Çocuk hakları ve Medya El Kitabı

advertisement
Çocuk hakları ve Medya El Kitabı
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Hazırlayan
Mustafa Ruhi Şirin
Çocuk Vakfı Yayınları: 88
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi
Yayın Dizisi: 13
Yayın yönetmeni
: Mustafa Ruhi Şirin
Kapak ve iç tasarım
: Lokomotif
Redaksiyon ve tashih : Yüksel Kanar
Baskı-cilt
: Erkam Matbaası-0212 671 07 00
Baskı tarihi
: Şubat 2011
Birinci baskı
: 2000 adet
ISBN: 978-975-552-077-3
Bu kitap, Başbakanlık Tanıtım Fonu’nun
katkılarıyla yayımlanmıştır.
Kapak fotoğrafı için Ara Güler’e teşekkürlerimizle…
ÇOCUK VAKFI YAYINLARI
Zafer Sokağı No 17
34371 Nişantaşı – İstanbul
Telefon
: 0 212 240 41 96 – 240 23 83
Belgegeçer
: 0 212 230 01 25
elektronik posta
: [email protected]
internet sitesi
: www.cocukvakfi.org.tr
Çocuk hakları ve Medya El Kitabı
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Hazırlayan
Mustafa Ruhi Şirin
Yazı Kurulu
Artun Avcı, Doç. Dr. Ayşen Akkor Gül
Dr. Derya Nacaroğlu, Doç. Dr. Erol Nezih Orhon
Ezgi Koman, Doç. Dr. Gülcan Seçkin
Gülgün Müftü, H. Esra Arcan
Doç. Dr. Kemal İnal, Prof. Dr. Mine Gencel Bek
Mustafa Ruhi Şirin (editör), Doç. Dr. Nilgün Tutal Cheviron
Doç. Dr. Nilüfer Timisi, Doç. Dr. Nurdan Akıner
Yrd. Doç. Dr. Pınar Seden Meral, Ragıp Duran
Dr. Serdar Karakaya, Prof. Dr. Şermin Tekinalp
Prof. Dr. Yasemin İnceoğlu, Doç. Dr. Yıldız Dilek Ertürk
Yüksel Kanar ve
Doç. Dr. Yıldız Dilek Ertürk’e
özel teşekkürlerimizle…
1. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi
İstanbul, Şubat 2011
İçindekiler
Kongre’nin Sunuşu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .7
Giriş
Çocuk Hakları ve Medya Üzerine Bir Ön Bakış / Mustafa Ruhi Şirin . 11
Birinci Bölüm
Çocuk Hakları ve Medya
Prof. Dr. Mine Gencel Bek . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 23
Medyada Çocuk Hakları ve Etik İlkeler
Yrd. Doç. Dr. Yıldız Dilek Ertürk. . . . . . . . . . . . . . . 49
Çocukluk Çağı Gelişim Dönemlerine Göre Medya Kullanımı
Dr. Artun Avcı . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 89
Çocuk Haklarının Medya Boyutu – Sözleşmeler ve Yasal
Düzenlemeler
İkinci Bölüm
Medyada Çocuk Haklari İstismarı
Prof. Dr. Yasemin İnceoğlu / Prof. Dr. Nurdan Akıner . . . . . . 111
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu: Çocuklarla İlgili İçerik Üretiminde
Medya İçin Özdenetim
Doç. Dr. Nilüfer Timisi . . . . . . . . . . . . . . . . . . 141
Medyada Çocukları Koruyucu Önlemler
Mustafa Ruhi Şirin . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 163
Şiddet, Televizyon ve Çocuk Dostu Medya
Doç. Dr. Nilgün Tutal Cheviron . . . . . . . . . . . . . . . 185
Medyanın Şiddete Dayalı İşleyişi ve Çocukların Maruz Kaldığı
Olumsuzluklar
Dr. Derya Nacaroğlu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 209
Yazılı Basın ve İnternet Gazetelerinde Çocuklara Yönelik Cinsel
Şiddet Haberlerinin Sunumu
Doç. Dr. Gülcan Seçkin . . . . . . . . . . . . . . . . . . 235
Popüler Çocuk Dergileri ve Tüketici Çocuğun İnşaı / Pazarlanması
H. Esra Arcan . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 249
Medya Bağlamında Çocuk Hakları
Gülgün Müftü . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 265
Çocuk Haklarının Yaygınlaştırılması İçin Medya Sorumluluğu
Üçüncü Bölüm
Medya ve Çocuğun Katılımı
Ragıp Duran . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 289
Çocuk ve Medya: Çocuklarla Söyleşi Yaparken
Ezgi Koman . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 305
Çocuklarla Birlikte Başka Bir Medya
Dördüncü Bölüm
Reklam ve Çocuk
Yrd. Doç. Dr. Pınar Seden Meral . . . . . . . . . . . . . . . 319
Televizyonun Çocuğa Yönelik Reklamları Bağlamında Yasal
Düzenlemeler
Beşinci Bölüm
Sinema ve Çocuk Hakları
Dr. Serdar Karakaya . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 359
Türk ve Dünya Sinemasında Çocuk ve Çocuk Hakları İhlalleri
Altıncı Bölüm
Çocuk ve Medya Okuryazarlığı
Doç. Dr. Erol Nezih Orhon . . . . . . . . . . . . . . . . . 379
Çocuklar İçin Eleştirel Medya Okuryazarlığı
Prof. Dr. Şermin Tekinalp & Doç. Dr. Ayşen Akkor Gül . . . . . 395
Eleştirel Medya Okuryazarlığında Anahtar Kavramlar:
Okullarımızdaki Medya Okuryazarlığı Programı
Doç. Dr. Kemal İnal . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 417
Çocuklar Niçin Medya Okuryazarı Olmalı?
Kongre’nin Sunuşu
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi, başlangıcından sonuçlanıncaya kadar, çocuk ve yetişkinlerin kendilerini ifade ettiği, görüşlerini açıkladığı ve eleştirilerinin dikkate alındığı uzun bir sürecin
sonunda gerçekleşti. Kongre, Türkiye’de ilk kez düzenlenmiş olmasına rağmen, hiçbir aşamasında çocuklar adına hareket edilmedi
ve kongrenin kozası, çocuklar dinlenerek örüldü. Kongre, Türkiye genelinde 6230 öğrenci ve çocuk meclisi üyesinin görüşlerinden
oluşan Sesimizi Kim Duyacak! 2010 Çocuk Görüşü Raporu’nu 23
Nisan 2010 tarihinde açıklayarak ülke ölçekli bu büyük çocuk ödevine başladı. Kongre, çocuk konusunda açılımı önermekle kalmadı, yetişkinlerle birlikte yönetilecek bir kongre geleneğini de başlatmış oldu. Bu yönüyle Kongre, çocuk hakları bağlamında yalnızca
ülkemizde değil, dünyada da bir ilk.
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi’nin çocuk tarihimize düştüğü en önemli kayıtlardan biri ise, merkezini çocuk hakları kültürünün oluşturduğu, çocuk ve yetişkinlere yönelik yayınlarla gerçekleşti. Çocuk ve yetişkin bildiri kitapları yanında, 2010 yılı boyunca hazırlanan yayınlarla da iz bırakmayı amaçlamıştır bu kongre.
2012-2016 yıllarını kapsayacak I. Türkiye Çocuk Hakları Stratejisi Belgesi’nin birinci taslağını hazırlayarak Kongre Genel Kurulu’na
sunulması ise, Türkiye’nin çocuk tarihinde tam bir dönüm noktasıdır…
Son çeyrek yüzyılda çocuk araştırmalarındaki artış dikkatlerden
kaçmasa da, Türkiye’de çocuk hakları çalışmaları hiçbir kök çocuk
sorununun çözümüne yönelecek kuşatıcılıkta değildir henüz. Bu
açmazın nedeni, üniversitelerin çocuk konusunda çok alanlı çalışma anlayışından uzak olmasıdır. Türkiye’nin öğrenmesi ve aşması
gereken asıl mesele ise, çocuk sorunlarının tek başına çözülemeyeceği gerçeğini bir an önce fark etmesidir. Aileden soyutlanmış çocuk yaklaşımının çözümsüzlük sarmalının genişlemesinden başka
bir sonuç doğurmayacağı da ortada. Kongrenin, çocuk hakları kültürüyle ilgili bütün yayınlarında aile, çocuk, toplum, Devlet odaklı
yaklaşımın tercih edilmesinin nedeni ise bütün yönleriyle çocukla
ve çocuk gerçeğiyle yüzleşme çabası olarak kabul edilebilir.
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi yayınlarının kalıcılığı ve çok
yönlülüğü, çocuk, çocukluk ve çocuk hakları kültürü konusunun
edebiyat ve sanat boyutu ile sağlanmıştır. Çocuk edebiyatı ve yetişkin edebiyatının yetkin kalemlerinin çocuk hakları kültürüne dayalı yeni yazılmış metinleri bu kongreyi daha da kalıcı duruma getirmiştir. Kongre, çeviri yoluyla kitap yayımlama kolaycılığını değil, yerli birikime dayanarak çok önemli bir potansiyeli harekete
geçirmiştir.
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi’nin amacı ve işlevinde vurgulandığı gibi, kongre, çocuk hakları konusunu medeniyet ölçekli
bir anlayışla okumayı öneren düşüncenin ilk uygulamasıdır. Kongrenin ana fikri, yalnızca çocuk konusunun değil, birey, toplum ve
Devlet sorunlarının medeniyete dayalı bir yaklaşımla çözüleceği
düşüncesine dayanmaktadır. Çünkü, hiçbir çocuk sorunu tek başına varolmamıştır ve çözüldüğünde de tekrarlanmayacağı iddia
edilemez.
I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi, çocukların hayata iyi bir baş-
langıç yapabilmesi için önce yetişkinlerin sorumluluklarını hatırlatıyor bireylere, topluma ve Devlet’e. Bu yönüyle çocuk hakları öğretimi, önce anne-baba merkezlidir. Bu konuda ülke olarak sormamız gereken üç ana soru ise şunlardır: Çocuklarımızın haklarını
bilerek büyümelerini ve gelişmelerini istiyor muyuz? Toplum olarak
çocuklarımızla hayatı paylaşmaya hazır mıyız? Devlet, çocukların
esenliği için görev ve sorumluluklarını nasıl yerine getirecek?
Bu üç ana sorunun Kongre yayınlarında bütün yönleriyle cevabı yok elbette. Ancak Kongre medeniyet, aile, çocuk, toplum ve
Devlet bağlamında yetişkinlere çocuk hakları kültürü kaynaklarını sunarak yeni bir çocuk okuması yapılmasını öneriyor: Hazır mısınız?..
Mustafa Ruhi Şirin
Çocuk Vakfı Başkanı
Kongre Genel Yönetmeni
Prof. Dr. Aydın Gülan
Kongre Başkanı
GİRİŞ
Çocuk Hakları ve Medya Üzerine Bir Ön Bakış
Mustafa Ruhi ŞİRİN
Çocuk, çocuk hakları ve medya kavramlarının evreni çok geniş. Dünya nüfusunun üçte ikisi çocuk. Her medeniyet dairesinde
yaşanan çocukluk, dün olduğu gibi bugün de farklı. Çocuk haklarının gündeme gelmesi, yalnızca çocukla sınırlı olmayan, aynı zamanda dünyanın geleceğiyle ilgili kaygıya dayanıyor. BM Çocuk
Hakları Sözleşmesi’nin geniş katılımla kabulü de, bu iki kaygının
belgesi olarak kabul edilebilir.
Medya kavramı da çocuk ve çocuk hakları kavramları gibi,
kendi içinde çok katmanlı ve sorunlu bir alan. Bu, dünyayı sesli, görüntülü ve basılı yayın ağlarıyla kuşatmış ve içine almış sanal
bir evren. Ülkelere, kültürlere ve tüketicilerine göre farklı okumayı gerektirse de, bütün okumaların ucu açık. Yeni dünyada medya ile ilgili ortak kabuller çok az ve güvenle güvensizlik yan yana.
Çocuk hakları ve medya konusunun da ucu bucağı yok. Medya ve çocuğun gelişim hakkı gibi çocuğun medyada nasıl yer aldığı da çocuk hakları kültürüyle birebir ilişkili. Çocuk ve medya ilişkisi ülkelerle de sınırlı değil. Yaşadığımız dünyada medya, aynı zamanda küresel bir insanlık sorunudur artık.
Çocuk, Çocuk Hakları ve Medya
İletişim pedagoglarının ilgilendiği üç önemli soru, çocuk ve
medya sarmalını anlamaya yönelmek için önemli: İletişim araçları-
na bu derece güven duymak doğru mudur? Bu araçları kullanırken
çocukların yeterli bilgileri var mıdır? İletişim araçları çocuğun sosyalleşmesi ve entelektüel gelişimine katkıda bulunacak kadar ehil ve
olgunlaşmış mıdır? Ne yazık ki bu üç sorunun ortak kabulleri içeren cevabı henüz bulunamamıştır ve bulunması ihtimali de yoktur.
Tek başına hiçbir iletişim aracı çocuğu yetiştirmeye ne ehildir, ne de sosyalleşmeyi gerçekleştirecek kadar olgunlaşmıştır. Bu
nedenle hiçbir iletişim aracı cocuğun sosyalleşmesi ve entelektüel düzeyinden sorumlu tutulamaz. Görsel iletişim araçlarının çocukların ve gençlerin psikososyal gelişimlerini özendirici değil,
engelleyici yönleri olduğu yönündeki görüşü de gözden uzak tutmamak gerekir.
Çocuk hakları alanının en girift ve çözümsüz çerçevesini, çocuğun iletişim araçlarını kullanma ve bu araçlardan eşitlikçi olarak yararlanma hakkı oluşturuyor. Dünya çocuklarının kullandığı iletişim araçları hem benzer değil, hem de aralarında nicel eşitlik yok. Buna karşılık çocuk medyası her geçen gün sürekli çeşitleniyor ve evriliyor. Her türlü iletişim aracını kullanan çocuk ile, geleneksel kültürle büyüyen çocuk dünyası gerçeğiyle de karşı karşıya dünya.
Medya-çocuk haritasının en belirgin odağı ise televizyonla ilgilidir. Yazılı, görsel, işitsel ve dijital iletişim araçlarına erişim imkânı
olan çocuklar, merkez medya olan televizyonu giderek daha az
kullanıyorlar. Diğer medya türlerini kullanmayan çocukların televizyon izleme oranlarının yükselmesi ise kaçınılmaz bir sonuçtur.
İletişim psikologları ve sosyologlarının vurguladığı gibi, medyanın yansıttığı çocuk kültürü, dünya çocuklarını dönüştüren en
etkili süreç. Buna karşılık çocuk, dünya medyasında yüzde beşler
düzeyinde yer almaktadır. Çocukların medyada temsili ise başlı
başına sorunludur ve bu el kitabının hazırlanmasının amaçlarından biri de medya-çocuk fotoğrafının çekilmesine yöneliktir.
12 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk Hakları Sözleşmesi ve Medya
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni medeni, sosyal, ekonomik ve
kültürel haklar başlıkları altında sıralayabiliriz. Sözleşme’nin çocuğun öncelikli yüksek yararı temelinde yaşama ve sağlığını koruma, gelişme ve yeteneklerini geliştirme, korunma ve bakılma ve
çocuğun görüşünün alınması ölçütleri yanında, çocuğa karşı her
tür ayrımcılığın önlenmesi ilkesi çerçevesinde de yorumlanması
mümkün. Prof. Eugeen Verhellen, Sözleşme’yi üç hak kümelemesi içinde yorumlar: Tedbir; çocuğun eğitim, sağlık, yeterli bir standartta yaşama ve sosyal korunma gibi temel ihtiyaç ve hizmetlere erişim hakları. Koruma; çocuğun kötü muamele, istismar ve sömürü gibi şiddetin her türlüsünden korunma hakkı. Katılım; çocuğun sesini duyurma ve karar verme süreçlerinde yer alma hakkı (2009-2011: 2). Çocuk hakları haritası tedbir, koruma ve katılım bağlamında ve bütüncül bir düzlemde hazırlansa da, içeriğin
bütününe çocuk bakış açısı yansımadıkça medyanın çocuk hakları kültürüne katkısı sağlanamaz.
Thomas Hammarberg’in 7 Ekim 1996 Çocuklar BM Sözleşmesi ve Medya Raporu, Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin Hükümetlere
yönelik olduğunu ve medyanın bağımsızlığına müdahele etmediğini vurgulamaktadır: Bununla birlikte Sözleşme, medya kuruluşlarına, varlıklarından ve etkilerinden söz etmenin ötesine geçen
bir mesaj da iletmektedir. Basının ve diğer kitle iletişim araçlarının, genel olarak İnsan Hakları’nda olduğu gibi, kişinin haklarını
koruyup geliştirmede önemli görevleri vardır… Bu görevler arasında Hükümetler’in ihlâl niteliği taşıyan girişimleriyle diğer girişimlerin izlenmesi de yer almaktadır. Çocuğun hakları, medyaya önemli görevler yüklemektedir. Thomas Hammarberg’in raporunun devamında çocuk-medya ekseninde iki ana eğilime de işaret ediliyor: Bunlardan biri ifade ve medyaya erişim özgürlüğü, diğeri ise medyaya eğitici bir araç olarak bakılması. Birbirinden ayrı
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 13
bile olsalar, bu iki yön arasında ilişki vardır ( Hodgkin, Newell:
1998: 213).
BM Çocuk Hakları Komitesi, “çocuk ve medya” konulu raporunda BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin tanınmasında, benimsenmesinde, uygulanmasında ve izlenmesinde medyanın merkezi bir
rol oynayabileceği belirtilmiştir. Sözleşme’nin 17. maddesi bir yandan kitle iletişim araçlarının çocuk hakları bağlamındaki rolü üzerine odaklanmakta, diğer yandan ise Taraf Devletler’e yükümlülükler getirmektedir: Taraf Devlet’ler, çocukların çeşitli kaynaklardan bilgi ve belgelere, bu arada özellikle çocukların esenliği ile
bedensel ve zihinsel sağlıklarını geliştirici olanlara ulaşmalarını
sağlayacaklardır. Bu, çocuğun ifade (madde 13) ve azami gelişme
(madde 6) haklarıyla yakından ilişkili bir konudur. Medya, çocuklara yarar sağlayacak olumlu ve 29. maddede belirtilen eğitimin
ayrıntılı amaçlarına uygun belgeler dağıtmaya özendirilmelidir.
Ayrıca medya, çocuklar için erişilebilir olmalı, çocukların görüşlerine değer veren (madde 12) katılımcı hakları geliştirip bu haklara saygı gösterilmelidir (Hodghin, Newell: 1998: 211).
Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin kitle iletişim araçlarına odaklanan 17. maddesi “çocuğun gerek duyduğu bilgilere erişimi” başlığı altında düzenlenmiştir. BM Çocuk Hakları Komitesi Nisan
1997’de UNESCO Merkezi’nde bir araya gelerek çocuk ve medya başlığı altında şu 12 tavsiyeden oluşan Birinci Aşama Eylem
Planı’nı kabul etmiştir: 1) Çocuk medyası, 2) İnternet’te çocuk forumu. 3) Aktif çocuk kütüphaneleri. 4) Medya eğitimi. 5) Çocuk
medyasına çocuk desteği. 6) Çocukların zararlı etkilere karşı korunması için medya kuruluşlarıyla yapıcı çalışmalar. 7) Ana-babaları medya piyasasında güçlendirmeye yönelik kapsamlı ulusal planlar. 8) BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin 17. maddesinin
uygulanması konusunda tavsiye. 9) Çocuk istismarına ilişkin haberlerin verilişini yönlendiren özel ilkeler. 10) Medya çalışanlarının çocuk haklarına ilişkin eğitimi için materyal. 11) Medya izle14 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
me grupları ağı. 12) Çocuk hakları muhabirlerine yönelik hizmet
(Çocuklar ve Medya Çalışma Grubu, Mayıs 1997). Çocuk hakları ve medya bağlamının içeriğini bu konular etrafında değerlendirmek gerekir. Bu noktadan hareketle medyanın sorumluluğunun yalnızca Sözleşme ile sınırlı olmadığı, bütün yayınlarında çocuğun öncelikli yüksek yararı temelinde çocuğa karşı sorumlu olduğu dikkatten uzak tutulmamalıdır.
Çocuk dostu medya düzeni
Çocuk dostu medya düzeni yaklaşımı, medya hareketinin en
oylumlu parçasıdır. Dünya nüfusunun üçte biri 0-18 yaş grubu çocuklardan oluşmaktadır. Buna karşılık medyada çocuk konusuna
ancak yüzde 5 oranında yer verilmektedir. Güç koşullardaki çocuklar ise, haber konuları arasında ilk sırada yer almaktadır. Medya çocuk hakları kültürüne dayalı bir işlevi benimsemedikçe, çocuk dostu medya düzeni kurulamayacağı gibi çocuk ihmali ve istismarının önlenmesinde de olumlu bir işlevi yerine getiremez.
Çocuk dostu medya düzenine yönelik etkin sistem arayışı yanında, medya okuryazarlığını yan yana ve birbirini bütünleyen bir yapıda öngörmek gerekir. Hiç kuşkusuz bu yapının anahtar kavramı
çocuk hakları kültürüdür…
Bireyi ve toplumu medyanın olumsuz etkilerinden koruma sistemleri üzerine yöntem ve araçlar bakımından tartışmalar bugün de sürdürülüyor. Görüşleri iki grupta özetlemek mümkündür: Medyadan uzak olma, medyanın tamamen ortadan kaldırılması ve dağıtılması, bir. Alternatif medya ağlarının kurulması, iki. Medya sorunu küresel boyutlarda gündeme geldiği dönemden bu yana, her iki görüşün savunucuları çabalarını insan hakları ve çocuk hakları eksenli Beyanname ve Sözleşme’ler yanında,
BM kararları ve bağımsız kuruluşların düzenlemelerine dayalı ilkeler etrafında sürdürse de, henüz medyadan korunma sistemleÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 15
rinin mutlak bir başarısından söz edilemez. Çünkü medya sarmalı, egemen dünya düzeninden soyutlanarak çözümlenemez. Bu yönüyle medya ve medya-çocuk gerçeği bugünün olduğu gibi, geleceğin de sorunudur.
Medyanın olumsuz etkilerinden çocuğun, ailenin ve toplumun korunması, medya çalışanlarının çocuk ve medya bağlamındaki istismarı önleyici, koruyucu ve geliştirici etik ilkelere uymasıyla bir ölçüde mümkün olabilir. Medyadan önce toplumun çocuk algısı değişmeden medyada zihniyet değişikliğini beklemek
de saflık olur. Bireylerin ve toplumun medya eleştirisi ve medya
okuryazarlığı bağlamında bilinç ve farkındalık geliştirmesi yanında, bütün bu çabalar örgütlenmeyle ilişkilendirilmedikçe medyanın dönüşmesi imkânsızdır. Ülke ve dünya ölçekli medya hareketinin başlaması halinde medya gerçeğiyle yüzleşme çabalarından
sonuç alınabileceği düşüncesi ise henüz hayata geçememiştir.
Medyayı çocuk merkezli değerlendirmek istediğimizde ise, çocuk hakları kavramı merkezi bir konuma yükselmektedir. Neil
Postman’a göre, değişen çocukluk yaklaşımına uygun olarak iki
farklı çocuk hakları anlayışı söz konusu: Çocukluğun incinebilir
olmasına rağmen arzulanır olduğuna inanan, çocukları ihmal ve
istismardan korumak isteyen görüş, on dokuzuncu yüzyıla kadar
uzanıyor. Ailenin sorumluluğu başarısızlığa uğradığı zaman, kamu
otoritesinin müdahalesini savunan yaklaşım ise “çocuk emeği yasalarına, çocuk suçluluğu düzenlemelerine ve diğer insani korumalara yol açan geniş bir görüş açısı”dır. İkinci çocuk hakları anlayışı ise “yetişkinlerin çocuklara nezaret etmesini ve onları denetlemesini reddetmekte ve çocukluğun sona erdiğini haklı çıkarmak
için” bir felsefe önermektedir (Postman, 1995: 176 ).
Postman’ın özetlediği birinci görüş çerçevesinde, öngörülen
çocuk dostu medya düzeninin yakın bir gelecekte kurulması ihtimali yok. İkinci görüş ise ileri sürüldüğü günden bu yana hep
16 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
azınlıkta kaldı. Nedeni ise açık: İkinci görüşün toplumsal karşılığı yok henüz…
Çocuk dostu medya düzeni, Çocuğun öncelikli yüksek yararına, çocuk bakışına ve çocuğa saygıya dayalı bir anlayışı ortaya
koyma, izleme ve çok yönlü medya okuryazarlığı çabasıdır. Çocuk
ve medya ilişkisinin düzenlenmesinde model kadar, ilgili tarafların rolü ve düzenlemenin konusu ve içeriği de belirleyicidir. Daha
açık ifade ile, çocukları medyadan koruyucu düzenlemeden önce,
medyanın içeriğinde çocuğun yüksek yararına dayalı düzenlemelerin yapılması gerekir. Burada sorulması gereken ana soru şudur:
Çocuk bakışına ve çocuk haklarına dayalı çocuk dostu iletişim ortamının hazırlanması için hangi düzenlemeler yapılmalıdır? Ulusal ve uluslararası belgelerde koruma, medyaya erişimi sınırlandırıcı değil, zararlı içerikten korumaya yöneliktir. Bu bağlamda çocuk ve medya ilişkisinin etik ve hukuki olduğu kadar, pedagojik
boyutunu paralel düşünmek ve değerlendirmek gerekir.
Sonsöz
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı, çocuk ve yetişkin bireyi, toplumu, Devlet’i, yerel ve küresel dünyayı merkeze alarak medyayı
çocuk hakları kültürü bağlamında değerlendiren yazılardan oluşuyor. Kısa süre içinde yazılmış olması nedeniyle önemli bazı konular kitapta yer alamadı. Hiç kuşku yok ki, medya-çocuk ilişkisi çok boyutlu ve tam anlamıyla küresel bir evren. Medyaya yönelik yerel okuma çabası ne sorunu küçültür ne de çözer. Elinizdeki el kitabının, ülkemizde medyanın çocuk hakları bağlamında irdelendiği ilk çalışma olduğunun bilinmesi bile bizim için yeterli.
Çocuğun hemen her yönüyle görünür olduğu bir çağda, medya-çocuk sarmalının iletişim kuramları ekseninde sınanması bir
ölçüde medya okuryazarlığı çalışması olarak da kabul edilebilir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 17
Çocuğu nesneleştiren medyanın görünümleri haberle de sınırlı
değil. Dizilerden reklamlara, eğlence programlarından sinemaya,
çocuk hakları temelli eleştirel medya okuryazarlığı çabası da bu el
kitabının işlevleri arasında yer almaktadır.
Çocukların medyada temsili yanında, çocuklarla ilgili içerik üretiminde özdenetime yönelik zihniyeti ve yapıları değerlendirecek
entelektüel birikime ihtiyaç var. Bu nedenle medya üretim süreçlerine çocuğun katılımı konusunun çocuk hakları bağlamında irdelenmesi çocuk-medya ilişkisinin önemli bir bölümünü oluşturuyor.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı, ülkemizde çocuk hakları
bağlamında medya konusuna eğilen ilk çalışmalardan biri. Kitaptaki yazılarda, bir yandan çocuk hakları, diğer yandan medya kuramları çerçevesinde çocuk hakları ve medya yorumu yapıldı. Etik
kurallardan çocuğun medyaya katılımına, yerelden siber medya bağlamı içinde medyanın eleştirel boyutlarda yorumlanmasına
kadar hemen her konu ele alındı. Kısa süre içinde hazırlanmış olması yanında, ilk olması bakımından da kuşkusuz kaçınılmaz bazı
eksiklikleri taşıyor. Ülkemizde çocuk hakları-medya bağlamında
henüz paralel çalışmaların oylumlu şekilde yapılmamış olmasının
da önemli bir eksiklik olduğunu unutmamalıyız.
KAYNAKLAR
BM Çocuk Haklarına Dair Sözleşme (20 Kasım 1989), (www.cocukvakfi.org.tr)
Çocuklar İçin ve Çocuklarla Birlikte Avrupa İnşası, Avrupa Konseyi 2009-2011 Çocuk
Hakları Stratejisi, çev. Hatice Çolak Yentürk.
Hodgkin, R.-Newell, P. (1998), Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, (Uygulama El Kitabı), UNICEF Yayını, Ankara.
Postman, N. ( 1995 ), ÇocukluğunYokoluşu, çev. Kemal İnal, İmge Kitabevi, Ankara.
18 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Birinci Bölüm
Çocuk Hakları ve Medya
Prof. Dr. Mine Gencel Bek
MİNE GENCEL BEK
Prof. Dr., Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi
1969 yılında Ankara’da doğdu. Ankara Üniversitesi Basın Yayın Yüksek
Okulu Radyo Televizyon Bölümü’nden 1990 yılında mezun oldu. Yüksek lisans çalışmalarını Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde, doktorasını 1999’da Loughborough Üniversitesi’nde tamamladı. 2004 yılında doçent, 2010 yılında profesör unvanını aldı. Halen Ankara Üniversitesi İletişim
Fakültesi’nde öğretim üyesi olarak çalışmalarına devam eden Gencel Bek,
UNICEF ve Dublin Teknoloji Enstitüsü işbirliği ile gerçekleştirilen Medya
ve Çocuk Hakları dersinin içeriğinin geliştirilmesi ve uygulamaya geçirilmesi ile ilgili çalışmalara katkıda bulunmuştur. 2009 yılından itibaren de Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde seçimlik ders olarak “Medya ve Çocuk
Hakları” dersini yürütmektedir. Ankara Üniversitesi Çocuk Kültürü Araştırma Uygulama Merkezi Yönetim Kurulu üyesidir.
British Council’ın TGC ve BBC işbirliği ile gerçekleştirdiği Medya ve Çeşitlilik programında araştırmacı ve danışmanlık yaparak medya profesyonelleri için Çocuklar ve Medya, Medyanın Üretim Süreci ve İçeriğini Çocukların
Yararına Dönüştürme İçin Kılavuz’un üretilmesinde, BBC tarafından geliştirilen gazetecilere yönelik on-line eğitim programındaki derslerin uyarlanmasında görev almıştır.
En son Mutlu Binark ile yazdıkları Eleştirel Medya Okuryazarlığı; Kuramsal
Tartışmalar ve Uygulamalar kitabında (Kalkedon yayınları, 2007) da odaklandığı çocuk ve medya ilişkisi konusunda sunuşları ve Çoluk Çocuk ve İlköğretmen Eğitimci dergilerinde yazıları bulunmaktadır.
En son çalışması, derlediği ve yazar olarak da katkıda bulunduğu, baskıda
olan AB, UNFPA ve KSGM tarafından desteklenen Aile içi Şiddet ve Medya araştırmasıdır.
22 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medyada Çocuk Hakları ve Etik İlkeler
Bu yazıda, benden istendiği üzere, 2006 yılında başlayan, araştırmacı ve danışman olarak katkıda bulunduğum British Council,
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti ve BBC ortaklığıyla gerçekleştirilen
Medya ve Toplumsal Katılım projesinin çocuklarla (diğerleri kadınlar, cinsel yönelimler ve farklı kültürel kimlikler) ilgili bölümünde yaptığımız çalışmaları özetleyeceğim.
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu’nu hazırlamak için TGC, BBC
ve British Council çalışanları, medya profesyonelleri (editörler,
okur temsilcileri, gazeteciler, televizyoncular) ve ilgili sivil toplum
kuruluşu temsilcileri ile akademisyenlerin katılımıyla, 20 Ocak
2007’de İstanbul’da bir ilke geliştirme toplantısı yapıldı. Bu proje kapsamında yapılan toplantılarda rolüm, medyada çocukların
temsili ile ilgili metin analizinin bulgularını özetlemek; medyada çocuklarla ilgili uluslararası kuruluşların, çeşitli ülkelerdeki ve
Türkiye’deki meslek örgütlerinin ve medya kuruluşlarının ilkelerini derleyerek tartışmaya temel oluşturmaktı. Toplantılarda, sorumlu, ilkeli, kamu çıkarını öne alan gazeteciliğin önündeki engeller incelendi ve yapılması gerekenler tartışıldı. Bu doğrultuda toplantı sürecinde oluşturulan ilkeler, tekrar katılımcıların görüşüne
sunularak geliştirilen taslak üzerinden e-posta ve telefon yoluyla
çalışmalar devam etti1.
1) Çalışmanın ilke geliştirme aşamasında arkadaşım Doç. Dr. Abdülrezak Altun, British Council’dan Esra Çanakçı ve TGC’den Turgay Olcayto’ya, birlikte çalışmaktan
büyük zevk aldığımı belirterek kendilerine teşekkür ederim.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 23
24 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Sırayla, bu kitapta ayrılan sınırlı yerde, bu yazıda öncelikle çocukların medyada temsiline dair durum tanımlaması yapan metin
analizine değinilecek, ardından uluslararası ölçekte ve Türkiye’de
konuyla ilgili var olan ilkeler sıralanacak ve son olarak bu proje
çerçevesinde geliştirilen etik ilkelere yer verilecektir.
1. Medyada çocukların temsiline dair araştırma
Ocak-Ekim 2005 tarihlerinde Hürriyet, Sabah, Akşam ve Vatan gazetelerinde yayınlanan çocuklarla ilgili haberlere uygulanan
içerik analizi2 sonucunda, haberlerde çocuklar daha çok suç/şiddet
mağduru (% 24.9) olarak karşımıza çıkmaktadır. Afet, kaza, trajedilerin de oldukça yüksek olduğu (% 15.8) haberlerde çocuklarla
ilgili en az işlenen konu (% 0.5), çocuk işçiliği meselesidir. Ünlülerin çocuklarıyla ilgili haberlerin bile % 5.1 olduğu gazetelerde, bu
veri daha da anlam kazanmaktadır. Eğitim, sokakta yaşayan kimsesiz çocukların oranı da ünlü çocuklarından ancak 1 oranında
daha fazla yer bulabilmiştir (her biri % 6).
O yıl aynı zamanda yoğun olarak “tinerci çocuk” haberlerinin
yapıldığı bir yıldı. Çocukların suçlu görülüp suça itilme nedenlerinin, koşullarının ele alınmadığı bu haberlere örnek olarak “Tarihi Bina Tinerci İşgali Altında” haberi gösterilebilir. Burada değerli olan tarihi bina, zarar veren ise ‘tinerci’ çocuklar olarak görülür.
2005 yılında önemli bir haber de, Malatya Çocuk Yuvası’nda
yaşanan şiddet olaylarına ilişkindi. Çocuk yuvasında yaşananlar,
“utanç fotoğrafları” diye fotoğraflanan görüntüler, kuşkusuz yüreklere ve vicdanlara seslendiği için olumlu bir potansiyel barındırabilir. Ama medyanın görevi, sadece ağlama ve ağlatma etkisi
ile sınırlı kalmamalı (‘Hepimiz gözyaşı döktük’, ‘Ağlaya ağlaya haber yaptık’). Mesele, oradaki üç-beş bakıcı kadınla sınırlı, dar bir
2) Analizde kodlamayı Şerife Çam, Aylin Aydoğan, Çağla Kubilay ve Tezcan Durna,
SPSS analizini ise Esra İlkay Keloğlu gerçekleştirmiştir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 25
biçimde tartışılmamalı
tartışılmamalı. Meselenin kökeni
kökeni, çözüm yolları üzerinde
bir kamusal tartışma yaratmalı ve mesele çözümlenene kadar konuyu takip etmeli.
Bir diğer örnek ise, medyanın belli bir tacizci tipi olduğunu ortaya koyuyor, belli iyileri, kötüleri olduğu gibi. Çocuklara yönelik
gerçekleştirilen bir taciz olayında gazetenin uygun bulduğu manşet ise “Bu Surata Nasıl Kandınız?” ve “Bu adamdan hiç mi şüphe26 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
l
lenmediniz?”
di i ?”” idi
idi. E
Esmer, sakallı
k ll bi
birii ttacizci
i i olabilir
l bili d
de sarışın, iiyii gii
yimli, atletik vs. biri tacizci olamaz mı?
Çocuk tacizcisi hakkında basında bir ideal tip var besbelli. Burada çocuk hakkı ihlalinden başka ihlaller de var.
Ne yazık ki, çocukların medyadaki temsiline ilişkin sorunlar,
tecavüz ve işkenceye uğrayan 17 aylık bebeğin bedeninin TV ekranlarında gösterilmesi ve cinsel olarak objeleştirilmesinde de görüldüğü gibi, yeni örneklerle devam ediyor. Taciz ve tecavüz eylemleri haberleştirilirken (sadece çocuklar değil, kadınlar için de
geçerli bu) haberin tacizcinin diline, açıklamasına çok fazla yer vererek neredeyse tekrar mağdurun bu kez haberler yoluyla cinsel
obje haline getirilmesine sıklıkla rastlanıyor (Örneğin, 13 yaşındaki kıza toplu tecavüz, 13 yaşındaki kıza 5 kişi tecavüz etti, 12’lik
kıza aile boyu tecavüz, Cinsel organını parçalamış, Ablası tuttu,
kendisi tecavüz etti, 7 yaşındaki kıza defalarca tecavüz ettiler vb.
manşetlerde de görülebileceği gibi, bkz. Sargın, 2006). Haberlerde,
dizilerde ve gündüz kuşağında yayınlanan “kadın” programlarında, aile içi şiddetin temsili ve üretim pratiklerine dair gerçekleştirdiğimiz çalışmada da bu teyid edildi. Bunun, ataerkilliğin ve piyasanın yanı sıra üretim süreci ve meslek pratikleriyle yakından ilişkisi var. Zira polis adliye muhabirleri, ancak polis telsizinden alınca bu olayları haberleştirmekte ve doğrudan şüphelinin polise verdiği ifadelere dayanarak neredeyse onun açıklamalarını meşrulaştırmaktadır (Gencel Bek, baskıda).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 27
1.1. Uluslararası ölçekte medya ve çocuklarla ilgili etik ilkeler
Uluslararası boyutta konuyla ilgili kurumlar, çeşitli medya kuruluşları ve meslek örgütleri tarafından geliştirilen etik ilkelerden
başlıcaları burada sıralanacaktır. En başta BM Çocuk Haklarına
Dair Sözleşme’de, medyanın öneminin ve çocukların medyaya katılımının çeşitli maddelerde ele alındığını da belirtmek gerekir3.
Uluslararası Gazeteciler Federasyonu, bu konudaki en gelişkin
ilkeleri hazırlayan kuruluşlardan birisidir. Federasyon’un “Çocuklarla ilgili Konularda Haber Yapmada Gözetilecek Yollar ve İlkeler” metni, 1998 yılında 70 ülkeden gazeteci kuruluşlarının katıldığı uluslararası konferansın ardından 2001 yılında Seul’deki yıllık kongrede kabul edildi. Metinde benimsenen ilkeler şöyledir
(http://www.ifj.org/en):
• Çocuklarla ilgili herhangi bir materyalin yol açabileceği sonuçları önceden titizlikle gözetmek ve böylece çocukların
maruz kalabilecekleri zararı asgari düzeyde tutmak;
• Bunun kamu yararına olacağına ilişkin net veriler bulunmadıkça, ilgili çocukların görsel sunumundan ve çocukların
teşhisine imkân verecek yollardan kaçınmak;
• Mümkün olduğu durumlarda ve herhangi bir zorlama olmaksızın, çocuklara kendi görüşlerini ifade etmek üzere
medyaya erişim imkânları sağlamak;
• Çocuklar tarafından sağlanan bilgilerin bağımsız yollardan
teyidini sağlamak ve bu teyit işleminin bilgi veren çocukları
riske sokmadan gerçekleşmesini güvence altına almak;
• Çocukların cinsellik içeren görüntülerini kullanmaktan kaçınmak;
3) Sözleşmenin 17. maddesi, çocuğun bilgiye erişim hakkını vurgular. 12. madde,
çocukların kendilerini ilgilendiren konularda görüş bildirme hakkını tanır. Madde 16
ise özel yaşam, aile yaşamı veya haberleşmeye, onur ve itibara müdahale veya saldırıya karşı korumaya ilişkindir.
28 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Resimler bulurken adil, açık ve doğrudan yöntemlere başvurmak ve mümkün olduğu durumlarda bu resimleri çocukların veya sorumlu bir yetişkin veya vasi/nezaretçinin bilgisi
ve onayı dahilinde elde etmek;
• Çocuklar adına konuştuğunu veya çocukların çıkarlarını
gözettiğini iddia eden kuruluşların konum ve durumlarını
doğrulatmak;
• Çocuğa yarar sağlayacağının açıkça görüldüğü durumlar dışında, çocukların esenliği ile ilgili materyaller karşısında çocuklara veya çocukların ana-babalarına veya vasilerine herhangi bir ödeme yapmamak.
Federasyona göre haberciler, bulundukları ülkede hükümetin
ÇHS’nin uygulanmasına ilişkin olarak sundukları raporları ve bu
yöndeki savları eleştirel bir gözle değerlendirmelidir. Medya, çocukların içinde bulundukları koşulları yalnızca bir “olay” merceğinden ele alıp bildirmemeli, ayrıca bu olayların ortaya çıkmasına yol açabilecek veya fiilen açan süreçler üzerinde de sürekli durmalıdır.
UNICEF’in ilkeleri4 ise şöyledir:
Her çocuğun onurlu bir yaşam sürme ve her koşulda kendisine
saygı gösterilmesi hakkı vardır.
Çocuklarla mülakat yaparken ve çocuklarla ilgili haber yaparken, her çocuğun özel hayat ve mahremiyet hakkına, görüşlerini
ifade etme hakkına, kendilerini ilgilendiren konularda katılımda
bulunma hakkına ve potansiyel de olsa, zarardan ve cezadan korunma hakkına özel özen gösterilmelidir.
Her çocuğun yüksek yararı, çocuk hakları konusunda savunuculuk ve çocuk haklarının tanıtılması da dâhil olmak üzere, her
şeyin üzerinde korunacaktır.
4) UNICEF’in ilkeleri ve diğer bu konudaki kapsamlı ilkeler için bkz. UNICEF-Dublin Teknoloji Enstitüsü (2007). Çocuk Hakları ve Gazetecilik Uygulamaları, Hak Temelli Perspektif, Dublin. (Türkçe baskısı hazırlanıyor).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 29
Çocuğun yüksek yararını belirlemeye çalışırken, çocukların
kendi görüşlerinin dikkate alınması hakkına, çocuğun yaşı ve olgunluğu dikkate alınarak ağırlık verilecektir.
Çocuğun durumuna en yakın ve onu en iyi değerlendirebilecek
kişilere, herhangi bir haberin siyasi, sosyal veya kültürel yansımaları konusunda danışılacaktır.
İsimler değiştirilmiş, gizlenmiş ve hatta kullanılmamış olsa
bile, çocuğu, kardeşlerini veya akranlarını riske atacak görüntüleri veya haberleri yayımlamayın.
Çocuk Hakları Bilgi Ağı CRIN’in belirlediği, çocuklarla ilgili haber yaparken başvurulacak etik ilkeler ise şöyle sıralanabilir (http://www.crin.org/resources/infoDetail.asp?ID=20150&
flag=report)5:
• İsimler değiştirilmiş, gizlenmiş ve hatta kullanılmamış olsa
bile, çocuğu, kardeşlerini veya akranlarını riske atacak görüntüleri veya haberleri yayımlamayın.
• Hiçbir çocuğa zarar vermeyin; yargılayıcı, kültürel değerlere duyarsız, çocuğu tehlikeye atan veya küçük düşüren, ya da
çocuğun travmatik olaylara ilişkin acı ve üzüntüsünü tekrar
canlandıracak soru, tavır ve yorumlardan kaçının.
• Mülakat yapılacak çocukları seçerken cinsiyet, ırk, yaş, din,
statü, eğitim geçmişi veya fiziksel yetenekleri nedeniyle ayrımcılık yapmayın.
• Çocuklarla ilgili haber malzemelerinin reklamını yapmak
için stereotipleri kullanmaktan ve sansasyonel sunum yapmaktan kaçının.
• Sahneye koymayın: çocuklardan, kendi geçmişlerinin bir
parçası olmayan bir öyküyü anlatmalarını veya bir harekette
bulunmalarını istemeyin.
5) Ayrıca bkz. UNICEF-Dublin Teknoloji Enstitüsü (2007). Çocuk Hakları ve Gazetecilik Uygulamaları, Hak Temelli Perspektif, Dublin (Türkçe baskısı hazırlanıyor).
30 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Çocuk ya da velinin bir gazeteciyle konuştuğunu bildiğinden emin olun. Mülakatın amacını ve nerede kullanılacağını açıklayın.
• Her türlü mülakat, video çekimi ve mümkün olduğunda belgesel fotoğraf için çocuktan ve velisinden izin alın. Mümkün
ve uygun olduğunda, bu iznin yazılı olarak verilmesi gerekmektedir. Çocuk ve velinin herhangi bir şekilde zorlanmadan izinlerinin alınması gerekmektedir ve yerel veya küresel olarak yayılabilecek bir haberde yer aldıklarını anlamaları sağlanmalıdır. Bu genellikle, izin çocuğun kendi dilinde
alınırsa ve karar çocuğun güvendiği bir yetişkinle birlikte verildiğinde sağlanabilmektedir.
• Mülakat yapanların ve fotoğrafçıların sayısını sınırlı tutun.
Çocukların rahat olduğundan ve öykülerini baskı olmaksızın anlatabildiklerinden emin olun.
• Çocukların öyküsünün veya görüntüsünün yer aldığı daima
konuya uygun bir bağlam sunun.
• Aşağıdaki durumlarda çocuğun adını değiştirin veya görüntüsünü gizleyin:
- çocuk cinsel istismar veya sömürü mağduruysa,
- çocuk fiziksel veya cinsel istismarın failiyse,
- çocuğun kendisi, anne babası veya velisi tam bilgilendirilmiş rıza vermediği taktirde çocuğun HIV-pozitif ya da
AIDS olduğu durumlarda
- çocuk bir suçla suçlanıyor veya hüküm giymiş ise.
• Başka çocuklarla veya bir yetişkinle, tercihen her ikisiyle birlikte, çocuğun söyleyeceği şeyin doğruluğunu teyit edin.
• Bir çocuğun risk altında olup olmadığı konusunda emin değilseniz, haber değeri ne kadar yüksek olursa olsun, tek bir
çocukla ilgili haber yapmak yerine çocukların genel olarak
durumlarıyla ilgili haber yapın.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 31
BBC, bu konuda görebildiğim kadarıyla en kapsamlı ilkeleri geliştiren yayın kurumudur. BBC’nin ilkeleri şöyledir (Türkçe versiyonu için bkz. http://www.bbc.co.uk/turkish/europe/story /2006/
10/ 061031 _ ilkeler_press_release.shtml#ilkeler):
• Kendileri, velileri veya ebeveyn sıfatını taşıyan başka insanların rızası her ne yönde olursa olsun, on sekiz yaşın altındaki insanların, özellikle de on beş yaşın altındaki çocukların,
fiziksel ve duygusal refahlarının ve onurlarının, programların ve on-line içeriğin hazırlanması sırasında korunmasını
sağlamalıyız.
• Programlarda yer aldıkları için veya bu programların yayınlanmasından dolayı çocukların ve gençlerin gereksiz heyecan veya üzüntü duymamalarını sağlamalıyız. Çocukların
bu tür programlara dahil olması yayıncılık açısından net bir
şekilde haklı olmalı ve gerektiğinde onlara destek verilmelidir. Çocukları ve gençleri uygunsuz içeriğe karşı koruma sorumluluğumuzu onların ifade özgürlüğü ve bilgi alma hakkı ile dengelemeliyiz.
Çocuklar ve rıza
• Çocuklar veya gençlerle mülakat yapmadan önce, ya da onları habere dahil etmeden önce normal koşullarda anne babalarının veya yasal vasilerinin, ya da on sekiz yaşın üstünde ebeveyn konumundaki kişilerin rızasını almalıyız. Çocuk
ne kadar küçük ve savunmasızsa ve içerik ne kadar hassassa
rıza almak o kadar önemlidir. Çocuklara özellikle rıza verilmediği takdirde, uygun cevap verme kapasitelerinin olmadığı konularda görüşleri sorulmamalıdır.
• Ürünlerinde çocuklara ve gençlere yer veren içerik yapımcıları aşağıdakileri yerine getirmelidir:
- Çocuğun ve gerektiğinde ebeveyn/veli veya on sekiz yaş
ve üstü ebeveyn konumundaki kişilerin programın niteliği-
32 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ni anlamaları ve bilgilendirilmiş rızalarını verebilmeleri sağlanmalıdır.
- Çocuğun ve gencin rızası alınmalı ve haberde yer almayı
reddettikleri takdirde saygı gösterilmelidir. Bir çocuğun rıza
gösterip gösteremeyeceğine karar verirken, çocuğun gelişim
derecesi, anlayış derecesi ve yaşı dikkate alınmalıdır.
- Normal koşullarda çocukların katılımı veya katkısıyla ilgili
olarak ebeveynlerin/veli/ebeveyn konumundaki diğer kişilerin rızası alınmalıdır; ancak cep harçlığı veya en çok sevilen
şarkıcılar gibi ihtilaflı olmayan konularda çocukların ses kayıtlarının yapılması bir istisna olabilir.
- Ebeveynlerin rıza vermediği durumlarda gazeteci durumu
üst düzey editöre bildirmeli veya bağımsız gazetecilik yapıyorsa, haberi talep eden editöre bildirmelidir; editör yayıncılık politikaları doğrultusunda karar vermelidir. Ebeveyn rızası olmadan haber yapma kararı, normalde açık bir kamu
yararı olması durumunda veya çocuğun, ya da gencin kendini ifade etme hakkı kapsamında haklı gösterilebilir; bu hak,
kendi sesini duyurma hakkını da kapsamaktadır.
• Çocuğun katılımından kaynaklanabilecek makul bir şekilde
öngörülebilir sonuçların açıkça ifade edilmesi gerekmektedir; örneğin, kendisine kabadayılık edilme ihtimali.
• Rıza almak için çocuğa veya ebeveyn/veliye maddi teşvikte
bulunulmamalıdır. Makul ve meşru olduğu sürece maliyetlerin karşılanması kabul edilebilir.
• Okul saatleri içinde, okul tesislerinde görüntü çekmek veya
mülakat yapmak için müdürden izin alınmalıdır. Kanuna
göre, Yerel Eğitim Makamları okul saatleri içinde çocukların
her türlü performansına izin vermektedir.
• Çocuklardan internetten kişisel bilgi istediğimizde, ebeveyn
izninin ne derece gerekli ve uygun olduğunu düşünmeliyiz.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 33
• Rızası olmaksızın bir çocuğun kişisel bilgilerinin üçüncü taraflara açıklanması yolundaki teklifler durumunda bu teklif -örneğin, çocuk istismarından şüpheleniyorsak- üst düzey editöre veya bağımsız gazeteciler için, haberin yapılmasını isteyen editöre bildirilmelidir ki, Yayın Politikası Kontrolörüne veya Program Hukuk Danışmanına danışabilsin.
• Telefon yoluyla çocukların bizimle etkileşime geçmesi için
onları aradığımızda, onlara telefon açmadan önce ebeveynlerinin iznini, ya da telefon faturasını ödeyen kişinin rızasını almalarını söylemeliyiz. İstisnai durumlarda, telefon görüşmeleri bir dakikadan uzun sürüyorsa, izin alınması gerektiği çocuklara mutlaka söylenmalidir. Çocuklara verilen
bütün hizmetlerde telefon indirimleri kullanılmalı ve çocuk
hizmetleri için yapılan telefon görüşmelerinin maliyeti normalde mektup masrafından fazla olmamalıdır.
Çocuklar ve gençlerin katkıları
• Çocukların katıldığı her türlü yapımın etkisini ve olası sonuçlarını yapım süresi boyunca ve yayın ardından dikkatle düşünmemiz gerekir Bu, ebeveyn rızası alınsa da alınmasa da geçerlidir. Çocuklar genellikle yayınlarımıza katkıda bulunmaya
heveslidirler, ama çoğu bunun yaşamlarını uzun vadede nasıl
etkileyeceğini düşünüp değerlendirecek olgunlukta değildir.
• Çocuklar arasında, yasadışı uyuşturucu kullanımı, istismar,
beslenme bozuklukları ve zorbalık gibi anti-sosyal, zararlı ya
da yasadışı faaliyetleri işlerken mülakatları nasıl yapmamız
gerektiğini ve çocukların duyacağı sıkıntıyı nasıl en aza indirebileceğimizi uzmanlara danışmalıyız
• Bir çocukla hassas konular tartışılacağı zaman, bir akraba,
aile dostu ya da öğretmen gibi üçüncü bir kişinin orada bulundurulması da tavsiye edilir. Bu sayede aşina oldukları ve
çıkarlarını koruyabilecek birinin yanlarında olması sağlanır.
34 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Çocuklara ve gençlere söz hakkı tanınmasını sağlamamız gereklidir, ama çocukların yaşadıklarını abarttığı, hoşa gitmeye çalıştığı ve dedikodu ya da söylentileri geçekmiş gibi anlattığı durumlara karşı tetikte olmalıyız. Suç niteliğinde olan
veya anti-sosyal davranışlar mutlaka sorgulanmalıdır.
Kimlik gizleme
• Anti-sosyal davranış ya da suça bulaşmış çocukların uzun
vadeli yararları açısından kimliğini açıklamanın mı, gizlemenin mi daha doğru olacağına karar verirken karşımıza çetin etik sorunlar çıkar. Haklı bir yayın gerekçesi yoksa bu tür
davranışları örneklemek için ekrana getirdiğimiz çocukların kimliğini, normal olarak açıklamamalıyız. Nasıl davranmanız gerektiğinden emin değilseniz, daima üst düzeyde bir
editörün ya da bağımsız gazetecileri görevlendiren editörün
önerisine başvurmalısınız.
• Hakkında mahkeme tarafından Anti-Sosyal Davranış hükmü
verilmiş bir çocuğun kimliğini açıklamanın mümkün olup
olmadığı Program Hukuk Danışmanlığına sorulmalıdır.
• Anne babaları anti-sosyal davranış gösteren, ya da suç işleyen çocuklarla çalışma, onları konu etme, ya da kimliklerini açıklama kararı ancak çocuğun gönencini olumsuz etkilemeyecekse ve haklı yayın gerekçeleri varsa verilmelidir. Bu
çocuklar, risk altındaysa örneğin, alkolik bir anne/babayla
oturuyor, ya da yasadışı uyuşturuculara kuryelik etmeye zorlanıyorsa özellikle önemlidir.
İnternette çocukların korunması
• Değişen teknolojilerimizden yararlanan çocukların ve gençlerin karşılaşabilecekleri olası riskleri ve bunları nasıl en aza
indirebileceklerini anlamalarını sağlamayı hedefleriz. İnternette çocukların korunması BBC’nin, ebeveynin/velinin ve
çocuğun paylaşması gereken ortak bir sorumluluktur.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 35
• Dijital kimlikleri güvenilir biçimde gösterecek bir yöntem
geliştirilene kadar, kimliği belirsiz kişilerin düzenli olarak
girip bilgi alışverişinde bulunduğu özel internet alanları çocuklara uygun değildir, çünkü bu alanları çocuk kullanıcıları korumak üzere denetlemek mümkün olamaz. Aksine hareket etme önerileri Yeni Medya ve Teknoloji Bölümü Başkanına danışılmalıdır.
• BBC sitesinin neresinde olursa olsun, çocuklar hakkında ne
kadar kişisel bilgi topladığımıza, açıkladığımıza ve sakladığımıza dikkat etmemiz gerekir. Haklarında çok fazla bilgi yayınlanması çocukları tehlikeye atabilir.
Çocuklar, internet içeriği ve linkler
• Çok sayıda çocuk ve gence çekici gelecek web sitelerinin içeriğinin uygunluğundan emin olmalıyız.
• BBC ana sayfasındaki her şey, çocuklar da dahil, genel izleyicilere uygun olmalı ve normal olarak, BBC ana sayfasından ilk
tıklanan link, kullanıcıyı doğrudan doğruya, genel izleyicilere
uygun olmayan malzeme içeren bir sayfaya götürmemelidir.
• Çocuk izleyicileri çekmek üzere düşünülmüş bir radyo ya da
televizyon programı için düzenlenmiş bir siteden, çocuklar
için uygun olmayan içeriğe sahip bir radyo ya da televizyon
programını konu alan başka bir siteye link verilmemelidir.
• Ana sayfada tanıtımı yapılan ve internetten indirilebilen canlı TV görüntüleri, normal olarak, ailelerin izleyebileceği türden olmalıdır.
• Üçüncü kişilere ait sitelerin içeriğini kontrol etmeli ve oradan nerelere gidilebileceğine dikkat etmeliyiz.
• Çocuk izleyiciler için açılmış, ancak moderatörü olmayan
sohbet odalarına link vermemeliyiz.
• Çocukları çekecek ve kullanıcıların yarattığı içeriğin sergilendiği sitelerin yanı sıra kullanıcıları yayınlamak üzere resim
göndermeye davet eden alanları ön-moderasyona tabi tutarız.
36 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
BBC’nin yanısıra Britanya’da başka kurumların da etik ilkelerinin de var olduğunu söylemek gerekir. PCC, bunlardan birisidir.
1992’de kurulan World Association of Press Councils’ın (WAPC)
kurucu üyesi, ama 2000 yılında çekildi. PCC, WAPC’nin küresel
etik kodlar kurarak sınırları aşarak şikayetlerin yapılmasına olanak tanınmasına ilişkin planlarına otoriter yönetimler tarafından
kötüye kullanılacağını öne sürerek karşı çıktı. PCC, 1999 yılında
da Alliance of Independent Press Councils of Europe (AIPCE) kurucu üyeliğini yaptı. Küresel kodlar yerine AIPCE Avrupa’da bağımsız, öz-düzenlemeye dayalı Basın Konseyleri’nin oluşturduğu
daha gevşek bir gruplaşma olarak tanımlandı. Press Complaints
Commission’ın (PCC) ilkelerinde çocuklarla ilgili bölümler şöyledir (http://www.pcc.org.uk):
• Çocuğun refahıyla ilgili konularda ailesi olmadan, ya da ailesinin izni olmadan 16 yaş altındakilerin fotoğrafı çekilemez,
görüşme yapılamaz. Okuldayken de okul görevlilerinin onayı olmadan yaklaşılamaz, fotoğrafı çekilemez.
• Çocuklarıyla ilgili malzemeler için ailelerine, ya da çocuklara ödeme yapılamaz.
• Eğer çocuğun özel yaşamı yayınlanıyorsa, ailesinin ünü, pozisyonu dışında bir nedenle olmalıdır.
• Yasa yasaklamasa da, basın 16 yaşından küçüklerin karıştığı cinsel suçlarda (kurban da, tanık da olsa) kimlik göstermemelidir.
Yayıncılık alanında etkinlik gösteren Broadcasting Standarts
Commission’da (www.bsc.org.uk, şimdi Ofcom’un parçası) 18 yaşın altındakilerin korunmasıyla ilgili özel bir bölüm vardır.
Çocuklarla ilgili dünya çapında geliştirilen ilkelerin hepsini bu
yazı kapsamında ele almak mümkün görünmemektedir6. Burada
ağırlıkla uluslararası ölçek ve Britanya’ya değinilebilmiştir. Yazının kalan kısmında Türkiye’deki durum özetlenmeye çalışılacaktır.
6) Ülke bazında etik ilkelere ilişkin veri tabanı için bkz. http://www.mediawise.org.
uk/display_page.php?id=40
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 37
1.2. Türkiye’de medya ve çocuklarla ilgili etik ilkeler
Türkiye’ye bakacak olursak, çalışmanın sonunda ele alınacak
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu’nu bir yanda tutacak olursak, ne yazık ki çocuklarla ilgili geliştirilen etik ilkelerde kapsamlı, ayrıntılı
bir içerikle karşılaşamıyoruz. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti Türkiye
Gazetecileri Hak ve Sorumluluk Bildirgesi’nde çocukların haberleştirilmesi konusu şöyle yer alır:
“İlgili suçlarda ve cinsel saldırılarda sanık, tanık ya da mağdur (maktul) olsun, 18 yaşından küçüklerin açık isimleri ve
fotoğrafları yayınlanmamalıdır. Çocuğun kişiliğini ve davranışlarını etkileyebilecek durumlarda, gazeteci, bir aile büyüğünün veya çocuktan sorumlu bir başkasının izni olmaksızın çocukla röportaj yapmamalı veya görüntüsünü almaya
çalışmamalıdır” (www.tgc.org.tr).
Doğan Medya Grubu Yayın İlkeleri’nin 17. maddesinde ise şöyle denilir: “Şiddet ve zorbalığı özendirici veya kışkırtıcı; çocukları
cinsel konularda olumsuz yönde etkileyici, bireyler, topluluklar ve
uluslar arasında nefret ve düşmanlığı körükleyici yayın yapmaktan
kaçınılır”. DMG ilkeleri yanı sıra Hürriyet Gazeteciliği adlı kitapçıkta, şiddet bölümünde şu cümleler yer alır: “Herhangi bir biçimde şiddeti teşvik eden, özendiren veya doğal karşılayan haber veya
detaylara yer verilmemelidir. Özellikle, çocuklara ve kadınlara yönelik şiddet haberlerinde, herhangi bir meşrulaştırmaya yol açabilecek ifadelerden kesinlikle kaçınılmalıdır” (Kaplan, 2003: 130-132).
Doğuş Yayın Grubu İlkeler Ve Çalışma Yönetmeliği’nin Çocuklara Özen başlığında ise şöyle yazar:
“Haber ve program yapımcıları, yayınlarda yer alan çocuklara karşı özenli davranırlar. Hazırlanırken ve yayınlandıktan sonra, haber ya da programın, katılan ya da izleyen herhangi bir çocuğun üzerinde bırakacağı olası etki dikkatle göz
önünde bulundurulur”.
38 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Etik ilkeler başlığında ele alınmasa da, TRT yayın ilkelerinin
(www.trt.gov.tr) çocuklarla ilgili vurgularını ise dört başlıkta şöyle özetlemem mümkün:
• Devlet ve milli değerlere vurgu yapan ilkeler7
• Aileyi vurgulayan ilkeler8
• Paternalist/eğitsel ilkeler 9
• Korumacı ilkeler10
7) Çocuğun, Atatürk ilke ve inkılâplarının temel unsurlarını kavramasına,
Çocuğun, dil yeteneğinin gelişmesine, Türkçe’yi doğru ve güzel kullanmasına,
Çocuğun, yurdunu, milletini ve tarihini tanımasına, yurt, millet ve bayrak sevgisi ile
vatandaşlık bilinci kazanmasına; millî birlik ve beraberlik duygularının güçlenmesine, irtica, terör ve bölücülüğe karşı bilinçlendirilmesine, millî kültür değerlerimizi
benimsemesine,
Çocukları okumaya teşvik eden, Türk çocuk edebiyatını tanıtan ve evrensel barış mesajları veren programlara ağırlık verilecek, millî motiflerimizi kazandırmak ve eğitimlerine katkıda bulunmak için, Türk masal ve hikâyeleri (Keloğlan, Dede Korkut,
Köroğlu, Nasrettin Hoca vb.) ile başta Atatürk olmak üzere Türk büyüklerini tanıtıcı
programların yayınlanmasına ve bu programların çocukların ilgisini çekecek biçimde
hazırlanmasına özen gösterilecektir.
Programlarda toplumumuzun ortak özellikleri, davranış biçimleri, dinî inançları, gelenekleri ve değer yargıları göz önünde bulundurulacak, yabancılaşmalarına sebep
olacak konulara yer verilmeyecektir.
8) Çocuğa aile ve toplum içindeki yeri ve değeri olduğu bilincinin verilmesine, kendisine ve çevresine olan güvenin pekiştirilmesine, ana, baba, kardeş, yakın akraba,
özürlü ve yaşlılara sevgi ve saygının bir vazife olduğunun benimsetilmesine, çocuğun
kişilik ve ahlâk gelişimi konusunda eğitilmesine,
Programlarda örnek aile yaşantıları canlandırılacak, çocukların aileleri dışında bir
hayat yaşamaya özendirilmemesine özellikle titizlik gösterilecek, olumsuzluklarla
başa çıkma ve doğru kaynaklardan bilgi alma yolları teşvik edilecektir.
9) Çocuğun din, dil, sosyal-duygusal, zihinsel ve fiziksel yönden yeni bilgi ve davranışlar kazanmasına, bilgi edinme kaynakları ve yolları konusunda
aydınlatılmasına, temel değerlerimize ve evrensel değerlere uyum sağlamasına,
Çocuğun, yanlış beslenme alışkanlığı edinmemesi, sağlığını koruması, temizliğe dikkat etmesi, kaza ve tehlikelerden korunabilmesi yolunda bilgilendirilmesine,
Çocuğun, serbest zamanlarını faydalı ve verimli bir biçimde değerlendirmesine, yeteneklerinin ortaya çıkarılmasına, sporun çocuk gelişimindeki yerinin ve öneminin
belirtilmesine,
Çocuğa okul, kütüphane ve kitap sevgisi aşılanmasına, güzel sanatlara yönlendirilmesine, müzik ve tiyatro zevkinin geliştirilmesine yardımcı olunacaktır.
Okul öncesi çağı çocuklarına yönelik programlara özel önem gösterilecek, oyunun ve oyuncağın, çocuğun kişilik ve beceri yeteneklerinin gelişmesinde önemli rolü olduğu göz önünde
tutulacak, eğlenerek öğrenme ve eğitme biçimindeki uygulamalara ağırlık verilecektir.
10) Tacize karşı çocuğu koruyan, tacizi engelleyen yapımlar üretilecektir.
Programlar, çocukların yaş ve gelişim düzeyleri, ilgi ve ihtiyaçlarına uygun olacak,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 39
Dolayısıyla, burada çocuk haklarına dair kavrayışın ağırlıkta
olmadığını söylemek gerekir. Resmi ideolojiyi, korumacı mantığı ön plana alan benzer kavrayışa RTÜK’ün medya okuryazarlığı
çalışmalarında da rastlanmaktadır (Binark ve Gencel Bek, 2007)11.
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu’nun çocuklarla ilgili etik ilkeleri ise, yukarıda da belirtildiği gibi, sektörden, STK’lardan ve akademisyenlerden ilgililerin katılımı ve müzakeresiyle gerçekleşti.
BM Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’nin yaşama, korunma, gelişme ve katılım haklarını temel alan ve özellikle belirten kılavuz ile
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nin yayınladığı Türkiye Gazetecileri Hak ve Sorumluluk Bildirgesi’nde kısaca belirtilen ilkelerin kapsamının genişletilmesi ve yaygınlaştırılması da hedeflendi. Sadece
medya içeriğinin nasıl olması, ya da olmaması gerektiğiyle sınırlı kalmayan kılavuzda ayrıca üretim sürecinde değişikliklerin yapılması ve sadece tek tek çalışan boyutunda değil, aynı zamanda
medya kuruluşlarınca gerekli mekanizmaların devreye sokularak
gerçekleştirilmesi gereğinin altı çizildi. Atölye çalışmalarında özellikle medya profesyonelleri tarafından “iyi ama nasıl olacak bu?”
sorusuyla dirençle karşılaşılan çocukların medyaya aktif katılımı
konusu ise, özellikle çocuk hakları savunucusu STK’ların ve hukukçuların büyük çabasıyla gerçekleştirilen müzakare süreci sonunda kılavuza eklendi.
Kılavuzun çocuklarla ilgili bölümünün içeriği aşağıda ikinci alt
başlık kapsamında aktarılmıştır:
programlarda çocuğu gerçek hayattan uzaklaştıracak unsurlar içeren, ruhsal ve zihinsel gelişimi olumsuz etkileyen konuların seçilmemesine özen gösterilecektir.
Çocuğu karamsarlığa, pasifliğe, bencilliğe ve çıkarcılığa yöneltecek türde imajlardan
kaçınılacak, bireysel sorumluluk duygularını ve katılımlarını artıracak, düşündürecek, yeteneklerinin ortaya çıkmasını ve gelişmesini sağlayacak programların yapımına ve yayınına öncelik verilecektir.
11) Ayrıca bkz. Mine Gencel Bek, “Türkiye’de Medya Okuryazarlığı Tartışmalarına
Eleştirel Bakış”, İlköğretmen Eğitimci Dergisi, Şubat 2008, s. 27-29
40 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
2. Çocuklar ve medya
2.1. Medyanın üretim süreci ve içeriğini çocukların yararına
dönüştürme için kılavuz
2.1.1.Hedefler
Medya kuruluşları, çocukların, Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi’nde yer alan haklarının ihlalleri ile ilgili davranışlar
karşısında yasal yaptırımlardan gücünü alan koruma girişimlerine
ek olarak çocukların bedensel ve ruhsal refahlarının korunması ve
geliştirilmesi için üzerine düşen bütün sorumlulukları iyi niyetle
ve yüksek düzeyde yerine getirmeyi bir görev bilmelidir.
Bu bağlamda, medya kuruluşları bütün edimlerini Birleşmiş
Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi ile ilişkilendirerek, yasalara
göre çocuk kabul edilen 0-18 yaş arasındaki tüm bireylerde, demokratik kültür ve iletişim biçimlerine ilişkin model oluşturmayı
hedef olarak benimsemelidir.
Gazete, dergi, radyo, televizyon ve interneti kullanarak, kamuoyuna bilgi ve görüşler sunan medya ortamında mesleki faaliyet
gösterenler, yaptıkları iş ne olursa olsun, sonuçta ürettikleri içeriğin öncelikle çocuklara ulaştığının bilinciyle ve bunun gerektirdiği sorumlulukla hareket etmelidir.
2.1.2. Medya kuruluşlarına düşen temel görevler
Bu çerçevede, Türkiye’de faaliyet gösteren bütün medya kuruluşları, çocukların uluslararası ve ulusal sözleşme ve yasalarda yer
alan yaşama, korunma, gelişme ve katılım hakları ile ilgili kurallardan hareket ederek, kendine özgü özdenetim politikaları ve mekanizmalarını oluşturarak kamuoyuna duyurmalıdır.
Medya kuruluşları, kabul ettikleri yayın ilkelerinin uygulanıp
uygulanmadığı konusunda iç denetimi sağlayacak bir sistem oluşÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 41
turmalıdır. Bu sistem, medya içeriğinde çocuklar ile ilgili konularda öneri geliştirebilecek danışma organlarını da barındırmalıdır.
Okur-izleyici-dinleyici temsilcileri (ombudsmanlar) aracılığıyla, sivil toplum örgütlerinin de katılımıyla oluşturulacak ebeveynokuyucu-izleyici konseyleri düzenli aralıklarla toplanarak, medya
içeriği ile ilgili şikâyetleri kurum içinde ve kurum için değerlendirmelidir. Bu değerlendirmeler, medya kuruluşlarında ombudsmanların yönetiminde meslek içi eğitime dönük bir etkinliğe temel oluşturmalıdır.
Medya kuruluşları, çocuklara haber ve programlarında yer verirken gereken profesyonel bakış açısını yakalayabilmek için çocuk muhabirliği ve programcılığının özel bir uzmanlık alanı olarak geliştirilmesini öncelikli bir hedef olarak benimsemelidir. Bu
alanda çalışacak medya profesyonellerine hukuk, psikoloji ve pedagoji disiplinlerinin ışığında çocuk konusuyla ilgili eğitim alma
ve kendini geliştirme imkânı sağlanmalıdır.
Görevi ne olursa olsun, medya sektöründe çalışacak bütün
profesyonellerin mesleğe kabulünde çocuk hakları ve koruma politikalarına uygun davranacaklarına ilişkin bir taahhütname imzalamaları sağlanmalıdır. Bu önlem, medya kuruluşlarının toplumsal sorumluluklarının bir parçası olarak benimsenmeli ve uygulanmalıdır.
Çocukların seçmeli ve bilinçli okuma, izleme ve dinleme alışkanlıklarını geliştirecek eleştirel medya okuryazarlığı projeleri
desteklenmelidir. Bu konuda medya kuruluşları da eğitim sektörü,
iletişim alanındaki düzenleyici kuruluşlar ve ilgili STK’larla işbirliği içerisinde olmalıdır.
Medya kuruluşları cinsellik, şiddet, olumsuz örnek oluşturabilecek davranışlar vb.lerini kapsayan içerikten çocukların korunması konusunda aileleri bilgilendirme ve uyarmanın temel sorumluluklarından biri olduğunu daima göz önünde bulundurmalıdır.
42 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medya içeriğinde yer alan herhangi bir materyalin çocuklar
üzerinde yaratacağı etkiler gözetilerek içerikle ilgili gerekli bilgilendirme ve uyarılar yapılmalıdır. Görsel-işitsel medya içeriğinde yetişkinlere yönelik malzemenin yayın akışı, izleyici/dinleyici/okuyucuların arasında çocukların da olabileceği ihtimali göz
önünde bulundurularak düzenlenmelidir.
2.1.3. Medya profesyonellerine düşen temel görevler
Üretim sırasında göz önünde bulundurulması gerekenler
Çocuklarla ilgili konularda haber ve yorum hazırlarken, doğruluk ve duyarlılık bakımından en yüksek mükemmellik standartlarına ulaşmaya çalışmak, medya profesyonellerinin temel hedefi olmalıdır.
Çocuklara yönelik hazırlanan içerikte, onlara zararlı olabilecek
unsurların yer almasını engellemek için gereken özen gösterilmelidir.
Herhangi bir medya içeriğinde söz konusu edilen, ya da katkısı sağlanan çocuğun maddi ve manevi güvenliğinin sağlanması, öncelikle medya kuruluşlarının ve profesyonellerin sorumluluğu kapsamındadır.
Çocukların medya içeriğine katılımının sağlanması
Medya profesyonelleri çocukların bakış açılarını araştırmaya
yönlendirilmelidir. Ayrıca olanaklar dahilinde çocukların medya içeriğine üretim yoluyla katkı sağlamaları da teşvik edilmelidir.
Çocuklarla çalışırken şu noktalara dikkat edilmelidir:
• Öncelikle katılımı sağlanacak çocuğun ve ana-babasının veya
hukuken gözetiminde bulunduğu kişinin rızası alınmalıdır.
• Çocuğun birey olarak mahremiyetine saygı gösterilmeli, onu zihinsel karmaşaya sürükleyecek yaklaşımlardan kaçınılmalıdır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 43
• Durumun kamu yararına olacağına ilişkin açık veriler bulunmadıkça, ister fail ister mağdur olsun, çocukların görsel
sunumundan ve onların teşhisine ve teşhirine yol açacak uygulamalardan kaçınılmalıdır.
• Çocukların kimliğinin tespitine yol açacak bilgilerin verilmesinden kaçınılmalıdır.
• Çocukların görüntülerinin alınmasının gerekli oldugu hallerde açık ve doğrudan yöntemlere başvurulmalıdır. Mümkün olduğu durumlarda görüntüler çocukların ve sorumlu
bir yetişkinin bilgisi ve onayı dahilinde elde edilmelidir.
• Tartışmalı konularda ve olaylarda çocuklar tarafından sağlanan bilgiler farklı kaynaklardan doğrulatılmalı ve bu doğrulatma işlemi bilgi veren çocukları riske sokmadan yapılmalıdır.
• Çocukların medya içeriğinde cinselliği çağrıştıracak şekilde konumlandırılmasından ve görselleştirilmesinden kaçınılmalıdır.
• Medya içeriğinde yer alan ürünlerin üretimine katılımları
karşılığında çocuklara, ana-babalarına veya vasilerine herhangi bir ödeme yapılmamalıdır. Bu kural elbette dizi, reklam vb.de olduğu gibi, doğrudan üretimde rol alarak para kazanan çocukları içermez. Medya sektöründe çalışan çocuklar için ise çalışma saatleri ve koşulları onların eğitim, sağlık
ve güvenlik gereksinimlerine uygun olarak düzenlenmelidir.
Medya içeriğinde çocuklara yaklaşım
Yaş, cinsiyet, sakatlık, ırk ya da etnik köken, dini inanç, sosyal ve ekonomik statü farkına bakılmaksızın medya içeriğinde çocuklar arasında ayrımcılığı önlemek ve onurlarının korunması konusunda gerekli duyarlılığı göstermek bütün medya çalışanlarının
görevi olmalıdır.
Özellikle suça karışan çocuklarla ilgili haberlerde sadece söz
konusu olayın sonuçlarına değil, nedenlerine de yer verilmelidir.
44 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Bütün medya profesyonelleri etiket ve sıfatlar yoluyla çocuklarla ilgili yaratılabilecek olumsuz kalıpyargılar konusunda duyarlı olmalıdır.
Çocuğa yönelik şiddet, hiçbir biçimde meşru gösterilmemelidir. Özendirici olabileceği göz önünde bulundurularak, çocuğa
yönelik şiddet ve taciz haberlerinde bu eylemleri uygulayanların
eyleme dair uzun açıklamalarına yer verilmemeli, bu açıklamalar
mümkün olduğunca kısa tutularak ve eleştirilerek aktarılmalıdır.
Haberciliğin, olumsuzluklara odaklanan yaygın anlayışının dışına çıkılarak, çocuklarla ilgili olumlu gelişmelere ve onların başarı öykülerine de yer verilmelidir.
Çocukların yaşamında rol modeli olacak örneklerin daha çok
temsil edilmesi için çaba gösterilmelidir.
Sonsöz
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu, toplumda daha dezavantajlı konumda olan grupların medyada daha kapsayıcı ve adil biçimde
temsil edilmesine yönelik genel ilkeleri içermektedir. Bu yazıda
odağımız sadece çocuklardı. Bu gruplara yenilerinin eklenerek çalışmanın genişletilmesi ve mevcut metnin güncellenerek yeniden
düzenlenmesi mümkündür. Medya kuruluşlarının kurum içi çeşitli mekanizmaları kurmasıyla bu ilkelerin hayata geçirilmesinden söz etmeye başlayabiliriz.
Bu kılavuzun etkisini ölçmek için katılımcılarla yapılan görüşmelerde bunların medya profesyonelleri tarafından kullanıldığına
dair somut bir örneğe erişmedik. Bu kılavuzun en yaygın ve etkili bir biçimde kullanıldığı yerler ise, üniversiteler ve ilgili STK’lar
oldu. Görüşülen medya profesyonellerinden bazıları bu ilkeler bir
yana, medya kuruluşlarının bu yazıda da sıralanan kendi temel ilkelerini bile uygulamadıklarından şikâyet ettiler. Bu kılavuz geliştirme sürecinin bile medya çalışanları arasında eksik olan tartışma
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 45
ve öz-eleştiri sürecine katkıda sağlayacağını söyleyenler oldu. Bu
kılavuzun önemli bir başlangıç olduğunu, ama etkisini kısa vadede beklememek gerektiğini vurgulayanlar oldu.
Etik ilkeler kuşkusuz tek başına sihirli bir çözüm sunamaz. Siyasal kültür ve ekonomi-politik yapının etkisi çok önemlidir. Ama
en azından medya profesyonelleri arasında neyi yapmaları gerektiğine ama yapmadıklarına işaret ederek bir tartışma ve sorgulama başlatabilir. Olayların haberleştirilmesinden sonra öz-eleştiri
sürecini başlatmak ve tekrar başka bir olayda benzer yanlışlıkları
sürdürmek yerine, medyanın bu ilkeleri uygulamaya ve içselleştirmeye çalışması dileğiyle…
KAYNAKLAR
Alankuş, S. (Haz.) (2007), Çocuk Odaklı Habercilik, IPS İletişim Vakfı Yayınları, İstanbul.
Binark M. ve Gencel Bek M. (2007). Eleştirel Medya Okuryazarlığı, Kuramsal Tartışmalar ve Uygulamalar, İstanbul: Kalkedon.
Gencel Bek, M. (baskıda), Ataerkillik, Piyasa ve Mesleki Değerler: Medyada Aile içi
Şiddetin Temsili ve Üretim Pratikleri. AB, UNFPA ve KSGM, Ankara.
Doğuş Yayın Grubu İlkeler Ve Çalışma Yönetmeliği, Ocak 2004.
Kaplan, S. (2003), ‘Cinsiyetçilik-Irkçılık-Kutsallar-Şiddet’, Hürriyet Gazeteciliği, İstanbul.
Sargın, A. (2006), www. bianet.org (1.11.2006).
UNICEF-Dublin Teknoloji Enstitüsü (2007), Çocuk Hakları ve Gazetecilik Uygulamaları, Hak Temelli Perspektif, Dublin (Türkçesi baskıda).
46 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Yrd. Doç. Dr.
Yýldýz Dilek Ertürk
YILDIZ DİLEK ERTÜRK
Yard. Doç. Dr., İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Halkla İlişkiler ve
Tanıtım Bölümü Öğretim Üyesi, Psikolog
1983-1987 yılları arasında, Hacettepe Üniversitesi Psikoloji bölümünü bitirerek, Gazi Üniversitesi Psikolojik Danışma ve Rehberlik Bölümünde, 1990
yılında yüksek lisans, 1995 yılında doktora çalışmalarını tamamladı. 19871997 yılları arasında, Gazi Üniversitesi Tıp Fakültesi Psikiyatri ve Çocuk Psikiyatrisi Anabilim Dallarında uzman psikolog, 1996-2003 yılları arasında
aynı üniversitenin Halkla İlişkiler ve Tanıtım Bölümünde öğretim üyesi olarak görev yaptı. Halen İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Halkla İlişkiler
ve Tanıtım Bölümü öğretim üyesidir. İletişim Teknolojilerinin Çocuk Gelişimine Etkileri, Görsel Anne Baba Eğitimi Programları, Çocuk Hakları Açısından Kitle İletişim Araçları, Çocuk ve Kitle İletişim Araçları Etkileşiminde
Aile, Reklamlar ve Tüketici Çocuk, Çocukluk ve Ergenlik Dönemi İletişim
Sorunları, Kişilerarası İletişim Kuramları, Etkili İletişim Becerileri gibi alanlarda akademik çalışmalarını sürdürmektedir.
48 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocukluk Çağı Gelişim Dönemlerine Göre
Medya Kullanımı
BEN BİR ÇOCUĞUM
SENİN GİBİ HAKLARIM VAR
AMA DAHA ÇOK KÜÇÜĞÜM
HAKLARIMI KORUMAK TA SENİN GÖREVİN
PEKİ HAKLARIMI BİLİYOR MUSUN?
Çocuklarımızı yarının yetişkinleri olarak görebildiğimiz ölçüde, gelecekte onlardan almak istediklerimizi, şimdiden onlara
sunmayı başarabiliriz. Çocuklar, yetişkinlere göre daha yönlendirilebilir ve etki altına alınabilir olmaları, onların ileride karşımıza çıkacak yetişkin zevkinin belirleyicisi olacakları gerçeğiyle birlikte değerlendirilmelidir. Bir çocuk aile içinde büyür, öğrenir, olgunlaşır. Aile ise toplum içinde beslenir, şekillenir, değişir, gelişir.
Toplumsallaşma süreci, insan yavrusunun toplumun bir üyesi haline gelme süreci olarak ele alınır. Çocuğun gelişim sürecine etki
eden toplumsal değişkenler içindeki medya etkisi artık kaçınılmaz
olarak baş köşedeki yerini almıştır. Bugün teknolojideki sürekli ve
hızlı değişim paralelinde, medyanın yetişkine hitap ettiği kanısı,
yerini cocukların da gözardı edilmemesi gerekliliği bilgisine dönüştürmüştür. Medyaya katılım hakkı olan çocuğun, medya kullanımının ve medyada kullanımının önemine vurgu yapılmaya başlanmıştır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 49
1. Medyanın teknolojik açılımı
Teknolojik gelişmelerin etkisiyle, toplumsal değişme çok hızlı gelişmekte ve yayılmaktadır. Teknolojik gelişmeler çoğunlukla
toplumsal diğer değişim ve gelişim unsurlarının önünde gitmektedir. Teknoloji alanında meydana gelen gelişmeler, her şeyden önce
iletişim alanında kendini göstermektedir. İletişim ve enformasyon
tabanlı olgu-süreçleri toplumsal yapıyı giderek daha fazla belirlemektedir (Atabek, 2001). Doğal olarak çocuk gelişimi açısından
da bu değişimin etkisi görülmektedir. Bu hızlı değişim, hiçbir zaman ebeveynin kendi gelişim dönemine paralellik göstermemektedir. Ebeveyn genellikle kendi gelişim döneminde ki toplumsal
gelişimin daha iyi ve doğru olduğu inancıyla, teknolojik gelişmelerin çocuğun doğal gelişimini olumsuz yönde etkilediğini düşünmektedir. Bu hızlı gelişimin kontrolsüz bir şekilde yaşama girmesi, teknolojik gelişimin1 nasıl yönetilmesi gerektiğinin bilinememesinden kaynaklanmaktadır.
İnsan kaynaklı tüm teknoloji ürünleri gibi, bu zaman sürecinde medyanın teknolojik açılımı olumlu ve olumsuz pek çok katkısı ile tartışılmıştır. Çocuklar ve gençler arasında halen devam
eden ‘oyun deliliği’, internetin yayma etkisi ile büyük kitlelere ulaş1) Televizyon 60’lı yıllarda Amerikan toplumunda, 70’ lerde Avrupa’da, 80’ li yılların
sonunda da Türkiye’de, diğer medyaların önüne geçmiştir. 1980’ler, Türkiye’nin aynı
anda bilgisayarla tanıştığı dönemdir ki, bu dönem dünyada ev bilgisayarlarının kullanım sıklığının arttığı bir dönemdir. Bilgisayar teknolojilerinin gelişimi, 1620’lerde
Pascal’ın bir oda büyüklüğünde, sadece toplama yapabilen mekanik bir cihaz geliştirmesine bağlanır. 1850 yılında sadece 1 ve 0 rakamlarının kullanıldığı Boole Cebiri sistemi, bilgisayarların işletim gelişimi üzerinde önemli rol oynamıştır. Bu sistem günümüzün bilgisayarlarından, game boy, play station gibi tüm oyun konsollarına kadar,
gelişmiş cihazların ana temelini oluşturmuştur. 1930’larda elektronik bir dönüşümle
ilk analog bilgisayar ve ilk sayısal bilgisayarların üretimi ile hızlı gelişmeleri izlenmiştir. 1958’den itibaren daha küçük, hafif ve daha az ısınan bilgisayarlar pazarlanarak
1964 yılında daha hızlı, güvenilir ve maliyeti daha ucuz bilgisayarlar üretilmeye başlanmıştır. Kişisel bilgisayarların eve girişi 1980’lere rastlamaktadır. 1900’lerden itibaren İnternet, teknoloji harikalarından biri olarak yaşam içinde yerini almış, gelişen
sosyal ağlar iletişim yayıcıları içinde önemli bir yeri tutmaya başlamıştır.
50 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
mışdır. Bilgisayar teknolojilerinde üretilen pek çok küçük boy el
oyuncağı, küçük bilgisayar donanımlarıyla çocukların oyun dünyasında yerini almıştır. İnternet bağlantılı oyunlar çocukları farklı ülke ve kültürden de olsa birbirlerini tanımadan sanal oyun ortamları yaratmaya başlamıştır (Dill, 2007). Televizyon, gazete, dergi, radyo gibi pek çok iletişim mecrası, bilgisayar, cep telefonu vb
pekçok farklı teknolojiler ile takip edilebilir duruma gelmiştir. Bu
gelişmeler sonucu bilgisayarların ve dolayısıyla internetin eve girişi ile, teknolojik gelişmelerin etkisi, çocuk doğduğu andan, hatta
anne karnında iken gelişim dönemlerine etki etmeye başlamıştır.
2. Gelişim dönemleri
Çocukluk dönemi bir bütünmüş gibi algılansa da, kendi içinde
farklılıklardan oluşan içiçe geçmiş pek çok yeti ve kazanımın gözlendiği küçük aralıklı dönemlerden oluşur. İnsan yaşamı ve gelişimi sürekli olduğundan, yaşam sürerken ayrı ayrı dönemleri farketmeden yaşarız. Gelişimin dönemlere ayrılması yapay bir ayırımdır. Bu dönemler, her çocuk için keskin çizgilerle ayırım göstermese de, olgunluk ve gelişme kavramları kapsamında genel bir
içerik oluşturur. Gelişim ya da Gelişme kavramı, insanlardaki ilerleyici değişiklikleri anlatan bir kavramdır.
Gelişim, organizmada iç ve dış etkenler sonucu, birbirine bağlı ve düzenli biçimde ortaya çıkan, ilerleyici bir dizi değişiklikler
olarak tanımlanır. Zaman içinde yapıda, düşüncede veya biyolojik ve çevresel etkilere bağlı olarak insan davranışındaki değişmeler ve süreklilik olarak karşımıza çıkar. Büyümeden ayrı olarak gelişme, yeni beliren yetenekler ve davranış örüntüleriyle gerçekleşir. Bu tanımdan anlaşılacağı gibi, gelişimin göstergesi davranıştır
ve gelişim bir bütündür (Yörükoğlu, 1981: 61). Gelişim, organizmada iç ve dış etkenler sonucu, birbirine bağlı ve düzenli biçimde
ortaya çıkan, ilerleyici bir dizi değişiklikler olarak tanımlanır. Her
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 51
canlı türünde belirli bir sıra izler ve gelişim hızı türlere göre değişiklik gösterir. İnsan gelişim süreci aracılığıyla yeni yetiler kazanır
ve gelişimi hayat boyu sürer.
Geleneksel görüşler ve yeni kuramcıların açıklamaları birlikteliğinde baktığımızda, gelişim kavramının yaşlanma sürecinin,
çevresel ve biyolojik değişikliklerin doğal bir sonucu olarak gerçekleştiğini görürüz.
Gelişim ve değişim kelimeleri karıştırılmamalıdır. Gelişme kelimesi ile, zaman içinde, yapıda, düşüncede veya biyolojik ve çevresel etkilere bağlı olarak insan davranışlarındaki sürekli değişimler tanımlanır. Bu değişimler bir birikimsel süreçle olgunlaşmaya
dönüşür. Değişme ile ise, kişinin kendi kararıyla ve isteyerek yaptığı davranış değiştirme eylemi kastedilmektedir. Değiştirme, en uygun davranışı kazanmak için müdahale etmeyi kapsayan bir kavramdır. Gelişim üzerine etki eden etkenler biyolojik (olgunlaşma)
ve çevresel etkenler (sosyalleşme/toplumsallaşma) olarak sınıflanmaktadır.
Gelişim dönemlerinin kendilerine özgü özellikleri, problemleri, çözümleri ve kazanılan yetileri vardır. Doğumdan yetişkinliğe
kadar şekillenen bu dönemler, bilişsel, duygusal ve davranışsal basamaklarda ruhsal ve fiziksel sağlık, kişilerarası iletişim ve sosyal
başarıdaki önem gibi pek çok farklı alanda, kuramcılar tarafından
ele alınmış, farklı bakış açılarıyla değerlendirilmiştir. Gelişim genel anlamda bilişsel, psikososyal ve fiziksel olmak üzere üç alanda oluşur. Çocuk bu üç alandaki etkileşim sonucu gelişimini tamamlamaktadır. Bu gelişim alanlarını kısaca tanımlamak gerekirse (Bayhan ve Artan, 2004: 10):
Bilişsel (zihinsel-algısal) Alan: Tüm zihin yetenekleri ve aktiviteleri, hatta düşünce organizasyonunu içeren düşünme ve problem çözme ile ilgili zihin süreçlerini kapsar. Algılama, bellek, nedensellik, yaratıcılık, hafıza ve dil gelişimini içerir.
52 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Psikososyal (duyusal) Alan: Kişisel özellikler ve sosyal becerilerle ilgilidir. Sosyal koşullara karşı çocuğun kendine özgü davranışlarını, duygularını ve tepkilerini içerir. Kişilik ve kişilerarası gelişim becerilerini kapsar. Sosyal beceriler ve davranışlar gibi kişisel kavramları ve duyguları içerir.
Fiziksel (davranışsal) Alan: Duyusal kapasiteler, motor beceriler, fiziksel özelliklerle ilgilidir. Bireyin bedenindeki temel gelişim ve değişimi kapsar. Bu değişimler uzunluk, ağırlık gibi dış değişimler, kaslardaki değişimlerdir.
Bu üç alan, aynı zamanda tutumların temel ögeleri olarak ele
alınmaktadır. Bilişsel olarak çocuk, yaş ilerlemesine paralel olarak bir durumda yapılması, ya da aksi doğru olan şey hakkında fikir yürütmeyi öğrenir. Düşüncelerine göre bir duygu hisseder ve
bunu ayırt etmeye çalışır. Davranışsal olarak, akıl yürütmeleri ve
duygularıyla tutarlı olan, ya da olmayan bir biçimde hareket eder.
Bu duygular, düşünceleri ve davranışlarına uygun düşebilir veya
düşmeyebilir. Bu denge, zaman içinde kazanılır.
3. Teknoloji tabanlı medya etkileri ve çocuk gelişimi
süreci
Medya, çocuk gelişimine çevresel etkenler kategorisinde etki
etmektedir. Bronfenbrenner (1979)’in “Ekolojik Sistem Teorisine”
göre medya araçları bir ekosistem ögesi olarak büyük bir çevrenin bir parçasını oluşturmakta ve çocuğun sosyalleşme kanallarından biri olarak gelişiminde çevresel bir etki yaratmaktadır. Bu etki
çocukların giyim tarzında, oynadıkları oyunlar ve oyuncaklarda,
canlandırdıkları karakterlerde, yedikleri şekerlemelerde kendini
göstermektedir. Kitle iletişim araçları, yaptıkları yayınlarla düşünceleri etkileyebilmekte, duyguları yönlendirebilmekte ve davranışlarda değişikliğe yol açabilmektedir (Singer ve Singer,1998).
Yaş dönemlerine göre çocukların korku ve kaygıları da değişÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 53
mektedir. Küçük çocuklar genellikle duygu ve düşüncelerini ayıramaz ve gerçeği değerlendirme yetileri yaşla birlikte gelişir. Yaşantı ve deneyimlerinin azlığı nedeniyle çevresindeki olayları gerçeğe
uygun olarak algılyamayan çocuk, medyadan kendisine ulaşan verileri, kendi hayal gücüne ve korkularına göre şekillendirir. Çocuklar korku ve kaygılarını abartılı olarak algılar, bir yetişkinden daha
farklı olarak bu duyguları hissederler (Hoffner, 1997). Zihin ve dil
gelişimleri hızlı bir şekilde gelişirken, mantıklı işleyişinin henüz
tam olarak gelişmemesi, duygu ve düşüncelerini ifade edememeleri,
gelişimlerinin gelişen medya teknolojilerinin hızına paralel gitmediğinin bir göstergesidir. Genellikle kullanılan medya içerikleri, yetişkin algısına uygun bir akış içermekte, hızlı geçiş ve soyut kavramlar çocukların algısal yapılanmalarına henüz hitap etmemektedir.
Gelişimsel süreci, erken çocukluk döneminden başlayarak çocuk
için kitle iletişim araçları açısından değerlendirecek olursak, kitle
iletişim araçlarının davranışsal etkileri “katarsis, taklit ve duyarlılıkduyarsızlık” içermekte; duygusal etkileri, heyecansal geçişler, korku
ve kaygı ifade etmekte; bilişsel etkileri ise, yerleştirmekte oldukları
inançları, değerleri ve düşünce içeriklerini kapsamaktadır.
Rahatlama ve kaçış etkisi nedeniyle davranışsal; kolay ulaşılabilirliği ve gereksinimi duyulan duygunun tatmin edebilme aracı olması nedeniyle duygusal; hazır gündemin takibi, inanç ve değer sistemlerini yerleştirme gücü nedeniyle bilişsel olarak teknolojik gelişimlerle donatılmış mecralara karşı bağımlılık kolay oluşmaktadır.
Araştırmacılara göre, televizyon gibi teknoloji tabanlı medya
mecralarının çoğu çocukların fiziksel gelişimlerini ve davranışları, düşünme, konuşma becerileri, okuma alışkanlıkları gibi bilişsel
gelişimlerini, kişilik gelişimlerini, kimlik duygusu ile hayal güçlerini ve sosyalleşme süreçleri gibi sosyal ve duygusal gelişimleri
üzerinde etkilidir (Bickham, Vandewater ve ark., 2003; Bronson,
2000; Jordan, 2004). Bu bağlamda değerlendirecek olursak duygu54 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sal gelişim, bilişsel-algısal gelişim, sosyal gelişim ve ahlak gelişimi; medya etkisi bağlamında tek tek ele alınarak incelenmektedir.
3.1. Duygusal gelişim ve medya
Duygular, insan olmanın en önemli unsurlarıdır. Bazı araştırmacılar mutluluk, şaşkınlık, korku, kızgınlık ve üzüntü gibi bazı
temel duyguların yaşamın ilk birkaç haftasında bile varolduğunu
ve bunun bebeğin yüz ifadelerinde açıkça görülebildiğini belirtmektedirler (Bayhan ve Artan, 2004).
0-3 yaş duygusal gelişim ve medya etkileri
Öğrenme ve hatırlama becerisi, yaşamın ilk haftalarından itibaren mevcuttur. Ebeveyne ve diğerlerine bağlılık, ilk yılın sonlarına
doğru oluşur. Kişisel farkındalık ikinci yılda gelişir (Bayhan ve Artan, 2004: 15). 0-3 yaş arasındaki çocukla birlikte paylaşılan zaman,
onun kişilerarası iletişime alışmasına ve yavaş yavaş sosyal çevresini tanımasına yol açar. İletişimin temel esası olan konuşma becerilerinin temelini bu dönemde atar. Bu dönemde aşırı miktarda medya etkisine maruz kalan çocuk duygusal ve sosyal iletişime geçmede
zorlanabilir. Örneğin televizyon karşısında çocuğu besleme, uyutma
gibi davranışlar ileride oluşacak yeme bozuklukları, uyum sorunlarının temelini oluşturabilir. Sosyal duygusal gelişim içinde, duyguların şekillenmesine baktığımızda bebeklerin ilk sosyal davranışı olarak anneye bağlanma ve anneden kopma görülür (Morgan,l981).
Anne ve çocuk arasındaki ilk sevgi temasları, “dokunmanın
verdiği rahatlık” gereksinimi, çocuğun temel güvenin oluşmasında birinci sırayı oluşturur. Bu nedenle bebekler için sevgi, duygusal ilgi ve birlikte paylaşılacak zaman çok önemlidir. Ebeveynin teknoloji kökenli medya tutkusu çocuğa ayrılacak zamanın bu
şekilde paylaılması veya çocuğun algılamısını karıştıran ortamda
açık olarak bulunan medya ortamları, bağlanma koşullanmasını
olumsuz yönde etkileyebilmektedir (Rideout ve Hamel, 2006). Bu
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 55
dönem, kontrolün en yüksek düzeyde tutulduğu bir medya kullanım sıklığını gerektirmektedir.
3-7 yaş duygusal gelişim ve medya etkisi
Diğer çocuklara karşı ilginin artmasına rağmen, aile hâlâ yaşamın odağıdır. Bağımsızlık, kişisel kontrol ve özbakım bu dönemde
artar. Oyun yaratıcılık ve hayal etme daha detaylı hale gelir (Bayhan ve Artan, 2004: 15). 3-7 yaş arasında öncelikli olarak dil gelişimi kazanımıyla birlikte, çocuk her gün yeni kelimeler öğrenerek
dile hakim olmaya başlar. Televizyon izlemenin çocukta dil gelişimini arttırdığı, kelime haznesini geliştirdiği yönünde çalışma bulguları olmakla birlikte, eğer çocuk kontrolsüz bir şekilde televizyona maruz kalırsa, çocuğun sosyalleşmesi, yakınları ile diyalog kurması, sosyal adaptasyonu ve dil gelişiminde sorunlar yaşanabildiği
yolunda araştırmalarda mevcuttur (Pasquier, Buzzi ve ark., 1998).
Özellikle korku, kaygı gibi duygular çocukluk döneminin en
önemli duygusal işlevleridir. Bu dönemde korkularla ilgili pek çok
yaklaşım vardır. Bazı korkular bir filimden, bir masaldan etkilenmeleri sonucu oluşurken, bazı korkuların kaynağı da çocukların
hayal güçleridir (Bayhan ve Artan, 2004). Eğer çocuk fazla televizyon seyrederse, Gerbner ve Gross (1976)’un da belirttiği gibi, dünyayı korkutucu bir yer olarak algılayabilmektedir. Fazla televizyon
seyreden çocukların, az televizyon izleyenlere göre daha kaygılı ve
saldırgan davranışlar sergilemesi, saldırganlık ögesi yoğun televizyonun korkutucu hayaller için hazırladığı zemindir (Wei, 2007).
Oysa bu dönemde çocuğun gereksinimi olan şeyler, yapıcı ve gelişimini hızlandırıcı hayallerdir.
7-12 yaş duygusal gelişim ve medya etkisi
‘Ben’ kavramının gelişimiyle birlikte, çocuğun benlik yapısı bu
dönemde yetişkin düzeye ulaşma çabasındadır. Çocuk için kendi deneyimleri önem kazanmaya başlar. 7-12 yaş arası dönemde,
56 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
okul artık aile ile geçirilen zamanın önüne geçmeye başlamıştır.
Okul yıllarında çocuklar arkadaşlarıyla beraber çeşitli çalışmalar yaparlar, kendilerinin ve diğerlerinin kapasitelerini fark ederler, sorumluluk duygusu geliştirirler. Çocuklar medyadan model
aldıkları erişkinlerin tepkileri düzeyinde etkilenmeye başlamışlardır. Özellikle aileyle birlikte medya kullanımı sırasında ailenin
korku kaygıları çocuklara yansımaktadır. Bu yaş çocukları artık
dünyayı daha iyi tanımakta ve gerçekleri daha iyi bilmektedirler.
Bu nedenle soyulmak, bıçaklanmak, vurulmak, ya da kitle iletişim araçlarından yansıyan, sık sık karşılaştıkları savaş, doğal afetler gibi durumlardan korkabilirler (Bayhan ve Artan, 2004).
11 yaş sonrasında da bu korku ve kaygılar, yerini biraz daha
mantıksal düşünce zeminine bırakma eğilimi gösterir. Çocukların bu yaşlardan itibaren medya üzerinden kazanımları eğer iyi
yönlendirilir ve seçici davranılırsa devam eder. Eğer, duygu boyutunda bilişsel gelişmeye paralel bir gelişim hızı söz konusu değilse, aradaki tutarsızlık davranışa yansıyacak ve çocuk üzerinde
izlediklerinin etkisi yetişkinden farklı şekillenebilecektir. Örneğin, bu dönemin çocuğu ailesiyle birlikte izlediği haber görüntülerinin, bilgilendirici nitelikte olduğunu büyük ölçüde fark eder,
ancak bir yetişkin kadar yaşam deneyimine sahip olmadığı ve bilişsel, duyuşsal gelişimini henüz tamamlamadığı için, şiddet içeren, korku ve gerilime neden olan içerikler onun kaygı duymasını ve güvensizlik hissetmesini sağlayarak, kazanmış olduğu pek
çok gelişimsel özellikte gerilemeye yol açabilir. Çocuk, görüntülerin etkisiyle evde yalnız kalamamaya başlar ve anne bağımlılığına,
okul korkusuna yol açabilen sosyal gelişimsel gerilikler yaşayabilir (Valkenburg, Cantor ve ark., 2000). Aşırı medya kullanımı durumunda, iletişim ve sosyal uyum üzerinde oluşabilecek olumsuz
etkiler, çocuğun sosyal etkinliklerine, arkadaş ilişkilerine, ders başarısına, sportif faaliyetlerine, ya da yaşına uygun becerilerinin gelişmesinde sorunlarla karşılaşmasına yol açabilir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 57
3.2. Bilişsel gelişim ve medya
Biliş terimi, dünyamızı anlamayı ve öğrenmeyi içeren zihinsel
etkinlikler anlamına gelir. Yaklaşık olarak düşünme ile eş anlamlıdır (Morgan, 1981). Biliş başlığı altına, dil gelişimi, okuma ve yazma, problem çözme, akıl, yaratıcılık; dikkat, algı, bellek, vb. birçok
alan girmektedir (Bayhan ve Artan, 2004).
“Bilişsel gelişim” konusunda İsviçreli psikolog ve filozof Jean
Piaget’nin2 kuramı, çağımızda da geçerliliğini korumakta ve yaygın olarak kullanılmaktadır (Morgan, l981). Piaget, çocuğun dünya
hakkındaki bilgisi şekillendikçe, birbirine bağlı zihinsel gelişim evrelerinden geçtiğini savunur. Bilişsel gelişim, büyüme ve gelişmeyi sağlayan biyolojik etkenlerden çocuğun yaşantılarıyla etkileşmesi sonucunda ortaya çıkar (Yavuzer,1998). Piaget’e göre zihinsel, ya
da bilişsel süreçler çocuğun dünyayı anlamasını sağlar, bunlar çocuğun dünyayı anlamasını sağlayan bilişsel süreçlerdir. Çocuklar
yalnızca kendi keşfettikleri şeyleri gerçek anlamda kavrayabilirler.
Değişik yaşlardaki çocukların olgunlaşma hızına ve özel yaşantılarına dayalı olarak, zihinsel yeteneklerinde değişme ve yenilik görülür. Gelişimlerinin her döneminde, becerilerinin el verdiği ölçüde
dünyayı anlama yeteneğine sahiptirler (Morgan, 1981).
0-2 yaş bilişsel gelişim ve medya etkisi
Piaget’in ilk dönemi olan duygu-motor döneminde (0-2 yaş)
bebeğin düşünceleri, onun fiziksel aktivitelerine dayalıdır. Doğduğumuz andan itibaren, dünyayı kavramamıza çerçeve oluşturacak bilişsel şemalar geliştirmekteyiz. Şemalar; ilkel zihinsel yapı2) “...1900’lerin başlarında genç bir bilim adamı olan Jean Piaget, Baldwin’in çalışmalarını dikkatle inceliyordu. Aslında bir biyolog ve doğa bilimcisi olan Piaget, çalışmalarını sürdürürken büyük çocukların, küçüklere göre soruları daha farklı algıladığını farketti. Bu da onu, “problem durumlar” hakkında büyük çocukların küçük
çocuklardan daha farklı düşündükleri sonucuna götürdü. Bu sonuç Piaget’yi, insanın
bilişsel gelişimi hakkında çalışmaya teşvik etti. Bu alanda yıllarca yaptığı çalışmalar
onu, çağımızın en çok okunan ve saygı duyulan bilim adamlarından biri konumuna
getirdi” (Bayhan ve Artan, 2004).
58 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
lar, bilginin en temel birimleridir. Çok çeşitli ve karmaşık olan bilişsel şemanın gelişimiyle birlikte bebek, dokunabilirim, yiyebilirim gibi düşüncelerini organize edebilir ve zamanla davranışları
arasında seçici olmayı öğrenir (Bayhan ve Artan, 2004). Medyanın ilk bozucu etkisi bu şema gelişiminin oluşum sürecinde ortaya
çıkar. Örneğin televizyona bakarak ilgisini odaklayan çocuk, hızlı ve akıcı görüntülerden etkilenir ve zihnin kalıcı şemasal alışkanlıkları oluşturmasını güçleştirebilir. Bu dönem çocuğunun daha
durağan ve sakin zihinsel işlevlere gereksinimi vardır. Ancak dönem sonuna doğru, duyusal motor yolla, karmaşık olmayan zihinsel faliyetlere ulaşılır. Böylece bebek istemli olmayan hareketlerde bulunabilir. Bellek az gelişmiş olmakla beraber, bazı durumları ve nesneleri yordamaya başlar. Gelişim ilk olarak duyuların kullanılması ile başlar, ikinci sırada motor hareketler ve devamında
üçüncü olarak da duyusal-motor yeteneklerin koordinasyonu başlar. Bebek bu dönemin sonunda basit zihinsel faliyetlerde bulunabilir (Morgan,1981).
Bu basit zihinsel faliyetler, henüz gelişmekte olan beyin fonksiyonlarına bağlı olarak artar. Gelişmekte olan beyin, henüz bir yetişkinin beyinsel işlevlerini gerçekleştirememektedir. Bu nedenle
erken çocukluk dönemi, beyin gelişimi açısından çok önemlidir.
Örneğin, yetişkin algısına uygun bir akış içermekte olan televizyon, hızlı geçişleri ve soyut yapısıyla bu dönem çocukların algılarına uygun değildir. Çocuk içsel olarak anlamlar kuramadığı için,
birşeyler inşa edememeye başlar, böylece kopuk ve kesik dikkat
aralıkları geliştirir. Medya ortamlarının, bebeğin etkili bağlantılar
kurmasını sağlayan fiziksel beyin gelişimini etkileyerek, dikkatin
sürekliliği üzerinde bozucu etki oluşturması söz konusudur. Böylece çocuk ileriki dönemlerde gelişmekte olan dikkatini yoğunlaştırma sürelerini ve beyinsel işlevlerini tembelliğe alıştırmaktadır (DeGaetano, 2003). Çocuklar için iki boyutlu sanal bir dünyaya bakmaları, üç boyutlu gerçek dünyayı-yaşamı algılamalarından
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 59
daha kolaydır. Sürekli değişen görüntüler, beyin işlevlerinin erken
uyarılmasına, bu da çocuğun inşa ettiği üç boyutlu algı sisteminin bozularak dikkat dağınıklığı oluşmasına zemin hazırlamaktadır. Çocukların dikkatlerini toparlayabilme süreleri kısadır. Örneğin fragmanlar, reklamlarda görülen bombardıman şeklinde hızlı geçişler, çocuğun hızlı geçişler yapmasına ve yapılanmamış yanlış malzemeler almasına neden olur. Bu dönemde çocuklar dingin ve üç boyutlu yaşanan dünya algılarını öğrenmelidir. Bu nedenle baby tv gibi daha yumuşak ve tekrarlı, bebek algısına hitap
eden tematik televizyon kanalları üretilmiştir. Aynı şekilde dvd,
mp3 görüntüleri de bu döneme özgü olarak hazırlanmaya başlanmıştır. Böylece bebeğin bilgi işleme süreci yeteneğindeki gelişimi
ile birlikte, medya içerikleri hakkında bilgilenmesi, bütünün parçalarını tamamlamasını sağlayacaktır (Murray ve Murray, 2008).
Zaman içinde çocuklar bir resmi, nesneyi, görüntüyü, sesi ayırt
edebilme becerilerini kazanırlar.
