı Devletinin imparatorluğa dönüşmesi de merkezi iktidarı güçlendirici bir rol oynamış, bu ise üretim güçlerinin gelişmesine yardımcı olmuştur. Osmanlı merkezi iktidarı 1500'lü yılların ortalarına kadar üretim güçlerinin gelişmesini sağlayıcı bir rol oynamış; bundan sonra dünya çapındaki ekonomik ve toplumsal gelişmelerin de etkisiyle bu konumunu yitirerek gerici bir karakter kazanmaya başlamıştır. Batı Avrupa'da denizaşırı sömürgelerden aktarılan servetin yardımıyla merkezi devletler güçlenmiş ve bu da kapitalizmin gelişmesine yardımcı olmuştur. Gelişmiş ve yerleşmiş bir feodal devlet olan Osmanlı imparatorluğu yeni gelişmeler karşısında aynı esnekliği gösterememiş, tarihte eşitsiz gelişme yasası uyarınca geri kalmıştır. İleri olan geriye düşmüş, geri olan öne çıkmıştır. Bundan sonra Osmanlı merkezi iktidarı gerici bir rol oynayacak, yeni ve ileri bir aşama olan kapitalizmin gelişmesi önünde bir engel haline gelecektir. Feodal devrim ve tektanrıcılık Konu dışına az da olsa çıktıktan sonra, Hz. Muhammed çağına geri dönersek, onun önderlik ettiği hareketin de ilerici bir rol oynadığını görüyoruz. Burada, feodal toplumların ideolojisinin dinsel ideoloji olduğu hatırlanmalı. O dönemde, farklı sınıflar ve toplumsal katmanlar çıkarlarını dinsel ideoloji ile formüle ediyordu. Birbirinden ayrı yaşam sürdüren kabilelerin ideolojik izdüşümü çok tanrıcılıkken, tektanrıcı inançlar merkezi iktidar ihtiyacına denk düşüyordu. Hz. Muhammed, tektanrıcı kavramları diğer dinlerden alarak daha da rafine bir hale getirmiş ve içinde bulunduğu toplumun şartlarına ve geleneklerine, toplumsal birikimine uyarlamıştı. Çok-tanrıcılığın izlerini taşıyan Hıristiyan Üçlübirlik (Teslis) inancına göre, bu türden bir mantık oyununa başvurma gereği hissetmeyen Müslüman tektanrıcılık bir ilerlemeyi temsil etmektedir. Tektanrıcılık, insanlığın evreni kavrayabilme çabasında çok önemli bir aşamayı temsil etmektedir. 179 Genel olarak dinler, burjuva aydınlanmacılarının iddia ettiği gibi her zaman gerici bir rol oynamamıştır; tam tersine insanlığın nesnel gerçeği kavramasından toplumsal-tarihsel koşullara uygun bir ilerlemeyi temsil etmektedir. Nesnel gerçeğin doğruya giderek daha yaklaşan bir şekilde kavranmasında olumlu roller oynamışlardır. Tektanrıcılık, nesnel gerçeğin kategorize edilip sınıflanmasında, göreceli olarak yukarı düzeyde bir soyutlama aşamasına denk düşer. Bugün Aydınlanma döneminin başarıları ile ve diyalektik ve tarihsel maddecilik ile kıyaslandığında, geri bir bilinç biçimi olmaları, geçmişte oynadığı rolün doğru değerlendirilmesine engel olmamalıdır. Feodal devrim Hz. Muhammed'in toplumsal eylemine bakacak olursak, bunu daha somut olarak değerlendirebilmek için, çok kısa bile olsa, o dönemin koşullarına eğilmek gerekecektir. İslam öncesi bedevilerinin yaşamı, kabile ortaklığına dayalı bir yaşam tarzından daha yeni yeni uzaklaşmaya başlamıştı. Fakat henüz kabile döneminin özelliklerini taşıyordu. Kabile dayanışması henüz oldukça güçlüydü. Yerleşik nüfusun yaşadığı Mekke, Yesrib (Medine) ve Taif kentlerinin bulunduğu bölge, merkeziyetçi olmayan bir yaşam biçimi sürdürüyordu. Bu yaşam biçiminin ifadesi, çok sayıda tanrının bir arada bulunmasıydı. Ama çoktanrılı sistem, kentleşmenin hızlanması ve yerleşik hayatın belirginleşmesiyle belirli bir hiyerarşi de belirmeye başladı. Bu gelişme, Hicaz adı verilen bölgedeki toplumsal farklılaşmalara paralel olarak ortaya çıkıyordu. Hindistan'dan gelen baharat yolunun Kuzey'e ve Mısır'a bağlantı noktalarının merkezinde yer alan Hicaz bölgesi, Sasani ve Bizans İmparatorlukları arasında süre giden çatışmalar nedeniyle iyice önem kazanmıştı. Bu, bölgedeki zenginleşmeyi ve toplumsal farklılaşmayı iyice artırdı. Toplumsal farklılaşmalar, zenginleşen sınıf için siyasal olarak bir merkezden yoksun olmayı bir olumsuzluk olarak duyurmaya başladı. Mekke eskiden beri önemli bir ticari ve dini merkezdi. Onun için merkezi iktidar ihtiyacı, doğal olarak öncelikle burada duyuldu. Ticaret ve zenginleşme, Mekke içinde yerleşik hayata geçen bedevi kabileleri arasında hızla bir hiyerarşinin ortaya çıkmasına yol açtı. Toplumsal farklılaşma, kabile içinde etkili olan bağları da zayıflatıyordu. Güçlü kabile dayanışmasının yerini artık ticari amaçlar almaya başladı. Özetle, Araplar İslam öncesinde kabile toplumunun çözüldüğü, toplumsal farklılaşmaların hızlandığı ve merkezi bir iktidar ihtiyacının kendini duyurduğu bir aşamadaydılar. Bu nedenle merkezi iktidar ihtiyacına denk düşen tektanrılı bir dinin ortaya çıkması için elverişli koşullar hazırlanmıştı. Fakat kabile ilişkilerinin henüz tamamen ortadan kalkmamış oluşunun bir göstergesi olarak diğer tanrılar ve onların simgesi olan putlar varlığını sürdürüyordu. Kabile ilişkilerinin tasfiye edilmesi süreci, putlara karşı mücadele ve tektanrı inancını, yüce Tanrı'dan başka tanrı olamayacağı dogmasını (Lâilâhe ill-Allah) yerleştirme mücadelesi ile el ele gitti. Araplarda feodal devlet Her devrim bir sınıfın iktidarını kurmayı amaçlar ama halk kitlelerinin seferber edilebilmesi sayesinde başarı kazanabilir, İslam devriminde de aynı şey yaşandı. Hz. Muhammed, bedevi kitlelerini kazanmanın yollarını aradı. Bedevi geleneklerinden yararlandı. Hz. Muhammed, bedevilerin kervan vurma alışkanlıklarını hak ve adalet yolunda İslam cihadına dönüştürmeyi başardı. Hz. Muhammed bu güce dayanarak, Medine'ye hicret etmek zorunda kalmasından sekiz yıl sonra Mekke'yi teslim aldı. Mekke'nin tesliminden sonra, yeni bir medeniyet dönemi başlayacaktı. Müslüman kabileleri birbirine saldırmayacak, savaş gücü yabancı düşmana karşı kullanılcaktı. Müslüman kabileler arasında barışın sağlanması, doğmakta olan İslam devletinin birliği bakımından büyük önem taşıyordu. Hz. Muhammed'in sağlığında devletleşme yolunda önemli adımlar atıldı. Onun kurduğu yönetimin, devletin temeli sayılması doğrudur. Ancak bu yönetimin tam anlamıyla bir devlet olduğunu söylemek mümkün değildir. Silahlı güç dışında, devletin en önemli kurumları oluşmamıştı. Bir devletin oluşmasında en önemli etken, silahlı güçtür. Çünkü devlet silahlı güç kullanma tekelidir. Ama bir devlet sadece bu güçten oluşamaz, iktidarın uzun bir süre sadece bu güce dayanarak korunması, istikrar kazanması düşünülemez. 180 Devletin diğer organlarının oluşması gerekir, işleri yürüten bir bürokrasi, devletin işleyişini belirleyen kurallar, gelenekler vb. gerekir. Oluşan devlet, bu geleneklerin gelişmesi için gerekli zamanı bulmuşsa, bunlar o ülkede de oluşabilir. Ama oluşum hızlı, gelişmeler süratliyse, geleneklerin dışarıdan alınması gerekir. Geleneklerin dışarıdan alınması da tesadüfe bağlı olarak olmaz. Temasta olunan bir toplumdan ihtiyaca göre, gerekli uyarlamalar yapılarak alınır. İstisnai bir önder Hz. Muhammed, kurduğu yönetimin başında pek az bir süre kalabildi. Mekke'ye girdikten sonra 2 yıl yaşadı. Fakat sağlığında gerçekleştirdikleri, devletin hızlı adımlarla ve sağlam şekilde kurulmasına temel teşkil etti. Bir bakıma, sağlığında toplumsal faaliyetlerinin semeresini görmüş, pek çok devrimciye nasip olmayan bir başarıyı tatmıştır. Tek tek devrimci önderler açısından bakıldığında, böylesi başarılar fazla değildir. Tarihsel koşulların uygun olmaması nedeniyle, devrimci önderler mücadelenin başarısını genellikle sağlıklarında görememekte, onların ektiği tohum onları izleyen kuşaklarca yeşertilmekte ve misyonları başka önderlerce tamamlanmaktadır. Muhammed bu bakımdan da istisnai bir önderdir. (Çünkü O en son, genel ve mükemmel bir peygamberdir. A.A.) Hz. Muhammed, feodal devrime önderlik etmiş, toplumu yeni bir aşamaya sıçratan hareketin başını çekmiştir. Onun için devrimcidir. Var olan statüyü değiştirmek için harekete geçmiştir, eskinin yıkılıp yeninin kurulması için faaliyet göstermiştir. İnsanlığın ileri doğru yürüyüşüne önemli katkılarda bulunmuş ve yol göstermiştir. Onun için ilericidir. Bu özellikleriyle, gericiliğin en büyük merkezi emperyalizmle kol kola yürüyen şeriatçı gericilikle hiçbir ortak yanı bulunmamaktadır. İslamın ortaya çıkışından beri, gericilerin ona sarılıp onu bayrak yapmaya çalışmaları onun bu özelliklerini değiştirmez. O, insanlığın besleneceği en önemli kaynakların başında gelmektedir. 181 ATATÜRK, KADIN HAKLARI VE KIYAFET Atatürk'ü sevmek ona zarar vermeye mani değildir. Çünkü pek çok insan sevdiğini zannederek zarar vermektedir. Tarih Kurumu'na yöneltilen baskılar sonucu, Latife Hanım'ın mektup, not ve hatıratının açıklanmasının engellenmesi de bunun en son örneğidir. Açık söylemek gerekirse; Türk halkı devletinin kurucusunu doğru dürüst tanımıyor. Ortada: Atatürk'ten ziyade, Atatürkçülük adı altında İsmet Paşa'nın 'milli şeflik' iktidarında ve onun tercihleri doğrultusunda icat edilmiş olan tablo görünüyor. Ki onun da; “gerçekleri çarpıttığı ve yaşanmışlığı değil, masalsılığı yansıttığı” sırıtıyor. 1980 ihtilali sonrası darbeci generaller Atatürk'ün hayatını konu alan sinema filmi yaptırma hevesine kapılmışlardı. Ankara'da düzenlenen 'Atatürk Filmi Sempozyumumda Org. Kenan Evren'in, "Artık devir değişti. Filmde halka Onun rakı içtiği gösterilebilir" dediğini hatırlıyoruz. Atatürk'ü; yaşayıp yaşamadığı belirsiz bir mitoloji kahramanı ya da heykel/büst/rozet adamı haline getirmek kimin işine yaradı? Ömrü askeri okullar, kışlalar, karargâh ve cephelerde geçmiş, tedavi amaçlı istirahatları dışında gönlünce yaşadığı günler parmakla sayılabilecek kadar az olan bir liderin hatırasını, acaba bizim kadar tahrip eden, değiştiren ve küçülten ikinci bir ulus var mı bilmiyoruz!... Her odaya onun fotoğrafını asıp, her meydana heykelini, her okula büstünü dikmek, basılan her paraya resmini koyup her ormana onun, annesinin veya babasının ismini vermekle, Atatürk çiçeğinden Kemalpaşa tatlısına, Atatürk Havalimanı'ndan Atatürk Barajı'na; kentlerin bulvarlarından, üniversitelere kadar bir dizi etiket üreterek, O’nu tahrip ettik. Sonuçta; kişileri bir şeye zorlayarak bezdirmek manasında eski dilde 'ikrah getirtmek' dedikleri hal doğdu. Belki amaç bu değildi ama işte sonuç bu oldu! Üç önemli kitap Bugüne kadar Onu tanımak adına okuduğum pek çok yayın içinde üç kitap belleğime takılmıştır. Biri, 'Atatürk'ün Uşağıydım' adıyla yayımlanan Çankaya Köşkü hizmetlilerinden Cemal Granda'nın hatıralarıdır.. Diğeri Sadi Borak'ın derlediği “Atatürk'ün Özel Mektupları”dır. Üçüncüsü de Falih Rıfkı Atay'ın 'Çankaya'sıdır... Sadece nutkundan, yazdıklarından ve siyasi yakınlarının anılarından onu tanımak mümkün değildir. mesela siyaseten benimsediği ve teşvik ettiği şeylerin bir kısmına kendi hayatında yer vermemiştir. Ya da öncülüğünü yaptığı kimi hamlelerden uygulama safhasında hazzetmeyip vazgeçmiştir. Keza kadın bahsinde... Gerçekte mutaassıplık sınırında bir muhafazakâr olduğu görülmektedir. Tek başınayken sessizliğin ortasında, ezan dinlemekten hazzettiğini kaç kişi bilir? Ya da şimdilerde pek çok kişinin yaptığı gibi, canlı, yayımlanan konser programı, sırasında; radyoyu arayıp sanatçılardan Faize Hanım'ın, 'Bade-i vuslat içilsin kâse-i fağfurdan' adlı bestesini ardına bir gazel eklenerek söylemelerini istediğini? Münir Hayri Egeli'ye film senaryosu sipariş edip metnin önemli bir kısmını dikte ettirdiğini!?... 238 Çünkü Atatürk’ün sabataistler ve masonlar gibi bazı hakim ve hain çevreleri idare etmek için yaptığı bazı değişim ve girişimlerle, o konudaki asıl niyet ve hedefleri çoğu kez değişiktir. Atatürk ve kadın kakları "Atatürk'ün kadınların siyasette, ekonomide, sanatta, yani hayatın her alanında erkeklerle eşitliğinden yana olduğuna şüphe yoktur. Ancak Cumhuriyetin kurucusunun kadınların kıyafeti konusunda günümüz Atatürkçüleri gibi düşünmediği de açık ve kesin bir durumdur. Hilaliahmer'in, yani Kızılay'ın Kadınlar Şubesi'nin düzenlediği çay davetinde yaptığı şu konuşmaya göz atın: "Düşmanlarımızı aldatan görüntü; bilhassa kadınlarımızın, giyim biçiminden ve örtünme şeklinden kaynaklanıyor. Onların aldanmalarına yol açan nokta: yabancılarla temas edebilecek mevkide bulunan kadınlarımızın tavır ve hareketlerinin milli tavır ve hareketlerimizin timsali olmayıp, belki Avrupa tavır ve 238 Avni Özgürel / Radikal / 06.02.2005 182 hareketlerinin taklitçisi olarak görülmesidir. Filhakika (maalesef gerçek o dur ki), memleketimizin bazı yerlerinde, en ziyade büyük şehirlerinde giyim tarzımız ve kıyafetimiz bizim olmaktan çıkmıştır. Şehirlerdeki kadınlarımızın giyim tarzı ve örtünmesinde iki şekil tecelli ediyor; ya ifrat, ya tefrit görülüyor. Yani, ya ne olduğu bilinemeyen, çok kapalı, çok karanlık bir dış görünüm gösteren bir kıyafet; veya Avrupa'nın en serbest balolarında bile dış kıyafet olarak arz edilemeyecek kadar açık bir giyim. Bunun her ikisi de, şeriatın tavsiyesi ve dinimizin emri haricindedir. Bizim dinimiz kadını o tefritten de, bu ifrattan da tenzih eder. O şekiller, dinimizin muktezası (gereği) değil, muhalifidir. Dinimizin tavsiye ettiği tesettür; hem hayata, hem fazilete uygundur. Kadınlarımız şeriatın tavsiyesi ve dinin emri mucibince örtünseler, ne o kadar kapanacaklar, ne o kadar açılacaklar. Dini örtünme, kadınlar için zorluk çıkarmayacak, kadınların toplum hayatında, ekonomik hayatta, çalışma hayatında ve ilim hayatında erkeklerle ortak çalışmalar yapmasına mani bulunmayacak bir normal şekildedir. Bu normal şekil, toplumumuzun ahlak ve terbiyesine de uygun biçimdedir. 'İşi ifrata vardıranlar' Giyim tarzımızı ifrata vardıranlar, yani kıyafetlerinde aynen Avrupalı kadınları taklide çalışanlar, düşünmelidir ki; her milletin kendine mahsus ananesi, kendine mahsus âdetleri, kendine göre millî hususiyetleri vardır. Hiçbir millet, diğer bir milletin mukallidi olmamalıdır. Çünkü böyle bir millet, ne taklit ettiği milletin aynı olabilir, ne kendi milliyeti dahilinde kalabilir. Bunun neticesi şüphesiz ki hüsrandır. Bizim örtünme meselesinde nazarı itibara alacağımız şey, bir yandan milletin ruhunu ve ahlakını diğer yandan hayatın icabatını düşünmektir. Örtünmedeki ifrat ve tefritten kurtulmakla; bu iki ihtiyacı da temin etmiş olacağız. Giyim tarzımızda milletin ruhi ihtiyacını tatmin için, İslam ve Türk hayatını başlangıçtan bugüne kadar layıkıyla araştırmamız ve etrafıyla açıklamamız lazımdır. Bunu yaparsak görürüz ki, şimdiki giyim tarzımız ve kıyafetimiz ecdadımızdan başkadır, lakin onlardan daha iyidir diyemeyiz. Bizim kadın hayatımızda, kadının giyim tarzında yenilik yapmamız söz konusu değildir, buna bir ihtiyaçta görülmemektedir. Milletimize bu hususta yeni şeyleri bellettirmek mecburiyetinde değiliz. Belki ancak dinimizde, milliyetimizde, tarihimizde zaten mevcut olan beğenilir âdetlere uygunluğu sağlamak mevzubahis olabilir. Biz kendi başına fertler olarak her türlü şekilleri tatbik edebilir, kendi zevkimize, kendi arzumuza, kendi terbiye ve seviyemize göre istediğimiz kıyafeti seçebiliriz. Ancak bütün milletin şayanı kabul göreceği şekilleri, bütün milletin hayatında uygulanması mümkün olan kıyafetleri; herhalde genel temayülde aramak ve o şekillerin gerçekleşmesini de genel temayüle uygunlukta görmek lazımdır. Bazı milletlerin zevk alemlerini memleketimizde tatbike kalkmak şüphesiz ki hatadır. Bu yol toplum hayatımızı feyz ve fazilete ulaştırmaz. Eğer kadınlarımız dinin tavsiye ve emrettiği bir kıyafetle, faziletin icap ettirdiği hareket tarzıyla içimizde bulunur; milletin ilim, sanat, içtimaiyat hareketlerine iştirak ederse bu hali, emin olunuz, milletin en mutaassıbı dahi takdir etmekten geri duramaz. Bilakis o halin aleyhinde söylenecek sözlere karşı, belki onun müteşebbislerinden daha fazla savunucusu olur."239 Bu satırları okuduktan sonra gelin de Gazi Mustafa Kemal Atatürk’ü bizim sahte Atatürkçülerimizin tanımadıkları, hatta kasıtlı çarpıttıkları… O’nun duygu, düşünce ve fikirlerini aslında içlerine sindiremedikleri ve özümsemekte zorlandıkları kanaatine kapılmayın” 240 Atatürk’ü, art düşüncelere alet yapmamalı! Yıl 30 Ekim 1918. 1. Dünya Savaşında (Sabataist ittihatçıların gaflet ve hıyanetiyle) Almanya, Avusturya-Macaristan imparatorluklarının yanında yer alan Osmanlı İmparatorluğu, bu savaştan yenik çıkıyordu. Bu anlaşma hükümlerince ordular terhis ediliyor, Osmanlı coğrafyası galip devletler tarafından işgal ediliyordu. Mondros Ateşkes Antlaşmasından sonra, birliğinden 13 Kasım 1918'de İstanbul'a dönen Mustafa 239 240 Atatürk'ün Söylev ve Demeçleri - 11. Cilt, s. 149-151 Avni Özgürel / Radikal / 26.06.2005 183 Kemal, o günlerin resmini şöyle çiziyordu: "Osmanlı Devleti'nin içinde bulunduğu topluluk, Dünya Savaşında yenilmiş, Osmanlı ordusu her yanda zedelenmiş, koşulları ağır bir "Ateşkes Antlaşması" imzalamaya mecbur edilmiş, Büyük Savaşın uzun yılları boyunca, ulusumuz yorgun ve yoksul bir duruma düşmüş vaziyettedir... Ordunun elinden silahları ve cephanesi alınmış ve alınmaya devam etmektedir... itilaf devletleri, Ateşkes Antlaşması hükümlerine bile uymaya gerek görmemektedir. Birer uydurma nedenle, itilaf donanmaları ve askerleri İstanbul'u işgal etmişlerdir. Adana İli'ne Fransızlar; Urfa, Maraş, Antep'e İngilizler girmişlerdir. Antalya ile Konya'da İtalyan birlikleri, Merzifon'la Samsun'da İngiliz askerleri görülmektedir. Her yanda yabancı devletlerin subayları ve özel adamları iş görmektedir. Daha sonra, sözümüze başlangıç olarak aldığımız tarihten dört gün önce, 15 Mayıs 1919'da İtilaf devletlerinin uygun bulmasıyla, Yunan ordusu İzmir'e çıkarılıyorlar. Bundan başka, yurdun dört bir bucağında Hıristiyan azınlıklar, gizli, açık, özel istek ve amaçlarının elde edilmesi ve devletimizin bir an önce çökertilmesi için çalışıp duruyorlar." İşte bu resim karşısında bir insanın karamsar olmaması mümkün değildi. Ancak, Türk milletinin kara günleri için sakladığı kahramanları her zaman vardır. İşte Mustafa Kemal o kahramanlardan biriydi. İstanbul'a geldiğinde İtilaf devletlerinin donanmalarını gören Mustafa Kemal yaverine tek bir söz söyledi: "Geldikleri gibi giderler"!. Tarihin sayfalarında yankılanan bu sözle milli mücadele ateşini tutuşturmuştu. Bunun için önce İstanbul hükümetinden yeni bir görev almayı başardı ve Bandırma Vapuruyla Samsun'a ayakbastı. Hedefi tekti, emperyalistleri ve işbirlikçilerini Anadolu'dan kovmak ve "tam bağımsız yeni bir Türk Devleti kurmak". Bunu gerçekleştirmek için toplumun tüm kesimleriyle iletişim kurdu. Laz, Çerkez, Kürt, Türkmen, Alevi, Sünni herkesle... Hiç kimseye ayrımcılık yapmadan, aşağılamadan, hor görmeden, ötekileştirmeden kurtuluşu ancak benim insanım gerçekleştirecek diyordu. Samsun'dan Havza'ya, Havza'dan Amasya'ya, Amasya'dan Erzurum'a, Erzurum'dan da Sivas'a geçti. Bir toplumu oluşturan ve ayakta tutan tüm kesimleri Milli Kurtuluş davasının etrafında bir araya getirmeyi başardı ve emperyalistleri ve onların işbirlikçilerini Anadolu'dan çıkararak Türk milletinin kalbinde yerini aldı. Atatürk İşgalci Emperyalistlere Karşı Mücadele Vermişti, Kendi Milletine Karşı Değil... Vatan işgal altındaydı. Anadolu insanı, fakir, gariban, yorgun ve çaresizdi... O cephe senin bu cephe benim diyerek koşmaktan sayısız evladını savaşlarda yitirmişti... İşte Mustafa Kemal moral olarak çökmekte olan bu toplumu Türkmen, Kürt, Alevi, Sünni, Laz, Çerkez demeden tek bir yürek haline getirebilmeyi başarabilmiştir. Karşısında farklı ırklardan ve farklı renklerden ama açıkça ülkemize kasteden düşmanlar vardı. “Yeni bir milli mücadele başlattığını sanan gafiller acaba kime karşı bu savaşı sürdürüyorlar. Türkiye herhangi bir ulusun işgali altında olmadığına göre!?”... Soran ve yukarıdaki tespitleri arkasına şimdi bu yanlışlığı sokuşturan Avni Özgürel, acaba şimdi AB’nin, ABD’nin, IMF’nin, yerli işbirlikçileri eliyle, Türkiyemizi sinsice: Bankalarından, fabrikalarından, bürokratlarından, kanunlarından, dış politikasından kuşattıklarını ve içimizi boşalttıklarını görmeyecek kadar ahmak mıdır, yoksa bile bile bu gerçeği gizleyen bir kiralık mıdır? Bu arada: Ulusalcıların düşmanları belli... Kendileri gibi düşünmeyen, ötekileştirdikleri Türk halkının bizatihi kendisi... Kendi milletinin vatandaşlarını düşman ilan eden bir zihniyetin kartopu gibi büyümüş ülke sorunlarına çözüm yolları üretebilmesi mümkün mü!?” Sorusuna haklılık kazandıran bazı ulusalcıların da, kendi insanımızla ve İslam inancımızla barışması yolundaki uyarılarımızın ne denli gerçekçi ve gerekli olduğu da ortada. Atatürk Bölücü Değildi, Sahte Kemalistler Bu Ülkeyi Bölmek İstiyor Mustafa Kemal, kendi fikirlerini istismar eden, Milli Mücadeleyi Türk toplumuna karşı gerçekleştirmeyi isteyen gafillere şöyle cevap veriyordu: “Diyarbakırlı, Vanlı, Erzurumlu, Trabzonlu, İstanbullu, Trakyalı ve Makedonyalı hep bir ırkın evlatları ve hep aynı cevherin damarlarıdır. Bugünü Türk Milleti siyasi ve içtimai camiası içinde, kendilerine Kürtlük fikri veya Boşnaklık fikri propaganda edilmek istenmiş vatandaşlarımız vardır. Fakat mazinin istibdat devirleri mahsulü olan bu yanlış isimlendirmeler, birkaç düşman aleti mürteci beyinsizlerden başka hiçbir millet ferdi 184 üzerinde üzüntüden başka bir tesir hasıl etmemiştir. Çünkü bu millet efradı da umum Türk toplumu gibi müşterek maziye, tarihe, ahlaka, hukuka sahip bulunuyorlar.” Atatürk’ün şu tarihi sözüne kulak verilmelidir! “Türk milletinin toplumsal düzenini bozmaya yönelen didinmeler, boğulmaya mahkumdur. Türk milleti, kendinin ve memleketin yüksek menfaatleri aleyhine çalışmak isteyen bozguncu, alçak, vatansız, milliyetsiz beyinsizlerin saçmalıklarındaki gizli ve kirli emelleri anlayamayacak ve onlara müsamaha edecek bir topluluk değildir.” Evet aydınlarımızın ve sorumluluk makamında bulunan adamlarımızın, artık halkımızla ve onun inancı ve yaşam tarzıyla barışması, en azından anlamaya ve saygı duymaya çalışması mutlaka gereklidir. Bir yazarın dediği gibi: Bilgi ile o bilgiyi dile getiren gruplar arasındaki sosyolojik ilişkideki ifşaat türlerinin bir örneği, günümüz siyasi tartışmalarındaki "türban" konusunda görülmektedir. Türbanın karşısında yer alan, esas itibarıyla literasi cumhuriyetine (republica litteraria) ait olduklarını dile getirmeyi de unutmayan bir çevre, konumlarıyla asla bağdaşmayan bir cehalet sergileyebilmekte, belki samimi ancak gereksiz "duyarlılıklardan" politik ve "ayırıcı kibri" akılcılaştıran söylemlere kadar bir dizi hissi ve retoriği dolaşıma sokabilmektedir. Geniş bir skalada yer alan bu söylem ve tavırları birkaç noktada toparlamak mümkündür: Bunlardan birincisi, İslam'ın kaynakları kadar bin dört yüz küsur yıllık kültürel/tarihsel birikiminden haberdar olma adına hiçbir bilgilenmeye gerek görmeksizin, kulaktan dolma, ancak kahvehane düzeyindeki dedikodular ölçüsünde bir "malumat" ve cahil cesaretiyle "suret-i hak"tan görünerek, türban sorununa "aydınlanmacı-İslam sentezi" türünden çözüm yolları önermektir. Gazetelere de yansıyan "Türban farz değil. İslam dininde kaza uygulaması var. Bu kızlarımız bunu bir kaza olarak saymalıdırlar." türünden sözler bu türdendir. İkincisi, kültürel, felsefi analizlere girmek yerine talep edilen "kültür" değişimini akılcı-teknik zaruretler ile ilişkilendirerek güya objektif bilgi alanına havale etmektir. Buna örnek olarak, "Cep telefonlarının bluetooth kulaklıkları var. O kulaklığı kulağına takan ve türbanla kapatan bir öğrenci sınava girdiğinde ne olacak? Dersteki erkek hocaysa türbanını açtırıp arama yapamaz. Yapsa cinsel tacizle suçlanır. Her derse kadın hoca mı vereceğiz?" sözleri verilebilir. Üçüncüsü, açıkça İslam’ı gericilik kabul eden, onunla rasyonel ilişkiyi tahammül ötesi gören, hangi dil, kültür, adalet anlayışı açısından bakılırsa bakılsın "haksızlık" olarak değerlendirilecek bir tavır sergilemeyi, içinde bulunduğu kibir yüzünden göremez hâle gelen, bakıştır. Bunun örneği ise şu sözlerde ve aynı minval üzere benzerlerinde kayıtlıdır: "Türban kararı üniversitelerde barış ortamını zedeler. Bu gerginlik bizi bile etkileyecek. Belki hiç hakkımız olmadığı halde, türbanlı bir öğrenciye, Cumhuriyet ilkelerinin kıyafetlerine aykırı diye hak ettiği notu vermeyeceğiz." Nihayet kültürel olarak "Asla uyuşmaz ve aşılamaz iki ayrı evrende olduklarına yönelik saplantılarla" kendisinden farklı yerde ve tabii aşağı derecede olana karşı tam anlamıyla hasmane davranan, onu "değiştirmek, dönüştürmek adına olsun hiçbir umut ve ima taşımayan" tavırdır. Buna örnek ise, "Başörtüsüne izin verilmesi durumunda kilit asarız üniversitenin kapısına. Biz işimizi bırakırız. Çünkü üniversite üniversitelikten çıkar. Biz bu şartlarda hocalık yapamayız. Benim sebebi mevcudiyetim ortadan kalkar." sözleridir. Yukarıdaki ifadeler gazetelere yansıyan demeçlerden rastgele seçilmiştir. Kimin söylediğinden daha çok belli bir kamuyu temsil etmesi bakımından önemlidir. Bu sözler ve tavırlar, başörtüsü ekseninde bir toplumsal bölünmenin değil, "kutsal hakikati" temsil eden bir grup insanın toplumun ne kadar uzağına itildiğinin işaretidir. Demokratik kurallar içinde kültürel alana yönelik bir düzenleme söz konusu olduğunda, "toplumsal denge ve istikrar adına" muhalefet etmesi beklenenler, her tür değeri istismar edecek bir otoriter siyasete soyunabilmektedir. Oysa "sayısal çoğunluğu" kaybetmiş olanların işin siyasal yönüne ilişkin bir çaresiz strateji olarak otoriterliği öne çıkartmak yerine, daha kapsayıcı ve ikna edici bir dilin gelişmesine 185 çalışmaları gerekmektedir. Mannheim, aydını "Toplumdan göreceli olarak bağımsız, boşlukta yüzen intelligentsia" olarak tarif etmektedir. Bu “göreceli” sözü önemlidir... Elbette hepimiz bir yerlerde duruyoruz, belli kamularla ilişki içindeyiz, ancak yine de literasi cumhuriyetine ait olduklarını düşünenlerin, görecelinin üzerine çarpı çekecek ölçüde yeminli bir konuma kendilerini hapsetmeleri, toplumun boşluğunda yüzerek her kesimin vicdanı olmak yerine, belli bir yere demir atmaları kabul edilir bir iş değildir. Türbana karşı durmak ve bunun çeşitli açılardan açıklamasını yapmak elbette olabilir. Ama aydın o kişidir ki, dile getirdiği değerlendirmeler, kibrinin ve kültürel ırkçılık kininin imalarını hiçbir şekilde akla getirmeksizin türbanlı insanların vicdanlarında da haklı bir yer edinir. Söz, dünyalar farklı da olsa iki dünya arasında köprü kurabilmeli, sonuç olarak tavırlar da bir değişiklik doğurmasa dahi bir bağlam ortaklığında uyuşabilmelidir. Maalesef türban tartışması en azından bir kesim için "türbanı" anlamak yerine türban üzerinden kendi "dünya görüşlerinin" ifşasına ve toplum barışının ifsadına dönüşmüş vaziyettedir.241 241 M. Naci Bostancı / 20.02.2008 / Zaman 186 MİLLİ BİRLİĞİN GEREĞİ Bir toplumu, yüzyüze geldiği engeller karşısında dirençli ve muzaffer kılan, o toplumu oluşturan bireyler arasındaki milli dayanışma ve birlik ruhudur. Bu birlik bağı, Büyük Önder Atatürk'ün "Biz milli mevcudiyetimizin temelini, milli birlikte ve milli şuurda görmekteyiz." sözüyle ifade ettiği gibi, bir milletin varlığını koruyan ve fertlerini birarada tutan en güçlü bağdır. Bunu zaafa uğratan veya kaybeden toplumların ayakta durması mümkün değildir. Geçmişi ve kültürü ne kadar eskiye dayanırsa dayansın, milli ve manevi bağlarının parçalanması, bir toplumda dejenerasyonun başgöstermesini, anarşinin hortlamasını, ardından da bölünmeyi ve yokolmayı kaçınılmaz hale getirir. Tarih; güçlenmiş, yükselmiş, zenginleşip büyümüş fakat milli şuurunu kaybetmesinden dolayı varlığını yitirmiş toplumların örnekleriyle doludur. Türk Milleti'nin sayısız tehdit ve zorluk karşısında asırlarca ayakta kalması, hiçbir zaman boyunduruk altına girmeden varlığını sürdürmesi, herbiri diğerinden güçlü 16 büyük devlet kurarak milyonlara hükmetmesi, insanımızın milli birlik konusundaki duyarlılığının ve titizliğinin bir sonucudur. Türk insanının bu husustaki kararlılığı, milletimizi tarih sahnesinde yüzyıllardır lider ve öncü konumda tutmuştur. İşte bugün 21. yüzyıla girmeye hazırlanırken, Büyük Önder Atatürk'ün bize emaneti olan vatanımız dört bir yandan tehditlerle çevrilmiş durumdadır. Bu mukaddes topraklara göz dikenler, dünya çapında gizli ve açık yürüttükleri kampanyalarla, siyasal, sosyal ve ekonomik yönden her fırsatta düşmanlıklarını ortaya koymaktadırlar. Şu bir gerçektir ki, milletimiz bütün bu tehdit ve tehlikelere ancak topyekün milli birlik ruhuna sarılarak karşı koyabilir. Bu nedenle, bugün gerek iç huzur ve istikrarımızın, gerekse dış güvenliğimizin sağlanması açısından en acil ihtiyaç, bu ruha sahip çıkılması ve onun yaygınlaştırılmasıdır. Devletimiz, bütün kurumlarıyla, her geçen gün bu yoldaki mücadelesinde önemli mesafeler katetmektedir. Milletimizi birbirine kenetlemeyi, daha da sağlıklı ve kuvvetli bir bağla birbirine bağlamayı hedefleyen bu hareketler, ideolojik, siyasi veya şahsi gerekçelerle bazı kimseler tarafından eleştirilse de, sonuç itibarıyla hep milletimizin faydasına ve hayrına olacak davranışlardır. Milli Kültürün Anlamı Milli kültür, bir devleti ayakta tutan unsurların en önemlisidir. Çünkü ancak milli kültür oluştuğunda ortaya bir millet çıkar. Millet ise, mutlaka ve mutlaka bir devlet oluşturur. Eğer bir devletin halkı, milli kültürünü yitirmişse, yani bir millet olmaktan çıkmışsa, o devlet kısa süre içinde mutlaka yıkılır. Bu kaçınılmaz bir sondur. O devletin askeri ya da ekonomik gücü, ayakta kalmak için yeterli olmaz. Buna karşın eğer bir halk, milli kültüre sahipse, millet olduğunun bilincindeyse, ekonomik ve siyasi yönden zayıf da olsa, bir süre sonra bu zayıflığı aşar ve kendisi için bir devlet inşa eder. Türkiye'nin de içinde bulunduğu Ortadoğu bölgesine baktığımızda, milli kültüre sahip halkların her türlü zorluğa karşı varlıklarını koruduklarını, buna karşın bu kültürden yoksun halkların en ufak bir zorlamada dağılıp parçalandıklarını görebiliriz. Irak, milli kültüre sahip olmayan ve bu nedenle de parçalanan ülkelere iyi bir örnektir. Irak, bilindiği gibi, I. Dünya Savaşı'nın ardından Osmanlı'nın yıkılmasının bir sonucu olarak İngiltere ve Fransa arasındaki gizli Skyes-Picot anlaşmasının sonucunda kurulmuştu. Ama ortada bir "Irak Milleti" ve doğal olarak da "Irak Milli Kültürü" yoktu, hiç bir zaman da oluşmadı. Bu nedenle de Irak, Körfez Savaşı'nın doğurduğu siyasi istikrarsızlığın sonucunda bir anda parçalanma sürecine girdi. Irak örneğine karşılık, öteki uçta Almanya ve Japonya örneklerini görebiliriz. II. Dünya Savaşı'ndan enkaz halinde çıkan bu ülkeler, milli kültürlerinin gücü sayesinde kısa sürede toparlanarak ciddi birer dünya gücü haline gelmişlerdir. Bu örnekler ortaya açık bir gerçek çıkarmaktadır: Devletin bekası milli bilincin, milli kültürün gücüne bağlıdır. Eğer bir devlet çok büyük saldırılarla da karşı karşıya kalsa, halkının sahip olduğu milli kültür onu yaşatır. Hatta o devlet belki yıkılır ama o millet, yerine yenilerini kurar, adeta küllerinden yeniden doğar. Bu nedenle de birer Müslüman Türk milliyetçisi olarak bizim misyonumuz, devletin siyasi ve askeri gücünün artırılmasının yanısıra, Türk Milli Kültürünün bekası ve gelişmesi için çalışmak, bu kültüre tehdit oluşturan unsurları ortadan kaldırmaktır. 187 Türk Milli Kültürünün Coğrafyası Tarih boyunca dünyada en geniş coğrafi alana yayılmış millet olarak Müslüman Türkleri göstermek yanlış olmaz. Bugün de "Müslüman Türk dünyası" dendiği zaman, Müslüman Türk halklarının çoğunluk veya azınlık durumunda yaşadığı bölgeler kastedilir. Çin ve Moğolistan'ın içlerinden başlayarak Türkistan, Kafkasya, Türkiye ve Balkanlar'dan Kosova, Makedonya, Sancak, Bosna'ya kadar uzanan bir alanda Müslüman Türk halkları yaşamaktadır. Ayrıca, BDT (Bağımsız Devletler Topluluğu) içinde de birçok Türk boyu bulunmaktadır. Tatar, Başkırt ve Çuvaş boylarının ve Fin-Uygur kavimlerinin yaşadığı İdil-Ural bölgesi, Yakutistan ve Altay Dağları ile Baykal Gölü arasındaki Altay, Hakas ve Tannu-Tuva bölgeleri de Türk dünyasının sınırları içindedir. Bunun dışında, Bulgaristan'ın Deliorman, Mestanlı, Kızanlık, Varna, Filibe, Plevne bölgelerinde, Yunanistan'da Batı Trakya'da, Polonya'da, Romanya'nın Dobruca ve Besarabya bölgelerinde, Kuzey İran'da, Kıbrıs'ta, Irak'ın Kerkük bölgesinde, Suriye'de Lazkiye ve Azez'de, Afganistan'da da Türklerin yaşadığı bilinmektedir. Tüm bu dağılım, Müslüman Türklerin geniş bir coğrafi alanda yaşadıklarını göstermektedir. Ancak, nüfus çoğunluğu olarak ele alırsak, Anadolu Türkiyesi dışında Türk dünyasının iki büyük merkezinin Türkistan ve Kafkasya olduğu görülür. Türk dünyasının bugünkü durumunu değerlendirmek için bu iki bölgede yaşayan Müslüman Türk halklarının tarihlerini hatırlamak gerekmektedir. Orta Asya ülkelerine yönelik Çarlık Rusya'nın ilk atağı, 1856 yılında Aral Gölü civarında kurduğu askeri üslerle gerçekleşmiştir. Orta Asya milletlerinin direnişleri kanlı bir şekilde bastırılmış ve bu ülkeler Çarlık Rusya'sının sömürgesi haline getirilmiştir. Bu ülkeler 1917 yılındaki Bolşevik İhtilali'ni de kabule zorlanmışlardır. 70 yıl Çarlık döneminde ve 70 yıl da Komünizm döneminde olmak üzere toplam 140 yıl boyunca esaret altında yaşayan Müslüman Türk halkları, nihayet 1990'dan başlayarak bağımsızlıklarını kazanmışlardır. 140 yıllık bu esaret dönemi hiç şüphesiz, siyasi, ekonomik ve kültürel bakımdan büyük bir yıkım olmuştur. Dolayısıyla şu an Orta Asya'daki müslüman halkların çözmesi gereken çok önemli meseleleri vardır. Türk Milli Kültürünün Karakteri Türk milletinin sahip olduğu "hars", son derece şerefli bir tarih ve üstün bir karaktere dayanmaktadır. Türkler, tarih boyunca asla esaret altında yaşamayı kabul etmemiş ve 16 bağımsız devlet kurmuş bir millettir. Tarih boyunca mertlikleri ve dürüstlükleri ile tanınmışlar, zulüm ve adaletsizlikten uzak karakterleriyle düşmanlarının bile takdirlerini toplamışlardır. İslam tarihi incelendiğinde, Abbasi Devleti'nin son zamanlarından itibaren İslam sancağının el değiştirdiği dikkat çekmektedir. Selçuklular'la başlayan bu dev süreç Osmanlı'yla devam etmiş ve bu asırlar İslam'a büyük hizmetlerin yapıldığı ve müslümanlığın en geniş coğrafi alana, en geniş insan kitlelerine ulaştırıldığı dönemler olmuştur. Halkımızın İslamiyet'le şekillenen karakterinin en dikkat çeken özelliği, haksızlığa ve zulme karşı olan tepkisidir. Türk halkı, tarih boyunca birçok imparatorluklar ve süper devletler kurmuş, üç kıtaya nizam vermiştir. Adalet ve hoşgörü prensipleri üzerine kurulu Türk devlet anlayışı, özgürlüğün, barışın ve huzurun güvencesi olmuştur. Tarih sahnesinde Müslüman Türkler hemen her dönemde, "yönetici" vasıflarıyla boy göstermişler, adaletli ve merhametli yönetimleriyle örnek teşkil etmişlerdir. Türk milleti, tarihin hiç bir döneminde zalime destek vermemiş ve her zaman ezilenin, mazlumun yanında yer almıştır. Farklı kültürlere ve inançlara sahip, farklı dilleri konuşan birçok milleti aynı bayrak altında ve büyük bir hoşgörü çerçevesinde sevgi ve saygı hudutları içinde yaşatabilmek elbette önemli bir başarıdır. Ünlü düşünür ve yazar Voltaire (1694-1778) Türkler, Müslümanlar ve Ötekiler adlı eserinde bu gerçeğe şöyle dikkat çekmiştir: Türklerin sanatı kumandanlıktır. Otuz milleti bayrağı altında toplayan bir devlet kurmayı başarmışlardır. Türk imparatorluğu Avrupa devletlerinden hiçbirine benzemez..... Büyük tarihçilerimizden İ. H. Uzunçarşılı da, Voltaire'in işaret ettiği bu gerçeği Osmanlı Tarihi eserinin 188 1. cildinde şu cümlelerle tasdiklemiştir: Osmanlılar işgal ettikleri bölgelerde; o güne kadar ezilmiş, hor görülmüş insanlara düşünce ve vicdan özgürlüklerini tanımışlar, haksız tutumlara son vermişler, vergi angaryalarını ortadan kaldırmışlar; kısacası halkla kaynaşma yoluna gitmişlerdir. Gerçekten de, en güçlü olduğu çağlarda bile Müslüman Türk'ün, diğer halkları aşağı gören veya sömüren bir bakış açısı taşımaması dikkat çekicidir. Halkı ezen, sindiren, adaletten habersiz yönetici tipinin ön planda olduğu materyalist Batı anlayışı, "Cihan Hakimi" olduğu devirde bile, Müslüman Türk yöneticilerde asla görülmemiştir. Müslüman Türk Milleti, şartların gerektirdiği türlü zorluklara her zaman katlanmış, mukaddes değerleri uğrunda her türlü sıkıntıya seve seve talip olmuştur. Ahlaki değerlerine, dinine, milliyetine, bağımsızlığına, hürriyete ve adalete düşkün Müslüman Türk Halklarının omuz omuza vererek büyük bir güç haline gelmesi, materyalist düşünceye ve yaydığı sapkın felsefelere karşı en büyük darbenin indirilmesi anlamına gelecektir. Şüphesiz, böyle bir gelişme dünya tarihinde bir dönüm noktası olacaktır. Aslında karşı karşıya olduğumuz sinsi saldırılar ve provokasyonlar, sahip olduğumuz gücü de ortaya koymaktadır. Eğer elele verir, Müslüman Türk kimliğine, milli ve manevi değerlerimize sarılır ve tarihimizdeki kardeşlik geleneğini canlandırırsak büyük bir bunalım ve kargaşa içinde olan dünyaya da ışık tutmamız mümkün olacaktır. Çünkü Türkler, yeryüzüne hakim oldukları her dönemde, dünyaya nizam vermişlerdir. Büyük Türk hakanı Bilge Kağan, asırlar öncesinde bu durumu şöyle açıklamaktadır: Doğuda gün doğusuna, güneyde gün ortasına, batıda gün batısına, kuzeyde gece ortasına kadar ülkelerde yaşayan bütün milletler hep bana bağlıdır. Bunca milleti düzene soktum. Artık karışıklık yok. Türk kağanı Ötüken'de oturdukça ülkede düzen bozulmaz. Türk beyleri, millet, işitin! Üstte gök batmasa, altta yağız yer delinmese, Türk milleti, senin ilini ve töreni kim bozabilir? Ey Türk milleti, titre ve kendine dön! Türk Milli Kültürünün Özü: Manevi Değerlere Bağlılık Türkiye'nin gelecek yüzyılda çevresinde söz sahibi bir dünya gücü haline gelebilmesi için, siyasi ve ekonomik gelişmesinin yanısıra, milli kültürünü de sağlam temellere oturtması gerekir. Milli kültürümüzün özü, milletçe mukaddes saydığımız manevi değerler, yani inançlardır. Şüphesiz ki, bu değerler birlik ve beraberliğimizin muhafazası için vazgeçilmez birer ihtiyaçtır. Bir milletin fertlerini birarada tutan en güçlü bağ olan ortak manevi değerler; aile, ahlak ve devlet müesseselerinin de devamını sağlayan en önemli unsurdur. Dinin varolmadığı veya dini değerlerin ortadan kalktığı bir toplumda, bunun kaçınılmaz bir sonucu olarak aile, ahlak ve devlet kavramları da geçerliliğini yitirecek ve kısa süre içinde ortadan kalkacaktır. Böyle bir gelişme ayrıca, tarihi ve kültürü ne kadar eskiye dayanırsa dayansın bir milleti birbirine bağlayan milli ve manevi tüm bağların parçalanmasını, anarşinin hortlamasını ve toplumun bölünmesini kaçınılmaz hale getirecektir. İşte bütün bu nedenlerden ötürü, toplum dokusunun emniyet sübabı niteliği taşıyan manevi değerlerinin devamını sağlayamayan bir ulus, sosyolojik ve bilimsel açıdan ayakta duramaz. Gerek kişi, gerekse toplum açısından dinin lüzumlu bir müessese olduğunu belirten, siyasi alanda yaptığı sayısız reformla bu sağlıklı bakış açısını geniş kitlelere yaymayı hedefleyen Büyük Önder Atatürk, Türk Milleti'nin dindar olmasını ve dini değerlerini muhafaza etmesini "Din lüzumlu bir müessesedir. Dinsiz milletlerin devamına imkan yoktur"; "Din vardır ve lazımdır" sözleriyle teşvik etmiştir. Nitekim tarihe, özellikle de Türk milletinin tarihine baktığımızda bu değerlendirmelerin ne derece isabetli olduğunu kolayca müşahade etmekteyiz. Türk Milleti'nin tarihinde yer alan tüm güçlü ve kalıcı devletler, özellikle de 6 yüzyıl boyunca dünyanın en büyük siyasi güçlerinden biri olan Osmanlı 189 İmparatorluğu, manevi değerlere bağlılıktan gelen güçlü bir kültür üzerine yükselmiştir. Şanlı bir tarihe sahip, büyük ve köklü bir medeniyetin temsilcisi olmuş Müslüman Türk Milleti, özellikle İslamiyet'in kabulünün ardından daha güçlü bağlarla birbirine bağlanmıştır. Sultan Alpaslan'ın Malazgirt'teki zaferinin ardından, Anadolu'da Müslüman Türk halkının egemenliği başlamış ve manevi yönden yapılan fetihle de bu egemenlik sağlamlaştırılmıştır. Anadolu'nun kapılarını müslümanlara açan Sultan Alpaslan'dan itibaren Türk yöneticilerin ve yanlarındaki kadroların en temel özellikleri, İslam dinine olan sadakatleri olmuştur. Aylarca at sırtında ordularının başında savaşan komutanlar, dini geniş kitlelere ulaştırmak amacıyla aylar boyu sefer üstüne sefer düzenleyen şanlı Türk Ordusu, İslam'ı anlatmak için Orta Asya'daki yurtlarını bırakarak Anadolu'ya koşan manevi önderler hep bu bağlılığın en büyük temsilcileri olmuşlardır. Türklerin İslamiyet'i kabulünden sonra kurulan Türk devletlerinin (özellikle Osmanlı İmparatorluğu'nun), İslam'dan önce kurulan Türk devletlerine göre daha istikrarlı ve uzun ömürlü olmasının nedeni, kaynağını dinden bulan bu ortak kimliktir. Çünkü din ortak paydası, tarih bilinci, etnik kimlik bilinci, dil birliği, toprak birliği gibi unsurlardan daha güçlü bir şekilde bireyleri birbirine bağlar. Bu bağ o derece kuvvetlidir ki milletin siyasi çalkantıları atlatmasını, dışarıdan gelebilecek bir saldırı ya da tacize karşı dayanaklı olmasını ve ayakta kalmasını sağlar. Diğer taraftan dini ve milli bağları zayıf, hatta dinsiz toplumlar tarih sahnesinde çok kısa süreler boyunca yer alabilmişler ve zaman içinde asimile olup gitmişlerdir. Bu sosyolojik gerçek, tarih boyunca hep tekerrür etmiş ve dini bağları güçlü devletler varlıklarını sürdürebilirken diğerleri kaos, kargaşa ve anarşi içinde yokolmuşlardır. Peki bunun sebepleri nelerdir? Din Olmazsa Ne Olur? 1) Herşeyden önce dinin olmadığı bir toplumda, dinsizlik ve temeli inançsızlık üzerine kurulu görüşler rağbet görür, birçok sapkın fikir sistemi yayılacak zemin bulur. Bireyler kendi benliklerinden, ortak kimliklerinden uzaklaşırlar. Temelini Allah'ı inkar ve dinsizlik üzerine oturtmuş olan materyalizm gibi felsefeler ve , komünizm gibi ideolojiler o toplumu kısa zamanda bir ağ gibi sarar. Kısacası böyle bir toplumda dinin yokluğundan meydana gelen boşluğu bölücü ve dejenere edici fikir sistemleri doldurur. 2) Bunun daha baştan sağlıksız bir model oluşturduğu açıktır. Çünkü din, bir ahlak sistemi ve yaşayış biçimidir. İnsanlara doğruyu ve yanlışı açık olarak öğrettiğinden dolayı, dini değerlere sahip biri, iyiyle kötüyü birbirinden ayırmasını bilir. Örneğin, doğru olmanın, hoşgörülü olmanın, vatanını, devletini sevmenin iyi; fuhşun, zulmün, adaletsizliğin kötü olduğunu bilir. Dolayısıyla din, insanlar arasındaki yardımlaşma, dürüstlük, hoşgörü, adalet, fedakarlık gibi erdemlerin en temel kaynağıdır. Dinin varolmadığı bir ortamda bu değerlerin hiçbirinden söz etmek mümkün olmaz. Din yoksa, ahlak da yoktur; dürüstlük, fazilet, adalet de yoktur. Dini inançların kasıtlı olarak yokedildiği toplumlarda ise, bu değerler zaman içinde kaybolmuştur. Nitekim temellerini inançsızlık ve Allah'ı inkar üzerine kuran toplumların yaşadıkları dejenerasyonun boyutlarını, bugünün materyalist uluslarında görmek mümkündür. Sovyetler Birliği, Küba, Arnavutluk, Çin gibi örnekler, bir toplumda dinsizlik hakim olduğunda önce hızlı bir ahlaki dejenerasyonun başladığını, ardından da toplumsal ahlakın kısa zamanda yokolduğunu ortaya koyan somut birer delil teşkil etmektedir. 3) İnsanı insan yapan ahlaki değerler geçerliliğini yitirdiği ve yokolduğu takdirde, toplumun her kesimi ve her ferdi bundan nasibini alır. Her birey sadece kendisini umursayan ve diğer hiç kimseyi önemsemeyen birer ayrı "parça" haline gelir. Tümüyle dini bir kurum olan aile ve yine kaynağı din olan evlilik müessesesi ortadan kalkar. Çünkü dine inancın olmadığı bir toplumda, dinin kurumlarının varlığı da söz konusu olamaz. 4) Bu çark bir kere işlemeye başladığı takdirde, devletin oturmuş düzenini ve milletin yerleşmiş dokusunu da akıl almayacak şekilde tahrip eder. Çünkü devlete bağlılık, vatan sevgisi gibi üstün vasıflar yine dini inançların sonucunda gelişmiş özelliklerdir. Dini olmayan, dolayısıyla vicdani duyguları gelişmemiş bir insanın milletini, bayrağını sevmesi, devletine hizmet şuuru içinde çalışması, karşılık beklemeden gece gündüz vatanı için nöbet beklemesi elbette düşünülemez. Böyle bireylerin yetişmediği, yetişmiş bireylerin de bu üstün vasıflarını kaybettiği bir toplum, şüphesiz ki hem sosyolojik açıdan hem de siyasi olarak varlığını sürdüremeyecektir. Dinin olmadığı bir yerde devlet otoritesinden, devletin varlığından ve bekasından söz 190 etmek mümkün değildir. 