Yiğit Can Çaylı 21300668 - Bilkent University

Yiğit Can Çaylı
21300668
İki Kıtanın Ortak Güzelliği
İnsanlık tarihi boyunca ne kadar çok savaş yapılmış ne kadar çok anlaşmazlık yaşanmış
insanlar arasında değil mi? Sanki birbirimizden üstünmüşüz gibi üstünlük yarışına girdik,
sanki sonsuza kadar yaşayabilecekmiş gibi dünyaya hakim olmak istedik. Öyle ki insanoğlu
ilk önce ölümsüzlüğü istedi, daha sonraysa sonsuz parayı. İşte bu iki cümle her birimizin
içinde olan açgözlüğün birer kanıtıdır. Bu açgözlülük ise dünya üzerinde sağlayamadığımız
huzurun bir numaralı katilidir bana göre. Oysa çokta zor olmasa gerek, birarada yaşamak ya
da farklılıkları sevmek.
İstanbul örneğin, insanlığın her bir farklılığını içinde barındıran o karışık şehir bana göre
farklı olanların da bir arada yaşayabileceğinin en güzel kanıtıdır. Kaldı ki Asya ve Avrupa’yı
bir araya getiren bir şehirden de bu beklenmelidir öyle değil mi? Friedrich Schrader’in
adlı kitabında yüz yıl önceden bahsettiği gibi, ülkeler de, şehirler de çeşitlilikleriyle
güzeller ve ne kadar çeşitli olurlarsa, o kadar çok seviliyorlar. Eğer bir Alman gazeteci
evinden kilometrelerce uzakta, evinden bir şeyler bulmasaydı aşık olur muydu İstanbul’a. İşte
söylemek istediğim bu. Eğer bir şehir farklı ırkları, dinleri, dilleri, yaşam tarzlarını
barındırabiliyorsa, o şehir başka insanlarca da yuva kabul edilir ve benimsenir.
Ancak, günümüzde bu farklılarlar yukarıda da bahsettiğim açgözlülüğümüz yüzünden bir
tehdit olarak gösteriliyor. Ne demek şimdi bu? Bizler farklılıklarımızı zenginlik olarak
adlandırmalıyken, savaşlardan menfaat sağlayan devletler bu farklılıları kullanarak bizi
birbirimize düşman ediyor. Yoksa bir zamanların gözdesi Mezopotamya’da bu denli büyük ve
arkası kesilmeyen savaşların çıkması normal görülemez. Irklarının, dinlerinin ve dillerinin
farklı olmasına tahammül edemeyen insanlar yüzünden masumlar sefil bir hayat yaşıyor.
Peki birbirimizi sevmemiz için aynı değerlere, aynı geçmişe veya aynı Tanrı’ya mı sahip
olmamız gerekir? Elbette gerekmez, ancak çevremde öyle diyaloglar, öyle anılar duyuyorum
ki inanasım dahi gelmiyor. Örneğin, Türkiye’de yaşadığımız malum terör olayları nedeniyle
Kürt kökenli insanlara karşı kötü gözle bakma konusu, hepsine hain, terörist gibi
yakıştırmaların yapılması. Doğu bölgemizde yaşadığımız ve canımızı sıkan bir terör gerçeği
vardır elbette, ancak bu sorunun sadece bir ırkla diğer ırkın kavgası olarak görmek büyük bir
haksızlıktır bana göre. Bu insanlar nereli olduklarını söyleyemez hale geliyorlar, utandıkları
için değil, karşısındaki insanın vereceği tepkiden çekiniyorlar. Ne kadar saçma değil mi bir
şehirde doğuyorsunuz hiçbir şeyden haberiniz yok ama o şehirde yaşananlardan siz
sorumluymuşsunuz gibi davranıyor insanlar.
Aynı şekilde dinler de insaların arasına bir duvar örüyor bana göre. Gerçekliğini kimsenin
bilmediği, belki de tamamen uydurma olan kitaplar serisi insanların kimliği haline geliyor.
Hiç unutmam bir komşum, kendisi dindar bir Müslüman, sakal kesiminden tutun da, nasıl
yemek yiyeceğine kadar her yaptığı harekette Hristiyan’lara benzememeye çalışıyordu.
Düşünsenize böyle bir insan bir gayrimüslimle nasıl aynı mahallede yaşayabilir? Nasıl olur da
bir gayrimüslime komşum diyebilir? Nasıl dost olabilir? Olamaz tabi ki, çünkü bunların
olması için her şeyden önce bizler doğmadan önce verilen kimliklerimize körü körüne
sarılmamamız ve farklılıkların insanları ayırmasını değil birleştirmesini sağlamamız gerekir.
Çünkü ancak farklı parçalarımız birleştirirsek bir bütün olabilir, tıpkı bir pazılın parçaları gibi.
Bırakalım farklı bayraklar yanyana dalgalanabilsin ama hiçbiri diğerinden daha yükseğe
çekilmesin. Bırakalım ezan sesi, çan sesine karışsın ama hiçbiri bir diğerinin sesini
bastırmasın, işte bunları yapabildiğimiz zaman yüz yıl önce Alman gazeteci tarafından
yazılmış bir gezi yazısı, bir üniversite öğrencisine ayrımcılığı değil bütünlüğü çağrıştıracak.
Umarım çok yakındadır bu günler.