Zaman sınırı olmadan medya ürünleri ile karşı karşıya kalma
durumunda, bu yaş dönemindeki çocuklarda, konuşma, anlamlı jest ve mimikler, heceleme, agulama, ses çıkarma, cümle kurma gibi gerekli olan fonksiyonların gelişiminde gecikmeler veya
yetersizlikler görülebilmektedir. Konuşmasını bilmeden televizyona bakan çocuk, ileriki yıllarda okumayı öğrenmek için fazla
çaba göstermemekte, zihinsel imgeleme yaratıcılığını azaltmaktadır (AAP, 1995).
Araştırmalar, dikat gelişimi paralelinde hazırlanacak çocuk
programlarının, çocuğun zihinsel gelişimine yardımcı olabileceğini de ortaya koymaktadır. Buradaki ince çizgi, yetişkin ve çocuk beyin yapısı ve dolayısıyla dikkat ve algı süreçlerinin farklılığıdır. Çocukların dikkatini, kamera hareketleri, müzik, özel efektler
gibi, reklamlarda ve fragmanlarda yer alan uyaranlarla ekran karşısına çekmenin ters etki yaratacağı vurgulanmaktadır. Oysa, çocukta oluşması istenen etki; içeriğin anlaşılması, konuşulanların
60 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tekrar edilebilmesi, ekrana yapışıp kalmadan istedikleri zaman izlemeyi kesebilmeleri yolunda geliştirilen yarıtıcı eğitsel programlarla gerçekleşebilir (Singer ve Singer, 1998). Ebeveynlerin bebeklerini eğlendirilip eğitilmesi konularında etkin ve güvenli araçlara gereksinim duymaları, özel çocuk ve bebek televizyon yayınlarının/kanallarının oluşması durumunu getirmiştir.
2-7 yaş bilişsel gelişim ve medya etkisi
Bu dönemi takip eden döneme, yani 2-7 yaş arasına Piaget ve
arkadaşları, “İşlem Öncesi Dönem” adını vermişlerdir (Morgan,
l981). Bu evrede çocuk, dile ve sembolik düşünce yeteneğine sahiptir (l998). Ancak işlem öncesi düşünce henüz iyi organize edilmemiştir. Semboller ilkel kullanımlarından, daha karmaşık kullanımlara bu dönem içinde geçmeye başlar, ancak yine de gerçek anlamda işlemden söz edilemez. Bu dönem çocuğunda analiz ve sentez yeteneği gelişmemiştir. Somutluk, dönemin en belirgin özelliğidir (Bayhan ve Artan, 2004). 3-4 yaşlarda çocuklar, dış dünyayı büyük ölçüde zihni semboller halinde tasarımlayabilecek güçtedir. Yetişkin ve yaşantıları ile serbestçe etkileşimde bulunabilirler, ancak bu etkileşim benmerkezcidir. Zihinsel olarak kendi üzerinde yoğunlaşmışlardır, başkalarının görüş açılarını kavrayamazlar. Piaget bu dönemden, mantık öncesi olarak söz eder (Yavuzer,
l998). İşlem öncesi çocuk geriye dönüşebilirliği yapamamaktadır,
yani bu dönemde bulunan çocuklar korunum, ya da tersine (geri)
dönebilirlik işlemi için gerekli olan mantıksal düşünme yeteneğinden yoksundur (Morgan, 1981).
Görüldüğü gibi hâlâ zihinsel yeterliliğin tamamlanmadığı bu
gelişimsel dönemde de, kontrolsüz medya kullanımı zararlı olacaktır. Burada önemle üzerinde durulan konu, çocukların bilişsel
ve dil gelişimlerinin televizyondan doğrudan etkilenmekte olduğudur. Erken çocuklukta, çok fazla televizyon izleyenlerin kelime
öğrenme süresi, kötü yönde etkilenmektedir. Çocuklar 7 yaşından
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 61
önce ne televizyonu, ne kelimeleri, ne de karmaşık öykü yapısını algılayabilmektedirler (Singer ve Singer, 1998). Örneğin bu dönemde çocuklar televizyonda gördükleri görüntüleri tamamen somut olarak yorumlarlar. Yani çocuklarda henüz soyut düşünce gelişmediği için, televizyondan çocuğa doğru akan görüntüler, olduğu gibi algılanır. Her şeyin kendi etrafında şekillendiği düşüncesine sahip olan çocuk, algıladığı kadarıyla gördüklerini olduğu gibi
yapmaya çalışabilir. Geri dönüşebilirlik ve değişmezlik kavramları henüz gelişmediği için, gördüklerinin bir film veya hayal olduğunu anlaması oldukça zordur. Onun için bu görüntüler gerçektir. Hatta bazı şeylerin nedeni olduğunu veya o öyle düşündüğü
için televizyonda bu sahnelerin gerçekleştiğini düşünebilir. Bu dönemde çocuktaki etkilenmeler hayat boyu çocuk için çok önemli izler taşıyabilmektedir (Hargreaves ve Hargreaves, 1997; Thorn,
2008). Özellikle şiddet ve korku ögeleri soyutlaştırılamadığı için
ve gerçekleştiklerinde çocuk tarafından geri dönüşü imkânsız olarak algılandığından bu durum, akla gelen görüntüler ve düşünceler ile günlerce onları rahatsız edebilir.
7-12 yaş bilişsel gelişim ve medya etkisi
Piaget’nin “Somut İşlemler Dönemi” olarak adlandırdığı 7-12
yaşlar arası çocuk, düşüncelerinde önceki döneme göre daha esnek ve düşünce süreçlerinde daha mantıklıdırlar. Artık kendi bakış açısıyla, bir başkasının bakış açısı arasında bağlantılar kurabilmeye başlamış ve nedensel farklılıkları ayırt edebilmekte; ancak, kimi zaman halen mantıksal sonuçlar çıkarmakta zorlanabilmektedir (Bayhan ve Artan 2004). 7-12 yaşlar arası çocuk, gelişmeye başlayan soyut düşüncenin etkisiyle, televizyondaki görüntüleri erişkin düzeyine yakın bir biçimde yakalamaya başlar. Çocuğun bilişsel ve sosyal düzeydeki büyük değişimi, algısal düşünceden sembolik düşünceye kayması ve bilgi işleme süreci yeteneğindeki gelişimi ile birlikte, medya içerikleri hakkında bilgilenme-
62 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
si bütünün parçalarını tamamlamasını sağlayacaktır. Analiz yeteneğinin gelişmesiyle birlikte ise, birden fazla tutum, ya da boyut
temelinde ayrımlanır ve genellemeler çocuğun kendi yaşantılarından yola çıkarak belirlenir.
Özellikle okul dönemi çocukların, televizyonu sevilen bir eğlence aracı olarak da gördüğünü belirten Kapferer (l985), televizyon izlemenin dil gelişimini arttırdığı, kelime haznesi geliştirdiği,
belli bilgileri kazandırdığı, küreselleşmeyi oluşturduğu gibi, çocuk
gelişimindeki olumlu etkilerini öne çıkarmaktadır.
Televizyonun çocuk ve gençlerin okuma alışkanlıkları üzerindeki etkilerini inceledikleri çalışmalarında Beentjes ve Tom Van
der Voort, televizyonun okumaya ayrılan zamanı daraltmakla birlikte, çocukları meraklandırarak onları okumaya yönlendirebileceğini iddia etmektedirler (1989: 70). Dikkat edilmesi gereken
olumlu araştırma sonuçlarının, okul çağı çocuklardan alındığıdır. Televizyon ve kitap okuma arasındaki ilişkiyi inceleyen birçok araştırma, televizyonun kitap okumaya ayrılan zamanı alması durumunda olumsuz etkiye dönüştüğü yolundadır. Televizyon
izleme, bilgisayar ve benzeri ortamlarda oyun oynama, çocuğun
okumaya karşı olan ilgisini azaltabilir, çünkü medya ortamlarından anlatılan bir öyküyü izlemek daha kolaydır. Burada üzerinde
önemle durulan nokta, hayal sürecidir. Medya ortamları genellikle, hayali de kurgulamış olarak çocuğa sunmaktadır. Oysa kelimeler, düşünceleri hayale dönüştürür. Çocuk bir şeyi okurken, kelimeleri ve harfleri tanır. İsterse tekrar okuyabilir, isterse durabilir,
hayal edip okumaya devam edebilir (Singer ve Singer, 1998). Artık çocukların kitap okumak için bile, bilgisayarlarını veya küçük
elektronik araçlarını tercih ettikleri görülmektedir.
Bilişsel süreçler daha çok soyut bir düzeye doğru gelişirken, soyut içerikler hakkındaki bilgiler şekillenir. Bu dönem, aile ya da
arkadaşların bakışı ve yorumlarıyla, düşünme yeteneğinin şekillenebildiği bir süreçtir. Bu nedenle televizyon izleme davranışı sıÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 63
rasında ailenin verdiği tepkiler, çocuğun bilişsel akıcılığını şekillendirebilecektir. Dolayısıyla, 7-12 yaş grubu çocukların, bilişsel
ve duyuşsal gelişimlerine göre, stres etkenlerinin etkisinde kalışları arasında farklılıklar göze çarpabilmektedir. Örneğin 7 yaşındaki bir çocuk, 11 yaş sonlarına doğru şekillenmeye başlayacak olan
soyut işlemler dönemine henüz girmediği için, beklenmedik olaylar, haberler karşısında bir yetişkine göre daha çok şaşıracak, panik
olacaktır. Öte yandan 12 yaş sonrasında, bilişsel ve duyuşsal gelişimlerine göre, görüntüleri daha mantıklı bir biçimde değerlendirebilecektir (Slater ve ark., 2004). 12 yaş ve sonrasında çocuk, bir
yetişkinin bilişsel yapısına paralel bir döneme girmiş, muhakeme
yeteneği gelişmiştir. Deneyimlerinin artması ile yetişkin olma yolunda adımlar atmaya başlamıştır.
Çocukların zihinsel gelişimlerinin yetişkinler kadar ileri düzeyde olmadığını anlatırken, televizyon izleyerek zihinsel becerilerini etkisizleştiren yetişkinler de gözardı edilmemelidir. Şirin’in
(l999) aktardığı gibi, “televizyona getirdiği eleştirel bakışla adından söz ettiren Neil Postman ve Martin Esslin gibi iletişimciler açısından televizyonda çocuk ve yetişkin arasında ayırım yapmamız gereksizdir. Zaten mentaliteleri türdeş hale getirmek, televizyonun doğasında vardır. Televizyon programlarının on iki yaş
mentalitesi için tasarımlandığı sözündeki kinaye, esas kitlesi aile
olması gereken televizyonun neden on iki yaş çocuğunun biliş düzeyeni dikkate alarak programlandığı parodoksunu gündeme getirmektedir”.
3.3. Sosyal gelişim ve medya
Diğer insanlara nasıl davranılacağını öğrenmek, bir başka deyişle sosyal gelişim (sosyalleşme), insan yaşamının önemli bir yönüdür (Morgan, 1981: 73). Çocuğun toplumun bir üyesi haline
gelmesi süreci olan sosyalleşme, bebeğin kendinin farkına varması, içine doğduğu ortamda kişilik ve yaşama ilişkin donanım ka64 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
zanması anlamına gelir. Sosyalleşme kavramının daha çok sosyologlar tarafından kullanıldığını vurgulayan Kağıtcıbaşı, sosyal psikologların sosyal gelişim kavramını tercih ettiklerini hatırlatmaktadır (2004: 325). Çocuğun gelişimindeki önemli süreçlerden biri
olan sosyalleşme, onun belirli bir grubun işlevsel üyesi haline gelerek, ötekilerin değer, davranış ve inançlarını kazandığı süreçtir.
Çocuk, yetişkin düzeyinde bir olgunluğa ulaşıncaya kadar bilişsel,
duygusal ve davranışsal gelişimi, kişisel donanımıyla paralel olarak farklılıklar gösterir, olaylar arasında geçiş ve bağlantılar kurabilmesi, algısal gelişiminin beraberinde gelir (Morgan, 1981).
Bir sosyalleşme aracı olarak karşımıza çıkan medya ürünleri,
aynı zamanda çocuğun yaşamadığı deneyimleri de ona sunabilen
ve bunu kendi deneyimi gibi algılamasına yol açan araçlardır. İşte
bu nokta, erken çocukluktan itibaren medya ile tanışma, kültürel
bir yayılmaya da yol açmaktadır. Jull (l980)’un aktardığı gibi sosyaleşmede, aile ve toplumsal değerler, diğer sosyalleşme ajanlarına göre hem zamansal, hem de teknolojik üstünlüklerinden dolayı kitle iletişim kanallarından gelen kültürel kodlardan etkilenmektedir. Örneğen boş zaman etkinliklerinde; spor, müzik, çocuk
oyunları, televizyon, video ve film... vb. alanlarda yaratılan etkinlikler, çocuğun yaşadığı ortamın yerleşik kültürlerini de değiştirmektedir (Signorielli, 2004).
Çocukların becerileri, ilgi ve merakları, onların belli konulara
yönelmesine neden olsa da, çevresel faktörler ve ailelerinin onlara
sunduklarıyla sınırlıdırlar. Yetişkinlerin öncelikle kendileri, dolayısıyla çocuklar için ürettiği bir kullanım kültürü olarak karşımıza
çıkan medya, hem aileleri, hem de çocukların sosyalleşme sürecini etkilemektedir. Yetişkinler tarafından yaratılan kulanım kültürünün bir ürünü olan iletişim teknolojileri, çocuğun oyunlarında,
tekerlemelerinde, kendisi için yarattığı kültüre dönüşebilmektedir.
Odak noktasında yer almasa da, çocuk kültürünün oluşması yoluyla, gelişim sürecini etkilemektedir (Ferguson, 2006).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 65
Araştırmacılar sosyalleşme olgusunu çeşitli yönleriyle ele almışlardır. Örneğin, bağımlılık, saldırganlık, başarı güdüsü, rollerin öğretilmesi ve ahlak gelişmesi konularında sosyalleşme süreci etraflıca incelenmiştir. Bu noktada kişilik gelişimi sosyal duygusal sürecin önemli bir parçasını oluşturmaktadır (Bronson, 2000). Kalıtımsal yetileri ve becerileri, çocuğun sonradan çevresel kazandığı
edinimler ile birleştiğinde, sosyalleşme sürecinin kişilik gelişimini
belirlediğini görmekteyiz. Çocuk için uygun medya içeriğini belirlemek, yetişkinin sorumluluk alanına girmektedir. Yetişkin medya
kullanımı ile, çocuğuna örnek teşkil edebilmektedir. İşte bu nokta
çocuğun davranış öğretisini açıklayan gelişimsel bir kuramla açıklanabilir: “Sosyal Öğrenme Kuramı”.
Sosyal öğrenme kuramı
Öğrenme, deneyimlere dayalı olarak, davranışta gözlenen değişiklikler olarak tanımlanmaktadır. Sosyal öğrenme ise, bireysel ve
sosyal adaptasyon sürecinde, sosyal ortamda gerçekleştirilen öğrenme olarak tanımlanabilir. İnsan davranışı, bilişsel, çevresel ve
davranışsal faktörler arasındaki etkileşim sonucu ortaya çıkmaktadır (Bandura, 1977: 5). İnsanların kendileri ve sosyal çevreleri,
birbirlerinin belirleyicisidirler.
Sosyal Öğrenme Kuramı’nda sözü edilen sosyal çevre ile, genellikle aile, okul ve akranlar anlaşılmaktadır. Ancak artık günümüzde,
iletişim araç ve ortamları da sosyal çevre tanımına girmekte ve etkili birer sosyal süreç elemanı olmaktadırlar. Özellikle çocuklar ve hayatlarının artık vazgeçilmez birer parçası olan televizyon ve bilgisayar arasındaki etkileşim, onların davranışlarını oluşturmada ve değiştirmede önemli işlevler üstlenmektedir. Çocukların ve ebeveynlerin birbirlerine model oldukları bu öğrenme ortamında, sosyal etkileşim de kolaylıkla gerçekleşmektedir (Karasar ve Ertürk, 2001)
Sosyal Öğrenme Kuramı’na göre insan davranışı, bilişsel, çevresel ve davranışsal faktörler arasındaki etkileşim sonucu ortaya çık66 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
maktadır. İnsanların kendileri ve sosyal çevreleri, birbirlerinin belirleyicisidirler. Bu kuramın temel savlarından birine göre, insan
davranışı, deneyimlerden olduğu kadar, gözlemlerden de etkilenmektedir. Ortamın kişiye sunduğu öğrenme olanakları, sürecinin
önemli bir belirleyicisidir (Zimmerman ve Schunk, 2003).
1961 yılında “gözlemleyerek öğrenme” kavramını bir deneyle
ispatlayan kuramın öncüsü Albert Bandura’nın yaptığı Bobo Doll
Deneyi, sonuçlarının televizyon programları üzerinde günümüz
medya ortamlarının çocuklar üzerindeki etkisine gönderme yapması açısından önem kazanmıştır.
Bobo Doll Deneyi: Bandura, deneyinde bazı çocuklara bir film
izlettiriyor. İzlettirdiği filmde, “Bobo doll” adı verilen bir oyuncağa bağırıp söven, onu tekmeleyen bir ergin görülmekte. Bunu izleyen çocuklar, daha sonra teker teker oyuncakla dolu bir odaya alınıyorlar. Tam oyunlarının ortasında, biri gelerek bu oyuncaklarla
artık başka bir çocuğun oynayacağını söylüyor. İlgi çekici bu odadan çıkarılan ve hayal kırıklığına uğratılan çocuk, içinde az oyuncağın bulunduğu bir başka odaya alınıyor. Bu odadaki oyuncakların arasında “Bobo doll” da bulunuyor. Filmi izleyen gruptaki çocukların, “Bobo doll”a daha saldırgan davrandıkları gözlemleniyor. Bandura, bir sonraki deneyinde, bir manipülasyon daha yapıyor. Şiddeti uygulayan kişi, bir grup çocuğa izletilen filmde ödüllendiriliyorken, diğer çocuklara izletilen filmde cezalandırılıyor.
Sonunda ödül olan filmi izleyen çocuklarda, şiddet davranışı daha
fazla gözlemleniyor. Ancak sonunda ceza gören birini izleyen çocuklar, davranışı yapmaktan kaçınıyor.
Bu deneyden yola çıkılarak şiddet ve medya kullanımı arasındaki bağı inceleyen pek çok araştırma gerçekleştirilmiştir. Örneğin televizyonda şiddet içerikli çizgi filmler izledikten sonra, çocukların daha farklı davrandıkları belirlenmiştir. 100 okulöncesi
çocukla yapılan bir araştırmada, çocuklar TV izlemeden önce ve
sonra gözlemlenmiştir. Bir grup, şiddet içerikli çizgi filmleri izleÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 67
miş, diğer grup ise içeriğinde hiç saldırganlık olmayan çizgi filmleri izlemiştir. Şiddet içerikli filmleri izleyen çocukların, diğerlerine göre yaşıtlarıyla daha fazla kavga ettiği, büyüklere daha fazla
karşı geldiği ve daha sabırsız davrandıkları belirlenmiştir. İlk grup,
bebeği yumruklamış, tekmelemiş, hırpalamış ve saldırgan yetişkinin söylediklerine benzer saldırgan yorumlarda bulunmuştur.
Sharon Lovery bu durumu, “eğer televizyon seyircisi bir modeli
çekici bulursa, ya da aynı model gibi olmak isterse, modeli tümüyle kendi kimliğine monte ediyor” diye açıklamıştır. W. Schramm,
çocukların belli karakterlere benzemeye daha istekli olduklarını,
ister kurgu, ister gerçek olsun, çocukların bir modeli zihinlerinde
saklayıp ileri yaşlarda bile tekrarlayabildiklerini ortaya koymuştur
(Heart, Kruttschnitt ve Ward, 1986, Lachlan, 2005 ). Benzer araştırmalar farklı cinsiyet ve yaş değişkenli gruplarla da tekrar edilmiş, video oyunlarından ve televizyondan etki eden şiddetin, pasif veya aktif saldırgan davranışa dönüşümü ve gelişimsel özellikler arasında bağlar araştırılmıştır (Meyers, 2002).
Belton (2001: 817)’un odak gruplarla yaptığı çalışmalarda, çocukların kişilik özelliklerine göre, medyadan değişik şekillerde etkilendiklerini; örneğin bazı çocukların televizyon izleme süreci
sonrasında hayal gücü ve yaratıcılığın kısıtlandığını, buna karşılık bazı bilgisayar oyunlarının hayal gücünü diğerlerine oranla geliştiğini yazmıştır. Paik ve Comstock (1994), televizyon ekranına
yansıyan şiddet görüntülerinin, çocuğun kişilik özelliklerine göre,
farklı etkiler yaratacağını belirtmişlerdir. Bu tür görüntüler, çocuğu şiddete karşı duyarsızlaşmakta, ya da özdeşleşme yoluyla şiddet içerikli davranışlar ve tutumlar yerleşmesine yol açabilmektedir. Çocuk dünyayı gerçekte olduğundan daha kötü bir yer olarak
algılamaya başladığnda, ya kendini korumak için saldırgan davranışları benimseyecek, ya da aldırmaz bir tutumla duyarsızlaşabilecektir (Singer ve Singer, 1998). Slater, Kimberly ve arkadaşlarının
ulaştıkları en önemli sonuç ise, şiddet içerikli medyanın, özellik-
68 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
le okuldan soğumuş, ailesi ve arkadaşları tarafından dışlandıklarını ve haksızlığa uğradıklarını hisseden çocuklar üzerinde olumsuz etkilere yol açabileceğidir (2004: 642). Krcmar ve Vıera ise, ailenin önemini vurgulayarak, çocukla, şiddetle karşılaştığında nasıl
davranması gerektiği hakkında konuşan, birlikte düşünmeyi alışkanlık haline getirmiş ailelerde, televizyonun olumsuz etkilerinin
azaldığı; hatta bu çocukların bu tür içerikleri izlerken olayları veya
kişileri yargılayıp, gerçek hayatta kullanabilecekleri yararlı davranış biçimleri geliştirdiklerini iddia etmektedirler (2005: 267-268).
Okul öncesi dönemde hareketlenen çocuk, yeni yeni insanlarla karşılaşmaya ve iletişim kurmaya başlar. Morgan (1981), “Acaba çocuk karşılaştığı bu insanlara nasıl davranacaktır? Onlarla işbirliği mi yapacak, yoksa saldırgan bir tepki mi gösterecektir?”
diye sormakta ve bu durumu büyük ölçüde çocuğa sağlanan sosyal öğrenme yaşantıları ve örnek olarak gördüğü modellere bağlamaktadır. “Eğer saldırganlık modellerden öğreniliyorsa, televizyonun model olarak alınması söz konusu olmakta mıdır?” sorusu
ile de saldırganlık-medya bağlantısına dikkat çekmektedir. Sorusunu yine araştırma örnekleri ile açıklamakta ve televizyon görüntülerini seyreden çocuklarda saldırgan davranışların arttığını söyleyerek çocukların seyretmesi olası programların içeriğine dikkat
edilmesi gereğini hatırlatmaktadır (1981: 71 ). Çocukların bu yaşlarda karşılaştıkları görüntüler onlarda kaygı, gerilim, korku, şiddete eğilim, uyku bozukluğu, yalnız kalmak istememe gibi duygusal sıkıntılara yol açabilmektedir. Oyun dönemi olarak da adlandırılan bu dönemde çocuğun televizyonla kurduğu ilişki, arkadaşlarından soyutlanmasına ve yeni oyunlara girip oyunu kurma, sürdürme ve arkadaşlarıyla paylaşım sürecini etkileyebilecektir. Ancak bilinen çizgi film kahramanlarının oyunlara taşınırken yeni
oyun kurguları oluşturmasında, çocuğu yönlendirici ve katılımcı
yaparak sosyalleştirebileceği (Belton, 2001; Kirsh, 2006) yönünde
de bulgular vardır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 69
Sosyal gelişimin diğer önemli bir yönü de neyin doğru neyin
yanlış olduğunu inceleyen ahlak gelişimidir. Ahlaki düşüncelerin
gelişimi başkalarına nasıl davranacağımızı tayin etmede önemli
bir rol oynar. Ahlak gelişimi bilişsel gelişimle paralel ilerler ve bazen bilişsel gelşimin bir parçası olarak düşünülür (Morgan,1981).
Doğru ve yanlış davranış biçimi geliştirme ve ahlak gelişimi doğrultusunda bakıldığında ahlak gelişimi açısından medya etkilerini
gözden geçirmek yararlı olacaktır.
3.4. Ahlak gelişimi ve medya
Çocukların sosyal davranışları, büyük ölçüde neyin doğru, neyin yanlış olduğuna ilişkin ahlaki (etik) değerleri tarafından tayin edilir. Her ne kadar sosyal kurallar ve ahlaki değerler, öğrenme sonucu kazanılmakta ise de, ahlaki eğitim özgül eğitim ve özgül kurallardan bağımsız görünmektedir. Çocuklar bilişsel yönden geliştikçe, ahlak gelişimi aşamaları belli bir sıra izler. Bu nedenle ahlak gelişmesine, bilişsel gelişmenin bir niteliği olarak da
bakılabilir (Koholberg, 1969’dan aktaran Morgan, 1981). Ahlak
gelişimi, çocuğun küçük yaşlardan itibaren toplumca beğenilen
iyi ve doğru davranışları öğrenerek yapmasıdır. Çevresel etmenlerle şekillenen davranışlara ilişkin ilk izlenim ve bilgiler, giderek ahlaki davranışlara ve ahlak kurallarına temel olur (Bayhan
ve Artan, 1981).
Çocuğun ahlak değerlerinin oluşumu, toplumsal ve kişisel değerlerinden etkilenir. Yaşadığı toplumun kültürel yapısına, çevresinin inanç sistemine, aile içi iletişimine, kurduğu özdeşim modellerine ve rollerine bağlı olarak toplumsal değerlerden etkilenmesi
beklenir. Ahlaki değerlerin oluşmasında yargılama yetisi gibi, kişisel değerlerin de önemli bir yer tuttuğu görülmektedir. Yargılama
(muhakeme) kapasitesi; zeka durumu, olabilecek sonucu önceden
tahmin etme becerisi, dürtülerini ve özellikle saldırgan hayallerini denetleyebilmesi, başkası ile empati yapabilmesi, benlik saygı-
70 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sı ve özgüven geliştirebilmesi gibi kişisel değişkenler, ahlak gelişimi sürecinde etkilidir.
Bu gelişim doğru ve yanlışın ne olduğunun kişisel olarak belirlendiği bir vicdan oluşum sürecidir. Ahlak gelişimi sürecine etki
edecek en önemli araçlardan biri de günümüzde medyadır. Ahlak
gelişimi, bilişsel gelişimle paralel ilerlerken, bir yandan da sosyalduygusal gelişimin önemli bir boyutunu oluşturur. Piaget ve Koholberg3, ahlak gelişimine bilişsel yaklaşımlarda bulunmuşlardır.
Piaget, çocukların ahlak gelişimi hakkında çalışan ilk araştırmacıdır. Ahlak kavramını iç ve dış ahlak olmak üzere iki kavramla açıklamaktadır. Okul öncesi çocuklarda, doğru ve yanlışla ilgili fikirler oldukça somuttur. Bu yaştaki çocuklar için uyulan kurallar iyi,
uyulmayan kurallar kötüdür (Bayhan ve Artan, 1981). Televizyondaki dizi kahramanlarından, haberlerden, şiddet içeren çizgi filmlerden, gameboy/playstation/xbox gibi konsollardaki tercih edilen
oyun kahramanlarından çocuğa ulaşan bilgi, kötülerin her zaman
ceza görmemekte, hatta çoğu zaman kazanmakta olduklarıdır.
3) Piaget’in iç ve dış ahlak gelişimi açıklamasından sonra Lawrence Koholberg
(1969), ahlak gelişim basamaklarını tanımlayan bir teori geliştirmiştir. Koholberg’in
ahlak gelişimi devreleri giderek yükselen bir ahlak anlayışını içeren üç düzey ve
bunların herbirindeki iki devre ile belirlenir:
1- Gelenek Öncesi Düzey: a) İtaat ve Ceza Eğilimi (6-9 yaş): Cezadan kaçınmak için
kurallara itaat edilir. b) Saf Çıkarcı Yönelim (10 yaş): Doğru davranış, kişinin gereksinimlerini tatmin eden davranıştır. Çocuk yapmaması gerekenleri bilir, fakat otoritenin görmediği yerde kuralları çiğner.
2- Geleneksel Ahlak Düzeyi: a)İyi Çocuk Eğilimi (11 yaş): Yaygın davranış normlara uymadır. Takdir edilme ve beğenilme arzusu ile kurallara uyar. Güven, sadakat,
saygı, karşılıklı ilişkilerin devamlılığı ve minnetkarlık önemlidir. b) Kanun ve Düzen
Eğilimi (12 yaş): Yerleşmiş kurallar ve sosyal düzeni korumak önemlidir. Kanunlar kesindir. Otoriteye saygı göstermeli ve kural-yasalara uyulmalıdır. Görev sorumluluğu
kazanılmıştır. Sosyal düzen, eleştirmeden kabul edilmektedir.
3- Gelenek Üstü (Özerk veya İlkeli) Ahlak Düzeyi: Yetişkin bireylerin çoğu 4.
evrene takılabilir. a) Sosyal Kontrat Eğilimi (17 yaş ve sonrası): Doğru davranış; insan hakları ve toplum yararı gözetilerek, toplum tarafından incelenip kabul edilmiş
ilkelere uygun davranıştır. Bireylerin değerlerinin ve fikirlerinin farkında olunur. b)
Evrensel Ahlak İlkeleri Eğilimi: Kişinin kendi vicdanıyla ve kendi geliştirdiği ahlak
ilkeleriyle tanımlanır. Bu ilkeler somut ahlak kuralları olmayıp genel soyut ilkelerdir.
Evrensel adalet ilkeleri, insan hakları gibi.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 71
Okul öncesi dönem (3-7 yaş), neyin hayal, neyin gerçek olduğunun ayırt edilemediği bir dönemdir. Saldırgan davranışlar sergileyen televizyon kahramanları filmin sonunda somut bir ceza almamakta, kanlı bilgisayar oyunlarındaki kahramanlar sürekli yeniden dirilerek savaşa devam etmektedir. Bu dönem çocukları henüz bilişsel gelişim olarak somut düzeyde oldukları için, yanlış
davrandıkları ve toplum kurallarına uymadıkları için, ceza alması gereken kahramanların, cezalandırıldıklarını görmedikleri için
bunu somutlaştıramazlar. Bu tür kahramanların davranışlarını örnek alıp modelleyebilir veya şiddet sahnelerinden dolayı korku ve
kaygı yaşayabilirler (Silvern ve Williamson 2002).
Okul dönemine yaklaştıkça bu dönem çocuklarının kavramları değişmeye başlar. Anne babadan öğrenilen iyi- kötü ve doğruyanlış yavaş yavaş düzenlenir. Çocuklar kuralların, durumsal gereksinimlere bağlı olarak değişebileceğine inanırlar. İç ahlak düzeyine ulaştıklarında, insanların bir şeyi akıl yoluyla çözmekte, tartışmakta ve değiştirmekte, kuralları yeniden yapmakta anlaşabildiklerini anlayabilirler. Bu devre 7-8 yaşlarından 12 ve daha büyük yaşlara kadar sürer (Bayhan ve Artan, 1981). Çocuğun ahlak
gelişimi, dışsal ve içsel süreçlerden etkilenirken, çocuğun ailesi, içsel bir yapılanmayla sosyalleşme sürecini hızlandır; medya içinde
yaşadığı toplumsal alanı temsil gücü ile dışsal bir yapılanma süreci oluşturur. Ahlaki düşüncelerin gelişimi başkalarına nasıl davranacağımızı tayin etmede önemli bir rol oynar. Medyada insanların diğerlerine nasıl davrandığını gösteren bir sürü ipucu vardır.
Çocuğun ahlak gelişimi üzerinde etkili olabilecek yaşantılar, özellikle aile içi ve dışındaki kişilerarası iletişim süreçlerinden etkilenmektedir. Kendi dışındakileri diğerleri, ötekiler olarak tanımlayan çocuk
için medya, aile ile eşdeğer bir öteki sorumluluğu taşımaya başlar.
Evrensel ahlak ilkelerine henüz yetişkinlerin bile ulaşamadığı ve yetişkinler tarafından hazırlanan bir medya dünyasının çocuğa ideal
ahlak ilkelerini ne kadar yansıttığı tartışılmalıdır.
72 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
4. Evrensel ahlak ilkelerinden biri olarak çocuk hakları ve
medya etkisi
Çocukukların medyanın kendilerine sundukları karşısında savunmasız ve beklentisiz olmaları, onların var olan haklarını gözardı etmeyi gerektirmemektedir. Günümüzde çocuklar tek yönlü iletişim ile, eğlence nesnelerine yönelmekte, üç boyutlu olan gerçek
dünya ve çift boyutlu olan sanal dünya kavramları, onların gelişim basamaklarında karmaşalar oluşturmaktadır. Bu noktada gerçek sorumluluk yetişkinlere düşmektedir. Kendini koruma yetisini henüz kazanmamış çocuklar için, bu çevresel kirlenmeye karşı
içsel bir denetimle denetlenmesi zorunluluğu doğmaktadır. Çocuğun gelişimsel süreci, kendisine sunulan iletişim araç ve ortamları arasından, bilinçli ve istekli olarak, istediğini seçmek konusunda
serbest olmasını zorlaştırır. Çünkü karar verme ve hareketsel olarak uygulayabilme becerileri henüz gelişmekte olduğu için, kendi
başına sağlıklı seçimler yapamaz, sadece, ailesinin ve arkadaş çevresinin ona sunduklarını kullanır. Çocuk için uygun medya kullanım içeriği belirlemek, yetişkinin sorumluluk alanına girmektedir. Yetişkin aynı zamanda, kendi seçme davranışı ile çocuğa örnek teşkil etmektedir. Önemli olan, teknolojik gelişmelerin ardında kalmadan onları doğru ve yerinde kullanma becerisini çocuklara kazandırabilmektir.
Medya ürünleri çocuklar hedeflenerek hazırlanmamış olabilir,
ancak kamusal alan açıktır ve etkileri kalıcıdır. Çocuklar taklit ve
özdeşim yoluyla gördüklerini ve yaşadıklarını içselleştirirken, bir
yandan da bu medya ürünlerini örnek olarak alıp içselleştirebilirler. Eğer beğeni düzeyi, ahlaksal sorumluk sınırlarında ve yüksek
kültür düzeyinde tutulur ise ruhsal ve toplumsal sağlık kavramlarının da paralel gelişiminden söz edebiliriz. Türkiye nüfusunun
üçte ikisini çocuk ve gençlerin oluşturduğu gerçeği, medya kullanımında cocukların unutulmaması gereğini sayısal olarak göster-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 73
mektedir. Kitle iletişim araçları çocukların kimlik gelişimlerini etkileyerek, ahlaki değerlerin yanlış şemalandırılmasına fırsat verebilmektedir. Bilişsel ve duygusal olarak her türlü uyarana açık olan
çocuk, karmaşık ve anlamadığı uyaranlarla kafasını karıştırmakta
ve bilişsel toplumsal ve duygusal gelişimleri zarar görebilmektedir.
“Çocukla ilgili bütün eylemler çocuğun yüksek yararını tam olarak gözetmelidir” ilkesi çerçevesinde, istisnasız bütün çocuklar için
geçerli olan sözleşmede yer alan haklar, kitle iletişim araçlarında
çocuğun nasıl yer alması gerekliliği noktasında bir anahtar olarak
ele alınmalıdır.
Kitle iletişim araçlarından yararlanma noktasında dikkate
alınması belirlenen maddelerin (bkz: Son Not) yorumlanması:
Sözleşmede yer alan bütün haklar, istisnasız bütün çocuklar
için geçerlidir.
Madde 2: Bu madde çocukların ayırımcılıktan korunmasına
yönelik ilkelere dikkat çekmektedir. Çocukların herhangi bir hakkının ihlal edilmemesi, tersine bütün haklarının daha da genişletilerek ayırım gözetmeme adına olumlu adımlar atılmasını belirtmektedir.
Madde 3: Bu maddeye göre, çocukla ilgili bütün eylemler çocuğun yüksek yararını tam olarak gözetmelidir. Çocuklardan sorumlu olan kişi-kurumlar bu sorumluluklarını yerine getirmedikleri durumlarda, devlet çocuklara yeterli bakım ve özeni göstermelidir.
Madde 12: Bu maddeye göre, çocukların görüşlerini serbestçe
ifade etme ve kendisini etkileyebilecek herhangi bir konuda görüşleririnin dikkate alınmasını isteme hakları vardır. Kişiler çocukların yaşı ve olgunluk derecelerine gereken özeni göstermelidir.
Madde 13: Bu maddeye göre çocukların da, tıpkı yetişkinler
gibi düşüncelerini serbestçe ifade edebilme özgürlükleri vardır. Bu
özgürlükleri, başkalarının haklarına saygılı olma çerçevesi içnde
74 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
geçerlidir. Bilgi edinme ve başkalına iletme hakları da bu ifade özgürlüğü maddesi kapsamındadır. Tüm medya araçlarını kullanma
ve yararlanabilmesi için çocuğa gerekli özen gösterilmelidir.
Madde 14: Bu maddeye göre, başkalarının temel hak ve özgürlüklerine zarar vermediği ölçüde çocukların düşünce, vicdan ve
din özgürlüklerini ifade edebilme şansları vardır. Bu konuda anne
babalar gerekli yasalar çerçevesinde çocukları için gerekli özeni
göstermelidir.
Madde 16: Bu maddeye göre, çocukların asılsız iftiralardan ve
özel yaşamlarına yönelik müdahelelerden, özel yaşamın korunması çerçevesinde, korunma hakları vardır. Çocuğun özel yaşamına,
ailesine, iletişimine yönelik müdahelelerden kaçınılmalı ve çocuğun asılsız suçlama ve iftiralardan korunması için özen gösterilmelidir.
Madde 17: Bu maddeye göre, çocukların bilgi gereksinimlerine hizmet etmek ve çocuğu zararlı metaryalden korumak amacıyla, bilgiye erişim hakkının korunması gerekmektedir. Bu amaçla,
toplumsal ve kültürel yararları gözönüne alarak, uluslararası işbirliğini teşvik etme çerçevesinde çocukların dil, biliş ve duyusal gelişimlerinde, kültürel değerlere saygı duymasını sağlamada, çocuğun kişilik ve yeteneklerini geliştirmede ve çocuğun esenliğine zarar verebilecek bilgi ve belgelere karşı korunması için, Medya gereken özeni göstermelidir.
Madde 29: Bu madde çocuğun kişiliğinin, yeteneklerinin, geliştirilmesine; insan haklarına ve temel özgürlüklere duyarlılığın
arttırılmasına, çocuğun ana-babasına, kültürel kimliğine, diline,
ulusal değerlerine ve kendisininkinden farklı uygarlıklara saygısının geliştirilmesine yöneliktir. Çocuğun anlayışı, eşitlik ilkesine dayalı, özgür bir toplumda, yaşantıyı sorumlulukla üstlenecek şekilde hazırlanması için gereken özen gösterilmelidir.
Madde 31: Bu maddeye göre, çocuğun dinlenme, boş zaman
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 75
değerlendirme, oynama ve yaşına uygun eğlence (etkinliklerinde) bulunma ve kültürel ve sanatsal yaşama serbestçe katılma hakkı vardır. Çocuklar için, boş zamanı değerlendirmeye, dinlenmeye,
sanata ve kültürel etkinlikler konusunda uygun ve eşit fırsatların
sağlanması için gereken özen gösterilmelidir.
Madde 32: Bu maddeye göre, çocuğun, ekonomik sömürüye ve
her türlü tehlikeli işte, ya da eğitimine zarar verecek, ya da sağlığı veya bedensel, zihinsel, ruhsal, ahlaksal, ya da toplumsal gelişmesi için zararlı olabilecek nitelikte çalıştırılmasına karşı korunma
hakkı vardır. Çocukların çalışması, çalıştırılması için asgari yaş sınırı, çalışma süresi ve koşullarının düzenlemesi için gerekli özen
gösterilmelidir.
Madde 33: Bu maddeye göre, çocukların uyuşturucu ve benzeri maddelerin kullanımına karşı korunması ve çocukların bu tür
maddelerin yasadışı üretimi ve kaçakçılığı alanında kullanılmasını önlemek amacıyla, yasal sosyal ve eğitsel niteliktekiler de dahil
olmak üzere, her türlü uygun önlemleri almak için gerekli özen
gösterilmelidir
Madde 34: Bu maddeye göre çocuk, her türlü cinsel sömürüye
ve cinsel suistimale karşı korunmalıdır. Çocukların cinsel sömürüsü ve malzeme olarak kullanımını önlemek için gerekli önlem
alınmalı ve gerekli özen gösterilmelidir.
Madde 39: Bu maddeye göre, çocuğun sağlığını, özgüvenini ve
saygınlığını geliştirmek için her türlü ihmal ve sömürüden korunması, bu duruma maruz kalan çocukların ise yeniden toplumla bütünleşebilmesini temin için uygun olan tüm önlemler alınmalıdır
Bu tür sağlığa kavuşturma ve toplumla bütünleştirme için gerekli özen gösterilmelidir.
Türkiye, 1995’de Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni onayladıktan
sonra, çocuk haklarının tanıtılması doğrultusunda çeşitli kampanyalar yapılmaya başlamıştır. Çocukların kendileriyle ilgili ko-
76 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nularda söz sahibi olması gerekliliği ilkesi benimsenerek, ülke çapında çocuk hakları konusunda bir tanıtım çabasına girilmiştir.
Bu amaçla, çocukların ön planda olduğu, kendi haklarını tartıştığı, bir Ulusal Çocuk Kongresi yapılması kararlaştırılmıştır. Nisan
2000’de gerçekleşen Kongre, Kasım 2000’de yapılan Birinci Çocuk
Forumu ve bunu takip eden yıllarda benzer etkinliklerle 1995’den
itibaren beş yıl için planlanan çocuk haklarının tanıtım kampanyası tamamlanmıştır. Bu süreç içerisinde çalışan, kimsesiz ve sokak çocukları gibi her kesimden çocuğun da katılımıyla Türkiye
sınırları içindeki 81 ilde çalışacak komisyonlar kurularak, il sınırlarındaki çocukların sorunları tartışılmıştır. Her ilin kendi temsilci çocuğunu belirlemesi sonucu, 81 çocuk temsilci seçilmiştir. Bu
çocuklarla gerçekleşen kongre sonucunda, çocuklar bir bildiri yayınlamışlar4 ve Cumhurbaşkanı’na sunmuşlardır. Bu zaman sürecinde gerçekleşen toplantılarda, Türkiye’deki medyanın durumunun sorgulandığı “Medyada Sorunlar” başlıklı çalışma grubun4) …Bizler, Türkiye’nin seksen bir ilinden gelen çocuk delegeleriz. Dünyanın pek çok
ülkesinde olduğu gibi, çocuk haklarının ülkemizde tanıtılması, yaygınlaştırılması
ve yaşama geçirilmesi için çalışıyoruz. Çalışmalarımıza geçen yıl bu tarihte
başladık. Önce tüm illerde Sosyal Hizmetler ve Çocuk Esirgeme Kurumu (SHÇEK)
öncülüğünde, UNICEF, Milli Eğitim Bakanlığı (MEB), İçişleri Bakanlığı, Sağlık
Bakanlığı (SB), Adalet Bakanlığı, Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı’nın ortak
çabalarıyla çocuk komisyonlarımızı oluşturduk. Her ilde, farklı kesimlerden gelen
arkadaşlarımız Çocuk Haklarına Dair Sözleşme (ÇHS) ile tanıştılar, sorunlarını ve
isteklerini bu komisyonlarda dile getirdiler. 20-21 Nisan 2000’de, tüm illerdeki Çocuk Komisyonu üyesi arkadaşlarımızla Birinci Ulusal Çocuk Kongresi’nde bir araya
gelince, sorunlarımızın ne kadar ortak, bizlerden sorumlu olan kişi ve kuruluşlardan
beklentilerimizin ne kadar benzer olduğunu gördük. Kongre’de ortaya çıkan görüş ve
isteklerimizi bildiri olarak hazırladık. Cumhurbaşkanımıza sunduk. Orada, devletin
en üst kademesinde, bize ve sorunlarımıza sahip çıkılacağına dair söz verildi. ÇHS,
on sekiz yaşına kadar olan herkesin yaşama, gelişme, korunma ve katılım hakkından
yararlanmasını öngörüyor. Biz, haklarımızın önüne konan engellerin bir anda
kaldırılamayacağını, sıkıntılarımızın hemen giderilemeyeceğini biliyoruz. Ayrıca,
yetişkinlerin, sesimize kulak vermeden, bizi işin içine katmadan, bizi yok sayarak,
bizim için verdikleri kararların işe yaramayacağını da… İşte bu nedenle, 20-21 Kasım
2000 tarihinde yaptığımız Çocuk Forumu’nun temasını, Ekim ayındaki hazırlık
toplantımızda Katılım Hakkı olarak belirledik. Ailede, okulda, medyada, yargıda ve
sağlıkta, bizi ilgilendiren kararlara bundan böyle katılmak istediğimizi açıkladık. Bu
alanlarda, katılım hakkımızın önündeki engellerin kaldırılması için ne yapılmalı, nasıl
yapılmalı, kimler yapmalı ve ne zaman yapmalı sorularına yanıtlar bulmaya çalıştık.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 77
da, “çocuklar medyada katılım hakkına ne kadar sahiptir” sorusu
doğrultusunda tartışmışlardır.
Çocuk hakları çerçevesinden medya ve katılım hakkı başlığında beş yıl boyunca yapılan bu çalışmalar, bugün medya okuryazarlığı dediğimiz çalışmalarla birleşmiştir.
Sonsöz
Çocuk Hakları maddelerini Çocuk Gelişimi ve Medya başlığı
çerçevesinde değerlendirdiğimizde, şu sonuç ifadesine ulaşmaktayız:
Çocuk hakları açısıdan medyada, çocukların; “… ayırım gözetilmemesi ve görüşlerinin dikkate alınmasını isteme haklarına, düşüncelerini serbestçe ifade edebilme ve düşünce, vicdan ve din özgürlüklerine, özel yaşamlarının korunmasına, çocuğun zararlı metaryal ile karşılaşmamasına ve bilgiye erişim hakkının korunmasına,
boş zamanı değerlendirmeye yönelik sağlıklı öneriler ortaya koymaya, eşit hakları olan çocukların ekonomik olarak sömürülmemesine,
haksız kazançla çalıştırılmamasına, uyuşturucu ve benzeri maddelerin kullanımının önüne geçmeye, cinsel sömürüye ve cinsel suistimale meydan vermemeye ve çocukların yeniden toplumla bütünleşebilmesi…” için gereken özeni göstermeye çaba sarfedilmelidir.
Bugün, eleştirel bakışla, düzeyli medya kullanımı yaygınlaştırma çalışmaları giderek artmıştır. Çocuğun gelişim sürecine etki
eden toplumsal değişkenler içindeki medya etkilerinin olumsuz
yayılımını önleme, çocuk haklarına duyarlı, bilinçli bir kullanıcı
kitleye dönüştürme çabaları halen devam etmektedir. Bu kitap bu
çabanın somut bir ürünüdür. Kitabın bu bölümünü takip eden bölümleri bu süreci detaylı olarak ele almaktadır.
78 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Son Not: İlgili Maddeler
Madde 2
1. Taraf Devletler, bu Sözleşmede yazılı olan hakları kendi yetkileri altında bulunan her çocuğa, kendilerinin, ana babalarının veya yasal vasilerinin sahip oldukları ırk, renk, cinsiyet, dil, siyasal ya da başka düşünceler, ulusal, etnik ve sosyal köken, mülkiyet, sakatlık, doğuş ve diğer statüler nedeniyle hiçbir ayrım gözetmeksizin tanır ve taahhüt ederler.
2. Taraf Devletler, çocuğun ana-babasının, yasal vasilerinin veya ailesinin öteki üyelerinin durumları, faaliyetleri, açıklanan düşünceleri veya
inançları nedeniyle her türlü ayrıma veya cezaya tabi tutulmasına karşı
etkili biçimde korunması için gerekli tüm uygun önlemleri alırlar.
Madde 3
1. Kamusal ya da özel sosyal yardım kuruluşları, mahkemeler, idari
makamlar veya yasama organları tarafından yapılan ve çocukları ilgilendiren bütün faaliyetlerde, çocuğun yararı temel düşüncedir.
2. Taraf Devletler, çocuğun ana-babasının, vasilerinin ya da kendisinden hukuken sorumlu olan diğer kişilerin hak ve ödevlerini de göz önünde tutarak, esenliği için gerekli bakım ve korumayı sağlamayı üstlenirler
ve bu amaçla tüm uygun yasal ve idari önlemleri alırlar.
Madde 12
1. Taraf Devletler, görüşlerini oluşturma yeteneğine sahip çocuğun,
kendini ilgilendiren her konuda görüşlerini serbestçe ifade etme hakkını
bu görüşlere çocuğun yaşı ve olgunluk derecesine uygun olarak, gereken
özen gösterilmek suretiyle tanırlar.
2. Bu amaçla, çocuğu etkileyen herhangi bir adli veya idari kovuşturmada çocuğun ya doğrudan doğruya veya bir temsilci ya da uygun bir
makam yoluyla dinlenilmesi fırsatı, ulusal yasanın usule ilişkin kurallarına uygun olarak çocuğa, özellikle sağlanacaktır.
Madde 13
1. Çocuk, düşüncesini özgürce açıklama hakkına sahiptir; bu hak,
ülke sınırları ile bağlı olmaksızın; yazılı, sözlü, basılı, sanatsal biçimde
veya çocuğun seçeceği başka bir araçla her türlü haber ve düşüncelerin
araştırılması, elde edilmesi ve verilmesi özgürlüğünü içerir.
2. Bu hakkın kullanılması yalnızca: a. Başkasının haklarına ve itibarına saygı, b. Milli güvenliğin, kamu düzeninin, kamu sağlığı ve ahlakın koÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 79
runması nedenleriyle ve kanun tarafından öngörülmek ve gerekli olmak
kaydıyla yapılan sınırlamalara konu olabilir.
Madde 14
1. Taraf Devletler, çocuğun düşünce, vicdan ve din özgürlükleri hakkına saygı gösterirler.
2. Taraf Devletler, ana-babanın ve gerekiyorsa yasal vasilerin; çocuğun yeteneklerinin gelişmesiyle bağdaşır biçimde haklarının kullanılmasında çocuğa yol gösterme konusundaki hak ve ödevlerine, saygı gösterirler.
3. Bir kimsenin dinini ve inançlarını açıklama özgürlüğü kanunla öngörülmek ve gerekli olmak kaydıyla yalnızca kamu güvenliği, düzeni, sağlık ya da ahlakı ya da başkalarının temel hakları ve özgürlüklerini korumak gibi amaçlarla sınırlandırılabilir.
Madde 16
1. Hiçbir çocuğun özel yaşantısına, aile, konut ve iletişimine keyfi ya
da haksız bir biçimde müdahale yapılamayacağı gibi, onur ve itibarına da
haksız olarak saldırılamaz.
2. Çocuğun bu tür müdahale ve saldırılara karşı yasa tarafından korunmaya hakkı vardır.
Madde 17
Taraf Devletler, kitle iletişim araçlarının önemini kabul ederek çocuğun; özellikle toplumsal, ruhsal ve ahlaki esenliği ile bedensel ve zihinsel
sağlığını geliştirmeye yönelik çeşitli ulusal ve uluslararası kaynaklardan
bilgi ve belge edinmesini sağlarlar. Bu amaçla Taraf Devletler:
a. Kitle iletişim araçlarını çocuk bakımından toplumsal ve kültürel yararı olan ve 29. maddenin ruhuna uygun bilgi ve belgeyi yaymak için teşvik ederler;
b. Çeşitli kültürel, ulusal ve uluslararası kaynaklardan gelen bu türde
bilgi ve belgelerin üretimi, değişimi ve yayımı amacıyla Uluslararası işbirliğini teşvik ederler;
c. Çocuk kitaplarının üretimini ve yayılmasını teşvik ederler;
d. Kitle iletişim araçlarını azınlık grubu veya bir yerli ahaliye mensup
çocukların dil gereksinimlerine özel önem göstermeleri konusunda teşvik ederler;
e. 13 ve 18. Maddelerde yer alan kurallar göz önünde tutularak çocu-
80 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ğun esenliğine zarar verebilecek bilgi ve belgelere karşı korunması için
uygun yönlendirici ilkeler geliştirilmesini teşvik ederler.
Madde 29
1. Taraf Devletler çocuk eğitiminin aşağıdaki amaçlara yönelik olmasını kabul ederler; a. Çocuğun kişiliğinin, yeteneklerinin, zihinsel ve bedensel yeteneklerinin mümkün olduğunca geliştirilmesi; b. İnsan haklarına ve temel özgürlüklere, Birleşmiş Milletler Antlaşmasında benimsenen ilkelere saygısının geliştirilmesi; c. Çocuğun ana-babasına, kültürel kimliğine, dil ve değerlerine, çocuğun yaşadığı veya geldiği menşe ülkenin ulusal değerlerine ve kendisininkinden farklı uygarlıklara saygısının geliştirilmesi; d. Çocuğun anlayışı, barış, hoşgörü, cinsler arası eşitlik
ve ister etnik, ister ulusal, ister dini gruplardan, isterse yerli halktan olsun, tüm insanlar arasında dostluk ruhuyla, özgür bir toplumda, yaşantıyı, sorumlulukla üstlenecek şekilde hazırlanması; e. Doğal çevreye saygının geliştirilmesi.
2. Bu maddenin veya 28. maddenin hiçbir hükmü gerçek ve tüzel kişilerin öğretim kurumları kurmak ve yönetmek özgürlüğüne, bu maddenin 1. fıkrasında belirtilen ilkelere saygı gösterilmesi ve bu kurumlarda
yapılan eğitimin Devlet tarafından konulmuş olan asgari kurallara uygun
olması koşuluyla, aykırı sayılacak biçimde yorumlanmayacaktır. .
Madde 31
1. Taraf Devletler çocuğun dinlenme, boş zaman değerlendirme, oynama ve yaşına uygun eğlence (etkinliklerinde) bulunma ve kültürel ve
sanatsal yaşama serbestçe katılma hakkını tanırlar.
2. Taraf Devletler, çocuğun kültürel ve sanatsal yaşama tam olarak katılma hakkını saygı duyarak tanırlar ve özendirirler ve çocuklar için, boş
zamanı değerlendirmeye, dinlenmeye, sanata ve kültüre ilişkin (etkinlikler) konusunda uygun ve eşit fırsatların sağlanmasını teşvik ederler.
Madde 32
1. Taraf Devletler, çocuğun, ekonomik sömürüye ve her türlü tehlikeli işte ya da eğitimine zarar verecek ya da sağlığı veya bedensel, zihinsel,
ruhsal, ahlaksal ya da toplumsal gelişmesi için zararlı olabilecek nitelikte
çalıştırılmasına karşı korunma hakkını kabul ederler.
2. Taraf Devletler bu maddenin uygulamaya konulmasını sağlamak
için yasal, idari, toplumsal ve eğitsel her önlemi alırlar. Bu amaçlar ve
öteki Uluslararası belgelerin ilgili hükümleri göz önünde tutularak, Taraf Devletler özellikle şu önlemleri alırlar: a. İşe kabul için bir ya da birÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 81
den çok asgari yaş sınırı tespit ederler; b. Çalışmanın saat olarak süresi
ve koşullarına ilişkin uygun düzenlemeleri yaparlar; c. Bu maddenin etkili biçimde uygulanmasını sağlamak için ceza veya başka uygun yaptırımlar öngörürler.
Madde 33
Taraf Devletler, çocukların uluslararası anlaşmalarda tanımladığı biçimde uyuşturucu ve psikotrop maddelerin yasadışı kullanımına karşı
korunması ve çocukların bu tür maddelerin yasadışı üretimi ve kaçakçılığı alanında kullanılmasını önlemek amacıyla, yasal sosyal ve eğitsel niteliktekiler de dahil olmak üzere, her türlü uygun önlemleri alırlar.
Madde 34
Taraf Devletler, çocuğu, her türlü cinsel sömürüye ve cinsel suistimale karşı koruma güvencesi verirler. Bu amaçla Taraf Devletler özellikle:
a. Çocuğun yasadışı bir cinsel faaliyete girişmek üzere kandırılması veya
zorlanmasını; b. Çocukların fuhuş, ya da diğer yasadışı cinsel faaliyette
bulundurularak sömürülmesini;c. Çocukların pornografik nitelikli gösterilerde ve malzemede kullanılarak sömürülmesini; önlemek amacıyla
ulusal düzeyde ve saygınlığını geliştirici bir ortamda gerçekleştirilir.
Madde 39
Taraf Devletler, her türlü ihmal, sömürü ya da suistimal, işkence ya da
her türlü zalimce, insanlık dışı veya aşağılayıcı muamele ya da ceza uygulaması ya da silahlı çatışma mağduru olan bir çocuğun, bedensel ve ruhsal bakımdan sağlığına yeniden kavuşması ve yeniden toplumla bütünleşebilmesini temin için uygun olan tüm önlemleri alırlar. Bu tür sağlığa kavuşturma ve toplumla bütünleştirme, çocuğun sağlığını, özgüvenini
3. Taraf Devletler, çocukların bakımı veya korunmasından sorumlu kurumların, hizmet ve faaliyetlerin özellikle güvenlik, sağlık, personel sayısı
ve uygunluğu ve yönetimin yeterliliği açısından, yetkili makamlarca konulan ölçülere uymalarını taahhüt ederler.
KAYNAKLAR5
AAP (2002-2009), “A Guide for Parents: Television and Your Child, Department of
Pediatrics Children’s Hospital of Iowa.” http://www.vh.org/pediatric/patient/pediatrics/tvchildren.
5) Doğrudan ve dolaylı alınan tüm okuma ve alıntıları içermektedir. Detaylı bilgi için
bkz. Ertürk, Y. D. ve Gül Akkor, A., Çocuğunuzu Televizyona Teslim Etmeyin, Medya
Okuryazarı Olun, Nobel Yayınları, Ankara, 2006.
82 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
American Academy of Child & Adolescent Psychiatry(2005). “Facts for Families: Children and the News” Mental Health Association http://www.mhamc.org/
html/special3.cfm
Atabek, Ü. (2001),“İletişim Araç ve Ortamları”, İletişim ve Teknoloji, s. 59-116, Seçkin Yayınevi, Ankara.
Bandura, A. (1969), Social-Learning Theory of Identificatory Processes. From Handbook of Socialization Theory and Research (Ed. Goslin, D.A.), Chapter 3 Rand Mc
Nally & Company.
Bandura, A. (1977), Social Learninig Theory. NJ: Prentice-Nall.
Bayhan, P. ve Artan, İ.(2004), Çocuk Gelişimi ve Eğitimi, Morpa Kültür Yayınları, İstanbul.
Belton, T. (2001), “Television and Imagination: an investigation of the medium’s influence on children’s story-making”Media, Culture and Society,23: 799-820.
Beentjes, J. W. J. ve Van der Voort, T. H. A.(1989), “Television and Young People’s Reading
Behaviour: A Review of Research.” European Journal of Communication,4: 51-77.
Bickham, D. S., Vandewater, E. A. & at all (2003), Predictors of children’s electronic media use: An examination of three ethnic groups. Media Psychology, 5(2):107-137.
Bronson, M. B. (2000), Overview of Theoretical Perspectives on Self-Regulation
(Chapter 1). Self regulatian in early childhood:Nature and Nature., pp.10-30The
guilford,Pres,ınc New York, United States of America.
De Gaetano, G. (2003), Visual Media and Young Childeren’s Attention Spans. Pennsylvania Pathways Newsletter, Number 27, Spring,http://interact.uoregon.edu/
MediaLit/mlr/readings/ articles/degaetano/visualmedia.htm.
Dill, K. E. (2007), The Influence of Video Games on Youth:Implications for Learning
in the New Millennium, The Influence of Videogames on Youth 1, http://www.
oecd. org/dataoecd/43/61/39414891.pdf.
Erdoğan, İ. ve Kormaz, A. (2002), Öteki Kuram Kitle İletişimine Yaklaşımların Tarihsel ve Eleştirel Bir Değerlendirmesi, Erk Yayınları.
Ertürk, Y. D. (2003), “Çocuk ve Televizyon Etkileşiminde Aile”, 1. Uluslararası Çocuk
ve İletişim Konferansı: Milenyumda Çocuk ve İletişim Bildiriler Kitabı. İstanbul
Üniversitesi, İletişim Fakültesi, Dilek Ofset, 271-277.
Ertürk, Y. D. (2003), “Çocuk Hakları Açısından Kitle İletişim Araçları”, 1. Uluslararası Çocuk ve İletişim Konferansı: Milenyumda Çocuk ve İletişim Bildiriler Kitabı, s.
499-506, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi.
Ertürk, Y. D. (2005), “Psikososyal ve Çevresel Felaketlerin Aktarıldığı Televizyon Haberlerinin, 7-12 Yaş Çocuklar Üzerindeki Stres Etkileri”, 2. Uluslararası Çocuk ve
İletişim Kongresi Bildiri Özetleri Kitabı, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi.
Ertürk, Y. D. & Gül Akkor A. (2006), Çocuğunuzu Televizyona Teslim Etmeyin. Medya Okuryazarı Olun, Nobel Yayınevi, Ankara
Ferguson, S. (2006), The Children’s Culture Industry and Globalization: Shifts in the
Commodity Character of Toys, International Symposium “Transformations in the
Cultural and Media Industries, September.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 83
Gerbner, G. ve Gross, L. ve ark. (1994), “Growing Up with Television: The Cultivation Perspective”, In Media effects: Advances in Theory and Research,. Jennings, B. &
Dolf, Z. (Eds.: Erlbaum, L), 17-41.
Hargreaves L. M. And D. J. Hargreaves (1997), Childeren’s development 3-7 he learning relationship in early years (Chapter 2), Kitson and Merry (Eds.). Teaching in
the primary school a learning relationship, First published by routledge, London.
Heart, L, Kruttschnitt C., Ward, D. (1986 ), Television and Violent Criminal Behavior:
Beyond the Bobo Doll, Violence and Victims, 1(3): 177-190(14).
Hoffner, C. (1997), Children’s Comforting of Frightened Coviewers: Real and Hypothetical Television-Viewing Situations, Communication Research, 24 (2): 136-152.
Kağıçıbaşı, Ç. (2004), Yeni İnsan ve İnsanlar:Sosyal Psikolojiye Giriş, Evrim Yayınevi, İstanbul.
Karasar, Ş., Ertürk, Y. D. (2001), “İletişim Teknolojilerinin Çocuk Gelişimine Ekileri”,
Çağdaş Eğitim Dergisi, 279, s. 17-23, Eylül.
Kirsh S. J. (2006). Cartoon violence and aggression in youth. Aggression and Violent
Behavior, Volume 11, Issue 6, November - December Pages 547-557
Krcmar,M. ve Vıera,E.T.(2005). “Imitating Life Imitating Television: The Effects of
Family and Television Models on Children’s Moral Reasoning.” Communication
Research, 32(3):267-294.
Jordan, A. (2004). The Role of Media in Children’s Development: An Ecological
Perspective. Journal of Developmental & Behavioral Pediatrics: June, Volume
25(3):196-206.
Lachlan K.A.(2005). Models for Aggressive Behavior: The Attributes of Violent Characters in Popular Video Games, Communication Studies, December, Volume
56(4): 313 – 329.
Meyers, K. S. (2002), Television and video game violence: Age differences and the
combined effects of passive and interactive violent media. Unpublished doctoral
dissertation. Baton Rouge: Louisiana State University.
Morgan, T. C. (1981), Psikolojiye Giriş (Çev. Hüsnü Arıcı, Işık Savaşır, Olcay İmamoğlu ve ark.). Ankara, Hacettepe Üniversitesi.
Murray, J. P., Murray, A. D. (2008), Television İn İnfancy And Early Childhood--Uses
& Effects, Encyclopedia Of İnfant And Early Childhood Development, 309-318
Elsevier/Academic Pres.
Postman, N. (1995), Çocukluğun Yok Oluşu (Çev. İnal, K.). İstanbul, İmge Yayınevi.
Pasquier, D., Buzzi, C., d’Haenens, L. & Sjöberg, U. (1998), Family Lifestyles and Media Use Patterns: An Analysis of Domestic Media among Flemish, French, Italian and Swedish Children and Teenagers. European Journal of Communication, 13
(4): 503-519.
Rideout, V., Hamel E., (2006), The Media Family: Electronic Media in The Lives of Infants, Toddlers, Preschoolers and Their Parents, Kaiser Family Foundation, May.
84 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
RTÜK (1998), “Ulusal Televizyonlar Anahaber Bültenleri İçerik Analizi ve Anahaberlerde Genel Şiddet Araştırması”, Kamuoyu ve Yayın Araştırmaları Dairesi Başkanlığı, Şubat.
RTÜK (2005), “Televizyon Programlarındaki Şiddet İçeriğinin, Müstehcenliğin ve
Mahremiyet İhlallerinin İzleyicilerin Ruh Sağlığı Üzerindeki Olumsuz Etkileri”,
Özel Çalışma Grubu Raporu, http://www.rtuk.org.tr/CalismaRap/SonucRaporu.
doc, (Erişim Tarihi: 1 Kasım, 2005).
Slater M. D. & at all. (2004), Vulnerable Teens Vulnerable Times: How Sensation Seeking, Alienation, and Victimization Moderate the Violent Media Content-Aggressiveness Relation. Communication Research, December, 31 (6): 642-664.
Signorielli, N. (2004), “Aging on Television: Message Relating to Gender, Race, and
Occupation in Prime Time”, Journal of Broadcasting and Electronic Media, 48(2),
279-301.
Silvern S. B. & Williamson P. A. (2002), The effects of video game play on young
children’s aggression, fantasy, and prosocial behavior, Journal of Experimental
Social Psychology, Volume 38, Issue 3, May 2002, Pages, 283-290.
Singer, D. G., & Singer, J. L. (1998), Television İmagination and Aggression, A Study
of Preschoolers, Lawrence Erlbaum Associates. Place of Publication: Hillsdale, NJ.
Şirin, R. (l999), Televizyon, Çocuk ve Aile, İz Yayıncılık, İstanbul.
UNICEF (2005), Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, http://www.unicef.org;Children
Rights Information Network, http://www.crin.ch;Childhouse, http://www.childhouse.uio.no; Childwatchnt., http://child hou seuio. no/child watch; Save The
Children, http://www.oneworld.org/scf; ÇocukFormu
http://www.unicef.org/turkey/cf/cr18j.html; Peace Child Int., http://www.one world.
org/peacechild
Valkenburg, Joanne Cantor ve ark. (2000), Fright Reactions to Television: A Child
Survey, Communication Research, 1(27) 82-99.
Thorn, W. J. (2008), Preschool Children and the Media, Communication Research
Trend, June.
Wei R. (2007), Effects of Playing Violent Videogames on Chinese Adolescents’ ProViolence Attitudes, Attitudes Toward Others, and Aggressive Behavior, CyberPsychology & Behavior, June 10(3): 371-380. doi:10,1089/cpb.2006,9942.
Yavuzer, H. (1998), Resimleriyle Çocuk, 7. Basım, Remzi Kitabevi, İstanbul.
Yörükoğlu, A. (1996), Çocuk Ruh Sağlığı, 20. Basım, Özgür Yayınları, Ankara.
Zimmerman B. J. & Schunk, D. H. (2003), “Self Regulatian and learning” (Chapter 4)
59-75, Hahdbook of Psychology: Educational Psychology (Ed. I. B. Weiner), Volume Eds. Reynolds, W. M, Miller G. E.), Volume 7, pp. 59-79. John Wiley & Sons,
Inc. Hoboken, New Jersey, United States of America.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 85
86 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dr. Artun Avcý
ARTUN AVCI
Dr., Marmara Üniversitesi Radyo Televizyon Bölümü
Lisans eğitimini Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde tamamladı ve
bir süre İstanbul Barosu’na bağlı olarak avukatlık faaliyetlerini sürdürdü.
Yüksek lisans eğitimini Marmara Üniversitesi İletişim Bilimleri Ana Bilim
Dalı’nda “Modern İletişim Krizi ve Gerçeküstücü İletişim” isimli tez çalışması ile, doktorasını ise aynı üniversitede “Türkiye’de Kamusal Alan ve Televizyon: Vatandaş Televizyonundan Tüketici Televizyonuna Dönüşüm” isimli
tez çalışması ile tamamladı. Artun Avcı’nın Varlık, Birikim, İmago gibi dergilerde yazı ve makaleleri yayınlanmıştır.
88 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk Haklarının Medya Boyutu
-Sözleşmeler ve Yasal DüzenlemelerÇocuk hakları, insan hakları düşüncesinin temelini oluşturur.
Tüm yetişkin insanların bir zaman dilimi içinde çocuk oldukları
düşünülürse, çocuk hakları insan haklarının kendi içindeki “ötekiliğe” yüklediği bir anlamdır. “Ötekisiz”, ya da başka varlıklar olmadan bir yaşam kurgusu mümkün olamadığı için, çocuk haklarına duyulan saygı ve ihtimam, aynı zamanda insan haklarına duyulan saygı ve anlayışı ifade eder. Çocukluk, yetişkin insanın ölünceye kadar taşıyacağı ötekilik olduğundan1, çocuk haklarının öncelikle insan haklarının yapı taşını oluşturduğunu söylemek gerekir. Bu çalışmanın amacı, çocuk haklarına duyarlı bir medya, ya da
habercilik anlayışının yerleşebilmesi için çocuk hakları alanında
düzenlenen uluslararası ve ulusal belge ve kodları ortaya koymaktır. Elbette bu belgeler sunulurken akılda tutulması gereken önemli nokta, bu belgelerin ihlalinin sadece bir hukuk ihlali değil -söz
konusu olan çocuklar olduğu için-, aynı zamanda ağır bir etik kod
ihlali olduğudur.
1948 yılında kabul edilen Birleşmiş Milletler İnsan Hakları Bildirgesi’ni, aynı zamanda çocuk haklarını içeren ilk uluslararası belge olarak nitelendirmek yanlış olmaz. Birleşmiş Millet1) “Çocukların farklılığına ve ötekiliğine saygı duymak demek aslında kendi içimizdeki farklıya/ötekiye, içimizdeki çocuğa, yaşlılığımıza saygı duymak demektir.” Levinas ve Derrida’nın etik anlayışları çerçevesinde çocuk haklarına yaklaşım açısından
Bkz. Alankuş, Sevda, “Neden Çocuk Odaklı Habercilik Kitabı?”, Çocuk Odaklı Habercilik içinde, Hz. Alankuş, Sevda, IPS İletişim Vakfı yayınları, İstanbul, 2007.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 89
ler, kuruluşundan itibaren çocuk haklarına özel bir önem vermiş
ve 1946 yılında Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu (UNICEF) kurulmuştur. UNICEF, başlangıçta İkinci Dünya Savaşı sonrası, savaştan kötü etkilenen Avrupa ülkelerindeki çocuklara yardım etmek amacıyla kurulmuşsa da, 1953 yılından itibaren Birleşmiş Milletler içinde kalıcı bir örgüte dönüşmüş; çocukların sağlık, eğitim, korunma ve katılım haklarının uluslararası bir çerçevede hayata geçirilebilmesi için önemli adımlar atmaya başlamıştır.
1959 tarihli Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Bildirgesi, “yetişkin” insandan farklı olarak “çocuk” insanın haklarına özel bir
vurgu yapan ilk metin olmasına karşılık hükümetleri bağlayıcı bir
sözleşme niteliğinde değildi. 10 temel ilkenin kabul edildiği bildirgede, çocukların yetişkinlerden farklı özellikleri olduğu ve fiziksel,
zihinsel, ahlaki, ruhsal ve toplumsal açıdan, toplumda özel olarak
korunmaları gerektiği belirtilmekteydi. Hükümetlerin bu amaçla
sunacakları yasa tekliflerinde çocukların en yüksek çıkarları gözetilmeliydi. Çocuğun kişiliğini özgürce geliştirebilmesi için bildirge, anne babalara, topluma ve hükümetlere özel sorumluluklar yüklüyordu.
Çocuk haklarına ilişkin prensiplerin uluslararası bağlayıcı bir
sözleşme haline dönüştürülmesi, 1989 tarihinde Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nda kabul edilen Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi ile olmuştur. Kısa bir süre sonra (1996) da Avrupa
Konseyi tarafından kabul edilen Çocuk Haklarının Kullanılmasına
Dair Avrupa Sözleşmesi imzalanmıştır.
Çocukların evrensel anayasası olan Birleşmiş Milletler Çocuk
Hakları Sözleşmesi, çocukların ekonomik, sosyal ve kültürel haklarının yanı sıra, onların sivil ve siyasi haklarının korunmasında
hükümetlere özel sorumluluklar yüklemektedir. Hükümetler, yalnızca resmi görevlilerin gerçekleştireceği çocuk hakları ihlallerinden değil aynı zamanda aile ve toplumun çocuklara uygulayacağı ihmal ve suistimallerden de sorumludur. Günümüzde çocuk90 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ların haklarını düzenleyen en önemli uluslararası belge olarak kabul edilen Sözleşme, Türkiye tarafından 1990 yılında imzalanmış;
1994 yılında TBMM tarafından çıkarılan bir kabul yasası ile onaylanmış ve 27 Ocak 1995’te Resmi Gazete’de yayınlanarak iç hukuk kuralı haline dönüştürülmüştür. Toplam 54 maddeden oluşan Çocuk Hakları Sözleşmesi, çocukların en iyi biçimde yaşamaları ve kendi kişiliklerini özgürce gerçekleştirebilmelerine dayanır.
Sözleşme’nin en temel prensipleri “çocuğun yaşaması ve gelişmesi”, “çocuğun korunması”, “çocuklara yönelik her türlü ayrımcılığın
önlenmesi” ve “çocuğun kamusal alana katılımı”, ya da “çocukların
medyaya katılımı” oluşturmaktadır. Sözleşme’yi imzalayan hükümetler, yasaları yaparken, bütçe hazırlarken ve idari kararlar alırken, çocukların öncelikli yüksek yararı ilkesini ilk öncelik olarak
dikkate almayı taahhüt etmiştir.
Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin (ÇHS) özelliği, Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nda temsil edilen ülkelerin neredeyse tamamı (birkaç ülke dışında) tarafından imzalanmasıdır. Sözleşme, çocuklara sivil, sosyal ve siyasal hakların birbirini tamamladığı bir
yurttaşlık anlayışı ile yaklaşmaktadır. Çocuğun “öncelikli yüksek
yararının” amaçlanması, çocuklara yönelik her türlü ayrımcılığın
ortadan kaldırılması ve çocukların kamusal alana özgür iradeleri
ile katılmalarının sağlanması -çocuk hakları ve medya ilişkisinin
önemi bu noktada ortaya çıkar-, ÇHS’nin temel prensiplerini oluşturmaktadır. Kamusal alanda yurttaş olmak demek; demokratik
bir siyasal kültür içerisinde varlığını sürdüren siyasal ve kamusal
kararlarda söz ve yetki sahibi olmak, yani eleştirel bir siyasal bilinci olmak demektir. Bu noktada “yurttaş” çocukların kamusal alana
katılımının modern toplumlarda medya dolayımı ile gerçekleşebileceği düşüncesi, çocuk hakları açısından medyanın önemini arttırmaktadır. Medyanın önemi, yurttaşlığın etkinlik kazanmasında
ve “kamusal kılma” yetisinde ortaya çıkar. Medyanın bu yetisi, zaman, uzam ve statü sınırlarını hızla, sürekli olarak ve kapsayıcı bi-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 91
çimde aşan ve tarihsel olarak yeni kolektif düşünce ve eylem zeminlerini biçimlendiren bir yetidir. İşte bu yeti sayesinde özel bilgiler, ya da özel alanda kişilerce üretilen/oluşturulan bilgiler medya dolayımıyla kamusal bilgilere dönüşür2. Kamusal bilgi, enformasyon ve fikir, zaman ve uzam sınırlarını aşan kolektif düşünce
ve eylem zeminlerini biçimlendirir. Tarihsel-toplumsal koşulların
elverişli olduğu ideal bir durumda medya, yurttaşların hak sahibi
olmaları ve haklarını etkin bir özne olarak kullanabilmelerini olanaklı kılacak enformasyon ve bilgiye ulaşmalarını sağlayacak; siyasal tercih gerektiren alanlarda yurttaşların muhakeme yapabilmelerine, alternatif önermeler ileri sürmelerine imkân verecektir3.
Özgür, rasyonel ve eleştirel iletişimin gerçekleştirilebilmesi, yurttaşların kamusal iletişim süreci içindeki tartışmalardan etkilenmesini mümkün kılacak araçlarla, yani medya ile sağlanır. Çocukların kamusal katılımının sağlanması ve kamuoyunda çocuk haklarına ilişkin bir farkındalık oluşabilmesi açısından, kitle iletişim
sistemleri yaşamsal bir role sahiptir. Medya, tıpkı toplumun diğer kurumları gibi, çocukların haklarının korunması ve hakların
kullanılarak geliştirilmesine destek olmak durumundadır. ÇHS,
bu anlamda medyanın çocuk hakları konusundaki sorumluluğunu nasıl yerine getirebileceği konusunda temel birtakım prensipler
sunmaktadır. ÇHS’nin çocukların medya dolayımıyla bilgi ve enformasyon edinme hakkını, yani iletişim özgürlüğünü düzenleyen
belli başlı maddeleri aşağıdaki gibidir:
Madde 1, 18 yaşına kadar her insanın çocuk olarak kabul edilmesi gerektiğini belirtmektedir. Buna göre çocukluk tanımı uzun
bir dönemi kapsamakta ve bir durumdan çok bir süreci çağrıştırmaktadır.
Madde 3, çocuklara ilişkin uluslararası bir anayasa niteliği ka2) George Gerbner, “Kitle İletişim Araçları ve İletişim Kuramı”, Kitle İletişim Kuramları, s. 94-95, (Der.&Çev.) Erol Mutlu, Ütopya Yayınevi, Ankara, 2005.
3) Golding&Murdock, “Kültür, İletişim ve Ekonomi Politik”, Medya Kültür Siyaset, s.
60-61, Der. Süleyman İrvan, Ark Yayınları, Ankara, 1997.
92 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
zanan Sözleşme’nin en önemli maddelerinden biridir. Buna göre,
çocukları ilgilendiren tüm faaliyetlerde toplumun tüm kurumları çocuğun “öncelikli yüksek yararını” dikkate alacaktır. Çocuklara özel bir ilgi gösterme gerekliliği, toplumun ve devletin tüm kurumlarının sorumluluğu olarak düzenlenmiştir.
Madde 12, çocuğun katılım hakkını düzenlemektedir. Buna
göre: “Taraf Devletler, görüşlerini oluşturma yeteneğine sahip çocuğun, kendini ilgilendiren her konuda görüşlerini serbestçe ifade etme
hakkını bu görüşlere çocuğun yaşı ve olgunluk derecesine uygun olarak, gereken özen gösterilmek suretiyle tanırlar.”
Madde 13, çocukların ifade özgürlüğünü güvence altına
almaktadır.“Çocuk, düşüncesini özgürce açıklama hakkına sahiptir;
bu hak, ülke sınırları ile bağlı olmaksızın; yazılı, sözlü, basılı, sanatsal biçimde veya çocuğun seçeceği başka bir araçla her türlü haber
ve düşüncelerin araştırılması, elde edilmesi ve verilmesi özgürlüğünü içerir.” Bu madde çocukların anlatım özgürlüğünü ve görüşlerini açıklama özgürlüğünü düzenlemektedir. Güvence altına alınan bu hak ve özgürlük, demokratik bir ülkede demokrasinin başta gelen yaşamsal bir öğesini oluşturmaktadır. Bu yaşamsal güvencenin bir sonucu olarak çocuklar ülke sınırlarına bakılmaksızın
haber, enformasyon ve düşünce elde etme şansına sahiptir. ÇHS
13. madde bu anlamda Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nin ifade
özgürlüğünü düzenleyen 10. maddesi ile bir paralellik içermekte
ve ifade özgürlüğünü demokratik bir toplumu oluşturan en temel
özgürlüklerden biri olarak kabul etmektedir. Çocuğun ifade özgürlüğü içinde “haber, bilgi ve enformasyon alabilme ve yayabilme
hakkı” da sayılmıştır. Bu noktada hakkın “çekirdek özü” olan ifade özgürlüğü, kitle iletişim özgürlüğünün bir önkoşulu olarak vardır. “Yurttaş” çocukların medya aracılığıyla kamusal alana katılımının hukuki koşulunu oluşturduğundan, bu madde demokratik
toplumu oluşturan en temel özgürlüklerden biridir. Tıpkı Avrupa
İnsan Hakları Sözleşmesi’nin 10. maddesinin 2. fıkrasında da düÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 93
zenlendiği gibi, çocukların ifade özgürlüğünün ne zaman, nasıl ve
hangi koşullarda sınırlandırılabileceği, ya da bu özgürlüğün kullanılmasının koşullarının neler olduğu 13. maddenin ikinci paragrafında belirtilmiştir. Buna göre çocukların ifade özgürlüğü, meşru, kanuna dayalı ve demokratik bir toplum için zorunlu olmak
şartlarının gerçekleşmesi ile kişilik haklarını ve kamusal çıkarları (milli güvenlik, kamu sağlığı vb.) korumak amacıyla sınırlamalara konu olabilir.
Madde 14, her çocuğun din, düşünce ve vicdan özgürlüğüne
sahip olduğunu düzenlemektedir. “Taraf Devletler, çocuğun düşünce, vicdan ve din özgürlükleri hakkına saygı gösterirler. Taraf Devletler, anne-babanın ve gerekiyorsa yasal vasilerin; çocuğun yeteneklerinin gelişmesiyle bağdaşır biçimde haklarının kullanılmasında çocuğa yol gösterme konusundaki hak ve ödevlerine, saygı gösterirler”. 14. maddenin üçüncü paragrafı, tıpkı 13. maddenin ikinci
paragrafı gibi, çocukların din ve vicdan özgürlüğünün hangi koşullarda sınırlandırılabileceğini düzenlemektedir.
Madde 17, çocukların önceki maddelerde düzenlenen hak ve
özgürlükleri hangi araçlarla kullanabileceğini belirttiği için önemlidir. Çocukların bu özgürlükleri kullanabilmesinin en önemli
aracı medyadır. “Taraf Devletler, kitle iletişim araçlarının önemini
kabul ederek çocuğun; özellikle toplumsal, ruhsal ve ahlaki esenliği
ile bedensel ve zihinsel sağlığını geliştirmeye yönelik çeşitli ulusal ve
uluslararası kaynaklardan bilgi ve belge edinmesini sağlarlar”. 17.
madde, çocukların bilgi edinme ve haberleşme hak ve özgürlüklerinin medya aracılığıyla gerçekleşebileceğini vurgulamakta ve sözleşmeyi imzalayan taraf devletlerdeki medyaya çocuk haklarının
özenli bir biçimde korunabilmesi için özel bir sorumluluk yüklemektedir. Buna göre medya, çocuk haklarının korunabilmesi için
duyarlılık yaratmalı; çocukların toplumdaki olumlu rollerini öne
çıkaran, çocuklar açısından toplumsal ve kültürel yararı olan bir
yayıncılık politikası geliştirmelidir. Çocuk haklarına saygılı bir ha94 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
bercilik anlayışı ile çocuklara yönelik olumsuz haber (şiddet, uyuşturucu, pornografi vb.) söyleminden kaçınması gerekir. 17. madde ayrıca, ulus-devlet içerisinde azınlık gruplarına mensup çocukların kendi anadillerini özgürce kullanabilmeleri konusunda medyanın özel bir önem göstermesi gerektiğini de düzenlemektedir.
Madde 29, Sözleşme’yi imzalayan taraf devletlerin (medya aracılığıyla da desteklenecek olan) çocuk eğitiminin amaçlarının, çocuklara yönelik öncelikli yüksek yararın gerçekleştirmesini hedeflemesi gerektiğini belirtir. Buna göre çocuklara yönelik eğitim politikasının hedefi: “Çocuğun kişiliğinin, yeteneklerinin, zihinsel ve
bedensel yetilerinin mümkün olduğunca geliştirilmesi; insan haklarına ve temel özgürlüklere, Birleşmiş Milletler Antlaşmasında benimsenen ilkelere saygının geliştirilmesi; çocuğun anne-babasına,
kültürel kimliğine, dil ve değerlerine, çocuğun yaşadığı, veya geldiği menşe ülkenin ulusal değerlerine ve kendisininkinden farklı uygarlıklara saygının geliştirilmesi; çocuğun, anlayışı, barış, hoşgörü,
cinsler arası eşitlik, ister etnik, ister ulusal, ister dini gruplardan, isterse yerli halktan olsun, tüm insanlar arasında dostluk ruhu ile özgür bir toplumda, yaşantıyı, sorumlulukla üstlenecek şekilde hazırlanması; doğal çevreye saygının geliştirilmesi” olmalıdır.
Madde 30, bir ülkedeki azınlık gruplarına mensup çocukların ait olduğu azınlık topluluğunun diğer üyeleri ile birlikte kendi
kültüründen yararlanabileceği, kendi dinine inanabileceği ve kendi dilini kullanma hakkından yoksun bırakılamayacağını düzenlemektedir. Böylece azınlık gruplarına mensup çocukların kendi
anadillerini ve kültürünü özgürce ifade edebileceği hakkı ÇHS tarafından güvence altına alınmıştır.
T.C.Anayasası 90. maddesi gereğince Çocuk Hakları Sözleşmesi yasa hükmündedir ve iç hukuk normudur. Ancak Türkiye Cumhuriyeti hükümeti sözleşmeyi imzalarken “İhtirazi Kayıt”, yani çekince koymuştur. Bu çekince bildirimine göre Türkiye,
Sözleşme’nin yukarıda belirtilen 17, 29 ve 30. maddeleri hükümleÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 95
rini T. C. Anayasası ve 24 Temmuz 1923 tarihli Lozan Antlaşması
hükümlerine göre uygun olarak yorumlama hakkını saklı tutmaktadır. Türkiye’nin çekince koyduğu maddeler, etnik azınlıklardan
ve yerel halktan çocukların anadillerini medya aracılığıyla okullarda ve eğitim kurumlarında kullanma hakkını düzenlemektedir. Etnik azınlıkların anadillerini öğrenmeleri; anadillerinde eğitim görmeleri ve medyada anadillerini kullanarak kamusal katılım olanağı
bulmalarını uluslararası hukukta tanınan demokratik bir hak olarak yorumlamak gerekir. ÇHS’nin ruhu “çocuğun öncelikli yüksek
yararını” gerçekleştirmek olduğuna göre, etnik azınlıklara mensup
çocukların kendi anadillerini de kullanarak kamusal alana katılımı konusunda duyarlılık ve anlayış geliştirilmesi gerekir. Kaldı ki
Türkiye, Avrupa Birliği’ne uyum sürecinde çeşitli yasalarda değişiklik yapan 2003 tarihli 6. Uyum Paketi ile Radyo ve Televizyonların Kuruluş ve Yayınları Yasası’nda yapılan değişiklikle Türk vatandaşlarınca günlük yaşamda geleneksel olarak kullanılan farklı dil
ve lehçelerde yayın yapılması imkânının, hem kamu hem de özel
radyo ve televizyon kuruluşları aracılığıyla sağlanmasını yasal güvenceye kavuşturmuştur. Bu noktada Türkiye’nin dil haritası içinde yer alan Ermenice, Rumca, İbranice, Kürtçe, Arapça, Zazaca,
Gürcüce, Lazca, Abazaca, Boşnakça ve Kazakça anadillerini konuşan çocukların resmi dil Türkçe’nin yanı sıra, kendi anadili ile medyada kamusal katılımının sağlanması, ÇHS’nin temelini oluşturan
“çocuk odaklı bakış açısı” anlayışı açısından önemlidir. 2004 yılında Anayasa’nın 90. maddesine eklenen “usulüne göre yürürlüğe konulmuş temel hak ve özgürlüklere ilişkin milletlerarası antlaşmalarla kanunların aynı konuda farklı hükümler içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletlerarası andlaşma hükümleri esas
alınır” fıkrası ile çocukların temel hak ve özgürlüklerini düzenleyen ÇHS hükümlerinin iç hukuk metinlerinden üstün tutulması
96 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
gerekmektedir4. ÇHS’nin tarafı olan ülkelerden düzenli aralıklarla raporlar alarak her ülkedeki çocuk haklarının durumunu izleyen
Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Komitesi’nin 2001 Türkiye Ülke
Raporunda eksiklikler arasında Türkiye’nin sözleşmenin 17, 29 ve
30. maddelerindeki çekincelerin kaldırılmamış ve ulusal mevzuatın Sözleşme’yle tam uyumlu hale gelmemiş olması sayılmaktadır5.
ÇHS Madde 40, ceza yasasını ihlal ettiği iddia edilen çocukların haklarını düzenlemektedir. Buna göre Sözleşme’yi imzalayan
devletler, hakkında ceza kanununu ihlal iddiası veya ithamı bulunan her çocuğun başta “masumiyet karinesi” olmak üzere (hakkında suçlama yasal olarak sabit oluncaya kadar masum sayılmak),
sanık çocuğun adil yargılanma güvencesini; adli kovuşturmaya
başvurmaya gerek kalmadan yasal çerçeve içinde müdahaleleri;
sanık haklarının güvence altına alınması hususunda özeni; kovuşturmanın her aşamasında çocuğun özel hayatının gizliliğine tam
saygı gösterilmesini; özgürlükten yoksun bırakmanın istisnai olarak uygulanmasını; cezai sorumluluk için asgari ve azami yaş sınırları; koruma tedbirleri, psikolojik danışmanlık; gözetim kararları vb. konularında çocukların iyiliği doğrultusunda kararlar verilmesini ve çocuğun özgürlüğünden yoksun bırakılmasının ancak en son başvurulacak önlem olması gibi ilkeleri sağlamalıdır.
ÇHS 40. madde ile paralel olarak 1996 yılında Avrupa Konseyi tarafından kabul edilen Çocuk Haklarının Kullanılmasına Dair
Avrupa Sözleşmesi, çocukların kendilerini ilgilendiren davalarda
yargılama usul hukuku açısından önemli hükümler içermektedir.
Sözleşme’nin tanıdığı haklar ana hatlarıyla şu şekilde sıralanabilir:
Çocukların doğrudan ve diğer kişiler veya organlar tarafından bir
adli merci önünde temsil edilmeleri; kendilerini ilgilendiren dava4) Anayasa’nın 90/5. maddesinin değişiklik gerekçesinde ifade edilen “dünyada gelişen yeni demokratik açılımlara uyum sağlanması ve bu açılıma uygun bir şekilde
temel hak ve hürriyetlerin, evrensel düzeyde kabul edilmiş standart ve normlar ile
Avrupa Birliği kriterleri seviyesine çıkarılması amacıyla” temel hak ve özgürlüklere
ilişkin uluslararası antlaşmaların üstünlüğü kabul edilmiştir.
5) www.shcek.gov.tr
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 97
lar hakkında bilgilendirilmeleri; davalara katılmalarına izin verilmesi ve görüşlerinin alınması ve özellikle velayet sorumluluklarına
ilişkin davalarda çocukların Sözleşme ile tanınan haklarının kullanımıdır. Sözleşme’nin amacı, yüksek çıkarlarının gerçekleşebilmesi için çocukların adli makamlar önünde haklarını genişletmektir.
Çocuk haklarının medya boyutunda temel olan husus, çocuk
sanıkların yargılama sırasındaki haklarını koruma sisteminin yetişkinlere göre daha fazla duyarlılık ve hassasiyeti içermesidir. Çocuk sanıklar hakkında yapılan haberler, yetişkinlere yönelik haberlere göre daha fazla sınırlandırılır. Çocuklara özgü olan yargılama sisteminin tanınması ve uluslararası sözleşme ve hukuk ile
güvence altına alınan çocuk haklarının korunmasına yönelik ilkelerin medya mensupları tarafından özümsenmesi bu anlamda
hayatidir. Bu nedenle UNICEF tarafından 2002 yılında yayınlanan Çocuklar ve Gençlerle ilgili Etik Kurallar Çerçevesinde Habercilik İçin İlkeler ve Kılavuzlar (Child Rights And Media: Guidelines
for Journalists) isimli belge, çocuk hakları açısından medya mensuplarının ve özellikle gazetecilerin duyarlı ve hassas olması gereken etik ilkeleri ortaya koymaktadır. Medyanın çocuk hakları konusunda habercilik yapmasının hukuki bir zorunluluk kadar, etik
bir sorumluluk içeren bir boyutu olduğunu vurgulayan belge aşağıdaki temel ilkeleri içermektedir:
• Çocukların mahremiyetine ve kimliğine saygı gösterilmesi
(çocuklarla ilgili haberlerde, çocuğun kimliğini açık edecek,
açık isminin, fotoğrafının, oturduğu semtin, adresinin, okuduğu okulun belirtilmemesi)
• Çocuklara medyaya erişme şansı verilmesi ve çocukların kamusal alana katılımının sağlanması
• Çocuklarla görüşülürken haber kaynağının gizliliği ilkesinin
dikkate alınması
• Masumiyet ilkesine özen gösterilmesi
98 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Sorunlara çocuk odaklı habercilik anlayışı ile bakılabilmesi
• Çocuklara yönelik cinsiyetçi, şiddet içeren, kurban odaklı,
sansasyonel habercilik anlayışından kesinlikle kaçınılması
• Çocukların görüşlerinin ilgili kişi, kurum ve kuruluşlara
ulaşmasına aracı olunması
• Çocukların kendilerin ilgilendiren konular hakkında bilgi
edinmelerinin sağlanmasıdır.
Türkiye’deki mevzuat
12 Eylül 2010 tarihli referandum sonucuyla birlikte, 1982
Anayasası’nın bazı maddeleri değişmiştir. Anayasanın kanun
önünde eşitlik ilkesini düzenleyen 10. maddesi de, değiştirilen maddeler arasında yer almaktadır. Buna göre “kadın-erkek eşitliği konusunda alınacak tedbirler, Anayasa’nın eşitlik ilkesine aykırı olarak yorumlanamayacak, çocuklar, yaşlılar, özürlüler, harp ve vazife
şehitlerinin dul ve yetimleri ile malul ve gaziler için alınacak tedbirler eşitlik ilkesine aykırı sayılmayacaktır”. Bu hüküm kamu otoritesinin toplumun dezavantajlı gruplara mutlak bir eşitlik zihniyeti ile yaklaşılmasının yeterli olmadığını; eşitsizliklerin ortadan kaldırılabilmesi için dezavantajlı gruplara (kadınlar, yaşlılar, çocuklar
vb.) pozitif ayrımcılık yapılmasını öngörmektedir. Bu hüküm çocuklar lehine avantajlar içeren kanunların ve düzenlemelerin yapılabilmesinin anayasal dayanağını oluşturmaktadır.
2005 yılında yürürlüğe giren 5237 sayılı Türk Ceza Kanununun 31. maddesine göre ,“fiili işlediği sırada oniki yaşını doldurmamış olan çocukların ceza sorumluluğu yoktur. Bu kişiler hakkında,
ceza kovuşturması yapılamaz”. 12 yaşının altındaki çocukların eylemlerinden hiçbir biçimde “suç” olarak bahsedilemez. Kendilerine hiçbir biçimde “suçlu” denilemez. 31. maddenin ikinci fıkrasında “fiili işlediği sırada oniki yaşını doldurmuş olup da onbeş yaşını doldurmamış olanların işlediği fiilin hukukî anlam ve sonuçlarıÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 99
nı algılayamaması veya davranışlarını yönlendirme yeteneğinin yeterince gelişmemiş olması hâlinde ceza sorumluluğu yoktur” denilmek suretiyle 12-15 yaş arasındaki çocukların eylemlerinin belirli
koşullar altında “suç” olmadığını düzenlemektedir. Bu hükümden
çıkan sonuç, çocuk kendi eyleminin anlamını kavrayacak durumda değilse, eyleminin suç olmadığıdır. Çocuklar hakkında medyada çıkan haberlerde en büyük hukuk ve etik kod ihlallerinin başında “suçlu çocuk”, “taş atan çocuk”, “suç işlemiş çocuk”, “çocuk çeteleri”, “sokak çocuğu” vb. ifadeleri gelmektedir. Çocuğu damgalayan
ve çocuğu suça iten nedenleri sorgulamayı göz ardı eden bu nitelemelerin yerine “suça itilen ya da sürüklenen çocuk”, “kanunla ihtilafı olan çocuk”, ya da Sözleşme’de belirtildiği gibi “ceza yasasını
ihlal ettiği iddia edilen” çocuk ifadelerinin kullanılması gereklidir.
Suça itilen çocukları, o suçun mağduru olarak görmek masumiyet
ilkesinin bir gereğidir.
Ceza kanununda ayrıca ‘Çocukların cinsel istismarına ilişkin
suçlar”, ayrı bir başlık ile düzenlenmiş; bazı suçların çocuklara karşı işlenmesini cezada ağırlaştırıcı neden olarak saymıştır. Çocuklarla ilgili cinsel suçlarda, Çocuk Hakları Sözleşmesi ve Çocuk Ticareti, Fuhuşu ve Pornografisinin Önlenmesine Dair Ek Protokol hükümleri dikkate alınmıştır.
2005 tarihinde yürürlüğe giren 5271 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Kanunu, mağdur çocuklar için önemli bir düzenleme getirmiş, önceki kanuna göre yalnızca suç işlediği iddia edilen çocuklar için zorunlu müdafilik söz konusu iken, yeni kanun ile tüm
mağdur çocuklar için ‘zorunlu hukuki yardım’ düzenlemede yer
almıştır.
2005 tarihli 5395 Sayılı Çocuk Koruma Kanunu, ÇHS’deki temel
ilkelerin dikkate alınarak 1979 tarihli 2253 sayılı Çocuk Mahkemelerinin Kuruluş, Görev ve Yargılama Usulleri Hakkındaki Kanun’da değişiklikler yapılması sonucu ortaya çıkmıştır. Amaç, çocuklara özgü
bir kanun hazırlamak ve sözü edilen 5395 Sayılı Kanun’u da bu ka100 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nun içinde yeniden yapılandırmaktır. Çocuk Koruma Kanunu, suça
sürüklenen çocukların korunmasına, haklarının ve esenliklerinin
güvence altına alınmasına ilişkin usul ve esasları düzenlemektir. Kanun, l8 yaşına doldurmamış her kişiyi çocuk kabul etmektedir. Korunmaya ihtiyacı olan çocuğu bedensel, zihinsel, ahlaki, sosyal ve
duygusal gelişimi ile kişisel güvenliği tehlikede olan, ihmal ve istismar edilen, ya da suç mağduru çocuklar olarak tanımlamıştır.
2004 yılında yürürlüğe giren ve AB uyum yasaları çerçevesinde medya alanındaki düzenlemelerden birini oluşturan 5187 sayılı Basın Kanunu’nun 21. maddesi “Cinsel istismar ve cinsel suç
mağdurlarının ve 18 yaşından küçük suç faili, ya da mağdurlarının kimliklerini açıklayacak, ya da tanınmalarına yol açacak şekilde yayın yapmayı” yasaklamakta ve yayın yapanlar hakkında ağır
para cezası öngörmektedir. Özellikle gazete ve dergilerde çocukları damgalayan haber söyleminin yer alması, masumiyet ilkesine uyulmaması, çocukların haberin nesnesi haline getirilerek sansasyonel biçimde kimliğinin teşhiri ile yargısız infaz yapılması gibi
durumları kanun maddesi yasaklamaktadır.
1994 tarihli, kamuoyunda RTÜK yasası olarak da bilinen 3984
Sayılı Radyo ve Televizyonların Kuruluş ve Yayınları Hakkında Kanun, radyo ve televizyonların uymaları gereken yayın ilkeleri arasında saydığı 4. Maddesinin (u) bendi “kadınlara, güçsüzlere, özürlülere ve çocuklara karşı şiddetin ve ayrımcılığın teşvik edilmemesini” ve (z) bendi de “gençlerin ve çocukların fiziksel, zihinsel ve ahlaki gelişimini zedeleyecek türden programların, bunların seyredebileceği zaman ve saatlerde yayınlanmamasını” düzenlemektedir.
Türkiye’de radyo ve televizyon faaliyetlerini düzenlemek amacıyla kamu tüzelkişiliği niteliğiyle görev yapan Radyo Televizyon Üst
Kurulu (RTÜK),“Akıllı İşaretler” adı verilen, çocuk ve gençleri cinsellik, şiddet, olumsuz örnek oluşturabilecek davranışları (kötü dil
kullanımı, sigara, alkol, kumar ve madde bağımlılığına özendirme,
her türlü ayrımcılık ve intihar sahnelerinin gösterilmesi gibi) içeren
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 101
zararlı yayın içeriğine karşı korumak için geliştirilmiş olan görselişitsel uyarı sisteminin uygulanmasını görsel-işitsel medya için zorunlu tutmuştur. Buna göre programlardan etkilenme düzeylerine
göre yaş grupları, Tüm izleyici, 7 yaş, 13 yaş ve 18 yaş olmak üzere dört grupta ele alınmış ve programların sınıflandırılmasının bu
biçimde yapılması gerektiği öngörülmüştür.
RTÜK ile Televizyon Yayıncıları Derneği (TVYD) tarafından televizyon yayın kuruluşlarının etrafında uzlaşacakları ortak bir etik
davranış zemini oluşturulması amacıyla hazırlanan ve 2007 yılında imzalanan “Yayıncılık Etik İlkeleri”, çocuk hakları konusunda
televizyon habercileri için rehber niteliği taşımaktadır. Buna göre
çocukların televizyon haberlerine konu edilmesinde uyulması zorunlu etik ilkeler şunlardır:
• Çocuklar haber konusunda olduğunda, temel haklarının korunmasına özen gösterilmeli,
• Trajik olaylara ilişkin haberlere çocukların katılımı istenmemeli,
- Bu haberlerde çocuklarla röportaj yapılmamalı, stüdyoya
konuk olarak getirilmemeli,
- Haberin tek tanığı çocuklarsa, onların ruh sağlıklarına zarar vermeyecek şekilde konuşulmalı,
- Bu durumlarda mutlaka ebeveynlerinden izin alınmalı,
• Suça karışmış, ya da problemli çocuklarla ilgili haberlerde
çocukların isimleri ve yüzleri gizli tutulmalı,
- Çocukların karıştığı suçlarla ilgili haberlerde, “suçlu çocuk” yerine, “suça karışmış”, “suça itilmiş çocuk” ifadeleri tercih edilmeli,
• Çocukların yargılanmasına ilişkin haberlerde mutlaka uzmanların danışmanlığına başvurulmalı,
• Çocuklar televizyona konuşmaya hevesli olabilir; ancak söyledikleri uzun vadede kendilerinin yaşamını olumsuz etkileyebilecek, zarar verebilecek ifadelerse, kullanılmamalı,
102 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Televizyon habercileri -çocuk izleyicileri dikkate alarak- haber
bültenlerinin içeriğine ilişkin şu hususları dikkate almalıdır: Haber bültenlerinin, çocukların da ekran başında olduğu saatlerde
yayınlandığı unutulmamalı; bu nedenle haber dilinde ve görüntülerde dikkatli ve özenli davranılmalı; çocukların izlemesinin zararlı olabileceği durumlarda, haber başlamadan önce çocukların
ekran başından uzaklaştırılması için uyarı yapılmalı; çocukların
da haberleri izlediği, haberlerden beklentileri olduğu göz önünde bulundurulmalıdır. Çocukların haber alma hak ve özgürlüğüne
sahip oldukları unutulmamalıdır6.
2007 yılında yürürlüğe giren ve Youtube erişim yasağı nedeniyle çokça tartışılan 5651 sayılı İnternet Ortamında Yapılan Yayınların Düzenlenmesi ve Bu Yayınlar Yoluyla İşlenen Suçlarla Mücadele
Edilmesi Hakkında Kanun’un genel gerekçesi olarak “aileyi, çocukları ve gençleri internet dahil elektronik iletişim araçlarının suiistimal edilmesi suretiyle uyuşturucu ve uyarıcı madde alışkanlığı, intihara yönlendirme, cinsel istismar, kumar ve benzeri kötü alışkanlıkları teşvik eden yayınların içeriklerinden korumak için gerekli önleyici tedbirlerin alınmasını ve elektronik ortamda çocuğa, gençliğe ve
aileye yönelik ağır ve vahim nitelikteki saldırıların önlenmesi” belirtilmektedir. Bu amaçla Anayasa ve yasaların özel olarak korunmasını öngördüğü, aile, çocuklar ve gençler olmak üzere belirli sosyal
kesimlere yönelik suçların kolayca işlenmesini engellemek amacıyla yeni bir kanun düzenlemesi yoluna gidilmiştir. Kanunun 7.
Maddesi, çocukların internetteki zararlı içerikten korunması amacıyla, toplu kullanım sağlayıcıların (internet cafelerin) çalışma esas
ve usullerinin düzenlenmesini öngörmüş; çocukların cinsel istismarı, müstehcenlik ve fuhuş suçların içeriklerini taşıyan sitelere
yönelik filtreleme ve bloke etme yazılım program ve donanımlarının kullanılmasını mecburi hale getirmiştir. Kanunun 8. maddesi,
erişimin engellenmesi kararlarının alınmasını gerektiren internet
6) Televizyon Haberciliğinde Etik, Ed. Bülent Çaplı-Hakan Tuncel, Türkiye’de Etik Haberciliğin Geliştirilmesi Projesi, s. 329-359, Ankara, 2010.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 103
ortamında yapılan ve içeriği açısından Türk Ceza Kanunu’nda yer
alan bazı katalog suçlarını saymıştır. Çocukların cinsel istismarı,
müstehcenlik, fuhuş, uyuşturucu ve uyarıcı madde kullanılmasını
kolaylaştırma gibi suçların internet ortamında gerçekleşmesi halinde görevli mahkemeler ve görevli idari kurum başkanlığı “erişimin engellenmesi kararı” alabilecektir.
Dünya nüfusunun yaklaşık yarısını çocuklar oluşturdukları7
halde medyada yeterince temsil edilmedikleri bir gerçektir. Çocukların medyada temsil edilmeleri de çoğunlukla haklarının ihlal
edilmesi olarak ortaya çıkmaktadır. Çocuklar medyada çoğunlukla ya “suçlu”, ya da “kurban” olarak damgalanmaktadır. Çalışmada ortaya konulan çocuk haklarının medya boyutunu düzenleyen
tüm uluslararası ve ulusal kodları yalnızca hukuki kurallar olarak
değil, aynı zamanda etik kodlar olarak yorumlamak gereklidir. Bu
kodların ihlalinin ağır yaptırımlara konu olması “çocuğun öncelikli yüksek yararı” açısından gereklidir.
Çocukların evrensel anayasası olarak kabul edilen BM Çocuk
Hakları Sözleşmesi’nin, medyaya çocuk odaklı bir bakışı içselleştirmesi sorumluluğu vermesi, çocuklara ilişkin duyarlılığın ve etik
sorumluluğun bir sonucu olarak ortaya çıkar. Bu noktada ÇHS’
nin Türk ulusal mevzuatıyla tam olarak uyumlu hale gelmesini ve
Sözleşme’nin temel prensiplerinin tüm ülke çapında yaygınlaştırılmasını talep etmek gerekmektedir. Çocukların var olduğu hemen her alanda (medya, iş ortamı, okul, aile vb.) “çocuğun öncelikli yüksek yararı” ve “çocuğun görüşlerine saygı” ilkelerini hayata geçirmek gerekmektedir. “Yurttaş” çocuk haklarına ilişkin medyaya düşen sorumluluğu sürekli hatırlatacak kamusal denetleme,
gözleme ve eleştiri mekanizmalarını oluşturmak zorunludur.
7) 2009 tarihli Çocuk Vakfı Güncel Dünya ve Türkiye Çocuk Bilgileri Raporu’na
göre dünya nüfusu yaklaşık 6. 640. 000.000 kişiden oluşuyor. Dünya çocuk nüfusu
(0-18 yaş) da yaklaşık olarak 2.850.000.000. www.cocukvakfi.org.tr
104 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
KAYNAKLAR
Alankuş, Sevda (2007), Çocuk Odaklı Habercilik (Hz.), IPS İletişim Vakfı yayınları,
İstanbul.
Curran, James (1991), “Rethinking The Media as a Public Sphere”, Communication
and Citizenship, Journalism And The Public Sphere, (Eds) P. Dahlgren&C. Sparks,
Routledge, London.
Çaplı, B., Tuncel, H. (2010), Televizyon Haberciliğinde Etik, Türkiye’de Etik Haberciliğin Geliştirilmesi Projesi, (Ed.), Ankara.
Dahlgren P. (1995), Television and The Public Sphere- Citizenship, Democracy and the
Media, SAGE Publications, London.
Gerbner, G. (2005), “Kitle İletişim Araçları ve İletişim Kuramı”, Kitle İletişim Kuramları, Erol Mutlu (Der.&Çev.), Ütopya Yayınevi, Ankara.
Golding&Murdock (1997), “Kültür, İletişim ve Ekonomi Politik”, Medya Kültür Siyaset, Süleyman İrvan (Der.), Ark Yayınları, Ankara.
İnternet
www.cocukvakfi.org.tr
www.shcek.gov.tr
www.unicef.org/turkey
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 105
İkinci Bölüm
Medyada Çocuk Hakları istismarı
108 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Prof. Dr.
Yasemin Ýnceoðlu
Prof. Dr.
Nurdan Akýner
YASEMİN İNCEOĞLU
Prof. Dr., Galatasaray Üniversitesi İletişim Fakültesi
1983’de İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi İngiliz Dili ve Edebiyatı
Bölümü’nden mezun olan İnceoğlu, Yüksek Lisans ve doktorasını (1990),
doçentliğini (1993) ve profesörlüğünü (1999) de Marmara Üniversitesi Gazetecilik Bölümü’nden aldı. 2004’ten beri Galatasaray Üniversitesi İletişim
Fakültesi’nde görev yapıyor. ILAD, UNESCO ve Amerikan Biyografi Enstitüsü gibi kuruluşlara üye. Avrupa Konseyi’nin medya okuryazarlığı toplantılarına “Avrupa Komisyonu Uzmanı” olarak katıldı. Columbia Üniversitesi
(1994) ve Salzburg Seminerlerine (2003) burslu olarak davet edildi. “Medya
Gözlem Platformu” ile Medya Tekzip Merkezi’nin kurucu üyelerinden. Kitaplarının yanında, uluslararası ve ulusal konferanslarda medya, savaş, dezenformasyon, etik konularında sunduğu makale ve bildirileri mevcuttur.