5) Dine inancın ortadan kalkışının bir başka tehlikeli sonucu, insanların yavaş yavaş psikolojik sorunlara mağlub olmaya başlamasıdır. Suç oranlarındaki artış, içki ve uyuşturucuya yöneliş, fuhuş patlaması, huzursuzluk ve çatışma ortamı toplumun psikolojik açıdan yıprandığının en somut alametleridir. Bunun doğal bir sonucu olarak birbirine güvenmeyen, birbirini sevip saymayan, sadece kendi yaşam mücadelesini sürdürmeye çabalayan, toplumun diğer üyelerini ise birer rakip hatta birer düşman gibi gören bireyler ortaya çıkar. Sosyal adaletsizlik ve ekonomik sıkıntılarla beslenen bu gerilim, kısa süre içinde adeta toplumsal bir cinnete dönüşür ve bunun sonucunda da toplum parçalanır. 6) Dünya tarihinde birçok ulus, dini değerlerini bir kenara ittiği anda, dejenerasyon, çözülme ve parçalanma tehlikesiyle karşı karşıya kalmıştır. Dünyanın hangi bölgesinde olursa olsun, dini değerler ne zaman yokedilmeye, inanç özgürlüğü ne zaman baskı altına alınmaya çalışılsa devlet karşıtı anarşist hareketler zirveye çıkmıştır. Örneğin, birtakım kişiler bizzat devlet otoritesini zaafa uğratma arayışlarına girmiş; mevcut düzeni yıkarak Marksist bir rejim tesis etmeye çalışmış; asırlarca birarada yaşamış bir milleti kamplara bölmeye kalkmış; toplumu sağ-sol çatışmalarıyla iç savaşın eşiğine getirmiş; sol darbe hayalleriyle grevler, yürüyüşler, protesto gösterileri yapmış ve toplumsal çalkantılara sebep olmuşlardır. Tarihinde birçok defa bu kritik dönemleri yaşamış olan Müslüman Türk Milleti, dindışı ideolojilerin, Marksizmin, komünizmin bir ülkeye iç huzur, güven, refah ve ilerlemeden ziyade terör, anarşi, kaos ve kargaşa getirdiğini artık görmüştür. 7) Din ortak paydasının yokolması, toplumlararası barışı da tehdit eden önemli bir tehlikedir. Dinin ortak hoşgörüsünde birbirleriyle uyumlu bir şekilde yaşayan uluslar, bu hoşgörü ve uzlaşma zemini olmadığı takdirde birbirleriyle çatışacak, yeryüzünde kaos ve büyük bir kargaşa meydana gelecektir. Buraya kadar yaptığımız analizlere ve "Dinsiz toplumların devamına imkan yoktur" sosyolojik gerçeğinin tarihteki somut delillerine dayanarak söyleyebiliriz ki Türkiye'nin bekası için dini kimliğimizin korunması ve güçlendirilmesi hayati öneme sahiptir. Çünkü dini değerlerin yokolmasının alternatifi yoktur. Dinsizlik ve temeli dinsizliğe dayalı akımlar hiçbir suretle birer alternatif olamazlar. Bu akımlar tarihte hiçbir zaman hiçbir topluma, millete ve devlete en ufak bir fayda getirmemiştir. Müslüman Türk Milleti, harcında varolan bu anlayış sayesinde en zor dönemlerinde bile İslam'ın sancaktarlığını yapmış, bu sayede mevcudiyetini, bütünlüğünü ve otoritesini muhafaza etmiştir. 2000'li yılları modern, ilerici ve refah düzeyi yüksek bir Türkiye olarak karşılamak isteyenler, bunun ancak dini kimliğimizin korunması ile gerçekleşebileceğini, yoksa dinin olmadığı bir ortamda toplumdan da, milletten de, devletten de söz edilemeyeceğini bilmelidirler. Modern Türkiye'nin Önündeki En Güzel Örnek: Atatürk'ün Mirası Milliyetçi - Mukaddesatçı Cumhuriyetçilik Anadolu topraklarını düşman işgalinden kurtaran Büyük Önder Atatürk, dört yılık Milli Mücadele'yi tamamladığında, Türk milleti için yeni bir yol çizmesi gerektiğini düşünüyordu. Nitekim yaşamının geri kalan kısmını, en az Milli Mücadele kadar önemli olan bu yeni yolu oluşturmaya ayırdı. Bu yeni yolun en önemli vasfı ise, Cumhuriyet düzeninin tesisi oldu. Atatürk'ün bize miras bıraktığı dünya görüşüne, siyaset anlayışına, devlet geleneğine ve kültüre baktığımızda, Büyük Önder'in gerçekte bugün "milliyetçi-muhafazakar" kavramları ile tanımladığımız sentezin sahibi olduğunu görürüz. Atatürk bize; sınırları Türkiye'yi de aşan bir Türk milliyetçiliğini, liberal bir ekonomi anlayışını, onurlu ancak uzlaşmacı ve dengeli bir dış politika yöntemini, dine son derece saygılı bir laiklik düşüncesini bırakmıştır. O, hem bir Osmanlı paşası, hem de Türkiye Cumhuriyeti'nin kurucusu olarak Osmanlı geleneğini modernleştirerek 20. yüzyıla aktaran büyük bir dehadır. Bize düşen ise, aynı geleneği yine modernleşme sürecini koruyarak 21. yüzyıla taşımak olacaktır. Atatürk'ün Milliyetçiliği Atatürk'ün bize bıraktığı en önemli fikri miras, milliyetçilik anlayışıdır. Bu milliyetçilik, Ziya Gökalp'in "hars milliyetçiliği" kavramına dayanır, ve her türlü kafatasçı ve ırkçı yaklaşımdan uzaktır. Buna göre bu topraklar 191 yüce Türk Milleti'nin topraklarıdır. Türk Milletini var eden ve yaşatan unsur ise hars, yani kültür potasıdır. Bunun mayası ise islamdır. Dolayısıyla Türk Milleti'nin bir parçası olmak için, etnik olarak Türk olmak şart değildir. Türk harsını benimseyen ve kendisini Türk addeden herkes bu milletin bir parçasıdır. Burada Atatürk milliyetçiliğinin Türkiye sınırlarını da aşan bir kapsayıcılık bilincine dayandığını söylemeliyiz. Büyük Önder, Türkiye sınırları dışında yaşayan Türkler'e her zaman önem vermiş, hatta gelecekte bir "Türk Birliği" kurulmasının özlemini duymuştur. Atatürk milliyetçiliği, Anadolu toprağını vatan belleyen ve "Türküm" diyen her ferdi, hangi ırk veya etnik kökenden olursa olsun bir çatı altında birleştirmiştir. Milliyetçilik, temelde, birlik ve beraberlik ortamının tam manasıyla sağlanmasını amaçlayan kilit bir Atatürkçülük ilkesidir. Saf ve yüksek İslam inancı ise, bunun en önemli öğesidir. Atatürk milliyetçiliği, Türk Milleti'ne mensup olmakla övünmeyi, Türk Milleti'ne inanmayı ve güvenmeyi esas alır. O, bu konudaki görüşünü şöyle özetlemiştir: Türk milliyetçiliği, ilerleme ve gelişme yolunda ve milletlerarası temas ve ilişkilerde, bütün çağdaş milletlere paralel ve onlarla uyum içinde yürümekle beraber, Türk toplumunun özel karakterini ve başlı başına bağımsız kimliğini korumaktır. Atatürk'ün Muhafazakarlığı Atatürk milliyetçiliğinin bir diğer kendine has yönü ise, her türlü materyalist fikriyatın aksine dine ve dini değerlere büyük önem vermesidir. Büyük Önder, önceki sayfalarda da ifade edildiği gibi, İslam'ın Türk milli kimliğinin çok önemli bir parçası olduğu ve bu parça olmadan o kimliğin korunamayacağı gerçeğini pek çok vesileyle ifade etmiştir. Atatürk'ün Cumhuriyet'in ilk yıllarında uyguladığı nüfus politikasında da bu bilinci görmek mümkündür. Cumhuriyet'in ilk yıllarında, Türkiye nüfusunun elden geldiğince müslümanlardan oluşması için çaba gösterilmiştir. Atatürk, etnik olarak Türk olmadıkları halde müslüman kimliği ile Türkiye'ye bağlı olan Boşnaklar, Çerkezler gibi azınlıkların Türkiye'ye göç isteklerinin hepsini olumlu karşılamıştır. Hatta bazı tarihçiler bu politika nedeniyle Atatürk'ün Türk Milliyetçiliği'nin bir yönden de "müslüman milliyetçiliği" olduğunu söylerler. Bu ise, Atatürk'ün gerçek mirasının, Türk siyasi ve fikri hayatında "milliyetçi-muhafazakar" çizgi tarafından temsil edildiğinin açık bir göstergesidir. Atatürk'ün milliyetçi-muhafazakar kimliğini ortaya koyan unsurların bir diğeri, "milli ahlak" kavramına verdiği önemdir. Atatürk'e göre milli ahlak, bir millet oluşturmanın ilk şartını teşkil etmektedir. Atatürk, bu konudaki görüşünü, "Mükemmel bir millette, milli ahlakın icapları, o milletin fertleri tarafından, hiç tereddüt etmeksizin vicdani ve hissi bir şevkle yapılır. En büyük milli heyecan işte budur." sözleriyle özetlemektedir.242 Atatürk, milli ahlak anlayışını "mukaddes" bir değer olarak kabul etmiş ve bu inancını bir çok defa ifade etmiştir. 1930 yılında kendi elyazısıyla yazarak Prof. Dr. Afet İnan'a teslim ettiği notlar arasında "Ahlak mukaddestir; çünkü aynı kıymette eşi yoktur ve başka hiç bir çeşit değerle ölçülemez" şeklindeki sözleri yer almaktadır.243 Atatürk'ün büyük mirasının anlamı Atatürk dönemini gerçekçi bir gözle incelediğimizde, onun gerçekten de bugünün kavramlarıyla bir "milliyetçi-muhafazakar Laik- Müslüman" olduğunu görürüz. Atatürk; tam bir Türklük ve Türkiye sevgisine sahip olan; dış politikada Türk milli menfaatlerinin savunulması için çok basiretli ve (Hatay örneğinde olduğu gibi) mücadeleci davranan; sosyalist akımlara prim vermeyip her zaman için kalkınmanın gerçek yolu olan özel girişime destek olan; Batı'yla gerektiğinde mücadele eden ama varılması gereken noktanın Batı tarzı demokratik bir "muasır medeniyet" olduğunu bilen; laikliği toplumun huzuru ve devletin bekası için zorunlu gören ancak aynı zamanda dine büyük bir 242 243 Afet İnan, Atatürk Hakkında Hatıralar ve Belgeler, sf. 302 Prof. Dr. Afet İnan, Atatürk'ün El Yazıları, sf.362 192 saygı besleyen ve hatta dinin doğru anlaşılması ve yaşanması için çaba harcayan bir liderdir. Bu sıfatların hepsi milliyetçi-muhafazakar bir istikamete işaret etmektedir. Milli Kültürümüzün Muhafazası Ve Yeni Nesillere Aktarılması Siyaset bilimciler, milli kültürün özellikle de 21. yüzyılda her dönem olduğundan daha etkili bir faktör olacağını düşünmektedirler. Bu yüzden Türkiye'nin geleceği, tarih boyunca ayakta tutmuş olduğu kültürünü ya da bir başka deyişle Türk-İslam mirasını modernleştirerek sonraki nesillere aktarmasında yatmaktadır. Milli kültürümüzün gelişmesi için yapılması gereken ilk büyük hizmet, Türk Milli Kültürünün bekasına karşı orta ve uzun vadede oluşan tehditleri teşhis etmektir. Bu tehditlere karşı Türk milliyetçisine düşen, kendi milli kültürünü, milli harsını İslam inancı ve ahlakını muhafaza etmek için tüm bu tehditlere karşı ciddi çözümler üretmektir. Bu mukaddes vazifeyi iki temel platformda yürütmek mümkündür. Birincisi, Milli Kültürün bekası, geliştirilmesi, canlı tutulması, topluma ve özellikle de genç kuşaklara aşılanması için uygulanması gereken geniş bir eğitim ve propaganda programıdır. İkincisi, milli kültürümüzü tehdit eden unsurlara karşı geliştirilmesi gereken müşahhas birer karşıpropaganda ve fikri mücadele stratejisidir. 1) Milli Kültürün Korunması İçin Program Önerileri: a) Milli Eğitimin düzenlenmesi: Bu hedef için düzenlenmesi gereken kurumların başında okullar gelmektedir. Bugün Türkiye'deki tüm okullarda "Milli Tarih" başlığı altında dersler okutulmaktadır ancak bu dersler gerekli milli tarih bilincini vermekte yetersiz kalmaktadır. Genç nesiller ilkokul, ortaokul ve lise öğrenimi sırasında Türk milletinin tarihini daha detaylı ama daha ilgi çekici bir biçimde öğrenmeli, tarihteki Türk başarıları ile gurur duyacak şuura kavuşturulmalıdır. Bunun için de kuşkusuz hem eğitim müfredatları yeniden gözden geçirilmeli hem de öğretmenlerin iyi bir biçimde yetiştirilmesine dikkat edilmelidir. b) Medyanın milli kültüre hizmet için yönlendirilmesi: Bugün toplum bilinci üzerinde en çok etkiye sahip olan güç, medya, özellikle de televizyondur. Bu kanal kullanılarak toplumun eğitilmesi son derece verimli olacaktır. Ancak ne yazık ki Türkiye'de televizyon olumlu bir işlev yüklenmekten çıkmış, yalnızca bir ticari araç haline dönüşmüştür. En çok seyredilen özel televizyon kanallarında yalnızca "eğlence" programları yer almakta, hiç bir öğretici yayın yapılmamaktadır. Bu haliyle televizyon, kitleleri eğiten bir araç olabileceği halde, kitlelerin zihnini boşaltan, onları bilinçsizleştiren bir araç haline dönüşmüştür. Hatta özel televizyonların, sürekli ekrana getirdikleri bazı programlar ve filmler sonucunda, Türk milli kültürünü, milli harsını, örf ve törelerini aşındıran, bunların yerine materyalist anlayışı ve dünya görüşünü kitlelere enjekte eden bir araç konumuna geldiğini söyleyebiliriz. Milli kültürün önemini idrak etmiş vatanseverler, medya gibi güçlü bir potansiyeli muhakkak eğitici ve faydalı bir şekilde kullanmalıdır. Fransa gibi demokratik ülkelerde de yapıldığı gibi, medya milli kültüre hizmet etmeye teşvik edilmeli, milli kültürü dejenere eden yayınlar süzgeçten geçirilmelidir. Bunun yanısıra, Kültür Bakanlığı tarafından hazırlanacak olan eğitici ve bilinçlendirici programların özel televizyonlar tarafından yayınlanmasını sağlayacak yasal düzenlemelere gidilmelidir. Bu televizyonları seyreden, hatta bu televizyonlar dışında bir bilgi kaynağı olmayan kitleler, binlerce amaçsız program yerine, bu tür yararlı programlar ile eğitilebilir. c) Akademik araştırmaların desteklenmesi: Milli kimliğin oluşmasındaki en önemli iki unsur bilindiği gibi dil ve tarihtir. Cumhuriyet'in ilk yıllarında kurulan Türk Dil ve Türk Tarih Kurumlarının bu konuda yaptığı çalışmalar bilinmektedir. Ancak özellikle son dönemlerde bu konuya yeterince önem verilmemektedir. Oysa milli kimliğin muhafazası konusunda dil ve tarih araştırmaları son derece büyük bir öneme sahiptir. Bu alana kaydırılacak kaynaklarla, Türk tarihinin daha iyi araştırılması, yeni bulguların ortaya 193 çıkartılması sağlanmalıdır. Üniversitelerde konu hakkındaki kürsülerin genişletilmesi, akademik kariyer yapmak isteyenlerin bu konuda teşvik edilmesi yararlı olacaktır. Bu araştırmalarla elde edilebilecek olan başarılı bulgular, hem kısa hem de uzun vadede Türk Milli bilincinin ve kültürünün gelişmesine katkıda bulunacaktır. Ayrıca, Türkiye sınırları dışında yaşayan Türkler'den sorumlu ve geniş yetkiye sahip bir devlet bakanlığının kurulması, orta ve uzun vadede Türk dünyasının bütünleşmesi için kuşkusuz son derece yararlı olacaktır. 2) Milli Kültürü Zedeleyen Tehditlerle Mücadele Yöntemleri: Milli kültürümüzü bizden sonraki nesillere sağlıklı bir biçimde aktarabilme misyonu, bizleri, bu kültürel mirası tahrip edecek fikir akımlarına karşı son derece duyarlı olmaya yöneltmektedir. Bu fikir akımlarının en önemlisi ve temeli ise, hiç şüphe yok ki, materyalist felsefedir. Materyalizm, maddenin sonsuzdan beri varolan mutlak ve yegane varlık olduğu iddiasına dayanır. Maddenin dışında hiç bir madde-ötesi varlık ve anlam olmadığına inanır. Dikkat edilirse materyalizm, milli kültürün temeli olan her türlü manevi kavramı reddetmektedir. Materyalizmin tahrip ettiği bu kavramların başında ahlak, aile, vatan sevgisi, toplum için fedakarlık gibi erdemler gelir. Bu tür erdemleri olmayan bir toplumun kısa sürede dağılıp parçalanacağı açıktır. Bugün özellikle genç kuşak üzerinde etkili olan bu tehdide karşı, Ziya Gökalp'in "Türkleşmek, İslamlaşmak, Muasırlaşmak" formülü kullanılmalıdır. Gökalp, Türkleşmenin ve İslamlaşmanın muasır, yani çağdaş olmaya bir engel teşkil etmediğini, aksine üçünün bir arada açıklamıştır. Sabetaist ve Siyonist Yahudi yıkıcıların etkisinde kalarak bazı aşırı tavırlarını, dönemin şartlarına bağlamalıdır. yürüyeceğini söylemişti. Bugün de materyalist kültür içinde bilinçsizleşmiş olan toplum kesimlerine, özellikle de gençlere Müslüman Türk ahlakı mutlak aşılanmalıdır. Bugün gençliğin bir kısmı, çağdaşlaşmayı kendi kimliğinden taviz vererek "Batılılar gibi olma" şeklinde algılamaktadır. Oysa Batılılaşmak demek, teknolojinin en son geldiği sınırı kullanabilmek, bilim alanında katılımcı olmak, karşısındakinin haklarına saygılı olmak, hoşgörülü ve adaletli olmak, toplumun bütünlüğünü sağlayan temel yapı olan ailenin korunması demektir. Yapılması gereken, milliyetçiliği ve milli kimliği muhafaza ederken siyasi ve iktisadi yönden onlarla boy ölçüşecek, örnek olacak bir seviyeye gelmektir. Gençliğe bunu kavrattığımız takdirde, büyük bir mesafe kat edilmiş olacaktır. Özetleyecek olursak: Yetmiş yıl süren bir dönemin ardından Doğu Bloku'nun ve Marksizmin çökmesinden en çok etkilenen ülkelerden biri de hiç kuşkusuz Türkiye olmuştur. Birçok uzmana göre, Türkiye'nin karşısına, bir ülkenin eline bin yılda bir geçecek bir fırsat çıkmıştır. Bu fırsat, "Türk Dünyası"dır. Ve tüm İslam coğrafyasına ve ezilen toplumlara önderlik imkanıdır. Asırlardır İslam'ın bayraktarlığını yapan Müslüman Türk Milleti, bugün de modern, aydınlık ve güçlü yapısıyla bağnazlık ve aşırılıktan uzak katıksız din anlayışıyla bu görevi üstlenebilecek en uygun yapıya sahiptir. Müslüman Türk Milleti dünyaya örnek olmak için gereken bütün meziyetleri ve vasıfları bünyesinde layıkıyla barındırmaktadır. Süper devletler kurmak Müslüman Türk'ün meziyetidir. Tarih bunun en büyük şahididir. Bugün Özbeğinden Azerisine, Türkmeninden Kırgızına bütün müslüman Türk halkları adeta nefeslerini tutmuş bir biçimde Türkiye'nin birlik konusunda atacağı adımları beklemektedir. Çünkü bu, bütün dünya milletleri için bir ümit ışığıdır. Bugün yeryüzünde eksikliği hissedilen adaletin, barışın ve kardeşliğin sağlanması Müslüman Türk'ün rahatlıkla başarabileceği bir iştir. Tarihte olduğu gibi günümüzde de, gerçek manasıyla barış ve adaletin garantörlüğünü Müslüman Türklerin üstleneceğinin yüzlerce işareti belirmiştir. Türk Milleti'nin İslam ahlakıyla birleştirdiği iman, cesaret, azim, sabır, irade gibi üstün nitelikleri dünya milletlerine örnek olacaktır. 244 244 Harun Yahya / Milli Birliğin Önemi 194 DİN; HÜR İRADE VE ÖZGÜR TERCİHTİR!... İslam Dini zorlama ve dayatmayı değil, özgür iradeyi ve gönül tercihini esas alır. Bu nedenle İslâmın bazı özelliklerini hatırlamakta fayda vardır. İslâm dinini dört ana bölüme ayırmak mümkün ve münasip görülmektedir. 1. İman ve itikat, esasları, 2. İbadet ve istikamet, düsturları, 3. Ahlak ve muaşeret, hususları, 4. Hayat ve Muamelat, kanunları Muamelat (tabii hayat) konusu ise: a. Hukuk ve adalet, b. İktisat ve ticaret, c. Hükümet ve siyaset, d. İlim, eğitim ve marifet, e. Sanayi ve zanaat, b- Dengeli ve güvenli sosyal hayat, prensiplerini içermektedir. Yani İslâm; hem “din” dir, hem de “Adil bir düzen öngörmektedir” dir. Kur’an ve sünnet bize itikat, ibadet ve muaşeret hususları yanında, Adil ve kâmil bir düzenin temel esaslarını da öğretmektedir. Ne var ki İman ve İbadet kısmı “özel”dir, samimiyetle inananlar için geçerlidir. Ama “düzen” kısmı “evrensel” dir ve herkes için gereklidir. Ayrıca “din”de zorlama yok, ama “düzende” zorlama vardır. Şimdi İslâm’da hangi hususlarda zorlama (mecbur tutma) yoktur, ve yine hangi durumlarda mecburiyet ve müeyyide vardır ? konusunu biraz daha açalım: A - İnsanları imana çağırmak hususunda “tebliğ ve ikna” vardır, ama zorlama ve mecbur tutma yoktur ve yanlıştır. “(Ey Resulüm) Eğer Rabbin dileseydi yeryüzündekilerin hepsi, mutlaka iman ederdi. (Allah imtihan gereği onları serbest bıraktığı) halde, sen insanları iman etmeleri için zorlayacak mısın? (Hayır) Allah’ın izni olmadan (gerçeği araştırıp Hakka teslim olmadan) hiç kimse iman edemez. O (Allah) akıllarını kullanmayan (ve nefsi hevalarına uyan) ları (imandan ve İslâm’dan mahrum ve) murdar kılar” 245 gibi birçok ayeti kerime iman etmeleri için insanları zorlamanın yanlış ve yararsız olacağını bildirmektedir. Zira inanmak akli kanaat yanında bir gönül işi ve vicdani tatmin meselesidir. Hakkı arayan ve hayrı arzulayan kimselere Allah’ın hidayet ve inayetidir. Aslında insan fıtratı ve tabiatı imana meyilli ve müsaittir. Bize düşen sadece insanların aklını ve vicdanını harekete geçirmek ve imana davet etmektir. B - Dine sokmak ve Müslüman yapmak için de zorlama ve sıkıştırma yoktur: “Din(e sokmak) için zorlama yoktur. Zira doğrulukla sapıklık birbirinden kesinlikle ayrılmış (Hidayet ve dalalet yolları açıklanmış) tır. O halde her kim tağutu (şeytani düzen ve davranışları terk ve) inkar edip, Allah’a (İslâm dinine ve hayat disiplinine) iman (ve itaat) ederse (artık o) asla kopmayan sağlam bir kulpa yapışmıştır.”246 Bir kişiyi veya topluluğu döverek veya tehdit ederek Müslüman olmaya zorlamak veya bizzat mecbur tutmak yasaktır ve yanlıştır. Çünkü o taktirde insanlar mümin değil münafık olacaktır. Yani gerçekte aklı yatmadığı ve inanmadığı halde, zorlama sonucu zahiren inanmış görünecek ve daha tehlikeli bir konum alacaktır. İslâm’da cihat ise insanları zorla İslâmlaştırmaya değil, fikir hürriyetine ve insanların özgür tercihine mani olan unsurları ortadan kaldırmaya ve her din ve düşünceden bütün insanların birlikte barış içinde 245 246 Yunus: 99 - 100 Bakara: 256 195 yaşama şartlarını hazırlamaya yönelik bulunmaktadır. C - İbadet hususunda zorlama yoktur “Siz onu istemediğiniz halde biz sizi ona zorlayacak mıyız?” 247 ayetinde de ifade buyrulduğu gibi, ibadette aslolan gönülden inanarak, ihtiyaç ve iştiyak duyarak ve Allah’tan sevap umarak yapılmasıdır. Müslümanları, küçük yaştan itibaren ibadet ve istikamete yönlendirmek, çevremizdekilere manevi hayatı sevdirmek, dini disiplin ve terbiyeyi yerleştirmek üzere ve özellikle çocuklarımıza ve yakınlarımıza teşvik ve telkinde bulunmak gibi tedbirler elbette lazımdır. Ancak devlet ve kanun zoruyla insanların namaza ve oruca mecbur edilmesi gibi bir hüküm yoktur ve böyle bir durum zaten yanlış ve imkansızdır. Çünkü insanların beş vakit namaz kılıp kılmadıklarını ve yine oruç tutup tutmadıklarını takip etmek mümkün olmadığı gibi, takip edilemeyen suça herhangi bir ceza tatbik etmekte mümkün olmayacaktır. Sadece Müslüman olduğu ve mazereti bulunmadığı halde, ramazan ayında tahrik niyetiyle açıkça oruç yemek, Cuma saatinde ve mescit mahallinde gürültü etmek gibi çevresine kötü örnek olan ve mukaddesata hakaret sayılan ve laubalilik aşılayan davranışlar elbette uyarılır ve önü alınır. Zorlama ile yapılan bir ibadetin faydası ve sevabı olmadığı gibi, yine zorlama ile yapılan bir küfrün ve işlenecek günahında cezası yoktur. “Kalbi iman ile dolu olduğu halde (inkâra) zorlanan başka...(ona bir günah yoktur)” 248 “Kim (cariyelerini veya emri altındakileri zinaya), zorlarsa bilmelidir ki bu mecbur tutulmalarından sonra Allah onlar için bağışlayıcı ve merhametlidir.” 249 Hatta ekonomik, sosyal ve siyasal bütün kurum ve kuralları batıl ve bozuk olup, idarecileri de zalim ve kafir olan bir cahiliye döneminde ve düzeninde, resmi ve fiili bir baskı ve zorlama olmasa da, devletin ve düzenin dolaylı olarak yönlendirmesi, teşvik ve tahrik etmesi sosyal ve ekonomik şartların mecbur hale getirmesi sonucu işlenen ama vicdan azabı çekilen günahların da bağışlanacağı umulmaktadır. Sihirbazların Hz. Musa’ya iman ettikten sonra firavuna dönüp: “Bizim (hem) bilmeden yaptığımız hatalarımızı (hemde) senin bize zorla yaptırdığın sihir günahımızı bağışlaması umuduyla Allah’a iman ettik”250 demeleri de buna işarettir. Çünkü sihirbazlar firavunun zalim ve kafir olduğunu, kendilerini kullanıp sihir gösterileriyle halkı uyutup aldattığını biliyorlardı. Firavun bu hizmetlerine karşılık sihirbazlara makam ve menfaat sağlıyor, dolaylı da olsa sihirbazlığa teşvik, hatta elinden gelipte yapmayanları tehdit ediyordu. Bugünkü çağdaş firavun düzenlerini destekleyen, halkın faiz ve fuhuş peşinde sürüklenmesini ve sömürülmesini temin eden medya sihirbazları da aynı günahın sahipleridir. D - Düzende ise zorlama kaçınılmazdır. Bütün beşeri sistemlerde olduğu gibi Adil devlet düzeninde de müeyyide (yaptırım), ve gerekirse toplum huzurunu korumak için konulan kanun ve kuralları zorla uygulama ve suçluları cezalandırma elbette olacaktır. (Not: Adil Düzen, ilahi bir düzen olmayıp, müspet ilimle beraber, dini ve ahlaki değerlerden de yararlanarak hazırlanmış beşeri bir projedir. Yani asla “Kutsal ve değişmez” değildir.) “Nihayet hak geldi (İslâm’ın adalet kuralları belirlendi), onlar istemedikleri halde Allah’ın emri (ve) Kur’anın hükmü zahir oldu (ve adalet yerini buldu)”,251 ayeti de bu gerçeği işaret buyurmaktadır. “Ey iman edenler! Allah’a itaat edin Resulüne (itaat edin) ve sizden olan (Adaleti uygulayan ve temel insan haklarını koruyan) ulülemre (devlet yetkililerine ve adalet düzenine) de itaat edin.” istemesek bile kanun ve kurallara uymak zorunda kalabileceğimizi. 247 Hud: 28 Nahl: 106 249 Nur: 33 250 Taha: 73 251 Tevbe: 48 252 Nisa: 59 248 252 ayeti, 196 “İstemeyerek infak etmeleri” 253 ni bildiren ayeti kerime nefsimiz hoşlanmasa da icabında devletin vergileri zorla alabileceğini, “Hoşunuza gitmese de cihat size farz kılındı.” 254 ayeti askerlik için vatandaşın zorlanabileceğini. Ve yine; “Eğer (faiz yasağına) uymazsanız Allah ve Resulünün (faizcilere) açtığı savaştan haberiniz olsun.” 255 ayeti faiz ve kumarın yasaklanabileceğini, Zina, hırsızlık, yaralama ve cinayet suçlarının mutlaka cezalandırılması gerektiğini göstermektedir. Ve bunlar, bir düzenin disiplini ve yürümesi için zaten gereklidir. Konuyu özetlersek: I - “İlim” de tartışma ve ispat etme esastır. II - “Din” de ise ikna ve inandırma vardır. III - “Düzen” de ise müeyyide (yaptırım) ve icap ederse zorlama kaçınılmazdır. İslâm ise hem "din" dir. Hem "Adil bir düzenin temel esaslarını içermekte" dir. Hem de "İlim" dir... Öyle ise, her bir kısmı için, ayrı bir metot ve mantığın bulunması tabidir. Bu ilmi ve İslâmi gerçekler ortada dururken kurulacak Adil Bir Düzenin "bütün vatandaşları, Müslüman olmaya zorlayacağı, Müslüman olmayanlara hayat hakkı tanımayacağı, ve herkesi namaz, oruç, gibi ibadetlere mecbur tutacağı" gibi yanlış ve yanıltıcı iddia ve isnatlar, kafaları karıştırmaya yöneliktir. Demokrasi ve Laiklik adına hiç bir sistemin veremediği temel insan hak ve hürriyetlerini, Milli ve Adil bir Düzen gerçekleştirecektir. İmani ve ahlaki değerleri yerleştirmek dahil, her şeyi kanun zoruyla ve devlet baskısıyla yapacaklarını sanan ve savunan bazı müslümanların bu yanlış tutum ve tavırları da maalesef halkın ürkütülmesinde önemli ve olumsuz bir etkendir. 253 Tevbe: 54 Bakara: 216 255 Bakara: 279 254 197 İSLÂM, DENGE DÜZENİDİR İslâm; Her dinden her kavimden, her görüşten ve her sınıf ve seviyeden bütün insanların, birlikte barış ve bereket içinde yaşama düzeni ve herkesin temel insan haklarıyla kişisel hürriyetlerini, başkalarına zarar vermeden kullanma disiplinidir. Kur’an ise; hayatın ve hakikatin kendisidir. Kur’an, huzur ve hürriyetin reçetesidir. Kur’an: Medeniyetin ve insaniyetin, tek kelime ile saadetin ve selametin en önemli rehberi ve tarifesidir. Evet, İslâm hem Hak ve ilahi bir dindir. Hem kâmil ve Adil bir düzen öngörmektedir. Hem de birbirine zıt ve karşıt gibi görünen durumlar arasında, gerçek bir denge ve yüksek bir ahenk oluşturan ve her türlü dışlamayı ve düşmanlığı barıştıran bir mutluluk ve sonsuzluk müjdesidir. Bu bakımdan Kur’an mesajı: 1- “İlahi”likle akılcılık arasında, 2- Sabitlikle değişkenlik arasında, 3- Dünya ile ahiret arasında, 4- Fert ile cemiyet arasında, 5- Adalet ile hürriyet arasında, yani “bireylerin hürriyetleriyle başkalarının hakları ve haysiyetleri” ortasında tam bir uyum ve denge kurmuş, asla barışmaz ve bir arada olmaz zannedilen kavram ve kurumları uyuşturmuş... Dünyaya huzur ve emniyet, ölüme ise hayat ve ebediyet kazandırmayı amaçlamış ve bunlardan bir bütün oluşturmuştur. İslâm “ilahi” likle akılcılık arasındaki dengedir” İslâm hukukunun temel kaynağı ve asıl dayanağı Kur’andır. Sünnet ise Kur’anın ilk yorumu ve örnek tatbikatıdır. Ancak bu temel ve genel esaslar hem aklı selime, hem ahlaki ve vicdani ölçülere, hem de müspet ilme bütünüyle uygun bulunmaktadır. Bu bakımdan İslâm’da din-devlet çatışmasına, iman-ilim zıtlaşmasına, ahlâkla hukuk farklılığına asla yer yoktur. İslâm’ın son ve mükemmel din olmasının sırrı ve hikmeti de zaten burada yatmaktadır. İmam-ı Gazali’nin dediği gibi İslâm’ın en önemli gayesi: Dini, hayatı, aklı, nesli ve mülkiyeti korumaktır.256 İslâm; “sabit” likle “değişken” lik arasında dengedir: İslâm bütün hayatı kuşatan ve her konuda sağlam ve sabit esaslar koyan bir din olmakla beraber, değişen ve gelişen şartlara göre bu temel ve genel esaslara uygun olarak içtihat ve ruhsat kapısını da açık bırakmıştır. Bu bakımdan İslâm hukuku; kaynağı Kur’an, konusu insan, prensipleri ideal, tatbikatı kolay ve pratik, metotları ilmi, ruhu demokratik (katılımcı), modeli toplumcu, sahası şümullü ve evrensel, tabiatı enerjik ve canlı olan bir yapıya sahiptir. Ve zaten insan yeryüzünde Allah’ın halifesi ve temsilcisidir. Allah’ın C.C. temel ve genel kanunlar koyması, ilim ve ehliyet sahibi insanların da bunlara dayanarak gerekli ve yeterli kurallar yapması da, hilafetin başka bir ifadesidir. İslâm; dünya ile ahiret arasında dengedir: İslâm’ın en önemli özellik ve üstünlüklerinden birisi de, madde ile mana arasında köprü kurması ve bunların bir bütün halinde ele alınmasıdır. Mü’minin duası ve davası: “hem bu dünyada en iyiye ve en mükemmele ulaşmak, hem de ahirette en güzele kavuşmaktır.”257 256 257 El - Mustasfa sh. 140 Bakara: 201 198 İslâm dini; insanın fıtratındaki (yaradılışındaki) şehvet, lezzet, ünsiyet (sevgi) gibi duygu ve değerlerini körletmeyi ve kirletmeyi değil, bunları mubah ve meşru yollarla tatmin etmeyi ve geliştirip güzelleştirmeyi amaçlar. İslâm’ın koyduğu kanun ve kurallar da hayatı disiplinize etmek, başıboşluğu ve sorumsuzluğu önlemek ve her türlü zorluğu gidermek içindir. Zira : “Allah sizin için kolaylık ister, güçlük istemez" 258 “Allah yükünüzü hafifletmeyi ister, çünkü insan zayıf yaratılmıştır.”259 Akıllı insan dünyası için ahretini, ahreti için de dünyasını terk etmeyen yani her ikisine de hakkını veren insandır... “Dünyadan nasibini unutmamak ve “Allah’ın kulları için yarattığı helal ve güzel nimetleri haram kılmamak”ta Kur’anın emridir. “Bu bakımdan, ilimden cehalete, refahtan sefalete, adaletten zulmete, hürriyetten esarete, izzet ve şereften horluk ve zillete meyleden hiçbir şeyin İslâmiyet’te yeri ve değeri yoktur.” 260 İman, istikamet ve iyi niyetle beraber kişinin okuması, çalışması, kazanması, dinlenmesi, eğlenmesi, uyuması hatta ailesiyle oynaşması bile bir nevi ibadet hükmüne geçmektedir... Müslümanın ibadet yapması çalışıp kazanmasına, takva sahibi olması siyasetle uğraşmasına, zikir ve tarikat ehli bulunması, cihat ve teşkilat hizmetlerine katılmasına, manevi ilimlerle uğraşması müspet bilimler sahasında çalışmasına, samimi ve dindar biri olması sanat ve sporla meşgul olmasına asla mani değildir. Bu dünya aslında her yönden bir olgunlaşma evi, ahireti ve ebedi saadeti kazanma yeridir. Namaz, oruç, zekât, zikir gibi müspet ibadetler ise iman akülerini dolduran ve insana kuvvet ve gayret kazandıran manevi güç kaynaklarıdır. İslâm; fert ile cemiyet arasında bir dengedir: İslâm; fertlerin hakkını ve hürriyetini cemiyet adına gasp eden Sosyalizm ile, toplumun menfaatlerini fertlere feda eden Kapitalizme nazaran orta bir yol takip eder. Bu bakımdan Kur’an Müslümanları “Vasat (orta) bir ümmet, adil ve mutedil bir millet” olarak tarif eder. İslâm toplumunda birileri çoban, diğerleri koyun sürüsü değildir. Tam tersine herkes kendi çapında bir yöneticidir. “Hepiniz birer çobansınız ve raiyetinizden sorulacaksınız” hadisi bu gerçeği ifade etmektedir. Toplumun her üyesi bir vücudun azaları gibidir. Birisinin sorunu ve sıkıntısı diğerlerine de sirayet edecektir. O halde hepsinin birbirine ihtiyacı var demektir. Bunun içindir ki Peygamber Efendimiz (sav) “Cemiyetin içine karışan, insanlara faydalı olan ve onlardan gelen sıkıntılara katlanan kimselerin, toplumdan uzaklaşıp kendi başına ibadetle uğraşan kişilerden daha hayırlı olduğunu” söylemiştir. İslâm, ferdi hürriyetlerin devlet otoritesi adına engellenmesine karşı çıktığı gibi, özgürlük ve demokrasi hatırına anarşi ve başıboşluğa da fırsat vermemiştir. İslâm; Adalet ile Hürriyet arasında dengedir. İslâm insanlara gerekli olan her türlü hürriyet ve serbestiyeti tanımakla beraber bu hakların başkalarının zararına kullanılmasını önleyecek ve toplumu disiplinize edecek kurallar getirmiştir. Yani bireysel özgürlüklerle toplumsal güvenceyi dengelemiştir. Herkesin yaşama hürriyetini ve can emniyetini korumak için kürtaj ve katliam yasaklanmış, Çalışıp kazanma hürriyetini ve mal emniyetini korumak için faiz, kumar ve rüşvet kaldırılmış, Namus emniyetini, aile saadetini ve nesil garantisini korumak için fuhuş ve cinsi sapıklıkların önü tıkanmış, Akıl emniyetini ve fikir hürriyetini korumak için içki ve uyuşturucu yasaklanmış, 258 Bakara: 185 Nisa: 28 260 İbnil Kayyum - El Mukavakkin C.3 Sh. 1 259 199 İnanma ve inancını yaşama hürriyetini korumak için de “Dinde zorlama” ya fırsat tanınmamıştır. Ve bu hususlara uymayanlar en ciddi ve caydırıcı tedbirlerle engellenmiş ve uyarılmıştır. İşte bütün bu gerçekler ışığında diyoruz ki; İslam, insanlığın saadet ve selamet projesidir. Tarihin hiçbir döneminde insanlık İslâm’a bu denli ihtiyaç göstermemiştir. Üzülerek görüyoruz ki, yeryüzündeki zulüm ve sömürü düzeni insanlığı korkunç bir vahşet ve sefalet cehennemine sürüklemiştir. İslâm’ın yeniden anlaşılması, çağımızın ihtiyaçlarından kaynaklanan ve ilmi temeller üzerine kurulacak adil bir düzenin biran evvel hakim kılınması yolunda yapılacak girişim ve gayretler ise hizmetlerin en yararlısı ve ibadetlerin en hayırlısı bilinmelidir. Bu konuda çağımızın en büyük hukuk bilginlerinden ve Londra Üniversitesi profesörlerinden Count Leon Ostrorog’un şu samimi ve ilmi itiraflarına kulak verelim: “Mantıki ve ilmi yapısı açısından düşünülecek olursa, Kuran’a dayanan İslâm Hukuku, bugüne kadar okuyup araştıranların hayranlığını kazanmış olan mükemmel bir sistemdir. Her şeyden önce Peygambere inen vahiy hüküm olarak kabul edilmiştir. Hem Arapça gramer kaideleri, hem de mantık ölçüleri açısından fevkalade kesin ve net görünen ve çeşitli vesilelerle değişik konularda ard arda gelmesine rağmen bu hükümler arasında bir kusur ve tezat bulmak imkansızdır. İnsanlığın koyu bir cehalet ve zulmet içinde kıvrandığı bir dönemde bugün bile benzeri halâ yapılamamış bu denli adil ve mutedil kuralların konulması ve temel insan hak ve hürriyetlerinin korunması bizleri hayretten de öte şaşkın bırakmaktadır. 8. ve 9. Asrın doğulu İslâm düşünürleri pek çok ihtiyaçlarında ferdi hürriyetlere şahıs ve mülkiyet dokunulmazlığı temellerine dayanan ve tüm insan haklarını koruyan kuralları dinlerinin esası saymışlardır. Hatta yüce iktidar sayılan hilafet ve hükümet makamının bile toplumla yapılan anlaşma esaslarına ve adil icraat şartlarına olsun, devletler arası anlaşmalar sahasında olsun ve özellikle bireysel hak ve özgürlükler konusunda olsun, bize uymadığı taktirde ilga edilmesi ve değiştirilmesi gerektiği kararına varmışlardır. Savaş ve barış hukukunda batılıların binlerce yıl sonra bile hala ulaşamadığımız ve okuduğumuz zaman utandığımız çok yüksek ve örnek doktrin ve değerler ortaya koyan ve bunları başarıyla uygulayan Müslümanlardır ve önünde saygıyla eğildiğim İslâm hukuk nizamıdır.” 261 261 Ostrog - The Angora Reform London 1927 pp 30 - 31 - MEB. Din Öğretimi Dergisi Sayı: 31 - 1991 200 MEDİNE SÖZLEŞMESİ NELERİ İÇERMEKTEDİR? İslâm; her dinden, her dilden ve her kavimden, ama herkesin; birlikte huzur içerisinde yaşayacağı, can, mal ve namus emniyeti, din ve düşünce hürriyeti gibi temel insan haklarının korunacağı barış ve adalet düzeni demektir. "Ey insanlar! Hepiniz birlikte (ve her hükmünde bir hayır olduğunu bilerek) silm’e yani İslâm dinine, barış ve selamet düzenine girin. Şeytanın adımlarına-haksızlık ve ahlaksızlık yollarına tabi olup gitmeyin.” 262 Ayeti de bu gerçeği ifade etmektedir. Farklı dinlere ve hukuk sistemlerine mensup topluluklarının, temel ve tabii esaslar ve anlaşmalar çerçevesinde, birlikte yaşayabileceklerinin ilk tatbikatını Hz. Peygamber Efendimiz göstermiştir. Medine’ye Hicretlerinden sonra, Müslümanlar, Yahudiler, Müşrikler ve bir miktar da Hıristiyan kabileler arasında, hem ortak savunma esaslarını belirleyen, hem de başıboşluktan kurtulup kanun, kurallar ve anlaşmalar çerçevesinde, yani bir devlet düzen içerisinde birlikte yaşama şartlarını içeren, tarihin ilk yazılı anayasası hazırlanmıştı. İbni Hişam’ın siyerinde 52 madde olarak verdiği, M. Hamidullah’ın madde madde inceleyip çağdaş yorumlar getirdiği, Hicretin 1.ci, Miladi 622. yılında Efendimizce hazırlanan ve taraflarca mutabık kalınarak imzalanan bu anayasa; 1- Hem Peygamberimizin, (sav) resmen değilse bile zımnen ve fiilen Medine’deki Site İslâm Devletinin Cumhurbaşkanlığı makamına getirilmesi ve son karar mercii olarak kabul görmesi, 2- Ve insiyatifin İslâm’ın eline geçirilmesi ve Müslümanların hem varlığının hem de ağırlığının Medineli Yahudi, Hıristiyan ve müşriklere tescil ettirilmesi açısından siyasi ve sosyal bir zaferdir. 3- Hem de fertle devlet arasındaki hak ve sorumlulukları, adaletin dağıtımı, askeri savunmanın teşkilatlanması, gayri müslim vatandaşların hukukları, sosyal sigorta kurumları gibi konularda da her zaman ve mekanda gerekli ve geçerli olacak prensipler getirmesi açısından son derece önemlidir. Şimdi “Medine Sözleşmesi” diyebileceğimiz bu anayasanın önemli maddelerine bir göz atalım: 1- Mekke’li ve Yesrib’li Müslümanlar (muhacir ve ensar) ve onlarla birlikte savunmaya katılanlar diğer insanlardan farklı bir toplum sayılmış, aralarındaki her türlü kavim ve kabile ayrıcalıkları ve bütün sınıf farklılıkları kaldırılmıştır. 2- Bütün Müslümanlar kendi aralarındaki kan diyetlerini ve esaret fidyelerini yürürlükte olan kurullara ve adil esaslara uygun olarak ortaklaşa ödeyecekler, fakir, borçlu ve çok çocuklu olan mü’minlerin de bu gibi durumlarda yardımına koşulacaktır. 3- Mü’minler, kendi içlerinde azgınlık ve haksızlık yapacak, fitne ve fesat çıkaracak kimselere karşı birlikte karşı koyacaklar ve mani olacaklar, bu işi yapan evlatları ve en yakınları da olsa, asla zalimlere müdafaa ve müsamaha edilmeyecek ve elleri top yekün onun aleyhine kalkacaktır. 4- Bundan böyle Müslümanlar savaş ve barış gibi konularda ferdi ve fevri hareket edemeyecekler, olayları, kabile ve aile çıkarları açısından değil, artık millet ve devlet planında düşünecek ve değerlendirecek ve mutlaka birlikte hareket edeceklerdir. 5- Yahudiler de Müslümanlarla birlikte bir topluluk teşkil edecekler, Medine’ye karşı yapılacak her türlü tecavüze karşı Müslümanlarla birlikte ortak savunma konumuna girecekler, Hz. Muhammed’in izni ve haberi olmadan askeri seferler düzenleyemeyecekler ve Yahudilere karşı yapılacak herhangi bir hareket ve haksızlık durumunda ise Müslümanları yanlarında göreceklerdir. 6- Medine Site - İslâm devletinin himayesine giren ve bu anlaşmayı kabul eden Yahudiler ve de onların koruyacağı kimseler her türlü hakaret ve hıyanetten emin olacaklar, kendi dini inanç ve ibadetlerinde tamamen serbest kalacaklar ve aralarında kendi hukuk kurallarına göre yargılanacaklardır. 7- Medine’deki müşrik Araplar ve bazı civar köylerdeki Hıristiyanlar da, Yahudi ve Müslümanların anlaşmalı bulunduğu diğer dostları da, bu anlaşma hükümlerine sadık kaldıkları müddetçe her türlü hürriyet 262 Bakara: 207. 201 ve emniyet şartlarından yararlanacak ve aynı haklara sahip olacaklar ama bunların hiçbirisi ve hiçbir şekilde Mekkeli müşrik Kureyşlilere asla yardım ve yataklıkta bulunamayacaklardır. 8- Medine ve civarı bu belgeyi kabul edenler için “harem” yani emniyet bölgesi sayılacak, herkesin canı, malı ve namusu korunacak, din ve düşünce özgürlüğü sağlanacaktır. 9- Fakirlere, çaresizlere ve zayıflara her türlü yardım yapılacak, mahrum, mağdur ve mazlumlar sahipsiz bırakılmayacak, sosyal adalet ve sigorta sistemi yerleşecek ve yaygınlaşacaktır. 10- Bu ahdi ve anayasayı kabul edenler arasında, her hangi bir konuda ihtilaf ve uyuşmazlık çıkarsa, bunu halletmek üzere, hakem mevkiinde başvurulacak ve kararına uyulacak son makam ve merci Allah ve Resulü olacaktır. 11- İyilik ve itaat ehli olanlar ve bu anlaşma şartlarına sadık kalanlar Allah’ın ve İslâm’ın himayesinde kalacak ve korunacaklar, ama zalimlere ve hainlere ise asla sahip çıkılmayacak ve cezasız bırakılmayacaklardır... Bu esaslar sağlam kaynaklarda263 kaydedilen 50’ye yakın çeşitli maddeler sadeleştirilerek, bazıları birleştirilerek ve bir kısım zaruri ve açıklayıcı izahlar eklenerek meydana getirilmiş ve aynı metin olarak değil, mana ve meal olarak takdim edilmiştir. Bu anlaşma metnine bir bütün olarak bakıldığında şu tespitleri yapmamız mümkün ve münasip görülmektedir. a- İslâm’ın temel amaçlarından birisi de, insan olarak doğan herkesin can, mal ve namus emniyetini, din ve düşünce hürriyetini sağlamak ve korumaktır. Öyle ise bu amacı gerçekleştirmek üzere Yahudi, Hıristiyan ve müşriklerle anlaşmalar yapmak caizdir ve gereklidir. b- Yaşama hürriyetine kasteden her türlü cinayet ve katliamların mal ve emniyetini tehdit eden faiz, kumar ve çeşitli hırsızlıkların, aile saadetini nesil ve emniyetini mahfeden zina, fuhuş ve ahlaksız yayınların yasaklanması herkesin hayrına ve yararına olacak, bu yasaklara uyulması ve bu mutlak yanlışların ortadan kaldırılması için en ciddi ve caydırıcı tedbirlerin alındığı, uygulandığı ve zaten her kesin tabiatıyla uymak zorunda kaldığı bir Adil düzen içerisinde değişik dinlere ve farklı hukuk sistemine mensup topluluklar birlikte ve barış içerisinde yaşayabilmektedir. c- Bu şartlardan da anlaşılıyor ki, İslâm ülkesinde yaşayan ve zimmet akdiyle devletin himayesinde bulunan gayri müslimler İslâm’ın “kaza” yetkisine ve hükümet güvencesine dahildir, ama İslâm hukukuna tabi olmaya mecbur değildir. Çünkü İslâm kendi toprakları üzerinde ve özellikle geçiş döneminde her topluluğa adli bir muhtariyet vermek suretiyle hukukun çeşitliliğini kabul etmektedir. Hatta bizzat peygamberimizin kendisine zina suçuyla getirilen iki Yahudi’ye Tevrat’ın Leviler kitabına göre hüküm verdiği 264 ve eğer taraflar kabul ederlerse değişik dinlere mensup olsalar bile kendilerine İslâm ahkamının uygulanmasına izin verildiği, ve yine darul-harb şartları içinde suç işleyen Müslümanlara darülİslâm hukukunun tatbik edilmeyeceği 265 gibi hususlar Adil bir Düzen içinde farklı hukuk sistemlerinin var olabileceğini göstermektedir. d- İslâm; kendi hukuk düzeninin yüksek adalet ve hakkaniyet esaslarına güvendiğinden, farklı din ve görüşten insanların ise kendi haklarının korunması ve mağduriyetten kurtulmaları konusunda Kur’anın himayesini gördüklerinden, zamanla pek çoğunun İslâmın adaletini tercih edeceğini yani, Hak gelince batılın kendiliğinden biteceğini bildiği ve zaten herkesin kendi istek ve iradesiyle seçip tercih ettiği hukuk sistemine tabi tutulmasının adalete uygun düşeceği içindir ki, farklı özel hukuk sistemlerinin varlığını kabul etmektedir. a - Sireti İbni Hişam - Hicret b - Medine Toplumu. E. Ziya Umeri Sh. 56 c - Fıkhus - Siyre R. El Buti Sh. 212 d - İslâm Tarihi. H. Ülkü Sh. 113 e - Saadet Yılları. A. Akın Sh. 212 f - Asrı Saadet. Mevlana Şibli C. 1 Sh. 214 g - İslâma Giriş, M. Hamidullah Sh. 27 264 Buhari - Müslim 265 Mezahib - i Erbaa 263 202 Yani devletin genel düzenine ve disiplinine bağlı kalmak şartıyla farklı din ve kültürlerin ibadet ve sosyal münasebet konularında kendi özel hukuklarını uygulama fırsatı verilmektedir. Bu durum Amerika ve Avrupa’daki ileri demokrasi ülkelerinde de halen sürdürülmektedir. Bu değişik topluluklara belli konularda belirli şartlarda adil özerklik tanınması ve farklı özel hukuk sistemlerinin uygulanması acaba bir geçiş dönemi için mi gereklidir, yoksa her zaman ve her zeminde mi geçerlidir? Sorusu ve münakaşası bizce yersiz ve yararsızdır. Çünkü, İslâmiyet öncesi cehalet döneminden, adalet ve saadet düzenine ulaşmak için nasıl bir tedrici geçiş dönemine ihtiyaç var idiyse, bugünkü sömürü ve sefalet ortamından, selamet ve emniyet ortamına kavuşmak için de mutlaka bir geçiş dönemi yaşanacaktır, bir. İkincisi “Dinde zorlama yoktur” esası amacına ve anlamına uygun daha bir titizlikle uygulanacaktır. Devlet, farklı din ve düşüncedeki bütün vatandaşlarına aynı yakınlıkta olmalıdır. Ve zaten İslâm’da devletin görevi vicdani kanaatleri ve dini öğretileri zorla değiştirmek ve dejenere etmek değil, ülkede kanunların tatbikini ve adaletin tecellisini sağlamaktır. İslâm, Efendimizin Medine sözleşmesi ile başlattığı bu uygulama ile aynı zamanda bugün ülkemizde de olduğu gibi sadece kağıt üzerinde kalan ve genellikle fakir ve zayıf tabakalara uygulanan hukuk kurallarının herkese ve her yerde tatbikini sağlamış, insanları “hukukun üstünlüğü” prensibine alıştırmıştır. e- Aleyhisselatü Vesselâm Efendimiz, İslâm’ın insani ve evrensel hedeflerini, Yahudi ve Hıristiyanların da gayesi ve menfaati haline getirip, gerçekleştirmeye çalışmış ve bunda başarılı olmuştur... Bu yeni Barış ve Bereket Düzeninin varlığını onlara resmen kabul ettirmiş ve kendisini dolaylı da olsa, son karar mercii, yani fiili devlet başkanı seçtirmiş olması, Efendimizin siyaset ve diplomasi sahasında örnek bir hareketi ve üstün bir zaferidir. Medine sözleşmesi, farklı din ve düşüncedeki insanların birlikte ve karşılıklı saygı çerçevesinde yaşayabileceğine, devletin genel hukuk düzeni ve disiplini korunarak, özel hukuk uygulamasının da yürütülebileceğine güzel bir örnektir. 