01-–NKAPAK (Page 1)

Sayfa 6
Haziran 2003
Serxwebûn
Halklar›n çözüm alternatifi
demokrasi ve özgürlük çizgisindedir
I
rak’taki rejimin çözülmesinin ardından yaşanan güncel olaylarla da,
sorunun sadece bir Irak sorunu olmadığı kanıtlanıyor. Mesele; Saddam
Hüseyin ya da onun yönetimi değildi,
uluslararası boyutları olan Ortadoğu çapında bir sorundu. Dolayısıyla Saddam
Hüseyin rejiminin çözülmesi için başlatılan müdahale ile gündemleşen değişim
süreci, hızından hiçbir şey kaybetmeksizin devam ediyor. Onu hızla Filistin-İsrail çatışmasına bağladılar. ABD’nin siyasal planda orada çözüm aramak için
Irak’a yaptığı askeri müdahalede etkisi
hiç de az olmayan müdahaleleri, bölgesel girişimleri devam ediyor. Bu süreçte
İsrail ile, ABD başkanlığı, savunma bakanlığı, dış işleri bakanlığının, hatta müttefiki olarak İngiltere’nin de çok yoğun siyasi girişimleri yaşandı. Tüm bunların
Irak müdahalesiyle bağlantısı var.
ABD’nin; yeni bir bölge sistemi yaratma
arayışını sürdürmek, ilerletmek, bu noktada çözümler yaratmak amacına yönelik çabaları sürüyor.
ABD başkanının Arap ülkelerine yaptığı son ziyaretini bu kapsamda ele almak
gerekir. Bu ziyaret, G-8 Toplantısının ardından gerçekleşti. Bu süreci, Irak’a müdahale ederken karşısına çıkan bütün
dünya güçlerini yedeklemiş olarak devam
ettiriyor. Demek ki, uluslararası politika yürüten güçler arasındaki gergin, çatışmalı
mücadeleli ortamdan; uzlaşma yanı ağır
basan ortama geçildi, geçiliyor. Dünyaya
hakim olan büyük devletler ya da emperyalist güçler arasında zaman zaman uzlaşma yanı ağır basan, zaman zaman çelişki çatışma yanı öne çıkan bir ilişki ve
mücadele durumu sürüyor. Dün Irak’a karşıtken müdahale ettiler ve öylece rejimi
çözülmeye götürdüler. Şimdi daha birbirine yakın bir politik duruşla, Filistin-İsrail
sorununu çözmek üzere girişmelerde bulunuyorlar. Mevcut durumun da ulaşılmış
bir sonuç olduğunu düşünmemek gerekiyor. Fakat önemli olan, ABD’nin bu temelde yaptığı girişimlerdir. Bu girişim önemlidir ve etkisi fazla olacaktır. ‘ABD eskiden
de bu girişimleri çok yaptı. Başkanları da,
bakanları da yaptı. Devlet tümden sürdürdü, ama geçmişte ciddi ve kalıcı bir sonuç
ortaya çıkmadı, şimdi de çıkmaz’ diye düşünmek, yetersiz olabilir. Çözümün, kolay
geliştirileceğini düşünmemek gerekir. Nasıl ki, Irak’ta yalnız başına ileri bir sonuç,
çözüm ve yeniden yapılanma olmadıysa,
Filistin sorununda da yalnız başına çok ileri bir çözüm elbette olamaz. Bölge bütünlüğü içinde bu işler yürüyor. ABD’nin bu
çabalarıyla birlikte, geçmişteki girişimleri
aşacak bir durum ortaya çıkacaktır. ABD,
Irak’ta rejimi değiştirecek bir ortamı yakalayabilmek için on yıl Filistin ve Kürdistan
sorunlarıyla uğraştı. ’92’den itibaren hem
Filistin-İsrail çatışmasını hem de Kürdistan’daki mücadeleyi üzerine aldı. Uluslararası komplo o zaman başladı. Filistin-İsrail çelişki ve çatışmasında, dengeleri değiştirerek kendi çıkarları doğrultusunda
çözüm yaratacakları bir ortamı yakalama
mücadelesi de o zaman başladı. Filistin
halkı buna intifadayla karşılık verdi. Uluslararası komplo; Kürdistan’daki ulusal demokratik gelişmeyi, özgürlük devrimini sınırlandırmak, kontrol altına almak, bastırmak için yürütülen bir saldırıydı. Buna karşı fedai direnişi oldu. Her yerde yaşanmayan tarzda, direniş eylemleri ortaya çıktı.