Sosyal Değişim Derneği’nin Nisan 2010’da çıkardığı “Ulusal Basında Nefret Suçları:10 Yıl, 10 Örnek” adlı kitap projesinin Danışma Kurulu üyesidir.
Kültür-sanat merkezi Garaj İstanbul’un bireysel destekçisi ve İstanbul Kadın
Vakfı’nın Mütevelliler Heyeti üyesidir.
NURDAN AKINER
Prof. Dr., Mersin Üniversitesi İletişim Fakültesi
Lise eğitimini 1991 yılında Nişantaşı Kız Lisesi’nde tamamladı. Ardından İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi’nin Gazetecilik Bölümü’nü bitirdi. Milliyet Gazetesi’nde profesyonel gazeteci olarak çalıştı. Marmara
Üniversitesi’nin Sosyal Bilimler Enstitüsü Genel Gazetecilik Bilim Dalı’nda
yüksek lisans ve doktora yaptı. Misafir öğretim üyesi olarak çalışmalarını
2007 yılında bir süreliğine University of Florida College of Journalism and
Communications’da sürdürdü. Nurdan Akıner’in Düşman Değiliz-11 Eylül Saldırıları Ardından Amerikan Milliyetçiliği, Josephine: Aşkın Öldürdüğü İmparatoriçe (İngilizce’den Türkçe’ye çeviri), editörlüğünü Prof. Dr. Yasemin Giritli İnceoğlu ile birlikte üstlendiği Medya ve Çocuk Rehberi, One
Minute Efsanesi/Siyasal Tarihin Kırılma Noktasına Medya Yoluyla Tanıklık ve Mersin’in Banliyölerinde Öfke Patlaması isimli kitapları bulunmaktadır. Öteki Mersin’den Suretler isimli bir fotoğraf albümü de bulunan Akıner, 2008 yılında Erasmus Öğretim Elemanı Değişim Programı ile bulunduğu Belçika’daki Plantijn Hogeschool’da Blogging and Citizen Journalism, International Corporate Communication isimli dersleri de verdi. Halen Mersin Üniversitesi İletişim Fakültesi Gazetecilik Bölümü’nde Doç. Dr. unvanıyla çalışmalarını sürdüren, aynı bölümde Gazetecilik Bölüm Başkanlığı görevini de yürüten Nurdan Akıner’in iki de gazetecilik ödülü vardır.
110 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu: Çocuklarla İlgili
İçerik Üretiminde Medya İçin Özdenetim
Giriş
Günümüzde pek çok iletişim bilimci ve medya profesyoneli, iletişim alanının anlaşılabilmesi için, önce toplumsal çeşitliliği kavramanın gerekliliğine inanıyor. Amerika Birleşik Devletleri’nde
iletişim bilimcilerin 2000’li yılların başından bu yana üzerinde
yoğunlaştıkları “medya ve çeşitlilik” kavramı, medya endüstrisi
ürünlerinde temsil edilen ve çoğunluğa göre korumasız kesim olarak kabul edilen çocukları, kadınları, toplumdaki ırk, etnik köken
ve dini inanç grupları ile farklı cinsel tercihlere sahip bireyleri kapsamına alır. Toplumsal koşullara ve iletişim teknolojisindeki ilerlemelere paralel bir biçimde farklı isimler altında tanımlanabilecek
yeni gruplar da zamanla bu çeşitlilikte yerini bulur.
Medya ve çeşitlilik kavramının uluslararası akademik yayınlarda daha çok yer bulmaya başladığı şu günlerde medya, demografik
farklılıkları göz önüne alarak insan topluluklarını kendisi için hedef ve pazar haline getirmeye devam ediyor. Gerek ülkemizin gerekse dünyanın diğer ülkelerinin akademik araştırmalarının bizlere sunduğu bulgular kitle iletişim araçlarının, çeşitlilik kavramının kapsamına giren çocukları etkilediğini çok açık şekilde ortaya koymaktadır. Çocuklar medya endüstrisinin ürünlerinden etkilenmekte, mükemmel bir şekilde kurgulanan mesajlar sayesinÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 111
de reklamı yapılan ürünü arzulamakta ve söz konusu ürüne karşı olumlu tutum geliştirmektedirler. Yüzyılın başından bu yana hız
kazanan çalışmalar, bombardıman halini alan medya iletilerini
çözümlemekte en savunmasız gruplar olan çocukları hedeflemektir. Şiddet, çatışma ve travma durumlarının mağdurları çocuklara dair haberlerde gelişmiş bir etik yaklaşım geliştirmek yönünde
sivil toplum örgütleri, üniversiteler ve kimi ülkelerde devletin ilgili birimlerinin sergilediği çabalar, gazetecilikte yeni bir uzmanlık alanı da geliştirmiştir. Bu makale çocuklarla ilgili içerik üretimi için dünyanın çeşitli ülkelerinde geliştirilen modelleri inceleyip, çözüm önerisi sunmayı hedeflemektedir.
1. Çocuk Hakları kavramı
“Çocuk Hakları”, 18 yaş altındaki bireylerin haklarıdır. 1989’da
benimsenen Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi (ÇHS),
18 yaşın altındaki herkesi çocuk olarak tanımlar; sözleşmede çocukların tüm insan haklarına sahip olduğu teyit edilir. Sözleşmeye
göre 18 yaşın altındaki bireyler ırk, din veya yetenek farkı gözetmeksizin, düşüncesi veya söylediği her ne olursa olsun ve nasıl bir
aileden gelirse gelsin bu haklara sahiptir1.
20 Kasım 1989’da Birleşmiş Milletler, Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni (ÇHS) kabul etmiştir. Her biri ayrı bir hakkı özetleyen 54
maddeden oluşan sözleşme, onaylayan devletlerin yasal olarak uymaları gereken uluslararası bir anlaşmadır. İnsan haklarının her
alanını bir araya getiren ilk bağlayıcı uluslararası yasal belgedir.
Somali ve Amerika Birleşik Devletleri dışında bütün ülkeler bu
sözleşmeyi onaylamışlardır. Tanınan bir devlet olmadığı için Somali, sözleşmenin onaylanması aşamasına geçememiştir. Amerika Birleşik Devletleri ise sözleşmeye imza koyarak onaylayacağı1) Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, http://www.unicef.org/turkey/crc/_cr23a.html
(Erişim tarihi: 21. 09. 2010)
112 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
na dair niyetini ifade etmiş, ancak henüz onaylamamıştır. Sözleşmeye göre, çocukların temel ihtiyaçlarının karşılanmasına ilişkin
hakları vardır: yaşama, korunma, sağlık hizmetleri, gıda ve su. Ayrıca, tam potansiyellerine erişmelerine yardımcı olacak fırsatlara erişme hakları da vardır: eğitim, oyun, spor, görüşlerini ifade
etme özgürlüğü ve kendilerini ilgilendiren konularda karara katılma hakkı.
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nde haklar dört gruba ayrılmıştır; bunlar hayatta kalma, korunma, gelişme ve katılmadır2:
Hayatta kalma hakkı, çocuğun yaşam hakkını ve var olmak
için gereken temel ihtiyaçlarını vurgular. Bunlar arasında beslenme, barınma, yeterli bir yaşam standardı ve sağlık hizmetlerine
erişim yer almaktadır.
Gelişme hakkı, çocukların tam potansiyellerine erişebilmeleri için neye ihtiyaç duyduklarını özetler; örneğin, eğitim, dinlenme, kültürel faaliyetler, bilgiye erişim, düşünce, vicdan ve din özgürlüğü gibi.
Korunma hakkı, çocukların her türlü istismar, ihmal ve sömürüden korunmalarını gerektirir. Mülteci çocuklar için özel koruma, çalışan çocuklar için güvenceler, herhangi bir istismar veya
sömürüye maruz kalmış çocukların korunması ve rehabilitasyonu
gibi konuları ele almaktadır.
Katılım hakkı, çocukların toplumlarında ve topluluklarda aktif
bir rol oynayabilmeleri gerektiğini kabul eder. Bu haklar, görüşlerini ifade etme ve yaşamlarını etkileyen konularda söz sahibi olma
haklarını da kapsar. Yetenekleri geliştikçe, sorumluluk sahibi yetişkinliğe hazırlanmaları amacıyla, çocuklara daha çok katılma fırsatının verilmesi gerekir.
Sözleşmenin maddi hakları düzenleyen 41. maddesinden dördüne özel bir vurgu yapılmıştır, çünkü bunlar sözleşmedeki diğer
2) http://elearning-events.dit.ie/UNICEF-TK/unit1/1_2_4.htm (Erişim tarihi: 21. 09.
2010)
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 113
bütün hakların uygulanması için temel oluştururlar. Sözleşmenin
“genel ilkeleri” olarak bilinen bu maddeler şöyledir:
Madde 2: Sözleşmenin güvence altına aldığı bütün hakların
herhangi bir ayrım gözetilmeksizin bütün çocukları kapsaması gerekir.
Madde 3: Çocuklarla ilgili her türlü faaliyette çocuğun yüksek
yararı temel düşünce olmalıdır.
Madde 6: Her çocuğun yaşama, hayatta kalma ve gelişme hakkı vardır.
Madde 12: Kendini ilgilendiren her konuda çocuğun görüşünün dinlenmesi ve dikkate alınması gerekir.
2. Haber söyleminde ilkelerle korunan çocuk
Gazetecilik etik ilkeleri dürüstlük, doğruluk, nesnellik, tarafsızlık, hakkaniyet, kamuoyuna hesap verme ve haber değeri olan
bilgiye erişmek için kullanılan anonim kaynakların korunmasını
kapsar. Başka pek çok etik sistemde olduğu gibi, gazetecilik etik
ilkeleri de “zararın sınırlandırılması” prensibine dayanır. Bu ilke,
özellikle çocuklar söz konusu olduğunda, gereksiz bilgilerin habere girmemesi; örneğin tecavüz gibi suçlarda mağdurun kimliğinin
gizli tutulması, insanların itibarını zedeleyecek bilgilerin yayınlanmaması veya intihar edenlerin intihar yönteminin açıklanmaması gibi kurallar önerir.
Türkiye’de gazetecilerin, akademisyenlerin, sivil toplum örgütleri ve hak örgütleri temsilcilerinin ortak çalışmasıyla hazırlanan “Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu” çocuk, kadın ve cinsel yönelim, kültürel çeşitlilik başlıklarında temel ilkeleri içerir. Ortaklarını Türkiye Gazeteciler Cemiyeti (TGC) ve BBC World Service
Trust’ın oluşturduğu projenin ortaya çıkardığı kılavuz, toplumda
daha dezavantajlı konumda olan grupların medyada daha kapsa-
114 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
yıcı ve adil biçimde temsil edilmesine yönelik genel ilkeleri içermektedir.
Ancak öznesi çocuk olan şiddeti haberleştirmeye çalışan gazeteciler için bir rehber, kılavuz, ilkeler silsilesi hazırlama çabası
yıllar öncesine dayanır. Uluslararası Gazeteciler Federasyonu’nun
çocuklara dair haberlerde benimsediği ilkeler, 1998 yılında
Brezilya’da bir araya gelen 70 ülkeden gazetecilik organizasyonunun uzlaşımıyla oluşturulmuştur. Bütün gazeteciler ve medya profesyonelleri söz konusu toplantıda, haberlerinde Birleşmiş Milletler
Çocuk Hakları Sözleşmesine uymayı taahhüt etmiştir3.
Ayrıca Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesinin 10. yıldönümünde, 20 Kasım 1999’da Oslo Çağrısı (The Oslo Challenge)
beyan edilmiştir. Oslo Çağrısı, dünya genelinde kitle iletişim araçlarının çocukların yaşamlarında pozitif bir etki sağlamasının yeni
yollarını araştırmak için medya sahipleri/çalışanları, öğretmenler,
politikacılar ve çocukların da yer aldığı bir grup tarafından yapılan çağrıdır4.
Medya sahiplerini de kapsayan özel sektöre çağrı şu şekildedir5:
1. Yeni medya ürünleri ve teknolojilerin geliştirilmesinde, erişim, katılım, medya eğitimi ve zararlı içeriklerden koruma konusunda çocuk haklarını dikkate almak;
2. Ticari ve finansal başarıların elde edilmesi sürecinde çocukların azami faydayı sağlayabilmelerine öncelik verilmesi, böylece
günümüz çocuklarının, tüm insanların korunduğu, saygı duyulduğu ve özgür olduğu evrensel bir toplumda yetişkin bireyler olabilmelerini sağlamak temel görevdir.
3) Lotte Hughes ve Sarah McCrum, Interviewing Children: A Guide for Journalists and
Others, London, Save the Children, 2003, s. 40.
4) Marcus Leaning, Issues in Information and Media Literacy: Criticism, History and
Policy, s. 202, Informing Science Press, 2009, California.
5) Leaning, a.g.e., s. 202-203.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 115
2.1. Uluslararası Gazeteciler Federasyonu’nun çocuk haberciliğiyle ilgili rehber ilkeleri:
Gazeteciler ve medya kuruluşları, çocuklarla ilgili olayları aktarırken en yüksek etik davranış standartlarını korumak ve aşağıdaki kurallara uymak için çaba göstermelidir6:
1. Çocuklarla ilgili konuları haber yaparken doğruluk ve hassasiyet açısından mükemmeli hedeflemelidir.
2. Program ve yayınlarda çocuklar için zararlı görüntülerin, çocukların medya alanına girmesini engellemelidir.
3. Çocuklarla ilgili haber malzemelerinde stereotiplerin (kalıp
yargıların) ve sansasyonel sunumların kullanılmasından kaçınılmalıdır.
4. Çocuklarla ilgili her türlü materyalin yayınlanmasının doğuracağı sonuçları dikkatlice değerlendirmeli ve çocuklara verilebilecek zarar en aza indirilmelidir.
5. Açıkça kamu yararı olmadığı sürece, çocukların görsel ya da
başka bir şekilde kimliklerinin ortaya çıkmasını engellemelidir.
6. Mümkün olduğu yerlerde, herhangi bir baskı olmadan kendi
görüşlerini ifade edebilmeleri için çocuklara medyaya erişim hakkı vermelidir.
7. Çocuklar tarafından verilen bilgileri bağımsız bir şekilde
doğrulamalı ve bu doğrulamayı yaparken, ihbarda bulunan çocuklar riske atılmamalıdır.
8. Çocukları cinsellikle ilişkilendiren görüntüleri kullanmaktan kaçınmalıdır.
9. Çocukların fotoğraflarını çekmek için adil, açık ve dürüst
yöntemler kullanmalı ve mümkün olduğunca bu fotoğrafları çocuğun veya ondan sorumlu bir yetişkinin, velinin veya vasinin rızasını alarak elde etmelidir.
6) Lotte Hughes ve Sarah McCrum, a.g.e., s. 40-41.
116 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
10. Çocuklar adına konuşan veya çocukların menfaatini temsil
ettiğini söyleyen her türlü kuruluşun sicili teyit edilmelidir.
11. Açıkça çocuğun yararına olmadığı sürece, çocukların refahını ilgilendiren materyaller için çocuklara, ebeveynlere veya velilere ödeme yapılmamalıdır.
2.2. BBC - Çocuk haberciliğiyle ilgili rehber ilkeleri:7
1. Her çocuğun onurlu bir yaşam sürme ve her koşulda kendisine saygı gösterilmesi hakkı vardır.
2. Çocuklarla mülakat yaparken ve çocuklarla ilgili haber yaparken, her çocuğun özel hayat ve mahremiyet hakkında, görüşlerini ifade etme hakkına, kendilerini ilgilendiren konularda katılımda bulunma hakkına ve potansiyel de olsa, zarardan ve cezadan
korunma hakkına özel özen gösterilmelidir.
3. Her çocuğun yüksek yararı, çocuk hakları konusunda savunuculuk ve çocuk haklarının tanıtılması da dâhil olmak üzere, her
şeyin üzerinde korunacaktır.
4. Çocuğun yüksek yararını belirlemeye çalışırken, çocukların
kendi görüşlerinin dikkate alınması hakkına, çocuğun yaşı ve olgunluğu dikkate alınarak ağırlık verilecektir.
5. Çocuğun durumuna en yakın ve onu en iyi değerlendirebilecek kişilere herhangi bir haberin siyasi, sosyal veya kültürel yansımaları konusunda danışılacaktır.
6. İsimler değiştirilmiş, gizlenmiş ve hatta kullanılmamış olsa
bile, çocuğu, kardeşlerini veya akranlarını riske atacak görüntüleri veya haberleri yayımlamayın.
7) “Çocuk Odaklı Habercilik İçin Gazetecilere Rehber”, http://bianet.org/cocuk/ifade-ozgurlugu/123406-cocuk-odakli-habercilik-icin-gazetecilere-rehber (21.09.2010).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 117
2.3. Çocuk Hakları Bilgi Ağı (CRIN) - Çocuklarla ilgili haber
yaparken başvurulacak etik ilkeler:8
1. İsimler değiştirilmiş, gizlenmiş ve hatta kullanılmamış olsa
bile, çocuğu, kardeşlerini veya akranlarını riske atacak görüntüleri veya haberleri yayımlamayın.
2. Hiçbir çocuğa zarar vermeyin; yargılayıcı, kültürel değerlere
duyarsız, çocuğu tehlikeye atan veya küçük düşüren, ya da çocuğun travmatik olaylara ilişkin acı ve üzüntüsünü tekrar canlandıracak soru, tavır ve yorumlardan kaçının.
3. Mülakat yapılacak çocukları seçerken cinsiyet, ırk, yaş, din,
statü, eğitim geçmişi veya fiziksel yetenekleri nedeniyle ayrımcılık yapmayın.
4. Çocuklarla ilgili haber malzemelerinin reklamını yapmak için
stereotipleri kullanmaktan ve sansasyonel sunum yapmaktan kaçının.
5. Çocuklardan, kendi geçmişlerinin parçası olmayan bir öyküyü anlatmalarını istemeyin.
6. Çocuk, ya da kendisinden sorumlu bir yakınına gazeteciyle konuştuğunu bildirin. Mülakatın amacını ve nerede kullanılacağını açıklayın.
7. Her türlü mülakat, video çekimi ve mümkün olduğunda belgesel fotoğraf için, çocuktan ve kendisinden sorumlu bir yakınından yazılı izin belgesi alın. İzin alınırken çocuk ve yakınına baskı uygulanmamalı, yerel veya küresel ölçekte de olsa haber konusu
olabilecekleri kendilerine bildirilmelidir.
8. Mülakat yapanların ve fotoğrafçıların sayısını sınırlı tutun.
Çocukların herhangi bir baskıya maruz kalmadan rahat bir ortamda konuşabilmesini sağlayın.
9. Çocuğun gerek anlattıkları, gerekse de görüntüsü, yer aldığı
habere uygun bir bağlamda verilmelidir.
8) “Children’s Rights and Journalism Practice: a rights based perspective”, http://elearning-events.dit.ie/UNICEF-TK/index_1_1.htm (19.09.2010, 19.09.2010).
118 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
10. Aşağıdaki durumlarda çocuğun adını değiştirin veya görüntüsünü gizleyin:
a. Çocuk cinsel istismar veya sömürü mağduruysa,
b. Çocuk fiziksel veya cinsel istismarın failiyse,
c. Çocuğun HIV-pozitif, ya da AIDS olduğu durumlarda (çocuk veya ailesi rıza vermediği takdirde)
d. Çocuk bir suçla suçlanıyor veya hüküm giymiş ise.
10. Başka çocuklarla veya bir yetişkinle, tercihen her ikisiyle
birlikte, çocuğun söyleyeceği şeyin doğruluğunu teyit edin.
11. Bir çocuğun risk altında olup olmadığı konusunda emin değilseniz, haber değeri ne kadar yüksek olursa olsun, tek bir çocukla ilgili haber yapmak yerine, çocukların genel durumlarıyla ilgili haber yapın.
2.4. Save The Children - çocuklarla mülakat için rehber
ilkeler:9
a) Hazırlık
- Çocuklara karşı kendi tavırlarınızın farkında olun. Onlara
büyüklük taslamayın ya da onlardan daha çok şey bildiğinizi ima
etmeyin. Kendinizi onların yerine koyun ve onlara saygıyla yaklaşın.
- Ayrıntılı bir şekilde ne yaptığınızı ve onlarla neden konuşmak
istediğinizi anlatın. Başka çocukların görüşlerinin sunulduğu başka yayınlar gösterin. Bu malzemeyi ne için kullanacağınızı anlatın
ve onlardan izin isteyin. Yaptığınız iş konusunda dürüst olun ve
beklentileri yükseltmeyin (örneğin; para, iş, tıbbi yardım).
- Eğer bir çevirmene ihtiyacınız varsa, çocuklarla iyi anlaşan,
onları ürkütmeyecek, mülakatın amacını anlayan birini tercih
9) “Children’s Rights and Journalism Practice: a rights based perspective”, a.g.e.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 119
edin. Çevirmenden her şeyi çevirmesini isteyin, çocuğun en kötü
kelimelerini bile aktarmasını, özet geçmemesini söyleyin.
- Bir kayıt cihazı kullanın (mükemmel not tutmuyorsanız).
Aksi takdirde çocuğun dilinin orijinalliği ve ifadesi kaybolabilir.
- Çocuğun kendini rahat hissettiği sessiz ve uygun bir yer bulun (içeride veya dışarıda). Bu yeri çocuğun seçmesine izin verin.
- Yetişkinlerin ortalıkta olmadığından emin olun -çevirmen
ve belki bir proje çalışanı, öğretmen ve çocuğun bildiği ve güvendiği bir yetişkin dışında-. İki ila beş kişi arasında küçük gruplardan oluşan çocuklarla mülakat yapmak daha kolay olabilir. Böylece, birbirlerinden fikir ve destek alırlar. Ancak kimin ne söylediğini karıştırmayın.
- Rahat bir ortam yaratmaya çalışın. Sohbet edin, oyun oynayın, kendilerini kayıt cihazında dinlemelerine izin verin. Onların
seviyesine inin. Örneğin yerde onlarla beraber oturun.
- Yanınızda kişisel bir şey getirin, örneğin gördüklerinde bir
tartışma başlatabilecekleri bir fotoğraf gibi.
b) Mülakat:
- Yeri onların seçmelerine ve hikâyeyi kendi istedikleri süre
içinde anlatmalarına izin verin.
- Kullanmaktan hoşlandıkları, ya da kullandıkları etiketleri kullanmaktan kaçının (örneğin; “seks çalışanı” yerine “hayat kadını”).
- Önce kolay soruları sorun -örneğin; isimleri, yaşı, nerede yaşadıkları-. Onlara hitap ederken isimlerini sürekli kullanın.
- Açık uçlu sorular sorun. “Evet” ya da “hayır” cevabı verebilecekleri kapalı uçlu soru sormaktan kaçının. İhtiyacınız olan bilgiye ulaşana kadar, soruları birkaç farklı şekilde sormanız gerekebilir. Nazikçe ısrar etmek, bir konunun etrafından dolanmak ve hatta sorduğunuz sorularla ilgili düşünmesi için çocukları zorlamanız önemlidir.
120 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
- Çocuğun rahatsız olduğu durumların farkında olun ve hassas konularda onları çok fazla zorlamayın. Üzülürlerse mülakatı
bitirmeye veya daha az hassas bir konuya geçmeye hazırlıklı olun.
2.5. MediaWise Trust - Savaş ve afet zamanlarında çocuklarla
mülakat yapan muhabirler için rehber ilkeler:10
- Çocuğun yüksek yararını her şeyden üstün tutun. Haberlerinizin beklenmedik sonuçları olabilir, dolayısıyla sizi güdüleyen şeyin ne olduğunu, haberin sunulacağı şekli, çocuğa bu haberin etkisinin ne olacağını düşünün. Önemli konulardan bir tanesi çocukların kimliğidir. Örneğin, medyayla konuşan (eski) bir “çocuk asker”, yetişkinlerin suçlanmasına sebep olabilecek bilgiler veriyorsa, öldürülme riski taşır. Aynı şekilde dehşete tanık olmuş çocuklardan mülteci kamplarında bile intikam alınabilir.
- Mümkün olduğunda izin alın. Çocuklar sorumlu yetişkinlerin vesayetindeyse, onlarla konuşmadan önce durumları hakkında daha fazla bilgi alın. Ağır derecede travma geçiren çocuklarla
mülakat yapmak kesinlikle uygun değildir ve çocuk ne kadar stres
altındaysa onu tanıyan bir yetişkinin eşliğinde kendisiyle mülakat
yapmak o kadar önemlidir. Daima kimliklerini tam olarak vermenin uygun olup olmayacağını kontrol edin (isim veya fotoğrafla).
- Tam kimlik vermenin iyi ve kötü yanlarını düşünün. Bir çocuğun kişisel kimlik bilgilerinin alınması, saygı gösterilmesi ve özgüven oluşması bakımından önemlidir, ancak bu bilginin kamuoyuna eksiksiz bir şekilde duyurulması uygun olmayabilir. Bu konuda çocuğun herhangi bir itirazı olmayabilir, ancak sorumluluk
sahibi yetişkinler olarak bunun sonuçlarını düşünmek zorundasınız. Aileleriyle teması kopan çocuklarla mülakat yaparken bile,
tam kimliklerinin ifşa edilmesi konusunda çekimser olun. Gerçek
bir aile üyesinin onu tanımasına yetecek ipuçları verin, ancak onları ilave risk altına atmamak için, tam kimlik bilgisi vermeyin.
10) a. g. e.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 121
Medyanın tamamı artık küreseldir. Dolayısıyla o çocuklarla temasa geçmek için daha farklı nedenleri olan, başka yerlerde bulunan
kişiler de haberinizi görebilir. Şüphe duyduğunuz durumlarda, çocuğun tanıdığı yetişkinlerden öneri alın. O fotoğrafı koymak gerçekten gerekli mi?
- Daima açıklama yapın. Çocukların ne yaptığınızı bildiğinden
emin olmaya çalışın. Sizi dost olarak mı, yoksa düşman olarak mı
gördüklerinden emin olamazsınız. Bu yüzden kim olduğunuzu,
neden onlarla konuşmak istediğinizi ve aldığınız bilgilerle ne yapacağınızı, izleyicilerin veya okurun kimler olabileceğini anlatarak işe başlayın. Onlara kimliğinizi ve kullanacağınız teknik donanımınızın nasıl çalıştığını gösterin.
- Çocuklara zaman tanıyın. Gündeminiz çok sıkı bir teslim tarihine bağlı olabilir, ancak bu travma geçiren çocuklar için hiçbir
anlam taşımaz. Mümkün olduğu durumlarda, birkaç günlüğüne
bile olsa onların sizi tanımasını sağlayın. Onlara zaman vermeniz
gerekir, eğer veremiyorsanız, onlarla görüşme konusunda bir kez
daha düşünün. Onlar sizin için orada bulunmuyorlar; sizin bir yetişkin olarak onlar için orada olduğunuzu düşünüyorlar. Onların
refahı ve hayatları “hikayelerinden” daha önemli. Ve size daha aşina hale geldikçe size açılma ihtimalleri daha yüksek. Her şeyden
öte, “alıntı yapılabilecek” sözlerin peşine düşmek yerine ne söylediklerini gerçekten dinleyin. En iyi zamanlarda dahi, çocuklar
bir grubu veya bir “tipi” temsil ediyormuş muamelesi görmekten
hoşlanmazlar. Birkaç çocukla konuştuktan sonra bir genelleme yapabilirsiniz, ancak kriz durumundaki çocuklarla ilgili görüntü ve
hikâyelerle “klişe” birtakım mesajlar aramak yerine onların kendilerine özgü deneyimlerini anlamaya çalışın.
- Mümkün olan her yerde iki kez kontrol edin. Çocuklar çok
ilginç ve cazip tanıklar olabilirler, ancak deneyim ve kelime eksiklikleri kafa karışıklığına yol açabilir. Sizi memnun etmek için
gerçekten bildikleri şeyler yerine, sizin duymak istediğiniz şey122 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
leri anlatabilirler. Travma geçiren çocuklar tarafından anlatılan
hikâyeler, onların gerçekliğini olduğu kadar duygu ve korkularını da anlatabilir. Başka tanıklarla veya çocukların hikâyesini daha
iyi bilen insanlarla kontrol etmeden onlara “somut deliller” gözüyle bakmayın.
- Yanlış beklentilere yol açmayın. Travma geçiren bir çocuk, bir
yabancı kendisiyle özellikle ilgilendiğinde yanlış beklentiler, korkular içinde olabilir. Asla çocuklara rüşvet verip onları kandırmayın ve ne kadar sempati ve anlayış göstermek isterseniz isteyin,
asla yalan vaatlerde bulunmayın. Medya ilgisini kaybettikten çok
sonra da çocuklar kriz durumunda kalmaya devam etmektedir.
Dolayısıyla, yerine getirilmeyen sözler, onların yetişkinlere güven
duyma yetilerini daha da zedelemektedir. Belli çocuk ve ailelere
farklı muamelede bulunmak, siz gittikten sonra sorunlara neden
olabilir. Eğer yardım etmek istiyorsanız, kaynaklarınızı daha geniş
bir grupla paylaşma konusunda meslektaşlarınızla bir yol bulun
-belki güvenilir bir yerel kuruluş aracılığıyla bu yapılabilir.
- Temaslar kurun. Eğer bir çocuğun hikâyesini anlatıyorsanız,
örneğin, bir yardım kuruluşundaki adını verdiğiniz bir kişi aracılığıyla mümkün olduğunca çocukla yeniden irtibat kurmanın yollarını arayın. Bu, sadece haberi takip açısından değil, aynı zamanda haberinizin çocuk için önemli olacak bazı tepkilere yol açması
durumunda önemlidir (örneğin, ülke dışındaki akrabalarından).
- Olumlu olana odaklanın. Çocuğun tanık olduğu deprem/savaş/yolculuktan açıkça bahsetmekten çekinmeyin ama özel hayatlarına çok fazla girmemeye çalışın. Umutsuzluk yerine, kişisel direnç ve kahramanlık hikâyeleri gibi umut veren hikâyeler bulmaya çalışın. Çocukların olağanüstü bir dayanma kapasiteleri vardır
ve sadece olumlu hikâyeler anlatmak bile her şeyin kötü gözüktüğü bir ortamda rahatlatıcı olabilir.
- Hareket yerine konuşmak için alan ayırın. Çocuklar en iyi akranları arasında rahat etmektedirler. Dolayısıyla, onları teşvik etÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 123
menin en iyi yolu, gruba dâhil olmaktır. Oyunlarına katılıp katılamayacağınızı sorun. Oyunun ne olduğunu size anlatmalarını isteyin, siz ilgi gösterdikten sonra belki de birbirleri hakkında bilgi
vermek için sizin etrafınızı saracaklardır. Kelimenin tam anlamıyla daima onların seviyesinde olmaya çalışın, tepelerinde dikilmeyin veya uzakta kalmayın. Eğer yerde oturuyorlarsa onlara katılın.
Eğer kayıt cihazlarınıza ilgi gösteriyorlarsa incelemelerine izin verin, dokunsunlar, hatta kullansınlar. En önemlisi, onların yeniden
bir travma yaşamaması için sizin de bir sorumluluğunuz var. Onlar hikâyelerini anlattıkları zaman, eğer isteksizlerse ayrıntı almak
için ısrar etmeyin. Anlatı ne kadar yavaş olursa olsun, duygusal istismar riskine girmektense bırakın. Bir çocuk kendi içine kapandığında, strese girdiğinde veya aşırı heyecanlandığında saygı gösterin ve geri çekilin; kendisinden sorumlu yetişkini olup bitenden
haberdar edin.
2.6. UNICEF - Çocuklarla mülakat için rehber ilkeler11
- Hiçbir çocuğa zarar vermeyin; yargılayıcı, kültürel değerlere
duyarsız, çocuğu tehlikeye atan veya küçük düşüren, ya da çocuğun travmatik olaylara ilişkin acı ve üzüntüsünü tekrar canlandıracak soru, tavır ve yorumlardan kaçının.
- Mülakat yapılacak çocukları seçerken cinsiyet, ırk, yaş, din,
statü, eğitim geçmişi veya fiziksel yetenekleri nedeniyle ayrımcılık yapmayın.
- Sahneye koymayın: Çocuklardan, kendi geçmişlerinin bir
parçası olmayan bir hikâyeyi anlatmalarını veya bir harekette bulunmalarını istemeyin.
- Çocuk, ya da velinin bir gazeteciyle konuştuğunu bildiğinden
emin olun. Mülakatın amacını ve nerede kullanılacağını açıklayın.
- Her türlü mülakat, video çekimi ve mümkün olduğunda bel11) a.g.e.
124 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
gesel fotoğraf için çocuktan ve velisinden izin alın. Mümkün ve
uygun olduğunda, bu iznin yazılı olarak verilmesi gerekmektedir. Çocuk ve velinin herhangi bir şekilde zorlanmadan izinlerinin
alınması gerekmektedir ve yerel veya küresel olarak yayılabilecek
bir haberde yer aldıklarını anlamaları sağlanmalıdır. Bu, genellikle izin çocuğun kendi dilinde alınırsa ve karar çocuğun güvendiği
bir yetişkinle birlikte verildiğinde sağlanabilmektedir.
- Mülakat yapanların ve fotoğrafçıların sayısını sınırlı tutun.
Çocukların rahat olduğundan ve hikâyelerini baskı olmaksızın
anlatabildiklerinden emin olun. Film, video ve radyo mülakatlarında, çocuğun yaşamı ve hikâyesinin ne tür bir arka planla verileceğine karar verin. Evi, içinde yaşadığı topluluk veya genel olarak nerede olduğu ortaya çıkarsa, çocuğun tehlikeye atılmayacağından emin olun.
Mülakattan sonra yapılması gerekenler:
- Ayırdıkları zaman ve sizinle konuştukları için onlara teşekkür edin.
- Size sormak istedikleri herhangi bir soru olup olmadığını öğrenin.
- Sizinle geçirdikleri zamanı onlar için telafi etmeye çalışın (örneğin, çalışan bir sokak çocuğu varsa), ancak bunun bir ödeme
değil, ayrılan zaman için bir telafi olduğunu unutmayın. Haberler için para ödemek çarpıklıklara yol açabilir, çünkü insanlar genellikle gazeteciye istediğini düşündükleri haberleri aktarmaktadır, özellikle de sansasyonel haberler daha fazla para getiriyorsa.
- Makalenin nerede kullanılacağını bir kez daha anlatın.
- Dışarıda kalmasını istedikleri herhangi bir şey olup olmadığını, isimlerini veya başka bir ayrıntıyı değiştirmek isteyip istemeyeceklerini onlara sorun.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 125
2.7. Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’nin çocuklarla ilgili haberlerde uyulması gereken etik düzenlemesi12:
“Çocuklarla ilgili suçlarda ve cinsel saldırılarda sanık, tanık ya
da mağdur (maktul) olsun, 18 yaşından küçüklerin açık isimleri ve
fotoğrafları yayınlanmamalıdır. Çocuğun kişiliğini ve davranışlarını etkileyebilecek durumlarda, gazeteci, bir aile büyüğünün veya
çocuktan sorumlu bir başkasının izni olmaksızın çocukla röportaj
yapmamalı veya görüntüsünü almaya çalışmamalıdır.”
3. Travmanın iki yüzü: Gazeteciler ve çocuklar
Ruth Teichroeb 1863’te kurulan, ancak ekonomik sıkıntılardan
dolayı 17 Mart 2009’dan itibaren yayınına internette devam etme
kararı alan Seattle Post-Intelligencer isimli online gazetede çalışan ödüllü bir araştırmacı gazeteci. Sosyal olaylar konusunda uzmanlaşan Teichroeb, aynı zamanda evlat edinilmiş bir erkek çocuğunun intiharını konu eden Mezarımdaki Çiçekler’in (Flowers
on My Grave) yazarıdır. The Dart Center for Journalism & Trauma için çalışan Teichroeb’ın danışmanlığında hazırlanan rehber
Çocuk ve Travmayı Haberleştirme (Covering Children and Trauma), ABD’de bu konuda yapılmış en detaylı çalışmaların başında gelmektedir. Özellikle 2001 yılında gerçekleşen 11 Eylül saldırılarından sonra çalışmalarına hız veren The Dart Center for Journalism & Trauma’nın önerdiği rehber ilkeler sadece çocuğu değil,
olayı haberleştiren gazeteciyi de bu bağlamda önemseyip travma
ile mücadelede öneriler sunmaktadır13.
The Dart Center for Journalism & Trauma, öğrenciler, eğiticiler, gazeteciler, gazeteciliğin bir başka uzmanlık alanı olan travma durumları ile ilgilenen haber organizasyonları için Washington Üniversitesi tarafından 1999’da kurulan araştırma merkezi ve
12) “Çocuk Odaklı Habercilik İçin Gazetecilere Rehber”, a.g.e.
13) Dart Center For Journalism and Trauma, www. dartcenter.org, 11. 09. 2010.
126 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
program geliştirici birimdir. The Dart Center, şiddet kurbanları
ile ilgili haberlerde mükemmelliği hedefler ve gazetecileri travma konusunda eğitir. National Child Traumatic Stress Network
(NCTSN) işbirliği ve kongre girişimiyle 2000 yılında kurulan merkez, travma ile mücadelede öncü kurumlardan biridir. Ulusal Çocuk Travmatik Stres Ağı (NCTSN), Madde Bağımlılığı ve Mental
Sağlık Servisleri Yönetimi (Substance Abuse and Mental Health
Services Administration) ile Amerikan Sağlık ve İnsan Hizmetleri
Bakanlığı tarafından kurulmuştur.
Dart Center, Eylül 2009’da Columbia Üniversitesi Gazetecilik
Okulu’nun bir projesi haline geldi. Şiddet, çatışma ve trajedi durumlarını haberleştirirken gazetecilerin etik bir yaklaşım geliştirmesini amaçlayan Dart Center’ın günümüzdeki merkezi New
York’taki Columbia Üniversitesi’dir. Ancak merkezi Londra’da bulunan Dart Center in Europa, merkezi Melbourne’de bulunan Dart
Centre Australasia, merkezi Washington Üniversitesi’nde bulunan
Dart Center West de bulunmaktadır. Ayrıca Tulsa Üniversitesi’nde
de bir araştırma birimi vardır. Dart Center düzenli olarak gazeteciler için seminerler, eğitim ve destek programları gerçekleştirir.
3.1. Ana hatlarıyla şiddeti haberleştirme rehberi:14
Çocukların güvenlik açığı, dünyanın her yanında artan koruma yasalarına rağmen daha fazla gizlilik hakkı gerektirmektedir.
Gazeteciler habere ulaşma süreçlerinde karşı karşıya kaldıkları rekabet baskısına rağmen, travma durumlarında çocukların korunması için çaba sarf etmelidir.
a) Genel röportaj yöntemleri:
1. Ailesinden veya ebeveyninden röportaj veya fotoğraf çekiminden önce izin alınmalı. Eğer bu mümkün değilse, materyalleri
14) “Covering Children & Trauma Guide for Journalism Professionals”, http://dartcenter.org/files/covering_children_and_trauma_0.pdf, 11. 09. 2010.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 127
kullanmadan önce yetişkin onayı alınmalı. Son dakika gelişen haberlerde, tek başına olaya karışan çocukların durumu veya olayla
ilgili içerik sağlayan 13 ile 19 yaş arasındaki gençler ile röportajlar
editör ile tartışılarak karara bağlanmalı.
2. Aileye ve çocuğa, kendileriyle yapılan röportajın hangi şekilde kullanılacağı izah edilmeli (birinci sayfa hikâyesi veya iç sayfalardaki öykülendirme tarzı röportaj gibi).
3. Eğer mümkünse, çocuklarla röportaj sırasında aile üyelerinden biri veya çocuğun tanıdığı biri bulunmalı.
4. Röportaj, çocuğun kendisini rahat hissedeceği sessiz bir ortamda gerçekleştirilmeli. Çocuğun güvenini kazanmak için onun
hobilerinden ve ilgi alanlarından bahsedilmeli. Genç çocuklarla
röportaj yaparken, onların göz hizasında durulmalı.
5. Gazeteci kendisini çocuğa tanıtmalı ve onun anlayabileceği bir dille ne iş yaptığını açıklamalı. Fotoğrafçı veya kameraman
çocuğa fotoğraf makinesinin veya kameranın nasıl çalıştığını göstermeli.
6. Gazeteciler, çocuklarla yapılan röportajlar sırasında arkadaşmış gibi davranmaktan çekinmeli. Sadece işini yaptığını belirtmeli.
7. Gazeteciler çocuklarla neden konuşmak istediklerini açıklamalı ve röportajın hangi sayfada nasıl kullanılacağı konusunda
bilgi vermeli.
8. Röportaj sırasında çocuklara isimlerinin ve fotoğraflarının
gazete veya dergide yayımlanacağı, TV’de ekrana geleceği hatırlatılmalı. Ayrıca anlatacakları her şeyin haberde yer almayacağı da
söylenmeli.
9. Mümkün olabildiği ölçüde röportajın denetimi çocuklarda
olmalı: Örneğin, çocuğun yanıtlamak istemediği soruyu seçme ve
gazeteciden hassas bilgileri kullanmasını istememe hakkının olduğu vurgulanmalı.
10. Röportaj sırasında ses kayıt cihazı, dizüstü bilgisayar veya
128 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
not defteri çocuğun görebileceği biçimde durmalı ve çocuk söylediklerinin kayıt altına alındığını görmeli.
11. Çocuklara kendi hayatlarını en iyi kendilerinin bildiği ve
onlar için doğru ya da yanlış cevabın olmadığı söylenmeli. Aksi
takdirde çocuklar dürüst olmaktansa, gazetecilerin duymak istediklerini söyleyeceklerdir.
12. Gazeteciler çocuklarla röportajlarda “Korktun mu?” gibi,
kendi cevaplarını yansıtan soruların yerine “En ağır kısmı neydi?”
gibi açık uçlu sorular sormalılar.
13. Çocuklara habere yaptıkları katkıdan dolayı teşekkür edilmeli. Kendisinin işbirliğinin ne kadar önemli olduğu bildirilmeli.
b) Suç ya da afet durumunda çocuklarla röportaj:
1. Suç veya afet durumu anında çocukların şokta olduğu gerçeğinden hareketle, soru sorulmamalı. The Columbus Dispatch
Gazetesi’nde Ekim 2000’de yayımlanan makalesinde Washington
Üniversitesi’nden Profesör Roger Simpson “kötü bir kazadan sonra çocuklar nasıl görünürlerse görünsünler iyi değillerdir; soruya
değil rahatlamaya ihtiyaçları vardır” demiştir.
2. Gazeteci röportaj yapmaya karar verirse, çocukla yardım
personelinin ve diğer kurbanların kargaşasından uzak, güvenli bir
yerde konuşmalı.
3. Gazeteci kendini tanıtmalı ve çocuğun tanıdığı birini yanında bulundurmalı.
4. Çocukların fotoğrafları ailelerinin izni olmadan yayımlanmamalı. Yaralanmış bir çocuk fotoğrafı dramatik ve inciticidir,
ama aynı zamanda kurban için yaralayıcı ve utandırıcı olabilir.
5. Bazen haftalar veya aylar sürse de, kriz sonrası konuşmak
için çocuk ve ailesi hazır oluncaya kadar beklenilmeli. Gazeteci bu
durumda daha verimli bir röportaj gerçekleştirecektir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 129
c) Travma sonrası röportaj:
1. Olay hakkında daha fazla bilgi sahibi olabilmek için çocuğun
ailesi, danışmanlar, öğretmenler ve tıp uzmanlarıyla konuşulmalı.
Bilgiler tıpkı polis, ya da mahkeme kayıtlarında olduğu gibi titizlikle toplanmalı.
2. Röportaj öncesinde çocuğun ailesi veya yakınlarıyla, çocuğun değinmek istemeyeceği veya hassasiyet gerektiren konular
hakkında konuşulmalı.
3. Gazeteci röportaj sırasında çocuk ile ebeveyninin yan yana
oturmasına izin vermeli. Atlanta Journal Constitution’dan Jane
Hansen’ın 11 yaşındaki tecavüz kurbanı erkek çocuk ile röportajı
bu konuda örnek gösterilebilir. Röportaja başlamadan önce Hansen, çocuğun peluş oyuncaklarını da kendisine göstereceği yatak
odasını görmek istedi. Jane Hansen, bir zamanlar kendisinin de
peluş oyuncakları çok sevdiğini ve biriktirdiğini söyledi. Ardından koridorda yan yana oturup röportajı gerçekleştirdiler. Konuşurken gazetecinin yüzünü görmeyen çocuk böylece, kendisini evlat edinen babasının cinsel istismarına nasıl uğradığını anlatabildi.
4. Ne kadar küçük olurlarsa olsunlar gazeteciler çocukları hor
görmemeli, yüksek sesle konuşmamalı. Onların duygularına ve
başlarına gelen olayı aktarma biçimlerine saygı duyulmalı. Bunun
yanında haberciler şaşırmaya hazırlıklı olmalılar. Çünkü çocuklar başlarına gelen olayı, habercilerin kendilerinden beklediği şekilde kederlenerek, acı çekerek anlatmayabilirler. CNN’in haber
editörü Kathy Slobog’ın Mart 2005’te Casey Journalism Center’ın
web sayfasında yayımlanan makalesinde kendisini oldukça şaşırtan bir röportajından bahsetti: “Bir grup çocukla röportaj yapıyordum. Pentagon’a 11 Eylül 2001’de çarpan uçakta yaşamını kaybeden arkadaşlarına dair anılarından neşe içinde bahsettiler. Çocukların ruh halinin bu kasvetli konuyla örtüşmediğini düşünen kameramanım beni uyardı. Bense röportaja devam ettim ve onla-
130 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rın çocuk olduğunu, yaptıklarının da normal olduğunu söyledim”.
5. Gazeteciler röportaj sırasında çocukların söylediklerini tekrar etmeli ve onlara yaptıkları yanlışları düzeltme fırsatı vermeli.
6. Gazeteciler kendilerini travma ve çocuklar konusunda yetiştirmeli. Bu konudaki eğitim programlarına katılmalı, internet sitelerinden yararlanmalı. Ayrıca hangi sorunun farklı yaş gruplarındaki çocuklar için uygun olduğunu enine boyuna düşünüp taşınmalı. Örneğin daha küçük yaştaki çocuklar kronolojik olarak olayın detaylarını hatırlayamasalar da travma anını, o esnada hangi
oyuncaklarıyla oynadıklarını anlatabilirler.
7. 13 yaşından küçük çocuklar ayrıntılı raporlar ve kanıtlar sağlayamazlar. Bu nedenle mümkün oldukça çocukları desteklemek
için dokümanlar ve çeşitli kaynaklar kullanılmalı.
8. Gazeteciler çocuklarla konuşurken sorularında “Emniyet kemerini takmamış mıydın?” ya da “Geceleri hep yalnız mı yürürsün?” gibi suçlayıcı ifadeler kullanmamalı. Bu gibi sorular çocuğa
kendini suçlu hissettirir ve toplum önünde aşağılar.
9. Gazeteciler, üzerinden yıllar geçse bile travmatik olayları yeniden anlatmanın hassas duyguları tetikleyeceğinin bilincinde olmalı. Bu nedenle gazeteciler güçlü tepkilerle başa çıkmaya hazırlıklı olmalı, ya da röportaj sırasında yanında mağdur kişinin aile
üyelerinden güvenilir birini ya da bir rehberi bulundurmalı.
10. Röportajlar çocukların yaşına uygun uzunlukta olmalı. Süre
9 yaşından küçük çocuklar için 30, 10-14 yaş arasındaki çocuklar
için 45 dakika, 15-18 yaş arasındaki çocuklar için bir saat olmalı.
11. Röportaj sırasında çocuklar sıkılırsa veya dikkatleri dağılırsa ara verilmeli. Bu durum gazeteciye çocuğun artık tükendiğinin
işaretini verir.
12. Röportaj sırasında kendisi buna izin vermiş olsa bile, çocuğu incitecek veya utandıracak bilgiler kullanılmamalı. Çocuklar gazeteciye her şeyi anlatabilirler fakat bu durum çocukların anÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 131
lattığı her şeyin yayımlanmak zorunda olduğu anlamına gelmez.
Hikâyenin merkezinde olmadığı sürece çocukların yatak ıslatma
ya da uyuşturucu kullanma gibi sorunları dile getirilmemeli.
13. Röportajı bitirdikten sonra çocuğa bir sorusu olup olmadığı
sorulmalı ve ayrılırken yardımları için teşekkür edilmeli.
14. Röportaj bittikten sonra ebeveynler ve daha büyük çocuklarla konuşulmalı, ifadelerin nasıl kullanılacağı konusunda bilgi
verilmeli; ne zaman yayımlanacağı belirtilmeli. Ayrıca hikâyenin
bir kopyası da kaleme alındıktan sonra aileye gönderilmeli.
Seattle TV Şubat 2005’te bir pit bull tarafından çocuk bahçesinde oynarken saldırıya uğrayan genç bir kızın haberini yayınladı. Haberde, yaralı çocuk kanepenin üzerinde hıçkırarak ağlarken, köpeğin
kendisini öldüreceğini sandığını anlatmaktadır. Çocuğun babası habercilerin röportaj talebini kabul etse de; travma geçiren çocuğun görüntülerini yayınlamak mesleki ahlak ve sorumlulukla bağdaşmaz.
d) Editörler için yol yöntem:
1. Çocuk travmaları konusundaki haberleri geliştirebilmek için
editörlerin yapabileceği tek ve en iyi yol, gazetelerinde habercilerin düzenli olarak çocuklara dair haberler yapabilecekleri boşluklar veya televizyonlarında zaman yaratmaktır. Söz konusu durum,
geleneksel gazetecilik eğitimindeki boşluğun doldurulmasına yardımcı olacaktır. Böylece gazetecilere sosyal politika, çocuklarla ilgili eğilimler veya aile sorunları gibi konularda uzmanlık kazanacakları alanlar sağlanmış olur. Uzman gazeteciler 13 yaşındaki bir
çocuk ailesini katlettiğinde veya terk edilmiş bir bebek bulunduğunda kimi arayacağını bilir.
2. Gazeteciler çalıştıkları gazetelerin veya televizyonların, çocuk kurbanlar veya şüphelilerin isimlerinin yazılıp yazılmaması konusunda özenli davranıp davranmadıklarından emin olmalıdırlar. Kamunun bilme hakkı ve haberin önemi arasında adil bir
denge kurulmalı.
132 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
3. Gazeteciler çocuk mağdurların isimlerini yazıp yazmamaya karar verirken hazır gazetecilik ifadelerini kullanmaktan kaçınmalıdır.
4. Bazı durumlarda çocukların isimlerinin yazılması konusunda esnek olunabilir. Örneğin evlat edinilmiş 16 yaşındaki bir çocuğun, hikâyesini anlatmak istemesine engel olmamak gerekir.
4. Gazeteciler hassas konulara dair fotoğraflar konusunda fotoğraf editörüyle beraber çalışmalı.
5. Doğal bir afet sonrası gazeteciler çocuklara yönelik şiddetin
etkileri konusunda aileleri eğitecek ve travmaları en aza indirecek
haberler kaleme almalı. Gazeteciler aileleri, çocuklarının medyaya
maruz kalmasını en aza indirme konusunda yüreklendirmeli. Afet
kurbanlarının hayatlarını yeniden kurabilmeleri için onları yüreklendirici haberler yayınlanmalı.
6. Şiddete dair başlık, fotoğraf ve detayların izleyici-dinleyici
kitlesinin bir parçası olan çocukları olumsuz etkileyeceği dikkate
alınmalı. Rahatsız edici grafik ve fotoğrafların, görüntülerin tekrar
tekrar verilmesi çocuklarda travma sonrası strese neden olabilir.
7. Gazeteciler hikâyelerin yıldönümlerinde dikkatli olmalı.
Hikâyenin acı dolu detaylarının kurbanlara tekrar aynı travmayı
yaşatacağı unutulmamalı.
8. Gazeteciler, kurbanları haberleriyle poster çocuğuna çevirmekten kaçınmalı. Kurbanları kahramana çevirme davranışı, çocukların kendi durumlarını algılamada zorlanmalarına neden olur.
9. Çocuklara dair haberlerde fikri takip özenle yapılmalı. Bir
okul servisi kazasında hayatını kaybeden çocukla ilgili haber, çok
daha genel bir sorunun işareti olabilir.
10. Editörler, habercilere çocuklarla röportajlar için daha fazla zaman tanımalı.
11. Editörler çeşitli kurumları, çocuklarla ilgili bilgilere ulaşmada önlem almaya zorlamalı.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 133
12. Editörler gazetecilerin, kameramanların ve foto muhabirlerinin çocuklarla ilgili haberlerde duygusallaşmasına izin vermemeli.
13. Editörler haber odalarında çocuklarla ilgili haberlerde danışılabilecek uzmanları istihdam etmeli, haberlerde bilimsel kaynakların kullanımı özendirilmeli.
3.2. Travma sonrası stres bozukluğu
Travma Sonrası Stres Bozukluğu ilk kez Amerikan Psikiyatri
Derneği tarafından 1980 yılında tanımlanmış; günümüze kadar da
bilim çevreleri tarafından genel kabul görmüş bir tanı halini almıştır. Şimdiye dek çocuklarla ilgili haberler için geliştirilen yerel
ya da uluslar arası nitelikteki rehber ilkelerin değinmediği önemli bir sorun, şiddeti haberleştiren gazetecilerin de maruz kaldığı
travma sonrası stres bozukluğudur. The Dart Center tarafından
yapılan çalışmalar, şiddet kurbanları ile ilgili haberlerde mükemmelliği hedefler ve gazetecileri travma konusunda eğitir.
Travma nedir?
Duygusal travma, acı dolu şok ve hayal kırıklığı durumudur.
Yaşanılan olay beynin derinliklerinde duygusal izler bırakır. Genel
olarak, şiddete direkt maruz kalma duygusal zararların boyutunu
arttırır. Travma, olayı izleyen günlerde veya haftalarda belirgin bir
şekilde ortaya çıkar.
- 5 yaşın altındaki çocuklarda travma:
Tepkiler aileden uzak kalma korkusu, ağlama, çığlık, hareketsiz
kalma, titreme olabilir.
Çocukların davranışlarında gerileme olabilir. Parmak emme,
yatağı ıslatma ve karanlıktan korkma gibi davranışlar görülebilir.
Çocuklar başlarına gelen olaya, ailelerinin verdiği tepkiden etkilenebilirler.
134 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
- Okul çağı çocuklarında travma:
Okul çağı çocukları yoğunlaşma konusunda zorluk çekerler.
Geceleri kâbus görürler veya gerçek dışı korkuları vardır. Okula devam etmek istemezler, kavga ederler veya mide ağrılarından
şikâyet ederler. Olayın gerçekleştiği mekândan uzak durmalıdırlar.
- Yetişkin çocuklarda travma:
Yetişkin çocuklar başlarına gelen olayları rüyalarında kâbus
olarak görürler, depresyona girerler ve anti-sosyal olurlar. Söz konusu durum çocukları uyuşturucu ve alkole yönlendirebilir. Geleceğe dair umutları kalmaz ve intihar eğilimli hale gelebilirler.
3.3. Gazetecilerin travma ile mücadelesi
1- Gazeteciler olay sonrası hissettiklerini arkadaşları veya editörleriyle paylaşmalı. Gerekirse duygularını saklamaya çalışmadan ağlamalı.
2- Duygusal bir hikâye kaleme aldıktan sonra, gazeteciler işlerinden bir süre uzak durmalı. Gündelik yaşamlarında dengeyi bulmak için, kitap okumalı, bahçe ile ilgilenmeli, spor yapmalı, doğa
sporları ile ilgilenmeli veya arkadaşlarını, yakınlarını yemeğe davet etmeli.
3- Gazeteciler travma sonrası stresle baş edebilme yolları konusunda kendilerini eğitmeli. Travma sonrası stresin belirtileri uyumada ve yemek yemede zorluk, işe yoğunlaşmada güçlük ile kendini gösterir. Böyle bir durumda gazeteciler işten bir süreliğine
uzaklaşmalı ve konuyla ilgili bir uzmandan destek almalı.
4- Gazeteciler zaman zaman farklı nitelikteki öyküleri kaleme
alıp, bir süreliğine uzmanlık alanlarından uzaklaşmalı.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 135
Sonuç
“Çocuk Hakları”, 18 yaş altındaki bireylerin haklarıdır. 1989’da
benimsenen Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi (ÇHS),
18 yaşın altındaki herkesi çocuk olarak tanımlar; sözleşmede çocukların tüm insan haklarına sahip olduğu teyit edilir. Sözleşmeye
göre 18 yaşın altındaki bireyler ırk, din veya yetenek farkı gözetmeksizin, düşüncesi veya söylediği her ne olursa olsun ve nasıl bir
aileden gelirse gelsin, bu haklara sahiptir
Sadece Türkiye’de değil, tüm dünyada gazeteciler, akademisyenler, sivil toplum örgütleri ve hak örgütleri temsilcileri uzunca
bir süredir, toplumda daha dezavantajlı konumda olan çocukların
medyada daha kapsayıcı ve adil biçimde temsil edilmesine yönelik
genel ilkeleri oluşturmaya çalışmaktadır. Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin kılavuzluk ettiği ilkeler, öznesi çocuk
olan şiddeti haberleştirmeye çalışan gazetecilere yöneliktir. Gazetecilik organizasyonlarının bu yöndeki ilk ve uluslararası nitelikteki adımı, 1998’de Brezilya’da atılmıştır. Günümüzde ise, BBC’den,
Türkiye Gazeteciler Cemiyeti’ne kadar pek çok medya kuruluşu,
sivil toplum örgütü ve meslek kuruluşunun bu konuda gösterdiği
çabalar, oluşturdukları ilkelerde gözlemlenebilmektedir.
Dünyanın farklı coğrafyalarında oluşturulsalar da, adı geçen
ilkelerle korunmaya çalışılan çocuklara dair en kapsamlı çalışma Washington Üniversitesi tarafından 1999’da kurulan araştırma merkezi ve program geliştirici birim The Dart Center for Journalism & Trauma tarafından yapılmıştır. The Dart Center, şiddet
kurbanları ile ilgili haberlerde mükemmelliği hedefler ve gazetecileri travma konusunda eğitir.
Merkezin yaptığı çalışmaları diğerlerinden farklı kılan şey, travmayı iki yönüyle, hem travma geçiren, hem de travmayı haberleştiren boyutuyla mercek altına alması ve çözüm önerileri sunması.
Çünkü travma sonrası stresi sadece çocuklar değil, olayı haberleş136 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tiren gazeteciler de yaşamakta ve zaman zaman gündelik yaşamlarında dengelerini kaybetmekte.
Çocuğa yönelik önlemler sadece muhabir boyutuyla sınırlı kalmamalı; haber merkezlerinde bu yönde topluca önlemler alınmalı. Çocuk travmaları konusundaki haberleri geliştirebilmek için
editörlerin izleyebileceği tek ve en iyi yol, gazetelerinde habercilerin düzenli olarak çocuklara dair haberler yapabilecekleri boşluklar veya televizyonlarında zaman yaratmaktır. Söz konusu durum,
geleneksel gazetecilik eğitimindeki boşluğun doldurulmasına yardımcı olacaktır. Böylece gazetecilere sosyal politika, çocuklarla ilgili eğilimler veya aile sorunları gibi konularda uzmanlık kazanacakları alanlar sağlanmış olur. Uzman gazeteciler 13 yaşındaki bir
çocuk ailesini katlettiğinde veya terk edilmiş bir bebek bulunduğunda kimi arayacağını bilir. Çocukların güvenlik açığı, dünyanın her yanında artan koruma yasalarına rağmen daha fazla gizlilik hakkı gerektirmektedir. Gazeteciler habere ulaşma süreçlerinde üzerlerindeki rekabet baskısına rağmen, travma durumlarında
çocukların korunması için çaba sarf etmelidir. Oluşturulan etik ilkeleri içselleştirmeli ve mesleki süreçlerinde uygulamalıdır.
KAYNAKÇA
“Children’s Rights and Journalism Practice: a rights based perspective”, http://elearning-events.dit.ie/UNICEF-TK/index_1_1.htm (19.09.2010).
“Covering Children & Trauma Guide for Journalism Professionals”, http://dartcenter.
org/files/covering_children_and_trauma_0.pdf (11. 09. 2010).
“Çocuk Haklarına Dair Sözleşme”, http://www.unicef.org/turkey/crc/_cr23a.html
(21. 09. 2010).
“Çocuk Odaklı Habercilik İçin Gazetecilere Rehber”, http://bianet.org/cocuk/ifade-ozgurlugu/123406-cocuk-odakli-habercilik-icin-gazetecilere-rehber,
(21.09.2010).
Dart Center For Journalism and Trauma, www. dartcenter.org, (11. 09. 2010).
Lotte Hughes ve Sarah McCrum, Interviewing Children: A Guide for Journalists and
Others, London, Save the Children, 2003, s. 40.
Marcus Leaning, Issues in Information and Media Literacy: Criticism, History and
Policy, California, Informing Science Press, 2009, s. 202.
http://elearning-events.dit.ie/UNICEF-TK/unit1/1_2_4.htm (21. 09. 2010).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 137
138 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Doç. Dr. Nilüfer Timisi
NİLÜFER TİMİSİ
Doç. Dr., İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi
Ankara Üniversitesi Basın Yayın Yüksek Okulundan mezun oldu. 1999 yılında Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesinden “Yeni İletişim Teknolojileri ve
Demokrasi: İnternet Ortamında Kamusal Katılım” konulu tezi ile doktor unvanını aldı. 2005 yılında İletişim Bilimleri alanında doçent oldu.
1988-2008 tarihleri arasında Ankara Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo
Televizyon Sinema Bölümü’nde asistan, yardımcı doçent ve doçent olarak
görev yaptı. Bu süre içerisinde ABD The State University of Rutgers’da doktora dersleri aldı ve tez çalışması yaptı, İngiltere Manchester Kadın Çalışmaları Merkezi’nde konuk öğretim üyesi ve araştırmacı olarak çalışmalarda bulundu. Doğu Akdeniz Üniversitesinde öğretim üyesi olarak çalıştı. Çok sayıda yurt dışı ve yurt içi kongre, yaz okulu ve eğitim çalışmalarına katıldı.
Çalışmaları medyada kamusal katılım ve temsil üzerine odaklandı. Bu çerçevede yeni iletişim teknolojileri, yerel medya ve egemen medyada kadın, çocuk ve azınlıkların temsili ve katılımı ve anadilde yayın üzerine kitap ve makaleleri yayınlandı.
2008 tarihinden bu yana, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo Televizyon Sinema Bölümünde doçent olarak çalışmalarını sürdürüyor. İletişim
kuramları, medya sosyolojisi, teknoloji felsefesi konusunda dersler veriyor.
140 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medyada Çocukları Koruyucu Önlemler
İletişim araçlarının toplumsal etkisi, akademik araştırmaların ve kamusal tartışmaların merkezi konularındandır. Fotoğraftan internete kadar, teknolojideki yenilikler bilgi ve enformasyon
üzerindeki tekellerin ortadan kalkmasına ve birey ve toplumların
özgürleşmesine katkıda bulunurken, bunların bir denetime konu
olup olmayacağı, denetimin aktörlerinin kimler olacağı ve nasıl
yapılacağına ilişkin tartışmalar da güncelliğini korumaktadır. İletişim ortamlarındaki içeriğin niteliğiyle, bunların muhatabı olan
izleyici/dinleyici arasındaki ilişkinin nasıl olacağı, bir kamusal politika konusudur. Bu politika, tarihsel ve toplumsal olarak değişkenlik gösterir. Örneğin denetim aracı olan sansür ve öz-denetim
arasındaki yelpaze çok değişkenli ilişkiler tarafından tarihsel olarak belirlenir. Sansür, günümüz iletişim ortamı için politik ve etik
olarak kabul edilemez bir uygulamadır. Ancak şiddet, pornografi, ırkçı, faşist ve nefret söylemi gibi içeriklerin toplumsal dolaşıma girmemesi konusunda da bir oydaşma söz konusudur. İfade özgürlüğünün evrensel standartları bu özgürlüğün herkes için
ve herkes adına olması gerektiğini söylerken, demokrasi tecrübesi hak eşitliğinden yararlanabilmek için özel önlemler alınması gereken toplumsal grupların olduğunu da göstermiştir. Azınlıklar,
kadınlar, engelliler gibi belirli toplumsal gruplar genel bir eşitlik
söylemi altında mağdur durumda kalabilmektedirler. Çocuk hakları perspektifinden bakıldığında, özgürlüklerinin tanınması yetmemekte, bunların kullanılabileceği bir toplumsallığın yaratılmaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 141
sı gerekmektedir. Bu toplumsallığın yaratılabilmesi için ise, özellikle sorumluluk alınması ve bunların uygulanması da belirleyici
olmaktadır.
Bu çalışmada, çocukları korumaya yönelik politikaların neler
olduğu ele alınacaktır. Medyanın olumsuz etkilerine ve yapılanmasına karşı, düzenleyici politikaların yöneldiği temel hedef kitlelerden birini çocuklar ve gençler oluşturmaktadır. Yeni medyaların yaygınlık kazanması, enformasyon kanallarının ve miktarının
artması, ulus devletin küresel dünya düzeni çerçevesinde giderek
azalan gücü, medya alanının ticarileşmesi gibi nedenlerle çocukların medyaya karşı korunması konusunda politika üretmek bir küresel sorumluluk/zorunluluk halini almıştır. Bu alandaki politika
süreci, çocukları insan yaşamının en korunmasız dönemi olarak
ayrıcalıklı bir yere oturturken, özel önlemler almaya ve bunların
uygulanmasını takip etmeye dayalıdır. Buradaki amaç çocukların
toplumsal farklılığını korumaya ve onların müdahil olamadıkları
bir dünya içerisinde etik normlar çerçevesinde yetişmelerini sağlamaya yöneliktir. Bu çalışmada çocukların medya karşısındaki konumlarının nasıl kavramsallaştırıldığı kısaca özetlendikten sonra,
çocukları koruyucu medya düzenlemelerine ilişkin küresel oydaşmanın nasıl olduğu gözden geçirilecektir. Son olarak ise Türkiye’de
medyaya karşı çocukları koruyucu düzenlemeler ele alınacaktır.
1. Medya karşısında çocuk: Pasif izleyiciden
etkileşimci kullanıcıya
İletişim çalışmalarının başlangıcından itibaren araştırmaların
etki sorusu üzerinden biçimlendiğini görmekteyiz. Medyanın düzenlenmesinin ardında yer alan düşünce de, medyanın varsayılan
etkisinden kaynaklanmaktadır. İletişim araçlarının bireyler, toplumlar üzerinde az ya da çok, uzun süreli, ya da kısa süreli, güçlü, ya da zayıf etkileri olduğu varsayılır. Özellikle egemen iletişim
142 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
araştırmalarını yönlendiren bu yaklaşıma göre etki, maruz kalmanın süresine ve niteliğine göre ve izleyici grubunun özelliklerine
göre değişebilmektedir. Başlangıçtaki iletişim araştırmaları medyanın çocukları pasif kıldığı ve yönlendirdiğini savunarak iletilerin sınırsız etkisinden söz ederken, 1960’tan itibaren ise medyanın
etkilerinin sanıldığı kadar güçlü olmadığı, iki aşamalı, sınırlı olduğu, kanaat önderlerine ve bireysel farklılıklara göre değiştiği, seçici
algının etkinin biçimini belirlediği ve izleyicinin aktif olduğu konusundaki araştırmalar yoğunlaşmıştır (Timisi, 1991: 40-48).
Günümüzde internet ise, “aktif izleyici” olarak tanımlanan
medya-izleyici-etki ilişkisine yeni bir kavramla dahil olmuştur.
Aktiflik kavramı etkileşimle yer değiştirmiş, izleyici kavramı da
kullanıcı halini almıştır. Artık bilgisayar ekranı karşısındaki çocuk, “etkileşimci” kullanıcı olarak adlandırılmaktadır. Radyo ve
televizyon gibi geleneksel iletişim araçları karşısında çocukların
(yetişkinlerin de) iletişim sürecine müdahaleleri sınırlıdır. İnternette ise geleneksel medyadan farklı olarak, mesaj önceden belirli
bir kaynak tarafından seçilip, hazırlanıp, denetlenerek değil, anında ve herhangi bir denetime tabi tutulmadan sunulmakta ve istenildiği zaman ulaşılabilmektedir. Bu anlamda internet, anonim,
hızlı ve anında iletişime imkân vermiş ve çocukların kendilerini
de bir içerik sağlayıcı haline getirmiştir. Bir enformasyon kaynağı olarak sınırsız veriye erişime imkân vermesinin yanında, internet, eğlence ve sosyal iletişim ortamıdır ve etkileri konusunda çok
farklı yorumlar söz konusudur (Timisi, 2003). Ancak denetlenmesindeki zorluklar nedeniyle çocukların istenen içerikler yanında
istenmeyen içeriklere de maruz kalmalarına neden olabilmektedir.
20. yy ortalarına kadar çocukluk insan yaşamının dış dünyaya karşı korunan bir dönemidir. Çocuk yetişkinden farklı giyinir,
farklı davranır, kullandığı dil farklıdır. Çocuğun duyması istenmeyen sözcükler vardır. Son yıllarda ise televizyon sayesinde çocuk
imajı ve rolü konusunda kesin bir dönüşüm yaşanmaktadır. TamaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 143
mıyla benzer olmasa bile, çocuk ve yetişkin arasında çok daha fazla benzer davranışlar görülmektedir (Meyrowitz, 1985: 228).
Geleneksel medya çevresi, aile merkezlidir ve çocukların ebeveynleri tarafından korunması politikasını ön plana çıkartmaktadır. Teknolojideki gelişmeler, medya izlemeyi bireysel bir etkinlik haline dönüştürmüştür. Bu durum çocukların enformasyon
ve bilgiye erişim miktarını artırırken, Meyrowitz’in vurguladığı
gibi, çocukluk ve yetişkinlik arasındaki bilgi/enformasyon gediğini azaltmıştır. Ancak çocuk yetişkin değildir. Çocukluğun gelişim süreçleri bu süreçlere uygun olmayan iletişime maruz kalındığında zarar görmektedir. Burada ortaya çıkan ikilem şudur: Bir
taraftan bilgi, enformasyon ve her türlü içerik sağlama ve bundan
yararlanmanın artması, diğer taraftan da bunların düzenlenmesi ve kontrol edilmesi gereği. Her ikisi de hakların, çocuk haklarının konusudur.
2. Çocukları koruyucu medya politikaları:
Denetlemeden düzenlemeye
Enformasyonun sınırsız aktığı günümüzde, çocukların iletişim
süreçlerini kontrol etmek, geçmişten daha önemli hale gelmiştir.
İletişim alanında çocuğun iletişim araçlarına erişimlerinin kolaylaşması yanında, çocuk dostu bir iletişim ortamının yaratılması
gerekmektedir. O halde sorulması gereken temel soru şudur: Çocuk haklarını merkezine alan çocuk dostu bir iletişim ortamının
yaratılması için gerekli olan politikalar nelerdir ve bu politikaları
hangi toplumsal aktörler belirleyip uygulayacaktır? Bu soruya verilecek olan yanıt, tarihsel olarak ve ekonomi/politik yapıya bağlı
olarak değişmektedir. Ancak küreselleşme süreci toplumsal, ekonomik ve siyasal yapıları birbirine yakınlaştırmış, medya sistemleri arasındaki farklılıklar giderek ortadan kalkmış ve medyaya
ilişkin standartlar, önlemler ve düzenlemeler uluslararası düzey144 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
de belirlenmeye başlanmıştır. Çocukları koruyucu politikalar ise,
uluslararası kamuoyunun özellikle duyarlı olduğu bir konudur.
Düzenleme kavramı, demokrasinin gelişmesine bağlı olarak
değişik anlamlara işaret ederken, devlet ve sivil toplumun nasıl tanımlandığına ilişkin kuramsal ve politik yaklaşımlardan etkilenmiştir. Medya, bu iki alan içerisinde en çok nerede tanımlanır?
Medyaya atfedilen toplumsal roller nelerdir? Toplumların bu ve
benzeri sorulara nasıl yanıt verdikleri tarihsel olarak konumlanmış iki medya sistemine bizi götürmektedir1. Bunları Ticari/özel
ve Kamu yayıncılığı olarak sınıflamak mümkündür. Her iki sistemin devlet-ekonomi-sivil toplum için öncelikleri farklı olmakla
birlikte, çocukların medya içeriklerine karşı korunmasına yönelik
politikalar arasında bir ortaklık söz konusu olabilmektedir. Günümüz demokrasilerinin gelişme düzeyi içerisinde sansür ve denetleme, yerini düzenleme kavramına bırakmıştır. Düzenleme, artık
zorlamak yerine ikna etmeyi içermekte, devlet müdahalesinden
toplumsal oydaşmaya yönelmektedir. Tek yönlü bir düzenlemeden çok yönlü bir düzenlemeye doğru geçiş söz konusudur. Devlet
yanında sivil toplum, kamu yanında özel kesimler ve bireyler, yerel, ulusal, bölgesel ve ulusüstü aktörler, medya çevresinin düzenlenmesinde her biri söz sahibi olmaktadır.
Bu bağlamda Birleşmiş Milletler ve Avrupa Birliği’nin, çocukların medya çevresinin düzenlenmesine ilişkin temel belgeleri incelendiğinde, önerilen modellerin devlet tarafından düzenleme yanında, endüstrinin öz-düzenlemesi ve ortak/paralel-düzenleme
olarak sınıflandırıldığı görülmektedir. Öz-düzenleme, belirli bir
alanda kamu çıkarını gerçekleştirmek üzere başvurulan yönlendirici ilkeler ve kurallardır ve medya endüstrisindeki aktörlerin devlete bir düzenleyici olarak başvurmadan kendi problemlerini kendi
aralarında çözebilmeleri anlamını taşır. ABD, öz-düzenlemeyi bir
1) İletişim araçlarının ve demokrasilerin gelişim tarihi içerisinde Otoriter, Liberal,
Sovyet Sistemi, Sosyal Sorumluluk sistemi gibi farklı medya sistemleri sınıflandırması
söz konusudur (Siebert, Peterson ve Schramm, 1956).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 145
sivil toplum konusu olarak gören ve medya endüstrisinin çalışma
kurallarını, etik ilkelerini ve yaptırımlarını bu alanda çalışan kurumların sorumluluğuna bırakan öncü ülkedir. Eğer devlet ve sivil
toplum kuruluşları işbirliği yapıp birlikte hareket ederlerse, bu, “ortak/paralel düzenleme” olarak adlandırılmaktadır. Bu tarz bir düzenleme, devlet tarafından oluşturulmuş, ancak devlet dahil olmamışsa, bu, “düzenlenmiş-öz-düzenleme” olarak tanımlanmaktadır.
Ortak düzenleme, yasal zemin üzerinden devletle birlikte devlet
dışı aktörlerin gönüllü olarak, ya da kurumsallaştırılarak bir arada
politika üretmesi olarak tanımlanabilir. Bu modelde medya çevresini oluşturan kamusal ve özel unsurların hepsi düzenleme pratiğinin gerçekleşmesinde eşit role sahiptir (Schulz ve Held, 2006: 4963). Tarihsel olarak alınan önlemler dikkate alındığında çocukların
medyadaki yasadışı ve zararlı içeriğe karşı korunmasında tek bir
aktörün sorumluluğu yetmemekte, aile, öğretmen ve çocuğun kendisi de dahil olmak üzere çevresindeki aktörlerin tamamının, medyanın kendisinin, medyayı izlemeye talip medya dışı sivil toplum/
aktörler ve resmi düzenleyici kurum/ların ortak/paralel-düzenleme bağlamında bir arada çalışması gerekmektedir (Schulz ve Held,
2006: 49-63). Hollanda, İngiltere ve Almanya ortak/paralel-düzenleme için gösterilen iyi örnekler arasındadır.
Çocukların medya çevresinin düzenlenmesinde hangi aktörlerin nasıl bir model içinde yer alacağının yanında, neyin düzenleme konusu olacağı da önemli bir konudur. Çocukları koruyucu medya düzenlemeleri, medyaya erişimin engellenmesine karşı değil, ancak medya içeriğindeki istenmeyen unsurlara karşı çocukları korumaya yoğunlaşmaktadır. Bu unsurlardan biri yasadışı içerik, diğeri ise zararlı içeriktir. Yasadışı içerik, pornografi gibi,
çocukların herhangi bir nedenle maruz kalmasına, ya da pedofili
gibi çocukların cinsel bir nesne olarak konu edilmelerine tolerans
gösterilemeyecek olan ve ulusal ve uluslararası yasalar tarafından
yasak olarak kabul edilen içeriktir. Zararlı içerik ise yasal olarak
146 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
yayınlanmasında herhangi bir engel bulunmayan, ancak maruz
kalındığında çocukların gelişimi için uygun bulunmayan içeriktir.
Şiddetin kimi biçimleri, olumsuz toplumsal davranışlar vb. gibi.
Her iki içerik farklı problem kategorileri olarak farklı yaklaşım ve
önlemleri içermektedir ve medya için bir düzenleme konusudur.
3. Medyaya karşı çocukların korunmasına ilişkin
uluslararası düzenlemeler
3.1. Birleşmiş Milletler
Çocuğu bir birey olarak kabul eden ve toplum içerisindeki hak
ve özgürlüklerini güvence altına alan temel metinler elbette Çocuk
Hakları Bildirgesi (1959) ve Çocuk Hakları Sözleşmesi’dir (1989).
“Çocuğun gerek bedensel gerekse zihinsel bakımdan tam erginliğe ulaşmamış olması nedeniyle doğum sonrasında olduğu kadar
doğum öncesinde de uygun yasal korumayı da içeren özel güvence ve koruma gereksiniminin bulunduğu” her iki metnin de, temel felsefesini oluşturmaktadır. Bildirgenin ikinci ilkesi, bu felsefeyi şöyle ortaya koyar: “Çocuklar özel olarak korunmalı, yasa ve
gerekli kurumların yardımı ile fiziksel, zihinsel, ahlaki, ruhsal ve
toplumsal olarak sağlıklı normal koşullar altında özgür ve onurunun zedelenmeyecek şekilde yetişmesi sağlanmalıdır. Bu amaçla
çıkarılacak yasalarda çocuğun en yüksek çıkarları gözetilmelidir”
(BM Çocuk Hakları Bildirgesi, md. 2). BM Çocuk Hakları Sözleşmesi ise hakların uygulanması ve kullanılabilmesinin, bunları teşvik edici ve koruyucu önlemlerle mümkün olduğu ana fikri üzerine kurulmuştur. Sözleşme’nin 13, 14, 17 ve 18. maddeleri de özel
olarak çocukların iletişim hak ve özgürlüklerini tanımlamaktadır2.
2) 13. maddeye göre: 1. Çocuk, düşüncesini özgürce açıklama hakkına sahiptir; bu
hak, ülke sınırlarına bağlı olmaksızın; yazılı, sözlü, basılı, sanatsal biçimde veya çocuğun seçeceği başka bir araçla her türlü haber ve düşüncelerin araştırılması, elde
edilmesi ve verilmesi özgürlüğünü içerir. 2. Bu hakkın kullanılması yalnızca, a) başkasının haklarına ve itibarına saygı, b) milli güvenliğin, kamu düzeninin, kamu sağ-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 147
Bu maddeler çocukların iletişim araçlarına erişme, düşünce ve ifade özgürlüğü konusundaki haklarını belirtirken, çocuğun esenliğine zarar verebilecek bilgi ve belgelere karşı korunması için uygun yönlendirici ilkeler geliştirilmesini teşvik etmek”, taraf devletlerin sorumluluğu” olarak belirtilmiştir (md. 17-e). Bu çerçevede
aile, yasal vasiler, ulusal kurum ve kuruluşların sorumlulukları ile
birlikte uluslararası işbirliği özellikle vurgulanmaktadır.
ÇHS’nin 34. maddesi, çocukların hangi tür medya içeriğine
karşı korunması gerektiğini de belirtir: “Taraf Devletler çocuğu
her türlü cinsel sömürüye ve cinsel suistimale karşı koruma güvencesi verirler”. Sözleşmeye göre Taraf Devletler özellikle “çocukların pornografik nitelikli gösterilerde ve malzemede kullanılarak
sömürülmesini önlemek amacıyla ulusal, ikili ve çok taraflı ilişkilerde gerekli her türlü önlemi alırlar” (ÇHS, 34-e).
BM bünyesinde UNESCO ise benzer bir felsefeyle, özellikle
medyadaki şiddet ve yeni iletişim teknolojilerinin gelişmesiyle birlikte içeriğin denetlenemez hale gelmesini 1997 tarihinden itibaren önemli bir gündem olarak benimsemiştir. UNESCO tarafından yapılan çok sayıda etkinlik ve alınan kararlar arasında sözedilmesi gerekenler Çocuk ve Ekrandaki Şiddet (1997) Kalkınma için
Kültürel Politikalar Eylem Planı (1998), şiddet ve nefret söylemiylığı ve ahlakın korunması nedenleriyle ve kanun tarafından öngörülmek ve gerekli
olmak kaydıyla yapılan sınırlamalara konu olabilir. 17. Madde ise Taraf Devletler, kitle iletişim araçlarının önemini kabul ederek çocuğun; özellikle toplumsal, ruhsal ve
ahlâki esenliği ile bedensel ve zihinsel sağlığını geliştirmeye yönelik çeşitli ulusal ve
uluslararası kaynaklardan bilgi ve belge edinmesini sağlarlar demektedir. Bu çerçevede taraf devletlerin sorumlulukları da şöyle belirtilmiştir: a) Kitle iletişim araçlarını
çocuk bakımından toplumsal ve kültürel yararı olan ve 29. maddenin ruhuna uygun
bilgi ve belgeyi yaymak için teşvik ederler, b) çeşitli kültürel, ulusal ve uluslararası
kaynaklardan gelen bu türde bilgi ve belgelerin üretimi, değişimi ve yayımı amacıyla
uluslararası işbirliğini teşvik ederler, c) çocuk kitaplarının üretimini ve yayılmasını
teşvik ederler, d) kitle iletişim araçlarını azınlık grubu veya bir yerli ahaliye mensup
çocukların dil gereksinimlerine özel önem göstermeleri konusunda teşvik ederler, e)
13 ve 18. maddelerde yer alan kurallar göz önünde tutularak çocuğun esenliğine zarar
verebilecek bilgi ve belgelere karşı korunması için uygun yönlendirici ilkeler geliştirilmesini teşvik ederler.
148 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
le mücadele etmek üzere önlemler alınmasını önermektedir. Bu
metinler, ulusal düzenleyici kurumlar yanında medya endüstrisini
öz-düzenlemeye ve devlet, endüstri ve aile işbirliğinın gerçekleştirilmesi bir ortak/paralel-düzenlemeye davet etmektedir. Internette
Çocukların Cinsel İstismarı, Çocuk Pornografisi ve Pedofili için Eylem Planı ve Deklerasyonu ise UNESCO tarafından 1999 tarihinde kabul edilmiştir. Bu deklerasyon, internette zararlı içeriğe karşı
çocukların korunmasını bir sansür konusu olarak değerlendirmeyi eleştirmektedir. Çocuklar için güvenli bir internet çevresi yaratmak, ifade ve enformasyon özgürlüğü, özel hayatın/mahremiyetin korunması gibi temel hak ve özgürlükleri dikkate alarak zararlı ve yasadışı materyalden korunma hakkını da içerir. Bu çerçevede ulusal devletler tarafından ve uluslararası işbirliği çerçevesinde
alınması gereken önlemler şöyle sıralanmıştır:
• Hedef düzenleme: çocuk pornografisi ve çocuk karşıtı pornografiye yönelik yasalar çıkarmak,
• Öz-düzenleme: endüstrinin geniş çaplı katılımı ile etik yönerge ve kodlar hazırlamak ve bunların uygulanmasını sağlamak,
• Ortak-düzenleme: hükümetler, sivil toplum kuruluşları, endüstri ve diğer ilgili tarafların ortak düzenlemelerini teşvik
etmek.
Bu çerçevede gerçekleştirilecek eylemlerin niteliği de aşağıda
çıkarılmıştır:
• Engelleme: özellikle yasa yapım sürecindekileri harekete geçirerek çocukların korunması konusunda farkındalık yaratmak.
• Enformasyon Toplama: çocuk pornografisiyle ilgili bütün yasal
enformasyonu toplamak.
• Enformasyonu yaymak: toplanan enformasyonu internet üzerinden mümkün olduğunca geniş bir kesime yaymak.
• Analizler: online çocuk pornografisi ile ilgili yasal konularda
çalışmalar yapmak.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 149
• Zararlı içerikle mücadele etmek üzere teknik donanımın geliştirilmesine destek olmak ve kaynak yaratmak,
• Çocuk ve yetişkinlerin kullanmaları için içerik tarayıcı teknolojileri teşvik etmek
• Kamusal farkındalığı yaratmak üzere enformasyon kampanyaları düzenlemek3.
3.2. Avrupa Birliği
Avrupa Birliği Sınır Tanımayan Televizyon Direktifi (1989) ve
Avrupa Sınır Ötesi Televizyon Sözleşmesi (1997) belgeleri ile televizyon yayıncılığında uyulması gereken ortak kurallar saptanmıştır. Sözleşme 2007 yılında ise dijital teknoloji dikkate alınarak Görsel İşitsel Medya Hizmetleri Direktifi (2007) adını almıştır.
Sınır Tanımayan Televizyon Direktifi’nin “Çocukların Korunması ve Kamu Düzeni” başlığı altındaki 5. bölümünün 22. madde ve
22a ve 22b paragrafları, ayrıntılı bir biçimde çocukların televizyon
yayınlarından korunmasına ilişkin ilkeleri ve alınması gerekli önlemleri belirtir. 22. madde, üye ülkeleri çocukların fiziksel, zihinsel
ve moral gelişmelerinde ciddi ve olumsuz etkiler bırakacak ve özellikle pornografi ve nedensiz şiddeti içerecek yayınların yer almamasına ilişkin önlemler almakla yükümlü kılmıştır. Bu tür önlemler yalnızca çocuklara yönelik yayınlarla kısıtlanmamış, aynı zamanda genel izleyiciye yönelik programların içeriğinin de çocukları koruyucu nitelikte olmasına dikkat çekilmiştir. Bu tür programlar, çocukların yayın akışı içerisinde normal olarak erişemeyecekleri bir saatte, ya da herhangi bir teknik engelleme yoluna başvurarak yayınlanmalıdır. Bunun yanında bu tür yayınların şifresiz
yayınlanması halinde, üye devletler, bu programlardan önce sesli
3) Bunların yanında araştırma programlarını, ortak çalışmaları desteklemek üzere
fonlar ayırmak, araştırmacılara ve örgütlere gerekli enformasyonu sunmak, internet
için sözlük ve açıklayıcı bilgiler içeren materyal hazırlanmasına destek vermek, ebeveyn örgütlerinin iletişim stratejilerine yardımcı olmak, çocuk dostu bir kültürel iklim yaratmak ve sanal sivil toplumu bu doğrultuda yönlendirmek.
150 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
bir uyarının yapılmasını, ya da yayın süresince görsel bir sembolle
tanımlanmasını sağlamakla yükümlü kılınmıştır. Bu maddenin “a”
bendi, üye devletleri yayınların içeriğinde ırk, cinsiyet, dinsel ya da
ulusal nefreti içerecek unsurlara yer verilmemesine ilişkin bir uzlaşıya davet etmektedir. Maddenin “b” bendi ise, yukarıda sözü edilen önlemlerin alınmasına ilişkin düzenli araştırmalar yapılmasını
ve çocukların izlediği programların içeriğinin kontrol edilmesinde,
başta aile olmak üzere çocuktan sorumlu olanlara yardımcı olacak
yeni önlemlerin hayata geçirilmesini önermektedir. Çocuklara ilişkin koruyucu önlemler, Direktif ’te şöyle sıralanmıştır:
• Belirli programları filtreleme yeteneğine sahip teknik donanımı olan televizyon cihazlarının üretilmesi,
• Uygun sınıflandırma sistemleri geliştirilmesi,
• Ailenin birlikte izleme politikasını güçlendirmesi ve diğer
eğitsel ve farkındalık yaratıcı önlemlerin alınmasının teşvik
edilmesi.
Direktif ’in, 10, 15 ve 16. maddeleri ise televizyon reklamları,
tele-alışveriş ve yanıltıcı reklamla ilgilidir. Bu maddelerde vurgulanan noktalar kısaca şöyledir: Reklam ve tele-alışverişin diğer
program hizmetlerinden ayrılacak biçimde düzenlenmesi, bilinçaltı tekniklerin bu türlerde kullanılmaması, çocuklara yönelik ve
çocukların kullanıldığı alkol ve uyuşturucu madde reklamlarına
ilişkin önlemler, çocuklarda fiziksel ve ahlaki zararlara sebebiyet
verecek şekilde reklam yayınının yapılmaması ve çocukları korumak için alınacak önlemler.
Avrupa Sınır Ötesi Televizyon Sözleşmesi (1997) ise, Direktif ’in
gözden geçirilmesiyle oluşturulmuştur. Sözleşme 7. maddesinde
yayıncının sorumlulukları başlığı altında çocukları ve insan onurunu zedeleyecek yayınlara yönelik düzenlemelere yer vermiştir. Buna göre, program hizmetlerinin sunuş ve içerik bakımından bütün unsurları insan onuruna ve temel insan haklarına saygılı olacaktır. Program içerikleri öncelikle a) edebe aykırı olmayaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 151
cak ve pornografi içermeyecek, b) şiddet eğilimini körüklemeyecek ya da ırkçı nefret duygularını kışkırtıcı nitelikte olmayacaktır.
Aynı maddenin 2. bendi, gençlerin ve çocukların fiziksel, zihinsel ve ahlaki gelişimini zedeleyebilecek tür program hizmetleri ve
bunların seyredilebileceği zaman ve saatlerde yayınlanmayacaktır;
3. bendi, yayıncı haberlerde gerçekler ve olayların doğru olarak
sunulmasını sağlayacak ve özgürce kanaat oluşumunu teşvik edecektir, demektedir. Sözleşme’nin II. Bölümü, reklamlar ve tele-alışverişe ilişkin standartları belirlemektedir. Buna göre çocuklara yönelik ve içinde çocukların kullanıldığı reklamlar, biçim ve içerik
yanında, yayın biçimi ve saati açısından çocukların zarar görmeyeceği, anlayabileceği ve diğer yapım türlerinden ayırabileceği biçimde düzenlenmesini içermektedir.
Avrupa Birliği’nin bir diğer hukuki metni olan Görsel-İşitsel Medya Hizmetleri Yönergesi, izleyici/kullanıcının medya hizmetleri üzerindeki kontrolünü dikkate alarak medya içeriğinin nasıl düzenleneceğini belirtmiştir. Buna göre, medyaya ilişkin şikâyetler için üye
ülkelerin düzenleyici kurumları sorumlu tutulmuştur. Geleneksel
ve yeni medya arasında bir ayrım yaparak düzenlemeyi farklılaştırmıştır. Televizyon gibi geleneksel medya belirli bir yayıncı tarafından zamana bağlı olarak, eş-zamanlı yayın yapan, doğrusal hizmet
olarak, dijital yayıncılık ve hizmetler ise kullanıcının istediği zaman
talep ederek, isteğe bağlı yararlandığı, doğrusal olmayan hizmetler
olarak sınıflandırılmıştır. Bu belgedeki “Küçükleri Koruyucu Önlemler” kısmında yapılan düzenleme şöyledir: Televizyon için,
a. Çocuklara zararlı içerik, herhangi bir program içinde ve saatte yayınlanamaz, kesinlikle yasaktır (md. 27-1)
b. Çocuklar için zararlı olabilmesi ihtimal dahilinde olan içerik yayın saatinin seçilmesi ya da şifreleme gibi bir teknik önleme
başvurularak çocukların göremeyeceği ve işitemeyeceği bir saat ve
programlamada yayınlanabilir (md. 27-2-3).
İsteğe bağlı hizmetler için,
152 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
a. Çocuklar için kesinlikle zararlı içerik, çocukların talep-edilen görsel-işitsel hizmetler içinde normalde kesinlikle görüp-işitemeyecekleri zaman mümkün olabilir (md. 12).
b. Çocuklar için zararlı olabilmesi ihtimal dahilinde olan içerik
için bir sınırlama mevcut değildir.
Avrupa Birliği’ne ilişkin bir diğer önemli belge, tavsiye kararı
niteliğindeki4 Görsel-işitsel ve Enformasyon Hizmetlerinde Çocukların ve İnsan Onurunun Korunması ve Cevap Hakkı (2006) dır.
Ulusal yasalar için etik bir kılavuz niteliği taşıyan kararın önemi, geleneksel medyalar yanında interneti de kapsamlı bir biçimde ele almasıdır. Tavsiye kararı, çocukların ve insan onurunun korunması amacıyla iletişim endüstrisinde öz-düzenlemenin önemini vurgulamaktadır. Öz-düzenleme ise, üç temel unsura dayandırılmıştır: 1) yasalar ve uygulama kuralları oluşturmak üzere, hükümet, endüstri, hizmet ve erişim sağlayıcılar, kullanıcı birlikleri gibi çocukların iletişim çevresindeki bütün tarafların katılımını sağlamak, 2) yönetim kodlarının endüstri tarafından uygulanması, 3) alınan önlemlerin tarafların hepsi tarafından değerlendirilmesi. Bu tavsiye kararı ayrıca 1.) yayıncıların sorumluluğunu esas tutarak, ebeveyn kontrolünün daha etkin kılınması amacıyla yeni teknolojilerden yararlanılmasını (program kodlama, filtreleme programları, kontrol chipleri), 2.) internet servis sağlayıcılarının uygulama ilkeleri geliştirmelerini teşvik etmek
amacını taşımaktadır.
İnternetin Güvenli Kullanımı için Avrupa Birliği Eylem Planı
(1999) ise, internetin arzu edilmeyen içerikleri ile mücadele etmede Avrupa Birliği’nin çeşitli girişimlerini harekete geçirmektir.
Plan internet endüstrisi ve üye devletlerin hükümetleri ve kullanı4) “Görsel işitsel ve Enformasyon Hizmetlerinde Çocukların ve İnsan Onurunun Korunmasına dair Tavsiye Kararı”. 28 Mart 1998 tarihinde Avrupa Konseyi tarafından
kabul edilen tavsiye kararı, 2006 tarihinde gözden geçirilerek, Avrupa Konseyi ve
Komisyonu tarafından “Görsel işitsel ve Enformasyon Hizmetlerinde Çocukların ve
İnsan Onurunun Korunması ve Cevap Hakkı” olarak düzenlenmiştir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 153
cılarının işbirliği ile hazırlanmış ve Avrupa Birliği’nde bir politik
uzlaşmayı yaratmıştır. Planın amaçları:
• Aktörleri (kullanıcılar, endüstri) yeterli öz-düzenleme sistemleri geliştirmeleri ve uygulamaları için harekete geçirmek,
• Teknik çözüm uygulamalarının geliştirilmesi ve tanıtılmasını desteklemek
• Ebeveyn, öğretmen ve ilgili tarafları uyarmak ve bilgilendirmek,
• En iyi uygulamalar ve deneyim paylaşımı ve yardımlaşma
için bir ortam hazırlamak
• Avrupa ve diğer bölgeler arasında alınan yaklaşımlar arasında bir eşgüdüm sağlamaktır.
Eylem planı, tanımladığı dört alanda etkili önlemlerin alınmasını öngörmektedir:
1. Güvenli bir ortam yaratılması: İnternet endüstrisinin özdüzenleme yoluyla yönetim kodlarının hazırlamasını ve şikâyet
hatlarının geliştirilerek yasadışı içeriklerin tespit edilmesi ve bu
konuda uluslararası bir anlayışın geliştirilmesini sağlamak.
2. Filtreleme ve izleme sistemi geliştirilmesi: Kullanıcıların kendilerini ve ailelerini istenmeyen içerik karşısında korumak ve
uyarmak üzere, içeriği tanımlayıcı ve engelleyici teknik sistemlerin geliştirilmesini teşvik etmek. Bu sistemler endüstrinin özdüzenleme ilkesine dayalı olarak içerik üretimi aşamasında devreye girebilmektedir. Etkili çözümler konusunda uluslararası uzlaşı
yaratılması sağlanmalıdır.
3. Farkındalık yaratıcı politikalar: Üye ülkeler tarafından yürütülecek ve en uygun kanallar, içerik ve teknolojiler kullanılarak hedef izleyici kitlesinde farkındalık yaratacak, dilsel ve kültürel özgüllükleri de dikkate alan temel materyaller geliştirmek.
4. Destek eylemleri: Kullanıcıların kendilerini korumaları ve eylem planının başarıya ulaşmasında tek bir önlemin etkili olamayacağı düşüncesinden hareketle, yasal uygulamaların ve uluslararası
işbirliklerinin harekete geçirilmesi.
154 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
3.3. Türkiye’de medyaya karşı çocukları koruyucu önlemler
1990’lara kadar, kamu yayıncılık sisteminin egemen olduğu
Türkiye medyasında, çocuklara ilişkin koruyucu önlemlerin alınmasında devlet temel aktör olarak karşımıza çıkmaktadır. Anayasa ve Türkiye Radyo ve Televizyon Kurumu yönetmeliği, yayınların düzenlenmesinde temel olmuştur. TRT döneminde çocukların
korunmasına ilişkin algı, tıpkı Avrupa’daki yayın sistemlerinde olduğu gibi, kamu hizmeti ve sosyal sorumluluk kavramları çerçevesinde ve devlet merkezli biçimlenmiştir. TRT kanununda, yönetmeliklerinde ve genel yayın planlarında belirtilen yayın izleme ve
denetleme birimlerinin kriterleri çerçevesinde, çocuklara yönelik
yayınların niteliği de belirlenmiştir. 1990’lara kadar TRT’nin çocukları koruyucu politikası yayın içeriğini denetlemek, yayın saatlerini izleyici gruplarına göre planlamak, şikâyetleri değerlendirmek ve çocuk programlarında uzman görüşlerine başvurmak
olarak sınıflandırılabilir. Genel ahlak, çocukların fiziksel, zihinsel,
ruhsal ve bedensel sağlıkları ve ahlaki gelişimlerini olumsuz yönde etkileyebilecek yayınlar yapılmaması, alkol, içki ve kamuoyunun sağlıklı oluşturulabilmesi gibi ilkeler, geçmişte ve günümüzde
de koruyucu politikalar için temel oluşturmaktadır.
1990’da yasal olmayan biçimde başlayan özel radyo ve televizyon yayıncılığının ilk yılları, kuralların olmayışı ile tanımlanır
(bkz. Kejanlıoğlu, 2004). Bu dönemde deneme-yanılma biçiminde
gelişen yayıncılıkta içerik düzenlemesine ve izleyicinin korunmasına ilişkin herhangi bir politika olmadığı gibi, düzenleme yapılmasına karşı yayın kurumları ve siyasal aktörler tarafından önemli bir direnç de gösterilmiştir. Bu dönemde yayın kurumlarının özdüzenleme mekanizmalarının anayasa ve ceza yasalarına uymakla sınırlı olduğu söylenebilir. Yerli yapımların sınırlı olduğu ve dışalımlarla daha çok gerçekleştirilen çocuk programları planlamasında yayıncılıkta geleneksel olarak yerleşmiş olan izleyici kitlesi
ve izleme zamanını dikkate almanın etkili olduğu söylenebilir. Bu
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 155
dönemde televizyon program türlerindeki çeşitlenme ile birlikte
ortaya çıkan önemli bir yayın düzenleme biçimi, cinsel içerikli yayınların kırmızı noktalı olarak işaretlenmesi ve gece geç saatlerde
yayınlanmasıdır. Program ve kanalı şifreleme, çocukların erişimini engelleyerek içerikten koruma biçimidir.
Radyo ve Televizyonların Kuruluşu ve Yayınları Hakkında Kanun (3984 sayılı RTÜK Kanunu, 1994) ise çocukların görsel, işitsel
medya içeriğindeki zararlı unsurlardan korunmasına yönelik yasal düzenlemeleri ve buna uyulmadığında gerçekleşecek yaptırımları içermektedir. Avrupa Sınır Ötesi Televizyon Sözleşmesi’ne ve
yukarıda zikredilen diğer uluslararası belgelere uyumlu bir biçimde hazırlanan Kanunun yayın ilkeleri kısmında çocuklar ve gençlerin fiziksel, ruhsal, bedensel ve ahlaki gelişimlerine aykırı yayınlar yapılamayacağı belirtilir. Reklamlar bölümünde ise çocuklara
yönelik ve çocukların kullanıldığı reklamlara ilişkin yasaklamalar
sıralanır.
2000 tarihinden itibaren Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne giriş
müzakereleri çerçevesinde çıkarılan uyum yasaları ve AB medya politikalarındaki değişmelere paralel olarak RTÜK kanununda kimi değişikliler yapılmıştır (bkz. Bek, 2003). Bu değişiklikler
geleneksel medya yanında, interneti de dikkate almaktadır. İnternetin güvenli kullanımı için çocuklara ve ebeveynlere yönelik bilgilendirme programları yanında, zararlı içeriğe erişimin engellenmesi için filtreleme programları RTÜK tarafından sunulmaktadır.
Benzer biçimde RTÜK tarafından geleneksel medyaya karşı çocuk haklarını dikkate alarak projeler geliştirilmektedir (www.rtük.
gov.tr). Bu konuda yapılan uygulamalar arasında ön plana çıkanlar şunlardır:
İçerik sınıflandırma ve uyarma: Akıllı İşaretler. Çocukları televizyonun olası zararlı etkilerinden korumak ve programın hangi yaş grubuna uygun olduğunu göstermek amacıyla bir işaret sistemi olarak akıllı işaretler oluşturulmuştur. Bu sistem, televizyon
156 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
yayıncılarının, anne babaların ve genelde toplumun, çocukları ve
gençleri televizyon yayınlarının olası zararlı etkilerinden koruma
sorumluluğunu yerine getirmelerinde onlara yardımcı olmak üzere tasarlanmıştır. Zararlı etkileri olabilecek içerik alanları; şiddet
ve korku, cinsellik ve örnek oluşturabilecek olumsuz davranışlardır (ayrımcılık, alkol ve sigaranın aşırı kullanımı, madde kullanımı, yasadışı davranışlar, küfür vb.)
Farkındalık yaratma: Medya Okuryazarlığı. İzleyicinin televizyonu sorgulayabilmesi ve eleştirel bir değerlendirmeye tabi
tutabilmesi amacıyla medya okur yazarlığı projesi başlatılmıştır.
Proje 2007 tarihinde, Radyo ve Televizyon Üst Kurulu ile Milli
Eğitim Bakanlığının işbirliği sonucu hayata geçirilmiştir. Öğretmen ve uzmanlar aracılığıyla televizyon endüstrisinin özellikleri,
program türleri ve içerikleri vb. gibi konularda çocukların eleştirel
bir değerlendirme yapabilmeleri, aktif izleyici olabilmelerinin koşulları yaratılmaya çalışılmaktadır.
Uyarma ve duyarlılık artırma: İyi Uykular Çocuklar. Radyo ve
Televizyon Üst Kurulu ile Televizyon Yayıncıları Derneği’nin işbirliği sonucunda hazırlanan “İyi Uykular Çocuklar Projesi”, okul öncesi ve ilköğretim çağı çocuklarına akşamları erken yatma alışkanlığının kazandırılmasını, anne ve babaların çocukların erken yatırılması konusunda duyarlılıklarının ve etkinliklerinin artırılmasını ve çocukların geç saatlerdeki televizyon yayınlarının olası zararlı etkilerinden korunmasını amaçlamaktadır.
Görüş ve Öneri Bildirme: RTÜK İletişim Merkezi. İzleyici görüşlerinin bir telefon hattı ile kayda alındığı bu sistem ile izleyici beğeni ve şikayetlerini bildirerek medya politikasına dahil edilmektedir.
İzleyici Temsilcisi: Ulusal ve yerel televizyon ve radyo kanallarından seçilen bir temsilci aracılığıyla izleyici şikâyet ve değerlendirmeleri alınmaktadır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 157
Sonsöz
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nde ve uluslararası diğer metinlerde açıkça belirtildiği gibi, medya çevresinin genişlediği günümüz koşullarında çocukların medyaya karşı korunması bir hak
olarak belirginleşmektedir. Bu çerçevede medya içeriğinin yayınlanmasının, koşullarının ve kullanımının çocukların yararına düzenlenmesi gereği ortaya çıkmaktadır. Çocukların medya karşısındaki konumu, piyasanın rekabet koşullarına bırakılamayacak
bir kamusal sorumluluktur.
Yukarıdaki değerlendirmeler ışığında Türkiye’de çocukları
medyaya karşı koruyucu politikaların Birleşmiş Milletler ve Avrupa Birliği’nin bu konudaki kararları temelinde biçimlendirildiği ve
düzenlemenin devlet tarafından gerçekleştirildiği görülmektedir.
Anayasa, TRT ve RTÜK kanunu ve yönetmelikler, medyanın düzenlenmesinin temel araçlarıdır. Buna karşılık yayın kurumlarının
öz-düzenleme biçiminde ilke ve kurallar geliştirdikleri de görülmektedir. Benzer biçimde RTÜK, Milli Eğitim Bakanlığı ve yayın
kurumlarının işbirliği ile gerçekleştirilen uygulamaları ise ortak/
paralel-düzenleme denemeleri olarak görmek mümkündür. Diğer
taraftan Türkiye için söz edilmesi gereken kimi gelişmeler de olmaktadır. Bunlardan biri UNICEF tarafından başlatılan ve Türkiye’deki belli başlı iletişim fakültelerinin işbirliği ile devam eden
“Çocuk Hakları ve Medya” konulu ders programı önemli bir örnek
oluşturmaktadır. Ders programı aracılığıyla gelecekte profesyonel
olacak genç iletişim öğrencilerinin bilgilendirilmesi ve duyarlılık
geliştirmeleri sağlanmakta, hem de iletişim araçları öğrenciler tarafından eleştirel bir değerlendirmeye konu edilmektedir (unicef.
org.tr). Diğer bir etkinlik ise Bağımsız İletişim Ağı tarafından haber verme pratiğini dönüştürmek ve mevcut haber pratiğini eleştirel bir değerlendirmeye tutmak üzere başlatılan “Çocuk Odaklı Habercilik”tir (bianet.org). Türkiye’de çocuk hakları ve yayıncı-
158 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
lık konusunda faaliyet gösteren sivil toplum örgütü ise yok denecek kadar azdır.
KAYNAKLAR
Akdeniz, Yaman (2004), “Who Watches the Watchmen? The Role of Filtering Software
in Internet Content Regulation”, in Organization for Security and Co-Operation in
Europe (“OSCE”) Representative on Freedom of the Media (eds), The Media Freedom Internet Cookbook, Vienna: Austria, pp: 101-125. http://www.osce.org/publications/rfm/2004/12/12239_93_en.pdf (Erişim tarihi Eylül 2010)
Bek, Mine G. (2003), Avrupa Birliği ve Türkiye’de İletişim Politikaları (der.), Ümit Yayıncılık, Ankara.
Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Bildirgesi, (1959), www.cocukhaklari.gov.tr (Erişim tarihi, Eylül 2010).
Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi, (1989), www.cocukhaklari.gov.tr (Erişim tarihi, Eylül 2010).
European Parliament and the Council (1989), The Television without Frontiers Directive (Avrupa Birliği Sınır Tanımayan Televizyon Direktifi), Council Directive
89/552/EEC. http//eur-lex.europa.eu (Erişim tarihi, Eylül 2010).
European Parliament and the Council (1997), European Convention on Transfrontier
Television, (Avrupa Sınır Ötesi Televizyon Sözleşmesi), Directive, 97/36/EC. http//
eur-lex.europa.eu (Erişim tarihi, Eylül 2010).
European Parliament and the Council (2006), Protection of Minors and Human Dignity and on the Right of Reply. (Görsel-İşitsel ve Enformasyon Hizmetlerinde
Çocukların ve İnsan Onurunun Korunması ve Cevap Hakkı) Recommendation
2006/952/EC. http//eur-lex.europa.eu (Erişim tarihi, Eylül 2010)
European Parliament and he Council (2007), Audiovisual Media Services Directive (Avrupa Birliği Görsel İşitsel Medya Hizmetleri Sözleşmesi), (2007), Directive
2007/65/EC. http//eur-lex.europa.eu (Erişim tarihi, Eylül 2010).
Hans J., Kleinsteuber (2004), “The Internet between Regulation and Governance”, Self-regulation, Co-regulation, State Regulation, in Organization for Security
and Co-Operation in Europe (“OSCE”) Representative on Freedom of the Media
(eds), The Media Freedom Internet Cookbook, Vienna: Austria, pp:61-75 http://
www.osce.org/publications/rfm/2004/12/12239_93_en.pdf (Erişim tarihi, Eylül,
2010)
Lowery, Shearon, Melvin DeFleur (1983), Milestones in Mass Communication Research. Longman Press, New York.
Kejanlıoğlu, Beybin (2004), Türkiye’de Medyanın Dönüşümü, İmge Yayınları, Ankara.
May, Bruce, E; J.C. Chen, K.W. Wen (2004), “The Differences of Regulatory Models
and Internet Regulation in the European Union and the United States”, Information and Communication Technology Law, Vol. 13, No. 3, pp: 259-272.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 159
Meyrowitz, Joshua, (1985), No Sense of Place, Oxford University Press, New York.
Siebert, Fred,, Theo- Dore Peterson, and W. Schramm (1956), Four Theories of the
Press. University of Illinois Press, Urbana.
Schulz Wolfgang and Thorsten Held (2006), “Together They Are Strong? CoRegulatory Approaches for the Protection of Minors within the European Union”, Regulation, Awareness, Empowerment Young People and Harmful Media Content in the Digital Age. Ulla Carlsson (eds.) The International Clearinghouse on
Children, Youth and Media.
Timisi, Nilüfer (1991), Televizyon Çocuk Programlarının Toplumsallaştırıcı İşlevleri:
Örnek Olay, Susam Sokağı, basılmamış yüksek lisans tezi, A.Ü. SBE İletişim Anabilim Dalı, Ankara.
The European Union Action Plan on Promoting Safer Use of the Internet (1999), (Avrupa Birliği İnternetin Güvenli Kullanımı için Eylem Planı), Decision No 276/1999/
EC, 25 January.