203 İSLAM DİNİ DİRİLİŞ DİNAMİĞİ VE STRATEJİK GÜÇ BİRLİĞİ DİSİPLİNİDİR. Bütün mazlumlar dünyası ve özellikle Ortadoğu ve ülkemiz için İSLAM; Sadece manevi ve ahlaki disiplin sağlayan bir din değil, aynı zamanda bir diriliş ve direniş dinamiğidir. Ve hele ülkemizin her yönden kıskaca alındığı, kolunun ve kanadının kırılmaya çalışıldığı böylesine kritik bir süreçte, İslamiyet’in milletimiz ve geleceğimiz açısından, hayati derecede gerekli ve stratejik bir önem taşıdığını fark edemeyen bazı askeri ve siyasi yetkililerin… Marazlı Sivil örgüt ve Sendika temsilcilerinin; İmam-Hatip ve başörtüsü konusunda ve YÖK kanununda sergiledikleri sorumsuz ve seviyesiz tavırların, sadece dinimize değil, aynı zaman da devletimize karşı da bir suikast anlamı taşıdığını kabul etmemiz gerekir. AKP’nin zevahiri kurtarmaya, teşkilat ve tabanını rahatlatmaya yönelik samimiyetsiz girişimleri de… Buna karşın AKP’ye mazeret kazandırmak hatırına, ordumuzu din düşmanı göstermeye yarayacak bazı asker demeçleri de; bırakın tarihi ve vicdani sorumluluk bilincinden… Hatta dünyanın gidişatını ve ülkemizin çıkarlarını düşünüp değerlendirecek asgari bir şuur ve kavrama yeteneğinden bile, maalesef mahrum olduklarını göstermektedir. Tony Blair’in, Türkiye’ye gelip “AB’den tarih alabilmemiz için, ABD’nin isteklerine boyun eğmeniz, Afganistan ve Irak’a asker göndermeniz gerekir” yolunda tembih ve tekliflerde bulunması… Komünizmin yıkılışından sonra, İslam’ı düşman seçen NATO’nun bu yeni statüsüne resmiyet kazandıracak zirve toplantısının İstanbul’a taşınması ve İslam alemine yönelik BOP projesi çerçevesindeki kuşatma hareketinde Türkiye’nin taşeron olarak kullanılması… Ve Genel Kurmay’ın İstanbul’daki zirvede, NATO’nun Afganistan ve Irak’a birer tugay asker göndermemizi istemesi tuzağına karşı; gafil yöneticilerin teslimiyetci tavrı, daha şimdiden hazırlıklara başlaması; Açıkça ortaya koymuştur ki; mutlaka potansiyel değer ve dinamiklerini devreye sokup kabuğunu kırması ve lider konumuna çıkması gereken Türkiye’mizin, bu körlenmiş beyinler ve köleleşmiş bireylerle, artık yoluna devam edemeyeceği kesindir. Ne demokrasi, ne bürokrasi… Ne Avrupa Birliği, ne çağdaşlaşma seferberliği… Bunların hiçbirisi, ne ülkemizin güvenliğinden ne de milletimizin geleceğinden daha önemli değildir. Bir zenci düşünürün: “Avrupalılar Afrika’ya geldiklerinde, onların İncilleri ve kiliseleri, bizim ise arazilerimiz ve madenlerimiz vardı… Şimdi ise onların çiftlikleri ve maden atölyeleri vardır. Bizim elimizde ise sadece İncillerimiz kalmıştır.” Dediği gibi. Batılılar da; Bize laiklik ve demokrasi verip, karşılığında hürriyetimizi, haysiyetimizi, ülkemizi ve geleceğimizi elimizden almaya çalışmaktadır. Ve bu yolda maalesef çok önemli ve tehlikeli mesafeler almışlardır. Artık solcu-sağcı, dinci-devrimci gibi farklılıkları bırakıp… Ülkücü, Milli görüşcü, Atatürkçü… Gibi ayrılıkları aşıp ve barışıp, yeni ve Adil bir Medeniyet merkezi olacak Türkiye’yi bu badireden kurtarmamız lazımdır. Yoksa batacak gemi ile birlikte hepimizin boğulması kaçınılmazdır. Türkiye’de misyonerlik faaliyetlerinin hız kazanması, Her tarafta kiliselerin açılması, AB’nin Kürtleri, Lazları, Çerkezleri de azınlık sayması, AB’nin 2001 ilerleme raporunda Alevi vatandaşlarımızın “Müslüman azınlık” diye tanıtılması, “Dinler arası diyalog” ve “Layt ılımlı İslam” safsatalarıyla beyinlerin bulandırılması çalışmalarını yürüten dış güçlerle, İmam-Hatiplere ve başörtülülere savaş açan içimizdeki işbirlikçilerinin, aynı karanlık merkezlerin kiralık memurları olduğu açıktır. İşte bunun için diyoruz ki; Kuvay-ı Milliye’nin, yeni kurtuluş mücadelesi mutlaka lazımdır. İnşallah zafer 204 müjdesi yakındır!.. Mustafa Kemal Atatürk’ün; “Durumumuzu düzeltmek için, mutlaka Avrupa’dan öğüt almak, bütün işlerimizi onların arzusu istikametinde yapmak ve her hususta onların peşine takılmak gerektiği” gibi yanlış ve hayırsız fikirler ileri sürülmektedir. Hâlbuki, böyle, sadece yabancıların öğütleri ve projeleri ile yükselebilmek mümkün değildir. Mali (ekonomik) bağımsızlık olmadan, siyasi ve milli bağımsızlık göstermeliktir.” (1922) “Biz “gidişatımızı ve toplum hayatımızı yabancıların tavsiye ve takdirlerine uydurmak gerektiği” görüşünü bir zillet ve zafiyet kabul ediyoruz.” “Avrupa’nın en ileri devletleri, Osmanlı Türklerinin gerilemesi ve çökmesi sayesinde ortaya çıkmış ve güç kazanmışlardır. Batılılar, bugün de, kendi çıkarlarını Türkiye’nin zararında ve hatta yıkılmasında aramaktadır. Ve Türkiye’yi yıkma konusunda, kendi aralarındaki çekişmeleri bırakıp, ittifak kurmuşlardır. Türkiye’yi uygarlaştırmak gibi bazı bahanelerle müesseselerimize, mekteplerimize, ticaret ve sanayimize sızmışlardır. Unutmayınız ki, himaye altına giren bir ülke gerçek hâkimiyetini kaybetmiş sayılır. Bağımsızlık ve egemenlik bir bütündür. Siyasi, İktisadi ve içtimai her yönden bağımsız olmayan bir devletin geleceği karanlıktır.”266 Şeklindeki kesin ve keskin uyarılarını göz ardı eden sahte Atatürkçülerin, AB’ye ve ABD’ye teslimiyet yolundaki gayretleri de, tam bir karakter hamlığı ve kabiliyet noksanlığıdır. İstanbul’u 3’e bölme planı Yapılıyor: Yeniden Misak-ı Milli Dergisi'nin Konya Şubesi'nde düzenlenen, “Türkiye'de Misyonerlik Faaliyetleri” konulu konferansta konuşan Türk Ortodoks Patrikhanesi Basın ve Halkla İlişkiler Sorumlusu Sevgi Erenerol, “açılması gündeme gelen Heybeliada Ruhban Okulu'nda militan yetiştirilip, Anadolu'ya yayılacağını açıklamıştır. Erenerol, "Yunanistan'da bir papaz okulu var, isteseler oradan öğrenci yetiştirip getirebilirler. Ama amaç papaz yetiştirmek değil. Orası onların Osmanlı'dan beri harp okullarıydı, orada militan yetiştiriyorlardı. Bu şekilde okulu tekrar faaliyete geçirip, Anadolu'nun her tarafına bu yetiştirdikleri papazları göndermeyi düşünüyorlar. Bu şartlar altında, Türkiye Cumhuriyeti devletinin buna amin demesi mümkün değil. Ne yazık ki son günlerde yurt dışı baskılarıyla, Avrupa Birliği'nin ilerleme raporlarında, Amerika'daki din ilişkileriyle ilgili hazırlanan raporlarda devamlı ruhban okulu meselesi konu ediliyor. Resmen bir dayatma başladı bu konuyla ilgili olarak. Türkiye'nin baskılardan kurtulması için AKP’li yetkililer okulu açmaya sıcak bakıyorlar" diye yakınmıştır. Fener Rum Patriği Bortholomeos'un Türkiye'nin başına sorun olmaya başladığını savunan Türk Ortodoks Patrikhanesi Basın ve Halkla İlişkiler Sorumlusu Erenerol, "Bu adam sadece dine ihanet etmiyor. Ortodoksların hepsini satıyor ve aynı şekilde Türkiye'ye de çok büyük bir sorun olmaya başlıyor. Şu ana kadar kimse bu papaza sen ne yapıyorsun, ne yapmak istiyorsun diye soru soramadı. Son olarak emrivaki ile yurt dışından 6 tane metropolit getirdi. Onun görüşeceği en yüksek devlet memuru Fatih Kaymakamı'dır. Bırakın Fatih Kaymakamı'nı, İstanbul Valisi'ni bile dikkate almıyor. O direkt olarak ya başbakanla ya Dışişleriyle görüşüyor. O da mecbur olduğu için, sorunlarını birine açması gerektiği için. Yoksa görüştüğü ya Bush oluyor, ya Schröder, ya da Blair kendini devlet başkanı sanıyor." Erenerol, İstanbul'un bir Amerikan çetesi tarafından üçe bölünmek istendiği iddiasında bulundu. Tansu Çiller'in başbakanlığı döneminde, bu olayın basına da yansıdığını hatırlatan Erenerol, şunları söyledi: "Amerika'nın başındaki çetenin bütün istediği, İstanbul'un üçe bölünmesi. Bir zamanlar elli milyar dolar teklif etmişlerdi. İstanbul eğer üçe bölünürse, daha rahat idare edilir düşüncesindeler" diyerek önemli bir hıyanete parmak basmıştır. Son yıllarda yabancı dil öğrenilmesi için herkesin İngilizce'ye yönlendirildiğini belirten Erenerol, "Sadece okullarda değil, mecliste bile milletvekillerine dersler veriliyor. Amaç, Türk insanının bilgili olması, 266 Bak: ATO. Vatanseverin el Kitabı:2 / Dünden Bugüne Kapitülasyonlar. Sh.127-130 205 lisanlar bilmesi değil. Yarın öbür gün efendiler emrettiğinde, biz köleler, onların emirlerini yerine getirirken konuştuklarını anlayalım diye. Yüz yüzelli kelimelik İngilizce öğrenmek için mecbur ediliyoruz. Din de aynı durumda. Onların bir tek dini var, oda madde ve menfaattir. Bütün insanlığı o dine yönlendirmektedirler." Türk Ortodoks Patrikhanesi Basın ve Halkla İlişkiler Sorumlusu Erenerol, konferansta Trabzon'daki Pontus faaliyetlerine değindi. Yunanistan'ın organize ettiği ekipler tarafından yıllarca Pontus faaliyetleri yapıldığını, bunun önüne ise Jandarma Komutanlığı ekiplerinin geçtiğini söyleyen Erenerol, "Trabzon'daki Pontus faaliyetleri, Yunanistan'ın özellikle organize ettiği ekiplerce yıllarca yapıldı. Meşhur bir yazar vardı, Yorgo Andiaris. Bir yıl içerisinde kırkyedi kez Trabzon'a gidip geldi. Ancak kırksekizinci kez bizimkiler uyanmışlar, sen niye gidip geliyorsun diye sormuşlar ve ondan sonra da müsaade etmemişler. Ama o, birçok çocuğu kendi ülkesine götürüp devşirdi.” Diyerek yetkilileri uyarmıştır. 206 İSLÂM İLERİCİLİKTİR Geçen yıllarda hava şehitlerini anma günü törenlerinde Kur'an-ı Kerim ve Türkçe mealini okutarak hasretle beklenen "Milli özlem"e tercümanlık yapan bir Komutanımız "Kur'an dışı İslâm'a karşıyım. Kur'an içindeki İslâm ise, hepimizin ulvi gücüdür" diyerek, mutlak ve ortak gerçeğimizi" dile getirmiştir. Evet Kur'an dışı olan, Kur'an'ın hükmüne, hikmetine ve hedefine aykırı bulunan, ilimle ve insani değerlerle çatışan, hiçbir düşünce ve davranış zaten İslâmi değildir. Bu Komutanımızın samimiyetle ifade ve itiraf ettikleri gibi "Kur'an içindeki (veya Kur'anın paralelindeki) İslâm ise hepimizin ulvi gücüdür" Kur'an'dan kaynaklanan, akıl, mantık ve medeniyetle uyuşan İslâm ise aziz milletimizin manevi, ahlâki ve sosyal değer ve dinamiklerinin köküdür, kültürüdür. Kur'an'ın bütün zamanları kuşatan nuruna ve ruhuna aykırı bulunan, insanlık tarihinin ortak birikimi olan çağdaş şartlara ve standartlara uyum sağlayamayan, modern ve medeni hayatın çok gerisinde kalan, ve zaten sadece Kur'an'la değil, ilmi ve akli kurallarla da çatışan bir anlayış, ya İslâm görüntülü bir "gelenek dini" veya kasıtlı bir istismar vesilesi ve çıkar devşirmesidir. “Kur'an'ın içindeki İslâm, hepimizin ulvi gücüdür" sözlerini, “Türkü-Kürdü, Alevisi-Sunnisi, solcususağcısı, köylüsü-şehirlisi, zengini-fakiri, askeri-sivili ile millet olarak hepimizin yeniden buluşması ve barışması gereken manevi merkezlerinin başında Kur'an'ın kucaklayıcı şemsiyesi gelmektedir" şeklinde yorumlamak ta mümkün ve münasiptir. Komutanlarımızın bu hareketleri ve ifadeleri, ordumuz aleyhine oluşturulmak istenen kasıtlı ve kışkırtıcı kötü imajlarının silinmesine ve ordu-millet bütünleşmesine katkıda bulunacağı için de oldukça anlamlı ve önemlidir. Bu tür kuşkuları dağıtacak ve toplumu rahatlatacak açıklamaların diğer yetkililerce de yapılması özellikle beklenmektedir. Yine, geçen yıllar Harp Akademilerimizin hazırladığı bir raporda "Özelleşme perdesi altında devlet imkanlarının yabancı sermayeye peşkeş çekildiğini" bildirmesi ve belgelemesi de, toplumumuzun ordu gibi milli kuruluşlara karşı olan güvenini tazelemiştir. Şimdi asıl konuya gelelim: Evet, İslâm, hayatın kendisidir. Çünkü, Atatürk'ün de defalarca dile getirdiği gibi tabii ve fıtri olan bir dindir. Her konuda en güzele ve en mükemmele doğru gelişmesi gereken hayatın rehberidir. İslâm, farklı din, kesim ve kavimden, ama herkesi kucaklayan, eskimez ve evrensel prensiplerdir. İslâm'ın amacı: Ne yozlaşmış kilise zihniyeti gibi "insanın tabii arzu ve ihtiyaçlarını körleştirip hayatı güdükleştirmek" ne de, kabbalist Siyonistler gibi "Her şeyi madde ve menfaat planında düşünerek, şeytani arzuların kölesi haline getirmek ve hayatı kirletmek" değil, madde ile mana arasında, ifrat ile tefrit ortasında mutedil bir hayat tarzını insanlığa göstermektir. Bu nedenle Müslümanlar tarih boyunca örnek medeniyetlerin öncülüğünü üstlenmişlerdir. Özellikle şanlı ecdadımız adil devletler ve asil müesseseler meydana getirmişlerdir. Ama Müslümanlar cihat (Din ve dünya saadeti için ciddiyetle çalışmak) yerine tembelliği, ilimde ise araştırma ve içtihat yerine taklitçiliği tercih etmeye yani, milli savunma ve yerli kalkınma gayretlerini terk etmeğe başlayınca, bugünkü geri kalmışlığın pençesine düşmüşlerdir. Bir asırdan fazladır çekilen bunca zulüm ve zilletten sonra başlayan yeniden diriliş hamleleri, medeniyet ve hakimiyet yarışında öne geçme gayretleri ise, bizleri sevindirmekte ve ümitlendirmektedir. Ancak, maalesef hem hocalar ve ilim adamları arasından, hem tarikat ve tasavvuf erbabı arasından, hem de diğer bazı hizmet grupları arasından çıkan bir takım "tutucu ve taklitçi" kişiler ve çevrelerin bulunması da bizleri üzmektedir. Bütün Müslümanları ve farklı sahalardaki hizmet ve gayret erbabını tenzih ederek, ama dinimize ve diriliş davamıza zarar veren birtakım "tutucu" unsurları da kabullenmemiz gerekmektedir. Bilindiği gibi, İrtica: geriye dönmek. Hak dinin istismarına ve yozlaşmasına yönelmek… Taklitçilikle geçmişe özenmek katı bir taassupla yeniliklere direnmek demektir. "Yobazlık, kabalık ve softalık" taassupcuların genel karakterdir. 207 Bu gibilerde ilim akıl yerine, hurafe ve saplantı hakimdir. Kişileri veya ideolojileri tabulaştırma ve onları "tartışılmaz ve dokunulmaz" kılmak bunların genel eğilimidir. Devrim yobazları, kurtarıcı ve kahraman kişileri tabulaştırır. Solcu softaları, komünist liderleri ve ideolojileri putlaştırır ve maalesef bazı Müslüman grupları da, şeyhlerini ya da hoca efendilerini "mason" laştırır. Bazıları da kuru şekilcilikleri öne çıkarmak suretiyle, başkalarını dışlayıcı, kavgacı ve dayatmacı bir tavır sergilemektedir. Bütün peygamberlerin ve mücedditlerin, inkarcı müşrikler yanında bu "itirazcı ve inatçı taklitçiler" le de uğraşmak zorunda kaldıklarını tarih haber vermektedir. Daha önce Tevrat ve İncil'in aslını bozarak yozlaşan Yahudi ve Hristiyanlar gibi, zamanla bazı Müslümanların da Kur'an'ın özünden Resulullah'ın izinden ayrılacaklarını ve din diye bid'at ve hurafelerle uğraşacaklarını yine Kur'an ayetleri bildirmekte, ve bu gibilerin İslâm'ın aslına dönmelerini ve Allah'a yönelmelerini istemektedir.267 Ayrıca pek çok hadislerde ve haberlerde, ahir zamanda gelmesi beklenen zatın, dinsizler ve zalimler yanında bu gibi "inatçı gericilerle" uğraşmak zorunda kalacakları da özellikle ikaz ve işaret edilmektedir. 268 Hatta gerçek ilim ve dava önderlerine "bu kişi fetvaları çiğniyor, takva yolunu terk ediyor, günahlara giriyor, dinimizi değiştiriyor" diye saldıracakları ve önemli sorunlar çıkaracakları bildirilmektedir. Bu arada mütedeyyin (dindar) mü'minlerle, mürteci kimseleri de birbirinden mutlaka ayırmak gerekmektedir. İnandığı gibi yaşamaya çalışan herkese "gerici" diye saldıran karanlık kafalılara da aldırış etmemelidir. Şimdi kör taassubun başlıca özelliklerini ayet ve hadislerle anlatmaya çalışalım. 1- Külfetçidirler 2- Taklitçidirler 3- Gayretsizdirler 4- Bit'atçidirler 5- Bencil ve bölücüdürler 6- Şekilcidirler 7- Dünyaya düşkündürler 1- Külfetçilik: Tutucu ve taassupçu kesimler genellikle dini zorlaştırmaya, imandaki safiyeti ve ameldeki sadeliği bozmaya çalışırlar. İslâm'ı yaşanmaz bir din ve taşınmaz bir yük haline sokarlar, bunları da çoğu zaman bir fazilet zannederek ve yanlışlığını fark etmeyerek yaparlar. Halbuki Kur'an-ı Kerim : "Allah'ın kullarına dinden bir zorluk olsun istemediğini" 269 "İnsanlara kapasitesinden (taşıyabileceğinden) fazla teklif yüklemediğini" 270 "İnsan zayıf yaratıldığından, Allah’ın zor teklifleri hafiflettiğini"271 açıkça beyan etmekte. Hz. Peygamber ettirmeyiniz".272 Efendimiz (sav)' de "Kolaylaştırınız, güçleştirmeyiniz, müjdeleyiniz, nefret "Dinde aşırılıktan sakınınız, çünkü sizden öncekiler işte bu yüzden helâka gitmişlerdir."273 talimatını vermektedir. Hatta ilerici geçinen bazı sapıklar, dinde haram olan şeyleri helal ettikleri gibi, bazı kimseler de tam tersine helal ve mübah olan şeyleri bile "haram ve günah" saymakla dini yozlaştırır ve zorlaştırırlar. "Diliniz yalana alıştığı için rastgele, "şu haramdır, şu helaldir" diyerek Allah'a iftira atmayın (ve dinin aslını bozmayın).274 267 268 269 270 271 272 273 274 Hadid : 16 Muhyiddini Arabi-Futuhatı-Mekkiye Kıyamet Alâmetleri: 186-187 Hac: 78 Bakara: 286 Nisa: 28 El-lu’luvel Mercan: 2/296 Ramuz-el – Ehadis: 1/176 Nisa: 116, Yunus: 59 208 "Ey mü'minler (sakın) Allah'ın helal ettiği temiz şeyleri haram kılmayın haddi de aşmayın. Doğrusu Allah (c.c) aşırı gidenleri sevmez"275 ayetleri bu davranışları yasaklamakta ve şiddetle yermektedir. "Takva perdesi ve tarikat terbiyesi" adı altında, aslında hayırlı ve yararlı olan ve peygamberlerimiz tarafından bizzat yapılan ve tavsiye olunan bir çok spor ve eğlence bile haram kılınmış ve yapanlar şiddetle kınanmıştır. Elfaz-ı küfür (küfre sokan sözler) diye binlerce maddelik ve yüzlerce sahifelik kitaplar yazılmış ve "kafir olurum!" korkusuyla bizzat, Kur'an'ın emrettiği, tefekkür ve tezekkür, (düşünme, araştırma, soruşturma doğruyu bulmak için tartışma) yolları bile maalesef Müslümanlara kapanmıştır. "Gece yatma donu ayrı, gündüz çalışma donu ayrı ve namaz kılma donu ayrı" gibi ne ayetlerde ne de hadislerde bulunmayan gereksiz ve göstermelik zahmet ve külfetlerle, haşa Peygamberden takva olmaya çalışılmıştır. 2- Taklitçilik: Tutucuların diğer bir özelliği de taassup ve taklitçiliktir. İslâm'ı, Kur'an'da Resulullah'tan ve diğer temel kaynaklardan öğrenmek zahmetine asla girişmezler. Anadan-babadan-atalardan ve hazır kalabalıklardan görüp öğrendikleri gelenek ve görenekleri körü körüne takip ve tatbik ederler. "Onlara, gelin, Allah'ın indirdiği (Kur'an'a uyun) denilince "hayır biz atalarımızın üzerinde bulduğumuz şeye inanırız ve yalnız onlara uyarız" derler.” 276 Taklitçiliğin bir diğer şekli de bilim ve fikir adamlarının itikat ve ibadet dışındaki gelişen hayat ve muamelatla ilgili kurum ve kurallar konusunda, kendi çağının sorunlarına ve standartlarına uygun olarak verdikleri fetvaları "dinin temel ve değişmez kaynağı" zanneden kimselerin tutumudur. Bunların (din) dedikleri sadece kendi şeyhlerinin ve hoca efendilerinin sohbetlerinden ve eserlerinden ibarettir. Kur'an'a ve temel kaynaklara dönerek bugünkü şartlara ve ihtiyaçlara uygun yeni ve yeterli çözüm ve çareler üretme girişimlerine "mezhepsizlik, reformistlik" diye peşinen tepki gösterirler. Bunlara göre içtihat kapısı kapanmıştır ve gereksizdir. Ve zaten bunlar için "din" toplum ve ticaret çoktan çekilmiştir. Bunların İslâm diye bildikleri, sadece adet haline getirilen bir takım ibadetler, mevlit ve cenaze gibi göstermelik merasimler ve kurs/dershane gibi sadece kendi mensuplarına yönelik birtakım hizmetleridir. Bunların din anlayışında, İslâm'ın vazgeçilmez iki temel dinamiği olan "cihat ve içtihat" kavramları unutulmuştur. Yani Milli Savunma ve yerli kalkınma gayretleri yoktur. Bütün kurum ve kuralları zulüm ve sömürü üzerine biçimlenmiş ve tüm insani değer ve doğruları dışlayarak şekillenmiş bir dünya düzeni ile uzlaşarak dindarlık rolü oynarlar. Ve hatta din istismarlığına devam edebilmek için adil bir dünya düzeninin kurulmasına bile, çeşitli bahanelerle karşı çıkarlar ve İslâm düşmanlarıyla rahatlıkla uyuşur ve anlaşırlar. Taklitçiliğin bir diğer biçimi de Emevi, Abbasi, Selçuklu ve Osmanlı gibi asırlar öncesi şartlar için hazırlanmış ve uygulanmış devlet ve hükümet modellerinin bugüne aynen tatbikini istemektedir. Onlar şeriat diye bugünkü ekonomik, siyasi, sosyal ve ahlâki sorunlara çare olmayacak "tarihi modelleri" hayal etmektedir. Böylece hem İslâm'ın yanlış anlaşılmasına hem de insanların Kur'an'dan ürküp kaçmalarına sebebiyet verilmektedir. 3- Dini Gayretsizlik: Taassupçular genellikle ya "korkak, pısırık ve nemelazımcı", yada tam tersine "saldırgan, kaba ve dışlayıcı" olarak ifrat ve tefrit gibi aşırılık psikolojisinden bir türlü kurtulamazlar. Ama genellikle perde arkasından hain ideolojilerle anlaşırlar ve hakiki hizmet ve harekete karşı ortak tavır alırlar. Bunlar haktan ve halktan taraf değil, devamlı suçludan ve batıldan yanadırlar. Evet, devletler ve şirketler arasında siyasi ve ticari anlaşma ve işbirliği caiz olmakla beraber, bize düşmanlık besleyen dış güçlere ve yerli sömürü çevrelerine ve bunların kurduğu teşkilatlara ve sistemlere "güvenmek ve bunların 275 276 Maide: 87 Bakara: 170, Lokman: 21 209 emrine girmek" bizzat Kur'an tarafından yasaklanmışken ilerici geçinen bazı gerici tipler, siyonist ve emperyalist güçlerin dostluğunu kazanmak için can atarlar ve kendilerini" Müslümanlar zayıf ve çaresizdir. İslâm'ın küfre galebe çalması imkansız gibidir. Velhasıl devran ve şartlar aleyhimizedir. Bu sebeple başımıza bir felaket gelmesin diye süper güçlerin himayesine girmemiz gerekir" şeklindeki safsataları savunurlar. 277 Şeytana uyarak akraba düğününde bir şişe içki içene düşman kesilirler ama içkinin fabrikasını kurup reklamını yapanlara övgü düzerler!.. Milletimizin huzuru ve kurtuluşu için bazı mazeret ve mecburiyetler sonucu bile olsa, yapılan basit hataları en büyük günah sayarlar, ama fuhuş patroniçelerine madalya takanlara destek verip saygı gösterirler!.. Kur'an'ın kelamını ezberletir, kalıplaşmış bazı dini bilgileri ders verirler ama İslâm ahlakına Kur'ani kurallara düşman olanları hoş görürler ve onlarla işbirliğine girişirler!.. Dünya dengelerinin ve ülke yönetiminin, inancımızın ve insanlığın lehine değişmesi konusunda hiçbir riske girmezler ve gayrete gelmezler. Ve bu talihsiz teslimiyetlerini "takdire rıza ve tevekkül" şeklinde takdim ederler. Bunların safdil başlıları da "efendi böyle buyurmuşsa mutlaka bir hikmeti vardır" diye düşünürler. 4- Bid'atçilik: Tutucular, İslâm'ın saf ve sade yapısını bid'atler ve uydurma adetlerle bulandırırlar. "Çeşitli teferruatları ve ruhsuz tatbikatları" dinin esasıymış gibi tutarlar. "Size ne oluyor, nasıl hüküm veriyorsunuz (ve bunları nerden uyduruyorsunuz?)" Yoksa (Kur'an'dan başka) bir kitabınız var da bunları ondan mı okuyorsunuz? 278 ayetleri bu gibileri uyarmaktadır. Bid'atçı gericilerin bir özelliği de İslâmi emir ve hükümlerin önem ve öncelik sırasını değiştirmektir. Mali ve bedeni yönden fedakârlık gerektiren cihat (milli savunmaya katılma ve manevi değerleri koruma) ve zekat gibi ibadetleri terk ve ihmal edip, risksiz ve zahmetsiz bazı hizmetler sıkça tekrar edilir. Yani bunlar nafileleri işlemekten farzlara vakit bulmayan tiplerdir. "Onlar ki Kur'an'ı bölük bölük ettiler" 279 "İnsanlardan kimisi de Allah'a sadece (kolayına gelen) bir yönden ibadet eder"280 ayetleri bu durumu haber vermektedir. 5- Bölücülük ve Bencillik: Din istismarcılarının yanlış ve yıkıcı bir tavrı da, grup ve fırka taassubundan kurtulup, bir türlü "millet ve vahdet" şuuruna erememişlerdir. "Siz insanlık için çıkarılmış hayırlı bir ümmetsiniz"281 ayetinde ifade edilen... Yalnız Müslümanlara değil bütün insanlığa hizmet edecek adil bir dünya medeniyeti kurmak yolundaki çalışmalara ilgi ve iltifat etmezken, sadece kendi meşrep ve mensuplarına yardım ve yakınlık göstermeleri bu bencilliğin ve bölücülüğün bir alâmetidir. Bunların bazıları kendi mezhep ve meşreplerinden olmayanları ikinci sınıf Müslüman görecek kadar ileri gitmektedir. Hatta kendilerinden olmayanları kafir sayanlar bile görülmektedir. "Sonra aralarında gruplar, fırkalar çıktı ve kendi aralarında ihtilafa düştüler." 282 "Fakat insanlar din işlerinde aralarında parça parça oldular. Ve her bölük kendi tuttuğu yolun en doğru olduğunu sanıp ferahlanmaktadır"283 ayetleri bunların durumunu bildirmektedir. Bunlar kendi grup ve meşrep menfaatlerini milli menfaatlerin ve Müslümanlara ait meselelerin üstünde görmektedirler. Bu nedenle kendilerine özel menfaat sağlayan, ama diğer yandan dinlerini ve milli 277 278 279 280 281 282 283 Bak: Maide 51-52 tefsiri Kalem: 36-37 Hicr: 91 Hac: 11 Ali İmran: 110 Zuhruf: 65 Ali İmran: 85 210 menfaatlerine saldıran ve Müslümanlara zulüm yapan kişileri veya kuruluşları baş üstünde gezdirirler. 6- Şekilcilik: İslâm dini; 1- Bir kadın ve erkek için, vücutlarının öngörülen kısımlarını gizleyecek rahatlıkta bulunmak 2- Kendisini kasıtlı olarak onlara benzetecek veya öyle zannettirecek, gayri müslimlere ve müşriklere ait özel dini kıyafetler olmamak şartıyla, her iklimde, her ülkede, her mevsimde ille de aynı tip aynı model elbise giyilecek diye bir mecburiyet getirmemiştir. Bugün okullarda ve resmi kurumlarda başörtülü kızlarımıza yapılan haksızlık ve hakaretler ne derece vahşilik ve gericilik ise, sanki farzmış gibi herkese şalvar ve cübbe giydirmeye, çarşaf yerine pardösü veya başka bir elbise ile örtünenleri günah işlemiş gibi yermeye kalkışanlar da bu denli yanlış içindedir. Ve zaten taassubun belirgin bir özelliği de şekilciliktir. Tavır ve hareketlerinde olsun, kılık ve kıyafetlerinde olsun, hatta hizmet ve ibadetlerinde olsun devamlı "göstermecilik ve şekilcilik" hakimdir. "Herkes tarafından fark edileyim, dikkatleri üzerime çekeyim, hep kendimden bahsettireyim, her yerde hürmet ve rağbet göreyim, maneviyat ve keramet ehli bilineyim" düşüncesi bunların asıl hedefidir. Yani görünüşte hakka tapan, gerçekte ise halka gösteriş yapan kimselerdir. Zevahircilik ve şekilcilik bunların ortak niteliğidir. Bir Müslüman kendi anlayışına ve bakış açısına uygun olarak Efendimizin giydiği kıyafetleri tercih edebilir ve bunu bir fazilet olarak değerlendirebilir. Ancak bunu dini temel kuralıymış gibi davranması ve dayatması böyle giyinmeyenleri dışlaması ve suçlaması yanlış ve yersizdir. Ve hele İslâm'ın yanlış anlaşılmasına yol açacak ve insanları ürkütüp kaçıracak hareketleri mutlaka terk etmelidir. Hatta bazıları, Aleyhisselatü Vesselam Efendimizin kılık kıyafetle ilgili hiçbir yenilik ve devrim yapmadığını "coğrafi şartlarla uyuşan, örf ve adetlerle oluşan, ekonomik ve sosyal gelişmelerle olgunlaşan" bu gibi kıyafet ve adetleri aynen taklit etmenin en büyük takva ve tebliğ olduğunu zannetmektedir. Gerçi bazı Müslümanların bu konudaki gayreti biraz da bazı hükümetlerin çağdaşlık adına dayattığı türlü kıyafet şekillerine, açık saçıklığı ve ahlaksızlığı bir nevi teşvik etmesine karşı gösterilen tabii bir tepkidir. Bazı kimselerde medeni dünyanın ortak kıyafeti halini alan ceket ve pantolonu giyip kravat takmamakla kahramanlık ve farklılık fantezisi sergilemektedir. Bu gibiler; İslâm'ın özü olan "iman, ihlas, güzel ahlak, dürüstlük, şefkat, merhamet, adalet ve dini gayret" gibi duygu ve değerlere ise pek önem vermemektedir. 7- Dünyaya Düşkünlük: Bu tiplerin diğer bir özelliği de maddeperestlik ve dünyalık menfaatlerine aşırı düşkünlükleridir. Makam ve menfaat için her türlü mukaddeslerini rüşvet verirler. Bunlar ahiret ehli görünseler de gerçekte beleşçi ve dilenci tipleridir. "(Bile bile) dünya hayatını (ve menfaatini) ahirete tercih ederler. Bu yüzden (çevresindekilerini) Allah yoluna çevirmeye (ve zalim yöneticileri desteklemeye) ve İslâmi hükümleri eğip bükmeye gayret ederler. Ve işte bunlar derin bir sapıklık içindedirler"284 ayeti bunların içini dışa dökmektedir. Sonuç: a- Bu tür tutucu ve gerici davranışlar, İslâm düşmanlarının ellerine, aleyhimize kullanacağı bazı kozlar vermektedir. b- Safiyet ve samimiyetle tövbe edip İslâm'a dönmek ve artık düzenli bir hayat sürmek isteyenlere kötü ve katı bir örnek teşkil etmektedir ve ürkütmektedir. c- Bunlar yüzünden bazı marazlı ve münafık çevreler, bütün Müslümanlar çağdışı ve mürteci diye hakaret etmektedir. d- Böylesi kaba ve katı davranışlar, ürkütülen kalabalıkların irşadını ve ıslahını da güçleştirmektedir. e- Ve bütün bunlar sonunda ilmi, İslâmi ve insani bir huzur ve hürriyet döneminin kurulmasını geciktirmektedir. 284 İbrahim: 3 211 f- Ve böylece bilerek veya bilmeyerek zalim yönetimlerin ve bozuk zihniyetlerin devamına ve halkın sefalet ve esaret altında kıvranmalarına neden olmak gibi büyük bir günaha girilmektedir. Öyle ise İslâm'ın ve insanlığın aleyhine olacak katı, kaba, dışlayıcı ve suçlayıcı davranışlardan uzak durup, Kur'an'ın evrensel prensiplerine, ilerici ve yol gösterici özelliklerine bağlı kalmamız, herkesi kuşatıcı ve her kesimi kucaklayıcı ekonomik, siyasi, ahlâki ve sosyal her soruna yeterli, tutarlı çözüm yolları arayıcı bir tavırla insanların karşısına çıkmamız gerekir. Zira Kur'an'i kurallar da, bu kuralların hayatın her safhasında tatbikatını amaçlayanlar da, her zaman öndedir, örnektir ve bizlere de ilericiliği emretmektedir. Yüce dinimiz bize ifrat ve tefritten uzak bir "orta yolu" göstermekte, fitne çıkarmamak ve herkesin temel insan haklarına saygılı bulunmak şartıyla farklı din ve düşünceden herkesle birlikte barış içerisinde yaşamamız gerektiğini öğretmektedir. 212 FİRAVUN SİSTEMİNİN AKTÖRLERİ KİMLERDİR? İnsanlık tarihinde acı örnekleri sık sık görülen ve bugün de yeryüzünde acımasızca sürdürülen, zulüm ve sömürü düzenlerini daha yakından tanıyabilmek ve yeterli tedbirleri alabilmek için, Kur’an’ın özellikle ve önemle üzerinde durduğu “Firavun sistemini” iyi bilmemiz gerekmektedir. Ahirzaman Firavunlarını hadisler, süfyan ve Deccal diye tarif etmektedir. Hz. Mehdi ise Decccal düzenlerini ve Firavun sistemlerini yıkmak ve insanlığı huzura kavuşturmakla görevlidir. Kur’an-ı Kerim’deki anlatılan şahsiyet Düzeni”nin beş ilgili ayetler dikkatle incelendiğinde ve çeşitli ve zihniyetlerle ayrı unsurun alakalı parçalar, bütün ittifak ve işbirliği ile halinde oluşmuş surelerde değişik bir araya bir zulüm cepheleri getirildiğinde “Firavun ve sömürü sistemi olduğu görülecektir. Bu beş unsurdan: 1- Firavun: Siyasi istibdadı ve zorba bir rejimi, 2- Karun: Ekonomik sömürü düzeni olan kapitalizmi, 3- Haman: Makam ve menfaat uğruna zalim yönetimlere uşaklık yapan bürokrasiyi, 4- Bel’am: Bunların keyfine ve küfrüne alet olan din adamlarını ve ilim erbabını, 5- Sihirbazlar ise, halkın gözünü boyayan medya mensuplarını temsil etmektedir. Firavun, Karun ve Haman Ankebut Suresi 39. Ayette birlikte zikredildiği gibi daha bir çok süre ve ayetlerde de ayrıca anlatılır. Bel’am ise Kur’an’da ismen zikredilmemekle beraber Araf Süresi 175 ve 176. ayetlerinde anlatılan şahsın Beor oğlu Bel’am olduğunu hadislerden ve tefsir haberlerinden öğreniyoruz. 285 FİRAVUN, çeşitli yollarla siyasi iktidarı eline alan, kuvveti üstün tutan ve hükümet gücünü zorbalıkla kullanan, “Kuralları krallar koyar, kanunları beş-on kişi yapar ve herkes mecburen ona uyar” düşüncesini savunan zalim idarecilerin ve putlaştırılan kişilerin tipik bir örneğidir. Bunun için Firavun, “Ben sizin için, benden başka ilah (kanun koyucu) bilmiyorum.” 286 diyordu. “Ben sizin en yüksek Rabbinizim (hayat sisteminizi tanzim ve sizi dilediğim gibi terbiye ediciyim)” diye övünüyordu.287 KARUN ise, Firavun’un sayesinde, ihtikar, karaborsa, faiz, rüşvet, vurgun ve soygun yoluyla zenginleşen, halkın emeğini ve servetini gayrı meşru yoluyla sömüren ve semiren bir kapitalist zengin tipidir. Karun bu sınırsız serveti kendisine kazandıran rejimi seviyor ve savunuyor, Firavun da devamlı onu koruyor ve kolluyordu. Ankebut Süresi 39. ayette Karun’un Firavun’dan önce zikredilmesinde, kapitalist sömürü sistemlerinde, "sermayenin siyasete hakim olduğuna" bir işaret vardır. HAMAN’a gelince o, dünyalık makam ve menfaat uğruna Firavunlara vezirlik, bakanlık, genel müdürlük yapan ve onların zulmüne alet olan bürokrat kesimini temsil eder. Bu tipler arasından çıktıkları inançlı insanları görünce, “Bizi yanlış anlamayın. Makam ve mevkide gözümüz yok, sadece sizlere hizmet verebilmek için bu batıl partilerde ve zalim yönetimlerde görev alıyoruz.” derler. Aslında, İslâmi hüviyet ve haysiyetlerini, yüksek maaş ve memuriyet aşkına rüşvet verirler. BEL’AM’a gelince, bunlar din adamı ve ilim erbabı sıfatıyla insanları aldatan “din ayrı, dünya ayrı” safsatasıyla Müslümanları siyasi, sosyal ve ekonomik girişimlerden uzaklaştıran ve böylece Firavun sisteminin yürümesini kolaylaştıran kimselerdir. Bunlar din alimi, diyanet görevlisi, tarikat şeyhi, meşrep ağabeyi veya üniversite hocası, köşe yazarı gibi pozisyonlarla ortaya çıkarlar... “Bu dünyanın Müslümanın zindanı, zalimlerin meydanı” olduğunu çarpıtarak anlatırlar. Ve insanları 285 286 287 Tefsir-i Mücahit, Katar 1396. İmam Kurtubi el- Cami li -Ankamü’l-Kur’an, Kahire 1967 (3. Baskı) c.7, sh. 320 Kasas: 38 Naziat: 24 213 uyutmaya çalışırlar. Müminlerin ahiret ve cennet için çalışmalarını, siyaset ve devlet işlerine karışmamalarını savunurlar. Siyasetin dışında kalmayı en büyük meziyet sayarlar... Hakkı hakim kılmak ve adil düzeni kurmak ve insanları refaha ulaştırmak için, siyasi hizmet ve gayret içinde olanları “istismarcı ve fesat çıkarıcı” olarak suçlarlar. Aslında kendileri İslâmın sahtesini sattıkları için, gerçek İslâm düzeninin kurulmasından pek çok korkarlar... Bunun için de faizci, kumarcı, içkici ve fuhuşçu mason partileri desteklemekten geri durmazlar. Bel’amlarla ilgili ayet-i kerime bunları çok iyi anlatmaktadır: “(Ey Resulüm) Onlara o kimsenin (Bel’am’ın) haberini de oku ki, biz kendisine ayetlerimizi vermiştik de, O bunları kötüye kullanmış, şeytan da onu arkasına takmış ve aldatmış ve böylece azıp sapanlardan olmuştu. Eğer dileseydik (Bel’am gibileri verdiğimiz nimet ve faziletlerin kıymetini bilseydi) o kimseyi bu ilimle yükseltir ve şereflendirirdik. Fakat o (bunları dünya rahatı ve menfaati için kötüye kullandı) Arza (aşağılığa) saplandı ve nefs-ü hevasına kapıldı. İşte onun misali o (kuduz) köpeğin haline benzer ki, eğer üzerine varırsa dilini sarkıtıp solur veya kendi haline bıraksan da yine dilini uzatıp solur. (Ne müminler yanında kıymeti kalır, ne zalimler katında rağbet bulur...) İşte ayetlerimizi (Hak dinimizi ve adalet düzenimizi) yalanlayan ve yanlış sayanların hali böyledir. Sen bu kıssayı onlara anlat. Olur ki gereği gibi düşünür (ve gerçeği görürler)..” 288 SİHİRBAZ’lar ise, yazıları ve yorumlarıyla olayları çarpıtan, karalama kampanyalarıyla Milli güçleri ve yerli gelişmeleri yıpratan, sömürücü sermaye baronlarını ve mason uşaklarını kurtarıcı ve kahraman yapan bir kısım medya mensuplarıdır. Firavunun sihirbazları bir takım numaralar ve hokkabazlıklarla halkı oyalıyor ve Firavuna köle yapıyorlardı. Bugünün Medya sihirbazları sahtekarlıklarla çağdaş da, gazete sütunlarında Firavunların ve sömürücü ve Televizyon ekranlarındaki karunların zulüm saltanatını saptırma ve ayakta tutmaya çalışmaktadırlar. İşte bu beşli belanın, önder şahsiyetlere ve milli siyasete karşı şeytani ittifakları, gerçek durumlarının ortaya çıkması ve sömürü saltanatlarının yıkılması telaşındandır. 288 Araf Süresi 175, 176 214 DİNSİZLİK DİNİ VE SOSYAL TAHRİBİ VE HAYATIN HAKİKATİ Bu başlığı o kuduğunuz zaman belki de kendinize "Dinsizliğin Dini" ne demek diye sormuş olabilirsiniz. Çünkü birçok insana göre din kavramı sadece Allah'ın vahyine dayalı kutsal dinleri içermektedir. Veya "batıl" din olarak bilinen bir kısım inançlar vardır ki; bunlar da Budizm, Hinduizm gibi öğretilerdir. Dinsizlik ise, adından da anlaşılacağı gibi, din ahlakını bütünüyle reddeden, Allah'ın varlığını inkar eden bir anlayıştır. Fakat şu an dünya üzerinde "din" olarak adlandırılmayan, ama aslında adeta bir din gibi benimsenmiş olan başka inanç sistemleri de mevcuttur. İşte biz bu nedenle, dünya üzerinde hakim olan materyalizm, komünizm gibi ideolojileri, bunların kendilerine sözde bilimsel dayanak olarak gördükleri Darwinizm'i ve bunların dışında da dinsizliğe dayalı tüm sistemleri "dinsizliğin dinleri" olarak tanımlıyoruz. Çünkü bu ideolojiler, inançlarıyla, uygulamalarıyla, günlük hayata yönelik kurallarıyla maalesef “dinsiz bir din” halini almışlardır. Her birinin adeta ilah olarak gördükleri önderleri, her bir kelimesini ezbere bildikleri ve asla değiştirilemeyecek birer gerçek olarak kabul ettikleri kitapları vardır. Bu sahte dinler çok büyük bir hızla yayılmakta, takipçilerinin sayısı günden güne artmaktadır. Çünkü bunların peşinden gidenler "dinsizliğin dini"ni hakim kılmak için çok ciddi bir çaba içindedirler. Kitaplar yazarak, makaleler yayınlayarak, sürekli bu batıl dinlerin tebliğini yaparak hak dine karşı mücadele etmektedirler. Dinsizlik dinini savunanların karşılarındaki en büyük engellerden biri ise, Allah'ın inanan kullarına bir rehber olarak indirdiği vahyi, yani Kuran-ı Kerim'dir. Kuran'da, sözünü ettiğimiz batıl dinlerle yapılacak olan mücadele tarif edilmekte ve bu şerefli görev inananlara verilmektedir. İşte bu noktada Allah'ın vahyine uyan samimi Müslümanların üzerine çok büyük bir sorumluluk düşmektedir. Bu batıl dinlerin geçersizliğini anlatma hizmetini üzerine alacak, bu uğurda çok ciddi bir şekilde çaba sarf edecek, elindeki tüm imkanları bu yolda kullanacak inançlı kişilere ihtiyaç duyulmaktadır. Geçtiğimiz 20. yüzyılda ve içinde bulunduğumuz dönemde, dinsizlik dini belki de tarihte ilk defa bu kadar fazla yayılma imkanı bulmuştur ve bu dinin bağlıları da Allah'ın Kuran'da bildirdiği gibi "hakkı batıl ile geçersiz kılmak için"289 mücadele vermektedirler. Bu nedenle de özellikle bu dönemde, Kuran'da tarif edilen bu şerefli mücadele içinde yer almak, dinsizliğin dininin tüm dayanaklarını fikri anlamda geçersiz kılmak çok büyük bir önem taşımaktadır. Allah bu şerefli görevi üstlenen kullarına çok önemli bir müjde de vermiştir. Kuran'da, "Hayır, Biz hakkı batılın üstüne fırlatırız, o da onun beynini darmadağın eder. Bir de bakarsın ki, o, yok olup gitmiştir. (Allah'a karşı) Nitelendiregeldiklerinizden dolayı eyvahlar size." 290 ayetinde haber verildiği üzere, batıl mutlaka yok olacaktır. Dinsizliğin Dinleri: Materyalizm ve Darwinizm M addecilik ya da günümüzde kullanılan adıyla materyalizm, tarihin çok eski dönemlerinden beri var olan fikir sistemlerinden biridir. Materyalizm, tek gerçek varlığın madde olduğunu savunur. Bu batıl anlayışa göre madde ezelden beri vardır ve sonsuza kadar da varlığını sürdürecektir. Materyalizmin en önemli özelliği ise bir Yaratıcı'nın varlığını ve her türlü dini inancı reddetmesidir. Yeryüzünde dinsizliği kendine temel prensip edinen pek çok akım, ideoloji ve fikir sistemi bulunmaktadır. Ancak materyalizm, dini inkar eden bu akımların büyük bir bölümünün temelini oluşturur. Diğer bir deyişle dinsizliğin en etkin dini materyalizmdir. Maddeci anlayışa, Sümerlerden, eski Yunan dinlerine kadar tarihin her döneminde rastlanmıştır. Ancak bu batıl inanış asıl olarak 19. yüzyılda yaygınlaşıp, yerleşik bir fikir sistemi haline gelmiştir. Çok büyük bir hızla yaygınlaşan bu maddeci anlayışın önünde her zaman için önemli bir engel bulunmuştur. Maddenin ezeli olduğunu iddia eden materyalizmin önündeki bu büyük engel, "evrenin ve canlılığın nasıl meydana geldiği" sorusudur. 289 290 Kehf: 56 Enbiya: 18 215 Aynı yüzyıl içinde, Charles Darwin'in ortaya attığı evrim teorisi, materyalistlerin önünde bir engel teşkil eden bu soruya tam da onların aradıkları -ama aslında hiçbir geçerliliği olmayan- cevabı vermiştir. Darwin'in ortaya attığı asılsız teoriye göre cansız maddeler kendi kendilerini rastgele gelişen bazı olaylarla organize etmişler ve bunun sonucunda ilk hücre tesadüfen var olmuştur. Ve Darwinizm'e göre yeryüzündeki canlıların tümü, bu ilk hücrenin tesadüfler sonucunda evrimleşmesiyle meydana gelmiştir. Darwin, bu iddialarıyla aslında bilim tarihindeki en büyük yanılgının mimarıdır. Hiçbir somut bilimsel bulguya dayanmayan teorisi, kendisinin de kabul ettiği gibi sadece bir "mantık yürütme"dir. Hatta Darwin'in, Türlerin Kökeni isimli kitabındaki "Teorinin Zorlukları" başlıklı uzun bölümde itiraf ettiği gibi, evrim teorisi birçok önemli soru karşısında çaresiz kalmıştır. Yine de Darwin, bilim geliştikçe teorisinin önündeki bu zorlukları aşabileceğini ve yeni bilimsel bulguların teorisini güçlendireceğini ummuştur. Bunu da kitabında sık sık belirtmiştir. Ancak gelişen bilim, Darwin'in umutlarının tam aksine, teorinin temel iddialarını birer birer dayanaksız bırakmıştır. Öyle ki evrim teorisi bugün, lehinde yürütülen tüm propagandalara rağmen, Avustralyalı ünlü moleküler biyolog Michael Denton'ın Evolution: A Theory in Crisis (Evrim, Kriz İçinde Bir Teori) adlı kitabında vurguladığı gibi "kriz içinde bir teori"dir.291 Ancak 19. yüzyılda evrim teorisi ile ilgili bilimsel gerçekler bilinmiyordu. Ve kendilerine bilimsel bir destek arayan materyalistler için bu teori kaçırılmayacak bir fırsattı. Çünkü Charles Darwin, teorisine dayanarak bir Yaratıcı'nın varlığını inkar ediyordu. O dönemde insanın başıboş tesadüflerin etkisiyle cansız maddelerden oluştuğu iddiası, materyalistlerin en fazla duymak istedikleri şeydi. Evrim teorisine getirdiği eleştirilerle ve yayınladığı kitaplarla akademik çevrelerde çok saygın bir yere sahip olan Chicago Üniversitesi profesörlerinden Phillip Johnson, evrim teorisinin dinsiz fikir akımları için taşıdığı önemi şöyle açıklamaktadır: … Darwinizm'in kabul edilmesi Allah'ın varlığının inkar edilmesi anlamına geliyordu ve sonuç olarak Allah'ın vahyine dayalı dinin yerine evrimsel natüralizme dayalı yeni bir inanç oluşturuldu. Bu yeni inanç sadece bilimin değil, hükümetlerin, hukukun ve ahlakın da temel inancını oluşturdu, modernizmin temel dini felsefesi sayıldı.292 Peki Phillip Johnson'ın yukarıdaki sözleriyle de ifade ettiği bu dinsiz felsefenin sahiplerinin gerçek amaçları nedir? Allah'ın varlığını ve din ahlakını inkar eden bir toplum oluşturmak isteyen materyalistler, insanın, karşısında kendisini sorumlu hissedeceği bir varlık olmadığını iddia ederler. Kendi çarpık anlayışları nedeniyle, insanın başıboş ve sorumsuz olmasını ve hiç kimseye hesap vermek zorunda olmamasını isterler. Materyalistlerin bu cahilce tutkusu, materyalist bir bilim adamı tarafından şöyle özetlenmektedir: İnsan, evrende anlama kapasitesine ve potansiyeline sahip tek varlıktır. Ama bilinçsiz ve akılsız maddelerin bir ürünüdür. Böylece dünyaya gelişini kendisi başarmış olan insan, sadece kendisine karşı sorumludur.293 Yukarıdaki alıntıda ifade edilenin ne kadar mantıksız bir çıkarım olduğu, akıl ve vicdan sahibi her insanın rahatlıkla anlayabileceği bir gerçektir. Bu sözlerin sahibi olan materyalist bilim adamı, insanın dünyaya gelişinin kendi başarısı olduğunu iddia etmektedir. Oysa açıktır ki insan dünyaya gelişinin hiçbir aşamasında irade kullanmamış ve karar yetkisine de sahip olmamıştır. Allah insanı yeryüzünde kusursuzca var etmiştir. Ama tarih boyunca materyalist zihniyetin kendini "sorumsuz" hissetme tutkusu, onu bilinçsiz ve akılsız maddelerden bilinçli ve akılcı planlamalar bekleme hezeyanına sürüklemiştir. Ayrıca şunu da hatırlatmak gerekir ki, dinsizlerin yukarıda ifade edilen bu başıboş ve sorumsuz bırakılma istekleri sadece 19 ve 20. yüzyılda yaşayan materyalistlere ve evrimcilere ait değildir. Allah Kuran'da geçmiş topluluklarda da aynı düşünce yapısına sahip insanların bulunduğunu şu şekilde bildirmiştir: Michael Denton, Evolution: A Theory in Crisis, London: Burnett Books, 1985 Phillip E. Johnson, Defeating Darwinism Intervarsity Press, 1997, s.99 293 George Gaylord Simpson, Life of The Past:An Introduction to Paleontology, New Haven: Yale University Press, 1953 291 292 216 İnsan, 'kendi başına ve sorumsuz' bırakılacağını mı sanıyor? Kendisi, akıtılan meniden bir damla su değil miydi? Sonra bir alak (embriyo) oldu, derken (Allah, onu) yarattı ve bir 'düzen içinde biçim verdi.' Böylece ondan, erkek ve dişi olmak üzere çift kıldı. (Öyleyse Allah,) Ölüleri diriltmeye güç yetiren değil midir?294 Allah insanı bir damla sudan yaratmış ardından ayetlerde de bildirildiği gibi ona "düzen içinde biçim vermiş"tir. Yani insanın kendi varlığı hakkında herhangi bir karar yetkisi yoktur; çünkü yaratılmıştır. Ama Allah'ın bu apaçık lütfuna rağmen kimi insanlar -yukarıdaki örnekte görüldüğü gibi- kendi iradeleriyle yeryüzünde bulundukları ve "başıboş" oldukları iddiasında bulunabilmektedirler. Maddeci fikir sistemlerinin ve evrim teorisinin "sorumsuz, başıboş insan özlemi", günümüzde de toplum yapısına, bilim ve fikir dünyasına hakimdir. Bu sebeple manevi değerleri hiçe sayan, toplumdaki dirlik ve düzeni sağlayan tüm ahlaki değerlere karşı savaş açan bu çarpık anlayışın bir sonucu olarak, giderek artan bir hızla ahlaki dejenerasyona uğrayan nesiller yetiştirilmiştir. Bugün bilim, materyalist düşüncenin ve evrim teorisinin geçersiz olduklarını, hiçbir bilimsel delile dayanmadıklarını, hatta bilimsel bulgular ile yalanlandıklarını açıkça göstermektedir. Ancak 150 yıl boyunca ısrarla sürdürülen toplumsal telkin nedeniyle, materyalist düşünce ve evrim teorisi hala birçok insan tarafından sanki ispatlanmış birer gerçek gibi savunulmaktadır. Çünkü bu anlayışın öncülerinin, Allah'ın varlığını inkar edebilmeleri, insanları din ahlakından ve her türlü manevi değerden uzak tutabilmeleri için materyalizme ve evrim teorisine ihtiyaçları vardır. Aksi takdirde ellerinde dinsizliklerini telkin edebilecekleri herhangi bir malzeme kalmayacaktır. Neden Bilimin Yalanladığı Ve Yaralandığı Bir Teoriyi Hala Savunuyorlar? Günümüzde pek çok bilim adamı, bilimsel gerçeklere rağmen neden hala evrim teorisini ve materyalizmi savunduklarını aslında açıkça itiraf etmektedir. Örneğin Philip Johnson, evrim teorisinin ateşli savunucularından ve günümüzün en koyu materyalistlerinden biri olan Harvard Üniversitesi'nden genetikçi Richard Lewontin'in bir bilim adamı olarak amacını belirttiği cümlesini aktarmış ve şu yorumu yapmıştır: Asıl sorun insanlara en yakın yıldızın ne kadar uzaklıkta olduğunu göstermek veya hangi genlerin hangi bilgiyi içerdiği hakkında bilgi vermek değildir… Asıl sorun insanların dünya ile ilgili irrasyonel ve doğa üstü açıklamaları reddetmelerini sağlamaktır. İnsanların öğrenmesi gereken, ister beğenin ister beğenmeyin, şudur: "Biz, tüm fenomenleri maddelerin arasındaki maddi ilişkilerden doğan, maddi bir dünyada yaşayan, maddi varlıklarız". Diğer bir deyişle insanlar Allah'ın varlığını inkar eden materyalizme inanmalıdır…295 Lewontin'in bu ifadeleri, maddeci fikri savunanların aslında nasıl çarpık bir mantık anlayışına sahip olduklarını da göstermektedir. Çünkü bugün bilimin ortaya koyduğu gerçekler, materyalizmin öne sürdüğü iddiaların akıl ve mantıkla taban tabana zıt olduğunu ortaya koymuştur. Ama materyalistler her türlü bilimsel delile rağmen, körü körüne bağlandıkları inançlarını korumakta kararlıdırlar ve bu uğurda hizmetlerini sürdürmektedirler. Sydney Üniversitesi'nden, antropolog Dr. Michael Walker da evrim teorisine neden hizmet edildiğini şöyle açıklamaktadır: Birçok bilim adamı ve teknoloji uzmanının Darwin'in teorisine onay veriyor olmalarının tek nedeninin, bu teorinin Yaratıcı'nın varlığını reddetmesi olduğunu kabul etmek zorundayız. 