Kürdistan’da insanın kendini patlatmasından öte, kendini cayır cayır yakmayı göze
alan büyük bir direniş ortaya çıktı. Önderlik, Atina savunmasını bu direnişçilerin
anısına adadı.
Simitis hükümeti’nin
komplodaki rolü, Atina
mahkemesiyle belgelenmiştir
Ş
imdi komplo yeniden irdeleniyor.
Atina’da; uluslararası komplo sürecini, hukuksal tartışmalarını içeren bölümlerden birisi yaşanıyor. Buna karşı
Önderliğin savunmaları var. Komployu
bir kere daha çözümlemesiyle açığa çıkan gerçekler var. Davayı açmakla, Kürt
ulusal demokratik hareketini kötüleme,
komplocuların kendilerini maskeleyerek
temize çıkarması amaçlansa da tartışmalar öyle yürümüyor. Komplo daha fazla çözülüyor, komplocular daha çok açı-
çok güçlü yaklaşılsa, daha aktif işin üzerine gidilse daha çok tersine döneceğe
de benziyor. Çünkü bu konuda gerçekler
gizlenemeyecek derecede, açıktır.
Atina hükümeti bunları yaptı, ancak
yaptırtan güç olarak Amerika vardı. Bu
bağlantılar da ortaya çıkıyor. Pangalos,
Amerika’nın baskı ve yönlendirmesinin
ne denli olduğunu, bu durumun kendilerini ne kadar zorladığını resmen açıkladı.
Bu da; ’92’den başlayan süreci gösteriyor. Filistin-İsrail çatışmasındaki girişimleri gibi –ki oraya sözde Ortadoğu Barış
Planı adıyla dayatılanlar vardı– ’92’den
sonra Kürdistan’da komplo niteliğinde
yürütülen topyekün saldırının da ABD tarafından yönetildiği açık. Bununla amaç-
le yaşanacaksa, bunun denetim altında
yürütülmesi için gerekli düzeyin yakalanması gerekiyordu. Saddam Hüseyin’i görevden düşürecek, Irak rejimini çözecek
müdahale ortamı bu temelde yaratıldı.
ABD’nin statükocu güçlerle
çelişki ve mücadele konumu
devam ediyor
B
undan on yıl önce Irak’ta yönetimsiz
geçecek bir saat bile, Irak etrafında,
Ortadoğu’da ne tür gelişmelerin, isyanların ortaya çıkacağı bilinemezdi. Çok yönlü
gelişme ihtimallerini içinde taşıyan, ürkütücü, korkutucu bir ortam vardı. Şimdi aylardır ortada bir yönetim, hükümet ya da
“Atina yönetiminin uzun vadeli bir ihanet yaklafl›m› içinde oldu¤u, bu davayla daha
iyi görülüyor ve somut olarak belgeleniyor. Olay nas›l planlanm›fl, tezgahlanm›fl,
nas›l yürütülmüfl daha fazla anlafl›l›yor. Bu mahkeme senaryosu onu örtbas etmek
için düzenlenmiflse de tersine dönen yanlar› da var. Asl›nda çok güçlü yaklafl›lsa,
daha aktif iflin üzerine gidilse daha çok tersine dönece¤e de
benziyor. Çünkü bu konuda gerçekler gizlenemeyecek derecede.”
“ABD; Avrupa, Fransa, Almanya, Rusya, Çin, ‹ran, Türkiye ve bütün
Arap devletlerinin karfl› durufllar›na yine Kürdistan’da KDP benzeri güçlerin
yalpalamalar›na ra¤men yapt›¤› haz›rl›klara, oluflturdu¤u zemine dayanarak ortam›
müdahalesi için uygun gördü ve müdahale iradesini gösterdi. K›sa vadeli
olarak rejimi çözme ve Irak’a girme anlam›nda bir sonuç da ald›. fiimdi Irak’ta
Amerika stratejisine göre bir hamle yap›lm›fl, bir ön ad›m at›lm›fl oldu.”
