Sevgi neydi? Sevgi emekti. - Bilkent University

Sıla Gamze VERAL
MODERN AŞK
Selvi Boylum Al Yazmalım filminden aşina olduğumuz; “Sevgi neydi? Sevgi emekti.” cümlesini artık
tozlu raflara kaldırdık. Modernliğin getirdiği olumlu tarafların, kolaylaşan yaşam tarzının, her şeyin bir
tuşla mümkün olabildiği günlerin aslında bizim en büyük düşmanımız olabileceğini bilebilir miydik?
Sevmek gibi, aşk gibi kutsal kelimelerin artık basite indirgenmesi, pazardan alınabilecek bir şeymiş gibi
görülmesi o kadar trajikomik ki... Ve trajikomik olduğu kadar da gerçek; biriyle iletişime geçmem,
diyaloğa girmem, görüşme ayarlamam, sesini duymam ve hatta görmem bile telefonumu elime
almamla birlikte sadece saniyelerimi alır; internet pazarı; ve en ucuz ürün aşk... Bu pazarı anlatan;
gerçek aşkın bize ne olduğunu hatırlatan bir kitap; Sanal Aşk.
“Sevmek nasıl başlar?”, “ Sevgi nasıl hissedilir?” veya “ Sevilmek nasıl hissettirir?” sorularından
herhangi birinin cevabını artık aramıyorum. Bunun bir çok sebebi var; aynı kapıya çıkan; asla aşkla
bağdaşmayan cümlelerle karşılaşmam ve bunun normalliğine inanan insanlarla çevrili olmam. Aldığım
cevaplar bana kalırsa sevgiye, sevginin yüceliğine hakaret etmektir. Bu insanlar internet kullandıkça,
sosyal hesap sayıları iki ellerinin parmak sayısını geçtikçe, ilişkinin ve ilişkilenmenin tanımını
değiştiriyorlar. Alışılagelmiş ilişkiler yerine kısa vadeli, bağlayıcı olmayan,hemen başlayıp bitebilen, bir
kere bile yüz yüze gelmeden alevlenebilen sanal ilişkileri tercih ediyorlar. Bu sanal ilişkiler kendilerini
asla oldukları gibi göstermeyen, sosyal hesaplarında kendilerini abartan, kötü yanları saklayan, filtreli
fotoğraflarla profillerini dolduran insanlar tarafından kuruluyor. Kısacası internet insan bedenini
hükümsüz kılıyor ve insanlara yeni ve kendilerinden bağımsız bir profil oluşturmalarına olanak
sağlıyor. Kendilerini olduklarından daha iyi, daha bilgili, daha güzel gösterince tabiri caizse “sanal
pazar”da kaliteli bir ürün olduklarını ispat etmiş oluyorlar ve o zaman daha çok sevileceklerini
düşünüyorlar. Bu insanların kaçırdıkları iki nokta var; bunlardan ilki gerçek sevginin ne dış görünüşle,
ne de bilginin ve kültürün fazlalığıyla alakası olduğu çünkü gerçek sevgi koşulsuz sevmekten, kusurlara
olan hayranlıktan ve hatalarıyla kabullenmekten geçer. İkinci nokta ise teknolojinin bedeni ve
duyguları yüz yüze olduğundaki gibi birebir yansıtamayacağı. Duyguların, sevginin ve aşkın temel taşı
bedendir. Yanyanayken avuçlarının terlediği, kalp atışlarının hızlandığı, ellerinin titrediği, yanaklarının
kızardığı insana aşıksındır. Sanal ortamda görüp beğendiğin, sevdiğini yüz yüze değil de klavyeyle
söylediğin insana değil, bu olsa olsa beğeni olur ve hiçbir şekilde ötesine geçemez. Her gerçek ilişkide
birlikte geçirilen vakit ve biriktirilen anılar bu ilişkiyi gerçek bir ilişki yapar çünkü birlikte zaman
geçirdiğin, gündelik yaşantısına ortak olduğun, onun yaşantısında kendi yaşantından kesitler
bulduğun, kokusunu sevdiğin, uyurken izlediğin, birlikte ağladığın ve birlikte güldüğün, kızdığın,
utandığın birisine aşık olabilirsin; sadece sosyal hesaplarından tanıdığın bir insana değil çünkü bir
insana aşık olduğunu onunla geçirdiğin bu tarz olaylardan herhangi birinde farkedebilirsin. Onu
gördüğünde ritmi değişen bir kalpten veya büyüyen gözbebeklerinden anlarsın ki duyguların bedenini
kontrol ediyor, gönlündeki gözünden uzak değilse diyebilirsin ki “Ben aşık oldum!”.
Gözden uzak olan gönülden ırak olmaz çünkü internetle birlikte sevdiğimiz insan dünyanın öbür
ucunda olsa da istediğimiz her an görebiliriz diyebiliyoruz artık. Ama bu cümledeki görme kavramı
telefon ekranlarından görmekle aynı değil. Sevilen insanı görmek için saatlerce gidilen yollarla tek bir
tuşa basarak görmenin değeri aynı olamaz. Bize bu düşünceyi aşılayan tek bir şey varsa o da hızla
gelişen teknoloji ve onun getirdiği negatif yönlerdir. Artan teknolojiyle gelen bu negatif yönler ve hızlı
yaşama zorunluluğu bizi hayatımızın her karesinde etkiliyor. Uzun kahvaltıların yerini metroya
yetişmeye çalışırken yediğimiz bir simit alıyor; o güzel kahvaltı sohbetleri hayalden öteye gidemiyor.
Arkadaşlarla içilen kahvenin yerini iki işimizin ortasında alınmış, yoğunluktan yarısını soğuk içmek
zorunda kaldığımız Starbucks bardakları alıyor; kırk yıl hatır olayı yalandan öteye gidemiyor. Aşkta da
böyle; uzun emekler verilen, zamanla değerlenen, her zaman hatırlanacak aşkların yerini çabuk,
zahmetsiz, bir tıkla başlayıp bir tıkla bitebilen aşklar alıyor; insanlar sevmenin çilesine talip değil ama
sevilmenin derdinde. Bu da kısa süreli, duygusal olarak bir anlamı olmayan, başladığına sevinmenin ve
bittiğine üzülmenin değmeyeceği düşünülen “sanal aşk” sayısında hızlı bir artışa sebep oluyor.
İnsanoğlu her şeyde olduğu gibi en sonunda aşkı da bir mendil gibi kullanıp atıyor ve hiç çekinmeden
yeni bir mendil seçiyor; kullanıp atmak için. Aşk sevdiğin insanı görünce midende hissettiğin
kelebeklerdir. Aşk duygularının bedenini ele geçirmesidir. Aşk zamanın olmasa bile dönüp tekrar
tekrar sarılmaktır ona. Aşk çok kızgın olsan bile göz göze geldiğinde affetmektir. Aşk temasla, aşk
kokuyla, aşk gözle “gerçek” aşk olur, geriye kalan “sanal aşk”larsa “sanal” olmaktan kaçamaz,
gerçeklikle yarışamaz hiçbir zaman.
Sayar, Kemal ve Yalaz, Berna. Sanal Aşk: İnternet Çağında Aşk ve Istırap. İstanbul: Kapı Yayınları,
2016.