UNESCO (1997), Children and Violence on the Screen, (Çocuk ve Ekrandaki Şiddet),
http//www.unesco.org. (Erişim tarihi, Eylül 2010).
UNESCO (1998), Action Plan on Cultural Policies for Development, (Kalkınma için
Kültürel Politikalar Eylem Planı), http//www.unesco.org (Erişim tarihi, Eylül
2010).
UNESCO (1999), Declaration on Child Pornography and Peadophilia on the Internet
(İnternette Çocuk Pornografisi ve Pedofili Deklerasyonu), http//www.unesco.org.
(Erişim tarihi, Eylül 2010).
www.bianet.org
www.rtük.gov.tr
www.unicef.org.tr
160 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Mustafa Ruhi Þirin
MUSTAFA RUHİ ŞİRİN
İletişimci, Yazar, Çocuk Vakfı Başkanı
1955’te Of ’ta doğdu. Yüksek öğrenimini iletişim alanında tamamladı.
1977’de TRT’de görev aldı. Aynı kurumda çocuklara yönelik radyo ve televizyon programları hazırladı, danışmanlık ve yöneticilik görevlerinde bulundu. 1986-1991 yılları arasında İstanbul Üniversitesi’nde metin yazarlığı
ve radyo-televizyon program yapımcılığı dersleri verdi. 1990 yılında Çocuk
Vakfı’nı kurdu. 2003 yılında RTÜK tarafından üç kez seçilerek TRT Genel
Müdürlüğü’ne atanacak üç aday arasında yer aldı. I. İstanbul Çocuk Kurultayı (2000), I. Türkiye Üstün Yetenekli Çocuklar Kongresi (2004) ve I. Türkiye Çocuk Hakları Kongresi’nin (2011) Genel Yönetmenliklerini yürüttü;
Türkiye Çocuk Hakları Koalisyonu’nun kuruluşunda görev aldı ve sözcülüğünü üstlendi. 2007 yılından bu yana Marmara Üniversitesi’nde Çocuk ve
İlkgençlik Edebiyatı dersleri veriyor. Çocuk edebiyatı alanında kitapları yanında yetişkinlere yönelik kitapları ile tanındı. İletişim ve medya okuryazarlığı bağlamında Televizyon, Çocuk ve Aile (1998), Gösteri Çağı Çocukları (1999), Kuşatılmış Çocukluğun Öyküsü (1999) adlı medya okuryazarlığı odaklı üç kitabı yayımlandı. Çocuk kitapları dünya dillerine çevrildi. Kuş
Ağacı çocuk kitabı (resimleyen Nazan Erkmen ) UNESCO Asya Kültür Merkezi Resimli Çocuk Kitapları ödülü ile ödüllendirildi (1993). İki oğlu ve bir
de torunu var.
162 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Şiddet, Televizyon ve Çocuk Dostu Medya
1. Çocuk ve şiddet sarmalı
Çocuk ve şiddet ilişkisinde ailenin, okulun, sosyal çevrenin, toplumun ve medyanın şiddet üretip üretmediği belirleyici rol oynar. Şiddetin psikolojisi ve sosyolojik örüntüleri üzerinde durulmadan, çocuk ve şiddet fotoğrafını tam olarak okumak
da imkânsızdır. Burada şu soruyu sorabiliriz: Teoride sorunu tanımlamak, onu çözmeye yeterli midir? Bu soruya verilecek kısa
cevap, bizi yanıltıcı sonuçlara ulaştırabilir. Şiddete neden olan etkenler, anne-baba, çocuk-aile ilişkisi, nesillerdir sürdürülen şiddet içeren davranışların sonucudur. Sosyal, kültürel ve ekonomik
faktörler, şiddet oluşumunda rol oynar (Polat, 2008: 61). Toplumsal ve pedagojik arka plan açısından şiddetin doğru tanımlanması yanında, toplumsal nedenleri üzerinde de durulması gerekir. Bu
yönü ile şiddet, bireyi ve toplumu ilgilendiren ve yerel olduğu kadar küresel bir problem alanıdır.
Şiddet, öncelikle çocuk istismarı bağlamında değerlendirilmesi gereken bir olgudur. Dünya Sağlık Örgütü’nün çocuk istismarı tanımı şöyledir: Çocuğun sağlığını, fizikî ve psiko-sosyal gelişimini olumsuz yönde etkileyen, bir yetişkin, toplum veya ülke tarafından bilerek veya bilmeyerek yapılan davranışlar çocuk istismarı kabul edilir… Dünyada evrensel geçerliliği olan bir istismar tanımı henüz yapılamamıştır. Nedeni ise, çocuk istismarının ülkeÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 163
den ülkeye değişen kültürel algılama farklılıklarıdır. Farklı kültürler açısından bakıldığında, her kültürün değerlerinden, uygulama
biçimlerinden ve çocuk tutumlarından kaynaklanan sorunlar nedeni ile de dünyanın her yerinde geçerli bir çocuk istismarı tanımı yapılamıyor.
Fizikî şiddet, etkileri açısından en zararlı istismar türüdür. Ancak, çocuğun büyüme ve gelişme çağlarını olumsuz etkileyen sözel, ya da fizikî şiddet eyleminde kasıtlılık unsuru belirleyici göstergedir. Kasıtlılık ise, şiddet eyleminin çocuğa zarar vermesi, ya
da travmaya neden olması halinde oluşur. Kasıtlılıkta onaylama
boyutu da belirleyicidir.
Bütün istismar türlerinde olduğu gibi, istismar türü olarak şiddet, psikolojik istismarı da beraberinde getirir. Duygusal istismar
ise, fizikî, cinsel, ekonomik istismarı şemsiyesi altında toplayan, istismarın en geniş boyutlu türüdür. Tek başına var olduğu gibi, her
istismar türü ile de ilişkilidir. Diğer istismar türleri ortadan kalksa bile, çocuk ruhunda duygusal istismarın etkileri bir ömür boyu
sürebilir.
Şiddeti model alan çocuklar değerlendirilirken kavgacı, haşarı
ve geçimsiz çocuk tipi için şiddet tetikleyici olabilir ve bu çocuklar sorunlarını şiddetle çözme eğilimini benimseyebilirler: Çekingen çocuk tipi ise, şiddet ve saldırganlık içerikli yayınları izledikçe
korkabilir, içe kapanabilir, kabûslar görebilir. Hattâ şiddeti öğrenilmiş çaresizlik olarak da algılayabilirler. Bu durum ise çocuğun güven duygusu ve özgürlüğünü yitirmesi ile sonuçlanabilir.
Sesli, görüntülü ve yazılı yayınlardaki şiddetin, şiddeti yeniden
üreteceği ve özendireceği görüşü yanında, bir tür arınmaya (katharsis) yol açarak olumlu etkiler yaptığı yönünde araştırmalar da
vardır. Şu temel yaklaşım unutulmamalıdır: Her insan doğuştan
şiddet potansiyeline sahiptir. Çocuk, şiddetin her türlüsünden etkilenir. Şiddet aşırı duyarlı, içe dönük, asi, isyankâr, dikkatsiz, aktif, agresif çocukların gelişim evrelerine göre farklı algılandığı gibi,
164 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
etkileri de farklı olabilir. Kız çocuklarına oranla erkek çocukların
şiddet eğilimlerinin daha fazla olmalarına karşılık, kız çocuklarının şiddet karşısında daha çok örselenebildikleri de gelişim uzmanlarının ortak görüşüdür. Burada koruyucu yaklaşım kadar gelişmeci yaklaşımı dikkate alarak şu sonuca varabiliriz: Çocukların
büyüme ve gelişme aşamalarında anne, baba, okul, sosyal çevre ve
iletişim araçlarının amacı, şiddeti tetikleyici değil çocuğun doğası
ile uyum içinde yaşama yollarını çocuğa öğretmek olmalıdır.
2. Çocuğun öncelikli yüksek yararı
Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, aynı zamanda son eşitlikçi çocuk hakları teorisi olarak da kabul edilmektedir. Çocuğun öncelikli yüksek yararı çerçevesinde yaşaması, gelişmesi, korunması, görüşünün alınması ve çocuğa karşı her tür ayrımcılığın önlenmesi ilkeleri, bütün çocuklara eşit yaklaşımı öngörmektedir. Çocuğun her türlü şiddetten korunma hakkı Sözleşme’nin ana amaçlarından biridir. Sözleşme, çocuğu fizikî ve zihnî yönden etkileyen
şiddete karşı korumak için yasal, idarî, sosyal ve eğitim açısından
da önlemlerin alınmasını öngörüyor (Hodgkin-Newel, 2001: 240).
Şiddet, çocuğun yaşama ve hayatta kalma hakkını etkileyerek
varlığını sürdürmesini engellediği gibi doğal, zihnî ve fizikî kapasitesinin en yüksek gelişim düzeyine ulaşabilmesini de olumsuz
yönde etkileyebilir. Her türlü kötü davranış, ihmal ve sömürü karşısında ayrımcılık yapılmadan çocukların korunması için önleyici
önlemlerin alınması, çocuk hakları anlayışının varoluş nedenidir.
Çocuk haklarının temel ilkesi olan çocuğun öncelikli yüksek yararı ölçütünü kısaca açıklamakta yarar var: Çocuğun öncelikli yüksek yararı ilkesi, çocukla ilgili bütün girişimlerde, çocuğun öncelikli yüksek yararının tam olarak gözetilmesini esas alır. Ana-babalar ve sorumluluk taşıyan diğer kişiler bu sorumluluğu yerine
getirmedikleri takdirde, Devlet, çocuğa yeterli dikkati ve desteği
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 165
gösterecektir. Kamu, ya da özel sosyal yardım kuruluşları, mahkemeler, idarî makamlar, ya da yasama organları tarafından yapılan ve çocukları ilgilendiren bütün faaliyetlerde, çocuğun öncelikli yüksek yararı temel düşünce kabul edilmelidir. Çocuğun öncelikli yüksek yararının yerine gelebilmesi için, çocuğun ihtiyaçlarının karşılanması, yeteneklerinin geliştirilmesi, gelişim olanaklarının ve iyi hayat koşullarının sağlanması gerekir. Çocuğun öncelikli
yüksek yararı kavramının açılımı, 3-9 Kasım 1995 tarihleri arasında İsviçre’nin Sion kentinde düzenlenen Uluslararası Çocuk Hakları Semineri’nde beş başlık altında şöyle yapılmıştır: 1) Çcuğun
yararı en iyi biçimde korunmalıdır. 2) Çocuğun yararı başka kimselerin yararı ile çatıştığı durumda çocuğun yararı önde tutulmalıdır. 3) Bu yararın tespitinde çocuğun yalnızca bugünkü koşulları değil, gelecekteki durumu da göz önüne alınmalıdır. 4) Çocuğun yararını tespit edecek kimseler (aile, kurum, mahkeme) mutlaka aileyi, çocuğu, meslek insanlarını dinledikten sonra karar vermelidir.
5) Çocuğun yararının her ülkenin sosyo-ekonomik koşulları açısından değiştiği dikkate alınarak her ülke kendi kriterlerini oluşturmalıdır (1995: 16).
Burada kısaca çocuk ihmali ve istismarının önlenmesini amaçlayan dünya çocuk hakları hareketinin yöneldiği üç temel çocuk
hedefini de hatırlamalıyız: 1) Her çocuğun hayata iyi bir başlangıç
yapması. 2) Her çocuğun kaliteli temel eğitim görmesi. 3) Her çocuğun sahip olduğu potansiyeli sonuna kadar geliştirip topluma anlamlı biçimde katkıda bulunma ve katılım fırsatlarına sahip olması… Yaşadığımız dünyadaki yoğun şiddet kültürü ise, bu temel çocuk hedefinin önündeki en çetrefil engellerden biridir.
Çocuk ve şiddet ilişkisinde işlem öncesi, işlem dönemi ve soyut
algılama evresi farklılıklar içerir. Somut algılama evresine kadar
çocuk hayal ile gerçeği, somut ile soyutu birbirinden tam olarak
ayırdedemez. Somut algılama döneminde ve on bir yaşından sonra başlayan soyut algılama evresinde çocuğun izleyeceği görün166 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tü, okuyacağı edebiyat eseri, ya da şiddetin hiçbir şekilde olumlanması düşünülemez. Gerçek hayattaki somut şiddet, medyaya ya
da edebiyata soyutlanarak yansıtılsa bile, her çocuk bunun ayırdına varamaz. Şiddeti benimsemiş bir çocuğa edebiyat, daha da
pekiştirici etki yapabilir. Pal Sokağı Çocukları romanını okuyan
bir çocuk şiddeti benimsiyorsa, bu çocuğun sokak çetesi kurma
ihtimali daha fazladır. İçe kapanık bir çocuk için ise aynı kitap,
edebiyat sopasına dönüşebilir. Bu yönü ile Çocuk Haklarına Dair
Sözleşme’nin 19’uncu maddesinde yer alan zihinsel saldırı kavramını sanal ve edebiyata yansıyan şiddeti anlamaya yönelik anahtar
kavram olarak kullanabiliriz (Şirin, 2007: 94).
3. Şiddetin üç boyutu
Yaşadığımız dünya gerginlikler, çatışmalar ve sapmalar dünyasıdır. Dünyanın gerilimli ortamı birey, toplum ve şiddet ilişkisini
giderek karmaşaya dönüştürüyor. Bu karmaşayı yansıtırken iletişim araçlarının insan hakları kültürü bağlamında ilkesiz yayıncılık
yaptıkları ise ortak kabullerden biridir. Ancak, bireysel ve toplumsal şiddet olduğu için, bu araçların yansıtıcı görevini yerine getirdiği de unutulmamalıdır.
Şiddeti psikolojik (bireysel) ve toplumsal eksenli anlama anlayışı, genellemeci bir yaklaşımdır. Şiddeti, yalnızca psikolojik ve
toplumsal arka planını dikkate alarak ve iletişim araçlarını dışta
tutarak açıklamak ise, şiddet gerçeğinin çağımızdaki örüntülerini kavramamızı zorlaştırabilir. Şiddeti üç odaklı bir çerçevede değerlendirmek mümkündür: Şiddeti bireysel yönden tanımayı sağlayan ve şiddet davranışını doğuştan gelen bir güdü biçiminde temellendiren psikolojik yaklaşım, bir. Şiddetin toplumsal çevre sonucu kazandırıldığı ve şiddet davranışını toplumsal yaklaşımlarla
açıklama eğilimi, iki. Şiddeti yansıtma nedeni ile medya odağı, üç.
Şiddetin birinci ve ikinci odağını yok sayarak, onu doğru bir
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 167
zeminde tartışamayız. İletişim araçlarını günah keçisi ilan etmenin de sorunu anlamada ve çözmede şimdiye kadar hiçbir yararı olmamıştır. Aile içi ve toplumsal şiddeti dikkate almadan yapılacak değerlendirmeler de bizi yanıltabilir. Şiddetin kaynağını yalnızca iletişim araçları olarak göstermek ise, ailede ve toplumdaki
şiddeti göz ardı etmek anlamına geleceği gibi, şiddeti değerlendirmeye yönelik bu yanılgı, sorunu tanıma ve çözüme ulaştırmayı da
engelleyecektir.
Şiddeti doğru okumak ve anlamlandırmak için şiddet bağlamı
içine giren bütün göstergelerin bilinmesi gerekir ki, ülke ve dünya
ölçekli bu bilgiye erişmek imkânsızdır. O halde, şiddetle ilgili bütün çabaların, şiddetin üç odağına yönelik, yani bireysel, toplumsal ve medya eksenli şiddeti tanıma ve anlama ile sınırlı olması ön
kabulü dikkatten uzak tutulmamalıdır.
Son elli yılda dünyada şiddet türlerine yönelik yapılan üç bini
aşkın araştırmanın en önemli sonucu şu olmuştur: Ailede ve toplumda şiddete maruz kalan çocuklar ve şiddet ortamında büyümeyen çocuklar, iletişim ortamındaki şiddete maruz kalan çocuklara oranla daha fazla etkileniyorlar. Çünkü, bu çocukların şiddet
içeren yayınlara eğilimleri çok daha fazla oluyor. Bunun anlamı şu:
Şiddet ortamında büyüyen çocuklar, iletişim araçlarının gösterdiği şiddeti kanıksadığı gibi, özellikle televizyon bağımlılıklarını da
artırıyor. Bu bağımlılık ise iletişim aracı kullanma bilinci ve medya okuryazarlığı oluşmamış ailelerin medya sorunları arasında ilk
sırada yer alıyor.
Her tür şiddetin kolay hedefi çocuklardır. Aile içindeki ve toplumdaki şiddet yanında özellikle çocuklar, şiddeti izleyerek de model alabilirler. Çocuklar hayal ile gerçeği kolayca birbirinden ayırdedebilecek deneyimden çoğunlukla yoksun oldukları için, gördüklerine “mutlak gerçekler” olarak inanma eğilimi içine girebilirler. Kahramanları model aldıklarında ise bu durum öğrenilmiş çaresizliğe dönüşebilir. Görsel iletişim ortamının gerçek dünya oldu168 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ğunu sanan çocuğa eğer medya okuryazarlığı öğretilmezse, çocuk,
iletişim dünyasının “gibiler dünyası” olduğunu fark edemez (Şirin,
2006: 108). Şiddetin, bireysel, toplumsal ve iletişim araçlarına yönelik üç odağını yorumlarken, önceliğin çocukların korunması olduğu unutulmamalıdır. Çocukların güven duygusu içinde ve şiddetten korunarak büyüyebilecekleri ortamları hazırlamak ailenin,
toplumun ve Devlet’in ilk görevidir. İkinci görev ise çocuklara, iletişimin bütün olumlu-olumsuz yanlarını ve yararlarını fark ettirecek medya okuryazarlığını öğretmektir.
Şiddet sarmalına yönelik olumsuz, eksik ve yanlış ne varsa hepsinin kaynağı olarak modern, postmodern ve siber iletişim araçlarının gösterilmesi de yanlıştır. Şiddet ve saldırganlık eksenli olumsuzlukların tek nedeni gerçekten bu araçlar mıdır? Elbette hayır!
Çağımızda şiddetin katlanarak artması ve şiddet görüntülerinin
hızlı dolaşımı, koruyucu sistemi merkezi duruma getirmektedir.
Şiddet, iletişim çağında kitleleri tehdit eden ve bireyleri doğrudan etkileyen biçimlere kolayca bürünebiliyor. Kitlesel ve bireysel yönü ile şiddet, çok hızlı olarak kamuya açık temsil edilir duruma gelebiliyor. Bu temsilin en somut biçimi ise medya ortamında
ortaya çıkıyor. Medyaya yansıyan haliyle şiddet, yirminci yüzyılın
şahit olduğu şiddetten ayrı olarak “anlık” bir şiddet değil, “sürekliliği” olan şiddettir. Şiddet artık, her şeyin normalleştiği bir dünyanın varisidir (Sözen, 1999: 72).
Modern dünyada şiddet kültürü ile iç içe yaşarken, hiçbirimiz
şiddet olgusundan tek başımıza korunamayız. İletişim ortamının
yaygınlaştırdığı her olumsuzluğun öznesi olan insanı koruma sorumluluğu ise ahlâkî olduğu kadar toplumsal medya düzeninin
de alanına girmektedir. Sorumluluğun içselleştirilmesi kadar, toplumsal aklın harekete geçirilmesi de herkesin etkin katılımı ve rol
alması ile gerçekleşebilir. Kurumsal ve toplumsal denetim modelinin çalışabilmesinin itici gücü olarak toplumsal aklı harekete geçirmedikçe de -medya hareketi başlatılmadıkça- sonuç almak imÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 169
kânsızdır. Çünkü sorun, tek başına şiddete, saldırganlığa ve korkuya yönelik olmaktan öte, toplumsaldır. Konuyu yalnızca ülkelerin
sınırları içinde görmek de yanıltıcıdır. Şiddet kültürünün boyutlarını dünya ölçekli ve küresel boyutları ile algılamadıkça, korunmaya ilişkin alanın sınırlarını da daraltmış oluruz (Şirin, 2006: 118).
Bugün artık şunu çok iyi biliyoruz: Şiddet, küresel bir olguya dönüşmüştür. İletişim araçları şiddeti önleyici değil, çoğaltıcı ve yansıtıcı olmaktadır. Bu nedenle şiddeti iletişim araçlarının maması
olmaktan kurtaracak dünya ölçekli bir paradigmanın anlam haritalarına yönelik koruyucu-önleyici modeller yanında, öncelikle
örgün ve yaygın eğitim bağlamında çocuk hakları ve medya okuryazarlığı eğitimi stratejileri geliştirmek de gerekiyor…
4. Çocuk, televizyonun anlamını bilmez
Merkez medya televizyonun özel ve toplum hayatının anlamlandırılması ve yönlendirilmesinde araç olmanın ötesinde amaç
konumuna gelmesi, bu aracın en tehlikeli boyuta ulaşmasına neden olmaktadır. Bu sürecin sonunda televizyon, bazen dijital dadı, bazen bir sopa, bazen de silaha dönüşebilen sofistike bir medium’dan farksızdır.
Televizyon, işlevini yerine getirirken doğasına uygun olarak
ön uyarı yapmayı uygun görmediği için, çocuk-yetişkin ayrımı da
yapmaz. Neil Postman’ın daha açık vurgusu ile, görüntülerin abc’si
olmadığı için yaş, eğitim düzeyi ve hiyerarşi aramayan, serbest girişe açık ve okur-yazarlığı gerektirmeyen bir iletişim aracı olduğu televizyon ekranına yazılmaz. Televizyon karşısında her yaştan
insanın eşitlenmesi, çocukların ve yetişkinlerin bildikleri şeyleri
bilmeyen bir insan kategorisi olmaktan uzaklaşmasında televizyonun payı büyüktür.
Doğasında mentaliteleri türdeş hale getirmek görevi olan televizyonun, Neil Postman’ın altının iyice çizilmesini istediği on iki
170 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
yaş mentalitesine uygun dili de dikkate alınırsa, televizyonun olgunlaşabileceğini ileri sürmek mümkün değildir. Buna karşılık,
bütün dünyada tematik televizyonlar dışında televizyon yayınları
ev/aile akışına göre düzenlenir. En büyük tüketici kitlesi çocuk olmasına karşın, televizyonun, yetişkinler imparatorluğunun biçimlendirdiği bir iletişim aracı olduğu da unutulmamalıdır. Çocuk,
bir yandan kendini yetişkinler dünyasına yönelik enformasyonun
içinde bulurken, diğer yandan kendi düzeyindeki enformasyona
açılır. On iki yaş mentalitesi, bir yandan yetişkinleri çocuklaştırırken, diğer yandan televizyon çocukların yetişkin dünyasına göre kodlanmış enformasyona yönelmeleri sonucunda, hızla çocukluktan uzaklaşırlar. Bu sürecin anlamı şöyle açıklanabilir: Çocuklar hızla yetişkinlerin dünyasına kayarken, yetişkinler de çocuklaşma sürecine girmiş olur. Çocuğun yetişkine, yetişkinin çocuğa dönüşmesi ise yeni dünyanın medya gerçeklerinden biridir.
Gérard Mendel, çocukluk boyunca süren yetişkin kimliği almayı, içindeki çocuğu öldürmekle eş tutuyor: Endüstriyel toplumların yetişkin insanları, çocukluğun belirgin nitelikleri olan oyun,
merak ve şaşırma yeteneklerini yitirdiler. Artık o ruhsal ve duygusal açıdan ne yetişkin bir birey, ne de çocuktur; endüstriyel ürünlerin artıklarıyla fantazi yaşamını besleyen edilgen ve suçluluk
duygusu içinde bir insandır (Mendel, 1992: 47). Mendel’ın vurgu
yaptığı çocuk tipi, iki-on dört yaş arasında, on bir bin cinayet işlemiş, aşırı televizyon bağımlısı çocuktur. Bu yeni çocuk tipi, gösteri toplumunun bir parçası olduğu ve uç noktalarda medya riski taşıyan çocuk tipidir.
Çocuk, televizyonun bir imge görüntüsü, ya da dilbilimsel değil, resimsel bir araç olduğunu bilmez (Postman, 1994: 158). Televizyonun dramatik bir araç olması ve televizyona egemen olan
dramatik kurgulu dil, çocuğun televizyonu görsel bir oyuncak gibi
kullanmasına neden olur. Dramatik kurgulu dil, televizyon haberlerini masala dönüştürür. Masal kurgusu ile benzerlikler gösteren
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 171
bir haber, izleyiciyi haberin gerçekliğinden uzaklaştırır. Oyunlaştırılmış (dramatikleştirilmiş) ve müzikle abartılı kurguya dönüştürülmüş haber, izleyiciyi haberin aslı yerine, deforme bir haberle
karşı karşıya getirir. Çocuk, görüntülü masal anlatısı veya oyunlaştırılmış eğlenceye dönüşen televizyon haberlerini izledikçe, yaşadığı dünyanın gerçeklerinden giderek uzaklaşma eğilimi içine girer. Televizyonu dijital sopaya dönüştüren şiddet içerikli haber öyküleri ise çocukluğu örseleyen, saldırganlaştıran ve tam anlamıyla istismar eden yayınlardır. Şiddet içerikli dizi, polisiye ve korku
filmleri ile süper kahramanlı filmleri izleyerek büyüyen çocuklarda olduğu gibi, şiddet içerikli haberleri izleyen çocukların da genel bir saldırganlık ve kabalaşma eğilimi içine girmeleri kaçınılmaz bir sonuçtur.
5. Merkez medya: Televizyon
Televizyonun etkileri üzerine bilgilerimizin kesinlikten yoksun
olduğunu da unutmamalıyız. Her toplumun sosyo-demografik yapısı, sosyalleşme düzeyi ve medya kullanma alışkanlıkları farklı.
Hiçbir medyanın etkisi ise tam olarak ölçülemez. Medya izleyici
göstergeleri toplumlara göre de farklılıklar gösterir. Her medyanın
bireyler üzerinde etkisi ve yansıması da diğer medyaların etkileşimine benzemez. Eğitim, sosyal, kültürel ve ekonomik düzey belirleyici olduğu gibi, alıcının (bireyin) zekâ düzeyi, algılaması, gelişme ve büyüme çağı da belirleyicidir.
Ülkemizde televizyon izleyici modellerine dayalı araştırmalar
henüz yapılmamıştır. İzleyici kategorilerine göre düzenlenmiş göstergelerimiz de yoktur. Çok genel bilgiler, ya da varsayımlara dayalı araştırma sonuçları ise gerçekçi olmadığı gibi yanıltıcıdır da.
En çok etkileyen programlar sıralamasında politik programlar,
yönlendirici programlar, filmler, reklâmlar, diziler, eğlence programları ve haberler ilk sıralarda yer alıyor. Ancak haberlerin alt
172 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sıralarda yer alması, az etkili oldukları anlamına gelmez. Günün
önemli ve ilginç olayları haberlerden öğrenilir. Haberlerin etkisi
günlüktür; başka bir deyişle haberler günlük etkisi gösterirler.
Çocuk-medya ilişkilerinde birinci derecede sorunlu medya, televizyondur. Çocuğu en çok ve en yoğun etkileyen iletişim aracı
ise yine televizyondur. Çocuklar, televizyonu yetişkinler gibi algılamadıkları için yanılma payları daha fazladır.
Çocukları televizyonun yansıttığı şiddetten koruyacak bir buluş henüz icat edilmediğine göre ne yapmalıyız? Şiddet ve korku
çocuğa anlatılmazsa, çocuk, şiddeti ve korkuyu birer oyun gibi algılayabilir. Bu algılama sonucunda çocuk, şiddet ve korkuyu sahici bir güçmüş gibi kabul edebilir. Aile ortamı içinde iletişim yetersizse ve çocuk, televizyona mahkûm edilmişse, televizyonun kontrolü aşırı otoriter bir babanın kontrolündeyse (babaerkil tutum)
ve evde şiddet ve korku ortamı varsa, çocuk güven duygusunu yitirebilir. Bu ihtiyacını gidermek amacı ile şiddet filmlerine yönelebilir (Şirin, 1998: 144).
Çocuk, duyduğunu ve gördüğünü çok kolay oyunlaştırır. Hayaldeki arkadaşıyla yeni serüvenlere yönelebilir. Bu düşsel bir çocukluktur. Çocuk, gerçek arkadaşlarıyla da benzer serüvenler yaşamak
ister. Kahramanlık dizileri, vurdulu-kırdılı polisiye dizileri, kovboy
ve serüven filmlerinden etkilenen her çocuk, benmerkezci düşüncenin etkisi ile başrol oynamak ister ve asıl sorun da burada başlar.
Noam Chomky’nin vurgusu ile “acemi demokrasilerde” şiddet
“iyi” televizyon üretir. Buradaki “iyi” sözcüğünün çok izlenen anlamında kullanıldığını da hemen belirtelim. Televizyonun en tehlikeli boyuta ulaşması ise, izleyiciyi “aptal” yerine koyduğu süreçlerde gerçekleşir. Şiddet içerikli haber sunumlarında görüntüler
birkaç kez tekrarlanarak yayımlandığında ise televizyon dijital bir
sopaya dönüşmekte gecikmez.
Savaş, saldırganlık ve terörün; başka bir deyişle şiddetin örüntülerinin yaygınlaşarak küreselleştiği bir dünyada ticarî televizyon
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 173
odakları çok izlenirliği hedeflemektedir. Zıtlıkların, biz ve onların,
siyah-beyaz karşıtlığı üzerine kurulan tabloid-vulger televizyon haberciliği dili ile oluşturulan ve tekrara dayalı görüntülerin sunulması, izleyiciyi döven televizyon haberlerinin izlenmesinin bireysel
ve toplumsal çelişkileri üzerinde ayrıca durulması gerekir. Burada
şu noktayı da göz ardı etmemeliyiz: Her şeyden haberdar olmak isteyen modern insan tipinin en riskli grubu çocuklardan oluşuyor.
Marilyn J. Matelski’nin deyişi ile amentüsü anındalık olan televizyon yayıncılığında olayları yerinde görüntüleyemeyen haberciler, canlandırma yöntemiyle hazırladıkları haberleri sunmak için
yarışırlar. Matelski bu canlandırmaların, sonuçları açısından sorgulanmaya açık olduğu yolundaki düşüncesini şu nedene dayandırıyor: Hem haberin kahramanı hem de izleyici, bir olayın uyarlanması sırasında meydana gelecek küçük ama çoğu kez önemli
değişikliklerin etkisine açık olacağı gibi olayın kendisi kadar şebeke ya da kanal tarafından yapılan uyarlamanın içerdiği yoruma da
açık olacaktır (Matelski, 1995: 76). Çocuk, canlandırma teknikleri
kullanılarak hazırlanan haber öykülerini gerçeklik duygusu içinde algılamaktan kendini alamaz. Henr Mendoza’ya göre ise bir haberin canlandırılması iğrençtir ve haberleri asla girmemesi gereken bir alana sokmuştur. Gerçeği dönüştürerek, tüketerek; şiddeti
pornografikleştiren televizyon ekranı kandan ne zaman kurtarılabilir? Reklâm payını artırabilmek için giderek bu “trajik var olma”
biçimine bürünen ticari televizyonun “çatışma dili”ni kullanmaktan vazgeçeceğini ileri sürmek ise safdillik olur.
6. Sanal şiddetin etkileri
İletişim araçlarının her birinin şiddet ve saldırganlığı artırdığı
biliniyor. Hatta toplumda daha önce var olan gerçek şiddet ögeleri ile kurgusal şiddetin örtüştüğü oranda şiddet etkisi daha da artabiliyor. Çocuklar, iletişim araçlarında sunulan şiddet ve saldır174 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ganlık modellerini de kolaylıkla taklit edebilirler. Saldırganlık ve
şiddetin sembolik, ya da yapay olduğunun bilincinde olan çocuklar etkilenmediği halde, bu ayırımı yapamayan çocukların şiddeti
taklit etmeleri mümkün olabilmektedir: Medyanın sunduğu modeller, kültürel kural ve değerler, sosyal roller, kişisel özellikler ve
diğer sosyal ve psikolojik faktörlerle birleşerek şiddet davranışına yol açabilir. Yani ekranda görülen şiddet, bireyce daha önceden
benimsenmiş olan değerlerle kuvvetlenebilir. Bireyin çevresiyle
ilişkisi istikrarlıysa, medyalarda gösterilen şiddet etkili olmaz. Buna karşılık sosyal ilişkilerde kopukluk veya istikrarsızlık varsa, bu
bireyin saldırgan davranışı üzerinde olumsuz etki yapabilir. Bu sebepten şiddete yer veren programların kaldırılması ile bireylerin
şiddete yönelik davranışları bütünü ile ortadan kaldırılamaz. Bu
görüş, “televizyonun mutlak, karşı konulmaz bir etkileme gücüne
sahip olduğu” varsayımını doğrulamıyor (Meriç, 1997: 142). Televizyonla şiddet arasındaki ilişkileri araştıran yüzlerce araştırmanın sonucu da bu varsayımla çelişiyor. Nabi Avcı’nın da altını çizdiği gibi, televizyonda yayımlanan ve şiddet ögesi içeren programların, izleyiciyi -özellikle çocukları- şiddete özendirdiğini gösteren araştırmalar olduğu gibi; tam tersine, bu programların bir tür
arınmaya (katharsis) yol açarak olumlu etkiler yaptığını gösteren
araştırmalar da vardır.
Şiddet, izlenerek ve taklit edilerek model alınabilir. Çocuklar
hayal ile gerçeği, somut ile soyutu, doğal ile sanalı kolayca birbirinden ayıramazlar. Gördüklerini “mutlak gerçekler” olarak algılama eğilimi içinde olurlar. Televizyon, işlevini yerine getirirken aynı zamanda soyut bir dünya algılamasına yol açıyor. Gerçeğin perdelenmesi sonucu, çocuk, yapay bir dünya kurgusu ile de kuşatılmış olur. Özellikle küçük çocuklar, gördüklerini seçme, ayıklama
ve değerlendirme yetkinliğine sahip olamadıkları gibi, bunu başaracak deneyimden de yoksundurlar. Çocuklar, gerçekle gerçek olmayanı ayırt etmekte güçlük çekerler. Gözleri önünde olup bite-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 175
nin bir oyun ya da temsil olduğunu bilmez, gerçek sanırlar. Hatta,
çok küçük çocuklar ekrandaki insanların hayal ya da görüntü değil, televizyon kutusu içine girmiş gerçek insanlar olduğuna inanırlar (Yörükoğlu, 1985).
7. “Şiddet iyi televizyon üretir”
Televizyon, “önemli ve ilginç” olanı gündeme getirmek anlayışı
doğrultusunda, kendi haberlerini üreterek izlenebilirliğini sağlar.
Televizyon haberlerinin, ilke olarak, olayların uzun ve tutarlı açıklamalarının sunulmasını engelleyen hareketli görüntülerden oluştuğu bir gerçektir. Bir televizyon haber programı, dünyayı bir dizi ilgisiz ve parçalanmış anlar olarak açımlar. Onun tutarlılık ya da
anlam duygusu sunması beklenmez, beklenemez. Neil Postman ve
Steve Powers, bu durumun televizyon izleyicisi için ne anlama geldiği sorusuna şu karşılığı veriyorlar: İzleyici, hazırlıklı bir kafaya,
yani bilgiye, fikre, oran duygusuna ve birbirini bütünleyen bir değer sistemine sahip olmalıdır. Bu tür zihnî donanımı olmayan izleyici için bir haber programı sadece heyecan verici bir çeşit ışık
gösterisidir. Burada yıkılan bir bina, şurada bir yangın alarmı ve
her tarafta anlamı, bağlantısı, ya da sürekliliği olmaksızın bir nesne olarak dünya (Postman-Powers, 1996: 94)…
Haber, televizyonun en çok izlenen görüntülü ayin türü. Her
kuşak, açık-gizli haber izliyor, haberler üzerine konuşuyor, şu ya
da bu oranda haberlerden etkileniyor. Günün önemli ve ilginç
olaylarını öğrenmek televizyonla yaşamanın vazgeçilmez ilk şartı
olmuş gibidir. Hangi haberin önemli, ya da ilginç olduğunu umursamayan televizyon izleyicisi ise çok azdır.
Çocuk, haber izleme alışkanlığı edinmişse, haberlerden vazgeçmesi imkânsızdır. Haberlerin gizli tüketicisi ve en dikkatli takipçileri çocuklardır. Çocuklar, izledikleri haberleri iki gruba ayırır: Kötü çocuk haberleri, pembe çocuk haberleri. Kötü çocuk ha176 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
berleri, çocuk eksenli şiddet, tecavüz, soygun, uyuşturucu, çocuk
kaçırma, cinayet, sel ve savaş haberlerinden oluşur. Defile, harika
çocuk, çocuk güzellik yarışmaları, dördüz bebek, markalı oyuncak
haberleri gibi haberler ise pembe çocuk haberleridir. Çocukların
kötü haber biçiminde nitelendirdiği haberler ise çok satan ve çok
meraklısı olan iyi televizyon haberleridir. Zaten televizyon, çocuk
ve yetişkinin istediği iyi haberleri değil, kendi iyi haberlerini verir
(Şirin, 2006: 146).
Çocuk, haberlerin etkisi altında kalırken, haberin arka plânını,
doğruluk derecesini, kimin ihmali ve duyarsızlığının kötü haberlere neden olduğunu bilmez. Habercinin verdiği açık bilgilerin ve
yaptığı açıklamaların her zaman doğru olduğu anlamına gelmediğini çocuklar kadar erişkinlerin de bilemeyişinin nedeni ise, televizyonun inandırıcı bir dil kullanması nedeniyledir.
Çocuk ve medya okuryazarı olmayan yetişkin, televizyon haber yayınlarını izlemeye hazırlıklı değildir. Televizyon haberlerini izlemek ve anlamanın yoğun bir okuma sonunda bireyin kendini hazırlamasıyla mümkün olduğu ise, çoğu zaman göz ardı edilir (Postman-Powers, 1996: 10). Televizyon haberlerinin eğlence
olmadığı doğrudur; ancak “televizyon haberlerinin ticari bir girişim olduğu” daha doğrudur. Çünkü televizyon, haberden önce
reklâmları asla ihmal etmez ve “zaman satar”. Bunu yaparken de
günün önemli ve ilginç olaylarını, yani insanlara en ilginç gelecek
haberleri seçer.
Haberlerde imge yoğunluğunun izleyiciyi diğer insanların acılarına karşı daha duyarlı duruma getirdiğine inananlar da vardır.
Ancak imgeye karşı izleyicinin tutumu, sözcükler yardımıyla oluşacaktır. Kuşkusuz, bunun sınırları bulunmaktadır. Ne kadar sözcük kullanılırsa kullanılsın, açlıktan ölen bir çocuğun görüntüsü
güzel bir şeye dönüştürülemez. Çünkü ölen çocuk görüntüsünün
anlamını yorum beklemektedir. Bu görüntü anne babanın ihmalini mi, politikacıların acizliğini mi, zenginlerin duyarsızlığını mı
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 177
yansıtmaktadır? Bütün bunlar muhabirin konuşmasıyla cevaplanacaktır; fakat bu, muhabirin açıklamalarının doğru olduğu anlamına da gelmez (Postman-Powers, 1996: 130).
Eğlenceye dönüşmüş haber ayinleri içinde, çocuk haberlerinin en acıklı haberler olmasına rağmen, bu çocuk haberleri de çocuk sorunlarının üzerinde düşünmeyi sağlayamıyor: 1985 yılında
Kolombiya’da yaşanan felâket sonrasında küçük bir kız, çamurlara karışırken, dünya, Omeyra’nın can çekişmesine tanık oluyordu.
Omeyra’nın ölümü ise televizyon için en pahalı ve vazgeçilmez görüntü idi. Nijerya’da açlıktan ölen zenci bebek görüntülerinin insanların acıma duygusunu hissetmelerine neden olduğu da doğrudur. Ancak, bu görüntüler de bir anlık duygu paylaşımından öte
bir anlama bürünememişti.
Çocuk acıları iletişim ortamları için geçer akçe olsa da, bu görüntüler sahici bir biçimde sunulmadığından çağımızın çocuk gerçeğinin üzeri medyanın suskunluk sarmalı ile adeta örtülüyor. İnsanlık,
çok izlenirlik ve tecimsel kaygılar nedeniyle böylesine vahim örneklere hem alıştırıldı, hem de bu suçlara tanık ve ortak edildi.
8. Çocuğun dünyasında haberin anlamı
Çocukların yetişkinlere oranla “şaşırtıcı, yıkıcı ya da zenginleştirici olabilen” yayınlardan daha fazla incinebilir oldukları kabul edilir. Bu ortak kabulü bütün çocuklar olarak değil de televizyon bağımlısı çocuklar biçiminde anlamak daha doğrudur. Etkilemenin sonuçlarını bütün ayrıntıları ile ortaya koymak imkânsızdır. Amerika Pediatri Akademisi, televizyonun yansıttığı vahşet
görüntülerinin “şiddete olan eğilimi ve uygulanmasına karşı pasif
bir tepkiyi körüklediği”ni belirlemiştir. Kuşkusuz bunda çocukların televizyon haberlerine kolay ulaşabilmelerinin payı büyüktür.
Neil Postman ve Steve Powers’a göre televizyonun kabule açık
bir teknoloji olması nedeni ile çocuklar televizyonun açığa vurdu178 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ğu her şeyi görürler. Gün içine yayılan haber programlarında “insani koşullardaki şiddeti betimlerken” yansıtılan gerçeklik duygusu ise televizyonu dijital sopaya dönüştürmekte gecikmez: Tecavüzler, soygunlar, terörizm, uyuşturucu bağlantılı cinayetler ve çocuk kaçırma, akşam haberlerinde pek revaçtadır. Yalan haber sunan programların çoğalmasıyla birlikte, genç gözlere boydan boya ziyafet çekilebilmekte ve dehşet, genç zihinleri doyurabilmektedir. Çocukların televizyonun açığa vurduğu her şeyi görmesi ne
anlama gelmektedir? Artık gösteri dünyasında, yetişkinleri çocuklardan ayıran yetişkin yaşamındaki ‘sırlar’ın, siyasal sırların, cinsel
sırların, tıbbî sırların ve benzerlerinin insanoğlunun şiddete olan
eğilimlerini de kapsayarak sürekli olarak gözler önünde olmasıdır
(Postman, Powers, 1996: 119).
Enformasyon toplumu öncesinde, olumsuzluklar içeren bilgilere çocukların ulaşması kolay değildi. Ayrıca çocukların aşırı bilgi yüklenmeleri de pedagojik yönden sakıncalı bulunuyordu: Çocuk gelişimi hakkındaki çağdaş düşünce ise çocukların, yetişkinlerin onların şiddete karşı olan dürtülerini kontrol altına aldıklarına ve net bir doğru ve yanlış anlayışına sahip olduklarına inanmalarının gerekliliğini öne sürmektedir. Bu inanışlar sayesinde çocuklar, akılcılıklarını beslemeleri için onlara güç veren kendileri
hakkındaki olumlu duyguları geliştirmekte ve böylelikle sıkıntılara direnç gösterebilmektedir. Fakat televizyon, tüm bu süreci zayıflatmaktadır. Burada aklımızdan çıkarmamamız gereken, haftalık kurmaca programlarda tanımlanan stilize cinayetlerin, tecavüzlerin ve soygunların, sorunun yalnızca yarısı olduğudur. Bu tür
programlar her şeyin ötesinde kurmaca, ya da sahte-masallar olarak anlaşılır ve bazı çocukların onları gerçek yetişkin yaşamının
ifadeleri olarak almadıklarını (emin değilsek de) varsayabiliriz.
Daha da önemlisi, şiddetin ve ahlâk çöküntüsünün günlük örneklerinin, televizyon haber programlarına egemen olmasıdır (Postman, Powers, 1996: 119-120).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 179
Sonsöz
İki soru: Şiddet, saldırganlık, reality show türü yayınların etkisi televizyonun düğmesini kapatarak ya da tek başına önleyicikoruyucu sistemlerle önlenebilir mi? En geniş ölçekte toplumsal
denetimi gerçekleştirerek ailenin ve çocuğun korunması ne kadar
mümkün olabilir? Günümüz iletişim ortamında merkez medya televizyonunun olumsuz etkilerinden, önleyici ve koruyucu modellerle tam olarak korunmak mümkün görünmüyor. Medyaya egemen zihniyeti ve üretim mekanizmalarını ehilleştirmeden televizyonun şiddeti mama olarak kullanmaktan vazgeçmesi de mümkün değil.
Televizyonun yansıttığı şiddetin çocuklar ve gençler üzerindeki kısa ya da uzun dönem etkilerinden kimse emin olamaz. Şiddet
karşısında çocuğun “daha gerçekçi bir duyum geliştireceği”, yani
“etkinin olumlu” olabileceği görüşüne karşın, televizyona olan güvensizliğin sonucu, etkilemenin olumsuzluklar içerdiği yönündeki
kanaat de yaygındır. Bu ise her türlü çocuk ihmali ve istismarı yanında cinnet, savaş, terör, saldırganlık ve politik şiddet ağırlıklı televizyon yayıncılığı ile yüzleşmeyi gerektiriyor.
Yaşadığımız dünyada çocuk istismarı alanının genişlemesinin
en temel nedeni, çocuk haklarını hiçe sayan medya ortamıdır. Başta modern çocuk hakları teorisi olan Çocuk Haklarına Dair Sözleşme olmak üzere, son çeyrek yüzyılda kabul edilmiş çok sayıda
Sözleşme, basılı ve sesli, özellikle de görsel medyaya önemli görevler ve sorumluluklar yüklemektedir. Çocuk Haklarına Dair Sözleşme hayat, sağlık ve eğitim alanlarında gözetilecek standartları belirlemenin yanı sıra, evde ya da iş yerinde, savaş sırasında ya da iç
çatışma dönemlerinde, fiziki ve cinsel nitelikte olanlar dahil olmak
üzere, şiddet ve istismara karşı açık bir koruma getirmeyi amaçlamaktadır (Polat, 1997: 199).Çocuğun öncelikli yüksek yararı temelinde, çocuk ihmali ve istismarı ve çocuk hak ihlallerine yö-
180 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nelik önleyici-koruyucu sistem ilişkisine dayalı çocuk dostu medya düzeninin kurulması zorunluluk haline gelmiştir. Çocuk dostu medya düzeninin önleyici-koruyucu süreçlerde etkili olabilmesi ve “çocuk haklarının fiilen uygulanması ve izlenmesinde merkezî bir rol” oynaması da ancak böyle mümkün olabilecektir (Hodgkin-Newel, 2001: 213-214).
Medyayı dönüştürecek itici güç ise toplumun insan hakları temelinde çocuk haklarına dayalı kültürdür. Medyadan toplumu koruma süreçleri, sosyolojik olduğu kadar pedagojiktir. Bugün artık
dünyada yalnızca yerel medyadan korunma çabaları da yetmiyor.
Küresel iletişim ağları, her an ve her yerdedir. Noam Chomsky,
Immediast Bildirgesi’ni, medyayı dönüştürmenin ve ele geçirmenin bilinci ve ayaklanmayı ilerletmeden mümkün olamayacağını
ve ancak o zaman söylemimiz içgörülü, sanatsal ve aydınlatıcı olabilir vurgusuyla noktalıyor (Chomsky, 1995: 27).
Medyada çocuk hak ihlallerinin önlenmesi ise, yalnızca medya
tarafının hak temelli yayıncılık yapmasıyla da önlenemez. Bir ülkede toplumun çocuğa yönelik bakışı ve algısı ile medyanın çocuğu nesneleştirmesi süreçleri, çocuk ihmali ve istismarı yanında çocuk hak ihlalleriyle de birebir ilişkilidir. Ülkenin ve toplumun çocuk algısı, nesne çocuk anlayışından özne çocuk anlayışına doğru
evrildikçe, çocuk hakları bağlamında bilinç ve farkındalığın ortaya çıkması ile dünyanın çocuk dostu medya anlayışına doğru evrilmesi ise, şimdilik tam anlamıyla toplumsal bir hayaldir.
KAYNAKLAR
Avcı, N. (1990), Kitle Kültürü Enformatik Cehalet, Rehber Yayıncılık, Ankara.
Charon, J.-M. (1992), Medya Dünyası, çev. Oya Tatlıpınar, İletişim Yayınları, İstanbul.
Chomsky, N. (1995), Medya Denetimi, çev. Şen Süer, Tümzamanlar Yayıncılık, İstanbul.
Chomsky, N. (1993), Medya Gerçeği, çev. Abdullah Yılmaz, Tümzamanlar Yayıncılık, İstanbul.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 181
Hodgkin, R.-Newell, P. (1998), Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, (Uygulama El Kitabı), UNICEF Yayını, Ankara.
İstanbul Barosu, Çocuk Hakları Günleri 17-18 Kasım 1995, Hakimevi, İstanbul
Jersild, A. T. (1979), Çocuk Psikolojisi, çev. Gülseren Günçe, Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi Yayınları, Ankara.
Matelski, Marilyn J. (1995), TV Haberciliğinde Etik, çev. Bahar Öcal Düzgören, Yapı
Kredi Yayınları, İstanbul.
Meriç, Ü. (1997), Türkiye Kanatlarımızın Altında, İz Yayıncılık, İstanbul.
Mendel, G. (1992), Son Sömürge Çocuk, çev. H. Portakal, Kabalcı Yayınevi, İstanbul.
Neumann, E. N. (1995), Kamuoyu-Suskunluk Sarmalının Keşfi-, çev. Murat Özkök,
Dost Kitabevi, Ankara.
Polat, O. (1997), Vurursan Kırılır, Analiz Yayınları, İstanbul.
Postman, N.- Steve P. (1996), Televizyon Haberlerini İzlemek, çev. Aslı Tunç, Kavram
Yayınları, İstanbul.
Postman, N. (1994). Televizyon: Öldüren Eğlence, çev. Osman Akınhay, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
Schlesinger, P. (1994), Medya Devlet ve Ulus-Siyasal Şiddet ve Kolektif Kimlik, çev.
Mehmet Küçük, Ayrıntı Yayınları, Ankara.
Sözen, Edibe (198), Medyatik Hafıza, Timaş Yayınları, İstanbul.
Şirin, M. R. (2006), Kuşatılmış Çocukluğun Öyküsü, İz Yayıncılık, İstanbul.
Şirin, M. R. (2006), Gösteri Çağı Çocukları, İz Yayıncılık, İstanbul.
Şirin, M. R. (1998), Televizyon Çocuk ve Aile, İz Yayıncılık, İstanbul.
Şirin, M. R. (2007), Çocuk Edebiyatı Kültürü –Okuma Alışkanlığı ve Medya Sarmalı-,
Kök Yayıncılık, Ankara.
Yörükoğlu, A. (1985), “Kitle İletişim Araçları ve Şiddet”, UNESCO, 1985 Yılı 8. Seminer Tutanakları, Hürriyet Vakfı Eğitim Yayınları, İstanbul.
182 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Doç. Dr.
Nilgün Tutal Cheviron
NİLGÜN TUTAL CHEVİRON
Doç. Dr.,Galatasaray Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo-Televizyon ve
Sinema Bölümü
Nilgün Tutal Cheviron 1968 yılında Mersin’de doğdu. İlk, orta ve lise öğrenimini Ankara’da devlet okullarında yaptı. Gazi Üniversitesi Basın Yayın Yüksek Okulu’nun Gazetecilik ve Halkla İlişkiler Bölümü’nü 1989 yılında bitirdi. 1991 yılından 2005 yılına kadar Ankara Üniversitesi İletişim
Fakültesi’nde önce araştırma görevlisi, ardından öğretim üyesi olarak çalıştı.
Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’ne bağlı iletişim bilimleri yüksek lisans programında (1993) kadın ve reklam konulu yüksek lisans tezini
tamamladı.1994 yılında aldığı YÖK bursu ile Fransa’ya gitti. Strazburg’daki
Robert Schuman III- Centre d’Enseignement Superieur du Journalisme’de
(1995) Avrupa’nın Bölgesel Gelişimi ve İletişim programında Fransız Basınında Türklerin Temsili konulu ikinci bir yüksek lisans tezi yazdı. Ardından
1999 yılında Robert Schuman III Üniversitesinde Fransız Söyleminde Türkler konulu doktora çalışması ile doktor unvanını aldı. Tutal Cheviron’un başlıca yapıtları şunlardır: La Turquie au miroir de la presse française nationale et regionale, Galatasaray Üniversitesi Yayınları (2007); Kültürlerarasılık, Küreselleşme ve İletişim, Kırmızı Yayınları (2005); Söylemler ve Temsiller, Fransızlar Türkleri Nasıl Anımsıyor ya da Fransız İmgeleminde Türkiye, Phoenix Yayınları (2006). Bunların yanı sıra Tutal Cheviron’un ulusal ve
uluslararası bilimsel dergilerde yayınlanmış çok sayıda yazısı; üniversite dışında yayınlanan dergilerde çeşitli yazı ve denemeleri ile Fransızcadan Türkçeye yaptığı sayısız kitap ve makale çevirisi vardır. 2005 yılında doçent olan
Nilgün Tutal Cheviron, o zamandan bu yana Galatasaray Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde Radyo Televizyon ve Sinema Bölümü’nde öğretim üyesi
olarak çalışmaktadır. Nilgün Tutal Cheviron evli ve bir kız çocuğu annesidir.
184 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medyanın Şiddete Dayalı İşleyişi ve
Çocukların Maruz Kaldığı Olumsuzluklar
5 Eylül 1976
Natasha küçük bir tekerleği gösterir.
Natasha: Maks’ın görünmeyen arabasını gördün mü?
Herkes: Hayır.
Natasha: Arabasının görünmeyen kapıları var, görünmeyen oturakları, görünmeyen motoru ve üç tane görünmeyen tekerleği var, o-görünmez (görünmez yani).
(R. D. Laing, Çocuklarla Sohbetler, 1978)
Medya ve çocuk hakları konusunda Brezilya’da 2008 yılında
toplanan ilk uluslararası konferansa, 70 farklı ülkeden gazetecilik
meslek örgütleri katılmıştır. Bu konferansta, medyanın yayıncılık
anlayışının oluşturulmasında etik ve mesleki normlara riayet etmesinin önemi üstünde ısrarla durulmuştur. Konferansa katılan
medya mensupları, çalıştıkları medya endüstrisi alanında Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi’ne uygun yayıncılık anlayışının benimsenmesinin önemini vurgulamışlardır. Bu sözleşme dikkate alındığında, medyanın çocuğun güvenliği, mutluluğu,
eğitimi, sağlığı ve toplumsal olarak korunmasıyla ilgili sorunları, çocuk haklarının çiğnenmesiyle ilgili sorunlar olarak benimsemesi gerektiği ileri sürülmüştür. Bu sorunları kamusal alanda tartışmaya açmak, ya da gerekli durumlarda hukuki soruşturmanın
açılmasını sağlamak, medyanın sorumlulukları arasında sayılmış-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 185
tır. Demek ki, medya kuruluşlarının, yayınlarının tamamında ve
öncelikle de çocuklara yönelik yayıncılık yapan medya kuruluşlarının tüm yayınlarında çocuğun eğitimine zarar verecek her türlü yayından ilke olarak kaçınmaları gerekmektedir. Bu bağlamda
medyanın, çocuğun toplumsal olarak korunmasından da sorumlu olduğu ve bu sorumluluğun yayıncılık anlayışına yansıması gerektiği açıkça ortadadır.
Örneğin medya, çocuklara yönelik yayınlarında ve yayın saatlerinde, çocuklara zarar verebilecek görüntülere ve konulara (şiddet, pornografi, ama aynı zamanda da çocukları sadece tüketiciye
indirgeyen yayınlar ve reklamlar) yer vermemek zorundadır. Bunun ötesinde, medyanın tüm yayınlarında, yayınlarının çocuklar
açısından doğuracağı olumsuz sonuçlar üzerinde düşünmüş olması gerekmektedir. Örneğin çocukların reklam filmlerinde olduğundan daha da şirin gösterilmesi, çocuk istismarının zararsızmış gibi görünen yüzünü oluşturmaktadır. Çocuğa yönelik bu bakış açısı, çocuğu seyirlik nesne haline getirmektedir. Bu, üstü örtük bir çocuk pornografisine zemin hazırlamak anlamına gelmektedir. Aynı şeyi, şiddetin sürekli ekranda olmasıyla da şiddet pornografisi olarak seyretmekteyiz.
Bu toplantıda alınan önemli kararlardan birisi şudur: Medyaya
düşen en önemli işlev, yaptığı yayınlarda ve programlarda/yayınlanmasına aracı olduğu reklamlarda çocukla ilgili olsun veya olmasın, yer verdiği her olay, hikâye, görüntü ve anlatıda öncelikle bunların “ne kadar ses getireceğini” ve bunlardan “ne kadar kâr edeceğini” değil, çocuğun yukarıda tanımladığımız anlamda haklarını ön
plana çıkarmak zorundadır. Medyanın çocukların zihin evrenlerinin gelişmesindeki etkisi oldukça önemlidir. Ergenlik yaşına gelinceye kadar çocukların zihinsel, bedensel ve psikolojik gelişmelerinden ebeveynler sorumludur. Ayrıca toplumun sahip olduğu kurumlar da her çocuğun hakkı olan hem zihinsel, hem de fiziksel olarak
en iyi koşullarda büyüme ve gelişme hakkının korunmasından so186 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rumludur. Medya, toplumsal bir kurum olarak toplumda farklı nedenlerle ortaya çıkan çocuk haklarına yönelik ihlallere dikkati çekmekle sorumludur. Ayrıca medya, öncelikle yasaların çizdiği çerçevede çocuk haklarını ihlal etmemekle de yükümlüdür. Örneğin televizyon haberlerinde, cinsel tacize uğramış bir çocuğun kimliğinin
açıklanmaması yasalarla belirlenmiştir. Medya çocuğa yönelik cinsel tacizi övücü yayın yapamaz, ya da çocuk pornografisi yasalarla
suç kabul edildiğinden bu yönde asla yayın yapamaz.
Bu tür yasal düzenlemelerin ve yasa ihlallerinin ve meslek kodlarının kötüye kullanımının ötesinde, medyanın yasaların belirlemediği, ancak yine de çocukları olumsuz bir şekilde etkileyen yayın anlayışı ve politikası da söz konusudur. Örneğin medyada şiddetin seyirlik malzeme olarak kullanılması, çocukların psikolojisine olumsuz bir etki yapmaktadır. Neyin hangi anlamda şiddet
sayıldığını ve yasaklanması gerektiğini belirlemek zordur. Şiddetin etkisini doğrudan ölçmek de zordur. Buna karşın, çocukların
oyun oynama, yemek yeme ve hayal etme biçimine kadar medyanın etkisi altında kaldığı da bir gerçektir. Medyanın üstüne bu açıdan büyük bir sorumluluk düşmektedir. Buna rağmen medyanın
alışıldık işleyiş biçimi, bu sorumluluğu pek dikkate alır gibi gözükmemektedir. Bu yazıda medyanın işleyişinin olumsuzluklarına, çocuklar üstündeki etkileri açısından dikkati çekerek çocuklar söz konusu olduğunda medyanın sorumlu bir yayıncılık anlayışına sahip olması gerektiğinin altını çizmeyi amaçlıyoruz. Çocuk ve medya söz konusu olduğunda, siyasi iktidarın ve yasa yapıcıların çocuk haklarını dikkate alarak getirdiği yayıncılık ve yayımcılık kısıtlamaları ve hatta cezaları söz konusudur. Ülkemizde
yasal düzenlemelere ve meslek etiği kodlarına rağmen, kişilik haklarına saygılı ve bilinçli yayıncılık demokratik bir toplumda olması
gerektiği kadar yaygınlaşmamıştır. Bu yazıda medyanın genel olarak işleyiş kodunun çocuk hakları ve medyanın sorumluluğu açısından içerdiği olumsuzluklar üstünde durulacaktır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 187
1. Çocuğun toplumsal korunmasına özen gösteren etik
yayıncılık anlayışının önündeki engel: Ticari kaygı
Günümüzde medya sektörü de, diğer ekonomik etkinlik alanları kadar ekonomik iktidarın boyunduruğu altına girmiştir. Çocuklar da dahil olmak üzere, her hedef kitleye yönelik her türlü yayın
ve programda medya, önce ticari başarı ve kâr kaygısı gütmektedir. Bu açıdan çocuk kanallarının çocuklara yönelik “Bizden Ayrılmayın” sloganı dikkat çekicidir. Çocuklardan her an ekran başında olması istenmektedir. Kesintisiz yayıncılık anlayışı, hedef kitlesi kim olursa olsun, tüm televizyon kanallarının yayın ilkesi haline
gelmiştir. Tüm diğer temalı televizyon kanallarının program akışlarında da saptanan bir gerçek, çocuk kanalları için de geçerlidir.
Nasıl müzik kanalları, müzik programları yapacak kadar sermaye
yatırımında bulunmuyorsa, çocuk kanalları da çocuk programları yapmak için yeterince yatırım yapmamaktadır. Yatırımın finansal yükü, bir kez üretilen programların birçok kez yeniden yayınlanmasını beraberinde getirmektedir.
Jetix, Nickelodeon, Cartoon network gibi uluslararası televizyon kanallarında olduğu gibi, TRT Çocuk gibi yerel bir kanalda da
program tekrarları söz konusudur. Hem özel televizyonlar, hem
de kamu televizyonları, televizyon yayıncılığının bu kesintisiz yayın anlayışını benimsemektedir. Bu ilkeye uymak için de en ucuz
ve en az çaba gerektiren kültür ürünleri televizyon kanallarını istila etmektedir. Kesintisiz yayıncılık, televizyon kanallarının aranan
reklam mecrası olmak için uymak zorunda oldukları bir yayıncılık anlayışına dönüşmüştür. Dolayısıyla, ekonomik olanın mantığı, kültür ürünlerinin üretimi ve dağıtımı etkinliğini de kapsamaya başlamıştır (Tutal, 2005: 33). Bu nedenle de televizyon kanalları, çocukları dikkate alarak içerik/yayın akışı düzenlemesine gitmekte zorlanmaktadır.
Örneğin çok daha basit bazı ilkelerin uygulanmasında da so-
188 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
runlar yaşanmaktadır. Çocukların televizyona yoğun olarak baktığı saatlerde, televizyon kanalları yetişkinlere yönelik programlarının duyurularını yapmaktadır. Aynı şey, sinema salonları için
de geçerlidir. Sinema salonlarında çocuk filmlerinin gösterildiği seanslarda, yetişkinlere yönelik filmlerin reklamları yapılmaktadır. Medya ile reklam arasındaki ilişkinin, ya da ticari kaygının
daha ciddi sorunlar yarattığı bir başka alan ise, çocuklara yönelik
olan, ya da olmayan ürün reklamlarında çocukların kullanılmasıdır. Çocuk imgelerinin reklamlarda kullanılması, reklamı yapanlar ile reklamı verenlerin ticari kaygıyı ön planda tutmalarıyla ilgilidir. Reklamların çocuklar üstünde “her söyleneni doğru kabul
etme” ve “bu kabulü doğrudan satın alma edimiyle” bağdaştırma
şeklinde somutlaşan etkisi, reklamların çok daha sıkı denetimlere
tabi tutulması gerektiğini düşündürmektedir. Medyanın “bizden
ayrılmayın” sloganıyla somutlaşan ticari kaygısına, kâr arayışına
ve reklam stratejilerine karşı çocukların korunması gerekmektedir. Yasal denetimlerin ve sivil girişimlerin bu iki alanda çoğalması, sorunlara çözüm bulunması için atılacak ilk adımlar arasında
yer almaktadır.
2. Enformasyon ve Medya Çağı: Medyaya bağımlılık
İçinde yaşadığımız toplumlar, medya toplumlarıdır. Hem yetişkinler, hem de çocuklar medya ile çevrili bir şekilde yaşamaktadır.
1980’li yıllarda iletişim alanında üstünde çokça durulan medyaya ve medya teknolojisine erişimde eşitsizlik sorunu, artık büyük
ölçüde değişmiştir. Günümüzde medya ile izleyicileri arasındaki
ilişkiyi, medyaya açıklık, medyaya erişim kolaylığı, medyaya maruz kalma ve medya bağımlılığı olarak niteleyebiliriz. Söz konusu
bağımlılığım çocuklarla ilgili boyutuna baktığımızda, iki medyanın ön plana çıktığını görüyoruz: Televizyon ve internet. Çocuklar
(öncelikle ilköğretim çağındakiler) için televizyon can sıkıntısını
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 189
gideren ve boşluğu dolduran bir araç olarak ön plana çıkmaktadır.
Ancak, televizyon hem yetişkinlerin, hem de çocukların yaşamlarında gittikçe artan bir şekilde yer almaktadır (Octobre, 2003:
97-98). İlköğretim çağındaki çocuklar daha fazla televizyon seyretmektedirler; ilköğretim çağından sonra ergenlik dönemindeki
gençler daha çok interneti kullanmaktadırlar. Düşük gelirli ailelerin çocukları, yüksek gelirli ailelerin çocuklarına göre daha fazla ekran karşısında zaman geçirmektedir. Ayrıca çocukların televizyon izleme süresi, annelerinin eğitimli olup olmamasına göre
de değişiklik göstermektedir. Yüksek eğitim görmüş annelerin çocukları daha az televizyona bakmaktadır, bu durumda anneler çocuklarına değişik etkinlikler önermektedirler (D’Amato, 2005: 65).
Yapılan sosyolojik ve psikolojik incelemelerde, 6 ila 10 yaş arasındaki çocukların hem sabah hem de akşam saatlerinde televizyona baktıkları ortaya çıkmıştır. Bu yaştaki çocuklar ilk tercihleri
başka bir şey yapmak olsa bile, televizyona kolay olduğu ve hiçbir
çaba gerektirmediği için bakmaktadırlar. Televizyonu anlamak için
bir çaba sarf etmek gerekmez. Oysa okumak, ya da spor yapmak
çaba gerektiren etkinliklerdir. Bu durumda televizyon, çocukların
dikkatini sürekli kendisine çevirmesini sağlamak için bazı stratejiler uygulamaktadır. Televizyon yapımları, anlatıların duygusal dozunu artırarak, ritimlerini kısa ama kesintisiz hale getirerek, sesi
ve ışığı dikkati kısa ama sürekli yakalamak üzere kullanarak dikkati ekrana çekmektedirler. Bu şekilde reklamcılar da, tüketilebilecek her şeyi tükettirmek için ellerinden geleni yapmaktadırlar. Bu
durumda hem program endüstrisinin, hem de reklam endüstrisinin oyuncak firmalarıyla işbirliği içinde çalıştığını anımsak gerekir.
Hiç sonu gelmeyen hikâyeler ve öyküler, reklamların kışkırttığı satın alma davranışıyla sona eriyormuş gibi yapmaktadır (D’Amato,
2005: 67). Televizyondaki kahramanların hiçbiri arzulanmayı ya da
hayal edilmeyi talep etmiyorlar artık; sadece satın alınmayı bekliyorlar. Çocukların arzu ve hayalleri, hiç kapanmayan ekranlar sa-
190 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
yesinde satın almayı arzulamaya ve hayal etmeye kilitleniyor. Medyanın ticari kaygıyı ön planda tutmasının en önemli etkilerinden
birisi bu durumda, kendini gerçekleştirme ile satın almayı ve dolayısıyla sahiplenmeyi birbirine karıştırmasıdır.
3. Şiddet görüntüleri ve çocuk
Çocuklar televizyona çok bakmaktadır. Televizyonun çocukları ticari kaygıyla sürekli “tüketici” olarak kurmasının dışında sorun yaratan bir başka şey ise, şiddet içeren görüntülere fazla yer
vermesidir. Çocuklar haber programları, polisiye diziler ve bazı
belgesel programları ayrıntılarıyla görüntülemeye özen gösterdiği
kazalar ve facialar yüzünden sürekli medyatik şiddete maruz kalmaktadır. Çocuklar psikolojik olarak görsel ve yazılı medyanın etnik, dini, ırkçı ve homofobik şiddet içeren içeriklerine karşı savunmasız kalmaktadır. Üstelik bilgisayar ve video oyunları, internet ve televizyon söz konusu olduğunda şiddetin medya evreninde oldukça uzun ömürlü bir geleceğinin olduğunu söyleyebiliriz.
Medya, şiddet ve çocuk arasında kurduğumuz bağlantı, şiddet içerikli görüntülere maruz kalmanın, şiddet uygulayan insanlar yarattığı iddiasına dayanmamaktadır. Çünkü çocukların yetişkinlik dönemlerinde şiddet eğilimi göstermesinde, medyada ya da
ailelerinde tanık oldukları şiddet sahneleri değil, bizzat kendilerinin maruz kaldığı şiddet ve kötü muamele etkilidir. Bu da, televizyon izleme alışkanlıklarının çevresel faktörlerle birlikte düşünülmesi gerektiğini, öncelikle de aileyle birlikte düşünülmesi gerektiğini göstermektedir. Dolayısıyla medyanın şiddet içeren görüntülerine fazla bakan çocukların, şiddet eğilimli çocuklar oldukları ve
ileri yaşamlarında şiddet uygulayan yetişkinler olacakları şeklinde bir saptama yapmak olası görünmemektedir. Medyadaki şiddet görüntülerinin, çocukların davranışlarının yapısal bir unsuruna dönüşmesi için, şiddetin ailede, okulda ve arkadaş çevresinde
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 191
maruz kalınan bir şiddet olması gerekmektedir. Toplumların içerdikleri şiddete göre, şiddet içeren görüntülerin etkisi de değişmektedir. Şiddet içerikli bir filmin ABD’deki etkisi ile Kanada’daki etkisinin aynı olmadığını da söyleyebiliriz. Bunda, Kanada’nın Amerika Birleşik Devletleri’ne göre günlük yaşamda daha az şiddetin olduğu bir ülke olması etkilidir (Tisseron, 2005: 17).
Türkiye’yi düşündüğümüzde, eğitim düzeyinin düşük olması ve şiddet konusundaki bilinçlenmenin gelişmemiş olması, hem
toplumda hem de medyada şiddetin kimi biçimlerinin sıradan ve
kabul edilebilir olarak algılanmasına neden olmaktadır. Ülkemizde insan haklarına, farklılıklara ve ötekilere saygılı olma henüz bir
ideal olarak varlık kazanamamıştır. Kuşaklararasındaki ilişkilerde
yaş hiyerarşisi belirleyici olmaktadır. Çocukların çocuk olarak bu
hiyerarşide fazla söz hakkına sahip oldukları söylenemez. Cinsiyetler arasındaki ilişkilerde ise, hâlâ ataerkil olmaya devam eden
bir toplumda yaşamaktayız. Toplumun kuşaklar, farklı cinsiyetler
ve farklı kültürler arasındaki ilişkileri dayandırdığı yapının arkaik ve geri olması, medyanın temsil patriklerine de doğrudan yansımaktadır. Medya dövülen çocukları ve kadınları sıkça görüntülemekten geri durmamaktadır. Hatta medya bu tür şiddetin ilgi çektiği varsayımına dayanarak haber programlarında, hiç haber değer taşımasa bile, bu görüntülere fazlasıyla yer vermektedir. Bu anlamda medyanın şiddet içeren temsillerinin, şiddetin hem çocuklar hem de yetişkinler nezdinde sıradanlaşması açısından olumsuzluklar taşıdığını belirtmek gerekir.
4. Şiddetin mekânı: Haber programları ve polisiye diziler
Medya şiddet temsilleriyle doğrudan şiddete yol açmasa bile,
şiddet görüntüleri ve temsiller genel olarak medya izler kitlesi için,
ama özellikle de çocuklar için zararlıdır. Bu zararları şöyle sıralamak olasıdır:
192 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
1- Medyadaki şiddet içeren görüntüler saldırgan davranışların
oranını artırmaktadır.
2- Şiddetin günlük ve sıradan bir olgu olarak algılanmasına neden olmaktadır. Bunun nedenleri ise şunlardır: Medyadaki şiddet
yüzünden;
a. günlük yaşamın en sıradan anlarında sürekli şiddet görüntüleriyle karşı karşıya kalan insanlar şiddete karşı duyarsızlaşmaktadır;
b. güce dayalı ilişkiler idealleştirilmektedir;
c. dünya maniyken (ikici) ve büyüleyici tarzda algılanmaktadır;
d. anlatıların içeriği fakirleşmektedir ve anlamsızlaşmaktadır.
3- Ayrıca şiddet içeren görüntüler çocuklarda, seyrettikleri şiddetin bir gün doğrudan kurbanı olacaklarına dair korkulara ve endişelere neden olmaktadır.
Bazı medya görüntüleri, özellikle de iki kategorideki görüntü
çocuklar açısından zararlıdır:
1- Gerçeklik iddiasındaki görüntüler: Haberler ve pornografi, bu kategoriye girer. Bu iki tür imge ve görüntü, çocukların
en çok tedirgin olduğu imgeleri ve görüntüleri oluştururlar. Çünkü her ikisi de gerçeğin düzenine ait olduğunu iddia ederek, başka türlü de olabileceğine dair düşünceleri engellerler (Brachet-Lehur, 2001: 31-32). Çocuklar açısından en fazla risk içeren medya
görüntü ve içerikleri, gerçek yaşamdaki olayları temsil eden sahnelerdir. Örneğin yabancı ülkelerdeki, ya da ülke sınırları içindeki savaşlara, çatışmalara, kimi ülkelerdeki açlıkla ilgili sorunlara
ilişkin haberler; yaralı ya da ölmüş/öldürülmüş hayvanları konu
alan medya görüntüleri. Görüntülerin gösterdiklerinin etkisinin
yanı sıra, gösterilenin içerdiği duygusallık oranı da, etkinin oranının ne kadar olacağında belirleyicidir. Örneğin bir askerin otomatik silahla ateş ediyor olması, onun önünden bağırarak kaçıÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 193
şan, ağlayan ve korkusuyla titreyen insanlardan daha az risk içerir.
Çocuklar ne anlam vereceklerini bilemedikleri medya görüntüleri karşısında da önemli bir riskle karşı karşıya kalmaktadır1. Örneğin bu gibi risklerin önemli bir bölümü, pornografik görüntülerle
karşılaşmaktan kaynaklanmaktadır. Bu tür şiddet içeren görüntüler, çocuklarda korku, bunalım, kızgınlık ya da tiksinme gibi tepkilerin oluşmasına yol açmaktadır. Bunların yanı sıra, şiddet içeriğinin etkisi açısından bakıldığında, westernlerin değil, polisiyelerin içerdiği şiddetin çocuklar açısından daha tehlikeli olduğunu belirtmek gerekir. Ayrıca şiddet görüntülerinde şiddetin uygulandığı silahlar da, şiddet görüntülerinin çocuklar üstündeki etkisinde belirleyici olabilmektedir. Örneğin ateşli silahlar değil, kesici aletler ve silahlar çocukların üstünde daha fazla korku etkisi yaratmaktadır.
Kanal D’de sabah kuşağında yayımlanan “Günaydın” programı
bu açıdan ele alınabilecek bir örnektir. Bu programda sunucu, popüler bir dil kullanır. Bu programda her tür aşırılık ve karşıtlık izleyiciyi ele geçirmek için kullanılmaktadır. Kendisini sabah haberleri formatında sınıflandırmaya çalışan bu programda, her tür şiddet görüntüsü haber olarak sunulmaktadır. Programı yapan ekibin, polis teşkilatıyla birlikte, ellerinde kameralarla dolaştığını ileri
sürmek yanlış olmayacaktır. Program hırsızlık, dolandırıcılık, tecavüz, kavga ve kaza konulu adliye haberleri şeklinde nitelenen
haberlere yer vermektedir. Yayınlanan bütün görüntüler, bir şekilde şiddet içermektedir. Türk televizyonlarının bu habercilik anlayışı, hem gazetecilik etik kodlarına, hem haberin tanımına, hem
de çocuklara saygılı yayıncılık anlayışına aykırıdır.
2- İkinci kategoriyi ise sapkın suçluları konu alan imgeler
1) Örneğin çocuklar, ölüm ve cinsellikle yaygın olarak medya aracılığıyla tanışmaktadır. Psikologlar bu deneyimler hakkında ailesi ya da daha geniş toplumsal çevresiyle
tartışamayan ve konuşamayan çocukların ciddi psikolojik sıkıntılar çektiğine dikkati
çekmektedir. Bu sıkıntıların çözümlenebilmesi için ilköğretim yılları boyunca, uzman psikologlar ve eğitmenler çocukların katıldığı tartışma grupları oluşturup; bu
tabu konuların konuşulmasına aracı olabilirler (Abras, 2003: 665-666).
194 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ve görüntüler oluşturur (Tisseron, 2005: 19). Örneğin Brian de
Palma’nın, başrolünde Al Pacino’nun oynadığı filmi Yaralı Yüz, ergenlik çağındaki gençlerin kült filmi olmuştur. Hâlbuki filmin sonunda kahraman tek başına, terk edilmiş ve mutsuz bir adam olarak ölmektedir. İhlal edici edimlerin ve işlenen suçların yoğun olduğu bu filmde, genç seyirciler suç işlemekten alınan dolaysız haz
nedeniyle filmi bu denli hayranlıkla karşılaşmışlardır. Dolayısıyla
“kötüler cezasını bulur” gibi ahlaki bir öğüt, doğrudan hazzın yoğun olduğu görsel kültür ürünlerinde algılanan bir öğüt olmaktan
çıkmıştır. Çocuğun aklında kahramanın işlediği suçtan aldığı yoğun haz kalmaktadır. Bu durumda haz yoluyla kötü karakterlerle
özdeşleşme mekanizması harekete geçmektedir. Burada ebeveynlere iş düşmektedir. Yaralı Yüz, ya da saldırganlığın ve şiddetin sıradanlaştığı Scream gibi filmler söz konusu olduğunda, anne ve
babalar, bu sinema kahramanlarının tadına doyum olmaz hazlarının, gerçek yaşamla bağlantısı olmayan yalanlar olduğunu çocuklarıyla birlikte tartışıp konuşmalıdır.
5. Çocukların imgelem gücü ve hayalleri
Bu açık zararlarının yanı sıra, televizyonun çocukta imgelem
eksikliği yarattığını ve hayal kurmayı engellediğini söylemek yanlış olmaz. Bunu biraz imgelem etkinliğinin ne olduğu üstünde durarak açalım. Yaşamın ilk anlarından itibaren çocuk, bir imgeyi
(görüntüyü) algılayacak duyuları geliştirmeye başlar. İmgeler hafızaya kaydedilir, imgeler kaydedildikleri andaki izlenimlerle bütünleştirilir ve ilişkisel yaşantıya dahil olurlar. Ancak imgeler bize
sadece dışarıdan gelmezler. Çocuksu hafıza yitimi evresi geride
kaldığında, çocuk düşünerek imge üretme yeteneğini peyderpey
kazanır. Bu imgelere, zihinsel imgeler denilmektedir. Fikirler arasında bağlantı kurulmasıyla ve psişik inşalarla oluşturulurlar. Zihinsel imgeler, düşünce etkinliklerimiz, hayallerimiz, fantezile-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 195
rimiz ve rüyalarımız sırasında oluşurlar. Bu imgeler arzularımızı sembolize ederler ve bu yüzden de bilinçdışı alana aittirler. Dış
gerçeklikten kaynaklandığında imge, kültüre ait bir nesnedir; ayrıca imge psişik gerçekliği imler ve bilinçli, ya da bilinçdışı olsun
imgelem dediğimiz düşünme etkinliğine dahil olur. İmgelem çocuğun daha ilk çocukluk yıllarında içerisi ile dışarısı, kendi içi ile
kendi dışı arasında yarattığı “potansiyel bir mekân”dır, yani “aracı
bir yer”dir (Brachet-Lehur, 2001: 29).
6. Televizyon bağımlılığı
Çocuğun yaşamının ilk aylarında, onun ihtiyaçlarına annenin anında cevap vermesi ve onları tatmin etmesi ile çocuk, arzusunun sihirli bir şekilde gerçeğe dönüştüğünü sanarak mutlak
bir güce sahip olduğu yanılsaması içinde yaşar. Biraz büyüyüp de
arzu ve tatmini arasındaki zaman aralığı anne tarafından açılmaya başlandığında çocuk, annenin yokluğunu imgelem etkinliğiyle doldurmaya başlar. Böylece çocuk gerçekliği düşünmeyi, inşa
etmeyi yani imgelem etkinliğinde bulunmayı öğrenir. Bu öğrenme sırasında, arzularının sihirli bir şekilde gerçek olduğunu düşünmesinden kaynaklanan mutlak kudrete sahip olduğu yanılsamasını da yitirmeye başlar. Arzuları doğrudan ve hiç beklenmeden tatmin edildiğinde, çocuk arzu ile tatmini arasındaki zaman
aralığına tahammül etmek ve sabırsızlığını dindirmek için gerekli olan imgelem etkinliğini geliştirmeyi öğrenemez (Barchet-Lehur, 2001: 28-29).
Televizyondan geniş bir hedef kitlesine ulaşmak üzere yayılan
imgeler/görüntüler, sözü edilen bu eksikliği (annenin eksikliğini)
sürekli gidermek üzere kullanıldığında, çocuklar gerçekten ciddi
risklerle karşı karşıya kalmaktadırlar. Çocuk yoğun bir imge ve ses
bombardımanına maruz kaldığında, kişisel gelişimi ve iç dengesi için vazgeçilmez bir öneme sahip olan içsel imgeleri üreteceği
196 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
imgelemsel uzamı inşa edebilmesi için gerekli olan zamana sahip
olamaz. Televizyon çocuk bakıcısı rolünü üstlendiğinde, çocuk da
ondan ayrılamayacak kadar kendisini televizyona bağımlı hissettiğinde, bir tür pasiflik riskiyle, derinlik kaybı riskiyle ve içsel imgesel uzamını inşa edememe riskiyle karşı karşıya kalmaktadır. İmgeler çocuğun üstüne hücum ettiğinde, çocuk imgeler ile kendisi arasına bir mesafe koyamadığında, çocuk şeylerin doğrudan algılanmasına batıp kalır; kendi imgelerini ve fantezilerini oluşturamaz hale gelir. Önceden üretilmiş imgelerin uzun süreli televizyon seyredilerek aşırıya kaçan tüketimi, üstelik bunun tek başına yapılması, çocuğun kişisel ve zengin bir imgelem oluşturmasına engel olur.
7. Televizyon anlatılarının özellikleri
Bunda televizyonun sadece görüntü olması, yani görsel malzemeyle işleyen bir aygıt olması son derece etkilidir. Çocuklara yönelik televizyon programları, zamanı ve mekânı yazısız uygarlıkların kodlarına göre tasarlamaktadır. Yani imge, sözcüğün önüne
geçirilmekte ve daha değerli bir kod olarak ön plana çıkarılmaktadır. Çocuk programlarının seyri açısından sözün pek bir önemi
yoktur, hatta eski insanlar gibi işaret dilinin bilinmesi bu programların alımlanması için yeterli görünmektedir. Örneğin hikâyelerin
kahramanları çoğuncası bedenleri ve yüzleriyle konuşurlar; kahramanlara yüklenen işlevler onların karakteristik niteliklerini bir
defaya özgü olarak belirlemiştir. Kahramanların, ya da karakterlerin (hem iyilerin hem de kötülerin) davranışları ile tutumları bu açıdan değişiklik göstermezler. Bu bağlamda çocuklara yönelik programlar ile reklamlar, söz ile yazının temel iletişim biçimleri olarak eski kuşaklar için üstlendikleri işlevleri dışlamaktadır. Özellikle reklamlar hikâyenin asla kesilmemesinin garantisini oluşturmaktadır. Özel ve tematik kanallar sayesinde üretilen
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 197
diziler, filmler ve çizgi filmler asla son bulmamaktadır. Bu görsel ürünlerin tekrarlanan yayınları sayesinde ne zaman başlayıp
ne zaman bittiğini kimse bilmemektedir. Bu ürünlerin gerçekle tek
bağlantılı oldukları yerse, reklamlardır. Reklamlar sayesinde çocuklar, daha önce televizyon ve sinema ekranlarından tanıdıkları
kurgusal varlıkları, nereden alacaklarını ve onlara nasıl gerçeklik
kazandıracaklarını öğrenirler.
Tekrar etmek gerekirse, çocuklara yönelik televizyon programlarında zaman ve mekân durmuştur. Sunucular aynı giysiyi giyerler, aynı şekilde davranırlar; üç yaş altındaki çocuklara yönelik karakterler hep aynı biçim ve renktedir ve aynı şekilde davranırlar;
bazı programlarda dekor bile asla değişmez. Hikâye de zaten hep
yeniden başlar ve sürer. Dolayısıyla söz konusu olan çevrimsel,
başı ve sonu olmayan bir zamandır. Her hikâye yeniden başlamak
için “biter” (D’Amato, 2005: 64). Televizyon ve film endüstrisi mitsel, gizemli ve doğa-üstü konuları ele alan yapımlar ürettiğinde, bu
açıdan başarıyı yakalamaktadır. Bu yapımlar, çocukların arzu ile
tatmini arasındaki doğrudanlığı “tercih” edecekleri bahsinde hep
haklı çıkmaktadırlar.
Çağımızda ilk defa televizyon sayesinde tüm bir insanlık aynı
mitleri, değerleri ve davranış modellerini paylaşmaktadır. Çocuklara yönelik uluslararası yapımlarda neredeyse iki bin kadar karakter yaratılmıştır. Bu karakterler ve başarı elde edilen filmler ve
diziler, ulusal yayın kuruluşları tarafından da taklit edilmektedir.
Periler, büyücüler ve sihir ve gizem gücü büyük kayıp madalyonlar, sihirli annemler, cinler vs... çocuk dizilerinin temel konularını
oluşturmaktadır. Popüler kültür ürünleri, çocuklar üstünde bu temalarla çok etkili olmaktadır. Gerçek ile kurgu arasındaki ayrımı
uzunca bir süre yapamayan çocuklar (en azından ergenlik çağına
kadar), uçmak ve peri olmak, sihir yapmak ve zaman/uzama meydan okumak istemektedirler. Tekrar yayınlanmasına hâlâ devam
edilen Sihirli Annem dizisinin bu yönde çocuklar üstünde olum198 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
suz etkisinin olduğunu söylemek hiç de yanlış olmaz. Ardından bu
türdeki televizyon dizileri artış göstermiştir.
8. Çocukların televizyon seyretmesi ve sınırların nerede
yer alması gerektiği
Bebekler için televizyon hiç kimse anlamına gelmektedir (Tisseron, 2010: 73-74). Bebekler için televizyondan gelen imgeler ve
sesler anlamsızdır. Bu anlamda bebeklerin, iki yaşından önce televizyonla tanıştırılmamalarının hiçbir sakıncası yoktur. Televizyon bu yaştaki bebeklerin gelişmesine engel olmaktadır. Bu yüzden iki yaşından küçük çocukların televizyondan korunmaları gerekir. Çocuk oyun oynamak yerine televizyona baktığında, oyuncaklarla kurduğu beş duyuya dayalı çok yönlü ilişkiyi kurmayı öğrenememektedir. Ayrıca yaptıklarının karşılığında bir yanıt alamamakta, duygularına duyguyla karşılık verilmemektedir. Bu durumda çocuğun geç konuşması, ya da dil yeteneğini iyi edinememesi olasılığı yükselmektedir. Ayrıca televizyon, görünmeyen ve
tutarsız bir anne gibi işlev görmektedir. Çocuk korktuğunda (ses
ya da ışıktan) yanıt vermeyen ve korkusunu gidermeyen anne olarak televizyon, çocuğun kendisini güvende hissetmemesine yol açmaktadır.
8.1. İki yaş üstü çocuklar ve televizyon
İki yaşından daha büyük çocuklarınsa, iki saatten daha fazla televizyona bakmaması gerekir. Çocuklar beş yaşından önce öyküye duyarlı değillerdir. Ancak beş yaşından sonra hikâyelere uyanmaktadırlar. 7 yaşından itibarense kendilerine yönelik programlara karşı ilgisiz kalmaya ve yetişkinlere yönelik programlara ilgi
göstermeye başlamaktadırlar. Televizyon karşısında en uzun süre
kalan çocukların 6-10 yaş arası çocuklar olduğunu düşünürsek,
anne ve babaların bu yaş aralığındaki çocuklar ile televizyon ara-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 199
sındaki ilişkilerde açıklayıcı ve denetleyici olmayı elden bırakmamaları gerekmektedir. Öncelikle uzun süreli televizyona bakma,
çocuklarda aşırı şişmanlığı yol açmaktadır. Küçük yaşlardan itibaren çocukların ekran karşısında yeme alışkanlığı edinmemesine gayret göstermek gerekmektedir. Aynı şekilde çocukların odalarına televizyon konulmaması, beş yaşından sonra çocuğun nelere baktığına dikkat edilmesi açısından önemlidir. Odasında televizyon olmayan çocuk, televizyona daha az bakmaya özendirilmiş olur.
Çocukların odasında televizyon olması, ailelerin toplumsal sınıflarına göre değişiklik göstermektedir. Düşük eğitim ve gelir
grubuna dahil olan aileler, çocuklarının odasında televizyon izlemesine daha fazla izin vermektedir. Bu ailelerde televizyonun yetişkinler için de sürekli açık olduğunu unutmamak gerekir. Orta
ve üst sınıflar, çocuklarının odasında televizyon bulunmasına genellikle izin vermemektedir. Bu aileler televizyon izleme saatlerinden ne seyredileceğine kadar çocuklarının televizyon izleme alışkanlıklarını denetlemek istemektedir. Eğitim amaçlı mültimedya ekipmanlarına sahip olan çocukların, orta sınıf ve üst sınıf çocukları olduğu söylenebilir. Bilgisayar alt sınıf hanelere de eğitim
amaçlı olarak girmeye başlamaktadır. Aileler kendilerine, çocuklarına iyi eğitim verme misyonu biçtiklerinde, çocukların her an
her şeyi seyretme davranışları karşısında “yasaklama” yolunu seçmekte bir sakınca görmemektedirler. Aileler en çok ilkokul çağındaki çocuklarının medya kullanım alışkanlıklarını denetleme yoluna gitmektedirler. Bu tür denetimler ortaokul ve lise çağlarında
azalmaktadır (Octobre, 2003: 103).
Ancak ebeveynlerin her şeyi denetleyemeyeceği de açıktır. Hatta denetlemek zorunda da değillerdir. En iyisi herkesin gün boyunca gördüğü, ilgisini çeken, ya da onu altüst eden imge ve görüntüler hakkında aile ortamında tartıştığı bir güven ortamının
oluşturulmasıdır. Bir çocuk için rahatsız edici olan, kendisini al200 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tüst eden bir imge, ya da görüntüyü görmüş olması değil, bunu
gördüğünden dolayı kendisini suçlu hissetmesidir.
8.2. Televizyonun oyun oynamanın yerine geçmesinin sakıncaları
Çocukların oyun oynaması gerekir. Televizyon oyun oynama
etkinliğini azaltmakta, ya da yok etmektedir. Oysa oyunun, çocuğun gelişimi açısından üstlendiği işlevler çok önemlidir. Öncelikle çocuk tek başına oynadığı oyunlarda, hikâyelerini kendisi uydurur. Sırasıyla kendi hikâyesindeki farklı karakterlerle özdeşleşir:
Hem emir verir, hem emir alır. Hem öper, hem öpülür. Ya da döver ve dövülür. Böylece kendisini “öteki” olarak algılar. Kimliğinin
olasılıklarını bu algıyla oluşturur. Böylece ileride “kimim ben?”
sorusunu yanıtlayacaktır (Tisseron, 2010: 78). Tek başına oynanan oyunların ardından, grup oyunları gelir. Bu oyunlarda da çocuk farklı rollere girer. Farklı rollere girip çıkmayı öğrenir. Televiyon oyun oynamayı engellediğinden, farklı rollere bürünme, kimliğinin farklı olasılıklarını tartma kapasitesini geliştiremez. Televizyondaki manikyen ve tek tipleştirişmiş karakterlerle özdeşleşir. Bunlar, çocuğun kendi kişiliğini geliştirmesini, bağımsız ve özgün düşünme yeteneğine sahip olmasını ve iyi toplumsallaşmasını
(yani ötekiye saygılı toplumsallaşmasını) engeller.
Bu zararlarından dolayı küçük yaştaki çocukların televizyona karşı korunması bazı ülkelerde kamusal sağlığı ilgilendiren bir
konu olarak ele alınmaya başlanmıştır. Örneğin Fransa’da 2008 yılından bu yana Sağlık Bakanlığı ile Radyo ve Televizyon Yüksek
Kurulu, üç yaşından küçük çocuklara yönelik yayın yapan televizyon kanallarını şu uyarıyı program aralarında yayınlamakla yükümlü tutmuştur: “Sadece çocuklara yönelik televizyon kanalları bile söz konusu olsa, televizyona bakmak üç yaşından küçük çocukların gelişimini engeleyebilir”. Bu tür uyarıların Türkiye’de çoğalması gerekmektedir. Bu açıdan Radyo Televizyon Üst Kurulu
ve Televizyon Yayıncıları Derneği’nin işbirliği ile çocuklara yöneÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 201
lik olarak hazırlanan ve onlara saat 21.30’dan sonra uyumaları gerektiğini ileten reklam kampanyası iyi bir örnektir.
Ancak Türkiye’de sorunlar, özel televizyon kanallarının ve tematik kanalların sayıca çokluğu nedeniyle daha çoktur. Çocuklara yönelik televizyon kanallarının kesintisiz yayın yapması ciddi bir sorundur. Programların içeriği ise, daha ciddi bir sorundur. Ama en
önemli sorun, TRT Çocuk kanalı da dahil olmak üzere, tüm çocuk
kanallarının 24 saat yayın yapma hırsıyla tüm programlarını hem
periyodik olarak, hem de 24 saatlik yayın akışları içinde sürekli yinelemeleridir. Bu yinelemeler, çocukların aynı şeylere yıllarca tekrar bakmalarına neden olmaktadır. Tekrarlar, çocukların bitmeyen ve aynısını hep yineleyen ekran karakterleri ve kahramanlarıyla özdeşleşmelerini kolaylaştırmaktadır. Çocuklar bu nedenle benzer rol kalıplarına hapsolmaktadır. Tekrarın verdiği pasiflik ve dolaysız haz, çocukların psikolojik anlamda gerilemesine yol açmaktadır. Radyo ve Televizyon Üst Kurulu’nun aynı programların tekrar tekrar yayımlanmasını yayın ilkesi haline getiren televizyon kanalları hakkında çocukların haklarını ön plana çıkartan yaptırımlar geliştirmesi gerekmektedir. Radyo ve Televizyon Kanunu’nun,
bu bozuklukları dikkate alan yeni düzenlemeleri içerecek şekilde
gözden geçirilmesi de kaçınılmazdır. Ticari kâr kaygısı, tüm diğer
kaygıların önüne geçtiğinde hem sivil toplum kuruluşlarına, hem
de yasa yapıcılar ile denetleyenlere daha fazla iş düşmektedir.
Demek ki, çocuğun oyun oynama fırsatlarını artırmak gerekir.
Kentlerde yaşayan çocuklar için artık sokakta oynamak olası değil. Belediyelerin ve ilgili kurumların, çocukların boş zamanlarını oynayarak, eğlenerek ve öğrenerek geçirebilecekleri oyun-eğlenme ve öğrenme merkezlerine yatırım yapmaları gerekmektedir. Bu merkezler ticari çıkarı değil, toplumsal yararı gözetmelidir.
Çocuklar için kültür politikalarının oluşturulması gerekmektedir.
Çocukların sıkıldıkları ve yapacak başka bir şey bulamadıkları için
ekrana mahkûm olmalarının önüne böyle geçmek olası olacaktır.
202 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Aksi takdirde tek değilse de en önemli amacı ticari kaygı olan televizyon kanalları, çocuklarla kendi bildikleri tarzda ilgilenmeye
devam edecektir. Hatta reklamlar yine bize, bizi bu konuda da iyi
anlatmıştır. Vestel markasının televizyon markası için yaptırdığı
reklamda, 4-5 yaşlarında olduğu varsayılabilecek bir erkek çocuğunun gözlüğünü düzeltip onu ekranla arasında uygun bir mesafe
bırakarak ekran karşısına “yerleştiren” robota dönüşerek mutfakta meşgul olan annenin rolünü üstlenen televizyondur. Reklamda teknoloji sempatikleştiriliyor; ancak sorun da zaten teknolojinin bu kadar sempatikleştirilmesinde yatmaktadır. İnsan yaşamlarının özellikle kentlerde teknolojiye teslim edilmesi, çocukların da
öncelikle medyaya (başta televizyona) emanet edilmesine yol açmaktadır. Aşırı modernleşme de, aşırı geri kalmışlık da, son kertede benzer sorunlar yaratmaya başlamaktadır.
Sonsöz
Medyanın genel olarak işleyişi, çocuk haklarının dikkate alınmadığını göstermektedir. Medyanın, özellikle de görsel medya ile
internetin çocuk haklarını dikkate alan ve çocuk dostu sayılabilecek bir yayıncılık anlayışına sahip olmadığı görülmektedir. Türk
toplumunun kadın-erkek ilişkileri ile kuşaklararası ilişkilerde şiddeti meşrulaştıran geleneksel ve ataerkil yapısı, özellikle görsel
medya (televizyon ve sinema) tarafından hem yeniden üretilmekte, hem de pekiştirilmektedir. Örneğin yetişkinlere yönelik televizyon dizilerinin ve programlarının bu tip şiddeti sürekli gündeme
getirdiğini söyleyebiliriz.
Televizyon haberleri ise, şiddeti neredeyse yayıncılık retoriği haline getirmiştir. Özel kanalların hemen hemen tamamı, haber değerinden çok seyirsel ve sansasyonel özellikleri ağır basan konuları
habermiş gibi sunmaktadır. Bu retorikte trafik kazaları, silahlı çatışmalar, sevgilisinin, ya da kocasının öldürdüğü kadınlar, açık fosÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 203
septik çukuruna düşerek ölen, ya da cinayete kurban giden çocuklar; evlerinden kaçmış-kaçırılmış ve ölü bulunmuş çocuklar gibi
konular en önemli haber konuları olarak ön planda yer almaktadır. Televizyon neredeyse sadece şiddet ile eğlendirir hale gelmiştir.
Çocukların ruhsal gelişimi bu yayınlardan ağır darbe almaktadır.
Çocuklar seyirci olarak dikkate alınırken, sadece ticari kaygılar ön plan gelmektedir. Medyanın genel işleyişine bağlı şiddetine
reklamlar bu bağlamda katkıda bulunmaktadır. Sürekli tüketmeye odaklanan (hem imgenin tüketimi, hem de metanın tüketimi
anlamında) çocuklar, reklamlar tarafından ticari anlamda kullanılmaktadır. Ayrıca reklamlardaki genellikle çocuklar ile ebeveynler
arasındaki hiyerarşiyi “modern” anlamda tersine çeviren anlatılar,
günümüzde ebeveynlerin yaşadığı otorite krizini ağırlaştırmaktadır. Çocukları yetişkin rollerinde temsil eden reklamlar, çocukların hem çocukluklarını yaşamalarını engellemektedir, hem de dünyaya sadece tüketici bir perspektiften bakmalarına yol açmaktadır.
Medyanın çocuk haklarına saygılı ve şiddetten azade bir yayıncılık anlayışına sahip olabilmesi için, öncelikle yayıncılık ilkelerinin yasal bir çerçeve tarafından özgürlükleri sınırlayıcı değil, herkesin özgür olmasını ve hak ettiği saygıyı görebilmesi için belirlenmesi kaçınılmazdır. Yayıncı kuruluşlara sadece ticari kaygının ticari uğraşlarının niteliği açısından tek değer olmaması gerektiğinin hatırlatılması gerekmektedir.
Temel sorun, çocuklar için güvenli bir çevre yaratılması sorunudur. Medyanın yayınları ile, bu sorunu büyütmek yerine çözümleyici olması gerekmektedir. Yeni iletişim teknolojisi, internetin yararlarının yanı sıra tehlikelerinin de altını çizen 1999 yılında yayınlanan UNESC0 İnternet’te Çocuk Pornografisi ve Pedofili Bildirgesi’nde yer alan şu satırlar sorunun ne olduğunu iyi göstermektedir:
“Çocukların internette korunması, bir sansür sorunu değildir.
Çocuklar için çevrimiçi güvenli bir çevre yaratılması, zararlı ve ya204 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sal olmayan materyalden korunma hakkını sağlayarak, ifade özgürlüğü, enformasyon özgürlüğü ve mahremiyet hakkı gibi temel
özgürlükleri korumalı ve genişletmelidir” (UNESCO, 2010: 68).
Demek ki, erken yaşta medya ile tanışan çocukların, medyanın kullanımı konusunda bilinçlendirilmeleri gerekmektedir. Öncelikle ailelerin ve ardından çocukların medya okuryazarı haline
getirilmesi için hem eğitim kurumları, hem de sivil toplum kuruluşları çaba göstermelidir. Medya çalışanlarında ve medya sahiplerinde bu konudaki duyarlılığın ve sorumluluğun pekiştirilmesi ve oluşturulması; gerektiğinde sivil toplum kuruluşlarının kampanyaları ile, gerektiğinde de yasal düzenlemelerle sağlanmalıdır.
Çocukların sadece medyaya teslim edilmemesini sağlayacak
toplumsal etkinlik alanlarının, çocuk haklarını dikkate alarak geliştirilmesi ise kaçınılmazdır. Medya aslında, içinde örgütlendiği
toplumun aynasıdır. Toplumumuzdaki genel eğitim düzeyindeki düşüklük ve okuryazarlık oranındaki yetersizlik, medyada da
kalitesiz haber ve programların yapılmasına; uzun vadeli çıkarların değil, daha kısa vadeli pragmatik çıkarların ön planda tutulmasına neden olmaktadır. Öteki, ister karşı cins, ister yeni kuşak
olsun, saygıyı hak etmektedir. Ötekiye saygılı olabilmek ise, belli
bir bilinç düzeyini gerektirmektedir. Bu bilinç düzeyine ise, gerçek
anlamdaki bir okuryazarlıkla ulaşılabilir. Eğitimin önemi bir kez
daha karşımıza çıkıyor.
KAYNAKLAR
Abras, M. -A. (2003), “Comment les enfants perçoivent-ils la mort à travers les
médias?”, Ethnologie française içinde, cilt: 33, sayı: 4, s. 665-672.
D’Amato, M. (2005), “Les enfants captifs de la télé: un remède à l’ennuie?”, La lettre de
l’enfance et de l’adolescence içinde, 2005/2, sayı: 60, s. 63-68.
Brachet-Lehur, M. (2001), “Influence des images médiatique sur l’imaginaire des enfants. Un nouveau rapport aux images”, Imaginaire&Inconscient içinde, sayı: 4, s.
27-41.
Laing, R. D. (1978), Conversations with Children, Penguin Books, Türkçe Çev. Çocuklarla Sohbetler. Çev. Mevlüt Ceylan, Vadi Yayınları, Ankara, 1994.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 205
Octobre, S. (2003), Les 6-14 ans et les médias audiovisuels. Environnement médiatique
et interactions familiales. Réseaux içinde, sayı: 2003,/3./119, p. 95-120.
Tisseron, S. (2005), “ L’enfant au risque des médias, Enf&Psy içinde, sayı: 26, s. 15-22.
---------------- (2010). “Les effets de la télévision sur les les jeunes enfants: prévention
de la violence par le “Jeu de strois figures”, Devenir içinde, cilt ve sayı: 22/1, s. 73-93.
Tutal, N. (2005), Küreselleşme İletişim Kültürlerarasılık, Kırmızı Yayınları, İstanbul.
UNESCO (2010), UNESCO Kitle İletişim Bildirgeleri, Çev. Ruhdan Uzun, Birleşmiş
Milletler Eğitim, Bilim ve Kültür Kurumu Türkiye Milli Komisyonu Yayını, Ankara.
206 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dr. Derya Nacaroðlu
DERYA NACAROĞLU
Dr., Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi, Radyo-Tv ve Sinema Bölümü
1973 Ankara doğumlu olan Nacaroğlu, 1994 yılında Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo-Tv ve Sinema Bölümü’nden birincilikle mezun oldu.
1999 yılında G.Ü. Sosyal Bilimler Enstitüsü Radyo-Tv ve Sinema Ana Bilim Dalı’nda “Radyo Çocuk Programlarının Söylem Yapısı ile Çocuğun Toplumsallaşması Arasındaki İlişki” konulu yüksek lisans tezini, 2007 yılında ise
yine aynı bölümde “Türkiye’de Yerel Yayıncılığın Gelişimi ve Bölgesel Yapı
İle İlişkisi” konulu doktora çalışmasını tamamladı.
1996 yılından bu yana G.Ü. İletişim Fakültesi Radyo-Tv ve Sinema
Bölümü’nde öğretim elemanı olarak görev yapan Nacaroğlu’nun, Radyo-Televizyon Yayıncılığı, Medya Okuryazarlığı, Yerel Medya, Medya ve Çocuk
İlişkisi konularında çalışmaları bulunuyor. Akademik faaliyetlerin yanı sıra
Radyo Gazi Yayın Koordinatörlüğünü de yürütüyor.
208 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Yazılı Basın ve İnternet Gazetelerinde
Çocuklara Yönelik Cinsel Şiddet
Haberlerinin Sunumu
Çocukluk dönemi, yaşamın özel ve önemli bir dönemidir. Bilişsel, duygusal ve davranışsal açıdan gelişimlerinin en önemli süreçlerini bu dönemde yaşayan çocukların daha dikkatle ve özenle
takip edilmeleri gerekmektedir. “Çocukluk” olarak adlandırılan ve
insanların yetişkinlik dönemini etkileyebilen yıllar, yaşamın bu ilk
onsekiz yılıdır. Bireyin bütün yaşamını belirleyen kişilik özelliklerinin oluştuğu bu dönem, daha 1600’lü yıllarda yaşamın farklı ve
özel bir bölümü olarak tanımlanmıştır (Gander/Gardiner; 1995:
37). Birleşmiş Milletler Genel Kurulu’nun hazırladığı 54 maddelik
uluslararası bir yasa niteliğinde olan Çocuk Hakları Sözleşmesi de
“ulusal yasalarca daha genç bir yaşta reşit sayılma hariç, 18 yaşın
altındaki her insanı çocuk saymaktadır (Madde 1). Böylesi özel ve
önemli bir süreçte, başta ebeveynler olmak üzere okul, öğretmen,
sosyal gruplar ve çocuklarla ilgili tüm kurumlar çocuk hakkında
karar alırken ve bunu uygularken “çocuğun yüksek faydası” esasını göz önünde bulundurmak zorundadır.
Çocuklar korunmaya muhtaç olmakla beraber, hakları olan
özel insanlardır. Korunma, çocuğun en temel haklarından biridir. 1994 yılında Türkiye tarafından da kabul edilen Çocuk Hakları Sözleşmesi de, çocuğun korunmasına ilişkin yasal düzenlemeler getirmektedir. Bu düzenlemelerle çocuklar; istismar, ihmal,
uyuşturucu bağımlılığı, cinsel sömürü, ekonomik kazanç, kaçırÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 209
ma, satış ve zorlama gibi durumlara karşı koruma altına alınırken; yaşam ve gelişme, isim ve vatandaşlık, kimliğin korunması,
görüş ve ifade özgürlüğü, düşünce, vicdan ve din özgürlüğü, özel
yaşantının korunması, gerekli bilgilere ulaşma, yaşam standardı,
sosyal güvenlik, sağlık ve eğitim gibi konularda çeşitli düzenlemelerle haklarının korunması sağlanmaktadır. Özellikle çocuk istismarına ilişkin olarak düzenlenen madde 34, madde 19 ve madde 37, bu konuda devletleri çocukları korumakla ilgili olarak ciddi bir yükümlülük altına sokmaktadır (Bkz. Ek. I). Ayrıca Birleşmiş Milletlerce oluşturulmuş Çocuk Hakları Komitesi’nin Çocuk
Haklarına Dair Sözleşmenin yorumuna ilişkin tutanaklarında da
çocuğun katılma hakkı ve Taraf Devletlerin bu konudaki yükümlülükleri açık bir ifadeyle belirtilmektedir. Örneğin Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’nin 12. Maddesi, çocuğun katılım hakkını düzenlemektedir ve Komite’nin 2009 tarihli genel yorum tutanaklarında bunu analiz etmektedir. Bu madde; “taraf devletlerin kendi
görüşlerini oluşturma kabiliyetine sahip çocuğun bu görüşleri çocuğu etkileyen her türlü meselede özgürce ifade etme hakkını temin edecek, çocuğun görüşlerine yaşı ve olgunluğuna uygun olarak gerekli ağırlık verilecektir” ifadesine yer vermiştir. Bu amaçla da çocuğu etkileyen her türlü adli ve idari işlemde, doğrudan
veya bir temsilci, ya da uygun bir organ aracılığıyla, ulusal yasaların usul kuralları ile uyumlu bir şekilde kendini ifade etme fırsatı
sağlanacaktır. Dolayısıyla çocuklar, kendilerinin birebir içinde olduğu ve/veya etkilendiği her türlü olayda söz hakkına sahiptirler.
Bu çalışma kapsamında da seçilen olayların ve bu olayların faili, ya
da mağduru çocukların medyada nasıl yer aldığı, kendilerini nasıl
ifade ettikleri, ya da edemedikleri, çocuk hakları çerçevesinde tartışılmaya çalışılmıştır.