ğa çıkıyorlar. Yani; mızrak çuvala sığmıyor. Özellikle Atina hükümetinin ve devletinin bu konuda çok kirli, iki yüzlü, aldatıcı, hain bir konumda olduğu ortaya çıkıyor. Önderlik ihaneti tanımladı. Kendi çıkarlarını yürütmeleri, onların ihaneti anlamına gelmiyor; fakat insanlara güven
verme, hareketin içine sızma, daha sonra da kendi çıkarı için, iyi niyeti, dürüst
tutumu, güveni kötüye kullanacak, satacak şekilde değerlendirme durumu, ihanettir. Atina yönetiminin uzun vadeli böyle bir ihanet yaklaşımı içinde olduğu, bu
davayla daha iyi görülüyor ve somut olarak belgeleniyor. Olay nasıl planlanmış,
tezgahlanmış, nasıl yürütülmüş daha
fazla anlaşılıyor. Bu mahkeme senaryosu onu örtbas etmek için düzenlenmişse
de tersine dönen yanları da var. Aslında
lanan; her iki sahanın da zayıflatılarak,
kontrol altına alınması ve böylece Irak’a
müdahalenin önünün açılmasıydı. “Clinton zayıftı, savaş karşıtıydı; onun için bir
türlü Saddam rejimine karşı silahlı müdahalede bulunmadı” görüşü elbette doğru
değil. Çünkü aynı Clinton yönetimi; Balkanlar’da Bosna’ya, Sırbistan’a müdahale etti. Savaş yapmayan bir yönetim olarak ortaya çıkmadı. Irak’a müdahale
edemediyse, bölgede müdahale edecek
kadar denetimleri, hakimiyetleri olmadığı
içindi. Müdahale için öncelikle bunun
sağlanması gerekiyordu. Clinton yönetimi, bu denetimi sağlama çalışmalarını
yürüten yönetim oldu. Ortadoğu Barış
Planı’yla, uluslararası komployla amaç,
bölgede kontrolü sağlamaktı. Eğer bölgede statükoyu değiştirecek bir müdaha-
devlet yok. Aslında çok güçlü bir askeri
denetim de yok. Amerikan ordusu, temel
stratejik noktaları tutuyor, gittikçe de kontrolünü, denetimini arttırıyor, ama hala her
alanda hakimiyet sağlamış değil. Buna
rağmen Irak’ta hiçbir şey olmuyor. Ortadoğu’da ne bir isyan ne de farklı bir gelişme
var. Sanki Irak’ta kendiliğinden bir yönetim, düzen oluşmuş gibi yaşam sürüp gidiyor. İşte bu, Filistin’de ve Kürdistan’da geçen on yılda yürütülen mücadelelerle sağlandı. ABD bu duruma ulaştığını hesap ettikten sonra, Saddam Hüseyin rejimini
çözmek, değiştirmek için askeri müdahalede bulundu. Bu durumu böyle değerlendirdiği için, bütün dünya devletleri, bölge
güçleri kendisine karşı çıkmasına rağmen
yalnız başına Irak’a müdahale etme gücünü gösterdi. O zaman çoğumuz; “ABD’nin
bu kadar karşıtlığa rağmen yalnız başına
bir müdahaleye girişmesi çılgınlık olur,
maceracı bir tutum olur ve ABD gibi bir
devlet böyle bir maceraya giremez” diyorduk. Gerçeğin öyle olmadığı ortaya çıktı.