296 Darwinizm'in bilim dışı iddialarını reddeden saygın bilim adamı Phillip Johnson ise, Darwinizm'in neden bilimin dinsiz liderleri için "yeri doldurulamaz" bir önemi olduğunu ve neden her ne pahasına olursa olsun onu korumaya çalıştıklarını şöyle anlatır: Modern bilimin liderleri, kendilerini 'dindarlara' -yani bir Yaratıcı'nın var olduğuna inananlara- karşı girişilen bir savaşın öncüleri olarak görmekteler… Darwinizm ise, 'dine' karşı girişilen bu savaşta yeri doldurulamaz ideolojik bir rol oynamaktadır. İşte bu nedenle bugün bilim çevreleri, Darwinizm'i test etmeyi değil, ne olursa olsun korumayı kendilerine amaç edinmişlerdir. Bilimsel araştırmaların kuralları da, bu Kıyamet: 36-40 Phillip E. Johnson, Objections Sustained, İntervasity, 1998, USA, s. 69-70 296 Dr. Michael Walker, Quadrant, Ekim 1982, s.44 294 295 217 ideolojiyi doğrulayacak şekilde belirlenmektedir 297 Materyalist ve ateist felsefenin en önde gelen savunucuları ve bunları tüm dünyaya yaymayı kendilerine hedef edinen "dinsizliğin önderleri", Johnson'ın da belirttiği gibi, Darwin'in evrim teorisine kendi ideolojilerine sözde bilimsel bir dayanak sağladığı için sahip çıkmışlardır. Bu durumun örneklerine geçmişte, evrim teorisinin ilk ortaya atıldığı günlerde de rastlanmıştır. Örneğin diyalektik materyalizmin kurucularından, din düşmanı Friedrich Engels evrim teorisinin, kendi savunduğu fikirler açısından ne kadar önemli olduğunu defalarca ifade etmiştir. Engels, Darwin'in Türlerin Kökeni kitabını okuduktan sonra şöyle demiştir: Bizim teorimiz evrimin teorisidir, ezberlenecek ve mekanik olarak yinelenecek bir dogma değildir. 298 Diyalektik materyalizmin diğer ünlü ismi Karl Marx ise, yakın dostu Friedrich Engels'e yazdığı bir mektupta Darwinizm hakkındaki düşüncelerini şöyle ifade etmiştir: Bizim görüşlerimizin tabii tarih temelini içeren kitap işte budur. 299 Amerikalı botanik profesörü Conway Zirckle ise, komünizmin kurucuları olan Marx ve Engels'in Darwinizm'i neden benimsediklerini aşağıdaki sözleriyle açıklar: Marx ve Engels, evrim teorisini, Darwin'in Türlerin Kökeni adlı kitabı yayınlanır yayınlanmaz benimsediler… Evrim, komünizmin kurucuları için, insanlığın doğaüstü bir gücün müdahalesi olmadan nasıl ortaya çıkmış olabileceği sorusuna getirilen cevaptı ve dolayısıyla savundukları materyalist felsefenin temellerini desteklemek için kullanılabilirdi. Dahası, Darwin'in evrimi yorumlama biçimi -yani evrimin bir doğal seleksiyon süreci içinde geliştiği teorisi- onlara o zamana dek hakim olan teolojik (dini) düşüncelere karşı koyma fırsatı veriyordu. Doğal seleksiyon teorisi sayesinde, bilim adamları organik dünyayı materyalist bir terminoloji ile yorumlama şansı elde etmiş oluyorlardı. 300 Bu ifadelerden de açıkça anlaşıldığı gibi, materyalist bir dünya görüşüne sahip olan Marx ve Engels'in, Darwin'i desteklemelerinin ardındaki tek neden dine olan düşmanlıklarıydı. Aslında bilimsel açıdan hiçbir değeri olmayan, yalnızca Darwin'in hayal gücünden kaynaklanan bazı mekanizmalara ısrarla sahip çıkmaları bu yüzdendi. Nitekim Friedrich Engels bir kitabında Darwin'in teorisini niçin önemli gördüğünü şöyle ifade etmişti: Darwin, bütün organik varlıkların, bitkilerin, hayvanların ve insanın kendisinin, milyonlarca yıldır olagelen bir evrim sürecinin ürünleri olduğunu kanıtlayarak metafizik doğa görüşüne en ağır darbeyi indirdi. 301 Görüldüğü gibi Engels, evrim teorisinin yeryüzündeki milyonlarca çeşit canlının nasıl var olduğunu açıklayabildiğini zannetme yanılgısına düşmüştü. Ama Darwin'in teorisinin kanıtlanmış olduğunu zanneden ve döneminin bilimsel açıdan geri kalmışlığını ortaya koyan yalnızca Engels değildi. Geçmişte yaşamış komünist ve dinsiz liderlerin en kanlısı olarak bilinen Joseph Stalin de otobiyografisinde evrim teorisine verdiği öneme şöyle dikkat çekmişti: Okullardaki öğrencilerimizin zihnini altı günde yaratılış efsanesinden temizlemek için onlara üç şeyi özellikle öğretmeliyiz: Dünyanın yaşını, jeolojik orijinini ve Darwin'in öğretilerini. 302 Görüldüğü gibi materyalist inanışa sahip fikir akımlarının ve Darwin'in evrim teorisinin ortak oldukları nokta dinsizliktir. Bu fikir akımlarını savunanların yegane amaçları insanların tamamına Allah'ın varlığını inkar ettirebilmektir. Allah, "Biz, onları ateşe çağıran önderler kıldık; kıyamet günü yardım görmezler."303 Phillip Johnson, Darwin on Trial, 2.b. Illinois:Intervarsity Press, 1993, s.155 Karl Marx-Friedrich Engels, Seçme Yazışmalar 2, 1870-1895, Sol Yayınları, birinci Baskı, Ekim 1996, Ankara, Çev:Yurdakul Fincancı, (Kitabın orjinali Moskova 1975 basımı) (Marx and Engels Corespondence, International Publishers, 1968, Letter from Engels to Florence Kelley Wischnewetsky) 299 Conway Zirkle, Evolution, Marxian Biology and The Social Science, University of Pennsylvania Press, 1959, s.527 300 Conway Zirkle, Evolution, Marxian Biology and The Social Science, University of Pennsylvania Press, 1959, s.85-86 301 Marx – Engels, Seçme Yapıtlar 3, Sol Yayınları, s. 156 302 Kent Hovind, The False Religion df Evolution, http://www.hsv.tis.net/ke4vol/evolve/ndxng.html (Bu kitap sadece internette yayınlanmıştır) 303 Kasas: 41 297 298 218 ayetiyle insanların inkar etmeleri için çaba sarf eden bu liderlerin varlığını Kuran'da bildirmektedir. 304 Ancak Allah başka bir ayette, insanları inkara sürükleyenlerin uğrayacakları sona da şu şekilde dikkat çekmektedir: … Allah'ın ayetlerini yalanlayandan ve (insanları) ondan alıkoyup-çevirenden daha zalim kimdir? Ayetlerimizden alıkoyup-çevirenlere, bu 'engelleme ve çevirmelerinden' dolayı pek çetin bir azabla karşılık vereceğiz.305 Materyalizmin çökertilmesi, aynı zamanda dünya üzerinde gün geçtikçe daha fazla yaygınlaşan dinsizliğin ortadan kaldırılması anlamına da gelmektedir. Bunun içinse, insanlara maddenin ezeli ve ebedi olmadığının anlatılması ve evrim teorisinin bilimsel açıdan tamamen geçersiz bir teori olduğunun duyurulması gerekmektedir. Bu sayede Allah'ın varlığını inkar eden düşünce sistemlerinin tamamı yok edilmiş olacaktır. Bu, materyalizmi bekleyen kaçınılmaz sondur. Allah'ın bir ayetinde bildirdiği gibi; "Onların içinde bulundukları şey (din) mahvolucudur ve yapmakta oldukları şeyler (ibadetler) de geçersizdir." 306 Darwinizm'in Dinsizlik İçin Önemi Belki bu kitabı okuyanların bazıları, Darwinizm ve materyalizm gibi fikirlerin dinsizliğin en önemli dayanağı sayılamayacağını, çoğu insanın bu kavramlardan hiç haberi olmadığı halde dinsiz ya da dinden tamamen habersiz bir yaşam sürdüğünü düşünüyor olabilir. Bu fikir ilk bakışta doğru gibi durabilir: İçinde bulunduğumuz çağa bakıldığında, insanların çoğunun hiçbir şey düşünmemeye dayalı bir hayat sürdükleri görülmektedir. Özellikle gençler arasında, sadece bol para kazanıp eğlenceli hayat sürmeye dayalı yüzeysel bir kültür gelişmiştir. Bu yüzeysel kültür içinde "ben nasıl var oldum, kim beni yarattı" gibi sorulara yer yoktur. Bu insanlar ne kendilerini Allah'ın yaratmış olduğunu düşünürler, ne de sapkın ideolojilerinin bilincindedirler. Kafalarını dolduran düşünceler, film yıldızlarının hayatları, pop şarkıcılarının skandalları ve buna benzer tamamen boş konulardır. Toplumun büyük kısmı da yine nasıl var oldukları gibi "derin" konularla ilgilenmez. İnsanların bütün düşünceleri -kendi deyimleriyle- "geçim derdi" ya da benzeri dünyevi konular ve güncel meseleler üzerine yoğunlaşmıştır. Sonuçta toplumda Darwinizm'e inanan, materyalist felsefeyi bilinçli olarak benimseyen insanların oranı hiçbir zaman büyük bir yüzde oluşturmaz. Bazı insanların din ahlakından uzak durmalarının nedeni, çoğunlukla akıllarının bomboş olmasıdır. İşte bu nedenle de, yukarıda sözünü ettiğimiz "Darwinizm ve materyalizm bu kadar önemli mi?" sorusu doğmaktadır. Ancak eğer bu tablo biraz daha yakından incelenirse, gerçekte Darwinizm'in dinsizliği ayakta tutan en önemli unsur olduğu görülür. Çünkü Darwinizm'i benimseyen kitle, toplum içindeki oranı az da olsa, o topluma fikri açıdan yön veren kitledir. Örneğin ABD'de yapılan bir kamuoyu araştırmasında, toplumun sadece %9'unun ateist evrimci olduğu ortaya çıkmıştır. Ama bu %9'luk kesim, üniversitelerde, medyada, resmi bilim kurumlarında ya da film sanayisinde hakim durumdadır. Topluma yön veren, eğitim politikasını belirleyen, medya yoluyla halkın bilincini şekillendiren kesim, büyük ölçüde söz konusu ateist evrimcilerden oluşmaktadır. Dikkatli bir biçimde bakılırsa, aynı durumun pek çok ülkede geçerli olduğu görülür. Bu noktada ilgi çekici bir gösterge, komünist ideolojiyi savunan kimselerin, fikri ve kültürel alanlardaki çabasıdır. Bilindiği gibi bugün komünizm, birkaç ülke dışında, siyasi bir sistem olarak çökmüştür. Ama gerçekte komünizm hala bazı çevrelerce yoğun olarak gündemde tutulabilmektedir. Çünkü önemli olan komünizmin fikri temelini oluşturan materyalist felsefedir ve materyalist felsefe hala yaşamaktadır. Komünistler de "Marx'ın ekonomi teorisinde bazı yanılgılar vardı ama materyalizm yaşıyor" mesajını sık sık vermektedirler. Pek çok ülkeye bakıldığında, komünistlerin kültürel yönden ciddi bir örgütlenme içinde oldukları, sanat, bilim, felsefe gibi alanlarda son derece önemli bir etki sağladıkları görülebilir. Yayınevlerinin önemli bir bölümü, onların denetimindedir. Kitap fuarlarında onların fikriyatı ön plana çıkmaktadır. Büyük Detaylı bilgi için bkz. Dinsizliğin "Ateşe Çağıran" Önderleri bölümü Enam: 157 306 Araf: 139 304 305 219 medya kuruluşlarını yönlendiren, buralarda köşe yazarlığı yapan kişilerin önemli bir bölümü de, "68 kuşağı" olarak bilinen veya "eski tüfek" olarak tanımlanan Marksist kökenli kimselerdir. Bunlar komünizmin ekonomik olarak çöktüğünü kabul etmelerine rağmen, materyalist felsefeye olan bağlılıklarını sürdürmekte ve kendilerince "din halkın afyonudur" diye düşünmeye devam etmektedirler. İşte Darwinizm, bu kimselerin dinidir. Darwinizm'e her ne olursa olsun körü körüne inanmakta ve ellerindeki imkanları kullanarak bu teoriyi yaşatmak için çaba harcamaktadırlar. Toplumun önemli bir bölümü "ben nasıl var oldum" sorusu üzerinde hiç düşünmeden bomboş bir zihinle yaşıyor olabilir. Ama bu soruyu düşünen insanların çoğu, az önce belirttiğimiz komünist örgütlenme yüzünden, Darwinizm'le aldatılmaktadır. Genç bir insan üniversiteye gittiğinde Darwinist hocaların telkini altında kalmakta, kitap fuarını gezdiğinde Darwinist ve ateist kitaplarla karşılaşmakta, bir sanat galerisine, tiyatro oyununa gittiğinde, yine aynı mesajlara maruz kalmaktadır. Böylece toplumun eğitimli ve kentli kesimini etkisi altına alan dinsiz bir kültür oluşturulmaktadır. Darwinizm ise bu kültürün en büyük dayanağıdır. Bu büyünün etkisi altına girmiş olanlar, Darwinizm'i bilimsel bir gerçek sanmakta, din ahlakını ise sözde "halk kesimlerinin sahip olduğu geleneksel bir inanç" olarak görmektedir. Nitekim Kuran'da inkarcıların, "Rabbiniz ne indirdi?" dendiğinde, "Eskilerin masalları"307 diye cevap verdikleri bildirilmektedir. Oysa gerçekte din ahlakının yaşanması, insanın Yaratıcımız olan Allah'a dönüp-yönelmesidir, Rabbimiz'in bildirdiği hak olan bir gerçektir. Ama Darwinizm'le aldatılan kişiler, bu gerçeği kavrayamayacak kadar şuursuzlaşmıştır. Bu din ahlakından uzak kültürün ortadan kaldırılması için, Darwinizm'in ve materyalist felsefenin ilmi yöntemle yıkılması zorunludur. Materyalizmin Oluşturduğu Sahte Dinler Önceki bölümde de gördüğümüz gibi insanları din ahlakını yaşamaktan uzaklaştıran, manevi değerlerini tahrip eden en tehlikeli fikir akımlarından biri materyalizmdir. Günümüz toplumlarının büyük bir bölümü, farkında olsun veya olmasın, materyalist dünya görüşünün etkisi altındadır. Ancak burada önemli bir noktanın belirtilmesi gerekmektedir. Materyalist dünya görüşüne sahip olmanın tek göstergesi, Allah'ın varlığını açıkça inkar etmek değildir. İnsanların büyük bir bölümü Allah'ın varlığını kabul ederler, ama buna rağmen maddeci bir bakış açısına sahiptirler. Kuran'da bu çarpık mantığa sahip insanlarla ilgili çok sayıda ayet vardır. Bu ayetlerden bazılarında şöyle buyrulmaktadır: De ki: "Göklerden ve yerden sizlere rızık veren kimdir? Kulaklara ve gözlere malik olan kimdir? Diriyi ölüden çıkaran ve ölüyü diriden çıkaran kimdir? Ve işleri evirip-çeviren kimdir? Onlar: "Allah" diyeceklerdir. Öyleyse de ki: "Peki siz yine de korkup-sakınmayacak mısınız? İşte bu, sizin gerçek Rabbiniz olan Allah'tır. Öyleyse haktan sonra sapıklıktan başka ne var? Peki, nasıl hala çevriliyorsunuz? 308 De ki: "Eğer biliyorsanız (söyleyin:) Yeryüzü ve onun içinde olanlar kimindir?" "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine de öğüt alıp-düşünmeyecek misiniz?" De ki: "Yedi göğün Rabbi ve büyük Arş'ın Rabbi kimdir?" "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Yine de sakınmayacak mısınız?" De ki: "Eğer biliyorsanız (söyleyin:) Herşeyin melekutu (mülk ve yönetimi) kimin elindedir? Ki O, koruyup kolluyorken Kendisi korunmuyor." "Allah'ındır" diyecekler. De ki: "Öyleyse nasıl oluyor da böyle büyüleniyorsunuz?" Hayır, Biz onlara hakkı getirdik, ancak onlar gerçekten yalancıdırlar.309 Andolsun, onlara: "Gökleri ve yeri kim yarattı?" diye soracak olsan, elbette "Allah" diyecekler. De ki: "Gördünüz mü-haber verin; Allah'tan başka taptıklarınız, eğer Allah bana bir zarar dileyecek olsa, O'nun zararını kaldırabilirler mi? Ya da bana bir rahmet vermeyi istese, O'nun rahmetini tutup-önleyebilecekler mi" De ki: "Allah, bana yeter. Tevekkül edecek olanlar, O'na tevekkül etsinler." 310 Yukarıdaki ayetlerde de görüldüğü gibi, bu kişilere inançları sorulduğunda Allah'a ve dine inandıklarını 307 Nahl: 24 Yunus: 31-32 309 Müminun: 84-90 310 Zümer: 38 308 220 söylerler. Fakat Allah'ın kudretini gereği gibi takdir edemez, O'na başka varlıkları ortak koşarlar. İşte bu insanlar, hak dinden uzak bir bakış açısının oluşturduğu sahte dinlere mensupturlar. Geçmişte olduğu gibi günümüzde de insanların bir bölümü "din" olarak Allah'ın vahyine dayalı gerçek dine değil, özünü dinsizliğin oluşturduğu sahte ve yapay dinlere uymaktadır. Yukarıda sözünü ettiğimiz insanların yanı sıra bir de açıkça Allah'ı ve ahireti inkar eden kişiler vardır. Bu kişiler diğer insanların da kendileri gibi inkara yönelmeleri için çaba harcarlar. Günümüzde birçoğu, materyalizmin ve evrim teorisinin bağlıları olarak karşımıza çıkan bu insanlar, diğer insanlara da kendi inançları doğrultusunda telkinlerde bulunurlar. Ancak materyalistlerin, Allah'ın varlığını bilen, ama gücünü takdir edemeyen geleneksel bir din anlayışına sahip toplumlarda uyguladıkları yöntemler, ateizme daha yatkın olan toplumlarda uyguladıklarından farklıdır. Materyalistler, her toplumun yapısına göre şekillendirdikleri yeni dinler ve maddeyi esas alan telkinlerle insanları, Allah'ın elçileri vasıtasıyla indirdiği hak dinlerden uzaklaştırmaya çalışırlar. İçine hurafelerin katıldığı, özünden uzaklaştırılan bir din anlayışına sahip insanların ise dinsizlikle mücadele etmesi ve dinsizliği etkisiz hale getirmesi imkansızdır. Hatta böyle bir din anlayışı dinsizliğe bilerek veya bilmeyerek- destek sağlayacaktır. Bu nedenle materyalist bakış açısıyla oluşturulan sahte dinlerin özelliklerinin üzerinde durmak ve bu sapkın din anlayışlarını tanımak dinsizlikle mücadele konusunda son derece önemlidir. İlerleyen sayfalarda öncelikle dinsizliğin dinlerinden bu kitaba konu olan ikisinin, yani materyalist ve evrimci dinin bazı özellikleri üzerinde duracağız. Ve bu sahte dinlerin inanç şekillerinin, Kuran'da bildirilen putperest inançlarla aralarındaki dikkat çekici benzerlikleri inceleyeceğiz. 20. Yüzyılın Putperestleri Allah Kuran'da, Kendisi'nden başka varlıklara tapan, cansız putları ilah edinen insanların varlığından ve elçilerinin bu insanlarla olan mücadelesinden söz etmektedir. Birçok insan geçmişte yaşamış olan ve cansız putlara tapan bu toplumların ilkel bir yaşam sürdüklerini ve bu nedenle böyle bir din anlayışına sahip olduklarını zanneder. Hatta günümüzdeki bazı geri kalmış Afrika kabilelerinin totemlere tapmalarını da, bu toplumların ilkelliği ile bağdaştırır. Oysa Kuran'da puta taptıkları belirtilen toplumların inanç ve bakış açılarını dikkatlice incelediğimizde, günümüz insanlarının bir kısmının yaşayışlarıyla aralarında çok büyük benzerlikler olduğunu fark ederiz. Bu putperest toplumlar nasıl kendilerine cansız heykelleri, tahtadan, taştan yapılmış eşyaları ilah edinmişlerse, günümüzde de cansız maddeleri kendilerine bir nevi ilah kabul eden anlayışlar vardır. Putperestlerle günümüzdeki birtakım anlayışlar arasındaki benzerliklere geçmeden önce, Kuran'da Allah'ın putperest toplumlar hakkında verdiği bazı bilgiler üzerinde duralım. Kuran'da sözü edilen putperest topluluklardan biri Hz. İbrahim'in kavmidir. Ayetlerde şöyle buyrulmaktadır: (İbrahim) Hani babasına demişti: "Babacığım, işitmeyen, görmeyen ve seni herhangi bir şeyden bağımsızlaştırmayan şeylere niye tapıyorsun? 311 (İbrahim) Hani babasına ve kavmine demişti ki: "Sizin, karşılarında bel büküp eğilmekte olduğunuz bu temsili heykeller nedir? "Biz atalarımızı bunlara tapıyor bulduk" dediler. Dedi ki: "Andolsun, siz ve atalarınız apaçık bir sapıklık içindesiniz." 312 Ayetlerde de bildirildiği gibi Hz. İbrahim'in babası ve kavmi, kendi elleriyle oluşturdukları, hiçbir şeyi yaratmaya güç yetiremeyen cansız maddeleri ilah olarak kabul etmişlerdi. Bir varlığı ilah olarak kabul etmenin anlamı, o varlığın yaratma, rızık verme, bereket verme, şifa verme, azap verme, doğa olaylarını yaratma gibi özelliklerin tümüne veya bir kısmına sahip olduğunu kabul etmek demektir. Hz. İbrahim döneminde böylesine ilkel bir inanca sahip olan putperestler kendi elleriyle yaptıkları cansız heykellerin bu 311 312 Meryem: 42 Enbiya: 52-54 221 tür özelliklere sahip olduklarını öne sürüyor ve onların önünde bel bükerek bu putlara ibadet ediyorlardı. Bu kavmin günümüzdeki bazı inanç sistemleriyle olan şaşırtıcı benzerliklerini ise ilerleyen satırlarda ele alacağız. Günümüz Toplumlarında Hakim Olan Putperest İnanç Putperestler, taştan, tahtadan oyulmuş, cansız, konuşma yeteneği olmayan, kısacası hiçbir şeye güç yetiremeyen heykellerin güç sahibi olduklarını iddia etmişlerdir. Hatta bu putların tüm evreni yarattıklarına ve evrenin işleyişi için gereken kontrolü ellerinde bulundurduklarına inanmışlardır. Bu yüzden onların karşısında bel bükmüş, sağlığı, bereketi ve rızkı onlardan istemişlerdir. Bu gerçekler göz önünde bulundurulduğunda, günümüzde de aynı putperest mantığı yaşatanların varlığı açıkça ortaya çıkar. Materyalistler ve evrimciler, aynı geçmiş dönemde yaşamış olan putperestlerin, taştan yapılmış heykelleri evrenin ve canlılığın var oluşunda güç sahibi gördükleri gibi, şuursuz atomlardan oluşan cansız maddelerin bir güce sahip olduklarını öne sürerler. Bu cansız maddelerin tesadüfler sonucunda biraraya gelerek kendi kendilerini organize ettiklerini ve son derece kompleks ve kusursuz özelliklere sahip olan canlıları oluşturduklarını iddia ederler. Dahası, onlara göre evrende meydana gelen her olay yine cansız ve şuursuz atomlardan oluşan "doğa"nın bir işidir. Örneğin evrimcilere ve materyalistlere göre bir kasırga veya bir deprem "doğa"nın karar vermesiyle meydana gelir ve bu olayları anlatırken "tabiat ananın gazabı" veya "doğanın mucizesi" gibi terimler kullanırlar. Ama "doğa" denen gücün ne olduğunu, nereden kaynaklandığını açıklayamazlar. "Tabiat ana" veya "doğa" olarak isimlendirdikleri bu sözde güçler, geçmişte yaşayan putperest toplumların "toprak ana", "bereket tanrıçası" gibi isimler verdikleri putlarından farklı değildir aslında. Ortadan sadece semboller kaldırılmış, gözle görülmeyen cansız maddeler ve tesadüfler ilah edinilerek, onların yaratma gücüne sahip oldukları iddia edilmiştir. Evrimcilerin ve materyalistlerin bu gizli ilahlarını, kendisi de koyu bir evimci olan Fransız zoolog Pierre Paul Grassé şöyle açıklamaktadır: … (Evrimcilerin canlılığın açıklaması olarak öne sürdükleri) Tesadüf, ateizm görüntüsü altında kendisine gizlice tapınılan bir tür ilah haline gelmiştir. 313 Tesadüfleri, cansız maddeleri, şuursuz atomları yaratma gücüne sahip varlıklar zannetmek elbette ki önemli bir mantık bozukluğudur. Putperestler nasıl elleriyle yaptıkları putların tüm varlıkları yarattıklarına inanıyorlarsa, evrimciler ve materyalistler de cansız maddelerin kendi kendilerine canlı varlıkları oluşturduklarına inanmaktadırlar. Bu inancın kökeni, cansız maddeleri akıl ve irade sahibi, karar alabilen ve bu kararları uygulayabilen varlıklar olarak kabul etmeye kadar gitmekte ve böylece aslında herşey ilah olarak görülmektedir. Örneğin kara topraktan çok güzel bir kokuyla ve göz alıcı bir renkle çıkan bir gülü evrimciler ilah edinmişlerdir, çünkü gülün kendi kendine oluşabileceğine, yani bir gülü oluşturan cansız maddelerin gülü kendi kendilerine tasarlayıp yarattığına iman etmektedirler. Aynı şekilde evrimciler portakalları, elmaları, çilekleri, muzları, üzümleri, ağaçları, çiçekleri, ceylanları, aslanları, filleri, karıncaları, balarılarını, sinekleri, deniz altındaki tüm canlıları, topraktan çıkan karpuzu, maydanozu, kısacası var olan herşeyi canlı cansız tüm varlıkları, kendi kendilerini oluşturabilme yeteneğine sahip birer ilah olarak görmektedirler. Çünkü tüm bu saydığımız ve burada sayamadığımız milyonlarca canlının kendi şuurları ve iradeleriyle bir gelişme gösterdiklerini, şu anki fiziksel özelliklerine ve bilinç sergileyen davranışlarına sahip olduklarını iddia etmektedirler. Örneğin evrimciler, bir balarısının geçmişte farklı bir canlı olduğunu, daha sonra arı olmaya karar vererek kendi vücudunda bal üreten mekanizmalar kurduğunu iddia ederler. Sineklerin de aslında eskiden uçamayan canlılar olup, günün birinde kendilerine bir çift kanat oluşturarak uçmaya başladıklarını söylerler. Üstelik bugünün insan yapımı helikopterleriyle, uçaklarıyla dahi kıyaslanamayacak mükemmelikte uçuş 313 Pierre Paul Grassé, Evolution of Living Organisms, New York: Academic Press, 1977, s. 103 222 sistemleri geliştirerek… İşte evrimcilerin yeryüzünde var olan milyarlarca canlı ile ilgili anlatabilecekleri bu tür sayısız hikaye vardır. Ve bu hikayelerin tümünde dikkat çeken ortak nokta, canlıları oluşturan cansız atomların veya içinde yaşadıkları cansız doğanın aklı, şuuru ve bilinci olduğuna yöneliktir. Anlattıkları tüm bu senaryoyu, "doğal seçilim", "rastlantısal mutasyonlar", "coğrafi izolasyon" gibi bilimsel görünüm sağlayan terimlerle süslerler. Ama sonuçta savundukları şey, doğayı oluşturan cansız maddelerin kendi kendilerine kusursuz canlılar yaratabildikleri iddiasıdır. Bundan çıkan sonuç, tüm bu varlıkların bağımsız ilahlar olarak kabul edilmeleridir. Yani evrimcilerin yüz binlerce, milyonlarca, hatta katrilyonlarca putu vardır; muz putu, portakal putu, sivrisinek putu, maydanoz putu, kedi putu, karanfil putu, gül putu, balina putu, zürafa putu, tavuskuşu putu, kelebek putu, örümcek putu, akasya putu, mandalina putu, karınca putu, fil putu, menekşe putu… Çünkü bu inanca göre, bu varlıkların tamamı kendi kendini ve kendilerinden sonraki nesillerini yaratabilen birer ilahtır. Evrimcilere göre çeşitli maddeleri oluşturan şuursuz atomlar aynı zamanda atmosferi de kusursuzca tasarlamışlar ve organize ederek "yaratmışlar"dır. (Allah'ı tenzih ederiz) Böylece atmosfer, dünya için koruyucu bir tavan olmuş ve yeryüzünde canlılığın oluşabilmesi ve devam edebilmesi için gerekli tüm özellikleri kendisinde var edebilmiştir. Yani maddeyi ilah edinenlerin bu konuda da güç sahibi gördükleri putları vardır; karbon putu, oksijen putu, helyum putu, hidrojen putu, azot putu, demir putu… Yine bu yanlış inanışa göre, görmek nedir bilmeyen atomlar önce biraraya gelmişler, sonra birbirleriyle anlaşarak kusursuz bir organizasyon yapmışlar ve bunun sonucunda da görebilen bir gözü oluşturmuşlardır. Ancak öyle bilinçli ve planlı davranmışlardır ki, gözden önce gözü yerleştirecekleri göz çukurunu oluşturmak için diğer atomların organize olmalarını da sağlamış ve bunun için meydana gelmesi gereken tesadüfleri sabırla beklemişlerdir. Gözü oluşturan atomlar böylesine mükemmel bir organı ve duyuyu yaratabildikleri için evrimcilere göre görmeyi sağlayan "ilahlar"dır. Yani geçmişte yaşamış insanlar nasıl kendilerine yağmur yağdıracağına inandıkları hayali "yağmur tanrısını" ilah edinmişlerse, evrimciler de göze ait atomları, gözü oluşturan ilahlar olarak benimsemişlerdir. Bu mantığa göre, materyalist ve evrimci dinin, katrilyon x katrilyon x katrilyondan daha fazla taptıkları ve yaratıcı olarak kabul ettikleri ilahları vardır. Evrende görülen her varlığın kendi kendine ve tesadüfler sonucunda meydana geldiğini söylemek, evrendeki her varlığı tesadüflerle birlikte ilah olarak kabul etmek demektir. Şuursuz atomların ve tesadüflerin kusursuz ve eksiksiz tasarımlar ortaya çıkardıklarını iddia etmekle, totemlerin önünde eğilip tahta heykelden sağlık ve bereket istemek aynı mantık bozukluğunun ürünüdür. Değişen tek şey içinde yaşanılan yüzyılların ismidir. Evrimcilerin Sahte İlahları: Şuursuz Atomlar Üstünde taş, toprak, beton veya asfalt diye yürüdüğünüz, koltuk diye oturduğunuz, ciğerlerinizle hava diye soluduğunuz, yaşamınızı sürdürebilmek için yediğiniz yiyecekler ile vücudunuzun 3'te 2'sinden fazlasını oluşturan su ve hatta tüm bedeninizin içinde ve dışında var olan canlı-cansız herşey atomlardan meydana gelmiştir. Ayrıca evreni oluşturan yıldızlar, galaksiler, güneşler ve bu arada üzerinde yaşadığınız dünya da tıpkı sizin gibi atomlardan oluşmuştur. Gezdiğiniz her yerde, bulunduğunuz her köşede, şehrin her binasında, tozunda, havasında yine atomlar vardır. Bilindiği gibi tüm canlılar da karbon, hidrojen, oksijen, kalsiyum, magnezyum, demir gibi elementlerin atomlarından oluşmaktadır. Dolayısıyla insan da bu atomlardan meydana gelmektedir. Darwinizm ise bu atomların şuursuz tesadüfler sonucu biraraya geldiklerini iddia eder. Yani evrimci mantığa göre söz konusu şuursuz atomlar yığını, şuurlu bir insanı, mesela atom üzerinde ihtisas yapmış bir atom mühendisini oluşturma kararı almışlardır. Bu saçma iddiayı biraz daha detaylı incelemek gerekirse karşımıza şöyle bir sonuç çıkar: Sebebi belli olmayan bir gücün etkisiyle çeşitli atomlar oluşmuş, daha sonra bu atomlar tesadüfen biraraya gelerek yıldızları, gezegenleri yani tüm gök cisimlerini meydana getirmişlerdir. Daha sonra yine aynı atomların tesadüfi şekilde biraraya gelmesi ile son derece kompleks yapıda canlı bir hücre oluşmuş, sonra da 223 atomlardan oluşan bu canlı hücre sözde bir evrim süreci geçirerek son derece olağanüstü sistemlere sahip canlıları ve en son aşamada da son derece şuurlu olan insanı meydana getirmiştir. Tamamıyla tesadüfler sonucu var olan insan, yine tesadüfler sonucu oluşan aletlerle, örneğin bir elektron mikroskobuyla kendisini oluşturan atomları keşfetmiştir. İşte Darwinizm'in bilimsel bir tez olarak öne sürdüğü mantık tam olarak budur. Bu durumda evrim teorisi, açıkça her bir atomu "ilah" olarak kabul etmektedir. Akıl ve bilinç sahibi insanı oluşturan atomların kendilerine ait bir şuurları ve iradeleri yoktur. Ama evrimciler her nasılsa bu cansız atomların biraraya gelip, örneğin bir insanı meydana getirdiklerini, sonra da bu "atomlar topluluğu"nun okumaya, üniversite bitirmeye karar verdiğini iddia etmektedirler. Bu iddiaya göre atomların aynı zamanda çok ilginç yetenekleri de vardır; bu atomlar yine atomlardan oluşan yemekleri yerler, yerken tadını alırlar; yine atomlardan oluşan gülü koklarken de kokunun zevkine varırlar. Aynı atomlar, bulundukları mekanın sıcaklığını hissederler. Bu arada atomlar teypten çıkan ses dalgalarını dinleyip, müziğin ritmini tutabilirler. Evrimci iddiaya göre çok sayıda atom biraraya gelince düşünebilir, özleyebilir, sevinir veya üzülür. Dahası bir komedi filmi seyredip, seyrederken kahkahalarla gülebilir. İşte bu noktada artık geçmiş kavimlerin tahtadan, taştan edindikleri putlarla atomlar arasında bir farklılık kalmamaktadır. Nasıl ki geçmiş kavimler tahta parçalarının birtakım güçlere sahip olduklarını iddia ettilerse, evrimciler de şuursuz atomların aynı güçlere sahip olduklarını söylemektedirler. Oysa evrende var olan hiçbir şeyin bir rastlantı sonucu oluşamayacağı, ancak üstün bir şuur ve iradenin varlığıyla hayat bulabileceği açık bir gerçektir. Gerek insanın gerekse doğanın her ayrıntısında çok büyük bir aklın ve ilmin izleri görülmektedir. İşte bu ilmin ve aklın sahibi göklerin ve yerin Rabbi olan Allah'tır. Allah, hiçbir gücü olmayan putlara tapan kavimlerin yaptıklarının geçersiz kılınacağını ve üzerinde bulundukları yolun da "mahvolacağını" şöyle haber vermiştir: İsrailoğulları4nı denizden geçirdik. Putları önünde bel büküp eğilmekte olan bir topluluğa rastladılar. Musa'ya dediler ki: "Ey Musa, onların ilahları (var; onların ki) gibi, sen de bize bir ilah yap." O: "Siz gerçekten cahillik etmekte olan bir kavimsiniz" dedi. "Onların içinde bulundukları şey (din) mahvolucudur ve yapmakta oldukları şeyler (ibadetler) de geçersizdir. O sizi alemlere üstün kılmışken, ben size Allah'tan başka bir ilah mı arayacağım?"314 Güneş Dini Günümüz evrimci ve materyalistleri ile geçmişteki putperest toplumlar arasındaki bir diğer benzerlik, her iki grubun da Güneş'e tapınmaya dayalı dini bir inanca sahip olmalarıdır. Güneş'e tapınmak, tarihin en eski dönemlerinden beri var olan sapkın bir inançtır. Güneş'in kendilerine ısı ve ışık sağladığını gören insanlar, bu durum karşısında varlıklarını bu gök cismine borçlu oldukları zannına kapılmışlar ve Güneş'i ilahlaştırmışlardır. Bu sapkın inanç, tarihte pek çok toplumu Allah'ın hak dininden uzak tutmuştur. Kuran'da bu konuya değinilir ve Hz. Süleyman devrinde yaşayan Sebe Halkı'nın Güneş'e taptıkları şöyle anlatılır: Onu ve kavmini, Allah'ı bırakıp da Güneş'e secde etmektelerken buldum, şeytan onlara yaptıklarını süslemiştir, böylece onları (doğru) yoldan alıkoymuştur; bundan dolayı onlar hidayet bulmuyorlar. Ki onlar, göklerde ve yerde saklı olanı ortaya çıkaran ve sizin gizlediklerinizi ve açığa vurduklarınızı bilen Allah'a secde etmesinler diye (yapmaktadırlar).315 Dikkat edilirse, insanların Güneş'e tapmaları, tam bir cehaletin ve akılsızlığın sonucudur. Güneş'in Dünya'ya ısı ve ışık ulaştırdığı doğrudur, ancak bunun için şükredilmesi gereken varlık, Güneş değil, onu yaratmış olan Allah'tır. Hiçbir şuuru olmayan bir madde yığını olan Güneş'i Allah bir zamanlar yok iken yaratmıştır. Gelecekte bir gün de yakıtı tükenecek ve sönüp gidecektir. Allah, Güneş'i de, tüm diğer gökcisimlerini de yoktan yaratmıştır ve dolayısıyla tüm bu varlıklar nedeniyle övülüp yüceltilmesi gereken 314 315 Araf: 138-140 Neml: 24-25 224 Allah'tır. Bir ayette bu gerçek şöyle açıklanır: Gece, gündüz, Güneş ve Ay O'nun ayetlerindendir. Siz Güneş'e de, Ay'a da secde etmeyin. Allah'a secde edin, ki bunları Kendisi yaratmıştır. Eğer O'na ibadet edecekseniz.316 İlginç olan, günümüz evrimcilerinin de eski Güneş dinlerinin temel inancını tekrarlayarak, varlıklarını Güneş'e borçlu olduklarını savunmalarıdır. Evrimci kaynaklara bakıldığında, Dünya üzerindeki tüm canlılığın kaynağının Güneş olarak gösterildiği görülür. Evrimcilere göre Güneş'ten gelen ışınlar, Dünya üzerinde ilk canlılığın başlamasını sağlamıştır. Daha sonraki canlı türlerini oluşturan da yine Güneş enerjisi ve Güneş ışınları nedeniyle oluşan mutasyonlardır. Evrimcilerin bu konudaki yaklaşımını en iyi özetleyen kişi ise, ünlü Amerikalı ateist ve evrimci Carl Sagan olmuştur. Sagan, Cosmos adlı kitabında, "eğer insanlar kendilerinden büyük bir şeye tapınacaklarsa bu Güneş olmalıdır" diye yazmış ve şöyle eklemiştir: "Atalarımız Güneş'e tapıyorlardı ve bu şekilde hiç de aptalca bir iş yapmıyorlardı." 317 Carl Sagan'ın hocası olan evrimci astronom Harlow Shapley ise, "bazıları başlangıçta Allah vardı diyor, ben ise başlangıçta hidrojen vardı diyorum" sözüyle tanınmaktadır. Yani Shapley, hidrojen gazının zaman içinde kendi kendine insanlara, hayvanlara, ağaçlara dönüştüğüne inanmaktadır. Dikkat edilirse, tüm saçma evrimci fikirlerin temelinde, maddi varlıkların ve doğanın ilahlaştırılması inancı yatmaktadır. Evrimcilerin dini, maddeye ve doğaya tapınmaktır. Akıl sahibi insan ise, evrenin ve doğanın cansız ve şuursuz maddelerin bir eseri olmadığını, aksine gördüğü her detayda olağanüstü bir akıl, plan ve sanat bulunduğunu anlar. Böylelikle Allah'ın varlığını ve muhteşem yaratışını kavrar. Ancak günümüzde çoğu insan, bu gerçeğe karşı kördür ve maddeye tapınmaya devam etmektedir. Çünkü, Sebe Halkı örneğinde olduğu gibi, "şeytan onlara yaptıklarını süslemiştir, böylece onları (doğru) yoldan alıkoymuştur. Bundan dolayı onlar hidayet bulmuyorlar."318 "Maddiyyun ve Tabiiyyun Taunu (Hastalığı)" Hayatı boyunca dinsizlikle mücadele etmiş olan Bediüzzaman Said Nursi de, Kuran'ın bir tefsiri olarak hazırladığı Risale-i Nur Külliyatı'nda sık sık "maddiyyun ve tabiiyyun taunu"ndan söz etmiştir. Bediüzzaman'ın "tabiatçılık yani tabiata tapma ve maddecilik yani sadece maddenin varlığını kabul etme hastalığı" olarak tanımlayabileceğimiz bu ifadesi, dinsizliğin temelini oluşturan materyalizm ve Darwinizm'e dikkat çekmektedir. Bediüzzaman, "maddiyyun ve tabiiyyun" olarak tanımladığı bu dinsiz akımların mantık bozukluklarını çok detaylı olarak açıklamıştır. Bu açıklamalarından biri şöyledir: Veyahut Firavunlaşmış maddeci filozoflar gibi, "Kendi kendine oluyorlar. Kendi kendini besliyorlar. Kendilerine lâzım olan herşeyi yaratıyorlar" diye mi düşünüyorlar ki, imandan, kulluktan çekinirler. Demek kendilerini birer Yaratıcı zannederler. Halbuki bir tek şeyin Yaratıcısı'nın herşeyin Yaratıcısı olması gerekir. Demek kibir ve gururları onları son derece ahmaklaştırmış ki bir sineğe, bir mikroba karşı mağlup mutlak bir acizi, herşeye gücü yeten zannederler. Evet, akılları gözlerine sükut etmiş maddeci felsefecilerin hikmetsiz hikmetleri, faydasızlık esasına dayanan felsefelerine göre tesadüfe bağlı olan zerrelerin hareketini, bütün kanunlarına esas oluşturup, İlahi yaratılışa kaynak göstermişlerdir. Sonsuz hikmetlerle süslenmiş yaratılışı, hikmetsiz, manasız, karmakarışık bir şeye dayandırmaları, ne kadar aklın hilafına olduğunu çok az şuuru olan bile bilir. 319 İnsanların kendilerine bir "ilahlık" vasfı vermeleri son derece yanlıştır. Nitekim Bediüzzaman da yukarıdaki ifadelerinde bu gerçeğin üzerinde durmaktadır. İnsanın Allah karşısında aciz bir varlık olarak bu kusursuz kainatın var oluşunu "tesadüfler"e bağlamasının, Allah'ın apaçık varlığını inkar etmesinin ne kadar büyük bir nankörlük olduğuna dikkat çekmiştir. Bediüzzaman, başka ifadelerinde ise günümüzde bu tip bir dinsizlik akımının çok yoğun olarak yaşanacağına, bu "dinsizlik dini"nden insanların mutlaka kurtarılmaları 316 Fussilet: 37 Carl Sagan, Cosmos, New York: Random House, 1980, s. 243 318 Neml: 24 319 Risale-i Nur Külliyatı, Sözler, s. 551 317 225 gerektiğine dikkat çekmiştir: Materyalist, maddeci felsefesinden çıkan nemrudca bir fikir akımı, ahir zamanda materyalist felsefe aracılığı ile yayılarak kuvvet bulur, Uluhiyeti inkar edecek bir dereceye gelir... Bir sineğe mağlup olan ve bir sineğin kanadını bile yaratmaktan aciz bir insanın ilahlık iddasında bulunması ne derece ahmakça bir maskaralık olduğu malumdur. Bediüzzaman'ın da üzerinde durduğu gibi cansız maddelerin kendi kendilerine evreni ve canlılığı yarattıklarına inanmak son derece akıl ve mantık dışıdır. Böyle bir inanca sahip olanların akıl ve muhakeme yeteneğine sahip insanlar olduklarını söylemek mümkün değildir. Nitekim Hz. İbrahim de önceki sayfalarda anlattığımız kıssanın devamında, elleriyle yonttukları putlara tapan kavminin akılsızlığını şöyle ifade etmiştir: Dedi ki: "O halde, Allah'ı bırakıp da sizlere yararı olmayan ve zararı dokunmayan şeylere mi tapıyorsunuz? Yuh size ve Allah'tan başka taptıklarınıza. Siz yine de akıllanmayacak mısınız?" 320 Materyalist ve Evrimci Dünya Görüşünün Oluşturduğu Sahte Dinler Özellikle dikkat çektiğimiz gibi, materyalistlerin en büyük amacı Allah'ı ve dini inkar eden, başıboş insan toplulukları oluşturmak ve hiç kimseye hiçbir şey için hesap vermeyen bir insan modeli meydana getirmektir. Dolayısıyla maddeci felsefenin kökeninde Allah'ın varlığını inkar eden, her türlü manevi değeri, dürüstlük, kardeşlik, paylaşma, sevgi, barış gibi güzel ahlaka dair her türlü özelliği reddeden bir toplum özlemi yatmaktadır. Materyalistler, bu özlemlerini gerçekleştirmek için yapmaları gerekenlerin başında, maddeci anlayışın toplum içinde yaygınlaştırılmasının ve köklü bir şekilde yerleştirilmesinin geldiğini bilmektedirler. Bu nedenle, günümüzde insanların büyük bir kısmını etkisi altına almış olan materyalizm ve onun sözde bilimsel temeli evrim teorisi hak dini kesinlikle kabul etmez. Materyalizm, ancak batıl yani sahte bir dinin varlığını kabul edebilir. Neo-Darwinist akımın önde gelen isimlerinden biri olan George Gaylord Simpson evrimciler tarafından kabul edilebilir olan dini şöyle ifade eder: Elbette dini olarak tanımlanan ve dini duygulara dayanan ve hala varlıklarını koruyan bazı inanç sistemleri vardır. Bunların evrimle uyuşmaları kesinlikle söz konusu değildir ve dolayısıyla duygusal etkilerine rağmen, entelektüel olarak savunulmaları mümkün değildir. Ancak duygusal alanda kalmaları şartıyla, ben bunların evrimle birarada var olabileceklerini savunuyorum. Bir başka deyişle, evrim ve doğru din, birbirleriyle uyuşabilirler.321 Evrimci Simpson özetle doğru dinin, "duygusal alanda kalmak şartıyla" kendi dünya görüşleri ile birlikte sürdürülebileceğini ifade etmektedir. Bu evrimci bilim adamının "doğru din" olarak kastettiği din ise, elbette Allah'ın vahyine dayalı olan hak din değildir. Bu din, gerçekleri ifade etmeyen, insanları sadece duygusal olarak etkileyen, materyalist düşünce doğrultusunda üretilmiş olan "dinsiz" bir dindir. Günümüzde "ben dine inanıyorum" diyen insanların bazıları ise aslında farkında olmadan, materyalistlerin "doğru din" olarak kabul ettikleri bu sahte dini yaşamaktadırlar. Aşağıda bu sahte dinlerin bazı özellikleri üzerinde durulacaktır. Görüleceği gibi bunların hepsi toplumda din adı altında yaygın olarak yaşanan çarpık inanışlardır. Fakat bazı insanlar genelde düşünmeye pek alışkın olmadıkları için, bu inanışlardaki çarpıklığı da fark edemezler. Bu nedenle hak dini bilen samimi müminlerin, insanları dinsizliğin bu çarpık dinlerine karşı uyarmaları ve onlara Allah'ın kullarına bir hidayet ve rehber olarak indirdiği Kuran'ı ve gerçek dini anlatmaları çok önemli bir sorumluluktur. Allah'ın Gökyüzünde Olduğu Safsatası İnsanların büyük bir bölümü Allah'ın varlığına inanmalarına rağmen, Allah'ın nerede olduğu ile ilgili son derece sapkın inanışlara sahiptirler. Çünkü maddeci dünya görüşüne göre madde mutlaktır ve maddenin dışında hiçbir varlığın bulunması mümkün değildir. Bu görüşün etkisi altında olan insan ise Allah'ın bu maddelerin arasında bir yerinin bulunması gerektiğini düşünür. Ancak Allah'ın nasıl bir mekanı olabileceğini 320 321 Enbiya: 66-67 Phillip E. Johnson, Darwin on Trial, 2.b. Illinois:Intervarsity Press, 1993, s. 128 226 zihninde canlandıramaz. Aynı çarpık anlayışa sahip insanların geçmişte de var oldukları Kuran'da bildirilmiştir. Kuran'da Firavun'un Allah'a ulaşmak için göğe uzanan bir kule inşa ettirmek istediğinden bahsedilir. Onun bu sapkın inancı Allah'ın kudretini kavrayamamasından ve maddeyi mutlak sanmasından kaynaklanmaktadır: Firavun dedi ki: "Ey önde gelenler, sizin için benden başka ilah olduğunu bilmiyorum. Ey Haman, çamurun üstünde bir ateş yak da, bana yüksekçe bir kule inşa et, belki Musa'nın ilahına çıkarım çünkü gerçekten ben onu yalancılardan (biri) sanıyorum."322 Mekanı Allah yaratmıştır ve Kendisi mekandan münezzehtir. Mekana bağlı olan, yalnızca yaratılmış olan varlıklardır. Allah'ın varlığı her yeri sarıp kuşatır, dolayısıyla Allah her an her yerdedir. (Bu konunun detaylarını "Dinsizliğin Dinlerini Mağlup Eden Gerçek" bölümünde okuyabilirsiniz.) Maddeci bakış açısının etkisi nedeniyle bu açık gerçeği kavrayamayan insanların tabi oldukları sahte dine göre ise Allah gökyüzünde bir yerdedir. Bazı insanların dua ederken sadece gökyüzüne bakmalarının bir nedeni de budur. Oysa Allah'ın her yerde olduğunu bilen biri, nereye bakarsa baksın Allah'ın orada olduğunu bilir. Allah bu gerçeği ayetlerinde şöyle bildirmektedir: Doğu da Allah'ındır, batı da. Her nereye dönerseniz Allah'ın yüzü (kıblesi) orasıdır. Şüphesiz ki Allah, kuşatandır, bilendir.323 Gözler O'nu idrak edemez; O ise bütün gözleri idrak eder. O, latif olandır, haberdar olandır. 324 Allah'ın Evreni ve İnsanları Yarattıktan Sonra, Kendi Başlarına Bıraktığına İnanma sapıklığı İnsanların tabi oldukları sahte dinlerin inançlarından biri de, Allah'ın önce tüm evreni ve canlılığı yarattığı, ancak sonrasında hiçbir şeye karışmadan, gökyüzündeki mekanından olayları izlediğidir. (Allah'ı tenzih ederiz) Bu çarpık anlayışa göre, insanlar kendi kaderlerini de kendileri belirlerler. Oysa Allah, mekandan olduğu gibi zamandan da bağımsızdır. Dolayısıyla Allah insanları ve tüm evreni yarattığında onları geçmişleri ve gelecekleri ile, yani kaderleriyle birlikte "tek bir an" olarak yaratmıştır. Biz geleceğimizi yaşamadan bilemeyiz. Ancak Allah her insanın geleceğini ve yaşayacağı her anını bilir; çünkü bizim her anımızı, her konuşmamızı, her hareketimizi yaratan Allah'tır. Sahte dinlere mensup insanların zannettikleri gibi Allah evreni yaratıp, sonra kendi başına bırakmamıştır. Allah evrende var olan her canlıyı başlangıçları, yaşamları ve sonları ile birlikte meydana getirmiştir. Tek bir yaprağın, dalından kopup, yere düşmesinden bir insanın hayatı boyunca yaşayacağı olayların tamamına kadar herşey, Allah'ın belirlediği kader üzere işler. Allah bu gerçeği bir ayette şöyle haber vermektedir: Gaybın anahtarları O'nun Katındadır, O'ndan başka hiç kimse gaybı bilmez. Karada ve denizde olanların tümünü O bilir, O, bilmeksizin bir yaprak dahi düşmez; yerin karanlıklarındaki bir tane, yaş ve kuru dışta olmamak üzere hepsi (ve herşey) apaçık bir kitaptadır. 