Çocukların toplumda korunmaya muhtaç varlıklar olması, onlara ilişkin haberlerin hazırlanıp sunulmasında kuşkusuz ayrı bir
özeni gerektirmektedir. Özellikle çocukların cinsel şiddete maruz
210 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
kaldığı haberlerinin hassasiyeti tartışma dahi götürmez. Bu nedenle kitle iletişim araçlarının bu tür haberleri yaparken nasıl hareket ettiği, gerçeği ortaya koyarken habere konu olan çocuklar
da dahil olmak üzere, kitlede yer alan çocuklar için neleri dikkate aldığı, ya da almadığı çok önemli bir araştırma sorusudur. Ayrıca yukarıda 12. maddenin de açıklıkla izah ettiği şekilde, çocuğa özellikle kendisini etkileyen adli ve idari işlemlerde kendilerini
ifade etme hakkının nasıl ve ne şekilde verildiği önemli ve belirleyicidir. Medyanın bu haberleri yaparken olayların içinde yer alan
çocuklara katılım hakkını kullandırması ve bunun süreci ve sonucu nasıl etkilediğine bakmak gerekir. Çocukların bu tür cinsel şiddet haberleri içinde teşhir edilmesini ve nesneleştirilmesini engellemek adına medya organları, gerçeği objektif bir biçimde ortaya
koyarak, fakat çocukları da incitmeden, haklarına tecavüz etmeden olayı haber haline getirmelidir. Aksi halde korumasız bir çocuğun cinsel taciz, ya da istismara uğradığının haberi zaten yeterince cinsellik ve travma içermektedir. Buradan yola çıkarak ülkemizde özellikle son yıllarda artan çocuklara yönelik cinsel şiddet
haberlerinin yazılı basın ve internet gazetelerinde nasıl yer aldığı ve sunulduğu araştırma konusu yapılmıştır. Bu anlamda basına
yansıma tarihleri birbirine çok yakın olan ve çok dikkat çekici üç
olay örnek olarak seçilmiş, üç büyük gazetedeki sunumu söylem
analizi ile çözümlenmeye çalışılmıştır. Siirt, Pervari ve Manisa’da
küçük çocukların kaçırılması, tecavüz edilmesi, fuhşa zorlanması ve öldürülmesine ilişkin haberler; Hürriyet, Cumhuriyet ve Yeni
Şafak gazetelerinde nasıl yer almış, hangi görüntüler eşliğinde sunulmuş, haber detayları nasıl verilmiş, haber kaynaklarının hangi
merkezler olduğu da dikkate alınarak çocuk hakları ve medya konusunda bir resim çizilmeye ve medyanın buradaki rol ve görevlerine ilişkin değerlendirmeler yapılmaya çalışılmıştır. Yapılan habere ilişkin, fotoğraf, ilgili kişi ve kurumlara ait bilgi ve belgeler,
aynı konudaki köşe yazıları ve diğer ilgili yazılardaki genel tutum
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 211
ve yorumlar eşliğinde değerlendirilerek çocuk haberlerinin sunumunda çocuk haklarının neresinde durulduğuna ilişkin bir sonuca varılmaya çalışılmıştır.
1. Haberin kavramsal çerçevesi
Bu çalışmada çocuğun cinsel istismar ve taciz haberlerinin nasıl sunulduğu ve bunun çocuk hakları açısından değerlendirilmesi
yapılırken, haberin kavramsal çerçevesine de bakılması gerekir. Bu
konuda bir ön çalışma yapıldığında, habere ilişkin değerlendirmelerin bir bölümü liberal-çoğulcu tasarımlar, bir bölümü de eleştirel
tasarımlar şeklinde görülmektedir (Çebi, 2002: 21-25).
Bunlardan liberal-çoğulcu yaklaşım; medyayı toplumsal olayları ve nesnel gerçekliği olduğu gibi yansıtan bir ayna olarak tanımladığından, haber “tarafsız”, “nesnel”, “dengeli” bilgiler içeren
bir ürün olarak ele alınmaktadır. Bu yüzden haber “doğru” ile özdeş kabul edilmekte, “nesnellik”, “tarafsızlık” ve “dengelilik” gibi
gazeteciliğin mesleki değerleri, haberin içermesi gereken kutsal birer kavram olarak önemle belirtilmektedir (Tılıç,1998: 164).
Halberstam (1992: 11) doğru haber tanımını yaparken, haberin içermesi gereken üç temel özelliğine vurgu yapmaktadır: 1. Haber olaylara dayanır, 2. Haber, geçmişte meydana gelmiş olaylardan
çok, güncel olaylara dayanır, 3. Haber, bir olayla ilgili kişisel gözlem
ve deneyimleri değil, olayın kendisini yansıtır. Lippmann ise haberi nesnel gerçeklikle olan ilişkisi bağlamında tanımlar: “Haber, toplumsal olay ve olguları yansıtan bir ayna değil, ama söz konusu olay
ve olguların öne çıkmış bir boyutunun öyküleştirilmesi’dir” (Lipmann, 1965: 216’dan aktaran Negrine, 1991: 139).
Liberal-çoğulcuların haberi tanımlamada en çok gönderme
yaptıkları nesnellik kavramı, aynı zamanda evrenselliğine inandıkları bir meslek kuralıdır. Bu ölçüt metnin yazılışında açıkça görülebilecek yorum öğelerinin en aza indirilmesi gerekliliğine gön212 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
dermede bulunmaktadır (Ergül, 2000: 78). Bir başka deyişle nesnellik; habere konu edilmiş olayların habercinin öznel değerlerinden arınmış biçimde haber değeri ölçütlerine göre seçilen bir olayın haber öyküsüne dönüştürülerek nesnel, yansız ve dengeli biçimde sunulmasını öngören bir ölçüttür. Diğer medya ürünleri
gibi, haberler de seçme ve inşa etme süreçlerinin bir sonucu olarak ortaya çıkmaktadır. Bu süreçler içerisinde sunulacak haberin
seçiminden kurgulanmasına kadar geçen tüm aşamalarda haber
konusu, ilişki kurduğu nesnel gerçeklikten biraz daha uzaklaştırılmakta, ya da örtüşme noktaları azalmaktadır (Burton, 1995: 137).
Nitekim Edgar (1998: 151), habere konu edinmiş bir olayın, aktarılmadan önce bozulamayacak ve çarpıtılamayacak biçimde yorumlanmasının mümkün olamayacağını varsayarak haberde nesnelliğin olamayacağını ileri sürer.
Habere ilişkin eleştirel yaklaşımlar ise, liberal-çoğulcu yaklaşımın haberi tanımlamada gönderme yaptığı nesnellik ölçütünün
bir mit olduğunu ve uygulamada geçerli olamayacağını ileri sürmektedir. Eleştirel araştırmacılara göre; çağdaş demokratik toplumlarda medya, güç/iktidar sahibi pek çok aktör ve örgüt tarafından kendi bireysel ve kurumsal etkinlik ve eylemlerinin adil,
dengeli, meşru ve kamu yararına olduğu iddiasını kamusal alanda
dolaşıma sokan bir araç olarak kullanılmaktadır (Çebi, 2002: 25).
Özellikle Marksist yaklaşım, kapitalist toplumlarda medya aracılığıyla üretilen, pazarlanan ve dağıtılan haberi insan emeğinin ürünü, kapitalist sistemin bir “meta”sı olarak kabul etmekte, bu nedenle bilginin her çeşidi gibi haberin de, medya mülkiyetini elinde bulunduran sermaye sınıfının istismarına açık olduğunu ileri
sürmektedir (Bisky, 1976: 53). Eleştirel yaklaşımların bir kolu olan
ekonomi-politik yaklaşım ise haber kavramını; medya kuruluşlarının sahiplik ve mülkiyet yapısını, siyasal iktidarlarla ilişkilerini
ve toplumdaki işlevlerini belirleyen genel kapitalist ekonominin
dinamiklerinden yola çıkarak, egemen değerleri biçimlendiren ve
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 213
yansıtan bir “meta” olarak değerlendirmektedir (Çebi, 2002: 26).
Eleştirel yaklaşım içerisinde yer alan kültürel çalışmalar ise; medya kurumlarını çoğunlukla egemen/başat sınıfların lehine gerçekliği inşa eden ve tanımlayan bir dolayımlayıcı olarak kabul etmektedir (Çebi, 2002: 27).
Haber tanımına ve haberin kavramsal çerçevesine ilişkin olarak bu yaklaşımları anlatmamızın nedeni, çocuk istismarına ilişkin haberleri analiz ederken bu tanımlamalara zaman zaman atıfta bulunmak gerekeceğinden ötürüdür. Şimdi haber analizlerine
geçmeden, çalışmanın temel konusu olan çocuk istismarının anlamı, çocuk hakları açısından önemi ve asıl mevzu olan medyanın bu konudaki genel tutumuna ilişkin olarak bir şeyler söylemek
gerekirse, söze en doğru olarak başlanacak yer; şüphesiz korunmasız, savunmasız ve henüz kendi cinsel kimliğinin dahi bilincinde olmayan çocukların cinsel istismar, cinsel şiddet, ya da benzer
minvalde durumlara maruz kaldığı gerçeğidir.
2. Çocuklara yönelik cinsel şiddet/cinsel istismar
Pek çok platformda, dünyada her koşulda çocuğun kötüye kullanımının devam ettiği ve özellikle çocuğa yönelik cinsel şiddetin yoğun olarak görüldüğü ifade edilmektedir (19 Kasım H. Ü.
Halk Sağlığı Enstitüsü ile Çocuklara Yönelik Ticari Cinsel Sömürüyle Mücadele Ağı ortak paneli). Bir erişkinin kendi cinsel gereksinimleri adına çocuğa yönelik kötü davranışta bulunması olarak
tanımlanabilecek cinsel şiddet konusunda yapılan pek çok araştırma; okul öncesi ve okul çağı çocuklarda cinsel şiddet sonrasında,
yoğun kaygı, korku, yalnız kalamama, anne ve babaya karşı, yapışma şeklinde onların yanında olma isteği, depresyon, düşük benlik
saygısı, öfke, intihar girişimleri, o zamana kadar görülmeyen davranış şekilleri, okul başarısızlığı, uyum sorunu ve isyan gibi davranışlar görülebildiğini ortaya koymaktadır. Özellikle toplumun cin214 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
selliğe karşı kapalı olması, kadın ve erkeğin özgürce bir araya gelemeyişi, çocuklara yönelik cinsel şiddeti artırmaktadır. Özellikle
aile içinde yaşanan cinsel istismar olgularının, kınanma, mahremiyet, utanma, kirlenme gibi endişelerle saklı tutulduğu düşünülürse, çocukların bu konudaki mağduriyetleri daha da vahim bir
hal almaktadır.
Aktörleri aile içi üye ve akrabalardan, komşular, arkadaşlar, yetişkin çalışanlar, eğitmenler, kamu görevlileri, esnaf ya da işçilere kadar her tür sosyal sınıf, yaş ve cinsiyetten insanın olabileceği
cinsel şiddet, ya da cinsel istismarın çocuğun yaşamında çok derin
izler, tamiri çok güç yaralar açacağı bir gerçektir. Şiddet ve cinselliğin insanın doğasında var olduğu gerçeği, bunun en korumasız
varlıklar olan çocuklara yönelerek seyir alması son yıllarda medya marifetiyle daha da belirginleşmiş, dahası bu konuda bir farkındalık yaratılmaya çalışılmıştır. Bu farkındalık yaratılmaya çalışılırken, burada medyaya ve onun malzemesi olan haberi hazırlayan medya profesyonellerine çok önemli görevler düşmektedir.
Haberler toplumun ders alabileceği nitelikte verilmeli ve bu tür
olayları önleyici nitelikte olmalıdır. Bu haberler medya tarafından
istismar edilirse, ya da olayın failleri gizlenirse, yaptırıma ilişkin
kısım örtük kalırsa, toplum psikolojisi böylesi hassas bir konuda
demoralize olur ve psikolojisi bozulur.
Medyada yer almakla yer almanın biçimi arasında, bu tür cinsel şiddet, ya da istismar haberlerine konu olan çocukları korumak
adına bir fark olmalıdır. Medyanın tarafsız bir biçimde olayı gündeme getirme gibi bir hedefi olmalıdır. Aksi takdirde bu tür haberlerin gazetelerde, ya da internet sayfalarında çarşaf çarşaf anlatılmasının yarardan çok zararı, toplumsal kaygı ve öfkeyi artırıcı akisleri olabilir. Ayrıca bu tür çocuk cinsel şiddet ve istismar haberlerinin veriliş şekli, haberin detayları ve haberin takibine ilişkin veriler, başka sapkın davranış ve eylemleri sıradanlaştırma,
kolaylaştırma ve olabilir kılma gibi durumlara da yol açabileceği
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 215
için, bu konuda medya profesyonellerinin göstereceği hassasiyetin diğer haberlere göre daha fazla olması gerekir. Mağdurun (çocuk) zaten güçsüz ve çaresiz olmasına toplumun bananeciliği eklenince, saldırganları güçlendiren, cesaretlendiren ve yeni vakalara model olabilecek durumlardan özellikle imtina edilmesi medyanın toplumsal bir sorumluluk görevidir.
Medya, özellikle de yazılı basın ve internet gazeteleri, cinsel
şiddet ve cinsel istismar konusunda haberlerine konu olan çocukları nasıl anlatmakta, olayı nasıl ve hangi kaynaklardan aktarmakta, haberin ardını takip etmekte ve üzerine düşen sosyal sorumluluk çerçevesinde, toplumu doğru, tarafsız ve yeterince bilgilendirmekte ve kaygıları azaltmakta mıdır? En önemlisi, medya, çocuk
hakları konusunda bu tür haberleri verirken nasıl bir duruş sergilemektedir? Bu konuda çalışma konusu olarak seçilmiş gazete ve
internet sayfalarındaki ilgili haberlere bakıldığında ortaya çıkan
tablo analiz edilmeden önce Siirt, Pervari ve Manisa’da yaşanan
olayları anımsamakta fayda vardır.
3. Haberlerin öyküleri
3.1. Yer: Siirt. Tarih: 10 Nisan 2010
Kent merkezindeki bir ilköğretim okulunda 4 kız öğrenciye iki
yıl boyunca tecavüz edilmesi olayı. İddiaya göre, ilköğretim öğrencisi ikisi kardeş 4 kız öğrenciye, içlerinde okul müdür yardımcısının da bulunduğu pek çok kişinin tecavüz ettiği haberi. Kentin ileri gelenlerinin isimlerinin de karıştığı tecavüzlerin iki yıldır
sürdüğü, olayın tecavüze uğrayan kızların yaşadıklarını rehber öğretmenlerine anlatmalarıyla ortaya çıktığı. Polis, savcının talimatı
ile, cinsel istismara uğrayan 4 kızı, isimlerini bilmedikleri tecavüzcüleri göstermek üzere ayrı ayrı sivil otomobillere bindirip kentte
dolaştırıyor ve kızlara, kendileriyle ilişki kuran kişileri tek tek tes-
216 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
pit ettiriyor. Pek çok kişinin adının karıştığı olayda, yaşları 14 ile
70 arasında değişen 100 erkek sorgulanıyor. Soruşturma devam
ederken Okul Müdür Yardımcısı, kentten ayrılıp kayıplara karışıyor, gözaltına alınanlardan 6’sı yaşı küçük olduğu için serbest bırakılıyor, 16 kişi tutuklanıyor, 25 kişi gözaltında. Olay yargıya 10 Nisan 2010’da intikal ediyor. Haberler üzerine Devlet Bakanı Selma
Aliye Kavaf, Siirt İl Sosyal Hizmetler Müdürlüğü’ne talimat veriyor ve mağdur kız öğrenci ve ablası koruma altına alınarak, sosyal
ve psikolojik destek verilmeye başlanıyor. Ayrıca mağdurlar güvenlik amacıyla başka bir kente gönderiliyor. (Haber Kaynakları:
ntvmsnbc. 21 Nisan 2010)
3.2. Yer: Siirt/Pervari. Tarih: 26 Nisan 2010
Pervari’deki bir yatılı ilköğretim okulunda (YİBO) okuyan ve
yaşları 13 ile 14 arasında değişen 8 erkek öğrenci, uygunsuz fotoğrafını çekip şantaj yaptıkları aynı okul öğrencisi 15 yaşındaki kıza
tehditle getirttikleri 3 yaşındaki kız çocuğuna tecavüz edip öldürdükleri ve 2 yaşındaki erkek çocuğa da tecavüz ettikten sonra derede ölüme terk ettikleri iddiasıyla tutuklandıkları haber.
Pervari’deki olayın esasen, geçen 15 Nisan 2009 tarihinde
Pervari İlçe Emniyet Amirliği’ne başvuran H. S.’nin, 2 yaşındaki oğlu E. S.’nin kaybolduğunu bildirmesiyle ortaya çıktığı anlaşılıyor. Baba H. S. şikâyetinde, “Dün akşam yemekten sonra evin
alt kısmındaki depoda ben hayvanlara yem hazırlarken, oğlum
E.’yi kapı önünde bıraktım. 5 dakika sonra çıktığımda çocuğum
kayboldu, tüm aramalara karşın bulamadım” ifadesinin ardından
polis arama başlatırken, evin yakınında bulunan Pervari Askerlik
Şubesi’nin güvenlik kamerasına ait görüntüleri incelemeye almıştır. İlçede aramaların yoğunlaştığı sırada minik E. S.’nin, YİBO
öğrencileri tarafından Serkani Deresi Mevkii’nde bulunduğu haberi gelmiş, çamurlu elbiselerle, donmak üzereyken bulunduğu
belirtilen E. S., Pervari Devlet Hastanesi’nde tedaviye alınmıştır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 217
Hastanede yapılan muayenede minik çocuğun vücudunun çeşitli yerlerinde kesik ve çürükler olduğu görülmüş ve tecavüze uğradığı saptanmıştır.
Polisin E. S.’ye tecavüz olayını çözmeye çalışırken bir gün sonra Pervari İlçe Emniyet Amirliği’ne ikinci bir kayıp çocuk ihbarı gelmesi ve bu kez tecavüze uğrayan E. S.’nin amcasının 3 yaşındaki kızı A.S.nin esrarengiz bir şekilde ortadan kaybolması ilçeyi
ayağa kaldırmıştır. A. S.’nin ailesini arayan bir kişinin, “Ben o çocuğun 13-14 yaşlarında bir kızla birlikte Serkani Deresi yönüne
gittiğini gördüm” ihbarı üzerine, polisler ve ilçe halkından yaklaşık 200 kişi Serkani Deresi çevresinde minik A. S.’yi arama çalışmalarına başlamıştır. Nihayet derenin üst kısmında bulunan havuzun kenarında minik A. S.’nin cansız bedeni bulunmuş, yapılan otopside minik kızın, tecavüz edildikten sonra boğularak öldürüldüğü belirlenmiştir. Polis birer gün arayla meydana gelen iki
olayın da birbiriyle bağlantılı olduğunu belirleyerek, tecavüz edildikten sonra öldürülen A. S.’nin en son yanında görülen 13-14
yaşlarındaki kızı aramaya başlamış, amca çocukları olan iki kurbanın evlerinin yakınındaki Pervari Askerlik Şubesi ve bir akaryakıt istasyonunun güvenlik kamerası kayıtlarını yeniden incelemeye almıştır. Görüntülerde iki çocuğun da kaybolmadan hemen
önce 13-14 yaşlarında bir kız çocuğuyla birlikte Serkani Deresi
yönüne gittikleri, bu kızın öldürülen minik A.S.’yi kucağında taşıdığı saptanmış, 2 minik çocuğun babaları, bu kızın, diğer kardeşlerinin kızı olan yeğenleri, bir başka yatılı ilköğretim okulu öğrencisi, o dönem 14 yaşında olan D. S. olduğunu teşhis etmesi ile, felaketin bir başka yüzü ortaya çıkmıştır. Gözaltına alınan D. S., 2
kuzenine tecavüz edip birini öldürenlerin, kendisi gibi YİBO’da
okuyan ve o tarihte yaşları 13 ile 14 arasında değişen 8 erkek öğrenci olduğunu itiraf etmiştir. (Dikkat: Olayın bütün failleri de,
mağdurları da çocuktur) (Haber kaynakları: DHA 26 Nisan 2010.
Cem Emir/Siirt)
218 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
3.3. Yer: Manisa/Alaşehir. Tarih: 27 Nisan 2010
Manisa’nın Alaşehir ilçesinde, 14 ve 16 yaşındaki iki kız çocuğu ile 16 yaşındaki bir erkek çocuğa fuhuş yaptırıldığı iddiasıyla
düzenlenen operasyonda, bu çocuklara fuhuş yaptırdıkları ve kendileriyle cinsel ilişkiye girdikleri tespit edilen 31 kişinin gözaltına alındığı haberi. Alaşehir İlçe Emniyet Müdürlüğü Asayiş Büro
ekiplerinin bir fuhuş çetesine yönelik olarak uzun süredir yürüttüğü istihbarat çalışması, küçük yaştaki çocukların fuhşa yönlendirildiklerini ortaya çıkarmış, polis ekiplerinin düzenlediği operasyonda, çetenin 14 yaşındaki H. G ve 16 yaşındaki D. K adlı kız çocuklarının yanı sıra 16 yaşındaki C. P isimli erkek çocuğunu da,
para karşılığı fuhuş yaptırdığı belirlenmiştir. Operasyonda, çocuklara fuhuş yaptırdıkları ve bu çocuklarla cinsel ilişkiye girdikleri iddiasıyla yakalanan 31 kişi gözaltına alınmış, yakalanan şüphelilerin, emniyetteki işlemlerinin ardından adliyeye sevk edileceği, soruşturmanın sürdüğü bildirilmiştir. (Haber kaynakları:
ntvmsnbc ve ajanslar).
4. Haber analizleri
26 Nisan 2010 tarihli Hürriyet Gazetesi’nde “Kurban Aracı, Canavar Çocuk” başlıklı haberde, 15 Nisan 2009 tarihinde Pervari’de
bir kişinin, 2 yaşındaki oğlunun kaybolduğunu ilçe emniyet amirliğine bildirmesi ile başlayan ve 1 yılın ardından içine 9 çocuğun
adının karıştığı tecavüz ve cinayetle sonuçlanmış olayın detayları verilmektedir. Haberin fotoğraflarında ilçenin manzarası ve
“Siirt’li muhtarlar: Utanıyoruz” ifadesi üstünde, muhtarların başları öne eğilmiş resimleri verilmektedir. Valinin çocukların tutuklanmadığı, ailelerinin yanında olduğu bilgisinin dışında, habere ait
tüm detaylar bu olaya adı karışan çocukların olayın nasıl gerçekleştiğine ilişkin detayları kendi ağızlarından ifadelerle anlatmasından ibarettir. Bu habere bakıldığında, çocuk yaşta yaşamış olduğu
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 219
korku ve dehşetle olayın tüm ayrıntılarını bütün çıplaklığıyla anlatan kız çocuğun her kelimesinin harfiyen verilmesi gerekli miydi sorusu sorulmadan durulamaz. 2 yaşındaki erkek çocukla 3 yaşındaki kız çocuğun yaşadığı cinsel ve fiziksel şiddet sonucu, birinin ölmesiyle sonuçlanan vahametin ayrıntıları ne yetişkin, ne de
çocuk zihinlerin kabul edip anlayabileceği türdendir.
Yine Hürriyet’te, “Pervari’deki Vahşet Güncesi” üst başlığı altında, Siirt’teki taciz ve tecavüz olayı birinci sayfada yer almış, haberin ilerleyen bölümlerinde “sırayla tecavüz ettik” başlığı altında, erkek öğrencilerin itirafları yine en ince ayrıntılarına kadar verilmiştir. Kullanılan “tecavüz, taciz, cinsel arzu” gibi ifadelerin söz
konusu yaşlardaki çocuklar için çok ciddi kişilik zedelenmesi, zihinsel ve ruhsal bir travma yaratacağı bir gerçektir. Haberin detaylarında bu kadar çok cinselliği kışkırtıcı kavram kullanılması dahi
bir çocuk hakkı ihlali olarak görülebilir. Ayrıca ölümle sonuçlanan
kız çocuğun boğulmasına ilişkin her ayrıntının açık bir şekilde anlatılması, hangi yaştan olursa olsun okuyucunun, özellikle de çocukların ruh sağlığı açısından tehlikeli ve kaygı vericidir.
İlgili tarihlerdeki köşe yazılarına bakıldığında, siyasi aktörlerden ciddi anlamda hukuksal bir sorgulama beklentisi olduğu görülmektedir. (Bkz. Fatih Çekirge, 27/28 Nisan 2010, Hürriyet).
Dahası, yapılan görüşme ve incelemeler sonucu olay yerindeki
kamu görevlilerinin açıklamaları bu köşe yazılarına taşınarak her
anlamda bir çocuk hakkı ihlali yaşandığı açıkça sergilenmektedir
ve sorgulanmaktadır. Olayın evrensel hukuk kurallarının dışında
nasıl çözüldüğü, “sosyal dokunun özelliğine göre” nasıl halledildiği; konunun çok uzun bir süreden bu yana neden gün yüzüne çıkmadığının da yanıtını vermektedir. Özellikle bölgedeki yakın akrabalık ilişkileri, kan davası, geleneksel ve ataerkil yapı gibi sosyal doku özelliklerinden ötürü tarafların anlaşma yoluna gitmesi
olayda yaşama hakkını yitiren çocukların, çocuk olduklarının nasıl unutulduğunun kabul edilemez açıklamalarıdır. İlgililerin ko220 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nuyla ilgili olarak “aramızda anlaştık, kapattık” sözleri, esasen toplumun ne kadar kapalı olduğunun bir göstergesidir. Pervari Belediye Başkanı bu vahşet için, Pervari küçük bir yer, hepimiz akrabayız, olayı kendi aramızda kapattık, demiştir. Şiddete, tecavüze,
öldürmeye, ailelerin özel meselesi gözüyle bakmaya hiç kimsenin
hakkı yoktur. Toplum şiddet olayına, ailenin özel meselesi gözüyle baktığı, önemsemeyerek normal karşıladığı, toplumsal örgütlerin tepkisi yetersiz kaldığı ölçüde, bu ilkel eğilim kuşaktan kuşağa aktarılacak ve bir gün hepimizin çocuklarını tehdit edebilecektir (Ekşi, 08.05.2010, Cumhuriyet). Bu tür toplumlarda özellikle
ataerkil yapı, kadınların ve çocukların hakları konusunda maalesef duyarsız, kör noktalar ihtiva etmektedir. Böyle bir yapı içindeki
çocuk özellikle de kız çocuk cinsel istismar, saldırı, taciz, tecavüz
gibi bir konuda susmayı, saklamayı, kaçmayı dahası bazen ölmeyi yeğleyebilmektedir. Siirt’teki iki kız kardeşe pek çok kişinin nitelikli cinsel istismar olayında olduğu gibi, yetişkin erkek faillerin
de ataerkil bu yapı içinde durumun sosyal ve ekonomik itibarları,
şehrin itibarı, ailevi itibar gibi nedenlerle gizlenmesinden yana tavır almaları kaçınılmaz bir sonuçtur ve kapalı toplum kuralları bu
nirengi noktalarından beslenmektedir.
Siirt ilinde çocuklara yönelik meydana gelen cinsel şiddet ve istismar içerikli olayların yaşanmasına sebep olan unsurlar ile, varsa
sorumlularının ihmalini belirlemek ve bu tür olayların tekrar yaşanmaması için önerilerde bulunmak üzere TBMM’ce hazırlanan
heyet 30.04.2010 tarihinde Siirt’e giderek incelemelerde bulunmuştur. İnceleme heyeti sorunun büyük bölümünü okul-aile arasındaki ilişkilerdeki kopukluğa, çocukların sağlıklı bir eğitim alamamış ve okul ve aile tarafından takiplerinin yeterince ve düzenli yapılmamış olmasına bağlamaktadır. Heyet çok detaylı bir şekilde hazırladığı raporunda, olayın medyaya yansıyış şekline ilişkin olarak da değerlendirmelerde bulunmaktadır. “Olayın medyada farklı şekillerde sunumu, hem soruşturmayı yapanları hem mağ-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 221
durları hem de şüphelileri, yani olayın tüm taraflarını zor durumda bırakmaktadır. Medyanın haber alma ve aldığı bu haberi halka
ulaştırması kadar insanların meydana gelen olayları öğrenmesi de
bir haktır. Bunların hiçbir şekilde kısıtlanması veya sansürlenmesi
demokratik toplum yapısı itibariyle düşünülemez. Tam tersine medyaya konu ile ilgili tüm bilgilerin yetkili merciler tarafından eksiksiz
bir şekilde iletilmesi gerekir. Yanlış bilgi, manipülasyon ve yönlendirmenin önüne ancak şeffaflık ile geçilebilir. Bununla birlikte medyanın haberi yansıtış şekli de çok önemlidir. Mağdurelerin çocuk olması yapılacak haber ve yorum ile kullanılacak resme varıncaya kadar
tüm malzemelerin özenle seçilmesini zorunlu kılar. Arzu edilen bir
durum olmamakla birlikte bu tür olayların yurdumuzun ve dünyanın her yerinde olması muhtemeldir. Bu husus göz ardı edilmeden
olay verilmeli, olayın meydana geldiği bölgeyi ve insanları zan altında bırakacak yayınlardan kaçınılmalıdır. Genellemeler yapmak
doğru sonuca ulaşmayı engellediği gibi hiçbir suçu olmayan vatandaşları da rencide edebilmektedir. Asıl olan sebepler üzerinde durarak bu tür olayların neden yaşandığını tespit ederek gerekli önlemleri alıp bu tür olayların tekrarını önlemektir. Olayın sorumlularının
tespit edilerek adli ve idari yönden gerekli işlemlerin yapılması elbette önemlidir. Ancak bu tür bir vakanın tekrar yaşanmayacağını garanti altına almaz. 12-14 yaş aralığındaki çocukların niçin böyle bir
yaşam biçimini tercih ettiği, aile, okul ve bunlardan haberdar olan
sosyal çevrenin nasıl buna sessiz kaldığı veya nasıl haberdar olamadığı, bunlar ile ilişki halinde olan insanların nasıl bir ruh halinde oldukları sorgulanmadan ve cevapları bulunarak gerekli önlemler alınmadan sorunun çözümü mümkün değildir. Aile, okul, çevre,
medya, sivil toplum vb. tüm etkenler ile birlikte ekonomik, sosyal ve
kültürel unsurlar etüd edilmelidir. (…) Olayın oluş biçimi ile medyada yansıyış şekli arasındaki farklılığın giderilmesi, medyaya yetkili birimler tarafından sağlıklı bilgi akışının sağlanması ile mümkündür. Medya ise yayınlarında, genellemeler yapmaktan kaçına-
222 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rak onaylanması mümkün olmayan bu tür bir eylemden ötürü tüm
ili zan altında bırakacak veya bu tür bir algıya sebebiyet verecek bir
dil kullanmamalıdır”. Medyanın bazı programlarıyla (özellikle televizyon ve internet) ekonomik ve sosyal açıdan az gelişmiş bölgelerde çocukların cinsel eğitimlerine ilişkin yanlış bir bilinç oluşturabileceği de heyet raporunda belirtilmektedir.
Hürriyet Gazetesi’nde, aynı tarihlerde Pervari’deki olayla ilgili olarak şu başlıklar göze çarpmaktadır: “Organize Çocuk Vahşeti İsyan Yarattı”, “Pervari Belediye Başkanı’ndan cinayet ve tecavüz
açıklaması: Olayı kapattık gitti kendi aramızda”. Bu başlıklar haberi okuyan kitlede öfke ve nefret duyguları uyandırmakla birlikte,
kamusal bir ağızdan işitilen açıklamalar, kişilerin hukuka güven,
hak ve adalet konusunda kaygılarını artıran açıklamalardır. Ayrıca bu haberlerde olaya karışan erkek çocuklardan “tecavüzcüler”
şeklinde söz edilmesi de, bu çocukların suçu sabit olsa dahi, onların sonraki yaşantılarında sosyal uyum süreçlerini olumsuz etkileyecek bir tanımlama şeklidir. Gazeteler incelenirken kimi köşe yazılarında ise, suçu işleyen çocukların neye ve kime göre çocuk oldukları, çocuk olmalarının suçu ortadan kaldırmadığı ve bu konuda pek çok sosyolog ve psikolog görüşünün eleştirildiği görülmektedir (Arman, 30.04.2010, Hürriyet).
Çocuk gibi hassas bir konuda, kamusal açıklamaların da özenle yapılması gerekmektedir. Medya burada bölgenin en yetkili ve
en güvenilir isimlerinden, en doğru ve tarafsız bilgiyi almakla ve
bunu yayınlamakla yükümlüdür. Medyadan bu tür açıklamaları
yayınlamaması beklenemez. Aksi takdirde medya tarafsız ve objektif yayıncılık ilkelerinden ödün vermiş, meslek etiğine uygun
davranmamış olacaktır. Medyanın buradaki hassasiyeti doğru ve
birinci kaynaklardan olayla ilgili bilgileri aktarmanın yanı sıra çocukların yaşamış oldukları fiziksel ve cinsel travmayı teşhir edici
bir şekilde yansıtmaması gerekliliği ile sınırlıdır.
Siirt’te iki kız kardeşe uygulanan ve nitelikli cinsel istismar olaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 223
rak tanımlanan taciz olaylarının Hürriyet gazetesinde yer alan haberinden aktarılan aşağıdaki bölüm, haberin gereksiz detaylarının
verildiğinin ve dramatize edilerek okurun hafızasında cinsel imgelemleri uyandıracak kadar medyatik satışı yüksek bir hale sokulduğunun göstergesidir. “Abla S., 5’inci sınıftayken tecavüze uğradı.
Korkudan sesini çıkaramadı. Esnaf arasında kulaktan kulağa yayılan durumuyla birlikte tacizci ve tecavüzcü sayısı arttı. Hiçbir talebe “hayır” diyecek gücü olmadı. 3 ile 5 TL arasında değişen para, çikolata, şeker ya da çubuk kraker karşılığında erkeklerle birlikte oldu.
Kiminin bakkalı, kiminin dükkânının arka tarafına götürüldü. Geçen yıl okulu bırakmak zorunda kaldı”. Ayrıca bu çocuklara okullarında diğer erkek öğrenciler tarafından yapılan sözlü sataşmanın
detaylarının verilmesi (erkek öğrencilerin bu kız öğrencilere “ellere var, bize yok mu?” şeklindeki yaklaşımları) de haberin medyatik hale getirilmesinden başka bir şey değildir. Haberi dikkat çekecek unsurlarla bezemek, onu gerçek amacının dışına taşımaktadır.
Cumhuriyet gazetesinin aynı tarihlerindeki ilgili haberlerinde ise, olayın daha yumuşak manşetlerle verildiği, özellikle çocukların yaşamış olduğu olayı metoforik benzetmeler kullanmadan, “cinsel şiddet”, “cinsel taciz”, “cinsel istismar” gibi ifadelerle aktardığı görülmektedir. Çocukları ve aileleri kaba, çirkin, kışkırtıcı ifadelerle refüze etmek, ötekileştirmek ve toplum genelinde kaygı ve isyanı artırıcı cümleler yerine, daha çok kamu yetkililerinin sorumluluk ve görevlerine ilişkin eleştiri yazıları eşliğinde
olay haberleştirilmiştir. Köşe yazılarında ise çocukların yaşadıkları bu travmanın onlarda bırakacağı izler, nasıl tedavi edilebilecekleri, toplumun diğer çocukları için benzer durumların yaşanmaması adına neler yapılabileceği uzman görüş ve değerlendirmeleri
ile birlikte aktarılmaktadır. Cinsel şiddet ve saldırganlığı önlemenin yolları, aile, okul ve sivil toplum kuruluşları ile birlikte yönetim kademelerinin neler yapabileceğine ilişkin öneriler ve tartışmalar sunulmaktadır.
224 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
26 Nisan 2010 tarihli Yeni Şafak gazetesinde ise; Siirt’te iki kız
çocuğuna yönelik cinsel istismar olayı ile ilgili olarak yapılan haberlerde, hükümetin konuya ilişkin yaptıkları ve değerlendirmeleri çok geniş bir biçimde yer almaktadır. İlgili Bakanlığın bu konuda yaptıkları ve bundan sonra yapmayı düşündükleri çalışmaları anlatırken kullanılan bir ifade dikkat çekicidir: “…Sosyal politikaların uzun vadede sonuç verebildiğine işaret eden Kavaf, (Selma Aliye Kavaf (Devlet Bakanı) ‘Bunlar insanlık dışı, utanılacak
ve yüz karası şeyler. Olmaması gereken şeyler. Bunlar sadece bizde
oluyormuş gibi bir komplekse kapılmamak lazım. Dünyanın başka
yerlerinde de oluyor. Bu bir insanlık suçu... Hiçbir yerde olmamalı’
diye konuştu”. Haberin içeriğinde bu şekilde yer alan açıklamada,
“bunlar sadece bizde oluyormuş gibi bir komplekse kapılmamak
lazım. Dünyanın başka yerlerinde de oluyor” ifadesi, olay ne kadar eleştirilirse eleştirilsin, bir insanlık suçu olarak nitelense dahi,
üçüncü kişiler tarafından sıradan, olabilir, yaşanabilir, dahası kanıksanabilir hissine yol açabilir.
Yine 26 Nisan 2010 tarihli Yeni Şafak gazetesinde, “Siirt’te ikinci dehşet” başlıklı haberde ise, çocukların okudukları okulun tam
adının göründüğü bir fotoğraf eşliğinde; “Siirt’te ikinci tecavüz vakasında kurbanlar bebek, zanlılar çocuk: Sekiz YİBO öğrencisi bir
kızın çıplak resimlerini çekip ‘Bize çocuk getir’ dediler. Kız iki ve üç
yaşındaki iki kuzenini eliyle ‘tecavüz ve ölüm’e teslim etti” haberi
yer almaktadır. Haberin ilerleyen bölümlerinde yine adı geçen öğrencilerin (kız ve erkek) olaya ilişkin bütün ayrıntıları anlattıkları ifadeleri sansürsüz bir şekilde verilmektedir. Tehdit, korku, tecavüz ve ölüm dörtgeninde aktörlerinin sadece çocukların olduğu bu haberdeki her detay okur çocukların da psikolojisini alt üst
edecek türdendir.
Manisa Alaşehir’de 31 kişiden oluşan bir çetenin, yaşları 14 ile
16 arasında değişen iki kız ve bir erkek çocuğa fuhuş yaptırdığı
haberi, 27 Nisan 2010 tarihli Hürriyet gazetesinde ilgili çocuklaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 225
rın yüzleri flulaştırılmış fotoğrafları eşliğinde ve ilçe emniyet müdürlüğü önündeki tutuklama görüntüleri ile birlikte verilmektedir. Burada fotoğrafların flu olarak dahi kullanılması, o çocukların kişilik haklarına, kimliklerinin gizliliğinin korunması esasına
aykırıdır. Çocukların satılmaları, kaçırılmaları ve fuhşa zorlanmaları konusunda Çocuk Haklarına Dair Sözleşmenin de 35. Maddesi, Devleti bu konuda her türlü önlemi almakla görevli kılmaktadır. (Bkz. Ek. I) Medya da bu konuda suistimale uğramış çocuğu, onun gelecek yaşamını tehdit edecek, psikolojik olarak kimlik bunalımına sürükleyecek, dahası o çocukların deşifre edilmesine yardımcı olacak şekilde haberleştirmemelidir. Medyanın haberi
satmak uğruna, onu metalaştırması ve ticari kaygılarla hareket etmesi, meslek ilkeleri ile bağdaşacak bir durum değildir. Konu çocukların yüksek yararı olduğunda ise bu olayların haberleştirilmesi, ancak bu faydaya hizmet ettiği sürece gerekli ve yararlı olabilir.
Sonsöz
Çocukların cinsel istismar haberlerinin çözümlenmesi için
araştırma evreni olarak seçilen merkez medyanın sağında, solunda ve ortasında yer alan her üç gazetenin (Yeni Şafak/Cumhuriyet/Hürriyet) bu haberleri veriş tarzlarına genel olarak bakıldığında; daha çok ana sayfadan verilen bu haberlerin, iri punto atılan
manşetler ve sayfada kapladıkları yer, ihtivasıyla önemsenmiş olduğunu göstermektedir. Adı geçen gazetelerin aynı tarihli internet
sayfalarında da söz konusu haberlerin yer alışı açısından (manşet,
punto, kapladığı alan gibi) bir farklılık yoktur.
Her üç gazetede çocukların cinsel istismarına ilişkin söz konusu haberler incelenirken gazeteler arasında bu haberlerin veriliş
biçimine ve öze ilişkin farklı tarzlar sergiledikleri görülmektedir.
Şöyle ki; Merkezi temsil eden liberal-laik popüler bir gazete olarak
tanımlayabileceğimiz Hürriyet, bu haberleri verirken olayın bütün
226 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
detayları neredeyse canlandırılarak anlatılmış, haberin özü olan
çocukların istismarı, çocuğun çocuğa yaptığı fiziksel şiddet ve saldırının çocuk hakları açısından değerlendirilmesi ve çocuğun korumasızlığı, ya da suçlu çocukların ıslahı gibi konular geri planda kalmıştır.
Siirt’teki taciz ve tecavüz olayı birinci sayfadan, “Pervari’deki
vahşet güncesi” üst başlığıyla verilmiştir. Bu tür haberlerin popülist bir yaklaşımla verilmesi, hem olaya dahil olan çocukları, hem
de okur çocukları, ayrıca yetişkin bireyleri de olumsuz etkilemektedir. Bu tür haberlerin detaylarına ilişkin bilgilerin bu kadar açıklıkla verilmesi, buna benzer olayları sıradanlaştırabildiği gibi, tekrarlanabilir, yapılabilir hale de getirebilmekte, bu nedenle suçun
cezasına ve yaptırımına ilişkin bilgilere bu detaylardan çok daha
fazla ihtiyaç duyulmaktadır. Yazılı basın gibi kalıcı ve internet gazeteleri gibi sanal alemde herkesin baş başa kalabildiği, etkileme
gücü yüksek medyanın bu konuda başta da ifade ettiğimiz toplumsal sorumluluklar çerçevesinde hareket etmesi, duyarlılık eşiğini söz konusu çocuklar olduğu için daha yüksek tutması gerekmektedir.
Merkez-sağ bir gazete olan Yeni Şafak ise, bu haberleri verirken, haberin detayına ilişkin ve çocukların ruh sağlığını etkileyecek satır aralarından çok, iktidarın yönetim kadrolarının açıklama
ve değerlendirmelerine yer vermiştir. Bundan sonra çocuklara yönelik cinsel istismar ve taciz konularını engellemek üzere neler yapılabileceğini, neler yapılması gerektiğini, olayın hukuksal boyutlarını, çocukların nasıl korumaya alındığını açıklayan ifadeler içeren haberler yer almaktadır.
Merkez-sol bir gazete olan Cumhuriyet ise; bu haberleri verirken uzman görüşler eşliğinde neler yapılabileceğini anlatırken,
aynı zamanda da hükümet kanadına bu konuda eksik yapılan, atlanmış olan inceleme ve araştırmalarla ilgili olarak yüklenmektedir. Denilebilir ki, bir süre sonra Cumhuriyet gazetesi hükümeÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 227
ti eleştirirken, Yeni Şafak gazetesi de hükümeti savunurken görülmektedir. Hürriyet gazetesi ise, haberin medyatik yönünü daha ön
plana çıkararak olayı magazinel hale getirmiştir. Çocuklara yönelik cinsel şiddeti adeta pornografikleştiren gazetenin, haberi ticari
bir meta haline getirerek medyatik yönünü daha ön plana çıkardığı söylenebilir. Grupdaşı olan pek çok gazetede de haber aynı minvalde verilmiştir.
Medyanın olayları haberleştirmesi ve kamuya mal etmesi konusunda UNICEF’in belirlediği kurallara uyması gerekmektedir. Yapılan haber analizlerinde çocukların ad ve soyadlarının baş harfleri ile belirtildiği, ama buna mukabil yaşadıkları yer/yurt ve semt
adları, ayrıca okudukları okulların fotoğraf ve isimlerinin tam ve
net olarak verilmesi çocukların ve yakınlarının kimliklerinin belli
olmasına yol açmaktadır. Nitekim bu, pek çok haberde görülmüştür. Çocukları konu alan, üstelik de cinsel bir istismarı anlatan bir
haberde saldırıyı gerçekleştiren çocuklardan “tecavüzcüler” olarak
söz edilmesi de, çocuk hakları açısından kabul edilemez.
Medya işin magazinsel boyutunu ön plana çıkararak haberi
medyatik hale getirebilmektedir. Medya, bir olayla ilgili bilgiyi kamuya aktarıp toplumsallaştırırken, hakiki gerçeği medyatik gerçek
haline dönüştürebilmektedir. Bu dönüşüm işlemi sırasında, kullanılan her sözcük, her sıfat, her betimleme, hakiki gerçeğe ihanet
etmeyip, onu en özlü, en doğru bir şekilde aktarmalıdır. Sorumlu
bir yayıncılık anlayışı her şartta bu tür olaylara eşit uzaklıkta durarak yapılabilir. Ayrıca çocuklarla ilgili suçlarda gazeteci, bir aile
büyüğünün veya çocuktan sorumlu bir başkasının izni olmaksızın çocukla röportaj yapmamalı veya görüntüsünü almaya çalışmamalıdır. Bu tür yazı ya da görüntüler, o çocukların ileriki yaşantılarında karşılarına çıktığında çok ciddi kimlik bunalımına, kendinden nefrete ya da yeni taciz eylemlerine ilişkin psikolojik dürtülere yol açabilir.
Bu tür haberler verilirken medyanın “Cinsel terör”, “Siirt’te te228 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
cavüz depremi”, “Bu çocuklara onlarca erkek defalarca tecavüz
etti”, “Kentte başka kişilere pazarlandı” gibi ifadeler, haberin şiddetini artırmakta ve olayın senaryolaştırılmasına yol açmaktadır.
Başta da sözü edilen haber kavramına ilişkin tanımlamalara dönersek, söz konusu olay ve olguların öne çıkmış bir boyutunun öyküleştirilmesi olarak haberi tanımlayan liberal yaklaşımların izini
bu başlıklar altında sürmek ve haberin bir meta haline gelip satıldığını görmek mümkündür. Konusu çocuk istismarı olan bu haberlerde medyanın, özellikle de bu çalışma çerçevesinde yazılı basın ve internet gazetelerinin çocuk hakları, çocuğun korunması,
çocuğun yüksek yararı, toplumsal vicdanın rahatlaması gibi çok
önemli hususları maalesef geri planda bıraktığı, haberi medyatik,
magazinel ve yüksek satışlı bir meta haline getirdiği görülmektedir. Bütün dünyayı ele geçiren kapitalist sistemin medyada da genel geçer kurallarını işletmesi ve haberi nesnellik iddiaları eşliğinde ticari bir meta haline getirmesi, çocuklara yönelik cinsel istismar ve ihmal haberlerinde de kendini göstermiştir. Medyanın her
konuda olduğundan çok daha fazla hassasiyet göstermesi gereken
çocuklarla ilgili bu tür olayları haberleştirirken, öncelikle çocuk
hakları çerçevesinde ve çocuğun yüksek yararını gözetecek tarzda
haber yapması, haberin pornografik öyküleştirilmiş halinden çok
toplumun geleceği olan çocukların ruh sağlığını koruma endişesi
ile hareket etmesi gerekmektedir.
EK-I
Çocuk Hakları Sözleşmesi ilgili maddeleri:
• Çocuğa uygulanabilecek kanuna göre daha erken yaşta reşit olma durumu hariç, onsekiz yaşına kadar her insan çocuk
sayılır. (Madde 1)
• Taraf Devletler çocuğu anne-babanın ya da çocuğun bakı-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 229
mından sorumlu başka kişilerin her türlü kötü muamelesinden (bedensel ya da zihinsel saldırı, ırza geçme dahil her türlü istismar, ihmal ve kötü muamele) korumak, çocuğun istismarını önlemek ve bu tür davranışlara maruz kalan çocukların tedavisini amaçlayan sosyal programlar hazırlamakla yükümlüdür. (Madde 19)
• Taraf Devletler çocukları fuhuş ve pornografi dahil, her türlü cinsel istismar ve sömürüden korumakla yükümlüdür.
(Madde 34)
• Taraf Devletler, her nedenle ve hangi biçimde olursa olsun,
çocukların kaçırılmaları, satılmaları veya fuhşa konu olmalarını önlemek için ulusal düzeyde ve ikili ve çok yanlı ilişkilerde gereken her türlü önlemleri alırlar. (Madde 35)
• Taraf Devletler çocukları işkence veya diğer zalimce insanlık
dışı ve aşağılayıcı ceza veya muameleye karşı korumakla yükümlüdür. (Madde 37)
KAYNAKLAR
Arman, A. “Ben de Cüneyt’ten Yanayım”, Hürriyet, 30.04.2010.
Bisky, L. (1976), Zur Kritik der bürgerlichen Massenkommunikations-forschung.
Berlin: VEB Deutscher Verlag der Wissenschaften.
Burton, G. (1995), Görünenden Fazlası, Çev. Nefin Dinç, Alan Yayıncılık, İstanbul.
Çebi, M. S. (2002), Haberi Anlamak, Gazi Kitabevi, Ankara.
Çekirge, F., “Siz Meclis’te anayasa derken ana kuzuları gidiyor elden”, Hürriyet,
27.04.2010. [email protected].
--------- “Sessizliğin ardındaki Pervari sırrı”, Hürriyet, 28.04.2010. [email protected].
Edgar, A. (1998), “Nesnellik, Yanlılık ve Hakikat”, Der. Andrew Belsey ve Ruth Chadwick, Medya ve Gazetecilikte Etik Sorunlar, s. 141-160, Çev. Nurçay Türkoğlu, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
Ekşi, A., “Siirt’te Cinsel Taciz Olayları”, Cumhuriyet, 8.05.2010.
Ergül, H. (2000), Televizyonda Haberin Magazinleşmesi, İletişim Yayınları, İstanbul.
Gander M. J. ve Gardiner H. W. (1995), Çocuk ve Ergen Gelişimi, Yayına Haz. Bekir
Onur, İmge Kitabevi, Ankara.
Halberstam, J. (1992), “A Prolegomenon for a Theory of News”, Der. Elliot D. Cohen,
230 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Philosophical Issues in Journalism, New York ve Oxford, University Press, 11-21.
Lippmann, W. (1965), Die öffentliche Meinung, München, Rütten+Leoning.
Negrine, R. (1991), Politics and the Mass Media in the Britain, London ve New York:
Routledge.
Seçkin, G. (2008), “Büyük İnternet Gazetelerinin Kadına Yönelik Ayrımcı Dili ve Kadın Haberlerinin Ekonomi Politiği”, Bir Bilim Kategorisi Olarak “Kadın”, Uluslararası Sempozyumu Bildiri Kitabı, ss. 387-437, Eskişehir.
Tılıç, L. D. (1998), Utanıyorum Ama Gazeteciyim, İletişim, İstanbul.
Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, 27 Ocak 1995 tarih ve 22184 sayılı Resmi Gazete.
Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, Aslı: İngilizce. İleri Redakte Edilmemiş Versiyon.
Çocuk Hakları Komisyonu, 51. Oturum, Cenevre, 2009. Genel Yorum No:12.
“Çocuğun Katılım Hakkı”.
http://blog.milliyet.com.tr/Siirt_te_ve_Manisa_da_cocuklarimiza_yonelik_yasanan_olaylar/Blog/?BlogNo=240628
http://www.cnnturk.com/2010/turkiye/05/13/siirtteki.olay.ogrenci.ve.velilerce.biliniyormus/576046.0/index.html.
http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/ShowNew.aspx?id=15273166
http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/ShowNew.aspx?id=14582990
http://www.abbasguclu.com.tr/universite/cocuklarda_cinsel_istismar_orani_sanilandan_cok_yuksek.html
http://www.tumgazeteler.com/?a=4389118
http://hurarsiv.hurriyet.com.tr/goster/ShowNew.aspx?id=14574281
Hürriyet, 26.04.2010/ 27.04.2010
Yeni Şafak, 26.04.2010.
Cumhuriyet, 27.04.2010/28.04.2010.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 231
232 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Doç. Dr. Gülcan Seçkin
GÜLCAN SEÇKİN
Doç.Dr., Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi. [email protected]
Talas-Kayseri’de doğdu. İlkokula Kayseri’de başladı, daha sonra tüm öğrenim hayatını Ankara’da geçirdi. Ankara Yenimahalle Halide Edip Lisesi’ni
bitirdi, Ankara Üniversitesi Basın-Yayın Yüksekokulu Radyo-Televizyon ve
Sinema Bölümü’nden mezun oldu. Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Radyo-Televizyon ve Sinema Ana Bilim Dalı’nda “Siyasal Kültür ve Siyasal Rejim Bağlamında İletişim Özgürlüğü” başlıklı yüksek lisans tezini tamamladı. Doktora tezini “Türkiye’de Ulusal Medyada Çalışan Gazetecilerin
Ekonomik ve Sosyal Statüsü” başlıklı çalışma ile gerçekleştirdi. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi Radyo-Televizyon ve Sinema Bölümü’nde araştırma görevlisi olarak başladığı akademik hayatını, yine burada öğretim üyesi olarak sürdürmektedir. İletişim Kuramları, İletişim Bilimine Giriş ve İletişim Araştırmaları derslerini vermektedir. İletişim Tarihi, İletişimin Ekonomi Politiği, Siyasal İletişim, İletişim kuram ve araştırmaları üzerine çalışmalarını sürdürmektedir.
234 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Popüler Çocuk Dergileri ve
Tüketici Çocuğun İnşaı/Pazarlanması
Giriş
Piyasada çeşitli yaş gruplarındaki çocuklara ulaşmayı hedefleyen çok sayıda popüler çocuk dergisi satışa sunulmaktadır. Bu yazıda çocuk kültür-eğlence endüstrilerinin tüketim kültürüne boğduğu müşteri çocuğa yönelik ana ürünlerinin alt ürünleri niteliğindeki dergiler konu edilirken tasarlanım stratejilerine, piyasa hedeflerine ve sunulan içeriklerin popüler kültürün makro söylemlerini temsil eden kurgusuna yönelik sınırlı bir çözümleme yapılmıştır. Bu çözümlemede marketlerde, gazete bayiilerinde çocukların bireyselleşmesine, toplumsallaşmasına katkıda bulunan eğlendirici kitle iletişim araçları olarak sunulan dergilerin, aynı zamanda doyumsuzlaştıran, sorgusuz bir tüketim kültürünün hem aracı,
hem ürünü olarak işlev gördüğü, çocukları, tüketip atmaya, sahip
olmaya, tüm dünyayı bu çerçevede algılamaya sürüklediği sonucuna varılmıştır. Bireyi sorumsuz, koşulsuz biçimde aşırı tüketim
bağımlılığı ile yetiştiren bir kapitalistik sistemde, korumasız haldeki çocukları “narsistik bozukluklar, kaygı, eziklik, her şeyi hak
görme” (Pipher, 1997, http://www.media-awareness.ca/english/
parents/marketing/issues_kids_marketing) gibi duygulara kapılmaya götürebilecek bu medya ürünlerinin pazarlayıcı, yabancılaştırıcı yaklaşımı ve ardındaki mekanizmalar ortaya konulmuştur.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 235
Bu dergiler üzerinden çocuk medya-eğlence endüstrisi başta olmak üzere, kültür-tüketim endüstrilerinin hedefindeki çocukları
eylemsel duyarlılıktan uzak, doyumsuz ve tüketime şartlı bireyler
haline getirme haklarının olmadığı vurgulanmıştır. Çocukları tüketim üzerinden eşitsiz ve yıkıcı mikro iktidar mücadelelerine sürüklemeye, insanî ilişkileri bu çerçevede araçsallaştırmaya ve gündelik hayatı tüketime indirgemeye haklarının/hakkımızın olmadığına dikkat çekilmiştir. Çocukların ve bu dünyanın geleceği açısından onları körleştirici, ezici tüketim bağımlılığından korumanın en önemli bir çocuk hakkı olduğu ifade edilmiştir.
Çocuk eğlence endüstrileri ve verili yaşam öğretisini
temsilen (toksik) çöp hediyeli çocuk dergileri
Piyasada sayısız ürünün sergilendiği kitap marketlerinde, süper marketlerin reyonlarında, tüketim ideolojisinin baskısına sığınma mekânı-medyası alış veriş merkezlerinde ve köşe başlarındaki gazete bayiilerinde yer kapan küresel çocuk eğlence endüstrisi; 2 yaş grubundan başlayarak tüm çocuklara sayısız maddi ve
kültürel üretimlerinin pazarlama mecraı niteliğinde, Çin malı hediyeli, çekici renklerde pek çok dergi sunmaktadır. Dergilerin adları ve içerikleri, genellikle, endüstrinin markaları haline gelmiş
ve ürün yelpazesinde yerini almış, çocukların tanıdığı-bildiği, tükettiği karakterlere dayandırılmaktadır: Power Rangers, Jetix, Pixie, Ben 10, Winx Club, Barbie, Sindy, Prenses, Witch, Çilek Kız,
Kaşif Dora, Hannah Montana, Go Girls, High School Musicial, Hot
Wheels, Winnie the Pooh, Milliyet Çocuk MK, D Çocuk Kulubü,
Arı Maya, Miço, Can ile Afacan, Scooby-Doo, Thinkerbell, Tweety,
Bugs Bunny, Barney ve Arkadaşları, Tamirci Bob, Teletubbies, Donald Amca, Marvel Kahramanları, Marvel Süper Macera, Bolt, Spiderman ve Arkadaşları, Spiderman Maceraları, Total Spies Casus
Kızlar, Playhouse Disney, Sünger Bob Karepantolon, Tweenies, To-
236 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
xic Süper Macera, Arabalar, vb. Fiyatları 3,5 ile 5 lira arasında değişen dergiler; çocukların dikkatini çekecek, içeriğe ilişkin yapay
ve abartılı kapak tasarımlarıyla ve mutlaka bir çöp hediye eşliğinde sunulmaktadır.
Bu dergilerin tamamına yakını çocuk-aile medya ve eğlence
endüstrilerinin küresel düzeyde lider firmalarının ticari markaları haline gelmiş, her ülkede çocukların tanıdığı oyuncakları, oyunları, film, çizgi film, animasyon, çizgi roman karakterleri, ikonları
ya da figürleri üzerine, birbirine benzer biçim ve içeriklerle çıkarılan dergilerdir. Pek çok ülkede yerel, ya da küresel ortaklı medya grupları, dergilere adını veren orijinal ana ürünlerin sahibi olan
küresel firmalarla lisans anlaşmaları yaparak bu dergiler çıkarmaktadır. Türkiye’de çocuk dergileri alanında söz sahibi olan Doğan Egmont Yayıncılık ve Yapımcılık, başta Walt Disney olmak üzere, Mattel, Warner Bross., Cartoon Network, Nickelodeon gibi küresel oyuncularla lisans hakları anlaşmaları çerçevesinde çocuk dergilerini, çocuk kitaplarını (örneğin Mattel lisanslı ve Çin menşeli
hediyelik eşyaları da ithal ederek) yayımlamaktadır. Küresel ortağı
Egmont ise Disney, Hasbro, Marvel, Mattel, Sony, Warner Bross gibi
dev medya-eğlence firmalarıyla da çalışan, onların lisansı ile de
üretim yapan, offline, online tüm medyaya, eğlenceden eğitime,
entelektüelden popüler kültüre hikâyeler üreten, haftalık dergiler,
çizgi romanlar, kitaplar, filmler, tv programları, sinema-tiyatro işleri, tv istasyonları, interaktif oyunlar, oyun konsolları ve müziğe
kadar çok geniş bir yelpazede üretim yapan/yaptıran sayısız dilde,
formatta ve medyada hikayeler üretip satan İskandinavya’nın önde
gelen dev bir medya grubudur (http://www.egmont.com).
Çocuk eğlence ürünlerinin en büyük üreticilerinden sayılan
Walt Disney: Medya networkleri, parklar, dinlenme-eğlence alanları, stüdyo eğlence ve çok çeşitli tüketim ürünleri, bunlarla bağlantılı ürünler, oyun, oyuncak, oyun parkları, filmler, animasyon
filmler, çizgi filmler, çocuk kitap ve dergileri üreten lider bir enÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 237
düstri devi olarak sayısız ülkede çocukların zamanını, eğlencesini
örgütlemektedir. Disney markasını giysi, oyuncak, ev dekoru, kitap ve dergilerden interaktif oyunlar, yeme-içme, giyim, kırtasiye,
elektronik, görsel estetik ürünler gibi tüm diğer ticari alanlara satmayı, daha iyi pazarlamayı hedeflemiştir. Bütün bunları başarmak
için Disney oyuncak, Disney giyim-kostüm, aksesuar ve ayakkabı,
gıda, sağlık ve güzellik, ev ve kırtasiye gibi alanlarda uzmanlaşmaya ağırlık vermiş, ayrıca televizyon, kablo, radyo, yayımcılık ve internet alanına uzanmıştır. Disney Yayımcılık Dünyası ile dünyanın en büyük çocuk kitap ve dergi yayımcısı durumunda, 75 ülkede ürünleri milyonlarca tüketiciyi yakalamaktadır (http://corporate.disney.go.com). Çocuklara ve yetişkinlere kitaplar üreten Disney Libri, Disney-ABC Televizyon grubunun bir parçası olan Hyperion Books, Jump at the Sun, Disney Press ve Disney Editions ise
Disney Kitap Grubu içinde dünyaya aralıksız üretim yapmaktadır.
Disney’in Toymorrov takımının sorumlusu ve Oyuncak ve Disney
Tüketici Ürünleri Tüketici Elektroniği başkanı, bugünün çocuklarının dijital kuşak olduğunu söylerken, çocuklar için alanında lider firma ASUS’la tasarladıkları bir netbook olan Disney Netpal’in
reklamını yapar: Disney eğlence ürünleri ile donatılmış ve biçimlendirilmiş, firmanın ürünlerini tüketmeye ayarlı “full aksesuarlı”
bir Disney ürünü. Beyin fırtınası yapan Toymorrow kültür ve ideoloji pazarlama aracı olmaya yatırılan, üretim biçiminin (ve ilişkilerinin) başarısı olarak sunulan ürün ve ürünün uygulandığı ortam ve olanakları ayrıntılandırmaya aralıksız devam etmektedir.
Okul öncesi çocuklar için Disney Channel’da yayınlanan ve kısa
sürede büyük beğeni kazanan animasyon Handy Mandy’in çok
tutulması üzerine girişilen ilk Handy Mandy ürün zinciri, perakendede de büyük başarı elde eder ve çeşitli oyuncakları yapıldığı
gibi, giyim ve aksesuarlar, kitaplar, bir çocuk dergisi, ev dekorasyon ürünleri, kırtasiye ve gıda ürünlerine kadar uzanan geniş bir
ürün yelpazesinde değerlendirilir. Bir üründen ürünler çıkarma,
238 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
lisans haklarını verme gibi her şekilde ticari değerini çoğaltmak,
maksimum kâr elde etme stratejileri olarak durmadan çeşitlendirilir. Bir başka örnek: Disney Pixar’ın çocuklara yönelik animasyon filmi Arabalar’ın gişe başarısı ile birlikte CD, DVD’lerinden
başlayarak çocuk tekstili, çocuk gıda ve kırtasiye ürünlerine malzeme sunulurken, ana figürlerinin oyuncakları, bebekler için uygun materyallerden yapılmış pofuduk modelleri, çocuklar için boyama, poster, çıkartma dergileri, hemen peş peşe piyasaya sürülmüş ve video, oyun, müzik, vb. daha pek çok ürüne dönüştürülmüştür. Böylece verimli piyasası daha verimli kılınmış, en başta
oyuncak araba düşkünü erkek çocukların arabalara olan ilgisini
katmerlendiren ve filmin ürünlerine yönelten bir strateji uygulanmıştır. Türkiye’de en geniş dergi grubunu temsil eden ve Disney’le
lisans anlaşması olan (Doğan Yayın Holding’in yabancı ortaklı kuruluşu) Doğan Egmont eş zamanlı olarak 3-8 yaş grubu erkek çocuklara seslenen Arabalar Dünyası’nı çıkarmıştır. Çocukların filme olan ilgisine dayanarak hemen ilk günler boyama, çıkartma
sayfaları ayrı poşetlenip satılırken, filmin ana karakterinin yer aldığı poster, oyun, çıkartma, bulmaca, boyama sayfalarıyla hikâyeyi
hatırlatmaya dayanan dergi, her sayıda hafif çöp hediyelerle beslenerek piyasaya sürülmüştür ve hâlâ çıkarılmaktadır. Çocukları hedefleyen diğer firmaların ürünlerinde de lisanslı olarak kullanılmış ve bu çok verimli film karakterleri çeşitli ürünlere olduğu kadar, ürün pazarlama aracına da dönüştürülmüştür.
Amerika kökenli, oyuncak endüstrisinin “küresel lideri”
Mattel’in Barbie bebekleri, aksesuarları, ilgili sayısız ürünü ve
dergisi, ünlü Hot Wheels’in ayrıntılı tasarlanmış oyuncak araçları,
araç donatıları, parkları, model arabaları, Barbie ürünleri, elektronik oyunlar, vb. ürünler piyasasını daha da ileriye taşır. Ürünlerini
çeşitlendirmek üzere, örneğin çizgi film He-man’in aksiyon figürlerini, Disney’in popüler film karakterlerini oyuncak, oyun, yapboz gibi ürünlere dönüştürür. Aynı isimle dergileri çıkarılır ki, ço-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 239
cuklara yönelik pek çok ürünün pekiştirimini yapan içerikler taşır.
Örneğin, arabalar ve ürünlerine ilişkin ünlü Hot Wheels markasının oyuncakları, oyun setleri, “çocukların bir numaralı otomobil
dergisi” olarak sunulan Hot Wheels çocuk dergisi, Barbie markasının dergisi çıkarılır. Mattel, çocukların izlediği ünlü televizyon şirketi Nickelodeon’la lisans anlaşması yaparak buradaki kurmaca karakterlerin oyuncaklarını yapar, popüler filmlerin oyuncak lisanslarını alarak ana figürlerin oyuncaklarını üretir, dergilerini çıkarır. Barbie’ler ve tüm ürünleri çeşitli yaş gruplarındaki kız çocukları için başarı ve popülerliğin anıtsal simgesi olmuştur. Barbie’nin
on bir dilde açılmış web sitesinde Barbie elektronik ürünleri, bilgisayar oyunları, videolar, sanal mağazada moda, stil oyunları, yatak odası, bahçesi, aksesuar setleri, DVD, CD’leri ve diğer ürünlerinin reklamları geniş biçimde yer alır. Kız çocuklarına iki yaşından başlayarak bir yaşam tarzını, kimlik inşaı için gereken metaları ve ilgili bakış açılarını pazarlar.
Dünyanın en tanınmış karakter tabanlı eğlence şirketlerinden
birisi olarak sayısız medya mecraına sayısız karakter üreten Marvel Entertainment filmler, animasyon filmler, animasyon DVD,
TV filmleri, animasyon diziler, çizgi romanlar, DVD’ler, videolar, video oyunları, oyuncaklar, oyunlar, online/dijital çizgi romanlar üreterek Marvel hayranlarına sanal mağazasından hediyelik eşyalar, giysiler, oyunlar, filmler ve daha pek çok ıvır zıvır satarak en geniş yelpazede çocuk tüketici piyasasında yer almaktadır
(http://marvel.com). Ürettiği karakterler üzerine Türkiye’de lisanslı Spiderman, Marvel Kahramanları gibi çocuk dergileri çıkarılmaktadır. Bir başka küresel firma “popüler çocuk eğlence ürünleri
evi” olarak kendisini tanımlayan Hit Entertainment’in çizgi dizileri, tüm alanlara pazarladığı çocuk eğlence ürünleri, CD, DVD’ler,
kitaplar, giysiler, ev dekor ürünleri, oyuncak, okul malzemeleri,
parti ıvır zıvırları gibi sayısız ürün formunda çocuk ve ailelerine
seslenir. Seri olarak ürettiği animasyon filmlerinden, örneğin di-
240 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nozor Barney ve arkadaşları, Tamirci Bob gibi ürünlerinin DVD,
VCD’leri satılırken, eş zamanlı çıkarılan boyama kitapları ve dergileri de ürünün ve diğer grup ürünlerinin popülerliğini sürdürür.
Küresel medya ve eğlence grubu Time Warner’in kontrol ettiği şirketlerden Warner Bros. Entertainment, Cartoon Network gibi,
kendini küresel lider olarak tanımlayan eğlence şirketleri yaratım,
üretim, dağıtım ve orijinal içeriklerin tüm biçimlerinin lisansının
verilmesi, pazarlanması, bağlantılı tüm iş alanlarına pazarlanması,
eski, yeni tüm medya ve platformlarda ürünlerinin satılması, sunulması konusunda agresif bir çaba içindedir. Bu şirketler, eğlence endüstrisinin her alanında (sinema filmi, TV, ev eğlence ürünleri, dünyanın her yerine DVD, video, dijital dağıtım, animasyon,
çizgi romanlar, lisans hakkı verme, uluslararası sinemalar ve yayıncılık, vb.) başı çekmenin de ötesinde, ilk sözü söyleme ve her
şeyi belirleme uğraşındaki şirketlerdir. Cartoon Network, kanalında tüm çizgi film, animasyon gibi ürünleri aralıksız yayınlanırken, bu ürünler aynı zamanda oyun, oyuncak, DVD, CD, kaset,
çocuk kitabı, dergisi, çocuk ve yetişkin giyimi, moda, ev aksesuarları, hediyelik eşyalar gibi sayısız ürüne de dönüştürülmektedir.
Bugs Bunny, Scooby-Doo, Sylvester&Tweety gibi sayısız animasyon
karakterleri, Cartoon Network’ün Ben 10 gibi çizgi dizi figürlerinin her biri çok çeşitli ürünlere dönüştürülürken, dergi olarak da
çıkarılmaktadır. Ben 10’in çıkartma albümü, çocuklara dergi fiyatına satılmaktadır. Zehirli çöp hediyelerle, oyuncaklarla satışı teşvik edilen dergide ürün dijital platformlarının, ana kanalın, ana
firmanın filmlerinin, DVD, CD ve oyun versiyonlarının reklamları ve çocukları yeni ürünlerin tanıtımı için ilgili web sitelerine davet eden içerikler yer alır. Film, oyun, oyuncak karakterleri üzerine yapılan tüm diğer “ürün uzantısı dergiler”de olduğu gibi burada da çizgi macera, dizi bilgisi, bulmaca, oyun, figürlerin posterleri, sayfalarca resimleri, çıkartmalar, ayrıca mutlaka web sitesinden
duvar kağıdı, şarkı indirme için ve diğer ürün reklamları için yem
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 241
olarak web uzantılar verilir. Yayıncı kanalın ve lisans alarak dergiyi çıkaran medya grubunun sayfalarına gönderilen çocuklar, orada yeniden ürünle, diğer ürünlerle ve ilgileneceği yeni ürün denemeleriyle buluşturulur. Burada eğlence endüstrisinin çeşitli figürlerine ilişkin tasarlanmış haberlerle ürünleri tüketilir. Öte yandan
dergilerde çocuk-eğlence endüstrinin ürünlerini, alanlarını, popüler figürlerini kullanan ve hedef kitlesi çocuklar olan diğer endüstrilerin ürün reklamları ve dolayımlı markasız ürün reklamları da sıkça yer alır.
Sonuç
Çocuk-aile medya ve eğlence endüstrisi olarak tanımlanan doyumsuz bir piyasa, küresel boyutta egemen konumdadır. Tüm dünya için sihir üreten ve tüketimci kapitalizmi temsil eden belli başlı küresel oyuncular, endüstriyi kontrol etmekte ve sayısız ülkede
milyonlarca çocuk ve yetişkin için bu sihire kapılmanın biliş koşullarını doğallıkla yönetmekte ve yeniden üretmektedir. Çocukeğlence endüstrisi kendi özgün oyun araçlarından, alanlarından,
mekanlarından yoksun; (çalışma koşullarına tâbi) aileleri ve diğer
yetişkinlerle etkileşimi sınırlanmış çocuklara sayısız medya mecraından, sayısız platformdan görsel ürünler sunmaktadır. Pazarlanan bu film, animasyon, çizgi roman, video oyunları vb. ürünler
ve içindeki karakterler her türlü tüketim ürününe ve genellikle bir
çocuk dergisine de dönüşürken endüstrinin ürünlerinin, kanallarının reklam alanı olarak işlev görmektedir. Dergiye adını veren
karakterlerin maceraları, posterleri, yinelenen ayrıntıları ve diğer
bakılıp atılacak ıvır zıvır içerikler yer almaktadır. Ayrıca, tüketici
kitle olarak gördüğü çocukları hedefleyen ürün ve hizmet üreten
firmaların çizgi, animasyon karakterle bezeli ürünlerinin reklamları da yer almaktadır. Çocuk dergilerinin Türkiye’de ana yayımcısı
Doğan Egmont bu dergilerde örneğin, tasarladığı Pınar Kido isim-
242 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
li çizgi kahramanın maceralarını basarak çocukları hedefleyen Pınar Süt ürünlerini pazarlamaktadır. Böylece bakılıp atılmak üzere, tüketim eğilimini süreklileştiren içeriklerle en hafif biçimde tasarlanmaya devam edilmektedir. Doğuş Dergi grubunun aylık çıkardığı lisanslı National Geographic Kids Türkiye dergisi, tüm diğer çöp dergilerden ayrılarak yaban hayatı, hayvanlar alemi, bilim,
teknoloji, sinema, oyun sayfalarıyla 7-12 yaş grubunu eğlendirirken bilgilendirmekten bahsetse de, bu başlıklardan çok, sayfalar
dolusu ürün reklamları, üye çocukların alacağı başka marketlerdeki indirimler, peşinden koşulacak sayısız ürünün pazarlamasının
öne çıktığı görülür. NG Kids Kartları ile eğlence, alışveriş yerlerinde indirimler önerilir. Tüm diğer dergilerin yaptığı gibi çocukların dakikalar içinde arkası kesilmeyen ıvır zıvır kalabalığına kattıkları bıkıp atılacak küçük hediyeler verme yarışının dışında kalamaz. Bilim ve doğa sayfaları, ürünlerin ve reklamların bir parçasına dönüşerek tüketilip atılan görsel bir metaa dönüşmektedir.
Tüm çocuk dergileri Çin menşeli çöp hediyelerle de tüketim/hediye heyecanı yaşatma stratejisini aralıksız sürdürür. Gündelik mekan ve kanallardan durmadan seslenen ürünlerin, egemen üretim
ve tüketim anlayışının arzulanımını, pekiştirimini çocuklar için
özel hale getirmektedir.
Çocukları hedefleyen endüstri yelpazesi, çocuklar için gündelik yaşam ideolojisi oluşturma süreçlerini kurar ve bütün bunları verili görünenin doğasına ait kılar. Durmadan daralan, etkileşimin azaldığı zaman ve mekanlarla kısıtlanan çocuklar eğlence endüstrisinin kitlesel olarak ürettiği ürünlere ve tüketim koşullarına
doğuştan bağımlı konumdadır. Kimliğinin korkusuz gelişimi, tüketebilme gücüne, becerisine ve önceliğine bağlanır. Oyuncaklar,
DVD’ler, film karakterlerine ilişkin çocuk dergileri, giysiler, aksesuarlar, vb. metaalar hayatı tüketim odaklı olarak tanımlamaya
çağırır. Dahası, çocuk-aile odaklı maddi, kültürel ürünler-hizmetler yaratan mevcut üretim biçim ve ilişkilerine dair bilinci de do-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 243
ğallıkla taşır ve kendiliğindenlik içinde yüzdürür. Çocuk kitlesel
eğlence ürünlerini çeşitli biçim ve içerikte tüketirken, egemen olanın mücadelesinin alanı haline gelir. Haklılaştırılan iktidar ilişkilerinin kılcal işleyiş/mücadele mekanizmalarıyla doğuşundan (da
önce) aralıksız sarmalanır.
Çocuk eğlence endüstrisi büyüleyici, kurtarıcı, masum, özgürleştirici, sıkıcılıktan kurtaran sevimli teknolojik deha üssü olarak
ailelerce el üstünde tutulur. Kurtarıcı gibi koşulur. Cılız kalan şiddet dozu ayarlansın eleştirileri ile, güya korunarak, çocuklar tüm
bu ürünleri hemen şimdi tüketebilmeli; oyalanma, oynama ve
avutulma hakkı bu endüstriler eliyle hızla teslim edilmelidir. Çocukların bağlandığı bu ürünlerin çok kolay elde edilen, masum,
özgürleştirici ve sıradan eğlenti figürleri, nesneleri olmadığı, pek
çok şeyi temsil ettiği, çoğu zaman gündelikin akışı içinde gözden
kaçırılır. Gündelik hayatta hiçbir şeyin olduğu gibi olmadığı; verili, sıkıcı, sığ, sıradanmış gibi gelenin, bu gündelik yüzeyden akıp
gidenin geriliminde sürüklenmenin çözümlenmesi gerektiği anlık bilinse de/hatırlansa da ihmal edilir. Onaylamasak, hazzetmesek de, dünyanın gidişi böyledir sessizliğine bürünülür. Bu alışma
seyrinden sıyrılmak, sürekli bir eleştirel duruşu, tüketimci gündelik hayatı yer yer dönüştürücü bir sürekli mikro-makro, çok katmanlı (politik) bakışı ve giderek eylemci bir örgütlenmeyi gerektirir. Bu yaklaşımı acil kılan ise, öncelikle çocukların mevcut tüketim kültürü içinde ağresif, narsist, ezik, tüm ilişkilere, tüm dünyaya meta tüketimi aracılığıyla bakan, çocuk olmaktan çıkan çocukların haklarıdır. Bu örgütlü topluma yüklediği sorumluluklardır.
En üst düzeyde tüketen-tüketmesi gereken, bütün bu tüketimin kaynağından, örgütlenmesinden, üretim mekanizmalarından, aşamalarından, şimdi ve gelecekteki tüm maliyetlerinden, yıkımlarından habersiz tüketen, tüketemediğinde çok mutsuz olan,
her gün, yeni bir eşya, oyuncak, süs, obezite odaklı yiyecek, çevre kirliliği aracı, değersizleşen emek ürünlerini kullanıp atan, tü244 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ketim bağımlısı (öte yandan temel gereksinimlerinden bile yoksun
yaşayan) çocuklar kuşağından ürken bir sorumlulukla, çocuklara
çocuk olma hakkı iade edilmelidir (Silier, 2007).
Bunu vurucu biçimde ifade eden Uruguaylı yazar Eduardo
Galeano’nun söylediği gibi “dünya, paranın davrandığı gibi davranmayı öğrensinler diye zengin çocuklara para mualemesi yapar,
yoksul çocuklara çöpe dönüşsünler diye çöp muamelesi yaparken,
ne zengin ne yoksul olanları, erkenden tutsak hayatını kader olarak bellesinler diye medyaya bağlarken çocuk olmayı başaran çocuklar çok şanslılar, çok büyülüler” (Galeano, E., 2004, akt.Silier,
2007: 141-142). Şu halde çocukların tüketimci toplumun kurbanları olmasının önüne geçme sorumluluğu verili olanı çözümlemekle kalmayan topyekûn bir toplumsal hareket olmalıdır.
KAYNAKLAR
http://www.cicicee.com/images/cocuk-dergileri (B.T. 20.7.2009).
http://corporate.disney.go.com/corporate/overview.html (B.T. 20.7.2009).
www.consumerreports.org
http://www.de.com.tr/tarihlerde.html (B.T. 24. 7. 2009).
Galeano, E. (2004), Tepetaklak: Tersine dünya okulu, Çitlembik Yayınları.
http://www.hitentertainment.com/corporate/home.html (b.t. 24.7.2009).
http://www.mattel.com/about-us/history/default.aspx (b.t. 24.7.2009).
http://www.media-awareness.ca/english/parents/marketing/issues_kids_marketing.
cfm?RenderForPrint=1
http://www.npd.com/entertainment-kids-market-monitor.html (b.t.25.7.2009).
Silier, Y. (2007), Özgürlük Yanılsaması, Rousse ve Marx, Yordam Kitap, İstanbul.
http://www.warnerbros.com (B.T. 25.7.2009).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 245
246 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
H. Esra Arcan
H. ESRA ARCAN
İstanbul Üniversitesi, İletişim Fakültesi.
Lisans eğitimini İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi’nde tamamladıktan sonra, ABD’de City College of San Francisco’da Televizyon Yayıncılığı ve
Medya Bölümü’nde eğitim aldı.
Marmara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü’nde Gazetecilik ve Malta
Üniversitesi Hukuk Fakültesi’nde İnsan Hakları ve Demokratikleşme Master Programlarını tamamladı. The University of London İleri Hukuk Araştırmaları Enstitüsü’nde burslu değişim öğrencisi olarak insan hakları araştırma çalışmasını, ardından İstanbul Üniversitesi’nde doktora çalışmasını tamamladı.
Halen İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi’nde çalışmakta olan H. Esra
Arcan, UNICEF öncülüğünde yürütülen “Çocuk Hakları ve Gazetecilik
Ders Müfredat Programı” uluslararası çalışma grubu ile SHÇEK koordinasyonunda yürütülen “Çocuğa Yönelik Şiddetin Önlenmesi” amaçlı ulusal hazırlık çalışma grubu üyesidir.
248 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Medya Bağlamında Çocuk Hakları
Medya ve insan hakları 20. yüzyılın son çeyreğinden itibaren
özel önem kazanan ve çağa damgasını vuran iki kavram olmuştur.
Teknolojide erişilen olağanüstü gelişmeler medyanın etki gücünü sınırlar ötesine ulaştırırken, insan hakları da devletlerin iç işleri olmaktan çıkmış, uluslararası ilişkilerde önemli bir ölçüt haline
gelmiştir. Öte yandan, etki gücü ve önemi artan bu iki kavramın
varoluşsal bağlarla birbirine bağlı olması, medya ve insan hakları arasındaki ilişkiyi daha da özel hale getirmektedir. Çünkü insan
haklarının olmadığı yerde özgür medya ve özgür medyanın olmadığı yerde de insan hakları var olamaz. Medya, kamunun gözü, kulağı ve sesi olarak insan hakları ihlallerini gündeme taşımak ve insan hakları farkındalığını artırmakla yükümlüdür. Çocuk hakları
da bu kapsamda medyanın sorumluluk alanındadır. Medyanın insan haklarını koruma işlevinin yanı sıra, etki gücünü dikkate alarak, çocuklara ilişkin haberlerin üretim sürecinde de özel bir özen
ve sorumluluk göstermesi beklenmektedir.
Çocuk haklarının korunması ve yaygınlaştırılması medyanın
konuya önem ve özen göstermesi ile doğrudan ilişkilidir. Ne yazık ki geçmişten günümüze, çocuklar, çoğunlukla istismar veya sömürüye uğradıklarında, sansasyonel bir kurban konumunda ana
akım medyada yer bulabilmektedirler. Bu türden haberlerin üretilme sürecinde gerekli özenin gösterilmemesi halinde, medya bizatihi insan hakları ihlalcisi haline gelmektedir. Bundan kaçınmanın
yolu medya yöneticilerinin ve habercilerin genelde insan hakları
ve özelde çocuk hakları bilincinin yükseltilmesinden geçmektedir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 249
Çocuk hakları hareketinin tarihsel ve felsefi kökenleri
Uzun ve zorlu bir mücadelenin sonucunda, geçmişte babanın
mülkü olarak tanımlanan çocuklar, günümüzde hak sahibi yurttaşlara dönüşmektedir. Bu dönüşümün gerçekleşmesinde itici güç,
çocuk hakları mücadelesi olmuştur.
Kavram olarak çocuk hakları, insan olmalarından dolayı, çocukların doğuştan sahip oldukları insan haklarıdır. Birleşmiş Milletler (BM) Çocuk Hakları Sözleşmesi, 18 yaş altındaki her bireyi çocuk olarak kabul eder ve bu yaş grubundaki bireylerin insan
hakları “çocuk hakları” olarak tanımlanır.
Çocuk hakları kavramının olgunlaşması ve toplumsal kabul
görmesini amaçlayan mücadele, endüstriyelleşme ile başlayan çocuk emeğinin sömürüsüne karşı yanıt olarak ve insan hakları mücadelesinin bir parçası olarak ortaya çıkmıştır. Ishay, bu mücadelenin ana dinamiğinin, liberal insan hakları yaklaşımına alternatif geliştirme çabasındaki sosyalist insan hakları yaklaşımı olduğunu belirtir ve çocuk emeğinin yasaklanması, çocukların eğitim
hakkı ve sağlık hakkı da dâhil olmak üzere, çocuk hakları hareketinin sosyalist insan hakları yaklaşımı kapsamında ele alındığını hatırlatır;
Sosyalistler, endüstriyelleşme ile bağlantılı, kentlerdeki sefalete yanıt olarak Avrupa’da alternatif bir insan hakları kavramı geliştirdiler. Mülkiyet haklarının sınırsız korunmasının zaten avantajlı olanların dışında kimsenin yararına olmadığı, liberalizmin avukatlığını yaptığı, evrensel politik eşitliğin bile engellendiği üzerine tartışmalar sürdürüldü. Bu nedenle sosyalistler o dönemde kapitalizm tarafından güvenceye alınmamış olan hakları kucakladılar: evrensel sağlık ve eğitim hakkı, kadının kurtuluşu, çocuk emeğinin yasaklanması, fabrikalarda sağlık ve güvenlik önlemlerinin
sağlanması ve kadınlar da dâhil olmak üzere her kes için evrensel
oy hakkı. (Ishay, 1997: xxv).
250 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Sosyalist hareketin çocuk haklarına ilişkin duyarlılığı, Marx’ın
yazılarında da açıkça görülmektedir. Marx bizzat, Komünist Manifesto, Gotha Programının Eleştirisi gibi ana metinlerinin yanı sıra,
Cenevre Konferans Delegelerine sunuşunda ve Birinci Enternasyonalde, Uluslararası İşçi Derneği’nin açılış konuşmasında, kısaca her platformda “…bütün çocuklar için kamu okullarında ücretsiz eğitim, mevcut haliyle çocuk ve kadın emeğinin fabrikalarda sömürüsüne son… Endüstriyel üretimle kombine edilmiş eğitim” talebini dile getirmiş ve evrensel çocuk haklarının öncü savunucularından biri olmuştur (Marx, 1994: 176).
Bir diğer sosyalist, İngiliz düşünür Robert Owen, çocuk ve işçi
hakları mücadelesinin öncüleri arasında yer almış ve çocukların
10 yaşından önce, eğitimlerini tamamlamadan işe kabul edilmemelerini savunmuştur. Bugün bize akıldışı görünebilecek bu talebin, 5 yaşındaki yoksul çocukların okulları değil, fabrika ve atölyeleri doldurdukları 18. yüzyıl İngilteresinde oldukça ilerici bir talep
olduğunu hatırlamalıyız.
Kendisi de 10 yaşında çalışmaya başlamış bir çocuk işçi olarak,
çocukların çalışma koşullarını iyi bilen Owen, New Lanark’daki
tekstil fabrikasını satın aldığında, 5 yaş ve üzeri çok sayıda çocuk
işçinin işvereni olarak bu insanlık dışı sömürü düzenini reddetti.
Çocuklar için ücretsiz anaokulu ve ilkokul inşa ederek eğitim almalarını sağladı ve 10 yaşından küçük çocukları çalıştırmadı.
Bir yanda Robert Owen sosyalist ütopyasını inşa etmeye çalışırken, diğer yanda insanlık dışı koşullarda yaşayan çocuk işçiler
ve çocuk fahişeler, dönemin yaygın gerçeğidir. 19. yüz- yılda temelleri atılan, çocukların fizyolojik, psikolojik, ekonomik ve cinsel sömürüsünü durdurma çabası, ilk resmi başarısını 1917 yılında
Rusya’da gerçekleştirilen Bolşevik Devrimi ile elde etmiştir. Sovyetler Birliği yönetiminin ilan ettiği dünyanın ilk Çocuk Hakları Bildirgesi ile, çocukların hak sahibi bireyler olarak tanınması ve
korunması ilk kez ulusal bir devlet politikası haline getirilmiş ve
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 251
Batıya örnek bir model oluşturmuştur (Lynn, 1990: 180). Batı’da
ise, daha önceki girişimlerin başarısız olduğu ABD’de çocukları
emek sömürüsünden korumaya yönelik ilk düzenleme, 1938 yılında Başkan Franklin Roosvelt tarafından imzalanan Eşit Emek
Standartları Yasası (Fair Labor Standards Act) olmuştur.
20. yüzyılın başında artık çocuk hakları kavramı kabul görmüş
ve çocukların yetişkinlerden farklı özellikleri nedeniyle özel bir
hak sistemine duyulan ihtiyaç açıkça ifade edilmeye başlanmıştır.
Ancak, çocuk haklarını uluslararası platforma taşıyan ilk etkin girişim Eglantyne Jebb tarafından taslak yazımı yapılan ve Milletler Cemiyeti tarafından 1924 yılında kabul edilen Çocuk Hakları
Bildirgesi olmuştur. İkinci Dünya Savaşı ile Milletler Cemiyeti’nin
dağılması, savaş boyunca çocukların yeniden ağır mahrumiyet
koşullarında, insan haklarından yoksun bırakılmasının yarattığı insanlık dışı deneyimler, Batı dünyasında çocuk hakları hareketinin yeni bir perspektiften gündeme alınmasını sağlamıştır.
Savaş sonrası kurulan Birleşmiş Milletler, 1959 yılında Milletler
Cemiyeti’nin hazırladığı Çocuk Hakları Bildirgesi’ni güncelleştirerek kabul etmiş, hukuki bağlayıcılığı olmasa da, ahlaki ağırlığı
olan bir belge olarak, uluslararası camiaya rehberlik edici bir metin olarak sunmuştur. Çocuk Hakları Hareketi’nin küreselleşmesi
ve etkinlik kazanması sonucunda, sosyal devlet anlayışının yerleştiği Avrupa ülkeleri başta olmak üzere, çocuk hakları günümüze
dek gelişerek uygulamaya geçirilmiştir. Bütün bu çabaların sonucunda, 1989 yılında, Birleşmiş Milletler hukuki bağlayıcılığı olan
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni kabul ederek uluslararası camiaya sunmuştur. Yanı sıra, BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’ne ek olarak 2002 yılında yürürlüğe giren iki ihtiyari protokol, özellikle çocuk askerliğini, çocuk ticaretini, çocuk pornografisi ve çocukların
cinsel sömürüsünü sona erdirme amaçlı uluslararası ortak bir çabanın ürünüdür.
Bugün ABD ve Somali dışında tüm ülkeler tarafından imzala252 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nan BM Çocuk Hakları Sözleşmesi, taraf ülkelerin çocuk hakları
politikalarının temel rehberidir. Bu rehber tüm kamu yöneticileri
ve çalışanları için olduğu gibi, kamusal sorumluluk gerektiren bir
mesleki faaliyet yürüten medya yöneticileri ve çalışanları için de
ilkesel rehberdir. Medya sahipleri, yöneticileri ve çalışanları BM
Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin temel ilkeleri ile uyumlu haber ve
program yapmakla yükümlüdürler.
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nde temel hak gurupları ve
genel ilkeler
1989 yılında Birleşmiş Milletler tarafından kabul edilerek imzaya açılan Çocuk Hakları Sözleşmesi, 1990 yılında Türkiye tarafından imzalanmış ve 1994 yılında onaylanarak 27 Ocak 1995’de
yürürlüğe girmiştir. Uluslararası hukuki bağlayıcılığı olan BM Çocuk Hakları Sözleşmesi, dört temel hak grubunu içeren 54 maddeden oluşur. Dört temel hak gurubu hayatta kalma, korunma, gelişme ve katılım haklarıdır.
• Hayatta kalma hakkı, sadece çocuğun yaşama hakkını değil,
varlığını sürdürebilmek için gereken temel ihtiyaçlarını da
vurgular. Bunlar arasında beslenme, barınma, yeterli bir yaşam standardı ve sağlık hizmetlerine erişim yer almaktadır.
• Korunma hakkı, çocukların, fiziksel, duygusal cinsel, ekonomik ve her türlü istismar, ihmal ve sömürüden korunmalarını amaçlar. Mülteci çocuklar için özel koruma, çalışan çocuklar için güvenceler, herhangi bir istismar veya sömürüye
maruz kalmış çocukların korunması ve rehabilitasyonu gibi
konuları da içermektedir.
• Gelişme hakkı, çocukların tam potansiyellerine erişebilmeleri için fiziksel, duygusal her türlü ihtiyaçlarının karşılanmasını amaçlar. Eğitim, dinlenme, sportif ve kültürel faaliyetler,
bilgiye erişim gibi konuları da içerir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 253
• Katılım hakkı, çocukların topluluk içinde aktif rol oynamasını amaçlar. İfade özgürlüğü, yaşamlarını etkileyen konularda
karar mekanizmalarına katılım haklarını da içerir.
Yukarıda sözü edilen dört ana hak gurubunun yanı sıra, BM
Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin genel ilkeleri olarak tanımlanan ve
aşağıda içerikleri açıklanan 4 maddeye, diğer bütün hakların uygulanması için temel oluşturduklarından, özel önem verilmektedir (Unicef, 2010: 17, 18).
• Madde 2: Sözleşmenin güvence altına aldığı bütün haklar,
herhangi bir ayrım gözetilmeksizin bütün çocuklar için geçerli kılınmalıdır.
• Madde 3: Çocuklarla ilgili her türlü faaliyette çocuğun öncelikli yüksek yararı temel yaklaşım olmalıdır.
• Madde 6: Her çocuğun yaşama, hayatta kalma ve gelişme
hakkı vardır.
• Madde 12: Kendini ilgilendiren her konuda çocuğun görüşünün dinlenmesi ve dikkate alınması gerekir.
Görüldüğü gibi BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin genel ilkeleri de dört temel hak grubuna vurgu yapmakta ve bu hakların dil,
din, ırk, etnik kökene bakılmaksızın, tüm çocukların yararlanmasını temel almakta ve ayrımcılığı yasaklamaktadır.
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin gerek genel ilkelerde, gerekse hak gruplarında vurguladığı vizyon, çocuğu ailenin malı değil, bağımsız bir birey olarak öne çıkarmaktadır. Bugün geldiğimiz
noktada, artık çocuk hakları, çocukların yurttaş olarak hak sahipliği perspektifini içermekte ve yapılan tartışmalar ilerlemenin sevindirici boyutlarını açığa çıkartmaktadır (Roche, 1999).
Ancak, uluslararası camiada ve konuyla ilgili akademik çevrelerde çocuk hakları böylesine geniş bir perspektiften tartışılırken,
geniş kitleler nezdinde çocuk hakları bilinci ve farkındalığının ne
ölçüde geliştiği sorusuna olumlu yanıt vermek pek mümkün gö254 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rünmemektedir. Özellikle Türkiye gibi, insan hakları sicili olumsuz, insan hakları kültürü cılız ülkelerde, çocuk hakları bilinci ve
farkındalığı da yeterli düzeyde değildir. Bu sorunun aşılması hak
temelli yaklaşımın ve insan hakları temelli gazeteciliğin güçlendirilmesi ile mümkündür.
Hak temelli yaklaşım olarak tanımlanan anlayış günümüzde
birçok alanda yönetsel ilkeler düzeyinde insan hakları norm ve
standartlarını dikkate alma ve insan hakları ile uyum sağlama eğilimi olarak tanımlanabilir. BM eski Genel sekreteri Kofi Annan
tarafından takdim edilen hak temelli yaklaşım veya diğer bir değişle insan hakları temelli yaklaşımın gazetecilik de dâhil, çeşitli
alanda uygulamaya konulması da, bu eğilimin bir sonucudur. Genel olarak insan hakları temelli yaklaşım, proje, program ve yönetim ilkelerinin, en dezavantajlı kesim ve toplulukları güçlendirmeye odaklanmış uluslararası insan hakları standartlarına uygun
olmasını garanti etmeyi amaçlar. Bu niteliği ile insan hakları temelli yaklaşım, yerel, ulusal ve devlet unsurları, hükümet politikaları, hukuki ortam düzeyinde insan hakları sorunlarını tüm
açılardan inceleyerek, insan haklarının neden layıkıyla uygulanamadığını anlamaya ve dezavantajlı grupların güçlendirilmesi için
hak ihlalleri kaynaklı sorunlara çözüm üretmeye odaklanmıştır.
Son yıllarda ülkelerin sosyal, politik ve ekonomik gelişmesinde
temel alınan, insan haklarını ana akımlaştırmayı hedefleyen bir
kalkınma yaklaşımı olan insan hakları temelli yaklaşım kapsamında, insan hakları, sadece hukuki bir sorun alanı değil, ülkelerin gelişme, büyüme ve ilerlemesine doğrudan etki eden bir faktör olarak algılanmaktadır (UN& DPI Raporu, 2004). Hak temelli yaklaşımın hayata geçirilebilmesinde medyanın rolü büyüktür
ve bu noktada hak temelli gazetecilik faaliyeti özel bir önem kazanmaktadır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 255
Hak temelli gazetecilik uygulaması bağlamında haber ve
habercilik ilkeleri
Bugün birçok ülke ve toplumda çocuklar toplumun en korunmasız kesimlerini oluşturur ve özellikle sosyal, ekonomik ve kültürel olarak dezavantajlı gruplara mensup çocuklar birçok haktan
yoksun bırakılmaları nedeniyle güçlüklerle dolu bir hayat yaşarlar.
Bu güç koşulların değiştirilmesi ve çocukların asgari haklarının
güvenceye alınmasında çocuk haklarını dikkate alan hak temelli
gazetecilik uygulaması çok olumlu rol oynayabilir. Bu amaçla gazete yöneticilerinin ve habercilerin hak temelli gazetecilik uygulamasında aşağıdaki ilkeleri kendisine rehber edinmesi önerilir (Beman, Calderbank, 2008).
1. Haberin insan hakları ile ilişkisi ve bağlamı dikkate alınmalıdır; böylelikle, okur veya izleyicinin insan hakları kavramını
öğrenmesi, kendisinin ve başkalarının haklarının farkına varması
sağlanabilir. Anaakım medyada yer alan çocuklara ilişkin eğitim,
sağlık, çocuk işçiliği konulu haberlerde, devletin asli görevi olan
her çocuk için eşit eğitim ve sağlık hakkının ihlal edildiği durumlar, çoğunlukla çocukların eğitim, sağlık hakkı açısından değil, bireysel bir trajedi gibi ele alınır. Oysa çocuk haklarına duyarlı hak
temelli gazetecilik ilkesi gereği bu tür sorun ve hak ihlalleri çocuk
hakları ile ilişkisinden koparılmadan ele alınmalıdır.
2. Haberde ayrımcılığa duyarlılık ilkesi dikkate alınmalıdır.
Hak temelli gazetecilik uygulaması, haberin dezavantajlı gruplar üzerinde yaratabileceği etkilerin olumlu olmasına özen gösterilmesini gerektirir. Bu amaçla, çocukların sosyo-ekonomik durum, engellilik, toplumsal cinsiyet grupları, etnik gruplar gibi çeşitli alanlarda ayrımcılığa uğradığı dikkate alınmalı ve kamuoyu
bu konularda da bilgilendirilmelidir. Ayrıca haber kaynağı seçimi
ve haberde gerçeğe dair veriler kullanılırken de ayrımcılık karşıtı,
hakkaniyeti gözeten bir tutum içinde olmaya özen gösterilmelidir.
256 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
3. Haberde hesap verilebilirlik ve şeffaflık ilkesi dikkate alınmalıdır. Hesap verilebilirlik ve şeffaflık, gerek habercinin kendisi açısından, gerekse kamu kurumları ve hükümet uygulamaları
için geçerli kılınmalıdır. Haberci bu ilkeye özen göstermeye, haber
öznesi ile ilişkisinden başlamalı, örneğin kimliğini açıkça belirtmek ve haber öznelerini yeterince ve açıklıkla bilgilendirmek konularında özenli davranmalıdır. Çocuklar söz konusu olduğunda
bu ilke daha da önem kazanır. Özellikle hukukla ihtilafa düşmüş,
suça itilmiş çocuklara ilişkin haberlerde gazetecinin haberin güvenilirliği, çocuğun masumiyet karinesinin ihlal edilmemesi gibi konularda göstereceği özen, hesap verilebilirlik ve şeffaflık kurallarına uygunlukla sağlanabilir. Unutulmamalıdır ki çocuk, gazeteci
ve medyanın sömürüsünden de korunmalıdır. Öte yandan, kamu
kurum ve kuruluşlarının veya hükümetlerin taahhüt ettikleri görev ve sorumluluk alanlarında insan haklarına aykırılıklar ve/veya
yetersizlikler olması halinde, bu durum haberde açıkça ifade edilmeli ve ilgililerin hesap vermesi sağlanmalıdır. Örneğin Türkiye
Cumhuriyeti kurum ve kuruluşlarının, Türkiye’nin imzalamış olduğu BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nden doğan yükümlülüklerini yerine getirmemesi ve bunun çocuklar üzerindeki olumsuz etkisi, bu kapsamda haberlere konu olmalıdır. Böylelikle, gazetecilik
faaliyetinin asli unsurlarından biri olarak tanımlanan, iktidarların
halk adına denetlenmesi ve uygulamalarında şeffaf ve hesap verebilir olmasının sağlanması, medyanın dördüncü güç olma özelliğine de işlev kazandıracaktır.
4. Haberde, haber öznesinin katılımı ilkesi dikkate alınmalıdır. Hak temelli habercilik dezavantajlı grupların seslerinin ve görüşlerinin duyurulmasına ve bunu yaparken ilgili katılımcıların
güvenliğine özen göstermeyi amaçlar. Toplumdaki mevcut sorunlardan etkilenen çocukların sorunlara ve çözüm önerilerine ilişkin
görüşlerinin duyurulmasının yanı sıra doğrudan çocukların ürettiği gazete, film ve benzeri medya ürünlerini üretmeleri anlamın-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 257
da medyaya erişimlerinin ve katılımlarının sağlanması da, çocukların katılımının önemli bir diğer boyutudur.
5. Haber ilişkilerinde devamlılık ve güçlendirme ilkesi dikkate alınmalıdır. Haber kaynağı ve mülakatçıların gelecekte de gazeteciler ve medya ile bu ilişkiyi sürdürmelerini sağlamak için kendilerini rahat ve güvende hissetmesine özen gösterilmelidir. Ayrıca çocuklar gibi dezavantajlı gruplara ve onlarla ilgilenen sivil toplum örgütlerine konuya duyarlı ve sorunların farkında olan gazetecilerle ve medya kuruluşları ile nasıl ilişki kurabilecekleri konusunda bilgi vererek onları medyaya erişim açısından desteklemek
ve güçlendirmek hak temelli gazetecilik uygulamaları arasındadır.
Yukarıda anılan ilkelere en yakın haber örneklerinden biri, 25 Eylül 2010 tarihli Birgün gazetesinde “Eğitim Sen: İşçi Çocuklar Yine
Ders Başı Yapamadı” başlığı ile yer almıştır. Ekte yer alan haber metninden de görülebileceği gibi, haber öncelikle çocuk işçilerin ders
başı yapamamasını BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’ne ve BM Evrensel İnsan hakları Bildirgesi’ne referans yaparak çocuğun ekonomik
sömürüden korunması ve eğitim hakkı ile ilişkilendirmekte ve mevcut durumun bir hak ihlali olduğunu açıkça belirtmektedir (İlke 1).
Ardından hükümeti gerekli önlemleri alarak eğitim hakkını sağlamaya davet etmektedir (İlke 3). Yanı sıra, eğitim hakkı ihlal edilen
çocuklara, yani ayrımcılığa maruz bırakılan çocuklara ilişkin sayısal
verilere dikkat çekilmektedir (İlke 2). Haberde çocukların görüşüne
yer verilerek katılımlarının (İlke 4) sağlanmamış olması bir eksiklik
olsa da, çocukların mevsimlik gezici işçi olarak çalışmalarının, çocukların sosyal, fiziksel, psikolojik ve bilişsel olarak eğitim hayatlarını olumsuz etkileyen koşul ve unsurlar uzmanların katılımı ile aktarılarak telafi edilmeye çalışılmıştır. Hak temelli habercilik anlayışının yaygınlaşması ile bu tür haber örnekleri marjinal olmaktan çıkarak artan sayılarda, ana akım medyada kendine yer bulduğunda toplumun çocuk hakları bilinci artacak ve hak ihlallerinin engellenmesi
ve sorunların çözümünde mesafe kat edilebilecektir.
258 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk haklarının yaygınlaştırılmasında medyanın rolü
Uluslararası Gazeteciler Federasyonu (IFJ) Genel Sekreteri Aidan White’ın belirttiği gibi, çocuk hakları farkındalığını toplumsal
düzeyde yükseltmek ve çocuk haklarını yaygınlaştırmak medyanın
görevlerinden biridir ve medya bu konuda önemli bir role sahiptir.
Çünkü “Medyanın çocukları temsil etme biçimi, toplumun çocukluğa ve çocuklara karşı tutumu üzerinde derin bir etki yaratmaktadır” (Mc Intyre, 2002: 3). Bu nedenle medya çalışanları ürettikleri
medya çıktılarının ne tür sonuçlara yol açacağının bilincinde olarak hareket etmelidirler. Medyanın çocuk haklarına ilişkin hak temelli bir yaklaşım geliştirmesi, çocuk haklarının yaygınlaşmasına
destek olurken, çocuk hakları ve hak temelli habercilik ilkelerinden
uzaklaşması ise hakların ihlal edilmesini görmezden gelinmesini
destekleyecektir. Bu nedenle medya çalışanlarının, hakların korunması ve çocukların insan onuruna yaraşır bir yaşam sürmesini destekleyici bir misyon üstlenmeleri beklenmelidir.
Nitekim bu misyon, medya çalışanlarının en prestijli uluslararası örgütlerinden biri olan Uluslararası Gazeteciler Federasyonu’nun Çocuklara ilişkin Habercilik Rehberi’nde açıkça tanımlanmış ve detaylandırılmıştır. 1998 yılında 70 ülkeden gazetecinin
katılımı ile çocukları ilgilendiren konularda faaliyet gösteren gazeteciler için hazırlanan rehber Latin Amerika, Afrika ve Asya bölge
gazetecilerinin çalışmalarıyla son şeklini almış, 2001 IFJ Seul
Kongresi’nde onaylanarak yürürlüğe girmiştir. Rehber’in temel
amacı, medyayı çocuk haklarını yaygınlaştırma yönünde cesaretlendirmek ve medyaya çocukların medya aracılığı ile seslerini duyurmalarını sağlama görevinin önemini hatırlatmaktır. Bu amaç
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin (ÇHS) garanti altına aldığı katılım hakkı ve Sözleşme’nin genel ilkeleri arasında yer alan 12.
Madde kapsamındaki çocukların görüşlerinin dinlenmesi ve dikkate alınması ilkesi ile doğrudan ilişkili ve uyumludur.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 259
Özellikle çocukların katılım hakkı, gazetecilik faaliyeti ile çocuk haklarının kesiştiği önemli bir alandır. 13. Madde, çocukların
düşüncelerini ifade hakkını ve bunu mümkün kılmak için medyaya erişim hakkını garanti altına alır. Madde 13’te bu hak şöyle ifade edilmektedir:
Çocuk, düşüncesini özgürce açıklama hakkına sahiptir; bu hak,
ülke sınırları ile bağlı olmaksızın; yazılı, sözlü, basılı, sanatsal biçimde veya çocuğun seçeceği başka bir araçla her türlü haber ve
düşüncelerin araştırılması, elde edilmesi ve verilmesi özgürlüğünü içerir.
Yukarıda belirtilen, çocuğun ifade özgürlüğünü kullanma ve
medyaya erişim hakkı temel bir haktır, ancak bu hak, BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin 16. Maddesi ışığında değerlendirilmelidir. Çocukların, ifade özgürlüklerini kullanırken aynı zamanda
korunma hakkına da riayet eden bir medya uygulaması, çocukların medyadan gelecek olası zararlardan korunması elzemdir. Bu
amaçla 16. Madde, çocukların yayın yoluyla zarar görmesini engellemek amacıyla bazı prensipler belirler. Bu prensip çerçevesinde, devletlerin çocukların mahremiyetini, masumiyet karinesini
korumak amacıyla gerekli yasal düzenlemeleri yaparak bu hakları
güvence altına alması yanında, medya çalışanlarının da bu konularda yasal düzenlemelere uygun açık politikalar izlemesi beklenir.
Daha önce de belirtildiği gibi, çocukların her türlü sömürü ve
istismar riskiyle karşı karşıya olmaları nedeniyle korunma politikalarına ihtiyaç duyulmaktadırlar. Ne yazık ki, medyada çoğu
kez korunamayan çocukların yaşadıkları kötü deneyimler haberleştirilmektedir. Bu haberlerde yaygın olarak, çocukların masumiyet karineleri hiçe sayılmakta, kimlikleri ve görüntüleri deşifre
edilmekte, damgalanmakta hatta şeytanlaştırılarak, tahrif edilmiş
temsil örüntüsü içinde yar almaktadırlar. Özellikle istismara uğramış çocuklar ve hukukla ihtilafa düşmüş, suça itilmiş çocuklarla
ilgili haberlerde bu oldukça yaygındır. Unutulmamalıdır ki gazete260 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ci, fotoğrafçı veya diğer medya çalışanı ile haber öznesi çocuk arasında eşit bir ilişki yoktur ve bu hiyerarşide yapılan işin doğası gereği üst konumda olan medya çalışanı sansasyonel, reyting amaçlı yaklaşımlara yenik düşerek çocukları istismar edebilir ve kendilerini hak ihlalcisi konumunda bulabilirler. Bu nedenle, yukarıda anılan çerçevede faaliyet gösteren medya kuruluşları, çocukların ikinci kez zarar görmesini engelleyerek çocukların korunma ve
katılım haklarının güvencesi içinde gelişme hakkını yaşama geçirmesi yönünde rol üstlenmelidirler. Bu ilkeler çerçevesinde yapılacak medya faaliyeti bir yandan çocuk haklarını korurken, bir yandan da çocuk hakları farkındalığını ve bilincini geliştirici bir işlev
üstlenmiş olacaktır.
Bu işlevin layıkıyla yerine getirilebilmesi, medya çalışanlarının
gerek çocuk hakları konusunda gerekse çocuklarla ilgili medya
çıktısı üretiminde gözetilmesi gereken kural ve ilkeler konusunda
eğitilmeleri ile mümkün olacaktır. Bu eğitim, UNICEF, Uluslararası Gazeteciler Federasyonu, Türkiye Gazeteciler Cemiyeti, BBC,
Save the Children gibi birçok ulusal ve uluslararası mesleki örgüt tarafından hazırlanan rehberlerde belirtildiği gibi, bazı temel
prensipleri içerir. En temel dört prensibi hatırlatmak gerekirse;
1. Her çocuk, saygı ile yaklaşılmayı hak eden bir bireydir.
2. Çocuklarla yapılacak her görüşme, mülakat, röportaj, kamera ve fotoğraf çekimi için, çocuğun veya vasisinin rızası ön koşuldur.
3. Haberde çocuğun kimliği ve görüntüsünün kamuya açıklanıp
açıklanmaması yönündeki karar, haberin içeriği dikkate alınarak, etik ilkeler ve çocuğun yüksek yararı ilkesi gözetilerek
alınmalıdır.
4. Çocuklarla yapılacak mülakat ve röportajlarda, çocuk haklarına saygılı gazetecilik rehberleri temel ilke olmalıdır.