Müdahaleye karşıtlık vardı, ama ABD de
buna karşı bir mücadele yürütmüş, zemin
hazırlamıştı. O zemini görmemek, elbette
doğru bir değerlendirme olmazdı. Nitekim
ABD; Avrupa, Fransa, Almanya, Rusya,
Çin, İran, Türkiye ve bütün Arap devletlerinin karşı duruşlarına yine Kürdistan’da
KDP benzeri güçlerin yalpalamalarına
rağmen yaptığı hazırlıklara, oluşturduğu
zemine dayanarak ortamı müdahalesi için
uygun gördü ve müdahale iradesini gösterdi. Bunda bir sonuç aldı mı, aldı. Kısa
vadeli olarak rejimi çözme ve Irak’a girme
anlamında da sonuç aldı. Şimdi Irak’ta
Amerika stratejisine göre bir hamle yapılmış, bir ön adım atılmış oldu.
Bunu diğer alanlara taşırıyorlar. Nasıl
ki geçen on yılda Kürdistan’da, Filistin’de
sağlanan kontrolle Bağdat’a müdahalenin
zemini hazırlandı ve müdahale yapıldıysa,
şimdi de; Irak’ta atılmış adımın ortaya çıkardığı sonuçlar dış sahalara taşırılıyor,
oralarda adımlar atılıyor. ABD’nin Filistinİsrail sorununu çözmek üzere yürüttüğü
çabaları, içinde bulunduğu girişimleri böyle değerlendirmek gerekiyor. Bu girişim
içinde önemli bir mesaj da var. Bazı Arap
devletlerini yakın denetimde uyarıyla değiştirmeye yöneliyorlar, bazılarını da karşılarına alıyorlar. Örneğin Suriye dışlandı,
Lübnan yine öyle bir konumda. Böylece;
zayıf tutumlarla, idare edici yaklaşımlarla,
ortada kalan politik davranışlarla uzlaşma
olmayacağını onlara gösteriyorlar. ABD
uzlaşmaktan yana değil, onu çok net gösteriyor. Bush’un son gezisi bize bunu gösterdi. Bütün bölgeyi ilgilendiren Filistin-İsrail çatışması öyledir. Öyle dar bir Filistinİsrail çatışması değil. Arap-İsrail, aynı zamanda müslüman-yahudi-hıristiyan çatışması anlamına da geliyor. Bütün bölgeyi,
islam alemini çok yakından etkileyen, ilgilendiren bir çatışma.
Dikkat edilirse, bölgenin Arap aleminin
bir kesimini çözümün içine aldı, belli güçlerini de bunun dışında tuttu. Dışında tutulanlar; ABD’nin Irak’a müdahale ederken uyardığı, eleştirdiği güçler oluyor.
Bunlar; Suriye, Türkiye ve İran’dır. Bush,
politikada hiçbir ağırlığı olmayan o küçücük emirlikleri bile ziyaret ederken; Filistin sorununa çözüm ararken Suriye, Türkiye ve İran’a danışmaması, onlarla görüşmemesi tabii ki çok önemli bir siyasal
olaydır. Suriye, Türkiye ve İran, en az
Arap devletleri kadar Filistin-İsrail çatışmasının içinde oldular. Onunla ilgili ve
ilişkili oldular. O zaman ABD Başkanı’nın
mevcut yaklaşımlarını, politik bir tutum
olarak değerlendirmek gerekli. Bu da; bu
güçlerle uzlaşmadıkları anlamına geliyor.
ABD’nin bu rejimlerle çelişki ve mücadele konumu devam ediyor.
Türkiye-ABD ilişkileri ve çelişkileri sürüyor. Pentagon’un en çok düşünen, çalışan kişilerinden birisi, aynı zamanda Irak
savaşının hazırlanmasında da en faal çalışan Wolfovitz, Türkiye rejimi içinde en temel güç olarak orduyu ciddi biçimde sarsan eleştiriler geliştirdi. ABD’nin Türkiye’yi,
Irak Savaşı gibi çok somut bir olay içinde
denemesi ardından şimdi, üzerinde yoğun
bir eleştirel baskısı sürüyor. Savaşta ortaya çıkan gerçekler, ilişkilerdeki gerginlik,
karşıtlık aşılmış değil. Bush’un G-8 Toplantısı’nda AB ve Rusya’nın başkanlarıyla
görüşmesi ve Arap alemine gezi düzenlemeye karar vermesi ardından, Türkiye basınında “herkesle barışta sadece bizle de-