325 Oysa sizi de, yapmakta olduklarınızı da Allah yaratmıştır. 326 Cennet ve Cehennemin Varlığına İnanmama Yozlaşmışlığı Materyalist düşüncenin etkisi altında yaşayan insanların bir bölümü Allah'ın varlığına inansalar bile, cennet ve cehennemin varlığına inanmazlar. Bunun en önemli nedeni sadece gözleriyle gördüklerini gerçek zannetmeleridir. Gözleri ile görmedikleri veya elleri ile hissetmedikleri sürece bir şeyin varlığından emin olamayacaklarını düşünürler. Oysa aklını ve vicdanını kullanan bir insan için, Allah'ın ve ahiretin varlığıyla ilgili sayısız delil bulunmaktadır. Canlılığın devamı için kusursuz bir tasarımla ve eşsiz bir uyumla yaratılan yeryüzünde ve gökyüzünde, tüm canlı maddelerin yapıtaşı olan hücrenin son derece kompleks yapısında, renkleri, kokuları, içinde yaşayan çeşit çeşit canlılar ile muhteşem güzellikteki doğada Allah'ın sayısız yaratış delili vardır. Tüm canlıları kusursuzca yoktan var etmiş olan Allah'ın, her birini ölümlerinin ardından diriltmeye kadir olduğuna 322 Kasas: 38 Bakara: 115 324 Enam: 103 325 Enam: 59 326 Saffat: 96 323 227 da kuşku yoktur. Fakat buna rağmen inkarcı insan, iman etmemekte direnir. Aklını kullanan bir insan ise, Allah'ın canlıları ilk kez yarattığını da, onları yeniden diriltmeye kadir olduğunu da kavrar. Ayetlerde, bu gerçeği kavrayamayan inkarcılardan şöyle söz edilmektedir: Dediler ki: "Biz kemikler haline geldikten, toprak olup ufalandıktan sonra mı, gerçekten biz mi yeni bir yaratılışla diriltileceğiz? De ki: "İster taş olun, ister demir. Ya da göğüslerinizde büyümekte olan (veya büyüttüğünüz) bir yaratık (olun)." Bizi kim (hayata) geri çevirebilir" diyecekler. De ki: "Sizi ilk defa yaratan." Bu durumda sana başlarını alaylıca sallayacaklar ve diyecekler ki: "Ne zamanmış o?" De ki: "Umulur ki pek yakında." Sizi çağıracağı gün, O'na övgüyle icabet edecek ve (dünyada) pek az bir süre kaldığınızı sanacaksınız.327 Dini inkar eden insanların, Allah'ın Kuran'da bildirdiği "ölümden sonraki dirilişi" kavrayamamalarının ve bu gerçeğe şüphe ile yaklaşmalarının nedeni, yine ön yargılı materyalist inançtır. Maddeci anlayışa göre insan maddelerin etkileşiminden oluşan bir varlıktır. Hatta insanın zekası, duyguları gibi madde ile açıklanamayacak özellikleri bile materyalistlere göre maddenin etkileşimleri ile oluşmaktadır. Dolayısıyla bu insanlar yeniden dirilişi maddenin kendisini tekrar inşa etmesi olarak yorumlar ve bir türlü bunun nasıl olabileceğine akıl erdiremezler. Yani yok olan bir maddenin tekrar geri gelebileceğini bir türlü kabullenemezler. Oysa eğer anlayamadıkları nokta, yok olmuş ve çürümüş bir bedenin nasıl tekrar canlanacağı ise, zaten insanın en başta bir yokluktan yaratılmış olduğunu düşünmeleri gerekir. Yeryüzünde bir insana, hatta herhangi bir canlıya ait tek bir zerre dahi yokken, Allah insanı yoktan var etmiştir. Gerçek bu iken, ikinci kez yaratılmayı sorgulamak veya "nasıl olabilir" diye bu gerçekten şüpheye düşmek büyük bir akılsızlıktır. Allah ayetlerinde dirilmekten yana şüphesi olanlar hakkında şöyle buyurmaktadır: Ya, Biz ilk yaratılışta güçsüz mü düştük? Hayır, onlar 'karmaşık bir kuşku' içindedirler. Andolsun, insanı Biz yarattık ve nefsinin ona ne vesveseler vermekte olduğunu biliriz. Biz ona şahdamarından daha yakınız.328 Bu konuyla ilgili diğer bir gerçek ise insanı insan yapanın, bedeni değil, ruhu oluşudur. Yani insana canlılık veren elli, altmış kiloluk et ve kemikten oluşan beden değil, ruhtur. Ölümle birlikte insanın bedeni yok olur, ancak ruhu yok olmaz. Ölüm sadece insanın ruhunun bulunduğu mekanın değişmesidir yani ahiret hayatının başlamasıdır. Ruh konusunda Allah Kuran'da bize şu bilgileri vermektedir: Sonra onu 'düzeltip bir biçime soktu' ve ona ruhundan üfledi. Sizin için de kulak, gözler ve gönüller var etti. Ne az şükrediyorsunuz? Dediler ki: "Biz yer (toprağın için) de yok olup gittikten sonra, gerçekten biz mi yeniden yaratılmış olacağız?" Hayır, onlar Rablerine kavuşmayı inkar edenlerdir. De ki: "Size vekil kılınan ölüm meleği, hayatınıza son verecek, sonra Rabbinize döndürülmüş olacaksınız." 329 Ancak inkarcı insanların ön yargıları çok açık bir gerçeği bile anlamalarına engel olmaktadır. Allah, ahiretin varlığını kavrayamayan, tek hayatlarının bu dünya olduğunu zanneden ve ölünce yok olacaklarına inanan bu insanların akletme ve kavrama yeteneklerinden yoksun olduklarını birçok ayetinde bildirmiştir: Şimdi sen, kendi hevasını ilah edinen ve Allah'ın bir ilim üzere kendisini saptırdığı, kulağını ve kalbini mühürlediği ve gözü üstüne bir perde çektiği kimseyi gördün mü? Artık Allah'tan sonra ona kim hidayet verecektir? Siz yine de öğüt alıp-düşünmüyor musunuz? Dediler ki: "(Bütün olup biten,) Bu dünya hayatımızdan başkası değildir, ölürüz ve diriliriz; bizi "kesintisi olmayan zaman' (dehrin akışın)dan başkası yıkıma (helake) uğratmıyor." Oysa onların bununla ilgili hiçbir bilgileri yoktur; yalnızca zannediyorlar. 330 Gerçekleri görebilen, materyalist inancın etkisinden kurtularak samimi ve açık bir zihin ile düşünebilen insanlar ise ahiretin varlığına hiçbir şüphe duymadan kesin bir bilgi ile iman ederler: İsra: 49-52 Kaf: 15-16 329 Secde: 9-11 330 Casiye: 23-24 327 328 228 Onlar, namazı dosdoğru kılarlar, zekatı verirler. Ve onlar kesin bir bilgiyle ahirete inanırlar. İşte onlar, Rablerinden bir hidayet üzerindedirler ve felah bulanlar da onlardır. 331 Onlar, gaybe inanırlar, namazı dosdoğru kılarlar ve kendilerine rızık olarak verdiklerimizden infak ederler. Ve onlar, sana indirilene, senden önce indirilenlere iman ederler ve ahirete de kesin bir bilgiyle inanırlar.332 Sonuç olarak dinsizliğin dini ile mücadelede üzerinde durulması gereken iki önemli konu bulunmaktadır. Bunlardan bir tanesi evrim teorisinin bilimsel açıdan geçersizliğini anlatmaktır. Böylece insanlar tesadüflerle oluşmadıklarını, kendilerini Allah'ın yarattığını ve ona karşı sorumlu olduklarını görebileceklerdir. Diğer konu ise, maddenin gerçek mahiyeti hakkında insanları bilgilendirerek ön yargılarından kurtulmalarını ve gerçek dini anlayabilmelerini sağlamaktır. Çünkü bir madde yığınından ibaret olmadığını kavrayan insan, Yaratıcımız olan Allah'ın sonsuz kudretinin de bilincine varacaktır. Allah'ın her yeri sarıp kuşatması, zamandan ve mekandan bağımsız olması, tüm varlıkları kaderleri ile yaratmış olması, cennet ve cehennemin varlığı ve insanların fiillerini de yaratanın Allah olması gibi, hak dinin bildirdiği gerçekler aslında anlaşılması ve kavranması çok kolay konulardır. Ama bazı insanlar bu gerçekleri anlamak istemezler ve bu yüzden zor göstermeye çalışırlar. Bunun nedeni insanların bilerek veya bilmeyerek maddeci dünya görüşünün etkisinde kalmış olmalarıdır. Bunun için insanlar madde ile ilgili ön yargılarından kurtularak maddenin gerçek mahiyetini öğrenmelidirler. Dinsizliğin "Ateşe Çağıran" Önderleri İ nsanları tarih boyunca hak yoldan ayıran, onlara Allah'ı ve dini inkarı emreden, zalim ve zorba karakterli önderler bulunduğu Kuran'da bildirilmiştir. Allah bir ayetinde bu insanları "ateşe çağıran önderler"333 olarak tanımlamıştır. Bu karakter Kuran'da anlatılan Hz. Musa kıssasında, Firavun adıyla karşımıza çıkar. Fakat bu zorbacı karaktere tüm tarih boyunca rastlamak mümkündür. Dinsizliğin önderliğini yapan bu insanların hemen hepsi, içinde bulundukları toplumlara karşı aynı zalimlikleri yapmışlar, aynı yöntemlerle onları dinden uzaklaştırmışlar ve insanları dünyada ve ahirette helaka sürüklemişlerdir. Yüzyılımızda Firavun ile özdeşleşen kişilerin başında Rus ve Çin devrimlerinin kanlı liderleri Vladimir Lenin, Joseph Stalin ve Mao Tse Tung, onların fikir babaları Karl Marx ve Friedrich Engels, tüm Avrupa'yı kana bulayan acımasızlığı ile bilinen Adolf Hitler gibi dinsiz ve zalim liderler gelir. Charles Darwin ise tüm bu zalim liderlerin fikirlerini, ortaya attığı evrim teorisi ile besleyen ve dinsizliğe farklı bir yönden liderlik eden bir isimdir. Kuran'da haber verildiği gibi tarih boyunca Allah'ın elçileri ve salih müminler, bir topluluğu uyarmakla görevlendirildiklerinde karşılarında zorlu düşmanlar olarak hep bu zorba karakterdeki liderleri bulmuşlardır. Bu nedenle de elçilerin fikri alandaki mücadeleleri gönderildikleri toplulukla değil, topluluğu etki ve denetimleri altında tutan "diktatör" karakterli önderlerle olmuştur. Çünkü dinsizliğin liderlerinin ikna edilmeleri veya fikirlerinin etkisiz hale getirilmesi, onlara inanan toplulukların da ikna edilmeleri demektir. Bu nedenle elçiler ilk olarak kavmin önde gelenleri ile görüşmüş, onlara kendi görüş ve fikirlerini bildirmişlerdir. Ayetlerde Hz. Musa'nın din ahlakını anlatması için ilk olarak Firavun'a gönderildiği şöyle bildirilir: Andolsun, Musa'yı ayetlerimizle ve apaçık olan bir delille gönderdik. Firavun'a ve onun önde gelen çevresine. Onlar Firavun'un emrine uymuşlardı. Oysa Firavun'un emri doğruya-götürücü (irşad edici) değildi.334 Sonra bunların (peygamberlerin) ardından Musa'yı ayetlerimizle Firavun'a ve önde gelen çevresine gönderdik; onlar ona (ayetlerimize) haksızlık ettiler. İşte bozgunculuk çıkaranların nasıl bir sona uğradıklarına bir bak.335 Yukarıda bahsettiğimiz nedenlerden ötürü dinsizlikle mücadelede önderler çok önemli bir yer teşkil 331 Lokman: 4-5 Bakara: 3-4 333 Kasas: 41 334 Hud: 96-97 335 Araf: 103 332 229 etmektedirler. Ve daha önce belirttiğimiz gibi, günümüzde dinsizliğin en önemli cephesi materyalizmi temel alan komünizm, anarşizm gibi sistemler ve tüm dinsiz ideolojilere dayanak olan evrim teorisidir. Bu fikir akımlarının ve evrim teorisinin fikir babaları da günümüzdeki dinsizliğin asıl önderleridir. Bu liderlerin artık hayatta olmamaları da etkilerinden bir şey kaybettirmemiştir. Onların insanlar üzerindeki kötü etkileri hala sürmekte ve birtakım çevreler tarafından bu etki ayakta tutulmaya çalışılmaktadır. Öyle ise dinsizlikle mücadelede bu önderlerin gerçek yüzlerinin ve amaçlarının ortaya konması son derece önemlidir. Bu konunun öneminin daha iyi anlaşılması için Kuran'dan ve yüzyılımızdan örnekler vererek "ateşe çağıran" dinsiz önderlerin bazı özelliklerinin ve yöntemlerinin incelenmesinde fayda vardır. Dine Düşman Olmaları ve Zor Kullanarak Halkın İman Etmesini Engellemeleri Materyalizmi benimseyen ve siyasi sistemlerini materyalizm üzerine kuran Lenin, Stalin, Troçki ve Mao gibi liderlerin en büyük hedefleri, dini ortadan kaldırmak olmuştur. Komünizmin fikir babası Karl Marx'ın şu sözleri materyalistlerin dine bakış açılarının bir özetidir aslında: Din halkın afyonudur… Halkın aldatıcı mutluluğu olarak, dinin ortadan kaldırılması halkın gerçek mutluluğunun beyan ettiği taleptir.336 Marx, Engels ve Lenin'in yazılarının yer aldığı Anarşizm ve Anarko Sendikalizm isimli kitapta ise komünizmin din karşısında alması gereken tavır şöyle açıklanmaktadır: Marksizm materyalizmdir. Bu niteliği ile 17. yüzyıl ansiklopedicilerinin materyalizmi ya da Feuerbach'ın materyalizmi kadar alabildiğine din düşmanıdır. Bu yalanlanamayacak bir şey. Ancak Marx ve Engels'in materyalizmi, materyalist felsefeyi tarih alanına ve toplumsal bilimler alanına uygulamada ansiklopedicilerden ve Feuerbach'tan daha ileri gitmiştir. Dine karşı koymalıyız; bu materyalizmin dolayısıyla da Marksizm'in "abc"sidir. Ama Marksizm "abc" ile yetinip kalan bir materyalizm değildir. Marksizm daha ileri gider. Der ki: Dine karşı savaşmayı bilmek gerek; bunun için de yığınlara inancını ve dinlerin kaynağını materyalist biçimde açıklamak gerek.337 Yukarıdaki sözlerle ifade bulan ve Marx'la alevlenen din düşmanlığı bütün komünist rejimlerin ortak özelliği haline gelmiştir. Her ne kadar Marx'ın ömrü bu sapkın idealini gerçekleştirmeye yetmediyse de, Lenin onun kötü mirasına sahip çıkarak, din düşmanı bir rejim kurmuştur. Stalin ise bu zalim rejimi doruk noktasına ulaştırmıştır. Bu amaç doğrultusunda, Rusya ve Çin'de gerçekleşen komünist devrim sırasında camiler ve ibadethaneler kapatılmış, komünist ihtilale karşı çıkan insanlar hunharca katledilmişlerdi. Örneğin dünya tarihinin en kanlı katliamlarını yapmış olan Joseph Stalin 20 milyondan fazla insanı acımasızca öldürtmüştü. Stalin, "On binlerce kişinin ölüm emrini imzalayıp sonra da güzel bir uyku çekmek. İşte en sevdiğim şey." diyebilecek kadar acımasız bir karaktere sahipti. 9 milyonluk ülkede 3 milyon kişiyi katleden Kamboçya'nın komünist diktatörü Pol Pot da, Stalin gibi insanlara yönelik yürüttüğü vahşet ile tanınan dinsizliğin önderlerindendir. Arnavutluk'un komünist lideri Enver Hoca ise, ülkesinde her türlü dini inanç ve ibadeti ağır cezalarla yasaklamış ve "dünyanın tam anlamıyla ateist olan ilk devletini kurduğunu" ilan etmiştir. Bu liderleri, dine karşı duydukları şiddetli düşmanlıkları, merhametten, acıma duygusundan, sevgi ve şefkatten uzak karakterleri ve kibirleri ile "20. yüzyılın firavunları" olarak tanımlamak mümkündür. Çünkü Firavun da iman edenleri cezalandırıyor ve onlara türlü işkenceler yapıyordu. Kuran'da Firavun'un zorba karakteri şu şekilde bildirilir: Sonunda Musa'ya kendi kavminin bir zürriyetinden (gençlerinden) başka -Firavun ve önde gelen çevresinin kendilerini belalara çarptırmaları korkusuyla- iman eden olmadı. Çünkü Firavun, gerçekten yeryüzünde büyüklenen bir zorba ve gerçekten ölçüyü taşıranlardandı. 338 (Firavun) Dedi ki: "Ben size izin vermeden önce ona inandınız öyle mi? Şüphesiz o, size büyüyü öğreten büyüğünüzdür. O halde ben de sizin ellerinizi ve ayaklarınızı çapraz olarak K. Marx, Friedrich Engels, Din Üzerine, s.38 Marx, Engels, Lenin, Anarşizm ve Anarko Sendikalizm, s. 282 338 Yunus: 83 336 337 230 keseceğim ve sizi hurma dallarında sallandıracağım. Siz de elbette, hangimizin azabı daha şiddetliymiş ve daha sürekliymiş öğrenmiş olacaksınız."339 (Firavun) Dedi ki: "Ona, ben size izin vermeden önce mi inandınız? Şüphesiz, o, size büyüyü öğreten büyüğünüzdür; öyleyse yakında bileceksiniz. Şüphesiz ellerinizi ve ayaklarınızı çaprazlama kestireceğim ve sizin hepinizi gerçekten asıp-sallandıracağım."340 Dinsizliği Savunanlar "Atalarının Dinine" Uyarak Şeytanın İzinde Gitmeleri Acımasız katliamlar yapan, kadın, çocuk demeden insanların canına kasteden diktatörlerin peşinden bu kadar çok insanın gitmesi düşündürücüdür. Ancak bu durum sadece bizim yüzyılımız için geçerli değildir. Kuran'da sapkın inançlarından bir türlü vazgeçmeyen insanlardan söz edilir ve bu inançlar için "ataların dini" ifadesi kullanılır. İnkarcılar ne zaman Allah'ın dinine uymaya davet edilseler, elçilere kendi dinlerini bırakamayacaklarını, çünkü atalarını bu din üzerinde bulduklarını söylerler. Bu ayetlerden bazıları şöyledir: Ne zaman onlara: "Allah'ın indirdiklerine uyun" denilse, onlar: "Hayır, biz, atalarımızı üzerinde bulduğumuz şeye (geleneğe) uyarız" derler. (Peki) Ya atalarının aklı bir şeye ermez ve doğru yolu da bulamamış idiyseler? İnkar edenlerin örneği bağırıp çağırmadan başka bir şey işitmeyip (duyduğu veya bağırdığı şeyin anlamını bilmeyen ve sürekli) haykıran (bir hayvan)ın örneği gibidir. Onlar, sağırdırlar, dilsizdirler, kördürler; bundan dolayı akıl erdiremezler. 341 Her türlü dini ve manevi değeri reddeden günümüz inkarcılarının durumu yukarıdaki ayetlerde açıkça ifade edilmektedir. Onların benimsedikleri dinler de aslında "dinsizliğin dini"dirler. Nitekim günümüz dinsizleri, atalarını yani Charles Darwin'i, Lenin'i, Stalin'i ve Mao'yu bu dine inanıp, bu dinin ilahlarına ibadet ederken buldukları için bu inançlarından bir türlü vazgeçmezler. Onların ataları, canlılığın cansız maddelerden var olduğuna, yeryüzündeki tüm canlıların birbirlerinden tesadüfler sonucunda türediklerine, herşeyi yoktan var eden bir Yaratıcı'nın olmadığına inanmaktaydılar. Bu anlayışı savunanlar, tesadüflerin ve doğanın birer yaratıcı olduğuna, bir bilince veya akla sahip olmayan bu iki gücün bilinçli ve akılcı seçimler yapabildiğine, sadece maddenin mutlak olduğuna, ezeli ve ebedi olduğuna dair batıl bir inanç taşımaktaydılar. İşte günümüzde "atalarının dini"ne uyan bazı kişiler de üzerinde hiç düşünmeden, bilimsel açıdan geçersizlikleri pek çok kez kanıtlanan bu safsatalara inanırlar. Dahası, iddialarının ne anlama geldiğini kavramadan, bunları bağıra çağıra, dergilerinde, gazetelerinde yayınlayarak, mitinglerinde sloganlarını atarak savunurlar. Çünkü ataları onlara bu sapkın inancı miras bırakmıştır. Allah Kuran'da, "Onlar bunu (tarih boyunca) birbirlerine vasiyet mi ettiler? Hayır; onlar, 'azgın ve taşkın (tağiy)' bir kavimdirler" 342 ayetiyle inkarcıların birbirlerine inkarı miras bıraktıklarına dikkat çekmektedir. Bu saplantılı düşünce yapısındaki insanların çoğuna kitaplar dolusu bilimsel delil sunulsa da, saplandıkları fikirlerin yanlışlığı sözlü ve yazılı, türlü şekillerde anlatılsa da bu inançlarından vazgeçmezler. Çünkü onlar atalarının dinine körü körüne bağlanmış, bu nedenle de akıl, kavrama ve muhakeme yeteneklerini yitirmişlerdir. Böylece çok küçük bir çocuğun bile kolaylıkla görebildiği gerçekleri göremez hale gelmişlerdir. Allah inkarcıların görme ve kavrama yeteneklerini kaybettiklerini Kuran'da şöyle haber vermiştir: Andolsun, cehennem için cinlerden ve insanlardan çok sayıda kişi yarattık (hazırladık). Kalbleri vardır bununla kavrayıp-anlamazlar, gözleri vardır bununla görmezler, kulakları vardır bununla işitmezler. Bunlar hayvanlar gibidir, hatta daha aşağılıktırlar. İşte bunlar gafil olanlardır. 343 Allah iman eden ve yaşamını din ahlakını anlatarak ve Kuran ahlakını eksiksizce yaşayarak ve yaşatmaya çalışarak geçiren kulları için ise şöyle müjde vermektedir: Şüphesiz: "Bizim Rabbimiz Allah'tır" deyip sonra dosdoğru bir istikamet tutturanlar (yok mu); onların üzerine melekler iner (ve der ki:) "Korkmayın ve hüzne kapılmayın, size vadolunan cennetle sevinin. Biz, dünya hayatında da, ahirette de sizin velileriniziz. Orda nefislerinizin arzuladığı herşey sizindir ve istediğiniz 339 Taha: 71 Şuara: 49 341 Bakara: 170-171 342 Zariyat: 53 343 Araf: 179 340 231 herşey de sizindir. Çok bağışlayan, çok esirgeyen (Allah)tan bir ağırlanma olarak." Allah'a çağıran, salih amelde bulunan ve: "Gerçekten ben Müslümanlardanım" diyenden daha güzel sözlü kimdir? 344 Özetle Bir insan hayatı boyunca "dinsizliğin dinine" göre yaşamış, hatta din ahlakına her zaman karşı olmuş olabilir. Ancak eğer bu insan, samimi olarak düşünür ve vicdanının sesini dinlerse, Kuran'ın hükümlerinin ne kadar doğru, açık ve kolay olduğunu görecektir. Ve tevbe ettiği takdirde Allah'ın tüm geçmiş günahlarını bağışlamasını umabilecektir. Unutmamak gerekir ki, hiçbir lider hiçbir insana şefaat edemez; hiç kimse Allah'ın huzurunda bir başkasına fayda sağlayamaz. İnsanların tek velisi, tek dostu ve koruyucusu alemlerin Rabbi olan Allah'tır. Allah ayetlerde bu açık gerçeği kavramış kişilerle ilgili olarak şöyle buyurmaktadır: Siz beni Allah'a (karşı) inkar etmeye ve hakkında bilgim olmayan şeyleri O'na şirk koşmaya çağırıyorsunuz. Ben ise sizi, üstün ve güçlü olan, bağışlayan (Allah')a çağırıyorum. "İmkanı yok; gerçekten sizin beni kendisine çağırmakta olduğunuz şeyin, dünyada da, ahirette de çağrıda bulunma (yetkisi, gücü, değeri ve bağışlama)sı yoktur. Şüphesiz, bizim dönüşümüz Allah'adır. Ölçüyü taşıranlar, onlar ateşin halkıdırlar.345 "Dinsiz Bir Millet Yaşayamaz Gerçeği " İnsanların bir bölümü din ahlakının sadece ibadetlerden oluştuğu gibi bir yanılgıya sahiptir. Oysa gerçek din, ibadetlerin yanı sıra, insan yaşamının her anını kapsar ve böylece insanlara Kuran'da tarif edilenler doğrultusunda bir bakış açısı ve güzel ahlak kazandırır. Dinine bağlı, samimi bir Müslüman Allah'ın rızasını, rahmetini ve cennetini kazanmak için hayatının her anında Kuran'da tarif edilen bu üstün ahlakı yaşamaya gayret eder. Hiçbir zaman ve hiçbir ortamda dürüstlüğünden, samimiyetinden, itidalli tavırlarından, saygı ve sevgi dolu yapısından, kısacası güzel ahlakından ödün vermez. İşte bu nedenle de Kuran ahlakına sahip insanların oluşturdukları topluluklarda, her insanın özlem duyduğu bu üstün özellikler yaşanır. Örneğin Kuran ahlakına uygun yaşam süren bir ailede, günümüz ailelerinde yaşanan sorunların hiçbiri yaşanmaz. Günümüzde, anne ve babaya itaatsiz, doğru ile yanlışı birbirinden ayıramayan, saldırgan çocuklara ve çocuklarına doğru ile yanlışı anlatma gereği duymayan, onları başıboş bırakan, kendi aralarında dahi geçimsiz olan anne babalara çok sık rastlanır. Bu evlerde, sevgi, saygı, merhamet ve şefkat yerine kavga ve hakaret hakimdir. Oysa Kuran ahlakı yaşandığında, anne babaya itaat eden, hatta Allah'ın emri gereği onlara "öf" bile demeyen, doğru ve yanlışı daha küçük yaşlarından itibaren ayırt edebilen, vicdanını kullanarak kötülüklerden uzak duran çocuklar yetişir. Çocuklarını din ahlakı ile yetiştirerek devlete ve millete hayırlı insanlar olmaları için çaba harcayan, kendi aralarında da sevgi ve saygıyı yaşayan, davranışları ve konuşmaları ile çocuklarına örnek olan anne babalar ortaya çıkar. Kısacası sevgi, saygı ve dayanışma içinde birbirine bağlı aileler oluşur. Aile ise bir devletin en temel birimidir. Aile yapısı güçlü olan bir milletin devlet yapısı da çok güçlü olur. Ancak aile yapısı çökmüş, manevi değerlerini kaybetmiş, bireyleri arasında sevgi, saygı, birlik ve beraberlik, vefa duyguları körelmiş bir devletin güçlü olması mümkün değildir. Özellikle dinsiz bir toplumun hedef alındığı bazı ülkelerde bu manevi çöküş çok büyük bir hız kazanır ve ahlaki dejenerasyon toplumun her kademesinde kendini gösterir. Böyle bir toplumda hayat, sadece karşılıklı maddi çıkarlar üzerine kurulur. Birbirlerine çok yakın aile bireyleri arasında dahi sevgi, kardeşlik, dayanışma, fedakarlık ve sadakat duyguları gibi manevi duygular köreldiğinde, artık o milletin varlığını devam ettirebilmesi çok zor olur. Çünkü bu dejenerasyon yalnızca aile ortamlarında yaşanmakla kalmaz, toplumun tüm kesimlerine yayılır. Okullarda, arkadaş toplantılarında sevgi ve saygı yerine, haset, ikiyüzlülük, alay, dedikodu gibi kötü tavırlar ortaya çıkar. İş yerlerinde de tüm sistem çıkar ilişkileri üzerine kurulu olur. Kimse kimsenin hakkını korumaz, adalet aranmaz, mazlumlara karşı şefkat ve merhamet duyulmaz. Kısacası böyle bir milletin bireylerinin birarada huzur ve barış içinde yaşamaları imkansız hale gelir. İşte bu sebeple insanları dinsizliğe sürükleyen, bu yolla manevi değerlerini tahrip eden dinsizliğin 344 345 Fussilet: 30-33 Mümin: 42-43 232 dinlerinin, fikri yönde çökertilmesi imanlı insanlara düşen büyük bir görevdir. İlerleyen sayfalarda dinsizliğin aile yapısını ve toplumdaki sosyal ilişkileri çökertmenin ötesinde, bir devlete ne tür zararlar verebileceği daha detaylı olarak incelenecektir. Bu inceleme sonucunda ortaya çıkan tespitler, "devletime bağlıyım, milletimi seviyorum" diyen her bireyin dinsizlikle nasıl ciddi bir mücadele içinde olması gerektiğini bir kez daha ortaya koyacaktır. Darwinizm'in Yetiştirdiği Teröristler Bugün dünyanın dört bir köşesinde terör, soykırım ve katliamlar yaşanmakta, masum insanlar hunharca öldürülmekte, suni sebeplerle birbirlerine düşman hale getirilen topluluklar ülkeleri kana bulamaktadır. Birbirlerinden çok farklı tarihlere, kültürlere ve toplumsal yapılara sahip olan ülkelerde meydana gelen bu olayların, her ülkede kendine özgü bazı nedenleri ve kaynakları olabilir. Ancak biraz araştırıldığında her birinin ilginç bir ortak noktası olduğu görülecektir. Bu, dinsiz ideolojilerin toplumlar üzerinde yarattığı manevi tahribattır. Bu dinsiz ideolojilerin en önemli ortak özelliklerinden biri ise, militanlarını Darwinizm ile eğitiyor olmalarıdır. Başta da belirttiğimiz gibi evrim teorisi, insanların kendilerini sorumlu hissedecekleri ve ahirette hesap verecekleri bir Yaratıcı olduğu gerçeğini reddeder. Bu teorinin eğitimini gören bir insan da kendisinin sorumsuz ve başıboş olduğunu zanneder. Bu nedenle de "nasılsa kimseye hesap vermeyeceğim" diye düşünerek, her türlü insafsızlığı, ahlaksızlığı ve vicdansızlığı kolaylıkla yapar hale gelir. Evrim teorisinin terörizme verdiği ikinci önemli destek ise, bu teorinin insanı gelişmiş bir hayvan olarak göstermesidir. Dolayısıyla Darwinizm'e inananlar bir insanın öldürülmesini herhangi bir hayvanın öldürülmesi kadar kolay görürler. Bölücü terörün tüm dünyada olduğu gibi ülkemizde de bebekleri, kadınları, yaşlıları ve binlerce masum insanı gözünü dahi kırpmadan öldürebilmesinin ardında yatan neden, Darwinci anlayıştır. Darwinizm'in bilimsel açıdan hiçbir geçerliliği olmayan bir safsata olduğunun insanlara anlatılmasının önemi bu noktada tekrar ortaya çıkmaktadır. Darwinizm'i bilimsel bir gerçek zanneden, dini duygulardan uzak, Allah korkusu olmayan bazı kimselere Darwinizm'e dayandırılan ideolojiler telkin edildiğinde kolayca ikna edilebilmektedirler. Ve bu kapsamlı telkinin sonrasında herkes gibi yaşam süren sade bir insan, eline silah alıp dağa çıkabilmekte, masum insanların canına kastedebilmekte ve devletine karşı ayaklanabilmektedir. Çünkü bu kişilere Allah, din, vatan, millet ve bayrak sevgisi yerine, dinsizlikleri ve kanlı katliamları ile ünlenmiş Stalin'i, Lenin'i, Mao'yu sevip saymaları, insanı hayvan gibi gösteren Darwin'in teorisine göre düşünmeleri öğretilmektedir. Oysa Allah'ın varlığının delilleri ve Kuran'da bildirilen güzel ahlak anlatıldığında, insanların düşmanlığı, savaşı ve kaos ortamlarını kendilerine hedef edinen bu tür ideolojilere saplanmaları imkansız hale gelir. Allah'a iman eden, ahirette her yaptığının hesabını vereceğini bilen bir insan, devletine ve milletine güçlü bir bağ ile bağlanır. Çünkü Allah Kuran'da insanları bozgunculuk yapmaktan şöyle men etmiştir: O, iş başına geçti mi (ya da sırtını çevirip gitti mi) yeryüzünde bozgunculuk çıkarmaya, ekini ve nesli helak etmeye çaba harcar. Allah ise, bozgunculuğu sevmez. Ona: "Allah'tan kork" denildiğinde, büyüklük gururu onu günaha sürükler, kuşatır. Böylesine cehennem yeter; ne kötü bir yataktır o. 346 Allah'a verdikleri sözü, onu kesin olarak onayladıktan sonra bozanlar, Allah'ın ulaştırılmasını emrettiği şeyi kesip-koparanlar ve yeryüzünde bozgunculuk çıkaranlar; işte onlar, lanet onlar içindir ve yurdun kötü olanı da onlar içindir.347 Bu ayetlerden de anlaşılacağı gibi, Allah'tan korkan bir insanın devletine, milletine en küçük zarar dokunduracak bir harekete dahi göz yumması söz konusu değildir. Çünkü Allah'tan korkan bir insan O'nun hoşnut olmayacağı ve cehennemde sonsuz bir azapla karşılık vereceğini bildirdiği her türlü tavırdan titizlikle sakınır. Allah'a ve ahiret gününe inanmayan bir insan ise kimseye hesap vermeyeceğini zannederek her türlü kötülüğü kolaylıkla yapabilir. Bediüzzaman Said Nursi de dinsiz ideolojilerin, özellikle komünizmin doğurduğu 346 347 Bakara: 205-206 Rad: 25 233 anarşist yapıyı bir eserinde şöyle açıklamıştır: Ve sosyalistlik ise bir kısım mukaddesatı tahrip ettiğinden, aşıladığı fikir, bilahare bolşevikliğe inkılap etti. Ve Bolşeviklik dahi çok mukaddesat-ı ahlakiye ve kalbiye ve insaniyeyi bozduğundan, elbette, ektikleri tohumlar hiçbir kayıt ve hürmet tanımayan anarşistlik mahsülünü verecek. Çünkü kalb-i insaniden hürmet ve merhamet çıksa, akıl ve zekavet, o insanları gayet dehşetli ve gaddar canavarlar hükmüne geçirir; daha siyasetle idare edilmez.348 Bediüzzaman'ın bu sözlerinin de işaret ettiği gerçek şudur: Anarşi, terör ve kargaşa belasının kökeninde insanların saygı, sevgi, merhamet gibi güzel duygulardan uzaklaşması, ahlaki ve insani değerlerini kaybetmesi yatmaktadır. Bu beladan kurtulmak için öncelikle yapılması gereken ise, dinsizliğin ortadan kaldırılması ve insanlara Allah korkusunun ve Kuran ahlakının öğretilmesidir. Şunu unutmamak gerekir ki, devletine ve milletine karşı ayaklanıp, bölücü faaliyetlerde bulunanlar kadar, bu duruma seyirci kalarak imkanları olduğu halde devletine destek olmayanlar da, aynı materyalist bakış açısını taşıyor demektir. Çekimser davranan kişilerin tek amaçları kendi hayatlarını devam ettirebilmeleridir. Çevrelerinde olup bitenler kendilerine dokunmadığı sürece rahatsız olmayan bu kişiler, dinin insanlara kazandırdığı fedakarlık, kardeşlik, dostluk, dürüstlük ve hizmet anlayışından yoksun kimselerdir. Bu kişilerin, şerefli bir hedefleri yoktur. Hayatları boyunca sadece devletin imkanlarını tüketerek, milletin karşı karşıya olduğu tehlikelerden habersiz bir şekilde kendi nefislerini tatmine çalışırlar. Bu tür insanların durumu Kuran'da şöyle açıklanmaktadır: Allah şu örneği verdi: İki kişi; bunlardan birisi dilsiz, hiçbir şeye gücü yetmez ve herşeyiyle efendisinin üstünde (bir yük), o, onu hangi yöne gönderse bir hayır getirmez; şimdi bu, adaletle emreden ve dosdoğru yol üzerinde bulunanla eşit olabilir mi?349 Ayette de belirtildiği gibi "dosdoğru yol üzerinde bulunan", dinine bağlı, Allah'tan korkup sakınan, manevi değerlere önem veren, vatanına ve milletine hizmet şevki içinde olan bir kişinin, bulunduğu topluma büyük hayırlar getireceği kesindir. Bu yüzden insanların gerçek dini öğrenmeleri ve Kuran ahlakına uygun yaşamaları son derece önemlidir. Bu üstün ahlakı yaşayan insanları ise Allah bir ayetinde şöyle tanımlamıştır: Onlar ki, yeryüzünde kendilerini yerleştirir, iktidar sahibi kılarsak, dosdoğru namazı kılarlar, zekatı verirler, ma'rufu emrederler, münkerden sakındırırlar. Bütün işlerin sonu Allah'a aittir. 350 Dinsizliğin Dini İle Mücadele Yöntemleri İnsanların dünyadaki ve ahiretteki kurtuluşları için dinsizliğin yeryüzünden tamamen kaldırılması son derece önemlidir. Ve dinsizliğin yeryüzünden silinerek yerine Kuran ahlakının yaygınlaştırılması da -baştan beri üzerinde durduğumuz gibi- tüm inananların sorumluluğudur. "Ben dindarım, diğer insanlar başlarının çaresine baksınlar" demek, samimi bir Müslümanın vicdanına sığmaz. Aşağıdaki ayet, bu görevi tüm Müslümanların üzerine İlahi bir görev olarak yüklemektedir. Allah her mümini, yakınlarını ve tüm insanları cehennem azabından korumakla yükümlü kılmıştır: Ey iman edenler, kendinizi ve yakınlarınızı ateşten koruyun ki onun yakıtı insanlar ve taşlardır; üzerinde oldukça sert, güçlü melekler vardır. Allah kendilerine neyi emretmişse ona isyan etmezler ve emredildiklerini yerine getirirler."351 Bazı kimseler ise "ben dinsizlikle nasıl mücadele edebilirim?" diye düşünüyor olabilirler. Bu, şeytanın insanları oyalamak, Kuran ahlakının yaşanmasını engellemek ve dinsizliğin dininin yayılmasına zemin hazırlamak için verdiği bir kuruntudur. Kitabın genelinde de söz edildiği gibi dinsizlikle mücadeleden kastedilen, dinsiz felsefelerin ve fikir akımlarının bilimsel ve akılcı delillerle geçersizliklerinin ortaya konması, fikri alanda bunların çökertilmesidir. Çünkü fikri yönden çökmüş ve bilimsel olarak da dayanağı kalmamış bir Risale-i Nur Külliyatı, Beşinci Şua, Nesil Yayınları, s. 888 Nahl: 76 350 Hac: 41 351 Tahrim: 6 348 349 234 ideolojinin peşinden hiç kimse gitmez. Dolayısıyla bu önemli fikir mücadelesinde her insanın yapabileceği bir hizmet mutlaka vardır. Hiçbir şeye imkan bulamayanlar da, bu önemli mücadelede yer alan, hayatını buna adayan kimselere yardımcı ve destekçi olmalıdırlar. Örneğin dinsizlikle mücadele amacıyla yazılmış kitapların veya yazıların geniş bir çevre tarafından okunmasını sağlamak, bu kitaplarda yazanları çok iyi öğrenerek bunları herkese anlatmak, dinsizlikle mücadele eden, dinsizliğin fikrini çürüten bilgileri türlü yollarla dünyaya yaymak gibi hizmetler dinsizlikle mücadelenin önemli birer parçasıdır. Unutmamak gerekir ki Bediüzzaman'ın da belirttiği gibi "Küfre rıza küfür olduğu gibi; dalalete, fıska, zulme rıza da fısktır, zulmdür, dalalettir."352 Bu nedenle çekimser kalanlar, dinsizliğe karşı imkanı olduğu halde mücadele etmeyenler veya mücadele edenlere destek olacaklarına zorluk çıkaranlar, aslında bilerek veya bilmeyerek dinsizliğe destek olmakta ve onların işlerini kolaylaştırmaktadırlar. Samimi bir mümin, hiçbir zaman bu önemli konularda çekimser kalmaz. Her zaman Kuran'ın emrettiği konularda son derece duyarlı, atak ve kararlı davranır. Vicdanından dolayı bugün yeryüzünde zulüm gören, zayıf bırakılmış, aç, güvenliksiz yaşayan ve zavallı konumda olan her insanın sorumluluğunu üzerinde hisseder. Örneğin bugün Keşmir'de, Doğu Türkistan'da ve Filistin'de milyonlarca Müslüman sadece dinlerinden dolayı zulüm görmektedir. Geçtiğimiz yıllarda Kosova ve Bosna'da yüz binlerce insan olmadık işkencelere maruz bırakılmış, yerlerinden, yurtlarından edilmiş, dünyanın gözü önünde katledilmişlerdir. Sadece bazı Müslüman ülkelerde değil, dünyanın bir çok yerinde insanlar, dinsiz gruplar veya dinsiz fikir akımları nedeniyle zulüm görmeye devam etmektedirler. Rusya'da yıllardır dinsiz nesiller yetiştirilmekte, dinsizliğin dini çok büyük bir hızla yayılmaktadır.353 Vicdan sahibi bir insan bunların hiçbirini gözü kapalı izlemez. İşte bu nedenlerden ötürü tüm Müslümanların dinsizliğin insanlık üzerindeki zulmünü kaldırmak için var güçleriyle mücadele etmeleri gereklidir. Bunun en akılcı ve en etkili yolu ise kitap boyunca belirttiğimiz fikri alandaki mücadeledir. Bu bölümde, böyle önemli bir görevi yüklenen insanların özellikle üzerinde durmaları gereken konular ele alınacak ve Kuran ayetleri doğrultusunda, bu mücadelenin nasıl izlenmesi gerektiği anlatılacaktır. Dinsizliğin Putlarını Kırmak Gereği Dinsizliğin dini ile mücadelede en etkili yöntem kuşkusuz Kuran'da örnek olarak gösterilen Hz. İbrahim'in metodudur. Önceki bölümlerde anlattığımız gibi Hz. İbrahim'in döneminde yaşayan insanlar kendi elleriyle yaptıkları putlara tapıyor ve her konuda bu sahte ilahlarından medet umuyorlardı. (Bilindiği gibi bu, aynı zamanda tarih boyunca pek çok inkarcı kavmin uyguladığı bir yöntemdir.) Hz. İbrahim ise bu insanlara önünde eğildikleri putların hiçbir şeye güç yetiremeyen, tahtadan yapılmış, cansız varlıklar olduğunu hatırlatmış ve onların mantık ve muhakeme bozukluklarını tüm açıklığı ile gözler önüne sermiştir. Önceden de belirttiğimiz gibi, Hz. İbrahim döneminde yaşayan insanlarla günümüz "puta tapıcıları" arasında pek bir fark yoktur. O dönemdeki insanlar nasıl ısrarla tahta heykelleri ilah olarak kabul ediyorlarsa, günümüz dinsizleri de cansız atomları, şuursuz doğayı, tesadüfleri ilah olarak kabul etmektedirler. Şuursuz atomların biraraya gelerek, kusursuz ve muhteşem bir sistemi oluşturmak üzere organize olduklarına inanmaktadırlar. Hz. İbrahim'in, kavmini bu sapkın inançlarından kurtarmak, onları "uyandırmak" için başvurduğu yöntem ise Kuran'da şöyle haber verilmektedir: Hani babasına ve kavmine demişti ki: "Sizin, karşılarında bel büküp eğilmekte olduğunuz bu temsili heykeller nedir?" "Biz atalarımızı bunlara tapıyor bulduk" dediler. Dedi ki: "Andolsun, siz ve atalarınız apaçık bir sapıklık içindesiniz."354 "Andolsun Allah'a, sizler arkanızı dönüp gittikten sonra, ben sizin putlarınıza muhakkak bir tuzak kuracağım." Böylece o, yalnızca büyükleri hariç olmak üzere onları paramparça etti; belki ona Risale-i Nur Külliyatı II, Emirdağ Lahikası, Nesil Yayınları, s. 1183 Detaylı bilgi için bkz. Çözüm Kuran Ahlakı, Harun Yahya 354 Enbiya: 52-54 352 353 235 başvururlar diye.355 Ayetlerde haber verildiği gibi Hz. İbrahim, babasının ve kavminin gerçekleri göremeyecek kadar körleştiklerini gördüğünde onların taptıkları putlara bir tuzak kurmaya karar vermiştir. Kavmi yanından uzaklaştığında, taptıkları cansız putları kırarak, onların akıllarıyla bulamadıkları açık bir gerçeği kendilerine delille ispatlamıştır: Cansız putların aciz oldukları ve bir şey yaratamayacakları gerçeğini… Putperestler geri dönüp de Hz. İbrahim'e neden putları kırdığını sorduklarında aldıkları cevap ise, içinde bulundukları akılsızlığı gözler önüne sermesi açısından son derece önemlidir: Dediler ki: "Ey İbrahim, bunu ilahlarımıza sen mi yaptın?" "Hayır" dedi. "Bu yapmıştır, bu onların büyükleridir; eğer konuşabiliyorsa, siz onlara soruverin." Bunun üzerine kendi vicdanlarına başvurdular da; "Gerçek şu ki, zalim olanlar sizlersiniz (biziz)" dediler. Sonra, yine tepeleri üstüne ters döndüler: "Andolsun, bunların konuşamayacaklarını sen de bilmektesin."356 Bu insanların, "Andolsun, bunların konuşamayacaklarını sen de bilmektesin" diyerek aslında gerçeğin farkında olduklarını belirtmeleri son derece önemli bir noktadır. Hepsi aslında putların konuşamayacaklarının bilincindedirler. Putlarının hiçbir şeye güç yetiremeyeceklerini, cansız bir varlığa hayat veremeyeceklerini, evrende var olan kusursuz düzeni yaratamayacaklarını çok iyi bilmektedirler. Ancak atalarından devraldıkları dinsizlik mirasını devam ettirebilmek ve Allah'ın varlığını inkar etmek için bu cansız varlıkları ilah kabul etmişlerdir. Günümüzde evrimciler ve materyalistler de tamamen buna benzer bir zihniyeti taşırlar. Bugün herhangi bir evrimci, samimi olarak düşündüğünde canlılığın tesadüflerle oluşamayacak kadar karmaşık ve kusursuz olduğunu anlayacaktır. Bunun yanında aynı bilim adamları evrenin bir başlangıcı olması gerektiğini, yani ezeli ve ebedi olamayacağını da onaylayacaklardır. Ancak söz konusu kişiler, bunu itiraf etmelerine rağmen, son derece bağnaz bir tutum sergilemeye devam ederler. Aynı Hz. İbrahim döneminde yaşayan putperestler gibi kendi sahte ilahlarını bırakıp Allah'a inanmalarının imkansız olduğunu dile getirirler. Evrimcilerin ve materyalistlerin kitabın başından itibaren tarif ettiğimiz atalarının dinine ne kadar körü körüne bağlı olduklarını anlamak için günümüz evrimcilerinden birkaçının bu yöndeki itirafını görmek yeterlidir. Örneğin Harvard Üniversitesi'nden evrimci ve materyalist genetikçi Richard Lewontin kendisinin ve diğer materyalistlerin ön yargılı ve bağnaz tutumlarını şöyle ifade etmiştir: Bizim materyalizme olan bir inancımız var, 'a priori' (önceden kabul edilmiş, doğru varsayılmış) bir inanç bu. Bizi dünyaya materyalist bir açıklama getirmeye zorlayan şey, bilimin yöntemleri ve kuralları değil. Aksine, materyalizme olan a priori bağlılığımız nedeniyle, dünyaya materyalist bir açıklama getiren araştırma yöntemlerini ve kavramları kurguluyoruz. Materyalizm mutlak doğru olduğuna göre de, İlahi bir açıklamanın sahneye girmesine izin veremeyiz.357 Ünlü İngiliz zoolog ve evrimci D.M.S. Watson ise, evrimcilerin ellerinde evrimin gerçekleştiğine dair delilleri olmamasına rağmen neden hala bu teoriyi savunduklarını şöyle açıklamıştır: Evrim teorisinin yaygın kabul gören bir teori olmasının nedeni bu teoriyi ispatlayacak yeterli delilin var olması değil, ancak diğer alternatifin yani doğaüstü yaratılışın tümüyle kabul edilemez olmasıdır.358 Ünlü İngiliz bilim adamı Chandra Wickramasinghe de Allah'ın inkar edilmesi için insanların beyinlerinin nasıl yıkandığını şöyle açıklamıştır: Bir bilim adamı olarak aldığım eğitim boyunca, bilimin herhangi bir bilinçli yaratılış kavramı ile uyuşamayacağına dair çok güçlü bir beyin yıkamaya tabi tutuldum. Bu kavrama karşı şiddetle tavır alınması gerekiyordu... Ama şu anda, Tanrı'ya inanmayı gerektiren açıklamaya karşı olarak öne sürülebilecek hiçbir argüman bulamıyorum…359 355 Enbiya: 57-58 Enbiya: 62-65 357 Richard Lewontin, "The Demon-Haunted World", The New York Review of Books, 9 Ocak, 1997, s.28 358 D.M.S. Watson, "Adaptation", Nature, sayı 124, s. 233 359 Chandra Wickramasinghe, London Daily Express ile bir röportajından, 14 Ağustos 1981 356 236 Yukarıda örnekleri verilen evrimci bilim adamlarının, doğru olmadığını bildikleri halde sadece Allah'ı inkar edebilmek için evrim teorisine ve materyalizme inandıkları kendi sözleriyle ortaya çıkmaktadır. Ve bu kişiler günümüzün önde gelen materyalist evrimcilerinden sadece birkaçıdır. Bu insanlara verilebilecek cevap ise, Kuran'da bildirilen, Hz. İbrahim'in kendi kavmine verdiği cevaptır. Hz. İbrahim'in kavmine verdiği karşılık, onları sarsmak ve akla davet etmek olmuştur. Ayetlerde Hz. İbrahim'in sözleri şöyle haber verilmektedir: Dedi ki: "O halde, Allah'ı bırakıp da sizlere yararı olmayan ve zararı dokunmayan şeylere mi tapıyorsunuz? Yuh size ve Allah'tan başka taptıklarınıza. Siz yine de akıllanmayacak mısınız?" 360 Hz. İbrahim nasıl putperestlerin putlarını kırarak ve dinsizliğin tüm dayanaklarını ortadan kaldırarak onların acizliğini ortaya koyduysa, günümüzdeki inananların da dinsizlerin ilah edindiği madde putunu kırarak dinsizliği etkisiz hale getirmeleri gerekmektedir. Bu putların kırılmasında uygulanacak yöntem ise, kısaca şöyle maddelendirilebilir: Dinsiz Akımların İdeolojilerini ve Savundukları Fikirleri Çok İyi Tanımak Her insanın, manevi değerleri tahrip edecek faaliyetler içinde olan dinsiz akımları çok iyi tanıması, onların ideolojilerini, hangi konuda hangi fikri savunduklarını iyi bilmesi son derece önemlidir. Çünkü ancak bu yolla söz konusu çevrelerin mantık bozuklukları, sapkınlıkları, devlete ve millete zarar verecek düşünceleri, bilime ve akla aykırı yönleri deşifre edilebilir. Ve bunun sonucunda bu dinsiz ideolojilerin ne kadar zayıf temellere dayandıkları, tutarsızlıkları gözler önüne serilebilir. Ayrıca dinsiz ideolojileri yakından tanıyan vicdan sahibi kişiler, bunların devlete ve millete verebilecekleri olası zararları önceden tahmin edebilir, bu sayede gerekli önlemlerin alınması için devlete destek ve yardımcı olacak bir faaliyet içine girebilirler. Materyalizmin ve Evrim Teorisinin Geçersizliklerinin Bilimsel Delilleri İle Ortaya Konması Günümüzde dinsizliğin en tehlikeli ve en yaygın dininin materyalizm olduğunu görüyoruz. Materyalizmi diğer dinsiz fikirlerden farklı kılan ve daha etkili olmasına neden olan bir unsur da, "bilimsel bir kılıf" içinde sunulmasıdır. Bu nedenle putperestlik ilkellik olarak adlandırılırken, materyalizm ve evrim teorisi, putperestlikten bir farkları olmamasına rağmen- sahte bir "bilimsel saygınlık" kazanmışlardır. Dolayısıyla materyalizmin ve evrim teorisinin aslında bilimle ve akılla çelişen fikirler olduğunun ortaya çıkarılması ve bunun insanlara anlatılması son derece önemlidir. Evrim teorisinin iddialarının tek tek ele alınarak, tüm delillerinin aslında sahte olduklarının veya bu delillerin insanlara çarpıtılarak sunulduklarının anlatılması son derece önemlidir. Bunu yaparken en son buluşların, bilim dünyasındaki gelişmelerin an an takip edilmesi, dünyanın dört bir yanında evrim konusunda ortaya atılan iddiaların hiç atlanmadan bilimsel olarak çürütülmesi, her konuda çok bol delil sunulması gereklidir. Ayrıca bir noktayı daha belirtmekte yarar vardır: Aslında evrim teorisinin delil olarak öne sürdüğü birkaç konu vardır ve bunlar da daha en baştan çürütülmüştür. Ama evrimciler bunları sürekli bilimsel terimlerle süsleyerek, farklı kişilerin kalemlerinden veya ağızlarından, "bilimsel" bir kisve altında aktardıkları için, yeni yeni deliller sunuyor gibi görünürler. Oysa halk açısından anlaşılmaz ifadelerle, bol Latince kelimelerle, sayfalarca yazdıkları konuların özüne bakıldığında, bilimsel yönde hiçbir delil sunmadıkları anlaşılır. Ne var ki bugün dünya insanlarının büyük çoğunluğu Darwinizm'in ne denli saçma bir iddia olduğunu görememekte ve bu teoriyi bilimsel bir gerçek sanmaktadır. Dolayısıyla, önemli bir başka hizmet de, insanların bilgilendirilmesi ve bu tehlikeye karşı uyarılmasıdır. Takdir edileceği gibi, bu hizmet ciddi bir çaba gerektirir. Herkes elinden geleni yapmalı, bu tarihi sorumluluğun ağırlığını olabildiğince yüklenmelidir. 360 Enbiya: 66-67 237 Kuran'da Bildirilen Gerçek Dinin Anlatılması Materyalist çevreler halka kendi ideolojilerini telkin ederlerken, dine karşı saldırgan bir tutum sergilerler. Ancak bu çevrelerin dine saldırırken kullandıkları malzemeler, ya tahrif edilmiş eski dinler ya da Müslümanlık adı altında yaşanan, içine türlü hurafeler katıldığı için özünden tamamen uzaklaşmış bazı anlayışlardır. Oysa gerçek Müslümanlık, bu çevrelerin hedef aldıkları tutucu din anlayışından tamamen farklıdır. Bu nedenle hurafelerle dolu dine karşı olarak, Kuran'da bildirilen gerçek din ahlakının insanlara çok etkili ve yaygın bir şekilde anlatılması gerekir. Kuran, içinde hiçbir çelişki bulunmayan ve Allah Katından indirilmiş bir kitaptır. Bu gerçeğin delillerinin açıkça ortaya konmasının yanı sıra, Kuran'da bildirilen ayetlerin ve anlatılan olayların insanlara aktarılmaları da son derece önemlidir. Bediüzzaman Said Nursi de "maddiyyun ve tabiiyyun felsefeleri" ile mücadelede en etkili yolun Kuran'ın hakikatlerini anlatmak olduğunu çok defa belirtmiştir: … Beşinci olarak: Şimdi bu zamanda en büyük tehlike olan dinsizliğe, anarşistliğe, maddeciliğe karşı yalnız tek bir çare var: O da Kur'an'ın hakikatlerine sarılmaktır. Yoksa koca Çin'i, az bir zamanda komünistliğe çeviren bela, siyasi, maddi kuvvetler ile susmaz. Onu yalnızca Kur'an gerçekleri susturabilir. 