TÜRK SİYASETİNDE İTTİHATÇI-İTİLAFÇI CEPHELEŞMESİ VE

TÜRK SİYASETİNDE İTTİHATÇI-İTİLAFÇI CEPHELEŞMESİ VE GÜNÜMÜZE
ETKİLERİ Siyasi Cepheleşmenin Osmanlı Devleti’nden Türkiye Cumhuriyeti'ne uzanan süreçte
Türkiye Cumhuriyeti'ni kuracak olan kadroların ortaya çıkışını sağlayan 1902 tarihli Osmanlı Liberalleri Kongresi ile ortaya çıktığını söylemek herhalde yanlış olmayacaktır.
1902'de gerçekleşen bu kongrede; Jöntürkler arasında fikir ayrılığı ortaya çıkmış ve
Türkiye'de İttihat ve Terakki döneminde filizlenmeye başlayan bir siyasal parti geleneği
başlamıştır. 1908 sonrasında iktidar mücadelesi; İttihat ve Terakki Partisi ile Hürriyet ve
İtilaf Partisi partisi arasında yaşanmış ve bu oluşum Türk siyasal yaşamında sonraki
yıllarda yaşanacak cepheleşmelere de kaynaklık etmiştir. Meşrutiyet, Mütareke ve
Cumhuriyet dönemlerinin ilk yıllarını da kapsayan bir çatışmayı da başlatan bu
cepheleşme
hareketidir. Hürriyet ve İtilaf taraftarları, Milli Mücadele'yi İttihatçı bir hareket olarak gördükleri için
desteklememişlerdir. Milli Mücadele yanlılarını; komitacı, ittihatçı, maceraperest, Alman
yanlısı, bir bakıma ırkçı diye nitelendirmişlerdir. İttihatçılar ise; Hürriyet ve İtilafçıları
İngiliz yanlısı, Osmanlıya ihanet eden, masonlarla işbirliği yapan, İslam karşıtı olarak
suçlamışlardır. Sağcı, milliyetçi ve muhafazakâr kesimde, esas itibariyle ittihatçı algısı
Abdülhamit merkezlidir. Liberal çevrelerdeki İttihatçılık algısı da, Kemalist ve
Abdülhamit yanlısı çevrelerde görüldüğü gibi menfidir.