Din ve sanat, `kim` ve `ne` adını alan tüm tecrübelerin

Din ve sanat, ‘kim’ ve ‘ne’ adını alan tüm tecrübelerin doyumsuzluğunun
görünümleridir. Görünüm, belirme değil, varlığa dışsal bir edimle getirerek varolmadır. Din, sanatı, sanat da dini önceler. Her ikisi de hem ruhanidir hem de getirerek varolma tavrıdır. Öykü de bu kavrayışla başlamaktadır. Türkiye’deki yapısı itibarıyla ilahiyat öğretimi sanat disiplini,
sanat felsefesini ya da estetiği içine alan bir uygulama sunmaz. Az da
olsa felsefe dersleri alan bir ilahiyatçı kendisini felsefe yapma tutumu
içinde varedebilmek için çok sıkıntılı bir sürece gereksinim duyar.
İlahiyat öğre-timinde sadece din felsefesi derslerinde din-sanat ilişkisi
üzerine kısa bir okumanın dışında sanat felsefesiyle ilgili her hangi bir
ders ya da bilgi alanı mevcut değildir. Din, sanat alanı var olmadan
kendisini sözle tanımlar. Söz, bir başlangıç öyküsü olarak edim adını
alsa da, uygulayımda kendisi olmanın yeterliliği sorununu hep yanında
taşır. Riceour ile birlikte yürür-sek, “estetik ile dinsel arasında üst üste
binen bir bölge vardır denilebi-lir.”