361 Görüldüğü gibi Bediüzzaman'ın, dinsizliğin getireceği tehlikelere karşı sunduğu çözüm, Kuran ahlakının yaşanması ve yaşatılmasıdır. Ayrıca Bediüzzaman'ın dinsizliğin neden olduğu anarşi ve devlet düşmanlığının nasıl yenilebileceği ile ilgili sözlerinden bazıları da şöyledir: Sarsılmaz bir iman isteyen ve dinsiz anarşistliğe karşı kırılmaz bir kılınç arayanlar, Büyük alamete (Kur'an'a) müracaat etsinler362 Çünkü masonluk, komünistlik, dinsizlik doğrudan doğruya anarşistliği doğuruyor. Ve bu dehşetli duruma karşı ancak ve ancak Kuran gerçekleri etrafında İttihad-ı İslam dayanabilir…363 Allah'ın Varlığının Delillerinin Anlatılması Aklını ve vicdanını kullanan bir insan için Allah'ın varlığı çok açıktır. Allah yarattığı her varlıkta sonsuz ilminin, aklının, gücünün delillerini insanlara göstermektedir. Ancak kimi insanlar yıllarca Allah'ı inkar etmeye yönelik bir telkin alırlar. Kimileri de bu konuda kuşku içindedirler. Dolayısıyla bu insanlara Allah'ın varlığının delillerini göstermek gerekir. Bu insanların sahip oldukları ön yargıları ve bağnaz tutumu kırmak için onlara, Allah'ın varlığına dair deliller göstermek, her varlığı tek tek inceleyerek, bunların en küçük bir parçasının dahi tesadüfen meydana gelemeyeceğini açıklamak gerekir. Hem yazılı, hem de görsel yöntemler kullanarak bu konuda çok kapsamlı bir faaliyet yürütülmesi Müslümanlar üzerine düşen büyük bir görevdir. Apaçık gerçekleri göremeyecek kadar manevi yönden aciz hale gelen insanlar, ancak ciddi bir çabayla bulundukları gaflet uykusundan uyandırılabilirler. Allah'ın varlığını ve çevresinde gördüğü kusursuz sistemlerin tek başlarına, tesadüfler sonucunda oluşamayacağı gerçeğini kavrayan bir insan için ise, dinsizlik tehlikesi artık ortadan kalkmış olur. Çünkü Allah'a iman eden bir insan O'na karşı sorumlu olduğunu ve bundan sonraki hayatını O'nun rızası için yaşaması gerektiğini de kavrar. Nitekim Allah Kuran'ın birçok ayetinde insanları yarattığı varlıklar üzerinde düşünmeye ve bu varlıklardan ibret almaya çağırmaktadır: Üzerlerindeki göğe bakmıyorlar mı? Biz, onu nasıl bina ettik ve onu nasıl süsledik? Onun hiçbir çatlağı yok. Yeri de (nasıl) döşeyip-yaydık? Onda sarsılmaz dağlar bıraktık ve onda 'göz alıcı ve iç açıcı' her çiftten (nice bitkiler) bitirdik. (Bunlar,) 'İçten Allah'a yönelen' her kul için 'hikmetle bakan bir iç göz' ve bir zikirdir. Ve gökten mübarek (bereket ve rahmet yüklü) su indirdik; böylece onunla bahçeler ve biçilecek taneler bitirdik. Ve birbiri üstüne dizilmiş tomurcuk yüklü yüksek hurma ağaçları da. Kullara rızık olmak üzere. Ve onunla (o suyla) ölü bir şehri dirilttik. İşte (ölümden sonra) diriliş de böyledir. 364 Risale-i Nur Külliyatı II, Emirdağ Lahikası, Nesil Yayınları, s. 54 Şualar, 599 363 Beyanat ve Tenvirler, s. 21 364 Kaf: 6-11 361 362 238 İşte bu nedenle, "dinsizliğin dini" ile mücadelede en etkili yöntemlerden biri de insanların çevrelerindeki iman hakikatlerini, Allah'ın varlığının ve yüceliğinin delillerini görebilmelerini sağlamaktır. Allah Kuran'da "Rabbinin nimetini durmaksızın anlat"365 ayetiyle bu gerçeği haber vermektedir. Müslümanların da Allah'ın insanlar için yaratmış olduğu tüm nimetleri, içinde bulundukları çağın en etkili yöntemleri kullanarak, insanlara durmaksızın anlatmaları gerekmektedir. Kuran Ahlakı Yaşandığında Nasıl Bir Hayat Olacağını Açıklamak Allah Kuran'da insanlara güzel ahlakı, adaleti, sevgi, şefkat ve merhameti, fedakarlığı, sabrı, diğer insanların çıkarlarını kendi çıkarlarının üzerinde tutmayı, devlete saygı, sevgi ve itaati, barış ve güvenliği sağlamayı, insanların arasını düzeltmeyi, fakir ve zavallıları koruyup kollamayı, çalışkanlığı, Allah rızası için hizmet etmeyi emreder. Bu özelliklerin hakim olduğu bir milletin nasıl bir üstünlüğe, refah ve huzur ortamına sahip olacağı ise açıktır. İnsanların birçoğu Kuran'da bildirilen din ahlakını tanımadıkları için, onlara Kuran ahlakının insanlara sunduğu güzelliklerin anlatılması, asıl din ahlakını yaşamanın kolay ve insanın yaratılışına en uygun hayat olduğunun gösterilmesi gerekir. Böylece insanlar tüm dünyada yaşanan sorunların çözümünün Kuran'da olduğunu da göreceklerdir. Allah bir ayetinde Kuran'ın indiriliş amacını şöyle bildirir: ... Biz Kitabı sana, herşeyin açıklayıcısı, Müslümanlara bir hidayet, bir rahmet ve bir müjde olarak indirdik.366 Vicdanlı İnsanların Birlik Olmaları Dinsizlikle mücadele konusunda Müslümanların çaba harcamaları, tüm imkanlarını birleştirerek, devleti ve milleti elbirliği ile bu tehlikeden korumaları son derece önemlidir. Her insan bu fikri mücadelede ne kadar çok hizmet ederse, dinsizliğin yeryüzünden silinmesi ve böylece "yeryüzünde fitne kalmaması" da o kadar hızlı olacaktır. Birlik (tesanüd), imanlı insanlara hem maddi hem de manevi bir kazanç sağlar. Allah müminlere birçok ayetinde birlik içinde davranmalarını ve aralarında çekişmemelerini emreder: Allah'a ve Resûlü'ne itaat edin ve çekişip birbirinize düşmeyin, çözülüp yılgınlaşırsınız, gücünüz gider. Sabredin. Şüphesiz Allah, sabredenlerle beraberdir. 367 Allah, bir başka ayetinde de müminlere eğer aralarında çekişirlerse yeryüzünde fesat oluşacağını bildirir: İnkar edenler birbirlerinin velileridir. Eğer siz bunu yapmazsanız (birbirinize yardım etmez ve dost olmazsanız) yeryüzünde bir fitne ve büyük bir bozgunculuk (fesat) olur. 368 Bu ayetten de anlaşılacağı gibi, Allah'ın dinini inkar eden, toplumları helaka sürükleyen zalim kişilere karşı şerefli bir mücadele imkanı varken, Müslümanların birbirleriyle çekişmelerinin, hayırlı faaliyetlerine engel olmalarının Allah Katında çok büyük bir sorumluluğu olabilir. Müminlerin birbirlerine yardımcı olmalarının yanı sıra, birbirlerinin hizmetlerini teşvik etmeleri, güzel bir hizmette bulunanı takdir etmeleri de gerekir. İmanlı insanların kardeşlik duyguları içinde, birbirlerine destek olmaları gerektiğine Bediüzzaman da birçok kereler dikkat çekmiştir. Said Nursi'nin bu sözlerinden biri şöyledir: Ey ehl-i iman! Zillet içinde esaret altına girmemek isterseniz, aklınızı başınıza alınız. İhtilafınızdan istifade eden zalimlere karşı, "Ancak inananlar kardeştir"369 kutsal kalesinin içerisine giriniz, korununuz. Yoksa ne hayatınızı muhafaza ve ne de hukukunuzu müdafaa edebilirsiniz. Malumdur ki iki kahraman birbiriyle boğuşurken, bir çocuk ikisini de dövebilir. Bir tartıda, iki dağ birbirine karşı tartılırsa, bir küçük taş dengelerini bozup, onlarla oynayabilir. Birini yukarı, birini aşağı indirir. İşte ey ehl-i iman! İhtiraslarınızdan ve düşmanca taraf tutmanızdan kuvvetiniz hiçe iner. Az bir kuvvetle 365 Duha: 11 Nahl: 89 367 Enfal: 46 368 Enfal: 73 369 Hucurat:, 10 366 239 ezilebilirsiniz. Sosyal hayatla alakanız varsa, 'Mümin mümin için sağlam bir binanın birbirine kuvvet veren taşları gibidir' yüksek prensibini, hayat prensibi yapınız. Dünya sefilliğinden ve ahiret sıkıntısından kurtulunuz.370 Bu durumda vicdanlı insanların üzerine düşen görev bellidir. Allah Kuran'da "fitne kalmayıncaya ve dinin hepsi Allah'ın oluncaya kadar…"371 ayetiyle dinsizliğin dini ile mücadele etmeyi emretmiştir. Uyarı: Hayatın Anlamı, Hakikatı ve Amacı Okuyacağınız bu bölüm, hayatın çok önemli bir sırrını içermektedir. Maddesel dünyaya bakış açınızı kökten değiştirecek olan bu konuyu, çok dikkatli bir biçimde ve sindirerek okumalısınız. Burada anlatılacak olanlar yalnızca bir bakış açısı, farklı bir yaklaşım veya herhangi bir felsefi düşünce değil; dine inananinanmayan herkesin kabul edeceği, bugün bilimin de kanıtladığı kesin bir gerçektir. Dinsizliğin Dinlerini Mağlup Eden Gerçek İnkarcıların dine karşı olumsuz bir mücadele içinde olmalarının en önemli etkenlerinden biri, herşeyi dünyevi kıstaslara göre değerlendirmeleridir. Bunun nedeni de, tüm yaşamlarının dünya ile sınırlı olduğunu zannetmeleri ve dünyaya karşı hırs dolu bir bağlılık duymalarıdır. Din ahlakından uzak insanların bu ruh hali Kuran'da şöyle bildirilmektedir: "O (bütün gerçek), yalnızca bizim (yaşamakta olduğumuz bu) dünya hayatımızdan ibarettir; ölürüz ve yaşarız, biz diriltilecekler değiliz."372 İşte bu hırs sebebiyle inkarcılar dünyaya yönelik bir kavrayış eksikliği içine düşerler. Etraflarında gördükleri şeyleri Allah'tan bağımsız zanneder, tüm varlıkların ancak Allah'ın dilemesiyle varlığını sürdürdüğünü kavrayamazlar. Allah inkarcıların dünya hayatına yönelik gerçekleri kavrayamadıklarını bir ayette şöyle bildirmiştir: Onlar, dünya hayatından (yalnızca) dışta olanı bilirler. Ahiretten ise gafil olanlardır. 373 İnkarcıların hayatları boyunca hesap edemedikleri çok önemli bir gerçek vardır. Onlar bu gerçekten habersiz şekilde her türlü ahlaksızlığı uygular, dünyada kendilerince çıkar sağlamaya çalışır, yalan söyler, dine yönelik alaycı davranışlarda bulunur, inananlara iftiralar atar, onlara zarar vermeye çalışırlar… Ancak aslında büyük bir gaflet içindedirler fakat bunun şuurunda değildirler. İlerleyen sayfalarda bu insanların nasıl büyük bir şuursuzluk ve gaflet içinde yaşadıklarını ortaya koyan bu büyük gerçek anlatılacaktır. Maddenin Ardındaki Sır Görme, duyma, koklama, tat alma, dokunma duyularımızın tamamı birbirlerine benzer bir işleyişe sahiptir. Dışarıdaki nesnelerden gelen etkiler (ses, koku, tat, görüntü, sertlik vs.), sinirlerimiz vasıtasıyla beyindeki duyu merkezlerine aktarılır. Beyne ulaşan söz konusu etkilerin tamamı elektrik sinyallerinden ibarettir. Örneğin görme işlemi sırasında dışarıdaki bir kaynaktan gelen ışık demetleri (fotonlar) gözün arka tarafındaki retinaya ulaşır ve burada bir dizi işlem sonucunda elektrik sinyallerine dönüştürülür. Bu sinyaller, sinirler vasıtasıyla beynin görme merkezine iletilir. Ve biz de, birkaç santimetreküplük görme merkezinde rengarenk, pırıl pırıl, eni, boyu, derinliği olan bir dünya algılarız. Aynı sistem diğer duyularımız için de geçerlidir. Tatlar dilimizdeki bazı hücreler tarafından, kokular burun epitelyumundaki hücreler tarafından, dokunmaya ait hisler (sertlik, yumuşaklık vs.) deri altına yerleştirilmiş özel algılayıcılar tarafından, sesler ise kulaktaki özel bir mekanizma tarafından elektrik sinyallerine dönüştürülerek beyindeki ilgili merkezlere gönderilir ve o merkezlerde algılanırlar. Konuyu daha netleştirmek için şöyle örneklendirebiliriz: Şu an bir bardak kahve içtiğinizi düşünelim. Elinizde tuttuğunuz bardağın sertliği ve sıcaklığı deri altındaki özel algılayıcılar tarafından elektrik sinyallerine dönüştürülerek beyne iletilir. Aynı zamanda kahveye ait keskin koku, onu yudumladığınız anda hissettiğiniz acı tat ve bardağa baktığınızda gördüğünüz koyu kahverengi renk de ilgili duyularınıza ait sinirler tarafından Risale-i Nur Külliyatı, Mektubat, s.261 Enfal: 39 372 Müminun: 37 373 Rum: 7 370 371 240 beyne ulaştırılan birer elektrik akımıdır. Hemen arkasından masaya koyarken bardağın cama çarpmasıyla çıkan ses de kulağınız tarafından algılanıp beyne elektrik sinyali olarak gönderilir. Ve bu algıların tümü beyindeki birbirinden farklı ama birbiriyle ortak çalışan duyu merkezleri tarafından yorumlanır. Siz de bu yorumun bir sonucu olarak bir bardak kahve içtiğinizi düşünürsünüz. Yani aslında herşey beyindeki duyu merkezlerinde olup bitmektedir ama siz tüm bu algılarınızın somut bir varlığı olduğunu zannedersiniz. Oysa bu noktada yanılırsınız çünkü beyninizin dışındaki maddesel dünyaya ulaşmanız imkansızdır. Muhatap olduğunuz tüm nesneler, gerçekte görme, işitme, dokunma gibi algıların toplamından ibarettir. Algı merkezlerindeki bilgileri değerlendiren beyniniz, yaşamınız boyunca maddenin dışınızdaki "aslı" ile değil, beyninizdeki kopyaları ile muhatap olur. Siz ise bu kopyaları dışınızdaki gerçek madde zannederek yanılırsınız. Kuşkusuz bu, üzerinde detaylı olarak düşünülmesi gereken çok önemli bir gerçektir. Şimdiye kadar dışarı baktığınızda gördüğünüz herşeyin mutlak varlıklar olduğunu zannetmiş olabilirsiniz. Oysa bilimin de gösterdiği gibi muhatap olduğunuz herşey algılarınızın toplamından ibarettir. Burada kısaca özetlenen, yaşamınızda farkına varabileceğiniz en büyük gerçeklerden biridir. Yapay Olarak Oluşturulan "Dış Dünya" Buraya kadar anlattığımız fiziksel gerçekler bizi tartışılmaz bir sonuca ulaştırır: Bizim gördüğümüz, dokunduğumuz, duyduğumuz ve adına "madde", "dünya" ya da "evren" dediğimiz kavramlar, aslında beynimizde yorumlanan elektrik sinyalleridir. Biz hiçbir zaman maddenin, beynimiz dışındaki var olan aslına ulaşamayız. Ancak, dış dünyanın beynimizde oluşan görüntüsünü görür, duyar ve tadarız. Tanıdığımız tek dünya, zihnimizin içinde olan, orada çizilen, seslendirilen ve renklendirilen, kısacası zihnimizde meydana gelen bir dünyadır. Beynimizde seyrettiğimiz bu algılar kimi zaman "yapay" bir kaynaktan da geliyor olabilirler. Herhangi bir şekilde beynin uyarılması ile tüm duyular harekete geçebilir, hisler, görüntüler ve sesler oluşabilir. Maddesel karşılıkları olmayan algıları gerçek zannederek aldanmak çok kolaydır. Rüyalarımız bunun en açık delilidir. Rüya görürken, bedeniniz genellikle karanlık ve sessiz bir odada, hareketsiz bir şekilde yatmaktadır ve gözleriniz de kapalıdır. Dışarıdan beyninizin algılayabilmesi için size ulaşan ne ışık, ne ses, ne de benzeri bir şey yoktur. Ancak, rüyanız boyunca uyanıkken yaşadıklarınızın çok benzerlerini, aynı canlılıkta yaşarsınız. Rüyada da sabah uyanır, işe yetişmeye çalışırsınız. Veya tatile çıkar, deniz kenarına gider, orada Güneş'in sıcaklığını hissedersiniz. Üstelik rüya sırasında, gördüklerinizin gerçekliğinden kesinlikle kuşku duymaz, ancak uyandıktan sonra düşününce hepsinin bir rüya olduğunu anlarsınız. Rüyanızda korku, heyecan, sevinç, üzüntü gibi duygular yaşarken aynı zamanda çeşitli görüntüler görür, sesler duyar, maddenin sertliğini hissedersiniz. Ancak ortada bu hislere, algılara sebep olacak hiçbir kaynak yoktur. Hala karanlık ve sessiz bir odada yatmaktasınızdır. Rüyada tamamen gerçek gibi duran olaylar yaşar, insanlar, nesneler, ortamlar görürsünüz. Ama hepsi birer algıdan başka bir şey değildir. Rüya ile "gerçek dünya" arasında ise temel bir fark yoktur; her ikisi de zihinde yaşanır. Algılayan Kim? İçinde yaşadığımızı sandığımız ve "dış dünya" adını verdiğimiz maddesel dünyanın aslında beynimizde oluştuğuna kuşku yoktur. Ama asıl önemli soru burada ortaya çıkar: Bildiğimiz bütün maddesel varlıklar gerçekte birer algı ise, o halde beynimiz nedir? Beynimiz de kolumuz, bacağımız ya da başka herhangi bir nesne gibi maddesel dünyanın bir parçası olduğuna göre, o da diğer maddeler gibi bir algı olmalıdır. Rüyadaki ortamla gerçek hayat dediğimiz ortam arasında herhangi bir fiziksel fark olmadığını biliyoruz. Öyleyse, bize gerçek hayat dediğimiz ortamda, "nerede görüyorsun?" sorusu sorulduğunda da "beynimde" cevabını vermenin bir anlamı yoktur. Her iki durumda da gören ve algılayan irade, bir et parçası niteliğindeki beyin değildir. Buraya kadar hep dış dünyanın bir kopyasını beynimizde izlediğimizden söz ettik. Bunun 241 önemli bir sonucu, dış dünyanın var olan aslını hiç bir zaman tam olarak bilemeyeceğimizdir. En az bu kadar önemli olan ikinci bir gerçek ise, beynimizde izlediğimiz bu dünyayı izleyen "irade"nin, beynin kendisi olamayacağıdır. Beyin, kendisine gelen verileri işleyen ve görüntüye çeviren bir bilgisayarmonitör sistemi gibidir; ama dikkat edilirse bilgisayarlar kendi kendilerini izlemezler. Varlıklarının şuurunda da değildirler. Bu şuuru aramak için beyni analiz ettiğimizde karşımıza, diğer canlı organlarda da bulunan protein ve yağ molekülleri gibi moleküllerden daha farklı bir malzeme çıkmaz. Yani beyin dediğimiz et parçasında, görüntüleri seyrederek yorumlayacak, bilinci oluşturacak, kısacası "ben" dediğimiz şeyi yaratabilecek bir şey yoktur. Elinizdeki kitap, içinde oturduğunuz oda, kısaca önünüzdeki bütün görüntüler beyninizin içinde görülmektedir. Peki bu görüntüleri atomlar mı görüyor? Hem de kör, sağır, bilinçsiz atomlar... Neden atomların bir kısmı bu özellikleri kazanmış da, diğerleri kazanamamış?... Düşünmemiz, kavramamız, hatırlamamız, sevinmemiz, üzülmemiz, bütün bunlar bu atomların arasındaki kimyasal reaksiyonlardan mı ibaret? Bu soruları dikkatle düşündüğümüzde, atomlarda irade aramanın bir anlamı olmadığını görürüz. Açıktır ki, gören, işiten ve hisseden varlık, madde ötesinde bir varlıktır. Bu varlık "canlı"dır ve ne madde, ne de görüntüdür. Bu varlık vücut görüntümüzü kullanarak önündeki algılarla muhatap olur. İşte bu varlık "Ruh"tur. Bu satırları yazan ve okuyan akıllı varlıklar, birer atom ve molekül yığını -ve bunların arasındaki kimyasal reaksiyonlar- değil, birer "ruh"tur. Bize En Yakın Varlık Allah'tır İnsanlar birer madde yığını değil, birer "ruh" olduklarına göre dış dünya dediğimiz algılar bütününü ruhumuza hissettiren, daha doğrusu bunları hiç durmaksızın yaratan kimdir? Kuşkusuz bu sorunun cevabı son derece açıktır. İnsana "ruhundan üfleyen" Allah, çevremizdeki herşeyin Yaratıcısı'dır. Bu algıların tek kaynağı da O'dur. Allah'ın yaratması dışında herhangi bir şeyin varlığı söz konusu değildir. Allah bir ayetinde herşeyi sürekli yarattığını, yaratmayı durdurduğu takdirde ise gördüğümüz hiçbir şeyin varlığını sürdüremeyeceğini şöyle haber vermiştir: Şüphesiz Allah, gökleri ve yeri zeval bulurlar diye (yok olurlar, yıkılırlar) (her an kudreti altında) tutuyor. Andolsun, eğer zeval bulacak olurlarsa, Kendisi'nden sonra artık kimse onları tutamaz. Doğrusu O, Halim'dir, bağışlayandır.374 Elbette bu ayette maddesel evrenin Allah'ın kudreti altında tutulması anlatılmaktadır. Allah evreni, dünyayı, dağları, canlı cansız tüm varlıkları yaratmıştır ve onları her an kudreti altında tutmaktadır. Allah'ın Halik sıfatı bu maddesel evrende tecelli etmektedir. Allah Halik'tir, yani herşeyi yaratan, yoktan var edendir. Bu da bize göstermektedir ki, beynimizin dışında, Allah'ın yarattığı varlıklardan oluşan maddesel bir evren vardır. Ancak, Allah bir mucize ve yaratışındaki üstünlüğün ve sonsuz ilminin bir tecellisi olarak, bu maddesel evreni bize bir "hayal", "gölge" veya "görüntü" gibi izlettirir. Allah'ın yaratışındaki mükemmeliğin bir sonucu olarak, insan beyninin dışındaki dünyaya asla ulaşamaz. Bu gerçek maddesel evreni bilen sadece Allah'tır. Fatır Suresi'ndeki ayetin bir başka tevili de, insanların görmekte oldukları maddesel evren görüntülerini de Allah'ın her an tutmakta olduğudur. (En doğrusunu Allah bilir.) Allah zihnimize dünya görüntüsünü göstermemeyi dilese, tüm evren bizim için yok olur ve bir daha asla ona ulaşamayız. Bizim maddesel evrenin kendisine asla ulaşamadığımız gerçeği, insanların pek çoğunun aklını meşgul eden "Allah nerede" sorusunun da cevabını ortaya çıkarır. İnsanların çoğu, Allah'ın gücünü kavrayamadıklarından, O'nu göklerde bir yerlerde bulunan ve dünya işlerine müdahale etmeyen bir varlık olarak düşünürler. (Allah'ı tenzih ederiz) Bu yanlış mantığın temeli, evrenin bir maddeler bütünü olduğu, Allah'ın ise bu maddelerin "dışında" bir yerlerde bulunduğu şeklindedir. 374 Fatır: 41 242 Oysa, şimdiye dek incelediğimiz gibi, maddesel evrene hiç bir zaman ulaşamadığımız gibi, onun mahiyetini de tam olarak bilemeyiz. Tek bildiğimiz, tüm bunları yaratan Yaratıcı'nın, yani Allah'ın varlığıdır. İmam Rabbani gibi büyük İslam alimleri, bu gerçeği ifade etmek için "var olan tek mutlak varlık sadece Allah'tır, O'ndan başka herşey "gölge varlıklardır" demişlerdir. Çünkü gördüğümüz dünya zihnimizdedir ve bunun dış dünyadaki karşılığına ulaşmamız kesinlikle imkansızdır. Böyle olunca da, Allah'ın, hiç bir zaman ulaşamadığımız bir maddi evrenin "dışında" olduğunu düşünmek yanlış olur. Allah gerçekte "her yerde"dir ve her yeri kaplamaktadır. Bu gerçek Kuran'da şöyle açıklanır: …O'nun kürsüsü, bütün gökleri ve yeri kaplayıp-kuşatmıştır. Onların korunması O'na güç gelmez. O, pek Yücedir, pek büyüktür.375 Dikkatli olun; gerçekten onlar, Rablerine kavuşmaktan yana derin bir kuşku içindedirler. Dikkatli olun; gerçekten O, herşeyi sarıp-kuşatandır.376 Allah'ın mekandan münezzeh olduğu ve her yeri çepeçevre kuşattığı gerçeği bir başka ayette de şöyle belirtilmektedir: Doğu da Allah'ındır, batı da. Her nereye dönerseniz Allah'ın yüzü (kıblesi) orasıdır. Şüphesiz ki Allah kuşatandır, bilendir.377 İnsan kendisine en yakın olan varlığın yine kendisi olduğunu sanarak yanılır. Oysa Allah bize, kendimizden bile daha yakındır. "Hele can boğaza gelip dayandığında, ki o sırada siz (sadece) bakıpdurursunuz, Biz ona sizden daha yakınız; ancak görmezsiniz." 378 ayetleriyle de bu gerçeğe dikkat çekmiştir. Ancak ayette de bildirildiği gibi insanlar gözleriyle görmedikleri için bu olağanüstü gerçekten habersiz yaşarlar. Öte yandan, İmam Rabbani'nin ifadesiyle bir gölge varlıktan başka bir şey olmayan insanın, Allah'tan bağımsız bir güce sahip olması da mümkün değildir. Nitekim "Sizi de, yapmakta olduklarınızı da Allah yaratmıştır"379 ayeti yaşadığımız tüm olayların Allah'ın kontrolü altında gerçekleştiğini gösterir. Kuran'da bu gerçek bildirilmekte ve "... attığın zaman sen atmadın, ama Allah attı..." 380 ayetiyle, hiçbir fiilin Allah'tan bağımsız olmadığı vurgulanmaktadır. İnsan gölge varlık olduğu için atma eylemini yapan kendisi olamaz. Ancak Allah bu gölge varlığa kendisinin attığı hissini vermektedir. Gerçekte ise tüm fiilleri gerçekleştiren Allah'tır. Gerçek budur. Bir insan bunu kabullenmek istemeyebilir, kendisini Allah'tan bağımsız bir varlık sanmaya devam edebilir, ama bu hiçbir şeyi değiştirmez. Sahip Olunan Herşey Aslında Hayaldir Ve Gelip Geçiçidir ! Açıkça görüldüğü gibi, bizim "dış dünya" ile doğrudan muhatap olmadığımız, Allah'ın sürekli ruhumuza gösterdiği bir kopyası ile muhatap olduğumuz bilimsel ve mantıksal bir gerçektir. Ne var ki insanlar bunu pek düşünmek istemezler. Bu konuda biraz samimi ve cesur düşünecek olursanız, evinizin, içindeki eşyalarınızın veya antikalarınızın, yazlığınızın, yeni aldığınız arabanızın, ofisinizin, mücevherlerinizin, bankadaki hesabınızın, gardrobunuzun, eşinizin, çocuklarınızın, iş arkadaşlarınızın ve sahip olduğunuz diğer şeylerin de, aslında zihninizde olduğu gerçeğini fark edersiniz. Etrafınızda gördüğünüz, duyduğunuz, kokladığınız kısacası beş duyunuzla algıladığınız herşey bu "kopya dünya"ya aittir; en sevdiğiniz sanatçının sesi, oturduğunuz iskemlenin sertliği, kokusu hoşunuza giden bir parfüm, sizi ısıtan Güneş, renkleriyle göz alıcı bir çiçek, pencerenizin dışında uçan bir kuş, denizin üzerinde hızla ilerleyen sürat motoru, bol ürün veren bahçeniz, işinizde kullandığınız bilgisayar ya da dünyadaki en kaliteli teknolojiye sahip müzik setiniz... Gerçek budur, çünkü dünya yalnızca insanı denemek için yaratılan bir alemdir. İnsanlar kısa yaşamları 375 Bakara: 255 Fussilet: 54 377 Bakara: 115 378 Vakıa: 83-85 379 Saffat: 96 380 Enfal: 17 376 243 boyunca asla gerçeğine ulaşamayacakları algılarla denenirler. Bu algılar ise, özellikle süslü ve çekici gösterilir. Bu gerçek, Kuran'da şöyle haber verilmektedir: "Kadınlara, oğullara, kantar kantar yığılmış altın ve gümüşe, salma güzel atlara, hayvanlara ve ekinlere duyulan tutkulu şehvet insanlara 'süslü ve çekici' kılındı. Bunlar, dünya hayatının metaıdır. Asıl varılacak güzel yer Allah Katında olandır."381 İnsanların çoğu sahip oldukları ya da olmaya çalıştıkları malların, paraların, yığdıkları altınların, gümüşlerin, dolarların, mücevherlerin, taşıdıkları hesap cüzdanlarının, kredi kartlarının, kullandıkları dolaplar dolusu kıyafetlerin, son model arabaların, kısacası her türlü zenginliğin büyüsüyle dinlerini bir kenara bırakır, ahireti unutur ve yalnızca dünyaya yönelirler. "İşim var", "ideallerim var", "sorumluluklarım var", "vaktim kısıtlı", "yetiştirmem gereken işler var", "ileride yapacağım" diyerek, dünyanın "süslü ve çekici" yüzüne aldanarak namaz kılmaz, mallarını fakirlere vermez, ahirette kazanç sağlayacakları ibadetlere yönelmezler. Aksine yalnızca dünyada kazanç sağlamaya çalışarak ömürlerini tüketirler. "Onlar, dünya hayatından dışta olanı bilirler, ahiretten ise gafildirler"382 ayetinde işte tam bu yanılgı tarif edilir. Kitabın bu bölümünde anlattığımız gerçek ise, bütün bu hırsları ve bağlılıkları anlamsızlaştırması açısından çok önemlidir. Çünkü bu gerçeğin anlaşılması, insanların sahip oldukları ve olmaya çalıştıkları herşeyin, hırsla sahip oldukları mülklerinin, varlıklarıyla övündükleri çocuklarının, kendilerine en yakın sandıkları eşlerinin, en sevdikleri arkadaşlarının, bedenlerinin, bir üstünlük olarak gördükleri mevkilerinin, okudukları okulların, geçirdikleri tatillerin birer gölge varlıktan ibaret olduğunu göstermektedir. Bu durumda bunlar adına yapılan hırslar, geçirilen zamanlar, harcanan çabalar da boşunadır. O halde bazı insanlar sahip oldukları mal ve mülkleriyle, yatlarıyla, helikopterleriyle, fabrikalarıyla, holdingleriyle, köşkleriyle, arazileriyle sanki bunların aslı ile muhatap olabilirmiş gibi övündükleri zaman küçük düşmektedirler. Yatlarında "kasılarak" dolaşan zenginler, arkadaşlarına arabalarıyla gösteriş yapanlar, zenginliklerini her fırsatta dile getirenler, mevkilerinin kendilerini herkesten üstün kıldığını zannedenler, bunlarla gösteriş yaptıklarını sananlar, aslında zihinlerindeki görüntüler ile gösteriş yaptıklarını anladıklarında ne duruma düşeceklerini bilmelidirler. Bunların benzerlerini rüyalarında da sık sık görürler. Rüyalarında da evleri, çok süratli arabaları, son derece değerli mücevherleri, tomar tomar dolarları, yığın yığın altın ve gümüşleri vardır. Rüyalarında da yüksek bir mevkide bulunurlar, binlerce kişinin çalıştığı bir fabrikaları olur, pek çok insana hükmedebilecek bir güçleri olur, herkesin hayran kaldığı kıyafetler giyerler... Ancak nasıl rüyada sahip oldukları ile övünmek onları komik duruma düşürürse, aynı şekilde bu dünyada muhatap oldukları görüntüyle övünmek de buna eşdeğerdir. Rüyalarında gördükleri de, bu dünyada muhatap oldukları da sonuçta zihinlerindeki birer görüntüden ibarettir. Bunun gibi dünyada yaşadıkları olaylara gösterdikleri tepkiler de, gerçeği anladıklarında insanları utandıracaktır. Kendini kaybetmiş şekilde kavga edenler, bağırıp çağıranlar, dolandırıcılık yapanlar, rüşvet alanlar, sahtekarlık düzenleyenler, yalan söyleyenler, cimrilik yapanlar, insanların canını yakanlar, onları dövüp sövenler, gözü dönmüş saldırganlar, içleri makam mevki hırsı ile dolu olanlar, haset edenler, gösteriş yapmaya çalışanlar, kendilerini yüceltmek için uğraşanlar ve diğerleri, bir hayal içinde bunları yaptıklarını fark ettiklerinde rezil olacaklardır. Bilinmelidir ki, tüm evreni yaratan ve her insana ayrı ayrı gösteren Allah olduğuna göre, bu dünyadaki tüm malın gerçek sahibi de yalnızca Allah'tır. Nitekim bu gerçek Kuran'da özellikle haber verilir: Göklerde ve yerde ne varsa tümü Allah'ındır. Allah, herşeyi kuşatandır. 383 Aslı ile muhatap olunamayan hırslar uğruna dini bir kenara bırakmak ve bunun neticesinde sonsuz yaşamı kaybetmek ise, çok büyük bir akılsızlıktır. Dahası insana sonsuz kayıp getirir. Bu konuda şu nokta çok iyi anlaşılmalıdır: Karşı karşıya olduğumuz gerçek, "tüm bu sahip olduğunuz Al-i İmran 14 Rum: 7 383 Nisa: 126 381 382 244 ve hırsını yaptığınız mallar, zenginlikler, çocuklar, eşler, arkadaşlar, makam-mevki ileride yok olacaktır, o yüzden bir anlamı yoktur" dememektedir. "Bu sahip olduklarınızın hiçbirinin aslı ile şu anda zaten muhatap değilsiniz, hepsi yalnızca bir beyninizde izlediğiniz bir algıdan ibaret, Allah'ın sizi denemek için gösterdiği birer görüntü" demektedir. Dikkat ederseniz ikisi arasında çok büyük bir fark vardır. İnsan bu gerçeği şu an kabul etmek istemese ve tüm sahip olduklarını var kabul ederek kendini aldatsa bile, sonuçta ölümünün ardından yeniden dirildiğinde, yani ahirette herşey çok net ortaya çıkacaktır. O gün insanın "görüş gücü keskinleşecek"384 ve herşeyi çok daha açık fark edecektir. Ama eğer dünyadaki yaşamını hayali amaçlar peşinde koşarak harcamışsa, orada hiç yaşamamış olmayı dileyecek, "keşke o ölüm kesip bitirseydi, malım bana hiçbir yarar sağlayamadı, güç ve kudretim yok olup gitti" diyerek helak olacaktır.385 Akıllı bir insana düşen ise, tüm kainatın bu en büyük gerçeğini zaman varken burada kavramaya çalışmaktır. Aksi halde bütün ömrünü hayaller peşinde koşmaya harcayıp sonunda büyük bir yıkıma uğrar. Allah, dünyada hayaller (ya da "seraplar") peşinde koşup herşeyin Yaratıcısı olan Allah'ı unutan bu insanların son durumlarını şöyle bildirmektedir: İnkar edenler; onların amelleri dümdüz bir arazideki seraba benzer; susayan onu bir su sanır. Nihayet ona ulaştığında bir şey bulamaz ve yanında Allah'ı bulur. (Allah da) Onun hesabını tam olarak verir. Allah, hesabı çok seri görendir.386 Materyalistler Tarihin En Büyük Tuzağına Düşmüşlerdir Maddenin aslına ulaşamadığımız gerçeği, modern bilim tarafından ispat edilmiştir ve dahası çok açık, kesin ve güçlü bir biçimde ortaya konmaktadır. Materyalistler tüm felsefelerini üzerine dayandırdıkları maddesel dünyanın, aslında hiç bir zaman aşamayacakları bir algı sınırının ötesinde olduğunu görmekte ve buna karşı hiçbir şey yapamamaktadırlar. İnsanlık tarihi boyunca materyalist düşünce hep var olmuş ve bu kişiler kendilerinden ve savundukları felsefeden çok emin bir şekilde, kendilerini yaratmış olan Allah'a baş kaldırmışlardı. Ortaya attıkları senaryoya göre madde ezeli ve ebedidir ve tüm bunların bir yaratıcısı olamazdı. Bu kişiler yalnızca kibirlerinden dolayı, Allah'ı reddederlerken muhatap olduklarını zannettikleri maddenin ardına sığınmışlardı. Bu felsefeden öylesine eminlerdi ki, hiçbir zaman bunun aksini ispatlayacak bir açıklama getirilemeyeceğini düşünüyorlardı. İşte bu yüzden, maddenin aslı ile ilgili olarak bu bölümde anlatılan gerçekler bu kişileri büyük bir şaşkınlığa düşürmüştür. Çünkü burada anlatılanlar felsefelerini temelden yıkıp atmış, üzerinde tartışmaya dahi imkan bırakmamıştır. Tüm düşüncelerini, hayatlarını, kibirlerini ve inkarlarını üzerine bina ettikleri madde, ellerinden bir çırpıda uçup gitmiştir. Hiç bir insan maddenin aslını görmemiştir ki, buna dayalı bir felsefe olabilsin. Allah'ın bir sıfatı, inkarcılara tuzak kurmasıdır. Kuran'da, "... Onlar bu tuzağı tasarlıyorlarken, Allah da bir düzen (bir karşılık) kuruyordu. Allah, düzen kurucuların (tuzaklarına karşılık verenlerin) hayırlısıdır"387 ayetiyle işte bu gerçek bildirilir. İşte Allah, maddeyi mutlak bir varlık zannettirerek materyalistleri tuzağa düşürmüş ve onları tarihte benzeri görülmemiş şekilde küçültmüştür. Mallarını, mülklerini, mevkilerini, ünvanlarını, içinde bulundukları toplumu, tüm dünyayı mutlak varlık sanmışlar, üstelik bunlara güvenerek Allah'a karşı büyüklenmişlerdir. Böbürlenerek Allah'a isyan etmiş ve inkarda ileri gitmişlerdir. Bunları yaparken de güç aldıkları tek şey maddenin mutlaklığı inancı olmuştur. Ama öyle bir anlayış eksikliği içine düşmüşlerdir ki, Allah'ın kendilerini çepeçevre sarıp kuşattığını hiç düşünmemişlerdir. Allah inkarcıların anlayışsızlıkları sonucunda düşecekleri durumu Kuran'da şöyle haber vermiştir: Yoksa hileli-bir düzen mi kurmak istiyorlar? Fakat (asıl) o inkar edenler hileli-düzene düşecek 384 Kaf: 22 Hakka: 27-29 386 Nur: 39 387 Enfal: 30 385 245 olanlardır.388 Bu, belki de tarihin gördüğü en büyük yenilgidir. Materyalistler kendilerince büyüklenirken, dinle ve iman edenlerle alay ederken aslında büyük bir oyuna gelmişler, Allah'a karşı çirkin bir cesaret göstererek açtıkları savaşta kesin olarak yenilmişlerdir. Kuran'da haber verilen, "Böylece Biz, her ülkenin önde gelenlerini -orada hileli-düzenler kursunlar diye- oranın suçlu günahkarları kıldık. Oysa onlar, hileli-düzeni ancak kendilerine kurarlar da bunun şuuruna varmazlar"389 ayeti Yaratıcımız olan Allah'a başkaldıran bu gibi inkarcıların nasıl bir şuursuzluk içinde olduklarını ve nasıl bir sonla karşılaşacaklarını en açık şekilde haber verir. Bir başka ayette ise bu gerçek şöyle vurgulanır: (Sözde) Allah'ı ve iman edenleri aldatırlar. Oysa onlar, yalnızca kendilerini aldatıyorlar ve şuurunda değiller.390 İnkarcılar kendilerince tuzak kurmaya kalkışırlarken ayetteki "şuuruna varmazlar" ifadesiyle açıklandığı gibi, çok önemli bir gerçeği fark edememişlerdir: Yaşadıkları tüm olayların aslında zihinlerinde gerçekleştiğini ve işledikleri her fiil gibi, kurdukları tuzakların da zihinlerinde olduğu gerçeğini... Bu kavrayışsızlıkları sebebiyle de, Allah ile yalnız olduklarını unutarak kendi kendilerini hileli bir düzene düşürmüşlerdir. Her dönemde Allah inkarcıların tüm hileli düzenlerini temelinden yıkacak bir gerçekle onları yüz yüze getirmiştir. Allah "... hiç şüphesiz, şeytanın hileli-düzeni pek zayıftır"391 ayetiyle, bu düzenlerin daha ilk kuruldukları anda sonuçlarının yıkım olacağını da haber vermiştir. Ve müminleri de "... onların hileli düzenleri size hiçbir zarar veremez..."392 ayetiyle müjdelemiştir. Allah bir başka ayetinde, "İnkar edenlerin işleri bir seraba benzer, susayan onu bir su sanır. Nihayet ona ulaştığında bir şey bulamaz ve yanında Allah'ı bulur..." 393 şeklinde haber verir. Materyalizm de bu ayette işaret edildiği gibi, isyan edenler ve dünya hayatlarını dinle alay ederek geçirenler için bir "serap" oluşturur; ona güvenerek ellerini uzattıklarında, bu felsefenin aldatıcılığını anlarlar. Allah onları böyle bir serapla kandırmış, maddeyi mutlak varlık gibi göstermiştir. "Koskoca" insanlar, profesörler, astronomlar, biyologlar, fizikçiler, ünvanları, mevkileri her ne olursa olsun maddeyi kendilerine ilah edinmeleri sebebiyle bu oyuna gelmişler, birer çocuk gibi aldanmış ve küçük düşmüşlerdir. Hiçbir zaman aslına ulaşamadıkları maddeyi mutlak sanarak onun üzerine felsefelerini, ideolojilerini kurmuşlar, hakkında ciddi tartışmalara girmişler, alaycı anlatımlar kullanmışlardır. Tüm bunlardan dolayı da kendilerini çok akıllı saymışlar, evrenin gerçeği hakkında fikir yürütebileceklerini düşünmüşler ve en önemlisi kendi sınırlı akıllarıyla Allah'ı yorumlayabileceklerini sanmışlardır. Allah, onların içine düştükleri bu durumu bir ayette şöyle bildirir: Onlar (inanmayanlar) bir düzen kurdular. Allah da (buna karşılık) bir düzen kurdu. Allah, düzen kurucuların en hayırlısıdır.394 Dünyada bazı tuzaklardan kurtulmak mümkün olabilir; ancak Allah'ın inkar edenlere kurduğu bu tuzak öyle sağlamdır ki, asla bir kurtuluş imkanları kalmamıştır. Ne yaparlarsa yapsınlar, kime başvururlarsa vursunlar, kendilerini kurtaracak, Allah'tan başka bir yardımcı bulmaları da mümkün değildir. Allah'ın Kuran'da haber verdiği gibi, "... kendileri için Allah'tan başka bir (vekil) koruyucu dost ve yardımcı bulamayacaklardır."395 Materyalistler böyle bir tuzağa düşeceklerini hiç beklemiyorlardı. 21. yüzyılın bütün imkanları ellerindeyken rahatça inkarda diretebileceklerini ve insanları da inkara sürükleyebileceklerini sanıyorlardı. Allah inkarcıların tarih boyunca taşıdıkları bu zihniyeti ve uğradıkları sonu Kuran'da şöyle haber vermiştir: Onlar hileli bir düzen kurdu. Biz de onların farkında olmadığı bir düzen kurduk. Artık sen, onların 388 Tur: 42 Enam: 123 390 Bakara: 9 391 Nisa: 76 392 Al-i İmran: 120 393 Nur: 39 394 Al-i İmran: 54 395 Nisa: 173 389 246 kurdukları hileli düzenin uğradığı sona bir bak; Biz, onları ve kavimlerini topluca yok ettik.396 Ayetlerde anlatılan gerçeğin bir anlamı da şudur: Materyalistlere sahip oldukları herşeyin aslında zihinlerinde olduğu açıklanmış, yani ellerindeki herşey topluca yok edilmiştir. Ve onlar, mutlak varlık zannettikleri mallarının, fabrikalarının, altınlarının, dolarlarının, çocuklarının, eşlerinin, dostlarının, makam ve mevkilerinin, hatta kendi bedenlerinin ellerinin arasından kayıp gittiğine şahitlik ederken, bir anlamda "yok olmuşlardır". Maddenin değil, Allah'ın mutlak varlık olduğu gerçeğiyle yüz yüze gelmişlerdir. Kuşkusuz bu gerçeğin farkına varmak materyalistler için olabilecek en dehşet verici olaydır. Çünkü çok güvendikleri maddenin kendilerinden aşılmaz bir sınır ile ayrılmış olması, kendi tabirleri ile onlar için henüz dünyadayken, "ölmeden bir ölüm" hükmündedir. Bu gerçekle birlikte, bir Allah, bir de kendileri kalmıştır. Nitekim Allah, "kendisini tek olarak (ve yapayalnız) yarattığım (şu adam)ı Bana bırak" 397 ayetiyle, her insanın Kendi Katında aslında yapayalnız olduğu gerçeğine dikkat çekmiştir. Bu olağanüstü gerçek daha pek çok ayetle haber verilmiştir: Andolsun, sizi ilk defa yarattığımız gibi (bugün de) 'teker teker, yapayalnız ve yalın (bir tarzda)' Bize geldiniz ve size lütfettiklerimizi arkanızda bıraktınız...398 Ve onların hepsi, kıyamet günü O'na, 'yapayalnız, tek başlarına' geleceklerdir. 399 Bu ayetlerde anlatılan gerçeğin bir manası da şudur: Maddeyi ilah edinenler, Allah'tan gelmiş ve yine O'na dönmüş ya da dönmeyi beklemektedirler. Onlar isteseler de, istemeseler de Allah'a teslim olmuşlardır. Şimdi herkes gibi hesap gününü beklemektedirler ve o gün hepsi tek tek sorguya çekileceklerdir. Her ne kadar anlamak istemeseler de... Velhasıl; Bu gerçekler okuyanların "dinsizliğin dinleri"nin oluşturduğu ciddi tehlikeleri fark etmeleri ve kendi üzerlerine düşen büyük sorumluluğun farkına varmaları amacıyla yazılmıştır. İyiliği emredip, kötülükten men etmek birbirlerinin velileri olan müminlere Allah'ın emrettiği önemli bir ibadettir. Kitap boyunca bu şerefli sorumluluk hatırlatılmıştır. Bu hatırlatmayı duyan veya okuyan kişinin önünde iki seçenek vardır: Bunlardan birincisi "nasıl olsa bir yapan çıkar" diye düşünüp kendini geride tutmak, ikincisi ise bu Allah'ın kendisine yüklediği sorumluluğun bilincine vararak hemen harekete geçmektir. İnananların önünde güzel bir örnek olarak bu konuda öncü olan peygamberler ve salih müminler bulunmaktadır. Kuran'da kıssaları anlatılan peygamberlerin ve onların yanlarındaki salih müminlerin tamamı dinsizlikle fikri olarak mücadele etmişler, dinsiz fikirleri yok etmek için tarih boyunca insanlara Allah'ın birliğini anlatmak için çaba sarf etmişlerdir. İnsanlara ulaşabilmek için pek çok yolu denemişlerdir ve bu uğurda hiçbir engel onları durduramamıştır. Bu kutlu insanların dinsizlikle mücadele konusundaki azimleri, kararlılıkları, sabırları ve cesaretleri tüm inananlara örnek olmalıdır. Yakın tarihimizde yaşamış ve hayatı müminlere önemli bir örnek teşkil eden pek çok önemli İslam alimi de vardır. Örneğin Bediüzzaman Said Nursi çok zor koşullar altında, her türlü fedakarlığı göstererek dinsizliğin dinleri ile mücadele etmiş, devletini ve milletini bu tehlikeden korumak için canıyla ve malıyla sabırlı bir uğraş vermiş mübarek bir şahsiyettir. Ve Bediüzzaman'ın şu sözleri vicdan ve akıl sahibi tüm insanlara "dinsizliğin dinleri ile mücadele" konusunda büyük bir şevk verecektir: Bir tek gayem vardır: O da mezara yaklaştığım bu zamanda, İslam memleketi olan bu vatanda bolşevik baykuşlarının sesini işitiyoruz. Bu ses, alem-i İslamın iman esaslarını zedeliyor. Halkı, bilhassa gençleri imansız yaparak kendisine bağlıyor. Ben bütün mevcudiyetimle bunlarla mücadele ederek gençleri ve Müslümanları imana davet ediyorum. Bu imansız kitleye karşı mücadele ediyorum. Bu mücahedem ile inşaAllah Allah huzuruna girmek istiyorum. Beni bu gayemden alıkoyanlar da, korkarım ki bolşevikler olsun! Beni serbest bırakınız. Elbirliği ile komünistlikle zehirlenen gençlerin ıslahına ve memleketin imanına, Allah'ın 396 Neml: 50-51 Müddessir: 11 398 Enam: 94 399 Meryem: 95 397 247 birliğine hizmet edeyim.400 Bu satırları okuyan vicdanlı her insan bir an önce harekete geçmeli ve vicdanının sesini dinleyerek kendisine hizmet için yollar aramalıdır. Allah, iman eden ve diğer insanları da imana davet eden kulları ile sadece "iman ettim" diyen, ama bu imanın gerektirdiği mücadeleden kaçanların arasını ayıracaktır. Bir ayette "insanlar, (sadece) "İman ettik" diyerek, sınanmadan bırakılacaklarını mı sandılar?" buyrulur. 401 Bir başka ayette ise, dinsizlikle mücadele etmeden gerçek imanın ve cennetin elde edilemeyeceği şöyle bildirilmektedir: Yoksa siz, Allah, içinizden cehd edenleri (Hak ve hayır yolunda çaba gösterenleri) belirtipayırdetmeden ve (bu yolda bütün sıkıntı ve saldırılara) sabredenleri de belirtip (riyakardan ve sahtekarlardan) ayırdetmeden cennete gireceğinizi mi sandınız? 