Yukarıda anılan ilke ve yaklaşımlar ancak hak temelli gazete-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 261
cilik yaklaşımının egemen olduğu veya en azından saygı gördüğü ortamlarda mümkün olabilir ve medya bağlamında çocuk hakları, BM Çocuk Hakları Sözleşmesi ışığında hak temelli gazetecilik ilkelerinin uygulanması ile yeni bir düzeye evrilerek, korunabilir ve geliştirilebilir.
Bu amaca ulaşmak için atılacak her adım, çocukların var olma,
korunma, gelişme, katılım hakkını güçlendirerek, onların insan
onuruna yaraşır bir yaşam sürmelerine katkıda bulunmakla kalmayacak, aynı zamanda ülkemiz insan hakları kültürünü de geliştirip güçlendirecektir. Bu nedenle medya bağlamında çocuk haklarına gösterilecek özen ve önem, yeni yüzyılda yeni bir Türkiye
yaratmaya da katkıda bulunacak bir çaba olarak desteklenmelidir.
KAYNAKLAR
Beman G., Calderbank D. (2008), The Human Rights Based Approach to Journalism,
Training Manual, Bangkok, UNESCO.
BM Çocuk Hakları Sözleşmesi tam metin http://www.turkhukuksitesi.com/ showthread.php?t=5719 (erişim tarihi: 10.08.2010).
Enternasyonal I ve II Metinler, ‘çevrimiçi’ http://www.marksist.com/ (erişim tarihi:
12 10 2007).
Ishay, M. (1997), The Human Rights Reader, London, Routledge.
Mc Intyre, P. (2002), Putting Children in the Right: Guidlines for Journalists, Brussels,
IFJ Publication.
Mally, L. (1990), Culture of the Future: The Proletkult Movement in Revolutionary Russi, Berkeley, University of California Press, Çevrimiçi erişim: http: //ark.cdlib.org/
ark:/13030/ft6m3nb4b2/ (erişim tarihi: 01 06 2010).
Marx, K. (1994), “The Communist Manifesto”, Karl Marx Selected Writings, ed. Lawrance, H. Simon, Hackett Publishings.
Marx, K. (1999), “Gota Programının Eleştirisi”, İnter yay. İstanbul, Enternasyonal I ve
II ‘çevrimiçi’ http://www.marksist.com/ (erişim tarihi: 12 10 2007).
Owen, R. (2006), Yeni Toplum Görüşü ve Lanark Raporu, Çev. Lale Akalın, Kaynak,
İstanbul.
UNICEF (2010), Çocuk Hakları ve Gazetecilik Uygulamaları: Hak Temelli Perspektif,
Unicef, İrlanda ve Türkiye Çocuk Hakları ve Gazetecilik Müfredatı Çalışma Grubu, Ankara.
Roche, J. (1999), “Children: Rights, Participation and Citizenship”, Childhood, Vol. 6,
No. 4, pp. 475-493.
UN/ DPI, The State of the World’s Children 2004 Annex B, UN/ DPI Protocol /203105C
262 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Gülgün Müftü
GÜLGÜN MÜFTÜ
Uluslararası Çocuk Merkezi Yöneticisi
A.Ü. Dil Tarih Coğrafya Fakültesi, İngiliz Filolojisi Bölümü’nü bitirdi. Yüksek lisansını Hacettepe Üniversitesinde tamamladı ve 1985’e kadar öğretim
görevlisi olarak çalıştı. 1985-1997 tarihinde UNICEF Türkiye Temsilciliği’inde Çocuk Hakları ve Dış İlişkiler Program Sorumlusu olarak bulundu.
Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin ülkemizde imzalanması, onaylanması; Barolar, Polis Teşkilatı, İşçi Sendikaları, Üniversiteler, Sivil Toplum Kuruluşları ve medyada savunusu ve izlenmesi konularında farkındalık yaratma çalışmalarını gerçekleştirdi.
ILO ve Çalışma Bakanlığınca yürütülen ve çocuk işçiliğine son vermeyi hedefleyen IPEC projesinde danışmanlık yaptı. TÜRKİŞ Sendikasının yurt
içindeki bölge müdürlüklerinde işçi temsilcilerinin çalışan çocukların hakları konusunda duyarlılaştırılmalarını arttıracak çalıştaylar yürüttü. Ekim
2000 tarihinde International Chıldren’s Center, ICC (Uluslararası Çocuk
Merkezi, UÇM)’nde Çocuk Hakları programını başlattı. Bu çalışmalar sırasında Ankara’da çocuk haklarında çalışan Sivil Toplum Kuruluşlarının birlikteliğinin tohumları atıldı ve zamanla sekiz STK’nın katılımı ile “Ankara
Çocuk Platformu” kuruldu.
Halen ICC’deki görevini sürdürmekte olup, yaşamındaki en güzel şeyin “çocukların hakları yolunda uğraş verebilme” şansına ulaşmak olduğunu ifade etmektedir.
264 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk Haklarının Yaygınlaştırılması
İçin Medya Sorumluluğu
Toplumsal yaşamda bazı gelişmeler öylesine tam ve yerli yerinde olur, bazı hakların kullanımı öylesine işlerlik kazanabilir ki, zamanla bireyler bunu artık olağan bir yaşam biçimi olarak görüp
kendilerinden önceki kuşakların bu konuda ne denli zorluklarla
karşılaştıklarının bilincinde dahi olmayabilirler.
Günümüzden yüzyılı aşkın bir süre önce dünyanın her yerinde
küçücük çocukların zor koşullar altında ve uzun saatler boyunca
karın tokluğuna çalışmak zorunda kalmalarında bir gariplik görülmüyordu. Hatta o sıralarda dünyaya gelen çocukların yarısından fazlasının önlenebilir hastalıklardan ölmeleri bile olağan karşılanıyordu. Gerçekte, o yıllarda çocukların büyük bir çoğunluğu
her zaman, kısa ve acılı ömür sürmüş, cehalete ve ürkütücü yoksulluk ve yoksunluğa mahkûm olmuşlardı.
Bundan birkaç yüzyıl geriye gidildiğinde ise çocuğun korunması dahil tüm sorumluluğunun ailesine ait olduğu düşüncesi yaygındı. Çocukların hak sahibi bireyler oldukları, onların bu
haklarının uluslararası hukuk ile korunması gerekliliği düşüncesi ilk defa 1900’lü yılların başında ortaya atıldı. Bu amaçla bir örgütün kurulmasının gerekli olduğu düşüncesi ilk defa 1894 yılında
Jules de Jeune tarafından ileri sürülmüştür. Öte yandan çocukların, gençlerin ve annelerin korunması amacıyla ilk resmi girişimin
1912 yılında İsviçre’de, benzer bir başka çalışmanın ise Belçika’da
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 265
gerçekleştirildiği biliniyor. Burada amaç, ülkelerde mevcut olan
çocuklara ilişkin yasa, tüzük ve önemli yayınları toplayarak genel
bir başlık altında yayınlamak ve bunları ileride çocuklar için hazırlanması düşünülen uluslararası bir anlaşmaya esas olarak kullanmaktı.
1. Çocuk Hakları Sözleşmesi
Yıllar içinde gelişen bu düşünce ile I. Dünya Savaşı sonrasında
bugünkü Birleşmiş Milletler Teşkilatının öncüsü olarak kurulmuş
olan Milletler Cemiyeti, 1923’de çeşitli kuruluşların ve sivil toplum
kuruluşlarının katkısı ile bir doküman oluşturulmasına öncülük
etti; çocukların yaşama, gelişme ve korunma haklarını belirleyen
bu beş maddelik Bildirge 1924 yılında, ‘Cenevre Bildirgesi’ adıyla
Milletler Cemiyeti tarafından onaylanarak yayınlandı.
II. Dünya savaşından sonra yeniden değişen dünya koşullarında, 1945 yılında Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nın, 1946 yılında da
Birleşmiş Milletler Çocuklara Yardım Fonu UNICEF’in kuruluşlarından sonraki yıllar içinde yeniden gözden geçirilen Cenevre Bildirgesi daha kapsamlı hale getirildi. Bu defa 10 madde olarak düzenlenen yeni “Çocuk Hakları Bildirgesi” 20 Kasım 1959 tarihinde
BM Genel Kurulu’nda oy birliği ile kabul edilerek yürürlüğe girdi.
Zamanla, kalkınan ve gelişen dünyamızda çocuğun ihtiyaçları, yaşam koşulları, gelişimi sürecinde yapılması gerekenler, onun
daha önce bilinmeyen birtakım tehlike alanlarında korunması ve
özellikle çocuğa bir birey olarak katılım hakkı tanınması gibi konular ağır basmaya başlayınca, artık bildirgelerden daha bağlayıcı
olan uluslararası sözleşmelere ihtiyaç duyulduğu ortaya çıktı ve bu
noktadan hareketle 10 yıllık bir süreç içinde hazırlanan BM Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, 20 Kasım 1989 tarihinde BM Genel Kurulu’nda onaylandıktan sonra uluslararası yasa olması için
gerekli asgari 20 ülkenin onayı ile 2 Eylül 1990’da yürürlüğe girdi.
266 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Bunu, gerekli ek protokoller ve Avrupa Konseyi tarafından kabul edilen Çocuk Haklarının Kullanılmasına Dair Avrupa Sözleşmesi izledi. Ülkemizde Sözleşme 9 Aralık 1994’de Türkiye Büyük
Millet Meclisi’nde kabul edildi ve 27 Ocak 1995’de Resmi Gazete’de
yayınlanarak bir iç hukuk normu haline geldi.
Sözleşme’nin bugün Amerika ve Somali hariç tüm dünya devletleri tarafından onaylanmış ve uluslararası insan hakları hukukunda en yaygın kabulü görmüş olması, ülkelerin çocuklara ilişkin
duyarlılıklarını ve taahhütlerini açıkça ortaya koymaktadır.
Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Sözleşme’ye Taraf bir Devlet olduğunu, Sözleşme’yi onayladığında tüm dünyaya ilan ediyor ve
böylelikle Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’nin Önsözü’nde ifadesini bulan aşağıdaki prensiplere uymayı da taahhüt ediyordu.
1.1. Önsöz’de neler ifade ediliyor
Birleşmiş Milletler Andlaşmasında ilan edilen ilkeler uyarınca
insanlık ailesinin tüm üyelerinin, doğuştan varlıklarına özgü bulunan haysiyetle birlikte eşit ve devredilemez haklara sahip olmalarının tanınmasının, dünyada özgürlük, adalet ve barışın temeli olduğunu düşünerek,
Birleşmiş Milletler halklarının, insanın temel haklarına ve bireyin, insan olarak taşıdığı haysiyet ve değere kesin inançlarını Birleşmiş Milletler antlaşmasında bir kez daha doğrulamış olduklarını ve
daha geniş bir özgürlük ortamında toplumsal ilerleme ve daha iyi
bir yaşam düzeyi sağlama yolundaki kararlılıklarını hatırda tutarak,
Birleşmiş Milletlerin, İnsan Hakları Evrensel Bildirisinde ve
Uluslararası İnsan Hakları Sözleşmelerinde herkesin, bu metinde
yeralan hak ve özgürlüklerden ırk, renk, cinsiyet, dil, din, siyasal ya
da başka görüş, ulusal ya da toplumsal köken, mülkiyet, doğuştan
veya başka durumdan kaynaklanan ayırımlar dahil, hiçbir ayırım
gözetilmeksizin yararlanma hakkına sahip olduklarını benimsediklerini ve ilan ettiklerini kabul ederek,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 267
Uluslararası İnsan Hakları Evrensel Beyannamesinde, Birleşmiş
Milletlerin, çocukların özel ilgi ve yardıma hakkı olduğunu ilan ettiğini anımsayarak,
Toplumun temel birimi olan ve tüm üyelerinin ve özellikle çocukların gelişmeleri ve esenlikleri için doğal ortamı oluşturan ailenin
toplum içinde kendisinden beklenen sorumlulukları tam olarak yerine getirebilmesi için gerekli koruma ve yardım görmesinin zorunluluğuna inanmış olarak,
Çocuğun kişiliğinin tam ve uyumlu olarak gelişebilmesi için
mutluluk, sevgi ve anlayış havasının içindeki bir aile ortamında yetişmesinin gerekliliğini kabul ederek,
Çocuğun toplumda bireysel bir yaşantı sürdürebilmesi için her
yönüyle hazırlanmasının ve Birleşmiş Milletler antlaşmasında ilan
edilen ülküler ve özellikle barış, değerbilirlik, hoşgörü, özgürlük, eşitlik ve dayanışma ruhuyla yetiştirilmesinin gerekliliğini göz önünde
bulundurarak,
Çocuğa özel bir ilgi gösterme gerekliliğinin, 1924 tarihli, Cenevre Çocuk Hakları Bildirisinde ve 20 Kasım 1959 tarihinde Birleşmiş
Milletler Teşkilatı Genel Kurulunca kabul edilen Çocuk Hakları Bildirisinde belirtildiğini ve İnsan Hakları Evrensel Bildirgesinde, Medeni ve Siyasi Haklar Uluslararası Sözleşmesinde (özellikle 23 ve 24
üncü maddelerinde) ve Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklara ilişkin Uluslararası Sözleşmede (özellikle 10 uncu maddesinde) ve çocukların esenliği ile ilgili uzman kuruluşların ve uluslararası örgütlerin kurucu ve ilgili belgelerinde tanındığını hatırda tutarak,
Çocuk Hakları Bildirisinde de belirtildiği gibi ‘çocuğun gerek bedensel, gerek zihinsel bakımdan tam erginliğe ulaşmamış olması nedeniyle doğum sonrasında olduğu kadar, doğum öncesinde de uygun yasal korumayı da içeren özel güvence ve koruma’ gereksiniminin bulunduğunu hatırda tutarak,
Ulusal ve uluslararası düzeyde çocukları aile yanına yerleştir-
268 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
me ve evlat edinmeye de özel atıfta bulunan Çocuğun Korunması ve Esenliğine İlişkin Toplumsal ve Hukuksal İlkeler Bildirisi; Çocuk Mahkemelerinin Yönetimi Hakkında Birleşmiş Milletler Asgari
Standart Kuralları (Beijing Kuralları) ve Acil Durumlarda ve Silahlı Çatışma Halinde Kadınların ve Çocukların Korunmasına İlişkin
Bildirinin hükümlerini anımsayarak,
Dünyadaki ülkelerin tümünde çok güç koşullar altında yaşayan
ve bu nedenle özel bir ilgiye gereksinimi olan çocukların bulunduğu
bilinci içinde,
Çocuğun korunması ve uyumlu gelişmesi bakımından her halkın
kendine özgü geleneklerinin ve kültürel değerlerinin taşıdığı önemi
göz önünde tutarak,
Her ülkedeki, özellikle gelişmekte olan ülkelerdeki çocukların yaşama koşullarının iyileştirilmesi için uluslararası işbirliğinin taşıdığı önemin bilincinde olarak’...
Sözleşme’nin uygulanması için, ifade edilen bu prensipler ve 54
maddenin kapsam ve içeriğine dayanılarak ve ayrıca elde mevcut aşağıdaki ek protokoller doğrultusunda çalışılmasını gerektirmektedir:
- Çocuk Fahişeliği ve Çocuk Pornografisi ile ilgili İhtiyari Protokol,
- Çocukların Silahlı Çatışmalara Dahil Olmaları Konusunda
İhtiyari Protokol,
- Çocukların En Kötü Koşullarda Çalıştırılmasının Önlenmesi
ile ilgili 182 no.lu ILO Sözleşmesi,
- Kadına Karşı Her Türlü Ayrımcılığın Engellenmesi Uluslararası Sözleşmesi (CEDAW)’dir.
Buna ilaveten yakın zamanda ülkemizce onaylanan,
- Avrupa Konseyi Çocukların Cinsel Sömürü ve İstismara karşı
Korunması Sözleşmesi ile gene yakın zamanda imzalanan,
- Avrupa Konseyi Siber Suç Sözleşmesi vardır.
Ayrıca 2002 yılında Newyork’da gerçekleştirilen Birleşmiş MilÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 269
letler Zirve’sinden çıkan, Birleşmiş Milletler’in ‘Bin Yıl Kalkınma
Hedefleri’ nin bütün dünya çocuklarının refahı ve hakları için uygulanması ve hedeflere büyük bir hızla yaklaşılması gerekmektedir.
Sözleşme kuralları gereğince (Madde 44), Sözleşme’yi onaylayan ülkeler onay belgesinin BM’ye gönderilmesinden tam 2 yıl
sonra kendi ülkelerinin çocuklarının sağlık, gelişim ve refahı için
gerçekleştirdikleri uygulamaları belirten bir raporu Cenevre’deki
Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Komitesi’ne sunar. Bunu izleyen
her beş yılda bir ayrıca raporlar yollanmaya devam edilir. Komite,
gerek Sivil Toplum Kuruluşlarından gerekse çocuklardan, hazırlamış oldukları alternatif raporları komiteye yollamalarını da beklemektedir. (Bkz. Çocuk Haklarına dair Sözleşme, Madde 45/e)
1.2. Sözleşme’nin getirdiği standartlar
Çocuk Haklarına Dair Sözleşme ortak standartları ortaya koyarken, devletlerin farklı kültürel, toplumsal, ekonomik ve siyasal gerçeklerini de göz önüne almıştır. Bu sayede, tek tek devletler,
herkes için geçerli olan haklar çerçevesinde, bunların hayata geçirilmesine yönelik kendi ulusal yollarını kullanabileceklerdir.
Sözleşme, tüm ülkelerde çocukların her gün değişen ölçülerde
karşı karşıya kaldığı ihmal ve istismarı hedef almıştır. Ayrıca çocukların hassas konumlarını göz önünde tutarak onların medeni,
siyasi, ekonomik, sosyal ve kültürel haklarını, bir bütünün bağımsız ögeleri olarak ele alır. Hiçbir ayrım gözetmeksizin tüm çocukları eşit sayar, onların kendileri ile ilgili her kararda görüşlerinin
alınmasını (Madde 12), ifade ettikleri görüşlerin saygı görmesini
(Madde 13), çocuklarla ilgili her alanda ve işlemde onların yüksek
yararlarının gözetilmesini (Madde 3) savunur. Madde 17’ye göre
Sözleşme “Taraf Devletlerin kitle iletişim araçlarının önemini kabul
ederek çocuğun; özellikle toplumsal, ruhsal ve ahlaki esenliği ile bedensel ve zihinsel sağlığını geliştirmeye yönelik çeşitli ulusal ve uluslararası kaynaklardan bilgi ve belge edinmesini sağlar”.
270 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuğun bilgi edinme ve zararlı yayınlara karşı korunma hakkı
Sözleşme’nin yukarıda ifade edilen 17. Maddesi uyarınca çocukların toplumsal, zihinsel, ruhsal ve moral sağlığını geliştirmesi açısından bazı çeşitli kaynaklardan bilgi almaya ve bazı yayınlara ulaşma hakkı vardır. Ancak bu bilgilere ulaşırken, Madde
17(e)’de de belirtildiği gibi, 13. ve 18. maddelerde yer alan kurallar
göz önünde tutularak çocuğun esenliğine zarar verebilecek bilgi
ve belgelere karşı korunması için uygun yönlendirici ilkeler geliştirilmesinin teşvik edilmesi gerekmektedir. “Bundan dolayıdır ki,
bu hakkın gerçekleşmesi için televizyon, radyo, kitap, dergi, gazete, film, video oyunları ve internet gibi yazılı ve görsel medya araçlarından yayınlarını gerçekleştirirken etik kurallara dikkat etmeleri beklenir” (Bkz. Gülgün Erdoğan Tosun, Çocuk Odaklı Habercilik, Hak Haberciliği Dizisi 3, s. 175). Sözleşme zaten çocuklarla ilgili bütün program, proje ve işlemlerde ve tüm disiplinlerde “çocuk odaklı yaklaşımı (rights based approach”ı esas almıştır. Ayrıca
dört temel ilkenin altı çizilmiştir:
1. 18 yaşından küçük her birey çocuktur ve birey olarak kendi
hak ve özgürlüklerine sahiptir,
2. Çocuklar arasında ayrımcılık yapılamaz,
3. Çocuğun birinci öncelik hakkı vardır,
4. Çocuğun kendi ile ilgili tüm işlem ve kararlara katılım hakkı
ölduğu gerçeği tartışılamaz.
Sözleşme öncelikle ana babaya olmak üzere, ailelere, topluluklara, gençlere, öğretmenlere, sağlık çalışanlarına, emniyet görevlilerine, akademisyenlere, hukukçulara, sivil toplum kuruluşlarına,
medyaya, hükümetlere, bir başka deyişle en sade vatandaştan en
üst düzey yöneticiye, cumhurbaşkanına kadar, her kişi ve kuruma
çocuklarla ilgili sorumluluklar veren davranış biçimleri öngörür.
Sözleşme aslında çocuk dostu ilke ve prensipleriyle elimizde bulunan en iyi yönlendiricidir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 271
Bununla birlikte Sözleşme’nin evrensel onayının üzerinden 21
yıl geçtiği halde, bugün dünyada ve ülkemizde çocuklar, önlenmesi mümkün olan hastalıklardan ve yetersiz beslenme dahil diğer birçok nedenden olumsuz etkilenmekte ve bunlardan çoğu da
yaşamlarını kaybetmektedirler. Çocuklar zorunlu eğitimlerini tamamlayamamakta, kızlar bu durumdan daha fazla etkilenmektedirler. Çocuklar sürekli sokaklarda ve güvenli olmayan ortamlarda yaşamakta, ya da çalıştırılmakta, cinsel ve fiziksel istismar ve
ihmale uğramakta, aile içinde ve okullarda şiddete uğramaktadırlar. Böylece şiddeti çok küçük yaşlarda en yakın çevrelerinde yaşamakta, hatta şiddetin yöntemlerini medyada yer alan haberlerden ve çeşitli televizyon kanallarını izlerken öğrenebilmektedirler.
Ergenler arasında kazalardan, intiharlardan, şiddetten ve gebelikle
ilgili komplikasyonlardan ölümler bir hayli fazladır. AIDS hastalığından Afrika’da ana babalarını kaybetmiş olan küçücük çocuklar, içinde bulundukları yoksulluk ve hastalık koşulları bir yana,
yetim ya da öksüz kalmış olan kardeşlerine ana babalık yapmaktadırlar. Alınan bütün tedbirlere rağmen dünyada 30 milyonu aşkın genç sigaraya yeni başlamaktadır. Sürüp gitmekte olan savaşlar, ya canlarını ya da ruh sağlıklarını ve ana babalarını almakta, savaş ortamındaki çocuklar ise bedensel ya da ruhsal perişanlık içinde yaşamlarını sürdürmeğe çalışmaktadırlar. Sarsılan aile
bağları, bazı durumlarda çocuğun ihmal ve hatta istismarı, çocuğun sesinin duyulup işitilmemesi, ona yalnızca göz ile bakılıp, fiilen görülmemesi, hatta farkedilmemesi gibi durumlar çocukları
yalnızlığa itmekte, içine kapatmakta, küçücük yaşlarından itibaren
çevresinde görmeye başladığı, yaşına uygun olup olmadığı kuşkulu filmler, gürültülü, vurdulu kırdılı, önündeki objeyi, hayvanı ya
da insanı nasıl vuracağını, altedeceğini, yok edeceğini öğreten, bunun pratiğini yaptıran bilgisayar oyunları, dehşet ve gürültü ortamı, çocuğu bu tür şiddetle başbaşa bırakarak bu tür bir medya bağımlılığına itmektedir.
272 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
3. Günümüz çocuklarının yazılı ve görsel medyaya ilgisi
ve çocuk haklarında medyanın önemi
Günümüzde bütün çocukların sürekli medya ile içiçe oldukları gözlenmektedir. Çocuklar neredeyse, okullarında geçirdikleri zamandan daha fazlasını çeşitli medya araçlarını kullanarak geçirmekte oldukları için artık onların da yetişkinler kadar TV’nin ve internetin esiri olduğu düşünülebilir. Etrafları TV, müzikçalarlar, bilgisayarlar; filmler, dergiler, magazinler, gazeteler gibi her türlü yazılı medya ile çevrilmiştir. Çocukların ceplerinde, hatta yatak odalarında bile
cep telefonları, MP3 çalarlar, bilgisayar oyun sistemleri ve hatta televizyon gibi en gelişkin medya ulaşımı vardır. Zamanlarının yarısına yakınını TV izlemekle, ya da bilgisayarlarda chat yapmakla geçirmektedirler. Bunların hepsi, çocuğa yararlı bilgiler sağladığı ve onun
açısından zararlı olmadığı ölçüde iyidir. Ama çocuğun dinlenme ve
boş zamanlarını değerlendirme hakkı olduğu da akılda tutulmalıdır.
Genellikle medyada izlenenler nelerdir?
• Ailenin akşam bir masa çevresinde oturup yemekte tam da
bir araya geldikleri sırada gezinilen TV kanallarında, özellikle son zamanlarda birbiriyle yarışırcasına hazırlanmış olan
haber programlarında, poltikacıların gün içinde birbirleri
hakkında ifade ettikleri zarif (!) sıfatlar, yüksek ses tonu ve
sert bakışlar ve yüz ifadeleri (rol model) olarak sunulmakta, araya giren reklamlarda özendirici tüketim maddeleri,
bazen bizzat çocuklar tarafından oynanan klipler biçiminde reklam olarak ekranda önlerine gelmektedir. Bu arada çocuk dahil tüm aile bireylerinin günün en yorgun, ama tek
birlikte olunduğu zamanda, hoş sobet ile geçirilmesi gerekirken, “haydi canım yemeğini çabuk bitir, odana koş ve dersinin başına otur, testlerini çöz”, buyruğuyla çocuk odasına gönderilir, odada hangi tür medya varsa başına oturur ve
kendi yalnız dünyasına kavuşur
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 273
• Reklamlar, sosyo ekonomik düzey açısından imrendirici,
özendirici olmakla beraber, kimilerinde özenti, kimilerinde
kıskançlık yaratmaktadırlar. Bir saha çalışmamız sırasında,
evine ancak kıt kanaat peynir, zeytin, ekmek sağlayabildiğini ifade eden bir annenin feryadını hiç unutmadım: “Sucuklu yumurta reklamı çıkınca televizyonda, bütün bebeler ağlıyor hocam, nasıl unutturacağımı bilemiyorum” diyordu yoksul kadın.
• Gün içinde işlenmiş cinayetlerin ardarda ve sürekli olarak
tüm detayları ile anlatılıp gösterilmesi, aynı şekilde ölümlü
trafik kazalarının bütün dehşeti ve ‘az sonra’ ünlemi ile tekrar tekrar dehşet sahneleri biçiminde yayınlanması,
• İthal TV showların yerli versiyonlarının çocukları “sanat”
adına yarıştırması; bunun çocuğun yaşına ve gelişimine katkısı olacak yerde, çocuğu aynen bir yetişkin gibi giydirip, takıp takıştırıp rol modeli (rol modeli!) olan birtakım sanatçılarla birlikte bazan iç burkan, ağlatan hüzünlü şarkılar söyleterek, bazan hiç de yaşına uygun olmayan beden hareketleriyle dans ve raks ettirerek, daha da ötesi, her ne kadar yayınların kayıttan yapıldığı söyleniyorsa da, izleme vaktinin
bir çocuk için çok geç olan gecenin ileri saatlerine kadar uzatılarak yayınlanması,
• Yarışmadaki bu tür çocukların evlerinden, ailelerinden uzakta bu performanslarına hazırlanması, ancak performans saati geldiğinde bazılarının annelerini görünce özlemle ağlamaya başlamaları, böyle ana-çocuk sarmaş dolaş ağlama sahnelerinin bu gösterimlerde sık sık yer alması,
• Sonbahar sezonu ile birlikte ailelerimizin, hatta ülkemizin neredeyse en öncelikli konusu haline gelen TV dizilerinin başlıca kanallarda birbirleri ile yarışırcasına sundukları
ve genelde aile içi şiddet, okulda ve sokaktaki şiddet, ayrıca
cinsel istismar ve tecavüz sahneleri ile dopdolu senaryolarla
274 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
işlenmiş dizilerin çocukların etrafta bulundukları saatlerde
yayınlanması, hemen tüm kanallarda yer alan bu tür konulu
dizilerin gitgide artması; öyle ki, bir kanaldan ötekine geçtiğinizde adeta aynı yerden devam edercesine konuların birbirine benzer oluşu,
• Yazılı medyada 3. sayfa haberlerindeki dehşetin ve cinayetlerin en ince ayrıntılarla verilmesi; sözde bantlanmış olarak
yayınlanan kanlı, fotoğraflı görüntülerin yer alması (bugün
60’lı yaşlarında olan kuşak ne çocukluğunda, ne de ergenliğinde bunlara şahit olmamıştır).
• Çocuklarla ilgili haberlerde “sokak çocukları, tinerci çocuklar, sokak çeteleri, başı kesilerek öldürülen”… gibi aşağılayıcı, mimleyici, bir merhumun insan haklarını ve manevi şahsını zedeleyici, geride kalan ailesini bitmek tükenmek bilmeyen bir biçimde üzüntüye boğan, sürekli iç burkan, tepki yaratan ifadelerin kullanılması,
• Reklamlarda sayıları gitgide artan bir biçimde çocukların
kullanılması, çocuklar vasıtasıyla marka özentisinin yaratılması, bunun adeta bir moda haline gelmesi,
gibi yayınlar izlenmektedir.
Bu arada çocuklarla ilgili gerçek başarı haberlerine bazen spor,
çok nadir olarak da satranç yarışmaları dışında, gerek yazılı gerekse görüntülü medyada hemen hemen yok denecek kadar az yer verilmektedir. Bugün gerek yazılı, gerekse görsel medya haberlerinde de çok genç yaşlarında dünyaca ünlü müzik, bale, vs gibi güzel sanat dallarında düzenlenen yarışmalarda üstün başarı kazanan çocuklarımız ile ilgili haber, ropörtaj, konser düzenlenmesi
gibi aktivitelere de pek az rastlanmaktadır. Özellikle TV yayınlarında böyle üstün yetenekli ve başarılı çocuklarla yapılacak söyleşi
ve kısa resital programlarının yer alması, yayını izleyen diğer ço-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 275
cuklarımız için birer rol model olarak algılanacak ve onların motive olmalarını sağlayacaktır kanısındayız.
‘‘Bir çocuğu yetiştirmek bütün bir köyün işidir’’
(Bir dünya atasözü)
Baştan bu yana sözü edilen ve çocukların Magna Carta’sı olarak
anılan Çocuk Haklarına Dair Sözleşme ile ilgili bilgiler ışığında ve
tüm zamanların bilge insanlarının süzgeçinden geçerek günümüze kadar gelen bu tür özdeyişler doğrultusunda çocuğun ne denli
özenle yetiştirilmesi gereken bir varlık olduğunu bir kez daha gözönüne sermektedir. İşte tam da burada, gerek yetişkin birer birey
olarak her birimizin, gerekse çocukla ilgili çalışmalar yapan tüm
profesyonellerin, konumuz olduğu için de Medya’nın görev ve sorumluluklarından söz etmek yerinde olacaktır düşüncesindeyim.
4. Medya çalışanlarının çocuk hakları ve uygulamaları
konusunda farkındalıklarının arttırılması
Günümüzde tüm dünyada, toplumun haber almak için okuduğu
gazete ve dergi, izlediği televizyon, dinlediği radyo, başvurduğu internet ortamı için haber üreten medya çalışanlarının, gerek insan hakları, gerekse çocuk hakları açısından çok önemli hizmet ve sorumlulukları vardır. Dolayısıyla televizyondan çocuklara aktarılan bilgilerin ve görüntülerin hazırlanması ve sunulması aşamasında, haklara duyarlı gazetecilik sorumluluğu ve yaklaşımını gerektirmektedir.
Medya çalışanları, gazetelerin sahipleri, genel yayın yöneticileri, köşe yazarları, tüm konuları işleyen muhabirleri, editörleri,
destek hizmetlerinde çalışan personel dahil; aynı şekilde televizyon kanallarının sahipleri başta olmak üzere, haberi yayına hazırlayanlar, haber sunucuları, muhabirleri ve destek personelin, gerek çocuklarla ilgili haber hazırlarken, gerek çocuklarla görüşürken bilmelerini, akıllarında tutmalarını ve duyarlı olmalarını ge276 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rektiren tek konu çocukların yüksek yararı olmalıdır. Kişi, kendi çocuğunu incitip etkileyebileceğini düşündüğü bir haberi nasıl
hassasiyetle ele alıyorsa, tüm çocuklar söz konusu olduğunda da
aynı hassasiyet ve dikkati göstermelidir. Konunun bir gün gerçekleşmesinin mümkün olması hayal ve dileğiyle, bu hassasiyet ve sorumluluğu tüm medya için de önerebiliriz. Hele hele buna bir de
medyayı takip edip gerekli eleştiriyi yapan izleyicilerin, okuyucuların eleştirilerinin ve gözlemlerinin de dikkate alınmasını eklersek, işte o zaman o kocaman global köyün mutlu çocuklarının ve
geleceğin haklara ve demokrasiye saygılı yetişkinlerinin yetişmesine olumlu bir katkı sağlayabilmiş oluruz.
4.1. Çocuklarla ilgili konularda haber yapmada neler gözetilmelidir
Bilgi temeline dayalı, duyarlı ve profesyonel gazetecilk, insan
hakları ve toplumla ilgili haberlerin kalitesini arttırmaya yönelik herhangi bir medya stratejisinin temel ögesidir. Gazeteciler ve
medya kuruluşları söz konusu olduğunda, günlük sorunlar, özellikle çocuklar ve hakları ile ilgili haber ve yorumlar ön plana çıkmaktadır. Burada en doğru yol gösterici ise Çocuk Haklarına Dair
Sözleşme’dir. Dolayısıyla bütün gazetecilerin ve medya profesyonellerinin öncelikle bu sözleşme ile ilgili bilgileri kendi çevrelerinde en
geniş biçimde yaygınlaştırma ve Sözleşme’nin bağımsız gazetecilik
açısından getirdiklerini ortaya koyma görevleri vardır. Medya kuruluşlarının öncelikli görevi çevredeki çocuk ihmal ve istismarını, her
türlü hak ihlalini, sömürü biçimini araştırıp ortaya koymaktır. Bunları gerçekleştirirken dikkat edilmesi gereken hususlar:
• Çocuklarla ilgili konularda haber ve yorum hazırlarken doğruluk ve duyarlılık bakımından en yüksek mükemmellik
standardına ulaşmaya çalışmak;
• Çocuklara ayrılan bölümlere zararlı bilgiler sokan programların ve görüntülerin kullanılmasından kaçınmak,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 277
• Çocuklarla ilgili materyallerin reklamı adına, kalıplardan ve
sansasyon peşindeki sunumlardan kaçınmak;
• Çocuklarla ilgili herhangi bir materyalin yol açabileceği sonuçları önceden gözetmek ve böylece çocukların maruz kalabilecekleri zararı asgari düzeyde tutmak;
• Bunun kamu yararına olacağına dair net veriler bulunmadıkça, ilgili çocukların görsel sunumundan ve çocukların
teşhisine imkân verecek yollardan kaçınmak;
• Mümkün olduğu durumlarda ve herhangi bir zorlama olmaksızın, çocuklara kendi görüşlerini ifade etmek üzere
medyaya erişim imkânları sağlamak;
• Çocuklar tarafından sağlanan bilgilerin bağımsız yollardan
teyidini sağlamak ve bu teyit işleminin bilgi veren çocukları
riske sokmadan gerçekleşmesini güvence altına almak;
• Çocukların cinsellik içeren görüntülerini kullanmaktan kaçınmak;
• Resimler bulurken adil, açık ve doğrudan yöntemlere başvurmak ve mümkün olduğu durumlarda bu resimleri çocukların veya sorumlu bir yetişkin veya vasi/nezaretcinin bilgisi
ve onayı dahilinde elde etmek;
• Çocuklar adına konuştuğunu veya çocukların yararlarını
gözettiğini iddia eden kuruluşların konum ve durumlarını
doğrulatmak;
• Çocuğa yarar sağlıyacağının açıkça görüldüğü durumlar dışında, çocukların esenliği ile ilgili materyaller karşısında çocuklara veya ana-babalarına veya vasilerine herhangi bir ödeme yapmamak. (Uluslararası Gazeteciler Federasyonu’nun
2 Mayıs 1998 tarihinde Brezilya’nın Recefe kentinde taslak olarak benimsenen ve gene Uluslararası Gazeteciler
Federasyonu’nun 2001 yılında Seul’de yaptığı yıllık toplantıda kabul edilen ilkeler).
278 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
4.2. Çocuk Haklarına Dair Sözleşme ve uygulanmasının izlenmesi konusunda medya için eğitim
Yukarıda tek tek saydığımız tüm medya görevlilerinin Çocuk
Haklarına Dair Sözleşme ve uygulanmasının izlenmesi konularında elverdiğince bilgilendirilmesi ve bu konuda duyarlılaştırılmasının uygulamada çok büyük rolü olacaktır. Bunu her medya kuruluşu kendi personeline ‘meslek içi eğitim’ olarak sağlayabileceği gibi, konuya profesyonel gazeteci, yetiştiren meslek okulları ve
üniversitelerin müfredatında da yer verilmesi gereklidir. Burada
Milli Eğitim Bakanlığı ve YÖK’e de çağrı yapılmalıdır.
B.M. Çocuk Hakları Komitesi’ne gönderilen “Ülke Raporu”nun
basın aracılığıyla izlenmesi ve yaygınlaştırılması
Cenevre’de bulunan Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları
Komitesi’nin hazırladığı Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’nin Genel Uygulama Önlemleri’ne ilişkin GENEL YORUM 5’te belirtildiğine göre, Sözleşme’ye taraf olan bir Devlet, Madde 4’te belirtildiğine göre Sözleşme’de yer alan hakların yaşama geçirilmesi için
“gerekli bütün yasal, idari ve diğer önlemleri” almalarını talep etmektedir. Sözleşme ile yükümlülük altına giren devlet olmakla
birlikte, devletin bu sözleşmeyi uygulama, çocuk haklarını fiilen
yaşama geçirme yükümlülüğü, toplumun bütün kesimleriyle, bu
arada elbette çocuklarla yerine getirilmesi gereken bir iştir. Burada, iç hukukun tamamının Sözleşme ile tam uyum halinde olmasının sağlanması, Sözleşme’de yer alan ilkelerin ve hükümlerin doğrudan doğruya ve gerektiği gibi uygulanması temel önemdedir.
Ayrıca 42. Maddede “Taraf Devletler, Sözleşme ilke ve hükümlerinin uygun ve aktif araçlarla yetişkinler kadar çocuklar tarafından da yaygın biçimde öğrenilmesini sağlamayı taahhüt ederler”
denilmektedir. Madde 44’de “Taraf Devletler raporlarının ülkelerinde geniş bir biçimde yayımını sağlarlar” ifadesi yer almaktadır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 279
Komite tarafından belirlenen Genel Yorum’da anlatılan önlemlerden amaçlanan, bütün çocukların, Sözleşme’de yer alan bütün
haklardan, yasal düzenlemeler, eşgüdüm ve izleme organlarının,
hükümete bağlı ve bağımsız oluşturulması, kapsamlı veri toplanması, farkındalık yaratma ve duyarlılık geliştirme, eğitim ve nihayet uygun politikaların, hizmetlerin ve programların uygulanması yollarıyla yararlandırılmasıdır. Sözleşme’nin benimsenmesinin
ve hemen hemen bütün ülkeler tarafından onaylanmasının tatmin
edici sonuçlarından biri, ülke ölçeğinde çocuk odaklı ve çocuklara duyarlı çeşitli organların, yapıların ve etkinliklerin yaratılması
olmuştur. Bunların arasında, Hükümet düzeyindeki çocuk hakları
birimleri, çocuk bakanlıkları, bu bakanlıklar arası komiteler, parlamento komiteleri, çocuk etki analizleri, çocuk bütçeleri ve “çocuk haklarının durumu” raporları, çocuk hakları ile ilgili STK koalisyonları, çocuk ombudsmanlıkları da yer almaktadır.
Bu uygulama sürecinde Medya çok değerli bir ortak olabilir.
Medya gerek Sözleşme’nin kendisinin, gerekse buna ilişkin bilgi ve
anlayışın yaygınlaştırılmasında belirleyici bir rol oynayabilir. (Genel Yorum 2001-2006, s. 5-16, footnote 22)
Medya sözleşme ile ilgili tanıtımda neler yapabilir?
Çocuk Haklarına Dair Sözleşme, Madde 44 (6), taraf devletlerin kendi raporlarının ülkelerinde geniş biçimde yayımını sağlamasını önermektedir.
Sözleşme çerçevesindeki raporların ulusal düzeydeki uygulamada oynaması gereken önemli rolü gerçekten oynaması isteniyorsa, bu raporların içeriğinin ilgili ülkedeki yetişkinler ve çocuklar tarafından bilinmesi gerekir. Rapor süreci, devletlerin çocuklara ve haklarına karşı nasıl bir tutum aldıklarının ortaya çıkması
açısından özel bir fırsat oluşturur. Ancak raporların ülke ölçeğinde yaygınlaştırılıp tartışılmaması durumunda, bu sürecin çocukların yaşamları üzerinde önemli bir etki yaratması beklenemez.
280 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Sözleşme, raporlarını kamuoyuna açıklamalarını Taraf Devletlerden açık bir biçimde talep etmektedir. Raporlar gerçek anlamda
erişilebilir olmalı; örneğin çeşitli dillere çevrilmeli, çocuklar ve engellilerin yararlanabilecekleri formlarda hazırlanmalıdır. Internet
bu yaygınlaştırma işlerinde yardımcı olabilir. Yazılı ve görsel medyanın da bu yaygınlaştırma işleminde görev alması bilginin iletişimi açısından gerçekten önemli yer tutacaktır.
Ayrıca, Komite devletlerden, sundukları raporlar üzerinde Sözleşme gereği yapılan incelemelerle ilgili bütün belgeleri geniş kesimlere yaymasını talep eder. Böylece yapıcı bir tartışma ortamı
yaratabilecek, her kademedeki uygulama sürecine girdi sağlanacaktır. Özellikle Komite’nin sonuç gözlemleri, çocuklar dahil kamuoyuna geniş bir biçimde ulaştırılmalı ve bu gözlemler parlamentolarda tartışılmalıdır.
Türkiye Sözleşme’ye Taraf bir Devlet olarak ilk Raporu’nu
1995’de Çocuk Hakları Komitesine sunmuştur. Rapor 2001’de
Komite’de görüşülmüş ve bununla ilgili olarak hazırlanan
Komite’nin gözlem raporu aynı yıl Türkiye’nin eline geçmiştir.
Türkiye’nin ikinci raporunu Komite’ye sunma tarihi normal olarak 2002, üçüncü raporunki ise 2007 yılları iken, her iki raporu
kapsayan bir rapor 2009 yılında birleştirilmiş ikinci rapor olarak
Komite’ye sunulmuştur. Ancak bu gecikme ile raporun BM Çocuk
Hakları Komitesi tarafından görüşülmesi kabul edilmemiş olup,
görüşülme muhtemelen 2011’in sonuna (kesin değil) ertelenmiştir. Bir başka deyişle Komite’nin bu rapora ait sonuç gözlemleri henüz bildirilmemiştir.
Şimdi soruyoruz: Kamuyla ve özellikle çocuklarla paylaşılması gereken bu raporlar medyada ne kadar yer almış, BM Çocuk
Komitesi’nin Türkiye’ye yolladığı 2001 yılına ait ‘gözlem raporu’
kamuoyu ve çocuklarla ne kadar paylaşılmış ve tartışılmıştır?
Eğer çocuklarımızın durumunu gerçekten iyileştirmek, sorumluluklarımızı bilmek, tartışmak, yerine getirmek istiyorsak, bunlar
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 281
hakkında mutlaka bilgi sahibi olmamız gerekli olacaktır. 21. yüzyılın çocuğunu, haklarını bilen, ihtiyaçları, eğitimi, sağlığı ve katılım hakları sağlanmış, kendine zarar vermeyen güvenli medya ortamı içinde yetişmiş, gülen yüzüyle, kendine ve çevresine saygılı
bireyler olarak yetiştirmek istiyorsak, toplumun tüm kesimleri ile
birlikte çocuklara birinci öncelik tanıyan medyaya da ihtiyacımız
sonsuzdur. Unutmayayalım, ‘bir çocuğu yetiştirmek bütün bir köyün işidir’.
Sonsöz
Günümüzde gerek yazılı, gerekse görsel medyanın çocuğun
haklarının Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’de belirtilen haklar
çerçevesinde uygulanmasının etkisi son derece önemlidir. Birçok
ülkede medyanın buna katkıda bulunduğu gözlenmektedir; ancak
Türkiye’nin, diğer birçok ülke gibi bu konuda katedecek daha çok
yolu vardır.
Medya, Sözleşme’nin uygulamasının izlenmesi açısından son
derece önemli bir konumdadır. Bu yüzden çocuğun bizzat medyada yeralan ve çocuk için zararlı olabilecek şiddet, dehşet ve pornografik haber, bilgi ve görüntülerden korunması aynı derecede
önemlidir. Çocuk Haklarına Dair Sözleşme’nin 17. Maddesinde
buna yer verilmektedir.
Medyanın ayrıca çocuğun katılım hakkı, yani kendisi ile ilgili kararlarda düşüncesini söyleme ve söylediği düşüncelerine saygı
görme hakkı konusunda da çok önemli bir rolü vardır. Aslında bu
hakka saygı ve hakkın uygulanması, medyanın çocuklarla iletişim
kurmasını, hatta zaman zaman çocukların haberinlerin hazırlanmasında bizzat yer almalarını gerektirebilecektir.
Bunu denemeye değmez mi? “Dünyayı güzellik kurtaracaktır” demiş bir düşünür ve “Bütün çocuklar bizimdir” diyor Çocuk Hakları Bildirgesi; buna bir ilave de bizden olsun: “Bütün ço282 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
cuklar güzeldir!” O halde dünyayı, kendilerine verilen önem doğrultusunda, örselenmeden, ihmal ve istismara uğramadan, şiddete maruz kalmadan, iyi ve doğru habercilikle bilgilendirilerek yetişen ve hepsi bizim ve hepsi güzel olan dünya çocukları kurtarsın.
KAYNAKLAR
Birleşmiş Milletler Çocuk Haklarına Dair Sözleşme
Birleşmiş Milletler Binyıl Kalkınma Hedefleri
Uluslararası Gazeteciler Federasyonu Çocuklarla İlgili Konularda Haber Yapmada
Gözetilecek Yollar ve İlkeler
Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Komitesi’nin Sözleşmeye İlişkin Genel Yorumları, 2001-2008, Uluslararasu Çocuk Merkezi, Çocuk Hakları Yayın Serisi 3 ve 4.
Çocuk Odaklı Habercilik, Hak Haberciliği Dizisi: 3, İPS İletişim Vakfı, 2007
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 283
Üçüncü Bölüm
Medya ve Çocuğun Katılımı
286 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Ragýp Duran
RAGIP DURAN
Fransız Libération ve Lübnan Al Mustaqbel gazeteleri Türkiye muhabiri
1954 İstanbul doğumlu. Galatasaray Lisesi (1973) ve Fransa’da Hukuk tahsilinden (1978) bu yana İstanbul, Ankara, Paris, Londra, Amsterdam ve
Boston’da Aydınlık, Hürriyet, AFP, BBC, Özgür Gündem, Cumhuriyet
gibi medya organlarında muhabirlik, yazarlık, yöneticilik yaptı. Paris’te
CFPJ, Harvard’da Nieman Gazetecilik Okullarında okudu. Halen Fransız Libération ve Lübnan El Müstakbel’in Türkiye muhabiri. Galatasaray
ve Marmara Üniversiteleri İletişim Fakültelerinde gazetecilik dersleri verdi. Bilkent Üniversitesi’nde simültane çeviri dersleri veriyor. Bağımsız İletişim Ağı BİA’da, Hayvan’da, Tükenmez’de, Virgül’de, İktidarsız’da yazdı. Halen Express’de ve www.apoletlimedya.blogspot.com’da yazıyor. Medya eleştisi alanında üç telif kitabı yayınlandı. İki de çevirisi var. İHD, ÇGD, TGC
ile Hellmann-Hammett ve Nureddin Zaza basın ödülleri sahibi. 1978’den bu
yana Fransızca-İngilizce simültane çevirmenlik yapıyor. Radikal Galatasaraylı. Ruh olarak Ece Ayhan ve Roger Waters, gıda olarak da hünkârbeğendi
ve menemen ile iyi anlaşıyor.
288 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk ve Medya:
Çocuklarla Söyleşi Yaparken1
Önce bu bölümün programını açıklayayım: ‘Medya ve Çocuk’
konusunu dört kısımda işlemeye çalışacağım. Birinci kısımda, ‘Üç
İkilem’ alt başlığı altında genel bir girizgah babında üç çelişkiye değineceğim. İkinci kısımda, ilginç bir deneyimden, Fransa’daki “Sarı
Kart” derneğinin girişimlerinden söz edeceğim. Bu konuşmanın
ana gövdesi, “Çocuklarla röportaj yaparken dikkat edeceğimiz hususlar” alt başlığı altında 5-10 kalemde örneklerle aktarılacak. Üç ikilem
Medya-Çocuk ilişkilerine baktığımızda üç çelişki dikkatimi çekiyor:
Türkiye’de, belki de tüm dünyada, hem toplumda hem de medyada dışlanan iki önemli kesim var: Kadınlar ve çocuklar. Bu dışlanma ataerkil toplum yapısıyla ilgili olsa gerek. Kadına ve çocuğa
önem vermemek, kadınla çocuğu tam anlamıyla yetişkin kişiler,
tam anlamıyla yurttaş olarak görmemekten kaynaklanıyor. Kadın
ve çocuk, bizim toplumumuzda ve medyada, ikinci sınıf insanlar
olarak telakki edilir. Atasözlerine, deyimlere bile girmiştir bu aşağılama, yok sayma. “Elinin hamuruyla işe karışma” denir mesela. Ama fırında çalışan erkek hamurkâr için sarf edilmez mesela
1 Bu metin, BİA ve Umut Vakfı’nın 2006 ve 2007 yıllarında çeşitli kentlerde düzenlediği eğitim seminerlerinde verilen derslerin zenginleştirilmiş yazılı versiyonudur.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 289
bu söz. Oysa onun da eli hamurludur... “Saçı uzun aklı kısa” deyimi de kadınları hor gören bir deyim. Çocuklar için de bu tür çok
sayıda atasözü ve deyim var. Gerici, çocuk karşıtı.. “Çocuk aklı”
denir mesela, bir konuya çok saf yaklaşanlar için. Ya da ani, doğal, kendiliğinden davranan birisi için de “Çocuk musun?” denir.
Biz BİA’da, hem bu eğitim toplantılarında, hem de yayınlarımızda, egemen sistem ve düşüncenin dışladığı, aşağıladığı, hor gördüğü bu iki kesime, yani kadınlara ve çocuklara özel önem veriyoruz. Bu nedenle bizim dört editörümüzden birisi kadın, diğeri de
çocuk haberleri konusunda uzmanlaşıyor zaten.
1) Çocuk, biz yetişkinler açısından her ne kadar, “öteki”, “başkası” gibi görülse de, dışımızda, bizden olmayan bir varlık gibi algılanıp ele alınsa bile, doğası gereği, aslında zamanla tanımlanan
bir hal durumu. Demem o ki, dün hepimiz çocuktuk. Çocukluk, kaçınılmaz bir
aşama. Herkes mecburen bir dönem çocuk olarak yaşıyor, yaşadı.
İşin ilginç yanı, çocukluk ebedi bir hal değil, bir otobüs durağı gibi,
varıyoruz, bir süre bekliyoruz, sonra da ayrılıyoruz çocukluktan.
Geçmişte hepimiz çocuktuk, gelecekte de her çocuk yetişkin olacak. Dolayısıyla, 70 yaşında da olsak içimizde hep
bir çocuk var, 5 yaşında da olsak içimizde 70 yaşında bir ihtiyar barındırıyoruz. Burada aklıma şair ağabeyim Feyyaz Kayacan geliyor. 2.
290 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dünya Savaşı sırasında Londra’da Nazi bombardımanına karşı sığınaklara yığılan insanları anlattığı öykülerine “Çocuktaki Bahçe”
başlığını uygun görmüştü. “Bahçedeki Çocuk”a nispet!
2) Gerek bu oturumda gerekse genel olarak “Medya ve Çocuk”
konusunu ele alırken, iki alan mevcut: Çocuklarla ilgili haberler,
yani çocuk odaklı haberler, bir de haberlere, her türlü habere, çocuk perspektifiyle bakmak. Bu ayırımı da yapmak gerek. Sarı Kart
Sarı kart, belki hanımlar bilmeyebilir, futbol maçlarında, hakemlerin hata yapan oyuncuları uyarmak için kullandıkları bir
işaret. Aşırı sert hareketlerde bulunan, ya da kasti faul yapan
oyuncular ve kurallarda belirtilen ihlalleri gerçekleştiren futbolcular, hakemler tarafından önce sarı kartla uyarılır, benzeri hata
bir kez daha tekrarlanırsa hakem bu kez kırmızı kartını çıkararak oyuncuyu ihraç eder. Sarı kart, aynı zamanda 80’li, 90’lı yıllarda Fransa’da kurulmuş küçük bir medya eleştiri-yapım derneğinin
adı. Ebeveynler, hukukçular, televizyon yapımcıları, Fransız televizyonlarında çocukların ruh haline zarar verecek bazı yayınlardan müşteki. Başta şiddet, porno ve ayrımcılık olmak üzere, mevcut yasalara rağmen, Fransız televizyonlarında, hem genel izleyicilere, hem de çocuklara yönelik programlarda çeşitli olumsuzluklar yaşanıyor. Sarı Kart’ı oluşturan aileler, başta çocuklara yönelik
programları videoya kaydediyorlar, sonra avukat ve televizyoncularla bu kayıtları inceliyorlar ve yasalara aykırı bir şekilde, ya da
yasa engellememiş olsa bile şiddet, pornografi ve ayrımcılık içeren sahneleri, diyalogları, görüntüleri ayıklıyorlar. Avukatlar, hem
yayıncı kuruluş, hem de söz konusu filmi gerçekleştiren yapımevi hakkında tazminat davası açıyor. Buraya kadar aslında çok orijinal bir yaklaşım yok. Normal bir yurttaşlık görevi... Sarı Kart, ikinci aşamada, yani tazminat davasını kazandıktan sonra, elde ettiği
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 291
geliri, dernekteki emekli ya da halen çalışan TV yapımcılarına aktarıyor ve şiddet, porno, ayrımcılık yerine, barış, sevgi, dayanışma temalarını içeren video-kasetler yaptırıyor çocuklara yönelik
ve bunları isteyenlere bedava dağıtıyor. Burada iki nokta önemli: Birincisi, Sarı Kart, salt yıkmakla,
eleştirmekle, mahkûm etmekle yetinmiyor, iyisini, güzelini, idealini de yapıyor. Önce yık, sonra yap!
İkincisi: Televizyon biliyorsunuz bağımlılık yaratan, bireyin zaman ve mekânını kısıtlayan bir medya organı. Belirli bir programı,
belirli bir saatte kesintisiz bir şekilde bir mekânda, TV ekranı olan
bir mekânda izlemek zorundasınız. Video-kasette ise bu sınırlama yok. Video-kaseti, tabii ki yine ekran, video oynatıcısı olan bir
mekânda, ama sizin istediğiniz bir zamanda ve yine isterseniz fasılalı olarak izleyebiliyorsunuz. Sarı Kart deneyimi önemli. Hem sivil, yani bir yurttaşlık girişimi, hem hukuki, hem siyasi, hem de mesleki alanlarda iş yapıyorlar. Ayrıca da gelir getirici bir çalışma olduğu için, sürekli olarak yeni üretime maddi zemin hazırlamış oluyor. Yüksek meblağlı tazminat cezaları, gerek yapımevlerini, gerekse yayıncı kuruluşları daha dikkatli, daha özenli olmaya sevk edebilir, hatta caydırıcı bir etkisi bile olabilir.
292 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Ne yazık ki Sarı Kart, Fransa’da bölgesel düzeyde kaldı. Bir süre
sonra da dağıldı. Çocuklarla röportaj yaparken dikkat edeceğimiz hususlar
Aslında bu bölümde büyük bir ihtimalle daha önce zaten bildiğiniz bazı kuralları anlatacağım. Çünkü birkaç nokta dışında, çocuklarla röportaj ile, yetişkinlerle röportaj arasında çok büyük bir
fark yok. Çocuk.. Önce “çocuk” sözcüğünden ne anladığımızı açıklayalım. Yasal deyimi esas alıyoruz. 0-18 yaş kategorisindeki herkese
çocuk diyoruz. Çocuk, dolayısıyla, esas olarak ve belki de sadece
yaş ile tanımlanan bir durum. Kuşkusuz çocukların, yetişkinlere
göre, daha saf/temiz, bilgisiz ve farklı algılama yöntemleri olduğunu da unutmamamız gerek. Çocuğun, yetişkinlere göre daha hassas bir yaratık olduğunu da biliyoruz. Açalım biraz daha:
0-18 yaş grubu dedik, ama bu tanım çok muğlâk, çok genel.
Çünkü hepimiz biliyoruz ki, mesela 4 yaşındaki bir çocukla, artık neredeyse delikanlı adayı 17 yaşındaki bir çocuk farklıdır. Gazeteci olarak yetişkinlerle röportaj yaparken karşımızdaki insanın
özelliklerini nasıl bilmek zorundaysak, çocukların da yaşlarına değin özelliklerini, röportaj yaparken hesaba katmalıyız. 17 yaşındaki bir çocuğa rahatlıkla sorabileceğimiz bir soruyu, mesela 4 yaşındaki bir çocuğa soramayız herhalde. Çocuk tanımının ayrıntılarına, derinliklerine de girmemiz gerekir. Köylü çocukla kentli çocuk, röportaj öznesi olarak farklıdır. Keza öğrenci çocukla, sokakta çalışmak zorunda bıraktırılan
bir çocuk da sorularınızı farklı algılayabilir, farklı yanıtlar verebilir. Kız çocuk/erkek çocuk ayırımı da önemli. Kimi zaman kız çocuğuyla kız gazeteci, oğlan çocuğuyla erkek muhabirin görüşmesi
yararlı olabilir. Duruma bakmak gerekir. Sosyal kimlik de önemli
tabii. Etiler’de oturan 15 yaşındaki bir çocukla Şemdinli’de yaşayan
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 293
15 yaşındaki çocuk birçok konuda son derece farklıdır. Röportaj
yaparken, sorularımıza iyi, doğru yanıtlar alabilmek için, yanıt verecek çocuğun tüm bu özelliklerini iyi bilmemiz gerekir ki, onun
rahatça anlayabileceği, dolayısıyla rahatça yanıtlayabileceği soruları bulalım, soruları ona göre formüle edelim. Röportaj derken de acil, ayaküstü demeç almaktan, bir haberin
unsurunu sormaya, oturup uzun uzun söyleşi yapmaktan, telefonla soru sormaya kadar her yöntemi kastediyoruz.
“Çocuk ve Medya” temasında, bir başka deyişle çocuklarla röportaj meselesinde aslında bir tek temel ilke var. O da, ÇOCUĞU
BAĞIMSIZ BİR KİŞİ OLARAK ELE ALMAK! Yani Ayşe, Hüseyin
Bey’in kızı, ya da Fatma Hanımın kızı Ayşe değildir. Ayşe, kendi
kişiliği, fikri, görüşü, bilgisi, duygusu olan bağımsız bir kızdır. Bir
kız çocuğudur. 294 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Özel durumlar Doğal ortam: Çocukların hassas varlıklar olduğunu söylemiştik, bu nedenle çocuğun röportaj sırasında rahat olmasını sağlamamız gerekir. Geçenlerde TV’de Okan Bayülgen’in programında
gördüm. 8-9 yaşındaki bir çocuğu stüdyoya çıkarmışlar. Çocuk garip bir korku ve endişe içinde etrafına bakıyor. Tamamen garipsemiş, yadırgamış stüdyo ortamını. İzleyiciler alkışlıyor, gülüyor filan, acayip ışıklar var, çocuğun bilmediği görmediği kocaman alet
edevat, kameralar, mikrofonlar vs... Bayülgen de ha bire çocuğu
zorluyor: “Hani içeride ne güzel anlatmıştın, anlatsana bir daha”
diyor. Kural, çocukla doğal ortamında röportaj yapmak. Bu çocuğun evi, odası olabilir, okula gidiyorsa okulu, ya da sınıfı olabilir.
Refakatçi: İlke olarak çocuğu tanımıyoruz. Yani muhabir çocuğu tanımıyor. Bu nedenle kimi zaman çocuğun kendisini daha rahat ve güvende hissetmesi için, yanında birisi olabilir. Annesi, babası, ablası, ağabeyi, ya da amcası gibi. Tabi söz konusu refakatçinin röportaj konusu ile ilgisi, bağlantısı olmaması gerek. Çocuğun
babası, annesini öldürmüşse mesela, Allah göstermesin, ya da kim
uğraşıyorsa bu işlerle, refakatçisi olarak katil babayı veremezsiniz
çocuğun yanına. Burada önemli olan refakatçinin tamamen pasif
olması gereği. Refakatçiye baştan söylemeniz gerekir, “Siz hiç söze
karışmayacaksınız, hatta el-kol hareketleri, ya da mimiklerle çocuğa herhangi bir şeyi söylemesi, ya da söylememesi için baskı yapmayacaksınız’.
İzin: Galiba unuttun ilk başta, söylemem gerek, ilk başta sizin
muhabir olarak, röportajcı olarak yapmanız gereken önemli bir
formalite, izin almak. Çocuk, yanıt verebilecek yaşta ise, çocuktan, olayın önemini kapsamını bilemeyecek, kavrayamayacak bir
yaşta ise ebeveynlerinden mutlaka izin alınması gerekir röportaj
öncesinde. Biz çocukla oyun oynamıyoruz, kahve sohbeti de yapmıyoruz. Çocuğun söyleyeceklerini kamuya aktaracağız. Bunları
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 295
ilk başta açık seçik bir şekilde çocuğa, ya da ebeveynlerine söylememiz şart. “Bak senin söyleyeceklerini yarın gazetede yayınlayacağız (ya da bu akşam TV haber bültenlerinde çıkacak). Bildiğin,
gördüğün, doğruluğundan emin olduğun her şeyi bize söyle ki,
insanların bu olay konusunda bilgisi olsun” türünden açıklamalar
yapmamız lazım. Batı’da bu iş yazılı izin olarak yapılıyor çoğu kez.
Çünkü hepimizin başına gelmiştir, adamla ya da kadınla röportaj
yaparız, teybe kaydederiz, yayınlanınca da “yok ben öyle demedim” diye inkâr eder. Ya da “ben onu söylerken onu kastetmedim,
muhabir yanlış anlamış, yanlış yorumlamış, açıklamamı tahrif etmişsiniz” filan derler.
Ne çok ciddi, ne de laubali: Vali, ya da Belediye Başkanı ile röportaj yaparken adamın, kadının yanağından makas almıyorsunuz değil mi? Ya da “hadi yavrum, bu soruya da cevap verirsen
bak sana çikolata vereceğim” demiyorsunuz, değil mi? O zaman
çocukla röportaj yaparken de yapmayacaksınız böyle sululuklar.
Üstelik yaparsanız, çocuk uyanıktır, gerçeği değil, sizin istediğiniz
yanıtları verir, hele işin ucunda çukolata varsa... Bir devlet başkanı ile röportaj yaparken uyulması gereken minimum kaideler var.
Cumhurbaşkanına mesela “sen” diye hitap edilmez. Ama çocuğa
edebilirsiniz. 5 yaşındaki çocuğa “siz” derseniz, iş fazla resmiyete,
ciddiyete biner. İçten davranmak gerek, ama fazla samimiyete de
gerek yok. İyi bir denge tutturmak gerek.
Dil, söylem önemli: Çocukla röportaj yaparken “oğlum”, “kızım”, “yavrum” gibi deyimler kullanmamak gerek. Çünkü o çocuk
296 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sizin oğlunuz, kızınız ya da yavrunuz değil. Çocuğun yaşına uygun bir dil ve söylem geliştirmeniz gerekir ki, çocuk da sizi iyi anlasın. Mesela “Maktul validenizin kimlerle teşrik-i mesaisi vardı?”
diye bir soru soramazsınız 18 yaşındaki bir çocuğa bile. Sorularınız sade, kolay anlaşılır bir Türkçeyle oluşturulmalı.
Kısa ve net soru: Aslında sadece çocuklar için deği, tüm kişilerle yaptığınız röportajlarda sorularınız kısa ve net olmalı. Siz oraya konuşmaya, nutuk atmaya, açıklama yapmaya değil, çocuğu konuşturmaya gittiniz. Siz az konuşacaksınız, maksat çocuğun konuşması.
Hissiyat değil, maddiyat: Somut olacak sorularımız. Genel ve
muğlâk değil. Ayrıca haber, bilgi için somut ayrıntılara ihtiyacımız
var. Şiir yazmıyoruz, haber yazıyoruz. Bu nedenle “ne hissediyorsun?”, “ne düşünüyorsun?” değil, “ne oldu?”, “nasıl oldu?”, “ne gördün?”, “ne duydun?” gibi sorular sormak gerekir. Böylece hem çocuk daha kolay yanıt verebilir, hem de bizim haberimiz için gerekli olan unsurları toplamış, almış oluruz. Soruları önceden hazırlamak gerek: İşimizi ciddiye alıyorsak,
yazacağımız haber ya da röportajı önceden tasarlamışsak, yani
okura neyi, nasıl vereceğimiz konusunda bir fikrimiz, bir tasarımız varsa, röportajın başarısını sağlayan önemli bir unsur da ön
hazırlıktır. Konuya ilişkin bilgileri gözden geçirdikten sonra, hem
yeni öğrenmemiz, bilmemiz gereken unsurları (eksik bilgileri),
hem de başka kaynaklardan edindiğimiz bilgileri çocuktan doğrulamak için tüm olası soruları önceden yazmamız gerek. Röportajın gidişatına göre, yani çocuk mesela bilmediğimiz, beklemediğimiz yeni bir bilgi verirse, onu da hemen acilen, yan ve ek sorularla açmamız gerekir. Soruyu farklı formüle edebiliriz: Çocuğu tanımıyoruz, bu nedenle ilk başta 2-3 soruda çocuğun algılama kapasitesini de öğrenmemiz gerekir. Çocuğun soruları anlaması çok önemli. Bu nedenle çocuğun soruları anlayıp anlamadığını, verdiği yanıtlardan
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 297
çıkartabiliriz. Anlamadığına hükmedersek, aynı soruyu farklı bir
şekilde, daha basit bir şekilde formüle edebiliriz. Yanıt vermiyorsa, bir iki defa daha sorarız, sonra da röportajın selameti açısından ısrar etmeyiz. Genelden özele: Isındırma soruları dediğimiz genel, yumuşak
sorularla başlamak iyi olur genellikle. Havadan sudan, çocuğun
okulundan, tuttuğu takımdan bile başlayabiliriz. Çocukla aramızda bir güven ilişkisi kurmak gerek. Sizin çocuğu, çocuğun da sizi
aldatmadığından emin olmamız gerekir. Çocuk bir soruyu anlamazsa, abartmamak ve sık tekrarlamamak kaydıyla test usulü soru
da sorabiliriz. Ama mutlaka “c” şıkkı da olması lazım. Mesela biri
olumlu, diğeri olumsuz iki önerme sunabiliriz, mutlaka üçüncü
olarak da “ikisi de değil”, ya da “hiç biri”, “ne öyle oldu ne de böyle” olasılığını gündeme getirmeliyiz. Tamamen konu dışına çıkmadıkça kesmeyin: Çocukların hayal dünyasının farklı olduğunu, algılamalarının da yetişkinlerinkine benzemediğini söylemiştik. Çocuk bir soruya yanıt verirken, kolaylıkla konu dışına çıkabilir. Hemen kesmeyin, belki başka ilginç, yeni bir ipucu,
ya da bilgi verecektir. Ama baktınız konu tamamen dağılıyor, ilgisiz alanlara kayıyor, o zaman
“tamam, bak bu
meseleyi sonra
konuşuruz, şimdi bana... anlatsana...” diyerek rotayı düzeltebiliriz. 298 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Sadece evet ya da hayır’la yanıtlanabilecek soru sormayın: Röportaj, bilgi toplama, zor ve karmaşık bir iş. Mesele, hiçbir
mesele siyah-beyaz gözlüklerle anlaşılamaz. Bu nedenle çocuğa sadece “evet” ya da “hayır”la yanıtlanabilecek soru sormayın. Sorsanız bile hemen ardından “neden” sorusunu sorunu. Ya da “nasıl?” Yönlendirici soru sormayın: Röportaj yaptığınız konuda mutlaka sizin de oluşan, oluşmaya başlayan bir yargınız, bir hükmünüz vardır. Bu yargıyı, hükmünüzü doğrulatmaya çalışan yönlendirici soru sormayın. Yani mesela “baban anneni başkasıyla gittiği
için öldürdü değil mi?” sorusu, işin kolayına kaçmaktır. Çocuğun yanıtlayamayacağını tahmin ettiğiniz soruları sormayın: Çocuk, yaşı gereği bazı konuları, alanları bilemez. Konuyu, hatta alanı bile hiç bilemeyebilir. Siz biliyorsunuzdur, ama çocuk bilmiyordur, bu tür alanlara ilişkin soru sormak, çocuğun kafasını karıştırmaktan başka bir işe yaramaz. Çocuk konuyu bilmediği için, doğru cevabı veremeyecektir. Ya da uyduracaktır. Ne bileyim mesela, hep bu trajik örnekte kaldım ben ama babanın anneyi öldürdüğü olayda, çocuğa kalkıp da “baban anneni tatmin
edemiyormuş doğru mu?” diye soru sorulmaz.
Çocuğu olumsuzluklara sevkedebilecek soruları da sormayın:
Trajik vakalarda, bilgi almak, rekonstrüksiyon yani trajik olayı yeniden canlandırma, temsil yöntemleri pek başarılı sonuç vermez.
Babası annesini öldürmüş bir çocuğa, tanık olarak, “baban bıçağı kaç kere annenin karnına sapladı?” diye soru sorulmaz. Bu soru
karşısında çocuk, o anı yeniden yaşar ve morali bozulur. Ayrıca
kullanmayacağınız, işinize yaramayacak, başka ve daha sağlam bir
kaynaktan elde edebileceğiniz bir bilgiyi, çocuğa sormanın âlemi
yok. Adli tıp, bıçağın kaç kez saplandığını zaten tespit eder. Acıyı
hatırlatmamak gerek çocuğa. Çocuğun mahremiyetine saygı: Çocuğun bağımsız bir birey
olduğunu başta söylemiştim. Bunu hiçbir zaman unutmayacağız.
Bu nedenle de tıpkı yetişkinlerde olduğu gibi, çocuğun da mahreÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 299
miyetine saygı göstereceğiz. Yani soru sorarken, çocuğa kendisi ya
da ailesinin özel hayatına ilişkin bir konuya girmeyeceğiz. Kendi
söylerse de bunu haberimizde kullanmayacağız. Size amca, dayı, teyze, hala diyen çocukla röportaj yapılmaz: Siz gazeteci, muhabir, röportajcı olarak akrabalarınızla, yakınlarınızla röportaj yapamazsınız, yapmamanız gerekir. Çünkü
çocuk olsun, yetişkin olsun, röportaj yaptığınız kişi, bir akrabanız ise, ona nesnel yaklaşamazsınız. Zaten o da sizi muhabir olarak görmez, akraba olarak görür. Doğal olarak onu kayırırsınız,
onu haksız göremezsiniz. Diyelim ki bir akrabanızda önemli bilgiler var, onunla mutlaka röportaj yapılması gerekiyor, o zaman gazete, radyo, televizyondaki bir muhabir arkadaşınızı, akrabanız ve
konu hakkında ayrıntılı bir şekilde bilgilendirirsiniz ve röportajı
o yapar. Sonra da basılana, yayınlanana kadar o röportaj metnini
görmezsiniz. Yani onu edit filan etmezsiniz. Son olarak, röportaj, haber-bilgi toplama yöntemlerinden sadece bir tanesidir: İlke olarak röportajı yapıp çözdükten, yani yayınlanacak metin haline getirdikten sonra (yayına hazırladıktan
sonra) içeriğini denetlemeniz gerekir. Röportaj veren herkes her
300 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
şeyi doğru söylemek durumunda değildir. Gazeteci, muhabir olarak, röportaj veren kişinin söylediklerinin doğru olması sizin sorumluluğunuzdadır. Kuşkulandığınız bir nokta olursa, röportajdan sonra yeniden telefonla, ya da röportajı verenle bizzat görüşerek “efendim siz böyle dediniz, ama bizim elimizdeki resmi belgede söylediğinizin tam tersi yazıyor” deyip çelişkiyi çözmesini istemeniz gerekir. İnsanlar, röportaj verirken, istedikleri görüş ve fikirleri savunabilirler, bu, onların en doğal hakkıdır. Görüş ve fikirlere, biz gazeteci olarak, karşı olsak bile müdahale edemeyiz,
ama gazeteci olarak gazetemizde, radyo ya da televizyonda yayınladığımız bilgilerin doğruluğundan sorumluyuz. Bu nedenle somut bilgiler üzerinde hassasiyetle durmalıyız, en az iki farklı kaynaktan bilgileri doğrulamamız gerekir. Doğru olmadığından emin
olduğumuz, hatta kuşku duyduğumuz bilgileri, doğrulayamıyorsak, yayınlamak zorunda değiliz. Asi takdirde, muhabir olarak gazete olarak röportaj verenin yanlış, kasıtlı, ya da kasıtsız yalanlarına alet olmuş oluruz. Sonsöz
Sonuç olarak, çocukların da birer birey olduklarını düşünerek,
onlara doğal, ama özelliklerini hesaba katarak davranmamız gerekiyor. Çocuklarla söyleşi yaparken, ya da onlardan bilgi almaya çalışırken, muhabir olarak, büyüklere davrandığımız gibi davranıp, çocukların bazı özellikleri nedeniyle almamız gereken bir
dizi önlem var. Çocuk konusu, kaçınılmaz olarak zamana ve mekâna göre, yani
ülkeden ülkeye, dönemden döneme farklılıklar arzeden bir alan.
Bu nedenle gazetecilik çalışmasında da, ülkeye özgü kültür gözönünde bulundurulmalı.
Aslında, istismara çok müsait olan çocuk meselesi, gazetecilikte ve mutlaka reklamcılıkta, özel itina ile değerlendirilmesi gereÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 301
ken bir mesele. Habercilikte esas ve genel olarak, çocukları doğrudan ilgilendiren olaylarda çocukların görüşleri tayin edici. Kuşkusuz çocukların, kendilerini doğrudan ilgilendirmeyen konularda da bir bakışı-yaklaşımı olabilir. Ama yine de suça itilen çocuklar, çocuk pornografisi gibi hassas konularda, çocukların görüşlerinin yansıtılması sorunlu olabilir. Gazeteci, “Çocuk Polisi”, ya da
“Çocuk Mahkemesi Hakimi” değildir. Bizzat çocukların da çok küçük yaşlardan itibaren gazetecilikle-habercilikle ilgilenmeleri -Mesela Medya Okur-Yazarlık derslerine başlamaları- çocukları medya ve muhabir karşısında daha bilgili ve bilinçli hale getirecek. KAYNAK Görsel malzemeler (8 illüstrasyon) Kanadalı çizer Christopher Hinton’a aittir. Dr. Jane
E. Ledingham, C. Anne Ledingham ve John E. Richardson’ın 1993’de Ottowa
Üniversitesi tarafından yayınlanan “Medyadaki şiddetin çocuklar üzerine etkisi”
başlıklı makalesinde kullanılmıştır. 302 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Ezgi Koman
EZGİ KOMAN
Yazar, çocuk hakları savunucusu
1998 yılında Hacettepe Üniversitesi Çocuk Gelişimi ve Eğitimi Bölümü’nden
mezun oldu. Engelli çocuklarla çalıştıktan sonra 1999 yılında kuruculuğunu yaptığı Çatı Çocuk Kütüphanesi ve Sanat Atölyesi’nde, çocuk kültürü konusunda çalıştı. 2000yılından 2006/Kasım ayına kadar BM Çocuk Hakları
Sözleşmesi’nin yaşama geçirilmesini hedefleyen aylık anne baba ve eğitimci dergisi Çoluk Çocuk’un yazı işleri müdürlüğünü yaptı. Kasım 2006 tarihinden beri İnsan Hakları Ortak Platformu’nda diyalog ve savunuculuk çalışmaları koordinatörü.
2004-2009 tarihlerinde Uluslararası Af Örgütü Türkiye Şubesi Çocuk Hakları Koordinatörlüğü’nü yürüten Ezgi Koman, çocuk haklarıyla ilgili çeşitli
çalışmalarda eğitimcilik, danışmanlık ve editörlük yapıyor. Ezgi Koman aynı
zamanda Gündem Çocuk Derneği’nin kurucu yönetim kurulu üyesi.
304 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuklarla Birlikte Başka Bir Medya
Çocukların “Magna Carta”sı olarak tanımlanabilecek en önemli uluslararası belge olan BM Çocuk Hakları Sözleşmesi, çocuğu
hak sahibi bir birey olarak görmekte, çocukluğu bir var oluş tarzı olarak tanımlamaktadır. Bu nedenle de çocukların kendilerini
gerçekleştirmesini sağlayacak ifade, düşünce, örgütlenme ve katılım hakkını da çocuklar için tanımlamaktadır.
Katılım; “kamu yaşamında yer almak”, “kamu yaşamının bir
parçası olmak” şeklinde tanımlanmaktadır. Bireylerin karar süreçlerinde ve etkinliklerde yer alması, bu süreçlerde “etkili” olması,
karar mekanizmalarına, uygulama ve değerlendirme süreçlerine
“etkin” müdahalelerde bulunması anlamına da gelmektedir ve demokrasinin temel prensipleri arasında yer alır.
Çocuk da ailede, okulda, sokakta, politikada, yani aslında yaşamın her alanında demokrasinin ve insan haklarının temel prensiplerine göre yaşamını sürdürmezse, ileriki yaşantısında bu kavramlara göre yaşaması mümkün değildir.
Çocuğun katılımı demokrasi ve insan hakları kültürünün tüm
toplumlarda tam olarak benimsenmesini sağlamak amacıyla ilk
kez BM Çocuk Hakları Sözleşmesi’yle gündeme gelmiştir. Sözleşmenin 12, 13, ve 15. maddelerinde belirtilen çocuğun katılım hakkı “çocukların ve gençlerin kendilerini ilgilendiren konularda, kararlarda, etkinliklerde ve süreçlerde etkin bir şekilde yer almaları”
anlamına gelmektedir.
BM Çocuk Hakları Komitesi; çocuğun kendini ilgilendiren her
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 305
konuda dinlenilme ve görüşlerine gereken özenin gösterilmesi,
yani katılım hakkının hayata geçirilmesine yatırım yapmayı, sözleşmeyi imzalayan Taraf Devletler’in açık ve ivedi bir yasal yükümlülüğü olarak görmektedir. Bunu, ayrımcılık gözetilmeksizin
her çocuğun hakkı olarak da nitelemektedir. Ancak dünyada pek
çok toplumda çocuğun kendini etkileyen konularda, kendi görüşünü ifade etme ve bu görüşlerinin uygun şekilde dikkate alınması
hakkı, siyasi ve ekonomik pek çok engelle önlenmektedir.
Çocuğun katılım hakkının tam olarak hayata geçmesi için; yetişkinlerin çocukları, yetişkinlerden bağımsız bir birey olarak görmeleri,
onların potansiyellerine inanmaları, çocukluğu bir varoluş tarzı olarak görmeleri gerekmektedir. Tıpkı BM Çocuk Hakları Sözleşmesi gibi.
Yetişkinler çocuklara inanmaz, onların potansiyellerine güven
duymaz ve onları bağımsız birey olarak görmezse, “katılım hakkı”
hayata geçemez. Bu nedenle çocuğun katılım hakkı – hatta diğer
haklardan biraz daha fazla olarak- yetişkinler tarafından tamamen
benimsenmeyi gerektirir.
Çocukların yaşadıkları dünya, yetişkinler tarafından kurgulanmış bir dünya; yetişkinler tarafından yönetilen kurumlarla ve kurallarla devam eden bir dünya… Ne yazık ki yetişkinler tarafından kurgulanan bu dünyada, BM ÇHS aksine, çocuğa ilişkin genel
yaklaşım, onların henüz yeterince büyümemiş, büyümesi gereken,
korunmaya muhtaç, “tamamlanmamış” kişiler olduğudur.
Her alanda karşımıza çıkan bu yaklaşım, çocuğun katılımının
önündeki en önemli engeli oluşturuyor. Bu engel ancak, toplumda
ve bireylerde demokrasi ve insan hakları kültürünün benimsenmesi ve yaygınlaşmasıyla ortadan kalkacaktır.
Sadece BM Çocuk Hakları Sözleşmesi değil, Çocuk Haklarının Kullanılmasına İlişkin Avrupa Sözleşmesi de, çocukların kendilerini ilgilendiren konularda görüşlerinin alınmasını, kendilerini ilgilendiren her konuda bilgi edinmelerini vurguluyor. Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Komitesi, çocuğun katılım hakkının
306 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
sağlanması için; bazı öncelikli ortamlar belirlemiştir. Bu ortamlar “genel politikaların belirlenmesi”, “aile”, “çevrenin korunması
ve sürdürülebilirlik konuları”, “okul” ve “medya”dır.
1. Medyada çocuk katılımı
Medya, topluma bilgi akışını, yurttaşlar arasında ortak bir görüş oluşmasını, toplumun değer yargılarının ve tavırlarının değişmesini sağlayabildiği, başka ifadeyle tüm toplumu yönlendirebilme gücüne sahip olduğu için, çocuğun medyaya katılımı, onun
kamusal yaşama katılımı anlamına gelmektedir. Bu da, medyada çocuk katılımının hem demokrasi, hem insan hakları kültürü,
hem de çocukların bireysel gelişimleri açısından önemini bir kere
daha ortaya koymaktadır.
BM Çocuk Hakları Komitesi, çocuklara görüşlerini ifade etme
olanağı sağlaması açısından medyanın önemini vurgulayarak
medyada çocukların seslerinin daha fazla duyulması gerektiğini
belirtiyor. Ancak BM Çocuk Hakları Sözleşmesine imza veren ülkemizde, ne yazık ki medya çocuklara bu olanağı yeterince tanımamakta, çocuklar medyada etkin bir şekilde yer alamamakta, pasif bir izleyici, ya da haber nesnesi olmaktan öteye geçmemektedir.
Gazeteci Murat Çelikkan, çocuk katılımını vurguladığı bir yazısında çocukların dünya nüfusunun üçte ikisinden fazlasını oluşturdukları halde, medyada ancak yüzde beşten daha az bir oranda
yer aldığını belirtiyor. Oysa hem demokrasinin, hem de çocuk hakları sözleşmelerinin temel ilkelerine göre çocukların medyada yer
alarak kamu yaşamına katılmaları çocukların hakkı. Ve bu, yetişkinlerin çocuklara bir lütfu değil, BM ÇHS’ye göre yükümlülüğü…
2. Çocuklar gerçekten medyaya katılabilirler mi?
Çocuklar kendilerine olanak tanındığında neler yapabileceklerini bize her zaman gösteriyor. Önemli olan, yüzümüzü onlara çevirÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 307
mek ve onların potansiyellerinin farkına varmak, onlara inanmak.
Çocukların medyaya katılımı dört başlık altında değerlendirilebilir:
• Çocukların görüşlerini ifade edebilmelerine olanak sağlanması (Medya ürünlerinde çocuklara özel olarak ayrılan sayfalar, bölümler, köşeler vb).
• Medyanın çocukları ilgilendiren konularda, onların da görüşlerinin alınması ve bu görüşlerin ilgili kişi ve kuruluşlara
ulaşmasına aracı olunması (Örneğin; televizyon ve gazetelerin
Milli Eğitim Bakanlığı’nın, müfredat değişikliği yapması konusunda, çocukların düşündüklerine ve görüşlerine yer vermesi)
• Çocukların kendilerini ilgilendiren konular hakkında bilgi
edinmelerinin sağlanması (Örneğin Anayasa’da çocuklarla
ilgili yapılan değişikliğin çocuklar açısından ne ifade ettiğinin çocuklara anlatılması).
• Çocukların kendi medya ürünlerini oluşturmalarına olanak
tanınması (Kendi gazete, radyo sinema vb. ürünleri oluşturmaları).
3. Başka bir medya mümkün
Yukarıda da belirtildiği gibi, medyada çocuk katılımının sağlanmasının yollarından biri de, çocukların kendi medya ürünlerini
oluşturmalarına olanak sağlamak. Bu konuda Türkiye’de ve dünyada az da olsa örnekler var. Bu örnekler bizlere gösteriyor ki “çocuklarla birlikte başka bir medya mümkün”. İşte bazı örnekler…
On bir yaşındaki Bengi Su Dönmez’in sokaktaki açık elektrik
kabloları hakkında yaptığı “Sakın Ona Basma” adlı film ilk örneğimiz. YouTube aracılığıyla internet sitesinde görebileceğiniz bu
filmde Bengi Su günlük yaşamında “gördüğü/tanık olduğu”, tehlikeli olduğunu “bildiği” bir konuyu, “kamerayı eline alarak” görüntülemiş ve bu görüntüleri “anlamlı bir şekilde bir araya getirerek”
bir medya ürünü ortaya çıkarmıştır.
308 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Bir diğer örnek de Açık Radyo’da haftada bir yayımlanan “Söz
Küçüğün” adlı program. Programın yapımcıları ve sunucuları çocuklar. 2007 yılında başlayan radyo programı, her bölümünde çocuk haklarıyla ilgili bir konuyu ele alıyor. Programda ayrıca konuk
katılımı da sağlanıyor. Program yapımcılarından 16 yaşındaki Deniz Türkeş programla ilgili olarak şunları söylüyor:
Bilgi Üniversitesi Çocuk Çalışmaları Birimi, çocukların medyaya katılım sağlamaları ve kendi seslerini duyurmaları için bir
program düşünür. Bunu da radyo aracılığıyla yapmak gelir akıllarına. Çocukların; çocuk haklarını, yaşadıkları olayları, ya da gündemden sorunları, konuların uzmanlarıyla konuşup seslerini duyurdukları bir program: Söz Küçüğün.
Yaşları 13 ile 18 arası değişen 9 kişilik ekip 2007 yılından beri
Pazartesi günleri Açık Radyoda (94.9) saat 16:30da farklı konularda program çekmekte. Konulardan örnek vermek gerekirse, yaş
aralığı farklı olduğu için konularda değişim gösteriyor. Mesela,
“tahta oyuncaklar”, “televizyon programları ve çocuklara etkileri”
gibi programlar çekilirken, “mülteci çocuklar”, “tutukevinde bulunan çocuklar”, “dünya meseleleri konuşuluyor” gibi programlar
da çekiliyor.
Ben de işte bu grubun içinde bulunan bir “yapımcıyım”. ÇOÇA
(Çocuk Çalışmaları Birimi) bize öyle diyor aslında. Benimle birlikte benden tamamen farklı 8 yapımcı arkadaşımla ortak bir şeyler paylaşmak, onlarla aynı konu için “çocuk hakları” için mücadele vermek gerçekten çok zevkli.
Birilerinin çıkıp televizyonda “Çocuklar en çok şu olaydan zarar
görüyor” demesindense, bizim insanlara “Biz bu olaylardan rahatsızız, şu haklarımız çiğneniyor” dememiz çok farklı bence. Biz de
“bireyiz” diyoruz o saatlerde insanlara. “Büyük çoğunluğunuz görmese de, seçimlerde, yapılan politikalarda, alınan kararlarda bizi
unutsanız da, ya da unutmak isteseniz de; biz yaşıyoruz, konuşuyoruz” diyoruz. Varlığımızı göstermeye çalışıyoruz, “bacadan kovÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 309
dunuz, şimdi medyanın başka bir dalında karşınızdayız” diyoruz.
Var olan medya, çocuk haklarını gözetmiyor, aksine istismar
ediyor. Bir kanal eğer ekonomik krizin çocuklar üzerindeki etkisini
haber yaparken, bir çocuğa “baban çalışamıyor, en çok ne yapmak
isteyip de yapamıyorsun” diye soruyorsa, o çocuk da ağlaya ağlaya
“dondurma yemek istiyorum” diyorsa, bu düpedüz bir istismardır.
Daha iyi bir dünya için el ele verdik ve kendimizce bir şeyler
yapmaya çalışıyoruz. Çocukların ölmediği, istismar edilmediği,
insanların kardeşçe yaşadığı başka bir dünya mümkün. Belki hayal bazılarımız için. Ama unutmayalım ki aya gitmek de hayaldi,
dünyanın öbür ucundaki insanla görüşebilmek de. Zaman değişti, insanlar değişti. Birileri geldi ve bir şeyleri değiştirdi. Biz neden
bir şeyleri değiştiremeyelim?
Bu örnekler, çocukların aslında gündelik hayatın gündemleriyle
ne kadar da ilgili olduklarını, hatta sadece ilgi duymakla kalmayıp
bu konuda bir şeyler söylediklerini, yaptıklarını göstermektedir.
4. Kürtçe ve Türkçe çocuk gazetesi - Denge Zarokan/
Çocuk Sesi
Çocukların seslerini duyurmayı amaçlayan bir medya çalışması da Diyarbakır’da gerçekleşiyor. Diyarbakır Bağlar Belediyesi Çocuk Eğitim Merkezi’nde destek gören çocuklar tarafından yayımlanan 8 sayfalık Kürtçe ve Türkçe “Çocuk Sesi (Denge Zarokan)”
adlı gazete, çocuklar tarafından kurgulanıyor ve onlar tarafından
hazırlanıyor. Gazetenin bir diğer özelliği de, Kürtçe yazmak isteyen çocuklara da açık olması. Gazetede bazı yazılar çocuklar tarafından Kürtçe olarak yayımlanıyor.
Çocukların medyaya katılımına bir örnek de Eksi On Sekiz Medya Grubu. Grubun kuruluşu 2007 yılında gerçekleşiyor. Ankara’da
22 Temmuz 2007 genel Seçimleri sırasında “Çocuklar İçin Evet
Deyin” Kampanyası yürüten Gündem Çocuk Derneği, yaşları 13310 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
17 yaşlar arasında değişen çocukların siyasilere seslerini duyurmak amacıyla gazete çıkarmaları için bir çalışma başlattı. Bu çalışma sonucunda çocuklar kendi verdikleri isimle, “Eksi On Sekiz”
adıyla bir gazete çıkardılar ve gazeteyi siyasetçilere ulaştırdılar.
Bu çalışmanın ardından Eksi On Sekiz gazetesi ekibine katılan
yeni çocuklara birlikte -18 çocuk- Gazeteci Murat Çelikkan’ın danışmanlığında, Coşkun Aral, İrfan Aktan, Ercan Arslan, Nilüfer
Zengin, Alper Şen ve Kemal Özmen’in desteğiyle, çocuk haklarını temel alan bir gazete ve belgesel hazırladılar. Bu hazırlık sırasında çocuklar, medya çalışanlarıyla bir araya geldiler, çeşitli TV kanallarında ve ulusal gazetelerde staj yaptılar.
Hazırlanan medya ürünleri 9 Aralık 2007 tarihinde Dünya Çocuk Yayıncılığı Gününde, çocuklar tarafından düzenlenen bir basın toplantısıyla kamuoyuyla paylaşıldı.
Kendilerini “Eksi On Sekiz Medya Grubu” olarak tanımlayan
çocuklar, bir de bildirge hazırladılar. “Benim Medyam” adlı bildirge, medya çalışanlarına ulaştırılarak medya çalışanlarına çağrıda
bulunuldu. Bildirge şöyle:
Benim Medyam;
• Eğlenceli, zihnimi geliştirecek, haklarımı savunacak bir medya olmalıdır.
• Eğlenceli ama bir o kadar da özenli, düzenli ve ciddi olmalıdır.
• Çocukların onurunu kırmamalı, onların çalışmaması gerektiği konusunda izleyiciyi bilgilendirmelidir.
• Sadece para kazanmak amaçlı olmayan ve çocukları istismar
etmeyen bir medya olmalıdır.
• Çocukların takip ettikleri takdirde onları kötü etkilemeyecek
bir medya olmalıdır.
• Hiçbir çocuğun geleceğini ve bugününü kötü etkilemeyecek
bir medya olmalıdır.
• İdeolojik olarak çocukları kullanmayan bir medya olmalıdır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 311
• Objektif ve insanlara karşı duyarlı olan bir medya olmalıdır.
• Çocukları araç olarak kullanmayan ve araç olmasına izin
vermeyen bir medya olmalıdır.
• İnsanlara doğru bilgi veren bir medya olmalıdır.
• Ünlüler kadar çocukları da önemseyen bir medya olmalıdır.
• Sadece göz önünde bulunan insanların hayatlarını ortaya
koymak yerine, insanların yaptıkları işlerle gündeme getiren
bir medya olmalıdır, herkesi ilgilendiren, haber çeşitliliğine
önem verem bir medya olmalıdır.
Benim Medyam;
• Çocukları ve çocuk haklarını ön planda tutan bir medya olmalıdır.
• Çocuklar başta olmak üzere bütün insanların psikolojisini
bozabilecek görüntüler kullanmamaya dikkat eden bir medya olmalıdır.
• İnsanların salığını kötü etkileyecek alışkanlıklara yönlendirmeyecek bir medya olmalıdır.
• İnsanların düşüncelerini özgürce ifade etmesini sağlayabilecek bir medya olmalıdır.
• Alaycı, saçma sapan ve şiddet içeren çizgi filmleri yayımlamayan bir medya olmalıdır.
• Çocuk sorunlarına yer veren bir medya olmalıdır.
Benim Medyam;
• RTUK’e gerek olmadan kendini kontrol edebilen bir medya
olmalıdır.
• Reyting uğruna insanları şiddet içerikli haber, film vb göstermeyen bir medya olmalıdır.
• Fazla üstünde durulmayan yakın tarihimiz hakkında bize
bilgiler verebilen bir medya olmalıdır.
• Çocukların haklarını savunacak bir medya olmalıdır.
312 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• İnsanların düşüncelerini açıkça belirten, doğru haberler yapan bir medya olmalıdır.
• Yazım ve imla kurallarına dikkat eden bir medya olmalıdır.
• Eksi On sekiz Medya Grubu, 2011 yılında Ankara’daki farklı çocuklarla birlikte çalışmalarına yeniden başladı. Bu çalışmalarda 2007 ve 2008 yılındaki grup üyeleri, artık yaşları
18’i geçtiği için, farklı bir role sahip: Yeni üyeler için kolaylaştırıcılık…
5. Dünyadan örnekler
Çocukların seslerini duyurmayı amaçlayan medya çalışmalarına başka ülkelerde de rastlanıyor. Tek farkı, bazılarının Türkiye’den
epey önce bir zamanda başlamış olmaları. Amerika’daki Youth
News Network (Y-Press), Almanya’daki Radio JOJO, Fransa’daki Radyo Enfant, Mozambik Radyosu’ndaki Voices of Youth adlı
program, dünyadaki birkaç örnek. Ve bu örnekler aslında kameranın, kalemin, mikrofonunun çocuklara verildiğinde neler yapabildiklerinin güçlü kanıtı.
6. Pratik öneriler
19-20 Kasım 2000 yılında gerçekleştirilen “Ulusal Çocuk Forumu” sırasında ve Eksi On Sekiz Medya Grubu üyelerinin yaptığı tartışmalarda, çocukların medyaya katılımlarıyla ilgili olarak
medya çalışanlarına önerileri şöyle:
• Gazete ve dergilerde çocuklara yönelik sayfalara yer verilmesi,
• Çocuğu doğrudan ya da dolaylı olarak ilgilendiren konularda haber yapılırken onların bu konudaki görüşleri öğrenilerek, bu görüşler kamuoyuna sunmaları,
• Çocukların yaşadıkları sorunlar hakkında onlardan bilgi alarak bu konuların gündeme gelmesine yardımcı olmaları,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 313
• Çocukların kendi medya ürünlerini ortaya çıkarmalarına
destek olmaları,
• Çocuk haklarının medyada daha çok gündeme gelmesini
sağlamaları,
• Çocuklara yönelik bir yayın hazırlamadan önce ve hazırlarken çocukların görüşlerini almaları,
• Çocukların kendi haklarını öğrenebilecekleri yayınların sayısının artırılması.
Medyada çocuk katılımıyla ilgili vurgulanması gereken bir diğer nokta da, çocuk katılımı süreçlerinin medya çalışanları üzerindeki olumlu etkisi. Medya çalışanları gerek çocuklarla bir araya gelerek, gerekse onlara tanınan olanaklarla yarattıkları medya
ürünlerini izleyerek, yaptıkları işlerde daha yaratıcı olacaklarını,
daha fazla yeni sözler ve yöntemler kullanacaklarını da unutmamalıdır.
Sonuç olarak; yetişkinlerin kurguladığı bu dünyada; çocukluğu bir varoluş tarzı, çocukları da yetişkinlerden bağımsız bir birey olarak kabul eder de mikrofonumuzu, kameramızı onlara uzatırsak, ya da bizzat ellerine verirsek başka bir medyanın mümkün olduğunu göreceğiz. Kim bilir belki bu, yetişkinlerin de pek
şikâyetçisi olduğu medyayı değiştirme konusunda onları da cesaretlendirecektir.
KAYNAKLAR
Duran, R., Erdoğan Tosun, G. Cangöz, İ. ve ark. (2008), Çocuk Odaklı Habercilik,
Der. Sevda Alankuş, Bia Kitaplığı, İstanbul.
İlik, B., Musaoğlu, C., Kırımsoy, E., Koman, E., ve ark. (2009), Gündem Çocuk: Türkiye Çocuk Politikası- 2008, Gündem Çocuk Yayınları, Ankara.
ÇHT Serisi (2009), BM Çocuk Hakları Komitesi 12. Nolu Genel Yorumu: Çocuğun
Katılım Hakkı, ICC Çocuk Hakları Serisi- 4, Ankara.
314 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dördüncü Bölüm
Reklam ve Çocuk
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 315
316 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Yrd. Doç. Dr. Pýnar
Seden Meral
PINAR SEDEN MERAL
Yrd. Doç. Dr., Beykoz Lojistik Meslek Yüksekokulu, Halkla İlişkiler ve Tanıtım Programı Başkanı
Beykoz Lojistik Meslek Yüksekokulu Halkla İlişkiler ve Tanıtım Programı’nda
öğretim üyesi olan Pınar Seden Meral, İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi İtalyan Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun oldu. Yüksek lisans ve
doktora eğitimini Marmara Üniversitesi İletişim Fakütesi’nde tamamladı.
Başlıca çalışma alanları reklam, reklam analizi ve marka olan Meral’in yayınlanmış çok sayıda makalesi ve kitap bölümü bulunmaktadır.
318 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Televizyonun Çocuğa Yönelik
Reklamları Bağlamında Yasal Düzenlemeler
1. Reklam kavramı ve reklamın toplumsal etkileri
Reklam, kitle iletişim araçları aracılığıyla tutundurma hedeflerini gerçekleştirmede pazarlama iletişiminin en temel öğesidir. İşletmeler, ürün reklamları ile ürettikleri mal ve hizmetlerinin satışını artırmak ve kâr sağlamayı hedeflemektedirler. Bir mal ve hizmetin tanıtılabilmesi, neyin nereden, nasıl, hangi fiyatla alınabileceğini ve ne şekilde kullanılacağının tanımlanabilmesi için reklama ihtiyaç vardır. Reklam, bir plan doğrultusunda hedef kitleyi etkilemek sureti ile, hedef kitlenin reklam verenin arzusu doğrultusunda düşünmesini ve davranmasını sağlamak amacı ile ücreti ödenerek yapılan tanıtım faaliyetidir (Brewster, 2001: 8). Günümüzde bütünleşik pazarlama iletişiminin bileşenlerinden birisi konumunda bulunan reklamda; kelime, resim, ses, görüntü ve
simge formundaki mesaj, oluşması amaçlanan bir etkiyi meydana getirmek için hedef kitleye çeşitli kanallar yoluyla iletilir. Reklamın iletişim açısından en belirgin özelliği, oluşması amaçlanan
etkilerin genelde hedef kitleyi bir ürüne ilişkin olarak harekete geçirme amacında olmasıdır (Tosun, 2003: 107).
Reklam, tüm ekonomik sistemlerde çeşitli mal ve hizmetleri tanıtan, neyin nereden, nasıl, hangi fiyatla alınabileceğini ve ne şekilde kullanılacağını tanımlayan, tüketiciye harcamalarını akılcı
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 319
biçimde hangi yolla yapacağını gösteren bir araçtır. Aynı zamanda
reklam, işletmeleri en elverişli pazarları bulma konusunda destekleyen ve onların sermayelerini verimli alanlara yatırmalarını teşvik eden bir unsurdur (Gün, 1999: 67).
Philip Kotler’e göre (2000) reklam, bir şirket, ürün, hizmet ya
da fikir konusundaki bilinci oluşturmak için en güçlü araçtır. Bu
anlamda reklam, sözcüklerin yönlendirmesi olup (Ghelli, 2005:
19); tamamen kontrollü bir mesaj iletmektedir (Wilmshurst ve
Mackay, 2004: 21). Bu kontrollü mesaj ideolojileri ve yaşam biçimlerini yansıttığından, tüketici ekonomisinde çok önemli bir role
sahiptir (Pitrelli vd., 2006: 207).
Reklamın bu standart tanımlarının altı öğesi bulunmaktadır.
Öncelikle reklamcılık, iletişimin para ödenerek yapılan biçimidir.
İkinci olarak sadece mesaj için para ödenmez, reklamı veren kişi
de açıkça belirtilmiştir. Bazı reklamların amacı sadece hedef kitleyi firmanın varlığından haberdar etmek olsa da, reklam tüketiciyi
bir şey satın almak için ikna etmeye ya da etkilemeye çalışır. Reklam mesajı, kitle iletişim araçları kullanılarak hedef kitleye iletilir
ve böylece büyük bir kitleye ulaşmak hedeflenmektedir. Son olarak, reklam bir kitle iletişimi olduğundan, kişisel olmayan bir iletişim biçimidir (Wells vd., 2003: 10).
İşletmeler açısından ele alındığında üretilen mal ve hizmetlerin tüketiciye duyurulması, pazarda yer alan aynı tür mal ve hizmetlerin çokluğu yüzünden tüketicinin, o işletmenin ürettiği mal
ve hizmeti tercih etmesi için ikna edilmesi, ürüne olan ihtiyacın
ve talebin canlı tutulması açısından reklamın inkâr edilemeyecek
katkıları vardır. Yine işletmeler açısından reklam, en elverişli pazarları bulmak konusunda destek olan ve onların sermayelerini
verimli alanlara yatırmalarını teşvik eden bir araçtır. Tüketici gözüyle reklam ise, pazarda kendi ihtiyaçlarına cevap veren binlerce ürün arasından kendi yararına en uygun ve rasyonel bir seçim
yapmasına yarayan bir araç olduğu gibi, çeşitli mal ve hizmetleri
320 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tanıtan, bu mal ve hizmetleri nereden, nasıl, ne fiyatla sağlayabileceğini ve ne şekilde kullanacağını tanımlayan, günümüz yaşam
biçiminde zaman açısından tüketiciye yardımcı olan bir yapıdadır
(Kocabaş ve Elden, 2001: 14).
1.1. Reklamın diğer disiplinlerle ilişkisi
Reklam kavramı, iş dünyasında ve toplumda oynadığı rollerle de açıklanabilir. Reklamın ilişkide olduğu diğer disiplinler ve bu
disiplinler içerisinde üstlendikleri roller şöyle açıklanabilir (Wells
vd.: 13):
Pazarlama Rolü: Amerikan Pazarlama Birliği’nin tanımına göre pazarlama, örgütsel amaçları gerçekleştirmek ve bireysel
memnuniyeti sağlamak amacıyla malların, fikirlerin ve hizmetlerin üretim, fiyatlandırma, dağıtım ve promosyonunun yapılmasıdır. Pazarlamanın esası, organizasyonlar ve müşteriler için aynı
anda tatmin sağlanmasıdır. Pazarlama iletişimi; reklam, satış promosyonu, halkla ilişkiler ve kişisel satış gibi iletişim tekniklerini
kapsamaktadır. Pazarlamanın içinde reklamın rolü, mevcut ve potansiyel müşterilere ikna edici mesajların taşınmasıdır.
İletişim Rolü: Reklam, kitle iletişiminin bir biçimidir. Satıcıları
ve müşterileri pazarda buluşturmak için farklı biçimlerdeki pazar
bilgilerini iletir. Reklam, ürünün hakkında bilgi vererek ve ürünü
yeniden biçimlendirerek gerçeğe yakın bir imaj yaratır.
Ekonomik Rol: Reklamın ekonomiyi nasıl etkilediğiyle ilgili
olarak iki bakış açısı vardır. Öncelikle, reklam tüketicinin alternatif ürünler arasından belirli bir markayı seçmesine yardımcı olur.
İkinci yaklaşıma göre ise reklam, tüketicinin kalite, mekân, tanınırlık ve fiyat ile ilgili zihnindeki değerlendirmeleri etkileyen bir
araçtır.
Sosyal Rol: Reklamın birçok sosyal rolü bulunmaktadır. Reklam tüketiciyi yeni ve geliştirilmiş ürünler hakkında bilgilendirir
ve kıyaslama yapmamızı sağlar. Modayı ve yeni eğilimleri aktarır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 321
Reklamın ana fonksiyonlarından biri karar vermeye yardımcı
olmaktır. Reklamda verilen bilgi ve kullanılan dil, mesajın iletildiği hedef kitlenin özelliklerine göre değişiklik göstermektedir. Böylece reklam marka ile tüketiciyi eşleştirerek, ürünü tüketiciye sürekli olarak hatırlatır ve satış için harekete geçirir.
1.2. Reklamın toplumsal etkileri
Reklamlar, satın alma davranışını prestij, imtiyaz, saygınlık, refah, kimlik oluşturma eylemine dönüştürmektedir. Reklamlarda
günlük yaşama ait değerler, bilgi ve inanışlar, tutum ve kanaatler
kodlanırken (Topçuoğlu, 1996: 181-199); aile ve toplum içerisinde nasıl yemek yeneceği, uyunacağı, evde ve ev dışındaki giyinme biçimleri gibi davranış biçimleri de, mevcut ya da olması istenen toplumsal cinsiyet modellerine uygun biçimde sunulmaktadır. Reklamlar, bireylerin içinde bulunduğu toplumsal yapının değer yargılarını, kalıplaşmış davranış biçimlerini ve cinsiyet rollerini sürekli farklı senaryolar ile kullanmakta ve pekiştirmektedirler.
Örneğin, kadın için analık, hamaratlık, itaat; erkek içinse babalık,
reislik, otorite gibi toplumun biçtiği ve beklediği kalıp davranış biçimleri reklam yoluyla sürekli olarak yeniden üretilir ve pekiştirilir. Gillian’a göre ürünü satmaya çalışırken kültür ve toplumsal değerlere başvurur (Gillian, 1982: 7). Reklamlarla aktarılan toplumsal cinsiyet kalıpları her iki cins için uygun olan davranış biçimleri hakkındaki görüşleri diğer medyalara oranla daha kuvvetli olarak etkilemektedir. Reklamların sürekli tekrarlanması bu kalıpların ortaya konma düzeylerinin daha yüksek olmasına neden olmaktadır (Stewart vd., 2003: 91).
Reklamın bir başka -belki de en önemli- toplumsal etkilerinden biri de, içinde yaşadığımız toplumun kültürünün dışında, yeni
bir toplumsal kültür inşa etmesidir. Bu anlamda yeni inşa edilen
kültürün Batılı küresel bir kültür olduğunu söylemek mümkündür.
Zira Batı dünyasının medya içeriği üzerinde tartışılmaz bir üstün322 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
lüğü bulunmaktadır. Bu etki, toplumların kültürel ve politik tutumlarını ve davranışlarını etkilemekte, özellikle de yayıncılık ve
reklam alanında etkisini göstermektedir.
Adorno ve Horkheimer, kültür endüstrisi kavramını kullanarak, tüketicilerin gereksinimlerine uygun ürünler üretildiği, ancak
asıl amacın, üretimin tüketilmesi için tüketicide yanlış gereksemeler uyandırmak olduğuna vurgu yapar. Tüketiciyi düşünmeye sevk
etmeyen, aksine dünyanın hazır yorumlarını sunan kültür endüstrisinde, tüm parçalar öyle eşit bir düzlemde ortaya konur ki, detayların/parçaların bir bütünlük oluşturması engellenir. Medya yoluyla bireylerde hem sahip olamayacakları bir hayat özentisi oluşturulurken, hem de sanki bu hayata sahipmiş duygusu da aşılanmaktadır (Yağlı: 25, 28). Böylece bireylere, yeni gündelik hayatlarındaki kimlikleri, yaşam ve davranış biçimleri ile hayat felsefeleri satılmaktadır. Reklamlarda tekrarlanan tüketim mesajları, tüketim ideolojisine yönelik olarak belirli hayat stratejileri ileri sürer. Modaya uymak, moda olanı giymek, dinlemek ve yemek, zevk
sahibi olmak gibi tanımlamalar gönüllü bir kolektivizm oluşturmak ve bireyleri tüketim kalıplarının içerisine hapsetmeyi amaçlamaktadır. Tüketicileri tekrarlamalar yoluyla koşullandırmada usta
olan reklam, felsefenin, ahlakın, dinin ve estetiğin yerini almıştır
(Lefebvre, 1998: 109).
Günümüzde McDonald’s ve Coca Cola gibi firmalar, tüketimin küreselleşmesinin tipik örneklerini sunarken, insanların giyinme, yemek yeme gibi gündelik hayatlarına dair alışkanlıklarının da yavaş yavaş değişmesine neden olmaktadır. Dilsel sınırları hızla ve kolayca geçebilen; tüm dillerde anında konuşan görüntünün, popüler hayatın, eğlencenin ve dinlenmenin yeniden inşasına doğrudan katılan görsel ve grafik sanatların her türlü müdahalesinin; televizyonun ve sinemanın, görüntünün, görselleşmenin ve de kitle reklamcılığının sunduğu tarzların egemenliğindedir (Hall, 1998: 48).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 323
2. Televizyon ve çocuk
Televizyon, sesin ve görüntünün elektromanyetik dalgalara dönüştürülerek uzaklara iletilmesiyle işleyen bir kitle iletişim aracıdır. Dünyada ilk televizyon yayını 1936’da BBC tarafından yapılırken, Türkiye’de 1958 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi tarafından başlatılan deneme yayınları düzenli olarak 1968 yılında
Ankara’da TRT tarafından gerçekleştirilmiştir (Elden, 2009: 223).