402 403 Risale-i Nur Külliyatı II, Şualar, Nesil Yayınları, s.427 Ankebut: 2 402 Al-i İmran: 142 403 Harun Yahya / Dinsizliğin Dini İle Mücadele 400 401 248 KÜRESELLEŞME: ÜÇ YAHUDİ AİLESİNE KÖLELEŞMEDİR Avrupa Birliği; Yahudi siyonizminin ve onun güdümündeki Batı emperyalizminin Dünya hakimiyeti hedefi için, önemli bir araç ve aşama konumundadır. Avrupa ülkelerinin iş ve güç birliği ve Hıristiyanlık aleminin barış ve beraberliği, bu sinsi amacın sadece dış kalıbı ve kılıfıdır. Şimdi AKP’ye müzakere tarihi vermek karşılığında, Kıbrıs Rum devletini tanımamızı ve özellikle limanlarımızı Rumlara açmamızı dayatmalarının asıl nedeni: Türkiye’yi fiilen küresel sermaye ve ticaretin bir unsuru haline getirme çabasıdır. Tüpraş ve Erdemir başta olmak üzere stratejik ve ekonomik değeri yüksek bütün KİT’lerin yabancı sermayeye peşkeş çekilmesi de, bu hıyanetin bir parçasıdır. Ve özellikle Türk Telekom’un ele geçirilme girişimlerine tamamen, bir küreselleşme ve köleleştirme operasyonu olarak bakılmalıdır. Küreselleşme: Üç Aileye Hizmetçilik Anlamını Taşıyor: Günümüz dünyasında; bütün girişim ve gelişmeler bizim düşünce ve dahlimizin dışında olmasına rağmen, bunların iz düşümleri ve dönüşümleri Hak medeniyetinin kapsadığı coğrafyalar üzerinde yoğunlaşmaktadır. Hak Medeniyetimizin gereği olarak, bizler bütün yer küreden ve de dünya üzerindekilerden sorumluyuz. Bu sorumluluğu kul olma bilinciyle algılamayıp, batıl Batı medeniyetinin büyülü kuşatmasına kapılarak yaşamaya koyulursak, dünyamızın daha da karanlığa ve kaosa sürükleneceği kaçınılmaz olacaktır… Dünyada bugün yaşananların; zannedildiği gibi çok basit ve tabii gelişmelerden kaynaklanmadığı, yaşanan olayların ve olumsuzlukların, şeytani ve tarihi derinlikleri de bulunduğu unutulmamalıdır. Tüm Dünyaya egemen olma mücadelesi verilerek, insan nesline, ürettiklerine ve tüm değerlerine sahip olma amacı güden, sinsi ve Siyonist odaklar vardır. Siyonist güdümlü barbar Batının ve Batılın hanedanlığı, tepede üç aile, üç örgüt, aşağıda beş yüz aile ile, bunların iş birlikçileri ve IMF gibi karanlık kuruluşların öncülüğünde birçok kurum, vakıf ve derneklerle sürüp gitmektedir. Diğer yandan ise Hakkın hakimiyeti ve halkların selameti için çalışan Milli Görüş misali hayırlı yapılanmalar da iş başındadır. Dünyada estirilen global sermaye: petrol, altın, finans, kimya, elektronik, silah, gıda, tekstil, sanayi, tarım ve medya olmak üzere hepsi; bu şeytanı hanedanlığın karmaşık ve kaotik ilişkileriyle şekillenmekte ve yönetilmektedir. Bir yumurta pişirip yiyebilmek için dünyayı ateşe vermekten sakınmayan bu aileler, özde şeytana tapmakta olup diğer semavi din mensuplarını da kullanarak güçlerine güç katmaktadır. Tek istekleri; karışıklıklar, kaoslar, savaşlar, tufanlar meydana getirerek siyonizme bağlı yeni dünya düzenini kurmaktır. Yani Siyonizm-Deccalizm Dünya hakimiyetini sağlamaktır. Peki bu hanedanlığın üç ailesi kim? A- Rothschild Ailesi: Bu ailenin ana ilkesi “Bir ulusun parasının denetimi elimde olsun, onun kanunlarının ne olduğu umurumda değildir” anlayışıdır. Bu ailenin iki asırlık bir zaman diliminde Avrupa’nın hatta dünyanın ekonomik, siyasi, politik tarihi üzerinde derin izleri ve etkileri bulunmaktadır. Bu hanedanlığın kurucusu 1744 Frankfurt doğumlu MAYER tefecilikle işe başlayarak Avrupa’nın diğer finans merkezlerine göndererek finans hanedanlığını genişletmeye çalışmıştır.. Napolyon savaşları döneminde savaşları finanse edenler, İngiltere’de Avusturya’da, Almanya’da, İtalya’da, İspanya’da bütün finans kurumlarını kendi hanedanlıklarına katanlar bunlardır. Şeytani amaçlarına engel gördükleri Osmanlı’yı Rus (Kırım) Savaşı’na sokturarak ortadan kaldırmayı başarmışlardır. O dönemlerin İngiliz hükümetleri ellerinde oyuncak gibiydi. Avrupa’nın neresinde olursa olsun çıkan savaşları her iki cephede de bu hanedanlık organize ederek finanslarını sağlayarak, başkalarının kanları ve yıkılışları üzerine kazançlarını artırıyorlardı. Savaşlar sonrasında oluşan büyük krizlerde kargaşa ortamları 249 bu hanedanlığı büyütüyordu. Birinci, ikinci dünya savaşları da bunların eseriydi. CFR, Bilderberg, Trilateral ve IMF gibi kurumlarda bunların beslenme kaynaklarıdır. Sonuçta; tefecilik, faiz, kaçakçılık, uyuşturucu ticareti, nakliye, medya, maden, akar yakıt, otomotiv alanlarında dünyanın liderlik merkezinde oturmayı başaran ve istediği ülkeye istediği gibi karışan ve karıştıran bir hanedanlık kurmuşlardır. B- Rockefeller Ailesi: Bu aile Protestan bir görünüm kamuflajında “Yahudi Dönmesi” bir aile olup 1870’li yıllarda ABD’de Rothschidlerle işbirliği ve aile evlilikleri kurarak finans çevrelerinde, petrol ve maden işletmelerinde çok büyük gelirler elde ettiler. Bu aileyle ABD yüksek mahkemesi de baş edememiştir. Bu aile ayrıca aktif siyasetle de ilgilenmiş, N. Rockefeller ABD başkan yardımcılığı da yapmıştır. Yine bu aile, CFR, Bilderberg, Trilatiral, IMF gibi dünya dengelerini ve değerlerini değiştiren ve sömüren kurumların hem kurucularından hem de finansörlerinden olmuşlardır. C- Warburg Ailesi: Bu ailenin geçmişi onuncu asra kadar dayanır. Bunların ataları yaptıkları zulümlerden dolayı bulundukları ülkelerden kovularak İspanya’ya taşınmışlardır. Bunlar da yukarıda bahsedilen aileler gibi tefecilikle işe başlamışlardır. Almanya’ da çok etkin hale gelerek siyasetle, istihbaratla ilgilenmişlerdir. Almanların mali işleri bu aile üyelerinin sorumluluklarındaydı. Elmas ticaretinde de çok aktiftiler. Rusya-Japonya savaşında; iki taraftan da maddi anlamda hem güç kazandı hem de etkin rol oynadı. Afrika ülkelerinde de krizlerin arka planında yer almışlardır. Ayrıca Morgan ailesi: ABD’de, enerjide, ulaşımda, savunma sanayinde, uzay teknolojisinde bir çok kazanımlar elde etti. Rockefellerin himayesinde bulunmaktadır. DuPant Ailesi: Dünyanın neresinde olursa olsun çıkartılan savaşların bütün kimyasallarını kendi tekelinde toplamıştır. Ayrıca, köleleştirilmiş Dünya Eğitim sistemini de kendi düşünceleri çerçevesinde ayarladılar. UNESCO ile genç beyinleri Yeni Dünya Düzeni’ne hazırlamaktadır. Bu üç ailenin en büyük ortak özellikleri; bütün semavi dinleri kamuflaj olarak kullanmaları(İslam’ı da ılımlılaştırılıp yozlaştırmaktadır), Yeni din anlayışı ile hareket etmeleri( şeytana tapınma ), kendi içlerinde evliliklerini yapmaları, birbirleriyle çatışmaya asla girmemeleri, her yıl gizlice toplanarak ortak hareket etmeleridir. Amerika Merkez Bankası (özel bankadır) 1913’de Başkan Wilson tarafından bu üç aileye verilmiştir. Dünya ülkelerinin iktisadi, siyasi, jeopolitik bütün değerlerini bu üç aile sömürmekte ve kirletmektedir. CFR ( Kanlı Örgüt ): Bahsettiğimiz aileler hanedanlığı –ki bunlar en geniş olarak 13 aileden ibarettirdoyumsuzluklarını gidermek ve insan ırkına hükmetme amacıyla hayata geçirmeye çalıştıkları “Yeni Dünya Düzeni”ne gizlilik içinde ulaşmak amacıyla Birinci Dünya Savaşı sonrasında bir araya gelip: Finans gücü siyasette büyük güç olabilmenin temeli olabiliyor. Finans gücünün elde tutulabilmesi için de siyasi güç finans gücünün besleyici kaynağı oluyor. Yani “Gizli Dünya Devleti” siyasette ve parayla oluyor. Ülkelerin siyasetini tek merkezden denetlemek ve yönlendirmek adına CFR 1930’larda çok aktif hale getiriliyor. ABD’yi, İkinci Dünya Savaşı’na bu kurum sokuyor. Aslında Almanya’yı da CFR destekleyerek, teknoloji, araç, gereç, maddi kaynak aktararak dünyayı kana boyuyorlar. Savaşın öncesinde de sonrasında da yine kazanıyorlar. Baktığınızda, Birleşmiş Milletler’de de CFR’ nin ağırlığı var. Dolayısıyla “Aileler Hanedanlığı” yine zirvede şeytanlık yürütüyor!.. ABD’nin bugünkü neo-con şahinlerinin hepsi CFR üyesidir. Ayrıca Dünya büyük medya sahipleri de CFR’nin ya üyesidirler ya da kontrollerindedir. Finans, kominikasyon, akademi, istihbarat, yazılım sistemleri, uzay teknolojisi, kimyasal teknolojiler medya alanlarında etkin 3500 civarında aktif üyesi mevcuttur. FBI, CIA, DIA, DEA, MOSSA, KGB örgütlerinin derin elemanları CFR ile kandaştırlar. Komünist Rusya’nın kurulması, gelişmesi, arkasından Komünizmin yayılmasını Türkiye ile durdurma stratejisi de yine CFR merkezlidir. Günümüzde Huntington’un “Medeniyetler Çatışması” ve buna karşı tez olarak da “Dinler Arası Diyalog” tezleri, yine “ılımlı İslam” modeli de yine CFR marifetidir. 250 Çok yakın AKP iktidarıyla yaşadığımız “BOP” planları AB yasaları altında II.Sevr dayatmaları yine CFR kaynaklı ve desteklidir. Trilateral (Üç yüzeyli) Komisyonu: Bu örgütün kuruluşu 1973’de D. Rockefeller ve Z.Brzezinski tarafından gerçekleştirilmiştir. Büyük planlar yine gizlilik içinde karara bağlanır. Gizli Dünya Devleti’nin ekonomik, siyasi çalışmaları bütün dünya ülkelerini kapsar. ABD Başkanı J.Carter zamanında hükümette 20 üyesi görev almıştır. Açık bilinen uluslar arası danışma kurulu olarak insani amaçlı çalışmasıdır. Ama bugüne kadar hiç insani hizmeti olmadığı gibi çok gizli dünyanın yıllık planlanmasının yapıldığı icra kurulu görevini yürütür. New York, Paris, Tokyo merkezli dönüşümlü olarak yıllık toplantılar yaparlar. Aslında çok geniş olan “Bilderberg Grubu”nun İcra Kurulu konumundadır. Bilderberg Grubu: 1954 yılında toplandığı yerden ismini alan örgüt çok gizlilik içinde çalışır. Konular önceden tespit edilir, konular üzerinde telifte bulunulmaz, bilgi sızdırılmaz, not da tutulmaz. Ama bu örgütün de “Yeni Dünya Düzeni”ne giden yolda amacı; uluslar arası global ekonomi, uluslar arası tek parlamentonun kurulması, uluslar arası yeni bir ordunun kurulması, tek bir dünya yönetiminin oluşmasını gerçekleştirmektir. Yani, ulusların egemenliklerinin yok edilmesi, ulusların kendi ordusunun, ekonomi ve parasının kaldırılmasını gerçekleştirmek. Bunların olabilmesi için yeni bir din, kültür, eğitim algılamasının kaçınılmaz olduğunu üyeleri sayesinde hakim kılma faaliyetlerinde bulunurlar. BM,IMF, OECD,NATO, UNESCO,WHO,FIFA… gibi evrensel politik, ekonomik, stratejik kurumlar ile çalışmayı uygun görürler. Bu örgüt aldığı kararları gelişmekte olan üçüncü dünya ülkelerine dayatır. Ülkeleri yükseltmek, çöküntüye sevk etmek bunlar için zor olmayan şeylerdir. Toplantıya katılanlar: Dünyanın en büyük şirket yöneticileri yanında, NATO, BM, CFR yöneticileri, ülkelerin bakan veya başkanları, istihbarat başkanları. Bilderberg toplantısına katılanlar özenle seçilirler. Aile hanedanlığına hizmetin yanında kendileri de dünyevi yükselişle de görürler. Bazen de işlerine yaramadığını da yerin dibine batırırlar. ABD’de J.Carter, B.Clinton valiyken ABD’nin başkanı oldular. İngiltere’de M.Thatcher, T.Blair Başbakanlığa yükseldiler. Türkiye’nin meşhur Bilderbergcileri, Süleyman Demirel altı kez gidip yedi kez geldi. Sonuçta, cumhurbaşkanı oldu. Ecevit, Mesut Yılmaz defalarca başbakan oldu. Devşirme Tansu Çiller de başbakan oldu. Bilderberg “Yeni Dünya Düzeni”ni temel yapı taşı olarak ülkemizde 1959’da Yeşil Köy’de toplantı yapmıştı. Bu toplantıya Başbakan Adnan Menderes, Dışişleri Bakanı F.Rüştü Zorlu katılmıştı. Hangi talimatların dışında faaliyet yaptılar bilinmez ama başbakanın idamı gerçekleşmişti. 1975’ de ikinci kez Türkiye’de Çeşme’de yapıldı. Demirel, Ecevit ve Selahattin Beyazıt katıldı. 91 yılında Mesut Yılmaz katıldı. Ayrıca, Özelleştirme İdaresi Başkanı Uğur Bayar Bilderberg üyesi olduktan sonra Dünya Ekonomik Formu tarafından “Yarının Küresel Lideri” ödülünü almışlardı. Daha sonra Cem Boyner, Rahmi Koç, İsmail Cem üye olduktan sonra bu ödülü kazanmışlardı. Türkiye Merkez Bankası’ndan ilk kez 1993 yılında IMF’den devşirme ile gelen Rüştü Saraçoğlu oldu. Daha sonra Anap’ dan İzmir milletvekili yapıldı. Bilderbergci Gazi Erçel Merkez Bankası başkanlığına taşındı. Bu zat da IMF kökenli, ülkeyi iflasa götüren ekonomik kararların alınmasında ve uygulanmasında aktif rol oynadı. Bu nedenle Türkiye Merkez Bankası özerkleştirilip . Hanedanlığın/Bildergbergcilerin çiftliği olması sağlandı. 1991 yılı Bilderberg toplantısına katılanlardan Bill Clinton-vali, D.Rockefeller- Bankacı( Hanedan İmp), H.Kissinger- CFR üyesi, Selahatin Beyazıt- iş adamı, Vakit Halefoğlu-bakan, Tugay Özçeri-iş adamı. 1993 yılı Bilderberg’ileri: Tony Blair o sırada henüz İngiltere Parlamentosu üyesi, Rüştü SaraçoğluMerkez Bankası Başkanı, Selahattin Beyazıt-İş adamı 1994 yılı: George Soros-Ortadoğu Spekilatörü, Selahattin Beyazıt-İş adamı, Rahmi Koç-iş adamı, Ali 251 Hikmet Alp-iş adamı 1995 yılı: Selahattin Beyazıt-İş adamı, Hikmet Çetin-Dış işleri Bakaını 1996 yılı: Selahattin Beyazıt-İş adamı, Gazi Erçel-Merkez Bankası Başkanı, George Soros, Paul D.Wolfowitz. 1997-Selahattin Beyazıt, Gazi Erçel, Sinan Şarık Tara-Enka Holding 1998 yılı: Selahattin Beyazıt- iş adamı, Uğur Bayar-Türkiye özelleştirme idaresi başkanı, İsmail CemDışişleri Bakanı, Meral Gezgin Eris-Türkiye İk. Kal. Vakfı Bşk., Suna Kıraç-Koç Holding. 1999 yılı: Gazi Erçel-Merkez Bankası Başkanı, Sedat Ergin-Hürriyet gazetesi, Suna Kıraç-Koç Holding, Erkut Yüceoğlu-Tüsiad üyesi 2000 yılı: Nuri Çolakoğlu-NTV Yönetim Kurulu Başkanı, Muharrem Kayhan-TUSİAD Başkanı 2001 yılı Bilderbergçileri: Gazi Erçel-Merkez Bankası Başkanı, Özlem Sanberk-Türkiye Ekonomik ve Sosyal Etütler Vakfı Başkanı. Bu Siyonist şebeke, 2007’de ise ve özellikle genel seçim öncesinde İstanbul’da toplanmışlardı. Her üç örgüte da üye olanlar: Z.Brzezinski, Bill Clinton R.Holbrooke, H.A. Kissinger, D. Rockefeller, George Soros, Paul d. Wolfowitz. Bu ismi geçenler son yıllarda Türkiye siyasetiyle yakından ilgililer. 2001-2005 yıllar arasında da toplantılar yapıldı. AKP hükümetinden de katılanlar oldu. Biraz da sizler merak edip araştırırsanız görülecektir. Kısa sürede siyasette, medyada, iş sahasında yıldızı parlayanlara bakmak yeterli olacak… Dünya Düzeni varlığını hep gizler. Ama her yerde varlığı hissedilir. Bu düzenin hizmetçileri her zaman değişir ama Düzen sabit kalarak varlığını yürütür. Eğer bütün uluslar CFR’ yi anlayıp cephe alırlarsa, Yeni Dünya Düzeni’nin yüklenicisi Bilderberg’ler olur. Şayet bu da ulusların midesini bulandırırsa Trilateral Komisyonu görevi üslenir. Bunun arkasında Dünya’ya tahakküm kurma aracı para olduğundan bunun da bir kurumu olmalıydı. Ulusların istekleriyle yardım amaçlı ülkelerine girerler. Ama bütün dayatmalar CIA, MOSSAD, KGB, FBI gibi gizli örgütlerin karıştırmasıyla, Soros vakıflarıyla alt yapılar hazırlanarak çareler sunulur. Dünya savaşları sonrasında ABD hariç bir çok ülkede ekonomik, kültürel, sosyal dengeler alt üst olmuş, İtalya, Almanya, Japonya dışta tutularak yeni bir sömürü sistemi G-7’lerin öncülüğünde 1945’de IMF kuruluyordu. Amaçları kağıt üzerinde ne olursa olsun özde illuminatı locası (tarikatı) hanedanlığına hizmette yarışacak yüzseksenüç üye ülke IMF’yi oluşturuyordu. Güçlü üye ülkeler IMF’den döviz kurlarını desteklemek amacıyla yardımlar alırlar, ancak kur ve ticaret politikalarında direktif ve dayatma almazlar. Ama üçüncü dünya ülkelerine IMF dayatmaları ve ekonomik politikaları hüzün, acı ve zulümden başka bir şey verememektedir. Aslında güçlü üye ülkeler dendiğinde devletler yine borçludur. Ama dünya ölçeğinde beşyüz büyük ailenin içinde ikiyüz aile şirketinin çok etken olduğu bunun da özünde onüç ailenin bütün değerlerin kullanılmasında aktif olduğu söz konusudur. Bahsedilen zengin ikiyüz ailenin yüzonikisinin dinin ABD’li olması yine üç zengin kişinin servetinin en yoksul kırksekiz ülkenin servetinden çok olması dikkat çekicidir. Yani IMF aslında üçler-on üçler-iki yüzler sonra beş yüzler için politika ve değer üreten bir sömürü ve bizler içinde misyoner kurumudur. Bu sistemle zenginler daha zengin, fakirler daha fakir olmaktadır. ABD’de yoksulluk oranı %19,1, Avusturalya’da %13,5, Japonya’da %11,8, Kanada’da %11,7, Fransa’da %7,5 olarak istatistiklere yansımaktadır. Borçlanan ülkeler listesine baktığınızda ABD de dahil bütün devletler borçlu. Yaklaşık borçların yıllık faizleri toplamı 55 milyar doları aşmaktadır. Sorulması gereken bu ülkeler hangi iş birlikçiler sayesinde sömürülüp soyularak kimler kazandırılıyor…Yeni dünya düzeninde askeri kanat yani ordu oluşumu NATO ve gizli örgütlere yönlendirilirken finans ve ekonomik kanat ise illuminati hanedanlarının hakim olduğu tatlı reçeteler sunmak 252 için var olan Dünya Bankası, IMF’ye havale edildi. Ülkelerin dış politikaları da CFR’ ye havale edildi. Adım adım “Yeni Dünya Düzeni” kurulmaya başlandı. Komunizm tehlikesi de ortadan kalktıktan sonra NATO’ nun düşman algılaması da değişti. Gerçek düşman İSLAM, bulunmuş oldu. Yani Yüce kitabımızın bahsettiği Hak ve Batıl bir kez daha karşı karşıya geldi. 1976 yılında IMF’ de yeni bir açılım daha gündeme getirdiler. Bugün ülkemizin ekonomik gündemini teşkil eden yabancı sermaye akışı ve özelleştirme politikaları o yıllardan miras kaldı… Osmanlı’nın dünya arenasından 19.asrın başında çekilmesinden sonra yer yüzünün dengeleri bozulmaya başladı. Sömürenler artmaya, kan ve göz yaşı akmaya başladı. 1990 yılında Sovyet Rusya’da dünya arenasından çekilince dünya dengeleri yine daha da bozulmaya başladı. Ekonomik tekelleşmeler ve ulusal fakirlikler dünyası kurulmaya başladı. Dünya üretiminin tümünü on illuminati hanedanlığına bağlı şirketler yönlendirmeye başladı. Türkiye 1947 CHP iktidarıyla kırküç milyar dolar olan kotasının %19’unu dolar, %81’ini altın olarak ödeyerek IMF’ e üye oluyordu. ABD’den Truman yardımı adı altında Türkiye ABD’nin pazarı oluyordu. Arkasından Marshal yardımları geliyor. Akabinde demokrasiyi ihraç ediyorlar. Bir sürü ABD anlaşmaları yapılıyor. Sonra DP iktidarı ve sonra IMF paketleri açılıyor. Bilderberg toplantıları ülkemizde yapılıyor. Sonrasında ihtilal ve idamlarla ülkemiz hizaya sokuluyor. Ülke ekonomisi IMF eliyle tahribata uğratılarak çökme noktasına getirilirken ilk IMF devşirme bakanı Kemal Kurdaş getiriliyor. Enflasyonlar, devalüasyonlar, kaoslar, karışıklıklar derken 12 Mart Muhtırası 1971 ikinci devşirmeci Atilla Karaosmanoğlu Maliye Bakanlığı’na kurtarıcı olarak getiriliyor. Yine hüsran yine buhran dinmiyor. Milli Görüşün ortak olduğu hükümetlerde dengeler yavaş yavaş yerine oturmaya başlıyor, ağır sanayi hamlesiyle ülke ayağa kalkıyor, Karlofça’dan bu tarafa Osmanlı- Türkiye ilk kez toprak alarak Kıbrıs Zaferi’ni gerçekleştiriyor. Hem de petrol krizinin yaşandığı, bütün ambargoların konulduğu bir zaman diliminde bunlar başarılıyor. Bu zamanlarda açıkça görüldü ki, kendine güvenerek değerlerine sahip, devlet vatandaş kaynaşmasıyla, Türkiye’nin başaramayacağı, geçemeyeceği engel bulunmuyor. 1981 sonrası Özal dönemiyle Batıya tamamen bağımlı bir siyasi yapılanma yolu izleniyor. Batı örgütleri sayesinde ülkemizde PKK terörü hortlatılıyor. Bunda Çekiç gücün önemli payı ve katkısı olduğu daha sonra anlaşılıyor. Bu dönemde ABD silah sanayini Türkiye beslemeye başlayarak dünyada silah alımında birinci sıraya yerleşiyor. Batıya dönük ekonomi ve siyaset anlayışıyla; maalesef İslam ülkeleri iş birliğinden ve de Avrasya potansiyelinden uzaklaşıyor. 5 Nisan kararları, gümrük birliği anlaşmaları ülkemizi daha kritik noktalara taşıyor. 54. Erbakan Hükümeti IMF ile anlaşmaları bırakıp milli ekonomiye geçerek denk bütçeyi-havuz sistemini gerçekleştiriyor. Çekiç gücün gönderilmesi sonrasında kaynak paketleriyle ülkemiz rahatlatılıyor. G7’ lere karşı D-8’leri hayata aktarması Batı kulüpleri tarafından hoş görülmeyip 28 Şubat darbesiyle durduruluyor. IMF eliyle Şili’de kaoslar üreterek darbeler düzenlediler. 1997 Asya krizlerini çıkararak Endonezya, Tayland, Kore’yi iç bunalımlara sevk ediliyor. ( Bu krizi George Soros ve vakıflarıyla başarıyor) Güney Amerika’da Arjantin, Brezilya, Meksika bunalımları cereyan etmeye başlıyor. Özelleştirmeler, sıcak döngü paraları, dış sermaye girişimleri sayesinde daha da kötüleşen ekonomiler iflas ediyor. Meydana gelen ulusal işsizler ordusu, kapanan işletmeler… Kaoslar, yine göz yaşı ve kanlar dökülüyor. Ülkemizde medyadan maliyeye, siyasetten bürokrasiye herşeyin kirlenmesi ve krize sürüklenmesi de IMF eliyle gerçekleşiyor. AKP iktidarının da 2007’ye kadar IMF ile yol birlikteliği yaptığından ekonomimizin yürümesi dış borçlanmayla olacaktır. Türkiye haftada yaklaşık bir milyar dolar, yılda elliiki milyar dolar faizi illuminati 253 hanedanlığına ödemek zorundadır. Bu ödemeye ABD ne de Avrupa ülkeleri dayanabilir. Bu ekonomi anlayışı ülkemizin sınırlarını çatırdatmaktadır…! İçimizdeki Biderberg’çiler ve devşirmeler sayesinde IMF programlarıyla, ülkeden para çekilecek işletmeler kapanacak, herkes işsiz kalacak, devlet gelirleri azalacak, ordu zayıflayarak dağılacak, sosyal adalet-ahlak bozulacak, halk birbirine açlıktan saldıracak, talan, kaos ortamı oluşacaktır. İşte bu ortam, tam da şeytana tapanlar hanedanlığı ( illuminati locası/örgütü)’nin özlediği ve gözlediği fırsatları doğurmaktadır. Kimlerin destekleriyle oluyor? Maalesef Milli Görüşü ve haysiyetli duruşu olmayan hizmetçi ve teslimiyetçi yöneticilerimizle, yani içimizdekilerle. AKP ile son üç yıllık 19.cusu olan stand-by anlaşmasını IMF ile tazeledik. Bütün saldırılara rağmen çökertilemeyen ülkemiz, üç yıl daha IMF, dolayısıyla illüminati hanedanlığına peşkeş çekiliyor. Para döngüsünü dolarla, ekonomiye kayıt altına almayla, stratejik sanayilerimizi yabancılara pazarlamaya, işsizliği vergileri artırmayla, ekonomiyi “sıcak para” ile ayakta tutmakla bu işleri yapmaya devam ediyorlar. Ama kolay olmayacak; Güney Amerika’da emperyalizme karşı milli hamlelerini başlatan VenezuellaCHAVEZ, Brezilya-SİLVA, Asya’da dirilen Çin ve Rusya, D-8’lerle bilinen İslam Dünyası ve yeni bir medeniyetin mimarı ve motoru Milli Görüş- ERBAKAN olduğu sürece- şeytana tapanlar tarikatı-sömürülerine devam edemeyecek, çöküp gideceklerdir. Birileri Bizans’ın çocukları olabilir. Ama bizler İslam’ın mensubu ve insanlığın sorumlusu olmakla onur ve huzur duyarız. Elbet bir gün özümüze dönecek ve önümüzü görecek günler de gelecektir. Dr. Abdullah Özkan, bu konuyla ilgili Milli gazete’de şu tespitlerde bulunmaktadır. “Küresel Tehdit ve Ulusal Güvenlik” (niye tartışılmıyor?) Küreselleşme tanımlanırken iki temel esas üzerinde sıklıkla durulur: İletişim ve Ulaşım. Her ikisi de küreselleşme sürecinin can damarlarıdır, onlar olmazsa ne dünya böylesine hızlı bir şekilde “köy haline” gelebilir, ne de çok uluslu şirketler dünyayı kendilerine “pazar yeri” yapabilirler… Ulaşım ve iletişim imkanları arttığı için şirket merkezi ABD’de olan bir firma, malını Tayland’da ürettirip Türkiye’de satabilmektedir. Hem de bunu çok az masrafla çok kısa sürede yapabilmektedir. Küreselleşme süreci, dünyada mal ve hizmetlerin üretim tarzlarını değiştirmiş, ortaya teknolojik gelişmenin enformasyonel tarzına dayanan bir küresel üretim tarzı çıkmıştır. Bu tarz aynı zamanda tüm teknolojik değişiklikleri de belirlemektedir. Küresel üretim tarzının temel dinamiğini, iletişim teknolojlerindeki gelişmeler oluşturmaktadır. Yeni küresel üretim tarzı en fazla da çok uluslu şirketlerin işine yaradı. Gelişen iletişim imkanlarından yararlanarak işletmelerde dikey entegrasyonu azalttılar, fason imalat yapıp, az stokla çalışarak maliyetleri düşürdüler. İletişim ve ulaşımdaki gelişmeleri kullanarak, maliyetleri azaltmak amacıyla üretimin bazı aşamalarını başka ülkelere kaydırdılar. Üretimde küreselleşme beraberinde teknoloji transferini de getirdi. Dünyada yeni bir uluslararası işbölümü şekillendi; gelişmiş ülkeler yeni metalar ve üretim süreçleri icat edip bunları ihraç ederek önemli bir gelir kaynağı sağlamaya başladılar. Burada teknoloji üreten ülkeler ön plana çıkarken, teknoloji üretemeyen ülkeler sadece üretileni tüketen bir konumda kaldılar. Küresel üretim tarzı denilince ilk akla gelen çok uluslu şirketler, “iletişim ve ulaşım” kanallarını ele geçirerek egemenliklerini pekiştirmek istemektedirler. Küresel rekabette söz sahibi olabilmenin yolu iletişime ve ulaşıma hakim olmaktan geçmektedir. Dünya piyasalarında limanlara ve telefon şebekelerine çok uluslu şirketler tarafından yoğun şekilde talep gösterilmesinin altında da bu nedenler yatmaktadır. Küreselleşme süreciyle birlikte devasa büyüklüklere ulaşan çok uluslu şirketler, devletlerle yarış eder hale gelmiş, hatta kimi alanlarda devletleri bile geride bırakmaya başlamışlardır. Devlet tekelinde bulunan ulaşım ve iletişim, yavaş yavaş çok uluslu şirketlerin tekeline geçmektedir. Çok uluslu şirketler, devletlerin ellerinde bulunan telefon şebekelerine, limanlara, havaalanlarına talip olmakta, çok yüksek paralar vererek bu stratejik merkezleri ele geçirmektedir. 254 Olaya ülkemiz açısından bakıldığında, Türkiye’nin de iletişim ve ulaşım gibi stratejik unsurları çok uluslu şirketler tarafından ele geçirilmektedir. İletişim tekelini elinde bulunduran Telekom özelleştirme adı altında yabancı bir şirkete satılmıştır. Bu satışla birlikte, stratejik önemi olan iletişim şebekesi, yabancı bir şirketin eline geçmiştir. Küresel süreçte en önemli unsurlardan biri olan iletişim şebekesinin devlet tekelinden çıkıp yabancı bir şirketin eline geçmesinin beraberinde getireceği sakıncalar, sanılandan çok daha fazladır. Aynı şey ulaşım sektörü için de geçerlidir. Türkiye’nin limanları özelleştirme adı altında yabancı şirketlere 49 yıllığına kiralanmakta, liman gibi stratejik değeri olan yerlerin işletmesi yabancılara teslim edilmektedir. Limanların kiralanmasından elde edilecek maddi gelirle, bu limanların yabancıların eline geçmesinin beraberinde getireceği olumsuzlukları kıyaslamak mümkün bile değildir. Geçtiğimiz günlerde, yabancılara kiralanan İskenderun Limanı’ndan Amerika Birleşik Devletleri’nin askeri malzeme geçirdiğinin ortaya çıkması dikkat çekmeye çalıştığımız tehlikelerden sadece birisini oluşturmaktadır. Bir ülke limanlarını, iletişim şebekesini yabancılara teslim edemez! Her iki unsur da bir ülkenin doğrudan egemenliğini ilgilendiren konulardır. İletişim şebekesi ile limanlarını yabancı şirketlere satan/kiralayan Türkiye, çok önemli bir tehlike ile karşı karşıyadır. Türkiye’nin egemenliği tehdit altındadır. Sümerbank’ın basma fabrikası ile limanların, telefon şebekesinin satışı aynı şey değildir. Hiç kimse, egemenliğimizi tehdit altına sokabilecek stratejik sektörlerin yabancı şirketlerin eline geçmesini, özelleştirme diye savunamaz. Savunursa, bu aymazlık olur! Dünya’da hiçbir ülke özelleştirme yaparken, ulusal güvenliğini tehlikeye atacak şekilde davranmıyor. Limanlarını küresel imparatorluk kurma peşinde olan emperyal güçlere açmıyor, iletişim şebekesini yabancılara teslim etmiyor. Peki biz neden böyle davranıyoruz? Yoksa stratejik değerlerimizi satarak elde edeceğimiz üç kuruş parayı, ulusal güvenliğimizden bile daha mı fazla önemsiyoruz!..”404 Maalesef Türkiye, AKP iktidarı eliyle, Suriye ve İran’ı hizaya getirmek ve Siyonizmin küresel hakimiyetine hizmet etmek üzere kullanılmaya çalışılmaktadır. Amerikanın Irak işgaline ve vahşetine seyirci kalmak hatta destek çıkmak, Kuzey Iraktaki tüm kırmızı çizgilerimizi yalamak yetmiyormuş gibi, şimdi de Suriyeyi sıkıştırma planına piyonluk yapılmaktadır. ABD talimatıyla Suriye’ye Sataşılıyor! “ABD dış politikasının Türkiye’deki çığırtkanları, Suriye ile Türkiye’nin arası açıldı diye neredeyse zil takıp oynayacaklar. Bu sayede, ABD, Türkiye ilişkileri ısındı diye seviniyorlar. Komşumuz bir halkın başına çorap örülüyor diye sevinmek! Bakar mısınız insanlar ne duruma düşebiliyor ve üstelik buna siyaset analizi diyebiliyor. Bunun neresi analiz, ABD dış politikasının gereği olan her şeyi allayıp pullayıp satmak ne zamandan beridir dış politika değerlendirmesi sayılıyor? Türkiye bir ara Suriye ile yakınlaştı diye, karalar giymişlerdi. Şimdi ‘yanlıştan dönülmüş!’ diye seviniyorlar. ABD’nin mevcut işgalci politikalarının kuyruğuna takılmacı iseniz, tabii Türkiye’nin Suriye üzerinde yoğunlaşan baskıya ortak olmayı reddetmesi size yanlış gelir. Bu kafaya göre, akla, vicdana sığmayacak ama ABD’nin bölge politiklarına uygun her şey doğru, gerisi yanlış. Türkiye’nin dış politikası için önerileri de açık; talimatla dost, talimatla düşman olacaksınız! Öyle görünüyor ki, hükümet de bu raya girmiş durumda. Bu arkadaşlar ne kadar sevinse yeridir. Çok yakında, Beşar Esad rejimini, Hafız Esad dönemini, Baas rejimini öne sürüp, Suriye’nin başına örülecek çorapların ne kadar haklı olduğunu sayıp dökmeye başlayacaklar. Yarın sıra kime gelirse, o rejimin kötülüğü gündeme gelecek. Peki, bu adamların (ve kadınların), ABD’nin hedefinde olmayan bir rejimi sırf ilkesel nedenlerle 404 Milli Gazete / 16 10 2005 255 eleştirdiğine tanık oldunuz mu? Suudi Arabistan? Mısır? (Ha, bu arada Libya’dan artık bahseden var mı?), Birleşik Arap Emirlikleri? Fas? Vd. Bunlar çok mu demokratik, temiz rejimler? Neden onlarla aramız soğumuyor? Soğumasına çalışılmıyor? Hülasa, Suriye ile ilişkilerin açıkça mesafelenmesi de gösteriyor ki, Türkiye karanlık bir yola girmiş vaziyette. En yakınımızdakilerle bile, talimatla dost, talimatla düşman olacağız, yanı başımızda yaşayanların başına gelenlere ve de tüm dünyada yaşananlara aldırmadan milyar dolarlık projeleri ülkemize nasıl çekeceğimizle meşgul olacağız. Dünyanın gerçeği bu deyip, vicdanımızı susturmaya çalışacağız. Dahası, vicdanımıza ilelebet susturucu takmak için fazladan nedenimiz var; AB süreci! Her şeye rağmen AB’ye girmeye çalışıyoruz ya, o fatura öncelikle Ortadoğu’daki rolümüz üzerinden ödenecek. Başından beri ABD ve İngiltere desteğiyle ilerliyoruz ve bu gerçek müzakere sürecinin başlamasında tüm açıklığı ile ortaya çıktı. Hem bu adamların himayesine girip, hem Ortadoğu’daki planlarına uzak durmak mümkün mü?” 405 Suriye Dosyası Açılıyor! BM Hariri suikastini çözemeyecek. Sadece Suriye’yi resmen suçlayacak. Bu da bir ülkeye saldırı için gerekçe olacak. Irak için böyle yapmadılar mı? Kasımdan itibaren ABD ve İsrail’in Suriye dosyası açılıyor. Irak’ta olduğu gibi Suriye’de de “cehennemin kapıları” açılıyor. “Suriye İçişleri Bakanı Gazi Kenan, makam odasında intihar etti. Kenan, Suriye derin devletinin önemli isimlerindendi. İntiharından hemen sonra iki soru akla geldi: 1- Hariri suikastinde bir rolü var mıydı? BM Raporunda suçlanacağı için mi intihar etti? Ya da Şam yönetiminin kendini yargılamasından veya teslim etmesinden korktuğu için mi intihar etti? 2- Devlet Başkanı Beşşar Esad’ın reformlarına direnen ekibin içinde olması, Lübnan’da kazandığı gücün ve imtiyazlı konumunun yeni Suriye için tehlike teşkil etmesi, hatta değişimi tehdit etmesi nedeniyle ortadan kaldırılmış olabilir mi? Öldürülmüş ya da intihara zorlanmış olabilir mi? Dünya, işgal öncesi Irak’la ilgili iddialarda olduğu gibi, yeni bir mizansenle mi karşı karşıya? Bence öyle. BM Hariri suikastini çözemeyecek. Sadece Suriye’yi resmen suçlayacak. Bu da bir ülkeye saldırı için gerekçe olacak. Irak için böyle yapmadılar mı? Peki ne oldu Irak’la ilgili iddialara? Hani kitle imha silahları? Suriyeli birkaç kişi suikastten sorumlu olsa ve bu kanıtlansa bile bir ülkeye müdahale sebebi sayılamaz ama bunlar sayacak. Türkiye’de bile birçoğu şu anda ellerini ovuşturuyor. Bazıları ise Suriye’yi de bir ticari meta olarak görüyor. İnsan, vatan, toprak, din, iman, ahlak, kültür, tarih, insani değerler onların umurunda mı? 15 Ekim’den sonra Irak’ta ciddi gelişmeler bekliyor bizi. Kasımdan itibaren ise, ABD ve İsrail’in Suriye dosyası açılıyor. Irak’ta olduğu gibi Suriye’de de “cehennemin kapıları” açılıyor. ABD ve İsrail, Türkiye dahil bölge ülkeleriyle pazarlığa başladı bile.”406 Lawrence’ın önerisi gerçekleşiyor!. Birinci Dünya Savaşı’nda 1916-1918 yılları arasında Arapları Osmanlı İmparatorluğu’na karşı ayaklandıran ve Arabistanlı Lawrence adıyla bilinen İngiliz casusu T.E. Lawrence’ın savaşın bitiminde Ortadoğu’nun siyasi şekillenmesi için bir harita önerdiği ve bu haritada Kürtler ve Ermenilerin ayrı bir devlet olarak örgütlenmesini istediği ortaya çıkmış bulunuyor. Lawrence’ın çizdiği bu haritanın yakında Londra’daki Emperyal Savaş Müzesi’nde sergileneceğini yayınlayan BBC, haritanın kısa bir süre önce keşfedildiğini belirtiyor!... İşte böylesine karmaşık ve karanlık bir dönemde Türkiye Hugo Chavez gibi cesaretli ve dirayetli bir liderden de maalesef mahrum bulunuyor. Hugo Chavez Amerikalı misyonerleri sınırdışı ediyor! Venezuela Cumhurbaşkanı Hugo Chavez, ülkesinde Hristiyan olmayan yerli gruplara yönelik faaliyetlerde bulunan Amerikan misyonerlik örgütünü sınır dışı etme kararı alıyor. Chavez: “Venezüelalılar’ın burnunun dibinde akıl almaz şeyler yaşanıyor” Chavez, emperyalist 405 406 Radikal / 13 10 2005 / Nuray Mert Yeni Şafak / 13 10 2005 / İbrahim Karagül 256 olarak nitelediği örgütün ülkedeki varlığının utanç verici olduğunu söylüyor. Venezüelalılar’ın yerli direnişi olarak kutladıkları günde konuşan Chavez, New Tribes Mission adlı misyonerlik grubuna yönelik ağır eleştirilerde bulundu. Askeri istihbarat tarafından çekilen video kayıtlarına atıfta bulunan Chavez, “Venezuelalar’ın burnunun dibinde akıl almaz şeyler yaşanıyor” dedi. Hugo Chavez, misyonerlerin Amerikan Merkezi Haberalma Örgütü CIA’yle hassas bilgileri paylaştığını, yardım malzemesi taşıyan uçaklarının gümrüklerden geçmediğini belirtiyor. Venezüela’da 150 kişilik bir ekibi bulunan misyonerlik örgütü Chavez’in suçlamalarına henüz yanıt vermedi. Chavez hafta başında da ünlü Amerikalı vaiz Pat Robertson’la atışmıştı. Robertson’un kendisi için “Usame Bin Ladin’e para verdi” dediğini öğrenen Chavez, “Gitsin aklını kontrol ettirsin” diye konuşmuştu. Caracas, Amerikalı dini grupları, petrol gelirleri sayesinde bölgede etkinliğini giderek artıran bir ülkenin cumhurbaşkanını devirmeye yönelik bir komplo planının parçası olarak görüyor. (BBC) Ve ne yazık ki, şu andaki TBBM’nde , Mustafa Kemal dönemindeki Hüseyin Avni Ulaş gibi dürüst ve demokrat milletvekillerine de rastlanmıyor! İlk Meclisteki muhaliflerden bilinen Hüseyin Avni Ulaş: a) Ülkenin yararına ve milletin hayrına gördüğü girişimleri desteklerken, zararlı ve zorbacı tavır ve tatbikatları da, hatta Atatürk’ün yüzüne karşı cesaret ve ciddiyetle eleştirebilen bir şahsiyettir. b) Ancak H.avni Ulaş, Atatürk’ün şahsına değil, malum ve mason çevrelerce Onun istismarına ve suistimalına karşı direnmektedir. c) Hüseyin Avni Ulaş ve benzerleri, Mustafa Kemal’in, emperyalist güçleri ve sabataist işbirlikçileri oyalamak amacıyla vermek zorunda kaldığı bazı tavizkar tutumların ve bağımsız Türkiye Cumhuriyetini kurmak ve korumak adına attığı bazı stratejik geri adımların, gerçek niyetini ve mahiyetini kavrayamamaktan kaynaklanan bazı tenkit ve teklifleri de, onların duyarlılığına ve tutarlılığına bir delildir. ç) Mustafa Kemal, Hüseyin Avni Ulaş’a yönelttiği sorusuyla: “Hem Tanzimattan sonraki Osmanlı döneminde, hem de Kurtuluş Savaşı ve Cumhuriyetin kuruluş sürecinde, hükümete ve askeriyeye hakim çevrelerin: İttihatçı masonlar ve Müslüman kılıklı sabataycı münafıklar olduğunu ima ve işaret etmektedir. Ve yine H.Avni Ulaş’a: “İçimize çöreklenen ve dış güçlerle desteklenen, bu “dindar paşa görünümlü kindar mason”lara karşı; öyle kuru cesaretle değil, ancak siyaset ve ferasetle mücadele edilebilir” mesajını da vermektedir. Atatürk’ün bu sitemli sözleri arasında, Milli ve haysiyetli duyarlılıklarından dolayı, Hüseyin Avni Ulaş’a gizli bir takdir hissi beslediği de sezilmektedir. d) Son zamanlarda Ahmet Altan gibi “ AB’ye üyeliğe ve küresel sermayeye köleliğe engel olarak gördükleri: 1- Milli Görüş düşüncesini 2- Atatürk gerçeğini aşındırmaya ve aşmaya çalışan “karanlık kafalı kiralık aydınlar”ın Hüseyin Avni Ulaş’a sahip çıkmaları ise, Onu sevdiklerinden değil, Atatürk’ü yerme ve Milli egemenlik devrinin kapandığı kanaatini yerleştirme isteğindendir. Suavi Kemal’in şu tespitleri oldukça önemlidir: Meclisin ilk demokratı: Hüseyin Avni Ulaş TBMM’nin ilk muhaliflerinden bilinen Hüseyin Avni Ulaş. “Ateşten Gömlek” giyen Türkiye’nin en karanlık günlerinden, en bıçak sırtı dönemlerinden geçtiği Milli Mücadele sürecinde, yani “müsait zamanlar demokratlarının” henüz ortaya çıkmadığı devirlerde ateşli konuşmalar ve yürekli itirazlar yapabilen birisidir. Bugün Hüseyin Avni Ulaş’ın unutulmuşluğu, resmi tarihin onu yok sayma çabaları kadar, despotluktan arınmış muhalif duruşundan kaynaklanıyor belki de. Nice gayri resmi tarih yazıcısı bile fazla demokrat bulduğu için, onu kendi “resmi” tarih kitaplarına ya almamış ya da çifte standartlarını deşifre eden 257 şerhler koymak zorunda kalmışlardır. İhsan Çolak’ın tesbitiyle: “Hüseyin Avni Ulaş, bürokrasinin otoritarizmine bulaşmadan, halkın devrimine, değerlerine ve en önemlisi milli iradenin tecellisi olan demokrasi ilkesine sadık kalınması için mücadele vermiş bir şahsiyettir. Fransız Devrimi’nin Danton’una benzetilen Hüseyin Avni; Danton’un ihtilâlciler karşısına dikilip, insanların kanının akmaması için ihtilâlci terörün önüne geçmeye çalışması, devrimin kendi kendini aşmaması için bir sınır konulması gayretlerine mukabil, şahıs istibdadının önlenmesi, kanun hakimiyetinin yerleşmesi ve demokrasinin tesisi için, birinci mecliste muhalefet saflarında mücadele etmiştir.” Peki, Ulaş’ın ayırıcı temel vasfı neydi? Öncelikle, Hüseyin Avni Ulaş’ın, Tanzimat’tan itibaren Osmanlı siyasi hayatına yön veren, Dersaadet kökenli ve çoğunluk itibariyle asker olan bürokratlardan olmadığını vurgulamamız gerekiyor. Tepeden inme projelere pek iltifat etmemesi, kendisinin de bulunduğu noktaya tepeden inme gelmemiş olmasının muhakkak büyük bir payı vardır. Bu eğer bir eksiklik ise Ulaş’ın damadı olan Nurettin Topçu’nun “En büyük korkusu şark despotizminin yeniden hortlamasıydı” yorumunun arka planında bu ‘eksikliğin’ de payı elbetteki tartışılamaz. Evet, Hüseyin Avni Ulaş’ı farklı kılan özelliklerinden birisi ‘dersaadetten’ (Saadet kapısı:İstanbul) ya da zamanın büyük şehirlerinden birinden olmamasıdır. Hayatını Anadolu’ya vakfeden Ulaş’ın doğum yeri de Anadolu’dur. 1887 yılında Erzurum’un Kümbet köyünde (Bugün söz konusu köy Bingöl sınırları içinde) doğan Hüseyin Avni Bey, Gençağazade Musa Bey’in oğludur. Onbir yaşına kadar yaşadığı köyünde Halil Efendi’den ilk eğitimini alan Ulaş, gizli cemiyetlerin cirit attığı; komita faaliyetlerinin örgütleyip kışkırttığı isyan, protesto ve ayaklanmaların sarstığı bir şehir olan Erzurum’da ilk gençlik yıllarını geçirdi. Mülkiye İdadisi’nin Ziraat Bölümü’nde okuyan Hüseyin Avni, Prens Sabahattin ve arkadaşlarının Paris’ten yönettikleri ünlü 1906 Erzurum Jöntürk Kıyamı’nı bir lise talebesi olarak adım adım izledi. İkinci Meşrutiyet’ten sonra Kümbet köylü Gençağazade Hüseyin Avni Bey, liseyi Vefa İdadisi’nde tamamladıktan sonra Hukuk Mektebi’nden mezun oldu ve İstanbul’da avukatlığa başladı. Hüseyin Avni Bey, Birinci Dünya Savaşı’nda Doğu Cephesi’nde yedek subay olarak dört sene savaştıktan sonra Erzurum’da Mali Müşavir olarak çalıştı. Milli Mücadele’yi ateşlendiren ilk kıvılcımların ortaya çıktığı Erzurum ve Sivas kongrelerine katılarak Anadolu Hareketi’nin önde gelen isimlerinden biri oldu. Misak-ı Milli’yi kabul eden son Osmanlı Mebusan Meclisi’nde mebus olan Hüseyin Avni Bey ile daha sonra TBMM kürsüsünden son Osmanlı Mebusan Meclisi’nin silâh zoruyla dağıtılmasına atıfta bulunan Mustafa Kemal Paşa arasında yaşanan ve meclis zabıtlarına yansıyan şu konuşmaya bu anlamda dikkat etmemiz gerekiyor: Mustafa Kemal Paşa: “Bir Heyet-i Vekile ki; irade-i milliyenin mümessili olacaktır, ispat ederimki: onun eline salâhiyet verdiğiniz zaman, o istediğini yapacaktır ve haberiniz bile olmayacaktır. Sorarım size; Heyet-i Vekile sizin buradan dağıtılmanıza karar verirse ne yapacaksınız?” Hüseyin Avni Bey: “Güleriz!” Mustafa Kemal Paşa: “Gülemezsiniz! İstanbul Meclis-i Mebusanı’na giden zatıaliniz, o zaman da güleriz demiştiniz, ama bunu yapamadınız, kulaklarınızdan tutup kapıdan dışarı atmışlardı!?” Hüseyin Avni Bey: “Yapanlar Saray kumandanı idi. Halbuki şimdi bizi tutanlar milli kuvvet ve milli kumandanlardır. Binaenaleyh kimse bizi atamaz.” Ulaş neye muhalifti? Hüseyin Avni Bey’in muhalefetinin odak noktasında, yönetimin bazı konularda otoriterizme kayması vardı. Hüseyin Avni’nin amacı muhalif olmak değil, milli iradenin meclis eliyle hakim kılınması ve yönetimin tarafsızlığının sağlanması, İstiklâl Mahkemeleri adıyla ve özel yetkilerle donatılmış mahkemelerin mahzurlarının anlaşılması ile temel hak ve özgürlüklere sahip çıkılmasıdır. Nitekim Milli iradenin meclis elinden alınıp önce Heyeti Vekile’ye, daha sonra da Başkumandanlık Kanunu ile Mustafa Kemal’e verilmesi karşısında ekibi ile birlikte şiddetli bir muhalefet atağına başlamıştır. Bu noktada, Hüseyin Avni Ulaş’ın muhalefetinin, kişiler değil ilkeler bazında olduğunu vurgulamakta fayda vardır. 258 Tarihçi Ahmet Demirel, Hüseyin Avni ve ekibinin bu kanun hakkındaki görüşlerini şöyle yorumlamaktadır: “Muhalif mebuslar; Mustafa Kemal Paşa’nın başkumandanlığa getirilmesine karşı çıkmamışlar, hatta destek olmuşlardır. Ancak Başkumandan’a, kanun yürürlükte olduğu süre boyunca “meclis yetkilerini kullanma hakkı” verilmesini hiçbir zaman uygun bulmamışlar, başından beri buna karşı durmuşlardır.” Nitekim Mustafa Kemal’in şu sözleri de meselenin fevkalâdeliğini vurgulaması bakımından önemlidir: “İtiraf etmek lâzımdır ki, bu yetki büyük bir yetkidir. Meclisin yetkisidir ki, bana veriliyor. Böyle olmakla beraber, üç ay sonra elbette bu yetki kanununu ya yenilersiniz veya yürürlükten kaldırırsınız. Böyle bir yetki vermek aslında doğru değildir. Bunun için üç ay gibi kısa bir zamanla sınırlayınız.” İnkılâp kanla değil, fikirle yapılır! Hüseyin Avni Ulaş, İstiklâl Mahkemeleri hakkında şu kanaattedir: Bu mahkemelerin el uzatmadığı alanın kalmadığını, hükümetin bütün icraatlarını eline aldığını ve meclis adına icraatlar yaptığını vurgular ve eğer bir mahkeme teşkil edilecekse, bunun da hukuk kuralları içinde işletilmesi gerektiğini belirtir. Milli Mücadele dolayısıyla yaşanılan olağanüstü durumun, konunun sakıncalarını büsbütün devre dışı bırakmadığını Hüseyin Avni Bey şu sözlerle ifade etmektedir: “Memleketimiz üç İstiklâl Mahkemesiyle mi idare ediliyor? Efendiler her kazada zaten bidayet mahkemeleriniz vardır. Cinayet mahkemeleriniz vardır. Buna rağmen gelişigüzel üç kişiye ‘kendi görüşünüze göre hüküm verin’ deyip yetki vermek, milletin hukukunu tepelemek demektir. İhtilalin de bir hukuku vardır. Hüner, halkı isyan ettirmemektir. Kanun hakim olmalıdır. Şahısları hakimiyeti payidar olamaz. Mesela Samsun ve havalisinde 30-40 mahkememiz vardır. Bu mahkemeler ilimle donatılmıştır. Bu mahkemeler hakim hakkına tamamen sahiptir ve bu meslekte çalışan adamlardır. Elinizde bir kanun varsa bunu herkese eşit olarak uygulamakla sorumlusunuz. İçinizde özel emel taşıyan, hükümetimizi yıkmak isteyen bu gibi kimselere ceza kanunumuz gayet vasi cezalar tayin etmiştir. Bunları ehline vererek ve uzmanlığını adalete uygun bir şekilde uygulamaya muvaffak olursanız, hükümet manası çıkar. Yoksa onlara karşı muamele yaparsak hükümet sisteminden ayrılmış oluruz ki, millet onu bizden istemez. Memlekette artık İstiklâl Mahkemeleri’nin görevlerine son verilmelidir. Memlekette kanunu hakim kılmalıyız.” Hüseyin Avni Ulaş, “Hüner, isyan ettirmemektir” der. Ulaş’ın sözlerinin lafta kalmadığının bir delili de burada karşımıza çıkar. Ulaş, karşılaştığı sorunları mümkün mertebe barışçıl yöntemlerle çözmeye çalışır. Nitekim Nurettin Topçu bir yazısında, onun Bolu’da çıkan bir isyanı yatıştırmak için bölgeye gidişini anlatır. Ulaş, yolda isyancıların ailelerine kötü muamele yaparak bölgeden sürgün eden jandarmayı yetkilerini kullanarak durdurur ve isyancılara kimliğini gizleyerek ulaşıp onları hükümete teslim olmaya ikna etmeye çalışır. O sırada ailelerinden Ulaş’ın onları jandarmadan kurtaran kişi olduğunu öğrenen asiler isyanı bırakırlar. Ulaş’ın, İstiklâl Mahkemeleri’ne ilişkin eleştirilerine karşılık “Cepheler kan ağlarken bunlar da ne oluyor” diye sorulur ve Ulaş’ın cevabı her demokrata yakışacak vecizliktedir: “Cepheleri tutacak olan kanundur, adalettir zorbalık değildir!.” Hüseyin Avni’nin de içinde bulunduğu muhalefet karşısında o günlerin ‘medyasının’ tavrını görebilmek için, gelin Yunus Nadi’nin Yenigün gazetesinde yayınlanan “Yeni Bir Cidal Devri” adlı makalesine bakalım. Yunus Nadi, muhalefet hakkında “Bazı maksatlar için kamuoyuna tereddüt ve teşevvüşler (karışık düşünceler) aşılamak isteyen beş on kılıç arttığının gayretleri” ifadelerinin yanısıra, “Türk Milleti kendi istiklâlini korumaya ve kurtarmaya çalışırken; karşısına çıkan düşmanların en şeni’i (kötüsü) Halife ve Sultan olduğunda elbette karar kılmıştır. Hâl böyle iken bu memlekette Sultan ve Padişah isteyen sefil ruhlar bulunabildiğini farzettirecek bazı emare ve alâmetler eksik değildir. Biz biliriz ki onlar vardır, ve biz biliriz ki onlar kendi kanları içinde boğulacaklardır. Bize diyecekler bulunabilir ki: Hani ya, yahu hürriyet ve serbesti? Millet emrediyor ki, bu işte hürriyet ve serbesti yoktur. Kokmuş ve muzır fikirlere serbest gezmek ve serbest söyleyebilmek mesağı (izin ve ruhsatı) yoktur. İsterse onu söylemek iddiasında bulunacaklar Büyük Millet 259 Meclisi azasından bulunsunlar!” demektedir. Buna cevaben Hüseyin Avni’nin yapmış olduğu meclis konuşması, onun duruşunun tutarlılığını göstermesi bakımından çarpıcıdır: “Biz inkılâbı fikirle yapacağız ki, payidar (sağlam ve kalıcı) olabilsin. Eğer kabadayı usulünü takip edersek, korkarım ki o zaman inkılâptan mahrum kalırız. Kanla değil, fikirle inkılâp yapacağız. İnkılâplar fikir teşkilâtıyla, mektebiyle gelişir. Yoksa 31 Mart hadisesi gibi bu memlekette inkılâp yapılamaz. Bizim inkılâbımızı maalesef bu gibi fikirler çürütmektedir. İnkılâp fikrinin münevver öncüsü olan Türkiye Büyük Millet Meclisi, halka hakk-ı hükümranisinin (Hakimiyet ve hükümet hakkının, milletin kendisine ait olduğu gerçeğinin) fazilet ve meziyetini öğretmelidir. Onun tercüman-ı efkârı olan gazeteler, onun alemdarlığını ilân eden arkadaşlarımız, ilmi münakaşa ile bu vazifeyi yapmalıdır, ölüm tehdidiyle değil efendiler!” Nitekim yıllar sonra Muammer Asaf, Hareket Dergisi’nde dönemin Bahriye Vekili İhsan Yavuz’un şu sözlerini aktaracaktır: “Bizim en büyük hatamız, Hüseyin Avni’nin kapatmaya çalıştığı zorbalık kapısını açık tutmaktır. Bu yüzdendir ki inkılâbın mev’ud meyvesini çürüttük.” Muhaliflerin tasfiyesi Ali Şükrü Bey cinayetinden sonra, 1 Nisan 1923’te meclis seçim kararı aldı. Ancak Mustafa Kemal Paşa’nın aynı yılın ocak ayında İzmit’te gazetecilerle yaptığı bir görüşme sırasında, meclisin seçimlere karar vermesinin zorunlu olduğunu söylediğini de hatırda tutmak gerekir. Çünkü meclisin o dönemdeki durumuyla Lozan’da imzalanacak muhtemel bir anlaşmayı reddetmesinden endişe ediliyordu. Nitekim Mustafa Kemal’in bir gazeteciye “Her şeyden evvel kız gibi bir meclis yapalım da, ondan sonra istediğiniz gibi yazınız” dediği kaydedilmiştir. Seçimlere Ali Şükrü Bey cinayetinin muhasebesi yapılmadan gidilmemesi gerektiğini söyleyen Saruhan Mebusu Reşat (Kayalı) dışında itiraz eden olmaz. Seçim kararı alındıktan sonra yapılan son toplantıda Hıyanet-i Vataniye Kanunu’nda yapılan bir değişiklikle muhalefetin eli biraz daha daraltılır. Esat Öz’ün Tek Parti ve Siyasal Katılım adlı kitabında belirttiğine göre İkinci Meclis’e Birinci Grubun yüzde 97’si tekrar seçilirken, bu oran İkinci Grup için yüzde 3’te kalmıştır. İkinci Grubun yani muhaliflerin tasfiyesini anlayabilmek için seçim sistemine göz atmakta fayda vardır. Hakkı Uyar, Toplumsal Tarih Dergisi’nde yayınlanan makalesinde dönemin seçimlerinin yapısını şu sözlerle anlatıyor: “Seçimler iki dereceliydi. Halk ikinci seçmenleri seçiyor, ikinci seçmenler de milletvekillerini seçiyordu. Aslında yapılan, seçimden ziyade iki dereceli bir onaylamadan ibaretti. İkinci seçmenler CHP üyesiydiler ve parti tüzüğü gereği, parti üyelerine oy vermek zorundaydılar. Bağımsız olarak ikinci seçmenliğe ya da milletvekilliğine soyunanların şansı yoktu. CHP’li ikinci seçmenler, partinin olur verdiği ‘müstakil’ milletvekili adaylarına oy verebiliyordu.” 