Bir kitle iletişim aracı olarak günümüzde gündelik yaşamın değişmez bir parçası haline gelen televizyon, bireylerin davranış ve tutumlarını etkileyebilme gücüne sahiptir.
Bireylerin davranışlarını bu denli etkisi altına alabilen televizyon,
simgesel bir gerçekliği aktarır. Bu simgesel gerçekliği aktarırken,
kurgulanan ve sunulan bir gerçekliği sunmaktadır (Tekinalp, 2003:
347). Baudrillard’a göre, televizyonun amacı dünyayı enformasyon
olarak üretmek ve bu enformasyona bir anlam kazandırmaktır (Baudrillard, 2004: 140). Bireylerin sosyalleşmesinde önemli bir aktör
olan televizyon, önemli bazı özelliklere sahiptir. Televizyon, her an
her yerde olabilir ve televizyonun etkileri genellikle görünmezdir.
Ong’a göre televizyonun bu görünmez etkileri, kurgusal olanın üzerini gerçek ile örtmektedir (O’Guinn ve Shrum, 1997: 279).
Günümüzde eğlenceden haber almaya, gündelik yaşamın stresinden uzaklaşmaktan eğitim almaya kadar bireylerin birçok gereksinimi televizyon aracılığıyla karşılanmaktadır. Bu yüzden televizyon, gerek kültür üretiminde ve tüketiminde, gerekse bireylerin
sosyalleşmesinde son derece büyük bir öneme sahiptir. Özellikle son yıllarda çocuklara yönelik olarak tasarlanmış tematik televizyon kanallarının artması ve bu kanallarda çeşitli yaş gruplarına
yönelik programlarla çocukların eğitimlerine katkıda bulunulması amaçlanmaktadır. Aslında masum ve faydalı bir çaba olarak görülse bile, bu durum toplumsallaşmak, cinsiyet rolleri ve tüketim
alışkanlıkları kazanmak gibi öncelikli olarak aile tarafından çocu-
324 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
ğa kazandırılması gereken birtakım davranış biçimlerinin öğretilmesi işini televizyona yüklemektedir. Modern toplumlarda kadın
ve erkeğin toplumda üstlendikleri rollerin farklılaşması, aile bireylerinin birlikte daha az -ironik olarak “daha kaliteli”– vakit geçiriyor olmasıyla birlikte, çocukların eğitiminde televizyon söz sahibi
olmaya başladı. Bu durumun en belirgin sebeplerinden biri, televizyona “eğlendirirken öğretir” misyonunun yüklenmesidir.
Toplumumuzda dünyaya gelen çocuk, gözlerini açtığı anda televizyon ile ister istemez iletişime geçmektedir. Bu nedenle bizler
farkında bile varmadan çocuklar günlerinin büyük bir bölümünü
televizyon karşısında geçirmektedirler. Örneğin Fransa’da çocukların % 30’u her gün 3 saat 28 dakika ekran karşısında kaldıkları tespit edilmiştir. Uluslararası Çocuk Merkezi tarafından gerçekleştirilen incelemeye göre, iki yaşındaki çocuklar televizyon açmayı biliyorlar, üç yaşında da her gün televizyona bakıyorlar. Fransa’da yapılan başka bir araştırmaya göre ise, 4-10 yaşındaki çocuklar 1 saat 45
dakika; 11-14 yaşındakiler 2 saat 1 dakika; büyükler 2 saat 50 dakika televizyona bakmaktadırlar. Ege Üniversitesi’nde 1997 yılında
yapılan bir çalışmada ise, Ege Üniversitesi Ana Okulu’na giden çocukların ebeveynlerinin ifadesine göre, çocukların % 56’sı günde
2, % 44’ü de üç saat televizyon seyretmektedirler (Akt. Kuruoğlu).
Çocuğun yaşantısında televizyon oldukça etkilidir. Öyle ki, çocuk için bebeklikte ve sonraki yıllarda dış dünyayı eve getiren en
önemli araç durumunda kalabilmektedir. Bu yüzden çocuk, televizyon iletilerine açık kalmaktadır. Çocuklar, farklı yaşlarda farklı şekilde televizyon seyrederler ve anlarlar. Çocukların programlardan bilgi edinmeleri ne kadar dikkatli olduklarına, anlama çabalarına ve hayat deneyimlerine bağlıdır (Karaca vd., 2007: 234).
Psikolog Elenor Maccoby’e göre, “çocukların davranışları ile
inançlarının televizyonda gördükleriyle biçimlendiğine inanmak
için yeterli neden vardır. Çocukların deneylerini yorumlayıp, düzenlemek için gereçlerini çıkardıkları kaynaktır televizyon. KenÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 325
dilerini gelecek yaşantılarına hazırlarken de televizyonu kullanırlar. Tüm çevrenin bir bölümüdür televizyon onlar için” (Akyol vd.,
2007: 48). Televizyon yoluyla çocuklar; dünya ve kendi ülkelerinin
gündemi hakkında bilgi sahibi olma, paylaşma, işbirliği ve davranış modellerini algılama gibi olumlu sosyal ve bilinçsel davranış boyutlarının geliştirilmesine yönelik mesajlar alabildikleri gibi,
bunun tam tersine şiddet, saldırgan davranışlar, kötü beslenme,
cinsellik, sigara ve alkol kullanımına yönelik kötü davranış şekillerine yönelik mesajlarda alabilmektedir (Arslan vd., 2006: 392).
Neil Postman, televizyon nedeniyle çocukların, yetişkin dünyasına ait parasal, toplumsal ve cinsel ilişkilere, kavga, çatışma ve şiddet olaylarına, hastalık ve ölümle ilgili sırlara maruz kaldığına, bunun ise çocukluğun yok oluşu anlamına geldiğine işaret etmektedir. Bu açıdan bakıldığında televizyonun olumsuz etkileri; şiddet,
cinsellik, kültürel yozlaşma ve bilinçsiz tüketim olarak sıralanabilir
(Akyol vd.: 49). Televizyonda şiddet içerikli programların fazla izlenmesi, çocuklar tarafından dünyanın kötü bir yer olarak algılanmasına, korkuya ve uyku sorunlarına sebebiyet vermektedir. Ebeveynler televizyonların çocuklarının saldırganlık durumlarını arttırdığına inanmaktadır. (Karayağız ve Öztürk, 2007: 117). Televizyonun diğer bir olumsuz etkisi ise cinselliktir. Televizyon ekranlarında sergilenen cinsel içerikli programların artışı çocukların çevrelerine karşı erken cinsel ilgi duymalarına ve bu nedenden dolayı aile içi çatışmalara neden olabilmektedir (Karayağız ve Öztürk:
117). Televizyonun üçüncü olumsuz etkisi ise, kültürel yozlaşmadır. Televizyonlarda birçok farklı kültürden programlar, diziler ve
filmler yayınlanmaktadır. Farklı kültürlerden programlar izlemek
kişiyi o kültürün etkisine açık hale getirir. Bu olağan etkileşimi sorgulamaksınız, belirli süzgeçlerden geçirmeksizin, bilinçsiz bir taklide dönüştürmek, televizyon yolu ile meydana gelen kültürel yozlaşmayı hazırlar niteliktedir (Akyol vd.: 51). Son olumsuz etki ise;
bilinçsiz tüketimdir. Tüketim toplumu, insanları tüketme yönünde
326 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
motive ederken, onların ihtiyaçlarını yeniden üretir ve bu yeniden
ürettiği ihtiyaçları, televizyonun gücü ile yeniden insanlara sunmaya çalışır. Televizyon vasıtası ile bütün izleyicilerin yeni ihtiyaçları
konusunda ikna etmek için, etkili bir sözlü ve görsel bombardımana maruz bırakır. Bu bombardıman karşısında en savunmasız kesim ise doğal olarak çocuklardır (Akyol vd.: 52).
2.1. Bir reklam ortamı olarak televizyon
Televizyon ilk kez 1940’lı yılların başında A.B.D.’de reklam ortamı olarak kullanılmaya başlanmıştır. Televizyonun hem göze,
hem de kulağa hitap edebilmesi, hemen her evde bir televizyonun
bulunması, her yaş ve eğitim grubundan bireylere hitap edebilmesiyle günümüz reklam ortamları içerisinde hâlâ en etkili mecra
olarak görülmektedir.
Televizyon insan belleğini iki yönde sarar. İlk yön, hedef kitleye sunulan mesajın içeriğidir. Başka bir deyişle göz ve görüntüler
aracılığı ile iletilen konudur. Görme işlevinin dışımızdaki dünyaya ilişkin bilgileri alma ve biriktirmede, diğer duyu organlarımıza
oranla daha çabuk, daha nesnel ve daha gerçekçi olduğu bilinmektedir. Bu konuda yapılan araştırmalar göz ve kulağa aynı anda gelen mesajların %70’inin göz, %30’unun da kulak yoluyla alınmakta olduğunu tespit etmiştir. Bu noktada televizyonun kulaktan çok
göze hitap eden görsel bir araç olduğunu ve televizyon için ses unsurunun, görüntüyü destekleyen, dramatik etkiyi güçlendiren, görüntü ile aktarılamayacak mesajların alıcı kitleye iletilmesine yardımcı olan bir yan öğe durumunda olduğunu söylemek yanlış olmayacaktır (Akt. Elden, 2009: 363).
Televizyonun bir reklam aracı olarak özelliklerini birkaç başlık
altında toplamak mümkündür. Geniş kitlelere seslenebilme özelliği, rekabet ortamı hazırlaması, yaratıcı çalışmalara açık olması,
etkileme gücünün fazlalığı, seçicilik özelliği, prestij özelliği, sosyal üstünlük sağlanması, tanıtım ve aldanım özellikleri, televizyoÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 327
nun diğer kitle iletişim araçlarından farklılaşmasını sağlamaktadır. Özellikle çocuklara yönelik televizyon reklamlarında karşılaşılan aldanım için en uygun araç televizyondur. Örneğin, reklamı
yapılan ürün bir şekerleme ise, hedef tüketici kitlesi şekerlemenin
meyvelerden üretildiğine inandırılır. Oysa şekerleme yapay kokulu esanslardan yapılmış ve rengi de boya katkılı maddelerden elde
edilmiştir. (Kırdar, 2007: 609).
Televizyonda yayınlanan reklamların en etkilisi, hedef kitlenin
her bir üyesinin, verilen reklam mesajının direkt olarak kendisine sunulan, kişiselleştirilmiş bir mesaj olduğunu hissettiren reklamdır (Young, 2005: 128). Çünkü televizyon reklamları, renk, ses
ve hareket özelliği sayesinde “yalnızca bize” sesleniyormuş algısı
yaratırken, bir yandan da o ürünü kullanarak, ya da ürüne sahip
olarak kavuşacağımız yaşam biçimini tasvir eder. Televizyon reklamları, kendimizi reklamın içerisine yerleştirerek, reklam filminde sunulan hayatı zaten yaşıyormuşuz algısını yaratır.
Televizyon reklamlarının bir başka özelliği ise, hedef kitlede
reklamı yayınlanan kuruma ya da markaya yönelik yarattığı saygınlıktır. Televizyonun pahalı bir reklam mecrası olması sebebiyle
hedef kitle, televizyonda reklamı yayınlanan firmaları daha prestijli –ve hatta daha güvenilir - firmalar olarak görebilmektedirler
(Elden, 2009: 229).
Televizyon reklamları, toplumsal, siyasal dünyaları ve düşünce
yapılarını canlandırma yoluyla sunan bir araç olarak, özellikle etkili olan “gizli kandırıcı”lardandır (Büker, Kıran, 1999: 49).
2.2. Televizyon reklamlarının çocuklar üzerindeki etkileri
Kapferer’e göre televizyon, çocuklar için dış dünyaya açılan ilk
penceredir. Bu nedenle de televizyon, çocukların üzerinden ürün
ve hizmetlerin tanıtılması ve satışının arttırılmasında büyük rol
oynamaktadır. Çünkü birçok eğitimci, psikolog ve sosyologun üzerinde fikir birliği ettiği gibi televizyon reklamları, aynı okul öğre328 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tim programları gibi, kültürün yeniden üretilmesi ve paylaşılması
işlevlerini yerine getirmektedir. Çocuklar, televizyonda gördükleri her ürüne sahip olmak istemekte ve ailelerini de bu ürünleri satın almaya zorlamaktadırlar (Akt. Şimşek ve Uğur, 2007: 582). Çocukları etkilemek ve yönlendirmek, yetişkinleri etkilemekten daha
kolay olduğundan, yetişkinlere yönelik olarak tasarlanan ürünlerin reklamlarında dahi çocuk figürü kullanılabilmektedir.
Çocuklar, reklamcılar için önemli bir müşteri ve geleceğin büyük tüketicileridir. Reklamın etkili olabilmesi için zorunlu şart,
çocuğun reklama bakmasıdır. Çocuklar televizyonda izlediklerine
dikkatle bakmakta ve yetişkinlerden daha fazla ayrıntıyı anımsamaktadırlar. Kendilerine yönelik olmayan reklamlarda bile hatırlama oranları yetişkinlere göre daha yüksektir. Televizyon, reklam
mesajlarını çocuğun dünyasına göre tasarlarken, eğlenceli müzik
ve sesler, değişik görsel öğelerle zenginleştirir (Kırdar: 610).
Televizyon reklamları, çocukları dış dünya üzerine bilgilendirme işlevini masallardan devralmıştır. Çocuğun nesneler dünyasına, özellikle yetişkinlere yönelik nesneler dünyasına girişini sağlamaktadır. Reklamlar, çocukların yeni nesnelerle yakınlaşmasını
sağlamak açısından çocuğun sosyal gelişimine katkıda bulunmaktadır. Çocuklar, oyunlarının düşsel temelini oluşturan bir şeyi,
oyunlarının içinde yer alacak bir öykü yaratmalarını sağlayan her
öğeyi, reklamların içinde görmekten hoşlanmaktadırlar (Kapferer:
75, 79). Günlük yaşam sahneleri de, özdeşleşme olanağı sağladığından çocukların hoşuna gitmektedir.
Çocukların algılama düzeyi yetişkin bireylere göre daha düşüktür. Aynı zamanda muhakeme yeteneklerinin de sınırlı olması, çocukları reklamın etkilerine açık hale getirmektedir. Algılama düzeyi düşük olması, analitik düşünme becerileri ve bilgi olmaksızın
inanmaya neden olur. Çocuklar gibi henüz algılama düzeyi düşük
olan hedef kitle, televizyonda görmüş olduğu reklamlara sorgulamadan inanır, karşı koymaz –koyamaz– ve şüphe duymaz. AlgıÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 329
lama düzeyi yaş ile birlikte artar ve beraberinde karşı koymayı ve
şüphelenmeyi getirir (Silkü, 2007: 156).
Piaget’in kuramına göre, çocukların zihinsel gelişim aşamaları
dört grupta toplanabilir: Duyum ve hareket gelişim dönemi, işlem
öncesi dönem, somut işlemler dönemi, soyut düşünce ve akıl yürütme dönemi. Bu dönemlerin özellikleri ve çocukların hangi dönemde reklam iletilerinden nasıl etkilendikleri şu şeklide özetlenebilir (Silkü: 156):
Duyum ve Hareket Gelişim Dönemi: Bu dönem iki yaşına kadar olan süreci kapsar. Bu yaştaki çocuk, nesneleri ve kendini tam
anlamıyla kavrayamaz. Bebekler televizyonda izlediklerini ilk kez
ses ve ışık olarak ayırt edebilirler ve televizyonda gördükleri davranışları taklit etmeye çalışabilirler.
İşlem Öncesi Dönem: Bu dönem 2-7 yaş arasını kapsamaktadır. Bu dönemde çocuk televizyona araştırmacı bir gözle bakar.
2-3 yaşlarında dili düşünce aracı olarak kullanır ve televizyonda
izlediklerini taklit ederek aktarmaya çalışır. 4 yaşında motor davranışlar mükemmelleşirken, hareketli görüntülere, çizgi filmlere
ilgi duymaya başlar. 5 yaş civarında, aynı anda ya da aynı mekânda
gördüğü nesneleri birlikte algılamaya başlar. Nesne devamlılığı
sağlanır ve hayal kurma gelişir. Televizyonda izlediği karakterleri,
onların fiziksel özelliklerine bakarak değerlendirir ve ayrım yapar.
Örneğin çirkin görünümlü bir karakteri (iyi davranışlar gösterse
de) kötü olarak değerlendirir ve yargıya varır. Bu dönemde ayrıca
her türlü şiddet içerikli yayın çocukların ilgisini çeker.
Somut İşlemler Dönemi: 8-12 yaş aralığını kapsayan dönemdir.
Çocuğun etrafını algılaması ve yargılaması dış görünüşe bağlı değildir. Tamamen mantıksal ve tutarlıdır. Bu dönemde çocuk kendisinin “ne istediğini” ve etrafındakilerin ondan “ne beklediğini”
kavrar. Bu dönemde çocuk televizyona odaklanır, izlediği görüntülerden fazlasıyla etkilenir, bu görüntülerle ilgili analizler yapar
ve sonuçlar çıkarmaya çalışır.
330 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Soyut Düşünce ve Akıl Yürütme Dönemi: 12 yaş sonrası dönemdir. Bu dönemde soyut kavramları kavrayabilir ve akıl yürütebilir. Bu dönemde televizyon izleme süresinin artmasıyla birlikte
maruz kaldığı ses, görüntü ve mesajlardan daha fazla etkilenebilir.
Çocuklar farklı yaş dönemlerinde farklı algılama becerilerine
sahiptirler ve bu nedenle de gördükleri ve duyduklarına farklı tepkiler verirler. Yapılan araştırmalar sonucunda, televizyon reklamlarının çocukları nasıl etkilediğine dair dört model oluşturulmuştur (Kapferer: 17).
Etkileme Modeli’ne göre, reklamlar öğretme ve bilinçaltını etkileme olmak üzere iki yönden etki altına alır. Reklamlar, sürekli tekrarlanan ses, görüntü, müzik ve sloganlar yardımıyla çocuğun bilinçaltına işler. Böylece çocuk, hoşlandığı şeyleri ayırt etmenin mutluluğu ile, markaya ya da ürüne karşı olumlu bir tutum geliştirir.
Eleştirebilen Çocuk Modeli’ne göre, çocuklar yetişkinlerin küçük birer kopyasıdır ve yetişkinlerle aynı zihinsel donanım ve savunma sistemlerine sahiptir. Bu sayede çocuk, reklam ve onun
yarattığı coşkulu dünya ile başa çıkabilmektedir (Elden, Ulukök,
2006: 9). Kapferer’e göre, reklam konusunda kendileriyle röportaj yapılan çocukların şaşkınlık verecek derecede eleştirel düşünceler ortaya koymuş olmaları, bu modelin temel dayanağını oluşturmaktadır. Bu modele göre reklam iki tip tepkiye yol açar. Bunlar duygusal ve zihinseldir. Duygusal tepki, reklamlardaki mizah,
şaka, müzik, ritim ve gerçekte var olan ya da yaratılan kişiliklerden
bir zevk alma tepkisidir. Zihinsel tepki ise; çocuğun reklam sırasında kendisine aktarılan bilgilerin analizini yapması, iletilen mesajın görsel ve sözsel içeriğini çözümlemesi ve son olarak düşünce
süzgecinden geçirmesi tepkisidir (Kapferer: 20-21).
Ailesel Filtreler Modeli’ne göre, kimi mesajlar, kimi belirli koşullarda, farklı kişiler üzerinde, farklı etkiler yaratabilir. Reklamın
çocuk üzerine etkisinin derecesini belirleyen şey, gerçekten görüÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 331
lemeyen bir süzgeçtir. Etkilenmenin her çocukta aynı derecede olmamasının nedeni budur. Örneğin, bir reklam sonrasında aynı
ürüne, aynı derecede istek duyan iki çocuğu ele alalım. Çocuklardan biri ailesi tarafından bu isteğin karşılanmayacağını, yani annenin babanın bu konuyla ilgili koyduğu normları önceden bildiği için, böyle bir istekte bulunmaz. Bu durum ailesel süzgeç olarak
tanımlanır (Kapferer: 24).
Baştan Çıkarma-İnandırma Modeli’ne göre ise, çocuğun reklamı anlama sürecinde zihinsel işlemlere duygusal tepkiler eşlik etmektedir. Yani duygusal ve zihinsel süreçler karşılıklı olarak birbirini etkiler ve çocuk-reklam ilişkisinin başladığı andan itibaren bu
süreçlerin her ikisi de birbirine koşut olarak devreye girer. Zihinsel süreçler, bazen kesintiye uğratan, bazen kolaylaştıran biçimde,
her zaman duygusal tepkilere eşlik ederler. Reklam ilişkisinin başlangıcından itibaren bu süreçler birbirleriyle etkileşim içerisinde
devreye girerler (Akt. Çerçi, 2009: 53).
Kapferer’e göre, çocuk reklam müziğini duyar duymaz oyununu yarıda bırakmakta, tüm ilgi ve dikkatini televizyon ve reklama
verip, izlemektedir. Çocuk adeta televizyonun dünyasına girmekte
ve kendini reklamlardaki karakterlerle, ya da yaşamla özdeşleştirmektedir. Çocuklar reklamları izlerlerken, birbirinden farklı tepkiler verebilmektedirler. Bu tepkiler, sessizlik, kahkahalarla gülmek,
yüksek sesle yapılan yorumlar, reklam şarkı ve sloganlarını tekrarlamak, ürünü almak için para biriktirmek, ya da aileye alışveriş konusunda ısrar etmek şeklinde olabilir (Kapferer: 15). Henüz on aylık bebeklerin bile reklamlardan etkileniyor olması, geleceğin tüketicileri çocukların tutum ve davranışlarının şekillendirilmesi ve
bunun topluma yansımasında televizyon ve televizyon reklamlarının önemini vurgulamaktadır (Elden ve Ulukök, 2006: 4).
Çocuğun tüketici olarak görülmesi, son yıllarda hem aile yapılarında, hem de tüketim alışkanlıklarında meydana gelen değişimler sonucu oluşmuştur. Çocukların tüketici olarak daha fazla etki
332 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
altında kalabilmeleri ve aynı zamanda anne babalarının tercihlerini de etkilemeleri, çocukların hem reklam veren, hem de reklamcılar tarafından tüketime özendirilebilecek konumda görülmelerine yol açmaktadır. Tokgöz’e göre çocuğun tüketici olarak toplumsallaşmasının kavramsal çerçevelenmesi, “bilgi işleme” yönünden yapılmaktadır. Çocuğun yapacağı harcamalar, alacağı malla
ilgili olarak kullanacağı bilgiyi seçmesi, değerlendirmesi yönünden yetilerini geliştirmesi olan “bilgi işleme”, çocuğun etkin olarak
haberleşme sürecine katıldığını göstermektedir. Yani, çocuk bazı
reklam mesajlarına açık kalmakta, bazılarına boş vermekte, deneyimlerine göre belirli bir reklamdan bilgiyi seçerek, bir ürünü diğeri ile karşılaştırmak için kullanabilmektedir (Tokgöz, 1982: 24).
Çocuğun tüketime yönelik bilgileri işlemesinin en belirgin sonucu
harcama biçimlerinde kendisini göstermektedir.
Reklamlar, taşıdığı iletişim amacı doğrultusunda hedef kitlesi olan çocuklara bazı mesajlar aktarmaktadır. Bu mesajlarla birlikte belli davranış kalıpları, roller ve değerler iletilmektedir. Özellikle tüketim davranışlarına yönelik olan mesajlar dikkat çekicidir. Örneğin, bir tuvalet kâğıdının reklam filminde, çocuk tuvalet kağıdı rulosunu sonuna kadar açar ancak ebeveynleri bu duruma tepki göstermezler. Tuvalet kağıdının bir ihtiyacı giderecek bir
ürün olmasının yanı sıra, bir oyuncak da olabileceğini reklam sayesinde keşfeden çocuk; böylece tuvalet kağıdının (ya da herhangi bir başka ürünün) gerçek tüketim ömrü sona ermeden de, sadece keyfi sebeplerle tüketilebileceği (hatta tüketilmesi gerektiği) sonucuna varabilmektedir. Çocuklar reklamlarda izledikleri görüntüler ile kendi yaşamları ve deneyimleriyle bağlantılar kurmaya isteklidirler. Bu nedenle çocuk, izlediği görüntülerle kendini özdeşleştirerek, toplumsallaşma sürecinde kendisine düşen rolü öğrenir
ve buna uygun olarak davranır.
Televizyon reklamları, özellikle çocukların ilgilendikleri konuları, bulundukları yaş grubuna göre davranışlarını, değerlerini,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 333
beğenilerini ve önem verdikleri kişi ya da karakterleri ele alarak;
onların reklamı ve ürünü fark etmelerini sağlamakta ve böylece
o ürüne ya da markaya yönelmelerini amaçlamaktadır. Avrupa’da
yapılan bir araştırmaya göre, çocuklar ekonominin itici gücü sayılmakta, marka ve satın alma kararlarında etkileri ile toplam tüketimdeki oranları giderek artmaktadır. Bu araştırmanın bulgularına göre, çocuklarıyla birlikte alışveriş yapan ailelerin %82’sinin
tüketim miktarları artmıştır (Elden, 2004: 61). Amerika Birleşik
Devletleri’nde NBC’nin yapmış olduğu bir araştırmanın sonuçlarına göre ise, çocuklar televizyon programları ve reklamları ayırt
etme yetisine ulaşıncaya dek, reklamlara güven duymakta ve burada verilen mesajlara inanmaktadırlar. Okul çağındaki çocukların
%58’lik büyük bir bölümünün seyrettikleri reklamları gerçeğe uygun buldukları, %43’ünün söylenenleri doğru olarak algıladıkları,
%20-22’sinin ise olduğu gibi kabul ettikleri ortaya çıkmıştır. Ayrıca çocuklar, reklamı yapılan ürünü sadece tanımakla kalmamakta,
aynı zamanda da satın alma davranışına yönelmekte, ya da o ürünü ailelerine satın aldırmaktadırlar. Fransa’da CNRS1’nin yapmış
olduğu “Reklamın Çocuklara Yaptırdığı Şeyler” konulu araştırmada, televizyon reklamlarını daha fazla izleyen çocukların %40’ının
reklamlarda gördükleri oyuncakları annelerine satın aldırmaya
çalışırken, daha az reklam izleyen çocukların %16’sının bu davranışı gösterdikleri ortaya çıkmıştır. Robertson ve Rossiter’in 6-10
yaş çocukları üzerinde yapmış olduğu araştırmanın sonuçlarına
göre ise, 6 yaşındaki çocukların %53’nün televizyonda gördükleri her oyuncağı almak isterken, 10 yaşındaki çocuklarda bu oran
%6’ya düşmektedir. Buna göre, çocuğun yaşı arttıkça zihinsel olgunluğu ve değerlendirme yetisi artmakta, televizyonda gördüğü
her şeyi istememesi gerektiğini anlamakta ve satın alma davranışında bilinçli karar vermeye başladığı görülmektedir (Akt. Silkü:
162-163).
1) Ulusal Bilimsel Araştırmalar Kurumu.
334 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
2.3. Televizyon reklamlarında çocuk hakları üzerine hukuki
düzenlemeler
Hak düşüncesi insanın ruhsal yaşantısında saklı doğal bir ruhsal olgudur. Hak dediğimiz nesne, aslında insanın doğuşundan itibaren önceleri duygusal bir dürtü biçiminde belirmektedir. Yine
hak dediğimiz yetki, daha sonraları kişiliğin ve buna paralel olarak
düşüncenin gelişmesiyle, kişiliğe bağlı bir bağlantıya ve bütünleşmeye dönüşmektedir. Bundan dolayıdır ki, hak bilinci, kişilikten
ayrı düşünülmesi olanaksız ve daha doğrusu kişilik varlığından
ayrılması mümkün olmayan ruhsal ve düşünsel bir yaşantı anlamında görülmektedir (Zöğ, 2008: 17).
Çocuk hakları, evrensel bir kavram olup; kanunen veya ahlâki
olarak dünya üzerindeki tüm çocukların doğuştan sahip olduğu;
eğitim, sağlık, barınma; fiziksel, psikolojik veya cinsel sömürüye
karşı korunma gibi haklarının hepsini birden tanımlamakta kullanılır.
Çocuk hakları, insan haklarının ve anayasal temel hakların onsekiz yaşından küçük çocuklara da tanınmasıyla ortaya çıkmıştır.
Bu kavram 1989’da Birleşmiş Milletlerce benimsenmiş ve 1994’te
Türkiye Cumhuriyeti tarafından da onaylanmış olan Uluslararası
Çocuk Hakları Sözleşmesi’yle hukuk yazınına girmiştir (Serozan,
2005: 9). Çocuk, çağdaş toplumun en önemli unsuru ve varlığıdır.
Bir çocuğun bedensel, zihinsel, duygusal, sosyal ve ahlaksal olarak sağlıklı biçimde yetişmesi için aile içerisinde alınacak önlemlerin yanı sıra, çocuğun aile ve toplum içerisindeki yerini düzenleyen hukuk kurallarının varlığı da son derece önemlidir. Bu anlamda çocuk hukukunun temel işlevi, güçsüzlüğünden ve deneyimsizliğinden dolayı çocuğa özel bir koruma sağlamak; yetişkin olduğunda ise onu kendi başına bağımsız kararlar alabilecek olgunluğa ulaştırmaktır.
Çocuk hakları, felsefî ve hukuksal olmak üzere iki yaklaşımla
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 335
ele alınabilir. Felsefi yaklaşımla çocuk hakları, refah hakları, korumacı haklar, yetişkin hakları ve ana-babalara karşı haklar olmak
üzere dört ana başlık altında toplanmaktadır. Refah hakları, çocukların beslenme, tıbbî hizmet, barınma ve eğitim gereksinimlerini sağlar. Bu haklar çocuğun güvenliğinin asgari koşullarını
oluşturur. Anayasa hukuku açısından ekonomik ve sosyal haklar
olarak da nitelendirilen bu haklar, anayasalar ve uluslararası sözleşmelerde devletin ekonomik kalkınması ve malî gücü ile sınırlandırılmaktadır. Korumacı haklar, çocukları yetersiz ilgiden, ev
içindeki ihmal; fiziksel, duygusal ve kötü muameleden, ya da başka herhangi bir tehlikeden koruyan haklardır. Çocuk haklarını felsefi yaklaşımla ele alanlar korumacı hakların çocukları yetişkinlere bağımlı kıldığını ve özerkliklerini yok ettiğini ileri sürerler. Bu
nedenle de, bu hakların tanınması ve uygulanmasında hassas olmak gerektiğini belirtirler. Yetişkin hakları ise, yetişkinlerin sahip
olduğu hakların çocuklara da tanınması anlamına gelmektedir. Bu
görüsü savunanlara göre, “yaş”, ayrıcalık vermek ya da vermemek
bakımından keyfi bir ölçüttür. Yetişkin haklarını çocuklara da tanımak, onların bu alanlardaki özerkliklerini ve bağımsızlıklarını
artırır. Şu anda çocuklar, yetişkinlerin tam ve özgür yasam için
vazgeçilmez gördükleri haklardan yoksundurlar. Örneğin; oy kullanma, çalışma, evlenme, araba kullanma gibi. Ana-babalara karşı haklar, çocukların ergenlikten önce ana babaları karsısında bağımsızlıklarını sağlayan haklar olarak nitelendirilmektedir. Anababalara karsı bu haklar, ne yenileceği, çocuğun saçlarının ne kadar uzun olacağı, hangi televizyon programını izleyebileceği gibi
konulardan, evi terk etmek ya da kürtaj yaptırmak gibi önemli sorunlara kadar birçok konuda çocuklara karar özgürlüğü tanımaktadır (Soysal, 2006: 13).
Çocuklar kendilerini etkin bir şekilde savunamazlar. Bu da onları çevrenin etkilerine daha da açık bir hale getirmektedir. Hangi yaklaşımla ele alınırsa alınsın, çocuk haklarının özelliklerine
336 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
bakıldığında, çocuğun yararının önceliği olduğu görülmektedir.
Yani çocuklar, toplumun her alanında önceliğe sahiptirler. 1990’da
New York’ta toplanan ‘’Dünya Çocuk Zirvesi”, bütün ülkelere “çocuklara birinci öncelik” ilkesini kılavuz edinmeleri çağrısında bulunmuştur. Hukuk kuralları açısından bakıldığında, hukuk kuralları buyurucu kurallar olup; çocuğun toplumla ve kendi ana-babası arasındaki ilişkileri düzenlemektedir. Böylece, yetişkinlere göre
zihinsel ve sosyal bakımlardan zayıf durumda olan çocuk, hukuk
tarafından korunmaktadır.
Çocukları korumaya yönelik olarak birçok uluslararası ve ulusal düzenleme bulunmaktadır. Uluslararası düzeyde en önemli
mevzuatlardan biri Uluslararası Ticaret Odası’nın (ICC), Uluslararası Reklam Uygulama Esasları (International Code Of Advertising Practice) olmaktadır. Uluslararası Ticaret Odası Uluslararası Reklam Uygulama Esasları’nın Temel Prensipler bölümünün
14. Maddesi, çocuklara ve gençlere yönelik reklamlara ilişkindir.
Bu maddeye göre reklamlar, çocukların saflıklarını ya da gençlerin
tecrübesizliklerini istismar etmemeli; onların sadakat duygularını zedelememelidir. Ayrıca, çocuklara ya da gençlere yönelik olan
veya onları etkilemesi olasılığı bulunan reklamlar, onlara zihinsel,
ahlâki ya da fiziksel olarak zarar verebilecek hiçbir ifade veya görüntü içermemelidir (http://actrav.itcilo.org/actrav-english/telearn/global/ilo/guide/iccadv.htm).
Bu madde çocuklara ya da gençlere yönelik olan reklamları üç
temel başlık altında incelemektedir (Elden, Ulukök, 2006: 11):
Deneyimsizlik ve kolay inanma
a. Reklamlar, çocukların ve gençlerin deneyimsizliğini, kolay
inanmasını istismar etmemelidir.
b. Reklamlar bir ürünün kullanımı ya da keyfi için gerekli beceri ya da yas düzeyini olduğundan az göstermemelidir.
1) Reklamların tanıttıkları ürünün gerçek boyutları, değeÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 337
ri, özellikleri, dayanıklılığı ve performansı hakkında çocukları ve
gençleri yanıltmaması için özel bir dikkat gösterilmelidir.
2) Eğer ürünün kullanımı ek malzeme gerektiriyorsa (örneğin;
piller) ya da gösterilen veya tarif edilen sonucu alabilmek için başka malzemelere gerek varsa (örneğin; boya), bu durum açıkça belirtilmelidir.
3) Ürün bir dizinin parçası ise, bu nokta ve dizinin edinilme
yöntemi açıkça belirtilmelidir.
4) Ürün kullanımının sonuçları gösterilir, ya da tanımlanırken,
reklam, ürünün hedef aldığı yaş grubundaki ortalama bir çocuk
veya gencin ulaşabileceği sonucu göstermelidir.
Fiyat, çocukların ve gençlerin ürünün gerçek değerini yanlış algılamasına yol açacak biçimde, örneğin “sadece” veya “yalnızca”
sözcüğü kullanılarak belirtilmemelidir.
Hiçbir reklam, tanıtılan ürünün her aile bütçesinin olanaklarıyla hemen elde edilebileceğini ima etmemelidir.
Zarardan sakınma
Reklamlar, çocuklara ve gençlere zihinsel, ahlâki ya da fiziksel
zarar verebilecek; onları tehlikeli durumlarla, ya da sağlık ve güvenliklerini ciddi biçimde tehdit edecek etkinliklere karşı karşıya bırakacak; ya da tanımadıkları kişilerle ilişki kurmalarını veya
bilmedikleri ya da tehlikeli yerlere girmelerini teşvik edecek ifade
veya görsel sunumlar içermemelidir.
Toplumsal değer
a. Reklamlar, bir ürüne sahip olmanın, ya da kullanmanın tek
basına, çocukları veya gençleri aynı yastaki diğer çocuklar ya da
gençlerden fiziki, toplumsal veya psikolojik bakımdan avantajlı
yapacağını; ürüne sahip olmamanın bunun tersi bir etki yaratacağını ileri sürmemelidir.
338 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
b. Reklamlar, toplumda geçerli değerleri dikkate alarak, ana babanın otoritesini, sorumluluk duygusunu, yargılarını veya zevklerini zayıflatmamalıdır. Reklamlar, reklamı yapılan ürünün kendilerine alınmasını sağlamak üzere ana babalarını, ya da diğer yetişkinleri ikna etmeleri için, çocuklara ve gençlere yönelik doğrudan
bir çağrıyı içermemelidir.
2.4. Çocuk haklarını korumaya yönelik olarak Avrupa’da bazı
düzenlemeler
Avrupa Birliği, 89/552/EEC sayılı “Sınır Tanımayan Televizyon Direktifi” ile, televizyon yayınlarını ve reklam faaliyetlerini
düzenlemektedir. 97/36/EC sayılı düzenlemenin 30 Haziran 1997
tarihinde yapılan değişikliklerle aldığı son şekle göre ilgili kanun
maddeleri şöyle özetlenebilir:2
Bölüm 1 – Tanımlar
Madde 1
(c) televizyon reklamı, ücret karşılığı veya benzeri bir mülahazayla yayınlanan her türlü duyuru veya ticaret, iş, zanaat veya meslekle ilgili bir
kamu veya özel teşebbüsün tanıtımı sebebiyle taşınmaz malların, hak
ve yükümlülüklerin dahil olduğu, mal veya hizmet teminini geliştirmek
amacıyla ücret karşılığı yapılan yayınlar demektir.
(d) aldatıcı reklam, yayıncı tarafından reklam yapma maksadıyla ve kamuyu yanlış yönlendirebilecek şekilde, malların, hizmetlerin, ismin, ticari markanın veya bir mamul üreticisinin veya hizmet sağlayıcısının
faaliyetlerinin programlarda kelimelerle veya resimlerle tanıtımı anlamına gelir. Bu tanıtımın özellikle para karşılığı veya benzer sebeplerle
bir maksada yönelik yapıldığı kabul edilir.
Bölüm IV – Televizyon Reklamları, Program Destekleme Ve TeleAlışveriş
Madde 10
Televizyon reklamları ve tele-alışveriş, görüntü ve/veya ses aracılığıyla,
2) İlgili düzenlemenin Türkçe tercümesine www.rtuk.org.tr adresinden ulaşılabilir.
http://www.rtuk.org.tr/sayfalar/IcerikGoster.aspx?icerik_id=63c2d050-4661-4553bae1-42274bb8780c
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 339
program hizmetinin diğer unsurlarından ayrı ve kolaylıkla ayırt edilebilecek biçimde düzenlenir.
Ayrılmış reklam ve tele-alışveriş spotları istisna olarak kalacaktır.
Reklam ve tele-alışverişte bilinçaltı teknikler kullanılamaz.
Yanıltıcı reklam ve tele-alışveriş yasaktır.
Madde 12
Televizyon reklamı ve tele-alışveriş;
(a) İnsan onurunu zedeleyemez;
(b) Irk, cinsiyet veya milliyet konularında ayrımcılık içeremez;
(c) Dini veya politik inançlara saldırıda bulunamaz;
(d) Sağlık veya güvenliği zedeleyici hareketleri teşvik edemez;
(e) Çevre korunmasını zedeleyici hareketleri teşvik edemez.
Madde 15
Alkollü içeceklerle ilgili televizyon reklamları ve tele-alışveriş aşağıdaki
kriterlere uygun olmalıdır;
(a) Özellikle çocuklara yönelik olamaz veya özellikle çocukları bu içecekleri tüketirken gösteremez.
Madde 16
Televizyon reklamı, çocuklarda ahlaki ve fiziksel zararlara sebebiyet verecek şekilde yapılamaz ve bu nedenle çocukların korunması için aşağıdaki kriterlere uygun olarak yapılır:
(a) Reklam, çocukların deneyimsizliğini veya saflığını kullanarak bir
ürün veya hizmeti satın almalarını doğrudan teşvik edemez;
(b) Çocukları, reklamı yapılan bir malın veya hizmetin satın alınması
için ebeveynlerini veya başkalarını ikna etmeleri için teşvik edemez;
(c) Reklam, çocukların ebeveynlere, öğretmenlere veya diğer kişilere
duyduğu özel güveni kötüye kullanamaz;
(d) Reklam, çocukları belirli bir sebebi olmadan tehlikeli durumlarda
gösteremez.
Tele-alışveriş, 1. paragrafta belirtilen şartlara uygun olacaktır ve buna
ilaveten, hizmet ve malların kiralanması veya satılmasını sağlamak için
çocukları özendirmeyecektir.
Bölüm V - Küçüklerin ve Kamu Düzeninin Korunması
Madde 22
Üye Devletler, yargı yetkileri dahilindeki yayıncıların televizyon yayın340 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
larında, çocukların fiziksel, zihinsel veya ahlaki gelişimlerini ciddi şekilde olumsuz etkileyebilecek programlara, özellikle pornografi veya gereksiz şiddet içeren programlara yer vermemelerini sağlamak için uygun önlemleri alırlar.
Paragraf 1’de alınabilecek önlemler, yayının yapıldığı bölgede bulunan
çocukların bu tür yayınları görmelerine veya duymalarına engel olabilmek için yayın saatlerinin belirlenmesi veya teknik araçların kullanılması halleri istisnası kaydıyla, çocukların fiziksel, zihinsel veya ahlaki
gelişimlerini etkilemesi muhtemel diğer programlara da uygulanabilir.
Buna ilaveten, bu tür programların şifresiz yayınlanması haline, Üye
Devletler, bu programlardan önce sesli bir uyarının yapılmasını veya yayın süresince görsel bir sembolle tanımlanmasını sağlarlar.
Avrupa düzeyinde bir başka düzenleme ve uygulama ise, Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi (European Convention on
Transfrontier Television)’dir. Uluslararası bir sözleşme olan Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi, ifade ve haber alma özgürlüğünün gerçekleştirilmesinin bir yolu olan televizyon yayıncılığında, Avrupa ülkeleri arasında ilke/esas ve uygulamalarda birlik
ve beraberliği sağlamak üzere düzenlenmiştir. Sözleşme’nin amacı, sınırötesi televizyon yayınlarının Sözleşme’de belirlenen ortak
kurallar çerçevesinde yapılarak taraf ülkeler arasında serbestçe
dolaşabilmesine imkan tanımaktır. Sözleşmeye taraf olan ülkeler
Avusturya, Bulgaristan, Kıbrıs, Estonya, Finlandiya, Fransa, Almanya, Macaristan, İtalya, Letonya, Liechtenstein, Malta, Norveç,
Polonya, San Marino, Slovak Cumhuriyeti, Slovenya, İspanya, İsviçre, Türkiye, İngiltere, Vatikan’dır. Türkiye bu Sözleşmeyi 7 Eylül 1992’de imzalamış, 21 Ocak 1994 tarihinde onaylamış ve 1 Mayıs 1994’de yürürlüğe koymuştur. Böylece, Sözleşmenin hükümleri, iç hukuk kurallarımıza uygulanabilir duruma gelmiştir. Söz konusu Sözleşme, usulü dairesinde yürürlüğe konulmuş ve uluslararası niteliğe haiz bir sözleşme olması sebebiyle kanun hükmündedir. Sözleşmenin iç hukukumuza doğrudan yansıması 13 Nisan
1994 tarihinde kabul edilen 3984 sayılı Radyo ve Televizyonların
Kuruluş ve Yayınları Hakkında Kanunla gerçekleşmiştir. 3984 saÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 341
yılı Kanun’da Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi’nde yer alan
ana ilkelerin hepsi bulunmaktadır (www.rtuk.org.tr).
Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi’ne göre reklam esasları ile çocuk ve gençlere yönelik düzenlemeler şöyle özetlenebilir:3
Bölüm II - Programlama Konuları
Madde 7: Yayıncının Sorumlulukları
1. Tüm program hizmeti unsurları, sunuş ve içerik açısından, insan değerine ve başkalarının temel haklarına saygılı olacaktır. Özellikle:
(a) Açık saçık olmayacak ve bilhassa pornografi içermeyecektir;
(b) Şiddete uygunsuz şekilde önem vermeyecek ve ırksal nefreti kışkırtma eğiliminde olmayacaktır.
2. Çocukların ve ergenlerin fiziki, zihinsel veya ahlaki gelişimine zarar verebilecek tüm program hizmeti unsurları, iletim ve alınma zamanı dolayısıyla onlar tarafından izlenebilecekleri zamanlara programlanmayacaktır.
3. Yayıncı, haberlerin gerçekleri ve olayları tarafsızca sunmasını ve fikirlerin serbest oluşumunu teşvik etmesini temin edecektir.
Bölüm III – Reklamlar ve Tele-alışveriş
Madde 11: Genel standartlar
1. Reklamlar ve tele-alışveriş adil ve dürüst olacaktır.
2. Reklamlar ve tele-alışveriş yanlış yönlendirici olmayacak ve tüketicilerin çıkarlarına zarar vermeyecektir.
3. Çocuklara yönelik olan veya çocukları kullanan reklamlar ve tele-alışveriş onların çıkarlarına zarar verebilecek şeylerden kaçınacak ve onların özel hassasiyetlerini göz önünde bulunduracaktır.
4. Tele-alışveriş küçükleri mal ve hizmetleri satın almaya veya kiralamaya teşvik etmeyecektir.
5. Reklamcı, programların içeriği üzerinde herhangi bir editör etkisi
kullanmayacaktır.
Madde 15: Belirli Ürünlerin Reklamları ve Tele-Alışverişi
1. Tütün ürünlerinin reklamına ve tele-alışverişine izin verilmeyecektir.
3) İlgili düzenlemenin Türkçe tercümesine www.rtuk.org.tr adresinden ulaşılabilir.
http://www.rtuk.org.tr/sayfalar/IcerikGoster.aspx?icerik_id=6ac52c35-c1e4-4c7f9768-53b851dd1cae.
342 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
2. Her çeşit alkollü içeceğin reklamı ve tele-alışverişi aşağıdaki kurallara uygun olacaktır:
(a) Bunlar özellikle küçüklere yönelik olmayacak ve reklamlarda veya
tele-alışverişte alkollü içeceğin tüketilmesi ile ilgili hiç kimse küçük olarak görünmeyecektir;
(b) Alkol tüketimi ile fiziki performans veya araba kullanma arasında
bir bağlantı kurmayacaklardır;
(c) Alkolün tedavi edici özelliklere sahip olduğunu veya uyarıcı, sakinleştirici veya kişisel sorunları çözmek için bir araç olduğunu iddia etmeyeceklerdir;
(d) Aşırı alkol tüketimini teşvik etmeyecek veya alkolden uzak durmayı
veya ılımlılığı olumsuz şekilde sunmayacaklardır;
(e) İçeceklerin alkol içeriği üzerinde uygun olmayan şekilde durmayacaklardır.
Türkiye’deki düzenlemelere bakıldığında ise Sanayi ve Ticaret Bakanlığı Reklam Kurulu, Radyo ve Televizyon Üst Kurulu
(RTÜK) ile Reklam Öz-Denetim Kurulu’nun reklamlar konusunda düzenleyici görevini üstlendiği görülmektedir. Bu kurumların
görevleri birbirinden farklıdır. Örneğin, RTÜK, ICC İlkeleri, Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi ve diğer ilgili mevzuatı dikkate alarak hazırlanan mevzuatı uygulayan, bağımsız ve özerk bir
düzenleyici kurumdur. RTÜK’ün düzenlemeleri, reklamların hem
ticari hem de sosyal yönü dikkate alınarak hazırlanmıştır. 3984 sayılı Kanun ile Yayın Esas ve Usulleri Yönetmeliği bu düzenlemeleri kapsayan mevzuattır. Reklam Kurulu; genel olarak ICC ilkelerini uygulayan yürütmeye bağlı olarak çalışan bir denetim kurulusudur. Temel olarak ICC ilkelerini uyguladığından, genel olarak
reklamların ticari yönüne ağırlık vermektedir. Ancak ICC’de olduğu gibi, çocukları koruyucu hükümleri de vardır. Reklam Özdenetim Kurulu ise; genel olarak ICC ilkelerini aynen benimsemiş ve bu ilkeler doğrultusunda sektörde denetim yapan bir özdenetim kuruluşudur. Kurul aynı zamanda Avrupa Reklam Özdenetim Birliği’nin (EASA European Advertising Standards Alliance) de üyesidir (Elden, Ulukök: 17-18).
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 343
Avrupa Sınırötesi Televizyon Sözleşmesi, Türkiye’deki reklam
ve çocuklara yönelik olan reklamların düzenlenmesinde özellikle etkili olmuştur. Bu sözleşme ve Avrupa Birliği’ne uyum çerçevesinde 3984 sayılı Radyo ve Televizyonların Kuruluş ve Yayınları
Hakkında Kanun güncellenerek bugünkü şeklini almıştır. Bu kanun ile televizyon ve radyoya yönelik olan yayın ilkeleri, reklam
uygulamalarının kapsamı özellikle çocuk haklarına sadık kalacak
şekilde belirlenmiştir. Kanunun “Kanal ve Frekans Bandı Tahsisi,
Yayınların Düzenlenmesi ve Reklamlar” başlıklı dördüncü kısmının 19. Maddesi “bütün reklamlar adil ve dürüst olacak, yanıltıcı ve tüketicinin çıkarlarına zarar verecek nitelikte olmayacak, çocuklara yönelik veya içinde çocukların kullanıldığı reklamlarda,
onların yararlarına zarar verecek unsurlar bulunmayacak, çocukların özel duyguları göz önünde tutulacaktır” demektedir. Aynı kanunun Radyo ve Televizyon Yayınlarının Esas ve Usulleri Hakkında Yönetmeliği ise 3984 sayılı Radyo ve Televizyonların Kuruluş
ve Yayınları Hakkında Kanun ile Avrupa Sınır Ötesi Televizyon
Sözleşmesi’nde öngörülen hükümler çerçevesinde yayın kuruluşlarının uyması gereken yayın esas ve usullerini belirlemektedir.
Bu yönetmeliğin Yayın İlkeleri başlıklı ikinci bölümünün 5.
Maddesi’nde reklam ve reklam düzenlemeleriyle ilgili esaslar şöyle tespit edilmiştir (www.rtuk.org.tr):4
a. Halkı aldatacak, yanıltacak veya haksız rekabete yol açacak reklam yayınlarına yer verilmemelidir.
b. Çocukların fiziksel, duygusal veya cinsel istismarı, ya da çocuk emeğinin sömürüsü özendirilmemelidir.
c. Gençlerin ve çocukların fiziksel, zihinsel ve ahlaki gelişimini zedeleyecek türden programlar, korunması gereken izleyici kitlenin seyredebileceği zaman ve saatlerde yayınlanmamalıdır. Yayınlarda ilgi çeken kişi veya karakterler, çocuk ve genç izleyicileri özendirerek, onların duygusal, ahlaki ve sosyal gelişmelerini olumsuz yönde etkileyebi4) İlgili düzenlemenin tamamına www.rtuk.org.tr adresinden ulaşılabilir.
http://www.rtuk.org.tr/sayfalar/IcerikGoster.aspx?icerik_id=c0962d2a-02484fd1-8755-593949538046.
344 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
lecek biçimde gösterilmemelidir. Tür ve içerik gereği; cinsellik, şiddet
ve olumsuz örnek alınabilecek davranışlar (kumar, alkol, uyuşturucu
kullanımı, kötü dil, intihar vb.) içeren yayınlar, saat 23.00 ile 05.00 arasında, farklı yaş grupları gözetilerek, sesli/yazılı uyarılar yapılmak suretiyle yayınlanmalıdır. Bu tür programların tanıtım duyurularında,
şiddet, cinsellik vb. içeren bölümler kullanılmamalı ve bu duyurular
saat 21.30’dan sonra yapılmalıdır.
Aynı yönetmeliğin üçüncü bölümü ise “Reklam ve Tele-Alışveriş Yayın İlke ve Esasları”nı düzenlemektedir. Bu bölümde çocuk
hakları bakımından değerlendirilecek ilkeler şöyle özetlenebilir:
Madde 6 – Genel İlkeler
Bütün reklam ve tele-alışveriş yayınları aşağıda yazılı genel ilkelere uygun yapılmalıdır.
a. Adil ve dürüst olmalıdır.
b. Yanıltıcı ve tüketicinin çıkarlarına zarar verecek nitelikte olmamalıdır.
c. İnsan onurunu zedeleyici biçimde yapılmamalıdır.
d. Irk, cinsiyet veya milliyet alanlarında ayrımcılık içermemelidir.
e. Dini veya siyasi inanışlara saldırıda bulunmamalıdır.
f. Türk ve yabancı devlet büyüklerine, dini kişilere ve dini konulara yer
verilmemelidir.
g. Kamu sağlığı ve güvenliğini zedeleyecek davranışları desteklememelidir.
h. Çevre koruma konusunu zedeleyecek davranışları desteklememelidir.
i. Reklamcı, programların içeriğine hiçbir şekilde müdahalede bulunmamalıdır.
j. (Danıştay 13. Dairesinin 24.01.2006 tarih ve E.2005/5202, K.2006/479
Sayılı Kararı ile iptal edilmiştir.)
k. Çocuklara yönelik ve içinde çocukların kullanıldığı reklamlarda, çocukların çıkarlarına zarar verecek unsurlar bulunmamalı ve çocukların özel duyguları göz önünde bulundurulmalıdır.
l. Haber ve güncel programları düzenli olarak sunan kişilerin görüntü ve
seslerine reklamlar ve tele-alışverişlerde yer verilmemelidir.
m. Reklam ve tele-alışveriş yayınlarında kullanılacak dil ile ilgili olarak
bu Yönetmeliğin 5inci maddesindeki ilgili hükümler göz önünde tutulmalıdır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 345
Madde 7 - Çocuklara Yönelik Reklam ve Tele-Alışveriş Yayın İlkeleri
15 yaş ve altındaki izleyici kitleye yönelik ve bu kitlenin tüketebileceği
ürün ve hizmetleri kapsayan reklamlar, çocuklara yönelik reklamlardır.
Çocuklara yönelik olan veya onları etkileme olasılığı bulunan reklamlar
ile içinde çocukların kullanıldığı reklamlarda, çocukların fiziksel, zihinsel, psikolojik ve toplumsal gelişim özelliklerini olumsuz etkileyebilecek
unsurlar bulundurulmamalıdır. Alt yazı, çerçeve ve doğrudan satış reklamları tekniği çocuklara yönelik programların yayını esnasında kullanılamaz.
a. Çocuklara yönelik reklam ve tele-alışveriş yayınları aşağıdaki ilkelere
uygun olarak yapılmalıdır.
b. Çocukların deneyimsizliğini veya saflığını kullanarak, bir ürün veya
hizmeti satın almaları doğrudan teşvik edilmemelidir.
c. Bir ürün veya hizmete sahip olmanın veya kullanmanın, diğer çocuklara göre fiziksel, sosyal veya psikolojik bir üstünlük sağlayacağını veya
bu ürüne sahip olmamanın aksi yönde sonuç yaratacağını ileri sürecek
mesajlar verilmemelidir.
d. Çocukların sahip olduğu deneyimi göz önünde bulundurarak, bu kapsamdaki yaş gruplarında gerçek dışı beklentilerin yaratılmasına neden
olunmamalıdır.
e. Çocukların reklamı yapılan bir malın veya hizmetin satın alınması
için, ana-babalarını veya başkalarını ikna etmelerine yönelik doğrudan bir çağrı içermemelidir.
f. Çocukların ana-babalarına, öğretmenlere veya diğer kişilere duyduğu
özel güven kötüye kullanılmamalı; otoriteyi ve sorumluluk duygusunu
ortadan kaldıracak biçimde yayınlanmamalıdır.
g. Çocuklar, kendileri veya çevreleri için tehlikeli araç, gereç ve nesneleri
kullanırken veya oynarken gösterilmemelidir.
h. Çocukları tehlikeli duruma sokabilecek veya tanımadıkları kişilerle
ilişki kurmaya ya da bilmedikleri veya tehlikeli yerlere gitmeye teşvik
edebilecek hiçbir ifade veya görsel sunum içermemelidir.
i. Reklamı yapılan ürünün gerçek boyutları, değeri, özellikleri, dayanıklılığı ve performansı hakkında çocukların yanıltılmasına sebep olabilecek ifade veya görsel sunumlara yer verilmemelidir. Eğer ürünün
kullanımı ek bir malzeme gerektiriyorsa (örneğin pil) ya da gösterilen
veya tarif edilen sonucu alabilmek için başka malzemelere gerek varsa
(örneğin boya) bu durum açıkça belirtilmelidir.
j. Ürün veya hizmetin kullanımının gerektirdiği beceri, olması gereken346 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
den az gösterilmemelidir. Ürün veya hizmetin kullanım sonuçları gösterilirken, hedef kitlenin yaş grubu dikkate alınarak ortalama bir çocuğun ulaşabileceği sonuç açık ve anlaşılabilir bir sunumla verilmelidir.
k. Ürün veya hizmet fiyatı, çocuklar tarafından gerçek değerinin yanlış bir şekilde algılanmasına yol açacak şekilde verilmemelidir. Hiçbir
reklam, reklamı yapılan ürün veya hizmetin her aile bütçesinin olanaklarıyla sağlanabileceğini ima etmemelidir.
l. Özellikle tele-alışveriş yayını yoluyla, ürün ve hizmetlerin satış veya
kiralanmaları için çocukların sözleşme yapmalarını ima edecek ifadelere yer verilmemelidir.
Madde 12 - Reklam ve Tele-Alışveriş Kuşaklarının Yerleştirilmesi
Çocuklara yönelik programlarda, reklama ayrılan süre bir saatlik yayın
süresi içinde altı dakikayı geçemez.
RTÜK düzenlemesinin dışında, daha önce de belirtildiği üzere Sanayi ve Ticaret Bakanlığı Reklam Kurulu da “Ticari Reklam
ve İlânlara İlişkin İlkeler ve Uygulama Esaslarına Dair Yönetmelik” ile çocuk haklarına yönelik birtakım reklam esasları tespit etmiştir. İlgili yönetmeliğin “Çocuklara veya Reşit Olmayan Gençlere Yönelik Reklamlar” başlıklı 18. Maddesi, çocuk ve reşit olmayan
gençlere yönelik reklamlarda uyulması gereken kuralları şöyle tespit etmektedir (www.alomaliye.com):5
Madde 18
Çocuklara veya reşit olmayan gençlere yönelik olan veya onları etkileme
olasılığı bulunan reklamlar ile içinde çocukların veya reşit olmayan gençlerin kullanıldığı reklamlar;
a. Saflıklarını, bilgi eksikliklerini ve tecrübesizliklerini istismar edemez.
b. Fiziksel, zihinsel, ahlaki, psikolojik ve toplumsal gelişim özelliklerini
olumsuz etkileyecek hiçbir ifade ya da görüntü içeremez.
c. Bir mala veya hizmete sahip olmalarının ya da kullanmalarının veya
yararlanmalarının tek başına yaşıtlarına göre fiziksel, sosyal ve psikolojik bir avantaj sağlayacağını veya bu mala veya hizmete sahip olmamanın veya yararlanmamanın aksi yönde bir sonuç yaratacağını ileri
sürecek mesajlar içeremez.
d. Taklit edebilecekleri şiddet unsurlarını taşıyamaz.
5) İlgili yönetmeliğin tamamına http://www.alomaliye.com/ticari_reklam_uyg_yonetmelik.htm adresinden ulaşılabilir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 347
e. Malın veya hizmetin fiyatı veya gerçek değerinin yanlış bir biçimde algılanmasına yol açacak şekilde verilemez. Reklamı yapılan malın veya
hizmetin her aile bütçesine uygun olduğunu ifade edemez. Malın veya
hizmetin kendilerine alınmasını ya da kiralanmasını sağlamak üzere
ana-babalarını veya başkalarını ikna etmelerine yönelik doğrudan bir
çağrıyı içeremez.
f. Malı veya hizmeti kullanmanın veya yararlanmanın gerektirdiği beceriyi, olması gerekenden az gösteremez. Malın veya hizmetin kullanma veya yararlanma sonuçları gösterilir veya tanımlanırken, hedef alınan yaş grubundaki ortalama bir çocuğun veya reşit olmayan bir gencin ulaşabileceği sonucu esas almak zorundadır.
g. Tehlikeli durumlara sokabilecek veya tanımadıkları kişilerle ilişki kurmaya ya da bilmedikleri veya tehlikeli yerlere girmeye teşvik edebilecek hiçbir ifade ya da görsel sunum veya hemen eyleme yönlendirici,
emredici ifadeler içeremez.
h. Önlem alınmadığı takdirde kendilerinin yahut çevrelerinin sağlığına
zarar verebilecek mal veya hizmetlerin reklamları, gerekli önlemlerin
alınmasını sağlayan hatırlatıcı simge ve uyarıları kullanmak zorundadır.
i. Reklamı yapılan malın gerçek boyutları, değeri, özellikleri, dayanıklılığı ve performansı hakkında yanıltılmalarına neden olabilecek ifade veya görsel sunumlar içermemek; malın kullanımının ek malzeme
gerektirmesi halinde ya da gösterilen veya tarif edilen sonucu alabilmek için başka malzemelere gerek duyulması halinde ise, bu durumun
açıkça belirtilmesine ilişkin hususları içermek zorundadır.
j. Mal veya hizmetlerin satış veya kiralanmaları için sözleşme yapmalarını ima edecek ifadelere yer veremez.
k. Kendileri veya çevreleri için tehlikeli araç, gereç ve nesneleri kullanır
veya oynarken gösteremez.
l. Ana-babalarına, öğretmenlerine veya diğer kişilere duyduğu özel güveni kötüye kullanılmasına yönelik ifade veya görsel sunumlar içeremez. Ana-baba ve öğretmenlerin otoritesini ve sorumluluk duygusunu veya yargılarını yahut zevklerini zayıflatacak veya ortadan kaldıracak biçimde olamaz.
m. Ana-babanın çocuklarına yönelik sevgi, şefkat, bağlılık gibi hassasiyetleri istismar edemez.
Reklam Öz-Denetim Kurulu ise çocuk haklarına yönelik olarak ICC ilkelerini tamamen benimsemiştir. Bunun doğrultusunda çocuklar ve gençlere yönelik düzenlemeleri yukarıda bahsedil348 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
miş olan ICC Madde 14’ün aynısı olmaktadır (Elden, Ulukök: 21).
Türkiye’de çocuk hakları bakımından reklam ve yayın esasları konusunda düzenleme yapan Sanayi ve Ticaret Bakanlığı Reklam Kurulu, RTÜK ve Reklam Özdenetim Kurulu, yapmış oldukları düzenlemeler ve tespit ettikleri reklam yayınları ilkeleri ile çocukları reklamın olumsuz etkilerinden korumaya çalışmaktadırlar. Bu kurumların çalışmalarının yanı sıra Reklam Verenler Derneği de dernek tüzüğünde tespit ettiği ilkeler doğrultusunda tüketici ve topluma karşı sorumluluklarını yerine getirmeye çalışmaktadır. Dernek, tüzüğünün B ve C maddelerindede bu sorumlulukları şöyle ifade etmektedir (www.rvd.org.tr):
Madde B - Tüketici ve Topluma Karşı Sorumluluklar
a. Tüketicilerin ihtiyaç ve eğilimlerini izlemek, yanıltıcı reklamları önlemek amacıyla kurulmuş ve kurulacak özdenetim mekanizmalarına
öncülük etmek ve işleyişlerini desteklemek ve tüketiciye karşı sorumlu
hareket etmek için gerekli kuruluşlarla işbirliği yapmak.
b. Reklamverenler, medya ve reklam şirketleri ile tüketici arasında işbirliğini desteklemek ve gerekli projelerin incelemesini yapmak.
c. Reklam özdenetiminin yaşatılması için parasal destek sağlamak ya da
böyle bir desteğin sağlanması için ortak projeler hazırlayıp uygulamak.
Madde C - Hakem ve Arabulucu Çalışmaları
a. Reklamlarla ilgili çıkacak olan her türlü yasa, tüzük ve yönetmeliklerin
uygulanması ile ilgili olarak üyelerine gerekli önerilerde bulunmak.
b. Üyelerin reklamda dürüstlük konusundaki ulusal ve uluslararası belirginleşmiş ilkelere ve ahlaki davranış standartlarına uymalarını sağlamak. Üyeler arasında uyuşmazlık çıktığı takdirde, taraf üyelerin talebi üzerine, görevdeki Yönetim Kurulu üyeleri arasından seçilecek hakemlerle uyuşmazlığın çözümünü sağlamak. Gerektiğinde dernek dışında aynı konuda faaliyet gösteren kuruluşları talepleri söz konusu olduğunda arabuluculuk yapmak. Talep halinde bu durumlarda da hakemlik yapmak. Ayrıca gerek üyeler arasında; gerekse talep halinde
Yönetim Kurulu’nun tayin ve tespit edeceği kişiler aracılığıyla bilirkişi mütalaaları vermek.
Düzenleyici kuruluşların çocuk haklarını korumak adına reklam yayınlarını düzenlemek için yaptıkları çalışmaların yanı sıra,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 349
elbette ki reklam verenlere ve diğer meslek kuruluşlarına da büyük
görevler düşmektedir. Bu kurum ve kuruluşların, hazırlayacakları
reklam mesajlarına azami ölçüde dikkat etmeleri; çocuk ve gençlerin sağlıklı gelişmelerine destek olacak şekilde yayınlar yapmaları gerekmektedir. Bu noktada ailelere de önemli görevler düşmekte olup ebeveynler de çocuklarını reklamın zararlı etkilerinden korumak adına, çocukların ve gençlerin izledikleri yayınları dikkatle takip etmelidirler.
Sonsöz
Reklamlar, bireylerin düşünce ve davranış biçimlerini etkilerken, bir yandan da daha fazla tüketimi teşvik etmektedir. Bu noktada tüketim, bireyleri bağımlı kılmaktadır. Bu bağımlılık, mutlu
olmak, sevilmek ve toplumda kabul görmenin tüketime, hatta belirli bir tür ürünün tüketilmesine bağlı olmasına yol açmaktadır.
Bu zorunlu bağlılık, tüketim eyleminden haz duyulmasına, bu haz
duygusuyla birlikte belli tüketim maddelerine ve ürünlerine karşı
bir kitlesel kültür oluşmasına neden olmaktadır. Reklam iletişimi
ise, tüketim kültürünün popüler ürünleri arasında “seçim” yapılmasını sağlamaktadır (Meral, Uğursoy, 2007: 198).
2-3 yaşlarından itibaren çocuklar mağazalarda tanıdıkları markaları, bu markaların karakterlerini tanıyabilirler ve bu ürünlere yönelebilirler. 4-5 yaşından itibaren reklamları diğer televizyon programlarından ayırt edebilse de, henüz reklamın satış amacını kavrayabilme ve değerlendirebilme yetisine sahip değildirler. Bu nedenle de reklamlarda verilen mesajlara karşı savunmasız kalmaktadırlar. Reklamlarda verilen mesajlar hep daha mutlu ve daha güzel bir hayata yöneliktir. Yetişkin bireyleri bile etkisi altına alabilen bu mesajlar, henüz fiziksel ve düşünsel olgunluğunu tamamlamamış çocukları daha fazla etkilemektedir. Çocuk,
reklam verenler ve reklamcılar açısından tüketime özendirilebile350 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
cek, tüketim alışkanlıkları yerleştirilebilecek ve kolay etki altında
kalabilecek bir konumdadır. Günümüzde aile yapılarının giderek
çocuk erkilleşmesi de, çocukların tüketici olarak daha önemli bir
duruma gelmelerine neden olmuştur. Zira çocuk, tüketici olarak
para kazanan konumda olmamasına rağmen, ebeveynlerini tüketime teşvik etmektedir.
Televizyon reklamlarının bu etkilerinden korunabilmek için
öncelikli olarak ebeveynlerin ve ailenin diğer bireylerinin televizyon izleme ve tüketim bilincini kazanması gerekmektedir. Ebeveynlerin bilinçli birer tüketici olmaları, özdenetim mekanizmalarının gelişmiş olması, çocuğu reklamın etkilerinden koruyabilmenin ön koşuludur. Aynı zamanda televizyon, özellikle bir okul
öncesi eğitim aracı olarak kullanılmamalı, çocuk bakıcısı, ya da
çocuğu eğlendiren bir nesne-oyuncak olarak görülmemelidir. Çocuk televizyon izlerken (bu çocuk kanalı dahi olsa) yalnız bırakılmamalı; programları ya da reklamları izlerken çocukla konuşulmalı ve gerektiği yerde yayınla ilgili açıklamalar yapılmalıdır. Çocuğun televizyon izleme saatlerine ve izlenecek programlara sınırlama getirilmeli; mümkünse çocuğun olduğu ortamlarda televizyon, eğer zorunlu değilse, açık kalmamalıdır. Bu noktada, çocuğun yaş dönemi dikkate alınmalı ve bu dönemin özelliklerine göre
çocuğa kendi oto kontrolünü sağlaması öğretilmeye çalışılmalıdır.
KAYNAKLAR
Aktürk, S. (2006), Avrupa Birliği Sürecinde Türkiye’de Çocuk Hakları Ve Güvenliği,
(Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Mustafa Kemal Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Hatay.
Akyol Çekiç A., Akyol M. (2007), Arık Bilal, Aydın Duygu, Aydın Hakan, Bal Enes,
Çağan Kenan, Damlapınar Zülfikar, Dönmez Hakan İ., Gürel Tolga K., Kılıçatan Pınar Elif, Kılınç Barış, Özsoy Aydan, (Danışman: Naci Bostancı). İlköğretim Medya Okuryazarlığı, Öğretmen El Kitabı, Radyo Televizyon Üst Kurulu Yayınları, Ankara.
Akyüz, E. (2000), Ulusal ve Uluslar Arası Hukukta Çocuk Haklarının Ve Güvenliğinin
Korunması, Milli Eğitim Basım Evi, Ankara.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 351
Arslan, F., Güler, H. ve ark. (2006), “Okul Çağı Çocuklarının Televizyon İzleme Alışkanlıklarının İncelenmesi”, TSK Koruyucu Hekimlik Bülteni, 5 (6).
Baudrillard, J. (2004), Tüketim Toplumu, Ayrıntı Yayınları, İstanbul.
Brewster, A. J. (2001), Introduction to Advertising, University Press of the Pasific Honolulu, Hawaii.
Büker, S., Kıran, A. (1999), Reklamlarda Kadına Yönelik Şiddet, Alan Yayıncılık, İstanbul.
Codelupi, V. (2003), Che Cos’é La Pubblicitá, 3. Basım, Carocci Publicazione, Roma.
Çerçi, F. (2009), Çocukların Reklamı Anlama Ve Algılama Düzeyleri İle Demografik
Değişkenler Arasındaki İlişkinin Belirlenmesine Yönelik Mersin İlinde Bir Araştırma, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler
Enstitüsü, Adana.
Elden, M. (2004), “Reklamların Çocuklar Üzerindeki Etkilerinin Fiziksel, Zihinsel,
Psikolojik ve Toplumsal Gelişimleri Reklamların, Toplumun Tüketim Toplumu
Haline Dönüşmesindeki Etkileri”, Reklamın İzleyiciler Üzerindeki Etkileri içinde,
Radyo ve Televizyon Üst Kurulu Yayınları, Ankara.
Elden, M., Ulukök, Ö. (2006), “Çocuklara Yönelik Reklamlarda Denetim ve Etik”, Küresel İletişim Dergisi, Sayı: 2.
Elden, M. (2009), Reklam ve Reklamcılık, Say Yayınları, İstanbul.
Franklin, B. (1993), Çocuk hakları, Ayrıntı Yayıncılık, İstanbul.
Ghelli, F. (2005), Letteratura E Publicitá, Carocci Publicazione, Roma.
Gillian, D. (1982), Advertising as Communication, Routledge Publications, London.
Gün, F. S. (1999), “Reklamcılığın Temel İlkeleri ve Radyo Reklamları”, Marmara İletişim Dergisi, Sayı:10.
Hall, S. (1998), “Yerel ve Küresel: Küreselleşme ve Etniklik”, Kültür, Küreselleşme ve
Dünya Sistemi içinde, Anthony D. King (der.), Bilim ve Sanat Yayınları, Ankara.
Kapferer, J. N. (1991), Çocuk ve Reklam, Afa Yayınları, İstanbul.
Karayağız, G., Öztürk, C. (Yaz-2007), “Okul Öncesi Dönemdeki Çocukların Televizyon İzleme Durumları ve Bunu Etkileyen Faktörlerin İncelenmesi”, Milli Eğitim
Dergisi, Sayı: 175.
Karaca, Y., Pekyaman, A. , Güney, H. (2007), “Ebeveynlerin Televizyon Reklam İçeriklerinin Çocuklar Üzerindeki Etkilerini Etik Açıdan Algılamalarına Yönelik Bir
Araştırma”, Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, Cilt: IX, Sayı: 2,
Aralık.
Kırdar, Y. (2007), “Satın Alma Davranışında Yeni Tüketiciler, Çocuklar ve Tetikleyici
Reklamlar”, 4. Uluslar arası Çocuk ve İletişim Kongresi, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Volume 2.
Kocabaş, F., Elden, M. (2001), Reklamcılık, İletişim Yayınları, İstanbul.
Kocabaş, F. (2005), Pazarlamada Yeni Yaklaşımlar ve Reklam, Dönence Yayınları, İstanbul.
352 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Kuruoğlu, H., Televizyonun Çocuklar Üzerindeki Olumsuz Etkileri, http://www.rehberlikweb.net/aile-rehberlig-i/televizyonun-cocuklar-uzerindeki-olumsuz-etkileri.html (Erişim tarihi: 25.08.2010).
Lefebvre, H. (2006), Modern Dünyada Gündelik Hayat, 2. Basım, Metis Yayınları, İstanbul.
Meral, P. S., Samav Uğursoy, A. (2007), “Televizyon Reklamlarında Çocuklara Yönelik Gizli Şiddet: Tüketime Bağlı Anne-Baba Sevgisi”, 4. Uluslararası Çocuk ve İletişim Kongresi, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Volume 2.
O’Guinn T. C., Shrum, L. J. (1997), The Role of Television in the Construction of Consumer Reality, The Journal of Consumer Research, Vol. 23, No. 4.
Pitrelli, N., Manzoli, F., Montolli, B. (2006), “Science in Advertising: Uses and Consumptions in the Italian Pres”, Public Understanding of Science, Sayı:15.
Serozan, R. (2005), Çocuk Hukuku, Vedat Yayıncılık, İstanbul.
Silkü, A. H. (2007), “Farklı Kültürlerde Çocukların Tüketime Yönelmesinde Televizyon ve Televizyon Reklamlarının Etkisi”, 4. Uluslararası Çocuk ve İletişim Kongresi, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Volume 2.
Stewart,Lea P., Cooper, Pamela J., Stewart, Alan D., Friedley Sheryl A. (2003), Communication and Gender, United States: Allyn & Bacon.
Şimşek, S., Uğur, İ. (2007), “TV Reklamlarında Yer Alan Çocuk-Çizgi Animasyon ve
Hayvan İmgelerinin Kullanılmasının Ürüne Katkısını Ortaya Koymak Adına Uygulamalı Bir Çalışma”, 4. Uluslararası Çocuk ve İletişim Kongresi, İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Volume 2.
Tekinalp, Ş. (2003), Camera Obscura’dan Synopticon’a Radyo ve Televizyon, Der Yayınları, İstanbul.
Topçuoğlu, N. (1996), Basında Reklam ve Tüketim Olgusu, Vadi Yayınları, Ankara.
Tosun, N. B. (2003), Pazarlama Halkla İlişkileri ve Reklam, Türkmen Kitabevi, İstanbul.
Uçuş, Ş. (2009), Çocuk Hakları Sözleşmesi’nin İlköğretim Programlarındaki Yeri Ve
Sözleşme’ye Yönelik Öğretmenlerin Ve Okul Yöneticilerinin Görüşleri, (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Hacettepe Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü,
Ankara.
Ünsal, Y. (1984), Bilimsel Reklam ve Pazarlamadaki Yeri, Tivi Reklam, İstanbul.
Wells, W., Burnett, J., Moriarty, S. (2003), Advertising Principles and Practice, New Jersey: Prentice Hall.
Wilmshurst, J., Mackay, A. (2004), The Fundamentals of Advertising, Elsevier, Butterworth, Heinemann, Burlington.
Yağlı, S. (2006), “Gündelik Hayatımızda Akıl Tutulması: Medya Uygulamalarında Tüketim İdeolojisinin İzlerini Sürmek”, Gündelik Hayat ve Medya içinde, Selda İçin
Akçalı (Ed.), Ebabil Yayınları, Ankara.
Young, C. E. (2005), The Advertising Research Handbook, Ideas in Flight, Washington.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 353
Zöğ, D. A. (2008), Öğrencilerin Çocuk Haklarını Algılama Düzeyleri İle Akademik Başarıları Arasındaki İlişki (İstanbul İli Beyoğlu İlçesi Örneği), (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi), Beykent Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
http://ilef.ankara.edu.tr/reklam/yazi.php?yad=4353 (Erişim tarihi: 19.12.2005).
http://www.iccwbo.org (Erişim tarihi: 08.10.2010).
http://actrav.itcilo.org/actrav-english/telearn/global/ilo/guide/iccadv.htm (Erişim tarihi: 08.10.2010).
http://www.rtuk.org.tr (Erişim tarihi: 08.10.2010).
http://www.alomaliye.com (Erişim tarihi: 08.10.2010).
www.rvd.org.tr (Erişim tarihi: 08.10.2010).
354 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Beşinci Bölüm
Sinema ve Çocuk Hakları
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 355
356 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dr. Serdar Karakaya
SERDAR KARAKAYA
Dr., Muğla Üniversitesi
1962 yılında Muğla’da doğdu. 1990 yılında D.E.Ü. Güzel Sanatlar Fakültesi Sinema-Tv-Fotoğrafçılık Anasanat Dalından mezun oldu. 1998 yılında
Mimarsinan Üniversitesi Güzel Sanatlar Fakültesi Sinema-Tv Anasanat Dalında yüksek lisans eğitimini tamamladı. 2002 yılında İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü (İletişim Fakültesi Radyo-Tv-Sinema Dalında)
doktora programını bitirerek Sinema Doktoru ünvanı aldı. TRT İzmir Tv
bünyesinde canlı yayın kuşaklarında, belgesel yapımlarda, akitli yapım elemanı olarak görev yaptı. Sektör içinde Tv dizilerinde yardımcı yönetmen, senarist olarak çalıştı. Çeşitli gazete ve dergilerde sinema yazıları yayınlandı.
Kısa film ve belgesel çalışmaları yaptı. Filmleriyle kısa film yarışma ve festivallerde yer aldı. Uluslararası ve ulusal sempozyum, kongre vb. bilimsel etkinliklerde bildiriler sundu. Hakemli bilimsel dergilerde sinema ve medya
konulu makaleleri yayınlandı. Fotoğraf sergileri açtı. Halen Muğla Üniversitesi Muğla Meslek Yüksekokulu Radyo-Tv Yayımcılığı Programında öğretim
görevlisi olarak çalışmaktadır. Belgesel Yapımı, Müzik videosu yapımı, Dünya Sineması Tarihi, Türk Sineması Tarihi, Kamera Çekim Teknikleri ve Uygulamaları, Kurgu Teknikleri, İletişim derslerini yürütmektedir.
358 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Türk ve Dünya Sinemasında Çocuk
ve Çocuk Hakları İhlalleri
Hayatın ve soyun devamında biricik özne olan çocuk, insanlık tarihi boyunca tüm kavimlerin, toplulukların, toplumların “değer” düzleminde ilk sırada yer alagelmiştir. Uygarlık tarihinde sanatın ortaya çıkışıyla birlikte, özellikle yazın alanının da en önemli öznesi haline gelmiştir. Mezopotamya’dan Orta Asya’ya, Antik
Yunan’dan İnka uygarlığına kadar tüm tarihsel ve kültürel mirasın
içinde çocuk imgesine mutlak biçimde rastlanır.
Sinemada çocuk
Yüzyıl başında teknik bir buluş olarak uygarlık tarihindeki yerini alan sinema, önce bir meta halinde ticari değer olarak üretilmiş, sonraları bir sanata dönüşmüştür. Eğlendirici ve büyüleyici görselliği ile kısa sürede “kitle sanatı” haline gelmiştir. Bu anlamda sınıfsız bir sanat olarak yüz yıl içinde olağanüstü büyüklükte bir endüstriye dönüşmüştür. Sinema, bulunuşundan başlayarak
çocuk imgesini içinde barındırmıştır. Sinemanın ilk yıllarından,
ilk çekilen filmlerden başlayarak çocuğun sinemanın temel öznelerinden biri olduğu görülebilir. 1895 yılında, sinemanın mucidi
Lumiere Kardeşler’in çektiği L’Arraoueur arrose-Le jardinier (Sulanan Sulayıcı: Bahçıvan) adlı filmde ilk çocuk oyuncuya yer verilmiştir. Filmde, Duval adlı 14 yaşındaki bir çocuğun canlandırdığı yaramaz çocuk, bahçe sulayan bahçıvanla uğraşarak onu komik
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 359
duruma düşürmektedir. Lumiere Kardeşler’in, içinde çocuk öğesi
bulunan birkaç filmi daha vardır. Concours de Boules (Top Yarışı),
Premiers Pas de Bebe (Bebeğin İlk Adımları), Scenes d’enfants (Çocuk Sahneleri), Bal d’enfant (Çocuk Balosu) bunlardan birkaçıdır
(Pembecioğlu, 2006: 30-33).
1920 yılında Charlie Chaplin, kendi şirketi United Artist için
The Kid (Yumurcak) adlı filmi çekti. Filmde, sokaklarda yaşayan
Şarlo ve kimsesiz bir çocuğun hikâyesi anlatılmaktadır. Küçük çocuğu canlandıran Jackie Coogan, bu filmle büyük başarı ve ün kazanır (Demirbilek, 1994: 47).
Sinemada türler ve çocuk
Sinema bir yandan ticarileşirken, bir yandan alt türleri oluşmaya başlamıştır. Bu gelişme, sinemanın bir hikâye anlatma yetisine
ve sonsuz hayal gücüne dayanır. Bilimkurgudan westerne, komediden müzikale tüm film türlerinde, tema ve konu ne olursa olsun bir çocuk öğesine rastlanır. Türler oluşurken “çocuk sineması” türünün ayrı bir gelişim içinde var olduğu da bir gerçektir. Elbette ki sinema-çocuk ilişkisini irdelerken, bu tekil başlık yetersizdir. Bu ana başlığın altına; “Çocuklara yönelik filmler”, “Çocukların yer aldığı yetişkinlere yönelik filmler”, “Yetişkinlerin yer aldığı
çocuklara yönelik filmler”, “Çocuklar tarafından üretilmiş filmler”
gibi alt başlıklar açılabilir. Bu alt başlıklar da kendi içlerinde ayrıntılı biçimde sınıflandırılabilir. Örneğin Çocuklara yönelik filmler
alt başlığı; animasyonlar, çizgi roman uyarlamaları, edebiyat uyarlamaları vs. gibi başlıklarla sınıflandırılabilir. Ancak film türlerinin ve çocuk sineması ana türünün filmlerinin çoğunda çocuk temel öğe değildir. Hikâyenin akışı ve gelişimi içinde tamamlayıcı
ve eklemleyici öğe olarak kullanılmıştır. Örneğin melodramlarda
çocuk; yetişkinlerin acılı hikâyelerinde terk edilip sonradan bulunan, sevgiye muhtaç, itilip kakılmış, ama sonradan yetişkinle360 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rin birleşmesini sağlayarak durumu kurtaran yan karakterlerdir.
Komedi filmlerinde haşarı ve ortalığı karıştıran hiperaktif, yaramaz, ele avuca sığmaz afacandır. Bilimkurguda doğaüstü güçlere
sahiptir ve düğümü çözecek kişidir, macera filmlerinde başkahramanın önce baş belası sonradan can yoldaşıdır. Korku filmlerinde de çocuk masumiyetiyle hiç bağdaşmayan karakterler olarak
perdede yer bulmuştur. Özellikle her tema ve konunun mubah olduğu Hollywood yapımlarında, korku sinemasında, masumiyetin
simgesi çocuklar sınırsızca ve hoyratça kullanılmış, birer kan emici, katil, şeytani varlık ve yok edici olarak sunulmuştur. Örneğin;
türün en çok seyirci toplayan yapımlarından yönetmen William
Friedkin’in 1973 yapımı The Exorcist (Şeytan) adlı filminde Linda Blair’in oynadığı Regan karakteri, sinema tarihindeki en ürkütücü korku karakterlerinden biridir. 13 yaşındaki Regan, ailesiyle
mutlu bir hayat sürerken içine şeytan girer. Çocuğu esir alan şeytanı çıkarmak için olağanüstü bir mücadele yaşanır. Bu filmden birkaç yıl sonra çekilen Omen (Yön: Richard Donner, 1976) filminde,
Damien şeytanın oğludur ve kötülük uğruna annesini, bakıcısını
öldürmekten çekinmez. Yakın tarihli İnterview With The Vampire
(Yön: Neil Jordan, 1994) filminde vampire dönüşen küçük bir kız,
Wicked Little Things (Yön: JS Cardone, 2006) adlı yapımda, göçük
altında kalıp ölen çocuk işçilerin birer zombi olarak dönüp intikam peşinde koşması, diğer önemli örnekler olarak hatırlanabilir
(Pembecioğlu, 2006).
Türler içinde çocuğa en gerçekçi yaklaşanı savaş filmleridir. Türün dinamikleri gereği olmalı, çocuk dramatik yapının hem temel
yapıtaşı, hem de doruk nokta çözücüsüdür. Hem Hollywood ürünü
taraflı savaş filmlerinin, hem de antimilitarist savaş filmlerinin tematik duruşu ve temel hikâye yapısı, trajedi üzerine kurulur. Çünkü savaşın bizatihi kendisi trajiktir. Ancak; M. A. S. H, Avanaklar
Taburu, Hababam Taburu, vb. savaş parodisi komedi filmlerini bunun dışında tutmak gerekir. Trajik olan hikâye yapısı içindeki ço-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 361
cuk karakterlerin hikâyeleri de trajiktir. Dolayısıyla gerçeğe dayandığı hissi verir. Rene Clement’in 1952 yılında çektiği Forbidden Games/Yasak Oyunlar filminde, savaşın vahşetinden, ürkütücü ortamından kaçıp birbirine sığınan Paulette ve Michael adlı iki çocuğun hüzünlü hikâyesini anlatır. Her ikisi de tüm aile bireylerini savaşta kaybeden çocukların birbirlerinden başka tutunacak kimsesi
yoktur. Elem Klimov’un 1985 tarihli unutulmaz İdi i Smotri/Gel ve
Gör filminde, Nazi dehşetini sonuna kadar yaşayan bir Beyaz Rusya köyünün trajedisi filmin çocuk kahramanı Floria’nın gözünden
anlatılır. Özellikle, Floria’nın işitme kaybı yaşadığı sahneler, sinemada gerçeğin en acıtıcı biçimiyle sunulduğu sahnelerdendir. Empire of the Sun/ Güneş İmparatorluğu, J. G. Ballard’ın aynı adlı yarı
otobiyografik romanı temel alınarak çekilen 1987 yılı yapımı tarihi savaş filmidir. Güneş İmparatorluğu, zengin Britanyalı ailesi ile Şangay’da oturan, ancak İkinci Dünya Savaşı’nda Japonya’nın
Şangay’ı istila etmesi sırasında onları kaybedip, yolu bir esir kampına düşen Jamie “Jim” Graham adlı çocuğun öyküsünü anlatır. Roberto Benigni, 1997 yapımı Life is Beatiful/Hayat Güzeldir filminde
baba-oğul eksenli bir var olma mücadelesini anlatır. 1930’ların İtalya’sında Guido adındaki tasasız, kaygısız bir Yahudi kitapçı, yakın
bir şehirdeki güzel kadına kur yapıp onunla evlenerek bir peri masalı başlatır. Guido ve karısının bir oğulları olur ve İtalya’yı Alman
güçleri istila edene kadar birlikte mutluluk içinde yaşarlar. Ailesini
bir arada tutabilmek ve oğlunun Yahudi toplama kamplarının dehşetinden elinden geldiğince uzak tutmak çabası ile Guida bu yıkımı bir oyun gibi gösterir. Bu oyunun kazanma ödülü ise bir tanktır.
Star sistemi ve çocuk oyuncular
Hollywood, dev bir sinema endüstrisinin diğer adı... Sinemanın ilk dönemlerinde, 1920’li yılların pazar koşullarını Hollywood
sinemasında tekelci stüdyoların dönemi belirlemiştir. Bu dönem-
362 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
de Hollywood, iç ve dış pazar garantisiyle binlerce popüler film
üretip tüm dünyaya dağıtmıştır (Abisel, 1995: 42).
Tüm sinema tarihi içinde bu büyük kapitali ayakta tutan önemli dayanaklardan biri küresel pazar, diğeri star sistemidir. Çünkü
endüstri sinemasının müşterileri sıradan olanı sevmez. Yüceltilmiş ve ulaşılmaz karakterleri izlemek ister. Özdeşleşmenin özü budur. Bu devasa yapı içinde çocuk oyuncuların star sisteminin dışında kalması elbette düşünülemezdi.
Sinema tarihinde perdede birkaç kez görünüp unutulmuş çocuk
karakterlerin yanı sıra, yıldızlaşmış çocuk oyuncular da önemli bir
yer tutar. Bu yıldızların ortak kaderi ise, çocukluktan çıkıp ergenliğe ve yetişkinliğe geçtiklerinde tutunamayıp sinemadan uzaklaşmaları ve unutulmalarıdır. Bu uzaklaşma ve unutulmada seyircinin tercihleri etkilidir. Seyirci, “çocuk yıldız” olarak benimsediği
karakteri, başka bir rolde kabul etmez ve benimsemez. Yapımcılar açısında zaten yeni çocuk karakter bulmak ve yaratmak sorun
değildir. Her dönemin ruhuna uygun çocuk karakterleri ve yıldızları kolayca ortaya çıkarılabilmiştir. Yıldızlaşmış çocuk oyuncuların en bilinen örneği Shirley Temple’dır. 1930’lu yılların başında
tanınmaya başlayan Temple, yedi yaşındayken ilk filminde rol almış, daha çok müzikallerde oynamıştır. Temple, Oscar ödülü alan
en küçük oyuncu unvanına da sahiptir. 1939 tarihli The Little Princess (Yön: Walter Lang), oyuncunun en çok bilinen filmlerindendir. Shirley Temple, birçok ülkede yapımcılara ilham vermiş, neredeyse her ülke sinemasında küçük kız oyuncu furyasının başlamasını sağlamıştır. Türk Sinemasındaki versiyonu olarak Zeynep
Değirmencioğlu’nun oynadığı Ayşecik sayılabilir.
Shirley Temple gibi geniş kitlelere ulaşmış, evrensel ünü yakalamış çocuk yıldızları kısaca anmak gerekirse; Jackie Cooper, Virginia Weidler, Freddie Bartholomew, Margaret O’Brien, Philippe
de Lacy, Mitzi Green, Kevin Corcoran, Sybil Jason, Bobby Breen,
Jane Withers, Mark Lester, Nicole Eggert, Dakota Fanning, MiscÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 363
ha Barton, Macaulay Culkin, Alysa Milano, Kirsten Dunst, Leonardo DiCaprio, Drew Barrymore, Mickey Rooney, Jodie Foster,
Corey Feldman, Margaret O’Brien, Larisa Oleynik, Hayley Mills,
Kurt Russel, Rick Schroder, Elizabeth Taylor, Natalie Wood isimleri öne çıkar. Bu oyuncuların bir kısmı yetişkin dönemlerinde de
oyunculuğa devam etmiş, bir kısmı sanatın başka alanlarında varlık göstermiştir. Daha önce değindiğim gibi, bazıları için yetişkinlikle birlikte şöhretin sonu gelmiş, unutulup gitmişlerdir.
Türk sinemasında çocuk
Dünya sinemasının tersine, Türk sinemasının ilk yıllarında hiçbir filmde çocuk öğesine rastlanmaz. Türk sinemasında perdede
görünen ilk çocuk oyuncu, Aysel Bataklı Damın Kızı (Yön: Muhsin
Ertuğrul, 1934) filmiyle Ergun Köknar’dır. 1960’lı yıllara kadar yan
rollerde isimsiz ve ünsüz çocuk oyuncuların kullanımı sürmüştür
(http://www.ayvakti.net/default.asp?islem=goster&sira=1035).
Bu filmlerde çocuklar, asal karakterlerin oğlu/kızı, üvey çocuk,
haşarı sokak çocuğu, asal kahramanın çocukluk hali gibi tamamlayıcı tiplemeler olarak kullanılmıştır.
“Star sistemi”
1950’li yıllarla birlikte Türk sinemasında yeni bir dönem başlar.
Bu, Yeşilçam Dönemidir ve seksenlere kadar egemendir. Bu yıllarda başlayan iki gelişme sinema alanına damgasını vurur ve Yeşilçam Sinemasını var eder. İlki, köyden kente doğru yaşanan iç göç
ve beraberinde kentlerin kırlaşması, ikincisi kente özgü olan sinema salonlarının kırsalda hızla yaygınlaşmasıdır (Ayça, 1996: 135).
1950’li yıllar boyunca Türkiye genelinde ve özellikle Anadolu’da
sinema salonu sayısında ciddi bir artış yaşanır. Bu artışa bağlı olarak yükselen talep, film üretimini de olumlu yönde etkiler. Bu dö364 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
nem Türk sinemasında eğlence temelli, hoşça vakit geçirmeye dönük güldürüler, kan davasını konu edinen köy filmleri, aşk ve namus hikâyeleri egemen olmuştur. Film üretimi giderek artmış ve
yılda ikiyüz sayısına ulaşarak sinemamızın ileriye dönük yapılanmasında belirleyici olmuştur (Kayalı, 1994: 15).
Sinemacılar Dönemi olarak adlandırılan bu on yıllık dönem,
sinema dilinin anlatım aracı olarak kullanılmaya başlandığı, sinema üzerine tartışıldığı ve ilk ciddi sinema eleştiri ve yazılarının kaleme alındığı dönemdir (Özön, 1995: 29).
Türk sinemasında çocuk oyuncuların yıldızlaşmaya, daha doğrusu yıldızlaştırılmaya başlaması ise, 1950-1960 yılları arasında sinemamızın yaşadığı nicel ve nitel değişimlerin de etkisiyle 1960’lı
yılların başına rastlar.
Bu dönem Sinemacılar Döneminin ikinci yarısıdır ve 1961
Anayasasının getirdiği özgürlük ortamı içinde toplumsal konuların ve sorunların tema ve konu olarak sinemamızda daha yoğun
biçimde yer almaya başladığı dönemdir (Esen, 2000: 165).
Yukarıdaki bölümlerde değindiğim gibi, dünya sinemasında
çocuk yıldızların çok tutulması, yapımcılarına ciddi paralar kazandırması Türk sinemasındaki yapımcıların dikkatini çekmiş ve
ilk yıldız oyuncu olarak altı yaşında iken oynadığı Ayşecik filmiyle
Zeynep Değirmencioğlu sektördeki yerini almıştır. Değirmencioğlu, yıldızlaşmadan, yani Ayşecik olmadan önce, 1956 yılında çekilen Papatya ve 1958 yılında çekilen Funda adlı filmlerde çok küçük
rollerde oynamıştır. Kemalettin Tuğcu’nun romanından uyarlanan
Ayşecik filminin senaryo yazarı, Zeynep Değirmencioğlu’nun babası Hamdi Değirmencioğlu, yönetmeni Memduh Ün’dür. Filmde, hapse atılan, ancak masum olan bir babayla, onun masumiyetini ortaya çıkarıp hapisten kurtaran küçük kızının trajik hikâyesi
anlatılır. İlk Ayşecik filmi iyi gişe yapıp seyirci tarafından benimsenince, farklı yapımcı ve yönetmenler tarafından ard arda serisi çekilmiştir. Serinin gişe yapan ve ses getiren diğer filmlerinden baÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 365
zıları şunlardır: Ayşecik Şeytan Çekici, Ayşecik Ateş Parçası, Ayşecik
Boş Beşik, Ayşecik Yuvanın Bekçileri, Ayşecik ve Ömercik, Ayşecik ve
Yedi Cüceler..Değirmencioğlu, 1974 yılına kadar Ayşecik serisi dahil 35 filmde oynadıktan sonra sinemadan uzaklaşmıştır.
Ayşecik serisiyle birlikte yeni çocuk yıldız arayışları hızlanmış
ve çeşitli gazete ve dergilerin düzenlediği çocuk yıldız yarışmalarıyla yeni yıldız arayışlarına başlanmıştır. Bu yarışmalardan birinde, dönemin popüler dergilerinden SES dergisinin çocuk yıldız yarışmasında, erkekler kategorisinde, Ömer Dönmez adlı çocuk ikinci seçilir. Ömer Dönmez, ikinci olmasına rağmen eniştesi Hamdi Değirmencioğlu’nun desteğiyle Ömercik karakter adıyla
ard arda filmler çeker ve Ayşecik’ten sonra ikinci çocuk yıldız unvanını alır. Ömer Dönmez, ergenlik döneminin başlarında sinemaya veda eder.
Ayşecik ve Ömercik serilerinin bu denli ilgi görmesi kimi oyuncu, yapımcı ve yönetmenlerin kendi çocuklarını bu kulvara sokmaya çalıştığı bir dönemi başlattı. Yapımcı Ümit Utku’nun oğlu Menderes Utku Afacan, Hülya Koçyiğit’in kızı Gülşah Koçyiğit Güllüşah ve Gülşah, yapımcı Türker İnanoğlu ile oyuncu Filiz Akın’ın
oğlu İlker İnanoğlu Yumurcak, yapımcı Berker İnanoğlu’nun oğlu
Sezer İnanoğlu Sezercik tiplemeleriyle, 1970’li yılların çocuk yıldızları olarak ün yapmıştır. Çocuk yıldızlar döneminin dikkate değer diğer isimleri; Parla Şenol Parlacık, İhsan Küçüktepe Çitlenbik
tiplemeleriyle popülarite kazanmıştır. Bu filmler tür olarak, genellikle traji-komik türe yakındır. Mutlu son genel bir kuraldır. Bu
filmlerin içerik yapısı doğrudan çocuk seyirciye yönelik değildir.
Aşk, ayrılık, kavuşma, zengin/fakir taraf çelişkileri üzerine yaşanan imkânsız aşk trajedileri, yanlış anlama, ihanet ve benzeri temalar üzerine iliştirilmiş çocuk tiplemesi ekseninde gelişen bu
filmlerin hedef kitlesi aslında “aile”dir. Sinemanın tek popüler eğlence olduğu 1960’lı ve 1970’li yıllar, ailece sinemaya gidilen yıllardır. Bu dönemin çocuk sineması, yıldız serilerinden ibaret değil366 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
dir. Rüştü Asyalı’nın oynadığı Keloğlan serisi, masal uyarlamaları
dönemin diğer örnekleridir (Pembecioğlu, 2006:168-194).
Geleneksel Yeşilçam Sineması denilen üretim modelinin önemli ayaklarından birini oluşturan çocuk yıldızlar dönemini bir bütün olarak değerlendirdiğimizde; tema ve konuların abartılı, yetişkinlere yönelik, inandırıcılıktan uzak olduğunu söylemek olasıdır.
Çocuk oyuncuların tavır, konuşma biçimleri, üstesinden geldikleri olay ve olgular da inandırıcılıktan uzak, yapay ve zorlamadır. Çocuk yıldızların oynadığı haşarı, hiperaktif, sokak çocuğu, öksüz, yetim tiplemeleri karikatürize ve klişe olmanın ötesine geçememiştir.
Bu filmlerde seyirciyi ele geçirmeye dönük duygu sömürüsü en ağdalı biçimde kendini gösterir. Yaşamda karşılığı olmayan bu tiplemeler özdeşleşmeyi engellediği için tüketilip çabucak unutulmuştur.
Özellikle italik yazdığım tiplemeler betimi üzerinde durmak gerekirse; sahnede ve sinemada tip ve karakter çok farklı anlam ve hacme sahip kavramlardır. Tiplemeler, yüzeysel, geçici, sığ ve iki boyutludur. Karakterler, tema ve konunun ana eksenini oluşturur. Derinlikli ve hacimlidir. Anlam yüklüdürler. Senaryonun veya tekstin bütününde kendilerinin hissettirirler. Merak, devamlılık ve hikâye örgüsü kavramlarının bütünleştirici ilmeklerini oluştururlar.
Çocuk yıldızların yer aldığı bu filmlerin dışında çocuk kahramanların ve çocuk hikâyelerinin yer aldığı filmlerin de yukarıda andığım biçim ve içerik özelliklerini taşıdığını söylemek yerinde olur.
Peki “yaşayan çocuklar” hangi filmlerde?
Sinemada “Gerçek” çocuklar
Türk ve dünya sinemasında, ticari sinemanın ürettiği yapay çocuk kahramanların dışında inandırıcılığı yüksek, iyi yazılmış ve
oynanmış, derinlikli, yaşayan çocuk kahramanları da vardır. Egemen Hollywood Sineması dışında yer alan Amerikan Sinemasında, Avrupa ve Üçüncü Dünya Sinemasında, çocuk imgesi çok
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 367
farklı bir yere sahiptir. Özellikle çocuk kahramanların ana karakter olarak yer aldığı filmlerde hikâye “çocuğun gözünden” aktarılır. Onun duyuşuyla ve dokunuşuyla akıp gider. Bu nedenle inandırıcıdır. Gerçeğe dokunur. Anlatılan hikâye ete kemiğe bürünür.
Sosyal sınıfların, katmanların var olduğu her toplum modelinde, her ülkede çocuk hakları ihlalleri, yoksulluk, parçalanmış aileler, öksüzlük, yetimlik, eğitim, sağlık, güvenlik haklarından mahrumiyet, her türlü taciz, esaret, zorunlu ikamet, zorunlu göç, asimilasyon, savaş ortamında zorla tutulma ve benzeri binlerce sorun
tartışılmaz biçimde vardır.
İşte tüm bu “gerçekliğin” sinema sanatının araçlarını ve anlatım
olanaklarını abartmadan, ince bir duyarlıkla kullanarak perdeye
yansıdığı yapıtlarda “gerçek çocukları” bulabiliriz. Türk ve Dünya
Sinemasından ikişer önemli örneği anımsatmakta yarar var:
Vittoria De Sica’nın 1946 yapımı Sciuscia/Ayakkabı Boyacıları
filminde, savaştan sonra kimsesiz kalan Giuseppe (Rinaldo Smordoni) ve Pasquale (Franco Interleghi) adlı iki çocuğun hikâyesi anlatılır. İtalyan Yeni Gerçekçilik akımının önemli filmlerinden biri
olan bu yapımda yalnız, çaresiz, aç ve korku dolu çocuklar birbirlerinden güç alarak ve Amerikan askerlerinin botlarının boyayarak yaşamaya başlar. Gelecekle ilgili planları beyaz bir ata sahip olmaktan ibarettir. Ancak bu hayal, birinin yanlışlıkla öbürünün ölümüne sebep olmasıyla bir anda suya düşer (Demirbilek, 1994: 91)
François Truffaut, 400 Darbe/Les Quatre Cent Coups (1954) filminde, mevcut düzen ve toplumsal yapıya eleştirel bir açıyla yaklaşır. Cahiers du Cinema dergisinde yazdığı yazılarda, Fransız sinemasını ağır bir dille eleştiren Truffaut, 400 Darbe ile, yaptığı bu
eleştirileri sinema dilinde de anlatmış ve Fransa’da yeni bir akımın
doğmasını sağlamıştır. 400 darbe “okul kırmak” anlamına gelen
bir Fransız deyimidir. Ödevini yapamadığı için ceza alma korkusu
ile okuldan kaçan küçük kahramanımız yolda arkadaşı ile yürürken annesini bir yabancının kollarında görür. Ertesi gün okula git368 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tiğinde öğretmeni niçin okula gelmediğini sorar ve çocuk “annem
öldü” der. Öğretmeni çocuğun ailesi ile konuşur. Ailesi ve öğretmenleri neden böyle bir yalan söylediklerini öğrenmeye çalışırlar.
Daha sonra küçük çocuk ve arkadaşı, bulundukları yerden kaçmaya karar verirler. Amaçları denize ulaşmak ve orada yaşamaktır;
fakat hiçbir şey istedikleri gibi gitmez.
Türk sinemasının 60’lı yıllardan sonra ilgi duyduğu temalardan biri de, kentte başıboşluğa itilmiş ve sahipsiz kalmış çocuklardır (Kalkan, 1988: 146-147).
Ancak, Türk sinemasında çocuk imgesine gerçekçi olarak yaklaşan ilk film Yusuf İle Kenan (Yön: Ömer Kavur, 1979) adlı filmdir. Senaryosu Ömer Kavur ve Onat Kutlar tarafından yazılan
filmde, Cem Davran henüz çocukluk yaşlarında rol almıştır. Ömer
Kavur’un, toplumun itilmişleri arasından çekip çıkardığı iki çocuğun hikâyesini yalın ve etkili bir sinema diliyle anlattığı bu film,
uluslararası arenada da kabul görmüş ve Milano Film Festivalinde
Çocuk Filmleri Dalında, Büyük Ödül dâhil olmak üzere pek çok
ödül kazanmıştır (Özgüç, 1985: 15).
Yusuf ve Kenan, biri 14, diğeri 9 yaşlarında, çobanlık yapan iki
kardeştir. Babaları bir kan davası sonucu öldürülünce, çocuklar
tek akrabaları olan amcaları Ali’yi bulmak üzere İstanbul’a kaçarlar. Ancak tüm çabalarına rağmen onu bulmayı başaramazlar. Yabancısı oldukları büyük kentin acımasız koşulları altında umutsuzluk ve çaresizliklerinin doruk noktasında, Böcek lakaplı bir sokak çocuğuyla tanışırlar. Böcek onları Çarpık lakaplı, kirli işler
çeviren bir gençle tanıştırır. Çarpık, Yusuf ’a yanında çalışmasını
önerir. Çaresiz Yusuf bu teklifi kabul eder ve Çarpık’la hırsızlık
yapmaya başlar. Öte yandan daha sağlam ve tutarlı bir kişiliğe sahip olan Kenan direnir, amacı dürüst bir işte çalışıp meslek sahibi olabilmektir.
Sokak çocuklarına yönelik diğer önemli çalışma yönetmenliğini Aydın Sayman ve Ümit Cin Güven’in yaptığı Sır ÇocuklaÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 369
rı (2001) filmidir. 10 yaşındaki Cemil (Halil İbrahim Aras), annesi ve kendisi üzerinde şiddet uygulayan üvey babasından kaçarak Adana’dan İstanbul’a gelir. Haydarpaşa’da karşılaştığı sokak çocuklarının yanına sığınan Cemil’i grubun lideri Velit (Fırat Tanış)
yanına para vererek geri göndermek ister. Sokak çocukları, Cemil için para toplarken bir yandan da zorlu yaşam koşullarına katlanırlar. Bu arada Cemil’in annesi Münevver (Nur Sürer) oğlunu
aramak üzere İstanbul’a gelir. Kör bir piyango satıcısının yanında bilet satan küçük kız kardeşi Zeynep’in (Özgü Namal) babasıyla oturduğu gecekonduya yerleşen kadın, ilk eşinin kardeşleri tarafından namus meselesi yüzünden aranmaktadır. İstanbul’a geldiği
duyulan Münevver’i öldürmek üzere Anadolu’dan bir genç gelir.
Adı Reşo’dur (Mehmet Ali Alabora). Duyarlı ve vicdanlı biri olan
Reşo, Münevver’i öldüremez ve bulamadığını söyleyerek şehirde
oyalanır. Bu arada Velit de piyango satıcısı Zeynep’e aşık olmuştur. Sokak yaşamına daha fazla dayanamayıp hastalanan Cemil’i
arkadaşları, serseri Şero’nun (Aslan Kacar) kahvesinde çalışan yaşlı dostları Dayı`nın (Erdinç Olgaçlı) yanına yerleştirirler. Velit,
Zeynep’e aşkını nasıl ifade edeceğini bulmaya çalışırken Cemil’in
başına gelen olayla her şey tersine döner. Yaşamları ve kaderleri
pamuk ipliğine bağlı bu insanlar için artık geri dönüş yoktur.
Çocuk hakları ihlalleri ve sinemadaki yansımaları
Türk ve Dünya sineması bağlamında, yukarıda yapılan genel
değerlendirme ışığında baktığımızda, sinema tarihinde tematik
yapı ve konu olarak çocuk hakları ihlalleri üzerinde yoğunlaşan
film sayısı son derece azdır. Çocuk imgesinin yer aldığı filmlerin
büyük çoğunluğu çocuğu sömüren, hikâyenin bir öğesi olarak kullanmaktan öte gitmeyen, temel öznesi ve odağı çocuk olmayan yapımlardır. Bu filmlerin çocuk trajedilerini, en koyu biçimde istismar ederek bizatihi çocuk hakları ihlali yaptıklarını söylemek
mümkündür.
370 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuk hakları ihlallerinin en yoğun yaşandığı; savaş iklimi,
parçalanmış aile ortamı, kurumsal koruma kurumları olan yetiştirme yurtları, yetimhane, manastır gibi maddi manevi baskı ortamları, sokaklar, viraneler, ceza ve tutukevleri, filmlerde birer arkaplan işlevi görür. İhlaller gösterilir, fakat nedenleri üzerinde durulmaz ve çözüm önerilmez. Karşılaştırmalı bir örnek vermek gerekirse; Ömercik, Yumurcak ve Sezercik serilerinde, çocuk karakterlerin trajedileri gösterilir ancak nedenlerini bilmeyiz. Sır Çocukları (Aydın Sayman, Ümit Cin Güven, 2001) filminde ana ve
yan karakterlerin sokağa düşme nedenleri ve süreci hikâyenin örgüsü içinde yer alır.
Çocuk hakları ihlali olarak sinema sanatının sömürgeci yaklaşımı, reklam ve dizi sektörü için de geçerlidir. Türk televizyonlarının yayınladığı ve çocuk imgesinin türlü biçimlerde kullanıldığı
yapımlarda, sömürü ileri aşamadadır. Yakın tarihli bir örnek olarak; Canım Ailem (ATV TV, 2009-2010) dizisinde, anne ve babası
trafik kazasında ölen üç kardeşin başına gelen trajik olaylar dizgesi, açık biçimde duygu sömürüsüne yaslanarak ilerler.
Türk ve dünya sinemasında çalışma ve üretim ilişkileri
bağlamında çocuk hakları ihlalleri
Batı sinemasında, Avrupa ve Hollywood ekseninde çocuk imgesinin sinemada kullanımında tema/konu/içerik ve anlatım bağlamında çocuk öznesinin sömürüsünden söz etmiştik. Ancak güçlü bir meslek örgütlenmesi ve sendikalaşma, emek sömürüsünü
önemli oranda frenlemiştir. Avrupa ve Hollywood Sinemasında başından beri çalışma koşulları/kazanç ve haklar dengesi, hem yetişkin hem çocuk oyuncular açısından olumlu bir tablo sergilemiştir.
Türk sinema ve dizi sektöründe ise, gerek başrol oyuncularının, gerekse yan rollerde oyunculuk yapan çocukların mali ve sosyal haklar bakımından da yoğun bir emek sömürüsüne maruz kalÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 371
dıklarını söylemek mümkündür. Türk sinemasında, başlangıcından günümüze ciddi bir meslek dayanışması, emek örgütlenmesi
ve sendikalaşma yoktur. Olanlar kısır çekişmelerin ve iktidar kavgalarının yaşandığı derme çatma kurumlar olmanın ötesine geçememişlerdir. Bu sorunlu yapı içerisinde, geçmişte ve günümüzde
çocuk oyuncuların sağlıksız set koşullarında, günübirlik, güvencesiz, geleceksiz çalıştırıldıkları açıktır. 2000’li yıllarda ciddi bir
sıçrama gösteren, sayıları 2010 yılında bir sezonda seksene yaklaşan televizyon dizileri, çok ağır çalışma koşulları içinde üretilmektedir. Bu yoğun üretim temposu içinde yer alan çocuk oyuncuların durumu, sinema sektöründen farklı değildir. Dizi sektörünün üretme ve yayın dinamiklerindeki nicelik düşünüldüğünde,
yaşanan emek sömürüsü daha da vahimdir. Türk dizi ve sinema
sektöründe küçük istisnalar dışında, sağlık ve sosyal güvenceden
söz edilemez. Ülkemizde yürürlükte olan yasalar açısından bakıldığında sinema, televizyon ve reklam sektöründe çalışan çocuklar için özel bir düzenleme yoktur. Ekrem Sarısu’nun konuyla ilgili
değerlendirmesinde belirttiği gibi; Borçlar Kanununun 353 üncü
maddesindeki; “Bu babın hükümleri hizmet akdinin teşekkül unsurlarını havi olmakla beraber ilmi veya bedii malumatı mahsusayı
haiz olanlar tarafından ücretle yapıla gelen mesai hakkındaki akitlere de tatbik olunur” hükmüne göre, sanatsal yönü ağır olan işlerde çalışanlar hakkında Borçlar Kanunu uygulanmaktadır. Borçlar
Kanunu gereğince yapılacak hizmet sözleşmelerinde ise, belirlenmiş bir alt yaş sınırı yoktur. Bu nedenle reklam filmi, televizyon dizisi, sinema filmi, çocuk giysilerinin sunumundaki mankenlik, katalog çekiminde fotomodellik, sirklerde çocukların yaptığı çeşitli
gösterilerde oynayan çocuklar, ses ve söz sanatı icrası gibi, sanatsal
yönü ağırlıkta olan işlerde çalışan veya görev alan çocuklar, yaşları ne olursa olsun, sigortalı olabilirler. Hatta 506 sayılı SSK’nın
Ek 10 uncu maddesince sigortalı yaptırılmaları zorunludur (Sarısu, 2008: 12).
372 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Sektörün genel çalışma/çalıştırılma koşullarındaki bu çarpıklıklar, 20 Kasım 1989 tarihinde Birleşmiş Milletler Genel Kurulunda kabul edilen ve Türkiye’nin de taraf olduğu Çocuk Hakları
Sözleşmesi’nin özellikle 32. maddesine aykırıdır. Sözleşmenin bu
maddesi, çocukların ekonomik sömürüye açık biçimde, sağlığına
ve eğitimine zarar verebilecek, bedensel, zihinsel, ahlaki ve toplumsal gelişimini engelleyecek işlerde çalıştırılmamasını öngörmektedir. Aynı maddenin 2. Bendi, taraf ülkelerin 1. bentle ilgili almaları gereken önlemleri ve yapılması gereken düzenlemeleri açıkça ifade eder. 2. bentte çalışan/çalıştırılan çocukların yaş sınırlamalarını, çalışma saatleriyle ilgili düzenlemelerin yapılmasını, bunlara uyulmadığında uygulanacak cezai yaptırımların yerine
getirilmesi gerektiğini ifade eder (www.unicef.org/turkey).
Sonuç
Sonuç olarak sinema, çocuk imgesini çok farklı biçim ve içerikte kullanmış, sömürdüğü, çarpıttığı karda gerçekçi yaklaşımlarla
hak ettiği değeri vermiştir. Çocuk temalı/konulu filmler, çocuğun
yan unsur olarak göründüğü filmler, diziler bir yandan özne olarak çocuk imgesini sömürmüş, bir yandan sektörel anlamda çocuk oyuncuların emeğini sömürmüştür. Sinema ve dizi sektöründe ciddi bir yasal düzenleme yapılmadığı sürece çocuk oyuncuların emek sömürüsü devam edecek gibi görünmektedir.
Tema/konu bağlamında ise, sinema var olduğu sürece, hayatta
karşılığı olmayan “hayal çocuklar” da var olacaktır, kült karakterlere dönüşen, inandırıcı, yaşayan “gerçek çocuklar” da var olacaktır.
KAYNAKLAR
Abisel, N. (1995), Popüler Sinema ve Türler, Alan Yayıncılık, Sanat Dizisi 1, İstanbul.
Ayça, E. (1996), “Yeşilçama Bakış”, Türk Sineması Üzerine Düşünceler, Yayına Haz.
Dinçer, S. M., Doruk Yayınları, İstanbul.
Demirbilek, A. (1994), Dünya Sinema Tarihi, c.1, Engin Yayınları, İstanbul.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 373
Esen, Ş. (2000), 80’ler Türkiye’sinde Sinema, 2. baskı, Beta Basım Yayım A.Ş., İstanbul.
Kalkan, F. (1988), Türk Sineması Toplum Bilimi, Ajans Tümer Yayınları, İzmir.
Kayalı, K. (1994), Yönetmenler Çerçevesinde Türk Sineması, Ay Yıldız Yayınları, Ankara.
Özön, N. (1995), Karagözden Sinemaya: Türk Sinemasının Sorunları, Kitle Yayınları, c. I, Ankara.
Özgüç, A.(1989), Türk Filmleri Sözlüğü, Kültür Bakanlığı Yayınları, Ankara.
Pembecioğlu, N. (2006), Türk Ve Dünya Sinemasında Çocuk İmgesi, Babil Yayınları, Ankara.
Sarısu, E. (2008), “Çocukların İş Kanununa tabi olmayan işlerinde çalıştırılmaları II”,
Posta Gazetesi, 17 Nisan 2008
ELEKTRONİK KAYNAKLAR
www.sinemalar.com
www.turksineması.com
www.tursak.org.tr
www.imdb.com
www.sinemabuyusu.com
www.wikipedia.org
www.unicef.org/turkey
http://www.ayvakti.net/default.asp?islem=goster&sira=1035
374 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Altıncı Bölüm
Çocuk ve Medya Okuryazarlığı
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 375
376 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Doç. Dr. Erol Nezih Orhon
EROL NEZİH ORHON
Doç. Dr., Anadolu Üniversitesi, İletişim Bilimleri Fakültesi
1970 yılında Ankara’da doğdu. İlk ve orta öğrenimini burada tamamladıktan sonra, lisans eğitimini Anadolu Üniversitesi İletişim Bilimleri Fakültesi, Sinema ve Tv Bölümü’nde yaptı. Anadolu Üniversitesi ve Morehead State University’den aldığı iki ayrı yüksek lisans derecesinden sonra, doktorasını Anadolu Üniversitesi’nde tamamladı. Halen aynı kurumda doçent doktor
olarak görev yapmaktadır. Özellikle, medya okuryazarlığı üzerine kitap bölümleri, ulusal ve uluslararası yayınları bulunmaktadır. 2009 yılında düzenlenen Birleşmiş Milletler-Medeniyetler İttifakı toplantısında medya okuryazarlığı üzerine konuşmacı olarak katılmıştır. 378 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuklar İçin Eleştirel Medya Okuryazarlığı
İlk akla gelen anlamıyla medya okuryazarlığı farklı biçimler
içersindeki iletişime erişme, inceleme, eleştirel bir biçimde değerlendirme ve tekrar üretebilmek olarak adlandırabiliyoruz. Medya dediğimizde aklımıza gelen, öncelikle geleneksel medya oluyor.
Kitaplar, gazeteler, dergiler, radyo, televizyon ve filmler ilk aklımıza gelenlerden. Unutmayalım ki, internetin yaygınlaşması ile internetin kendisi de bu kapsama dahil oluyor. Ayrıca, videolar, billboardlar, kaydedilmiş müzik ve sesler, reklamlar, video oyunları
da son dönemin en çok dikkat çekenlerinden. Özellikle, çocukların video ve internet oyunlarına olan ilgisini değerlendirdiğimizde daha da artan önem kazanıyorlar.
Temel tanımı bakımından medya okuryazarlığı, medyanın
akıllı ve etkili bir biçimde kullanılabilmesini vurgulamaktadır.
Medyayı teşkil eden ve içerikleri oluşturan yapılar ile bu sistemlerin siyasi yaklaşımlarını, gelişimlerini, ekonomik yapılarını, yönetim yapılarını ve kaynakları hakkında bilgi sahibi olmak demektir.
Farklı kaynaklardan toplanarak aktarılan içerikler hakkında yorum yapabilme ve doğrulukları konusunda da eleştirel yaklaşabilmeyi ifade etmektedir. Özellikle içinde yaşanılan toplum dikkate alındığında, bireylerin ve toplumun inançları, değerleri, tavırları ve davranışları gibi konulardaki etkisini anlamaya çalışabilmektir. Bu doğrultuda bilinç geliştirebilmektir. Medya içeriğinin üretim koşullarını dikkate alarak farklı kanlardan ve seslerden yararlanabilmeyi, dikkate almayı ve bu çoğulcu-çok seslerin varlığının
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 379
önemini kavramayı vurgular. Gelişim ve değişim içersindeki medya alanları ve içerikleri içinde takipçi olmayı beraberinde getirir.
Medya okuryazarlığında amaçlar şu şekilde ifade edilebilir:
• Medyanın fikir, bilgi ve haberi, bir başkasının bakış açısıyla
nakletmek üzere kurulduğunu anlamak.
• Duygusal etki oluşturmak için özel tekniklerin kullanıldığını anlamak.
• Kullanılan tekniklerin, amaçladıkları ve doğurdukları etkilerin farkına varmak.
• Medyanın belirli kişilerin yararına çalışabildiğini ve bazı sesleri de özellikle dışlayabildiğini hatırlamak.
• Medyadan kimlerin yararlandığı, kimlerin neden dışlandığı
gibi soruları sorabilmek ve bu soruların cevaplarını tartışabilmek.
• Çok sayıda farklı ve özellikle de alternatif bilgi ve eğlence
kaynakları arayabilmek.
• Medyadan kendince sonuçlar çıkartabilecek bir araç olarak
da algılayabilmek.
• Medya ile ilişki içersinde edilgen olmaktan çok etkin bir rol
içersinde bulunmak.
• Sayısal okuryazarlık ve haber okuryazarlığı gibi farklı konularda da görüşler geliştirerek derinlemesine eleştirel incelemelerde bulunabilmek. Medya içeriklerinin eleştirel değerlendirebilmesini geliştirebilmek
Bir kere daha, medya okuryazarlığı çeşitli biçimlerdeki medya metinlerine erişim olarak görülmekte, erişilen medya metinlerinin eleştirel incelenmesi ve yine medya araçlarını kullanarak bireylerin kendi mesajlarını üretebilmeleri süreci olarak tanımlanmaktadır. Medya okuryazarlığının amacı, inceleme, yorumlama,
anlama, paylaşma ve kendini ifade edebilme aracılığı ile bireyle-
380 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
rin özerkliğini desteklemektir. Medya içeriklerine karşı alıcı durumunda olanları tüketici durumdan daha aktif bir konuma geçirmeyi amaçlayan, toplumun etkin üyeleri olarak varlıklarını devam
ettirmelerine destek olmayı amaçlayan bir yaklaşım biçimidir.
İfade edilen amaçlara bağlı olarak medya okuryazarlığının beş
temel prensibi şu şekilde ifade edilebilir:
1. Medyanın toplum üzerindeki etkisinin farkında olmak,
2. Medyayı, içinde bulunulan kültürü anlamada kullanılabilecek kaynaklardan biri olarak görebilmek,
3. Kitle iletişiminin işleyişine ilişkin örgülerin farkına varmak,
4. Kitle iletişim araçlarında (medya) yer alan içeriklerin incelenmesi, yorumlanması ve değerlendirilebilmesi için yaklaşımlar gerçekleştirilebilmesi,
5. Sayılan noktaların ışığında, medya içeriklerine ilişkin algılama ve yorumlama becerilerinin kazandırılabilmesidir.
Medya okuryazarlığının sürekli tekrar edilegelen tanımlarından önce, belki de söylenmesi gereken medya okuryazarlığının ‘ne
olmadığıdır’. Medya okuryazarlığını diğer okuryazarlık türlerinden ayıran belli özellikler, aynı zamanda onun ne olmadığı konusunda da fikir sahibi olmamıza yardımcı olmaktadır.
O halde, neler medya okuryazarlığı olarak tarif edilemez?
• Medyaya saldırmak, bir başka anlamıyla medyayı yerden yere
vurmaya çalışmak, medya okuryazarlığı değildir. Bu ifadenin
yanı sıra, medya okuryazarlığı ağır eleştiri getirmeyi de içerir.
• Her ne kadar medya okuryazarlığı medya içeriklerinin üretimine katılımı vurgulasa da, içerik üretiminde çok sınırlı yer
almak, medya okuryazarı olmak anlamına gelmez.
• Sadece birtakım yönlendirilmiş içerikleri sergilemek, DVD
veya kasetler ile sunumlarda bulunmak medya okuryazarlığı
değildir; kişi aynı zamanda medyayı da anlatmalıdır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 381
• Tek başına politik gündeme ve içeriklere bakmak, klişeleşmiş kimlik yapılarını incelemek veya çarpıtılmış temsilleri
sunmak medya okuryazarlığı değildir; bu vurgu biçimlerini ‘normal’ gibi sunan yapılar ile sistemleri de ortaya koyabilmek gerekmektedir.
• Belli bir bakış açısından medya içeriklerine bakmak veya
çarpıtıldığını düşündüğümüz içerikleri incelemeye kalkmak
da medya okuryazarlığı değildir; çünkü, bu çabaları üstlenen
kişinin farklı-çoklu bakış açılarından ve kendini farklı konumlara koyarak yaklaşabilmesi önemlidir.
• Medya okuryazarlığı ‘aman izleme’ demek değildir; daha da
ötesinde ‘dikkatle izle ve eleştirel düşün’ demektir.
Medya okuryazarlığında içeriklerin incelenmesinde temel vurgu alanları da şu şekilde ifade edilebilir:
• Medyada yer alan farklı mesajlar, özellikle seçilmiş ve biçimlendirilmiş olabilir. Mesajların birçoğu farklı kurgusal yapılar içersindedir. Oluşturulmuş farklı kurgusal gerekliklere
ilişkin farkındalık yaratmak.
• Medyaya ilişkin bir başka nokta ise, medya içeriğini üretenler ile tüketenler arasındaki bağdır. Bu bağ aynı zamanda, bu
ortak paylaşımın ortaya koyduğu farklı algısal yorumları da
vurgulamaktadır. Medya içeriğinin üretimi ve tüketimi arasındaki bağı kurabilmektir.
• Medyanın üretim koşullarından bahsetmek, üretimi gerçekleştirenlerin bakış açılarından, değer yargılarından ve en
önemlisi ideolojilerinden de bahsetmek anlamına gelmektedir. Medya içeriğinin taşıdığı yargılar ve ideolojiler sergilenebilir.
• Medya içeriği gerek üretim koşulları, gerek içinde bulunduğu toplumun özellikleri bakımından farklı ipuçlarını da içinde barındırmaktadır. İçeriğin üretilmesine ilişkin sosyal ve
382 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
politik bağlar, ekonomik vurgular, teknolojinin kullanım biçimi, siyasal yanlılıklar, tarihe ilişkin bağı ve tarihe kaydı ile
üretimdeki estetik tavırlar sorgulanabilmektedir.
• Medya içeriğinin nasıl bir dünya gerçekliği kurduğu, sergilediği ve içeriği tüketenleri nasıl bir dünya gerçekliğinin içine
yerleştirmeye çalıştığı tartışılabilir.
Ele alınan tüm yaklaşımlar çerçevesinde medya okuryazarlığı
daha katılımcı, özgürlükçü ve paylaşımcı bir demokrasinin geliştirilmesine katkı sağlayabilir. Katılımcı doğası gereği yurttaşlık bilincini pekiştirebilir, bununla beraber çoğulcu bir katılımı teşvik
edebilir. Çoğulculuk çerçevesinde de ırksal, sınıfsal, etnik, dinsel
ve ekonomik olarak ifade edilebilecek farklı temellere bağlı ayrımcılıkların önüne geçebilir. Daha da ötesinde her bir vurgu alanı
ile ilgili değerlerin geliştirilmesine katkı sağlayabilir. Eğitimin başlı başına kendi özü bakımından düşünüldüğünde ise, eğitimin niteliğine de katkı sağlayabilir.
Örneğin, medya okuryazarlığı kapsamında üretimin üretim faaliyetlerinden haberdar olmak ve bu süreçlere katılmak ciddi bir
deneyim kazandırabilir. Bu bağlamda, okullarda çıkartılan gazeteler, var olan hedeflerinin ötesinde medya okuryazarlığı bağlamında daha derinlemesine amaçlara hizmet edebilir. Belirtilen örneğe bağlı olarak okullarda çıkartılan gazeteler ile şu hedeflere ulaşılabilir:
• Okullarda yer alan basılı yayınların yanı sıra ek ve tamamlayıcı, en önemlisi de daha güncel bilgilerin derlenebilmesi;
• Çocukların gündemde yer alan konular ile ilgili olarak yorumda bulunabilmelerini sağlamak, objektif bakış geliştirme
konusunda hassasiyetlerini sağlama, farklı görüşlerin varlığını kabullenme doğrultusunda çoğulcu yaşam pratikleri
içersinde yer almalarını sağlayabilmek;
• Takip ettikleri farklı konular ile ilgili olarak gelen mesaj içe-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 383
riklerini ve mesaj biçimlerini inceleyebilmeleri konusunda
duyarlılık oluşturmak;
• Okulda yer alan eğitim ile birlikte farklı sentezlere ulaşabilmelerine yardımcı olmak sayılabilir.
Medya okuryazarlığının ifade edilegelen yaklaşımlarını daha
derinleştirecek olursak farklı yöntemlerden yararlanan, daha boyutlu bir yaklaşımlar dizisi geliştirmiş olabiliriz. Bu doğrultuda,
çocukların eleştirel medya okuryazarlığından yararlanabilmesinde belirli özel yöntemlerden yararlanılabilir. Bunlardan bazılarını
şu şekilde sıralayabiliriz:
1. Araştırma yöntemi
Çocukların merak ettikleri veya incelemeye aldıkları bir konuya ilişkin olarak belirli stratejileri kullanabilmeleri gerektiğini çağrıştırmış oluruz. Özellikle bu yöntem içersinde açık uçlu sorular
sorarak çocukların zihinsel olarak içinde bulundukları dünyaya
ilişkin katılımlarının sağlanması amaçlanır. Anlamlı bir araştırma
yönteminin geliştirilebilmesi ve tartışmaların yer alabilmesi için
de olanak sağlamış oluruz. Sansür, haberde taraflılık ve popüler
kültürdeki eğilimler gibi birçok konu, çocukların da ilgisini çekebilmektedir. Bu tür konulara ilişkin araştırmalar ve tartışmalar ilgi
çekici gelmektedir. Sınıfta gösterilebilecek film bölümleri ve haber
parçaları gibi örnekler ile ilerlenebilir.
Araştırma ve tartışmalarda konu olabilecek verileri çocukların
şu şekilde toplayabilmesini ve derlemesini önerebiliriz:
• Bazı istatistik ve raporlardan yararlanabilirler.
• Filmlerin maliyetlerini inceleyebilirler; temaları, karakterler
ve anlatım tarzları konusunda da eleştirel yaklaşabilirler.
• Örneğin televizyonda yer alan programların ölçümlerini-ratinglerini inceleyebilirler ve sonuçların nedenlerini tartışabilirler.
384 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Çocuklar medya profesyonellerine düşüncelerini, tartışmalarda dile gelen konuları ve önerilerini/şikâyetlerini yazabilirler veya anlatabilirler.
2. Eleştirel düşünme yöntemi
Bu yöntem aracılığı ile çocuklar, zihinsel beceriler geliştirebilirler ve bu becerileri kullanarak akılcı bir biçimde neye inanıp inanmayacaklarına karar verebilirler. Doğruluk, adalet, açık görüşlülük,
empati, özgünlük ve kendini eleştirebilme gibi değerleri de, geliştirdikleri becerilerin ve davranış kalıplarının içersine yerleştirebilirler.
Eleştirel düşünce yaklaşımın içersinde şu noktaları görmeyi
bekleyebiliriz:
• Doğrulanabilir olgular ile değer yargılarını ayırt edebilmek.
• Bir iddianın veya kaynağın güvenilirliğini belirleyebilmek.
• Doğrulanmış ve doğrulanmamış iddialar arasındaki geçerliliği belirleyebilmek.
• Ortaya konmuş veya konmamış varsayımları tanımlayarak
taraflılıkları tespit edebilmek.
• Akla uygun olmayan tutarsızlıkları görebilmek.
• Bir iddianın güçlülüğünü belirleyebilmek.
3. Değerler eğitimi
Medyada yer alan birçok konuya ilişkin tartışmanın değerler
üzerinden olduğunu görebiliriz. Televizyon programlarında, dizilerde, filmlerde, reklamlarda ve hatta farklı sansür uygulamalarında değerlerin nasıl yer aldığı düşünülebilir.
4. Medyanın farklı disiplinlerden yaklaşmak
Özellikle medya okuryazarlığının tek başına, sadece medya ile
ilgili olmadığını kabul etmek gerekir. Türkçe dersleri, sosyal bilimÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 385
ler, tarih ve coğrafya gibi farklı dallardan da yararlanılabilir. Örneğin tarih, konusu açısından tarihi karakterlerin ve konuların nasıl
bir yanlılık içersinde sunulduğu, bakış açılarının ne olduğu ve propaganda olarak sayılabilecek vurguların tespitine gidilebilir. Coğrafya açısından düşünüldüğünde ise filmlerde, programlarda ve diğer medya içeriklerinde yer alan şehirlerin, yaşam alanlarının gerçek yaşamdaki ile arasındaki farklar, o şehirlerin sunuluş biçimleri, sosyo-ekonomik yapıları, medya içersinde o coğrafyaların yeniden nasıl üretildiği sorgulanabilir. Gösterilenlerin yanında nelerin
özellikle görünmez hale getirildiği de ayrı bir vurgu olabilir.
5. Disiplinler arası stratejiler
Gündemde olan farklı konular, gelişmeler, eğilimler ve özel
olaylar, medyada sıkça yer almaktadır. Örneğin, silahlanma yarışı, bir pop yıldızının tanıtım kampanyası, reklam kampanyaları ve şiddet gibi konular sadece medyanın kendisi sorgulanarak ele
alınmayabilir. Bununla birlikte tarih, edebiyat, sosyoloji, psikoloji, iletişim ve dilbilimi gibi farklı disiplinlerden de yararlanılabilir.
6. Medya ortamının incelenmesi
Her kitle iletişim aracının kendine özgü yanlılığının ve ideolojisinin olduğunu hatırlamamız gerekir. Bir kitle iletişim aracının mesajını incelemeye başladığımız anda, o aracın sadece mesaja bağlı içeriği ile değil, biçimi ile de etkileşime geçmiş oluruz.
O halde soracağımız sorular sadece içeriğe ilişkin değil, aynı zamanda da o aracın doğrudan kendisine ilişkin olacaktır. Örneğin,
o kitle iletişim aracı olmasaydı hayatımız nasıl olurdu? Benzer şekilde aşağıdaki sorulardan da yararlanabiliriz:
• Kitle iletişim aracı nasıl çalışıyor?
• Nasıl ve ne zaman icat edilmiş?
386 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Aracın kullanımı özellikle sosyal, ekonomik ve politik anlamda nasıl geliştirilmiş?
• Aracı en ilginç ve dikkat çekici şekilde kullananlar kimler?
Ne tür konuları paylaşıyorlar? Nasıl yapıyorlar?
• Aracın bugünkü durumu ve önemi nedir?
• Aracın bugün için sınırlılıkları nelerdir?
• Araç, kullanıcıları nasıl etkilemektedir? Kullanıcılar aracı nasıl etkilemektedir?
• Diğer araçlar bu aracı nasıl etkilemektedir?
7. Farklı bakış açıları
Medyaya ilişkin en önemli vurgulardan ikisinin politik tavrı ve para odaklılığı olduğu düşünülürse, bu iki amacın ötesinde
medyayı farklı görme biçimlerinin neler olacağı değerlendirilebilir. Aynı şekilde, medya içeriğine ilişkin farklı görme ve farklı düşünce ifade etme biçimlerinin neler olabileceği de aynı şekilde değerlendirilebilir.
Bir başka eleştirel yaklaşım ise, üzerinde sıkça durulan medyada yer alan şiddete ilişkin olabilir. Medyada yer alan şiddetin çocuklar üzerindeki etkisi, belki de çocuklar ve medya üzerine yapılan çalışmalarda ilk sırayı almaktadır. Filmlerdeki, video oyunlarındaki veya şarkılardaki şiddet, çocuklar ile birlikte şu şekilde
sorgulanabilir:
• Şiddeti cazip hale getiren karakterler kimlerdir?
• Gerekliymiş gibi gösterilen, olumlandırılan şiddet nerelerde var?
• Gerçekmiş gibi gösterilen şiddet hangileri?
• Silahların kullanımı?
• Yoğun grafik şiddet vurguları?
• Ödüllendirilen, taçlandırılan veya özendirilen şiddet örnekleri? Cezalandırılamayan şiddet örnekleri?
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 387
• Acı veren veya zarar veren sonuçları gösterilmeyen şiddet örnekleri?
• Espri ile karışık sunulan şiddet örnekleri?
Ele alınan sorular ile birlikte çocukların korku duydukları, kendilerini rahatsız hissettikleri noktaları da vurgulamaları beklenebilir. Şiddeti gerekliymiş gibi gösteren örnekleri kendi ilgi alanlarından seçmeleri istenebilir. Örneğin, son dönemde yaygınlaşan
sayısal oyunlar, video ve bilgisayar oyunları, bunlar içersinde değerlendirilebilir. Aynı zamanda, çocuklar ile birlikte şiddete tanıklık ettiklerinde neden heyecana/hazza yönelik hislere sahip oldukları konusunda da görüşler paylaşılabilir.
Medya okuryazarlığının üstü kapalı kalmış bir noktasını da,
bu eleştirel yaklaşım içersinde değerlendirmek gerekir. Çocukların medya ile ilişkisi bir tür aidiyetle ilgilidir. Çocukların video
veya bilgisayar oyunlarının başından kalkmaması sadece görsel,
işitsel, estetik, oyun, şiddet ve benzeri kavramlar ile açıklanamayabilir. Çocukların bir tür kimlik arayışının parçası olarak da görülmelidir. Çocukların oyunların içindeki karakterlerin yerine geçtiğini düşünmesi, diğer oyuncular ile birlikte bir grup oluşturmaları, bu kimlik arayışının ifadesi olarak görülebilir. Bir kimlik sahibi
olmak ve bir grubun üyesi sayılmak, çocuklar için adı konmamış
geçerli nedenlerden sayılabilir.
Özellikle internet için ayrı değerlendirmelerde bulunmak gerekli olacaktır. İnternetin özellikle çocuklar ve gençler için gittikçe
artan tercih edilirliği, kendisinin daha farklı ele alınmasını gerektirmektedir. İnternete paralel olarak bir başka dikkat çeken kullanım alanı ise cep telefonlarıdır. İnternet ile benzer kullanım artışı
dikkati çekmektedir. Kullanımdaki artışın yanı sıra, temel iletişim
özelliği ile birlikte sosyal bağlantıların sağlanması, eğlence üreten bir araç haline gelmesi dikkat çekicidir. Müzik dinleme, oyun
oynama, fotoğraf ve film paylaşma, yazılı ve görüntülü mesajları üretme, interaktif linkler aracılığı ile bağlar kurabilme, cep tele388 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
fonlarının her zamankinden daha farklı değerlendirilmesi gerektiğini ortaya koymaktadır. Özellikle, son dönem cep telefonlarının
birçoğu internet tabanlı olarak üretilerek internetin özelliklerine
de sahip olmaya başlamıştır. Bu bağlamda, internet ve cep telefonları ile ilgili medya okuryazarlığının, özellikle çocuklar ile çalışacak yetişkinlerce değerlendirmesi gerekli olacaktır.
Yetişkinlerin değerlendirmelerde bulunarak dikkate alması gereken ve gündemde sıkça tartışılagelen internete ve cep telefonlarına ilişkin noktalar şu şekilde ifade edilebilir:
Pornografiye ilişkin kaygılar
• Cinselliğe ilişkin içerik (çocuklar için uygun olmayan, yetişkinler için olan)
• Pornografi
• Şiddet içeren pornografi
• Çocuk pornografisi
• Arzu edilmeyen kişisel cinsel temaslar
• Cinsel amaçlarla çocuğa dostluk etmek veya yaklaşmak.
• Gerçek hayatta çocuk istismarı
Fiziksel ve zihinsel şiddete ilişkin kaygılar
• Cinsel vurguları olan dil kullanımı
• Yaygın şiddettin parçaları (kurmaca veya gerçek yaşam olabilir; örneğin işkence, infazlar, v.b.)
• Silahlara ilişkin tarifler
• Şiddet grupları
• Siber güç gösterimi
• Hoş gösterilmeye çalışılan şiddet uygulamaları (örneğin internete yüklenmiş olanlar)
• Kendini kaybetmiş izlemeler
• Diğer türlü bireyin haklarını zorlayıcı davranışlar (örneğin
başkalarına zarar veren, aşağılayan ve zarar görmesine neden
olacak fotoğrafları internete koymak)
• Gerçek yaşamda şiddet sömürüsü, suiistimal ve saldırı
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 389
İdeoloji ve değerlere ilişkin kaygılar
• Taraflı bilgi/çarpıtılmış bilgi.
• Her türlü ayrımcılık (örneğin cinsiyet, etnik, din, yaş, v.b.)
• Yabancı düşmanlığı, ırkçılık ve nefret vurguları
• Arzu edilmeyen politik propaganda/ideoloji vurguları
• Terörizm
• Arzu edilmeyen dini ideoloji vurguları
• Irkçı, politik ve dini sömürüler; gerçek yaşamda suiistimaller ve saldırılar
Arzu edilmeyen yaşam biçimlerine ilişkin kaygılar
• Sağlıklı olmayan vücutların sunumu ve teşviki (örneğin anoreksi, bulimi, kendine zarar verme)
• Uyuşturucular için tarifler
• Yaygın kumar
• Suça teşvik
• İntihara teşvik
Pazarlama ve ekonomiye ilişkin kaygılar
• Yaygın zorlayıcı pazarlama
• Bireysel olarak kabullenilen pazarlamanın yeni biçimleri
• Hissedilmeyen pazarlamanın yeni biçimleri
• Ekonomik dolandırıcılık ve hırsızlıklar
• Sanal hırsızlıklar
• Haklar ve fikir hakları ihlalleri
• Yasadışı dosya paylaşımı ve dosya yükleme
• Şifre çalma (şifreler, kredi kartı numaraları, v.b.)
Kontrole ilişkin kaygılar
• İnternetteki bilgiyi ve davranışı sansürleyen veya yönlendiren güçler
• İnternetteki kişisel bilgiyi ve davranışı kontrol eden güçler
• İnternetteki kişisel bilginin ve davranışın ticari olarak toplanması ve sahiplenilmesi
390 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
• Gelecekte sonuçlarının neler olacağını bilmeksizin başkasına
ait kişisel bilgilerin kamuya açık olarak yüklenmesi veya yayınlanması
İnternetin bizatihi kendisini kullanılmasına ilişkin kaygılar
• Aşırı kullanım
• Soyutlanma
• Virüsler
• Spam ve istenmeyen elektronik postalar
• Diğer yeni çıkan durum ve olgular
Sonuç olarak, içinde bulunduğumuz dönemi artık tek başına
bilgi çağı, internet çağı, x kuşağı veya y kuşağı olarak değerlendiremiyoruz. Bu dönemin ‘ekran çağı’ olarak da değerlendirilmesi gerekmektedir. Çocukların bağlı olduğu, kendini ayıramadığı araçlara ve ortamlara baktığımızda, bunların başına cep telefonları, televizyonlar, video oyunları, bilgisayar ekranları vb olduğunu görmekteyiz. Sadece medya içeriklerinin değil, bu yeni biçimlerin de
eleştirel sorgulanması, başlıca ihtiyaçlardan biri olarak karşımıza
çıkmaktadır. Çocukların ekranlar aracılığı ile etkileşime geçtiğini düşünecek olursak, artık durumlarının edilgen değil, aksine etken olduğunu görürüz. Her zamankinden belki de daha interaktif bir hal almaktadır. Çocukların bu yeni araç ve ortamları biçimlendirici rollerinin de olduğunu unutmamalıyız. Bu özelliği bakımıyla yeni araç ve ortamlar da, sürekli olarak yeni biçimler ve anlamlar kazanabilmektedir. O halde, çocukların araçları ve ortamları sürekli olarak biçimlendirebilen rollerinin de tartışılabilmesi gerekmektedir.
Çocukların böylesine biçimlendirici bir rol üstlendiği değişim
sürecinde yeni araçların ve ortamların ötesinde çocukların medya kültürünü de biçimlendirdiğini söylememiz doğru olacaktır. O
halde sorulması gereken sorular, başta da belirtilen klasik sorular
ile sınırlı kalamayacaktır.
Medyada yer alan mesajları kimi ürettiği ve hedef kitlelerin
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 391
üretilen içeriğe nasıl çekildiği gibi sorulara yenileri eklenmektedir.
Türkiye gibi çok kültürlü bir ülkede farklı kültürlerden veya yapılardan olanların aynı medya içeriğini nasıl anlayıp yorumlayacakları; medya içerikleri ile özellikle hangi değerlerin güçlendirildiği
veya zorlandığı; kimlerin özellikle yeni medyaya erişebildiği veya
erişemediği gibi yaklaşımların da incelenmesi gerekmektedir.
KAYNAKLAR
Aufderheide, P. (1997), “Media Literacy: From a report of the national leadership conference on media literacy”, In R. Kubey (Ed.), Media Literacy in the Information
Age: Current Perspectives, New Brunswick, NJ: Transaction.
European Centre for Media Literacy (2010). http://ecml.pc.unicatt.it
Hobbs, R. (1998), “The Seven Great Debates in Media Literacy Movement”, Journal
of Communication, 48, 1.
Orhon, E. N. (2009), “Media Education in Turkey: Toward a Multi-Stakeholder Framework”, in Mapping Media Education Policies in the World: Visions, Programmes and Challenges. New Work: United Nations-UNESCO.
Potter J. (2005), Media Literacy, (3rd edition), USA: Sage Publication.
Scheibe, C. & Rogow, F. (2004), 12 Basic Principles for Incorporating Media Literacy
and Critical Thinking into Any Curriculum.
Silverblatt, A. (1995), Media Literacy: Keys to Interpreting Media Messages, Westport,
CT: Praeger.
Von Feilitzen, C. (2009), Influences of Mediated Violence: A Brief Research Summary,
Sweden: Nordicom, University of Gothenburg.
392 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Prof. Dr.
Þermin Tekinalp
Doç. Dr.
Ayþen Akkor Gül
ŞERMİN TEKİNALP
Prof. Dr., Arel Üniversitesi, İletişim Fakültesi Dekanı
1972 yılında İstanbul Üniversitesi Edebiyat Fakültesi, İngiliz Dili ve Edebiyatı Bölümü’nden mezun oldu. 1983 yılında British Council bursu ile Birmingham Üniversitesi’nde ESP eğitimi gördü ve iletişim araştırmaları yaptı. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Gazetecilik ve Halkla İlişkiler Ana Bilim Dalında 1986 yılında Doktor unvanı aldı ve İletişim Bilimleri Anabilim dalında Doçent oldu. İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Yüksek Lisans Programında Avrupa Toplululuğu’nun Sosyo-Kültürel
Yapısı Anabilim Dalı programınını kurdu ve orada dersler verdi, 1987-1998
tarihleri arasında Program Başkanlığını yürüttü. 1993-1997 yılları arasında UNESCO’ya bağlı IAMCR (International Association of Mass Communication Research)’ın Siyasal İletişim Bölümü Başkan Yardımcılığını yaptı. 1998’de Kocaeli Üniversitesi İletişim Fakültesine Profesör olarak atandı
ve 2000-2003 yılları arasında bu fakültenin dekanlığını yaptı. 2004 yılında
İstanbul Kültür Üniversitesine atandı. 2008 yılında Beykent Üniversitesine
Rektör Yardımcısı ve İletişim Fakültesi dekanı olarak atandı. Şu anda Arel
Üniversitesi İletişim Fakültesi Dekanıdır. İletişim Bilimleri alanında birçok
ulusal ve uluslararası kitap, makale ve bildiriler yayınlamıştır.
AYŞEN AKKOR GÜL
Doç. Dr., İstanbul Üniversitesi İletişim Fakültesi, Radyo Televizyon Sinema Bölümü Öğretim Üyesi
1985-1989 yılları arasında İstanbul Üniversitesi, İngiliz Dili ve Edebiyatı
Bölümü’nü bitirerek, 1991 yılında aynı bölümde yüksek lisans çalışmalarını tamamlamıştır. 1995-2000 yılları arasında İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Avrupa Topluluğu Anabilim Dalı’nda doktora çalışmalarını sürdürmüştür. 1992-2000 yılları arasında aynı anabilim dalında okutman
statüsünde görev yapmıştır. 2001-2004 yılları arasında Kocaeli Üniversitesi,
İletişim Fakültesi, Radyo Televizyon Sinema Bölümünde öğretim üyesi olarak çalışmıştır. 2005 yılından itibaren görevini İstanbul Üniversitesi, İletişim
Fakültesi Radyo Televizyon Sinema Bölümünde sürdürmektedir. 2007 yılında doçent unvanını alan Gül “Medya Okuryazarlığı”, “Çocuk ve Gençlerin
Etkileşimli Medya Kullanımı”, “Avrupa Birliği’nin Görsel-İşitsel Yayın Politikaları”, “Uluslararası Televizyon Yayıncılığı”, “Karşılaştırmalı Yayın Sistemleri” gibi alanlarda akademik çalışmalarını sürdürmektedir.
394 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Eleştirel Medya Okuryazarlığında
Anahtar Kavramlar: Okullarımızdaki Medya
Okuryazarlığı Programı
Günümüz teknolojisi, kitle iletişim alanında devrim yaratacak
nitelikteki ürünleri birbiri ardına bireylerin hizmetine sunmaktadır. Özellikle dijital teknolojilerin iletişim araçlarında kullanımı,
bilgisayar, görsel-işitsel medya ve telekomünikasyon gibi sektörlerin yeni ürün ve hizmetler vermek için bir araya gelmesine, diğer
bir ifade ile “yöndeşmesi”ne neden olmuştur. Bu durum bireylerin gündelik yaşam pratiklerini ve toplumsal hayata katılım süreçlerini tamamıyla yeniden şekillendirmektedir. Günden güne çeşitlenen medya teknolojileri karşısında uzmanlar “geleneksel” ve
“yeni” medya gibi sınıflandırmalar geliştirmeye gerek duymuşlardır. Radyo, gazete, sinema ve televizyon gibi araçlar “geleneksel
medya” kavramı altında toplanırken, dijital kodlama sisteminde
temellenen bilgisayarlar, cep telefonları, oyun konsolları ve ipod
gibi araçlar ise, “yeni medya” başlığı altında ele alınmaktadır. Kuşkusuz yeni medyanın ayırt edici en temel özellikleri “etkileşimli”
ve “multimedya biçemine” sahip olmasıdır (Binark, 2007: 21).
Sözkonusu hizmet çeşitliliği karşısında Avrupa Birliği, 1989
yılından beri şekillendirdiği “Sınırsız Avrupa Televizyonu
Yönergesi”ni tamamen değiştirerek 2007 yılında “Sınırsız Görsel-İşitsel Medya Hizmetleri Yönergesi’ni kabul etmiştir. Yeni yönergede medya hizmetlerindeki çeşitlilik iki farklı tanımla ortaya
konmuştur: “Doğrusal (linear) medya hizmetleri” ve “doğrusal olÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 395
mayan (non-linear) hizmetler”. Geleneksel medya olarak tanımlanan araçların verdiği hizmetler “doğrusal hizmetler” olarak kaydedilirken, yeni medyanın hizmetleri “doğrusal olmayan hizmetler” şeklinde yer almaktadır. Doğrusal olmayan hizmetlerin diğerlerinden en belirgin farkı ise, kullanıcının içeriği önemli ölçüde
belirleyebilmesidir.
Çeşitlenen medya hizmetleri karşısında “bireyin”, özellikle yetişkinlere göre daha deneyimsiz olduğu yaygın bir biçimde kabul
edilen “çocukların” durumu, uzmanların başlıca ilgi alanını oluşturmaktadır. Çocukların medya sunumlarından “etkilenme durumu”, kendi “mesajlarını oluşturabilme” ve doğru “enformasyona
erişim” gibi konular, uzmanların, eğitimci ve politika üreticilerinin “medya eğitimi” konusuna giderek önem vermelerine neden
olmaktadır. Alanyazında “medya yetkinliği” ve “medya okuryazarlığı” gibi terimler “medya eğitimi” ifadesinin yanı sıra, sıkça karşılaştığımız kavramlar arasında yer almaktadır. Aslında “medya
yetkinliği” veya “medya okuryazarı” kavramları, “medya eğitiminin” sonucundaki değişimi ifade etmektedir. Avrupa Konseyi’nin
raporlarında medya eğitimi alan bir kişide gelişmiş olması beklenen başlıca iki temel özellik şu şekilde sıralanmaktadır: Medya sunumlarını herhangi bir ön yargıya kapılmadan, eleştirel bir biçimde inceleyebilme; doğru iletişim aracını seçip, kendi mesajını etkin
bir biçimde hedef kitleye ulaştırabilme. Türkiye dahil olmak üzere birçok ülkede “medya okuryazarlığı” terimi, söz konusu medya
eğitiminin sonucunda ortaya çıkacak değişimi ifade edecek şekilde yaygın bir biçimde kullanılmaktadır. Dolayısıyla “medya okuryazarlığı” terimi, hem eleştirel bir biçimde “okumayı”, hem de aktif olarak iletişim ortamına katılımı, yani “yazarlığı-üretimi” vurgulamaktadır.
Dünya’nın birçok ülkesinde medya okuryazarlığı eğitimi anaokulundan on ikinci sınıfa kadar çeşitli şekillerde verilmektedir.
Öte yandan İngiltere’de beş üniversitede bu konuda yüksek lisans
396 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
derecesi alınabilmekte; ayrıca Finlandiya, Norveç, Fransa, İsveç
ve İsviçre’de medya eğitimi, eğitim fakültelerinde öğretmen adaylarına verilmektedir. Avustralya, Yeni Zelanda ve Kanada, medya eğitimi konusunda dünyada ilerleme kaydetmiş ülkeler arasında gösterilmektedir. İngiltere ise, medya eğitimi konusunda köklü bir tarihe sahiptir. Zira kitle iletişim araçlarının kullanımı ile ilgili olarak okullarda okutulmak üzere hazırlanmış, eğitim amaçlı
ilk sistematik kitabın edebiyat eleştirmeni F. R. Leavis ve öğrencisi
Denys Thompson tarafından İngilere’de hazırlandığı bilinmektedir. 1933 tarihli, Culture and Environment: The Training of Critical
Awareness başlıklı kitapta gazete, roman ve reklam örneklerinin
olduğu sınıf içi egzersizler mevcuttur. Uzmanların da ifade ettiği gibi, Leavis ve takipçileri için medya eğitiminin amacı, popüler
kültürün “basitliğinin” fark edilmesini sağlamak ve hedef kitlede
popüler kültüre karşı “eleştirel bir farkındalık” yaratmak olmuştur.
“Korumacı yaklaşım” yahut “Aşılama yöntemi” olarak da bilinen
bu tarz, özellikle 1960’lı yıllardan itibaren yepyeni bir medya eğitimi anlayışının gelişmesiyle İngiltere’de ve birçok ülkede önemli ölçüde terk edilmiştir.
Medya eğitiminde ikinci aşama olarak bilinen 1960’lı yıllarda
Raymond Williams (1958, 1961) ve Richard Hoggart’ın (1959) çalışmaları yeni bir kültür anlayışını gözler önüne sererken, Stuart
Hall ve Paddy Whannel’ın The Popular Arts (1964) adlı çalışması öğretmenlerin popüler kültür öğelerini farklı bir anlayış ile ele
almalarını sağlamıştır. 1970’lerde “Göstergebilim”, “Yapısalcılık”,
“Post Yapısalcılık”, “Psikanaliz Teorisi”, “İdeoloji” ve “Hegemonya
Kuramı” gibi birçok yaklaşım medya eğitimindeki bu dönüşüme
katkıda bulunmuştur. Özellikle Len Masterman’ın Teaching about
Television (1980) ve Teaching the Media (1985) adlı eserleri, medya çalışmalarında “dil”, “ideoloji” ve “temsiliyet” gibi kavramların
üzerinde yoğunlaşılmasına yol açmıştır. Eleştirel kuram paradigmaları içinde değerlendirilebilecek yapısalcı, post yapısalcı, gös-
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 397
terbilimsel, Marksist çalışmalarda izleyiciyi veya okuyucuyu uyarıcı özde korumacı bir yaklaşım sergilenmektedir. Bu korumacı
yaklaşımın, medya okuryazarlığı eğitimindeki tüm eğitsel ve pedagojik değerlendirme süreçlerindeki gelişmelere karşın, yok olduğunu söylemek yanlış olacaktır. Örneğin, Avrupa’da “Amerikan
kültürü” bir tehdit olarak algılandığından sözkonusu kültürü yansıtan içerikler karşısında eğitimcilerin yer yer korumacı yaklaşımları benimsediği bilinmektedir. Amerika Birleşik Devletleri’nde ise
bu hassasiyet aşırı şiddet ve seks içeriklerinden kaynaklanmaktadır.
Öte yandan medya eğitiminin farklı ülkelerde farklı şekillerde
yapıldığı bilinmektedir. Örneğin, Amerika Birleşik Devletleri’nin
birçok eyaletinde korumacı bir anlayış benimsenirken, Avusturya’da popüler kültür hümanist bir yaklaşım içinde ele alınmakta;
medya sunumları “semiyotik” ve “estetik” değerlendirmelere tabi
tutulmaktadır. Buna karşılık İngiltere ve Latin Amerika’da medya eğitimi; “güç”, “politika”, “ana akım medyaya katılmak” ve “alternatif medya sunumları üretmek” ekseninde şekillenmektedir
(Brown, 1998: 45).
Türkiye’de ise, Medya Okuryazarlığı eğitimi 2006’daki pilot uygulamalar değerlendirildikten sonra, 2007-2008 ilköğretim müfredat programına 6., 7. ve 8. sınıf öğrencileri için seçmeli bir ders
konularak başlatılmıştır. Oysa Türkiye, bundan uzun seneler önce,
1989 yılında medya eğitimini tartışmak üzere İstanbul’da toplanan
gelişmiş Avrupa ülkelerinin eğitimden sorumlu bakanlarına ev sahipliği yapmış ve medya okuryazarlığını geliştirmek için hazırlanan karara imza koymuştur (Avrupa Konseyi Parlamenterler Birliği, 2000: 7).
Bu bölüm, öncelikle eleştirel medya okuryazarlığı eğitiminde
giderek önem kazanan yeni yaklaşımlara ışık tutmayı, özellikle İngiliz David Buckhingham’ın eleştirel düşünceyi teşvik etmeye yardımcı olacağı iddiası ile geliştirdiği, alanda önemli ölçüde kabul
398 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
gören ‘anahtar kavramları’ irdelemeyi hedeflemektedir. Bölüm söz
konusu kavramların işleyiş pratiklerini ortaya koyarak, medya eğitimi konusunda henüz yolun başında sayılan Türk eğitimcilerine
mevcut programın uygulanmasında öneriler sunmaktadır. Okullarımızda okutulan Türk Medya Okuryazarlığı Eğitim Programı
ise, Radyo Televizyon Üst Kurulu ve Milli Eğitim Bakanlığı tarafından hazırlanan İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim
Programı ve Kılavuzu (2007) ile Medya Okuryazarlığı Öğretmen El
Kitabı (2007) bağlamında ana hatlarıyla ele alınacaktır. Kuşkusuz
bu değerlendirmelerimizin ardında, geleceğimiz çocukların yeni
ve geleneksel ‘medyadan yararlanma’ ve ‘medyaya katılım’ haklarının gerçekleştirilmesine yardımcı olmak yatmaktadır.
Bilindiği gibi Türkiye, 1995 yılında Çocuk Hakları Sözleşmesi’ni
imzalamış ve hemen sonra, ‘çocuk haklarının’ ülke genelinde tanıtılması için bir dizi çalışma başlatmıştır. Bu bağlamda 2000 yılının Kasım ayında gerçekleştirilen Birinci Çocuk Forumu’nda,
Türkiye’nin her köşesinden gelen 81 il temsilcisi çocuk, “Medyada Sorunlar” başlıklı çalışma grubunda, “Çocuklar medyada katılım hakkına ne kadar sahiptir?” sorusu doğrultusunda tartışmalar yapmışlardır. Aşağıda çocukların, tutanaklardan aktarılan bazı
görüşleri yer almaktadır. Bu ifadelere bakarak, çocukların kısa bir
zamanda “medyadan yararlanma” ve “medyaya katılım” hakları
hakkında oldukça önemli kazanımlar elde ettiklerini söyleyebiliriz. Ne var ki, çocukların medyayı doğru biçimde ve kendi yararlarına kullanabilmeleri önemli ölçüde “eleştirel medya okuryazarlığı” eğitimine dayanmaktadır. Bu derste kazanılan bilgi ve pratikler, özellikle eleştirel medya okuryazarlığındaki “yeni yaklaşımlar” çocukların bu haklardan “doğru” bir biçimde yararlanmalarına olanak sağlayacaktır (Ertürk & Gül: 2006).
Hatay Delegesi
RTÜK’ün vermiş olduğu cezalarla televizyon kapanıyor. Bunların
yerine, bence çocuklara eğitici ve öğretici belgeseller, çizgi filmler
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 399
olabilir, kan şiddet içermeyen yayınlar olabilir. Diyorsunuz ki, ceza
veriyoruz, hem yayın yapıyor. Bunun yerine, ceza yerine para cezası verilsin ve ekran kapanacağı yerde belgeseller, eğitici öğretici yayınlar yayınlanmalı.
Isparta Delegesi
Medyada çocuk programı yapıldığı zaman biz çocuklardan fikir
alınmasını istiyorum ben. Yani, ne tür bir program severseniz, ne
tür program yapalım? Eğitim hakkında oyun hakkında.
İstanbul Delegesi
Bence çocuklar için bir kanal düzenlenmeli, içinde çocukların seyredebileceği, eğitim alabileceği bir kanal olmalı. Ben şahsen, sosyetik kadınların ne yaptığını merak etmiyorum. Eğitim alabileceğim
bir şeyler görmek istiyorum. Eğer bunu kendileri yaparsa, belki çok
kişi izlemeyecek, ama en azından birkaç kişi yararlanabilir bundan.
Eleştirel medya okuryazarlığında yeni yaklaşımlar
Konunun uzmanları, günümüzde medya okuryazarlığı eğitiminde başarılı sayılan İngiltere, Kanada gibi ülkelerde yeni bir
medya eğitimi modelinin geliştiğinden bahsetmektedir. Daha
önce de ifade ettiğimiz gibi, başlangıçta bu ülkelerde medya okuryazarlığı dersleri, öğrenci ve aileleri kitle iletişim araçlarının zararlı etkilerinden korumaya yönelik bir eğitim aracı olarak görülmüştür. Ne var ki, korumacı yaklaşımla istenilen başarının elde edilememesi; öte yandan, düşün ve yazın dünyasındaki gelişmeler, yıllar içersinde yeni bir paradigmanın ortaya çıkmasına neden olmuştur.
Kuşkusuz bu gelişmelerde, çocukların medya kullanımı üzerine yapılan araştırmaların etkisi büyüktür. Zira çağdaş araştırmalar
çocukların düşünüldüğünden çok daha “özgün” ve “eleştirel” düşünebildiklerini ortaya koymaktadır. Çoğu uzman, elektronik çağın gençlerinin bir önceki nesle göre toplumsal farkındalık açısın-
400 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
dan da gelişmiş oldukları iddiasını getirmektedir. Ne var ki, çocukluk dönemi ile ilgili yapılan bu tarz genellemeler bizi yanlış yönlendirebilir. Zira çocukluk dönemi deneyimleri, Buckingham’ın
da önemle kaydettiği gibi, “ırk”, “cinsiyet”, “sosyal sınıf ” ve “coğrafi yerleşime” göre farklılıklar gösterebilir (2003: 13). Ancak, elektronik çağda doğmuş gençlerin yeni medyayı kullanmada ebeveynleri ile karşılaştırıldığında görece daha başarılı olduklarını söylemek yanlış olmayacaktır.
Medya Okuryazarlığı dersinin en önemli yanı çocuğa, yaratıcılık, okuduğunu, gördüğünü eleştirel aklın süzgecinden geçirebilme ve etik olanla olmayanı ayırt etme becerisini kazandırmaktır.
Renee (2009), sınıflarda medya okuryazarlığı kapsamında dijital
teknolojinin eser inceleme aşamasında öğretmenin ve öğrencinin
işini kolaylaştırdığının, ancak teknoloji kullanılırken telif haklarının çiğnenmemesi gerektiğinin ve çocuklara da bunun öğretilmesinin önemle altını çiziyor. Dijital teknoloji, bir bakıma bu teknoloji ile yetişmiş gençlerin ve genç öğretmenlerin işini kolaylaştırırken, diğer taraftan bunun yanlış kullanılması sonucunda birtakım
sorunları da beraberinde getirmektedir. Yenilikçiler, medya konusunda tutucu kesime kıyasla çok daha hoşgörülü davranmaktadır.
Yeni gelişen teknolojiler ve Walt Disney gibi medya pazarları çocukların kendi oyunlarını ve mesajlarını yaratmalarına olanak veriyor (Shore, 2009).
Avrupa’da yapılan araştırmalar, elektronik medya ile yetişmiş
genç eğitimcilerin önceki eğitimcilere göre, yeni medya içerikleri
karşısında daha “sakin” ve “kontrollü” olduklarını ortaya koymaktadır. Söz konusu eğitimciler medyanın zararlı olduğu görüşüne
katılmazken, öğrencileri iletiler karşısında “savunmasız kurbanlar” olarak da görmemektedirler. Amaç; çocukları iletilerden korumak değil, medya sunumlarının ardındaki gerçekleri kavramalarını sağlayarak çocukları yeni medya ortamına hazırlıklı hale getirmek olmalıdır. Dolayısıyla “koruma amaçlı” bir eğitimden çok,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 401
çocukları medya sunumlarına “hazırlayan” bir eğitim anlayışı benimsenmektedir. Buckingham, yeni medya eğitimi anlayışını şu
şekilde açıklamaktadır (234):
Söz konusu eğitim çocukların ‘öznel’ olan yanıtlarını ‘nesnel’
yanıtlara dönüştürme veya akılcı analizler yaparak, medyadan alınacak ‘hazzı yok etme’ çabası içinde değildir. Aksine yeni yaklaşım
çocuklardan medya ‘okur’ ve ‘yazarı’ olarak ‘ürettiklerini’ sınıf ortamında paylaşmalarını bekler. Böylece çok daha esnek bir eğitimöğretim anlayışı ile çocukların etraflarında olup biteni kavramaları, ekonomik, sosyal ve politik etkenleri görmeleri sağlanır.
Her yıl yaz aylarında 3 hafta boyunca Salzburg Academy’de
Media and Global Change eğitimi verilmektedir. Bu eğitimlerde
bugün ABD Medya Okuryazarlığı öğretiminde geçerli yaygın anlayış ön plana çıkmış durumdadır (Mihalidis, 2009). Bu anlayış
her tür iletişimi tanıma, değerlendirme ve üretme becerisini yaratma ve geleceğin vatandaşını etkin katılımcı bireylere dönüştürmeyi içermektedir. Bu kapsamda, gençlere sadece medya eleştirisi
becerisi değil, medyanın geniş siyasi, sosyolojik, kültürel ve ideolojik dolaylı, dolaysız göstergeleri üzerinde düşünebilme becerisi
yaratabilme önem kazanmaktadır. Salzburg Academy’sinin medya okuryazarlığını geliştirmek için ortaya koyduğu iki amaçtan
birincisi “eleştirel düşünmeyi” geliştirme; ikincisi de “özgür medyanın” sivil demokrasi için önemi ve ‘küresel vatandaşlık’ kavramlarıdır.
Söz konusu yeni yaklaşımlar, “öğrencinin” mevcut “bilgi” ve
“deneyimini” eğitimin başlangıç noktası olarak görür. Eğitimciler
korumacı komutlardan mümkün olduğu kadar kaçınarak, öğrencilerin arkadaşları ile kurdukları iletişime benzer, diğer bir ifadeyle “eşit düzeyde” bir iletişim ortamı yaratmaya çalışırlar. Öte yandan, çeşitli “anahtar kavramlar” ortaya atarak çocukların medya
sunumları hakkında düşünmelerini sağlarlar.
402 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Eleştirel medya okuryazarlığında anahtar kavramlar
Konunun uzmanları, çocukların medya okuryazarlığı dersleri bağlamında düşünsel gelişimini sağlayabilmek için çeşitli anahtar kavramların yararlı olacağı görüşündedir. Bu nedenle birçok uzman ve İngiliz Film Enstitüsü gibi kuruluş tarafından çeşitli kavram
setleri geliştirilmiştir (Bazalgette, 1989; Grahame, 1991). Uzmanlar söz konusu farklı kavram setlerinin aslında önemli ölçüde örtüştüğünü iddia etmektedir. David Buckingham (2003: 53-69), “Üretim” (Production), “Dil” (Language), “Temsiliyet” (Representation)
ve “Hedef Kitle” (Audience) şeklinde geliştirdiği dört anahtar kavramın her türlü medya ve yeni medya sunumunun incelenmesinde
kullanılabileceğini kaydetmiştir. Buckingham, Education: Literacy,
Learning and Contemporary Culture başlıklı kitabında, söz konusu
anahtar kavramların kullanımı ile ilgili alt başlıklar geliştirip, örnek
sorular sorarak konuyu şu şekilde özetlemektedir:
Üretim:
Bu kavram, öğrencilerin “üretim” süreci hakkında düşünmelerine yardımcı olacaktır. Medya sunumlarının kurgusal olup olmadığı, ne amaçla üretildikleri gibi sorular, üretim kavramının temel
sorularıdır. Üretim hakkında düşünülebilecek diğer unsurlar ise,
şu şekilde sıralanmıştır.
• Teknolojiler: Medya sunumlarının hazırlanması ve dağıtımında kullanılan teknolojiler nelerdir? Söz konusu teknoloji
kullanımının ürüne kattıkları nelerdir?
• Profesyonellerin katılımı: Medya metinleri kimler tarafından
hazırlanmaktadır? Kim hangi görevi üstlenmekte; üretim esnasında işleyiş nasıl gerçekleşmektedir?
• Sanayi: Medya sunumlarını satın alan ve satan şirketler kimlerdir? Kâr nasıl elde edilmektedir?
• Medya ile bağlantılar: Şirketler aynı ürünü farklı pazarlarda
nasıl pazarlamaktadır?
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 403
• Yasal düzenlemeler: Üretim ve dağıtımı kimler denetlemektedir? Bu konuda yasal düzenlemeler var mıdır? Cevap olumlu ise, ne derece etkili?
• Dolaşım ve Dağıtım: Sunumlar hedef kitleye nasıl ulaşmaktadır? İzleyici, okuyucunun vs. içeriği seçme ve kontrol etme
olanağı var mıdır?
• Giriş ve Katılım: Medyada kimlerin sesi duyulmaktadır?
Kimlerinki yer almamaktadır, neden?
Dil:
Bu kavram çerçevesinde yapılacak sınıf içi tartışmalar, farklı
medya içeriklerinde “anlamın” nasıl üretildiği konusunda öğrencilerde “farkındalığın” gelişmesine yardımcı olabilir.
• Anlam: Anlamın üretiminde dil nasıl kullanılmaktadır? Örneğin, televizyon reklamlarındaki renk ve müzik kullanımı,
kamera açıları, tekrarlar, çerçeveleme gibi.
• Genel kabul gören uygulamalar: Dildeki çeşitli kullanımlar ne
şekilde genel kabul görmeye başlamıştır? Durum komedilerindeki kahkaha efekti gibi.
• Kodlar: Medya dillerindeki gramer kuralları nasıl oluşturulmuştur? Bu kurallar kırıldığında nasıl bir durum ortaya çıkar? Haber spikerlerinin beden dili gibi.
• Türler: Farklı medya sunumlarında, örneğin haberler veya
korku filmlerinde, söz konusu uygulamalar ve kodlar nasıl
işler?
• Seçenekler: Dilin farklı kullanımları, örneğin kamera açıları
nasıl etki yaratır?
• İlişkilendirmeler: Farklı bileşenlerin bir araya getirilmesiyle anlam nasıl yaratılır? Gazetedeki başlık ve resim kullanımı gibi.
• Teknolojiler: Teknoloji kullanımı anlamı nasıl etkiler?
404 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Temsiliyet:
Buckingham’ın da önemle kaydettiği gibi, bu kavramın irdelenmesi sonucunda çocuklar, her türlü medya sunumunun “kurgulanmış” yapılar olup, “temsili bir gerçeği” yansıttığını görebilir.
• Gerçekçilik: Neden bazı medya sunumları diğerlerinden daha
gerçekçi görünür?
• Gerçeğin yaratılması: Sunumlarda temsili gerçek nasıl yaratılır?
• Varlık ve yokluk: Medya sunumlarında var olan ve olmayanlar kimler ve nelerdir? Medya sunumlarında kimlerin görüşleri dillendirilmekte, kimlerin görüşleri yer almamaktadır?
• Taraflı ve objektif: Medya içerikleri sadece belirli görüşleri mi
yansıtır? Ahlaki ton, politik ton vs. hakim midir?
• Stereotipler: Toplumdaki gruplar, kamplar hangi stereotipler
ile temsil edilmektedir?
• Yorumlar: İzleyiciler, okuyucular vs. neden bazı medya sunumlarını gerçek, diğerlerini düzmece olarak görür?
• Etkiler: Medya sunumları kişilerin algısında değişikliğe yol
açabilir mi?
Hedef Kitle İzleyici, Okuyucu, Kullanıcı vs.:
Bu kavramın ele alınması çocukların özelikle “hedef kitleye”
odaklanmasına neden olur.
• Hedefe ulaşma: Medya sunumları hedef kitleye nasıl ulaşmaktadır? Hedefle hangi öğeler aracılığıyla iletişim kurulur?
(Fan kulüpler, gazete yazıları, ürünler gibi). Medya sunumlarını üretenlerin hedef kitle ile ilgili tahminleri neler olabilir?
• Dolaşım: Medya sunumları hedef kitleye nasıl ulaşmaktadır?
• Kullanımlar: Hedef kitlenin gündelik hayatta medyayı kullanım şekli nasıldır? Alışkanlıkları nelerdir?
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 405
• Anlam çıkarma: Hedef kitle sunumları nasıl değerlendirir?
Ne gibi anlamlar çıkarabilir?
• Keyif Alma: Hedef kitle medya sunumlarından nasıl keyif
alır? Neyi sever, neyi sevmez?
• Toplumsal Farklılıklar: Cinsiyet, sosyal sınıf, yaş, etnik geçmiş gibi etkenler izleyici davranışını nasıl şekillendirir?
Eleştirel medya okuryazarlığında yararlanılan
teknikler
Bu bölümde uzmanların eleştirel medya okuryazarlığı derslerinde sıkça kullandıkları “metinsel çözümleme” (textual analysis),
“bağlamsal çözümleme” (contextual analysis), “örnek olay incelemeleri” (case studies), “çeviriler” (translations), “simülasyonlar”
(simulation) ve “üretim” (production) gibi tekniklere (Buckingham, 2003: 70-85) kısaca değineceğiz.
Metinsel çözümleme: Her türlü medya sunumu bir metinmiş
gibi ele alınıp tüm detaylar incelenir. Örneğin, bir reklam filmi
kamera açıları, ışıklandırma, öğelerin komposizyonu, kullanılan
renkler, sözlü ve yazılı ifadeler, tonlama gibi unsurlar açısından
incelenebilir. Bu süreçte “göstergebilimden” yaygın bir biçimde
yararlanılır. Her türlü unsur üzerinde birlikte düşündükten sonra, öğrencilerden metnin anlamını açıklamaları istenir. Bu süreçte metinler arasılık da söz konusu olabilir; yani başka bir reklam
metni ile karşılaştırma yapılabilir. Son olarak, öğrencilerin metinle ilgili kişisel görüşleri alınır. Örneğin öğrenciler reklamdaki ürünün “doğal”, “bilimsel”, “evcil”, “seksi” veya kullanıldığında “kullanıcıyı mükemmelleştiren” bir ürün olarak sunulduğu yargısına
varabilirler.
Bağlamsal çözümleme: Medya sunumlarının bağlamının incelenip çözümlenmesi, özellikle, üretim sürecinin ve hedef kitlenin
irdelenmesi demektir. Söz konusu teknikle öğrenciler yerel ve glo406 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
bal pazarların nasıl işlediğinin farkına varabilirler.
Örnek olay incelemeleri: Öğrencilerden, herhangi bir medya
sunumunu “üretim”, “dil”, “temsiliyet” ve “hedef kitle” açısından
incelemeleri, dosyalar oluşturmaları istenir. Televizyonda gösterilen yeni bir show programı, piyasaya çıkan yeni bir gençlik dergisi veya herhangi bir konunun farklı iletişim araçlarında nasıl yazıldığı incelenebilir. Böylelikle öğrenciler seçtikleri örnek olayla ilgili her türlü detaya hakim olurken, medya gerçekliğini de kavrayabilirler.
Çeviriler: Öğrencilerden, sunumları farklı medya dillerine çevirmeleri beklenir. Örneğin, bir televizyon haberini gazete haberine çevirmek; bilgi içerikli bir reklamı kurmaca ağırlıklı bir biçime
dönüştürmek gibi. Böylece öğrenciler kitle iletişim araçlarının anlam oluşturma süreçlerini daha iyi kavrayabilirler.
Simülasyonlar: Öğrencilerden belli bir rolü üstlenip oynamaları istenir. Örneğin, program yapımcısı rolünü oynayan bir öğrenciden, çekeceği dizinin senaryo taslakları ve karakter dosyalarını oluşturması, hedef kitlesi ve üretim maliyetlerini belirlemesi beklenebilir. Böylelikle öğrenciler, başarının sadece orijinallikle sınırlı kalmadığını görebilir; satış, hedef kitlenin beklentileri ve
pazarlama gibi unsurların ne kadar önemli olduğunu fark ederler.
Ne var ki, simülasyonlar esnasında öğrenciler tercihlerinin sonuçlarını objektif bir biçimde değerlendirmede zorlanabilir ve öğretmenlerinden yardım alabilirler.
Üretim: Kimi medya eğitimcisi, çocukların medya okuryazarlığı dersi için üretmiş oldukları çalışmaların fazla bir değerinin olmadığı görüşündedir. Ne var ki, eğitimciler öğrencilerin ürettikleri sunumlara eleştirel bir biçimde bakmalarını sağlayabilirlerse,
söz konusu ürünler medya gerçekleri hakkında eleştirel düşünmenin aracı olabilir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 407
Türk ilköğretim okullarındaki medya okuryazarlığı
programına bir bakış
Türkiye’de medya eğitimi 2007-2008 ders yılını takiben, ülke
genelinde 6. 7. ve 8. sınıf öğrencilerine seçmeli bir ders olarak verilmeye başlamıştır. Milli Eğitim Bakanlığı derslerin yüz üç özel
eğitim almış öğretmen tarafından bir buçuk milyon öğrenci hedeflenerek gerçekleştirileceğini açıklamış ve sosyal bilgiler öğretmenleri bu görevi üstlenmişlerdir. Çalışmamızın bu bölümünde
Milli Eğitim Bakanlığı ve RTÜK tarafından söz konusu öğretmenlerin kullanımı için hazırlanan İlköğretim Medya Okuryazarlığı
Dersi Öğretmen El Kitabı (2007) ile İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (2007), önceki bölümlerde tartıştığımız yeni eleştirel medya okuryazarlığı anlayışı açısından değerlendirilecektir.
İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı’nda
‘Medya’, ‘Çoçuk’ ve ‘Medya Okuryazarlığı’
İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı, yeni
medya okuryazarlığı anlayışının aksine, öğrencileri, zararlı iletiler
karşısında “savunmasız alıcılar” olarak görmekte; ancak verilecek
eğitim neticesinde çocukların kurtulabileceklerini vurgulamaktadır. Örneğin, söz konusu el kitabının giriş bölümü bu anlayışı yansıtacak şekilde aşağıdaki gibi başlamaktadır:
Yapılan bütün araştırmalar ve bunlar üzerinde yapılan değerlendirmeler; görsel-işitsel ve yazılı medya karşısında savunmasız
bir alıcı durumunda bulunan çocukların, ilköğretimden başlayarak medya karşısında bilinçlendirilmelerinin gerekliliğini ortaya
koymaktadır. Böylelikle öğrenci; medya karşısında pasif bir alıcı
olmak yerine, medyayı okuyabilecek, medyanın dilini çözebilecek
bilinç düzeyine ulaşarak iletişim olgusunda aktif bir birey olarak
yer alabilecektir.
408 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Bu fikir, “Medya Okuryazarlığı ve Türkiye’deki Uygulama Alanları” başlıklı üçüncü ünitede ön plana çıkmaktadır. Söz konusu
ünitede 1972 yılında Belçika’daki Tihange B. Üniversitesi’nde yapılan bir araştırma sonuçları bu alandaki önemli bilgi birikimine örnek olarak sunulmuş ve araştırmanın gazete yazıları ile ilgili ulaştığı bazı sonuçlar ‘korumacı anlayışla’ şu şekilde verilmiştir (36):
• Büyük başlıklardan çekinin; gerçekleri gizleyebilir.
• Başyazıları, köşe yazıları, okuyucu mektupları, hafta sonu röportajları, reklamlar aldatıcı olabilir; kapılmayın.
• Kamuoyu araştırmalarına da pek güvenmeyin, çarpıtılmış
olabilir.
• Polis haberlerini becerikli muhabirler uydurmuş olabilirler,
dikkat edin.
Dördüncü, beşinci, altıncı ve sekizinci ünitelerde ise, sırasıyla
televizyon, radyo ve internet gibi kitle iletişim araçlarının tarihsel
gelişimleri verilmiş; özellikle zararlı etkileri vurgulanmıştır. Örneğin, televizyonun zararlı etkileri “şiddet”, “cinsellik”, “kültürel yozlaşma”, “bilinçsiz tüketim”, “madde bağımlılığı” ve “kötü alışkanlıklar” gibi başlıklar altında detaylandırılmıştır. Dolayısıyla Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı’nda, medyanın özellikle “olumsuz” yönlerinin vurgulandığını söylemek mümkündür. Bu
durum öğretmenlerin ister istemez “korumacı” bir yaklaşım benimsemesine yol açabilir; örneğin bazı diziler, programlar, web siteleri v.s. zararlı olarak çocuklara duyurulabilir; hatta yasaklanabilir. Oysa medya okuryazarlığı konusunda gelişme kaydetmiş ülkelerde, korumacı yaklaşımlardan ziyade, medyanın zararlı olduğu görüşünü vurgulamadan, öğrencinin çeşitli kavramlar üzerinde düşünmesi sağlanarak, medya hakkında bilinçlendirme anlayışı yaygınlık kazanmıştır. Kısaca söz konusu eğitim ‘korumadan’
çok, çocukları medyaya ‘hazırlama’ işlevini üstlenmiştir.
İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı’nın
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 409
genel anlamda sistematik bir biçimde hazırlandığı; ancak özellikle
iletişim bilimleri alanından gelmeyen öğretmenler için bilgilerin
yetersiz kalabileceği söylenebilir. Zira söz konusu el kitabı, “İletişime giriş”, “Medya kavramı ve medyanın işlevleri”, “Medya Okuryazarlığı ve Türkiye’deki uygulama alanları”, “Aile, çocuk ve televizyon”, “Televizyon”, “Radyo”, “Gazete ve Dergi” ve “İnternet” şeklinde hazırlanmış sekiz ünite ve dört serbest yazıdan oluşmaktadır. Ne var ki, ünitelerdeki bilgiler, öğretmenlerin önceki bölümlerde irdelediğimiz teknik ve kavramları derslerde kullanmalarını
sağlayacak gerekli bilgiyi sunmamaktadır. Örneğin, yedinci ünitede gazetenin dünyadaki tarihsel gelişimi ve gazete ile ilgili “köşe
yazısı”, “başyazı”, “manşet”, “sürmanşet”, “mizanpaj” gibi kavramların ansiklopedik tanımları verilmiştir. Ne var ki gazete dili, yani
gazetede anlamın nasıl oluşturulduğu yolunda herhangi bir açıklama yapılmamıştır. Oysa öğretmenler, kitle iletişim araçlarında
özellikle anlamın nasıl yaratıldığı hakkında öğrencileri düşündürmelidir. Çocukların medyayı okumaları ve kendi içeriklerini üretmeleri, uzmanların da önemle kaydettiği gibi, öncelikle “Üretim”,
“Dil”, “Temsiliyet” ve “Hedef Kitle” gibi kavramların ele alınması ile başarılabilir.
Öte yandan “Medya Okuryazarlığı ve Türkiye’deki uygulama
alanları” başlıklı ünitede medya okuryazarlığı kavramına değinilmiş, mevcut programın amaçları irdelenmiş; ne var ki, bu konuda Dünya’daki gelişmeler yeterince ele alınmamıştır. Örneğin, gelişmiş ülkelerde eğitimcilerin neden korumacı yöntemi bıraktıkları ve nasıl bir yöntemi tercih ettikleri açıklanmamıştır.
Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu’nda
‘Medya’, ‘Çocuk’ ve ‘Medya Okuryazarlığı’
Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu, sekiz üniteden oluşmaktadır: “İletişime Giriş”, “Kitle İletişim”, “Medya”, “Televizyon”, “Aile, Çocuk ve Televizyon”, “Radyo”, “Gazete ve
410 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Dergi” ve “İnternet”. Ünitelerin kazanımları, etkinlik örnekleri ve
açıklamaları detaylı bir biçimde verilmiştir. Dolayısıyla söz konusu kılavuzun yoğun bir çalışmanın sonucu olduğunu söylemek
mümkündür. Ne var ki, Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El
Kitabı’nda rastladığımız ‘korumacı’ yaklaşım, kılavuzda da yer yer
ortaya çıkmaktadır. Örneğin, ‘İnternet’ başlıklı son ünitede her
öğrenci ‘söz veriyorum’ başlıklı, on bir maddelik bir sözleşme imzalayarak, internette neler yapmayacağı konusunda söz vermektedir. Bu tip korumacı yaklaşımlar çocukların, özellikle ergenlik dönemindeki çocukların, yasaklanan şeylere yönlenmelerine neden
olabilir. Benzer bir biçimde, Amerika’da kullanılan v-chip uygulaması çocukların yasaklanan programı görmek isteyip chipi etkisiz
hale getirmesi ile önemli ölçüde başarısız olmuştur.
Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu’nda
öğretmenlere, öğrencilerin mevcut bilgilerine odaklanarak derse
başlamaları tavsiye edilmektedir. Bu bağlamda canlandırma (ünite
1), resim gösterimi, (ünite 2 ve ünite 4), bulmaca/anket/izleme formu doldurma süreçleri (ünite 5, ünite 7, ünite 3 ve ünite 6) gibi etkinlikler sonrasında öğretmenin, çocukların görüşlerini alması beklenir. Ayrıca her üniteden önce çocuklar konuyla ilgili bir ön araştırma sürecine yönlendirilirler. Dolayısıyla sınıf içi uygulamaların öğrenci, sınıf ve öğretmen arasında karşılıklı etkileşim içinde geçtiği
düşünülebilir. Ayrıca dersler, çalışma yaprakları, öz değerlendirme,
akran değerlendirme, grup değerlendirme ve öğrenci ürün dosyası
gibi materyaller ile sistematik bir biçimde desteklenmektedir.
“Aile, Çocuk ve Televizyon” başlıklı beşinci ünitenin kazanımlarından biri, “Bu ünitenin sonunda öğrenciler; televizyon yayınlarının sorun alanlarını belirleyerek, bunların doğuracağı olumsuzluklardan korunma konusunda önerilerde bulunur”, şeklinde
özetlenmiştir. Söz konusu “korumacı yaklaşım”, “Radyo” başlıklı
ünitede tekrarlanarak, “İnternet” başlıklı ünitede sözleşme ile ön
plana çıkmaktadır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 411
Üzerinde düşünülmesi gereken bir diğer konu, kılavuzun “Aile,
Çocuk ve Televizyon” başlıklı, beşinci ünitesinde karşımıza çıkar.
Söz konusu ünitede televizyon programlarına örnek olarak bir çizgi
film, bir haber programı ve sinema filminin incelenmesi tavsiye edilir. Ancak, incelemeler aşağıdaki sorularla sınırlandırılmıştır (80):
1. İçeriği,
2. Gerçek ya da kurgusal olduğu,
3.Yanlış bilgilendirme yapıp yapmadığı,
4. Tüketimi hedefleyip hedeflemediği.
Kısıtlı bir alanı hedef alan bu sorularla çocuklarda eleştirel
düşüncenin gelişebileceğini düşünmek hata olur. Buna karşılık
Buckingham’ın geliştirdiği “Üretim”, “Dil”, “Temsiliyet” ve “Hedef
Kitle” gibi kavramların incelemelerde uygulanması halinde, söz
konusu hedefe ulaşılması olasıdır.
Öte yandan Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve
Kılavuzu’nda öğrenciler, “Haydi gazete hazırlayalım” (ünite 7)
ve “Haydi poster hazırlayalım” (ünite 4) gibi yönergelerle üretime yönlendirilmişlerdir. Konunun uzmanlarının da belirttiği gibi,
üretimle birlikte öğrenciler “simülasyonu” da teknik olarak kullanmalı; diğer bir ifadeyle medya alanında çalışanların yerine geçerek düşünmelidir. Kılavuzdaki yegane simülasyon örneği Ek
2’de karşımıza çıkmakta; öğrencilerden ürününü tanıtmak isteyen
bir sanayici olmaları istenmektedir.
Sonuç yerine
Türkiye’de Medya Okuryazarlığı kavramı ve Medya Okuryazarlığı dersi İngiltere, Kanada ve Amerika Birleşik Devletleri gibi
ülkelerle karşılaştırıldığında oldukça yenidir. Öte yandan MEB
ve RTÜK’ün hazırlamış olduğu program neticesinde, ülkemizde medya eğitimi konusunda kısa sürede, önemli ölçüde yol ka-
412 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tedildiğini söylemek yanlış olmayacaktır. Ne var ki, gelişmiş ülkelerdeki yaklaşımlar ve tekniklerin Türk medya eğitim sisteminde benimsenmesi oldukça önemlidir. Zira söz konusu ülkeler, bugün içinde bulunduğumuz süreci bizden çok önceleri yaşamış ve
deneyimler sonucunda yeni yaklaşımlar geliştirmişlerdir. Üstelik
yeni yaklaşımların olumlu sonuçları yaygın bir biçimde gözlemlenebilmektedir.
UNESCO ve Avrupa Komisyonu gibi kurumlar, medya eğitiminde benimsenen yeni modellerin yaygınlaştırılması konusunda
çalışmalar başlatmışlardır. David Buckingham’ın bu çalışmada anlattığımız kavram ve teknikleri, kısaca yeni eleştirel medya okuryazarlığı örneği, UNESCO’nun medya eğitimi konusunda ülkelere
tavsiye ettiği Media Education: A Kit for Teachers, Students, Parents
and Professionals (2006), başlıklı kitapta da iki bölüm şeklinde yer
almaktadır. RTÜK ve MEB’in ortaklaşa hazırladığı web sitesinde
(www.medyaokuryazarligi.org.tr) söz konusu kitap, medya okuryazarlığı dersinde yararlanılacak kaynaklar listesinde ilk sırada verilmiştir. Buna rağmen, İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı (2007) ile İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi
Öğretim Programı ve Kılavuzu (2007) üzerinde yaptığımız ön çalışma, öğretmenlere yardımcı olmak amacıyla hazırlanan bu materyallerin, ana hatlarıyla tartıştığımız yeni eleştirel medya okuryazarlığı anlayışıyla önemli ölçüde örtüşmediğini ortaya koymaktadır. Özellikle medya okuryazarlığı eğitiminde benimsenen “korumacı yaklaşım”, medya okuryazarlığı eğitiminin istenilen düzeyde başarılı olamamasına yol açabilir. Yeni kavram ve tekniklerin
benimsenmemesi ise, çocukların sığ eleştiriler içinde boğulmasına ve sonuç olarak, eleştirel düşüncenin yeterince gelişmemesine
neden olabilir.
Öte yandan gelecek dönemlerde İletişim Fakültesi mezunlarının bu dersi verecek olması, medya okuryazarlığı eğitimi açısından alınmış çok önemli bir karardır. Ayrıca her İletişim Fakültesi
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 413
mezunu öğrencinin bir medya okuryazarı olması gerekir. Yüksek
lisansda medya okuryazarlığı eğitimi almak isteyenler kadar, almayacaklar için de lisans aşamasında bu dersin öneminin, kapsamının, içeriğinin ve amacının öğretildiği bir “medya okuryazarlığı” dersinin konması iyi sonuçlar verecektir. Birçok İletişim Fakültesi’ndeki kuramsal ve uygulamalı ders içerikleri de çağdaş medya okuryazarlığı anlayışı çerçevesinde korumacı, olumsuz eleştirilerle beyni yıkanmış gençler yerine; her tür medya karşısında eleştirel düşünen, farkındalığı gelişmiş, yaratıcı, kendine güvenen bilgili gençler yetiştirmeye yönelik olmalıdır. Zira medya eğitimi konusunda donanımlı eğitimcilerin yetişmesi, çocukların “yeni” ve
“geleneksel” medyadan yararlanma ve medyaya katılım hakkının
gerçekleştirilmesinde en önemli etkenlerden biri olarak karşımıza çıkmaktadır.
KAYNAKLAR
Avrupa Konseyi Parlamenterler Birliği (2000), “The Report of Committee on Culture
and Education about Media Education”, Strasbourg: Avrupa Konseyi.
Bazalgette, C. (ed.) (1989), Primary Media Education: A Curriculum Statement,British
Film Institute, London.
Binark, M. (ed.) (2007), Yeni Medya Çalışmaları, Dipnot Yayınları, Ankara.
Buckingham, D. (2003), Media Education: Literacy, learning and contemporaray culture, Cambridge, Polity Press.
Ertürk ,Y. D. ve Gül, A. A. (2007), Çocuklarınızı Televizyona Teslim Etmeyin: Medya
Okuryazarı Olun, Nobel Yayınevi, Ankara.
Grahame, J. (ed.) (1991), The English Curriculum: Media 1 London: English anad
Media Centre.
MEB ve RTÜK (2007), İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretmen El Kitabı, Ankara.
MEB ve RTÜK (2007), İlköğretim Medya Okuryazarlığı Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu, Ankara.
Mihalidis, P. (2009), “New Cultures: New Dynamics in Global Media Literacy” Afterimage, 37(2) 37+. Gale: http://www.questia.com/read/5033727461.
Renee, H. (2009), “The Power of Fair Use for Media Education”, Afterimage, 3(2) 37+
Gale: http://www.questia.com/read/5033727305.
Shore, A. (2009), “The New Media Literacy of Pre-School Television” Afterimag,.
37(2) 29+. Gale: http://www.questia.com/read/5033727420.
414 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Doç. Dr. Kemal Ýnal
KEMAL İNAL
Doç. Dr. Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi
Diyarbakır/Dicle’den 1959 yılında İzmir’e göçen kırsal kökenli bir ailenin dördüncü çocuğu olarak 1964 yılında doğdu. İlkokul, ortaokul ve liseyi İzmir’de okudu. Ege Üniversitesi ve ODTÜ’de sosyoloji lisans ve yüksek lisanstan sonra, 1998 yılında doktorasını Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi’nde tamamladı. 1989-2001 yılları arasında Araştırma Görevlisi olarak A.Ü. Eğitim Bilimleri Fakültesi’nde ve Yrd. Doç. Dr. olarak D.T.C.F.
Sosyal Antropoloji Bölümü’nde çalıştıktan sonra 2001 yılında istifa edip üç
yıl Fransa’da alanıyla ilgili çalışmalar yaptı. 2006 yılında yeniden döndüğü
akademik hayatını Abant İzzet Baysal Üniversitesi Sosyoloji bölümünde sürdürdü. 2007-2008 akademik yılı başında katıldığı Gazi Üniversitesi İletişim
Fakültesi’nde çalışmalarını sürdürüyor. Kültür ve iletişim, medya okuryazarlığı, çocukluk sosyolojisi, dil ve iletişim, pedagoji ilgilendiği başlıca konular.
Alanıyla ilgili yayımlanmış kitapları, makaleleri, İngilizce ve Fransızcadan
yaptığı kitap çevirilerim var. Geçmişte önce “Zil ve Teneffüs” adlı pedagojik
dergiyi, ardından da Gazi Üniversitesi İletişim Fakültesi bünyesinde “Alternatif Çocuk Gazetesi”ni çıkardı ve yönetti. İki yıldır da “Eleştirel Pedagoji”
dergisini çıkarmakta ve yönetmekte. Evli ve bir kız çocuk babası. Akademik
çalışmalarının yanı sıra atletizm alanında bir spor kulübünün yöneticiliğini
yapmakta ve veteran atlet olarak maraton koşmakta. 416 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Çocuklar Niçin Medya Okuryazarı Olmalı?
Giriş
15. yüzyıl, insanlık için bir dönüm noktasıdır, zira matbaa icat
edildi. Matbaanın icadından bu yana, bilgi ve enformasyon hayatımıza daha çok girmeye başladı. El yazmalarından basılı materyale geçildi. Kitaplar artık az ve ulaşılmaz değildi. İnsanlar anadillerinde İncil’den başlayarak her türlü kitabı okumaya başladılar. Bilgilenme hem kolaylaştı, hem de gerekli hale geldi. Basılı materyal birçok avantaj sağladı. Okuryazarlık matbaa sayesinde arttı. Bilinç de. Giderek çocuk, artık okul ile tanımlanmaya başladı: Çünkü çocuğu okutmak için kitap, defter basmak, pahalı bir iş olmaktan çıkmıştı. Matbaa ile artık “çocuğun yeri okuldur” (Postman,
1995). Çocuklar için yeni bir hayat ortaya çıktı. Artık tarla, atölye
ve fabrikalardan kurtulmaları, yani kovulmaları gerekiyordu. En
azından Batı Avrupa’da böyle oldu. Zor şartlarda çocuk çalıştırmaya karşı çok çeşitli hareketler ortaya çıktı. Çocuk reformu, hayırseverinden liberaline, sosyalistinden entelektüeline değin birçok kişiyi bir araya getirdi. Marx ve Engels bile Kapital’de çocukların angaryaya tabi tutulmasını eleştirdiler. Bu tür eleştiriler büyük ölçüde etkili oldu. 20. yüzyıla gelindiğinde dünyadaki çocukların yarısından çoğu okullu kılınmıştı (schooling). Artık “çocuk, okulda
mı yoksa üretim alanlarında mı olmalı?” tartışması yerini çok değişik konulara bıraktı: Çocuk için en ideal öğrenim yöntemi hanÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 417
gisidir? Ebeveynin çocukların eğitimdeki rolü nasıl olmalıdır? En
ideal eğitim sistemi hangisidir? Alternatif bir eğitim sistemi ne ve
nasıl olmalıdır?
Bu tür soruların sayısı oldukça fazladır. Çok çeşitli yanıtlar verildi bu sorulara. Ama başka bir soru giderek daha fazla öne çıkmaya başladı: Çocukların, giderek muazzam bilgi ve haber kaynağı olan medya ile ilişkileri nasıl olmalıydı? Çocuklar medyadan
nasıl ve hangi ölçüde yararlanmalıydı? Medya karşısındaki çocuk
kısıtlanmalı mıydı, himaye mi edilmeliydi, yoksa tümüyle özgür
mü bırakılmalıydı? Bilgisayarı filtrelemek doğru bir yaklaşım mıydı? Çocuklara iyi medya ile kötü medya arasındaki ayrım nasıl yapılmalıydı? Çocuklar kendi medyalarını, mesela alternatif gazetelerini üretmeli miydiler? Öyleyse, nasıl? Nihayetinde çocuklar niçin medya okuryazarı olmalıydı? Ya da böylesi bir eğitime gerek
var mıydı? Acaba çocuklar, sandığımızdan daha bilgili ve bilinçli
miydiler medya karşısında?
Bu soruları yanıtlayan bir dolu külliyat oluştu. Bugün çocuk
ve iletişim başlıklı inanılmaz bir alan yazın söz konusudur. Konuya ilişkin kongre, konferans, dergi, kitap, CD, afiş, film, radyo
ve TV programları üretiliyor; tezler yapılıyor, dersler açılıyor, raporlar hazırlanıyor. Konu çok önemli, çünkü medya, başta TV ve
bilgisayar olmak üzere birçok kitle iletişim aracı, okuldaki eğitsel
materyal (müfredat, ders kitabı, slayt/dia vd.) ve figürün (öğretmen, uzman vd.) yerini almaya başladı. Çocuklar artık ödevlerini
ve derslerini sözlü tarih çalışması yaparak, basılı kitap ve ansiklopedi karıştırarak, konuyu mahallinde araştırarak, uzman kişilere
danışarak yapmıyorlar. Artık ilk plandaki kaynak, bilgisayar ve internet; internetten her türlü bilgiyi, hem de anında bulmak mümkün. Kes-yapıştır tekniğiyle, ya da internet tacirlerine para ödeyerek hazır ödev ve ders üretmek mümkün. Fakat bu tutum da haliyle çocukları kolaycılığa alıştırırken onları klasik etkinliklerden
-kitap okumak, özet çıkarmak, öğrendiğini bir başkasıyla tartış418 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
mak, kendine özgü düşünce oluşturmak vb.-alıkoyuyor. Elektronik iletişim araçları onlara yeni dünyalar, engin ufuklar, değişik
bilgi ve bilinçler kazandırırken yaş ve deneyimin verdiği dezavantajdan dolayı da çok çeşitli tuzak, sömürme ve kullanılmanın nesnesi haline getiriyor. Bu gibi birçok olumsuzluk çocukların hayatında artık büyük bir yer kaplayan medya karşısındaki konumlarını sorgulamamızı gerektiriyor. Çocukların medyayı kullanmaları engellenemeyeceğine göre, medyayı nasıl kullanacakları konusunda acaba ne yapılabilir? Çocuklar neden medya okuryazarı olmalı? Bu iki soruyu yanıtlamadan önce medya okuryazarlığını kısaca açıklayalım.
Nedir medya okuryazarlığı?
Medya okuryazarlığı çok çeşitli açılardan tanımlanmıştır. Genelde medya okuryazarlığı, çok fazla ve çeşitteki medya mesajlarına ulaşma, bunları analiz etme, değerlendirme ve iletme yeteneği olarak tanımlanabilir (Aufderheide, 1993). Fakat medya okuryazarlığı, yeni, eleştirel, alternatif ve muhalif medya mesajları üretebilme yeteneğini de içerir. Kavram, büyük ölçüde medyanın masaya yatırılıp incelenmesini ifade eder. Medya okuryazarlığı, medyanın sorgulanmasına aktif katılımı gerektirir. Haliyle çocuklar,
medya konusunda teknik bilgi ve bilinç edinmekle kalmazlar, aynı
zamanda eleştirel bir analiz sahibi de olurlar. Medya, bir kurum
olarak öğrencilere eşsiz fırsatlar sağlar. Ama bu fırsatlar derya-deniz gibi çocukların çok fazla enformasyon saldırısı altında kalmalarına neden olup onların boğulmalarına da yol açabilir. Medya
okuryazarlığı, bir bakıma pedagojik can simididir. Okullar, medya okuryazarlığı müfredatı ve ders kitapları, bu can simidinin nasıl kullanılacağını, can simidiyle nereye doğru yüzülmesi gerektiğini anlatır.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 419
Çocukların medya okuryazarı olmasını gerektiren
nedenler
1) Çeşit ve sayı olarak artan medya (mesajı): İçinde yaşadığımız enformasyon çağında çocuklar çok sayıda ve çeşitte bilgi ve
haber (enformasyon) ile karşılaşmaktadır. Medya kanalından yayılan bilgi ve haber, eğitim kurumunun ürettiği bilgilerden artık
daha fazladır. Medya, eğitim kurumunun önüne geçmiştir. Medya, yeni eğitim biçimi ve ortamıdır. Çocuklar, hemen her gün TV,
radyo, bilgisayar, internet, gazete, dergi, cep telefonu başta olmak
üzere, çoklu medyayla geçmişteki çocuklara göre daha fazla zaman geçirmektedirler. Ancak çocukların bu medya bombardımanı karşısında bilmeleri gereken şeyler de vardır. Çocuklar mesajların kim tarafından, neden, nasıl ve hangi amaçla, ne tür bir içerikle gönderildiğini bilmek durumundadırlar. Enformasyon ya da
bilgi ve haber edinimi, basit bir alımlama süreci değildir. Bu süreç
basit bir teknik edinime indirgenemez. Çocuklar, bu çok çeşitli ve
sayıdaki haber ve bilgiyi en azından kendilerine zarar vermeyecek
şekilde edinmeyi sağlayacak donanıma sahip olmalıdır. Bu da onların okullarda medium (iletişim ortamı) konusunda, hem kuramsal hem uygulamalı olarak bir eğitimden geçmelerini gerektirir.
2) Ayrımcılık: Medya, birçok ayrımcılık türünün cirit attığı bir
kurumdur. Bu ayrımcılıklar çoğu zaman ya bilerek üretilmekte, ya
da bilmeden dinleyici, izleyici ve okura aktarılmaktadır. Medya kanalıyla ve medyada ne tür ayrımcılıklar olduğunu öğrenmek için
medya okuryazarı olmalıdır. Malum, medyada ve medya aracılığıyla ırksal, cinsel, etnik, dinsel, sınıfsal, bölgesel, dilsel, kuşaksal,
yaşsal olmak üzere birçok ayrımcılık yapılıyor. Ayrımcılığın olmadığı bir dünyanın kurulmasında çocuklar, medyada yeniden üretilen ayrımcılıkların neler olduğunu bilme hakkına sahip olmalıdırlar. Özellikle çocukların yaş, deneyim ve bilgi açısından dezavantajlı konumu, onların bu ayrımcılıkları fark etmelerini engellemek-
420 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
tedir. Bu dezavantajları ortadan kaldırmak için çocuklara, örneğin
uygulamalı gazetecilik pratiğiyle onları ilgilendiren haberlerde ne
tür hak ihlalleri, yaş ayrımcılıkları yapıldığı öğretilmelidir.
3) Katılımcı demokrasi: Çocuklar, medya eleştirisiyle kalmamalı, medya üretimiyle de ilgilenerek katılımcı bir demokrasinin ana
bileşenlerinden biri olmalıdırlar. Medya okuryazarlığı, çocuklara
en azından bir haberin neden ve nasıl yazıldığını öğreterek onların kendilerinin demokrasinin inşa edilmesinde bir rol sahibi olduklarını hissettirebilir. Çocuklar da bir gazete, web sayfası ya da
TV programı üretebilecek bir konuma getirilmelidir. Çocuk duyarlılığı, naifliği ve yaklaşımı, uygulamalı medya okuryazarlığı ile
yaşam bulmalıdır.
4) Üretim: Medya okuryazarlığı çocuklara sözel ve yazılı dildeki her türlü medya ürününü üretebilme yeteneği sağlar. Her kitle
iletişim aracında mutlaka çocukların ürettiği bir bölüm olmalıdır.
Gazetede bir sayfa, radyo yayınında bir bölüm vs. Medyadaki üretime bizatihi katılım, çocukların biz yetişkinlere anlatacak pek çok
şeyini iletme imkânı kazandıracaktır.
5) Mesajın ardındaki dinamikler: Medya okuryazarlığı, bir mesajın ardındaki dinamikleri ele alır: Bu mesajı kim üretti? Bu mesajda ilgimi çekebilmek için ne tür teknikler kullanıldı? Bu mesajı diğer insanlar benim anladığımdan farklı olarak nasıl anlamış
olabilirler? Bu mesajda hangi yaşam biçimlerine, değerlere ve görüşlere yer verilirken hangileri göz ardı edilmiştir? Bu mesaj niçin gönderilmiştir? (Jols ve Thoman, 2008: 27). Jols ve Thoman’a
göre, medya okuryazarlığı çocuklara bu mesajların tümünün insan yapımı olduğunu (kurgu), kendine özgü bir dilde kurgulandığını (dil), aynı mesajın farklı kişiler tarafından farklı şekillerde algılandığını (algılama), medyanın gizlenmiş değer ve görüşlerinin
olduğunu (ideoloji), medyadaki mesajların büyük çoğunluğunun
kazanç, ya da güç (iktidar, sermaye) elde edebilmek için düzenlendiğini öğretebilir.
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 421
6) Tüketim Dünyası: Günümüzde medyanın, gençlerin yanı
sıra çocuklara bunca yakın ve yoğun ilgiyi göstermesinin ardında
yatan nedenlerden biri de, bu iki kesimin erkenden ve olabildiğince çok para harcayacak, marka takılacak ve kendine dönük bir şekilde yaşayacak şekilde tüketim dünyasına çekilmek istenmesidir.
Medya okuryazarlığı eğitiminde boşa, aşırı ve kaynak eriten tüketim çarklarının neden ve nasıl döndüğü çocuklara öğretilebilir.
7) Etkili Kullanım: Günümüzde çocukların interneti daha çok
sörf ve chat yapmak için kullandıkları bilinmektedir. Facebook
gibi paylaşım sitelerinde sörf yapan, elektronik oyunlar oynayan
çocuklara, medya okuryazarlığı bilhassa gereklidir; zira internetin çocukların yararına ve nasıl kullanılacağı, sörf, chat ve paylaşım dışında şeylerin de yapılabileceği öğretilebilir. Sanal kamusallık oluşumu üzerinden sosyalleştiğini düşünen çocukların aslında aktif ve pratik toplumsal ilişkilerden (canlı arkadaşlık, geleneksel oyunlar, gerçek paylaşım-fikir, yiyecek, giysi, oyuncak, kırtasiye vd.) uzak kaldıkları, medya okuryazarlığı eğitiminde mutlaka
öğretilmelidir. Bu da medyayı etkili, verimli ve çocuk çıkarına uygun kullanmayı gerektirir.
8) Temsil hakkı ve diğer haklar: Çocuk, küçük yetişkindir. Günümüzde çocuklar, birçok medya aygıtını yetişkinlerden daha ustalıklı bir şekilde kullanabilmektedirler. Üstelik nüfusun önemli
ve etkin (öğrenci, çocuk, tüketici vs.) bir kesimini oluşturmaktalar; ama medyada yetişkinlerle kıyaslandıklarında yeterince temsil edildikleri söylenemez Fakat çocukların medyada doğru-düzgün temsilinde çocuklara göre hazırlanacak bir medya okuryazarlığının önemli bir rolü olabilir. Burada sadece medya okuryazarlığı öğretimine değil, fakat medya kuruluşlarına da büyük bir görev düşmektedir. Çünkü genelde medyanın çarpık bir çocuk temsil anlayışı vardır. Onlara medyada ne kadar çok yer verse de, sorun temsilin zamansal uzunluğu değildir. “Dolayısıyla, gelişmiş
kapitalist ülkelerde çocukların medyada görünürlüğünün artması,
422 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
çoğunlukla… çocuklar haber konusu edildiğinde meydana gelen
çocuk hak ihlallerinin artması anlamına geliyor” (Alankuş, 2007b:
29). Bu hak ihlalleri konusunda medya kuruluşlarının profesyonel eğitim almaları şarttır, zira birçok medya profesyoneli, onca
iyi niyetine karşın çocukların zararına haber ve bilgi üretebilmektedir…
Medya kuruluşları, çocukların, Birleşmiş Milletler Çocuk Hakları Sözleşmesi’nde yer alan haklarının ihlalleri ile ilgili davranışlar
karşısında yasal yaptırımlardan gücünü alan koruma girişimlerine
ek olarak çocukların bedensel ve ruhsal refahlarının korunması ve
geliştirilmesi için üzerine düşen bütün sorumlulukları iyi niyetle
ve yüksek düzeyde yerine getirmeyi bir görev bilmelidir (Medya ve
Çeşitlilik Kılavuzu, 2006).
Medyada çocuk temsilinin, çocuklar ve çocukluğa yönelik tutumlar üzerinde derin bir etkisi vardır ve bu, yetişkinlerin çocuklara yönelik davranışlarında önemli bir etkiye sahiptir. Medyadaki temsiller, çocuklar için, onların tutum ve beklentilerini etkileyerek rol modelleri sağlar. Medyanın çocukları temsil ve hatta onları
önemsememe biçimi, onların adına alınan kararları ve toplumun
onları nasıl gördüğünü etkileyebilir. Medya çoğu zaman çocukları sadece pasif, sessiz “kurban”lar olarak resmetmektedir. O halde,
medya profesyonelleri, çocuklara kendi adlarına, umut ve korkularına, başarılarına ve yetişkin davranışlarının onların yaşamlarına olan etkisine dair konuşma fırsatları tanıyarak topluma, çocukların bireysel varlıklar olarak saygıyı hak ettiklerini hatırlatabilirler (UNICEF, 2007).
Artık tüm medya mesajları, Çocuk Hakları Sözleşmesi’ne göre
hazırlanmalıdır. Çocuklara uygun bir iletişim içeriği ve biçiminin ne olduğu konusu, medya okuryazarlığı eğitiminin merkezinde olmalıdır. Bu eğitimde, medya mesajlarının çocukların yaşama,
tehlikelerden korunma, düzgün gelişme ve kendilerini ilgilendiren
her türlü karara katılım hakkına sahip olduğu bilgisi ve bilinci veÇocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 423
rilmelidir. Medyanın nasıl ve ne tür bir çocuk dostu personeli, ya
da kadroyu istihdam edeceği, medya okuryazarlığı eğitiminde tartışılmalıdır. Bu noktada medya okuryazarlığı eğitiminde, çocuklarla ilgili haber ve bilgilerin nasıl denetleneceği de tartışılmalıdır.
Okur-izleyici-dinleyici temsilcileri (ombudsmanlar) aracılığıyla, sivil toplum örgütlerinin de katılımıyla oluşturulacak ebeveynokuyucu-izleyici konseyleri düzenli aralıklarla toplanarak, medya
içeriği ile ilgili şikâyetleri kurum içinde ve kurum için değerlendirmelidir. Bu değerlendirmeler, medya kuruluşlarında ombudsmanların yönetiminde meslek içi eğitime dönük bir etkinliğe temel oluşturmalıdır (Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu, 2006).
Günümüzde artık çocuklar sadece kâğıt, kalem, harita vs. kullanmıyorlar. Ekran görüntülerinden yazılı metinlere, afişlerden
satış kataloglarına değin bir dolu medya metnine maruz kalıyorlar. Görsel, işitsel ve basılı mültimedya, sürekli mesaj üretir haldedir. Bu mesajların altında yatan “anlam”, ya da “niyet”i anlamak,
okuryazarlığın odak noktası olmalıdır. Medya okuryazarlığı derslerinde yapılacak gazete haberleri analizi, TV programları incelemesi, bir afiş metni eleştirisi, bu anlam ve niyetin ortaya çıkarılmasını sağlayabilir.
Medya okuryazarlığı eğitimi, çocuklara ilişkin bilgi ve haberlerin, aslında özel bir (profesyonel) uzmanlık alanı olduğu bilgisini vermelidir. Çocukların, bu eğitimde çocuk muhabirliğinin nasıl olması gerektiği üzerine fikirlerinden yararlanılmalıdır. Çocuk
Odaklı Habercilik, çok ciddi bir konudur ve medya okuryazarlığı
eğitimi bu noktaya özel bir önem vermelidir. Çünkü yaygın medya, yoksul, kadın ve çocuk başta olmak üzere, mağdurları temsil
etmiyor, haberde “öteki”ler söz konusu ise görmezden ve göstermezden yana gelebiliyor (Alankuş, 2007a: 21). Çocuklar medyada
çok çeşitli sömürü, suistimal, nesneleştirme, kontrol ve disiplin altına alma süreciyle karşı karşıyadır. Sözgelimi, anne-babaları tarafından, bir yerli dizi, reklam ya da sinema filminde oynar da şöhret
424 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
olur ve para kazanır diye, ellerinden tutulup oyunculuk ajanslarına yazdırılan çocukların bu konudaki tercihlerinin neden sorulmadığı ve ortaya çıkan sonuçlar (derslerin ihmal edilmesi, okuldan soğuma, erkenden yetişkinlik pozları takınma, şöhretin yarattığı psikolojik gerilimler, akran çevresiyle yaşanan sorunlar, kazanılan paranın nasıl ve nereye harcanacağına ilişkin ortaya çıkan
meseleler vs.) medya okuryazarlığı dersinde mutlaka tartışılmalıdır. Çevrede varsa, medya dünyasında yer alan çocukların deneyimleri birebir, yüzyüze derste paylaşılmalıdır.
Medyanın çocuğu nasıl, doğru mu temsil ettiği, medya okuryazarlığı eğitiminin asıl amacı olmalıdır. Bugün Türkiye’de medya,
çocukları haber konusu yaptığında çocuk fuhşu, organ kaçakçılığı,
cinsel istismar, eğitim ve sağlık hizmetlerinden mahrum bırakma,
çocuk emeği sömürüsü, sokak çocukları, yakınları tarafından cinsel taciz, babanın (ensest) ya da öğretmenin cinsel tacizi gibi konularda ele almaktadır (Alankuş, 2007b: 28). Medya okuryazarlığı
eğitiminde bu çarpık yetişkin tutumunun doğrusunun ne olabileceği çocuklara sorulmalıdır.
Sonuç
Günümüzde artık birçok eğitimci, çocukların küresel elektronik seyahatleri için en uygun şekilde eğitilmeleri adına eleştirel
okuryazarlık becerileri, ya da enformasyon okuryazarlığının müfredatla bütünleştirilmesini gerekli görmektedir. Zira bilginin ve
enformasyonun artan oranı karşısında müfredat ve ders kitapları
geride kalmaktadır. (İnal, 2009:189). Bu nedenle, medya okuryazarlığı eğitimi, medyanın temel eğitim aracı olarak kullanılmasını
sağlamak açısından çok değerlidir. Burada bu değerin ne ve ne kadar olduğu saptanmalıdır. Çocuklar, medya temsillerini en incelikli şekilde öğrenerek medya karşısında kurban, edilgin ve sessiz
olmaktan kurtulabilirler. Unutulmamalı, medya sadece bir araçtır,
Çocuk Hakları ve Medya El Kitabı
| 425
ona değer katan insan ve yaşamıdır. Çocukların medyada ve medya kanalıyla daha güzel bir hayat yaşamaları, bu aracın demokratik eğitim süzgecinden geçirilmesini gerektirir.
KAYNAKLAR
Alankuş, S. (2007a), “BİA ve hak haberciliği Eğitim Çalışmaları Üzerine”, S. Alankuş
(yay. haz.), Çocuk Odaklı Habercilik, ss. 11-24, IPS İletişim Vakfı Yayınları, İstanbul.
Alankuş, S. (2007b), “Önsöz. Neden Çocuk Odaklı Habercilik Kitabı?”, S. Alankuş (yay.
haz.), Çocuk Odaklı Habercilik, ss.25-72, IPS İletişim Vakfı Yayınları, İstanbul.
Aufderheide, P. (1993), National Leadership conference on media literacy, Conference
Report, DC, Apsen Institute, Washington.
British Council ve Türkiye Gazeteciler Cemiyeti (2006), Medya ve Çeşitlilik Kılavuzu.
Jols, T. ve Thoman, E. (2008), 21. Yüzyıl Okuryazarlığı. Medya Okuryazarlığına Genel
Bir Bakış ve Sınıf İçi Etkinlikler, çev. C. Elma ve A. Ketsen, Ekinoks yay, Ankara.
İnal, K. (2009), Medya Okuryazarlığı Elkitabı, Ütopya Yayınları, Ankara.
Postman, N. (1995), Çocukluğun Yokoluşu, çev. K. İnal, İmge Yayınları, Ankara.
UNICEF (2007), Children’s Rights and Journalism. Practice-A Rights-Based Perspective, Dublin Institute of Technology, Dublin.
426 |
Anne Baba, Öğretmen ve Medya Çalışanları İçin
Download