17 Kasım 1924’te Terakkiperver Cumhuriyetçi Fırka kuruldu. Yeni fırkanın kurucuları arasında yer alan Hüseyin Avni Bey, İstanbul İl Kongresi İdare Heyeti üyesi oldu. (Öyle anlaşılıyor ki Terakkiperver cumhuriyetçilerin, Sabataist ve mason taifesince, Atatürk’ü yıpratmak ve devre dışı bırakmak üzere kurulduğundan Hüseyin Avni’nin haberi yoktu)Önce Şeyh Said isyanı, ardından gelen Takrir-i Sükun Kanunu ile Terakki Perver Cumhuriyet Fırkası ve muhalefet tasfiye edilirken, Hüseyin Avni de kendisini idamlıklar arasında, meşhur Aliler mahkemesinin önünde buldu. Ama onu mahkûm edecek uydurma da olsa bir delil bulunamıyordu. Hüseyin Avni Ulaş, kendine beraat ettiğini bildiren Kel Ali’nin yüzüne karşı “Bugüne kadar namusumdan emindim, fakat şimdi şüphe ediyorum” diyordu. Kel Ali’nin “Niçin” sualine karşı verdiği “Hepsi de benden bîgünah ve namuslu arkadaşları astınız. Bende ne gibi namussuzluk gördünüz ki, bu şerefli ölümden esirgediniz” cevabıyla yakın siyasi tarihimizin en açık sözlü politik şahsiyetleri arasında yer alıyordu. Böyle bir durumda, bütün muhalifler gibi Hüseyin Avni’nin de gözaltı hayatı başlamış oldu. Tek parti siyasi komiserleri onu zaman zaman yokluyor, siyasi alâkalarını ölçmeye çalışıyordu. Nitekim, Ali İhsan Sabis Paşa hatıralarını kaleme aldığında, kendini yargıç önünde buldu. Bu gözdağı operasyonunda yargıcın Hüseyin Avni’ye yönettiği “Ali İhsan Paşa, bu kitapları ne maksatla yazmış olabilir” sorusuna verilen cevapta 260 bir siyaset mualliminin ruhları dirilten nefesi vardır: “Bana Ali İhsan Paşa bu kitapları niçin yazdı diye sormayın. Sen niçin böyle kitaplar yazmadın, diye sorun.” Hüseyin Avni Ulaş İkinci Meclis’e seçilemeyince İstanbul’da Mahmutpaşa’da 5. Noter olarak çalışmaya başladı. 1945 seçimlerinde İsmet İnönü, önceki seçimlerden farklı olarak, ara seçimlerde, CHP dışındakilerin de aday olmasına imkân sağlayınca Hüseyin Avni Ulaş aday oldu fakat bu seçimi kazanamadı. Daha sonra Nuri Demirağ başkanlığındaki Milli Kalkınma Partisi kurucuları arasında yer alan Hüseyin Avni Ulaş, kısa bir süre sonra bu partidende ayrıldı. 23 Şubat 1948’de İstanbul’da vefat etti. Ceddinden ne devralmıştın, ahfadına (gelecek nesillere) ne bırakmaktasın? Hareket Dergisi, Hüseyin Avni Ulaş’ın vefatının birinci yılında dostlarının onunla ilgili hatıralarını yayınlamıştı. Asaf Muammer Bey, Ulaş’ın fikri yapısı ve karakteri hakkında da önemli ipuçları vermektedir: “Cerrahpaşa Hastanesi’ndeyim. Hüseyin Avni’nin yattığı karyolanın ayak ucunda rahat bir koltukta oturuyorum. Oda hususi, biz bizeyiz. Dünya hadiselerini gözden geçirerek sağa sola çata çata konuşuyoruz. Fakat onda da, bende de sevimsiz bir sohbet dermansızlığı var. Ben dermansızlığın menşeini biliyorum. Ertesi sabah saat sekizde Hüseyin Avni’ye ameliyat yapılacak. Ne düşünüyor? Bilmiyorum!” Endişesiz, âvâre bir sesle soruyorum: “Nen var senin ya hu? Dalıp dalıp gidiyorsun! Yarınki ameliyata ehemmiyet veriyorsun galiba? Hiç endişelenme, basit bir ameliyat imiş.” Hiç beklemediğim bir kahkaha atıyor: “Desene ki beni bıçaktan korkan bir tabansız sandın? Tıbbın bıçağından korkar mıyım hiç! Ancak doktorun cehlinden, soysuzun gururundan korkarım! Birçok baylarımız (Bu vasfı hiç sevmez: daima istihza makamında kullanırdı) gibi kendini ehil zanneder de ‘yapıyorum’ diye insanı büsbütün kör eder maazallah... Hayır azizim, bunları düşünmüyorum, haddizatında ölümden de pervam yoktur. Kemali teslimiyetle bilirim ki bu âlemde beka yoktur; her gelen, günün birinde göçer gider. Benim için korkunç olan asıl seyyiatım(kötülük ve kusurlarım), günahlarımdır birader. Beş on gün şurada dinlendim de biraz, selâmet-i akıl ile, huzur-u vicdan ile ömrümün bilançosunu gözden geçirdim: Baştan başa hüsran!” Medâr-ı teslimiyet veya neşe olsun için: “Senin ne seyyiatın olacak? Geç. Mübâlağa ediyorsun, tevazua kaçıyorsun bir hayli” dedim. Yüzünde nahoş bir ifade belirdi. Mahzun bir sesle: “Gel” dedi. “Bugün gafil ve mağrur nefislerimize uyarak özsüz lâf etmeyelim. Seninle birçok konuşacaklarım var. Hakikat şu ki, hepimiz gırtlaklarımıza kadar seyyiat içindeyiz! Halbuki, geçmiş bizden bekler, âti (gelecek) bizden bekler, biz ise nâdan (cahil ve arsız) nefsimizin peşinde bir ihtiras batağından diğer bir ihtiras batağına dalmaktayız: Ne hayrımız var, ne hasenatımız.” Birdenbire hiddete kaçan bir sesle mevzudan atladı: “Dün buraya bir ziyaretçi gelmişti. İsmi lâzım değil, kahramanlık mahramanlık diye bir sürü riyakâr lâf etti, kafamı patlattı. Zannınca can siperâne çalışmış, mecliste çekinmeden söz söylemişim, elbette kahraman imişim. Ne semahat...(ne boş keseden dağıtmaklık!) Ne beleş kahramanlık bu! Kendi teseyyübümüz (sorumsuzluk, kayıtsızlık ve onursuzluk) yolundan ocağımıza sel basmış da, sonra elbirliği etmiş, bir oturumluk yer kurtarmışız! Bu kadarcık da yapmasaydık hangi yüzle “Bu ülke bizim, şu muhteşem taç, şu muazzam tarih bizim” diyebilecektik acaba? Kurtardığımız bir avuç toprak için kahramanız, pekâlâ, ya verdiğimiz bin dönüm toprak için istihkakımız nedir? (Hangi haklı bahaneye sığınabiliriz?) Bunu sorunca muhatabım sustu. Susar elbet. O da bilir ki hakikatin sillesi, riyânın kahpe dudağı gibi yumuşak değildir. Bir karışlık yer kurtardık, binlerce kasabalık yeri düşmana bıraktık, dede tâcı elimizde parçalandı. Bugün her parçası bir krala taç oldu, bunun esbabını âtî araştırır (gelecek nesiller bunun sebeplerini araştırıp, suçluları sorgular), cürmü bize sorar, günahı bize yükler. Sanma ki ben cihâdımla, varlığımla müftehirim. Haşa! Ancak aczimin teseyyübümün (tembelliğimin ve pintiliğimin) hayâsını duymaktayım, yarın geberir gidersem, ceddim katına hangi yüzle varırım? Ömrüm devâm eder de kalırsam ahfâdıma (torunlarıma) ne yüzle bakarım?” diye kaç gündür şu yatakta titriyorum. Hüsran acısın halimize birader, hüsran!” Son yıllarda, hemen her ölüm yıldönümünde Hüseyin Avni Ulaş’ın anısına bir yazı kaleme alan 261 Mehmet Altan, Ulaş için şöyle diyor: “Cumhuriyet’in demokratik hâle getirilmesi için hukukun üstünlüğünü savunan ve Birinci Meclis’te, İkinci Grup’un önderlerinden olan Cumhuriyet’in ilk demokratı sayılabilecek, Erzurum Milletvekili Hüseyin Avni Ulaş’ı 23 Şubat 1948’de kaybetmiştik. Hüseyin Avni Ulaş, sivil ve hukukçu olduğu için muhalif konuma düşmüştü. Hukuk egemenliğini kurmak... Hukukun üstünlüğünü savunmak... Ankara’nın seksen yıldır istemediği ve tehlikeli bulduğu bir öneri… Genç kuşaklara, Hüseyin Avni Ulaş, İkinci Grup filân öğretilmiyor. Ömrünü Türkiye için heba eden Hüseyin Avni Ulaş’ın memleketi Erzurum’da bir tek büstü bile yok.” Yakın tarihimizin yıkıntıları arasında unutulan Hüseyin Avni Ulaş ve benzeri kahramanları düştüğü nisyan çukurundan kurtarmadan demokrasi kültürünün bu memlekette güçlü bir şekilde kök salabileceğini ve milletin meyvelerinden yararlanabileceğini sanmıyorum. Çünkü demokrasinin en büyük gıdası (tarihsel ve toplumsal) hafızadır.”407 407 Milli Gazete / 15 10 2005 262 GİZLİ İKTİDAR; MASONLUĞUN SİNSİ FAALİYETLERİ VE ATATÜRK’ÜN TEDBİRLERİ Masonluğun Saklanan Yüzü Bir kişi, internet sitelerinden veya gazete, dergi ve kitaplarda yapılan açıklamalardan masonları takip ederse, onların insancıl olduklarını ve iyiliğe hizmet ettiklerini zannedebilir. İlkelerini anlattıklarında, masonluğun faydalı ve gerekli bir dernek olduğunu düşünebilir. Ancak masonların kendi gizli kaynaklarını incelediğimizde karşımıza daha başka bir yapı çıkar. Bu kaynaklarda masonluğun, hükümetleri ve devletleri yok sayıp ülkeleri yönetmeyi, devrimler yapmayı hedefleyen, hatta masonik amaçlar uğruna göz kırpmadan savaşlar dahi çıkartabilen bir örgüt olduğu görülecektir. Bununla birlikte vurgulanması gereken önemli bir nokta da, çeşitli vaadlerle masonluğa dâhil edilmiş bazı alt düzey masonların, örgütün bu faaliyet sistemine farkında olmadan dâhil edildikleridir. Masonluk aynı zamanda, hakkında en çok soru işareti bulunan ve insanların merakını çeken konulardan biridir. Çünkü bu örgütün çalışmaları gizlidir, gerçek felsefesi ve amaçları hakkında da çok farklı yorumlar yapılmaktadır. Masonlar kendilerini tanıtırken "insan sevgisi, hoşgörü, evrensel kardeşlik, akıl ve bilim yolu" vs. gibi etkileyici kavramlar kullanırlar. Oysa masonluk oldukça karanlık bir örgüttür. En temel özellikleri ise dini inançlara saygılı gibi görünmelerine rağmen dinsiz, hatta din ahlakının karşısında olmalarıdır. Ancak bunu doğrudan söylemeyip farklı şekillerde dile getirirler. Asıl amaçları, insanın merkez olarak kabul edilmesi yani insanın ilahlaştırılmasıdır. (Yüce Allah'ı tenzih ederiz.) Türk mason localarının 1923'te yayınladığı "Meşrik-i Azam İçtimai Zabıtlarında, bu sapkın felsefe şöyle ifade ediliyor: "Biz artık Allah 'ı hayat gayesi olarak tanımayacağız. Biz bir gaye yarattık. O gaye Allah değil, beşeriyettir." (Rabbimiz'i tenzih ederiz.) Bir başka masonik kaynakta ise şöyle denmektedir: "İptidai (eski-ilkel) cemiyetler, acizdiler, aczleri dolayısıyla etraflarındaki kuvvetleri ve hadiseleri ilahlaş-tırdılar. Masonizm ise insanı ilahlaştırdı." (Rabbimiz'i tenzih ederiz.) Masonluğun temelini oluşturan hümanizmin tanımı, bu felsefenin doğrudan din ahlakına karşı bir kimliğe sahip olduğunu göstermektedir. 20. yüzyıldaki hümanist felsefe akımının öncüsü olan Julian Huxley, Darwin'in evrim teorisini rehber kabul ederek "Evrimsel Hümanizm" adı altında yeni bir batıl din kurmuş ve bu sapkın inanışın anlamını da şöyle ifade etti: "Ben "hümanist" kelimesini kullanırken, insanın, aynı bir bitki ya da hayvan gibi, doğal bir varlık olduğunu kastediyorum. Yani insanın bedeni, zihni ve ruhu, doğaüstü bir güç tarafından yaratılmamış, aksine evrim süreci sonunda oluşmuştur. Dolayısıyla insan, herhangi bir doğaüstü gücün kontrolü ya da yol göstericiliğine değil, sadece kendi varlığına ve kendi gücüne inanmalıdır." (Yüce Allah'ı tenzih ederiz.) Huxley’in yolunu izleyen John Dewey adlı Amerikalı filozof, 1933 yılında bir "Hümanist Manifesto" yayınlamıştır. 1973 yılında yayınlanan II. Hümanist Manitesto'da ise insanlığı tehdit eden sorunlar anlatıldıktan sonra bu felsefenin Allah'ı nasıl inkâr ettiği şöyle özetlenmiştir: "Bizi kurtaracak bir Yaratıcı yoktur, kendimizi biz kurtarmalıyız." (Rabbimiz’i tenzih ederiz.) İşte masonik felsefenin özündeki, insanın temel alınması düşüncesinin özeti budur. Bu sapkın felsefenin öne sürdüğü iddialar aldatıcıdır. Çünkü Yüce Rabbimiz’in eşsiz gücünü kabul etmeyerek sözde "insanlar arasında sevgi, barış, kardeşlik" gibi kavramların öneminden bahsetmenin tek başına hiçbir kıymeti kalmaz. İnsanoğlunun varoluşunun amacı, Kuran’ı Kerim’in, "Ben, cinleri ve insanları yalnızca Bana ibadet etsinler diye yarattım"408 ayetinde bildirildiği gibi, Allah'a kulluk etmektir, insan bu sorumluluğunu göz ardı edip, Yüce 408 Zariyat Suresi, 56 263 Allah’a iman etmedikten sonra kurtuluşa eremez. 1. Masonluğun temel ilkeleri nelerdir? Kimler mason olur? Masonlar, haricilere yani mason olmayanlara "Biz Allah inancı olmayanları aramıza almayız, hepimiz Allah'a inanırız" derler, ancak bunun sadece bir kamuflaj olduğu kendi yayınlarındaki bilgilerden açıkça anlaşılmaktadır. Nitekim masonik kaynaklara bakıldığında Allah inancının, örgütün içinde aşamalı bir şekilde ortadan kaldırıldığı görülebilir. Türk masonlarının bir yayın organında, dinsizliği "bilim" maskesi altında yaymanın masonların en büyük görevi olduğu şöyle ifade edilmektedir: Hepimize düşen en büyük insancıl ve masonik görev, olumlu bilim ve akıldan ayrılmamak, bunun evrimde en iyi ve tek yol olduğunu benimseyerek bu inancımızı insanlar arasında yaymak, halkı olumlu bilimlerle yetiştirmektir. Ernest Renan'ın şu sözleri çok önemlidir: "Ancak halk olumlu bilim ve akıl ile eğitilirse, aydınlatılırsa, dinlerin boş inançları kendi kendine yıkılır." Lessing'in şu sözleri de bu düşünceyi destekler: "İnsanların olumlu bilim ve akıl ile aydınlatılmasıyla bir gün dine gerek kalmayacaktır." Masonların, bilimsel düşünen insanların din ahlakından uzaklaşacağını öne sürmeleri büyük bir yanılgıdır. Din, düşünmeyi, araştırmayı ve incelemeyi teşvik eder. Akılcı ve vicdanlı düşünenlerdin ahlakını samimi olarak yaşarlar. Başka bir masonik metinde şöyle denir: "Sizler Allah'ı, kader, tabiat, kanun, kuvvet gibi zekâ ve ruhunuzun eğilimine, inanç ve idrakinize göre herhangi bir isimle adlandırabilirsiniz." (Yüce Allah'ı tenzih ederiz.) Kaderi, tabiatı, kanun, kuvvet ve zekâyı yaratan Yüce Allah’tır ve Rabbimiz sonsuz kudret sahibidir. Bu en büyük hakikatten gaflet içinde olan masonluk, içinde bulunduğu gafleti topluma da yayma çabası içindedir. Masonlar insanları da ahlaki durumuna göre değil, kendilerince belirledikleri koşullara göre seçerler. Bunlardan bazıları şu şekildedir: "Umumi vasıflardan sonra bir de bizim Masonik açıdan arayacağımız bazı şartlar lazımdır. Şimdi onları inceleyelim. 1) İdealist olmak; 2) İyi isim ve şöhret sahibi olmak: 3) Maddi ve mali imkânların iyi durumda olması. 4) Haricilerin vaktinin müsait olması409 2. Masonluğun dünya görüşü nasıldır? “Masonlukta hareketlerin rehberi Akıl ve Hikmettir. Masonluğa göre Akıl, mevhumelerinden (Dini inançlardan), batıllardan, hurafe ve hayallerden kurtulmak ve mevzuunu (konusunu) hakkiyle (gerektiği gibi) tanımaktır. Akıl ile mevhumelerden (Dini inançlardan) kurtulan kimse mevzuuna (konusuna) hâkim olduğu zaman Hikmete ermiştir. Hakiki masonun en önemli vasfı da budur." 410 "Bugün yavaş da olsa, şuuru tam manasıyla tatmin edebilecek tek ve evrensel bir din TEŞEKKÜL ETMEKTEDİR (meydana getirmektir)... Bu evrensel dine paralel olarak, bir de dünya görüşü ölçüsünde ahlak kurulacaktır... Böyle bir din insanı kâinatla birleştirecektir. İşte bu MASONİZM'dir. Bu din gönülden gönüle kurulacaktır. Kurulan bu dinin mabetleri insanlık mabetleri olacaktır. Bu tapınakta okunan ilahiler, belki de bir insanın ruhundan fışkıran müzik eserlerinin en soylusu olan Beethowen'in 9. Senfonisi olacaktır... 411 Masonluğun din-dışı hümanist ahlak teorisinin gerçek amacı, adı Masonizm olan "ahlaklı bir dünya kurmak" değil, din-dışı bir dünya kurmaktır. Bir başka deyişle, masonlar, ahlaka çok önem verdikleri için değil, sadece topluma "din ahlakı gerekli değil" mesajını verebilmek için hümanist felsefeye sarılmaktadırlar. Oysa ne hümanist felsefe ne de bir MASON DERGİSİ - 81/4, s.32 Din açısından Mason öğretisi, Akasya Tekâmül Mahvili Yayın. Dr. Selami Işındağ s: 11 411 Mason Dergisi, Yıl: 29, Sayı. 40–41, 1981,5.105–107 409 410 264 başka batıl düşünce insanlara güzel ahlakı yaşatamaz. Ancak Allah'tan gereği gibi korkan insanlar gerçek anlamda güzel ahlak gösterebilirler. Açıkça görüldüğü gibi, masonların amacı, Hak dini ortadan kaldırarak Hümanist felsefeye dayalı yeni bir dünya, yani tümüyle din ahlakından uzak bir dünya meydana getirmektir. Ancak bilinmelidir ki, Allah, iman etmeyenlerin planlarını bozulmuş olarak yaratmaktadır. Allah bir ayette şöyle buyurur: "Onlar (inanmayanlar) bir düzen kurdular. Allah da (buna karşılık) bir düzen kurdu. Allah, düzen kurucuların en hayırlısıdır."412 Masonların amacı, hümanist felsefeye dayalı yeni bir dünya, yani tümüyle din ahlakından uzak bir dünya meydana getirmektir. 3. Türkiye'de Masonluk nasıl kurulmuş, nasıl gelişmiştir? Her ne kadar Türkiye'de Masonluğun ve ilk Masonların 1720'li yıllardan bu yana var olduğu bilinse de, daha ziyade dış güçlere bağlı ve Osmanlı topraklarındaki yabancıların etkinliğinde sürdürülen bu çalışmalar, 18. yüzyılın ortalarından itibaren Türkleri daha da kapsamlı şekilde içine almaya başlamıştır. Bilinen ve kayıtları günümüze ulaşan ilk Türk Masonlar, bu yüzyılın ortalarında topluluğa kabul edilmiş olan İbrahim Müteferrika ve Yirmisekizinci Çelebizade Sait Çelebi'dir. Sonrasında hızla gelişmiş ve yaygın hale getirilmiştir. Bilinmelidir ki, Allah, iman etmeyenlerin planlarını bozulmuş olarak yaratmaktadır. 4. Masonların Yahudilik ve Yahudi örgütleriyle ilişkileri var mıdır? Masonluğun kökeni Tapmak Şövalyelerine kadar iner. Kudüs'e yerleşen Tapınakçılar, bir müddet sonra gizli ve tehlikeli bir örgüt halini alırlar. Tapınakçıların tarihi incelendiğinde, zaman içinde büyük bir değişim gösterdikleri hemen fark edilir. İlk başta Hıristiyan bir kimlikle ortaya çıkan şövalyeler aradan uzun bir süre geçmeden, sapkın felsefe ve öğretilerle, karanlık bir dünyanın içine girmişlerdir. Bu geçiş birden bire olmamış, birçok olay bu değişimi şekillendirmiştir. Tapınakçıların bu büyük değişiminde iki unsur belirleyici olmuştur. Bunlardan birincisi, tarikat üyelerinin kutsal topraklarda bulundukları süre boyunca başta Kabala olmak üzere, çeşitli Yahudi mistik öğreti ve inançlarını öğrenmeleridir. Bu öğretilere, Haşhaşilerin sapkın anlayışı da eklenmiş, böylece Tapınakçıların Hıristiyanlık inançları kaybolmuş, yerini okültist (kara büyü ve gizliliğe dayalı) bir inanç almıştır. Yeni inançla birlikte, Tapınakçıların idealleri ve amaçları da değişmiş, tarikat çalışmaları yeni bir hedefe yönelmiştir. Ancak bu yapıya dini çevrelerden tepki gelmiş ve Tapınakçılar her ortamda dışlanarak din dışı tarikat oldukları anlaşılınca kilise tarafından yasaklanmışlardı. Tapınakçılar engizisyona yakalanmamak için kendilerini gizlemiş bunun için çeşitli tarikatlara ve örgütlere sızmışlardır. Tarikat mensupları bu amaca en uygun yol olarak masonluğa sızmış, ele geçirmiş, kendi felsefe, inanç ve ritüellerini masonluğa kabul ettirmişlerdir. Masonluk felsefesi üzerinde de Kabala'nın etkisi yoğun olarak görülür. Bu konu masonik dergi ve kitaplarda üstü kapalı olarak anlatılır. Örneğin Amerikan masonluğunun yayın organı New Age dergisi, Kabala ile masonluk arasındaki bağlantıyı şöyle dile getiriyor: "Kabala, bilinçaltının kapılarını açan ve ruhu saran manevi değerlerinin dışarı çıkmasını sağlayan anahtardır. Masonluk, onu insanın yaşamı anlaması için gerekli görür."413 "Masonlar ana düşüncelerini ve belirgin sembollerini Kabala’dan almışlardır. Amblemlerin pek çoğu da Kabala kaynaklıdır. Örneğin; jakin ve Boaz sütunları Kabalist bir eser olan Cheare Ora'dan alınmıştır. Masonluğun, Kabala'nın felsefesiyle olan çok büyük benzerliği çok yerde belirtilmiştir."414 Türk mason kaynakları da bu bağlantıyı aynı çarpıcılıkta işlerler: "Görüyoruz ki, Kitab-ı Mukaddes'in haricinde Yahudiliğin gizli bir ananesi, bir geleneği (Tradition Orale-Kabbala) vardır. Ve yalnız buna vakıf olanlar, Kitab-ı Mukaddes'in hakiki manasını anlayabilirler. Biz de bu gelenek (Kabala) etrafında teessüs Al-i İmran Suresi, 54 New Age, sf.31 414 La Kabbala, Henri Seronya 412 413 265 eden (kurulan), yüksek felsefeyi hülasa etmeye çalışıyoruz."415 Masonların kendi izahlarından da anlaşılacağı üzere masonluk, Yahudilik ve hatta onun okültizm kitabı olan Kabala kaynaklıdır. Aslında masonluk din kabul etmediği için Yahudiliğe de karşıdır. Ancak öğreti olarak fanatik Siyonist ideolojiyi kullanır. 5. Masonların gizli örgütlerle bağlantısı var mıdır? İngiliz tarihçi Michael Howard, The Occult Conspiracy (Okült Komplosu) adlı kitabında, Tapmakçı gelenekten gelen masonluk, Gül-Haç, İlüminati gibi okült (gizli) derneklerin, Batı medeniyetini Hıristiyanlık öncesindeki putperest kültüre geri döndürmek için yürüttükleri uzun mücadeleyi anlatmaktadır. Kitabın girişinde konu şöyle açıklanır: Kendisi de gizli bir dernek olan masonluk, pek çok gizli dernek ve örgütlerle iç içe olmuş birçok entrika ve batıl işler yürütmüşlerdir. Örneğin, italya'da ortaya çıkan Propaganda Due (P2) locasının skandalı, masonların bu örgütlerle olan ilişkilerini su yüzüne çıkarmıştı. Masonların Mossad, MI5 ve CIA gibi gizli haberalma teşkilatlarıyla olan ilişkileri artık herkes tarafından biliniyor. Gladio da bunlar gibidir, daha çok italya'daki siyasi cinayetleriyle adını duyurmuş bir gizli örgüttür. Gladio'nun görünüşteki amacı herhangi bir komünist saldırı karşısında gerilla savaşını organize etmektir. Ancak Gladio'nun mason yöneticileri, bu örgütü de masonik amaçlar uğruna kullanmışlardır. Gladio'nun masonlarla olan ilişkilerini bağımsız gazete ve yayın organlarında açıklanmıştır. Masonların ve Darwinistlerin Karanlık İttifakı 1. Atatürk Hakkında Ne Düşünüyordu? Atatürk, "Çocuklarımıza her şeyden evvel Türkiye'ye düşman bütün uluslarla mücadele etmek öğretilmelidir." demektedir. Mustafa Kemal Atatürk, kökü dışarıda olan bütün kurumlara karşı net bir tavır almıştır. 1935 tarihinde mason localarını kapatmıştır. Dr. M. Kemal Öke, Atatürk'ü masonların tabii reisi göstermek için gayret sarf etmiş, Atatürk bu teklifi reddetmiş ve şöyle demiştir: Ben bu cemiyete girmem, ben başkalarının yaptığı prensiplere değil, ancak kendi prensiplerime uyarım. Masonlar, 1935 yılında da Cumhurbaşkanlığı konutu olarak kullanılan Çankaya Köşkü'nü kovularak terk etmişlerdi. Mason localarının kapatılmak istenmesi üzerine Atatürk'ü ikna etmek için 11 Ocak 1935 tarihinde Cumhurbaşkanlığı konutuna çıkan Mason heyeti, Atatürk'ün büyük tepkisiyle karşılaşmıştı. Dönemin Van Milletvekili İbrahim Arvasi anılarında bu tarihi gerçeği şu şekilde anlatıyor: "Masonların Büyük Üstadı Mim Kemal, Reis-i Cumhur’a hitaben: "Efendimiz biz zaten maiyet-i devletindeyiz fakat siz Meşrik-i Azam'ımız olursanız, bir pervane gibi etrafınızda dönüp dolaşırız demiş. Reisi Cumhur da; peki bir şey soracağım, bana cevap veriniz de sonra... Siz Avrupa'da hangi locaya bağlısınız ve mektebinizin ismi nedir?" diye sormuş. Mason Üstadı Mim Kemal "Biz Cenova'ya tabiyiz ve Reisimiz Barca Mişon'dur" diye cevap verince küplere binen Mustafa Kemal Paşa, "Haydi defolun buradan, cehennem olun gidin. Yahudi uşakları! Benim milletim bana kahraman sıfatı verdi. Ben sizin gibi bir çift Yahudi'ye uşak mı olacağım? Bu gece sabaha kadar Türkiye'deki bütün locaları kapatmadığınız takdirde, yarın teşkil edeceğim Divan ı Harb-i Örfi’ye hepinizi verir ve astırırım. Haydi defolun karşımdan" diyerek masonları kovdu." İbrahim Arvasi'nin "Tarihi Hakikatler" isimli kitabının 71 ve 72. sayfalarında anlattığına göre; "Atatürk'ten ağır hakaret işiterek kovulan masonlar, o gece adeta yıldırım hızıyla durumu İzmir, İstanbul ve Adana'daki localara bildirirler. Sabah olmadan Türkiye'deki bütün locaların kapanma kararlarını aldırıp, ilgili belgeleri daha sabah kahvaltısı sofrasından kalkmayan Atatürk'ün önüne koyup derin bir nefes alırlar." 2. Masonlukta Gizlilik Neden Önemlidir? Masonlar bu sorunun da en açık cevabını yine kendi kaynaklarında vermektedirler: "Masonluk sırlarını ve hakikatleri maskeler. Arzu edenler ise esasen hafifçe maskelenmiş olan bu 415 Selamet Mahfili, 4. Konferans, sf.48 266 hakikatleri bulabilirler. Bu hakikatlerin ise bazen zayıf ve düşüncesizlere açıklanması tehlikeli olabilir. Hatta onların mevcut olan inançlarını bile yok edebilir. Masonluğa intisab edenlerinkini (girenlerinkini) ise kuvvetlendirir. Kadim (daimi) sırların tesis edilme sebebi bundan ileri gelmektedir. Bunlar bilgi ve hikmet arayıcıları için bu işe başlangıç veya verilecek malumata hazırlık safhası vazifesini gören mekteptir. Doğru dürüst bir hazırlık safhasından geçmeden verilen hakikatler bunları alanlar için yıkıcı ve şaşırtıcı olabilir."416 "Bize tevdi (emanet) edilen sırları kalbimizin en derin köşelerinde saklamalıyız. Bir ölü kadar sessiz, bir mezar kadar ketum olmalıyız. Bu bizler için bir yemin, bir şeref, bir vicdan borcudur." 417 3. Masonlar Neden Birçok Gizli Gerçeği Sembollerle İfade Ederler? Semboller, sır ve gizlilik konusunda son derece titiz olan masonlar için büyük önem taşır. Çünkü dışarıdan bakıldığında belirli bir mana taşımayan birçok sembol, masonlar için çok şey ifade edebilmektedir. Bu sayede kendi aralarında rahatlıkla anlaşabilmekte ancak harici olanlara (mason olmayanlara) da fark edilmemektedirler. Gizli bir örgüt olan masonluk, sembollerle Yahudi mistizmi olan Kabalist yapıyı devam ettirmektedirler. Mimar Sinan dergisinde sembollerin önemi şöyle dile getirilir: "Masonluğun bir tarifi onun "Allegori perdesi arkasına gizlenmiş sembollerle tasvir edilen bir ahlak Sistemi" olduğudur. Loca içinde dilsiz, sessiz, hatta tozlanmış duran amblemlerin manalarını incelemek ve bu suretle hakikatler meydana çıkarmak hepimizin vazifesidir. Yani Masonluğun sistemiyle, allegorileriyle, sembolleriyle ne öğretmek istediği hakkında, bilgimiz olmalıdır."418 Masonik sembolizm, tamamen büyü ve okültizm üzerine kurulu Kabalizm kaynaklıdır. Sembollerdeki benzerlik, ifade ettikleri anlamlar hep bunu ispat etmektedir. 4. Masonların Dine Bakışları Nasıldır? Masonluk hakkında günümüze kadar yazılan pek çok eserde, masonların "dinsiz" ve "din düşmanı" oldukları ısrarla vurgulanmıştır. Masonlar ise kamuoyuna yaptıkları açıklamalarda ve her vesileyle bu iddiaları yalanlamış, kendilerinin bütün dinleri kabul ettiklerini, hatta ateist olanların masonluğa alınmadığını, locaya kabul sırasında ise üç mukaddes kitabın da bulundurulup yemin töreninin öyle gerçekleştirildiğini ifade etmişlerdir. Ancak kendi kaynaklarında din ahlakına olan bakış açılarını anlatırlarken yaptıkları izahlarda dini, bir dogma olarak, sözde boş bir inanç olarak ifade ederler. İşte masonların kendi ağızlarından birkaç örnek: (Bu alıntılarda geçen uygunsuz anlatımdan Rabbimiz'i tenzih ederiz.) "Bu evrenin bir mimarı vardır. Buna Tanrı, Allah, Total enerji (kudreti külliye), Salt güç (kudreti mutlaka), Kutsal Güç (kudreti ulviye), Doğa, Evren... Denebilmektedir. Bizce bu güç, ulu ve yücedir ve "Evrenin Ulu Mimarıdır". İnkâr edilemez (yadsınamaz) nitelendirilemez (tavsif edilemez). Olumlu bilim akıl, bilgelik, mantık bunu reddetmez... ...Burada bir açıklama yapmak isterim: Olumlu bilim, doğa, toplum ve insana özgü (ait) olayların, gözlem (müşahede), inceleme (tetkik), deneme (tecrübe), olayları çoğaltarak aynı işlemleri yenileme (tekrar), sonucu anlatma, tartışma ve eleştirmeden ve bilimsel yasaların bulunmasından doğar. Bu bilimsel eylemlerden geçmeyen bütün düşünü ve inançlar, bize göre dogmatiktir, boş inançlardır (batıl) dır. Olumlu akıl da, olumlu bilimden ve onun sonuçlarından başka bir şey benimsemeyen akıl (aklıselim, sağduyu)" dur.419 Mimar Sinan dergisindeki "Masonluğun İlk Devirleri" başlıklı bir makalede belirtildiği gibi, "Masonluk, kiliselerin dışında hakikati arayanların bir araya geldiği, toplandığı yer, melce (sığınılacak yer) oluyordu." 420 "Hakikati dinin dışında arayan" bu zümre, din ahlakına karşı da büyük bir husumet duyuyordu. Bu nedenle örgüt, kısa sürede Kilisenin, özellikle de Katolik Kilisesi'nin rahatsızlık duyduğu bir güç merkezi (Masonlara Özel) Mimar Sinan Dergisi, Masonluk ve Esasları adlı yazı, Raşit Temel, 2. yıl, Eylül 1968, sayı:7, sf:11 (Masonlara Özel) Mimar Sinan Dergisi, Masonluk Sırları-Ketumiyet vs Susmanın Fazileti adlı yazı, Hanri Benazus, 2. yıl, Eylül 1968, sayı:7, sf:16 418 Mimar Sinan Sayı:13, Yıl:4 419 Masonluk Bir Ahlak Okuludur. Dr. Selami Işındağ, sf: 13 420 Neşet Sirman, Masonluğun İlk Devirleri, Mimar Sinan, 1997, Sayı 1O4, s. 41 416 417 267 haline geldi. Bu masonluk-Kilise çatışması giderek büyüyerek 18. ve 19. yüzyıl Avrupası'na damgasını vurdu. 19. yüzyılın ikinci yarısında Avrupa dışındaki coğrafyalara da yayılmaya başlayan masonluk, gittiği her ülkede din karşıtı felsefelerin ve hareketlerin çıkış noktası haline geldi. Masonların kendi yayın organlarından bu konudaki diğer alıntılar da şu şekildedir: "Bir dinin tesirinden hala kendini kurtaramayan Masonik prensip ve hakikatleri kavrayamayan Masonların bol miktarda mevcudiyeti çok üzücüdür." 421 "Ölümden sonra hayat var mı? İnsanoğlu bu sorunun cevabını henüz vermiş değil"422 "Ruhun ölmezliğine inanmak, imgeye (hayale) kapılmaktır."423 "Beşeriyet de ruh fikri, ölüm korkusundan, daha doğrusu birdenbire 'yok oluşun' kabul edilememesi, bu korkunun elem ve azabının hafifletilmesi düşüncelerinden doğmuştur."424 Yukarıdaki alıntılardan da anlaşılacağı gibi Masonlar, aslında dine inanmazlar ve inanmadıklarını sadece kendi üyelerinin okuyabilecekleri dergi ve yayınlarda açıklarlar. Halka yönelik yayınlarda ise bu gerçeği perdeleyerek, dine inandıklarını, aralarında dini inançlara saygılı insanların da olduğunu özellikle vurgularlar. 5. Masonlar Ateizme Temel Oluşturan Evrimi Neden Destekler? Bilimsel hiçbir dayanağı olmadığı halde bilimsel bir gerçekmiş gibi lanse edilen evrim teorisi Türkiye'ye ilk defa Masonlar tarafından sokulmuş ve din ahlakına karşı kullanılmaya başlanmıştır. Masonlar kendilerine özel yayınları olan Mimar Sinan Dergisi'nde bu konuyu şu şekilde anlatmaktadırlar: "Bizde de Osmanlı İmparatorluğu sınırları içinde (Mason) Ahmet Mithat Efendi'nin kendi çıkardığı "Dağarcık" dergisinde "Dünyada İnsan Zuhuru" adlı kısa makalede Lamarck'in "Dönüşüm" teorisine dayanarak insanın maymundan türediğini bildirmesi üzerine İstanbul din bilginlerinin tepkisine yol açtı." 425 Masonlar evrim teorisini kabulle yetinmeyip, bunu topluma da yayma ve benimsetmenin en büyük görevlerinden biri olduğunu şöyle ifade etmektedirler: "Hepimize düşen en büyük insancıl ve Masonik görev, olumlu bilim ve akıldan ayrılmamak bunun "Evrimde en iyi ve tek yol olduğunu benimseyerek, bu inancımızı insanlar arasında yaymak halkı olumlu bilimlerle yetiştirmektir."426 Masonluğun gizli bir örgüt olmasının belki de en önemli sebebi din ahlakına karşı olan yapılarını belli etmemeye çalışmalarıdır. Çünkü masonluk dine inanmaz ve bunu topluma yaymak için çaba harcar. Din ahlakının ortadan kalkması için ilk başvurdukları yöntem de bilimsellikten uzak bir aldatmaca olan evrim teorisini gerçekmiş gibi topluma yaymaya çalışmalarıdır. Yine kendi yayın organları olan bir dergide Üstadları Selami Işındağ evrimi çıraklarına şöyle öğütlüyor: "Araştırmalara göre, XIX. asrın sonları ile XX. asrın başlarında İngiltere'nin Sussex Kontluğunda ve Piltdown bölgesinde bulunan iskeletler, insan ile maymun arasında bit taslak mevcuda alttır. Bu taslağa, iki ayak üzerinde yürüdüğünden (Ayakta duran insan maymun-Pitocantrus erektus) ismi verilmiştir. Yani evvela yüksek maymunlar, sonra da Tantativ Men ve sonra da insan gelmiş gibi görülmektedir."427 Önemli Not: Piltdown bölgesinde bulunduğu iddia edilen kafatasının gerçek olmadığı, çenesinin yeni ölmüş orangutana, kafatasının ise 500 yaşında bir insana ait olduğu, eskitmek için de çeşitli kimyasallar kullanıldığı anlaşıldıktan sonra, bu olay bilim tarihinin Piltdown Sahtekârlığı olarak geçmiştir (Daha fazla bilgi için Hayatın Gerçek Kökeni, Harun Yahya, Araştırma Yayıncılık) 6. Yakın Tarihimizde Türk Masonlarının Dine Karşı Yürüttükleri Mücadeleler Nelerdir? Yıllar boyunca kendilerini bir 'hayır kurumu' olarak tanıtan masonların en rahatsız oldukları konulardan birisi, gerçek yüzlerinin açığa çıkarılması, gizli faaliyetlerinin deşifre edilmesidir. Dünyanın pek çok ülkesinde, 421 Mimar Sinan, S: 4, Sf: 40 Mimar Sinan 1977, 5:24, Sf:8 423 Mason Dergisi, Ocak 1975, Sf:8 424 Türk Mason Dergisi 1965 S: 59 Sf: 30–36 425 Mimar Sinan Dergisi Şayi: 39, Sf: 38 426 Türk Mason Dergisi, Sayı:25–26, Mart 1977, Sf: 59 427 Otuzuncu Derece Ritüelinin Tetkiki, Dr. Selam Işındağ, 1966, Sf: 34 422 268 bu yönde faaliyet yapan kişiler masonlar tarafından engellenmiş, bir şekilde faaliyetleri durdurulmuştur. İtalya'da P2 mason locasının açığa çıkmasının ardından, bu konuyu soruşturan savcıların ve emniyet görevlerinin birer birer faili meçhul bir şekilde öldürülmeleri bu durumun yakın tarihten çarpıcı bir örneğidir. Ülkemizde ise, masonların iç yüzlerini açığa çıkaran çalışmalar yapan kişilere karşı da, zaman zaman çeşitli komplolar yapılmış, ancak bu komplolar bir sonuca ulaşamamıştır. Bu durum İslam tarihinde de birçok defa yaşanmıştır. İnkârcılar hep tuzak kurmuşlar ancak Allah kurdukları tuzakları inananlardan uzaklaştırmış, hayra çevirmiştir. Bu durum bir ayette şöyle bildirilmiştir: "Hani o inkâr edenler, seni tutuklamak ya da öldürmek veya sürgün etmek amacıyla, tuzak kuruyorlardı. Onlar bu tuzağı tasarlıyorlarken, Allah da bir düzen (bir karşılık) kuruyordu. Allah, düzen kurucuların (tuzaklarına karşılık verenlerin) hayırlısıdır."428 Değerli İslam alimi Bediüzzaman Said Nursi, Risale-i Nur'da masonların kendisine olan özel düşmanlıklarını da ifade etmiştir. Bu büyük alime yapılan haksız baskı ve zulümlerde masonların büyük rolü vardır: "Burada bir günde çektiğim sıkıntı ve azabı, Eskişehir'de bir ayda çekmezdim. Dehşetli masonlar, insafsız bir masonu bana musallat etmişler, ta ki hiddetimden ve işkencelerine karşı "artık yeter" dememden bir bahane bulup, zalimane tecavüzlerine bir sebep göstererek yalanlarını gizlesinler” Bediüzzaman'nın hayatını anlatan Son Şahitler adlı kitapta, bu büyük İslam alimine masonların çektirdiği sıkıntı ve eziyetler anlatılmaktadır. Bediüzzaman'nın kendi ağzından masonların suçsuz yere kendisini hapse attırdığı açıklanmaktadır 7. Türkiye’deki Masonlar Yabancı Ülkelerdeki Masonlarla Nasıl Bir İlişki İçindedirler? Masonluk varlığını ilk kez 1717'de İngiltere'de resmi olarak ilan etti. Bu tarihten sonra, önce İngiltere'de, ardından başta Fransa olmak üzere kıta Avrupası'nda yayılan masonluk, her ülkede din ahlakına karşı olan kişilerin toplanma yeri oldu. Kendilerini "hür düşünürler" olarak ilan eden -bununla, İlahi dinleri tanımadıklarını ifade eden- (Allah'ı tenzih ederiz.) pek çok Avrupalı mason, localarda buluştu. Kendi anlatımlarında uluslar üstü olduklarını şu şekilde açıklıyorlardı: "Franmasonluk siyasal bir parti olmamakla beraber, siyasal ve sosyal olayların akımına uygun olarak uluslararası birleşik ve sosyal bir kuruluş halinde örgütlenmesi 18. yüzyılın başlarına rastlar. Mezheplerin özgürlük kurallarını uygulamaya çalıştığı sırada, onlara yardım için, din adamları kurallarının (ruhban heyetlerinin) nüfuz ve iktidarlarına karşı savaş açmak durumuna giren farmasonluğun yıkmak istediği şey, Kilisenin hükümetler ve halk üzerindeki tahakkümü idi. Bundan dolayı 1738 ve 1751 yıllarında Papa tarafından dinsiz olarak ilan edilmiştir…”429 428 429 Enfal Suresi, 30 Naki Cevad Akkerman, Politika ve Masonluk, Mimar Sinan, Eylül 1968, Sayı 7, s. 66–67 269 BATI MEDENİYETİNİN ARKA PLANI VE KARANLIK ÇEHRESİ Modern dünyanın (!) dünü bilinmeden bugününü doğru değerlendirmenin imkanı yoktur. Bu gün kendisi dışındaki dünyanın ‘geri’ kendisini ise ‘ileri’ olarak niteleyen bu kendini beğenmiş, küstah uygarlığın, bu refahı elde etmek için dünyanın gözü yaşlı insanlarına ödettiği bedeli hepimizin bilmesi insanlık adına bir borçtur. Hemen belirtelim ki, Avrupa’nın kalkındığı şartlarda kalkınmak bir medeniyet için yüz kızartıcı olduğu kadar utanç verici bir insanlık suçudur da aynı zamanda. Bu yargıya nasıl vardığımızı biraz sonra örnekleri ile göreceğiz. İsterseniz konuya büyük bir kandırmaca sonucu Amerika’yı keşfeden ‘kaşif’ adıyla bizlere lanse edilen Kristof Kolomb’un seyahat günlüğünden alınan bir alıntı ile başlayalım. “Aravak yerlileri silah taşımıyorlardı. Hatta silahın ne olduğunu bile bilmiyorlardı. Onlara bir kılıç gösterdim, keskin tarafından tuttular ve ellerini yaraladılar.” Kolomb “dünyanın en nazik insanları’ diye söz ettiği Amerika Kızılderilileri için şöyle diyor: “Kötülüğün ne olduğunu bilmiyorlar, çalmıyorlar, öldürmüyorlar, komşularını kendileri kadar seviyorlar. Dünyanın en tatlı dilli insanları, hep gülüyorlar.” Bu övgüleri sıraladıktan sonra batılı’nın ruh halini yansıtan sözlerini kulak verelim: “Bunlardan çok iyi hizmetkâr olur. Sadece elli adamla bütün yerlilerin hepsini kolayca boyun eğdire biliriz ve her istediğimi yaptırabilirim.” Batı Afrika sahillerinden kandırarak getirdiği on binlerce mazlum siyahın kan ve gözyaşı üzerine kurduğu sanayi medeniyeti ile dünyanın efendisi olmuştur. Unutmayalım ki, bu kanlı medeniyet kurulurken sadece Afrika’dan gemilerle taşınan zencilerden telef olanların sayısının ondokuz milyon olduğu, her bir siyahi esiri yakalamak için de on kişinin öldüğü bilinmektedir. ABD’li tarihçi Samuel Eliot Morison şöyle diyor: “1492’de bir yeryüzü cenneti olan (yeni adıyla) İspanyol adasının bütün insanlarının yok edilmesi siyaseti ve o siyasetin uygulanması, tek sorumlusu olan Kolomb tarafından başlatıldı. Çağdaş bir etnoloğa göre 1492’de 300.000 olması gereken ada nüfusunun üçte biri 1494-1496 arasında öldürüldü.1508’de sağ kalan yerlilerin sayısı 60.000 idi. 1548’de Oviedo (İspanyolların resmi tarih kitabı), adada yaşayan Kızılderililerin 500’ü bulduğundan kuşkuluydu” Bartolome de la casas (1474–1566) bir piskopos Amerika kıtasına ilk çıkan Avrupalı ‘kâşiflerin’ yanında din adamı olarak bulunan arkadaşlarından dinlediği ve arkadaşlarının bizzat şahit olduğu zulüm ve katliamların notunu tutan Casas’ın notlarından birkaç alıntı: “İspanyol adası adı verilen adaya ilk çıktığımızda 3 milyon yerli vardı, bu gün ise 200 den fazla kalmadı.” Örneklerini daha önce de bunların ataları olan Romalılarda gördüğümüz arena dövüşlerindeki gladyatörlerin ve mahkûmların birbirlerini parçalamaları; aç aslanlara parçalatmaları, Roma sokaklarında yöneticilerin çocuklarının sırf zevkleri için sıradan insanları bıçaklayarak karınlarını deşerek öldürmelerini aratmayan bir sahneyi görelim: “Kimin tek bıçak darbesiyle bir insanı ortadan ayıracağı veya tek mızrak atışıyla başını deleceği, ya da bağırsaklarını dökeceği üzerine bahse girişiyorlardı. Anne sütü emen bebekleri zorla alıyor, ayaklarından tutup başlarını kayalara çarpıyorlardı. Bazıları ise onları yüksekten ırmaklara atıyor, bir yandan da gülüşüyorlardı…” “Bu kaptanın önceden boyun eğmiş yerlileri diğerleriyle savaşsınlar diye beraberinde götürme alışkanlığı vardı. Götürdüğü 15-20 bin yerli adama yemek vermediğinden yakaladıkları yerlileri yemelerine 270 izin veriyordu. Ordugâhında akıl almaz bir insan eti kasaplığı vardı.” Durum böyle iken bizlere yıllardır yerlilerin insan eti yedikleri yalanını bu şekilde manipüle ederek yutturdular. Amerikalı antropologlar, tarihte ilk defa kafa derisi yüzenlerin Avrupa’dan gelen beyazların olduğunu söylerler. 1978 yılında bir Japon gazetesinde ikinci dünya savaşı sırasında binlerce Japon askerinin kafasını Amerika’lı askerler keserek Amerika’ya hatıra olarak götürdüklerini, binden fazla askerin de kafasını keserek çukurlara attıklarını yazar. Yıllardır bizlere seyrettirdikleri Kızılderili filmlerini düşünelim birde? Acımasız, vahşi, korkunç, ilkel, yamyam, saldırgan Kızılderili; bunların karşısında ise, medeni ilerici, kahraman, gözü pek inek çobanı (kovboy) İşte Avrupalının imaj bozması budur. “Saint François tarikatı papazı Marcos de Niza’nın Castilla kralına yolladığı mektuptan: “Yerliler İspanyollara hiçbir şey yapmadan, hiçbir şeye sebep olmadan yakıldılar. Oraya gelen Ocana isimli bir papaz adayı, yanan bir erkek çocuğu ateşten çekti. Başka bir İspanyol gelerek çocuğu elinden alıp yeniden alevlerin ortasına attı. İspanyolların, yerlilerin ellerini, burunlarını ve kulaklarını hiç sebepsiz, sadece canları istediği için kestiklerini gözlerimle gördüğümü aynı şekilde doğrularım.” Bunların abartılı olduğunu zannetmeyelim. Bunların çok daha vahşi, çok daha iğrençlerini gerçekleştirdiklerine yakın tarihimiz de şahittir. İkinci dünya savaşında Rusların ve Ermenilerin Anadolu’da yaptıkları katliamlar, yukarıda anlatılanları aratmayacak cinsten. Karnı deşilerek öldürülen hamile kadınlarımız, baltalarla kesilen başlar, yüzlerce toplu mezarlar vs. Yakın zamandaki dünya tarihini hatırlayalım; Sırpların Arnavutluk’ta yaptıkları katliamlar medeni! Batının gözleri önünde yıllarca devam etti. İsrail’in Filistin’de yıllardır sürdürdüğü devlet terörüne ne demeli? Dünya medyasının gözleri önünde bir babanın kolları arasında saklanıp bir köşeye pusan çocuğu ve babasını bilerek öldüren canilere kendilerinden olmalarına rağmen Filistinlilerin haklarını arayan ve İsrail tanklarının paletleri altında can veren gazeteci bayan muhabiri hatırlayalım. Temelleri diğer insanların kan ve gözyaşlarıyla atılan bu sahte medeniyetin bilinçaltı nasıl oluşmuştur? İşte bu sorunun cevabı her şeyi açıklığa kavuşturur niteliktedir. Hıristiyanlıktaki ilk günah teorisini hatırlayalım: Bu teori aynı zamanda Pavlos Hıristiyanlığı’nın insan anlayışını da ele veriyor. Buna göre insan daha anasının karnındayken günahkâr olan insandır. Bu teze göre oğul babanın suçunu yüklenmektedir. İsa kendi bireyselliğinde günahsızdı ama İnsanoğlunun işlediği (Adem ile Havva’nın) bu günah yüzünden tüm insanlık da bu günahı işlemiş gibidir. İşte günahsız İsa kendisini feda ederek insanlığın günahını affettirmeye çalışmıştır. Peki bu öğretinin konuyla bağlantısı nedir? O da şu: Hıristiyan inancına göre bu günahtan kurtulmanın bir yolu daha vardır ki, oda acı ve ıstırap çekmek. Onun için Hıristiyan dininde yeni doğan her çocuk vaftiz edilir. Böylece çarmıhta acı çekerek ölen İsa gibi acı çekerek günahlarını affettire bilirdi. Bu korkunç öğreti gerçekte beraberinde de zulmü getiriyordu. Çünkü acı çekmek insanı masum ve günahsız kılmanın bir yolu ise, Hıristiyan olmayan ya da günahkâr Hıristiyan bir insana acı çektirmek ona iyilik etmekti. Burada ünlü Engizisyon mahkemelerinin verdiği insan yakma cezaları her türlü işkence ve cinayeti yapan kilise tarafından bir arınma olarak görünüyordu. İşte batı tarihi boyunca görülen saldırganlığın ve cinayetlerin arka planında bu yanlış inanç yatıyordu. Böyle olmasaydı çeyrek yüzyıl içinde altmış milyon insanın ölümüyle sonuçlanan insanlık tarihinin en kanlı savaşları nasıl açıklanabilir? Avrupalı sömürgecinin Afrika’dan yüz, kuzey ve güney yerlilerinden doksanbeş milyon insanın katletmesini neyle izah edilebilir? Ortadoğu’da ve Asya’da öldürdüğü masum insanların sayısı bilinmiyor. Bertrand Russele’ın da ifade ettiği gibi İspanyollar Meksika ve Peru’da bebekleri önce vaftiz edip hemen ardından beyinlerini dağıtıyorlardı. Böylece bu bebeklerin cennete girmelerini sağlamış oluyorlardı. Zulüm medeniyetini Yahudi ayağına geldiğimizde ise; biliyoruz ki, Yahudilere göre onlar tanrı 271 tarafından seçilmiş Allah’ın en yakın dostları, günahları bağışlanmış, cenneti garantilemiş tek millet kendileri. Diğer bütün insanlar Allah tarafından bu seçilmiş kavme hizmet etmeleri için yaratılmıştır. Gerçekte bir Yahudi olmayanın yapacağı en güzel ibadet gerçek Yahudilere hizmet etmektir. Yahudiler ve Hıristiyanlar şuna inanırlar. Bir gün İsa gelip Tanrının krallığını kuracak. Bizler İsa gelmeden önce “Tanrı’nın kırallığı”nı kurmasına yardım etmeliyiz. Yahudilerin diğer bir inancına göre ise; dünyayı kaos ve kargaşa kaplamadan kıyamet kopmayacaktır. Öyle ise kıyametin çabuk gelmesi için bizler dünyayı kaos ve kargaşaya sürüklemeliyiz. Peki bu inancın onlara sağlayacağı kazanç ne olabilir? Kazanımları şu: bizler zaten cenneti garantilemiş Allah’ın seçilmiş ve sevilmiş kullarıyız bir an önce kıyamet kopsun da cennete gidelim. İşte Batı medeniyetinin vahşiliğinin koordinatlarını bütün bu yanlış inanç ve düşünceler vermektedir. Acımasızlıklarının altında yatan saikler bunlardır. Bir Yahudi olan ve ünlü Darwinizm teorisini geliştiren ve bizlere de yıllarca okutulan bu yalan ve yıkıcı teorinin kurucusu olan Charles Darwin’in aşağıdaki fikirlerini daha iyi anlıyoruz. “İnsanlar aşağı ırklar ve medeni ırklar olmak üzere ikiye ayrılır. Aşağı ırklar gelişimini tam tamamlayamamış yarı insan yarı maymun canlılardır. Medeni ırklar bu aşağı ırkları yok etmelidirler. Türk ırkı da aşağı ırklardandır. Ve onların da yok edilmesi gerekiyor”.430 Bütün bu değerlendirmelerden sonra Avrupa birliği gibi; kan emici vampirlerin oluşturduğu, Kızılderililerin ‘çift dilli, çok yüzlü’ diye tanımladığı böyle bir birliğe girmek için nelerimizi feda etmek, hangi değerlerimize ihanet etmek üzere olduğumuzu lütfen bir düşünelim. Sevgili kardeşlerim; unutmayalım ki, bizim köklerimizin dayandığı medeniyet bir Rahmet medeniyeti olarak temellerinde hiçbir milletin, ırkın kan ve gözyaşının bulaşmadığı saf ve berrak bir medeniyettir. Buna delil olarak yüzlerce şey söyleyebiliriz. Şu kadarını söyleyelim ki, Atalarımız fethettikleri yerlerin insanlarının önce gönüllerini fethederlerdi. Zaten diğer milletler ne z